Συμβολή της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) στην Εκδήλωση-Συζήτηση (Πολυτεχνείο, 25/10/2019) της Συνέλευσης No Pasaran! που ξεκίνησε με τηλεφωνική τοποθέτηση του συντρόφου Γιάννη Δημητράκη από τις φυλακές Δομοκού και πραγματοποιήθηκε με την παρουσία δεκάδων συντρόφων-συντροφισσών και τη συμμετοχή αγωνιστών-αγωνιστριών από καταλήψεις, ταξικά σωματείας βάσης, ομάδες αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, συνελεύσεις γειτονιάς και συλλογικότητες από τα πανεπιστήμια.
Στις αρχές του Αυγούστου, με fast – track διαδικασίες και εν μέσω καλοκαιριού ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο περιορισμένες οι αντιδράσεις, η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας ψήφισε νομοσχέδιο με το οποίο κατήργησε ό,τι είχει απομείνει από το πανεπιστημιακό άσυλο. Στα τέλη του ίδιου μήνα, έγινε και η πρώτη μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στα Εξάρχεια, κατά την οποία εκκενώθηκαν 4 καταλήψεις, εκ των οποίων οι δύο ήταν προσφυγικές και φιλοξενούσαν μεγάλο αριθμό οικογενειών. Μόλις δύο εβδομάδες μετά, και ενώ συνεχίζονταν οι αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια, κατατέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το λεγόμενο αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια σειρά από νέα αντεργατικά μέτρα, με στόχο τις συλλογικές συμβάσεις, καθώς και πλήθος φοροελαφρύνσεων για τα αφεντικά.
Τα παραπάνω γεγονότα είναι λίγες μόνο στιγμές από τη συνολική επίθεση που εξαπολούουν κράτος και κεφάλαιο. Η σύνδεσή τους δεν είναι μόνο χρονική. Δεν διαδέχεται απλά το ένα γεγονός το άλλο. Αν και πρόκειται για ξεχωριστά πεδία που αφορούν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, οι επιμέρους πολιτικές της κυβέρνησης διαπνέονται από μια κοινή λογική, βαθιά ταξική, αυταρχική και νεοφιλελεύθερη. Κατά τη γνώμη μας, χρειάζεται να δούμε τις διαφορετικές πτυχές της επίθεσης που δεχόμαστε,τόσο ξεχωριστά, ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν σε κάθε πεδίο αγώνα και να δράσουμε αναλόγως. Χρειάζεται όμως να δούμε και τα πράγματα στην ολότητά τους, τους τρόπους με τους οποίους συνδέονται και διαπλέκονται το ένα με το άλλο. Μόνο έτσι ίσως μπορέσουμε να στήσουμε αποτελεσματικά αναχώματα, συνδέοντας τους επιμέρους αγώνες, ώστε να ανακόψουμε την επέλαση του ταξικού εχθρού και να ανασυγκροτήσουμε οργανωμένα και μαχητικά κινήματα αντίστασης, αλλά και αντεπίθεσης.
Η αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση στηρίζεται σε δύο αλληλεξαρτημένους πόλους. Από τη μία, έχουμε τη σκληρή καταστολή. Την εκκένωση καταλήψεων και το στοίβαγμα των ανθρώπων σε στρατόπεδα σαν τη Μόρια, όπου αργοπεθαίνουν στο εγκλεισμό, αποκλεισμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, ενισχύεται η διαδικασία ανάπλασης του αστικού ιστού, η οποία βέβαια έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. “Καθαρίζοντας” όμως τώρα το κέντρο της Αθήνας από τα “σκουπίδια”, όπως χαρακτήρισε πρόσφατα ο Μπαλάσκας τους μετανάστες, μπορεί να παραδοθεί με καλύτερους για το κεφάλαιο όρους στις επιχειρήσεις και στους επενδυτικούς ομίλους. Η δεύτερη όψη της αντιμεταναστευτικής και αντιπροσφυγικής πολιτικής είναι η νομική.
