Month: February 2018

Μετά τη σύλληψη του, τον Οκτώβρη του 2017, ο αναρχικός Κ. Γιατζόγλου προφυλακίζεται εκδικητικά στη Δικαστική Φυλακή Λάρισας, με στόχο την απομόνωση του από τους δικηγόρους του, τους συγγενείς του και τους συντρόφους του.

Στις 21/2 ξεκινάει απεργία πείνας, με αίτημα την παραμονή του στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού, στην οποία βρισκόταν ήδη για προηγούμενη δικαστική του υπόθεση. Η αντίδραση του Υπουργείου Δικαιοσύνης ήταν η βίαιη απαγωγή του στις 24/2, στις 6:45 τα ξημερώματα, από τα ΕΚΑΜ και την Εξωτερική Φρουρά (χωρίς καν να του επιτραπεί να πάρει τα ρούχα του ή τα φάρμακά του) και η μεταγωγή του ξανά στις φυλακές της Λάρισας. Σαν άμεση απάντηση οι κρατούμενοι του Κορυδαλλού αποσπούν από τους δεσμοφύλακες ασυρμάτους και κλειδιά, ανοίγουν την φυλακή και την κρατούν υπό τον έλεγχό τους. Οι κρατούμενοι ενώνονται και οργανώνουν ομάδες περιφρούρησης. Η δυναμική και μαζική κινητοποίηση τους αναστέλλεται μετά τις επίσημες διαβεβαιώσεις για την ικανοποίηση του αιτήματος του συντρόφου. Ο Κ. Γιατζόγλου στις 25/2 ξεκινάει απεργία δίψας, ενώ στις 28/2 μεταφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.

Παρά την επίσημη προφορική δέσμευση από τον Γενικό Διευθυντή Συντονισμού Σωφρονιστικών Καταστημάτων Π. Δουλάμη για θετική επίλυση του δίκαιου αιτήματος του συντρόφου, η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών, με προσωπική ευθύνη του Γενικού Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης Ε. Φυτράκη, αλλά και του Υπουργείου, αρνείται να συνεδριάσει θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του συντρόφου.
Το κράτος, μέσα από αυτή τη σκληρή αντιμετώπιση της απεργίας πείνας/ δίψας, δεν θέλει μόνο να κάμψει το σύντροφο. Θέλει να στείλει ένα μήνυμα εκφοβισμού σε όλο τον κόσμο του αγώνα. Να περιθωριοποιήσει, να ποινικοποιήσει και να καταστείλει κάθε πτυχή της επαναστατικής δράσης, να εξουδετερώσει τα ίδια τα προτάγματα της οργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης και συνολικά το όραμα της κοινωνικής επανάστασης. Ματαιοπονεί όμως.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, των 5 νεκρών κρατουμένων μέσα στο πρώτο 15ημερο του Φλεβάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ που διατηρεί σε ισχύ τον τρομονόμο και επιδιώκει την αναβάθμιση του, που συνεχίζει τα βασανιστήρια για την απόσπαση DNA από τους πολιτικούς κρατούμενους, που θέλει να ψηφίσει ένα νέο φασιστικό σωφρονιστικό κώδικα δεν μπορεί να κάνει τον αθώο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιτίθεται απρόκλητα στους αλληλέγγυους λίγο μετά τη συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, συλλαμβάνοντας και τραυματίζοντας συντρόφους, που αρνείται έστω και μια ολιγόλεπτη συνάντηση του Ε. Φυτράκη με το δικηγόρο του Κ. Γιατζόγλου, που δεν αποφασίζει θετικά στο αίτημα μεταγωγής του έχει την πλήρη πολιτική ευθύνη για ό,τι συμβεί στον αναρχικό σύντροφο.

Καμία δίωξη-Κανένα πειθαρχικό στους κρατούμενους του Κορυδαλλού

Καμία δίωξη στους 4 συντρόφους που συνελήφθησαν μετά την παρέμβαση στο Υπουργείο Δικαιοσύνης

