“Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα
είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων.”
Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης
της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)
Είδηση πρώτη: Σύμφωνα με αναφορά που κατέθεσαν στο Ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ 40 ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το σιωνιστικό κράτος ενισχύει με όπλα Tavor την ουκρανική νεοναζιστική οργάνωση “Azov Battalion”, που συμμετέχει στις ένοπλες δυνάμεις του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου κι έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου, όπως βασανιστήρια και βιασμούς. Η είδηση επιβεβαιώνεται και από βίντεο της συγκεκριμένης εγκληματικής ομάδας, το οποίο απεικονίζει μέλη της να εκπαιδεύονται με ισραηλινά όπλα Tavor. Επικεφαλής της εν λόγω ομάδας είναι ο υπουργός Εσωτερικών Arsen Avakov, ο οποίος πριν ένα χρόνο συναντήθηκε με τον ισραηλινό ομόλογό του με σκοπό την “αμοιβαία επωφελή συνεργασία”.
Είδηση δεύτερη: Επιπλέον 200 εκ δολάρια χρηματοδότησης θα προσφέρουν οι ΗΠΑ στο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου για τη στρατιωτική του ενίσχυση. Σύμφωνα με το αμερικανικό Πεντάγωνο, από το ξέσπασμα της “εξέγερσης” του Μαϊντάν μέχρι σήμερα: «η αμερικανική βοήθεια στον τομέα της ουκρανικής ασφάλειας, ανέρχεται συνολικά σε άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων από το 2014».
Η βομβιστική επίθεση στο καφέ “Separ” στις 31/8/18, που είχε σαν απολογισμό τη δολοφονία ενός από τους ηγέτες του αντιφασιστικού αγώνα του λαού της ανατολικής Ουκρανίας, του επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέσκ Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, τον τραυματισμό του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Αλεξάντερ Τιμοφέεφ και άλλους τραυματίες, καθώς κι εκείνη στις 29/9 κατά τη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΛΔ του Ντονιέσκ που τραυμάτισε τρία άτομα, αποτελούν δυο από τις πρόσφατες επιχειρήσεις στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου για την εξαγωγή προς ανατολάς της ευρωατλαντικής “δημοκρατίας”.
Ο ρόλος των ΗΠΑ στο ξέσπασμα της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” του Μαϊντάν ήταν κομβικός, με τη μορφή του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ (που σήμερα οργώνει την Ελλάδα) να οργανώνει και να εξοπλίζει τις αντιδραστικές (νεοφιλελεύθερες και ανοιχτά ναζιστικές) δυνάμεις που ανέτρεψαν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Σε αντίθεση με τη Βενεζουέλα και τη Συρία, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία στέφθηκε με επιτυχία, δένοντας τη χώρα στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και εκκινώντας μια διαδικασία “αποκομμουνιστικοποίησης”, με την ποινικοποίηση του κομμουνισμού και την απαγόρευση της λειτουργίας κομμουνιστικών κομμάτων, που τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιούλιο του 2015.
