Στις 15 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη τριμερής συνάντηση κορυφής των ηγετών Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ. Συνέχεια της αντίστοιχης διάσκεψης που είχε λάβει χώρα τον περασμένο Δεκέμβρη στην Ιερουσαλήμ και πολλών άλλων που έχουν σημειωθεί την τελευταία πενταετία είτε σε επίπεδο αρχηγών κρατών και υπουργών είτε σε επίπεδο στρατιωτικών και αστυνομικών διοικήσεων, η σύνοδος της Θεσσαλονίκης έρχεται να επισφραγίσει και να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο τους κοινούς στρατηγικούς προσανατολισμούς των τριών κρατών σε νευραλγικούς για τα συμφέροντα τους τομείς. Επίκεντρο των συζητήσεων στον τομέα Οικονομίας και Ενέργειας θα αποτελέσει το ζήτημα της εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου της περιοχής και της θωράκισης των οδών μεταφοράς του. Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένη τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι «στόχος της Ελλάδας είναι να καταστεί διαμετακομιστικό κέντρο του ισραηλινού και κυπριακού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη» κεντρικό θέμα της συνόδου σε ότι αφορά το Ενεργειακό θα αποτελέσει ο πολυδιαφημισμένος αγωγός East Med. O East Med αποτελεί ένα από τα πιο μεγαλεπήβολα project της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία φιλοδοξεί μέσω αυτού να διοχετεύει το κυπριακό και ισραηλινό φυσικό αέριο στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω Κύπρου, Ελλάδας, Ιταλίας αντί όδευσης μέσω Τουρκίας. Πρόκειται για σχεδιασμό ανταγωνιστικό προς τον αντίστοιχο τουρκικό, που ήρθε ξανά δυναμικά στο προσκήνιο λόγω της υπογραφής πριν από λίγους μήνες στο Ισραήλ ενός μνημονίου συνεργασίας ανάμεσα σε Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρο, Ισραήλ, υπό την παρουσία του επιτρόπου ενέργειας της ΕΕ. Ο αγωγός, το κόστος του οποίου εκτιμάται περί τα 5 δις. ευρώ, έχει ενταχθεί – όπως και το υποθαλάσσιο καλώδιο Eur-Asia interconnector που αφορά στην ηλεκτρική διασύνδεση των τριών κρατών -στα έργα κοινού ενδιαφέροντος της ΕΕ, μιας και σχετίζεται με τομείς που θεωρούνται στρατηγικής σημασίας από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, καθώς θεωρείται ότι ενισχύει την ενεργειακή αυτάρκεια της ΕΕ. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι τη θεμελίωση του έργου έχει αναλάβει κοινοπραξία αποτελούμενη από την «δική» μας ΔΕΠΑ και τον ιταλικό ενεργειακό κολοσσό Edison.
Στο τραπέζι των συζητήσεων κεντρική θέση θα λάβει ακόμα η πορεία της συμφωνίας που υπογράφτηκε τον περασμένο Αύγουστο μεταξύ της ελληνικής Energean Oil & Gas και ισραηλινών εταιρειών για την αγορά του 100% δύο πλούσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου του Ισραήλ. Κοιτάσματα με τα οποία το ελληνικό κράτος φιλοδοξεί να ενισχύσει τη γεωπολιτική του θέση στην περιοχή, επιχειρώντας σε συνδυασμό με την περαιτέρω εκμετάλλευση των εγχώριων και τα οφέλη που προσδοκά να αποσπάσει από την επένδυση – που από κοινού σχεδιάζουν το υπουργείο Ενέργειας και η Ελληνική εταιρεία διαχείρισης Υδρογονανθράκων – σε σειρά θαλάσσιων οικοπέδων στο Ιόνιο Πέλαγος και τη Ν. Κρήτη, να κάνει το μεγάλο άλμα μετατρεπόμενη από διαμετακομιστικός κόμβος σε χώρα παραγωγός φυσικού αερίου.