Ήδη έχουν ανακοινωθεί 10.000 απελάσεις μέσα στο 2020 με ένα ανανεωμένο θεσμικό πλαίσιο που στόχο θα έχει τη διευκόλυνσή τους και τον αποκλεισμό πολλών προσφύγων και μεταναστών από την ίδια τη διαδικασία αιτήσεως ασύλου. Παράλληλα, κόβεται κάθε παροχή, με ενδεικτική την κατάργηση της χορήγησης ΑΜΚΑ σε μετανάστες, την επαύριο της εκλογής της Νέας Δημοκρατίας. Τέλος, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι, παράλληλα με τα παραπάνω, το ελληνικό κράτος βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟ, ευθυγραμμιζόμενο με την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και στηρίζοντας, ως προκεχωρημένο φυλάκιο, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που γεννούν την προσφυγιά.
Στα πλαίσια του δόγματος “Νόμος και Τάξη”, μαζί με τη συνολική διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού ζητήματος, η ΝΔ παραδίδει στην ΕΛ.ΑΣ, και την διαχείριση των φυλακών και της λεγόμενης “σωφρονιστικής πολιτικής”. Την παραδίδει δηλαδή στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης, δηλαδή στον παρασημοφορημένο από το FBI υπουργόΜιχάλη Χρυσοοχϊδη. Μια εκχώρηση εξουσίας ιδιαίτερα αντιδραστική, ακόμα και για τα μέτρα της “Ευρώπης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου”.
Μια εκχώρηση που οι κρατούμενοι ήδη βιώνουν στο πετσί τους -με την επιδείνωση των συνθηκών κράτησης και τις αστυνομικές εισβολές στα κελιά- ο έγκλειστος πληθυσμός, οι πολιτικοί και όλοι οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι στις φυλακές, τα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους, μέλους της “δημοκρατικής” ΕΕ και του ΝΑΤΟ του “πολιτισμένου” δυτικού κόσμου.
Την ίδια στιγμή που εφαρμόζεται η προαναφερθείσα ρατσιστική κατασταλτική πολιτική, βάλλεται και η ντόπια εργατική τάξη, γεγονός που αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το παλιό επαναστατικό σύνθημα: “Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα”. Το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο της νέας κυβέρνησης επιχειρεί να τελειώσει μια και καλή με συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτές. Ταυτόχρονα, επιτίθεται ευθέως στο εργατικό κίνημα. Εισάγει ρυθμίσεις που διευκολύνουν την απαγόρευση απεργιών και προωθεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικαλιστών. Από την άλλη για τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις μεγαλύτερες, προβλέπονται μια σειρά από φοροελαφρύνσεις, καθώς και διευκολύνσεις στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Όσοι παλεύουν οργανωμένα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών θα φακελώνονται ώστε να απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Το νομοσχέδιο αυτό λοιπόν που ψηφίστηκε χθες, είναι μια από τις μεγάλες μάχες των ημερών μας και απ’ ότι φαίνεται δίνεται με αρνητικούς -για την τάξη μας- συσχετισμούς.