Είδηση τρίτη: Στις 21 Ιουλίου το Ισραήλ φυγάδευσε από τη Συρία 800 μέλη της τζιχαντιστικής “ανθρωπιστικής” οργάνωσης “Λευκά Κράνη”, καθώς οι δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού επανακτούν τον έλεγχο των εδαφών που κατέχονται από τους τζιχαντιστές. Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό και τον πρωθυπουργό Νεντανιάχου, η επιχείριση στήθηκε κατόπιν αιτήματος των ΗΠΑ, του Καναδά και της ΕΕ ως μια «εξαιρετική ανθρωπιστική χειρονομία» που έγινε λόγω «άμεσης απειλής για τη ζωή των Σύρων». Όπως δήλωσε ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ: «Τα Λευκά Κράνη έχουν γίνει στόχος επιθέσεων και, λόγω του υψηλού προφίλ τους, κρίνουμε ότι, υπό τις συγκεκριμένες αυτές περιστάσεις, οι εθελοντές χρειάζονται άμεση προστασία». Το αντιδραστικό καθεστώς της Ιορδανίας δέχθηκε να φιλοξενήσει προσωρινά τα χαϊδεμένα παιδιά της Δύσης, ώστε να εταφερθούν ακολούθως σε χώρες της Δύσης. Θυμίζουμε πως τα “Λευκά Κράνη”, που επάξια κέρδισαν Όσκαρ το 2017, ήταν η μοναδική πηγή πληροφόρησης για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά στη Ντούμα, που προκάλεσε την πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας τον περασμένο Απρίλη. Τα “Λευκά Κράνη” είναι μια χρηματοδοτούμενη από τη Δύση ΜΚΟ, η οποία δημιουργήθηκε το 2013 από την USAID (που θα τη συναντήσαμε και στη Βενεζουέλα), έπειτα από οικονομική ενίσχυση 23 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόσφατα η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε την επαναχρηματοδότηση της οργάνωσης με 5,6 εκατ. δολάρια, ενώ σύμφωνα με την ίδια άλλες χώρες που την ενισχύουν οικονομικά είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γερμανία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Η συγκρότηση της οργάνωσης στο συριακό έδαφος έγινε από τον βρετανό πρώη αξιωματικό του ΝΑΤΟ James Le Mesurier, με την πολύτιμη αρωγή της Τουρκίας.
Φυσικά, η χρηματοδότηση και ο εξοπλισμός των λεγόμενων “επαναστατών” στη Συρία δεν είναι κάτι άγνωστο ή κρυφό. Η φανερή τους χρηματοδότηση (για την υπόγεια θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά) ξεκίνησε με απόφαση του Πρόεδρου Ομπάμα το 2013, δυο χρόνια πριν την άμεση εμπλοκή της Ρωσίας στη συριακή κρίση. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τραμπ αποφάσισε τη διακοπή του (φανερού) προγράμματος οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης των “επαναστατών” στη Συρία θεωρώντας το αναποτελεσματικό και ακραία κοστοβόρο : «Ήταν ένα πρόγραμμα μαζικό, επικίνδυνο και αναποτελεσματικό» (Ιούλιος 2017).
Οι “επαναστάτες” της Συρίας δεν είχαν μονάχα την αμερικάνικη ενίσχυση, αλλά και τη βοήθεια των σκοταδιστικών και αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής. Όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Μπάιντεν: «Οι σύμμαχοί μας στην περιοχή ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη Συρία. Οι τούρκοι ήταν σπουδαίοι φίλοι -κι έχω εξαιρετική σχέση με τον Ερντογάν, με τον οποίο μόλις περάσαμε πολύ χρόνο μαζί. Οι Σαουδάραβες, τα Εμιράτα κλπ. Τι έκαναν; Ήταν τόσο αποφασισμένοι να ρίξουν τον Άσαντ, ενώ βασικά έχουν έναν πόλεμο σουνιτών-σιιτών δια αντιπροσώπων, και τι έκαναν; Έριξαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και δεκάδες, εκατοντάδες τόνους όπλων σε οποιονδήποτε θα πολεμούσε εναντίον του Άσαντ, μόνο που οι άνθρωποι που τροφοδοτούσαν ήταν το Μέτωπο Νούσρα και η Αλ Κάϊντα και ακραία στοιχεία τζιχαντιστών από άλλα μέρη του κόσμου».
Ο Μπάιντεν, όμως, λέει μισές αλήθειες. Όπως πολύ σωστά σημειώνει ο δημοσιογράφος Τσαρλς Γκλας: «Αυτό που ο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφέρει είναι ότι οι σύμμαχοι της Αμερικής ακολούθησαν αυτήν την πολιτική εν γνώσει των ΗΠΑ, οι οποίες δεν έκαναν τίποτα για να τη σταματήσουν. Τα όπλα που προμηθεύονταν οι φανατικοί ήταν κατασκευασμένα στις ΗΠΑ και οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών στην Τουρκία γνώριζαν ποιους αντάρτες υποστήριζαν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ».