Τέλος, ξεχωριστή θέση στις συζητήσεις θα έχει η εμβάθυνση της ενεργειακής σχέσης με τη σύμμαχο Αίγυπτο υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων που δημιουργεί η ανακάλυψη του γιγαντιαίου κοιτάσματος Zohr στην ΑΟΖ της Αιγύπτου όσο και οι συμφωνίες με ενεργειακούς κολοσσούς του μεγέθους της Exxon Mobil- της οποίας ισχυρός άνδρας υπήρξε ο νυν επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας-, της γαλλικής Total και της Qatar Petroleum- με όλες τις δυσλειτουργίες που δημιουργεί για την τελευταία η πρόσφατη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων του Κατάρ με την Αίγυπτο- για έρευνες υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ. Εξέλιξη που όπως είναι επόμενο συναντά ισχυρή αντίσταση από την Τουρκία του Ερντογάν, αξιωματούχοι της οποίας δεν παραλείπουν να τονίζουν ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε παραβίαση «κόκκινων γραμμών» με πολύ σοβαρές συνέπειες για τη σταθερότητα της περιοχής.
Πέρα από τις υποκριτικές ρητορείες περί των προοπτικών ανάπτυξης και ευημερίας που ανοίγουν τέτοιου είδους σχεδιασμοί, το μόνο σίγουρο είναι ότι και μόνο η ενεργοποίηση τέτοιων παικτών του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου και των αντίστοιχων κρατών που τα εκπροσωπούν, είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τους κινδύνους που κρύβουν για τους λαούς της ΝΑ Μεσογείου οι κατ’ επίφαση «αγωγοί ειρήνης» και οι ενεργειακές επενδύσεις που τους συνοδεύουν. Πόσο μάλλον όταν οι σχεδιασμοί αυτοί προχωρούν πάνω στη βάση ευρω-νατοϊκών σχεδίων και της στρατιωτικής συνεργασίας, ειδικά ανάμεσα σε Ελλάδα και Ισραήλ, όπου το Πρόγραμμα Αμυντικής Συνεργασίας θεωρείται τόσο αναπτυγμένο όσο με το αντίστοιχο που έχουν οι Ισραηλινοί με τους Αμερικανούς.
Δεν είναι βέβαια κάτι που προκαλεί έκπληξη. Ο έλεγχος και η νομή των πλουτοπαραγωγικών υλών, η εξασφάλιση των οδών μεταφοράς τους, γενικότερα το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής είναι γραμμένα στην ιστορία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος με γράμματα που στάζουν αίμα. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά σε μια περιοχή όπως η ΝΑ Μεσόγειος που ακριβώς εξαιτίας του πλούτου της προσφέρει σε μεγάλες δυνάμεις του Ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού τη δυνατότητα ενεργειακής απεξάρτησης από τη Ρωσία.
Τέτοιου είδους ζητήματα είναι ζωτικά και η γεωπολιτική τους βαρύτητα τεράστια. Είναι αυτά ακριβώς τα ζητήματα αυτά που διατηρούν χρόνια τις συγκρούσεις και τις συνεχείς αναδιατάξεις στην περιοχή. Και αυτά που στις μέρες μας, σε συνθήκες βαθέματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και παρόξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δικαιολογούν όχι μόνο στη συνέχιση τους αλλά και τη γενίκευση τους σε ολόκληρη την περιοχή.
Όλα αυτά μάλιστα σε μια συγκυρία, όπου ο ιμπεριαλισμός και οι αστικές τάξεις έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να περιθωριοποιήσουν τους μόνους ικανούς να βάλουν εμπόδια στη φρενήρη επέλαση τους, τους λαούς και τα απελευθερωτικά κινήματα. Εξέλιξη σε προφανή σύνδεση, βέβαια, με την υποχώρηση του διεθνούς επαναστατικού κινήματος και την πολιτική ουράς που έφτασε πολύ συχνά αυτό να ακολουθεί, άλλοτε πίσω από τον Ιμπεριαλισμό και άλλοτε πίσω από τις κατά τόπους αστικές τάξεις και τον εθνικισμό.
Στο σημείο αυτό και πριν δούμε σε ποιους άξονες θα κινηθεί σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο η σύνοδος της Θεσσαλονίκης, έχει εκτιμούμε σημασία να δούμε επιγραμματικά πώς διατάσσονται στην ευρύτερη περιοχή κάποιες από τις δυνάμεις εκείνες που «μοιράζουν και ξαναμοιράζουν τον κόσμο». Γιατί ακριβώς οι αστικές τάξεις της περιοχής, εν προκειμένω της Ελλάδας, του Ισραήλ και της Κύπρου ετεροκαθορίζονται- αν και όχι στον ίδιο βαθμό- σε ότι αφορά τις επιδιώξεις τους από τις κινήσεις των δυνάμεων αυτών.
