ΠΟΙΑ “ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ”; Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΕΝΤΕΙΝΕΤΑΙ…

Μέσα στη σημερινή συγκυρία βαθέματος της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, και εν αναμονή της ψήφισης ενός ακόμα πακέτου αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων καθ’ υπόδειξη των ιμπεριαλιστών δανειστών ως απαράβατου όρου για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μέσα από τον Κανονισμό που έχει ήδη υπερψηφιστεί από το Δ.Σ του ΟΑΕΔ και έχει ήδη τεθεί για έγκριση στο υπουργείο Εργασίας, εντείνει τον πόλεμό της ενάντια σ’ εκείνα τα στρώματα του εργαζόμενου λαού που βιώνουν –με τον πιο σκληρό τρόπο– στο πετσί τους τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της μνημονιακής επταετίας, εντείνει τον πόλεμό της ενάντια στους άνεργους και τις άνεργες.

Στα πλαίσια της ευθυγράμμισης με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, με τον συγκεκριμένο Κανονισμό υπό τον αποκαλυπτικό τίτλο «καθορισμός μέτρων ελέγχου της ανεργίας, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των ανέργων καθώς και επιβαλλόμενων κυρώσεων σε περίπτωση μη συμμόρφωσης σε υποχρεώσεις», επιχειρείται να θεσπιστεί το φακέλωμα μέσω της καθιέρωσης ποινολογίου, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε “νομοταγείς” και μη άνεργους,  η εμπέδωση της ψευδούς συνείδησης ότι για τη μαζική ανεργία –η οποία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μαστίζει περίπου έναν στους τέσσερις εργαζόμενους και έναν στους δύο νέους εργαζομένους– υπεύθυνο δεν είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που διαχρονικά τη γεννά και την τρέφει, αλλά οι ίδιοι οι άνεργοι και οι άνεργες.

Συνοπτικά, μεταξύ άλλων ο συγκεκριμένος Κανονισμός –που είναι ξεπατικωμένος από τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα εγχειρίδια– προβλέπει:

– Την υποχρέωση των ανέργων να υποβάλουν αποδεικτικά στοιχειά των ενεργειών τους για την εύρεση εργασίας. Ως αποδεικτικά στοιχεία θεωρούνται οι αιτήσεις πρόσληψης, η συμμετοχή σε συνεντεύξεις, η επαφή και η αποστολή βιογραφικών ακόμα και σε ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας (δουλεμπορικά γραφεία). Σε περίπτωση μη προσκόμισης των συγκεκριμένων στοιχείων, ο ΟΑΕΔ θα προχωρεί στη διακοπή της κάρτας ανεργίας (επομένως και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της ελεύθερης μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς που δικαιούται οι κάτοχοι της) καθώς και του επιδόματος ανεργίας (σ’ όσους άνεργους και άνεργες το λαμβάνουν).

– Την υποχρέωση των ανέργων να αποδεχτούν οποιαδήποτε εργασία, κατάρτιση, συμβουλευτική υπηρεσία τους “προσφερθεί” από τον ΟΑΕΔ. Σε σχέση με την “προσφερόμενη” εργασία οι περιορισμοί που προβλέπονται ως προς το ύψος του μισθού είναι ελάχιστοι, και αίρονται προοδευτικά όσο μεγαλύτερος είναι ο χρόνος ανεργίας. Οι μακροχρόνια άνεργοι θεωρούνται απόλυτα αναλώσιμοι αφού, ενδεικτικά, με άνω του 18μηνου ανεργία, υποχρεώνονται να εργαστούν σε οποιαδήποτε ειδικότητα, λαμβάνοντας το ξεροκόμματο του κατώτατου μισθού. Η μη αποδοχή οποιαδήποτε εργασίας, κατάρτισης, συμβουλευτικής υπηρεσίας συνεπάγεται και πάλι την διαγραφή από τα μητρώα ανέργων και την διακοπή χορήγησης του επιδόματος ανεργίας.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ως πρόθυμος και υπάκουος πολιτικός διαχειριστής των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών προσταγών, επιχειρεί –μέσω του συγκεκριμένου εκτρωματικού Κανονισμού– την παρουσίαση μιας πλασματικής εικόνας “μείωσης της ανεργίας” (μέσω της διαγραφής χιλιάδων ανέργων από τα μητρώα του ΟΑΕΔ), την εξοικονόμηση κονδυλίων από την περαιτέρω περικοπή των επιδομάτων ανεργίας, την εντονότερη υποτίμηση της ήδη υποτιμημένης εργατικής δύναμης, τη δημιουργία στρατιών ανέργων με σκυμμένο το κεφάλι, πειθήνιων και έτοιμων να δεχτούν την οποιαδήποτε θέση, ανεξαρτήτως μισθολογικών απολαβών, ωραρίων και συνθηκών εργασίας, διαθέσιμων για το ξεζούμισμα τους από την αχόρταγη κρεατομηχανή του  Κεφαλαίου.

Να μην τους αφήσουμε! Να μην κάνουμε άλλα βήματα πίσω! Να σπάσουμε τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Να μην αποδεχτούμε τη χαμοζωή που μας “προσφέρουν” και το ακόμα πιο άθλιο μέλλον που μας προετοιμάζουν. Να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική δύναμη μας, να συγκροτηθούμε ταξικά, να οργανωθούμε πολιτικά, ν’ αντισταθούμε και ν’ αγωνιστούμε έτσι ώστε να βάλουμε τέρμα σ’ αυτόν τον κατήφορο για ν’ ανοίξουμε το δρόμο στην επαναστατική προοπτική,  για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΕΚΤΡΩΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΟΑΕΔ

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Αθήνα, Γενάρης 2017

Μοίρασμα προκηρύξεων στη Φοιτητική Λέσχη του ΕΚΠΑ στην Ιπποκράτους ενάντια στο lock out του Δεκεμβρίου στη Νομική

Ανακοίνωση σχετικά με το lock-out του Δεκεμβρίου στη Νομική

Στις 14/12 η Νομική σχολή Αθηνών παρέμεινε κλειστή «λόγω προσωρινών τεχνικών προβλημάτων», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ανακοίνωση της γραμματείας της σχολής. Δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος έσπασαν έμπρακτα το lock-out, μπήκαν στον προαύλιο χώρο της σχολής και άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα, ενώ διμοιρίες των ΜΑΤ άρχισαν να περικυκλώνουν τη σχολή. Στη συνέχεια, οι φοιτητές αποχώρησαν και το απόγευμα πραγματοποιήθηκε πορεία προς την πρυτανεία.

Η στάση αυτή των πρυτανικών αρχών και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φυσικά δεν είναι τυχαία, αν αναλογιστεί κανείς ότι  την ίδια μέρα ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση, η οποία διοργανωνόταν από διάφορες πολιτικές συλλογικότητες, με θέμα τη χορήγηση άδειας στον αγωνιστή πολιτικό κρατούμενο Δ.Κουφοντίνα, στην οποία θα μιλούσαν δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, νομικοί και πανεπιστημιακοί. Μάλιστα, την προηγούμενη μέρα είχε σταλεί στις φυλακές απόρρητο έγγραφο από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου, το οποίο απαγόρευε στον Δ. Κουφοντίνα να παρέμβει τηλεφωνικά στην εκδήλωση, απειλώντας τον με την πειθαρχική κύρωση απαγόρευσης υποβολής αίτησης για άδεια για τα επόμενα δύο χρόνια!