Και, φυσικά, από το χορό της ενίσχυσης των “επαναστατών” της Συρίας δε θα μπορούσε να λείπει και το Ισραήλ. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα “The Wall Street Journal” στις 18 Ιουίου του 2017, το Ισραήλ παρέχει μυστική βοήθεια προς αντάρτικες ομάδες που επιχειρούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ κοντά στα υψίπεδα του Γκολάν. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της αμερικάνικης εφημερίδας ο σιωνιστικός στρατός βρίσκεται σε τακτική επικοινωνία με τους “επαναστάτες” και τους παρέχει μετρητά, τρόφιμα, καύσιμα και ιατρικά εφόδια. «Το Ισραήλ στάθηκε δίπλα μας με έναν ηρωικό τρόπο», δήλωσε ο Moatasem al-Golani, εκπρόσωπος της Fursan al-Joulan. «Δεν θα είχαμε επιβιώσει χωρίς τη βοήθεια του Ισραήλ». Ο διοικητής της Fursan al-Joulan, Abu Suhayb, παραδέχθηκε πως η ομάδα του λαμβάνει περίπου 5.000 δολάρια το μήνα από το Ισραήλ. Τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνονται κι από δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας Jerusalem Post με τίτλο: «Ο Ισραηλινός Αμυντικός Στρατός (IDF) επιβεβαίωσε: το Ισραήλ παρείχε ελαφρά όπλα στους σύρους επαναστάτες»…
Είδηση τέταρτη: Στις 5 Αυγούστου επιχειρήθηκε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του σοσιαλδημοκράτη προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Drones φορτωμένα με εκρηκτικά επιχείρησαν να πλησιάσουν τον Μαδούρο κατά τη διάρκεια ομιλίας του, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν 7 μέλη της Εθνοφρουράς. Την ευθύνη ανέλαβε η ακροδεξιά οργάνωση “Εθνικό Κίνημα των Στρατιωτών με Πουκάμισα”, καταγγέλλοντας το καθεστώς για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, την ανελευθερία και …τη διδαχή του κομμουνισμού στα σχολεία! Ο Μαδούρο από την πλευρά του κατήγγειλε πως οι χρηματοδότες της απόπειρας βρίσκονται στις ΗΠΑ, ενώ στην υπόθεση ενέπλεξε και την κυβέρνηση της Κολομβίας (“Άξονας Μαϊάμι – Μπογκοτά – Καράκας”). Η απόπειρα αυτή έρχεται μετά την αποτυχία αλλεπάλληλων κυμάτων “αυθόρμητων λαϊκών εξεγέρσεων”, εναντίον του καθεστώτος, με τη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά αντιπολίτευση να ηγεμονεύουν πλήρως σε αυτές, υπό την πατρική σκέπη των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και του στηρίγματός της στην περιοχή, της Κολομβίας. Καθόλου τυχαία, βέβαια, η Κολομβία είναι και επίσημα από τον περασμένο Μάη ο πρώτος “παγκόσμιος εταίρος” του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική.
Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το Μαϊντάν της Λατινικής Αμερικής. Από το 2009 το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει χρηματοδοτήσει με 49 εκατομύρια δολάρια τη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2010 σκοπός της χρηματοδότησης είναι να: «στηρίξει τις προσπάθειες διατήρησης και επέκτασης του δημοκρατικού χώρου μέσω προγραμμάτων που ενισχύουν και προάγουν την κοινωνία των πολιτών, τα ανεξάρτητα ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικά κόμματα». Στον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς το αμερικάνικο ΥΠΕΞ υποστήριζε πως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τη διατήρηση και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της Βενεζουέλας».Μόνο για το 2014, ο Ομπάμα προϋπολόγισε χρηματοδότηση ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων για να: «στηρίξει τις προσπάθειες οικοδόμησης πολιτικών ανταγωνισμού» στη Βενεζουέλα. Αν και από το 2010 η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πέρασε νόμο που απαγορεύει τη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και υποψήφιων προέδρων από χώρες του εξωτερικού, οι αμερικάνοι καταφέρνουν να παρακάμπτουν αυτό το εμπόδιο μέσω της κατασκευής ΜΚΟ που λειτουργούν ως βιτρίνες.
