Month: October 2018

ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 1η ΝΟΕΜΒΡΗ

ημέρα της διακλαδικής και από τα κάτω απεργίας

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

μετά την απεργιακή διαδήλωση

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ και BAZAAR ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

*ο καθένας φέρνει ό,τι μπορεί και τρώμε όλοι μαζί

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Η διακλαδική απεργία της 1^ης Νόεμβρη μπορεί ν΄ αποτελέσει μία προσπάθεια ανασυγκρότησης του εργατικού  κινήματος και σύγκρουσης με την αφήγηση περί «τέλους των μνημονίων». Όσο κι αν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να πουλήσει το παραμύθι  πως τα μνημόνια τελείωσαν, όσο κι αν επιχειρεί ν’ απαλλαγεί των ευθυνών της, αυτή και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΝΔ, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι, ΚΙΝΑΛ, φασίστες της ΧΑ) παρά τις «κοκορομαχίες» μεταξύ τους είναι υπεύθυνοι για την κοινωνική γενοκτονία, που ξεκίνησε με την εφαρμογή των αντιλαϊκών μνημονικών πολιτικών.

  Τα μνημόνια δεν τελείωσαν, αλλά η εφαρμογή τους συνεχίζεται αδιάκοπα, καθώς ο εργαζόμενος λαός βιώνει τις δυσβάστακτες επιπτώσεις τους  στην καθημερινότητά του. Η φτωχοποίηση τεράστιου τμήματος του πληθυσμού, η διαρκής φοροεπιδρομή, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου από ντόπια και ξένα αρπακτικά του κεφαλαίου με τις ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις, οι αλλεπάλληλες μειώσεις συντάξεων και μισθών, οι αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών, η μείωση του αφορολόγητου, η διάλυση του κράτους πρόνοιας λόγω των περικοπών των κοινωνικών δαπανών αποκαλύπτουν τη ζοφερή μεταμνημονιακή πραγματικότητα για τους εργαζομένους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

  Παράλληλα, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (2018 – 2022) προβλέπει γιγαντιαία πρωτογενή πλεονάσματα, που θα ξεκινούν από το 3,56% για το 2018 και θα καταλήγουν στο εξωφρενικό 5,19% το 2022. Η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να διατηρήσει την πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυξημένων πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή ένα υπερ-μνημόνιο  συνεχούς ιμπεριαλιστικής επιτροπείας μέχρι το 2060! Επίσης, το μεσοπρόθεσμο προβλέπει “συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις” ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2022, ενώ θα συνεχιστεί ακάθεκτη η λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου μέσω του λεγόμενου “υπερταμείου”, το οποίο θα λειτουργεί με νεοαποικιοκρατικούς όρους μέχρι το 2114! Ταυτόχρονα, παρά τις σκληρές λαϊκές θυσίες, το χρέος παραμένει στα δυσθεώρητα ύψη των 345,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, αποτελώντας βασικό μοχλό της λεηλασίας της κοινωνίας, καθώς και της μονιμοποίησης του καθεστώτος έκτακτης οικονομικής (και όχι μόνο) ανάγκης.

  Τα μνημόνια διαμόρφωσαν έναν αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ του κεφαλαίου, γκρεμίζοντας κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων. Οι ονομαστικοί μισθοί μειώθηκαν γύρω στο 20 %, η πραγματική ανεργία αυξήθηκε στο 30%, οι μακροχρόνια άνεργοι αποτελούν το 73% των ανέργων με επιδόματα πείνας από τον ΟΑΕΔ  (για όσους μόνο καταφέρνουν να τα πάρουν), το ποσοστό των ελαστικών σχέσεων  εργασίας (μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία) εκτοξεύτηκε στο 60%. Το κεφάλαιο ήταν αυτό που βγήκε κερδισμένο από την καπιταλιστική κρίση και οι εργαζόμενοι οι μόνο χαμένοι.

 Την ίδια στιγμή η Υπουργός Εργασίας, Ε. Αχτσιόγλου έχει το θράσος  να μιλά για επέκταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, όταν αυτές καλύπτουν ένα ελάχιστο ποσοστό των εργαζομένων. Έχει το θράσος να μιλά για αύξηση του κατώτατου  μισθού,  προσφέροντας ψίχουλα μπροστά στις θυσίες των εργαζομένων, όταν μάλιστα και ο ίδιος ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από το Υπουργείο Εργασίας  σε συμμόρφωση προς τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΣΕΒ. Γιατί  είναι οι μνημονιακές αντεργατικές πολιτικές, οι οποίες διέλυσαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και περιόρισαν δραστικά το  δικαίωμα στην απεργία για τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών πατρόνων.

  Την  ίδια στιγμή ο ΣΕΒ  έχει το θράσος να κάνει λόγο για «ανεξέλεγκτη αύξηση του κατώτατου μισθού» και για κίνδυνο αύξησης της ανεργίας σε περίπτωση επιστροφής στις προ κρίσης εργασιακές σχέσεις, ενώ η κυβέρνηση από τη ΔΕΘ ανακοίνωσε μείωση κατά 4% της φορολογίας των επιχειρήσεων και επιδότηση από το κράτος προς τους εργοδότες των ασφαλιστικών εισφορών των νέων κάτω των 25 ετών.  Έχει το θράσος να ζητά περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (π.χ. mini jobs, συμβάσεις μηδενικών ωρών, συμβάσεις σύντομης διάρκειας, εργασία βάσει δελτίου/κουπονιού) και κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτήσιας. Έχει το θράσος να μιλά για «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» και «συνέχεια των μεταρρυθμίσεων», προσδοκώντας την βαθύτερη πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ευρωσυμμορίας για την διαφύλαξη των συμφερόντων της ντόπιας παρασιτικής αστικής τάξης.

  Οι εργαζόμενοι/-ες πρέπει  να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους μακριά από τον πουλημένο εργοδοτικό/κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, οι οποίες, ενώ δεν τόλμησαν να κηρύξουν απεργία τον περασμένο Γενάρη ενάντια στη συρρίκνωση του απεργιακού δικαιώματος, έστησαν πρόθυμα μαζί με άλλους επαγγελματικούς- εργοδοτικούς φορείς μία διοργάνωση –φιέστα με το όνομα «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» στις 30 Μάη. Οι εργαζόμενοι/ες πρέπει να οργανώσουν τη συλλογική τους δράση στους χώρους δουλειάς και ν’ αναπτύξουν μαχητικές εστίες αντίστασης από τα κάτω ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία. Μονάχα η μετωπική συμπόρευση των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών και των απόκληρων αυτής της κοινωνίας μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας και να φέρει νίκη στους αγώνες τους.

  Η Ταξική Αντεπίθεση στηρίζει τα δίκαια αιτήματά της απεργίας της 1^ης Νοέμβρη, η οποία κηρύσσεται από πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης, οργανώνεται από τα κάτω με ταξικό προσανατολισμό και διαχωρίζεται από τους γραφειοκράτες των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ. Γιατί, ενώ η καπιταλιστική κρίση δεν έχει ξεπεραστεί, κάθε αίτημα για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να στρέφεται ενάντια στο ίδιο το αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού. Δεν μπορεί παρά να θέτει διαρκώς το ζήτημα για τη σύγκρουση με την άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό, την ανατροπή του καπιταλισμού και την κοινωνικοποίηση του πλούτου.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ – ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΙΣΧΥ ΤΩΝ ΣΣΕ ΜΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ-ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

Απεργιακή Συγκέντρωση – Πορεία: Πέμπτη 1 Νοέμβρη 2018

12.00 στα Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Δεκάδες διαδηλωτές συμμετείχαν την Τετάρτη 24 Οκτώβρη, στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στον λιβανέζο κομμουνιστή Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλά στην γαλλική πρεσβεία που εκείνη την μέρα συμπληρώσε 34 χρόνια αιχμάλωτος στις γαλλικές φυλακές αποτελώντας τον μακροβιότερο πολιτικό κρατούμενο στην Ευρώπη. Το γαλλικό κράτος, το κράτος του Ισραήλ και οι ΗΠΑ εξαντλούν την εκδικητικότητα τους στο πρόσωπό του, κουρελιάζοντας τους νόμους που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει λόγω της επαναστατικής δράσης του Αμπνταλά στο πλευρό της Παλαιστινιακής Αντίστασης ενάντια στους σιωνιστές.

