Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση την Πέμπτη 23 Φλεβάρη στις 7 μμ στο Πολυτεχνείο (κτ. Γκίνη) για τη διοργάνωση πανελλαδικής ημέρας αλληλεγγυής στο δίκαιο αίτημα για άμεση χορήγηση άδειας στους πολιτικούς κρατούμενους Δ. Κουφοντίνα και Κ.Γουρνά.
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών & κομμουνιστών)
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Πριν 9 χρόνια, στις 30 Ιουνίου του 2008, το αναρχικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα, δέχθηκε οργανωμένη δολοφονική επίθεση από 15-20 παρακρατικούς της χρυσής αυγής με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό δύο συντρόφων από μαχαίρι. Αυτή είναι μία μόνο από τις εκατοντάδες επιθέσεις των φασιστών ενάντια σε μετανάστες-στριες, εργάτες-τριες, στέκια και καταλήψεις αγώνα και μια από τις δεκάδες μόνο υποθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στη δικογραφία Χ.Α. – εγκληματική οργάνωση.
Το κράτος οδήγησε την Χ.Α. στη δικαιοσύνη μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 – από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής και το μαχαίρι του μέλους της τ.ο. Νίκαιας, Γιώργου Ρουπακιά, στην Αμφιάλη του Πειραιά – προκειμένου να αναχαιτίσει την έκφραση της αντιφασιστικής κοινωνικής οργής και να εμφανιστεί ως ο μοναδικός φορέας δικαιοσύνης και εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας και επιχειρώντας να αποπροσανατολίσει την κοινωνία για την άρρηκτη σχέση κράτους και φασιστών. Γιατί ο φασισμός αποτελεί την πιο ακραία έκφανση του ίδιου του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί το κράτος είναι που εκκενώνει καταλήψεις προσφύγων και μεταναστών, δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιτίθεται σε διαδηλωτές, καταστέλλει αγώνες. Επιτίθεται δηλαδή στα ίδια υποκείμενα που αποτελούν και τον στόχο του φασιστικού παρακράτους.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Στο πλαίσιο της δίκης της Χρυσής Αυγής, τέσσερεις σύντροφοι/ισσες καλούνται να καταθέσουν αναφορικά με τη δολοφονική επίθεση στο αναρχικό στέκι Αντίπνοια τον Ιούλη του 2008. Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες, κάποιων φασιστών, από αυτήν δεν μπορούν να αποκρύψουν τον παραστρατιωτικό ρόλο που επιτελεί εδώ και χρόνια η Χ.Α., πλάι στους επίσημους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο και δίνεται στους δρόμους από τον κόσμο του αγώνα.
Αντιφασιστικό – Αντιθεσμικό – Αντικρατικό Κάλεσμα στη δίκη της Χ.Α
Τις μέρες εκδίκασης της υπόθεσης, αναφορικά με την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια.
Πέμπτη 23/2, 9πμ δικαστική αίθουσα φυλακών Κορυδαλλού
Παρασκευή 24/2, 9πμ Εφετείο Αθηνών *
αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
αναρχική συλλογικότητα Ατραπός
αναρχική συλλογικότητα Ο72
Ταξική Αντεπίθεση ( ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών )
σύντροφοι – συντρόφισσες
Αντιφασιστικό – Αντιθεσμικό – Αντικρατικό Κάλεσμα στην δίκη της Χ.Α.
Συγκέντρωση: Κυριακή 12/2 13:00 Μοναστηράκι
Τρίτη 14 Φλεβάρη, 9.00 Εφετείο
Συγκέντρωση σε Κορυδαλλό και Εφετείο τις μέρες εκδίκασης της υπόθεσης
αναφορικά με την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια.
Η συσπείρωση διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων γύρω από το αίτημα χορήγησης άδειας στον επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα είναι μια διαδικασία αναπόφευκτης πάλης και σύγκρουσης με τους πιο κρίσιμους κόμβους πρόσδεσης της αστικής στρατηγικής.
