Η οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε στο Σαρωνικό Κόλπο από τη βύθιση του δεξαμενόπλοιου «Αγιά Ζώνη ΙΙ» αποτελεί ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που φέρει ανεξίτηλη την υπογραφή δύο εκ των πλέον ληστρικών μερίδων του ελληνικού καπιταλισμού, του εφοπλισμού και της βιομηχανίας πετρελαίου. Παρά τη συστηματική προσπάθεια της κυβέρνησης, αφενός να συγκαλυφθεί η έκταση της θαλάσσιας ρύπανσης και η ανικανότητα αντιμετώπισης της και αφετέρου να αποκρυφτούν οι βασικοί υπεύθυνοι που βρίσκονται πίσω από αυτή, η πραγματικότητα προβάλλει αδυσώπητη, καταρρίπτοντας τα προπαγανδιστικά φληναφήματα των εντολοδόχων των καπιταλιστών περί «διαχειρίσιμης κατάστασης» και «τραγικού ατυχήματος».
40 μέρες μετά το ναυάγιο, η θαλάσσια ρύπανση είναι ορατή ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού στον κόλπο της Σαλαμίνας και τις παρακείμενες ακτές, ενώ ίχνη της εντοπίζονται σε περιοχές που βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακριά από το επίκεντρο της καταστροφής. Πολλαπλά είναι έως τώρα τα κρούσματα θανάτου από ασφυξία θαλάσσιων οργανισμών της χλωρίδας και της πανίδας, όπως και η παρεμπόδιση της ανάπτυξης και της αναπαραγωγής τους. Σημαντικές είναι ακόμα οι συγκεντρώσεις στην ατμόσφαιρα των λίαν επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία οργανικών αιωρούμενων σωματιδίων που εκλύθηκαν από τη ρύπανση. Η παράκτια δραστηριότητα (κοινωνική, οικονομική) έχει περιοριστεί δραστικά, ενώ μεγάλη είναι επίσης η μόλυνση που παρατηρείται στον κρίσιμο από βιολογική σκοπιά θαλάσσιο πυθμένα όπου έχουν κατακαθίσει σημαντικές ποσότητες πετρελαίου και μαζούτ. Όσο για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες από τη διαρροή, στο έτσι κι αλλιώς επιβαρυμένο θαλάσσιο οικοσύστημα του Σαρωνικού, εκατοντάδων τόνων πετρελαίου και μαζούτ, αυτές είναι ανυπολόγιστες. Εκτιμήσεις κάνουν λόγο για τουλάχιστον μια πενταετία προκειμένου να επανέλθει το θαλάσσιο οικοσύστημα στην πρότερη κατάσταση –αν και εφόσον βέβαια χρησιμοποιηθούν οι βέλτιστες μέθοδοι απορρύπανσης-, με σοβαρό τον κίνδυνο να περάσει η ρύπανση στην τροφική αλυσίδα.
Όσο για τα περί «ατυχήματος», «κακιάς στιγμής» ή «ανθρώπινου λάθους» που επιστρατεύουν οι κρατικοί φορείς (υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Λιμενικό, Περιφέρεια Αττικής) και η πλοιοκτήτρια εταιρεία προκειμένου να αποσείσουν τις βαριές ευθύνες που τους αναλογούν, τα δεδομένα που προκύπτουν από καταγγελίες ναυτεργατικών σωματείων και από παλαιότερες επιθεωρήσεις του πλοίου, συνηγορούν σαφώς στο ότι το Δεξαμενόπλοιο Αγιά Ζώνη ΙΙ ήταν μια κινητή οικολογική βόμβα: ένα υπερήλικο σαπιοκάραβο 45 ετών, με πρόχειρα μπαλωμένες τρύπες στον πυθμένα του -από όπου από ότι φαίνεται έγινε η εισροή των υδάτων-, που έπλεε κατά παράβαση κάθε κανονισμού ναυσιπλοΐας και με πολύ μικρότερο πλήρωμα από αυτό που επέβαλλε η επικινδυνότητα του φορτίου του.