Άμεση μεταγωγή του αναρχικού, απεργού πείνας και δίψας, Κ. Γιατζόγλου στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Το Σάββατο 17 Φλεβάρη 2018 πραγματοποιήθηκε στην περιοχή των Εξαρχείων, συγκέντρωση και πορεία στη γειτονιά, ενάντια στις ναρκομαφίες, την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό με τη συμμετοχή περίπου 200 αγωνιστών. Η κινητοποίηση οργανώθηκε από συνέλευση στην οποία συμμετείχαν αναρχικές συλλογικότητες, σύντροφοι/ισσες, αγωνιστές/στριες από ταξικά και κοινωνικά εγχειρήματα, ως μια πρώτη απάντηση σε ένα πλήθος επιθέσεων με ξυλοδαρμούς και ένοπλες απειλές σε θαμώνες, κατοίκους και αγωνιστές, που έχουν πραγματοποιήσει ναρκέμποροι στους δρόμους γύρω από τη ναρκοπιάτσα που έχουν στήσει στις οδούς Μεσολογγίου και Μάνης – λίγα μέτρα δίπλα από το σημείο που δολοφονήθηκε από μπάτσους ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος – στοχοποιώντας τους αναρχικούς, τους καταληψίες και συνολικά τον κόσμο του αγώνα ώστε να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή.

[…] Η αντεργατική δράση του ναζιστικού κόμματος δεν θα μπορούσε, φυσικά, να μείνει χωρίς ανταμοιβή από το κεφάλαιο. Μονάχα για τη δημιουργία σωματείου στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη οι Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης και Λαγός παρέλαβαν 300-400.000 ευρώ από τους εργολάβους Αθανασόπουλο, Δελή, Πυρινή, Μεταξά και Βουδούρη. Λίγο αργότερα το τάγμα εφόδου του Περάματος πραγματοποιεί επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των αστυνομικών της ΔΙΑΣ. Τέσσερις μέρες μετά (και μια μέρα μετά τη δολοφονία του Φύσσα) η επιχείρηση του προέδρου της «Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά» προσλαμβάνει σχεδόν ολόκληρο τον τοπικό πυρήνα του Περάματος. Η ΧΑ οργανώνει πογκρόμ, επιτίθεται σε μετανάστες, σε εργάτες, σε ομοφυλόφιλους. Επιτίθεται σε συνδικαλιστές, σε αγωνιστές, σε καταλήψεις και αναρχικά στέκια. Στις 17 Γενάρη του 2013 δολοφονεί τον 27χρονο Σαχζάντ Λουκμάν από το Πακιστάν. Η ΧΑ δεν είναι απλά ένας εντολοδόχος της αστικής τάξης ή κάποιου τμήματος της. Είναι ταυτόχρονα ένας πολιτικός φορέας ο οποίος διατηρεί το δικό του σχεδιασμό και τα δικά του συμφέροντα […]

απόσπασμα από Ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης (10/2017) σε σχέση με τη φασιστική απειλή και το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα. Με αφορμή τις συγκρούσεις στις 16/9/17 στη διαδήλωση τιμής και μνήμης στον Παύλο Φύσσα

Το απόγευμα της Κυριακής 25 Φλεβάρη χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου πραγματοποίησε οργανωμένη επίθεση στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα στον Πειραιά προκαλώντας φθορές και τραυματίζοντας αντιφασίστες και αντιφασίστριες που βρίσκονταν στο χώρο. Λίγες ώρες αργότερα, ξημερώματα Δευτέρας, επίθεση φασιστών δέχτηκε και η Κατάληψη στέγης και αγώνα Παναιτωλίου 21 στο Κουκάκι στην Αθήνα, η οποία και αποκρούστηκε από την περιφρούρηση. Μέσα στο σχεδόν ένα χρόνο λειτουργίας του, ο ΕΚΧ Φαβέλα δεν είναι η πρώτη φορά που βρέθηκε στο στόχαστρο των οικόσιτων μαντρόσκυλων των εφοπλιστών, των ναζιστών χαϊδεμένων της “αδέκαστης” δικαιοσύνης, του αστικού κράτους και παρακράτους.

Οι απόγονοι των χιτών και των ταγματασφαλιτών βρίσκονται στριμωγμένοι στη γωνία, με τις ταμπέλες τους στο Πέραμα, τη Νίκαια και όλη την επικράτεια να κατεβαίνουν η μια μετά την άλλη, με τη γιάφκα τους στο κέντρο του Πειραιά (σχεδόν μεσοτοιχία με το τοπικό ΑΤ) να έχει δεχτεί πρόσφατα μαχητική αντιφασιστική “επίσκεψη”, και αναμένουν την έκβαση της δίκης-παρωδίας, όπου τα υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα στελέχη τους αποδεικνύουν τη διαχρονική θρασυδειλία τους. Αφού πρώτα ξεβγάλθηκαν κοινοβουλευτικά από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σύσσωμο το κοινοβουλευτικό “συνταγματικό τόξο”, μετά και το πρόσφατο ξέπλυμα τους στην κολυμπήθρα των πανηγυριών της νέας εθνικοφροσύνης (και των ΜΜΕ της) “για την ελληνικότητα της Μακεδονίας”, οι νοσταλγοί του Χίτλερ και του Μεταξά, οι θαυμαστές του πιο δόλιου καπιταλισμού, προσπαθούν να ξεμυτίσουν και πάλι από τις τρύπες που τους έχει χώσει η πολύμορφη δράση των δυνάμεων του Μαχητικού Αντιφασισμού, και με τη διαχρονική κάλυψη των ένστολων ομοϊδεατών τους να συνεχίσουν να σπέρνουν το ρατσιστικό μίσος, το φασιστικό δηλητήριο, την εθνικιστική προπαγάνδα, τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών. Δεν θα τους περάσει! Από το κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, μέχρι τη Θεσσαλονίκη και παντού: Mε Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση να τσακίσουμε το φασισμό και τα τάγματα εφόδου του. Πίσω φασίστες. Εμπρός Σύντροφοι!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον ΕΚΧ Φαβέλα στον Πειραιά και όλους του χώρους Αγώνα.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