Οι ΗΠΑ διατηρούν στρατεύματα και βάσεις σε τέσσερις από τις οχτώ χώρες που περιβάλλουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου (Ελλάδα, Λιβύη, Συρία, Τουρκία) και ισχυρές οικονομικές και πολιτικές συνδέσεις με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Κύπρο. Η Αγγλία έχει σημαντικές βάσεις στην Κύπρο, η Γαλλία έχει μόνιμο αεροπλανοφόρο στην περιοχή και διατηρεί όπως και η Αγγλία ιστορικές σχέσεις «κυριότητας» σε Β. Αφρική και Μ. Ανατολή. Αλλά και η Γερμανία με όχημα την ΕΕ έχει αυξήσει την επιρροή της στην περιοχή, ειδικά στην μνημονιοκρατούμενη Ελλάδα και την Κύπρο. Από το χάρτη δε λείπει ούτε η Κίνα, που την ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι θαλάσσιες πύλες της ευρωπαϊκής αγοράς εμπορευμάτων, ούτε βέβαια η Ρωσία, η οποία παρά την εκδίωξη της από τη Λιβύη κατάφερε να διατηρήσει και να αναβαθμίσει τη στρατιωτική της παρουσία στη Συρία, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο, να αποσπάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων από Αμερικάνους και Ευρωπαίους Ιμπεριαλιστές.
Σε αυτό λοιπόν το φόντο, στο φόντο του οξύτατου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, την εξέλιξη του οποίου καθορίζει, πέρα από πρόσκαιρες διαφοροποιήσεις, η στρατηγική αντίθεση συμφερόντων ΗΠΑ-Ρωσίας, γίνεται αντιληπτός ο χαρακτήρας του άξονα Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ: ως άξονας αντιδραστικός και φιλοπόλεμος, με στόχο την κάλυψη των συνεχών διευρυνόμενων αναγκών του Ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού στις πολυσύνθετες επιχειρήσεις που διεξάγει με επίκεντρο τη Συρία σε ολόκληρη την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.
Κάτι τέτοιο άλλωστε μαρτυρά σε στρατιωτικό επίπεδο- για να επανέλθουμε στα της συνόδου- η κεντρική θέση που κατέχουν στην ατζέντα των συζητήσεων των τριών αρχηγών κρατών, τα ζητήματα της περαιτέρω εμβάθυνσης της στρατιωτικής συνεργασίας, η οποία ως τώρα περιλαμβάνει μεταστάθμευση στρατιωτικών δυνάμεων, κοινά επιχειρησιακά στρατηγεία, συνεχείς κοινές ασκήσεις, ανταλλαγή τεχνογνωσίας, μέσων, στελεχών. Ίσως είναι νωρίς να μιλήσουμε για την επίσημη διατύπωση ενός ενιαίου αμυντικού δόγματος των τριών κρατών –αν και από τα συμφραζόμενα δηλώσεων αξιωματούχων όλων των πλευρών κάτι τέτοιο αφήνεται να εννοηθεί- πάντως σε κάθε περίπτωση η συχνότητα όσο και των επίπεδο των στρατιωτικών ασκήσεων μεταξύ των τριών κρατών – και της Αιγύπτου- παράγει αναμφίβολα ντε φάκτο αποτελέσματα. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές ασκήσεις που έλαβαν χώρα τους τελευταίους μήνες: Το Δεκέμβρη του 2016, πραγματοποιήθηκε η ελληνο-αιγυπτιακή αεροναυτική άσκηση «Μέδουσα» ανατολικά της Κρήτης και σε απόσταση βολής από τουρκική άσκηση γύρω από το Καστελόριζο. Τον ίδιο μήνα η πολυεθνική άσκηση «Ναϊάς 16» μεταξύ Κρήτης- Κυθήρων με αεροναυτικές μονάδες από Ελλάδα, Αίγυπτο, Ισραήλ, Κατάρ. Το Μάρτη του 2017 με τη συνεργασία των ναυτικών δυνάμεων Ελλάδας, Ισραήλ, Αμερικής και με την Κύπρο σε ρόλο παρατηρητή η άσκηση «Noble Dina» που ξεκίνησε από τα ελληνικά χωρικά ύδατα για να καταλήξει στα ισραηλινά. Τον ίδιο μήνα κοινή στρατιωτική άσκηση Κύπρου Ισραήλ σημειώθηκε εντός του FIR Λευκωσίας και των κυπριακών χερσαίων συνόρων. Ενώ τον Απρίλη στρατιωτική άσκηση Κύπρου, Ισραήλ, Ελλάδας, ΗΠΑ με την ονομασία «Νέμεσις» σημειώθηκε εντός της κυπριακής ΑΟΖ, με θέμα την «αντιμετώπιση τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον πλατφόρμας άντλησης φυσικού αερίου. Τέλος, στις 14 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί στο όρος Τρόοδος της Κύπρου η μεγαλύτερη κοινή στρατιωτική άσκηση μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ με τη συμμετοχή της Κυπριακής εθνικής φρουράς και 400 ισραηλινούς καταδρομείς.
