Category: Έφοδος στον Ουρανό

Bazaar βιβλίου για την οικονομική ενίσχυση της έντυπης παρέμβασης δρόμου “Έφοδος στον Ουρανό”

Κυριακή 9 Ιουνίου στις 17:00 στην πλατεία Μερκούρη

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Η νέα παγκόσμια τάξη, η τάξη των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών κρατών δείχνει το σχέδιο της. Την επιβολή -μέσω των εξοντωτικών πολέμων και του κρατικού ρατσισμού- της εκμετάλλευσης των προλετάριων στις τρεις ηπείρους, όπως και στις δυτικές μητροπόλεις.
Οι εξεγερτικές εκρήξεις και οι επαναστατικοί αγώνες δείχνουν όμως, την ευθραυστότητα αυτού του συστήματος, την αποφασιστικότητα και τη δυνατότητα για το γκρέμισμα του.
Να οικοδομήσουμε μια ενωτική γραμμή αγώνα με τους επαναστάτες προλετάριους όλου του κόσμου. Η νέα τάξη είναι μια χάρτινη τίγρης!

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Panetteria της οδού Conterosso 20, Milano. (1992)

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της

Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό (Οχτώβρης 2018)

Μια συζήτηση μ’ ένα σύντροφο από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου:

“…Ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στους λαούς που αντιμετωπίζεται μονάχα με την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης” 

Θα μπορούσες να μας κάνεις μια σύντομη σύνοψη σχετικά με την τρέχουσα πολιτικο-οικονομική κατάσταση στην Ιταλία; Κυρίως μετά τις πρόσφατες εκλογές, το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης του Κινήματος 5 Αστέρων και της Λέγκας, αλλά και σε σχέση με τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις της ΕΕ και του Βερολίνου για το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης;

Στην Ιταλία βρισκόμαστε ενώπιον της απόπειρας συμφωνίας ανάμεσα σε δύο μεγάλες πλευρές που αντιπροσωπεύουν τη μικροαστική τάξη, η μία εγκατεστημένη στον Βορρά και η άλλη στον Νότο.

Η μια πλευρά αντιπροσωπεύεται από τη Λέγκα: μικρά και μεσαία αφεντικά, βιοτέχνες, υπάλληλοι με προνόμια που θέλουν να τα υπερασπιστούν, έμποροι της υπαίθρου, μια μικροαστική τάξη που μέσα στην κρίση φοβάται ότι θα χάσει την ευημερία της και ρίxνει την ευθύνη στο Κράτος-σατράπη, στο γραφειοκρατικό σύστημα που της δένει τα χέρια, στην παράνομη μετανάστευση ως δεξαμενή ανθρώπων ικανών να θέσουν σε αμφισβήτηση την ασφάλειά τους και τη μικροϊδιοκτησία τους.

Η άλλη πλευρά, που βρίσκεται μαζικά στο Κίνημα 5 Αστέρων και είναι εγκατεστημένη στον Νότο, αντιπροσωπεύει κι αυτή τους βιοτέχνες και τους μικρούς επιχειρηματίες, αλλά και τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης με χαμηλούς μισθούς, καθώς και άνεργους με τίτλους σπουδών χωρίς αντίκρυσμα. H πολιτική διαφθορά ως σύστημα λειτουργίας του Κράτους παράγει μια ανοιχτή δυσαρέσκεια. Το επίπεδο των προνομίων του αστικού πολιτικού προσωπικού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συνθήκη εξαθλίωσης που αγγίζει και τη μικροαστική τάξη στον Νότο. Οι υποσχέσεις που έδωσαν αυτές οι δύο πολιτικές δυνάμεις βρήκαν απήχηση σε εκλογικό επίπεδο σε μερικά κομμάτια προλετάριων καθώς και ευρύτερα στον κόσμο της εργασίας. Κοινωνικά κομμάτια που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια τα οικονομικά μέτρα λιτότητας και πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες της κρίσης, που είδαν να εξανεμίζονται πολλές από τις κατακτήσεις και τα κεκτημένα του παρελθόντος και βλέπουν μέσα απ’ αυτές τις δυνάμεις μια πιθανή προοπτική ανάκτησης.

Αλλά η Ιταλία είναι η χώρα του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου και των υπηρεσιών, των τραπεζών και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας που ελέγχει τις χρηματοδοτήσεις και τα δάνεια. Έπειτα, υπάρχει η κρατική μηχανή που τρέφεται μέσα από το δημόσιο χρέος και εγγυάται όλων των ειδών τα προνόμια στους ανώτερους και μεσαίους λειτουργούς της. Ένα Κράτος που μέσω της πολιτικής πελατείας εγγυάται τα κέρδη για τ’ αφεντικά, για τους παρόχους υπηρεσιών, για τη δημόσια διοίκηση. Το Κίνημα 5 Αστέρων ήταν εκείνο που παρουσιάστηκε σαν μια δύναμη αυτόνομη από το μεγάλο κεφάλαιο. Όμως, δεν μπόρεσαν να σχηματίσουν μόνοι τους μια κυβερνητική πλειοψηφία και αναγκάστηκαν να έρθουν σε συμφωνία με τη Λέγκα. Η συμφωνία με το γραμματέα της Λέγκας, Σαλβίνι, σημαίνει συμφωνία με το μεγάλο κεφάλαιο των υπηρεσιών και του χρηματοπιστωτικού τομέα, μέσω των δεσμών που διατηρεί η Λέγκα με το κόμμα Forza Italia (του Μπερλουσκόνι). Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων μηνών της νέας κυβέρνησης βρέθηκαν προγραμματικά αναγκασμένοι να κάνουν πολλές υποχωρήσεις για την ικανοποίηση των αναγκών όχι μόνο της μικροαστικής τάξης του Βορρά, οι οποίες σε κάποια σημεία μπορεί και να συμπίπτουν, αλλά και εκείνων των κομματιών της μεσαίας και ανώτερης αστικής τάξης που αντιπροσωπεύεται συνολικά από την κεντροδεξιά.

Όπως πάντα, η μικροαστική τάξη αναστατώνεται, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στο σύστημα, επαγγέλλεται μια νέα κοινωνία όμως στη συνέχεια αποδεικνύεται ανίκανη να φτάσει μέχρι τις ακραίες συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, η οικονομική κατάστασή της εξαρτάται από το μεγάλο κεφάλαιο, από τα ταμεία του Κράτους, από το τραπεζικό σύστημα και μπροστά σ’ αυτές τις δυνάμεις κατεβάζει τους τόνους: ζήταγε κοινωνικό εισόδημα και θα ικανοποιηθεί μ’ ένα επίδομα φτώχειας, ζήταγε την κατάργηση του νόμου Fornero για τις συντάξεις και θα ικανοποιηθεί με μια μικρή αναθεώρησή του, το μπλοκάρισμα των μεγάλων έργων που υπόσχονταν αντικαθίσταται με την εξέτασή τους ανά περίπτωση, η οποία θα καταλήξει στην αποδοχή όλων αυτών των έργων. Έτσι κι αλλιώς, η μικροαστική τάξη για ν’ αντέξει στην κυβέρνηση έχει ανάγκη μιας έγκρισης από τη μεγαλοαστική τάξη και το χρηματοπιστωτικό τομέα. Πρέπει όμως να λογαριαστεί και με αυτή καθαυτή την κρατική μηχανή, με τον έλεγχο του δημόσιου χρέους, με το γραφειοκρατικό μηχανισμό και τους δικούς του κανόνες λειτουργίας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σχέση με την ΕΕ, με την ΕΚΤ και τους διάφορους υπερεθνικούς θεσμούς. Από τα συνθήματα πέρασαν άμεσα σε μια πιο συνεσταλμένη real politik, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα χωρίς να θέσουν υπό συζήτηση το συνολικό οικοδόμημα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού πόλου. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τον ερχόμενο Μάη θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές κι εκεί θα καταφέρουμε ν’ αντιληφθούμε καλύτερα τις πραγματικές θέσεις αυτών των πολιτικών δυνάμεων. Όπως και να έχει, αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η κατεύθυνση είναι εκείνη του να μη θέσουν σε αμφισβήτηση την ΕΕ, αλλά ν’ αποσπάσουν στο εσωτερικό της περισσότερα προνόμια με οικονομικούς όρους καθώς και σ’ επίπεδο συμμαχιών. Από τη δική μας οπτική γωνία είναι ξεκάθαρο ότι και αυτή η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες), η κυβέρνηση Λέγκας – 5 Αστέρων αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και εξαπολύει μια επίθεση έτσι ώστε να διαιρέσει το προλεταριάτο, ιδιαίτερα με τον κρατικό ρατσισμό που αποτυπώνει μια αντιδραστική στροφή μέσα στην κοινωνία, και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με κάθε απαραίτητο μέσο.

Διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Μεσόγειος ως περιοχή Πολέμου: δύο έννοιες που συναντάμε σε διάφορα κείμενά σας. Μπορείς να μας αναφέρεις συνοπτικά την πολιτική του ιταλικού κράτους ως μέλος του ΝΑΤΟ στο μέτωπο του Πολέμου στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Λιβύη; Πώς συνδέεται αυτή η πολιτική με την αντίστοιχη του εσωτερικού Πολέμου ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες;

Όσον αφορά τη Λιβύη, το ιταλικό κράτος βρέθηκε αναγκασμένο να ακολουθήσει κατά πόδας τις επιλογές που έγιναν από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ για την καταστροφή της πολιτικής εμπειρίας της “Μεγάλης Αραβικής Λιβυκής Λαϊκής Σοσιαλιστικής Jamahiriya”. Με την καταστροφή της, αυτές οι χώρες έθεσαν υπό αμφισβήτηση και την προνομιούχα σχέση που η Ιταλία διατηρούσε με τη Λιβύη, περιορίζοντας σε κάποιο βαθμό τα οικονομικά συμφέροντά της. Η σημερινή συνθήκη πολιτικής-κοινωνικής-στρατιωτικής αστάθειας δεν κάνει άλλο από το ν’ αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες. Επομένως, η Ιταλία εξαρχής κινήθηκε για τη διατήρηση της θέσης της. Η παραγωγή της [πετρελαϊκής πολυεθνικής ιταλικών συμφερόντων] ΕΝΙ στη Λιβύη είναι σήμερα ήδη μεγαλύτερη από εκείνη που είχε πριν τη σύγκρουση. Θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν ξεκινούσε η λειτουργία -έστω και ενός μέρους– των εγκαταστάσεων που σήμερα, αν και είναι άθικτες, παραμένουν παροπλισμένες. Επομένως, από την αρχή του πολέμου η ΕΝΙ δεν έχασε τις θέσεις της σε σύγκριση με άλλες χώρες. Αυτό που έκανε ήταν να καθυστερήσει, ή να σταματήσει προσωρινά, μερικούς από τους σχεδιασμούς της. Είναι λογικό, λοιπόν, να υποθέσουμε ότι η ιταλική κυβέρνηση και η ΕΝΙ, με τη διπλωματία και το στρατό, θέλουν να επεκτείνουν τον κύκλο εργασιών τους στη Λιβύη μέσα από το θάνατο και την καταστροφή που συνεχίζουν να ματώνουν την αφρικανική χώρα – και που θ’ αυξηθούν σε περίπτωση που επεκταθεί η δυτική στρατιωτική παρουσία στα εδάφη της.