Με τη παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 1 Φλεβάρη, στο κτίριο Γκίνη του Πολυτεχνείου, η εκδήλωση “Καπιταλιστική Κρίση-Πόλεμος-Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης. Πολιτική Συγκρότηση-Ταξική Οργάνωση-Επαναστατική Προοπτική. Aπό το Χθες στο Σήμερα”, με τη συμμετοχή του συντρόφου Μαουρίτσιο Φερράρι, μέλος του “ιδρυτικού πυρήνα” των Ερυθρών Ταξιαρχιών και πρώην πολιτικoύ κρατούμενου για 30 χρόνια στις ιταλικές φυλακές. Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από την Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) και τις εκδόσεις ΜΟΛΟΤ με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου “Η Επανάσταση δεν είναι ένα επίσημο γεύμα. Μια συζήτηση με τον Μαουρίτσιο Φερράρι”.

Για σχεδόν 3 ώρες, ο σύντροφος όρθιος, με αστείρευτη ενέργεια και πολιτική διαύγεια αναφέρθηκε αναλυτικά σε μια αγωνιστική διαδρομή μισού αιώνα και ανέτρεξε εμπεριστατωμένα στις ρίζες της κοινωνικής πόλωσης και της προλεταριακής ριζοσπαστικοποίησης, στις διάφορες μορφές της πολιτικής συγκρότησης και της εργατικής οργάνωσης, στην επιρροή που ασκήθηκε από το διεθνές πλαίσιο των αντιαποικιακών-αντιιμπεραλιστικών αγώνων, στην όσμωση και τους κοινούς αγώνες μέσα στις φυλακές πολιτικών και κοινωνικών κρατούμενων, στο πέρασμα από τη σύγκρουση στο πεδίο Εργασίας-Κεφαλαίου στο συνολικότερο πεδίο της επίθεσης στην καρδιά του Κράτους. Χωρίς να υπαναχωρεί ούτε στιγμή από την αξία του ένοπλου αγώνα και της μαχητικής δράσης, την διαλεκτική σχέση τους με τον διαχρονικά εξελισσόμενο ταξικό πόλεμο και την ευρύτερη αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη, εντόπισε το 1980 ως το σημείο καμπής και δεν φοβήθηκε να αρθρώσει την λέξη “ήττα” σημειώνοντας ότι “η ήττα δεν αφορούσε μόνο τις Ερυθρές Ταξιαρχίες αλλά ολόκληρη την εργατική Τάξη”, και ήρθε μέσα από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τους νόμους “περί διαχωρισμού και μετάνοιας” και το μόνιμο καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που φτάνει ως τις μέρες μας. Όντας ακόμα ενεργός στο κίνημα, αναφέρθηκε αναλυτικά σε αγώνες που εξελίσσονται στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια (αγώνες μεταναστών εργατών στον κλάδο του logistics, για το δικαίωμα στη στέγη, ενάντια στον πόλεμο κα).

Με τα λόγια του αλλά και συνολικά με την ολιγοήμερη αγωνιστική παρουσία του εδώ στην Αθήνα, -με τη συμμετοχή του στην συγκέντρωση στο Εφετείο ενάντια στην έκδοση του αγωνιστή από την Τουρκία Mehmet Dogan και την μοτοπορεία Αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Γρηγόρη Τσιρώνη στις 2/2 καθώς και στη διεθνιστική-αντιφασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 3/2- με τη σεμνότητα του –το χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ατόφιου αγωνιστή- και την αλύγιστη πίστη του στην επαναστατική προοπτική, ο σύντροφος Μαουρίτσιο μας πρόσφερε πολύτιμα πολιτικά διδάγματα και μαθήματα ζωής. Και όπως έγραψε κι ένας σύντροφος: Τέτοιοι άνθρωποι μόνο δύναμη κ ελπίδα μπορούν να δώσουν σε μας…

Σ’ ευχαριστούμε Σύντροφε!