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με αυτές τις πρακτικές φίμωσης και ηθικής εξόντωσης ενός πολιτικού κρατούμενου, ο οποίος δικαιούται εδώ και επτά χρόνια άδεια, εξακολουθώντας να παρεμβαίνει με το λόγο του στα κοινωνικά δρώμενα, επιβεβαιώνει τη συνέχεια του κράτους, του αυταρχισμού των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και της μεροληπτικής αντιμετώπισης των κρατουμένων, οι οποίοι έχουν στρατευτεί στην αγώνα για την επανάσταση. Τέτοιες πρακτικές απροκάλυπτου αντικομμουνιμού, που θυμίζουν τις δηλώσεις μετανοίας, παραπέμπουν στην περίοδο του μετεμφυλιακού κράτους, όπου το επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα δεν λύγισε μπροστά στις εξορίες, στις φυλακές, στα ξερονήσια, στα βασανιστήρια και στη διαπόμπευση. Αποδεικνύουν περίτρανα την υποκρισία και τον κίβδηλο χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας για το πως αντιλαμβάνεται ο αστικός κόσμος τις έννοιες «ελευθερία του λόγου και της έκφρασης».

Είναι χαρακτηριστικό ότι για τρίτη φορά μέσα σε διάστημα περίπου ένα μήνα επιβλήθηκε lock-out στη νομική σχολή, καθώς είχαν προηγηθεί τα lock-out στις 14/11 και 5-6/12 λόγω των διαδηλώσεων για την επίσκεψη του πολιτικού εκπροσώπου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Ομπάμα και την «επέτειο» για τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, αντίστοιχα. Βέβαια, και σε αυτές τις περιπτώσεις η δικαιολογία ήταν ότι η σχολή παρέμεινε κλειστή λόγω «κυκλοφοριακών ρυθμίσεων» και «προσωρινών τεχνικών προβλημάτων», αντίστοιχα. Μάλιστα, σύμφωνα με ανακοίνωση της σχολής για το τρέχον ακαδημαϊκό εξάμηνο απαγορεύονται όλες οι εκδηλώσεις έξω από τα πλαίσιο της πανεπιστημιακής διδασκαλίας, διότι προβάλλεται ως επιχείρημα ότι δεν επαρκούν οι αίθουσες για διδασκαλία, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να χάνουν τα μαθήματά τους!

Ενώ λοιπόν, οι πρυτανικές αρχές διατείνονται ότι οι φοιτητές χάνουν τα μαθήματά τους λόγω των εκδηλώσεων, γεγονός το οποίο δεν αληθεύει, τους είναι πολύ εύκολο  να επιβάλλουν πραξικοπηματικά lock-out, περικυκλώνοντας τη σχολή με ΜΑΤ. Ενώ, λοιπόν οι φοιτητές στη Νομική ακούνε συνεχώς για την «ελευθερία του λόγου και της έκφρασης», για την «έλευθερη διακίνηση ιδεών»,  είναι πολύ εύκολο στην κυβέρνηση σε σύπμνοια με τις πρυτανικές αρχές να κλένουν τη σχολή, προκειμένου να ακυρώσουν εκδηλώσεις, φιμώνοντας πολιτικούς κρατούμενους.

Επειδή, όμως οι φοιτητές στη Νομική έχουν γράψει ιστορία, συμμετέχοντας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με την κατάληψη της σχολής το Φλεβάρη του 1973, επειδή τα πανεπιστήμια δεν είναι μόνο οι αίθουσες διδασκαλίας, αλλά και χώροι κοινωνικής δραστηριοποίησης, πολιτικοποίησης, ιδεολογικής -πολιτικής ζύμωσης και αντιπαράθεσης, αμφισβήτησης και κινηματικής ριζοσπαστικοποίησης  τέτοιες ενέργειες δεν πρέπει να μην μείνουν αναπάντητες. Γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο- ό,τι έχει απομείνει από αυτό- κατακτήθηκε με αγώνες. Γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο ανήκει στον εργαζόμενο λαό και στη νεολαία. Γιατί η νεολαία στρατευμένη με το εργατικό-λαικό κίνημα οργανώνεται, μάχεται και νικά.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας επάξια την κοινωνική γενοκτονία των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, ως υπεύθυνη για τη συνέχεια της εξαθλίωσης και της φτωχοποίησης του λαού και της εργατικής τάξης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για το περαιτέρω τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως προκύπτει από τις διαπραγματεύσεις κατά τη διάρκεια της β αξιολόγησης , αποβλέπει τώρα και στην περιστολή των πολιτικών –δημοκρατικών ελευθεριών. Επειδή, λοιπόν τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά όλα κερδίζονται με αγώνες, το οργανωμένο κίνημα θα περιφρουρήσει τις κατακτήσεις του και θα νικήσει.

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
ΤΟ LOCK-OUT ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Όλοι σην εκδήλωση: “15 χρόνια αιχμάλωτος. 7 χρόνια όμηρος”, με παρέμβαση του Δ.Κουφοντίνα (ΑΣΟΕΕ 1/2, 19:ΟΟ)

Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Κάλεσμα στην εκδήλωση – συζήτηση “15 χρόνια αιχμάλωτος. 7 χρόνια όμηρος”, με παρέμβαση του Δ.Κουφοντίνα (ΑΣΟΕΕ 1/2, 19:ΟΟ)

Μετά τη νίκη της Αμερικανοκρατίας και του ντόπιου αστισμού το ’49 όλες οι κυβερνήσεις της χώρας μέχρι και σήμερα βρίσκονται υπό τον γεωπολιτικό έλεγχο και την πολιτική ηγεμονία της Αμερικάνικης αυτοκρατορίας.

Η Ε.Ο. 17Ν αποτέλεσε ένα μικρό αντάρτικο αντιστασιακό σχηματισμό που συγκροτήθηκε μέσα σε συνθήκες νέου γύρου βίας και τρομοκρατίας σε βάρος του ελληνικού λαϊκού κινήματος. Εμπνευσμένη από την Kουβανέζικη επανάσταση και τις νέες δυναμικές που αυτή προσέφερε στην κομμουνιστική παράδοση. Μικρογραφία ενός λαϊκού στρατού, μια αιρετική φράξια μέσα στη νέα γραμμή του ειρηνικού μονόδρομου προς τον σοσιαλισμό. Ένας εφιάλτης για την ντόπια πλουτοκρατία και τους Αμερικάνους που διήρκεσε για περίπου 30 χρόνια. Ένας εφιάλτης που σταμάτησε το καλοκαίρι του 2002 μετά την έκρηξη βόμβας στα χέρια του αγωνιστή Σ. Ξηρού.