Όπως έχουν αποκαλύψει τα Wikileaks, το πρόγραμμα της USAID (US Agency for International Development) για τη Βενεζουέλα το 2004 προγραμμάτιζε δαπάνες 450.000 για «την παροχή κατάρτισης στα πολιτικά κόμματα σχετικά με το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την εκτέλεση των εκλογικών εκστρατειών». Το πρόγραμμα επίσης θα δημιουργούσε «σχολές εκπαίδευσης για εκστρατείες» που θα προσλάμβανε campaign managers και τόνιζε «την ανάπτυξη βιώσιμων στρατηγικών σχεδιασμού εκστρατείας και την αποτελεσματική επικοινωνία των ιδεολογιών του κόμματος στους ψηφοφόρους».
Βασικός ηγέτης της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” στη Βενεζουέλα είναι το πουλέν της αμερικάνικης πρεσβείας στο Καράκας και του State Department Ενρίκε Καπρίλες. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στην οικονομική ενίσχυση ύψους 5 εκατομυρίων δολαρίων από τη USAID. Ένας ακόμα ηγέτης της “εξέγερσης” είναι ο Λεοπόλντο Λόπες, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος “Popular Will“, ο οποίος είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002, όπως κι ο Καπρίλες. Τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» του Λόπες στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία, το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο.
Κάποια χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα
Η αναφορά στην άμεση δυτική εμπλοκή στις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, τη Συρία και την Ουκρανία δε γίνεται για να αθωώσει είτε τις κυβερνήσεις του Άσαντ και του Μαδούρο, είτε την έκπτωτη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Ούτε, φυσικά, θεωρούμε τη Ρωσία και τους δορυφόρους της ως “αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις”, όπως μας ψέγουν κάποιοι που έχουν πλήρη άγνοια των θέσεών μας. Τα καθεστώτα αυτά ούτε έχουν, ούτε μπορούν να έχουν καμιά σχέση με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι λαοί έχουν κάθε δικαίωμα να εξεγείρονται εναντίον των αυταρχικών και διεφθαρμένων κυβερνήσεών τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν ένα ελεύθερον μέλλον, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Οι αγώνες των λαών, όμως, δεν αναπτύσσονται σε κενό έδαφος.
Όταν λείπει ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα ή οι υπάρχουσες δυνάμεις είναι ανεπαρκείς, τότε η πάλη των λαών εύκολα μπορεί να καναλιζαριστεί από δυνάμεις υπέρτερες και πιο οργανωμένες. Από δυνάμεις που διαθέτουν την κατάλληλη τεχνογνωσία και εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων και θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να πλασάρουν τα συμφέροντά τους. Τότε οι λαοί θα παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και θα σκάβουν τον ίδιο τους το λάκο. Το είδαμε στη λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη” που τόσες προσδοκίες δημιούργησε, για να καταλήξει τελικά σε βαρύ αραβικό χειμώνα…
Όταν ο ιμπεριαλισμός μιλάει για “ανθρώπινα δικαιώματα” και “ελευθερία” ανθρώπινο αίμα μυρίζει. Η επιβολή του “Πρόδηλου Πεπρωμένου”, του “εκδημοκρατισμού” του πλανήτη με την πυγμή των όπλων και την αίγλη των δολαρίων, έχει ισοπεδώσει χώρες ολόκληρες. Κάθε φορά που ένας “τύραννος” κατασκευάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου, με υπαρκτά ή κατασκευασμένα στοιχεία, προλειένεται το έδαφος για αιματηρές “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” στρατών και πολυεθνικών. Ένα ελαφρύ μασάζ στους εγκεφάλους του επιλεκτικού δυτικού ανθρωπισμού αρκεί για να δώσει το σύνθημα για το αιματοκύλισμα.