Παρά τις δύο αποφάσεις για την απελευθέρωσή του που έχει εκδώσει το γαλλικό δικαστήριο εφαρμογής ποινών και παρά το γεγονός ότι ο Αμπνταλά έχει τεκμηριώσει το δικαίωμα για την υπό όρους αποφυλάκιση του ήδη από το 1999, παραμένει έγκλειστος με απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης καθ’ υπόδειξη των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πιστή στην συμμαχία της με τους σιωνιστές, τις ΗΠΑ και την νεοφιλελεύθερη γαλλική κυβέρνηση έσπευσε να συλλάβει δυο αναρχικούς αγωνιστές της ομάδας Δυσήνιος Ίππος, ασκώντας τους δίωξη για διακεκριμένη φθορά επειδή έγραψαν συνθήματα αλληλεγγύης στον Αμπνταλά στους τοίχους του Γαλλικού Ινστιτούτου Πάτρας, ενώ στην Αθήνα κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης αλληλεγγύης δεκάδες μπάτσοι στάθμευαν σε απόσταση αναπνοής από τους διαδηλωτές.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό χαιρετίζει τους διαδηλωτές που συμμετείχαν στην σύγκεντρωση αλληλεγγύης και τους καλεί να πλαισιώσουν συστηματικά τις δράσεις αλληλεγγύης και εκδηλώσεις υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΕΖΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΖΩΡΖ ΙΜΠΡΑΗΜ ΑΜΠΝΤΑΛΑ
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό

 

 

Ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια στηρίζουμε τη διακλαδική και οργανωμένη από τα κάτω  απεργία της 1ης Νοέμβρη 2018.

Η απεργία αυτή αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικού αγώνα μας για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Ενός αγώνα στον οποίον εντάσσουμε άλλωστε και την ίδια τη μάχη που εδώ και αρκετά χρόνια δίνουμε ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Έτσι, και η απεργία αυτή αποτελεί μια μάχη που είναι υπόθεση όλων μας.

Μάλιστα, μια από τις βασικές αιχμές της απεργίας αυτής, η διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) συνιστά μια από τις πιο κομβικές εργατικές διεκδικήσεις. Όπως έχουμε σημειώσει σε σχετικές ανακοινώσεις μας, ο αγώνας για τη διεκδίκηση και εφαρμογή των ΣΣΕ σημαίνει οργανωμένη και συλλογική εργατική πάλη, συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη. Σημαίνει έμπρακτη εναντίωση στους «μισθούς-ψίχουλα», τα «ωράρια-λάστιχο», την εντατικοποίηση, την επισφαλή εργασία, την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Σημαίνει σύγκρουση με τα συμφέροντα του κάθε εργοδότη και συνολικά με τον κόσμο του κεφαλαίου, καθώς και των εκάστοτε κυβερνόντων. Όταν μάλιστα ως κριτήριο για τη διεκδίκηση αυτή μπαίνουν οι πραγματικές ανάγκες μας και όχι οι «αντοχές της οικονομίας και του κάθε αφεντικού», τότε είναι που ο αγώνας αυτός γίνεται ακόμα πιο δυναμικός, αφού έρχεται να αμφισβητήσει και την κυριαρχία του οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικού συστήματος στις ζωές μας.

Επίσης, η διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη (η συντονισμένη κήρυξη κλαδικών απεργιών σε μια σειρά από κλάδους κι επιχειρήσεις) είναι αποτέλεσμα μιας οριζόντιας διεργασίας συντονισμού σωματείων που βασίζεται με τη σειρά της στις διαδικασίες βάσης των σωματείων αυτών. Στις συνελεύσεις των μελών τους και σε κάθε διαδικασία μέσα από την οποία επιδιώκεται και διασφαλίζεται ότι ο κάθε συνάδελφος και η κάθε συναδέλφισσα γίνεται ενεργό κομμάτι του αγώνα κι όχι ακόλουθος-ακόλουθη των όποιων «σωτήρων» ή «ειδικών του αγώνα». Κι όλο αυτό συνιστά μια βασική πτυχή του πως αντιλαμβανόμαστε την από τα κάτω οργάνωση των αγώνων μας. Ενώ παράλληλα αποτελεί και τον τρόπο με τον οποίο επιδιώκουμε να οργανώνεται, να διεξάγεται και τελικά -σε κάποιο βαθμό- να πετυχαίνει νίκες και ο ίδιος ο αγώνας για την Κυριακάτικη αργία. Με τους ίδιους τους συναδέλφους-συναδέλφισσές μας από τα μαγαζιά να βγαίνουν μπροστά και από κοινού με όλον τον κόσμο του αγώνα να δίνεται μια δυναμική απάντηση στη συνολική επίθεση των αφεντικών προς την τάξη μας.

Επιπλέον, το σύνολο των κλαδικών και επιχειρησιακών σωματείων που οργανώνουν την απεργία αυτή -κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο- έχουν παίξει σημαντικό ρόλο και στον ίδιο τον αγώνα για την Κυριακάτικη αργία συμμετέχοντας ενεργά στις σχετικές κινητοποιήσεις και στα αντίστοιχα συντονιστικά δράσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Παράλληλα με τις κινητοποιήσεις μας ενάντια στα επόμενα ανοίγματα των εμπορικών καταστημάτων σε πανελλαδικό επίπεδο την Κυριακή 4/11 και σε 3 συνεχόμενες Κυριακές τον Δεκέμβρη, θα συμβάλλουμε με όλες τις δυνάμεις μας στην επιτυχία της απεργίας της 1ης Νοέμβρη. Συμμετέχοντας στις προπαγανδιστικές κινήσεις και στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδίδοντας και κάνοντας πράξη τα μηνύματά της.

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ – ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

Απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις την Πέμπτη 1 Νοέμβρη 2018:
> 11.00, Πνευματικό Κέντρο Δ. Αθηναίων (Σόλωνος & Ασκληπιού)
> 12.00, Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου)

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Τα γεγονότα που καταγράφονται το τελευταίο διάστημα στην οδό Θεμιστοκλέους, με αποκορύφωμα το λιντσάρισμα κατοίκου και τους τυφλούς πυροβολισμούς που έπεσαν από αγνώστους, τραυματίζοντας στο πόδι μια διερχόμενη κοπέλα, αποτέλεσαν αφορμή για μια πρώτη παρέμβαση της συνέλευσης για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων στο συγκεκριμένο σημείο.

Η ανοιχτή συγκέντρωση  που πραγματοποιήσαμε στις 5 Οκτωβρίου, απέναντι στους τραμπούκους που έχουν εγκαταστήσει ένα τσιφλίκι βίας και κερδοφορίας από την πώληση ναρκωτικών, είχε την στήριξη περίπου 100 συντρόφων και κατοίκων της περιοχής. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης εκδιώχθηκε, με τον τρόπο που του αναλογούσε, γνωστός ναρκέμπορος-θαμώνας της οδού Θεμιστοκλέους, ενώ ταυτόχρονα βρέθηκε και αφαιρέθηκε σακίδιο που περιείχε μαχαίρια, αυτοσχέδια γκλοπ, εργαλεία διαρρήξεων και σακουλάκια συσκευασίας ναρκωτικών.

Η παρέμβαση κατέληξε, με την μορφή διαδήλωσης στην πλατεία Εξαρχείων, όπου και παρέμεινε για λίγη ώρα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στις ναρκοσυμμορίες και τον κανιβαλισμό, καθιστώντας σαφές πως ο αγώνας για να κρατήσουμε τις γειτονιές μας ελεύθερες και ζωντανές συνεχίζεται.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Συγκέντρωση – Παρέμβαση στα Εξάρχεια με BAZAAR βιβλίων και μικροφωνική

το ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018, στο πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, από τις 13.00

συναντιόμαστε, συζητάμε, οικειοποιούμαστε τις γειτονιές, αγωνιζόμαστε

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ, ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το βράδυ της 15ης Σεπτέμβρη, πυροβολισμοί στα τυφλά από διερχόμενο αυτοκίνητο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Ερεσού, όπου το τελευταίο διάστημα επιχειρείται να στηθεί άλλη μια ναρκοπιάτσα στην περιοχή, είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό μιας κοπέλας στο πόδι. Μια ακόμα αντικοινωνική – εγκληματική ενέργεια που έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλες (ληστείες, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, πυροβολισμοί, απόπειρες βιασμών, ένοπλες απειλές, ναρκεμπόριο) από τις μαφίες και τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή.