Από τότε μέχρι και σήμερα, περίπου 15 χρόνια μετά, η στρατηγική του πολιτικού ρεβανσισμού από την πρεσβεία των Η.Π.Α. και τον ντόπιο αστισμό δεν φαίνεται να έχει κοπάσει. Από τα βασανιστήρια στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός στον πολυτραυματία Σ. Ξηρό με τη συμμετοχή Άγγλων πρακτόρων μέχρι την απαγόρευση θεατρικής παράστασης στο εθνικό θέατρο με πρωταγωνιστή ηθοποιό που υποδύεται τον Σ. Ξηρό. Από τις ωμές παρεμβάσεις της αμερικάνικης πρεσβείας για απαγόρευση της βιβλιοπαρουσίασης του Δ. Κουφοντίνα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα μέχρι τις άθλιες αντικομμουνιστικές μεθοδεύσεις της εισαγγελέως Περιμένη άξιο συνεχιστή του μετεμφυλιακού κράτους διώξεων και φυλακίσεων σε βάρος λαϊκών αγωνιστών.

Όλες αυτές όμως οι μεθοδεύσεις μπορεί και να μην έπιαναν τόπο εάν στον πολιτικό ρεβανσισμό δεν συμμετείχαν και οι σημερινοί σοσιαλοδημοκράτες που αποτελούν και τους κατεξοχήν υπεύθυνους για την χορήγηση άδειας στον αγωνιστή.

Σήμερα στο πρόσωπο του επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα, του επαναστατικού συμβόλου Δ. Κουφοντίνα, η σοσιαλδημοκρατία επιχειρεί να πάρει μια ιδεολογική, ιστορική αναμέτρηση από τα μεταπολιτευτικά ρεύματα σκέψης που τόλμησαν να επαναδιατυπώσουν με τις πράξεις τους την στρατηγική πεποίθηση ότι ο δρόμος για τον σοσιαλισμό για να είναι επαναστατικός θα είναι και ένοπλος.

Έτσι, η αποκήρυξη της δράσης της 17Ν και η δήλωση μετάνοιας του επαναστάτη τίθονται σαν προαπαιτούμενα για την χορήγηση άδειας από τη κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας και σαν “προαπαιτούμενα” του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. για την εκταμίευση των δόσεων στην εξαρτημένη αποικία τους.

Οφείλουμε σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να συσπειρωθούμε για να διεκδικήσουμε την χορήγηση άδειας στον πολιτικό κρατούμενο Δ. Κουφοντίνα. Απέναντι στον αυταρχισμό, στην κρατική τρομοκρατία και στο πετσόκομμα των κοινωνικών και ταξικών κατακτήσεων. Γιατί εάν αποδεχθούμε σιωπηρά ο Δ. Κουφοντίνας να παραμείνει σήμερα όμηρος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σκάβουμε τον αυριανό μας λάκκο σαν κίνημα και σαν εργατική τάξη νομιμοποιώντας τις δικές μας διώξεις, τα δικά μας ξερονήσια, την λογοκρισία, την αυθαιρεσία και τον φασισμό.

Γιατί ο αγώνας του κομμουνιστή συντρόφου είναι αγώνας όλων μας.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη δίκη του αναρχικού συντρόφου Μάριου Σεϊσίδη (19 Ιανουαρίου)

Την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου δικάζεται στο Εφετείο στη Λουκάρεως, ο αναρχικός σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, κατηγορούμενος για την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σόλωνος, τον Ιανουάριο του 2016, καθώς και για ακόμη 6 ληστείες που συνέβησαν την περίοδο 2002-2006, στο κέντρο της Αθήνας. Ληστείες τις οποίες οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, τις καταλογίζουν, στο δημιούργημά τους, αυτό της ομάδας των ” ληστών με τα μαύρα”.

Η δίκη του συντρόφου έρχεται να κλείσει τον κύκλο διώξεων και δικών, που ξεκίνησαν μετά τη σύλληψη και το βαρύτατο τραυματισμό, από σφαίρες μπάτσων, του αναρχικού συντρόφου Γιάννη Δημητράκη, στην απαλλοτρίωση στην ΕΤΕ, στη Σόλωνος και την έκδοση ενταλμάτων για τους Μάριο Σεϊσίδη, Σίμο Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη. Οι σύντροφοι αντιστεκόμενοι στους διωκτικούς μηχανισμούς επέλεξαν την ελευθερία τους μέσα από το δύσκολο δρόμο της φυγοδικίας. Το 2009, επικηρύσσονται από 2 εχθρούς του λαού, τα μεγαλοστελέχη και υπουργούς του τότε κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, Μ.Χρυσοχοϊδη και Γ.Παπακωσταντίνου, έναντι του ποσού των 600.000 ευρώ. Οι σύντροφοι Σ.Σεϊσίδης και Γ.Τσιρώνης μετά τη σύλληψή τους τελικά αθωώνονται για αυτή την υπόθεση.

Ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, μετά από 11 περίπου χρόνια φυγοδικίας, συνελήφθη στις 4 Αυγούστου του 2016, μαζί με το σύντροφο Κώστα Σακκά, κατά τη διάρκεια τυχαίου αστυνομικού μπλόκου και έπειτα από καταδίωξη, από τα ένστολα καθεστωτικά σκυλιά της ομάδας ΔΙΑΣ, στη περιοχή της Σπάρτης. Οι διωκτικοί μηχανισμοί θα επιδείξουν για μια ακόμη φορά το μένος τους ενάντια στους αγωνιστές, αφού τόσο στη σύλληψη, όσο και στην κράτησή τους, θα υποστούν άγριο ξυλοδαρμό από τα ανδρείκελα της αντιτρομοκρατικής, γεγονός που επαναλήφθηκε στο υπόγειο του Εφετείου, στο Μάριο, με σκοπό τη λήψη DNA.

Ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού-αντικαπιταλιστικού κινήματος μέσα από μια πολύχρονη διαδρομή. Μια διαδρομή που ξεκινάει από την περίοδο του 1996 και περιλαμβάνει, τόσο τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες όσο και το δύσβατο δρόμο των 11 χρόνων φυγοδικίας. Ένας αγωνιστής που στρατεύθηκε στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων, παλεύοντας για την Κοινωνική Επανάσταση και την ελευθερία. Αποδεικνύοντας στους διώκτες του την αντίθεση ανάμεσα στο θάρρους και την αξιοπρέπεια των αγωνιστών που μάχονται για την αταξική κοινωνία και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο , και στη βαρβαρότητα και το φιλοτομαρισμό των οργάνων ενός σάπιου και απάνθρωπου συστήματος που βασίζεται στο κέρδος.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Εφετείο (οδός Λουκάρεως)
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου, 9πμ, 6ος Όροφος, αίθουσα Δ120Γ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Διαδήλωση αλληλεγγύης στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα (Σάββατο 21/1)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ – ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

[…] Τα δακτυλικά τους αποτυπώματα
δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών
φυλάγονται στα αρχεία της ιστορίας,
τα δακτυλικά τους αποτυπώματα είναι
οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές που διασχίζουν το μέλλον […]

Γ. Ρίτσος

Την Πέμπτη 5 Γενάρη κατά τη διάρκεια επιχείρησης των ΕΚΑΜ και της Αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνονται η καταζητούμενη και επικηρυγμένη αναρχική Πόλα Ρούπα και η αναρχική Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.