Αν λοιπόν οι συνεχείς ασκήσεις αποτελούν μια ήδη επικίνδυνη κατάσταση, η σπουδή των τριών κρατών να τις αναβαθμίσουν ακόμα περισσότερο, δημιουργεί ακόμα πιο περίπλοκες και οριακές καταστάσεις. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τη σφοδρή ενόχληση της Τουρκίας για αυτές όσο και την περαιτέρω εμπλοκή που πρακτικά σηματοδοτούν στην υπηρέτηση τόσο των πολεμικών σχεδίων του σιωνιστικού Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού όσο και των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας.
Αλλά και σε καθαρά πολιτικό επίπεδο τα θέματα που αναμένεται να κυριαρχήσουν στις συνομιλίες, αναδεικνύουν τις κρίσιμες προεκτάσεις που η ανηλεής πάλη για τον έλεγχο της ΝΑ Μεσογείου, φέρνει στο προσκήνιο. Η υλοποίηση της ιδέας που γεννήθηκε στην προηγούμενη σύνοδο κορυφής στην Ιερουσαλήμ, και η οποία αφορούσε στη δημιουργία ενός διακρατικού κέντρου στον τομέα της Πολιτικής προστασίας, αναμένεται να βρεθεί ξανά στο επίκεντρο. Βέβαια η έννοια πολιτική προστασία που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συνήθως σημαίνει την περιφρούρηση των ιμπεριαλιστικών και αστικών σχεδιασμών και πολύ λιγότερο την προστασία από φυσικές καταστροφές. Αυτό άλλωστε έσπευσε να επιβεβαιώσει ο Κύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης, μιλώντας το Δεκέμβρη στην Ιερουσαλήμ για την ανάγκη το κέντρο πολιτικής προστασίας να «μπορεί να αντιμετωπίσει, εκτός από φυσικές καταστροφές, και τις προκλήσεις που απορρέουν από έκτακτες καταστάσεις». Όπως οικονομικές κρίσεις, κοινωνικές εξεγέρσεις, θερμά επεισόδια θα προσθέταμε εμείς. Θέση που όπως ήταν φυσικό αποδέχτηκαν με θέρμη Τσίπρας και Νετανιάχου.
Όσο για το Κυπριακό και τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις –σοβαρά αγκάθια και τα δύο στην προώθηση των στοχεύσεων του άξονα- η κοινή προσήλωση στις προσπάθειες των ΗΠΑ να επιβάλλουν την διχοτομική λύση που βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αναμένεται να επικροτηθεί εκ νέου όσον αφορά το πρώτο ζήτημα. Θέση που ναι μεν μπορεί για την ελληνική αστική τάξη να σημαίνει αποδοχή των τετελεσμένων της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής του 1974 –και ως εκ τούτου «εθνική ήττα»- ωστόσο με την κανονικοποίηση του διεθνούς status του νησιού ανοίγει πολύ ευκολότερα ο δρόμος για την εκμετάλλευση των θαλάσσιων κοιτασμάτων αερίου από τα μεγάλα πετρελαϊκά μονοπώλια, άρα και την εξασφάλιση ενός μικρού έστω μεριδίου από το εξαρτημένο ελληνικό και κυπριακό κεφάλαιο.
Στο δε ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και των σοβαρών προστριβών που αυτές εμφανίζουν με επίκεντρο τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο και την οριοθέτηση των ΑΟΖ σε αμφισβητούμενες, και από τις δύο πλευρές, ζώνες, η αποδοχή της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας και ειδικότερα η όλο και μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ –με το πρόσχημα του ανθρωπισμού και της υπεράσπισης των προσφύγων- θα δώσει και αυτήν φορά τον τόνο.