Η ιταλική κυβέρνηση παρουσίασε στις Βρυξέλλες το “Migration Compact”, ένα σχέδιο για τη διαχείριση της μετανάστευσης από την Αφρική στην Ευρώπη. Το συγκεκριμένο σχέδιο περιγράφεται από τα ΜΜΕ ως παρόμοιο με την πρόσφατη αντίστοιχη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, με τη Λιβύη -μέσα από τη λήψη ευρωπαϊκών κονδυλίων- να έχει ένα ρόλο αντίστοιχο μ’ εκείνον της Τουρκίας. Επίσης, στις 15 του περασμένου Μάρτη στη Ρώμη, στο πρώην αεροδρόμιο του Centocelle και νυν Διυπηρεσιακή Επιχειρησιακή Διοίκηση, συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι 30 χωρών για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες σχετικά με την επικείμενη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Η Ιταλία αναμένεται ν’ αναλάβει τη διοίκηση της αποστολής, της οποίας η επιχειρησιακή έδρα αναμένεται να εγκατασταθεί ακριβώς εκεί, στο πρώην αεροδρόμιο του Centocelle. Τα διαφορετικά συμφέροντα και οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών έχουν εμποδίσει ως τώρα αυτά τα σχέδια, μέσα από την εργολαβική ανάθεση της διεξαγωγής της σύγκρουσης στο λιβυκό έδαφος στις διάφορες μιλίτσιες και τις τοπικές φατρίες. Η νέα κυβέρνηση κινήθηκε με βάση τη συνέχεια αυτών των πολιτικών, ενισχύοντας το στρατιωτικό έλεγχο τόσο των εδαφών όσο και των θαλάσσιων εκτάσεων.

Ο ιταλικός ιμπεριαλισμός -στο εσωτερικό της ΕΕ- στοχεύει στην ανάληψη της διαχείρισης και του ελέγχου της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης. Όμως στον Νίγηρα συγκρούεται με τα συμφέροντα της Γαλλίας στη γαλλόφωνη Αφρική, όπως είχε συμβεί και με τον Σαρκοζί το 2011, την εποχή της εισβολής στη Λιβύη του Καντάφι. Οι συγκρούσεις αυτών των ημερών, στις αρχές του Σεπτέμβρη, στην Τρίπολη αντικατοπτρίζουν αυτές τις αντιθέσεις. Η σύγκρουση στη Λιβύη αποτελεί κομμάτι μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης που διεξάγεται στις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο και στην Αφρική. Πρόκειται για έναν οικονομικό πόλεμο που βλέπει μέσα από τη ροπή προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο τη λύση των αντιθέσεων που βάθυναν μέσα στην κρίση. Γι’ αυτόν το λόγο εμείς ορίζουμε τη Μεσόγειο ως περιοχή πολέμου. Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η Ιταλία -σε σύνδεση με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ- κατέχει ένα βασικό ρόλο. Αρκεί να δούμε τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών μέσα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της FRONTEX ή την αύξηση της παρουσίας στρατιωτικών δομών και βάσεων, καθώς και την αντίστοιχη των στρατιωτικών ασκήσεων.

Παράδειγμα αυτής της κλιμάκωσης αποτελεί το επίπεδο της στρατιωτικοποίησης στη Σικελία. Σήμερα, καμία καπιταλιστική χώρα δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει από μόνη της έναν πόλεμο μακράς διαρκείας. Εδώ και 20 χρόνια παρακολουθούμε ένα διάχυτο, ένα διαρκή πόλεμο. Έναν πόλεμο που εξελίσσεται μέσα από μικρές επεμβάσεις που δεν οδηγούν σε λύσεις, που επιδεινώνουν το γενικό πλαίσιο του οποίου η οικονομική κρίση έχει ανατρέψει όλα τα σενάρια. Ένα διαρκή πόλεμο ενάντια στους λαούς που μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί μονάχα μέσα από την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης.

Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που εξελίσσονται σήμερα στην Ιταλία, σε σχέση μ’ εκείνους τους αγώνες -που κατά τη γνώμη σας- βρίσκονται στο πιο προωθημένο σημείο ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό;

Στην Ιταλία, οι πιο σημαδιακοί αγώνες διεξάγονται στον κλάδο του Logistics, στον κλάδο της εκφόρτωσης, μεταφοράς και αποθήκευσης εμπορευμάτων. Σ’ αυτόν τον κλάδο δραστηριοποιούνται “ψεύτικοι” συνεταιρισμοί που αντλούν εργατική δύναμη -αποτελούμενη κυρίως από μετανάστες- με πολύ χαμηλά μισθολογικά επίπεδα και συνθήκες εντατικοποιημένης εκμετάλλευσης. Ο αγώνας διεξάγεται μέσα από μαχητικά συνδικάτα βάσης, τα οποία είχαν την ικανότητα να μην περιοριστούν στα οφθαλμοφανή, αλλά ν’ ανατρέξουν συνολικά την καπιταλιστική αλυσίδα και να φτάσουν μέχρι μεγάλες πολυεθνικές όπως η Ikea, η Bennet, η Leroy Merlin, που δίνουν εργολαβικά τις δουλειές στους συνεταιρισμούς. Στο συγκεκριμένο κλάδο ακόμα και παραδοσιακές μορφές πάλης όπως οι απεργιακές φρουρές αποδείχτηκαν πολύ αποτελεσματικές, αφού μπλοκάρουν την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, δημιουργώντας σημαντική ζημιά για την εργοδοσία. Συχνά αυτό το είδος των αυτόνομων αγώνων δέχτηκε τις επιθέσεις της αστυνομίας, αλλά εξίσου συχνά κατάφερε να αποσπάσει σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς και βελτιώσεις των κανονισμών εργασίας. Αυτοί οι αγώνες λειτούργησαν ως παράδειγμα προς μίμηση και συνεχώς εξαπλώνονται. Ο αγώνας και η ενότητα των εργαζομένων που εκφράστηκε επιτρέπει την αναπαραγωγή των προδρομικών στοιχείων που είναι απαραίτητα για το σχηματισμό ενός νέου διεθνούς μητροπολιτικού προλεταριάτου, το οποίο έχει συνείδηση της εκμετάλλευσης που υφίσταται και αναγνωρίζει τον εχθρό που έχει μπροστά του. Βρισκόμαστε ακόμα σε μια φάση αδυναμίας, όμως τα θετικά στοιχεία που προέκυψαν απ’ αυτόν τον κύκλο αγώνα είναι σημαντικές βάσεις για την οικοδόμηση της ισχύος μιας εργατικής τάξης αυτόνομης και ανταγωνιστικής ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.

Στον αγροτικό τομέα υπάρχουν ακόμα μορφές δουλοπαροικίας, συνηθισμένες στη νότια Ιταλία, που αναπτύχθηκαν περαιτέρω με την άφιξη των μεταναστών. Στις περιοχές της Καλαβρίας και της Πούλιας έχουν δημιουργηθεί τεράστιες παραγκουπόλεις με άθλιες συνθήκες υγιεινής και ζωής. Σ’ αυτές τις παραγκουπόλεις έχουν ξεσπάσει εξεγέρσεις και συγκρούσεις με τις τοπικές μαφίες. Η δουλειά στα χωράφια είναι πολύ σκληρή, με ωράρια που φτάνουν τις 15-16 ώρες την ημέρα και με ωρομίσθια που κυμαίνονται γύρω στα 3 ευρώ. Αυτοί οι εργαζόμενοι οργανώνονται στις διάφορες συνδικαλιστικές δομές. Με δεδομένες, όμως, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που υφίστανται πρόκειται για μια μακρόχρονη διαδικασία, η οποία απαιτεί τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη από την πλευρά των εδαφικοποιημένων δομών που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και το ρατσισμό.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ξεκίνησε μια διαδικασία διάλυσης των μεγάλων παραγωγικών εγκαταστάσεων. Μια επανάσταση στην οργάνωση της εργασίας, συνδεδεμένη με την καταστολή των επαναστατικών υποκειμενικοτήτων που είχαν οδηγήσει το σύστημα σε κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα μέσα στα μεγάλα εργοστάσια στην Ιταλία σήμερα να έχει απομείνει ελάχιστη εργατική συγκρουσιακότητα. Οι αγώνες που δίνονται είναι κυρίως αντιστασιακοί, ενάντια στην ανάθεση έργων έξω από τα εργοστάσια, ενάντια στις απολύσεις και το κλείσιμο των εργοστασίων. Όμως είναι λίγες οι φορές που καταφέρνουν να βάλουν μέσα στη σύγκρουση τις ανάγκες και τα συμφέροντα της Τάξης. Πρόσφατα σχηματίστηκε ένα αυτόνομο συντονιστικό των εργατών της FCA (πρώην FIAT) στα εργοστάσια στο Pomigliano, στο Termoli και το Melfi ενάντια στις πολιτικές απολύσεις μερικών εργατών και ενάντια στο επαπειλούμενο κλείσιμο και τον περιορισμό της παραγωγής των συγκεκριμένων εργοστασίων. Προς το παρόν πρόκειται για ένα μειοψηφικό κίνημα, αλλά θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί περαιτέρω σε περίπτωση που προχωρήσει η αναδιάρθρωση που έχει εξαγγελθεί από τη διεύθυνση της συγκεκριμένης πολυεθνικής. Γύρω απ’ αυτήν την εμπειρία και τους αγώνες των εργαζομένων στον κλάδο του Logistics δημιουργούνται συντονιστικά και αναπτύσσονται μορφές διασύνδεσης που συγκλίνουν γύρω από ενωτικές πρωτοβουλίες αγώνα, επανενώνοντας τον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό και ταξικό χώρο. Ο σχηματισμός ενός μετώπου αγώνα που θα είναι ικανό ν’ απαντήσει στην καπιταλιστική επίθεση στην Ιταλία, η οποία σήμερα εκφράζεται από την κυβέρνηση 5 Αστέρων – Λέγκας, είναι μια προτεραιότητα. Πρόκειται για εκείνες τις διαδικασίες πολιτικής-κοινωνικής ανασύνθεσης που ορθά προκύπτουν μέσα στο πεδίο των αγώνων. Οι αντιθέσεις που βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας ανοίγουν έτσι κι αλλιώς πολυάριθμες δυνατότητες για τους επαναστάτες. Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποκρύψουμε το γεγονός ότι από την ατζέντα του κινήματος λείπει η ανάλυση γύρω από την απουσία μιας επαναστατικής Οργάνωσης. Πέρα από τους αγώνες που κινούνται μέσα στην αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στην αντίσταση του κινήματος ΝΟ TAV στη Val Susa, η οποία και έδωσε ώθηση και σε άλλες κινητοποιήσεις σε διάφορα μέρη, με περιβαλλοντικές θεματικές και ενάντια στην ολοένα και πιο ασφυκτική στρατιωτικοποίηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον αγώνα ενάντια στον TAP (Trans Adriatic Pipeline), τον αγωγό που θα διασχίζει 870 χλμ στην Ελλάδα, την Αλβανία και την Αδριατική για να καταλήξει στην περιοχή του Lecce και να συνδεθεί με το ιταλικό δίκτυο μεταφοράς αερίου. Πρόκειται για ακόμη ένα έργο που διαχειρίζονται οι μεγάλες πολυεθνικές της ενέργειας, οι οποίες και πρωταγωνιστούν στους εξελισσόμενους οικονομικούς και στρατιωτικούς πολέμους.