Για αυτό ακριβώς μιλάμε για προδιαγεγραμμένο έγκλημα: ο στόλος των πλοίων εφοδιασμού πετρελαίου, τον οποίο ελέγχουν εν είδει εργολαβίας από το εφοπλιστικό κεφάλαιο και την πετρελαιοβιομηχανία λίγες πλοιοκτήτριες εταιρείες αντίστοιχης φυσιογνωμίας με αυτής της Fos Petrοleum στην οποία άνηκε το Αγία Ζώνη ΙΙ, αποτελείται από υπέργηρα, κακοσυντηρημένα δεξαμενόπλοια, που ταξιδεύουν για χρόνια με μεγάλα προβλήματα ασφάλειας και αξιοπλοΐας, στην πραγματικότητα πολλά, ως «πλωτά φέρετρα».
Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε ότι ο μέσος όρος των πλοίων αυτού του στόλου είναι τα 40 έτη, με ελλιπέστατη συντήρηση που περιορίζεται σε πρόχειρα μπαλώματα, τη στιγμή που συνεχείς είναι οι καταγγελίες των ναυτεργατικών σωματείων για σοβαρά προβλήματα στα μηχανοστάσια, τις σωληνώσεις, τα στεγανά και τις λαμαρίνες των πλοίων. Πλοίων που κατά κανόνα ταξιδεύουν με πολύ μικρότερη από την αναγκαία για την ασφαλή ναυσιπλοΐα οργανική σύνθεση πληρώματος, γεγονός που τα κάνει άκρως ευάλωτα σε οποιαδήποτε εκδοχή ναυτικού ατυχήματος. Δεν είναι άλλωστε τόσο μακρινή (2012) η βύθιση του δεξαμενόπλοιου Άλφα 1 στον κόλπο της Σαλαμίνας με έναν νεκρό όπως και πολλά άλλα μικρά και μεγάλα ναυτικά ατυχήματα που έχουν συμβεί στην ευρύτερη περιοχή.
Όσο για τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας από Νηογνώμονες που διαθέτουν τα περισσότερα από τα παραπάνω πλοία, και παρά το γεγονός ότι στην περίπτωση του Αγία Ζώνη ΙΙ δεν υπήρχαν ούτε αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Νηογνώμονες είναι ιδιωτικές εταιρείες υπό την κηδεμονία των εφοπλιστών που στην πραγματικότητα πουλάνε υπηρεσίες ασφάλειας και πιστοποιητικά αξιοπλοΐας, εξασφαλίζοντας νομική κάλυψη –αλλά και ασφάλιστρα σε περίπτωση ατυχήματος- ακόμα και σε πλοία φέρετρα όπως ήταν το ελληνικό πλοίο Iron Antonis που βυθίστηκε στο Ατλαντικό το 1994 παίρνοντας μαζί του 24 ναυτεργάτες. Και βέβαια είναι οι νηογνώμονες όπως και τα λιμεναρχεία που πρωτοστατούν στην έκδοση των κακόφημων δίμηνων παρατάσεων ακόμα και για πλοία εμφανώς μη αξιόπλοα. Υπό αυτήν την έννοια γίνεται ακόμα πιο προκλητική η σπουδή της Κυβέρνησης λίγο μετά τη βύθιση του Αγία Ζώνη να προαναγγείλει το κλείσιμο της προϊστάμενης κρατικής αρχής νηογνωμόνων, του Κλάδου Ελέγχου Εμπορικών Πλοίων (ΚΕΕΠ) ως ανίκανη και διεφθαρμένη, και να παραδώσει επίσημα στους νηογνώμονες τα ηνία της τεχνικής επιθεώρησης των πλοίων.
Ανύπαρκτες αποδεικνύονται, ακόμα, οι υποδομές αντιμετώπισης ναυαγίων και θαλάσσιας ρύπανσης σε ένα λιμάνι όπου ακριβώς εξαιτίας της συχνότατης διέλευσης από αυτό αντίστοιχων τοξικών φορτίων, θα ανέμενε κανείς αυξημένα μέτρα πρόληψης και προστασίας, όπως ανύπαρκτοι ήταν οι έλεγχοι των αξιωματικών του εμπορικού ναυτικού και του Λιμενικού στο λιμάνι των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση) από το οποίο απέπλευσε το συγκεκριμένου πλοίο.
