Category: Προκηρυξεις/ Μπροσουρες

“Το αίμα χύθηκε και δεν μαζεύεται. Δεν ζω με φόβο, ούτε με μίσος. Το μίσος μου είναι ταξικό, πηγάζει από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Ζω με τη φράση που είπε εκείνη η κοπέλα: «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί». Είναι λυτρωτικό, δεν περιλαμβάνει καμιά υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά τη δέσμευση πως ό,τι κι αν γίνει θα πάμε μαζί.”

Γιάννης Καυκάς, 8 Δεκέμβρη 2019

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΡΚΩΣ ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΟΥΝ ΜΕ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στις καταλήψεις και μνήμης και αντίστασης 11 χρόνια μετά τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της κοινωνικής εξέγερσης, που πραγματοποιήθηκαν στις 5 και 6 Δεκέμβρη 2019 στην Αθήνα και σε δεκάδες πόλεις της χώρας, αποτέλεσαν σημαντικές στιγμές του αγώνα που αναπτύσσεται την τελευταία περίοδο ενάντια στην κατασταλτική εκστρατεία του κράτους. Χιλιάδες αναρχικοί/ές και συνολικότερα αγωνιστές και αγωνίστριες της βάσης αψήφησαν την κρατική τρομοκρατία που επιχειρείται να επιβληθεί μέσα από τις συνεχείς επιθέσεις στον κόσμο του αγώνα και στις αυτοοργανωμένες δομές του, τις εκκενώσεις πολιτικών και στεγαστικών καταλήψεων, το βίαιο ξεσπίτωμα οικογενειών προσφύγων και μεταναστριών και τον εγκλωβισμό τους σε άθλια και απομονωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την καθημερινή καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ, τις παρακολουθήσεις αγωνιστών και κινηματικών χώρων, την κατοχή των Εξαρχείων και την αστυνομοκρατία στην πόλη και έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στα κρατικά επιτελεία: Οι καταλήψεις δεν παραδίνονται μάχονται – ενάντια στην κρατική καταστολή η εξέγερση μένει ζωντανή, στέλνοντας στα σκουπίδια τα τελεσίγραφα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και κλονίζοντας την αλαζονεία της εξουσίας να συντρίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη το κράτος επιχείρησε να επιβάλει τον τρόμο πραγματοποιώντας επιθέσεις με τη μορφή αντιποίνων στη γειτονιά των Εξαρχείων το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη υιοθετώντας τακτική στρατού κατοχής, αντιμετωπίζοντας τους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες, τους κατοίκους και τους θαμώνες ως εσωτερικό εχθρό και συνολικά τη περιοχή ως εχθρικό έδαφος. Έτσι αμέσως μόλις η κεφαλή της πορείας κατέληξε στο μνημείο του Α. Γρηγορόπουλου στην οδό Μεσολογγίου για να τιμήσει την μνήμη του και αφού πρώτα οι αστυνομικές δυνάμεις έκοψαν το μεγαλύτερο μέρος της ώστε να μην προσεγγίσουν οι χιλιάδες των διαδηλωτών το σημείο, εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση κατά όποιου βρίσκονταν στους δρόμους χτυπώντας, βασανίζοντας, συλλαμβάνοντας και επιπλέον συστηματοποιώντας μια πρακτική που επιχειρεί την ταπείνωση όσων πέφτουν στα χέρια τους, με το δημόσιο ξεγύμνωμα και την αποθράσυνση της σεξιστικής χυδαιότητας και διαστροφής των φασιστών μπάτσων. Αυτή η τακτική είχε επαναληφθεί στα Εξάρχεια στις 17 Νοέμβρη με τον άγριο ξυλοδαρμό και τραυματισμό δεκάδων ανθρώπων που απλά βρίσκονταν στην περιοχή, όπως και στις 7 Νοέμβρη όπου επιπλέον περικυκλώθηκε για ώρες το καφενείο στην πλατεία Εξαρχείων και βασανίστηκε μετά την αναίτια σύλληψή του ο σύντροφος Λ. Γ., ενώ καθημερινές είναι οι περιπτώσεις λεκτικών επιθέσεων και τραμπουκισμών από τους μπάτσους των ΜΑΤ που έχουν στρατοπεδεύσει στη γειτονιά κατά γυναικών, νεολαίων και γενικότερα οποιουδήποτε κινείται στους δρόμους.

Πρόκειται για μια κεντρική κρατική πολιτική εμπέδωσης του φόβου στον πληθυσμό μέσα από το χτύπημα του πιο ζωντανού και αγωνιστικού κομματιού της κοινωνίας και την εγκαθίδρυση ενός “καθεστώτος εξαίρεσης”, που αναπαράγεται ανοιχτά από τα πλήρως ελεγχόμενα καθεστωτικά ΜΜΕ ώστε να λειτουργήσει παραδειγματικά για όλους. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται επίσης οι δηλώσεις του φασιστικού συρφετού των κρατικών αξιωματούχων περί “αναγκαστικότητας της κρατικής βίας” για την επιβολή του δόγματος “νόμος και τάξη” και η επίσημη κάλυψη της αστυνομικής κτηνωδίας από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης που έδωσε το πράσινο φως για τη συνέχιση της δολοφονικής δράσης των σωμάτων ασφαλείας κατά όσων αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα προλειαίνοντας το έδαφος για έναν νέο Γιάννη, για έναν νέο Αλέξανδρο, στοχεύοντας και ευελπιστώντας πως αυτή τη φορά οι κοινωνικές αντιδράσεις θα πνιγούν στο φόβο της κρατικής τρομοκρατίας.

Από τη μεριά μας, ως ανοιχτή κινηματική διαδικασία αλληλεγγύης στις δομές του αγώνα και τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, έχοντας βρεθεί στο δρόμο το τελευταίο διάστημα με χιλιάδες άλλους αγωνιστές ενώνουμε τη φωνή μας με όλους τους ανθρώπους που εξοργίζονται μπροστά στην αστυνομική κτηνωδία και απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους να σταθούν με αξιοπρέπεια απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους και των αφεντικών, να υπερασπιστούμε συλλογικά το δίκιο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, να σπάσουμε μαζικά και μαχητικά την τρομοκρατία του κράτους στον δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο, στις σχολές, στις γειτονιές, να θέσουμε φραγμό στη δολοφονική του βία.

Ας μην επαίρονται τα δεξιά ρετάλια της εξουσίας για την κατίσχυση της κοινωνίας και μην ξερογλείφονται τα αριστερά της δεκανίκια για την υποταγή, το φόβο, την ενσωμάτωση και την ανάθεση που μπορεί να παράξει η αστυνομική μπότα. Σε αυτήν την κοινωνία που λίγα χρόνια πριν ξέσπασε η εξέγερση του ‘08 και οι μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010 – 12, σοβούν νέοι Δεκέμβρηδες. Στους πόθους των από κάτω για το δίκιο, στις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις που αναπτύσσονται καθημερινά και στις αγωνιστικές εμπειρίες που κατακτιούνται πέρα από τα θεσμικά όρια της διαμαρτυρίας και τον εγκλωβισμό στον συσχετισμό των συστημικών πολιτικών δυνάμεων, στη συγκρότηση, συμμετοχή και κινητοποίηση αδιαμεσολάβητων κοινωνικών – ταξικών μετώπων αντίστασης, στις καρδιές και τα μυαλά των νέων αγωνιστών, των συντρόφων και συντροφισσών που κατά χιλιάδες κατεβαίνουν στους δρόμους συγκροτώντας τα αναρχικά και ριζοσπαστικά μπλοκ των διαδηλώσεων.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ενάντια στην κρατική καταστολή, στην αστυνομική κτηνωδία και στην κατοχή των Εξαρχείων

ΠΕΜΠΤΗ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2019, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, 6 Μ.Μ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2019 ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

¡NO PASARAN!

Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό Στέκι «ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ», Κατάληψη ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών ΝΟΤΑΡΑ 26, Squat for Refugees/Migrants SPIROU TRIKOUPI 17, TΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση ΑΡΟΔΑΜΟΣ, Κ*ΒΟΞ Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο, Αντιφασιστική-Αντιεξουσιαστική συνέλευση Ν. Ιωνίας – Ηρακλείου, Σύντροφοι και Συντρόφισσες

Η γη μοιράζεται με το ντουφέκι.

Μην περιμένεις, χωριάτη λασπωμένε

το φως το αληθινό απ’ τον ίδρωτά σου,

μπροστά σου ο ουρανός να γονατίσει.

Πάμπλο Νερούδα, Canto General

Όλα ξεκίνησαν στις 18 του Οκτώβρη, μετά την αναγγελία της κυβέρνησης Πινιέρα για αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ του Σαντιάγο κατά 4%. Σίγουρα, όμως, οι λόγοι του μαζικού λαϊκού αυτού ξεσηκωμού βρίσκονται βαθύτερα στην ιστορία της Χιλής. Στη χώρα πρότυπο ταχείας καπιταλιστικής ανάπτυξης και διαχρονικής «σταθερότητας», στην «οικονομική όαση» της λατινικής Αμερικής, είναι προφανές πως η ολιγαρχία έχει στήσει μακρύ και βαρύ χορό στις πλάτες του λαού, εδώ και δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της χούντας Πινοσέτ , τα ακραία νεοφιλελεύθερα πειράματα των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων «Σχολής του Σικάγο» καταλήγουν στα τωρινά αποτελέσματα του «οικονομικού αυτού θαύματος».

