ΣΥΖΗΤΗΣΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ
ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΡΥΘΡΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ
ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΦΕΡΡΑΡΙ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΤΟ
ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ & ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ “ΕΙΡΗΝΗ” & ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ (ΘΕΣ/ΝΙΚΗ)
ΠΕΛΟΤΟ – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ & ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ (ΞΑΝΘΗ)
ΠΕΜΠΤΗ 13/6 ΣΤΙΣ 21.00
ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΣΠ.ΤΡΙΚΟΥΠΗ 44 (ΕΞΑΡΧΕΙΑ)
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ & ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ)
Κυκλοφόρησε η μπροσούρα της Ταξικής Αντεπίθεσης :
“Καπιταλιστική κρίση και πόλεμος: Η Ελλάδα ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ”.
Κεντρική διάθεση από τον πολιτικό χώρο της ΤΑ
στη Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια)
Βιβλιοπαρουσίαση – Συζήτηση
Οι αναρχικοί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Λυσσασμένοι Προλετάριοι – Ανατρεπτικές Εκδόσεις).
Τεταρτη 29 Μαϊου στις 19:00 στον πολιτικό χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης (Σπύρου Τρικούπη 44)
Ο πόλεμος που έρχεται
δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν τελείωσε ο τελευταίος,
υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές
ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.
Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν
πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
είναι του εχθρού τους η φωνή.
Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
είναι ο ίδιος τους ο εχθρός.
Στο πλαίσιο της συζήτησης που έχει ανοίξει για το «Μακεδονικό Ζήτημα», με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, η Ομάδα Επαναστατικής Ιστορίας διοργανώνει εκδήλωση στον Πολιτικό Χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης, Σπ. Τρικούπη 44, με θέμα «ΔΣΕ και Σλαβομακεδόνες: μια εμβληματική ιστορία διεθνισμού». Το περιεχόμενο της εκδήλωσης αφορά στη στάση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο «Μακεδονικό Ζήτημα» την περίοδο του Μεσοπολέμου, καθώς και στους όρους διαμόρφωσης του σλαβομακεδονικού επαναστατικού κινήματος στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, με αποκορύφωμα τον κοινό αγώνα του ελληνικού και σλαβομακεδονικού λαού για τη νίκη του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης στην Ελλάδα.
«Οι κοινοί αγώνες του ελληνικού και του σλαβομακεδονικού λαού, αποτέλεσαν μια συνεκτική προλεταριακή θέση μάχης απέναντι σε δύο καταστατικά και αλληλοσυμπληρούμενα γνωρίσματα του ελληνικού καπιταλισμού: την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από τη μια και τον εθνικισμό από την άλλη.
Η εξάρτηση από τον Ιμπεριαλισμό, στοιχειοθετημένη από την αστική ιδεολογία, στη βάση της θεωρίας περί της «Ελλάδας ψωροκώσταινας» που μην έχοντας επαρκείς παραγωγικές ικανότητες και πλουτοπαραγωγικούς πόρους είναι καταδικασμένη να βρίσκεται υπό την υψηλή προστασία των μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να επιβιώσει, δένεται οργανικά με αυτήν του εθνικισμού και της «Μεγάλης Ιδέας», η οποία πατώντας ακριβώς πάνω στην θεωρούμενη παραγωγική ανεπάρκεια, προτάσσει ως διέξοδο την καταπίεση των εθνικών μειονοτήτων και την κατάκτηση –υπό την αιγίδα πάντα κάποιου ιμπεριαλιστή προστάτη- εδαφών γειτονικών κρατών που σύμφωνα με τον εθνικό ιδεολογικό μύθο άνηκαν στο προαιώνιο ελληνικό έθνος. Με το δίπολο αυτό, υποτέλειας και ραγιαδιασμού από τη μια και ενός πολεμοκάπηλου τυχοδιωκτικού εθνικισμού από την άλλη, συγκρούστηκε ολοκληρωτικά η πολιτική του επαναστατικού τότε ΚΚΕ, κατορθώνοντας να οικοδομήσει πάνω σε μια βαθιά ανάλυση της ελληνικής ιστορίας και των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων, τη δυνατότητα της επαναστατικής αλλαγής και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, ως δυνατότητα πραγματικά βιώσιμη και ρεαλιστική, ικανής να επιλύσει τα ζωτικά κοινωνικά επίδικα των υποτελών τάξεων.