Κανένα ατύχημα δεν υπήρξε λοιπόν. Όπως κανένα ατύχημα δεν υπήρξε στα ναυάγια του Σάμινα και του Δύστος και στην κατάρρευση της Ρικομέξ. Όπως κανένα ατύχημα δεν υπήρξε όταν κάηκε η Πάρνηθα και όταν εξερράγησαν οι δεξαμενές των διυλιστηρίων των ΕΛΠΕ.
Η βύθιση του Αγία Ζώνη ΙΙ δεν αποτέλεσε κάποια παρεκτροπή από την χρηστή καπιταλιστική κανονικότητα, όπως επιμελώς προσπαθούν να μας πείσουν η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι κρατικοί φορείς, τα ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα οι συνθήκες κάτω από τις οποίες προήλθε η οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό είναι εξόχως αποκαλυπτικές των γνωρισμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας που ζούμε.
Υπογραμμίζουν, για μία ακόμα φορά, το τι πραγματικά σημαίνει ο βασικός νόμος του καπιταλισμού και η κινητήρια δύναμη του, «το κυνήγι του μέγιστου κέρδους». Ειδικότερα στον τομέα της ναυτιλίας αναρίθμητα είναι τα εγκλήματα που έχουν καταγραφεί στο ενεργητικό του καπιταλισμού : εκατοντάδες ναυάγια πλοίων και δεξαμενόπλοιων, εκρήξεις σε υποθαλάσσιους αγωγούς και πλατφόρμες πετρελαίου. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε τα μεγάλα ναυάγια του Erica (1999) και του Prestige (2002) στα ευρωπαϊκά ύδατα που είχαν σαν αποτέλεσμα τη διαρροή χιλιάδων τόνων πετρελαίου στη θάλασσα και την πρόκληση ανεπανόρθωτων οικολογικών καταστροφών – όλα αυτά αποκτούν μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη σημασία τη στιγμή που στο όνομα της ανάπτυξης και της «πολυπόθητης» εξόδου από την κρίση, πολλαπλασιάζονται οι προσπάθειες μετατροπής της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, με προφανείς τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το φυσικό περιβάλλον και τους εργαζόμενους.
Υπογραμμίζουν, παράλληλα, σε πείσμα των θεωρήσεων περί ουδετερότητας ή ακόμα και αταξικότητας του κράτους, το ρόλο και τη λειτουργία που διαδραματίζει το κράτος μέσα σε αυτήν την κοινωνία, ως μηχανισμός συγκροτημένος και προσανατολισμένος στην προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το ταχύτατο και αμείλικτο όταν πρόκειται για την καταστολή και τη συκοφάντηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων αστικό κράτος, λειτούργησε με τα συνήθη μειωμένα αντανακλαστικά που επιδεικνύει όταν έχει να κάνει με φυσικές καταστροφές (πλημμύρες, πυρκαγιές) λειτουργώντας μέσω του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας περισσότερο ως Γραφείο Τύπου των εφοπλιστών, απαλλάσσοντας τους, μέσω των εκθέσεων του λιμενικού και τις δικαστικές εισηγήσεις, από τις βαρύτατες ποινικές ευθύνες που τους αναλογούν. Όσο για τον κρατικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της ρύπανσης αφού αυτή είχε ήδη συμβεί, αυτός αποδείχθηκε εξαιρετικά ανεπαρκής. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε ότι λίγες μόνο ώρες μετά τη βύθιση του δεξαμενόπλοιου και ενώ επιτακτική ήταν η ανάγκη να στεγανοποιηθεί και να απομονωθεί με διπλά και τριπλά φράγματα το πλοίο στην επιφάνεια και το βυθό, το ΥΕΝ αναζητούσε ιδιωτική εταιρεία να αναλάβει αυτές τις εργασίες, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα η ρύπανση να φτάσει πολλά χιλιόμετρα μακριά. Κάτι τέτοιο βέβαια, δεν αποτελεί κάποιου είδους στρέβλωση του κρατικού μηχανισμού όπως αρέσκονται να αναφέρουν οι απολογητές του συστήματος. Η γύμνια που επέδειξε ο κρατικός μηχανισμός αποκαλύπτει την ουσία της ταξικής φύσης του αστικού κράτους, καταδεικνύει τους απαράγραπτους προσδιορισμούς του και τις προτεραιότητες του, τη στράτευση του στη στρατηγική του κεφαλαίου.