Η Χιλή ενώ θεωρείται ως μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στην Λατινική Αμερική, με πολύ μεγαλύτερo κατά κεφαλήν εισόδημα από τις άλλες χώρες, ωστόσο διαθέτει τον υψηλότερο δείκτη ανισοτήτων ανάμεσα στα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ. Από τη μία ελεγχόμενες, περιφραγμένες, ιδιωτικές ζώνες με ουρανοξύστες και βίλες και από την άλλη εργατικές κατοικίες-ερείπια, χαμόσπιτα, ανασφάλεια και αγώνας για την καθημερινή επιβίωση, αγώνας για τα αυτονόητα. Η Χιλή εδώ και δεκαετίες είναι το τσιφλίκι μιας δράκας κεφαλαιοκρατών. Εμπόρων, τραπεζιτών, βιομηχάνων, επενδυτών, μεγαλοϊδιοκτητών εφημερίδων και καναλιών, με εξέχουσα προσωπικότητα τον πρόεδρός της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα. Ο Πινιέρα έχει περιουσία ύψους 2,8 δισ. δολάρια και ανήκει στους πλουσιότερους ανθρώπους της γης, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes. Ο αδερφός του, Χοσέ Πινιέρα, κατά τη θητεία του ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης του φασιστικού καθεστώτος, με εντολή του ΔΝΤ κατήργησε τη δημόσια ασφάλιση, εξαιρώντας, φυσικά, τα σώματα ασφαλείας!

Την ανεξέλεγκτη κοινωνική κραυγή που εκφράστηκε στην 18η του Οκτώβρη, ακολούθησαν οι πολεμικές δηλώσεις και οι βίαιες εχθροπραξίες των καραμπινιέρων και του στρατού κατά των διαδηλωτών, αναδεικνύοντας πως το σημερινό καθεστώς είναι φυσική συνέχεια της Πινοσετικής χούντας. Σε συνέχεια της φασιστικής αυτής παράδοσης, η κυβέρνηση Πινιέρα είναι υπεύθηνη για δεκάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίσμούς και συλλήψεις, βιασμούς, βασανισμούς και εξαφανίσεις διαδηλωτών.

Η αντίσταση όμως του χιλιανού λαού τράβηξε πολύ ψηλά για να χαμηλώσει, ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτυ του Σαντιάγο, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, εκτελέσθηκε, φυλακίστηκε, βιάστηκε, βασανίστηκε, μα κράτησε τα οδοφράγματα, έσπασε τη σιωπή με τραγούδια και χορούς, συνέχισε τις συγκρούσεις, κατέβηκε σε απεργίες. Ο χιλιανός λαός μας έδειξε πως, ξέρει να παίρνει τη σκυτάλη του ανυποχώρητου αγώνα και της ταξικής πάλης, πώς τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο χιλιανός λαός δηλώνει, «δεν πρόκειται για τα 30 πέσος, αλλά για τα τελευταία 30 χρόνια», φωνάζει και γράφει «μέχρι η αξιοπρέπεια να γίνει συνήθεια», «όταν η τυραννία είναι νόμος, η επανάσταση είναι διαταγή», «είμαστε η φωνή αυτών που δεν μπορούν να φωνάξουν».

Ταυτόχρονα, ολόκληρη η Λατινική Αμερική μυρίζει μπαρούτι. Με τον κλοιό του αμερικάνικου εμπάργκο στην Κούβα να σφίγγει ακόμα περισσότερο, με επιτυχημένα ή αποτυχημένα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα σε εξέλιξη (Βενεζουέλα, Βολιβία), αλλά και με τις ισχυρές λαϊκές αντιστάσεις να επεκτείνονται με τεράστιες διαδηλώσεις, απεργίες και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής (Χιλή, Εκουαδόρ, Κολομβία, Βολιβία). Ταυτόχρονα, τα ιθαγενικά κινήματα (όπως αυτό των Μαπούτσε) συνεχίζουν να δημιουργούν τεράστιες εστίες αντίστασης στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενώ οι Ζαπατίστικες κοινότητες και τα ένοπλα αντάρτικα (κομμουνιστικής ή αναρχικής αναφοράς) συνεχίζουν να αποτελούν φάρο ελπίδας για τους καταπιεσμένους ολόκληρου του πλανήτη.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, αλλά ότι τα επίδικα της αντιιμπεριαλιστικής και οργανωμένης ταξικής αντεπίθεσης, που θα δώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στους αγώνες της εποχής μας, διατηρούν το διαχρονικό τους χαρακτήρα.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΝΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Στηρίζουμε την πορεία αλληλεγγύης που διοργανώνει η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Χιλής. Πέμπτη 28 Νοεμβρίου στις 18.00 στο Μοναστηράκι

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Υ.Γ. Σε λίγες ημέρες θα ακολουθήσει εκτενέστερη ανάλυση σχετικά με τις εξελίξεις στη Χιλή και τη Λατινική Αμερική

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΕΞΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ

Στο πλαίσιο της ευρύτερης κατασταλτικής εκστρατείας, που θέτει στο στόχαστρο τις κατειλημμένες δομές ζωής και αγώνα, τους/τις πρόσφυγες και μετανάστριες, το αναρχικό κίνημα και τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις, το κράτος προσπαθεί να επιβάλει συνθήκες κατοχής στα Εξάρχεια, μια περιοχή που συμβολίζει τα κοινωνικά προτάγματα της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της εξέγερσης.

Όπως κάθε σχέδιο που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και την καθυπόταξη ενός ολόκληρου πληθυσμού, αυτή η κρατική επιχείρηση κατάκτησης εκφράζεται και μέσα από την προσπάθεια ταπείνωσης και εξευτελισμού των αγωνιζόμενων γυναικών, κοριτσιών, μαθητριών, εργατριών, ανέργων, μανάδων που ζουν και παλεύουν στην περιοχή.

Ορδές διμοιριών ΜΑΤ καταλαμβάνουν τους δρόμους και ακροβολίζονται στις γωνίες του δημόσιου χώρου. Εισβάλλουν ξημερώματα σε καταλήψεις, καταστρέφουν την αυτοοργανωμένη ζωή ξεριζωμένων ανθρώπων και τις δομές που έχει χτίσει η αλληλεγγύη των από τα κάτω. Με όπλα και γάντια στα χέρια οδηγούν σε κλούβες παιδιά, γυναίκες και άντρες, για να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· εκεί που επικρατεί ο εγκλεισμός, η ανελευθερία, η εξαθλίωση κι ο θάνατος, όπως ενός παιδιού μέσα σε χαρτόκουτο ή στις φλόγες που έπνιξαν τη Φεριντέ Ταγίκ από το Αφγανιστάν στη Μόρια, περικυκλωμένη από συρματοπλέγματα.

Οι ίδιες διμοιρίες παρελαύνουν σαν εισβολείς έξω από τα σπίτια και τα σχολεία μας εκτοξεύοντας απειλές, προκαλούν έξω από χώρους αγώνα, μολύνουν τις μέρες και τις νύχτες μας με τον ήχο από τις μπότες και τους ασυρμάτους τους, επιβάλλοντας τη στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής. Αυτός ο αστυνομικός στρατός προβαίνει σε ομοφοβικές και σεξιστικές επιθέσεις. Συστηματικά απειλεί και παρενοχλεί τις γυναίκες που κινούνται στα Εξάρχεια. Στο δρόμο για το σπίτι, τη δουλειά ή το σχολείο, πηγαίνοντας στις συνελεύσεις ή απλά μια βόλτα, επιχειρείται να εμπεδωθεί μια συνθήκη όπου είμαστε υποχρεωμένες να περνάμε μπροστά από τα μπλόκα της αστυνομίας, με τους ένστολους τραμπούκους να εποπτεύουν τις κινήσεις μας, να σχολιάζουν την εμφάνισή μας, να βρίζουν σεξιστικά, να κινούνται προς το μέρος μας, να παρακολουθούν τις διαδρομές μας, να εκφοβίζουν.

Ταυτόχρονα, επιτίθεται με ιδιαίτερο και στοχευμένο μένος σε γυναίκες που αντιστέκονται στην κρατική καταστολή, όπως έγινε μετά τη διαδήλωση χιλιάδων αγωνιστών στις 14^ης Σεπτέμβρη. Μετά τη λήξη της πορείας στα Εξάρχεια, τα ΜΑΤ, παράλληλα με τις προσαγωγές, τις συλλήψεις και το χημικό πόλεμο, εγκλώβισαν και χτύπησαν συντρόφισσες ασκώντας σεξιστική βία. Μια βία που επιδιώκει να τιμωρήσει και να συμμορφώσει γυναίκες που και ως τέτοιες επέλεξαν να εξεγερθούν, να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος και τις ναρκομαφίες του. Οι σεξιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις τους αποτελούν κομμάτι της απόπειρας πειθάρχησης και εξουδετέρωσης των αντιστάσεων, της απόπειρας κυριαρχίας της κρατικής, παρακρατικής, καπιταλιστικής και πατριαρχικής βαρβαρότητας, καθώς και του κοινωνικού κανιβαλισμού που προάγει.

Αυτοί όμως είναι οι δρόμοι που παλέψαμε και παλεύουμε ενάντια στο φόβο και την καταστολή, ενάντια στους μαφιόζους ναρκέμπορους και τους μπάτσους προστάτες τους, ενάντια στα σχέδια ερήμωσης, γκετοποίησης και επιβολής του νόμου του ισχυρού σε βάρος της κοινωνικής αυτοοργάνωσης· ενάντια στα σχέδια ξεριζώματος των αντιστάσεων και καταστροφής του ζωντανού κοινωνικού ιστού της γειτονιάς, προκειμένου να μετατραπεί σε μια αποστειρωμένη ζώνη καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε αυτούς τους δρόμους περπατήσαμε η μία πλάι στην άλλη, χτίζοντας κοινότητες αλληλεγγύης. Και αυτή η αλληλεγγύη θα νικήσει!

NO PASARAN!

ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ:

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 12 μ.μ.

Αναρχικές – Αντιεξουσιάστριες Συντρόφισσες

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ GRUP YORUM

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Τα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum, Ali Aracı, Barış Yüksel, Bahar Kurt, Helin Bölek, İbrahim Gökçek, διεξάγουν, από τις 17 Μαϊου του 2019 απεργία πείνας ενάντια στην άδικη κράτησή τους, με αιτήματα:

-Να αφεθούν ελεύθερα τα μέλη του μουσικού συγκροτήματος.
-Να μην γίνονται έφοδοι στο πολιτιστικό κέντρο IDIL και στα γραφεία τους.
-Να καταργηθούν οι απαγορεύσεις των συναυλιών τους.
-Να καταργηθούν οι λίστες τρομοκρατών, της τούρκικης αστυνομίας.
-Να ανακληθούν όλες οι ποινικές διώξεις που υπάρχουν εις βάρος τους.

Η απεργία πείνας των μελών του GRUP YORUM, αποτελεί φωτεινό σηματοδότη μέσα στις φυλακές τις Τουρκίας. Οι σύντροφοι δίνουν ένα πολύ δύσκολο μα και συνάμα δίκαιο αγώνα, ενάντια στο καθεστώς καταπίεσης, εκφοβισμού και λογοκρισίας που έχει επιβάλλει στους αγωνιστές και τους λαούς της Τουρκίας, ο Ερντογάν και το κόμμα του, το AKP. Έναν αγώνα ενάντια στις απαγορεύσεις, τις επιθέσεις, τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες. Έναν αγώνα για τα δικαιώματα των λαών και της εργατικής τάξης, γιατί οι GRUP YORUM αποτελούν τη φωνή τους. Τη φωνή των καταπιεσμένων, των κολασμένων της γης, της νεολαίας, των λαών που σφαγιάζονται από τον ιμπεριαλισμό, των προσφύγων, των μεταναστών, των χιλιάδων αγωνιστών και ανταρτών ανά τον κόσμο. Γι’ αυτό και το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας τους κυνηγά με λύσσα, επικηρύσσοντάς τους με 300.000 ΤL και απαγορεύοντας τις συναυλίες τους. Τα τραγούδια τους, ταυτισμένα με την πολιτιστική παράδοση των λαών της Μέσης Ανατολής και διανθισμένα με την ποίηση, τη μουσική και την ιστορία τους, αποτελούν υπόδειγμα σύνδεσης μεταξύ τέχνης και πολιτικής. Τα μέλη του GRUP YORUM, απέναντι στα αστικά αφηγήματα περί τέχνης και των κίβδηλων αναπαραστάσεων της έξω από την πραγματική ζωή, τοποθέτησαν την καθημερινότητα του εργαζόμενου και αγωνιζόμενου λαού στο επίκεντρο μια νέας πολιτιστικής πρότασης. Της πρότασης να αναδείξουμε την προλεταριακή κουλτούρα, τόσο ως ανάχωμα στην ιδεολογική επέλαση του κεφαλαίου, όσο και ως σημείο συσπείρωσης του δικού μας προλεταριακού στρατοπέδου. Με τα τραγούδια του, απαλλοτριώνει την τέχνη από τα αστικά πεδία και την επαναπροσδιορίζει ως στοιχείο που πηγάζει από τον λαό, τον υπηρετεί, τον διαπαιδαγωγεί και τον παροτρύνει στον αγώνα.

Σάρκα από τη σάρκα των λαϊκών αγωνιστών της Τουρκίας, τα μέλη του GRUP YORUM στιχουργούν τη μουσική τους όχι ως αποστασιοποιημένοι υποστηρικτές των αγώνων, αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι τους. Όντας όλοι τους μέλη της επαναστατικής αριστεράς, και συγκεκριμένα μιας από τις ιστορικότερες κομμουνιστικές οργανώσεις της Τουρκίας, αυτής του Λαϊκού Μετώπου (HALK CEPHESI ), οι σύντροφοι δεν τραγουδούν μονάχα για τα διαχρονικά και ανυπέρβλητα οράματα της επανάστασης. Τραγουδούν και για το σήμερα, για τις τρέχουσες ανάγκες, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού. Για τις απεργίες και τους εργάτες, τις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, τους νεκρούς διαδηλωτές, τους ένοπλους αντάρτες και την αυτοθυσίας τους, τους πολιτικούς κρατούμενους και τους αγώνες τους στις φυλακές. Αυτή η αδιάρρηκτη σχέση του συγκροτήματος με το λαό, είναι που μετατρέπει τα τραγούδια τους σε ύμνο των αντιστεκόμενων, σε μουσική υπόκρουση των απεργιών, των
διαδηλώσεων και των συγκρούσεων, και εντέλει σε ζωντανή αφήγηση των σύγχρονων λαϊκών αγώνων στην Τουρκία.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον βίας και τρομοκρατίας, το μουσικό συγκρότημα GRUP YORUM, ως η πλέον αναγνωρίσιμη και δημοφιλής στον λαό δομή του Λαϊκού Μετώπου, έχει υποστεί μια σειρά από κατασταλτικά χτυπήματα, με στόχο την αδρανοποίηση και τη φίμωση του. Από τις εισβολές της αστυνομίας στο πολιτιστικό τους κέντρο IDIL στην Κωνσταντινούπολη, όπου διδάσκεται δωρεάν θέατρο και μουσική στους φτωχούς νεολαίους της περιοχής και την καταστροφή υποδομών και μουσικών οργάνων, μέχρι την φυλάκιση και την επικήρυξη τους ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσής, γίνεται ξεκάθαρη, μια κατά τα άλλα μάταιη, απόπειρα να υποταχθεί η επαναστατική αριστερά στη βία του κράτους και να καταστεί ανενεργή. Μάταιη γιατί δεν σταμάτησαν και δε θα σταματήσουν ποτέ να αγωνίζονται ενάντια στην αδικία, την ταξική ανισότητα, το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Γιατί ακόμα και σήμερα μέσα από τις φυλακές, φωνάζουν:
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ, ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.

Εμείς από την πλευρά μας στέλνουμε σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας, πιστεύοντας πως οι λαοί και οι αγωνιστές δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Είναι χρέος μας να αγωνιστούμε σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό και την ταξική ανισότητα. Κόντρα στον ενδοαστικό ανταγωνισμό Ελλάδας-Τουρκίας, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική, τα Βαλκάνια. Κόντρα στο σφαγιασμό του λαού της Υεμένης από τη Σαουδική Αραβία και το στρατιωτικό συνασπισμό δυνάμεων. Πάντα στο πλευρό των Παλαιστινίων ενάντια στον άξονα, δημιούργημα
των ΗΠΑ, Ελλάδας -Κύπρου -Ισραήλ -Αιγύπτου. Να οργανώσουμε την αντιιμπεριαλιστική – διεθνιστική μας πάλη, για ένα κόσμο χωρίς πολέμους, προσφυγιά, φτώχεια και εκμετάλλευση.
Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τις φωνές μας, πιστεύοντας πως ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ
ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

Στο πλαίσιο της καμπάνιας αλληλεγγύης στα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum,
διοργανώνουμε

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 20:00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

GRUP YORUM
ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)

φώτο από το μπλοκ της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) στη σημερινή (5/10) διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του υπ.εξ των ΗΠΑ Μ.Πομπεο στην Αθήνα. Στο πανό: Οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι – Να αντισταθούμε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο – Να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ.

κείμενο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΑΪΚΛ ΠΟΜΠΕΟ, ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ

Η επίσκεψη στην Αθήνα, του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών και πρώην διοικητή της CIA, Μάικλ Πομπέο, εντάσσεται, ως διπλωματικό γεγονός, στο πλαίσιο της συνέχισης από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας της πολιτικής που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Την πολιτική δηλαδή με στόχο την “περαιτέρω αναβάθμιση και εμβάθυνση των στρατηγικών σχέσεων των δύο χωρών”, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ν. Παναγιωτόπουλος. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την ακροδεξιά ρητορική της και την προσήλωσή της στο δόγμα “Νόμος και Τάξη”, ταιριάζει άψογα με την alt-right του προέδρου Τραμπ.

Η επίσκεψη Πομπέο προγραμματίζεται με αφορμή την ανανέωση της “αμυντικής” συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Της συμφωνίας δηλαδή με βάση την οποία διατηρούνται στη χώρα οι στρατιωτικές βάσεις του θανάτου, οι βάσεις από τις οποίες το ΝΑΤΟ σπέρνει τον όλεθρο στη Μέση Ανατολή. Με την ανανέωση της συμφωνίας οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αναβαθμίσουν τη λειτουργία της βάσης στη Σούδα, καθώς και την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στις αεροπορικές βάσεις σε Λάρισα και Στεφανοβίκειο Μαγνησίας, καθώς και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Η ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της προσβλέπει ως αντάλλαγμα την οικονομική στήριξη των ΗΠΑ τόσο μέσω επενδύσεων-ξεπουλήματος, αλλά και γεωστρατηγικά σε σχέση με τα ζητήματα της ΑΟΖ και ευρύτερα της Ανατολικής Μεσογείου. Το ποντάρισμα στις αμερικάνικες επενδύσεις, φαίνεται ξεκάθαρα και από τη συνάντηση του Υπουργού Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδη με τον Αμερικανό ομόλογό του Γουίλμπουρ Ρός και τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ.

Ο Α. Γεωργιάδης στις 5/9/2019, τους παρουσίασε το νέο αντεργατικό- αντισυνδικαλιστικό “αναπτυξιακό” νομοσχέδιο, για να πάρει τα διαπιστευτήρια των αξιωματούχων των ΗΠΑ, οι οποίοι δήλωσαν πως “η Ελλάδα με τέτοιους νόμους μεταμορφώνεται και έρχεται η ώρα που θα έρθουν σοβαρές αμερικάνικες επενδύσεις.” Είναι γνωστό πως όταν μιλάνε οι ιμπεριαλιστές και το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας αστικής τάξης για επενδύσεις, ενορχηστρώνουν ένα ζοφερό μέλλον για την εργατική τάξη και το λαό. Ένα μέλλον που στο βωμό της “ανάπτυξης”, δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, οι εργαζόμενοι θα αναγκάζονται να δουλεύουν σε επισφαλή περιβάλλοντα, με ελαστικές σχέσεις εργασίας και χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Όλα αυτά σε μία συγκυρία όπου η στρατηγική πρόσδεση της ελληνικής αστικής τάξης στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού εντείνεται, ενώ παράλληλα τα σύννεφα του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή πυκνώνουν, όπως αναδεικνύουν τα πρόσφατα γεγονότα στην Υεμένη και οι απειλές από Σαουδική Αραβία και ΗΠΑ για γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή του Κόλπου. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται ο ενδοαστικός ανταγωνισμός Ελλάδας – Τουρκίας, με επίκεντρο την ΑΟΖ και την Κύπρο και βαθαίνει η σχέση με το κράτος- δολοφόνο του Ισραήλ, μέσω του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου. Οι παραπάνω εξελίξεις δεν προμηνύουν τίποτα θετικό για τους λαούς. Το αντίθετο. Γνωρίζουμε ιστορικά, ότι όποτε οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων οξύνονται και οι εθνικισμοί αποκτούν όλο και πιο επιθετικό χαρακτήρα, οι εργάτες κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κρέας για τα κανόνια των πολέμων των αφεντικών τους, όπως σε καιρό ειρήνης μετατρέπονται σε κρέας για τις ατμομηχανές της “ανάπτυξης”.

Το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα οφείλει να μετατρέψει την επίσκεψη Πομπέο σε μια μέρα αγώνα. Ενάντια στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των αφεντικών, εργαζόμενοι και νεολαία να δώσουν τη δική τους μάχη, για τα δικά τους συμφέροντα. Να συνδέσουν τους αγώνες ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης ΝΔ και τους αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή, με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

Ένα χρόνο πριν στην οδό Γλάδστωνος, το μεσημέρι της 21ης Σεπτέμβρη 2018, ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε. Ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από δύο επιχειρηματίες και από τους τέσσερις αστυνομικούς που τον συνέλαβαν με κλωτσιές, ενώ ήδη ήταν αιμόφυρτος στο έδαφος. Τα αστικά μίντια απαξίωσαν από την πρώτη στιγμή τη ζωή του, χαρακτηρίζοντάς τον “επικίνδυνο ληστή” και “τοξικομανή” που σκοτώθηκε τυχαία κατά τη διαφυγή του από το κοσμηματοπωλείο στο οποίο “εισέβαλλε”, επειδή τάχα έπεσε πάνω σε σπασμένα τζάμια. Το βίντεο όμως που είδε το φως της δημοσιότητας αποκάλυψε την ωμή πραγματικότητα. Ο Ζακ Κωστόπουλος, ανυπεράσπιστος, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ.

Ακόμα και μετά τη δημοσιοποίηση του βίντεο όμως, η μνήμη του Ζακ συνέχισε να σπιλώνεται. Διαπομπεύτηκε με κάθε τρόπο από τα μίντια που συνέχισαν να του αποδίδουν τους ίδιους χαρακτηρισμούς, επιχειρώντας αφενός να συσκοτίσουν τις συνθήκες υπό της οποίες δολοφονήθηκε και αφετέρου να δικαιολογήσουν τις πράξεις των δολοφόνων του. Στον κατεξοχήν χυδαίο τηλεοπτικό εκφραστή των αντιλήψεων και των συμφερόντων της αστικής τάξης ΣΚΑΙ μάλιστα, έφτασασν στο σημείο να κάνουν γκάλοπ, καλώντας τους τηλεθεατές να ψηφίσουν αν ορθά έπραξαν ο κοσμηματοπώλης Ευάγγελος Δημόπουλος και ο μεσίτης Αθανάσιος Χορτάριας που κλωτσούσαν στο κεφάλι το αιμόφυρτο Ζακ. Οι δολοφόνοι του Ζακ, από την πρώτη στιγμή παρουσιάστηκαν ως απλοί νοικοκυραίοι, βιοπαλαιστές επιχειρηματίες που λυγίζουν υπό το βάρος της φορολογίας και της εγκληματικότητας. Έτσι ο δρόμος στρώθηκε ώστε να πέσουν στα μαλακά.

Κανείς από τους κατηγορούμενους δεν προφυλακίστηκε. Στους αστυνομικούς δεν ασκήθηκε καν πειθαρχική δίωξη. Η ίδια η δικογραφία εστιάζει περισσότερο στις πράξεις του δολοφονημένου Ζακ, στην “εισβολή” του στο κοσμηματοπωλείο και στις προσπάθειές του να διαφύγει, παρά στον ξυλοδαρμό από τους δολοφόνους του. Σήμερα, ένα χρόνο μετά το λιντσάρισμα και τη διαπόμπευση του Ζακ Κωστόπουλου, έρχεται καθυστερημένα μια εισαγγελική πρόταση που σπιλώνει τη μνήμη του για άλλη μια φορά, αποδίδοντας στους δράστες την κατηγορία όχι της δολοφονίας, αλλά της πρόκλησης θανατηφόρου σωματικής βλάβης.

Στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, στη δημοσιογραφική της κάλυψη, αλλά και στη διαχείρισή της από την αστική δικαιοσύνη, συμπυκνώνονται όλα τα σκοτεινά σημεία των καιρών μας. Αποτυπώνονται ο κοινωνικός κανιβαλισμός που τείνει να γίνει κανονικότητα από τη στιγμή που η ιδιοκτησία θεωρείται ιερότερο δικαίωμα από την ίδια τη ζωή, καθώς και η στρατιωτικοποίηση των πόλεων που επιτρέπει στα όργανα καταστολής να ασκούν ελεύθερα και αυθαίρετα όση βία επιθυμούν. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις που απαξιώνουν τους κολασμένους της γης, νομιμοποιώντας την περιθωριοποίησή τους, ακόμα και τη δολοφονία τους. Η ταξικότητα της αστικής δικαιοσύνης που προστατεύει τους ανθρώπους της, μπάτσους και αφεντικά, ενώ ταυτόχρονα στοχοποιεί και διώκει τους κοινωνικούς αγωνιστές και όσους δε χωράνε στον “κανονικό” κόσμο των αφεντικών και των λουσάτων βιτρίνων τους.

Στη ζωή του Ζακ Κωστόπουλου αντίθετα, αποτυπώνεται η ζωή, ο αγώνας για ελευθερία. Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν ενεργό μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αγωνιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καλλιτέχνης και drag performer που με το ψευδώνυμο Zackie Oh εκφραζόταν ενάντια στο φασισμό και σε κάθε μορφή φυλετικής και έμφυλης διάκρισης. Ο αγώνας ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που δολοφόνησε τον Ζακ είναι ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη του.

Στηρίζουμε τη διαδήλωση το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου

Προσυγκέντρωση 14:00 στην οδό Γλάδστωνος

Στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι κι αφεντικά κάναν δολοφονία

Καμιά ανοχή στη συγκάλυψη του εγκλήματος

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Να μην αφήσουμε τα χημικά της αστυνομίας

και το ναρκεμπόριο της μαφίας να μας δηλητηριάσουν

Στα Εξάρχεια σήμερα δοκιμάζονται για μια ακόμη φορά οι αντοχές του κόσμου του Aγώνα. Η κατασταλτική πίεση των τελευταίων εβδομάδων φέρει τα χαρακτηριστικά μιας ολομέτωπης αντιπαράθεσης. Ο διακηρυγμένος ρεβανσισμός –με τη μετεμφυλιακή ρητορική- της πρόσφατα εκλεγμένης νεοφιλελεύθερης-ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ, απέναντι στις δομές και τους ανθρώπους του κινήματος, δεν περιορίζεται εκεί αλλά διαπερνά σαν οδοστρωτήρας όλο το ελευθεριακό πνεύμα και τις διαφορετικότητες που συνυπάρχουν και βρίσκουν –εδώ και δεκαετίες- καταφύγιο σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα γης.

Τα Εξάρχεια παρά τις εκρηκτικές αντιθέσεις που φέρουν στο εσωτερικό τους παραμένουν η «πατρίδα» όλων εκείνων που ασφυκτιούν μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο της ανισότητας και της αδικίας. Η «πατρίδα» εκείνων που δεν έχουνε πατρίδα. Ένα διαχρονικό πεδίο αντίστασης απέναντι σε όλες τις μορφές επιβολής του αυταρχισμού, της καταστολής και της ωμής βίας που το σύστημα προσφέρει αφειδώς. Από την περίοδο της Κατοχής και τα Δεκεμβριανά, στην εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73 και τους αγώνες ενάντια στην αστυνομοκρατία και την κρατική καταστολή στις δεκαετίες που ακολούθησαν και από τις αντιστάσεις ενάντια στην “ανάπλαση” -ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90- ως την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τους αγώνες των τελευταίων χρόνων ενάντια στο ναρκεμπόριο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μια γειτονιά ποτισμένη με το αίμα των δικών μας νεκρών, όσων πήραν θέση στον κοινωνικό ανταγωνισμό, τον κοινωνικό πόλεμο, τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια και θα συνεχίζεται μέχρι να πάψουν να υφίστανται τάξεις.

Η εισβολή των δυνάμεων καταστολής στα Εξάρχεια και η στρατιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου αποτελεί για την ακροδεξιά κυβέρνηση την υλική αποτύπωση της επιβολής της αστικής ιδεολογίας πάνω στα σώματα και τις ζωές εκείνων που περισσεύουν από τα «αναπτυξιακά» σχέδια και τα business plan του διεθνούς Κεφαλαίου και της «ελεύθερης» αγοράς. Αποτελεί μια επίθεση με σαφώς προσδιορισμένα ταξικά συμφραζόμενα αφού στο στόχαστρο βρίσκονται ανήλικα παιδιά, πρόσφυγες, εξαθλιωμένοι και φτωχοδιάβολοι.

Οι εικόνες κουκουλοφόρων ανδρών της αστυνομίας με τα αυτόματα στα χέρια να περισυλλέγουν προσφυγόπουλα σαν τρόπαια από τις καταλήψεις και να τα φορτώνουν στις αστυνομικές κλούβες κάνουν το γύρο του κόσμου αποτελώντας εικόνες ντροπής. Αποτελούν συνέχεια -μέσα στην Ευρώπη-Φρούριο- του ίδιου πολέμου που μαίνεται με πολεμικές αποστολές ή “ειρηνευτικές” επιχειρήσεις σε κάθε γωνιά του κόσμου: στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμένη το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Δικαιολογημένα οι αντιδράσεις φουντώνουν στο δημόσιο διάλογο όταν αντί για «σκληρούς ποινικούς που βρίσκουν καταφύγιο» στα Εξάρχεια, αντί για «κατασχέσεις μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών και όπλων», αντί για «συλλήψεις βιαστών, διακινητών προσφύγων και αντιεξουσιαστών που διαπλέκονται με ναρκέμπορους», ξεδιπλώνεται στις τηλεοπτικές οθόνες η καπιταλιστική δυστοπία του προσφυγικού ζητήματος και η εγκληματοποίηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Η παρουσίαση της γειτονιάς των Εξαρχείων ως μια μεγάλη εστία ανομίας, ως μια μεγάλη εγκληματική οργάνωση που πρέπει να εξαρθρωθεί, αποτέλεσε -προεκλογικά για την ακροδεξιά- το βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο για να ανελιχθεί εκλογικά στην εξουσία. Αποτέλεσε το όχημα άντλησης κοινωνικής νομιμοποίησης για μια συντριπτική αστυνομική επέμβαση.

Ήδη με την αποφυλάκιση Κορκονέα το δικαστικό σώμα φρόντισε προκαταβολικά να στείλει το δικό του μήνυμα στους ένοπλους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Μια απόφαση που στέλνει μήνυμα ασυλίας και νομικής προστασίας στους κρατικούς μηχανισμούς, προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για την επερχόμενη κατασταλτική επίθεση που επακολούθησε της απόφασης.

Τα Εξάρχεια αποτελούν μια γειτονιά μπολιασμένη με τα αδιέξοδα και τις εκρηκτικές αντιθέσεις που παράγει το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι απελάσεις προσφύγων και μεταναστών, οι «σκούπες» στο σωρό στην πλατεία Εξαρχείων, οι σεξιστικές παρενοχλήσεις και οι ξυλοδαρμοί αστέγων και ομοφυλόφιλων από άνδρες των ΜΑΤ, οι επιθέσεις σε κοινωνικά κέντρα αγώνα και η μετατροπή της γειτονιάς σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη επιβολής και ελέγχου, όχι απλώς δεν δίνουν λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα αλλά δημιουργούν μια οριακή συνθήκη περικύκλωσης που φέρει τα χαρακτηριστικά ενός προσχεδιασμένου ρατσιστικού πογκρόμ με απρόβλεπτες συνέπειες και χαρακτηριστικά «συλλογικής ευθύνης».

Την ίδια στιγμή, η μαφία συνεχίζει ανενόχλητη να διοχετεύει την πραγμάτεια της στην πλατεία Εξαρχείων και να αυξάνει την κερδοφορία της ενώ οι έμποροι που δραστηριοποιούνται για λογαριασμό της συνεχίζουν να επιτίθονται μέσω της ένοπλης επιβολής των αντικοινωνικών και αντικινηματικών τους πρακτικών, με τελευταία παραδείγματα την επίθεση ναρκέμπορου με μαχαίρι εναντίον συντρόφων έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου και τις πρόσφατες επιθέσεις ναρκέμπορων σε συντρόφους στη Θεσσαλονίκη.

Η εγκαθίδρυση των ναρκέμπορων στην γειτονία -ως τμήμα ενός αντί-εξεγερσιακού σχεδίου που εφαρμόστηκε σταδιακά μετά την εξέγερση του 2008- εξασφάλισε στην αστυνομία και σε κρατικούς υπαλλήλους όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από σχέσεις διαπλοκής και υλικές απολαβές, το ουσιαστικό «αδυνάτισμα» του αναρχικού κινήματος που παραδοσιακά διατηρούσε την πολιτική πρωτοβουλία κινήσεων στην γειτονία. Η αστυνομία μπορούσε με αυτόν τον τρόπο τόσο να ελέγχει την περιοχή μέσω των πληροφοριοδοτών της όσο και να απονοηματοδοτεί τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονταν σε μια γειτονία όπου πλέον τον έλεγχο τον είχε η μαφία. Η ειρηνική συνύπαρξη με την μαφία αποτέλεσε εξαρχής μια αβίωτη κατάσταση για τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος αφού η υποταγή τους σε αυτή αποτελεί ιστορικά και νομοτελειακά απαράβατο κανόνα συναινετικής συνύπαρξης.

Η ηγεμονία του «παράνομου» κεφαλαίου της μαφίας στη γειτονιά και η μετατροπή της περιοχής σε μια τσιμεντένια ζούγκλα που οι νόμοι διέπονται από τον νόμο του ισχυρότερου είναι λογικό ότι διαμόρφωσε μια συνθήκη μέσα στην οποία τα πιο «ευάλωτα» υποκείμενα ήταν εκτεθειμένα και έρμαια στις ορέξεις και τις συμπεριφορές των ισχυρότερων. Οι ομοφοβικές και σεξιστικές επιθέσεις, οι κλοπές και οι ληστείες περαστικών, οι επιθέσεις κατά γυναικών ακόμα και οι βιασμοί που συνέβησαν -μέσα σε ένα νοσηρό πλέον περιβάλλον- διαμόρφωσαν μια ζοφερή πραγματικότητα που συντηρητικοποίησε αναπόφευκτα τα προοδευτικά αντανακλαστικά της γειτονιάς και γέμισε με φόβο και βουβή οργή τους κατοίκους της. Η σταδιακή μετατροπή των Εξαρχείων από μια ελευθεριακή, φιλόξενη και ανοιχτή στη διαφορετικότητα γειτονιά σε μια αποξενωμένη και τρομαγμένη συνοικία, με κλειδαμπαρωμένες και σφραγισμένες τις πόρτες των πολυκατοικιών και με τον φόβο να κυριαρχεί διάχυτος στην ατμόσφαιρα, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ίσως ήττα –από το 2008 κι έπειτα- για το αναρχικό και το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα Αυτή η μετατόπιση αποτέλεσε για το Κράτος την μεγαλύτερη νίκη απέναντι στο κίνημα αφού ουσιαστικά ανέτρεψε με τον πιο βρώμικο και ύπουλο τρόπο τους συσχετισμούς που επέτρεπαν στη γειτονιά να εξασφαλίζει και στο κίνημα να περιφρουρεί, με τη δυναμική και την παρουσία του, τους προοδευτικούς συσχετισμούς που αναπτύσσονταν στη γειτονιά απέναντι σε κανιβαλικές νοοτροπίες και συμπεριφορές.

Οι κινητοποιήσεις ενάντια στις μαφίες, από σημαντικά τμήματα του κινήματος, στην περιοχή των Εξαρχείων συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα με την ταυτόχρονη διαστρέβλωση και συκοφάντηση τους από τους δημοσιογράφους που παρουσίαζουν τις κινητοποιήσεις ως «συγκρούσεις για το μοίρασμα της πίττας στην περιοχή». Ως επαγγελματίες ψεύτες, οι δημοσιογράφοι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- κατάφεραν να χειραγωγήσουν ένα μέρος της «κοινής γνώμης» παρουσιάζοντας τις -ακόμα και αιματηρές- μάχες του κινήματος με τη μαφία ως «ύποπτες» και «σκοτεινές» υποθέσεις που συμβαίνουν σε κάποιο απομακρυσμένο κρατίδιο-άβατο για την αστυνομία.

Με αυτόν τον τρόπο, το Κράτος επιχειρεί διαρκώς να απονοηματοδοτεί τόσο το συγκρουσιακό περιεχόμενο των κινητοποιήσεων όσο και τους ίδιους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες σαν «σκοτεινές» φιγούρες, παρουσιάζοντας τους ως «διαπλεκόμενους» και «ιδιοτελείς». Απογυμνώνοντας έτσι το πηγαίο ενδιαφέρον για τη γειτονιά, τις ανησυχίες για την εξέλιξη του αγώνα και την ανιδιοτελή συνεισφορά στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση .

Οι στοχοποιήσεις και οι επιθέσεις κατά αγωνιστών από τους ναρκέμπορους ήταν απλώς η συνέχιση της επεκτατικής πολιτικής του κράτους στα Εξάρχεια με άλλους τρόπους και άλλα μέσα από αυτά της αστυνομίας. Έτσι λοιπόν οι -πλέον σχεδόν- καθημερινές επιχειρήσεις-φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ στα Εξάρχεια, δήθεν για την πάταξη του ναρκεμπορίου, εκτός από καθαρά σαθρές και επικοινωνιακές αποτελούν επιχειρήσεις υποτίμησης της μνήμης και της νοημοσύνης της κοινωνίας. Αφού η γιγάντωση των ναρκομαφιών, η μετατροπή της πλατείας στη μεγαλύτερη ναρκοπιάτσα του κέντρου της Αθήνας και το στρίμωγμα κάθε λογής αντικοινωνικών συμμοριών στην περιοχή αποτέλεσαν ένα κρατικό-καπιταλιστικό σχέδιο.

Οι συλλήψεις μικροπαραβατών και εξαθλιωμένων (κυρίως χρηστών) στην πλατεία που βαφτίζονται ως «ναρκέμποροι» επιχειρούν να διαμορφώσουν μια ψευδή -τηλεοπτική- πραγματικότητα όταν την ίδια στιγμή οι πραγματικοί ναρκέμποροι συνεχίζουν καθημερινά τον ανεφοδιασμό της πλατείας με ποσότητες ναρκωτικών και οι έμποροι-τσιράκια παραμένουν αμετακίνητοι και αλλάζουν βάρδιες στα πόστα τους.

Τα καθήκοντα που ορίζονται μέσα στο νέο περιβάλλον είναι σαφώς πιο αναβαθμισμένα και ίσως πιο επιτακτικά από ποτέ. Η διπλή κατοχή της γειτονιάς τόσο από τις ναρκομαφίες όσο και από τις δυνάμεις καταστολής διαμορφώνει ένα εκρηκτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο το κίνημα καλείται να δώσει τις απαντήσεις του. Η επανοικειοποίηση της γειτονιάς των Εξαρχείων από τις κινηματικές δυνάμεις και τους κατοίκους της και το διπλό καθήκον της εκδίωξης των μπάτσων και των μαφιόζων απαιτεί την ενεργοποίηση των πολύμορφων χαρακτηριστικών του κινήματος. Οι μαζικές διαδηλώσεις, οι στοχευμένες επιθετικές δράσεις, οι μαζικές αφισσοκολλήσεις, η περιφρούρηση και η επανακατάληψη χώρων αντίστασης και αγώνα, οι επιθέσεις σε μαφιόζους αποτελούν σημεία συνάντησης της αγωνιζόμενης νεολαίας με τη γειτονιά των Εξαρχείων.

Όμως, ο αγώνας για τα Εξάρχεια -για να πετύχει τους σκοπούς του- χρειάζεται να πλαισιωθεί από αγωνιστές και συλλογικότητες που συμμετέχουν και σε άλλα μετερίζια του κοινωνικού ανταγωνισμού και να συνδεθεί με τους υπόλοιπους αγώνες που υπάρχουν ή πρόκειται να ξεπηδήσουν το επόμενο διάστημα. Μόνο έτσι, τα Εξάρχεια θα ανακτήσουν ξανά το πραγματικά κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο τους και θα αποτελέσουν ένα -εκ νέου- σημείο ριζοσπαστικής αναφοράς, πολιτικοποίησης και έμπνευσης για τη νεολαία και το χειμαζόμενο λαό.

Μόνο αν συνδεθούν οι κινητοποιήσεις στη γειτονιά των Εξαρχείων με τους φοιτητικούς αγώνες ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Μόνο αν συνδεθούν με τους περιβαλλοντικούς-αντικαπιταλιστικούς αγώνες που αποτελούν την μοναδική σανίδα σωτηρίας για τον πλανήτη απέναντι στην αδηφάγα καπιταλιστική μηχανή του κεφαλαίου. Μόνο αν συνδεθούν με το μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα, στήνοντας αναχώματα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που σκορπά το θάνατο, την εξαθλίωση, την προσφυγιά.

Μόνο τότε θα μπορέσουν να αποτελέσουν ξανά τα Εξάρχεια σημείο αναφοράς των καταπιεσμένων. Αν καταφέρουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της τάξης τους και να πλαισιώσουν τις εργατικές και αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις που θα ξεσπάσουν το προσεχές διάστημα. Αν καταφέρουν να συνδεθούν με τις κινητοποιήσεις και τα δίκαια αιτήματα των πολιτικών κρατούμενων και των φυλακισμένων αγωνιστών που θα είναι οι επόμενοι στόχοι της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Αν επιχειρήσουν οι κινητοποιήσεις στα Εξάρχεια -ενάντια στην κρατική καταστολή και την μετατροπή της γειτονιάς σε καπιταλιστικό-τουριστικό φιλέτο για ντόπιους και ξένους επενδυτές- να αποτελέσουν ανάχωμα στα ευρύτερα «αναπτυξιακά» σχέδια των καπιταλιστών που περιλαμβάνουν την μετατροπή των δημοσίων χώρων σε εργοτάξια κακοπληρωμένης εργασίας με το αισθητικό και πολιτισμικό αίσχος της ανέγερσης καζίνο και ουρανοξυστών να αποτελεί το business plan τους.

Γιατί για το Κράτος τα κατεχόμενα Εξάρχεια αποτελούν την εισβολή στην προοπτική της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης. Αποτελούν τη σκόνη που λερώνει τις αστραφτερές βιτρίνες των πολυεθνικών και την ουτοπία ενός κόσμου χωρίς σύνορα, εκμετάλλευση και πολέμους.

Κάτω τα ξερά σας από τα Εξάρχεια και τον κόσμο του Αγώνα

Διαδήλωση Σάββατο 14/9 Προπύλαια 12:00

Tαξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2019

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗN ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

KAI THN ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ

Στις 26 Αυγούστου, ισχυρές δυνάμεις καταστολής πραγματοποιούν εισβολή στην περιοχή των Εξαρχείων, με αποτέλεσμα την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων, τη σύλληψη τριών καταληψιών και τη βίαιη απομάκρυνση και προσαγωγή 143 προσφύγων και μεταναστών. Λίγες μέρες μετά, στις 29 Αυγούστου, δυνάμεις των ΜΑΤ, σε μια επίδειξη ισχύος, επιτίθενται με ρίψη χημικών στο Κ*Βοξ, προκαλώντας τον τραυματισμό συντρόφων και επιφέροντας υλικές ζημιές στο κτίριο. Οι συγκεκριμένες επιθέσεις αποτελούν μέρος της ευρείας κατασταλτικής εκστρατείας του κράτους που έχει προαναγγελθεί εδώ και καιρό από τα αστυνομικά επιτελεία, τους ανώτερους κρατικούς αξιωματούχους και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους, θέτοντας ως βασικές της αιχμές το χτύπημα των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων δομών αγώνα και στέγασης προσφύγων και μεταναστών, την αστυνομική κατοχή του δημόσιου χώρου, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την εγκληματοποίηση και ποινικοποίηση των αντιστάσεων που αναπτύσσονται απέναντι στις αντικοινωνικές πολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου.