Μαζί με την Π. Ρούπα οι ένοπλοι φρουροί του Κεφαλαίου και του Κράτους του, συλλαμβάνουν και στην ουσία απαγάγουν -με την πλήρη κάλυψη, αν όχι με την πλήρη καθοδήγηση των αρμόδιων υπ. Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης- και τον εξάχρονο γιο της (και γιο του αναρχικού-μέλους του Επανασταστικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη) Βίκτωρα-Λάμπρο. H συγκεκριμένη ενέργεια αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη -για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα- επίδειξη κρατικής εκδικητικότητας που ξύπνησε μνήμες από τις πιο μαύρες σελίδες του μετεμφυλιακού κράτους, από τις “παιδουπόλεις” της Φρειδερίκης όπου εγκλείονταν για να “διαπαιδαγωγηθούν” τα παιδιά των αγωνιστών.

Η απεργία πείνας και δίψας που ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, οι άμεσες κινητοποιήσεις εντός και εκτός των τειχών των φυλακών και η γενική κατακραυγή ήταν εκείνες που απελευθέρωσαν από τον εγκλεισμό τον Βίκτωρα-Λάμπρο για να βρεθεί κοντά στους συγγενείς του, ήταν εκείνες που ανάγκασαν τους κυβερνητικούς αξιωματούχους -πάλαι ποτέ “προστάτες του συντάγματος” και θιασώτες του δικαιωματισμού και νυν πολιτικοί εκπρόσωποι του ντόπιου και υπερατλαντικού καρτέλ της “αντι”τρομοκρατίας- μαζί με όλο το υπηρεσιακό σκυλολόι τους να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να οδηγηθούν σε άτακτη υποχώρηση.

Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα επιβολής ενός ανομολόγητου αλλά υπαρκτού καθεστώτος εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους, το οποίο (μεταξύ άλλων) περιλαμβάνει την επιβολή εξοντωτικών ποινών και ειδικών συνθηκών κράτησης, προφυλακίσεις συγγενών μελών της ΣΠΦ, σφράγισμα της Νομικής Σχολής για την απαγόρευση εκδήλωσης αλληλεγγύης όπως επίσης και την συνεχή άρνηση χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που αρνούνται να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας, όπως ο κομμουνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας και ο αναρχικός Κώστας Γουρνάς.

Είμαστε σε συνθήκες ταξικού-κοινωνικού πολέμου και ζούμε σε καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται για ένα αναντίρρητο γεγονός το οποίο οι δυνάστες μας δεν το ξεχνούν. Γι’ αυτό και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο ενάντια στους πολιτικούς εχθρούς τους. Οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούν τους κατεξοχήν ομήρους αυτού του πολέμου. Γι’ αυτό πασχίζουν με όλα τα μέσα για την κοινωνική απομόνωση και τη φυσική-ηθική εξόντωση των έγκλειστων αγωνιστών και αγωνιστριών, γι’ αυτό και πασχίζουν με όλα τα μέσα για την απονοηματοδότηση της ένοπλης πολιτικής του Επαναστατικού Αγώνα, που εδώ και σχεδόν μια δεκαπενταετία αγωνίζεται αταλάντευτα, βάζοντας στο στόχαστρό του κρατικούς-καπιταλιστικούς-ιμπεριαλιστικούς στόχους και δομές, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των απόκληρων και των φτωχών, των εργατικών και των λαϊκών στρωμάτων, για την αντικρατική-αντικαπιταλιστική προοπτική, για την Κοινωνική Επανάσταση.

Κόντρα στη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια και τον αναχωρητισμό, κόντρα στην επέλαση του Κεφαλαίου και του Κράτους του, να σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων και των συντροφισσών, να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβληθεί (και συνεχώς διευρύνεται) ενάντια στους πολιτικούς κρατούμενους, να σπάσουμε στο δρόμο τον τρόμο, να συγκροτηθούμε ταξικά, να οργανωθούμε πολιτικά και ν’ αγωνιστούμε για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ-ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ

Διαδήλωση αλληλεγγύης στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα:
Σάββατο 21/1 στις 12:00 από το Μοναστηράκι

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
[πρώην Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ]

Τελευταία ανακοίνωση της Συνέλευσης αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ. Πρώτη ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδας Αναρχικών και Κομμουνιστών)

1

Η Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ συγκροτήθηκε το Μάρτη του 2014, ως αποτέλεσμα πολιτικής πρωτοβουλίας με αφορμή την εξάμηνη ανάληψη της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ και σκοπό την ανάληψη και συνδιαμόρφωση δράσεων ενάντια στην ΕΕ και τις ευρωεκλογές. Το ζήτημα της ελληνικής συμμετοχής στην ΕΕ κρίθηκε ως ένας κρίσιμος κόμβος της επαναστατικής στρατηγικής, που διαπερνά κάθετα το σύνολο της ταξικής πάλης όπως διαμορφώνεται στην παρούσα ιστορική στιγμή της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επέλασης: «Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις, κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες, προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στ’ άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι τεκτονικές πλάκες που μετακινούνται μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι του ακόμα πιο αντιδραστικού, του ακόμα πιο ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θ’ ανοίξουν το δρόμο για το στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος. Ένας στρατηγικός στόχος που δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια προλεταριακή θέση για το άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από την πίεση των (αντιδρ)αστικών-«ευρωσκεπτιστικών» δυνάμεων- της ευρωζώνης του.
Το κάλεσμα ήταν χτισμένο πάνω στην ενότητα της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστική πάλης, πάνω στις αξίες και τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού και όχι του εθνικιστικού και αντιδραστικού ευρωσκεπτικισμού, θέτοντας ως φυσικούς συμμάχους τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις της Ευρώπης.
Στιγμή εκκίνησης της συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ υπήρξε η συγκέντρωση ενάντια στη σύνοδο των Υπουργών Οικονομικών (Ecofin) και την ελληνική προεδρία της ΕΕ την 1η Απρίλη του 2014.

2

Στα δυόμιση χρόνια πορείας και δράσης της, η Συνέλευση επεδίωξε να συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης, όπως αυτή διαμορφώθηκε (ειδικά μετά το 2012) σε μια περίοδο ταξικής ήττας και αφομοίωσης της λαϊκής ανυπακοής, αλλά και κινηματικής υποχώρησης. Κεντρική πολιτική επιλογή υπήρξε η σύγκρουση με την εγχώρια αστική τάξη και η ανάδειξη της αναγκαίας, για τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα, ρήξης με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Η επιθετική κίνηση εναντίον των βασικότερων αρμών της αστικής εξουσίας, δηλαδή η κίνηση που αμφισβητεί ευθέως τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης του ελληνικού κράτους στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, υπήρξε η πυξίδα λόγου και δράσης της συνέλευσης.