Ειδικότερα μιλώντας για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη ναυαρχίδα του ελληνικού καπιταλισμού, η βύθιση του Αγία ζώνη ΙΙ αποκάλυψε τον εγκληματικό και χυδαίο χαρακτήρα του. Φανέρωσε για μια ακόμη φορά ποια είναι η αξία χρήσης που έχει για τους, κατά τα άλλα εθνικόφρονες εφοπλιστές, ο φυσικός, κοινωνικός και ανθρώπινος πλούτος αυτής της χώρας. Οι εργαζόμενοι, ο λαός, η γη και η θάλασσα αυτού του τόπου αποτελούν για το εφοπλιστικό κεφάλαιο αντικείμενο της πιο στυγνής εκμετάλλευσης και λεηλασίας. Συνδυάζοντας το δωσιλογισμό που ιστορικά κουβαλούν ως τάξη με τον κοσμοπολιτισμό και την ταξική υπεροψία, οι εφοπλιστές θεωρούν τη χώρα φέουδο τους και την εργατική τάξη και το λαό άξιους μόνο για να τους υπηρετούν. Η χώρα αποτελεί για αυτούς την αναγκαία βάση οικονομικής και πολιτικής στήριξης στην οποία όμως προσφέρουν ψίχουλα, συσσωρεύοντας το συντριπτικά μεγαλύτερο όγκο των κερδών στο εξωτερικό, είτε στο αγαπημένο τους City του Λονδίνου είτε σε χώρες φορολογικούς παραδείσους. Παρά τις περί του αντιθέτου αστικές δοξασίες για την συμβολή του ελληνικού εφοπλισμού στην ελληνική οικονομία, η πραγματική συμβολή του είναι μηδαμινή. Οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και οι χαριστικές ρυθμίσεις που απολαμβάνει από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις μεταπολεμικά ο ελληνικός εφοπλισμός τον κατατάσσουν αναμφισβήτητα ως το μεγαλύτερο παράσιτο στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Οι εφοπλιστές είναι απαλλαγμένοι από κάθε φόρο εισοδήματος από τα κέρδη που αποκομίζουν. Δεν φορολογούνται επίσης ούτε για τα έσοδα από τις πωλήσεις πλοίων, ούτε για τις ασφαλιστικές αποζημιώσεις που λαμβάνουν, ούτε για την εκμετάλλευση πλοίων στο εξωτερικό, ενώ δεν πληρώνουν ΦΠΑ ούτε για τις εισαγωγές πλοίων, ούτε για τα καύσιμα. Ο μόνος φόρος που κατέβαλλαν μέχρι το 2014 ήταν ένας συμβολικός φόρος ανάλογα με τη χωρητικότητα του πλοίου, στον οποίο ήρθε να προστεθεί ένας φόρος το 2014 με χαρακτήρα «εθελούσιας εισφοράς» που «εκτόξευσε το συνολικό ποσό φόρου που κατέβαλλαν οι Έλληνες εφοπλιστές στο κράτος σε ένα ποσό της τάξης των 45 εκ. ευρώ το 2015, τη στιγμή που ο ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες ελέγχουν περισσότερα από 4.000 πλοία αξίας άνω των 100δις δολαρίων με ετήσιο κύκλο εργασιών δεκάδων δις και υψηλότατο συντελεστή κερδών.