ΥΓ: Τον Γενάρη του 2012, μετά την αποφυλάκιση του το 2004 έπειτα από 30 χρόνια εγκλεισμού, ο Μαουρίτσιο διώχθηκε -μαζί με άλλους 45 αγωνιστές και αγωνίστριες του κινήματος ΝΟ ΤAV- και προφυλακίστηκε, ενώ το Γενάρη του 2015 καταδικάστηκε -πρωτόδικα- από την ιταλική αστική δικαιοσύνη σε ποινή κάθειρξης 4 1/2 χρόνων, για τη συμμετοχή του -μαζί με χιλιάδες διαδηλωτές- στις μαζικές πολύωρες συγκρούσεις στις 27/6/11 και τις 3/7/11 με τις δυνάμεις καταστολής που φρουρούσαν το εργοτάξιο του Chiomonte στη Val di Susa της βόρειας Ιταλίας. Προσεχώς αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο, όπου μια πιθανή επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης ενδέχεται να οδηγήσει και πάλι τον 73χρονο σύντροφο, πίσω στα κελιά των ιταλικών φυλακών.

Ακολουθεί το link του ηχητικού αρχείου και η εισήγηση της εκδήλωσης.

https://soundcloud.com/taksiki-antepithesi/mferrari

**

Η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) και οι εκδόσεις ΜΟΛΟΤ έχουν την χαρά να συνδιοργανώνουν την εκδήλωση “Καπιταλιστική Κρίση-Πόλεμος-Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης. Πολιτική Συγκρότηση-Ταξική Οργάνωση-Επαναστατική Προοπτική. Aπό το Χθες στο Σήμερα” φιλοξενώντας στην Αθήνα τον σύντροφο Μαουρίτσιο Φερράρι, μέλος του “ιδρυτικού πυρήνα” των Ερυθρών Ταξιαρχιών και πρώην πολιτικoύ κρατούμενου για 30 χρόνια στις ιταλικές φυλακές.

Η αποψινή εκδήλωση πραγματοποιείται με αφορμή την κυκλοφορία από τις εκδόσεις ΜΟΛΟΤ του βιβλίου “Η Επανάσταση δεν είναι ένα επίσημο γεύμα”. Μια συζήτηση με τον Μαουρίτσιο Φερράρι και εντάσσεται στη συνολικότερη στόχευση μας για πολιτική αυτομόρφωση, ιδεολογική συγκρότηση, υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης.

Αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια του διημέρου εκδηλώσεων Χθες, Σήμερα, Αύριο… Η Επανάσταση λέει: Ήμουν, είμαι και θα είμαι! που είχε διοργανώσει τον περασμένο Ιούνη στην Αθήνα -στα πλαίσια ανάπτυξης των διεθνιστικών πολιτικών επαφών και σχέσεων- η Ταξική Αντεπίθεση, με τη συμμετοχή του συντρόφου Αntonio P. (πρώην πολιτικού κρατούμενου για τη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών). Οι εισηγήσεις εκείνου του διημέρου είναι δημοσιευμένες στο espivblog της ΤΑ ενώ στο τελευταίο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ υπάρχει, εκτός από την εισήγηση της πρώτης ημέρας και μια συζήτηση με τον Αντόνιο και άλλους συντρόφους από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου, που είχαν βρεθεί τον προηγούμενο Ιούνη στην Αθήνα.

Έχουμε την χαρά λοιπόν να βρισκόμαστε απόψε εδώ φιλοξενώντας τον Μαουρίτσιο, έναν σύντροφο, η πολιτική ζωή και η αγωνιστική διαδρομή του οποίου, αποτελούν -χωρίς ίχνος υπερβολής- ένα ζωντανό κομμάτι επαναστατικής προλεταριακής ιστορίας, ή όπως με την σεμνότητα που διακρίνει κάθε ατόφιο αγωνιστή λέει ο ίδιος “μια ακόμα ιστορία από αυτή των πολλών χιλιάδων προλετάριων, που έκαναν εκείνη την περίοδο αυτές τις επιλογές”. Έναν σύντροφο που έμελλε να είναι από το 1974 ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και να μείνει στην ιστορία του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ως ο ερυθροταξιαρχίτης που διάβασε την προκήρυξη στην πρώτη δίκη στο Τορίνο, την άνοιξη του ‘76.

