«Αν του είχα κόψει τα φτερά θα ήταν δικό μου
Και δεν θα το είχε σκάσει
Αλλά έτσι, θα έπαυε πια να είναι πουλί.»
Απόσπασμα από το βασκικό τραγούδι TxoriaTxori που μιλάει σε εποχές σκληρής λογοκρισίας για την ελευθερία και που είναι συνυφασμένο με την Επαναστατική Αριστερά για την Ανεξαρτησία. Αφιερωμένο στα πουλιά που λεύθερα πρέπει να πετούν εκεί στις απάτητες βουνοκορφές.
Κάλεσμα για την πανελλαδική κινητοποίηση στην ιστορική Νιάλα των Αγράφων, στις 4-5 Ιουλίου.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που με αφορμή τις κινητοποιήσεις στα Άγραφα κόντρα στην εγκατάσταση Αιολικών «Πάρκων» καλούσαμε στη σύζευξη των δύο κινημάτων της εποχής μας. Του Ταξικού με το Περιβαλλοντικό. Από τότε έχει μεσολαβήσει ένα αντί- Περιβαλλοντικό Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης Μητσοτάκη που ξεπερνάει τις προσδοκίες και των ίδιων των μεγαλοκαρχαριών,υπονομεύονταςάμεσα το περιβάλλον, τις προστατευόμενες περιοχές Natura, το δασικό οικοσύστημα και παραδίδοντας άνευ όρων, ζωτικής σημασίας περιοχές, στα αδηφάγα σχέδια του Κεφαλαίου.
Έχει μεσολαβήσει επίσης η εγκατάσταση εκσκαφικών μηχανημάτων στην ιστορική κορυφή της Νιάλας, με τη συνοδεία ισχυρών δυνάμεων της αστυνομίας που πραγματοποίησαν μια άτυπη κατάληψη των παρθένων αυτών ορέων-στη γνώριμη υπηρεσία των αφεντικών τους. Σε αγαστή βέβαια, συνεργασία με τις δικαστικές αρχές που απεύθυναν έωλες καταγγελίες σε τοπικούς αγωνιστές κι εξαπέλυσαν διώξεις εναντίον 4 αγωνιστών που έμπρακτα αμφισβήτησαν το ξεπούλημα/ «δημοπρασία» των κοινοτικών λιβαδιών στις μεγαλοεταιρείες. Παράλληλα, στελέχη των εταιρειών αυτών δεν χάνουν την ευκαιρία να κάνουν λόγο για αγωγές για διαφυγόντα κέρδη εκατομμυρίων ευρώ.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι ο εκφοβισμός εκείνων (των λίγων, είναι αλήθεια, δεδομένου του διακυβεύματος) που αγωνίζονται. Πάγια τακτική των ισχυρών. Την είδαμε πρόσφατα σε όλο της το μεγαλείο, στην περίπτωση της -επίσης- αγωνιστικά ιστορικής, Δραπετσώνας όπου ο γνωστός για τα έργα και το ποιόν του, Μελισσανίδης απειλεί με αντίστοιχες αγωγές τον Δήμαρχο Δραπετσώνας επειδή τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για τη μόλυνση που έχει παρεισφρήσει εώς και τις πιο κρυφές γωνιές της τιμημένης αυτής γειτονιάς. Που έχει κατακάτσει στα πνευμόνια όλων όσοι ζουν στα μέρη αυτά.
Το έργο αυτό το έχουμε δει, στο αποκορύφωμά του, στους Καλούς Λιμένες στην Κρήτη με τον ηρωϊκό αγώνα που έδωσε κόντρα στην παντοκυριαρχία των Βαρδινογιάννηδων, ο κοινοτάρχης Δημήτρης Κουτσάκης κι είχε ως αποτέλεσμα αρχικά τον ξυλοδαρμό του από μπράβους της οικογένειας στα γραφεία της εταιρείας, κατόπιν την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του και τελική τη δολοφονία του από πυροβολισμούς μπράβων. Το είδαμε εν πολλοίς στη Χαλκιδική όπου για χάρη του κολοσσού El Doradoκηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος κι απαγγέλθηκαν κατηγορίες εώς και για τρομοκρατία.
