Το απόγευμα της Κυριακής 29 Σεπτεμβρίου ξέσπασαν στη Μόρια δύο φωτιές, μία εκτός του hotspot που σβήστηκε γρήγορα και μία εντός του hotspot. Από τη φωτιά αυτή έχασε τη ζωή της μία γυναίκα, ενώ υπήρξαν αναφορές ότι μαζί της πέθανε και το μωρό παιδί της. Αντίθετα με όσα διακινήθηκαν σε διάφορα αστικά μέσα, η φωτιά δεν ήταν αποτέλεσμα εξέγερσης των προσφύγων και των μεταναστών που κρατούνται στο στρατόπεδο της Μόριας. Η εξέγερση ξέσπασε όταν η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα στους πρόσφυγες που έσπευσαν να σβήσουν τη φωτιά. Λίγες μόλις μέρες πριν, στις 24 Σεπτεμβρίου ένα παιδί μόλις 5 χρονών έχασε τη ζωή του, καθώς ένα φορτηγό πέρασε πάνω από το χαρτόκουτο μέσα στο οποίο έπαιζε.
Τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν τα πιο πρόσφατα σε μια συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια τραγωδία, δύο στιγμές στη διαδικασία απαξίωσης των ζωών των μεταναστών που φυλακίζονται στα κλειστά κέντρα κράτησης της αστικής δημοκρατίας. Σε μέρη σαν την Μόρια εφαρμόζεται στον απόλυτο βαθμό η καπιταλιστική πολιτική της εξαίρεσης. Της εξαίρεσης του πλέον απαξιωμένου τμήματος του πληθυσμού, από τα στοιχειώδη δικαιώματα σε υγεία, αξιοπρεπή στέγαση και σίτιση, από το ίδιο τελικά το δικαίωμα στη ζωή. Η σταδιακή εξόντωση των μεταναστών, μέσω του εγκλεισμού υπό απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ένωσης για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Αποτελεί την πάγια καπιταλιστική διαχείριση των πληθυσμών που κρίνεται ότι περισσεύουν, ότι δεν είναι χρήσιμοι και εκμεταλλεύσιμοι ως εργατικό δυναμικό και ότι συνεπώς δεν αξίζουν να υπάρχουν. Και αφού η πολιτική αυτή νομοθετείται και εφαρμόζεται, επενδύεται με ρατσιστικά και εθνικιστικά ιδεολογήματα για να νομιμοποιηθεί και ηθικά.
Πέρα όμως από το γενικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η πρόσφατη τραγωδία, έχει σημασία να αναφερθούμε και στην ειδική πολιτική συγκυρία κατά την οποία διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Εντός της ευρύτερης αντεργατικής – αντιλαϊκής ατζέντας που υιοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ, έχει ήδη ξεκινήσει να επιτίθεται και σε πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, παντρεύεται με την ακροδεξιά και ρατσιστική κοινωνική πολιτική. Η νέα κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει 10.000 απελάσεις μέσα στο 2020. Ένα από τα πρώτα μέτρα της ήταν να στερήσει από τους μετανάστες τη δυνατότητα απόκτησης ΑΜΚΑ, αποκλείοντάς τους έτσι από το δημόσιο σύστημα υγείας και στερώντας τους στοιχειώδη δικαιώματα στην εργασία και στην περίθαλψη. Σύμφωνα με τον ακροδεξιό Μάκη Βορίδη άλλωστε, “δε δικαιούνται οι παράνομοι μετανάστες ανθρωπιστική βοήθεια”, όπως με θράσος δήλωσε μόλις μία μέρα μετά την τραγωδία. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι οι προσφυγικές καταλήψεις ήταν οι πρώτες που βρέθηκαν στο στόχαστρο των κατασταλτικών επιχειρήσεων στα Εξάρχεια.