Τα Εξάρχεια, μια ιδιαίτερη γειτονιά με αγωνιστική παράδοση στο κέντρο της πόλης και με σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα σε μια οριακή συνθήκη παρακμής και γκετοποίησης που αναπαράγει ασταμάτητα φαινόμενα εξουσιαστικής βίας του δυνατού απέναντι στον αδύναμο και κανιβαλικές συμπεριφορές μεταξύ των καταπιεσμένων. Φαινόμενα που γιγαντώνονται καθημερινά σε όλες τις γειτονιές ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας. Ωστόσο, στα Εξάρχεια είναι έκδηλο ότι πρόκειται για μια μεταβατική κοινωνική συνθήκη που προωθείται μέσα από κεντρικές πολιτικές του κράτους και αξιοποιείται από το ίδιο ώστε να εκβιάσει την κοινωνική νομιμοποίηση για τη συντριπτική επέμβασή του στην περιοχή. Με σκοπό το τσάκισμα των κοινωνικών, ταξικών, πολιτικών δομών αγώνα και των αντιστάσεων που αναπτύσσονται στην περιοχή, τον ολοκληρωτικό αστυνομικό έλεγχο, την εκδίωξη των φτωχών και απόκληρων κατοίκων της, τον περιορισμό του σημερινού οικιστικού χαρακτήρα της και την οριστική μετατροπή της σε εμπορευματική ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, που οδηγεί αναπόδραστα στην ολοκληρωτική επιβολή στην περιοχή, των συμφερόντων της κρατικής – καπιταλιστικής εξουσίας πάνω σε όλους μας, αγωνιζόμενους, ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, κατοίκους, επισκέπτες, εργαζόμενους, νεολαίους…, μοναδικό ανάχωμα μπορεί να αποτελέσει μια πλατιά κινητοποίηση του πλήθους των αγωνιστών και των αυτοοργανωμένων κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην περιοχή άλλα και ευρύτερα, που θα τολμήσει να αναγνωρίσει και να θέσει από κινηματική πλευρά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της κοινωνικής ζωής στη περιοχή σήμερα. Που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τις μαφίες και να τις τσακίσει. Που θα σταματήσει να ανέχεται εξουσιαστικές, αντικοινωνικές, συμμορίτικες, χουλιγκανίστικες και κανιβαλικές επιλογές. Που θα μπορέσει να σταθεί με αγωνιστική αξιοπιστία, κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους και στην επέλαση του κεφαλαίου. Που θα μπορεί να κάνει πράξη μέσα στον αγώνα στο σήμερα τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της αυτοοργάνωσης δίνοντας αγωνιστική κατεύθυνση στα τεράστια κοινωνικά ζητήματα και ανοίγοντας το δρόμο για τη συνάντηση με πολλούς περισσότερους.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

Σύντροφοι/φισες χαίρομαι που είμαι σήμερα μαζί σας και έχω την ευκαιρία να μοιραστώ εμπειρίες και εκτιμήσεις κι από τις δικές μας μάχες. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 44 χρόνια από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας με σύμμαχο την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά οργάνωση ΕΟΚΑ Β (15 Ιουλίου 1974) και ακολούθως την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου). Αυτές τις συμφορές μας έφεραν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και συγκρουόμενοι εθνικισμοί που κλιμακώνονταν συνεχώς από την δεκαετία του 1950 και μετά.

Έχει σημασία να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή όχι μόνο για σκοπούς ενημέρωσης, αλλά και γιατί εκτός των άλλων, η κυρίαρχη τάση στην πολιτική προσπαθεί να απαλείψει από την συλλογική μνήμη των Κυπρίων την ολιστική ιστορία της Κύπρου και στη θέση της να εγκαθιδρύσει μέσω της παιδείας και του καθεστωτικού λόγου, έναν αλυτρωτισμό γεμάτο σωβινισμό και εθνικισμό ο οποίος σίγουρα δεν μπορεί να συμβάλει σε ένα κοινό μέτωπο με τους τουρκοκύπριους προοδευτικούς ανθρώπους.

Αντίστοιχα και σε συνάρτηση με το κεντρικό θέμα της σημερινής εκδήλωσης, οι ενεργειακοί και στρατιωτικοί άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που προβάλλονται με «εθνική ομοψυχία» ως «κινήσεις προστασίας του «ελληνισμού», δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία και μοχλοί πιέσεως των μεγάλων παιχτών της περιοχής (π.χ. απέναντι στην Τουρκία που προσπαθεί να κάνει τους δικούς της ακροβατισμούς και εκτός «δυτικού πλαισίου») για να υποτάξουν ολόκληρη την περιοχή στους σχεδιασμούς τους.

Βέβαια, η παραποίηση της ιστορίας χρησιμεύει και ως ιδεολογικό όπλο που υπηρετεί το δυτικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος για δεκαετίες επιδιώκει να διατηρήσει την Κύπρο ως οργανικό τμήμα των γεωστρατηγικών του σχεδιασμών στη Μεσόγειο, τη Β. Αφρική, την Μέση και Εγγύς Ανατολή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκει να υποδαυλίζει, να αξιοποιεί και να εργαλειοποιεί τις εθνοτικές διαφορές, να αναπαράγει ένα διαιρετικό πλαίσιο εντός της κυπριακής κοινωνίας που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει. Είτε αυτοπροσώπως, είτε μέσω των δύο νατοϊκών κρατών (Ελλάδας και Τουρκίας) στις οποίες οι δύο κοινότητες αποτείνονται για να ισχυροποιεί η μια τη θέση της έναντι της άλλης και αποπροσανατολίζοντας από ένα κοινό μέτωπο στο οποίο οι εργαζόμενοι -ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι- θα μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί για την ανεξαρτησία της Κύπρου απέναντι στους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αντιδραστικές αστικές τάξεις.

Ένα κοινό, ταξικό και διεθνιστικό μέτωπο που θα όριζε το Κυπριακό όχι ως «ελληνοτουρκική» διαφορά, ούτε ως αφηρημένα πρόβλημα «διαμοιρασμού εξουσίας», αλλά ως πρόβλημα του οποίου η ταξική συνθήκη και η κεντρική σύγκρουση που το διαπερνά είναι: ιμπεριαλισμός – λαός. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να επαναφέρει το Κυπριακό ζήτημα (ως επιμέρους) στη κοινωνική του βάση, και την αντιθετική σχέση κεφαλαίου – εργασίας (το γενικό) που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό κοινωνικό πλαίσιο και τον ιμπεριαλισμό, μιας και ο τελευταίος συνιστά ανώτερο στάδιο ανάπτυξης των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Την ίδια στιγμή βέβαια που η ιστορική συγκυρία επιβάλει να τεθεί το Κυπριακό ζήτημα (ως επιμέρους) και με πολιτικούς όρους, δηλαδή εναντίωσης στον εθνικισμό, το φασισμό και τις ξένες στρατιωτικές παρουσίες.

Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα που άρχισε να αναπτύσσεται την δεκαετία του 1920 με την συγκρότηση των πρώτων συνδικάτων αλλά και την ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος Κύπρου (1926) που δρούσε υπό συνθήκες παρανομίας επί αγγλικής αποικιοκρατίας, είχε στο επίκεντρο του την κοινή δράση Ελλήνων και Τούρκων εργατών. Στην αντιαποικιακή εξέγερση των Οκτωβριανών το 1931, πέφτουν νεκροί και μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας, ενώ με την καταστολή της, στελέχη του κόμματος εξορίζονται. Το ΚΚΚ συμμετείχε με δεκάδες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο το 1936 στο πλευρό αναρχικών και κομμουνιστών που μάχονταν ενάντια στους φασίστες του Φράνκο.

Την δεκαετία του 1940 το κίνημα πρωτοστατεί στον αντιαποικιακό αγώνα έχοντας ακόμα και νεκρούς σε διαδηλώσεις από πυροβολισμούς της αποικιακής αστυνομίας. Εκείνη την περίοδο άρχισαν να αναπτύσσονται δικοινοτικοί ταξικοί αγώνες. Μετά την λήξη του παγκοσμίου πολέμου, οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στο κίνημα αποστράτευσης ενάντια στα σχέδια των Άγγλων να στείλουν τους αντιφασίστες εθελοντές σε πολεμικές εκστρατείες της Αγγλίας για να καταστείλει απελευθερωτικά κινήματα. Σε μια τέτοια διαδήλωση, έπεσε νεκρός ο Τάσος Κυθραιώτης από πυρά Άγγλου αξιωματικού, στις 8 Οκτωβρίου 1945.

Ο εμφύλιος στην Ελλάδα εντείνει την ιδεολογική σύγκρουση και τον πολιτικό διαχωρισμό στη ε/κ κοινότητα. Οι εθνικιστές ιδρύουν οργάνωση Χ στην Κύπρο, στα πρότυπα της αντίστοιχης στην Ελλάδα που είχε αρχηγό τον Γρίβα. Οι Χίτες στην Κύπρο προσπαθούσαν με επιθέσεις να εκφοβίσουν αριστερούς και συνεργάζονταν με την αποικιακή αστυνομία για την καταστολή των συνδικάτων.

Το 1948 έγιναν και οι μεγαλύτερες και πιο άγριες απεργίες στην Κύπρο, με την συμμετοχή ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων εργατών. Τα δεξιά συνδικάτα και οι Χίτες ενίσχυαν τους απεργοσπάστες, η αστυνομία πυροβολούσε απεργούς μεταλλωρύχους, ενώ αυτόνομες ομάδες εργατών απάντησαν με δυναμίτες! Τότε γίνονταν καθημερινά συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις απεργών.

Η στροφή του ΑΚΕΛ (ιδρύθηκε το 1941 σαν η νόμιμη έκφραση του ΚΚΚ που αυτοδιαλύθηκε το 1944) προς τo σύνθημα «ένωση και μόνο ένωση» (με την Ελλάδα) εγκαταλείποντας την εξελικτική προσέγγιση που είχε προηγουμένως (αυτοκυβέρνηση-αυτοδιάθεση-ένωση) αλλά και η απροθυμία του να στηρίξει δυναμικές μορφές αντίστασης, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην εκκλησία και την δεξιά παράταξη να πάρει την ηγεμονία του αντιαποικιακού αγώνα. Επιστέγασμα αυτών των εξελίξεων είναι ο ερχομός του Γρίβα στην Κύπρο, μετά από κάλεσμα του Μακάριου, για να ηγηθεί ένοπλου αγώνα με σκοπό την ένωση με την Ελλάδα. Ο Γρίβας ως γνωστό ίδρυσε την ΕΟΚΑ που ξεκίνησε την δράση της την πρώτη Απριλίου 1955.

Τα επόμενα χρόνια αναδύεται ο εθνικισμός-σοβινισμός ως κυρίαρχο ηγεμονικό πλαίσιο μέσα στις δύο κοινότητες, ενώ παράλληλα ο αμερικανοβρετανικός ιμπεριαλιστικός παράγοντας βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να εκμεταλλευτεί, να υποδαυλίσει αυτό το εθνοτικό μίσος και να μετατρέψει το Κυπριακό από αποικιακό ζήτημα, σε ζήτημα «ελληνοτουρκικής» αντιπαράθεσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το 1958 κατά την αποικιακή περίοδο, ξεσπούν οι πρώτες ένοπλες δικοινοτικές συγκρούσεις. Την ίδια χρόνια ιδρύθηκε η ΤΜΤ, ένοπλη σοβινιστική τουρκοκυπριακή οργάνωση που είχε σαν στόχο την διχοτόμηση.

Η Κύπρος, η θέση της οποίας αναβαθμίζεται όλο και περισσότερο σε γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, εντάσσεται τότε όλο και πιο έντονα στους σχεδιασμούς των Άγγλων αλλά και των Αμερικανών. Τη δεκαετία του ’50 έχουμε την ανάδυση του αραβικού αντιαποικιακού εθνικισμού που έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των Βρετανών από τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ (κάτι που αναγκάζει τους Βρετανούς να μεταφέρουν το στρατηγείο της περιοχής στην Κύπρο). Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ήντεν, το ’56, που αναφέρει ότι η βιομηχανική ζώνη των Βρετανών εξαρτάται από τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής, στις οποίες η Κύπρος παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο ως σταθμός ανεφοδιασμού και ότι σε περίπτωση που χαθεί ο έλεγχος στις πηγές αυτές, συνεπάγεται τεράστια οικονομικά προβλήματα για τη Μ. Βρετανία. Επίσης, την ίδια περίοδο οι Αμερικανοί επιδιώκουν μια πιο διευρυμένη και αναβαθμισμένη παρουσία στην περιοχή, ενώ έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να παραμείνει αρραγής η ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ διατηρώντας μια ελληνοτουρκική ισορροπία δυνάμεων στην Κύπρο.

Το 1960 με την επιβολή των συμφωνιών της Ζυρίχης-Λονδίνου δημιουργήθηκε στην ουσία ένα κράτος προτεκτοράτο. Αυτές οι συμφωνίες έβαζαν σε λειτουργία μια σειρά από ωρολογιακές βόμβες που στα επόμενα χρόνια θα έπνιγαν την Κύπρο στο αίμα. Έθεταν το νέο κράτος ουσιαστικά υπό την κηδεμονία των «εγγυητριών δυνάμεων» Ελλάδας, Τουρκίας και Μ. Βρετανίας. Το σύστημα διακυβέρνησης ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικό και συνέβαλε στον εθνοτικό ανταγωνισμό και διαχωρισμό.

Με τις συνθήκες αυτές η Μ. Βρετανία διατηρεί μέχρι σήμερα το 5% των κυπριακών εδαφών υπό την κατοχή της και στα εδάφη αυτά αναπτύσσει στρατιωτικές βάσεις που χρησιμεύουν και ως ορμητήριο και μετόπισθεν των πολέμων του ΝΑΤΟ σε άλλες χώρες όπως Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία.

Το 1963, τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του κυπριακούκράτους, οι δικοινοτικές συγκρούσεις οξύνονται και επεκτείνονται καθώς έδρασαν παραστρατιωτικές οργανώσεις και στις δύο κοινότητες. Σε πολιτικό επίπεδο αφενός η ελληνοκυπριακή εθνικιστική ελίτ επιχειρεί να μονοπωλήσει την εξουσία του κυπριακού κράτους διατηρώντας παράλληλα τη θέση για Ένωση με τη Ελλάδα και αφετέρου η τουρκοκυπριακή εθνικιστική ελίτ, επιχειρεί να δημιουργήσει συνθήκες γεωγραφικού διαχωρισμού με την προοπτική οριστικής διχοτόμησης.

Με όχημα τη «διπλή ένωση» οι νατοϊκοί κύκλοι επεξεργάστηκαν σχέδια ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού έχοντας ως στόχο η Κύπρος να μοιραστεί ανάμεσα στις «σφαίρες επιρροής» της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης, δρώντας ως τοποτηρητές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Διατηρώντας επομένως το γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου υπό την ευρύτερη ηγεμονία της Δύσης (αμερικανικοί κατασκοπευτικοί σταθμοί, βρετανικές βάσεις κλπ), υπονομεύοντας την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου και εξυπηρετώντας τους συνολικότερους σχεδιασμούς στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.

Εκείνη την περίοδο, τόσο το 1958, όσο και αργότερα τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, δολοφονούνται ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι κομμουνιστές, από εθνικιστές στις δύο κοινότητες. Ίσως τα δούμε εκτενέστερα σε μελλοντική εκδήλωση, για την ώρα δεν θα επεκταθώ αλλά θα κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στην διπλή δολοφονία του τ/κ Ντερβις Αλι Καβάζογλου και του ε/κ Κώστα Μισιαούλη (μέλη του ΑΚΕΛ) από την ΤΜΤ στις 11 Απριλίου 1964. Κι αυτό γιατί η ιστορία τους συμπυκνώνει την σύγχρονη κυπριακή τραγωδία.

Κύριος στόχος τότε των δολοφόνων ήταν ο Καβάζογλου που πρωτοστατούσε στη κοινή πάλη της εργατικής τάξης και ήταν αποφασισμένος να αντιταχθεί με κάθε μέσο στα σχέδια των εθνικιστών και ιμπεριαλιστών για να επιβάλουν την διχοτόμηση και τον διαχωρισμό. Το 1963 όταν γενικεύονταν οι δικοινοτικές συγκρούσεις, είχε πει: «Οι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου – Έλληνες και Τούρκους – να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνονται. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους”.

Σύμφωνα με μαρτυρίες τ/κ συντρόφων (που μετά την δολοφονία αποχώρησαν από το ΑΚΕΛ έχοντας πολιτικές διαφωνίες αλλά και την εκτίμηση ότι δεν τον προστάτεψε) πιθανολογείται ότι ο Καβάζογλου οδηγήθηκε στο ριψοκίνδυνο σχέδιο μιας ένοπλης κατάληψης του χωριού Λουρουτζίνα όπου δολοφονήθηκε, με σκοπό την μετατροπή του σε φρούριο κατά της πολιτικής του διαμελισμού που εφάρμοζε ο Ντενκτάς (πολιτικός ηγέτης της ΤΜΤ).

Ο Μισιαούλης που εκείνη την μέρα συνόδευε τον σύντροφο του σε εξόρμηση και θυσιάστηκε μαζί του, έχει πίσω από το όνομα του μια διπλή ιστορία πολιτικής δολοφονίας. Ο ανιψιός του με το ίδιο όνομα, εργάτης, δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β στις 17 Ιουλίου 1974, σε ηλικία 24 ετών. Έτσι ένας Μισιαούλης δολοφονήθηκε από τον τουρκικό εθνικισμό κι ένας άλλος αργότερα από τον ελληνικό εθνικισμό.

Για τα επόμενα χρόνια, ειδικότερα από την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα το 1967 και μετά, οι επεμβάσεις της στην Κύπρο, η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β από τον Γρίβα το 1971 και η δράση της, οι εξελίξεις μέχρι και τα τραγικά γεγονότα του 1974, αλλά και τι ακολούθησε από τότε μέχρι σήμερα, θα τα αφήσω για την ώρα να τα δούμε πιο αναλυτικά, μελλοντικά σε άλλη εκδήλωση όπως προείπα, αλλά και μέσα από την συζήτηση σήμερα ενδεχομένως.

Η δική μας αντίληψη σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και ειδικότερα στην σημερινή συγκυρία, είναι ότι μόνο ένα ενιαίο δικοινοτικό κίνημα, με ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, με ταξικό και μαχητικό χαρακτήρα, μπορεί να αντιπαρατεθεί με τις επιδιώξεις των ελίτ στις 2 κοινότητες, να παλέψει ενάντια στο βίαιο διαχωρισμό, τον εθνικισμό και την κατοχή, να υπερβεί τα πλαίσια που καθορίζουν οι κυρίαρχες τάξεις και να θέσει τους δικούς του όρους και προϋποθέσεις, στην προοπτική για την απελευθέρωση από ιμπεριαλιστές αλλά και ντόπιους δυνάστες.

Είναι κάτι που τονίσαμε από την ιδρυτική μας διακήρυξη πριν σχεδόν ένα χρόνο και που προσπαθούμε να προωθήσουμε μέσα από τις επαφές μας, τις εκδηλώσεις, τις παρεμβάσεις και τις δράσεις που είχαμε μαζί και με τουρκοκύπριους συντρόφους, όπως ήταν για παράδειγμα η διαδήλωση στις βρετανικές βάσεις στην Λεμεσό που ήταν ορμητήριο επιθέσεων στην Συρία πριν λίγους μήνες. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν και η αντιφασιστική-αντικατοχική κινητοποίηση που πραγματοποιήσαμε προχτές στην Λευκωσία με την συμμετοχή και τουρκοκυπριακών οργανώσεων.

Θα κλείσω με κάποια σχόλια σχετικά με τις διακρατικές στρατηγικές συμμαχίες με το Ισραήλ. Οι υπό διαμόρφωση ενεργειακοί (αλλά και στρατιωτικοί) άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, όπως και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου προβάλλονται από την ντόπια ε/κ αστική τάξη ως «δίκτυ προστασίας» απέναντι στις επιδιώξεις του ανταγωνιστικού τουρκικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία και μοχλοί πιέσεως της ιμπεριαλιστικής «Αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ με σύμμαχο την ΕΕ για να υποτάξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ολόκληρη την περιοχή υπό τη δυτική ηγεμονία.

Από την άλλη το τουρκικό κεφάλαιο θέτει το ζήτημα αξιοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της κατασκευής ενός αγωγού προς Τουρκία, που θα προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο, με στόχο να καταστεί η Τουρκία διαμετακομιστικός σταθμός και περιφερειακός ενεργειακός κόμβος. Η τουρκική αστική τάξη επιδιώκει να γίνει Ευρασιατικός κόμβος αερίου εκμεταλλευόμενη τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Ευρώπη, την ενεργειακή συνεργασία με το ιρακινό Κουρδιστάν και την ένταξη των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου σε αυτό το συνολικό εγχείρημα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχουμε και το ζήτημα του East-Med. Ο αγωγός αυτός που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου (Ισραήλ, Κύπρος) προς την Ελλάδα και από ‘κει στην Ιταλία, με στόχο να προμηθεύει την ευρωπαϊκή αγορά, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστείας και απόσπασης του φυσικού πλούτου των Παλαιστινίων. Τα δικαιώματα του κοιτάσματος «Λεβιάθαν» που συνορεύει με την κυπριακή ΑΟΖ ανήκουν ιστορικά στον παλαιστινιακό λαό.

Πρέπει να πούμε ότι η συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ που αναβαθμίζεται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, άρχισε να μορφοποιείται επί της “αριστερής ” κυβέρνησης Χριστόφια το 2008 και φυσικά εντατικοποιήθηκε και επεκτάθηκε (ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα) το 2013 μέχρι σήμερα από την δεξιά κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Είναι χαρακτηριστική η εχθρική στάση που κράτησε το κυπριακό κράτος απέναντι στην διεθνή αποστολή αλληλεγγύης των πλοίων προς την Γάζα τον Μάιο του 2010, τότε που ως γνωστό εκείνες τις μέρες έγιναν και οι δολοφονίες ακτιβιστών από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό, όταν εισέβαλε στα πλοία.

Συγκεκριμένα στις 29 Μαΐου το κυπριακό κράτος απαγόρευσε τον απόπλου του Στόλου της Ελευθερίας από τα λιμάνια της Κύπρου, αλλά και την επιβίβαση κόσμου που ήθελε να συμμετέχει στην αποστολή. Τα πλοία μετέφεραν περίπου 700 άτομα και 10.000 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας. Η αιτιολόγηση τότε ήταν ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα». Στην πραγματικότητα απλά εκτελούσε εντολές του ισραηλινού κράτους.

Οι δολοφονίες από τους Ισραηλινούς έγιναν ξημερώματα της 31ης Μαΐου. Ακολούθως, τον Δεκέμβρη του 2010 η κυβέρνηση Χριστόφια υπέγραψε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις του Λιβάνου, καθώς παραβιάζονταν κυριαρχικά του δικαιώματα.

Ακόμα και τα τραγικά γεγονότα με την έκρηξη πυρομαχικών στην ναυτική βάση στο χωριό Μαρί, στις 11 Ιουλίου 2011, που είχε σαν αποτέλεσμα 13 νεκρούς και 62 τραυματίες, σχετίζονται με τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ. Τα πολεμοφόδια ήταν αρχικά στο υπό κυπριακή σημαία πλοίο Μόντσεγκορσκ, που κατευθυνόταν αρχές του 2009 από το Ιράν προς τη Συρία, ναυλωμένο από ιρανική εταιρεία.

Η κυπριακή κυβέρνηση, μετά από σήμα του Ισραήλ και πιέσεις των ΗΠΑ, ανέλαβε να ελέγξει το πλοίο στο λιμάνι της Λεμεσού. Στα κοντέινερ βρέθηκαν πυρομαχικά, τα οποία δεσμεύτηκαν στο νησί, αφού «παραβιαζόταν το εμπάργκο εξαγωγής όπλων από το Ιράν», όπως δήλωσε η κυπριακή κυβέρνηση σε συνεννόηση με ΗΠΑ και Ισραήλ. Έτσι φυλάσσονταν στην ναυτική βάση στο Μαρί μέχρι που έγινε η έκρηξη τους.

Εμείς γενικότερα και σε αυτό το ζήτημα δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε ότι αφορά την δράση μας. Ήδη έχουμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα ενάντια στην οποιαδήποτε συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, για τον αντιδραστικό χαρακτήρα που έχει ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και προσπαθούμε να αναδείξουμε τον βρώμικο ρόλο του κυπριακού κράτους ως υπηρέτης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αλλά και τους κινδύνους που εμπεριέχουν αυτές οι συμμαχίες για τους λαούς στη ευρύτερη περιοχή. Ταυτόχρονα επιδιώκουμε με την δράση μας σε αυτό το πεδίο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον ηρωικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού που βιώνει τον μιλιταριστικό σοβινισμό του ισραηλινού κατοχικού στρατού.

Αλληλεγγύη εκφράζουμε παράλληλα στα τμήματα εκείνα της αριστεράς και των αναρχικών που δρουν στο Ισραήλ ορθώνοντας έμπρακτα ανάστημα απέναντι στις πρακτικές εθνοκάθαρσης που εφαρμόζει η ισραηλινή κυβέρνηση, όπως και στους αντιρρησίες συνείδησης που αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτή την σφαγή. Τονίζουμε ότι σε αυτό το έγκλημα εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, συμμετέχει όχι μόνο το κυπριακό κράτος, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που στηρίζουν αυτή την πολιτική.

Θεωρούμε αδιανόητο, για μια χώρα όπως η Κύπρος η οποία συνεχίζει να βρίσκεται υπό τον κλοιό ξένων στρατευμάτων και η ανεξαρτησία της οποίας συνεχίζει να παραβιάζεται από τον κατοχικό τουρκικό στρατό, να συμμετέχει στην στήριξη με οποιοδήποτε τρόπο της κατοχής μιας άλλης χώρας και της αφαίμαξης του πλούτου των Παλαιστινίων.

Σκοπός μας είναι να μπορέσουμε να συμβάλουμε όχι μόνο τοπικά, αλλά και διεθνώς σε ένα ευρύτερο συντονισμό κινημάτων και οργανώσεων, στην προοπτική συγκρότησης ή ισχυροποίησης μετώπων αντίστασης στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών. Εκτιμούμε σύντροφοι/φισες ότι ειδικά εδώ δίνουμε κοινό αγώνα, η δική σας συμβολή είναι κρίσιμη και πολύ σημαντική, όπως και η δράση σας την οποία παρακολουθούμε στενά και δίνει δύναμη και σε μας. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Bandiera (Συλλογικότητα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

“Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα
είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων.”

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

Είδηση πρώτη: Σύμφωνα με αναφορά που κατέθεσαν στο Ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ 40 ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το σιωνιστικό κράτος ενισχύει με όπλα Tavor την ουκρανική νεοναζιστική οργάνωση “Azov Battalion”, που συμμετέχει στις ένοπλες δυνάμεις του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου κι έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου, όπως βασανιστήρια και βιασμούς. Η είδηση επιβεβαιώνεται και από βίντεο της συγκεκριμένης εγκληματικής ομάδας, το οποίο απεικονίζει μέλη της να εκπαιδεύονται με ισραηλινά όπλα Tavor. Επικεφαλής της εν λόγω ομάδας είναι ο υπουργός Εσωτερικών Arsen Avakov, ο οποίος πριν ένα χρόνο συναντήθηκε με τον ισραηλινό ομόλογό του με σκοπό την “αμοιβαία επωφελή συνεργασία”.

Είδηση δεύτερη: Επιπλέον 200 εκ δολάρια χρηματοδότησης θα προσφέρουν οι ΗΠΑ στο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου για τη στρατιωτική του ενίσχυση. Σύμφωνα με το αμερικανικό Πεντάγωνο, από το ξέσπασμα της “εξέγερσης” του Μαϊντάν μέχρι σήμερα: «η αμερικανική βοήθεια στον τομέα της ουκρανικής ασφάλειας, ανέρχεται συνολικά σε άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων από το 2014».

Η βομβιστική επίθεση στο καφέ “Separ” στις 31/8/18, που είχε σαν απολογισμό τη δολοφονία ενός από τους ηγέτες του αντιφασιστικού αγώνα του λαού της ανατολικής Ουκρανίας, του επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέσκ Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, τον τραυματισμό του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Αλεξάντερ Τιμοφέεφ και άλλους τραυματίες, καθώς κι εκείνη στις 29/9 κατά τη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΛΔ του Ντονιέσκ που τραυμάτισε τρία άτομα, αποτελούν δυο από τις πρόσφατες επιχειρήσεις στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου για την εξαγωγή προς ανατολάς της ευρωατλαντικής “δημοκρατίας”.

Ο ρόλος των ΗΠΑ στο ξέσπασμα της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” του Μαϊντάν ήταν κομβικός, με τη μορφή του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ (που σήμερα οργώνει την Ελλάδα) να οργανώνει και να εξοπλίζει τις αντιδραστικές (νεοφιλελεύθερες και ανοιχτά ναζιστικές) δυνάμεις που ανέτρεψαν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Σε αντίθεση με τη Βενεζουέλα και τη Συρία, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία στέφθηκε με επιτυχία, δένοντας τη χώρα στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και εκκινώντας μια διαδικασία “αποκομμουνιστικοποίησης”, με την ποινικοποίηση του κομμουνισμού και την απαγόρευση της λειτουργίας κομμουνιστικών κομμάτων, που τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιούλιο του 2015.

Είδηση τρίτη: Στις 21 Ιουλίου το Ισραήλ φυγάδευσε από τη Συρία 800 μέλη της τζιχαντιστικής “ανθρωπιστικής” οργάνωσης “Λευκά Κράνη”, καθώς οι δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού επανακτούν τον έλεγχο των εδαφών που κατέχονται από τους τζιχαντιστές. Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό και τον πρωθυπουργό Νεντανιάχου, η επιχείριση στήθηκε κατόπιν αιτήματος των ΗΠΑ, του Καναδά και της ΕΕ ως μια «εξαιρετική ανθρωπιστική χειρονομία» που έγινε λόγω «άμεσης απειλής για τη ζωή των Σύρων». Όπως δήλωσε ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ: «Τα Λευκά Κράνη έχουν γίνει στόχος επιθέσεων και, λόγω του υψηλού προφίλ τους, κρίνουμε ότι, υπό τις συγκεκριμένες αυτές περιστάσεις, οι εθελοντές χρειάζονται άμεση προστασία». Το αντιδραστικό καθεστώς της Ιορδανίας δέχθηκε να φιλοξενήσει προσωρινά τα χαϊδεμένα παιδιά της Δύσης, ώστε να εταφερθούν ακολούθως σε χώρες της Δύσης. Θυμίζουμε πως τα “Λευκά Κράνη”, που επάξια κέρδισαν Όσκαρ το 2017, ήταν η μοναδική πηγή πληροφόρησης για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά στη Ντούμα, που προκάλεσε την πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας τον περασμένο Απρίλη. Τα “Λευκά Κράνη” είναι μια χρηματοδοτούμενη από τη Δύση ΜΚΟ, η οποία δημιουργήθηκε το 2013 από την USAID (που θα τη συναντήσαμε και στη Βενεζουέλα), έπειτα από οικονομική ενίσχυση 23 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόσφατα η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε την επαναχρηματοδότηση της οργάνωσης με 5,6 εκατ. δολάρια, ενώ σύμφωνα με την ίδια άλλες χώρες που την ενισχύουν οικονομικά είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γερμανία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Η συγκρότηση της οργάνωσης στο συριακό έδαφος έγινε από τον βρετανό πρώη αξιωματικό του ΝΑΤΟ James Le Mesurier, με την πολύτιμη αρωγή της Τουρκίας.

Φυσικά, η χρηματοδότηση και ο εξοπλισμός των λεγόμενων “επαναστατών” στη Συρία δεν είναι κάτι άγνωστο ή κρυφό. Η φανερή τους χρηματοδότηση (για την υπόγεια θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά) ξεκίνησε με απόφαση του Πρόεδρου Ομπάμα το 2013, δυο χρόνια πριν την άμεση εμπλοκή της Ρωσίας στη συριακή κρίση. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τραμπ αποφάσισε τη διακοπή του (φανερού) προγράμματος οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης των “επαναστατών” στη Συρία θεωρώντας το αναποτελεσματικό και ακραία κοστοβόρο : «Ήταν ένα πρόγραμμα μαζικό, επικίνδυνο και αναποτελεσματικό» (Ιούλιος 2017).

Οι “επαναστάτες” της Συρίας δεν είχαν μονάχα την αμερικάνικη ενίσχυση, αλλά και τη βοήθεια των σκοταδιστικών και αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής. Όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Μπάιντεν: «Οι σύμμαχοί μας στην περιοχή ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη Συρία. Οι τούρκοι ήταν σπουδαίοι φίλοι -κι έχω εξαιρετική σχέση με τον Ερντογάν, με τον οποίο μόλις περάσαμε πολύ χρόνο μαζί. Οι Σαουδάραβες, τα Εμιράτα κλπ. Τι έκαναν; Ήταν τόσο αποφασισμένοι να ρίξουν τον Άσαντ, ενώ βασικά έχουν έναν πόλεμο σουνιτών-σιιτών δια αντιπροσώπων, και τι έκαναν; Έριξαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και δεκάδες, εκατοντάδες τόνους όπλων σε οποιονδήποτε θα πολεμούσε εναντίον του Άσαντ, μόνο που οι άνθρωποι που τροφοδοτούσαν ήταν το Μέτωπο Νούσρα και η Αλ Κάϊντα και ακραία στοιχεία τζιχαντιστών από άλλα μέρη του κόσμου».

Ο Μπάιντεν, όμως, λέει μισές αλήθειες. Όπως πολύ σωστά σημειώνει ο δημοσιογράφος Τσαρλς Γκλας: «Αυτό που ο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφέρει είναι ότι οι σύμμαχοι της Αμερικής ακολούθησαν αυτήν την πολιτική εν γνώσει των ΗΠΑ, οι οποίες δεν έκαναν τίποτα για να τη σταματήσουν. Τα όπλα που προμηθεύονταν οι φανατικοί ήταν κατασκευασμένα στις ΗΠΑ και οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών στην Τουρκία γνώριζαν ποιους αντάρτες υποστήριζαν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ».

Και, φυσικά, από το χορό της ενίσχυσης των “επαναστατών” της Συρίας δε θα μπορούσε να λείπει και το Ισραήλ. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα “The Wall Street Journal” στις 18 Ιουίου του 2017, το Ισραήλ παρέχει μυστική βοήθεια προς αντάρτικες ομάδες που επιχειρούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ κοντά στα υψίπεδα του Γκολάν. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της αμερικάνικης εφημερίδας ο σιωνιστικός στρατός βρίσκεται σε τακτική επικοινωνία με τους “επαναστάτες” και τους παρέχει μετρητά, τρόφιμα, καύσιμα και ιατρικά εφόδια. «Το Ισραήλ στάθηκε δίπλα μας με έναν ηρωικό τρόπο», δήλωσε ο Moatasem al-Golani, εκπρόσωπος της Fursan al-Joulan. «Δεν θα είχαμε επιβιώσει χωρίς τη βοήθεια του Ισραήλ». Ο διοικητής της Fursan al-Joulan, Abu Suhayb, παραδέχθηκε πως η ομάδα του λαμβάνει περίπου 5.000 δολάρια το μήνα από το Ισραήλ. Τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνονται κι από δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας Jerusalem Post με τίτλο: «Ο Ισραηλινός Αμυντικός Στρατός (IDF) επιβεβαίωσε: το Ισραήλ παρείχε ελαφρά όπλα στους σύρους επαναστάτες»…

Είδηση τέταρτη: Στις 5 Αυγούστου επιχειρήθηκε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του σοσιαλδημοκράτη προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Drones φορτωμένα με εκρηκτικά επιχείρησαν να πλησιάσουν τον Μαδούρο κατά τη διάρκεια ομιλίας του, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν 7 μέλη της Εθνοφρουράς. Την ευθύνη ανέλαβε η ακροδεξιά οργάνωση “Εθνικό Κίνημα των Στρατιωτών με Πουκάμισα”, καταγγέλλοντας το καθεστώς για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, την ανελευθερία και …τη διδαχή του κομμουνισμού στα σχολεία! Ο Μαδούρο από την πλευρά του κατήγγειλε πως οι χρηματοδότες της απόπειρας βρίσκονται στις ΗΠΑ, ενώ στην υπόθεση ενέπλεξε και την κυβέρνηση της Κολομβίας (“Άξονας Μαϊάμι – Μπογκοτά – Καράκας”). Η απόπειρα αυτή έρχεται μετά την αποτυχία αλλεπάλληλων κυμάτων “αυθόρμητων λαϊκών εξεγέρσεων”, εναντίον του καθεστώτος, με τη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά αντιπολίτευση να ηγεμονεύουν πλήρως σε αυτές, υπό την πατρική σκέπη των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και του στηρίγματός της στην περιοχή, της Κολομβίας. Καθόλου τυχαία, βέβαια, η Κολομβία είναι και επίσημα από τον περασμένο Μάη ο πρώτος “παγκόσμιος εταίρος” του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική.

Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το Μαϊντάν της Λατινικής Αμερικής. Από το 2009 το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει χρηματοδοτήσει με 49 εκατομύρια δολάρια τη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2010 σκοπός της χρηματοδότησης είναι να: «στηρίξει τις προσπάθειες διατήρησης και επέκτασης του δημοκρατικού χώρου μέσω προγραμμάτων που ενισχύουν και προάγουν την κοινωνία των πολιτών, τα ανεξάρτητα ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικά κόμματα». Στον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς το αμερικάνικο ΥΠΕΞ υποστήριζε πως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τη διατήρηση και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της Βενεζουέλας».Μόνο για το 2014, ο Ομπάμα προϋπολόγισε χρηματοδότηση ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων για να: «στηρίξει τις προσπάθειες οικοδόμησης πολιτικών ανταγωνισμού» στη Βενεζουέλα. Αν και από το 2010 η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πέρασε νόμο που απαγορεύει τη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και υποψήφιων προέδρων από χώρες του εξωτερικού, οι αμερικάνοι καταφέρνουν να παρακάμπτουν αυτό το εμπόδιο μέσω της κατασκευής ΜΚΟ που λειτουργούν ως βιτρίνες.

Όπως έχουν αποκαλύψει τα Wikileaks, το πρόγραμμα της USAID (US Agency for International Development) για τη Βενεζουέλα το 2004 προγραμμάτιζε δαπάνες 450.000 για «την παροχή κατάρτισης στα πολιτικά κόμματα σχετικά με το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την εκτέλεση των εκλογικών εκστρατειών». Το πρόγραμμα επίσης θα δημιουργούσε «σχολές εκπαίδευσης για εκστρατείες» που θα προσλάμβανε campaign managers και τόνιζε «την ανάπτυξη βιώσιμων στρατηγικών σχεδιασμού εκστρατείας και την αποτελεσματική επικοινωνία των ιδεολογιών του κόμματος στους ψηφοφόρους».

Βασικός ηγέτης της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” στη Βενεζουέλα είναι το πουλέν της αμερικάνικης πρεσβείας στο Καράκας και του State Department Ενρίκε Καπρίλες. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στην οικονομική ενίσχυση ύψους 5 εκατομυρίων δολαρίων από τη USAID. Ένας ακόμα ηγέτης της “εξέγερσης” είναι ο Λεοπόλντο Λόπες, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος “Popular Will“, ο οποίος είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002, όπως κι ο Καπρίλες. Τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» του Λόπες στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία, το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο.

Κάποια χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα

Η αναφορά στην άμεση δυτική εμπλοκή στις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, τη Συρία και την Ουκρανία δε γίνεται για να αθωώσει είτε τις κυβερνήσεις του Άσαντ και του Μαδούρο, είτε την έκπτωτη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Ούτε, φυσικά, θεωρούμε τη Ρωσία και τους δορυφόρους της ως “αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις”, όπως μας ψέγουν κάποιοι που έχουν πλήρη άγνοια των θέσεών μας. Τα καθεστώτα αυτά ούτε έχουν, ούτε μπορούν να έχουν καμιά σχέση με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι λαοί έχουν κάθε δικαίωμα να εξεγείρονται εναντίον των αυταρχικών και διεφθαρμένων κυβερνήσεών τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν ένα ελεύθερον μέλλον, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Οι αγώνες των λαών, όμως, δεν αναπτύσσονται σε κενό έδαφος.

Όταν λείπει ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα ή οι υπάρχουσες δυνάμεις είναι ανεπαρκείς, τότε η πάλη των λαών εύκολα μπορεί να καναλιζαριστεί από δυνάμεις υπέρτερες και πιο οργανωμένες. Από δυνάμεις που διαθέτουν την κατάλληλη τεχνογνωσία και εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων και θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να πλασάρουν τα συμφέροντά τους. Τότε οι λαοί θα παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και θα σκάβουν τον ίδιο τους το λάκο. Το είδαμε στη λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη” που τόσες προσδοκίες δημιούργησε, για να καταλήξει τελικά σε βαρύ αραβικό χειμώνα…

Όταν ο ιμπεριαλισμός μιλάει για “ανθρώπινα δικαιώματα” και “ελευθερία” ανθρώπινο αίμα μυρίζει. Η επιβολή του “Πρόδηλου Πεπρωμένου”, του “εκδημοκρατισμού” του πλανήτη με την πυγμή των όπλων και την αίγλη των δολαρίων, έχει ισοπεδώσει χώρες ολόκληρες. Κάθε φορά που ένας “τύραννος” κατασκευάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου, με υπαρκτά ή κατασκευασμένα στοιχεία, προλειένεται το έδαφος για αιματηρές “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” στρατών και πολυεθνικών. Ένα ελαφρύ μασάζ στους εγκεφάλους του επιλεκτικού δυτικού ανθρωπισμού αρκεί για να δώσει το σύνθημα για το αιματοκύλισμα.

Όμως, δεν υπάρχουν μόνο οι ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις. Οι αμερικάνοι είναι παλιές καραβάνες στις λεγόμενες “συγκαλυμένες επιχειρήσεις”. Οι “πολύχρωμες επαναστάσεις” είναι δοκιμασμένες βαθιά στο χρόνο και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βασικό όπλο στη φαρέτρα τους. Ίσως το ιστορικότερο παράδειγμα συνδυασμού συγκαλυμένης και ανοιχτής επιχείρισης είναι η Χιλή του Αλλιέντε. Ίσως η πρώτη “πορτοκαλί επανάσταση”, με τη χρηματοδότηση της CIA. Την 1 Δεκεμβρίου του 1971 ξέσπασε στη Χιλή “η διαμαρτυρία της άδειας κατσαρόλας” ενάντια στην κυβέρνηση Αλλιέντε, που εξελίχθηκε γρήγορα σε ταραχές και βανδαλισμούς από ακροδεξιούς. Ταυτόχρονα οργανώθηκε η απόκρυψη εμπορευμάτων και η μαύρη αγορά, με σκοπό να ενταθεί η δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης. Μερικούς μήνες αργότερα πρακτορες της CIA χρηματοδότησαν απεργίες, όπως εκείνη των ιδιοκτητών φορτηγών. Η χρηματοδοτούμενη αστάθεια, όμως, δεν αρκούσε για να ανατρέψει με “ειρηνικά” μέσα τον ανεπιθύμητο Πρόεδρο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αμερικάνων, τον Μάρτιο του 1973 η Unidad Popular κέρδισε τις εκλογές με 44%, ποσοστό ακόμα μεγαλύτερο από τις εκλογές του 1970. Μετά την αποτυχία της “πορτοκαλί επανάστασης” επιστρατεύθηκε η γνωστή παραδοσιακή μέθοδος: στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Αλλιέντε και υπό την ηγεσία του Πινοσέτ επιβλήθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική των “παιδιών του Σικάγο”.

