Τους τελευταίους μήνες διεξάγονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των «θεσμών» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM, ΔΝΤ) για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρέωσεων που ανέλαβε η χώρα με την υπογραφή του τρίτου μνημονιακού προγράμματος το καλοκαίρι του 2015. Για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος λαός γίνεται θεατής της ίδιας κοροϊδίας, καθώς οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών συνίστανται απλά και μόνο στον τρόπο υλοποίησης νέων δυσβάστακτων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Σε κάθε περίπτωση η κατάληξη των διαπραγματεύσεων θα είναι σε βάρος των λαικών συμφερόντων και αναγκών και υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου για την έξοδο.
Ένα μήνα πριν ο πρωθυπουργός Αλ.Τσίπρας, για να περισώσει την όποια κοινωνική νομιμοποίηση έχει ακόμα η συγκυβέρνησή, χορήγησε 13η σύνταξη-εφάπαξ («φιλοδώρημα») σε ένα μιρκό ποσοστό συνταξιούχων, γεγονός το οποίο προκάλεσε τις αντιδράσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών, διότι θεωρούσαν αναγκαία την έγκριση μίας τέτοιας κίνησης. Μάλιστα, είχε προηγηθεί το eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, στο οποίο αποφασίστηκαν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυση του χρέους (ανταλλαγή χρεογράφων κυμαινόμενου επιτοκίου με χρεόγραφα σταθερού, μείωση του επιτοκιακού κινδύνου, επιμήκυνση της ωρίμανσης των δανείων στα 32 έτη από τα 28,5). Η κίνηση αποπροσανατολισμού Τσίπρα είχε ως αποτέλεσμα να παγώσουν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, τα οποία, ύστερα από την επιστολή υποταγής του Τσακαλώτου στους δανειστές, άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή. Φυσικά, τα εν λόγω μέτρα δεν δόθηκαν με το αζημίωτο, όπως κυνικά παρδέκτηκε ο επικεφαλής ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, ενώ ο ίδιος o επικεφαλής του Eurogroup , νεοαποικιοκράτης Γερούν Ντέισελμπλουμ είχε αναφέρει ότι περισσότερες λεπτομέρειες για το πακέτο με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για τη διευθέτηση του χρέους δεν αναμένεται να υπάρξουν πριν από τη λήξη του 3ου ελληνικού προγράμματος, δηλαδή πριν από τον Αύγουστο του 2018.
Είναι δεδομένο ότι παρά τις όποιες αποκλίσεις των «θεσμών», ως απόρροια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και του αμερικανοκρατούμενου ΔΝΤ, κοινός παρονομαστής όλων -παρά τις δηλώσεις Τσίπρα, «Δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ευρώ μέτρα»- αποτελεί η όξυνση της ταξικής αφαίμαξης του εργαζόμενου λαού. Το ΔΝΤ –σε αντίθεση με την ΕΕ – συνεχίζει να χαρακτηρίζει μη βιώσιμα τα πρωτογενή πλεονάσματα (3,5%) και το χρέος, απαιτώντας την προληπτική νομοθέτηση ματωμένων μέτρων (από τα 4,2 δις φτάσαμε στα 7) μετά το πέρας του προγράμματος. Προβλέπει, επιπλέον, βέβαιη χρεοκοπία της χώρας, καθώς «τα νούμερα δεν βγαίνουν». Μάλιστα, η υποταγμένη συγκυβέρνηση προτείνει την παράταση της εφαρμογής του λεγόμενου «κόφτη» (αυτόματη μείωση μισθών,συντάξεων) για ένα χρόνο μετά το 2018, εφόσον δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι με την επιδίωξη έως τότε να μη νομοθετηθούν προκαταβολικά. Αντίθετα, οι θεσμοί προτείνουν μια διαφορετική εκδοχή του «κόφτη», αυτή του «αντίστροφου κόφτη», δηλαδή την εκ των προτέρων νομοθέτηση των πρόσθετων μέτρων, τα οποία θα μπορεί η κυβέρνηση να αναιρέσει σε περίπτωση επίτευξης του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 και έπειτα. Εξάλλου, όπως προκύπτει και από το Eurogroup της 26ης Γενάρη στο οποίο ο χρόνος επιστροφής των θεσμών στην Αθήνα δεν ορίστηκε, αναδεικνύεται ως απαραίτητη προυπόθεση η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, δεδομένου ότι το επόμενο χρονικό διάτημα θα διεξαχθούν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ (Ολλανδία, Γαλλία την άνοιξη, Γερμανία το φθινόπωρο), οι οποίες, έχοντας εγκρίνει το πρόγραμμα με τη συμμετοχή του Ταμείου, δεν διατίθενται να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της αποχώρησής του.