Η επιθετική αυτή κίνηση εκφράστηκε κυρίαρχα με παρεμβάσεις στο πεδίο της κεντρικής πολιτικής σκηνής (συνεχής παρουσία σε αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις, συγκεντρώσεις ενάντια σε Eurogroup, συμμετοχή στην αντιμπεριαλιστική διαδήλωση στη γερμανική πρεσβεία, υπεράσπιση του ταξικού ΟΧΙ ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα, κλπ). Μια πολιτική δουλειά που εκφράστηκε πολύμορφα και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ στην Αθήνα, όπου η Συνέλευση πραγματοποίησε εκδήλωση στα γραφεία της, ενώ συμμετείχε και στο δυναμικό και αυτοπεριφρουρούμενο μπλοκ αναρχικών, αντιεξουσιαστών και κομμουνιστών στη διαδήλωση της 15ης Νοέμβρη. Ταυτόχρονα, η Συνέλευση δούλεψε και στο επίπεδο της μοριακής αποτύπωσης της ταξικής πάλης, συμμετέχοντας ενεργά και στο μέτρο των δυνάμεών της σε εργατικούς αγώνες και απεργιακές περιφρουρήσεις (με τη συμμετοχή της στο Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια), στις δράσεις ενάντια στις εργοδοτικές δολοφονίες στα ΕΛΠΕ και τα EVEREST, στη δημιουργία δομών αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, στο πεδίο της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, στην αντιφασιστική πάλη, στον αγώνα ενάντια στο ναρκεμπόριο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό στα Εξάρχεια (με την ενεργή συμμετοχή μας από την πρώτη μέρα του αγώνα και μετέπειτα με τη συμμετοχή μας στη Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων) κλπ. Τα δυο επίπεδα δραστηριότητας (κεντρικό και μοριακό) δεν αποτελούν για εμάς μια διάζευξη, δε χωρίζονται μεταξύ τους με σινικά τείχη, αλλά αποτελούν μια οργανική ενότητα και ένα διαλεχτικό σχήμα. Η δραστηριότητά μας στα πεδία αυτά οφείλει να υπηρετεί μια κοινή στρατηγική. Η πολιτική παρέμβαση στην ταξική πάλη πρέπει να είναι κοινωνικά γειωμένη και να ακουμπάει (πάντα αναλογικά) όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Ακριβώς όπως σε όλα τα επίπεδα εντοπίζεται και η επίθεση του κεφαλαίου.

Βασικός άξονας δράσης της Συνέλευσης όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσε και η ανάδειξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Όχι απλά με την έκφραση της σε συλληφθέντες στο εξωτερικό (όπως η συγκέντρωση στην ισπανική πρεσβεία σε ένδειξη αλληλεγγύης σε αντιφασίστες που συνελήφθησαν στην Ισπανία επειδή πάλεψαν δίπλα στις λαϊκές πολιτοφυλακές στην Αν. Ουκρανία), αλλά με την προσπάθειά μας να οικοδομήσουμε ένα πραγματικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Σε αυτή την κατεύθυνση παρευρεθήκαμε ως παρατηρητές στη “Διεθνή Αντιφασιστική Συνάντηση για το Donbass” στις 10 και 11 Οκτώβρη του 2015 στην Αθήνα, συμμετείχαμε στο 7ο Διεθνές Αντιιμπεριαλιστικό Συνέδριο του Λαϊκού Μετώπου (Τουρκίας) στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 2016, μέλη μας συμμετείχαν σε αντιιμπεριαλιστικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Συρία, στο Λίβανο και στο Κουρδιστάν, σαν συνέλευση στηρίξαμε τη συναυλία αλληλεγγύης του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (Τομέα Ελλάδας) στα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum, ενώ την Πρωτομαγιά θα συμμετέχουμε και στο αντιφασιστικό καραβάνι στην Αν. Ουκρανία.

3

Μετά από δυόμιση χρόνια δραστηριότητας, θεωρούμε αναγκαία την ιδεολογική και πολιτική -επομένως και οργανωτική- αναβάθμιση της Συνέλευσης. Της συγκρότησης, δηλαδή, εκείνης της οργανωτικής μορφής που θα συμβάλει με τις δυνάμεις της στην προλεταριακή ανασυγκρότηση και την ταξική αντεπίθεση σε μια εποχή φρενήρους επέλασης του κεφαλαίου.
Για να βρούμε, όμως, εκείνη την οργανωτική μορφή κατά τη γνώμη μας θα πρέπει να ορίσουμε το πολιτικό περιεχόμενο που θα τη γεμίσει. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει, έστω και ακροθιγώς, να ορίσουμε στη δοσμένη κοινωνική συγκυρία: α) το πεδίο του εχθρού β) το πεδίο της κοινωνίας και γ) το πεδίο του ευρύτερου κινήματος. Ακολούθως, θα πρέπει να ορίσουμε τη δική μας θέση μέσα στα πεδία αυτά, όπως και τους πολιτικούς σκοπούς και τα μέσα.

4

Από το 2007 σέρνεται μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μια νομοτελειακή κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Η επίσημη κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η ιδεολογία της κυρίαρχης εκμεταλλευτικής τάξης, προσπαθεί να πείσει τις υποτελείς τάξεις πως η κρίση αποτελεί μια δυσλειτουργία του συστήματος που θα επιδιορθωθεί με τη λήψη συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων μέτρων που θα επαναφέρουν την ανάπτυξη και την ανάκαμψη της οικονομίας. Κι ακόμα χειρότερα προσπαθεί να μας πείσει πως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι, πως ζούσαμε πάνω από τις πραγματικές μας δυνατότητες, πως «μαζί τα φάγαμε».
Η αλήθεια, όμως, είναι πως η κρίση βρίσκεται στο ίδιο το DΝΑ του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι το σημείο έκρηξης των εγγενών του αντιφάσεων. Είναι η ίδια η «επιτυχία» του καπιταλισμού (υπερσυσσώρευση κερδών, άρα και κεφαλαίου), που οδηγεί και στην αποτυχία του (αδυναμία επαρκών επενδύσεων). Η κρίση γεννιέται στο σκληρό πυρήνα του συστήματος, στη σφαίρα της παραγωγής, περνά στις άλλες οικονομικές σφαίρες (κυκλοφορία, διανομή), και καταλήγει σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Η καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται ακαριαία ως καθολική κρίση αναπαραγωγής ολόκληρου του υπάρχοντος status quo: είναι ταυτόχρονα οικονομική, επισιτιστική, οικολογική, κρίση του νομικού και πολιτικού εποικοδομήματος, κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης της αστικής πολιτικής κλπ. Η μονιμοποίηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επανακάμψει η διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή. Αλλά, η οποιαδήποτε υποτυπώδης και αναιμική ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα πατήσει πάνω στο τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και την ανακατανομή στο συσχετισμό ισχύος ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία υπέρ του πρώτου και εις βάρος της δεύτερης.