Η επίθεση εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών λοιπόν, δεν είναι αποκομμένη από τη συνολικότερη κατασταλτική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, στο πλαίσιο του δόγματος “Τάξη, Ασφάλεια, Επενδύσεις και Ανάπτυξη”. Από τις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων ως την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (“κέντρα φιλοξενίας” όπως τα λένε…) και από την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα έως το κατασταλτικό πογκρόμ εναντίον των δομών του κινήματος, ο στόχος του κράτους και του κεφαλαίου είναι ένας: η καπιταλιστική “ανάπτυξη” θα περάσει μέσα από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και πάνω από τα πτώματα των απόκληρων, των καταπιεσμένων, όσων περισσεύουν από τον καπιταλιστικό “παράδεισο”. Η λεηλασία της φύσης και των ανθρώπων είναι προαπαιτούμενο για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Το ίδιο και η μετατροπή μας σε κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ενός πολέμου που παράγει διαρκώς φτώχεια, δυστυχία και ξεριζωμό.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική της σημερινής ακροδεξιάς/νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Παίρνει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος διατήρησε το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας) και ακολουθεί με συνέπεια την πολιτική της στρατιωτικοποίησης των ευρωπαϊκών συνόρων και της δημιουργίας της Ευρώπης Φρουρίου. Αυτή η πολιτική της “αποτροπής κκαι δημιουργίας αντικηνήτρων” συμπυκνώθηκε από τα χείλη του αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας Νίκου Παπαγιαννόπουλου τον Δεκέμβριο του 2013: «Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο». Στην ίδια πολιτική λογική δυο χρόνια πριν, τον Απρίλιο του 2011, ο τότε βουλευτής του φασιστικού ΛΑΟΣ και νυν βουλευτής της ΝΔ Θάνος Πλέυρης καλούσε σε μαζικές δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της ΕΕ: «Το μεταναστευτικό κατά την άποψή μου μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους, οι οποίοι σιγά σιγά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Ο πρώτος τρόπος είναι η φύλαξη των συνόρων. Και για να καταλάβουμε τι εννοούμε, φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί! Η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς! Και δεύτερον, όσοι πλέον μπουν εδώ θα έχουν την λογική των αντικινήτρων (…) Συνεπώς, όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα όχι μόνο δεν θα έχεις κοινωνική παροχή, δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιείς, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν πως εδώ περνάμε χειρότερα απ’ ότι στο Πακιστάν. Αν δεν περνάνε χειρότερα θα έρχονται. Πρέπει να περνάνε χειρότερα. Η κόλαση να φαντάζει παράδεισος (σε σχέση με) αυτό το οποίο θα ζουν εδώ πέρα». Από τότε τα χρόνια περάσανε, η διαχείριση μεταβλήθηκε σε ορισμένα σημεία, αλλά ο πυρήνας της αντιμεταναστευτικής πολιτικής παρέμεινε αναλλοίωτος.
Θα ήταν λάθος, όμως, να θεωρούμε πως η ακροδεξιά αυτή πολιτική είναι μια ανορθογραφία στην κατά τ’ άλλα “ανθρωπιστική” πολιτική της ΕΕ. Το σημερινό αντιμεταναστευτικό πογκρόμ του ελληνικού κράτους όχι μονάχα δε βρίσκεται σε δυσαρμονία με την ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά είναι η φυσική του συνέπεια και συνέχεια. Η Ευρώπη Φρούριο έχει γίνει ένα τεράστιο νεκροταφείο για χιλιάδες κυνηγημένους ανθρώπους που ξεσπιτώνονται εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των αυταρχικών πολιτικών κυβερνήσεων ή της φτώχειας που παράγει η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και η συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια ελάχιστων παρασίτων. Εκατομμύρια άνθρωποι καταδικασμένοι στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση προσπαθούν να βρουν διέξοδο επιβίωσης στον πρωτοκοσμικό “παράδεισο”: «Και οι πιο “τυχεροί” που θα τα καταφέρουν να περάσουν στον “παράδεισο” της Δύσης θα έρθουν αντιμέτωποι με τον δομικό κρατικό ρατσισμό, με τη θεσμική και εξωθεσμική βία, με τα πογκρόμ του κράτους ή τις επιθέσεις των φασιστών, με τον εγκλεισμό στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εν τέλει με μια ολόκληρη διαδικασία τεχνητής παρανομοποίησης και απαξίωσης της εργασιακής τους δύναμης. Πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη μας στους ανθρώπους αυτούς, που εκφράζεται με τη δημιουργία υποδομών παροχής υλικής στήριξης, πρέπει να εξετάσουμε και την ευρύτερη πολιτική που δημιουργεί την κατάσταση αυτή, επιδιώκοντας ως απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός διεθνιστικού μετώπου ανάσχεσης της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επέλασης. Αλλιώς η αλληλεγγύη μας θα εκπέσει σε έναν απλό ανθρωπισμό, που είναι αναγκαίος στη βάση του, αλλά μη ικανός από μόνος του να δώσει πραγματικές λύσεις σε ένα γιγαντιαίο ζήτημα». (ΜΟΛΟΤ#2: “Η Ευρώπη Φρούριο και η στρατιωτικοποίηση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής”).
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Συγκέντρωση – πορεία προς τα γραφεία της ΕΕ. Σάββατο 19 Οκτωβρίου στις 12:00 στην πλατεία Συντάγματος
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