Επιχειρώντας να συγκροτήσει τις δικές του θέσεις μάχης απέναντι στον ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον εθνικισμό, το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα οφείλει να σταθεί πάνω στην θεωρία και την πράξη του κομμουνιστικού κινήματος εκείνης της εποχής. Η θεμελιακή θέση του για «τον λαό, ο οποίος δεν μπορεί να απελευθερωθεί ο ίδιος εφόσον καταπιέζει άλλους λαούς» συμπυκνώνει την ουσία του προλεταριακού διεθνισμού και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!»
(Απόσπασμα από την εισήγηση)
Πέμπτη 21 Μαρτίου στις 19:00, στον πολιτικό χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης στη Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια)
Ομάδα Επαναστατικής Ιστορίας
“Να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας”
Συνέντευξη με τον αναρχικό σύντροφο Γιώργο Κυριακού, συγγραφέα του βιβλίου: Η αντίληψη των διωκτικών αρχών για τον αναρχικό χώρο κατά την περίοδο της δεύτερης επταετίας (1974-1981)” (εκδόσεις Ευτοπική Βιβλιοθήκη)
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Σάββατο 10 Νοεμβρίου στις 19:00
στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια)
**
Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της
Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)
– Από την πτώση της χούντας κι έπειτα αρχίζει και συγκροτείται ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα, μετά από μια απουσία πολλών δεκαετιών. Ποια είναι γενεαλογική του καταγωγή και τα σημεία αναφοράς που τον συγκροτούν ως πολιτικό χώρο;
– Δεν έχω συστηματικά μελετήσει το αρχειακό υλικό της περιόδου, ούτε συστηματικά έχω συνομιλήσει με τους πρώτους αναρχικούς στην Ελλάδα, για τις απαραίτητες διασταυρώσεις που ευνοούν πιο ασφαλείς αποφάνσεις. Μάλιστα δεν έχω δραστηριοποιηθεί ως μέλος του χώρου μας κατά τη διάρκεια της «δεύτερης επταετίας», όπως την ονομάτισε εύστοχα ο γνωστός γελοιογράφος Γ. Ιωάννου σε συλλογή σκίτσων του. Όμως για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της καταγωγής του χώρου θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας το σοβαρό κενό που αφήνει η κοινοβουλευτική αριστερά μέσα στη χούντα, την εκ των πραγμάτων «αυτοοργάνωση» του αντιχουντικού αγώνα και σαφώς την εισαγωγή των ιδεολογικών ρευμάτων του κινήματος του γαλλικού Μάη καθώς και της νεολαιίστικης εξέγερσης στις ΗΠΑ. Συνάμα οφείλουμε να δούμε το γεγονός ότι η ελλαδική μεταπολίτευση πραγματοποιείται παράλληλα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Χιλή, Κύπρος, κλπ.) και αντίρροπα με τους ταξικούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες που δίνονται σε όλη την οικουμένη σε μια περίοδο (Παλαιστίνη, Αφρική, λατινική Αμερική, κλπ.) που η συγκυριαρχία Ανατολής-Δύσης έχει δώσει ένα νέο νόημα στον ψυχρό πόλεμο αποκαλύπτοντας έμμεσα και διεθνείς σχεδιασμούς που αίρουν την εμπιστοσύνη στην κρατική διαχείριση του σοσιαλισμού. Έτσι, η έστω και μικρή συμμετοχή αναρχικών στον αντιχουντικό αγώνα, που φάνηκε στην κατάληψη της Νομικής και μετά στο Πολυτεχνείο, χωρίς να αναιρεί την ηγεμονική θέση της –μετέπειτα- εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία είχε προσχωρήσει σε νέα ιδεολογικά ρεύματα (μαοϊσμός, γκεβαρισμός, κλπ.) είχε μια διακριτή παρουσία σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση και εξεγερτική διεργασία.
