Ο σχεδιασμός για την στρατηγική περικύκλωση των Εξαρχείων, με επίκεντρο την συνεχή εποπτεία και πολιορκία των δυνάμεων καταστολής, περιλαμβάνει και την μεθοδευμένη ‘’εκ των έσω’’ αλλοίωση της περιοχής. Οι συμμορίες που δρουν με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας, κυρίως στον υπερκερδοφόρο τομέα της πώλησης ναρκωτικών, αναλαμβάνουν, εκτός όλων των άλλων, και την δια της βίας μετατόπιση των συσχετισμών δύναμης στην περιοχή. Η αντικοινωνική βία και οι εικόνες εκφυλισμού και παρακμής που φέρει το ναρκεμπόριο ως φυσικό επακόλουθο σε μια γειτονιά, δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επίτευξη των κρατικών σχεδιασμών. Της εσωτερικής σήψης της γειτονιάς, μέσω της τρομοκράτησης και εντέλει της υποταγής στους νόμους των συμμοριών, ώστε η επικείμενη κρατική παρέμβαση να φαντάζει ως η μόνη λύση και σωτηρία για τα Εξάρχεια.
Η μεθοδευμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων, αφορά την επεκτατική και ιδιαίτερα επιθετική κίνηση του κεφαλαίου. Αφού πρώτα οι κάτοικοι της περιοχής, απωλέσουν μέσα στο έτσι κι αλλιώς ζοφερό περιβάλλον της κρίσης, μισθούς, συντάξεις και πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά, καλούνται να απωλέσουν και κάτι επιπλέον. Τη δυνατότητα τους να αισθάνονται τη γειτονιά δικιά τους. Οι τραμπουκισμοί, οι απόπειρες βιασμών, τα ναρκωτικά και οι ληστείες, συνθέτουν την εικόνα μιας καθημαγμένης γειτονιάς, τόσο από την οικονομία όσο και από τις συμμορίες που ήρθαν να αποτελειώσουν ότι απέμεινε όρθιο στην περιοχή.
Τα Εξάρχεια βρίσκονται στο στόχαστρο του κεφαλαίου γιατί διατηρούν, έστω και οριακά πλέον, τα γνωρίσματα μιας αντιστεκόμενης κοινωνίας. Είναι σημείο συνάντησης και εφόρμησης των δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, είναι οχυρό και καταφύγιο για τους αγωνιστές, τους απόκληρους και τους ξεριζωμένους. Η ισχνή, αλλά ακόμα ζωντανή αλληλέγγυα σχέση ανάμεσα στις δυνάμεις του κινήματος και της γειτονιάς, αποτελεί τον καθοριστικό στόχο του κεφαλαίου για να εισβάλει ολοκληρωτικά ως αδιαφιλονίκητη δύναμη στην περιοχή. Για να την αναμορφώσει ριζικά, τόσο ως επενδυτικό πεδίο αλλά κυρίως ως σχέση. Ως μια αποξενωμένη, υποταγμένη και παραδομένη γειτονιά. Μια γειτονιά που θα αναπλαστεί πρωτίστως ιδεολογικά, ώστε να εναρμονιστεί στη συνέχεια με την υλική μετάλλαξη της περιοχής.
Δεδομένης της αναπόσπαστης πολιτικής ταυτότητας των Εξαρχείων, το κεφάλαιο επιδιώκει να μετατρέψει την περιοχή σε ‘’μουσείο’’. Αρχικά μέσω της εκκαθάρισης των επαναστατικών δυνάμεων και των δεσμών τους με τη γειτονιά και εν συνεχεία απονευρώνοντας το όποιο πολιτικό πρόσημο φέρουν τα Εξάρχεια. Έτσι, ανανοηματοδοτώντας απρόσκοπτα τον ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής, το κεφάλαιο θα αξιοποιήσει τον πολιτικό της χαρακτήρα ως πλεονέκτημα επιχειρηματικών επενδύσεων, με απώτερο στόχο την μετατροπή των Εξαρχείων σε μια ‘’Βαρκελώνη’’ των Βαλκανίων. Εναλλακτικός τουρισμός, ναρκωτικά και διασκεδαστήρια, θα συνθέτουν το νέο ασφαλές και αποστειρωμένο από κάθε ίχνος αντίστασης και αλληλεγγύης περιβάλλον.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, αντιλαμβανόμαστε- σήμερα- τη μάχη των Εξαρχείων. Ως μια πολιτική μάχη, τόσο απέναντι στο κεφάλαιο και τους σχεδιασμούς του όσο και απέναντι στους εαυτούς μας. Αντιμέτωποι με τον πασιφανή σχεδιασμό για τον πολιτικό αφανισμό μας και τη σταδιακή ενσωμάτωση του επαναστατικού αγώνα στις μεταμοντέρνες και εναλλακτικές υγειονομικές ζώνες του κεφαλαίου, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να περιφρουρήσουμε δηλαδή το επαναστατικό πρόταγμα, όχι ως αφηρημένη έννοια αλλά ως υλική αντανάκλαση στο αγωνιστικό πεδίο μιας γειτονιάς. Στην πράξη και στη μάχη. Στην κατά μέτωπο αναμέτρηση με τους μισθοφόρους του κεφαλαίου, τις δυνάμεις καταστολής και τις λοιπές συμμορίες που εισβάλουν, τρομοκρατούν και εκφυλίζουν την περιοχή. Σε αυτήν τη μάχη πρέπει να συστρατευθούν όλες οι δυνάμεις της περιοχής. Όσοι δηλαδή αντιλαμβάνονται το ιστορικό και ανυπολόγιστο μέγεθος της ήττας που θα επιφέρει η δρομολογημένη ‘’ανάπλαση’’ των Εξαρχείων.