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

Σύντροφοι/φισες χαίρομαι που είμαι σήμερα μαζί σας και έχω την ευκαιρία να μοιραστώ εμπειρίες και εκτιμήσεις κι από τις δικές μας μάχες. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 44 χρόνια από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας με σύμμαχο την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά οργάνωση ΕΟΚΑ Β (15 Ιουλίου 1974) και ακολούθως την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου). Αυτές τις συμφορές μας έφεραν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και συγκρουόμενοι εθνικισμοί που κλιμακώνονταν συνεχώς από την δεκαετία του 1950 και μετά.

Έχει σημασία να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή όχι μόνο για σκοπούς ενημέρωσης, αλλά και γιατί εκτός των άλλων, η κυρίαρχη τάση στην πολιτική προσπαθεί να απαλείψει από την συλλογική μνήμη των Κυπρίων την ολιστική ιστορία της Κύπρου και στη θέση της να εγκαθιδρύσει μέσω της παιδείας και του καθεστωτικού λόγου, έναν αλυτρωτισμό γεμάτο σωβινισμό και εθνικισμό ο οποίος σίγουρα δεν μπορεί να συμβάλει σε ένα κοινό μέτωπο με τους τουρκοκύπριους προοδευτικούς ανθρώπους.

Αντίστοιχα και σε συνάρτηση με το κεντρικό θέμα της σημερινής εκδήλωσης, οι ενεργειακοί και στρατιωτικοί άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που προβάλλονται με «εθνική ομοψυχία» ως «κινήσεις προστασίας του «ελληνισμού», δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία και μοχλοί πιέσεως των μεγάλων παιχτών της περιοχής (π.χ. απέναντι στην Τουρκία που προσπαθεί να κάνει τους δικούς της ακροβατισμούς και εκτός «δυτικού πλαισίου») για να υποτάξουν ολόκληρη την περιοχή στους σχεδιασμούς τους.

Βέβαια, η παραποίηση της ιστορίας χρησιμεύει και ως ιδεολογικό όπλο που υπηρετεί το δυτικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος για δεκαετίες επιδιώκει να διατηρήσει την Κύπρο ως οργανικό τμήμα των γεωστρατηγικών του σχεδιασμών στη Μεσόγειο, τη Β. Αφρική, την Μέση και Εγγύς Ανατολή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκει να υποδαυλίζει, να αξιοποιεί και να εργαλειοποιεί τις εθνοτικές διαφορές, να αναπαράγει ένα διαιρετικό πλαίσιο εντός της κυπριακής κοινωνίας που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει. Είτε αυτοπροσώπως, είτε μέσω των δύο νατοϊκών κρατών (Ελλάδας και Τουρκίας) στις οποίες οι δύο κοινότητες αποτείνονται για να ισχυροποιεί η μια τη θέση της έναντι της άλλης και αποπροσανατολίζοντας από ένα κοινό μέτωπο στο οποίο οι εργαζόμενοι -ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι- θα μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί για την ανεξαρτησία της Κύπρου απέναντι στους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αντιδραστικές αστικές τάξεις.

Ένα κοινό, ταξικό και διεθνιστικό μέτωπο που θα όριζε το Κυπριακό όχι ως «ελληνοτουρκική» διαφορά, ούτε ως αφηρημένα πρόβλημα «διαμοιρασμού εξουσίας», αλλά ως πρόβλημα του οποίου η ταξική συνθήκη και η κεντρική σύγκρουση που το διαπερνά είναι: ιμπεριαλισμός – λαός. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να επαναφέρει το Κυπριακό ζήτημα (ως επιμέρους) στη κοινωνική του βάση, και την αντιθετική σχέση κεφαλαίου – εργασίας (το γενικό) που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό κοινωνικό πλαίσιο και τον ιμπεριαλισμό, μιας και ο τελευταίος συνιστά ανώτερο στάδιο ανάπτυξης των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Την ίδια στιγμή βέβαια που η ιστορική συγκυρία επιβάλει να τεθεί το Κυπριακό ζήτημα (ως επιμέρους) και με πολιτικούς όρους, δηλαδή εναντίωσης στον εθνικισμό, το φασισμό και τις ξένες στρατιωτικές παρουσίες.

Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα που άρχισε να αναπτύσσεται την δεκαετία του 1920 με την συγκρότηση των πρώτων συνδικάτων αλλά και την ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος Κύπρου (1926) που δρούσε υπό συνθήκες παρανομίας επί αγγλικής αποικιοκρατίας, είχε στο επίκεντρο του την κοινή δράση Ελλήνων και Τούρκων εργατών. Στην αντιαποικιακή εξέγερση των Οκτωβριανών το 1931, πέφτουν νεκροί και μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας, ενώ με την καταστολή της, στελέχη του κόμματος εξορίζονται. Το ΚΚΚ συμμετείχε με δεκάδες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο το 1936 στο πλευρό αναρχικών και κομμουνιστών που μάχονταν ενάντια στους φασίστες του Φράνκο.

Την δεκαετία του 1940 το κίνημα πρωτοστατεί στον αντιαποικιακό αγώνα έχοντας ακόμα και νεκρούς σε διαδηλώσεις από πυροβολισμούς της αποικιακής αστυνομίας. Εκείνη την περίοδο άρχισαν να αναπτύσσονται δικοινοτικοί ταξικοί αγώνες. Μετά την λήξη του παγκοσμίου πολέμου, οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στο κίνημα αποστράτευσης ενάντια στα σχέδια των Άγγλων να στείλουν τους αντιφασίστες εθελοντές σε πολεμικές εκστρατείες της Αγγλίας για να καταστείλει απελευθερωτικά κινήματα. Σε μια τέτοια διαδήλωση, έπεσε νεκρός ο Τάσος Κυθραιώτης από πυρά Άγγλου αξιωματικού, στις 8 Οκτωβρίου 1945.

Ο εμφύλιος στην Ελλάδα εντείνει την ιδεολογική σύγκρουση και τον πολιτικό διαχωρισμό στη ε/κ κοινότητα. Οι εθνικιστές ιδρύουν οργάνωση Χ στην Κύπρο, στα πρότυπα της αντίστοιχης στην Ελλάδα που είχε αρχηγό τον Γρίβα. Οι Χίτες στην Κύπρο προσπαθούσαν με επιθέσεις να εκφοβίσουν αριστερούς και συνεργάζονταν με την αποικιακή αστυνομία για την καταστολή των συνδικάτων.

Το 1948 έγιναν και οι μεγαλύτερες και πιο άγριες απεργίες στην Κύπρο, με την συμμετοχή ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων εργατών. Τα δεξιά συνδικάτα και οι Χίτες ενίσχυαν τους απεργοσπάστες, η αστυνομία πυροβολούσε απεργούς μεταλλωρύχους, ενώ αυτόνομες ομάδες εργατών απάντησαν με δυναμίτες! Τότε γίνονταν καθημερινά συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις απεργών.

Η στροφή του ΑΚΕΛ (ιδρύθηκε το 1941 σαν η νόμιμη έκφραση του ΚΚΚ που αυτοδιαλύθηκε το 1944) προς τo σύνθημα «ένωση και μόνο ένωση» (με την Ελλάδα) εγκαταλείποντας την εξελικτική προσέγγιση που είχε προηγουμένως (αυτοκυβέρνηση-αυτοδιάθεση-ένωση) αλλά και η απροθυμία του να στηρίξει δυναμικές μορφές αντίστασης, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην εκκλησία και την δεξιά παράταξη να πάρει την ηγεμονία του αντιαποικιακού αγώνα. Επιστέγασμα αυτών των εξελίξεων είναι ο ερχομός του Γρίβα στην Κύπρο, μετά από κάλεσμα του Μακάριου, για να ηγηθεί ένοπλου αγώνα με σκοπό την ένωση με την Ελλάδα. Ο Γρίβας ως γνωστό ίδρυσε την ΕΟΚΑ που ξεκίνησε την δράση της την πρώτη Απριλίου 1955.