Κι αυτό γιατί η Ε.Ο 17Ν δεν περιόρισε τη στρατηγική και τις ενέργειές της σε μία ένοπλη μεν, άσφαιρη δε σε περιεχόμενα και διακυβεύματα κριτική. Κι αυτό στην πολιτική δεν είναι κάτι αφαιρετικό ή υποκειμενικό, αλλά μεταφράζεται σε λαϊκή επιδοκιμασία.
Κι αυτό είναι που το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ο ντόπιος αστισμός ή αλλιώς Λ.Μ.Α.Τ όπως την ονόμαζε η οργάνωση, και οι διεθνείς μεγαλοκαπιταλιστές εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού δε θα συγχωρήσουν ποτέ.
Για πολλές δεκαετίες ο φάκελος της οργάνωσης σύμφωνα με πρώην πράκτορες της CIA βρισκόταν πάντα πρώτος από τις υπόλοιπες προτεραιότητες της αμερικάνικης πρεσβείας στα ελληνικά εδάφη.
Το καλοκαίρι του 2002, μετά την έκρηξη βόμβας στα χέρια του αγωνιστή Σάββα Ξηρού και τα βασανιστήρια στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός από μεικτά κλιμάκια Ελλήνων, Βρετανών και Αμερικάνων πρακτόρων, μέχρι και σήμερα, 15 χρόνια ύστερα, με τις διαδικασίες φίμωσης και λογοκρισίας του πολιτικού κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα, ο πόλεμος ενάντια στην οργάνωση παραμένει συνεχής και αδιάλλειπτος. Και σε αυτόν τον πόλεμο, ο σύντροφος κρατά ψηλά τη σημαία του αγώνα και την αξιοπρέπεια της επαναστατικής αριστεράς. Γιατί στην ουσία παραμένει αμετακίνητος στις αρχές και τις αξίες της κομμουνιστικής παράδοσης, συνεχίζοντας τη δράση της οργάνωσης ακόμη και μετά την έκρηξη βόμβας στον Πειραιά. Γιατί όπως δείχνει η ιστορία, η δράση μιας πολιτικής οργάνωσης δεν περιορίζεται στις εχθροπραξίες εναντίον του εχθρού, αλλά ολοκληρώνεται όταν η στάση των αγωνιστών αποτελεί έμπνευση και παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές.
Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης του αγωνιστή μέσω της παρουσίασής του στη ΓΑΔΑ αποτέλεσε κορυφαία πράξη αντίστασης απέναντι στην στρατηγική απομυθοποίησης και εξευτελισμού της οργάνωσης, που εκπονήθηκε από συντεταγμένο το πολιτικό τόξο και διευκολύνθηκε από τις καταδοτικές και ντροπιαστικές καταθέσεις διαφόρων συλληφθέντων εκείνης της περιόδου.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο αγωνιστής θυσίασε την ατομική του ελευθερία και με πρωτόγνωρη ανιδιοτέλεια ανέλαβε την πολιτική εκπροσώπηση της οργάνωσης μέσω της ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Αυτή η κίνηση ήταν πράξη αντίστοιχης πολιτικής σημασίας και βαρύτητας με τη γενέτειρα πράξη της οργάνωσης το 1975, όταν ο αμερικάνος σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Γουέλς έπεφτε νεκρός από τα πυρά της οργάνωσης. Από το διάστημα εξάρθρωσης της οργάνωσης μέχρι και σήμερα ο Δ. Κουφοντίνας αποτελεί και τον μοναδικό πολιτικό εκπρόσωπό της. Κι αυτή η στάση του είναι που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη μανία και εκδικητικότητα στους διώκτες του. Ειδικά σε μια συγκυρία όπως η σημερινή που σε ένα σημαντικό βαθμό τα πιο μαχητικά και πολιτικά προωθημένα τμήματα του κινήματος φαίνεται να αντιλαμβάνονται την επικαιροποίηση του λόγου της οργάνωσης στο σήμερα και να εμπνέονται από την σεμνότητα και το υψηλό πολιτικό επίπεδο του συντρόφου.
Είναι σήμερα λοιπόν που η αστική στρατηγική θα επιχειρήσει περισσότερο από ποτέ σε συνθήκες μνημονιακής κυριαρχίας και εξαίρεσης δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων να ξεδοντιάσει τα κοινωνικά ερείσματα και τη λαϊκή συμπάθεια που επανεμφανίζεται προς την οργάνωση. Προχωρώντας πραξικοπηματικά και πρωταγωνιστώντας στο αγαπημένο του σκοτάδι, το διαπλεκόμενο σύστημα εκβιάζει ωμά με όρους γκάνγκστερ σκηνοθέτες, πρυτάνεις, ακαδημαϊκούς, διανοούμενους. Απαγορεύει θεατρικές παραστάσεις, σφραγίζει πανεπιστημιακές σχολές, φιμώνει και λογοκρίνει το κίνημα αλλελεγγύης για την απελευθέρωση του αγωνιστή, σαμποτάροντας τη διεκδίκηση του δικαιώματός για άδεια.
Γιατί το κράτος δεν διεκδικεί μονάχα το μονοπώλιο στην άσκηση βίας και επιβολής. Διεκδικεί επίσης το μονοπώλιο στην παραγωγή σκέψης και ιδεολογίας.
Γιατί το ερώτημα για το πολιτικό σύστημα δεν είναι εάν δικαιούται άδεια ο πολιτικός κρατούμενος Δ. Κουφοντίνας, αλλά εάν αποκηρύσσει τη δράση της οργάνωσης και τον “αναπόφευκτα” βίαιο μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι γκάνγκστερ της διαπλοκής, αυτοί οι οποίοι επέβαλλαν πρωτόγνωρα μέτρα λιτότητας σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης απαιτούν το τέλος της αντίστασης και τον ιδεολογικό και επιχειρησιακό αφοπλισμό όσων ακόμα αγωνίζονται. Αλλά και τη σιωπή στο δημόσιο λόγο.
Αυτοί που από τη μία μειώνουν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα της πείνας και από την άλλη παρέχουν το μεγαλύτερο αναλογικά ποσοστό (2,4% του ΑΕΠ) από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης για στρατιωτικές δαπάνες και συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Είναι οι ίδιοι που απειλούν με τελεσίγραφα στην φυλακή τον αγωνιστή ότι, εάν παρέμβει τηλεφωνικά σε εκδήλωση, θα τιμωρηθεί μη μπορώντας για 2 έτη να καταθέσει τα χαρτιά του για άδεια. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πείνας που δε διστάζουν σε περιόδους οικονομικής κρίσης να πραγματοποιούν εξώσεις σε ανθρώπους, να κόβουν το ρεύμα σε όσους δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν, να εντείνουν τον πόλεμο ενάντια σε εκείνα τα στρώματα του εργαζόμενου λαού που βιώνουν- με τον πιο σκληρό τρόπο- στο πετσί τους τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της μνημονιακής επταετίας, εντείνουν τον πόλεμό τους ενάντια στους άνεργους, τις άνεργες και τους συνταξιούχους.
Ζητάνε μια δήλωση μετανοίας, μια δημόσια αποκήρυξη της ένοπλης διαδικασίας εμμονικά για να κλείσει κι αυτό το κεφάλαιο και να γραφτεί η ιστορία από τους νικητές με το μελάνι της αλαζονείας και της έπαρσης.
Για να διδάσκεται στις επόμενες γενεές το αδιέξοδο και το μάταιο του ένοπλου αγώνα. Να εμφανίζονται οι θύτες σαν θύματα, να παρουσιάζονται οι επιλογές των πρωταγωνιστών της αντίστασης σαν διαχρονικά ηττημένες και οι ίδιοι σαν πολιτικά πτώματα που εξέπνευσαν μετά τον επιθανάτιο ρόγχο των δηλώσεων αποκήρυξης και εξευτελισμού.
Και είναι το τελευταίο μέσο που διαθέτουν για να λυγίσουν τον επαναστάτη. Η τελευταία δοκιμασία που επιστημονικά αποδεδειγμένα επιχειρεί να ερεθίσει τα πιο ατομοκεντρικά και κανιβαλικά ένστικτα επιβίωσης του ατόμου. Τα ένστικτα εκείνα που καλλιεργήθηκαν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα του κέρδους και της ανθρωποφαγίας.
Είναι τα ένστικτα της αποξένωσης από κάθετι πραγματικό και συλλογικό. Είναι η διαπάλη του αγωνιστή με το μικροαστό. Η σύγκρουση με τον μικροαστικό κόσμο και τις μικροαστικές νοοτροπιές. Γιατί η αγωνιστική κουλτούρα χτίζεται με την αμείλικτη πάλη ενάντια στις κάθε λογής μικροαστικές εκδηλώσεις, με τον αδιάκοπο αγώνα για το ξερίζωμά τους, για την απόκτηση επαναστατικών και αγωνιστικών αρχών και αρετών. Αρετές που για να αποκτηθούν θα πρέπει να αποβληθούν οι μικροαστικές συνήθειες, επιδράσεις, αντιλήψεις, νοοτροπίες. Οι μικροαστικές φιλοδοξίες και ο μικροαστικός εγωισμός, ο φιλοτομαρισμός.
Αρχές που επιβάλλουν το ατομικό να υποτάσσεται ακόμα και να θυσιάζεται στο συλλογικό. Γιατί εάν σε αυτήν την πάλη του αγωνιστή με τον μικροαστό νικηθεί ο αγωνιστής, σημαίνει ότι δεν άντεξε μπροστά στις δυσκολίες, σημαίνει ότι λύγισε μπρος στη δοκιμασία, συνθηκολόγησε, έσπασε, γονάτισε και πολλές φορές πρόδωσε.
Ο επαναστάτης Δ. Κουφοντίνας όχι μόνο δεν εξαργυρώνει την ελευθερία του με μια κίνηση αποκήρυξης της ένοπλης δράσης, αλλά δηλώνει πολύ μικρός για να διαπράξει τόσο τεράστια ατιμία απέναντι στην επαναστατική μνήμη. “Θα ήταν δειλία, ποταπότητα να κυλιδώσω τη μικρή προσωπική μου ιστορία με μια τέτοια ταπεινή πράξη”, γράφει μέσα από τη φυλακή.
Η σημασία μιας νικηφόρας έκβασης του αγώνα για χορήγηση άδειας στο σύντροφο αποτελεί σίγουρα μια σημαντική παρακαταθήκη για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και το κίνημα αλληλεγγύης σε αυτούς. Μια νίκη που μπορεί να λειτουργήσει προσωρινά σαν ανάχωμα στην “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία, δημιουργώντας ένα σημαντικό ρήγμα στο καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων.
Μια νίκη που θα μας φέρει μπροστά σε νέα καθήκοντα και αγωνιστικές υποχρεώσεις. Από τη μία να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση του συντρόφου και παράλληλα να δυναμώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους δίνοντας μάχες για να σπάσει το ειδικό καθεστώς μεταχείρισής τους.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Παρεμβάσεις με αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένου στον ΟΑΕΔ στην οδό Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας στις 30 Γενάρη και στον ΟΑΕΔ στο Περιστέρι στις 2 Φλεβάρη.
Ποια “καταπολέμηση της ανεργίας”;
Ο πόλεμος τους ενάντια στους άνεργους εντείνεται…
Άμεση απόσυρση του εκτρωματικού κανονισμού του ΟΑΕΔ.
Όχι άλλα βήματα πίσω!
Τους τελευταίους μήνες διεξάγονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των «θεσμών» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM, ΔΝΤ) για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρέωσεων που ανέλαβε η χώρα με την υπογραφή του τρίτου μνημονιακού προγράμματος το καλοκαίρι του 2015. Για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος λαός γίνεται θεατής της ίδιας κοροϊδίας, καθώς οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών συνίστανται απλά και μόνο στον τρόπο υλοποίησης νέων δυσβάστακτων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Σε κάθε περίπτωση η κατάληξη των διαπραγματεύσεων θα είναι σε βάρος των λαικών συμφερόντων και αναγκών και υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου για την έξοδο.
Ένα μήνα πριν ο πρωθυπουργός Αλ.Τσίπρας, για να περισώσει την όποια κοινωνική νομιμοποίηση έχει ακόμα η συγκυβέρνησή, χορήγησε 13η σύνταξη-εφάπαξ («φιλοδώρημα») σε ένα μιρκό ποσοστό συνταξιούχων, γεγονός το οποίο προκάλεσε τις αντιδράσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών, διότι θεωρούσαν αναγκαία την έγκριση μίας τέτοιας κίνησης. Μάλιστα, είχε προηγηθεί το eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, στο οποίο αποφασίστηκαν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυση του χρέους (ανταλλαγή χρεογράφων κυμαινόμενου επιτοκίου με χρεόγραφα σταθερού, μείωση του επιτοκιακού κινδύνου, επιμήκυνση της ωρίμανσης των δανείων στα 32 έτη από τα 28,5). Η κίνηση αποπροσανατολισμού Τσίπρα είχε ως αποτέλεσμα να παγώσουν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, τα οποία, ύστερα από την επιστολή υποταγής του Τσακαλώτου στους δανειστές, άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή. Φυσικά, τα εν λόγω μέτρα δεν δόθηκαν με το αζημίωτο, όπως κυνικά παρδέκτηκε ο επικεφαλής ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, ενώ ο ίδιος o επικεφαλής του Eurogroup , νεοαποικιοκράτης Γερούν Ντέισελμπλουμ είχε αναφέρει ότι περισσότερες λεπτομέρειες για το πακέτο με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για τη διευθέτηση του χρέους δεν αναμένεται να υπάρξουν πριν από τη λήξη του 3ου ελληνικού προγράμματος, δηλαδή πριν από τον Αύγουστο του 2018.
Είναι δεδομένο ότι παρά τις όποιες αποκλίσεις των «θεσμών», ως απόρροια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και του αμερικανοκρατούμενου ΔΝΤ, κοινός παρονομαστής όλων -παρά τις δηλώσεις Τσίπρα, «Δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ευρώ μέτρα»- αποτελεί η όξυνση της ταξικής αφαίμαξης του εργαζόμενου λαού. Το ΔΝΤ –σε αντίθεση με την ΕΕ – συνεχίζει να χαρακτηρίζει μη βιώσιμα τα πρωτογενή πλεονάσματα (3,5%) και το χρέος, απαιτώντας την προληπτική νομοθέτηση ματωμένων μέτρων (από τα 4,2 δις φτάσαμε στα 7) μετά το πέρας του προγράμματος. Προβλέπει, επιπλέον, βέβαιη χρεοκοπία της χώρας, καθώς «τα νούμερα δεν βγαίνουν». Μάλιστα, η υποταγμένη συγκυβέρνηση προτείνει την παράταση της εφαρμογής του λεγόμενου «κόφτη» (αυτόματη μείωση μισθών,συντάξεων) για ένα χρόνο μετά το 2018, εφόσον δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι με την επιδίωξη έως τότε να μη νομοθετηθούν προκαταβολικά. Αντίθετα, οι θεσμοί προτείνουν μια διαφορετική εκδοχή του «κόφτη», αυτή του «αντίστροφου κόφτη», δηλαδή την εκ των προτέρων νομοθέτηση των πρόσθετων μέτρων, τα οποία θα μπορεί η κυβέρνηση να αναιρέσει σε περίπτωση επίτευξης του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 και έπειτα. Εξάλλου, όπως προκύπτει και από το Eurogroup της 26ης Γενάρη στο οποίο ο χρόνος επιστροφής των θεσμών στην Αθήνα δεν ορίστηκε, αναδεικνύεται ως απαραίτητη προυπόθεση η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, δεδομένου ότι το επόμενο χρονικό διάτημα θα διεξαχθούν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ (Ολλανδία, Γαλλία την άνοιξη, Γερμανία το φθινόπωρο), οι οποίες, έχοντας εγκρίνει το πρόγραμμα με τη συμμετοχή του Ταμείου, δεν διατίθενται να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της αποχώρησής του.
Ταυτόχρονα, ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο, ο κίνδυνος υπογραφής και 4ου μνημονιού είναι ήδη ορατός (αν όχι βέβαιος), όπως επιβεβαιώνει το Γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής. Έτσι, με το τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων το πρόγραμμα θα καταστεί «βιώσιμο», γεγονός το οποίο βρίσκει σύμφωνους τόσο τους δανειστές όσο και τα ντόπια δεκανίκια τους (συγκυβέρνση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων, «αντιμνημονιακή» ΧΑ , ΣΕΒ, ΤτΕ), προκειμένου να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (το ΔΣ της συνεδριάζει στις 9 Μαρτίου) για τη διασφάλιση των συμφερόντων της τραπεζικής ολιγαρχίας και τη φαινομενική ενίσχυση της ρευστότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι αυτό, το Eurogroup της 20ης Φλεβάρη αποτελεί ημερομηνία-ορόσημο για το κλείσιμο της β΄ αξιλόγησης, στο οποίο θα ζητηθούν τελεσιγραφικά νέα μέτρα με πιθανό αντάλλαγμα τη λήψη μεσοπρόθεσμων μέτρων για την «ελάφρυση» του χρέους: μείωση του αφορολόγητου ορίου(έχει προταθεί ως και 5000 ευρώ!), υποκατώτατος μισθός, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο, επαναφορά του εργοδοτικού lock-out (ούτε λόγο για επαναφορά των ΣΣΕ), περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας, μειώσεις συντάξεων μέσω της κατάργησης της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς», ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα (ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ). Όσο και αν η συγκυβέρνηση προσπαθεί να δείξει ότι διαπραγματεύται σκληρά, ξέχνα μάλλον ότι όλα αυτά προβλέπονται στο τρίτο επαίσχυντο μνημόνιο που ψήφισε το καλοκαίρι του 2015.
Ο νέος αρμαγεδδών, ύστερα από 7 χρόνια μνημονίων, εντείνει την εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας, αυξάνει το βαθμό εκμετάλευσης των απόκληρων αυτής της κοινωνίας, στέλνει στον καιάδα τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις. Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν ταξικός πόλεμος, φοροεπιδρομή (έτσι κατάφερε η συγκυβέρνηση να ξεπεράσει το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα το 2016 για τα οποία καυχιέται!), διάλυση του συστήματος υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές (ΤΡΑΙΝΟΣΕ). Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν κοινωνική γενοκτονία, καλπάζουσα ανεργία, καθώς 1 στους 2 νέους εργαζομένους και 1 και στους 4 εργαζομένους είναι άνεργοι με το 73,3% μακροχρόνια (εκ των οποίων μόνο το 9,5% δικαιούται επίδομα ανεργίας), υιοθέτηση αντιδραστικών κανονισμών της ΕΕ για την «καταπολέμηση» της ανεργίας, φτωχοποίηση της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, πλειστηριασμοί λαϊκών σπιτιών (ακόμα και με ηλεκρονικές διαδικασίες) , μειώσεις λαικών εισοδημάτων (στο 75,3 % των νοικοκυριών), ανάληψη του βάρους της ασφάλισης από τους εργαζομένους και όχι από την εργοδοσία (εισφορές με «μπλοκάκια»).
Σε μία χρονική συγκυρία κλυδωνισμού του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού μηχανισμού της ΕΕ με την άνοδο ευρωσκεπτιστικών ρευμάτων αντιδραστικού χαρακτήρα (Κίνημα πέντε αστέρων, Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, Λεπέν στη Γαλλία, ενίσχυση της ακροδεξιάς σε Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία), πολιτικής αβεβαιότητας (εκλογές σε Γαλλία, Ολλανδία την άνοιξη, Γερμανία το φθινόπωρο, ενδεχομένως στην Ιταλία εντός του 2017), προσανατολισμού προς πολιτκές προστατευτισμού (Brexit, Τραμπ στις ΗΠΑ), ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και γεωπολιτικών αναδιατάξεων μόνο το πολιτικά οργανωμένο αντικαπιταλιστικό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας, προετοιμάζοντας την ταξική του αντεπίθεση και προβάλλοντας την επαναστατική έξοδο από την κρίση. Γιατί ο εργαζόμενος λαός δεν έχει κάνει ακόμα την αξιολόγηση του. Γιατί μόνο με τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, την ντόπια αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, την έξοδο από την ΕΕ, την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων, τη διαγραφή του ληστρικού χρέους και την ανατροπή του καπιταλισμού θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του. Γιατί μόνο με το πρόταγμα της επαναστατικής προοπτικής θα οικοδομήσουμε μία κοινωνία στην οποία ο πλούτος θα ανήκει στα χέρια των εργαζομένων.
Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)