Η ενότητα και η μαζικότητα των δυνάμεων, που το δίχως άλλο αποτελεί την καθοριστικότερη προϋπόθεση για την ευνοϊκή διεξαγωγή της μάχης, αρχικά οφείλει να θέσει στο στόχαστρο συγκεκριμένα (χωρίς περιστροφές και αγκυλώσεις) τα υποκείμενα, τις ομάδες και τις παρέες που λυμαίνονται την περιοχή, ξεκαθαρίζοντας διαπαντός τους εχθρούς από τους φίλους. Η έννοια της αυτό-οργάνωσης και της αλληλεγγύης, ως επιτομή της κοινωνικής αρμονίας και προόδου, δεν χωράει κάθε απόχρωσης τραμπούκους, ναρκέμπορους, σεξιστές, μαχαιροβγάλτες. Και από κει και πέρα τον λόγο έχουν οι πράξεις.
Εδώ και χρόνια μια συμμορία ναρκέμπορων έχει στήσει πιάτσα στην οδό Μεσολογγίου. Η παρουσία τους εκεί, δύο στενά κάτω από το ‘’άγρυπνο βλέμμα’’ των δυνάμεων καταστολής, έχει ως συνέπεια την μετατροπή της γειτονιάς, από πεδίο συνάντησης της αντιστεκόμενης νεολαίας, σε μια γκετοποιημένη και λουμπενοποιημένη ζώνη. Η μετατροπή του μνημείου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από σημείο αναφοράς της σύγχρονης κινηματικής ιστορίας, σε κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, αντανακλά τον πολιτικό, αξιακό και ιστορικό εκμαυλίσμό του επαναστατικού κινήματος. Αντανακλά την αμαχητί απώλεια του ζωτικού του χώρου, την αδυναμία του να αυτοπεριφρουρηθεί.
Τα υποκείμενα που συγκροτούν τη συγκεκριμένη συμμορία, έπειτα από δημόσιες παρεμβάσεις συντρόφων που στόχευαν στο να τους εκδιώξουν από την περιοχή, θεώρησαν πως μπορούν να απαντήσουν με τα όπλα. Και το έκαναν. Έτσι, το τελευταίο διάστημα έχουν καταγραφεί μια σειρά από ένοπλες επιθέσεις και απειλές σε συντρόφους και θαμώνες της περιοχής. Και ενώ τα φαινόμενα αυτά, χρήζουν την (έτσι κι αλλιώς) αυτονόητη κινητοποίηση των δυνάμεων του κινήματος για την επίλυση τους, το γεγονός πως οι επιθέσεις αυτές συνοδεύονται από ανακρίσεις για την πολιτική ταυτότητα των θυμάτων, προσδίδει μια κρισιμότερη διάσταση. Το πρωτοφανές γεγονός της στοχευμένης επίθεσης των συμμοριών σε συντρόφους, σηματοδοτεί την ανοιχτή κήρυξη πολέμου απέναντι στο κίνημα, αποτελεί μια ευθεία απόπειρα των ναρκέμπορων να καταστήσουν τα Εξάρχεια ως τσιφλίκι τους. Αλλά δεν θα τους περάσει. Πόλεμο θέλουν, πόλεμο θα έχουν.
Με αφετηρία την κεντρική ανάδειξη των ζητημάτων που ταλανίζουν την περιοχή , την απαιτούμενη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από αυτά, αλλά και τη ζύμωση μέσω της προσπάθειας να επανοικειοποιηθούμε τα Εξάρχεια ως σημείο διαβίωσης και αγώνα, ο αγώνας απέναντι στο κεφάλαιο, τις συμμορίες του και τις δυνάμεις καταστολής που τις περιφρουρούν, θα είναι δύσκολος μα νικηφόρος.
Τα Εξάρχεια είναι η ‘’μικρή μας πατρίδα’’. Είναι ζωγραφισμένα με τα τραγούδια των αγώνων μας, είναι ποτισμένα με το αίμα των συντρόφων μας. Είναι η κληρονομιά, η υπόσταση και η ευθύνη μας. Και όποιο χέρι απλώνεται πάνω τους, θα κόβεται απ’ τη ρίζα.
Ο,ΤΙ ΕΙΠΑΜΕ ΙΣΧΥΕΙ. Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΦΛΕΒΑΡΗ, ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΝΗΣ, 18:00 ΜΜ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)