Στην Γκιώνα επίσης, εκεί όπου δύο εκ των πιο ισχυρών βιομηχάνων της χώρας, οι Κυριακόπουλος και Βαρδινογιάνης, έχουν μετατρέψει σε σεληνιακό τοπίο τα ιστορικά αυτά βουνά και παράλληλα εχουν επιβάλει ένα αποικιοκρατικού τύπου καθεστώς. Φυσικό ήταν, όταν είδαν να δημιουργείται μια κίνηση αντίδρασης με ταξικά/περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά που αμφισβητούσε κάθετα την κυριαρχία τους, να προχωρήσουν σε ότι ακολούθησε. Συνεχείς εμπρηστικές επιθέσεις και πυροβολισμοί/βανδαλισμοί οικογενειακού τάφου, εναντίον ενός μέλους του κινήματος.
Είναι γεγονός, ότι η αστικοποίηση και η εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου σε συνδυασμό με την ήττα στον Εμφύλιο, έχουν μετατρέψει την ελληνική επαρχία σε προνομιακό πεδίο κερδοφορίας των ισχυρών με έντονο πια το αντιδραστικό/συντηρητικό στοιχείο. Σε μια εποχή όπου οι αντικειμενικές συνθήκες (κλιμακούμενη ανεργία και γενικευμένη φτωχοποίηση) είναι αυτές που θα ευνοούσαν ένα ριζοσπαστικό και επαναστατικό κίνημα, χρειάζεται απαραίτητα το αντάμωμα με τις υποκειμενικές συνθήκες. Η στιγμή που περνάμε είναι έμπλεη ιστορικότητας και μας καλεί στη ριζοσπαστικοποίηση των ζωών μας, στην αναζήτηση προταγματικού αγώνα πέρα από την ατραπό της δυστοπικής εργασιακής πραγματικότητας, στο ξεπέρασμα των αγκυλώσεων και συνηθειών/ευκολιών για ένα μετωπικό ταξικό αγώνα.
Ένα πεδίο λοιπόν, που ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας είναι αυτό του περιβαλλοντικού αγώνα. Το περιβάλλον (περισσότερο από ποτέ, δοθέντους του ενεργειακού ζητήματος) είναι για το κεφάλαιο, ζωογόνος πηγή. Δεν θα σταματήσουν αν δεν αντλήσουν τον τελευταίο πλουτοπαραγωγικό πόρο. Εκεί πρέπει να είμαστε εμείς. Τόσο για να εμποδίσουμε τα σχέδια του κεφαλαίου όσο και για να μην αφήσουμε να υποθηκευθεί το μέλλον των επόμενων γενεών. Το περιβάλλον πρωτίστως είναιγια τον λαό, ως εκ τούτου, κάθε περιβαλλοντικός αγώνας εκκινεί από ταξική αφετηρία.
Επιπλέον, το περιβάλλον, έχει μια δικιά του αυθύπαρκτη οντολογική ταυτότητα και λειτουργεία με θαυμαστή ισορροπία και αλληλεπίδραση που καθιστά αμήχανο και τον πιο καλοσχεδιασμένο αλγόριθμο και που δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε με αμιγώς ανθρωποκεντρική προσέγγιση.
Τα Άγραφα έχουν αυτή τη στιγμή μια σημειολογική χροιά. Όχι μόνο ως η τελευταία παρθένα ορεινή περιοχή της Ευρώπης αλλά κι ως το μέρος που συγκλίνουν οι όλο και αυξανόμενοι τοπικοί αγώνες (π.χ το κίνημα για τους Υδρογονάνθρακες στην Ήπειρο, ο όμορφος αγώνας της κοινότητας των Σταγιατών έξω από τον Βόλο όπου βρίσκουν απέναντί τους έναν ακόμα άνθρωπο της νύχτας, τον Μπέο, ο νικηφόρος αγώνας των κατοίκων της Τήνου που έδιωξαν σε πρώτη φάση τα αιολικά «πάρκα» από το νησί τους).
Τα Άγραφα πρέπει να παραμείνουν απάτητα τόσο για τις επόμενες γενιές που δικαιούνται να πηγαίνουν σε βουνοκορφές λεύθερες κι όχι περιφραγμένες βιομηχανικές ζώνες, όσο και για τους υπόλοιπους αγώνες εν εξελίξει.
Αν χρειαστεί να μουγγρίσουν όπως περήφανα τραγουδούσαν οι αντάρτες του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ ας το κάνουν, αρκεί να μείνουν ελεύθερα βουνά, για ελεύθερους ανθρώπους.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