Χωρίς πείρα, οργανωτικές διαδικασίες που να επιχειρούν τη σύνθεση οι αναρχικοί της πρώιμης μεταπολίτευσης είναι παντού: στους εργατικούς αγώνες, στις μαχητικές διαδηλώσεις, στις κινητοποιήσεις των γειτονιών, σε φοιτητικούς αγώνες, στην αντικουλτούρα, στην υπεράσπιση μειονότητας (ψυχασθενείς, ομοφυλόφιλοι, γυναικείο ζήτημα, κλπ.). Η εναντίωση στο κράτος και στους κυρίαρχους θεσμούς του, ο ανταγωνισμός με την αριστερά και τους χειρισμούς της, η αντίθεση με την ιεραρχία, θα λέγαμε ότι υποκαθιστούσε την έλλειψη οργάνωσης αφού υπήρχε ένα διαρκές πεδίο αντιπαράθεσης. Αργότερα, μετά την παρακμή των πρώτων ακηδεμόνευτων εργατικών αγώνων που έδωσαν τη σκυτάλη στους αυτόνομους φοιτητικούς αγώνες (Ν.815) και στο τέλος της επταετίας στους μαθητικούς, ίσως τότε διαμορφώνεται το νέο «επαναστατικό υποκείμενο» της νεολαίας.
Κι αυτό όμως πρέπει να το εξετάσουμε υπό βάρος της καμπής-παρακμής των διεθνών κινημάτων βάσης όσον αφορά τον ταξικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα όπως και της συστηματικής επεξεργασίας εκ μέρους των κρατών του καπιταλισμού της μητρόπολης με στόχο την αφομοίωση και τον προσανατολισμό ή επιμερισμό τους σε «νέα» κινήματα. Σε κάθε περίπτωση ο απολογισμός της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Πολιτών που εξέδωσε τη συλλογή «Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται», Νοέμβριος 1983, από τη σκοπιά της δράσης των αυτόνομων-αριστεριστών είναι εξαιρετικά χρήσιμος. Γράφουν: «…Οι αναρχικοί αποτελούσαν μια ολιγάριθμη ομάδα στη διάρκεια της διχτατορίας. Παρ’ όλα αυτά τόσο στη διάρκεια της όσο και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η παρουσία τους και η δραστηριότητά τους δεν περνά απαρατήρητη. Είναι σημαντική η δραστηριότητά τους τόσο στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων π.χ. στη Νομική, όσο και στην εξέγερση του Νοέμβρη, μέσα στην εργατική συνέλευση και στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους της Αθήνας. Στη μεταπολιτευτική περίοδο αποτέλεσαν και αποτελούν το κόκκινο πανί για τους ταύρους της εξουσίας και τους υποστηριχτές τους. Από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης αντιμετωπίστηκαν τόσο από τους αριστεριστές όσο και από τα κόμματα της αριστεράς με ποικίλους τρόπους που ξεκινούσαν από την προσπάθεια καταγγελίας και περιορισμού τους και έφταναν στις συγκρούσεις με αυτούς. Συγκρούσεις που δεν είχαν τόσο ιδεολογικό χαρακτήρα αλλά πρακτικό, δηλαδή ξυλοδαρμοί. Η αντιμετώπιση του ολιγάριθμου πράγματι των αναρχικών σε σχέση με το κίνημα που αντιπροσώπευαν, με βιαιότητες και την προσπάθεια απομόνωσης εμφανίζουν ένα κύριο χαρακτηριστικό. Είναι η μεθοδολογία αντιμετώπισης των αντίθετων απόψεων. Μια μεθοδολογία που διαπνέει τόσο τα κόμματα της αριστεράς όσο και τους αριστεριστές…»
– Στη μεταβατική μεταχουντική περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή, παρ’ ότι η Αριστερά ενσωματώνεται ομαλά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, υπάρχουν ακόμα υπολείμματα του σκληρού αντικομμουνιστικού κράτους που συγκροτήθηκε από τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα. Ποια ήταν η εικόνα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους απέναντι στον νεαρό αναρχικό χώρο και πως τον αντιμετώπιζε;
– Η ηγεσία των μπάτσων συνεχίζοντας το ίδιο μετεμφυλιακό τροπάριο κι έχοντας το «αναρχικό» ως το απόλυτο κακό διαχρονικά, βρέθηκε μπροστά στην ανάπτυξη δράσεων που αυτοχαρακτηρίζονταν «αναρχικές»! Με την ορολογία αυτή ενσωμάτωνε τόσο στο λεξιλόγιό της όσο και στη μεθοδολογία της κατασταλτικής της πολιτικής, τις δράσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τις ένοπλες οργανώσεις, την κάθε λογής δραστηριότητα που δεν οριζόταν ως κοινοβουλευτική.
Τεράστια σύγχυση επικρατούσε στα επιτελεία που οδηγούσε και στην αναποτελεσματικότητα. Υπάρχει π.χ. έγγραφο το οποίο αναφέρει για τα μέλη ομάδας «εξτρεμιστών της αριστεράς και αναρχικών»: «εμφορείται υπό κομουνιστικών αρχών», «είναι γενικός γραμματεύς της ΠΑΣΠ Τεργέστης… η σύζυγός του είναι Γιουγκοσλαυϊκής καταγωγής», «εμφορείται υπό ‘’λαϊκο-σοσιαλιστικών’’ αρχών και πιστεύει εις την ένοπλην λαϊκήν εξέγερσιν» «είναι υποστηρικτής των αρχών του ΤΣΕ ΓΚΟΥΕ ΒΑΡΑ… η σύζυγός του είναι βουλγαρικής καταγωγής», «εμφορείται υπό κομ/κών αρχών», «αναπτύσσει φιλοαναρχικήν δραστηριότητα και φέρεται ως υποθάλπτων τους εξτρεμιστάς και αναρχικούς», «Ανήκεν εις την ‘’ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ’’ και εξέδιδε τα περιοδικά ‘’ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ’’ και ‘’ΕΠΙΘΕΣΙΝ’’ εις Τεργέστην… τας 7-11-71 και 29-7-72 συμμετέσχεν εις συσκέψεις της ‘’Α.Α’’… εργάζεται εις τυπογραφείον του Πανεπιστημίου ‘’ΡΩΣΙΚΟ’’ της Τεργέστης’’… τυγχάνει φίλος του ΒΑΛΥΡΑΚΗ Ιωσήφ (του γνωστού αντιχουντικού στελέχους του ΠΑΚ, βουλευτή, υφυπουργού και υπουργού Δημόσιας Τάξης επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ…) και συνδέεται στενά με τους αναρχικούς», «εκφράζεται δια της δράσεως: ‘’Χίλιες φορές με την Γιουγκοσλαβία και καμμιά με την Ελλάδα’’», «ενυμφεύθη μετ’ Ιταλού, ευρίσκεται μάλλον εις Λιβύην και κατέχει δυο διαβατήρια Ελληνικόν και Ιταλικόν», «στέλεχος του Κ.Κ. Ιταλίας», «αντιπρόσωπος της Εστίας του φοιτητικού Κτιρίου NEGRELLI, σοσιαλιστικών αρχών».
Σε άλλο έγγραφο αναφέρονται ως στόχοι των «ένοπλων» αναρχικών ανάμεσα σε σχετικά «λογικούς στόχους» για μια ένοπλη δράση (υπουργοί, βιομήχανοι, δικαστές κλπ.) μια καλτσοβιομηχανία, ένα πυρηνικό εργοστάσιο που δεν υπάρχει, ένας λυκειάρχης κάπου στην Αττική κι ένας καθηγητής σε επαρχιακή πόλη! Σε άλλα έγγραφα κατονομάζουν ως αναρχικούς μέλη της ΟΠΑ-Ρήξης ή άλλων οργανώσεων. Σε άλλα τους συνδέουν με διεθνείς τρομοκρατικές ενέργειες, με παλαιστίνιους, αιγύπτιους, με συνδέσμους τρομοκρατών ενώ δε λείπουν οι διαρκείς αναφορές για επικείμενες τρομοκρατικές ενέργειες. Σε άλλο έγγραφο φτάνουν να μιλούν για τα ξυραφάκια που βάζουν στα μαλλιά τους για να τραυματίζονται οι συνάδελφοί τους την ώρα της σύλληψης!
Παρ’ όλη όμως τη σύγχυση, την έλλειψη σοβαρής επίγνωσης και ανάλυσης για το αναρχικό «φρούτο» οι διωκτικές αρχές και για λόγους σκοπιμότητας και αναπαραγωγής του ίδιου του μηχανισμού δημιουργούν την εικόνα σε προϊσταμένους και υφισταμένους τους ότι «τους έχουν στο χέρι» δημιουργώντας ένα κλίμα τρόμου και προετοιμασίας για την αντιμετώπισή τους. Έτσι, στήνουν σκευωρίες με κατηγορίες για τρομοκρατική δράση ενώ έχουν ήδη θωρακιστεί και θεσμικά με νόμους οιονεί ιδιώνυμους (Ν. 410/76, 774/78) που βεβαίως καταγγέλλονται από το μεταπολιτευτικό κίνημα στους δρόμους.
– Ποιος ήταν ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ από το 1981 κι έπειτα στην αναβάθμιση και επιστημονικοποίηση του τρόπου με τον οποίον εκφράζονταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί εναντίον του αναρχικού χώρου;
– Όπως ακριβώς το θέτετε, μετά το 1981, οι «μανούλες» του ΠΑΣΟΚ αναβαθμίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Έτσι λοιπόν όχι μόνο δεν καταργούν τα ΜΑΤ αλλά εμπλουτίζουν το μηχανισμό καταστολής με το σώμα των ΜΕΑ. Το ΠΑΣΟΚ ως νέος διαχειριστής της υπηρεσίας Ασφάλειας, παρόλο που στο μηχανισμό της «αλλαγής» ενυπάρχουν αναγκαία πρόσωπα από τον προηγούμενο και που κάποιες φορές εκφράζουν την αδικαιολόγητη –εν τέλει- ανασφάλειά τους, κάνει μια σχετική χαρτογράφηση του χώρου μας.
Αυτά όσον αφορά το μαστίγιο, διότι το καρότο αφορά στην προσπάθεια αφομοίωσης του νεολαιίστικου αυτού κινήματος κατόπιν μιας συστηματικής και νηφάλιας μελέτης της δραστηριότητάς του. Η εμπλοκή της Γ.Γ. Νέας Γενιάς και του κυρίου Κώστα Λαλιώτη σε στενότατη συνεργασία μετά του κυρίου Στέφανου Μανίκα με χρηματοδοτήσεις και διευκολύνσεις για την προώθηση του ελληνικού ροκ άρα της προσπάθειας για την έμμεση χειραγώγηση της νεολαίας που βρισκόταν εκτός των τειχών κι αποτελούσε φυσική της έκφραση, η συστηματική προσπάθεια της δημιουργίας ελεγχόμενων μηχανισμών στα σχολεία (μαθητικά συμβούλια) στο πλαίσιο της «ενθάρρυνσης της συμμετοχής της νεολαίας» μετάδωσε κάτι παραπάνω από σύγχυση στην αρχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Τα κατά Ανδρέα «περήφανα νιάτα» όμως ξεκίνησαν να τρώνε ξύλο τρία χρόνια μετά,σε μια εκ νέου δράση των επιχειρήσεων «Αρετής», άμα τη εμφανίσειτης μουσικής σκηνής πανκ που για ένα χρονικό διάστημα έγινε η πολιτιστική έκφραση του χώρου μας.
Δίπλα σε αυτά θα πρέπει να αναφερθούμε ότι σε όλη τη διάρκεια της καραμανλικής επταετίας οι αναρχικοί και το ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν κοντά σε περιστάσεις, όχι βέβαια ως πολιτικοί οργανισμοί αλλά ως πρόσωπα κι από τις δυο πλευρές. Δικηγόροι και μέλη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος αποτέλεσαν τη νομική υπεράσπιση αναρχικών (Κυρίτσης, Κωσταντινίδης, κλπ.) μέλη του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν κοντά με αναρχικούς σε διάφορες επιτροπές εναντίον επιλογών της κυβέρνησης (τρομονόμοι, απελάσεις αγωνιστών, απεργίες, κλπ.), σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις χωρίς αυτό να σημαίνει μια συνειδητή συστράτευση ή πολιτική συνεργασία. Υποθέτω όπως αντίστοιχα με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όπου π.χ. ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Δραγασάκης έχει το θράσος να υποδέχεται τους εναντίον του, αναρχικούς διαδηλωτές, ως «δικά μας παιδιά», γεγονότα που δεν δικαιολογούν πάλι μια συστράτευση ή πολιτική συνεργασία ερμηνεύοντας έτσι χυδαία την συμπόρευση της προηγούμενης περιόδου στη βάση της κοινωνίας, το ΠΑΣΟΚ αξιοποίησε όσο μπορούσε τις προσβάσεις του όσον αφορά στην κατανόηση άρα και προσπάθεια χειρισμού του χώρου.
Έτσι το «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του επταετία πραγματοποίησε τομές στους διωκτικούς μηχανισμούς, σε ένα πλαίσιο «ομοιοπαθητικής θεραπείας» όπως κωμικά αναφέρει ο αγνοημένος μας ιστορικός Νίκος Ψυρούκης: στο όνομα του περιορισμού της δεξιάς στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» αναβάθμισε την καταστολή, στο όνομα της «εθνικής ανεξαρτησίας» ρίζωσε -στην κυριολεξία- τη χώρα στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στο όνομα της προστασίας των «μη προνομιούχων» δημιούργησε τα νέα τζάκια της άρχουσας τάξης ενισχύοντας το θεσμικό και ιδεολογικό υλικό μιας ταξικής επίθεσης αλλάζοντας ουσιαστικά τον κοινωνικό χάρτη με ισχυρές «περιφέρειες» συναίνεσης και καταναλωτικής αδηφαγίας και διαφθοράς των λαϊκών στρωμάτων. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ εγκαινίασε σε κάθε γειτονιά το κέτερινγκ σε εκδηλώσεις κομματικές και ελεγχόμενες από το «συντεχνιακό» του κράτος.