Τα επόμενα χρόνια αναδύεται ο εθνικισμός-σοβινισμός ως κυρίαρχο ηγεμονικό πλαίσιο μέσα στις δύο κοινότητες, ενώ παράλληλα ο αμερικανοβρετανικός ιμπεριαλιστικός παράγοντας βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να εκμεταλλευτεί, να υποδαυλίσει αυτό το εθνοτικό μίσος και να μετατρέψει το Κυπριακό από αποικιακό ζήτημα, σε ζήτημα «ελληνοτουρκικής» αντιπαράθεσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το 1958 κατά την αποικιακή περίοδο, ξεσπούν οι πρώτες ένοπλες δικοινοτικές συγκρούσεις. Την ίδια χρόνια ιδρύθηκε η ΤΜΤ, ένοπλη σοβινιστική τουρκοκυπριακή οργάνωση που είχε σαν στόχο την διχοτόμηση.

Η Κύπρος, η θέση της οποίας αναβαθμίζεται όλο και περισσότερο σε γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, εντάσσεται τότε όλο και πιο έντονα στους σχεδιασμούς των Άγγλων αλλά και των Αμερικανών. Τη δεκαετία του ’50 έχουμε την ανάδυση του αραβικού αντιαποικιακού εθνικισμού που έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των Βρετανών από τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ (κάτι που αναγκάζει τους Βρετανούς να μεταφέρουν το στρατηγείο της περιοχής στην Κύπρο). Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ήντεν, το ’56, που αναφέρει ότι η βιομηχανική ζώνη των Βρετανών εξαρτάται από τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής, στις οποίες η Κύπρος παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο ως σταθμός ανεφοδιασμού και ότι σε περίπτωση που χαθεί ο έλεγχος στις πηγές αυτές, συνεπάγεται τεράστια οικονομικά προβλήματα για τη Μ. Βρετανία. Επίσης, την ίδια περίοδο οι Αμερικανοί επιδιώκουν μια πιο διευρυμένη και αναβαθμισμένη παρουσία στην περιοχή, ενώ έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να παραμείνει αρραγής η ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ διατηρώντας μια ελληνοτουρκική ισορροπία δυνάμεων στην Κύπρο.

Το 1960 με την επιβολή των συμφωνιών της Ζυρίχης-Λονδίνου δημιουργήθηκε στην ουσία ένα κράτος προτεκτοράτο. Αυτές οι συμφωνίες έβαζαν σε λειτουργία μια σειρά από ωρολογιακές βόμβες που στα επόμενα χρόνια θα έπνιγαν την Κύπρο στο αίμα. Έθεταν το νέο κράτος ουσιαστικά υπό την κηδεμονία των «εγγυητριών δυνάμεων» Ελλάδας, Τουρκίας και Μ. Βρετανίας. Το σύστημα διακυβέρνησης ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικό και συνέβαλε στον εθνοτικό ανταγωνισμό και διαχωρισμό.

Με τις συνθήκες αυτές η Μ. Βρετανία διατηρεί μέχρι σήμερα το 5% των κυπριακών εδαφών υπό την κατοχή της και στα εδάφη αυτά αναπτύσσει στρατιωτικές βάσεις που χρησιμεύουν και ως ορμητήριο και μετόπισθεν των πολέμων του ΝΑΤΟ σε άλλες χώρες όπως Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία.

Το 1963, τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του κυπριακούκράτους, οι δικοινοτικές συγκρούσεις οξύνονται και επεκτείνονται καθώς έδρασαν παραστρατιωτικές οργανώσεις και στις δύο κοινότητες. Σε πολιτικό επίπεδο αφενός η ελληνοκυπριακή εθνικιστική ελίτ επιχειρεί να μονοπωλήσει την εξουσία του κυπριακού κράτους διατηρώντας παράλληλα τη θέση για Ένωση με τη Ελλάδα και αφετέρου η τουρκοκυπριακή εθνικιστική ελίτ, επιχειρεί να δημιουργήσει συνθήκες γεωγραφικού διαχωρισμού με την προοπτική οριστικής διχοτόμησης.

Με όχημα τη «διπλή ένωση» οι νατοϊκοί κύκλοι επεξεργάστηκαν σχέδια ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού έχοντας ως στόχο η Κύπρος να μοιραστεί ανάμεσα στις «σφαίρες επιρροής» της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης, δρώντας ως τοποτηρητές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Διατηρώντας επομένως το γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου υπό την ευρύτερη ηγεμονία της Δύσης (αμερικανικοί κατασκοπευτικοί σταθμοί, βρετανικές βάσεις κλπ), υπονομεύοντας την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου και εξυπηρετώντας τους συνολικότερους σχεδιασμούς στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.

Εκείνη την περίοδο, τόσο το 1958, όσο και αργότερα τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, δολοφονούνται ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι κομμουνιστές, από εθνικιστές στις δύο κοινότητες. Ίσως τα δούμε εκτενέστερα σε μελλοντική εκδήλωση, για την ώρα δεν θα επεκταθώ αλλά θα κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στην διπλή δολοφονία του τ/κ Ντερβις Αλι Καβάζογλου και του ε/κ Κώστα Μισιαούλη (μέλη του ΑΚΕΛ) από την ΤΜΤ στις 11 Απριλίου 1964. Κι αυτό γιατί η ιστορία τους συμπυκνώνει την σύγχρονη κυπριακή τραγωδία.

Κύριος στόχος τότε των δολοφόνων ήταν ο Καβάζογλου που πρωτοστατούσε στη κοινή πάλη της εργατικής τάξης και ήταν αποφασισμένος να αντιταχθεί με κάθε μέσο στα σχέδια των εθνικιστών και ιμπεριαλιστών για να επιβάλουν την διχοτόμηση και τον διαχωρισμό. Το 1963 όταν γενικεύονταν οι δικοινοτικές συγκρούσεις, είχε πει: «Οι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου – Έλληνες και Τούρκους – να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνονται. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους”.

Σύμφωνα με μαρτυρίες τ/κ συντρόφων (που μετά την δολοφονία αποχώρησαν από το ΑΚΕΛ έχοντας πολιτικές διαφωνίες αλλά και την εκτίμηση ότι δεν τον προστάτεψε) πιθανολογείται ότι ο Καβάζογλου οδηγήθηκε στο ριψοκίνδυνο σχέδιο μιας ένοπλης κατάληψης του χωριού Λουρουτζίνα όπου δολοφονήθηκε, με σκοπό την μετατροπή του σε φρούριο κατά της πολιτικής του διαμελισμού που εφάρμοζε ο Ντενκτάς (πολιτικός ηγέτης της ΤΜΤ).

Ο Μισιαούλης που εκείνη την μέρα συνόδευε τον σύντροφο του σε εξόρμηση και θυσιάστηκε μαζί του, έχει πίσω από το όνομα του μια διπλή ιστορία πολιτικής δολοφονίας. Ο ανιψιός του με το ίδιο όνομα, εργάτης, δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β στις 17 Ιουλίου 1974, σε ηλικία 24 ετών. Έτσι ένας Μισιαούλης δολοφονήθηκε από τον τουρκικό εθνικισμό κι ένας άλλος αργότερα από τον ελληνικό εθνικισμό.

Για τα επόμενα χρόνια, ειδικότερα από την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα το 1967 και μετά, οι επεμβάσεις της στην Κύπρο, η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β από τον Γρίβα το 1971 και η δράση της, οι εξελίξεις μέχρι και τα τραγικά γεγονότα του 1974, αλλά και τι ακολούθησε από τότε μέχρι σήμερα, θα τα αφήσω για την ώρα να τα δούμε πιο αναλυτικά, μελλοντικά σε άλλη εκδήλωση όπως προείπα, αλλά και μέσα από την συζήτηση σήμερα ενδεχομένως.

Η δική μας αντίληψη σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και ειδικότερα στην σημερινή συγκυρία, είναι ότι μόνο ένα ενιαίο δικοινοτικό κίνημα, με ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, με ταξικό και μαχητικό χαρακτήρα, μπορεί να αντιπαρατεθεί με τις επιδιώξεις των ελίτ στις 2 κοινότητες, να παλέψει ενάντια στο βίαιο διαχωρισμό, τον εθνικισμό και την κατοχή, να υπερβεί τα πλαίσια που καθορίζουν οι κυρίαρχες τάξεις και να θέσει τους δικούς του όρους και προϋποθέσεις, στην προοπτική για την απελευθέρωση από ιμπεριαλιστές αλλά και ντόπιους δυνάστες.

Είναι κάτι που τονίσαμε από την ιδρυτική μας διακήρυξη πριν σχεδόν ένα χρόνο και που προσπαθούμε να προωθήσουμε μέσα από τις επαφές μας, τις εκδηλώσεις, τις παρεμβάσεις και τις δράσεις που είχαμε μαζί και με τουρκοκύπριους συντρόφους, όπως ήταν για παράδειγμα η διαδήλωση στις βρετανικές βάσεις στην Λεμεσό που ήταν ορμητήριο επιθέσεων στην Συρία πριν λίγους μήνες. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν και η αντιφασιστική-αντικατοχική κινητοποίηση που πραγματοποιήσαμε προχτές στην Λευκωσία με την συμμετοχή και τουρκοκυπριακών οργανώσεων.

Θα κλείσω με κάποια σχόλια σχετικά με τις διακρατικές στρατηγικές συμμαχίες με το Ισραήλ. Οι υπό διαμόρφωση ενεργειακοί (αλλά και στρατιωτικοί) άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, όπως και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου προβάλλονται από την ντόπια ε/κ αστική τάξη ως «δίκτυ προστασίας» απέναντι στις επιδιώξεις του ανταγωνιστικού τουρκικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία και μοχλοί πιέσεως της ιμπεριαλιστικής «Αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ με σύμμαχο την ΕΕ για να υποτάξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ολόκληρη την περιοχή υπό τη δυτική ηγεμονία.

Από την άλλη το τουρκικό κεφάλαιο θέτει το ζήτημα αξιοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της κατασκευής ενός αγωγού προς Τουρκία, που θα προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο, με στόχο να καταστεί η Τουρκία διαμετακομιστικός σταθμός και περιφερειακός ενεργειακός κόμβος. Η τουρκική αστική τάξη επιδιώκει να γίνει Ευρασιατικός κόμβος αερίου εκμεταλλευόμενη τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Ευρώπη, την ενεργειακή συνεργασία με το ιρακινό Κουρδιστάν και την ένταξη των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου σε αυτό το συνολικό εγχείρημα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχουμε και το ζήτημα του East-Med. Ο αγωγός αυτός που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου (Ισραήλ, Κύπρος) προς την Ελλάδα και από ‘κει στην Ιταλία, με στόχο να προμηθεύει την ευρωπαϊκή αγορά, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστείας και απόσπασης του φυσικού πλούτου των Παλαιστινίων. Τα δικαιώματα του κοιτάσματος «Λεβιάθαν» που συνορεύει με την κυπριακή ΑΟΖ ανήκουν ιστορικά στον παλαιστινιακό λαό.

Πρέπει να πούμε ότι η συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ που αναβαθμίζεται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, άρχισε να μορφοποιείται επί της “αριστερής ” κυβέρνησης Χριστόφια το 2008 και φυσικά εντατικοποιήθηκε και επεκτάθηκε (ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα) το 2013 μέχρι σήμερα από την δεξιά κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Είναι χαρακτηριστική η εχθρική στάση που κράτησε το κυπριακό κράτος απέναντι στην διεθνή αποστολή αλληλεγγύης των πλοίων προς την Γάζα τον Μάιο του 2010, τότε που ως γνωστό εκείνες τις μέρες έγιναν και οι δολοφονίες ακτιβιστών από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό, όταν εισέβαλε στα πλοία.

Συγκεκριμένα στις 29 Μαΐου το κυπριακό κράτος απαγόρευσε τον απόπλου του Στόλου της Ελευθερίας από τα λιμάνια της Κύπρου, αλλά και την επιβίβαση κόσμου που ήθελε να συμμετέχει στην αποστολή. Τα πλοία μετέφεραν περίπου 700 άτομα και 10.000 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας. Η αιτιολόγηση τότε ήταν ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα». Στην πραγματικότητα απλά εκτελούσε εντολές του ισραηλινού κράτους.

Οι δολοφονίες από τους Ισραηλινούς έγιναν ξημερώματα της 31ης Μαΐου. Ακολούθως, τον Δεκέμβρη του 2010 η κυβέρνηση Χριστόφια υπέγραψε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις του Λιβάνου, καθώς παραβιάζονταν κυριαρχικά του δικαιώματα.

Ακόμα και τα τραγικά γεγονότα με την έκρηξη πυρομαχικών στην ναυτική βάση στο χωριό Μαρί, στις 11 Ιουλίου 2011, που είχε σαν αποτέλεσμα 13 νεκρούς και 62 τραυματίες, σχετίζονται με τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ. Τα πολεμοφόδια ήταν αρχικά στο υπό κυπριακή σημαία πλοίο Μόντσεγκορσκ, που κατευθυνόταν αρχές του 2009 από το Ιράν προς τη Συρία, ναυλωμένο από ιρανική εταιρεία.

Η κυπριακή κυβέρνηση, μετά από σήμα του Ισραήλ και πιέσεις των ΗΠΑ, ανέλαβε να ελέγξει το πλοίο στο λιμάνι της Λεμεσού. Στα κοντέινερ βρέθηκαν πυρομαχικά, τα οποία δεσμεύτηκαν στο νησί, αφού «παραβιαζόταν το εμπάργκο εξαγωγής όπλων από το Ιράν», όπως δήλωσε η κυπριακή κυβέρνηση σε συνεννόηση με ΗΠΑ και Ισραήλ. Έτσι φυλάσσονταν στην ναυτική βάση στο Μαρί μέχρι που έγινε η έκρηξη τους.

Εμείς γενικότερα και σε αυτό το ζήτημα δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε ότι αφορά την δράση μας. Ήδη έχουμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα ενάντια στην οποιαδήποτε συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, για τον αντιδραστικό χαρακτήρα που έχει ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και προσπαθούμε να αναδείξουμε τον βρώμικο ρόλο του κυπριακού κράτους ως υπηρέτης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αλλά και τους κινδύνους που εμπεριέχουν αυτές οι συμμαχίες για τους λαούς στη ευρύτερη περιοχή. Ταυτόχρονα επιδιώκουμε με την δράση μας σε αυτό το πεδίο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον ηρωικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού που βιώνει τον μιλιταριστικό σοβινισμό του ισραηλινού κατοχικού στρατού.

Αλληλεγγύη εκφράζουμε παράλληλα στα τμήματα εκείνα της αριστεράς και των αναρχικών που δρουν στο Ισραήλ ορθώνοντας έμπρακτα ανάστημα απέναντι στις πρακτικές εθνοκάθαρσης που εφαρμόζει η ισραηλινή κυβέρνηση, όπως και στους αντιρρησίες συνείδησης που αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτή την σφαγή. Τονίζουμε ότι σε αυτό το έγκλημα εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, συμμετέχει όχι μόνο το κυπριακό κράτος, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που στηρίζουν αυτή την πολιτική.

Θεωρούμε αδιανόητο, για μια χώρα όπως η Κύπρος η οποία συνεχίζει να βρίσκεται υπό τον κλοιό ξένων στρατευμάτων και η ανεξαρτησία της οποίας συνεχίζει να παραβιάζεται από τον κατοχικό τουρκικό στρατό, να συμμετέχει στην στήριξη με οποιοδήποτε τρόπο της κατοχής μιας άλλης χώρας και της αφαίμαξης του πλούτου των Παλαιστινίων.

Σκοπός μας είναι να μπορέσουμε να συμβάλουμε όχι μόνο τοπικά, αλλά και διεθνώς σε ένα ευρύτερο συντονισμό κινημάτων και οργανώσεων, στην προοπτική συγκρότησης ή ισχυροποίησης μετώπων αντίστασης στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών. Εκτιμούμε σύντροφοι/φισες ότι ειδικά εδώ δίνουμε κοινό αγώνα, η δική σας συμβολή είναι κρίσιμη και πολύ σημαντική, όπως και η δράση σας την οποία παρακολουθούμε στενά και δίνει δύναμη και σε μας. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Bandiera (Συλλογικότητα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

“Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα
είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων.”

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

Είδηση πρώτη: Σύμφωνα με αναφορά που κατέθεσαν στο Ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ 40 ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το σιωνιστικό κράτος ενισχύει με όπλα Tavor την ουκρανική νεοναζιστική οργάνωση “Azov Battalion”, που συμμετέχει στις ένοπλες δυνάμεις του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου κι έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου, όπως βασανιστήρια και βιασμούς. Η είδηση επιβεβαιώνεται και από βίντεο της συγκεκριμένης εγκληματικής ομάδας, το οποίο απεικονίζει μέλη της να εκπαιδεύονται με ισραηλινά όπλα Tavor. Επικεφαλής της εν λόγω ομάδας είναι ο υπουργός Εσωτερικών Arsen Avakov, ο οποίος πριν ένα χρόνο συναντήθηκε με τον ισραηλινό ομόλογό του με σκοπό την “αμοιβαία επωφελή συνεργασία”.

Είδηση δεύτερη: Επιπλέον 200 εκ δολάρια χρηματοδότησης θα προσφέρουν οι ΗΠΑ στο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου για τη στρατιωτική του ενίσχυση. Σύμφωνα με το αμερικανικό Πεντάγωνο, από το ξέσπασμα της “εξέγερσης” του Μαϊντάν μέχρι σήμερα: «η αμερικανική βοήθεια στον τομέα της ουκρανικής ασφάλειας, ανέρχεται συνολικά σε άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων από το 2014».

Η βομβιστική επίθεση στο καφέ “Separ” στις 31/8/18, που είχε σαν απολογισμό τη δολοφονία ενός από τους ηγέτες του αντιφασιστικού αγώνα του λαού της ανατολικής Ουκρανίας, του επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέσκ Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, τον τραυματισμό του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Αλεξάντερ Τιμοφέεφ και άλλους τραυματίες, καθώς κι εκείνη στις 29/9 κατά τη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΛΔ του Ντονιέσκ που τραυμάτισε τρία άτομα, αποτελούν δυο από τις πρόσφατες επιχειρήσεις στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου για την εξαγωγή προς ανατολάς της ευρωατλαντικής “δημοκρατίας”.

Ο ρόλος των ΗΠΑ στο ξέσπασμα της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” του Μαϊντάν ήταν κομβικός, με τη μορφή του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ (που σήμερα οργώνει την Ελλάδα) να οργανώνει και να εξοπλίζει τις αντιδραστικές (νεοφιλελεύθερες και ανοιχτά ναζιστικές) δυνάμεις που ανέτρεψαν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Σε αντίθεση με τη Βενεζουέλα και τη Συρία, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία στέφθηκε με επιτυχία, δένοντας τη χώρα στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και εκκινώντας μια διαδικασία “αποκομμουνιστικοποίησης”, με την ποινικοποίηση του κομμουνισμού και την απαγόρευση της λειτουργίας κομμουνιστικών κομμάτων, που τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιούλιο του 2015.

Είδηση τρίτη: Στις 21 Ιουλίου το Ισραήλ φυγάδευσε από τη Συρία 800 μέλη της τζιχαντιστικής “ανθρωπιστικής” οργάνωσης “Λευκά Κράνη”, καθώς οι δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού επανακτούν τον έλεγχο των εδαφών που κατέχονται από τους τζιχαντιστές. Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό και τον πρωθυπουργό Νεντανιάχου, η επιχείριση στήθηκε κατόπιν αιτήματος των ΗΠΑ, του Καναδά και της ΕΕ ως μια «εξαιρετική ανθρωπιστική χειρονομία» που έγινε λόγω «άμεσης απειλής για τη ζωή των Σύρων». Όπως δήλωσε ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ: «Τα Λευκά Κράνη έχουν γίνει στόχος επιθέσεων και, λόγω του υψηλού προφίλ τους, κρίνουμε ότι, υπό τις συγκεκριμένες αυτές περιστάσεις, οι εθελοντές χρειάζονται άμεση προστασία». Το αντιδραστικό καθεστώς της Ιορδανίας δέχθηκε να φιλοξενήσει προσωρινά τα χαϊδεμένα παιδιά της Δύσης, ώστε να εταφερθούν ακολούθως σε χώρες της Δύσης. Θυμίζουμε πως τα “Λευκά Κράνη”, που επάξια κέρδισαν Όσκαρ το 2017, ήταν η μοναδική πηγή πληροφόρησης για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά στη Ντούμα, που προκάλεσε την πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας τον περασμένο Απρίλη. Τα “Λευκά Κράνη” είναι μια χρηματοδοτούμενη από τη Δύση ΜΚΟ, η οποία δημιουργήθηκε το 2013 από την USAID (που θα τη συναντήσαμε και στη Βενεζουέλα), έπειτα από οικονομική ενίσχυση 23 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόσφατα η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε την επαναχρηματοδότηση της οργάνωσης με 5,6 εκατ. δολάρια, ενώ σύμφωνα με την ίδια άλλες χώρες που την ενισχύουν οικονομικά είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γερμανία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Η συγκρότηση της οργάνωσης στο συριακό έδαφος έγινε από τον βρετανό πρώη αξιωματικό του ΝΑΤΟ James Le Mesurier, με την πολύτιμη αρωγή της Τουρκίας.

Φυσικά, η χρηματοδότηση και ο εξοπλισμός των λεγόμενων “επαναστατών” στη Συρία δεν είναι κάτι άγνωστο ή κρυφό. Η φανερή τους χρηματοδότηση (για την υπόγεια θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά) ξεκίνησε με απόφαση του Πρόεδρου Ομπάμα το 2013, δυο χρόνια πριν την άμεση εμπλοκή της Ρωσίας στη συριακή κρίση. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τραμπ αποφάσισε τη διακοπή του (φανερού) προγράμματος οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης των “επαναστατών” στη Συρία θεωρώντας το αναποτελεσματικό και ακραία κοστοβόρο : «Ήταν ένα πρόγραμμα μαζικό, επικίνδυνο και αναποτελεσματικό» (Ιούλιος 2017).

Οι “επαναστάτες” της Συρίας δεν είχαν μονάχα την αμερικάνικη ενίσχυση, αλλά και τη βοήθεια των σκοταδιστικών και αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής. Όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Μπάιντεν: «Οι σύμμαχοί μας στην περιοχή ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη Συρία. Οι τούρκοι ήταν σπουδαίοι φίλοι -κι έχω εξαιρετική σχέση με τον Ερντογάν, με τον οποίο μόλις περάσαμε πολύ χρόνο μαζί. Οι Σαουδάραβες, τα Εμιράτα κλπ. Τι έκαναν; Ήταν τόσο αποφασισμένοι να ρίξουν τον Άσαντ, ενώ βασικά έχουν έναν πόλεμο σουνιτών-σιιτών δια αντιπροσώπων, και τι έκαναν; Έριξαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και δεκάδες, εκατοντάδες τόνους όπλων σε οποιονδήποτε θα πολεμούσε εναντίον του Άσαντ, μόνο που οι άνθρωποι που τροφοδοτούσαν ήταν το Μέτωπο Νούσρα και η Αλ Κάϊντα και ακραία στοιχεία τζιχαντιστών από άλλα μέρη του κόσμου».

Ο Μπάιντεν, όμως, λέει μισές αλήθειες. Όπως πολύ σωστά σημειώνει ο δημοσιογράφος Τσαρλς Γκλας: «Αυτό που ο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφέρει είναι ότι οι σύμμαχοι της Αμερικής ακολούθησαν αυτήν την πολιτική εν γνώσει των ΗΠΑ, οι οποίες δεν έκαναν τίποτα για να τη σταματήσουν. Τα όπλα που προμηθεύονταν οι φανατικοί ήταν κατασκευασμένα στις ΗΠΑ και οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών στην Τουρκία γνώριζαν ποιους αντάρτες υποστήριζαν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ».

Και, φυσικά, από το χορό της ενίσχυσης των “επαναστατών” της Συρίας δε θα μπορούσε να λείπει και το Ισραήλ. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα “The Wall Street Journal” στις 18 Ιουίου του 2017, το Ισραήλ παρέχει μυστική βοήθεια προς αντάρτικες ομάδες που επιχειρούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ κοντά στα υψίπεδα του Γκολάν. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της αμερικάνικης εφημερίδας ο σιωνιστικός στρατός βρίσκεται σε τακτική επικοινωνία με τους “επαναστάτες” και τους παρέχει μετρητά, τρόφιμα, καύσιμα και ιατρικά εφόδια. «Το Ισραήλ στάθηκε δίπλα μας με έναν ηρωικό τρόπο», δήλωσε ο Moatasem al-Golani, εκπρόσωπος της Fursan al-Joulan. «Δεν θα είχαμε επιβιώσει χωρίς τη βοήθεια του Ισραήλ». Ο διοικητής της Fursan al-Joulan, Abu Suhayb, παραδέχθηκε πως η ομάδα του λαμβάνει περίπου 5.000 δολάρια το μήνα από το Ισραήλ. Τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνονται κι από δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας Jerusalem Post με τίτλο: «Ο Ισραηλινός Αμυντικός Στρατός (IDF) επιβεβαίωσε: το Ισραήλ παρείχε ελαφρά όπλα στους σύρους επαναστάτες»…

Είδηση τέταρτη: Στις 5 Αυγούστου επιχειρήθηκε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του σοσιαλδημοκράτη προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Drones φορτωμένα με εκρηκτικά επιχείρησαν να πλησιάσουν τον Μαδούρο κατά τη διάρκεια ομιλίας του, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν 7 μέλη της Εθνοφρουράς. Την ευθύνη ανέλαβε η ακροδεξιά οργάνωση “Εθνικό Κίνημα των Στρατιωτών με Πουκάμισα”, καταγγέλλοντας το καθεστώς για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, την ανελευθερία και …τη διδαχή του κομμουνισμού στα σχολεία! Ο Μαδούρο από την πλευρά του κατήγγειλε πως οι χρηματοδότες της απόπειρας βρίσκονται στις ΗΠΑ, ενώ στην υπόθεση ενέπλεξε και την κυβέρνηση της Κολομβίας (“Άξονας Μαϊάμι – Μπογκοτά – Καράκας”). Η απόπειρα αυτή έρχεται μετά την αποτυχία αλλεπάλληλων κυμάτων “αυθόρμητων λαϊκών εξεγέρσεων”, εναντίον του καθεστώτος, με τη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά αντιπολίτευση να ηγεμονεύουν πλήρως σε αυτές, υπό την πατρική σκέπη των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και του στηρίγματός της στην περιοχή, της Κολομβίας. Καθόλου τυχαία, βέβαια, η Κολομβία είναι και επίσημα από τον περασμένο Μάη ο πρώτος “παγκόσμιος εταίρος” του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική.

Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το Μαϊντάν της Λατινικής Αμερικής. Από το 2009 το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει χρηματοδοτήσει με 49 εκατομύρια δολάρια τη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2010 σκοπός της χρηματοδότησης είναι να: «στηρίξει τις προσπάθειες διατήρησης και επέκτασης του δημοκρατικού χώρου μέσω προγραμμάτων που ενισχύουν και προάγουν την κοινωνία των πολιτών, τα ανεξάρτητα ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικά κόμματα». Στον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς το αμερικάνικο ΥΠΕΞ υποστήριζε πως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τη διατήρηση και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της Βενεζουέλας».Μόνο για το 2014, ο Ομπάμα προϋπολόγισε χρηματοδότηση ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων για να: «στηρίξει τις προσπάθειες οικοδόμησης πολιτικών ανταγωνισμού» στη Βενεζουέλα. Αν και από το 2010 η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πέρασε νόμο που απαγορεύει τη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και υποψήφιων προέδρων από χώρες του εξωτερικού, οι αμερικάνοι καταφέρνουν να παρακάμπτουν αυτό το εμπόδιο μέσω της κατασκευής ΜΚΟ που λειτουργούν ως βιτρίνες.

Όπως έχουν αποκαλύψει τα Wikileaks, το πρόγραμμα της USAID (US Agency for International Development) για τη Βενεζουέλα το 2004 προγραμμάτιζε δαπάνες 450.000 για «την παροχή κατάρτισης στα πολιτικά κόμματα σχετικά με το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την εκτέλεση των εκλογικών εκστρατειών». Το πρόγραμμα επίσης θα δημιουργούσε «σχολές εκπαίδευσης για εκστρατείες» που θα προσλάμβανε campaign managers και τόνιζε «την ανάπτυξη βιώσιμων στρατηγικών σχεδιασμού εκστρατείας και την αποτελεσματική επικοινωνία των ιδεολογιών του κόμματος στους ψηφοφόρους».

Βασικός ηγέτης της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” στη Βενεζουέλα είναι το πουλέν της αμερικάνικης πρεσβείας στο Καράκας και του State Department Ενρίκε Καπρίλες. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στην οικονομική ενίσχυση ύψους 5 εκατομυρίων δολαρίων από τη USAID. Ένας ακόμα ηγέτης της “εξέγερσης” είναι ο Λεοπόλντο Λόπες, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος “Popular Will“, ο οποίος είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002, όπως κι ο Καπρίλες. Τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» του Λόπες στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία, το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο.

Κάποια χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα

Η αναφορά στην άμεση δυτική εμπλοκή στις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, τη Συρία και την Ουκρανία δε γίνεται για να αθωώσει είτε τις κυβερνήσεις του Άσαντ και του Μαδούρο, είτε την έκπτωτη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Ούτε, φυσικά, θεωρούμε τη Ρωσία και τους δορυφόρους της ως “αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις”, όπως μας ψέγουν κάποιοι που έχουν πλήρη άγνοια των θέσεών μας. Τα καθεστώτα αυτά ούτε έχουν, ούτε μπορούν να έχουν καμιά σχέση με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι λαοί έχουν κάθε δικαίωμα να εξεγείρονται εναντίον των αυταρχικών και διεφθαρμένων κυβερνήσεών τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν ένα ελεύθερον μέλλον, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Οι αγώνες των λαών, όμως, δεν αναπτύσσονται σε κενό έδαφος.

Όταν λείπει ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα ή οι υπάρχουσες δυνάμεις είναι ανεπαρκείς, τότε η πάλη των λαών εύκολα μπορεί να καναλιζαριστεί από δυνάμεις υπέρτερες και πιο οργανωμένες. Από δυνάμεις που διαθέτουν την κατάλληλη τεχνογνωσία και εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων και θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να πλασάρουν τα συμφέροντά τους. Τότε οι λαοί θα παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και θα σκάβουν τον ίδιο τους το λάκο. Το είδαμε στη λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη” που τόσες προσδοκίες δημιούργησε, για να καταλήξει τελικά σε βαρύ αραβικό χειμώνα…

Όταν ο ιμπεριαλισμός μιλάει για “ανθρώπινα δικαιώματα” και “ελευθερία” ανθρώπινο αίμα μυρίζει. Η επιβολή του “Πρόδηλου Πεπρωμένου”, του “εκδημοκρατισμού” του πλανήτη με την πυγμή των όπλων και την αίγλη των δολαρίων, έχει ισοπεδώσει χώρες ολόκληρες. Κάθε φορά που ένας “τύραννος” κατασκευάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου, με υπαρκτά ή κατασκευασμένα στοιχεία, προλειένεται το έδαφος για αιματηρές “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” στρατών και πολυεθνικών. Ένα ελαφρύ μασάζ στους εγκεφάλους του επιλεκτικού δυτικού ανθρωπισμού αρκεί για να δώσει το σύνθημα για το αιματοκύλισμα.

Όμως, δεν υπάρχουν μόνο οι ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις. Οι αμερικάνοι είναι παλιές καραβάνες στις λεγόμενες “συγκαλυμένες επιχειρήσεις”. Οι “πολύχρωμες επαναστάσεις” είναι δοκιμασμένες βαθιά στο χρόνο και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βασικό όπλο στη φαρέτρα τους. Ίσως το ιστορικότερο παράδειγμα συνδυασμού συγκαλυμένης και ανοιχτής επιχείρισης είναι η Χιλή του Αλλιέντε. Ίσως η πρώτη “πορτοκαλί επανάσταση”, με τη χρηματοδότηση της CIA. Την 1 Δεκεμβρίου του 1971 ξέσπασε στη Χιλή “η διαμαρτυρία της άδειας κατσαρόλας” ενάντια στην κυβέρνηση Αλλιέντε, που εξελίχθηκε γρήγορα σε ταραχές και βανδαλισμούς από ακροδεξιούς. Ταυτόχρονα οργανώθηκε η απόκρυψη εμπορευμάτων και η μαύρη αγορά, με σκοπό να ενταθεί η δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης. Μερικούς μήνες αργότερα πρακτορες της CIA χρηματοδότησαν απεργίες, όπως εκείνη των ιδιοκτητών φορτηγών. Η χρηματοδοτούμενη αστάθεια, όμως, δεν αρκούσε για να ανατρέψει με “ειρηνικά” μέσα τον ανεπιθύμητο Πρόεδρο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αμερικάνων, τον Μάρτιο του 1973 η Unidad Popular κέρδισε τις εκλογές με 44%, ποσοστό ακόμα μεγαλύτερο από τις εκλογές του 1970. Μετά την αποτυχία της “πορτοκαλί επανάστασης” επιστρατεύθηκε η γνωστή παραδοσιακή μέθοδος: στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Αλλιέντε και υπό την ηγεσία του Πινοσέτ επιβλήθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική των “παιδιών του Σικάγο”.

Ας διδαχθούμε, λοιπόν, από την ιστορία. Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων…

Μαθαίνουμε διαβάζοντας τον εχθρό…

Πως δημιουργούνται οι λεγόμενες “πορτοκαλί επαναστάσεις” και ποια τα κίνητρά τους. Ο Δημήτριος Β. Κόκκινος ειδικός σε θέματα ενέργειας, σύμβουλος ελλήνων υπουργών εξωτερικών και πρωθυπουργών, συνεργάτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολυεθνικών κολοσσών, γράφει στο βιβλίο του “Γεωπολιτική της Ενέργειας στο σύστημα”:

«Στην Ουκρανία σημειώθηκαν πολιτικές αλλαγές και εξελέγη ο μάλλον φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς, ο οποίος υπέγραψε με τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας Μεντβέντεφ μια συμφωνία που προέβλεπε έκπτωση 30% στην τιμή του φυσικού αερίου έναντι εικοσιπεναετούς ενοικίασης της βάσης της Σεβαστούπολης της Κριμαίας από το ρωσικό στόλο.

Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει μονάχα φαινομενικά. Οι ΗΠΑ είχαν αντιληφθεί την αυξανόμενη αλληλεξάρτηση και τους αυξανόμενους δεσμούς συμφερόντων μεταξύ ευρωπαϊκού, κυρίως γερμανικού, κεφαλαίου και τεχνολογίας με τους ρωσικούς φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.

Σύμφωνα με τη γεωπολιτική θεωρία του Μακίντερ, η οποία είναι αποδεκτή ως θεωρητική βάση των γεωπολιτικών δράσεων των ΗΠΑ, όταν αυτό συμβεί, το νέο αυτό σχήμα θα επικρατήσει στον κόσμο.Οι ΗΠΑ δεν ήταν διατεθειμένες να συμβεί αυτό και η Ουκρανία ήταν η κατάλληλη περιοχή για αντιπαράθεση δια αντιπροσώπου.

Η Ουκρανία με πρόεδρο τον Γιανουκόβιτς, συνέχιζε καιροσκοπικά να διαβουλέυεται με την ΕΕ για συμφωνία σύνδεσης και ταυτόχρονα να συνομιλεί με τον Πούτιν για είσοδό της στην Ευρασιατική Ενωση, μια οικονομικοπολιτική ένωση με τη Ρωσία, στην οποία θα συμμετείχαν επίσης και η Λευκορωσία, το Καζακτστάν και άλλες χώρες.

Η ΕΕ, με έντονη γερμανική παρότρυνση, προσέγγιζε την Ουκρανία, δίχως την παραμικρή αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις βλέποντας μόνο τα οικονομικά οφέλη για την Ευρώπη. Εντούτοις οι ΗΠΑ ανέπτυσσαν την πολιτική τους παρουσία μέσω

ΜΚΟ και της πρεσβείας τους στο Κίεβο, σε συνέχεια της πορτοκαλί επανάστασης (σ.σ. του 2004), οργανώνοντας φιλοδυτικές ομάδες οι οποίες διατύπωναν διάφορα αιτήματα, απολύτως αποδεκτά για τη δυτική νοοτροπία. Οπως δήλωσε η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ οι ΗΠΑ δαπάνησαν 5 δισ. δολάρια για το σκοπό αυτό. Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε, μάλλον επειδή ο Γιανουκόβιτς εμφανιζόταν αρκετά φιλορώσος.

Τα πράγματα οξύνθηκαν και πάλι όταν τέθηκε το θέμα επιλογής κατεύθυνσης για τη χώρα.

Οι ταραχές ξέσπασαν το Νοέμβριο του 2013 και σταδιακά έγιαν βίαιες. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς δεν υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, διότι επέλεξε να προσεγγίσει τη Ρωσία. Το θέμα ήταν στυγνά οικονομικό. Ο ουκρανός πρωθυπουργός είχε ζητήσει 20 δισ. ευρώ για να προσχωρήσει η Ουκρανία στην ΕΕ. Η ΕΕ πρότεινε 610 εκατομύρια ως μέγιστο ποσό. Ο Πούτιν πρότεινε 15 δισ. δολάρια, φθηνότερο αέριο και άλλες πιστώσεις εάν η Ουκρανία προσχωρούσε στην Ευρασιατική Ένωση. Ο Γιανουκόβιτς, την τελευταία στιγμή, το Φεβρουάριο του 2014 αρνήθηκε να υπογράψει τη Σύνδεση με την ΕΕ και προτίμησε να υπογράψει τη σύνδεση με την Ευρασιατική Ένωση του Πούτιν.

Το Κίεβο εξερράγη. Η νεολαία, η οποία έβλεπε το μέλλον της στη Δύση, με την κατάλληλη υποκίνηση, όπως επίσης και διάφορες ετερόκλητες ομάδες, μεταξύ των οποίων και φασιστικές οργανώσεις, το Φεβρουάριο του 2014 προχώρησαν σε μια σειρά διαδηλώσεων οι οποίες εξελίχθηκαν σε βίαιες ταραχές με απολογισμό 100 νεκρούς, 1500 τραυματίες και 100 αγνοούμενους. Η ηγεσία των διαδηλωτών ήταν μεικτή, φιλογερμανική και φιλοαμερικάνικη.

Οι διαδηλωτές κινήθηκαν βίαια αναντίον της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς και ο πρόεδρος διέφυγε στη Ρωσία παίρνοντας μαζί του ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας που είχε αποκτήσει ως πολιτικός κλεπτοκράτης. Οι διάδοχοί του, σαφώς αμερικανόφιλοι, έκαναν σαφή και άμεση δυτική στροφή, ενθαρρυμένοι από τη στήριξη, ακόμα και με παρουσία στο Κίεβο ανάμεσά τους, ανώτατων αμερικανικών παραγόντων».

Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος (10/2018) της έντυπης παρέμβασης δρόμου Έφοδος στον Ουρανό από την Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών). Διανέμεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά στους δρόμους, σε πολιτικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις, στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης για την ταξική συγκρότηση, την πολιτική οργάνωση και την επαναστατική προοπτική.

Κεντρική διανομή: Πολιτικός Χώρος Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια).

taksiki-antepithesi.espivblogs.net

για επικοινωνία: taksiki-antepithesi@espiv.net

Περιεχόμενα

– ΔΕΘ 2018: Τα αποκαλυπτήρια της «οικονομικά σταθερής και γεωστρατηγικά ισχυρής Ελλάδας» σηματοδοτούν το επιστέγασμα της κρίσης και το πέρασμα σε μια νέα, ακόμα πιο αναβαθμισμένη, φάση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

– Ενημέρωση από την Προβολή-Παρουσίαση των “Παρτιζάνων των Αθηνών” στα Εξάρχεια (ΕΜΠ 27/6/18).

– Για τη θρασύδειλη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, μέρα μεσημέρι, στην Ομόνοια…

– 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Έχουμε πολλούς λόγους για να μην έχουμε καμία ειρήνη με τους φασίστες και τ’ αφεντικά τους.

– Λευτεριά στον αναρχικό αγωνιστή Μάριο Σεϊσίδη.

– “Επαναστάτες” με το αζημίωτο…Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων.

– Μαθαίνουμε διαβάζοντας τον εχθρό…

– “…Ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στους λαούς που αντιμετωπίζεται μονάχα με την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης”. Μια συζήτηση μ’ ένα σύντροφο από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου.

– Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό.

– Ασύμμετρη απειλή είναι η καπιταλιστική κερδοφορία.

– “Να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας”. Συνέντευξη με τον αναρχικό σύντροφο Γιώργο Κυριακού, συγγραφέα του βιβλίου “Η αντίληψη των διωκτικών αρχών για τον αναρχικό χώρο κατά την περίοδο της δεύτερης επταετίας (1974-81)” (εκδόσεις Ευτοπική Βιβλιοθήκη).