Και σε κάθε περίπτωση, μιας και ο τεράστιος πλούτος της ελληνικής ναυτιλίας, χρησιμοποιείται διαχρονικά από τους εφοπλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό ως έργο και απόδειξη της παραγωγικότητας τους, να θυμίσουμε ότι όπως τόνιζε το διαχρονικό σύνθημα του ναυτεργατικού κινήματος, «τα πλούτη της ναυτιλίας είναι έργο και επίτευγμα των ναυτεργατών και όχι των εφοπλιστών». Τα υπερκέρδη των εφοπλιστών είναι ποτισμένα με το αίμα των ναυτεργατών. Με τις ζωές των ναυτεργατών που χάθηκαν στους σκυλοπνίχτες του Ωνάση, του Νιάρχου, του Λάτση, του Περατικού, του Βαρδινογιάννη, του Μαρινάκη και τόσων άλλων «εθνικών ευεργετών». Οι ναυτεργάτες και το ναυτεργατικό κίνημα έχουν βιώσει πολύ καλά στο πετσί τους τι θα πει να δουλεύεις στα καράβια των ελλήνων εφοπλιστών, τι θα πει εργασιακή πειθάρχηση υπό το άγρυπνο βλέμμα άλλοτε πρώην ταγματασφαλιτών όπως στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και άλλοτε πρώην εσατζήδων στα χρόνια μετά τη δικτατορία. Γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που διέλυσαν σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ), όπως και πόσο πρόστυχη είναι η προπαγάνδα περί συμβολής του εφοπλισμού στην απασχόληση του ελληνικού εργατικού δυναμικού, τη στιγμή που αυτή γίνεται με όρους ακραίας υποτίμησης της εργατικής αξίας, η οποία μάλιστα προβάλλεται –υπό τα χειροκροτήματα της Χρυσής Αυγής- ως όρος για την αντικατάσταση των ξένων πληρωμάτων από ελληνικά.
Το εφοπλιστικό κεφάλαιο αποτελεί μια από τις ισχυρές δυνάμεις της ελληνικής αστικής εξουσίας. Βαθιά αντικομουνιστικό θα αναπτυχθεί μεταπολεμικά πάνω σε αμερικάνικα κεφάλαια και δωρεές, έχοντας ως βάση στήριξη ένα κράτος που του πρόσφερε κυριολεκτικά ότι ήθελε. Στην πρώτη φάση της ανάπτυξης του, θα δραστηριοποιηθεί ως ένα είδος διεθνούς πειρατή, όπου λειτουργεί κατ’ ουσία ως μαφιόζικο κύκλωμα, που αναλαμβάνει τις δύσκολες και βρώμικες δουλειές διεθνώς. Είναι η περίοδος των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Η περίοδος της χρυσής καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσα στην οποία οι Έλληνες εφοπλιστές δεν θα διστάσουν να κάνουν τα πιο μεγάλα εγκλήματα προκειμένου να ανέλθουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Βυθίσεις πλοίων για αποκόμιση ασφαλίστρων, ωμή βία και τρομοκρατία σε βάρος των ναυτεργατών, λαθρεμπορία καυσίμων και ναρκωτικών, στενές επαφές με δικτατορικά καθεστώτα και πετρελαιομοναρχίες.
Πατώντας σε αυτήν ακριβώς την παράδοση, κι αφού έχει στο μεταξύ έχει υποβάλλει στα απαραίτητα φτιασιδώματα το προφίλ του, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο θα ενταχθεί περισσότερο οργανικά στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, φτάνοντας να εκτινάξει τα κέρδη του και τη δυναμική του έως του σημείου να αποτελεί μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις του διεθνούς εφοπλισμού. Παράλληλα, διαθέτοντας ισχυρό έλεγχο και παρέμβαση στην εγχώρια οικονομική και πολιτική ζωή θα επεκταθεί και σε πολλούς άλλους τομείς της ελληνικής οικονομίας φτάνοντας να δημιουργήσει έναν πολυπλόκαμο μηχανισμό που του επιτρέπει σήμερα να διατηρεί ισχυρά ερείσματα στο τραπεζικό σύστημα, τη βιομηχανία πετρελαίου, τον τουρισμό ενώ θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τις προσβάσεις του στα αστικά κόμματα, την τοπική αυτοδιοίκηση και τα ΜΜΕ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον τέλος θα δείξει στην αγορά αθλητικών ομάδων, μέσα από τις οποίες μπόρεσε να διευρύνει την κοινωνική και πολιτική του επιρροή, φτάνοντας στο σημείο να συγκροτεί μικρούς ιδιωτικούς στρατούς προάσπισης των συμφερόντων του.
Μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο δράσης του εφοπλιστικού κεφαλαίου πρέπει να γίνει αντιληπτή η οικολογική καταστροφή που συνέβη στην καρδιά ενός εκ «σημαντικότερων κόμβων ανάπτυξης της χώρας», όπως προβάλλεται το λιμάνι του Πειραιά. Στο πλαίσιο μίας στρατηγικής που δεν γνωρίζει κανένα περιορισμό προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο κέρδος, και βέβαια στο πλαίσιο μιας κρατικής πολιτικής που χαρίζει τα πάντα στο κεφάλαιο. Στον Πειραιά αυτό μεταφράζεται, μεταξύ άλλων, στην ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού και στις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που έχει επιβάλλει εκεί η COSCO, μεταφράζεται στην προκλητική –ακόμα και για την αστική νομιμότητα- επέκταση των αδειών εγκατάστασης των μονάδων μαζούτ της εταιρείας OIL ONE (συμφερόντων Μελισσανίδη) στη Δραπετσώνα σε απόσταση κυριολεκτικά μιας ανάσας από σπίτια και σχολεία, μεταφράζεται στις προσπάθειες οικοδόμησης με επίκεντρο το λιμάνι του Πειραιά και το Δήμο Πειραιά, μιας ειδικής οικονομικής ζώνης, ενός σύγχρονου πολιτικού και ταξικού απαρτχάιντ, σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Κερατσίνι και το Πέραμα ως τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, όπου εντός της είναι εγκατεστημένο ένα πολύ σημαντικό τμήμα των υποδομών της πετρελαϊκής βιομηχανίας και του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Δεν πρέπει, παράλληλα, να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό, έρχεται σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση με τις ευλογίες ΗΠΑ και ΕΕ προσφέρει κυριολεκτικά γη και ύδωρ σε ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους και πολυεθνικά πετρελαϊκά μονοπώλια για την έρευνα και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στις ακτές και τις θάλασσες του Ιονίου, του Αιγαίου και του Κρητικού Πελάγους, ενώ σχεδόν σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος παρακαλά την Eldorado Gold να συνεχίσει τις εξορύξεις χρυσού στις Σκουριές και κατακεραυνώνει οποιαδήποτε φωνή αρθρώνει, ακόμα και εντός του αστικού πλαισίου, κάποια φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στο φαραωνικό σχέδιο του Λάτση για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο ο κοινωνικός αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική ανάπτυξη αποκτά, με αφορμή και την πρόσφατη οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό, ιδιαίτερη σημασία. Γιατί κόντρα στην ρητορική του συστήματος που θέλει την καπιταλιστική ανάπτυξη ως το μοναδικό μέσο για την υπέρβαση της πολύπλευρης κρίσης που μαστίζει το κοινωνικό σύνολο -ρητορική που εύκολα μπορεί να μεταφερθεί στα χείλη των καταπιεσμένων στο βαθμό που η υποχώρηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων συνεχιστεί-, η ιστορική εμπειρία όπως και το εφιαλτικό παρόν που βιώνουμε καταδεικνύει ότι η ανάπτυξη αυτή είναι συνυφασμένη με την λεηλασία του ανθρώπου και της φύσης, με τις πολιτικές της φτώχειας και του κοινωνικού εκφασισμού, με τις πολιτικές εν τέλει που γεννούν τους πολέμους και την καταστροφή του πλανήτη.
Στην κατεύθυνση αυτή, και γνωρίζοντας ότι η πραγματική απάντηση στο καπιταλιστικό έγκλημα στο Σαρωνικό μπορεί να δοθεί μόνο στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα, από ένα μαχητικό εργατικό-λαϊκό κίνημα, που θα θέτει στο επίκεντρο την πάλη για τη διεκδίκηση των ζωτικών κοινωνικών αναγκών σε σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, καλούμε το Σάββατο 21 Οκτώβρη 2017 σε διαδήλωση στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, στις 12μμ στο σταθμό ΗΣΑΠ Πειραιά.
Ενάντια στη ληστοσυμμορία του εφοπλισμού, της πετρελαιοβιομηχανίας και του αστικού κράτους, να διατρανώσουμε στους δρόμους του Πειραιά το δίκιο και την αξιοπρέπεια της τάξης μας, υψώνοντας τις σημαίες της Αντίστασης, του Αγώνα, της Κοινωνικής Επανάστασης.