Όσον αφορά αυτή καθαυτή την έκδοση, στο βιβλίο περιλαμβάνεται η απομαγνητοφωνημένη μετάφραση ηχογραφημένων συζητήσεων που έγιναν στην κατάληψη Panetteria από το καλοκαίρι ως το φθινόπωρο του 2016. 40 χρόνια μετά, απ’ όταν ο Μαουρίτσιο στο δικαστήριο του Τορίνου γινόταν η συλλογική φωνή των ΕΤ προς το προλεταριάτο και το επαναστατικό κίνημα.

Continue reading Ενημέρωση-Hχητικό-Εισήγηση της Εκδήλωσης για την επαναστατική προοπτική (1/2) με τον σύντροφο Μ.Φερράρι

Ο σχεδιασμός για την στρατηγική περικύκλωση των Εξαρχείων, με επίκεντρο την συνεχή εποπτεία και πολιορκία των δυνάμεων καταστολής, περιλαμβάνει και την μεθοδευμένη ‘’εκ των έσω’’ αλλοίωση της περιοχής. Οι συμμορίες που δρουν με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας, κυρίως στον υπερκερδοφόρο τομέα της πώλησης ναρκωτικών, αναλαμβάνουν, εκτός όλων των άλλων, και την δια της βίας μετατόπιση των συσχετισμών δύναμης στην περιοχή. Η αντικοινωνική βία και οι εικόνες εκφυλισμού και παρακμής που φέρει το ναρκεμπόριο ως φυσικό επακόλουθο σε μια γειτονιά, δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επίτευξη των κρατικών σχεδιασμών. Της εσωτερικής σήψης της γειτονιάς, μέσω της τρομοκράτησης και εντέλει της υποταγής στους νόμους των συμμοριών, ώστε η επικείμενη κρατική παρέμβαση να φαντάζει ως η μόνη λύση και σωτηρία για τα Εξάρχεια.

Η μεθοδευμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων, αφορά την επεκτατική και ιδιαίτερα επιθετική κίνηση του κεφαλαίου. Αφού πρώτα οι κάτοικοι της περιοχής, απωλέσουν μέσα στο έτσι κι αλλιώς ζοφερό περιβάλλον της κρίσης, μισθούς, συντάξεις και πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά, καλούνται να απωλέσουν και κάτι επιπλέον. Τη δυνατότητα τους να αισθάνονται τη γειτονιά δικιά τους. Οι τραμπουκισμοί, οι απόπειρες βιασμών, τα ναρκωτικά και οι ληστείες, συνθέτουν την εικόνα μιας καθημαγμένης γειτονιάς, τόσο από την οικονομία όσο και από τις συμμορίες που ήρθαν να αποτελειώσουν ότι απέμεινε όρθιο στην περιοχή.

Τα Εξάρχεια βρίσκονται στο στόχαστρο του κεφαλαίου γιατί διατηρούν, έστω και οριακά πλέον, τα γνωρίσματα μιας αντιστεκόμενης κοινωνίας. Είναι σημείο συνάντησης και εφόρμησης των δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, είναι οχυρό και καταφύγιο για τους αγωνιστές, τους απόκληρους και τους ξεριζωμένους. Η ισχνή, αλλά ακόμα ζωντανή αλληλέγγυα σχέση ανάμεσα στις δυνάμεις του κινήματος και της γειτονιάς, αποτελεί τον καθοριστικό στόχο του κεφαλαίου για να εισβάλει ολοκληρωτικά ως αδιαφιλονίκητη δύναμη στην περιοχή. Για να την αναμορφώσει ριζικά, τόσο ως επενδυτικό πεδίο αλλά κυρίως ως σχέση. Ως μια αποξενωμένη, υποταγμένη και παραδομένη γειτονιά. Μια γειτονιά που θα αναπλαστεί πρωτίστως ιδεολογικά, ώστε να εναρμονιστεί στη συνέχεια με την υλική μετάλλαξη της περιοχής.

Δεδομένης της αναπόσπαστης πολιτικής ταυτότητας των Εξαρχείων, το κεφάλαιο επιδιώκει να μετατρέψει την περιοχή σε ‘’μουσείο’’. Αρχικά μέσω της εκκαθάρισης των επαναστατικών δυνάμεων και των δεσμών τους με τη γειτονιά και εν συνεχεία απονευρώνοντας το όποιο πολιτικό πρόσημο φέρουν τα Εξάρχεια. Έτσι, ανανοηματοδοτώντας απρόσκοπτα τον ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής, το κεφάλαιο θα αξιοποιήσει τον πολιτικό της χαρακτήρα ως πλεονέκτημα επιχειρηματικών επενδύσεων, με απώτερο στόχο την μετατροπή των Εξαρχείων σε μια ‘’Βαρκελώνη’’ των Βαλκανίων. Εναλλακτικός τουρισμός, ναρκωτικά και διασκεδαστήρια, θα συνθέτουν το νέο ασφαλές και αποστειρωμένο από κάθε ίχνος αντίστασης και αλληλεγγύης περιβάλλον.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, αντιλαμβανόμαστε- σήμερα- τη μάχη των Εξαρχείων. Ως μια πολιτική μάχη, τόσο απέναντι στο κεφάλαιο και τους σχεδιασμούς του όσο και απέναντι στους εαυτούς μας. Αντιμέτωποι με τον πασιφανή σχεδιασμό για τον πολιτικό αφανισμό μας και τη σταδιακή ενσωμάτωση του επαναστατικού αγώνα στις μεταμοντέρνες και εναλλακτικές υγειονομικές ζώνες του κεφαλαίου, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να περιφρουρήσουμε δηλαδή το επαναστατικό πρόταγμα, όχι ως αφηρημένη έννοια αλλά ως υλική αντανάκλαση στο αγωνιστικό πεδίο μιας γειτονιάς. Στην πράξη και στη μάχη. Στην κατά μέτωπο αναμέτρηση με τους μισθοφόρους του κεφαλαίου, τις δυνάμεις καταστολής και τις λοιπές συμμορίες που εισβάλουν, τρομοκρατούν και εκφυλίζουν την περιοχή. Σε αυτήν τη μάχη πρέπει να συστρατευθούν όλες οι δυνάμεις της περιοχής. Όσοι δηλαδή αντιλαμβάνονται το ιστορικό και ανυπολόγιστο μέγεθος της ήττας που θα επιφέρει η δρομολογημένη ‘’ανάπλαση’’ των Εξαρχείων.

Η ενότητα και η μαζικότητα των δυνάμεων, που το δίχως άλλο αποτελεί την καθοριστικότερη προϋπόθεση για την ευνοϊκή διεξαγωγή της μάχης, αρχικά οφείλει να θέσει στο στόχαστρο συγκεκριμένα (χωρίς περιστροφές και αγκυλώσεις) τα υποκείμενα, τις ομάδες και τις παρέες που λυμαίνονται την περιοχή, ξεκαθαρίζοντας διαπαντός τους εχθρούς από τους φίλους. Η έννοια της αυτό-οργάνωσης και της αλληλεγγύης, ως επιτομή της κοινωνικής αρμονίας και προόδου, δεν χωράει κάθε απόχρωσης τραμπούκους, ναρκέμπορους, σεξιστές, μαχαιροβγάλτες. Και από κει και πέρα τον λόγο έχουν οι πράξεις.

Εδώ και χρόνια μια συμμορία ναρκέμπορων έχει στήσει πιάτσα στην οδό Μεσολογγίου. Η παρουσία τους εκεί, δύο στενά κάτω από το ‘’άγρυπνο βλέμμα’’ των δυνάμεων καταστολής, έχει ως συνέπεια την μετατροπή της γειτονιάς, από πεδίο συνάντησης της αντιστεκόμενης νεολαίας, σε μια γκετοποιημένη και λουμπενοποιημένη ζώνη. Η μετατροπή του μνημείου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από σημείο αναφοράς της σύγχρονης κινηματικής ιστορίας, σε κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, αντανακλά τον πολιτικό, αξιακό και ιστορικό εκμαυλίσμό του επαναστατικού κινήματος. Αντανακλά την αμαχητί απώλεια του ζωτικού του χώρου, την αδυναμία του να αυτοπεριφρουρηθεί.

Τα υποκείμενα που συγκροτούν τη συγκεκριμένη συμμορία, έπειτα από δημόσιες παρεμβάσεις συντρόφων που στόχευαν στο να τους εκδιώξουν από την περιοχή, θεώρησαν πως μπορούν να απαντήσουν με τα όπλα. Και το έκαναν. Έτσι, το τελευταίο διάστημα έχουν καταγραφεί μια σειρά από ένοπλες επιθέσεις και απειλές σε συντρόφους και θαμώνες της περιοχής. Και ενώ τα φαινόμενα αυτά, χρήζουν την (έτσι κι αλλιώς) αυτονόητη κινητοποίηση των δυνάμεων του κινήματος για την επίλυση τους, το γεγονός πως οι επιθέσεις αυτές συνοδεύονται από ανακρίσεις για την πολιτική ταυτότητα των θυμάτων, προσδίδει μια κρισιμότερη διάσταση. Το πρωτοφανές γεγονός της στοχευμένης επίθεσης των συμμοριών σε συντρόφους, σηματοδοτεί την ανοιχτή κήρυξη πολέμου απέναντι στο κίνημα, αποτελεί μια ευθεία απόπειρα των ναρκέμπορων να καταστήσουν τα Εξάρχεια ως τσιφλίκι τους. Αλλά δεν θα τους περάσει. Πόλεμο θέλουν, πόλεμο θα έχουν.

Με αφετηρία την κεντρική ανάδειξη των ζητημάτων που ταλανίζουν την περιοχή , την απαιτούμενη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από αυτά, αλλά και τη ζύμωση μέσω της προσπάθειας να επανοικειοποιηθούμε τα Εξάρχεια ως σημείο διαβίωσης και αγώνα, ο αγώνας απέναντι στο κεφάλαιο, τις συμμορίες του και τις δυνάμεις καταστολής που τις περιφρουρούν, θα είναι δύσκολος μα νικηφόρος.

Τα Εξάρχεια είναι η ‘’μικρή μας πατρίδα’’. Είναι ζωγραφισμένα με τα τραγούδια των αγώνων μας, είναι ποτισμένα με το αίμα των συντρόφων μας. Είναι η κληρονομιά, η υπόσταση και η ευθύνη μας. Και όποιο χέρι απλώνεται πάνω τους, θα κόβεται απ’ τη ρίζα.

Ο,ΤΙ ΕΙΠΑΜΕ ΙΣΧΥΕΙ. Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΦΛΕΒΑΡΗ, ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΝΗΣ, 18:00 ΜΜ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

* Η συγκέντρωση-πορεία “Ενάντια στις ναρκομαφίες στα Εξάρχεια, τους ξυλοδαρμούς και τις ένοπλες απειλές τους” που αναβλήθηκε λόγω καιρικών συνθηκών θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 17/2, στις 18.00, Εξάρχεια, Μεσολογγίου & Μάνης

αναρχικές συλλογικότητες, σύντροφοι/ισσες, αγωνιστές από ταξικά και κοινωνικά εγχειρήματα

Στα Εξάρχεια, οι ναρκομαφίες με την κάλυψη της αστυνομίας επιχειρούν να μετατρέψουν την περιοχή σε πιάτσα ναρκωτικών και να επιβάλλουν στην γειτονιά και στους δρόμους το νόμο του ισχυρού και τον φόβο. Το τελευταίο διάστημα, και ενώ έχει αναπτυχθεί ένας μακροχρόνιος και πολύμορφος αγώνας για το ξερίζωμά τους, έχουν προβεί σε ένα πλήθος επιθέσεων με ξυλοδαρμούς και ένοπλες απειλές σε θαμώνες, κατοίκους και αγωνιστές στους δρόμους γύρω από τη ναρκοπιάτσα που έχουν στήσει στις οδούς Μεσολογγίου και Μάνης – λίγα μέτρα δίπλα από το σημείο που δολοφονήθηκε από μπάτσους ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος – στοχοποιώντας τους αναρχικούς, τους καταληψίες και συνολικά τον κόσμο του αγώνα. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι τυχαία ή απομονωμένα περιστατικά αλλά αποτελούν μέρος των στρατηγικών επιδιώξεων τόσο των ίδιων των μαφιών, όσο και του κράτους ώστε να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή.

Τα Εξάρχεια παραδοσιακά αποτελούν μία γειτονία που είναι ταυτισμένη με την ανάπτυξη της πολιτικής και κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης, με ένα πλήθος πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών εγχειρημάτων και δομών αυτοοργάνωσης. Στόχος της συνολικής κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής είναι η συκοφάντηση και η απονοηματοδότηση του ανοιχτού, δημόσιου, ελεύθερου χώρου που διαμορφώνεται από την έμπρακτη αμφισβήτηση και τον περιορισμό του κρατικού ελέγχου στην περιοχή, και εν τέλει το παραδειγματικό χτύπημα των αγωνιστών, του κινήματος και των δομών του. Το κοινωνικό έδαφος που δεν ελέγχεται απόλυτα από το κράτος φέρει απελευθερωτικά χαρακτηριστικά στο βαθμό που τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της ταξικής αλληλεγγύης και της συνολικής ανατροπής γειώνονται και αποκτούν κοινωνική επιρροή σε ανταγωνισμό με τις κυρίαρχες αξίες και σχέσεις του καπιταλισμού και του κράτους. Σήμερα, οι ναρκομαφίες και φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, επιχειρούν να καταλάβουν αυτό το έδαφος για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των ιδιοτελών σκοπών τους: φράγκα και εξουσία στην περιοχή. Οι ναρκομαφιόζοι αποτελούν το μακρύ χέρι του κράτους στα Εξάρχεια αφού τόσο οι ίδιοι όσο και η κουλτούρα που φέρνει μαζί της η επικράτηση του ναρκεμπορίου σε μια περιοχή, αναπτύσσονται ευθέως εχθρικά προς το ανταγωνιστικό κίνημα και τις αξίες του. Έτσι αποτελούν μια πολύτιμη και αξιοποιήσημη δύναμη για το κράτος, το οποίο εμφανίζεται ως φύλακας της νομιμότητας και με την συστράτευση των ΜΜΕ καταγγέλλει την «ανομία» που επικρατεί στα Εξάρχεια στοχοποιώντας αυτούς που αγωνίζονται από τα κάτω απέναντι στις ναρκομαφίες, ενώ ταυτόχρονα το ίδιο καλύπτει, ελέγχει και χρησιμοποιεί το ναρκεμπόριο για να υλοποιήσει τις επιδιώξεις του.

Το ναρκεμπόριο επίσης, είναι μια μεγάλη μπίζνα που τα τεράστια κέρδη του, αφού πρώτα ξεπλυθούν μέσα από διάφορες επιχειρήσεις βιτρίνα επιστρέφουν στις τσέπες των αφεντικών της μαφίας και στην κανονική οικονομία. Το κράτος λειτουργεί ως ρυθμιστής στις σχέσεις μεταξύ των μαφιόζων και των επιχειρήσεων τους, προστατεύει την ροή και την συσσώρευση των τεράστιων κερδών τους. Είναι εξάλλου γνωστό ότι το κράτος δεν θέτει ποτέ ηθικά ή νομικά προβλήματα στην λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, απεναντίας την εξυπηρετεί και διαπλέκεται με τους κάθε λογής επιχειρηματίες της.

Λειτουργώντας κατά αυτό τον τρόπο, ως επιχείρηση δηλαδή, οι ναρκέμποροι των Εξαρχείων άρχισαν εδώ και καιρό να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους, να αποκτούν νέα πόστα και ρίζες στην περιοχή. Οι κινήσεις τους αυτές όμως δεν γίνονται ανεμπόδιστα. Σύντροφοι εδώ και χρόνια δίνουν έναν πολύμορφο αγώνα όχι μόνο ενάντια στις μαφίες της περιοχής, αλλά και ενάντια στην επικράτηση κάθε μορφής κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι ναρκέμποροι νιώθοντας ότι είναι στριμωγμένοι ή απλά γιατί θέλουν να κάνουν απρόσκοπτα τις δουλειές τους, επέλεξαν τον τελευταίο μήνα να κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Τις τελευταίες εβδομάδες κάποιοι από αυτούς προέβησαν σε μια σειρά επιθέσεων, ένοπλων απειλών και ξυλοδαρμών ενάντια σε συντρόφους, θαμώνες, εργαζόμενους και περαστικούς στην γειτονιά. Οι επιθέσεις αυτές σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από ερωτήσεις αν «είσαι αναρχικός », «είσαι σε καταλήψεις» κλπ. Με άλλα λόγια έθεσαν ρητά όλο το κίνημα στον στόχο τους.

Απέναντι στις απειλές, η απάντηση είναι ότι δεν σιωπούμε, δεν φοβόμαστε. Απέναντι στις επιθέσεις, η απάντηση είναι ότι όποιο χέρι σηκώνεται σε σύντροφο θα κόβεται. Το ερώτημα επανέρχεται οριακά. Ή αυτοί ή εμείς. Ή το κίνημα θα υπερασπιστεί τις ανταγωνιστικές μορφές και δομές της κοινωνικής, ταξικής και πολιτικής του οργάνωσης ή θα υποχωρήσει μπροστά στις απειλές. Ή τα Εξάρχεια θα αποτελούν εργαστήρι αγώνα, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης ή θα επικρατήσει ο κοινωνικός κανιβαλισμός, οι μαφίες και τελικά το κράτος. Το ερώτημα είναι εδώ και οφείλουμε να το απαντήσουμε κινηματικά, όλοι μαζί, με την γειτονιά στο πλευρό μας.

Απέναντι στις ναρκομαφίες, την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό… συνεχής αγώνας για τα Εξάρχεια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της ταξικής αλληλεγγύης και της μαχητικής αντίστασης.