Ταυτόχρονα, η κρίση γεννά γεωπολιτικές ανακατατάξεις, επαναπροσδιορισμούς συμμαχιών και ανταγωνισμών και όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων. Οι «θερμές» και «ψυχρές» περιφερειακές συγκρούσεις ολοένα και πυκνώνουν (Ουκρανία, Συρία, Υεμένη, Μαύρη Θάλασσα, Αρκτική, Νότια Σινική Θάλασσα κλπ), ενώ το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου επανεμφανίζεται. Ενδεικτική είναι η αλλαγή του δόγματος του ΝΑΤΟ, η στοχοποίηση της Ρωσίας ως «εχθρικής χώρας» και η δημιουργία της νατοϊκής δύναμης ταχείας επέμβασης στην Ανατολική Ευρώπη. Μάλιστα, σύμφωνα με απόρρητο τηλεγράφημα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που διέρρευσε το WikiLeaks και δημοσίευσε πριν 4 χρόνια η βρετανική εφημερίδα Guardian, το ΝΑΤΟ είναι πλήρως προετοιμασμένο να εξαπολύσει «κεραυνοβόλο πόλεμο» εναντίον της Ρωσίας. Ο Ρώσος Στρατηγός Νικολάι Μακάροβ, δήλωνε το 2011: «Δεν αποκλείω τοπικές και περιφερειακές ένοπλες συγκρούσεις με εξέλιξη ενός πολέμου μεγάλης κλίμακας, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πυρηνικών όπλων». Στο πλαίσιο αυτό κινείται και η αναθεωρημένη «Λευκή Βίβλος για την Άμυνα» της γερμανικής κυβέρνησης, όπου καθορίζεται η αναβάθμιση της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής του γερμανικού κράτους και στοχοποιείται η Ρωσία ως πρόκληση για την ασφάλεια της ΕΕ. Στον πρόλογο της «Λευκής Βίβλου» η καγκελάριος Ά. Μέρκελ γράφει με νόημα: «Ο κόσμος του 2016 είναι αναστατωμένος (…) Η ειρήνη και η σταθερότητα δεν είναι κάτι δεδομένο ακόμα και για την Ευρώπη». Μέσα σε αυτό το περιβάλλον διαρκούς κρίσης και οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, οι λαοί δεν πρέπει να ταυτιστούν με τις αστικές τάξεις των χωρών τους στο όνομα ενός δήθεν «πατριωτικού» δόκανου. Θα πρέπει να σφυρηλατήσουν τον προλεταριακό διεθνισμό, να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, να υψώσουν τις δικές τους σημαίες.

Η δημιουργία ενός πλατιού διεθνιστικού μετώπου είναι σήμερα αναγκαία προϋπόθεση για να ορθώσουμε αναχώματα στην οξυμένη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και στο ενδεχόμενο να στηθεί ένα ακόμα σφαγείο για τους λαούς όλου του κόσμου. Ενός μετώπου που θα χτίσει την προλεταριακή αντεπίθεση, την επαναφορά στο προσκήνιο της ιστορίας των πληβείων και των κολασμένων. Να ξαναγράψει την ιστορία ο εργαζόμενος λαός, συντρίβοντας το κεφάλαιο και τις αντιδραστικές δυνάμεις που το υπηρετούν. Και αναγκαία συνθήκη γι’ αυτό είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγωνιζόμενους, με βασικό προαπαιτούμενο τη μάχη που δίνουμε στον ίδιο μας τον τόπο.

5

Οι τριγμοί της καπιταλιστικής κρίσης υπήρξαν ακόμα μεγαλύτεροι στην Ελλάδα, όντας ο «αδύναμος κρίκος» της ΕΕ. Η ελληνική κρίση είναι μεν ενταγμένη στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ωστόσο περιλαμβάνει και κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: η ελληνική οικονομία εμφανίζει υψηλό δημόσιο χρέος, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγωγή και αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που οφείλονται στην πρόσδεση στην ΕΕ και ειδικά στη συμμετοχή στην ΟΝΕ, οι οποίες προϋπέθεταν τη διάλυση του πρωτογενή τομέα και την παράδοση του στο διεθνές κεφάλαιο, την αποβιομηχανοποίηση, αλλά και την ευνοϊκή πολιτική απέναντι στα μονοπώλια μέσα από τη χρηματοδότησή τους, τη μείωση της φορολογίας για τα κέρδη τους και τις φοροαπαλλαγές. Η Ελλάδα κατέχει ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με μια υποβασταζόμενη οικονομία και ισχυρές εξαρτήσεις από ΕΕ και ΗΠΑ, ενώ η θέση της χώρας στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό διαρκώς υποβαθμίζεται. Για την ελληνική αστική τάξη η πρόσδεση στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι όρος επιβίωσης και όχι απλά μια «επιλογή στρατοπέδου». Το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, δηλαδή η διαφορετική δύναμη πυρός των κεφαλαίων, η αναπόφευκτη ανισομετρία της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης και οι συνακόλουθες διαβαθμίσεις, διαστρωματώσεις και σχέσεις ισχύος μεταξύ των κρατών, αποτελεί το πεδίο δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου και του κρατικού σχηματισμού που το εκπροσωπεί. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι σχέσεις εξάρτησης βαθαίνουν καθοριστικά, ενώ, ταυτόχρονα και αδιαχώριστα, διαμορφώνεται το κατάλληλο περιβάλλον (οικονομικό, νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό) για την κερδοφορία του ντόπιου κεφαλαίου. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι τα ίδια τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Για αυτό και τα προλεταριακά λαϊκά συμφέροντα μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνο μέσα από μια στρατηγική ρήξης και σύγκρουσης με την ΕΕ και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Ο κόσμος της εργασίας σήμερα δέχεται μια διπλή καταπίεση από τους ιμπεριαλιστές δανειστές και την ντόπια αστική τάξη, που αναπτύσσουν μια ανισόμετρη και ιεραρχημένη συμμαχία, μετατρέποντας σταδιακά τον τόπο σε μια τεράστια (τυπική ή άτυπη) Ειδική Οικονομική Ζώνη. Το βάθεμα του καθεστώτος εξάρτησης σήμερα αποτυπώνεται ξεκάθαρα με τη διπλή λειτουργία των μνημονίων ως: α) βασικό μοχλό απαξίωσης της εργατικής δύναμης και β) ιμάντα μεταβίβασης αξίας και υπεραξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο. Η πολύπλευρη και καταιγιστική επίθεση εναντίον των εργατικών λαϊκών συμφερόντων είναι η προϋπόθεση της επανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δημιουργεί όμως ευρεία κοινωνική δυσαρέσκεια και απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής σκηνής. H καθίζηση πολιτικών σχηματισμών και η ανακατάταξη του αστικού πολιτικού τοπίου με τις πρώην «αντιμνημονιακές» δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) να ηγούνται πλέον της μνημονιακής επέλασης δείχνει όχι μονάχα την προσαρμοστικότητα του συστήματος, αλλά και τις δικές μας ελλείψεις στην οργάνωση και κατεύθυνση της λαϊκής ανυπακοής από τις επαναστατικές δυνάμεις.

6

Στο κοινωνικό πεδίο παρατηρούμε μια στάση μουδιάσματος και αναμονής, κυρίως έπειτα από την ανάληψη της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα σοσιαλδημοκρατία, πείθοντας μεγάλα τμήματα της κοινωνίας για μια «φιλολαϊκή» διαχείριση της κρίσης εντός της ΕΕ και μια “αναίμακτη” έξοδο από τα μνημόνια, εκμεταλλευόμενη το κενό επαναστατικής πρωτοπόρας δύναμης, κατάφερε να απορροφήσει τους τριγμούς που προκάλεσε η ένταση της ταξικής πάλης (ιδιαίτερα τα έτη 2010-12) μέσα από την εκλογική ανάθεση. Είναι δεδομένο πια το κοινωνικό μούδιασμα και η εσωτερίκευση των διαδοχικών ταξικών ηττών. Αυτή η κατάσταση αντανακλάται και στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, που έχει απολέσει μεγάλο κομμάτι της ορμητικότητας και του μαχητικού του πνεύματος. Η κινηματική αποσυσπείρωση, ο σεχταρισμός, τα δομικά προβλήματα και ο ιδεολογικός, πολιτικός και οργανωτικός αφοπλισμός του μεταμοντερνισμού και του αφορμαλισμού δημιουργούν ένα περιβάλλον που δεν είναι πρόσφορο για το ξεδίπλωμα μιας οργανωμένης και στοχευμένης επαναστατικής στρατηγικής. Παρ’ όλα αυτά, στο κίνημα υπάρχει η ανάπτυξη μιας αξιόλογης δυναμικής, αλλά διασκορπίζεται από την έλλειψη συνεκτικής πολιτικής και συγκεκριμένης στόχευσης. Το να εμφανιστούν οργανωμένες δυνάμεις που με την ανάπτυξη συνεκτικής επαναστατικής θεωρίας και μαχητικού λόγου και δράσης, δυνάμεις που θα αναζωογονήσουν το κίνημα και θα το ξαναστήσουν στα πόδια του, είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να κατακτηθούν κρίσιμες κοινωνικές μάζες και να ξαναμιλάμε με όρους κοινωνικής επανάστασης στην πράξη και όχι ιδεαλιστικά.

