«Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς απεργίες»
Μανουέλ Βαλς, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (03/06/2016)
Με περίσσιο θράσος και μπόλικα επικοινωνιακά τρικ ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε από την Ιθάκη το “τέλος των μνημονίων”, στις 21 Αυγούστου. Λες και απευθύνεται σε λωτοφάγους ο Τσίπρας πούλησε για μια φορά ακόμα παραμύθια για το τέλος της λιτότητας, των λαϊκών θυσιών και της επιτροπείας. Τα γεγονότα, όμως, είναι πεισματάρικα και μας δείχνουν πως η μνημονιακή πολιτική θα ακολουθηθεί πιστά και μετά το “τέλος των μνημονίων”. Η ίδια πολιτική της υποτίμησης των ζωών μας, της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, της φτωχοποίησης του λαού, της κοινωνικής ερημοποίησης, της φοροεπιδρομής με ταυτόχρονη μείωση των κοινωνικών δαπανών που πλήττει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών συμφερόντων θα συνεχιστεί στο διηνεκές. Κανένα μνημόνιο δεν τέλειωσε, αφού οι χιλιάδες εφαρμοστικοί νόμοι και τα σωρευμένα αντιλαϊκά μέτρα που πέρασαν από το 2010 ως σήμερα παραμένουν σε πλήρη ισχύ. Ακόμα κι αυτά που υπόσχεται η συγκυβέρνηση στο πλαίσιο των προεκλογικών της δεσμεύσεων (όπως αύξηση του κατώτατου μισθού) ακόμα κι αν πραγματοποιηθούν δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ασπιρίνες για τον καρκίνο, καθώς τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα θα συνεχίζουν να συνθλίβονται στις συμπληγάδες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γιατί η “ανάπτυξή” τους είναι το θυσιαστήριο της εργατικής τάξης και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.
Άλλωστε, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (2018 – 2022) προβλέπει γιγαντιαία πρωτογενή πλεονάσματα, που θα ξεκινούν από το 3,56% για το 2018 και θα καταλήγουν στο εξωφρενικό 5,19% το 2022. Γεγονός που σημαίνει παραπέρα μείωση των κοινωνικών δαπανών και αύξηση των κρατικών εσόδων, μέσω της έντασης της φορομπηχτικής πολιτικής. Η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να διατηρήσει την πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυξημένων πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή μνημόνιο διαρκείας, μέχρι το 2060! Επίσης, το μεσοπρόθεσμο προβλέπει “συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις” ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2022, ενώ θα συνεχιστεί ακάθεκτη η λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου μέσω του λεγόμενου “υπερταμείου”, το οποίο θα λειτουργεί με νεοαποικιοκρατικούς όρους μέχρι το 2114! Ταυτόχρονα, παρά τις σκληρές λαϊκές θυσίες, το χρέος παραμένει στα δυσθεώρητα ύψη των 345,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, αποτελώντας βασικό μοχλό της λεηλασίας και της πειθάρχησης της κοινωνίας, καθώς και της μονιμοποίησης του καθεστώτος έκτακτης οικονομικής (και όχι μόνο) ανάγκης.
Η ανακοίνωση της γερμανικής καγκελαρίας για τη συνέχιση της επιτροπείας και της λιτότητας, μέσω τερατωδών πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι κάτι παραπάνω από σαφής για να διαλύσει το παραμύθι της δήθεν “καθαρής εξόδου” που πουλάει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα εντατικά τέσσερις φορές ετησίως την πρώτη περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος. Θα ελέγχει επιπλέον τις ελληνικές εγγυήσεις για τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας. Μέχρι το 2022 η Ελλάδα θέλει να επιτυγχάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ και κατόπιν να τηρεί τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες». Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, λοιπόν, όχι μόνο δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, αλλά αποτελεί θέσφατο για την ΕΕ: «Η πραγματικότητα παραμένει δύσκολη, υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί και με τα δυο της πόδια […] Η μείωση του δημόσιου χρέους και η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων πρέπει να είναι οι κύριες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα διασφαλίσει την τήρηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα, παραμένοντας όμως σύμμαχος της Ελλάδας» (Πιέρ Μοσκοβισί, επίτροπος Οικονομικών υποθέσεων της ΕΕ). Κανένα τέλος της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας δεν υπάρχει, λοιπόν, αφού το Αρθρο 14.1 του Κανονισμού 472/2013 της ΕΕ είναι σαφέστατο: «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης), τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) ή το ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας».
Tα μνημόνια, λοιπόν, δεν ήταν μια μεταφυσική παρένθεση ή μια μαγική εικόνα, αλλά ιστορική και υλική αποκρυστάλλωση ταξικών συσχετισμών, η απάντηση στη δομική καπιταλιστική κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Λειτούργησαν με διπλό τρόπο, τόσο ως βασικός μοχλός απαξίωσης της εργατικής δύναμης, όσο και ως ιμάντας μεταβίβασης αξίας και υπεραξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο. Κεντρικός τους στόχος υπήρξε η τεράστια μεταφορά παραγόμενων αξιών στο όνομα της εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους και η επιτάχυνση της εφαρμογής ενός μοντέλου κεφαλαιακής συσσώρευσης, που βασίζεται στην ιδιαίτερη ένταση της πολύπλευρης εκμετάλλευσης, στην αφαίρεση κεκτημένων της ταξικής πάλης, στην παραπέρα μεταβολή του συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις και στη μεταφορά τεράστιου όγκου πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο. Η τυπική λήξη των μνημονίων δε σημαίνει άρση των όρων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλά το αντίθετο: το κεφάλαιο βγαίνει ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο δυνατό, με μια κοινωνία γονατισμένη από τη διαρκή φτωχοποίησή της και την έλλειψη χειραφετητικού οράματος Και με αυτό το βασικό αβαντάζ το κεφάλαιο θα εξακολουθήσει την ίδια επίθεση και χωρίς την τυπική ύπαρξη μνημονίων…
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ακραίας επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονης αποδιοργάνωσης και υποχώρησης του εργατικού – λαϊκού παράγοντα, οι δυνάμεις του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος καλούνται να δώσουν μια τιτάνια μάχη, μια διπλή μάχη, από τη μία για την ιδεολογικοπολιτική ανασυγκρότηση της τάξης μας και από την άλλη για την οργάνωση της αντεπίθεσης μας στο κεφάλαιο. Απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ομοβροντία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τη νεολαία, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται και το μέλλον μας να υποθηκεύεται (ακόμα και ως κρέας για κανόνια), πέρα από το μονόδρομο του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.
Μοναδική καθαρή έξοδος, λοιπόν, είναι η έξοδος από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνική επανάσταση και η κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος λαός και ληστεύουν τα παράσιτα της πλουτοκρατίας.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)