Ταυτόχρονα, ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο, ο κίνδυνος υπογραφής και 4ου μνημονιού είναι ήδη ορατός (αν όχι βέβαιος), όπως επιβεβαιώνει το Γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής. Έτσι, με το τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων το πρόγραμμα θα καταστεί «βιώσιμο», γεγονός το οποίο βρίσκει σύμφωνους τόσο τους δανειστές όσο και τα ντόπια δεκανίκια τους (συγκυβέρνση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων, «αντιμνημονιακή» ΧΑ , ΣΕΒ, ΤτΕ), προκειμένου να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (το ΔΣ της συνεδριάζει στις 9 Μαρτίου) για τη διασφάλιση των συμφερόντων της τραπεζικής ολιγαρχίας και τη φαινομενική ενίσχυση της ρευστότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι αυτό, το Eurogroup της 20ης Φλεβάρη αποτελεί ημερομηνία-ορόσημο για το κλείσιμο της β΄ αξιλόγησης, στο οποίο θα ζητηθούν τελεσιγραφικά νέα μέτρα με πιθανό αντάλλαγμα τη λήψη μεσοπρόθεσμων μέτρων για την «ελάφρυση» του χρέους: μείωση του αφορολόγητου ορίου(έχει προταθεί ως και 5000 ευρώ!), υποκατώτατος μισθός, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο, επαναφορά του εργοδοτικού lock-out (ούτε λόγο για επαναφορά των ΣΣΕ), περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας, μειώσεις συντάξεων μέσω της κατάργησης της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς», ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα (ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ). Όσο και αν η συγκυβέρνηση προσπαθεί να δείξει ότι διαπραγματεύται σκληρά, ξέχνα μάλλον ότι όλα αυτά προβλέπονται στο τρίτο επαίσχυντο μνημόνιο που ψήφισε το καλοκαίρι του 2015.
Ο νέος αρμαγεδδών, ύστερα από 7 χρόνια μνημονίων, εντείνει την εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας, αυξάνει το βαθμό εκμετάλευσης των απόκληρων αυτής της κοινωνίας, στέλνει στον καιάδα τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις. Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν ταξικός πόλεμος, φοροεπιδρομή (έτσι κατάφερε η συγκυβέρνηση να ξεπεράσει το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα το 2016 για τα οποία καυχιέται!), διάλυση του συστήματος υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές (ΤΡΑΙΝΟΣΕ). Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν κοινωνική γενοκτονία, καλπάζουσα ανεργία, καθώς 1 στους 2 νέους εργαζομένους και 1 και στους 4 εργαζομένους είναι άνεργοι με το 73,3% μακροχρόνια (εκ των οποίων μόνο το 9,5% δικαιούται επίδομα ανεργίας), υιοθέτηση αντιδραστικών κανονισμών της ΕΕ για την «καταπολέμηση» της ανεργίας, φτωχοποίηση της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, πλειστηριασμοί λαϊκών σπιτιών (ακόμα και με ηλεκρονικές διαδικασίες) , μειώσεις λαικών εισοδημάτων (στο 75,3 % των νοικοκυριών), ανάληψη του βάρους της ασφάλισης από τους εργαζομένους και όχι από την εργοδοσία (εισφορές με «μπλοκάκια»).
Σε μία χρονική συγκυρία κλυδωνισμού του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού μηχανισμού της ΕΕ με την άνοδο ευρωσκεπτιστικών ρευμάτων αντιδραστικού χαρακτήρα (Κίνημα πέντε αστέρων, Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, Λεπέν στη Γαλλία, ενίσχυση της ακροδεξιάς σε Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία), πολιτικής αβεβαιότητας (εκλογές σε Γαλλία, Ολλανδία την άνοιξη, Γερμανία το φθινόπωρο, ενδεχομένως στην Ιταλία εντός του 2017), προσανατολισμού προς πολιτκές προστατευτισμού (Brexit, Τραμπ στις ΗΠΑ), ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και γεωπολιτικών αναδιατάξεων μόνο το πολιτικά οργανωμένο αντικαπιταλιστικό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας, προετοιμάζοντας την ταξική του αντεπίθεση και προβάλλοντας την επαναστατική έξοδο από την κρίση. Γιατί ο εργαζόμενος λαός δεν έχει κάνει ακόμα την αξιολόγηση του. Γιατί μόνο με τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, την ντόπια αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, την έξοδο από την ΕΕ, την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων, τη διαγραφή του ληστρικού χρέους και την ανατροπή του καπιταλισμού θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του. Γιατί μόνο με το πρόταγμα της επαναστατικής προοπτικής θα οικοδομήσουμε μία κοινωνία στην οποία ο πλούτος θα ανήκει στα χέρια των εργαζομένων.
Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)