– Περί των απελάσεων των ρώσων διπλωματών και άλλων δαιμονίων.

-Εισήγηση της κυπριακής συλλογικότητας Bandiera στην εκδήλωση της Ταξικής Αντεπίθεσης για τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα στην Κύπρο.

-Σχετικά με το “μετά-μνημόνιο”.

-Επίσκεψη της Άχεντ Ταμίμι στην Αθήνα.

φώτο εξωφύλλου: το Μάτι κρανίου τόπος, τα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης της Χ.Α μετά την “επίσκεψη” της Ταξιαρχίας Παύλος Φύσσας (31/3/17), το κοσμηματοπωλείο-τόπος της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια.

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Η γειτονιά των Εξαρχείων, εδώ και περίπου 4 δεκαετίες, αποτελεί ιδίωμα του μητροπολιτικού κέντρου και της συνακόλουθης σημειολογίας του. Γιατί, αν και ενταγμένα στους νόμους της αγοράς και την οικονομία της διασκέδασης, το ιστορικό και πολιτικό φορτίο των Εξαρχείων, τόσο ως σύμβολο, όσο και ως ορμητήριο των κοινωνικών αγωνιστών, δεν επέτρεψε τον ολοκληρωτικό αποχαρακτηρισμό τους. Η παράδοση και το ρίζωμα της αντίστασης, ως καθοριστικό στοιχείο στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων της γειτονιάς, αντιμετώπιζε τις επαναλαμβανόμενες απόπειρες ‘’ανάπλασης’’ ως ιδεολογική επίθεση και απόπειρα αλλοίωσης του κοινωνικού της χαρακτήρα. Και αυτό πραγματικά ήταν.

Τα Εξάρχεια, ως γειτονία του μητροπολιτικού κέντρου, δεν θα μπορούσε παρά να υποτάσσεται, έστω και ανορθόδοξα, στον νόμο της αξίας. Το ‘’κέντρο’’, ως έννοια ταξικού και δευτερευόντως γεωγραφικού προσανατολισμού, λειτουργεί ως διοικητήριο, ως σημείο συγκέντρωσης των υποδομών του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του, ως σημείο συμπύκνωσης των καπιταλιστικών σχέσεων και των επιμέρους αναπαραστάσεων τους. Από τα υπουργεία και τις τράπεζες, μέχρι τους εμπορικούς δρόμους και τα νυχτερινά διασκεδαστήρια, το κέντρο της πόλης αποτελεί την ενσάρκωση του αστικού φαντασιακού για τη ζωή και την οργάνωσή της.

Με δεδομένο λοιπόν πως η μητρόπολη αποτελεί μια ζωντανή σχέση για το κεφάλαιο, προσδιορίζοντας την έννοια της εργασίας, του ελεύθερου χρόνου, του δημόσιου χώρου, της διασκέδασης και κυρίως του ατόμου σε σχέση με το περιβάλλον του, το σύνολο της κοινωνικής ζωής και των αναγκών της, ταυτίζεται με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Έτσι, και η συγκέντρωση εκατοντάδων ‘’ανήσυχων’’ νεολαίων σε μια περιοχή, μεταφράζεται στη γλώσσα του κέρδους ως ενεργητικό καταναλωτικό δυναμικό, ως εγγυημένη επένδυση. Η εκ πείρας, εδώ και δεκαετίες, ικανότητα του κεφαλαίου να αφομοιώνει και να αναπαράγει την (αντεστραμμένη) ρητορική και κουλτούρα της αντίστασης, αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση για την (καταρχάς) ιδεολογική ηγεμονία του. Το underground και η υποκουλτούρα να σερβίρεται αφειδώς τα Σαββατόβραδα, η Αναρχία και η αντίσταση να περιφέρεται ως τουριστική ατραξιόν και ‘’σκανδαλώδη’’ εμπειρία που συμπυκνώνεται σε μια φράση: βγαίνω και εγώ στα Εξάρχεια.

Αυτή η (αναπόφευκτα) δισυπόστατη φυσιογνωμία των Εξαρχείων, από τη μία ως αγωνιστικό και από την άλλη ως καταναλωτικό πεδίο, αποτελεί τον πυρήνα, όχι για μια γενικόλογη απόπειρα εμπορευματοποίησης , αλλά για την επιχειρούμενη ιδεολογική και πολιτική συντριβή των ιδιαίτερων γνωρισμάτων μιας αντιστεκόμενης γειτονιάς. Πάνω σε αυτήν την ιδεολογική διαπάλη, ανάμεσα στον κόσμο του αγώνα και σε αυτόν του κεφαλαίου, θα κριθεί το μέλλον των Εξαρχείων, η υπόσταση του επαναστατικού κινήματος και η ικανότητα του να ορθώνει αντιστάσεις. Και αυτή η μάχη είναι πρωτίστως πολιτική, γιατί αυτή τη στιγμή τα Εξάρχεια, εκτός από τις κλούβες, είναι περικυκλωμένα και από τους κάθε λογής επενδυτές, που απαλλοτριώνουν την ιστορία μας, απονευρώνουν τους αγώνες μας και εισβάλουν στα εδάφη μας.

Τα όσα δρομολογούνται για τα Εξάρχεια, δεν μπορούν να ιδωθούν έξω από το ευρύτερο πολιτικοοικονομικό πλαίσιο της συγκυρίας. Η αναγκαιότητα του κεφαλαίου να ανοίγει νέες κερδοφόρες διαδρομές, ειδικότερα σε περιόδους κρίσης, υπερσυσσώρευσης και αποτελμάτωσης των επενδύσεων, αποτυπώνει την γενική κατεύθυνση και τον χαρακτήρα της οικονομίας. Σήμερα, στα πλαίσια της χρεοκοπίας και της μνημονιακής εποπτείας, η τουριστική-παρασιτική οικονομία προσδιορίζεται ως αναπτυξιακός πυλώνας για την απορρόφηση εργατικού δυναμικού και την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Αυτό το ζοφερό και θλιβερό μέλλον που επιφυλάσσουν στους εργαζόμενους, μετατρέποντας τους σε απροστάτευτους, εξαντλημένους και χαμηλόμισθους ‘’οικοδεσπότες’’ τουριστών στην ‘’όμορφη και φιλόξενη Ελλάδα’’, πέρνα μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και την μετατροπή της χώρας σε αχανή τουριστική ζώνη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, της αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και των νέων κατευθυντήριων γραμμών της, εντάσσεται και η επιχειρούμενη ανάπλαση των Εξαρχείων. Δημιουργία σταθμού του μετρό, μαζική εξαγορά κατοικιών από μεγαλοεπενδυτές για επινοικίαση σε τουρίστες, νεοαναγειρόμενα hostel, έως και ‘’εναλλακτικοί’’ ξεναγοί σε κινηματικές δομές και καταλήψεις.

Έτσι, ‘’το τελευταίο χωριό των αναρχικών στον κόσμο’’, όπως σκωπτικά αναφέρεται στα Εξάρχεια, ανάμεσα σε άλλους χαζοχαρούμενους χαρακτηρισμούς, ο τίτλος ενός πρόσφατου άρθρου, εντάσσεται ήδη στους πιο δημοφιλείς ‘’εναλλακτικούς’’ προορισμούς της Ευρώπης. Όμως, ακόμα και αν, προς το παρόν, τα ιδιαίτερα γνωρίσματα και δρώμενα των Εξαρχείων αποτελούν αξιοθέατο και τουριστικό πλεονέκτημα, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως πίσω από την αφομοίωση καιροφυλακτεί και η καταστολή. Έννοιες, ταυτόσημες και συμβατές με την υπάρχουσα κατάσταση που επιμελώς επιβάλλεται στην γειτονιά.

Πέρα λοιπόν από την ‘’ανεπαίσθητη’’ και ‘’ομαλά’’ εκπονούμενη αποϊδεολογικοποίηση των Εξαρχείων, συμβαίνει και η ταυτόχρονη υποβάθμιση και γκετοποίηση τους, η επιβολή μιας γενικευμένης αίσθησης ανασφάλειας και φόβου, η διάρρηξη των δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης. Δρομολογείται τελικά, η επέμβαση της αστυνομίας ως εγγυήτρια και αδιαφιλονίκητη δύναμη, για την ‘’επαναφορά της τάξης’’ και την αποκατάσταση της ‘’κοινωνικής ειρήνης’’. Κατά αυτόν το τρόπο, η εκβιαζόμενη απόσπαση συναινέσεων από την τοπική κοινωνία, που ήδη μετατοπίζεται λόγω της ακατάσχετης εγκληματικότητας ολοένα και πιο δεξιά, και η μεταστροφή της παραδοσιακής της θέσης απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, αποτελεί την βασικότερη προϋπόθεση για την απρόσκοπτη εισβολή, πρώτα της αστυνομίας και ύστερα του κεφαλαίου στην περιοχή. Και τότε δεν θα υπάρχει γυρισμός.

Πάνω στο τρίπτυχο εναλλακτισμός-υποβάθμιση-καταστολή, χτίζεται η απώλεια και η κατοχή του ζωτικού μας χώρου. Χτίζεται μια καθοριστική πολιτική ήττα για τον κόσμο της αντίστασης, μια ήττα πολιτικών, ηθικών και ιστορικών προεκτάσεων. Γιατί τα Εξάρχεια, αντανακλούν την υλική έκφραση των προταγμάτων μας, την ζωντανή μας πρόταση για τον καινούργιο κόσμο. Και χωρίς αυτά, θα είμαστε βαθιά και ανυπολόγιστα τραυματισμένοι. Να υψώσουμε οδοφράγματα απέναντι στην αστική ιδεολογία και τον εκχυδαϊσμό των μεταμοντέρνων-εναλλακτικών αφηγημάτων που σαρώνουν τα κινήματα, να καθαρίσουμε τις γραμμές μας και να περιφρουρήσουμε τα Εξάρχεια απέναντι στις ναρκομαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να τα διατηρήσουμε ως ζωντανό πεδίο ταξικής σύγκρουσης και όχι ως ‘’νησίδα’’ ή άλλων ειδών μικροαστικές φαντασιώσεις, να τα υπερασπιστούμε υλικά και πολιτικά απέναντι στους επενδυτές και την αστυνομία τους.

 Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ. ΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.