Μέσα σε αυτήν την επταετία είναι χαρακτηριστικές οι άτυπες ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών», μια σύνθεση ακροδεξιών και πρασινοφρουρών που η παρουσία τους ήταν διακριτή το φθινόπωρο του 1985 στις αντικατασταλτικές δράσεις του αναρχικού χώρου και με κορυφαίο γεγονός τη δολοφονία του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά από την αστυνομία. Η συνέχεια της δεκαετίας του ’90 όπως και της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας μας έχουν ένα ενδιαφέρον από την άποψη της συνέχειας του κράτους και της αξιοποίησης των μεταρρυθμίσεων του ’80 με συνέργεια της δυσδιάστατης κατεύθυνσης (κίνημα-κόμμα) του νέου πόλου της «αριστεράς και της προόδου» όπου οι μεταμοντέρνες διακηρύξεις μιας δικαιωλάνδης (φανταστικής χώρας υπεράσπισης των διαχωρισμένων δικαιωμάτων) συναντούν ευμενώς το σύνολο σχεδόν του αναρχικού κινήματος να ακολουθάει –μαχητικά και καλοπροαίρετα βέβαια- έχοντας χάσει τον πολιτικό-ταξικό του ορίζοντα. Σημαντικό είναι να επισπεύσουμε ένα διάλογο που θα μας βοηθήσει να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας, της πολιτικής σκέψης που πρέπει να παραμένει ανοιχτό πεδίο σύνθεσης, λαμβάνοντας υπόψη μας το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης σε αυτή την ιδιαίτερη γωνιά του πλανήτη.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου: “Η αντίληψη των διωκτικών αρχών για τον αναρχικό χώρο κατά την περίοδο της δεύτερης επταετίας (1974-1981)” (εκδόσεις Ευτοπική Βιβλιοθήκη)
Σάββατο 10 Νοεμβρίου στις 19:00
στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Εκδήλωση-Συζήτηση: ο αντιδραστικός άξονας Ελλάδας-Κύπρου Ισραήλ
και ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στην Κύπρο
Ενημέρωση από σύντροφο της συλλογικότητας
Bandiera (Κύπρος)
Πέμπτη 19/7 στις 19.00
στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια)
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
ρεμπέτικο – λαϊκό γλέντι οικονομικής ενίσχυσης
με συντροφική κομπανία
για την κάλυψη δικαστικών εξόδων συντρόφου*
στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια
την Κυριακή 18 Μάρτη από τις 14.00 και μετά…
* ο σύντροφος Λ.Β συνελήφθη στις 10 Φλεβάρη του ‘12 για επίθεση σε ενεχυροδανειστήριο στη Νέα Ιωνία και το Δεκέμβρη του ‘17 καταδικάστηκε από το Εφετείο Αθηνών σε ποινή κάθειρξης δέκα μηνών με τριετή αναστολή.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
κείμενο του συντρόφου που δημοσιεύθηκε το Μάη του 2012:
Γύρω στις 3.30 τη νύχτα της 10ης Φλεβάρη 2012, ξημερώματα της 48ωρης γενικής Απεργίας, λίγο πριν τον ιστορικό ξεσηκωμό της 12ης Φλεβάρη, και ενώ λίγο νωρίτερα έχω επιστρέψει στο σπίτι μου, δέχομαι τη μεταμεσονύχτια και δίχως ένταλμα «επίσκεψη» των μισθοφόρων του Κράτους των αφεντικών. Αμέσως μετά την εμφάνισή μου στην εξώπορτα, θα βρεθώ στην Ασφάλεια του Αστυνομικού Τμήματος Νέας Ιωνίας.
Εκεί, ανάμεσα σε βρισιές, τραμπουκισμούς, απειλές και καλοπιάσματα κατηγορούμαι για κάποια ενέργεια που είχε γίνει νωρίτερα ενάντια σ’ ένα ενεχυροδανειστήριο της λεωφόρου Ηρακλείου, για το σπάσιμο μιας βιτρίνας και τη ρίψη μπογιών, σε κάποιο απ’ αυτά τα «μικρομάγαζα» που στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης πολλαπλασιάζονται σαν καρκινώματα. Από τους ασυρμάτους τους ακούγεται ότι παρόμοιες ενέργειες έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλα τέτοια «μικρομάγαζα» σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Το παιχνίδι του καλού και του κακού συνεχίζεται με διάφορους πρωταγωνιστές ασφαλίτες στους οποίους και δεν παραλείπω να δηλώσω ότι για μένα όλοι αυτοί οι «έντιμοι καταστηματάρχες» δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τους σύγχρονους μαυραγορίτες. Γύρω στις 7 το πρωί, και ενώ εξακολουθούν να με κρατούν σιδεροδέσμιο και αρνούμαι να τους υπογράψω οτιδήποτε, μου ανακοινώνουν ότι θα με μεταφέρουν στη Γ.Α.Δ.Α.