Πρόκειται για τη συνέχιση του σχεδιασμού που εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια και έρχεται να ολοκληρώσει η νέα, μετά την ανανέωση της κοινωνικής νομιμοποίησης που άντλησε μέσα από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Όπως γράφαμε σε προηγούμενες ανακοινώσεις της Συνέλευσης για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων: Η γιγάντωση των ναρκομαφιών, η μετατροπή της πλατείας στην μεγαλύτερη ναρκοπιάτσα του κέντρου της Αθήνας και το στρίμωγμα κάθε λογής αντικοινωνικών συμμοριών στην περιοχή αποτέλεσαν ένα κρατικό – καπιταλιστικό σχέδιο. Επιβλήθηκαν ως αντίπαλο δέος στην ανάπτυξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων καθώς και για την κοινωνική αποσάθρωση της γειτονιάς. Η γενικευμένη αντικοινωνική συνθήκη που διαμορφώθηκε υπό την πλήρη εποπτεία και αξιοποίηση των κατασταλτικών επιτελείων και μηχανισμών του κράτους, αποτέλεσε την αναγκαία μεταβατική συνθήκη για την απονοηματοδότηση της αυτοοργάνωσης και τον μαρασμό των ριζωμένων εδώ και δεκαετίες χαρακτηριστικών της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της αντίστασης στο έδαφος των Εξαρχείων. Αποτέλεσε το όχημα για την κοινωνική νομιμοποίηση μιας συντριπτικής αστυνομικής επέμβασης, το τσάκισμα των αγωνιστών, την εκδίωξη των απόκληρων, των προσφύγων, των μεταναστών και συνολικά των φτωχών από την περιοχή. Το όχημα για την κατασταλτική, ιδεολογική και “αναπτυξιακή” επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου στην περιοχή και την απρόσκοπτη μετατροπή της σε ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η ιδεολογική επίθεση του καθεστώτος σήμερα, μέσα από τα μιντιακά φερέφωνα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, αξιοποιεί τη στρατηγική της προηγούμενης κυβέρνησης ταυτίζοντας τον κόσμο του αγώνα και το σύνολο του προσφυγικού και μεταναστευτικού πληθυσμού με το έγκλημα, για να εμπεδώσει κοινωνικά το “Καθεστώς Εξαίρεσης” τόσο για τους αναρχικούς και πολλούς άλλους αγωνιστές της βάσης όσο και για τους πρόσφυγες και μετανάστες και να δικαιολογήσει κοινωνικά την αστυνομική βία πάνω τους. Να επεκτείνει εκ νέου τα όρια της δολοφονικής δράσης των σωμάτων ασφαλείας πέρα από εκεί που τέθηκαν με την εξέγερση του Δεκέμβρη.

Η προπαγανδιστική ρητορική περί “άβατου ανομίας” των Εξαρχείων εξυπηρετεί ακριβώς αυτή τη στρατηγική. Επιχειρεί να εμφανίσει την γειτονιά ως ένα στρατόπεδο εγκληματιών και “μπαχαλάκηδων” απέναντι στο στρατόπεδο της έννομης δημοκρατικής τάξης. Ωστόσο τα Εξάρχεια δεν είναι ούτε άβατο, ούτε πολύ περισσότερο στρατόπεδο. Είναι μια γειτονιά με τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα που παράγει το χρεοκοπημένο πολιτικοοικονομικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, όπως κάθε γειτονιά. Που φέρει όμως επιπλέον μια βαθειά κουλτούρα αμφισβήτησης της εξουσίας και ένα ιδιαίτερο ιστορικό και αγωνιστικό βάρος που της έχουν προσδώσει οι αγώνες χιλιάδων ανθρώπων. Από την περίοδο της Κατοχής, τα Δεκεμβριανά και τη Δικτατορία ως την εξέγερση του 2008, τις μεγάλες κινητοποιήσεις αντίστασης τα επόμενα χρόνια στην επιβολή επαχθέστερων όρων επιβίωσης, μέχρι και σήμερα. Και γι αυτόν τον λόγο αποτελεί ένα σημαντικό έδαφος στο κέντρο της πόλης για την ανάπτυξη ευρύτερα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Ένα αγκάθι στην επιχείρηση ολοκληρωτικής κρατικής επιβολής στην κοινωνία και ελέγχου της πόλης, προκαλώντας διαχρονικά το μένος των κρατικών αξιωματούχων και αμέτρητες ατελέσφορες κατασταλτικές επιχειρήσεις εδώ και δεκαετίες.

Γιατί πέρα από τα χιλιοπαιγμένα κλισέ της κρατικής προπαγάνδας, αυτό που είναι πραγματικά επικίνδυνο για το κράτος δεν είναι κάποιος φανταστικός στρατός αλλοφρόνων στο “άβατο των Εξαρχείων” αλλά οι αξίες και τα προτάγματα της ταξικής αλληλεγγύης, της μαχητικής αντίστασης, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, του αντιρατσισμού, της συνύπαρξης και του σεβασμού διαφορετικών ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου ή καταγωγής, η ιστορία των αγώνων και το όνειρο για έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης, που έχουν ριζώσει πια βαθειά σε μια κοινωνία στην οποία τα αφεντικά δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα άλλο πέρα από φτώχεια, καταστολή και φασισμό. Και αυτές τις αξίες, τα προτάγματα και τους αγώνες που γεννούν, είναι που θέλει να ξεριζώσει το κράτος από τα Εξάρχεια, το κέντρο της πόλης και κάθε γειτονιά.

Από τη μεριά μας, ως συλλογική διαδικασία αγώνα βρεθήκαμε ανελλιπώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια μαζί με πολλούς άλλους, σε ευθεία αντιπαράθεση με τις ναρκομαφίες, τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους, αναγνωρίζοντας την εκφυλιστική επίδραση τους πάνω στο σύνολο της κοινωνικής ζωής και στο κίνημα. Αναγνωρίζοντας το κρίσιμο διακύβευμα του αγώνα και πιστεύοντας με βεβαιότητα στις πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες του κόσμου της αυτοοργάνωσης απέναντι στην αντικοινωνική συνθήκη που επιχειρήθηκε να επιβληθεί ολοκληρωτικά στην περιοχή. Το πλήθος των κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν ανάχωμα στην άνευ όρων εξάπλωση αυτής της συνθήκης, εμπόδιο στην στρατηγική του κράτους και στη συγκάλυψη του αντικοινωνικού του ρόλου, σημείο αγωνιστικής συσπείρωσης έναντι της παραίτησης, της συναίνεσης, της παράδοσης και αφομοίωσης του κινήματος και μια σημαντική αγωνιστική παρακαταθήκη μπροστά στη σημερινή γενικευμένη κατασταλτική επιχείρηση.

Έτσι πιστεύουμε και τώρα ότι απέναντι σε αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση οι αντιστάσεις μπορούν να αναπτυχθούν με αγωνιστική αξιοπιστία, μόνο στον βαθμό που κατακτιούνται και συντίθεται σταθερές θέσεις και στάσεις απέναντι στην παρασιτική, διαβρωτική και εκφυλιστική για το σύνολο της κοινωνικής ζωής δράση της ναρκομαφίας και των αντικοινωνικών συμμοριών, τόσο από τα ίδια τα εγχειρήματα και τους ανθρώπους τους που βρίσκονται άμεσα στο στόχαστρο της καταστολής όσο και από ευρύτερα κομμάτια του κινήματος. Και αυτή είναι η μοναδική προοπτική συνάντησης πολλών και διαφορετικών ώστε να αντιπαρατεθεί στα Εξάρχεια με όρους νίκης ο ζωντανός και σύνθετος κόσμος του αγώνα με τον σάπιο κόσμο της εξουσίας, της καταστολής, του ναρκεμπορίου, του καπιταλισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Σε αυτήν την κατεύθυνση στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αυτοοργανωμένη δομή και κάθε αγωνιστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με την κρατική καταστολή και στηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία που αναπτύσσεται με αγωνιστική αξιοπιστία και αξιοπρέπεια από τα κάτω απέναντι στην κρατική – καπιταλιστική βαρβαρότητα, πιστεύοντας πως όταν χτυπούν έναν από εμάς πρέπει να μας βρίσκουν όλους απέναντί τους. Συμμετέχουμε και στηρίζουμε τη συγκέντρωση-μικροφωνική, την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου στις 6:00 μμ. στην πλατεία Εξαρχείων και καλούμε στη διαδήλωση το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου, στις 12:00 μ. στα Προπύλαια, στην κατεύθυνση του χτισίματος ενός εξωστρεφούς πλατιού μετώπου αντίστασης στους σημερινούς κρατικούς σχεδιασμούς. Για την υπεράσπιση της ζωής, της αξιοπρέπειας, των αυτοοργανωμένων δομών, του ελεύθερου δημόσιου χώρου, της αγωνιστικής ιστορίας μας. Για τη διαμόρφωση των όρων της αυριανής κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-μικροφωνική, την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2019, Πλατεία Εξαρχείων, 6 μ.μ. – Άνοιγμα του πολιτικού περιπτέρου

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019, 12 Μ. ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Σεπτέμβριος 2019

Σύνταγμα 15 Φλεβάρη 2015 . Παρέμβαση σε συγκέντρωση , πέντε μέρες πριν τη συμφωνία της “δημιουργικής ασάφειας”…

Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος

καθόλου δεν το ξέρεις.

Έλεγξε το λογαριασμό

εσύ θα τον πληρώσεις.

Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 26η Μάη και η επίσπευση της “επόμενης μέρας”, η οποία και σηματοδοτήθηκε από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον “μεταμνημονιακό” πρωθυπουργό Τσίπρα, έρχονται να επιβεβαιώσουν ένα διαχρονικό πολιτικό συμπέρασμα: “η σοσιαλδημοκρατία αγωνίστηκε πάντα επάξια για τον παλιό κόσμο”.

Τεσσερισήμισι χρόνια μετά τον Γενάρη του 2015 -από τότε που η “ελπίδα” ερχόταν- η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φεύγει, έχοντας συμβάλει καθοριστικά στη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος και της “δημοκρατίας” του, που ιδιαίτερα την πρώτη μνημονιακή περίοδο 2010-12 είχε δεχτεί ισχυρούς τριγμούς. Το μόνιμο καθεστώς καπιταλιστικής επέλασης και ιμπεριαλιστικού αλυσοδέματος έχουν πλέον παγιωθεί και συμπυκνώνονται στη συνεχιζόμενη επιδείνωση των όρων ζωής και εργασίας για τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία και το σύνολο του εργαζόμενου λαού.