Όμως, δεν υπάρχουν μόνο οι ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις. Οι αμερικάνοι είναι παλιές καραβάνες στις λεγόμενες “συγκαλυμένες επιχειρήσεις”. Οι “πολύχρωμες επαναστάσεις” είναι δοκιμασμένες βαθιά στο χρόνο και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βασικό όπλο στη φαρέτρα τους. Ίσως το ιστορικότερο παράδειγμα συνδυασμού συγκαλυμένης και ανοιχτής επιχείρισης είναι η Χιλή του Αλλιέντε. Ίσως η πρώτη “πορτοκαλί επανάσταση”, με τη χρηματοδότηση της CIA. Την 1 Δεκεμβρίου του 1971 ξέσπασε στη Χιλή “η διαμαρτυρία της άδειας κατσαρόλας” ενάντια στην κυβέρνηση Αλλιέντε, που εξελίχθηκε γρήγορα σε ταραχές και βανδαλισμούς από ακροδεξιούς. Ταυτόχρονα οργανώθηκε η απόκρυψη εμπορευμάτων και η μαύρη αγορά, με σκοπό να ενταθεί η δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης. Μερικούς μήνες αργότερα πρακτορες της CIA χρηματοδότησαν απεργίες, όπως εκείνη των ιδιοκτητών φορτηγών. Η χρηματοδοτούμενη αστάθεια, όμως, δεν αρκούσε για να ανατρέψει με “ειρηνικά” μέσα τον ανεπιθύμητο Πρόεδρο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αμερικάνων, τον Μάρτιο του 1973 η Unidad Popular κέρδισε τις εκλογές με 44%, ποσοστό ακόμα μεγαλύτερο από τις εκλογές του 1970. Μετά την αποτυχία της “πορτοκαλί επανάστασης” επιστρατεύθηκε η γνωστή παραδοσιακή μέθοδος: στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Αλλιέντε και υπό την ηγεσία του Πινοσέτ επιβλήθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική των “παιδιών του Σικάγο”.
Ας διδαχθούμε, λοιπόν, από την ιστορία. Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων… 
Μαθαίνουμε διαβάζοντας τον εχθρό…
Πως δημιουργούνται οι λεγόμενες “πορτοκαλί επαναστάσεις” και ποια τα κίνητρά τους. Ο Δημήτριος Β. Κόκκινος ειδικός σε θέματα ενέργειας, σύμβουλος ελλήνων υπουργών εξωτερικών και πρωθυπουργών, συνεργάτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολυεθνικών κολοσσών, γράφει στο βιβλίο του “Γεωπολιτική της Ενέργειας στο σύστημα”:
«Στην Ουκρανία σημειώθηκαν πολιτικές αλλαγές και εξελέγη ο μάλλον φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς, ο οποίος υπέγραψε με τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας Μεντβέντεφ μια συμφωνία που προέβλεπε έκπτωση 30% στην τιμή του φυσικού αερίου έναντι εικοσιπεναετούς ενοικίασης της βάσης της Σεβαστούπολης της Κριμαίας από το ρωσικό στόλο.
Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει μονάχα φαινομενικά. Οι ΗΠΑ είχαν αντιληφθεί την αυξανόμενη αλληλεξάρτηση και τους αυξανόμενους δεσμούς συμφερόντων μεταξύ ευρωπαϊκού, κυρίως γερμανικού, κεφαλαίου και τεχνολογίας με τους ρωσικούς φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.
Σύμφωνα με τη γεωπολιτική θεωρία του Μακίντερ, η οποία είναι αποδεκτή ως θεωρητική βάση των γεωπολιτικών δράσεων των ΗΠΑ, όταν αυτό συμβεί, το νέο αυτό σχήμα θα επικρατήσει στον κόσμο.Οι ΗΠΑ δεν ήταν διατεθειμένες να συμβεί αυτό και η Ουκρανία ήταν η κατάλληλη περιοχή για αντιπαράθεση δια αντιπροσώπου.
Η Ουκρανία με πρόεδρο τον Γιανουκόβιτς, συνέχιζε καιροσκοπικά να διαβουλέυεται με την ΕΕ για συμφωνία σύνδεσης και ταυτόχρονα να συνομιλεί με τον Πούτιν για είσοδό της στην Ευρασιατική Ενωση, μια οικονομικοπολιτική ένωση με τη Ρωσία, στην οποία θα συμμετείχαν επίσης και η Λευκορωσία, το Καζακτστάν και άλλες χώρες.
Η ΕΕ, με έντονη γερμανική παρότρυνση, προσέγγιζε την Ουκρανία, δίχως την παραμικρή αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις βλέποντας μόνο τα οικονομικά οφέλη για την Ευρώπη. Εντούτοις οι ΗΠΑ ανέπτυσσαν την πολιτική τους παρουσία μέσω
ΜΚΟ και της πρεσβείας τους στο Κίεβο, σε συνέχεια της πορτοκαλί επανάστασης (σ.σ. του 2004), οργανώνοντας φιλοδυτικές ομάδες οι οποίες διατύπωναν διάφορα αιτήματα, απολύτως αποδεκτά για τη δυτική νοοτροπία. Οπως δήλωσε η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ οι ΗΠΑ δαπάνησαν 5 δισ. δολάρια για το σκοπό αυτό. Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε, μάλλον επειδή ο Γιανουκόβιτς εμφανιζόταν αρκετά φιλορώσος.
Τα πράγματα οξύνθηκαν και πάλι όταν τέθηκε το θέμα επιλογής κατεύθυνσης για τη χώρα.
Οι ταραχές ξέσπασαν το Νοέμβριο του 2013 και σταδιακά έγιαν βίαιες. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς δεν υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, διότι επέλεξε να προσεγγίσει τη Ρωσία. Το θέμα ήταν στυγνά οικονομικό. Ο ουκρανός πρωθυπουργός είχε ζητήσει 20 δισ. ευρώ για να προσχωρήσει η Ουκρανία στην ΕΕ. Η ΕΕ πρότεινε 610 εκατομύρια ως μέγιστο ποσό. Ο Πούτιν πρότεινε 15 δισ. δολάρια, φθηνότερο αέριο και άλλες πιστώσεις εάν η Ουκρανία προσχωρούσε στην Ευρασιατική Ένωση. Ο Γιανουκόβιτς, την τελευταία στιγμή, το Φεβρουάριο του 2014 αρνήθηκε να υπογράψει τη Σύνδεση με την ΕΕ και προτίμησε να υπογράψει τη σύνδεση με την Ευρασιατική Ένωση του Πούτιν.
Το Κίεβο εξερράγη. Η νεολαία, η οποία έβλεπε το μέλλον της στη Δύση, με την κατάλληλη υποκίνηση, όπως επίσης και διάφορες ετερόκλητες ομάδες, μεταξύ των οποίων και φασιστικές οργανώσεις, το Φεβρουάριο του 2014 προχώρησαν σε μια σειρά διαδηλώσεων οι οποίες εξελίχθηκαν σε βίαιες ταραχές με απολογισμό 100 νεκρούς, 1500 τραυματίες και 100 αγνοούμενους. Η ηγεσία των διαδηλωτών ήταν μεικτή, φιλογερμανική και φιλοαμερικάνικη.
Οι διαδηλωτές κινήθηκαν βίαια αναντίον της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς και ο πρόεδρος διέφυγε στη Ρωσία παίρνοντας μαζί του ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας που είχε αποκτήσει ως πολιτικός κλεπτοκράτης. Οι διάδοχοί του, σαφώς αμερικανόφιλοι, έκαναν σαφή και άμεση δυτική στροφή, ενθαρρυμένοι από τη στήριξη, ακόμα και με παρουσία στο Κίεβο ανάμεσά τους, ανώτατων αμερικανικών παραγόντων».