Περίπου τρεις ώρες αργότερα βρίσκομαι στον 6ο όροφο αυτού του ευαγούς ιδρύματος, στο «τμήμα προστασίας κράτους και δημοκρατικού πολιτεύματος». Εκεί και μετά από μια σύντομη επανάληψη των ίδιων κατηγοριών και ενώ μου έχουν κατάσχει το κινητό τηλέφωνο και τον αναπτήρα μου, βρίσκομαι για πολλές ώρες σ’ ένα διάδρομο ν’ αναμένω την εξέλιξη της υπόθεσης. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες θα βρεθούν δίπλα μου μερικοί προσαχθέντες και αργότερα οι συλληφθέντες της απεργιακής διαδήλωσης της 10ης Φλεβάρη, ξυλοκοπημένοι από τους «μεροκαματιάρηδες» ματατζήδες. Οι ώρες περνούν και τελικά γύρω στις 8 το βράδυ μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για «εγκληματική οργάνωση», «απόπειρα εμπρησμού κατά συναυτουργία» και «διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς». Tην άλλη μέρα το πρωί με οδηγούν στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Εκεί, με την αλληλέγγυα παρουσία δεκάδων συντρόφων, συντροφισσών και φίλων, ο εισαγγελέας θα μου απαγγείλει τις κατηγορίες της «διακεκριμένης (απρόκλητης) φθοράς ξένης ιδιοκτησίας κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία τελεσθείσα από περισσότερους των δύο δράστες» και της «απόπειρας εμπρησμού κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία». Το αυτόφωρο θα αναβάλει την εκδίκαση της υπόθεσης για τις 17 Φλεβάρη. Πέντε μέρες αργότερα και ενώ αρκετοί ιδιοκτήτες-μαυραγορίτες έχουν σπεύσει να παραβρεθούν ως μάρτυρες κατηγορίας, η εκδίκαση της υπόθεσης θ’ αναβληθεί, λόγω της αποχής των δικηγόρων, για τις 15 Ιούνη 2012.
Εδώ και χρόνια, έχω εντάξει τον εαυτό μου εκεί που μου ορίζει η ταξική μου συνείδηση, η αναγκαιότητα και η επιθυμία για Αντίσταση και Αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του: με την ένταξή σε κατειλημμένα εγχειρήματα, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες και ακηδεμόνευτα εργατικά σωματεία, με την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και τους διωκόμενους αγωνιστές, με τη συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στους φασίστες, τους ρατσιστές και τους πάτρωνές τους, με την παρουσία σε αδιαμεσολάβητους αγώνες που –μέσα στην επέλαση του ολοκληρωτισμού και κόντρα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες– αποτελούν το μοναδικό υπαρκτό εχθρό των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών κάθε πτυχής της ζωής μας. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω, θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί μ’ αυτούς που σε κάθε εποχή και κάθε τόπο αγωνίζονται ενάντια στ’ αφεντικά και τους μαυραγορίτες, τους τοκογλύφους και τους αργυραμοιβούς, τους έμμισθους και άμισθους φρουρούς τους. Γιατί όπως έχει ειπωθεί και σε άλλους, όχι και τόσο μακρινούς και διαφορετικούς καιρούς, εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ’ναι, όσο δυνατοί και να ’ναι.
Για την Έφοδο στον Ουρανό, για την κοινωνική Απελευθέρωση, για την Ταξική Αντιεξουσία!
Λ.Β
Αθήνα, Μάης 2012