Η ξεδιάντροπη μετατροπή του συντριπτικού ταξικού-λαϊκού ΟΧΙ σε “ναι σε τρίτο και χειρότερο μνημόνιο” τον Ιούλη του ‘15. H πλήρης αναγνώριση του ληστρικού “δημοσίου χρέους”, του βασικού μοχλού για την εφαρμογή των αντεργατικών-αντιλαϊκών πολιτικών. Τα ματωμένα πλεονάσματα και οι ανθρωποκτόνοι όροι αποπληρωμής του. Η θεσμοθέτηση μνημονίου διαρκείας και ιμπεριαλιστικής επιτροπείας μέχρι (τουλάχιστον) το 2060. Οι νεο-αποικιακές συμφωνίες ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας από τα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά κοράκια. Τα “στρωμένα κόκκινα χαλιά” στους εγχώριους και διεθνείς πλιατσικολόγους “επενδυτές”. Κυρίως όμως, η επιβολή αυτού του μόνιμου σαρώματος μέσα σε κλίμα κινηματικής άμπωτης και καθίζησης των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και αγώνων: αυτά είναι τα “επιτεύγματα” των απόγονων του “ευρω-κομμουνισμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”, των ακροδεξιών και των “προοδευτικών” συνεταίρων τους.

Η εκκένωση της κατάληψης αλληλεγγύης της Πρυτανείας κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων τον Απρίλη του ‘15. Η επικύρωση της αντιμεταναστευτικής-αντιπροσφυγικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, όπως εκείνο της Μόριας. Οι εισβολές των ΕΚΑΜ και οι βίαιες μεταγωγές αναρχικών πολιτικών κρατούμενων από τις φυλακές Κορυδαλλού. Η απαίτηση της “ανεξάρτητης” και “τυφλής” αστικής δικαιοσύνης για υπογραφή δήλωσης μετάνοιας από τον κομμουνιστή πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα. Η εξακολούθηση του καθεστώτος εξαίρεσης και η επιβολή εξοντωτικών ποινών και υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων σε αγωνιστές και αγωνίστριες. Οι εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων αγώνα και το πολιτικό ξέπλυμα των ναζιστών δολοφονών της ΧΑ μέσα και έξω από τη βουλή: αυτά αποτελούν μερικά ακόμα από τα “έργα και τις ημέρες” των πάλαι ποτέ “ανανεωτών” και “δικαιωματιστών” που οφείλουν να μείνουν χαραγμένα στην κινηματική μνήμη για να θυμίζουν ότι το κράτος έχει συνέχεια…

Οι επιδιώξεις για γεωστρατηγική αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού -έπειτα από μια δεκαετία υποβάθμισης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό- μέσα από τη στενότερη πρόσδεση των συμφερόντων του μ’ εκείνα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ, υπηρετήθηκαν επάξια από τους “ευρω-αριστερούς” της Κουμουνδούρου. Η νοσηλεία των ναζιστών της χούντας του Κιέβου στο ΚΑΤ, η ανεκδιήγητη υπουργική θητεία του κατά φαντασία στρατάρχη Καμμένου στο Πεντάγωνο, η αμερικανοκίνητη συμφωνία των Πρεσπών για τη νατοϊκή ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανιών, η πολεμοκάπηλη συμμαχία με το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου, η μετατροπή της χώρας σε νατοϊκό πολεμικό ορμητήριο για τους φονιάδες των λαών και οικόπεδο εξορύξεων για δυτικούς και εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους: αυτές είναι μερικές ακόμα “όψεις της πολύπλευρης εξωτερικής πολιτικής” και αποτέλεσαν την επίσημη “αριστερή” επικύρωση του μεταπολιτευτικού δόγματος “ανήκομεν εις τη Δύσιν”.

Μέσα σ’ ένα πυρακτωμένο διεθνές περιβάλλον έρπουσας καπιταλιστικής κρίσης και έντονων ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με τη θερμοκρασία των ελληνοτουρκικών σχέσεων να αυξάνεται και τα πολεμικά σύννεφα πάνω από το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο να πυκνώνουν, οι λαοί της περιοχής κινδυνεύουν -για άλλη μια φορά στην ιστορία- να μετατραπούν, εκτός από υφιστάμενη υποτιμημένη εργατική καύσιμη ύλη, σε κρέας για τα κανόνια του “βρώμικου πόλεμου κάτω από τις σημαίες των εχθρών τους”.

Μέσα σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, η απερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι υπήρξε άξιος υπηρέτης για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κράτους της, του καπιταλισμού και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Αν μη τι άλλο, κατάφερε αυτό που πριν από μια πενταετία έμοιαζε -τουλάχιστον- απίθανο: οι “νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας” ετοιμάζονται να επιστρέψουν δριμύτεροι και ένας ακόμα Μητσοτάκης προβάρει το πρωθυπουργικό κοστούμι…

Η διαφαινόμενη εκλογική επικράτηση (με ή χωρίς αυτοδυναμία) της ΝΔ -μ’ ένα στυγνά νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό πρόγραμμα- και η επιστροφή στον αφρό των τραπεζοτσολιάδων και των “Μένουμε Ευρώπη”, των “μακεδονομάχων”, των απόγονων των κατοχικών δοσίλογων και του υπόλοιπου αντιδραστικού-φασιστικού εσμού σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κύκλου οξυμένης επίθεσης και λεηλασίας εις βάρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, των -ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών- εργαζόμενων και άνεργων. Το εκλογικό ξεφούσκωμα των ναζιστών δολοφόνων της ΧΑ ανοίγει το δρόμο σε άλλες “σοβαρότερες” ακροδεξιές τσόντες, όπως εκείνη του μνημονιακού Βελόπουλου. Πρόκειται για μια διαδικασία μετατόπισης της αστικής πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά, η οποία και συμβαδίζει απόλυτα με την αντίστοιχη εκλογική άνοδο ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων σ’ όλη την επικράτεια της “δημοκρατικής” ΕΕ της διαρκούς λιτότητας, της φτώχειας, του ρατσισμού και της ανιστόρητης εξίσωσης ναζισμού και κομμουνισμού.

Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, 

χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.

Κώστας Βάρναλης.

Δόγμα “νόμος και τάξη”. “Αριστεία” και αποχαλίνωση της εργασιακής ζούγκλας. Γη και ύδωρ στους μεγαλοκαπιταλιστές “επενδυτές” και κλείσιμο του ματιού στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. “Επιδόματα μόνο για Έλληνες” και προσλήψεις μόνο για ένστολους φρουρούς του καθεστώτος. “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” και ευρωατλαντική εθνικοφροσύνη. Αστυνομοκρατία και επανασύσταση της ομάδας Δέλτα. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και ιδιωτικά πανεπιστήμια. “Τελείωμα” των Εξαρχείων και θάψιμο σε ειδικές φυλακές τύπου Γ των πολιτικών και των υπόλοιπων ανυπότακτων κρατούμενων. Αυτές είναι οι δεσμεύσεις της “μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης” προς τους ψηφοφόρους του “εθνικού κορμού” και της “ελεύθερης αγοράς”. Αυτά προμηνύει -εκτός απροόπτου- η “επόμενη μέρα” για την εργατική τάξη, τους άνεργους, τη φτωχολογιά και τη νεολαία. Αυτά επιφυλάσσει -κατά πάσα πιθανότητα- η “επόμενη μέρα” για τους αγωνιστές, τους απεργούς, τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές, τους συντρόφους, τις συντρόφισσες και συνολικά για το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα.

Η αναμενόμενη νέα κατάσταση δημιουργεί νέα καθήκοντα. Μια νέα επιδεινωμένη κατάσταση μέσα στην οποία δεν χωράνε εκλογικές αυταπάτες και “ρεαλιστικές” υπεκφυγές, λογικές “χρήσιμης ψήφου” και “μικρότερου κακού”, κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών “ισορροπιών” και “καταγραφής δυνάμεων”. Η διατήρηση της Αποχής σε “ποσοστά αυτοδυναμίας” ίσως να φαντάζει αμελητέα, σε κάθε περίπτωση όμως εξακολουθεί ν’ αποτελεί μια απτή καταγραφή της διογκούμενης κοινωνικής απονομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος και της “δημοκρατίας” του. Και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να αποτελεί συλλογική και συνειδητή πολιτική επιλογή που κρατάει ζωντανή την επαναστατική προοπτική.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για τις κινηματικές και τις ευρύτερες κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις, που -κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας της οπισθοχώρησης των αντιστάσεων και της αποσυσπείρωσης των αγώνων- συναντήθηκαν και συμπορεύτηκαν στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, τις οργανωμένες από τα κάτω απεργίες και τις εργατικές διεκδικήσεις, στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις και τις κινήσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες και τους αγώνες ενάντια στην περιβαλλοντική λεηλασία, τις εργοδοτικές δολοφονίες και την ασυδοσία του μαφιόζικου καπιταλισμού και εφοπλισμού, ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό και το “νόμιμο” και “παράνομο” κεφάλαιο, στην αντιφασιστική πάλη και την υλική-ηθική-πολιτική υποστήριξη των φυλακισμένων και των διωκόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών: Αποχή από τις Εκλογές – Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση ενάντια σε Κράτος, Κεφάλαιο, Φασισμό, Ιμπεριαλισμό.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Αθήνα, Ιούνης 2019