Κλείνοντας, σε ότι αφορά το Παλαιστινιακό, αν και εφόσον αυτό τεθεί στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων, αυτό θα ξεπεταχτεί με τις γνωστά φληναφήματα περί της προσήλωσης στην επανέναρξη συνομιλιών με τη –δοτή- παλαιστινιακή αρχή, με γνώμονα τη λύση δύο κρατών και την πάταξη της παλαιστινιακής τρομοκρατίας, όπως ονομάζουν ανερυθρίαστα την παλαιστινιακή αντίσταση.
Αν σε όλους τους παραπάνω επικίνδυνους σχεδιασμούς που κυοφορεί για το λαό και την εργατική τάξη της χώρας η επερχόμενη τριμερής, προσθέσουμε και το προκλητικό για τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα του ελληνικού λαού, ξέπλυμα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και της αιματοβαμμένης χούντας του Αλ Σίσι της Αιγύπτου, προκύπτει επιτακτική η ανάγκη της μαζικής κινηματικής κινητοποίησης στις 15 Ιούνη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και πολύ περισσότερο, της δημιουργίας μιας μόνιμης πολιτικής διαδικασίας που θα παρακολουθεί και θα παρεμβαίνει κάθε φορά που οι συγκεκριμένες βλέψεις της εν λόγω συμμαχίας παίρνουν σάρκα και οστά.
Με νωπή τη σημαντική για τα δεδομένα της εποχής κινητοποίηση του προηγούμενου μήνα, για την απεργία πείνας των παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων, και με παρακαταθήκη τα ομολογουμένως αυξημένα κινηματικά αντανακλαστικά των τελευταίων χρόνων, σε ότι έχει να κάνει με την παλαιστινιακή αντίσταση ειδικότερα και την αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική πάλη γενικότερα, θέτουμε και εμείς τις μικρές μας δυνάμεις στην προώθηση μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Μιας πρωτοβουλίας που μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο στην προοπτική συγκρότησης ενός μαζικού μαχόμενου αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, του μόνου ικανού να αναμετρηθεί με τις αλλεπάλληλες αντιδραστικές τομές που η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός επιβάλλουν σε όλα τα επίπεδα.
Τη στιγμή που τα σύννεφα μιας περιφερειακής πολεμικής ανάφλεξης ή ακόμα ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου ρίχνουν μαύρη τη σκιά τους στο ήδη βαριά επιβαρυμένο από την οχταετή μνημονιακή λαίλαπα, κοινωνικό σώμα ∙
Τη στιγμή που η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της μπαίνουν ακόμα πιο βαθιά στο ρόλο του καλού και πειθήνιου στρατιώτη των ιμπεριαλιστών μετατρέποντας τη χώρα σε «πεδίο βολής φθηνό» ∙
Τη στιγμή που η βάση της Σούδας και το νατοϊκό στρατηγείο της Λάρισας αναβαθμίζονται για να ανταποκριθούν στις «προκλήσεις της εποχής» και μεγάλο τμήμα της Β. Ελλάδας μετατρέπεται σε πεδίο μεταφοράς στρατιωτικών δυνάμεων για την πολεμική άσκηση του ΝΑΤΟ «Noble jump 2017» στη Ρουμανία.
Τη στιγμή που για μεγάλο κομμάτι του λαού, της εργατικής τάξης, της νεολαίας αυτής της χώρας μοναδική προοπτική είναι η ανεργία, η φθηνή και πειθαρχημένη εργασία, η λουμπενοποίηση και ο εκφασισμός ή ακόμα το «κρέας στα κανόνια» αστών και ιμπεριαλιστών ∙
Ήρθε η ώρα να βγούμε μπροστά, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν ως εργάτες, ως προλετάριοι, ως κομμουνιστές, ως αναρχικοί για την ανάπτυξη νέων πολύμορφων επαναστατικών αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, για την ειρήνη και την ανεξαρτησία, βασικά προτάγματα κόμβοι ενός επαναστατικού προγράμματος με ορίζοντα την κοινωνική επανάσταση, τον κομμουνισμό και την αναρχία.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΜΕΡΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ
ΕΛΛΑΔΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ, ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΙΣ 15/6
-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, 7ΜΜ
-ΑΘΗΝΑ, ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΙΣΡΑΗΛ, 7ΜΜ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