Στο χώρο των πανεπιστημίων, η επίθεση είναι επίσης σαφής και με σαφείς στόχους. Η κυβέρνηση κατήργησε εύκολα -σε νομικό τουλάχιστον επίπεδο- το άσυλο και σύμφωνα με πρόσφατες διακηρύξεις της Υπουργού σκοπεύει να τελειώσει σύντομα και με τις φοιτητικές παρατάξεις. Δεν πρόκεται για εμμονή της δεξιάς, ούτε για απλά μέτρα καταστολής του φοιτητικού κινήματος. Αντίθετα, η πολιτική της Νίκης Κεραμέως είναι προσανατολισμένη σε ένα και μόνο πράγμα: Να διευκολύνει την είσοδο της αγοράς στα δημόσια πανεπιστήμια, σε μια λογική σταδιακής ιδιωτικοποίησης, βγάζοντας από τη μέση κάθε πιθανό εμπόδιο. Η διαδικασία αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και κατά τη μνημονιακή περίοδο εντάθηκε με την επιβολή διδάκτρων σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα. Λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές, ιδρύθηκε και το πρώτο προπτυχιακό πρόγραμμα με δίδακτρα, στη Φιλοσοφική Αθηνών, αγγλόφωνο και απευθυνόμενο σε φοιτητές εκτός Ε.Ε. Με τη νέα κυβέρνηση και με μια υπουργό που με θράσος προσκυνάει το πανεπιστήμιο της αγοράς και του επιχειρείν, ανοίγεται ένας νέος κύκλος επίθεσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Και όπως κάθε μεγάλη “μεταρρύθμιση”, συνοδεύεται από καταστολή των αντιδράσεων.
Η καταστολή λοιπόν στρέφεται κατά πάντων. Κατά των προσφύγων και των μεταναστών, κατά των Εξαρχείων, των καταλήψεων, του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος. Η αντικατασταλτική πάλη είναι σήμερα εκ των ουκ άνευ ένα σημαντικό διακύβευμα. Είναι αναγκαία. Για να είναι όμως και αποτελεσματική, χρειάζεται να συνδέεται με τα μεγάλα επίδικα του καιρού μας και με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Να μην περιοριστεί σε μια μάχη του “χώρου” των Εξαρχείων με τη δεξιά καταστολή, αλλά να αποτελέσει οργανικό κομμάτι της συνολικής μάχης ενάντια στη συνολική επίθεση κράτους και κεφαλαίου.
Χρειάζεται επίσης να συνοδεύεται ο αγώνας κατά της καταστολής από τη μνήμη και τη συνείδηση ότι η σημερινή πολιτική της ΝΔ, παρά τα ακραία και φαινομενικά πρωτοφανή στοιχεία της, δεν έπεσε εξ ουρανού, ούτε αποτελεί μια απόλυτη τομή σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Σε πολλά επίπεδα αποτελεί συνέχεια πολιτικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συντήρησε το κολαστήριο της Μόρια και παρά της ανθρωπιστικές της εξαγγελίες, κατά την περίοδο της “πρώτης φοράς αριστερά” συνέχισαν να αργοπεθαίνουν εκεί πρόσφυγες και μετανάστες. Επί “πρώτης φοράς αριστερά” κόπηκαν πολλάκις οι άδειες του Δημήτρη Κουφοντία. Πέρασαν σωρεία αντεργατικών μέτρων που θα ζήλευαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ. Επιβλήθηκαν δίδακτρα σε αμέτρητα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών. Εκκενώθηκαν πολλές καταλήψεις.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τους αγώνες του σήμερα ως συνέχεια των αγώνων του χτες υπό νέες συνθήκες. Να διδαχθούμε από την προηγούμενη περίοδο και να πάρουμε θέσεις μάχης στο τώρα. Να εντοπίσουμε τα σημεία αυτά στα οποία οι επιμέρους αγώνες μπορούν να συνδεθούν, δημιουργώντας το πεδίο για ευρύτερα μέτωπα αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Κλείνοντας, χαιρετίζουμε τη σημερινή εκδήλωση και ευχαριστούμε από τη μεριά μας όλους και όλες για τη συμμετοχή. Ελπίζουμε να αποτελέσει μια εκδήλωση στην οποία θα αναπτυχθεί γόνιμος διάλογος γύρω από τα ζητήματα που τίθενται. Σε τέτοιες εκδηλώσεις, η ανταλλαγή απόψεων, με συμφωνίες και διαφωνίες, μεταξύ κομματιών του κινήματος μεδιαφορετικές αφετηρίες μπορεί και πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να αναβαθμίσει την πολιτική μας συγκρότηση, λειτουργώντας έτσι προωθητικά στους αγώνες μας.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Αθήνα, Οκτώβριος 2019