Ας διδαχθούμε, λοιπόν, από την ιστορία. Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων…

Μαθαίνουμε διαβάζοντας τον εχθρό…

Πως δημιουργούνται οι λεγόμενες “πορτοκαλί επαναστάσεις” και ποια τα κίνητρά τους. Ο Δημήτριος Β. Κόκκινος ειδικός σε θέματα ενέργειας, σύμβουλος ελλήνων υπουργών εξωτερικών και πρωθυπουργών, συνεργάτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολυεθνικών κολοσσών, γράφει στο βιβλίο του “Γεωπολιτική της Ενέργειας στο σύστημα”:

«Στην Ουκρανία σημειώθηκαν πολιτικές αλλαγές και εξελέγη ο μάλλον φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς, ο οποίος υπέγραψε με τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας Μεντβέντεφ μια συμφωνία που προέβλεπε έκπτωση 30% στην τιμή του φυσικού αερίου έναντι εικοσιπεναετούς ενοικίασης της βάσης της Σεβαστούπολης της Κριμαίας από το ρωσικό στόλο.

Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει μονάχα φαινομενικά. Οι ΗΠΑ είχαν αντιληφθεί την αυξανόμενη αλληλεξάρτηση και τους αυξανόμενους δεσμούς συμφερόντων μεταξύ ευρωπαϊκού, κυρίως γερμανικού, κεφαλαίου και τεχνολογίας με τους ρωσικούς φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.

Σύμφωνα με τη γεωπολιτική θεωρία του Μακίντερ, η οποία είναι αποδεκτή ως θεωρητική βάση των γεωπολιτικών δράσεων των ΗΠΑ, όταν αυτό συμβεί, το νέο αυτό σχήμα θα επικρατήσει στον κόσμο.Οι ΗΠΑ δεν ήταν διατεθειμένες να συμβεί αυτό και η Ουκρανία ήταν η κατάλληλη περιοχή για αντιπαράθεση δια αντιπροσώπου.

Η Ουκρανία με πρόεδρο τον Γιανουκόβιτς, συνέχιζε καιροσκοπικά να διαβουλέυεται με την ΕΕ για συμφωνία σύνδεσης και ταυτόχρονα να συνομιλεί με τον Πούτιν για είσοδό της στην Ευρασιατική Ενωση, μια οικονομικοπολιτική ένωση με τη Ρωσία, στην οποία θα συμμετείχαν επίσης και η Λευκορωσία, το Καζακτστάν και άλλες χώρες.

Η ΕΕ, με έντονη γερμανική παρότρυνση, προσέγγιζε την Ουκρανία, δίχως την παραμικρή αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις βλέποντας μόνο τα οικονομικά οφέλη για την Ευρώπη. Εντούτοις οι ΗΠΑ ανέπτυσσαν την πολιτική τους παρουσία μέσω

ΜΚΟ και της πρεσβείας τους στο Κίεβο, σε συνέχεια της πορτοκαλί επανάστασης (σ.σ. του 2004), οργανώνοντας φιλοδυτικές ομάδες οι οποίες διατύπωναν διάφορα αιτήματα, απολύτως αποδεκτά για τη δυτική νοοτροπία. Οπως δήλωσε η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ οι ΗΠΑ δαπάνησαν 5 δισ. δολάρια για το σκοπό αυτό. Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε, μάλλον επειδή ο Γιανουκόβιτς εμφανιζόταν αρκετά φιλορώσος.

Τα πράγματα οξύνθηκαν και πάλι όταν τέθηκε το θέμα επιλογής κατεύθυνσης για τη χώρα.

Οι ταραχές ξέσπασαν το Νοέμβριο του 2013 και σταδιακά έγιαν βίαιες. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς δεν υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, διότι επέλεξε να προσεγγίσει τη Ρωσία. Το θέμα ήταν στυγνά οικονομικό. Ο ουκρανός πρωθυπουργός είχε ζητήσει 20 δισ. ευρώ για να προσχωρήσει η Ουκρανία στην ΕΕ. Η ΕΕ πρότεινε 610 εκατομύρια ως μέγιστο ποσό. Ο Πούτιν πρότεινε 15 δισ. δολάρια, φθηνότερο αέριο και άλλες πιστώσεις εάν η Ουκρανία προσχωρούσε στην Ευρασιατική Ένωση. Ο Γιανουκόβιτς, την τελευταία στιγμή, το Φεβρουάριο του 2014 αρνήθηκε να υπογράψει τη Σύνδεση με την ΕΕ και προτίμησε να υπογράψει τη σύνδεση με την Ευρασιατική Ένωση του Πούτιν.

Το Κίεβο εξερράγη. Η νεολαία, η οποία έβλεπε το μέλλον της στη Δύση, με την κατάλληλη υποκίνηση, όπως επίσης και διάφορες ετερόκλητες ομάδες, μεταξύ των οποίων και φασιστικές οργανώσεις, το Φεβρουάριο του 2014 προχώρησαν σε μια σειρά διαδηλώσεων οι οποίες εξελίχθηκαν σε βίαιες ταραχές με απολογισμό 100 νεκρούς, 1500 τραυματίες και 100 αγνοούμενους. Η ηγεσία των διαδηλωτών ήταν μεικτή, φιλογερμανική και φιλοαμερικάνικη.

Οι διαδηλωτές κινήθηκαν βίαια αναντίον της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς και ο πρόεδρος διέφυγε στη Ρωσία παίρνοντας μαζί του ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας που είχε αποκτήσει ως πολιτικός κλεπτοκράτης. Οι διάδοχοί του, σαφώς αμερικανόφιλοι, έκαναν σαφή και άμεση δυτική στροφή, ενθαρρυμένοι από τη στήριξη, ακόμα και με παρουσία στο Κίεβο ανάμεσά τους, ανώτατων αμερικανικών παραγόντων».

 

 

 

Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων.

Νίκος Μπελογιάννης

Στις 24 Οκτώβρη συμπληρώνονται 34 χρόνια εγκλεισμού του λιβανέζου κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμνταλλά στις γαλλικές φυλακές. Οι γαλλικές αρχές με διάφορα προσχήματα αρνούνται την εκτέλεσή της υφ’ όρων απόλυσης που δικαιούται ο Αμπνταλλά από το 1999, εξ αιτίας της αλύγιστης επαναστατικής του στάσης και της εκδικητικότητας του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Σήμερα, ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη.

Ο Αμπνταλλά από τα 19 του χρόνια, το 1971, στρατεύθηκε με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το 1978 τραυματίστηκε σε μάχη εναντίον σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που εισέβαλαν στον Λίβανο. Το 1980 συμμετείχε στη συγκρότηση της μαρξιστικής αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης “Ενοπλη Επαναστατική Λιβανέζικη Φράξια”, η δράση της οποίας έφτασε και στη Γαλλία με την εκτέλεση το 1982 του συνταγματάρχη Τσαρλς Ρέυ, στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι, και του Γιακόβ Μπαρσιμαντοβ, πράκτορα της Μοσσάντ και δεύτερου γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 24 Οκτωβρίου του 1984 ο Αμπνταλλά συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές με τη κατηγορία της κατοχής πλαστού διαβατηρίου και τρία χρόνια αργότερα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τις εκτελέσεις των Ρέυ και Μπαρσιμαντοβ.

Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Στεκόμαστε στο πλευρό των λαϊκών αγωνιστών που δίνουν το αίμα και την ελευθερία τους για να χτίσουν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι από τους χιλιάδες αυτούς αγωνιστές που θυμίζουν με το παράδειγμά τους πως η μάχη για δικαιοσύνη δεν είναι μάταιη, δεν ήταν μάταιη ποτέ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΟΚΤΩΒΡΗ, 6 μ.μ.

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ (Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας 7)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)