7

Μέσα στην κατάσταση χρεοκοπίας της εγχώριας οικονομίας και του πολιτικού της εποικοδομήματος, προμηνύεται μια συνθήκη μακροχρόνιας σήψης. Μοναδική ελπίδα είναι η συγκρότηση ενός μαχητικού και οργανωμένου κινήματος που θα ανοίξει στην πράξη την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, θα χρειαστεί να δουλέψει μέσα στις προλεταριακές μάζες, να αποκτήσει την απαραίτητη κοινωνική γείωση, να αφουγκραστεί τις κοινωνικές ανάγκες και να προσδώσει ριζοσπαστικό περιεχόμενο στην αδιάκοπη ταξική πάλη, που σε μια εκμεταλλευτική ταξική κοινωνία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται πέρα από τις επιμέρους θελήσεις των συντελεστών της ή από τον βαθμό όξυνσης ή ύφεσης.

Στη δεδομένη συγκυρία ακραίας ταξικής επίθεσης και υπαρξιακού αγώνα της τάξης μας για να επιβιώσει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καλούμαστε να ξεπεράσουμε τον επίπλαστο διαχωρισμό τακτικών και στρατηγικών, ενδιάμεσων και επαναστατικών στόχων. Να τους αντιληφθούμε ως τμήματα ενιαία και αδιαχώριστα της εξελικτικής επαναστατικής διαδικασίας. Η ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική δεν είναι μονάχα μεθοδολογικό σφάλμα, αλλά και πολιτική αυτοκτονία. Οφείλουμε να θέσουμε στην πράξη τόσο τους άμεσους στόχους πάλης (ανάσχεση του κύματος επίθεσης του κεφαλαίου, ανάλυση και κατανόηση των αιτιών της κρίσης, ανάπτυξη δομών αυτοπροστασίας του κινήματος, εγχειρημάτων ταξικής αλληλεγγύης, κλπ) όσο και τους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, που η πραγμάτωσή τους δεν εναπόκειται απλά στη θέλησή μας, αλλά εξαρτάται από το ίδιο το ξεδίπλωμα της ταξικής πάλης σε συνδυασμό με το επίπεδο ανάπτυξης του υποκειμενικού παράγοντα (έξοδος από το καθεστώς των μνημονίων, έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μονομερής διαγραφή χρέους). Στόχοι που δεν μπορούν να εξεταστούν αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο, που συναποτελούν μια οργανική ενότητα, που αλληλοδιαπλέκονται, αλληλοδιεισδύουν και ο ένας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τον άλλο. Στόχοι που ανοίγουν στην πράξη το δρόμο για την επαναστατική ρήξη, το τσάκισμα του αστικού κρατικού μηχανισμού, την οργάνωση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στη βάση των λαϊκών αναγκών και όχι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αναγκαία βήματα για να ανοίξει το ιστορικό πέρασμα προς την αναρχία και τον κομμουνισμό.

Άμεσο πολιτικό μας χρέος είναι η ανασυγκρότηση του προλεταριάτου ως επαναστατικό ταξικό υποκείμενο, που αναγνωρίζει τη θέση του και τον ιστορικό του ρόλο. Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η επαναστατική ανασύνταξη, με τη συγκρότηση κεντρικού επαναστατικού φορέα, που θα οργανώσει και θα μορφοποιήσει την αυθόρμητη λαϊκή ανυπακοή, oχυρώνοντάς την απέναντι στο ρεφορμισμό και την αφομοίωση. Ενός φορέα που θα εδαφικοποιήσει την προλεταριακή αντεξουσία, θα συγκεντρώσει την αναγκαία μαχητική ισχύ (ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική) στους αποφασιστικούς χρόνους και χώρους, θα σφυρηλατήσει την ενότητα και τη συγκέντρωση των επαναστατικών δυνάμεων πάνω στη χάραξη κοινά καθορισμένης στρατηγικής, θα θέσει την επαναστατική αντί-βία στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, θα στοχεύσει στην κεντρική πολιτική αναμέτρηση με το κεφάλαιο και το κράτος του, υπονομεύοντας σημαντικούς κόμβους της αστικής στρατηγικής. Πάντοτε, όμως, το δέον δεν ταυτίζεται με τις δοσμένες υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες. Η θέληση δεν ταυτίζεται με το εφικτό. Βρίσκεται σε μια τριβή με την πραγματική ζωή και τις δοσμένες αντικειμενικές και υλικές συνθήκες, που σήμερα συμπυκνώνονται σε τρία βασικά σημεία: ακραία επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αποδιοργάνωση και υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα, κινηματική αποσυσπείρωση. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από λεκτικούς μαξιμαλισμούς και τα κενά δεν θα καλυφθούν μέσα από βολονταριστικά άλματα. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η σκληρή και μακρόχρονη δουλειά του μυρμηγκιού, δουλειά ιδεολογική, πρακτική και οργανωτική ταυτόχρονα. Δουλειά που σε γείωση με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες θα προχωρήσει στη βαθμιαία και εξελικτική πραγμάτωση των στόχων που θέτει, μέσα από τη μετωπική πολιτική δουλειά και τη συγκρότηση ευρύτερων κινηματικών συμμαχιών.

Στην υπάρχουσα συνθήκη λοιπόν, στην οποία καλούμαστε να δώσουμε μια τιτάνια μάχη, μια διπλή μάχη, από τη μία για την ιδεολογικοπολιτική ανασυγκρότηση της τάξης μας και από την άλλη για την οργάνωση της αντεπίθεσης μας στο κεφάλαιο, χρέος μας είναι να αναλύσουμε τους συσχετισμούς (επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης του κινήματος και της τάξης, οικονομικοπολιτική συγκυρία) ώστε να αρθρώσουμε τα επίκαιρα αιτήματα που αντανακλούν το επίδικο της ιστορικής συγκυρίας. Μονάχα έτσι θα μπορέσουμε να εκπονήσουμε έναν προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής σχεδιασμό μάχης και να μπούμε δυναμικά στον αγώνα μπολιάζοντας το μερικό με το συνολικό. Η ενότητα του «οικονομικού» και του «πολιτικού» αγώνα είναι ενότητα διαλεκτική και αποτελεί την πρώτη ύλη για τη χάραξη μιας επαναστατικής πολιτικής. Γιατί η σύνδεση με το λαϊκό παράγοντα είναι απαράβατος κανόνας της επαναστατικής διαδικασίας· γιατί η θέση μας μέσα σε αυτούς τους αγώνες δεν είναι αφαιρετικά αυτονόητη, ούτε οριοθετείται στην υποκειμενική -άρα και αποκομμένη- μας παρουσία. Η επαναστατική πολιτική είναι πολιτική ενότητας με το αγωνιζόμενο υποκείμενο γιατί επικοινωνεί και ζυμώνεται μαζί του, ώστε να υπηρετεί στην πράξη την εκτροπή από το ρεφορμισμό και να προσδίδει στον (εκάστοτε) αγώνα μια πραγματική αντικαπιταλιστική προοπτική.

8

Η σημερινή ιστορική στιγμή είναι σίγουρα ασφυκτική για τον εργαζόμενο λαό. Ολοένα και επιταχύνεται η νεοαποικιοκρατικού τύπου λεηλασία του τόπου και του λαού του, μέσα από τη μνημονιακή επέλαση του κεφαλαίου. Ζούμε σε ένα καθεστώς μονιμοποιημένης έκτακτης ανάγκης, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Οι απανωτές ταξικές ήττες σκορπούν την απογοήτευση και την αποδιοργάνωση στην κοινωνία. Εδώ, όμως, έρχεται ο ιστορικός ρόλος της επαναστατικής εμπροσθοφυλακής να χτυπήσει στην πράξη την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρεία. Τίποτα δεν είναι προδικασμένο. Η ιστορική γνώση πως σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης οι συσχετισμοί γίνονται ιδιαίτερα ρευστοί, μας ορίζει ένα επαναστατικό καθήκον που εκφράζεται μέσω της στρατιωτικής και πολιτικής οργάνωσης που θα πρέπει να χτίσουμε για να χτυπήσουμε τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα την επαναστατική ανύψωση των εξεγερτικών γεγονότων που νομοτελειακά θα ξανασυμβούν, αφού οι εφεδρείες του συστήματος λιγοστεύουν και χάνουν την κοινωνική νομιμοποίηση που απολάμβαναν, ενώ τα μνημόνια που διαιωνίζουν την ύφεση είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Σε αυτές τις συνθήκες συστημικής σήψης, η επαναστατική προοπτική οφείλει να γίνει εφικτή και άμεση ως η μόνη λύση στο μνημονιακό και καπιταλιστικό μονόδρομο.

Η επαναστατική προοπτική έχει συγκεκριμένο ιστορικό περιεχόμενο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε σε μια συγκυρία καπιταλιστικής κρίσης που οξύνει τις αντιθέσεις, και για μια χώρα όπως η Ελλάδα που βρίσκεται σε καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ανίκανη να ασκήσει αυτόνομη οικονομική και πολιτική στρατηγική. Το άμεσο καθήκον μιας επαναστατικής πρωτοπορίας είναι να παλέψει για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης με ταξικούς όρους. Με πάλη δηλαδή για την ανατροπή της αστικής τάξης και την αποδέσμευση από τον ιμπεριαλιστικό κλοιό.

Η πείρα των μεγάλων ιστορικών ανατροπών, όταν οι κοινωνικές αντιθέσεις έφταναν σε οριακά σημεία όπως συμβαίνει και σήμερα, μας έχει διδάξει ότι δεν επετεύχθησαν ποτέ μόνο με ειρηνικά μέσα, αλλά και με βίαια.
Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ανοίγονται επαναστατικές προοπτικές γιατί η βία του κεφαλαίου γίνεται απροκάλυπτη και οι επαναστατικές ιδέες γίνονται επίκαιρες και εφαρμόσιμες, όχι ως γενικόλογο όραμα αλλά ως αυτοσκοπός για την επιβίωση μας ως εκμεταλλευόμενοι. Σήμερα, απέναντι τόσο στο αστικό κράτος που κατέχει το μονοπώλιο της βίας, όσο και στη ρεφορμιστική αριστερά που αναπαράγει το φόβο και την αναμονή στο όνομα των κατάλληλων συσχετισμών δύναμης, εμείς πιστεύουμε πως η επαναστατική βία αποτελεί εδώ και τώρα μια απαραίτητη πολιτική πρακτική του κινήματος. Και αυτό γιατί σε ιστορικές περιόδους τόσο οξυμένων αντιθέσεων, η αυτοάμυνα των προλετάριων απέναντι στην οικονομική τους εξαθλίωση δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς τη σύγκρουση με τους μηχανισμούς που την επιβάλλουν. Η βία είναι αυτή που καθορίζει το χαρακτήρα της αστικής πολιτικής σε συνθήκες κρίσης και όχι η απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης όπως συνέβαινε σε περιόδους ανάπτυξης και δυνατότητας για αναδιανομή του κεφαλαίου προς τα κάτω. Και με αυτό το δεδομένο, πως δηλαδή η διαχείριση της κρίσης γίνεται με πολεμικούς όρους απέναντι στους προλετάριους, με πλήρη ετοιμότητα ακόμα και για στρατιωτική επιβολή των σχεδίων του κεφαλαίου, όποιος νομίζει ακόμα ότι μπορεί να αναχαιτίσει την αστική τάξη που μας επιτίθεται με ειρηνικά ή κοινοβουλευτικά μέσα, δεν μπορεί να λέγεται ούτε κομμουνιστής, ούτε αναρχικός, ούτε επαναστάτης.

Η επαναστατική πάλη είναι η πάλη για το σχηματισμό της προλεταριακής αυτοάμυνας και αντεπίθεσης. Στις σημερινές συνθήκες, τα προλεταριακά συμφέροντα δεν μπορούν να περιφρουρηθούν παρά μόνο με τη βία απέναντι στη βία του κεφαλαίου. Και αυτό προκύπτει από την ανάλυση των σημερινών συσχετισμών, της ήττας δηλαδή του κινήματος που επιμένει να παραμένει ανοργάνωτο απέναντι στο τσάκισμα των κεκτημένων της εργατικής τάξης του περασμένου αιώνα, μετατρέποντας μας σε σύγχρονους δούλους, αλλά και τα καθήκοντα που καθορίζει η ιστορική μας αποστολή να μην αφήσουμε το κεφάλαιο να διαιωνίσει την κυριαρχία του πατώντας πάνω στο φόβο και την ανετοιμότητα του κινήματος της δικής μας εποχής.

9

Μελετώντας το γενικό περίγραμμα της παρούσας ιστορικής στιγμής, ορίζοντας τα άμεσα επαναστατικά καθήκοντα που απαιτεί η εποχή μας και θέτοντας τους απαραίτητους βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και απώτερους στόχους πάλης που συνθέτουν μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, καταλήγουμε σε ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα: η πολιτική αναβάθμιση της Συνέλευσης είναι απαραίτητος όρος και νομοτελειακή κατάληξη της ανάλυσής μας. Η οργανωτική αναβάθμισή της κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση.

Για να συμβάλουμε, με τις δικές μας δυνάμεις, στη συγκρότηση ενός κέντρου των επαναστατικών δυνάμεων. Της μόνης ικανής δύναμης για να κάνει την επαναστατική ανατροπή ιστορικά εφικτή.

Οργανώσου για την ταξική αντεπίθεση

Πόλεμο σε κράτος, κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό  

Για την αναρχία και τον κομμουνισμό

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
[πρώην Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ]