ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 9 ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ (ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ)

Ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική – ταξική αντεπίθεση

Η απεργία της 1ης Νοέμβρη έδειξε το δρόμο. Η μαζική συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, από συλλόγους εργαζομένων, σωματεία βάσης και αλληλέγγυους ανέδειξε τη δυνατότητα ανάπτυξης ακηδεμόνευτων και μαχητικών εργατικών αγώνων, κόντρα στο γραφειοκρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό της “Κοινωνικής Συμμαχίας” (ΓΣΕΕ – ΣΕΒ). Κινήσεις όπως αυτή της απεργίας της 1ης Νοέμβρη και των εργατικών διαδηλώσεων μπορούν να εμπνεύσουν και να πάνε τους ταξικούς μας αγώνες βήματα μπροστά. Βήματα μπροστά για τις δικές μας ανάγκες, για τις ανάγκες των εργατών, των φτωχών και των καταπιεσμένων, αυτών που μάχονται ενάντια στην αδικία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Μετά από 9 σχεδόν χρόνια σε καθεστώς οικονομικού ελέγχου από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., στη διάρκεια των οποίων οι ελληνικές κυβερνήσεις νομοθέτησαν σωρεία αντεργατικών μέτρων, φτωχοποιώντας καθημερινά τις ζωές μας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών φίλων επιχειρεί να στήσει μια νέα αφήγηση. Όμως παρά τη μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού και τις εξαγγελίες τους για δήθεν φιλολαϊκά μέτρα, η νέα “μεταμνημονιακή” εποχή είναι απλά η συνέχεια της προηγούμενης. Είναι μια εποχή στην οποία υπουργοί της κυβέρνησης ευθαρσώς ανακοινώνουν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του κόσμου της εργασίας. Είναι μια εποχή στην οποία, με πρόσχημα τις πιέσεις των θεσμών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα κόκκινα δάνεια των ελληνικών τραπεζών θα πωληθούν σε funds και χιλιάδες κατοικίες θα βγουν στο σφυρί. Ως αποτέλεσμα, το 2019 θα έχουμε 20.000 πλειστηριασμούς κατοικιών και μέχρι το τέλος του 2020 θα φτάσουμε τις 70.000. Είναι μια εποχή που φέρνει νέες περικοπές σε δημόσια υγεία και παιδεία, νέα ματωμένα πλεονάσματα και ιδιωτικοποιήσεις. Έχουμε λοιπόν από τη μια ψίχουλα στον εργαζόμενο λαό και από την άλλη την πλήρη συμπόρευση της κυβέρνησης με την ελληνική αστική τάξη και τους “θεσμούς”.

Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, ο καπιταλισμός είναι βαρβαρότητα που τη ζούμε και τη βιώνουμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Ακολουθώντας τον δρόμο της 1ης Νοέμβρη, κύριες αιχμές της εργατικής διαδήλωσης, αποτελούν τα δίκαια αιτήματα για συλλογικές συμβάσεις εργασίας (ΣΣΕ) και αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις ανάγκες των εργατών. Παλεύουμε ενάντια στην απόλυτη κυριαρχία των νόμων της αγοράς στις ζωές όλων μας. Ενάντια στην τρομοκρατία κράτους και κεφαλαίου που επιτίθενται στα κεκτημένα χρόνων για να αντιμετωπίσουν την ίδια τη δομική κρίση του καπιταλισμού, ώστε η αγορά να επιβιώσει χωρίς να λογαριάζει και να λογοδοτεί πουθενά.

Ο εμπαιγμός της κυβέρνησης που μοίρασε προεκλογικά μια πενιχρή αύξηση στους μισθούς με στόχο να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής και ταξικής ειρήνης, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να μας ξεγελάσει. Τον πόλεμο που δεχόμαστε τον βιώνουμε εδώ και χρόνια, με τις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες και την άγρια καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Η όποια αύξηση δοθεί δεν θα φτάσει στις τσέπες των εργαζομένων αλλά θα επιστραφεί στο κράτος μέσω της επικείμενης μείωσης του αφορολόγητου. Άλλο ένα προεκλογικό κόλπο είναι και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, η οποία συνοδεύεται από την επιδότηση του 50% των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών από τον κρατικό προϋπολογισμό έτσι ώστε να “ελαφρύνουν” τα οικονομικά βάρη των αφεντικών. Όσον αφορά τις συλλογικές συμβάσεις, οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν θέσει σε εφαρμογή νόμο με τον οποίο ο κατώτατος μισθός οριοθετείται σύμφωνα με τις αντοχές της οικονομίας. Με αυτόν τον τρόπο αφαιρεί από τους εργαζόμενους τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν οι ίδιοι, μέσω των σωματείων και των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους, τις συμβάσεις με τους εργοδότες. Κλείνει λοιπόν το μάτι για ακόμη μια φορά στην εργοδοσία, καθησυχάζοντάς την ότι σε καμία περίπτωση δεν θα κινδυνεύσουν τα συμφέροντά της.

Τα αφεντικά από μόνα τους δεν θα κάνουν πίσω και τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Η εργοδοτική τρομοκρατία αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, απαιτώντας εντατικοποίηση της δουλειάς και αύξηση των ωρών εργασίας. Η εντατικοποίηση αυτή συνιστά κυριολεκτικά υποτίμηση της ίδιας της ζωής των εργατών. Οδηγεί στα λεγόμενα “εργατικά ατυχήματα” που στην πραγματικότητα είναι εργοδοτικά εγκλήματα και δολοφονίες, όπως στην περίπτωση του οικοδόμου που έχασε τη ζωή του στις 9 Ιανουαρίου, στο εργοτάξιο του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σε όποιο κομμάτι του κόσμου της εργασίας αντιστέκεται, τα αφεντικά απαντάνε με ξυλοδαρμούς, εκβιασμούς και απολύσεις. Οι δυνάμεις καταστολής, χέρι-χέρι με τις φασιστικές συμμορίες, υπό τις ευλογίες του αστικού πολιτικού κόσμου λειτούργησαν και λειτουργούν ως μπράβοι του κεφαλαίου και των αφεντικών ενάντια στα εργατικά κινήματα. Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα περιστατικά βίας σε βάρος εργαζομένων. Το Δεκέμβρη που μόλις πέρασε, διανομέας ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης Pizza Mafiozo στη Θεσσαλονίκη, αφού προηγουμένως είχε απειληθεί επειδή δεν μπορούσε να εργαστεί λόγω ασθένειας. Τον ίδιο μήνα, μετανάστης εργαζόμενος στο ψητοπωλείο “Βεάκη 56”, ξυλοκοπήθηκε από μπράβους του πρώην εργοδότη του, μετά από εκδικητική απόλυση, επειδή τόλμησε να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα του.

Απέναντι σε όλους αυτούς, αφεντικά και μπράβους, εμείς θα στήσουμε τα δικά μας αναχώματα και θα προστατεύσουμε την τάξη μας με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Με τη μαχητική μας αντίσταση θα τους καταστήσουμε σαφές ότι κανένας εργάτης και καμιά εργάτρια δεν είναι μόνος του και χέρι που σηκώνεται στην τάξη μας θα κόβεται.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει: για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τις νέες και τους νέους, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα προγράμματα κατάρτισης, την απλήρωτη εργασία, τους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, η μαχητική αντίσταση και ο μαζικός ανυποχώρητος ταξικός αγώνα ήταν, είναι και θα είναι η μοναδική ρεαλιστική διέξοδος.

Ενότητα στη δράση οργάνωση στη βάση

Όλοι και όλες στην εργατική διαδήλωση στις 16 Φλεβάρη

Συγκέντρωση 11:30, Πλατεία Κοραή

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Ο αγωνιστής κρατούμενος Σπύρος Χριστοδούλου βρίσκεται από τις 14/1 σε απεργία πείνας, αντιστεκόμενος με το έσχατο αυτό μέσο, στην επιχειρούμενη εξόντωση του από το αστυνομικό δικαστικό σύμπλεγμα. Συγκεκριμένα, διεκδικεί το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της συγχώνευσης των ποινών, η παραβίαση του οποίου στην περίπτωση του πρακτικά σημαίνει, ότι τα δώδεκα χρόνια φυλάκισης που έχει ήδη εκτίσει από προηγούμενες καταδίκες του δεν θα προσμετρηθούν ως χρόνος κράτησης στις νέες ποινές που του επιβλήθηκαν ύστερα από τη σύλληψη του τον Μάη του 2015. Στη βάση των εισηγήσεων της Εισαγγελίας Αθηνών, και σε καταφανή αντίθεση με τις διατάξεις του ποινικού κώδικα, ο Σ. Χριστοδούλου είναι πλέον υποχρεωμένος να εκτίσει τις ποινές του ξεχωριστά, γεγονός που ισοδυναμεί με πολυετή παραμονή του στη φυλακή κι ενώ εκκρεμούν σε βάρος του σειρά δικαστικών αποφάσεων.

Η τελευταία αυτή μεθόδευση, λίγο πριν εκπνεύσουν τα νόμιμα χρονικά όρια παραμονής του στη φυλακή, αποτελεί την κορύφωση των κατασταλτικών κινήσεων εναντίον του που ξεκίνησαν αμέσως μετά τη σύλληψη του το Μάη του 2015. Θυμίζουμε ότι ο Χριστοδούλου, βρισκόμενος σε συνθήκη παρανομίας από το 2007 συνελήφθη μαζί με τον αναρχικό αγωνιστή Γ. Τσιρώνη- φυγόδικο από το 2006 για την υπόθεση «των ληστών με τα μαύρα» – και τον σύντροφο του και επίσης «παράνομο» Σ. Δραβίλα που αυτοκτόνησε λίγο πριν τη σύλληψη τους. Στη βάση αστυνομικών και δικαστικών σεναρίων που εξυφαίνονταν χρόνια, ο Χριστοδούλου θα θεωρηθεί μαζί με το Δραβίλα ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε «ποινικούς, ληστές τραπεζών και τρομοκράτες» και θα του αποδοθεί -παρά τη χαρακτηριστική ένδεια στοιχείων εις βάρος του, τα οποία ως επί το πλείστων στηρίζονται στα παραπεμπτικά της αντιτρομοκρατικής και σε αλληλοαντικρουόμενες καταθέσεις μαρτύρων- πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια δαιδαλώδη σειρά υποθέσεων που περιλαμβάνει ληστείες τραπεζών, απαγωγές, ένταξη και συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις, που έγινε γνωστή ως «υπόθεση των ληστών του Διστόμου».

Στην πραγματικότητα, το βασικό αποδεικτικό υλικό για την στοιχειοθέτηση της σε βάρος του ενοχής αποτελούν οι δεδομένες επιλογές ρήξης του με την αστική νομιμότητα και την καθεστηκυία ηθική, τις οποίες άλλωστε και αναλαμβάνει: την παρουσία του δίπλα σε έναν επικηρυγμένο αναρχικό αγωνιστή, την αλληλεγγύη του σε ένα «επικίνδυνο κακοποιό» , την αταλάντευτη στάση του απέναντι στις διωκτικές αρχές, την άρνηση του να δεχτεί ως όρο ζωής τη φυλακή, την ανυπότακτη διαδρομή του όλα τα προηγούμενα χρόνια εντός και εκτός των τειχών.

Αυτές ακριβώς τις επιλογές, έρχεται να στοχοποιήσει και να εκδικηθεί η νέα κατασταλτική μεθόδευση εναντίον του Σ. Χριστοδούλου, στέλνοντας παράλληλα ένα τρομοκρατικό μήνυμα σε όσους και όσες κινούνται ή σκέφτονται να κινηθούν σε διαδρομές αντίστοιχες με αυτές που διένυσε ο Σπύρος. Σε διαδρομές δηλαδή κοινωνικής συνειδητοποίησης και πολιτικοποίησης, σε ρήξη τόσο με την αστική δικαιοσύνη όσο και με τις μικρές και μεγάλες μαφίες του κόσμου των φυλακών και της «παρανομίας»· σε διαδρομές σαν αυτές που ακολούθησαν ο Κεχαΐδης, ο Πρέκας και ο Τεμπερεκίδης· σε διαδρομές σαν εκείνες που πορεύτηκαν οι εκατοντάδες φυλακισμένοι των ιταλικών φυλακών τη δεκαετία του 70’, που έφτασαν μέσα από μια διεργασία προλεταριακής συνειδητοποίησης, να οπλιστούν ενάντια στον ταξικό εχθρό και να βροντοφωνάξουν «την άρνηση τους στην εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την καταπίεση που επιβάλλει η αστική τάξη, την άρνηση τους να συνεχίσουν να αποτελούν το άλλοθι των αστυνομικών και αντιπρολεταριακών δομών του Κράτους».

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Χριστοδούλου!

Η νίκη της απεργίας πείνας του θα αποτελέσει νίκη της αγωνιζόμενης κοινωνίας των φυλακών και του κινήματος αλληλεγγύης στους κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους και ήττα του σκληρού φασιστικού πυρήνα της αστικής δικαιοσύνης και της αστυνομικής και σωφρονιστικής καταστολής.

Διαδήλωση Αλληλεγγύης, Παρασκευή 15/2, Προπύλαια 18.00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 9 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Την Δευτέρα 4/2, ξεκινάει στις φυλακές του Κορυδαλλού, η δίκη των 9 αγωνιστών, πολιτικών προσφύγων από την Τουρκία και το Κουρδιστάν που συνελήφθησαν, από την αντιτρομοκρατική, στις 28 Νοεμβρίου του 2017, για συμμετοχή στο DHKP-C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο-Κόμμα).

Στη σύλληψη, στην κράτηση τους στη ΓΑΔΑ, στα δικαστήρια στην Ευελπίδων, οι σύντροφοι ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν από τα ανδρείκελα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Γεγονός το οποίο το ομολογούσαν οι μώλωπες που έφεραν στο πρόσωπο και στα μάτια,τα ράμματα, οι επίδεσμοι, τα χτυπήματα στο κεφάλι και στο σώμα. Παράλληλα τα μίντια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, προσπάθησαν να δημιουργήσουν κλίμα τρομοϋστερίας, κάνοντας λόγο για “σκληροπυρηνικούς τρομοκράτες” και για “μεγάλη επιτυχία της ελληνικής αστυνομίας”.

Οι συλλήψεις των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών αναδεικνύουν τη διαχρονική, αγαστή συνεργασία του ελληνικού και του τούρκικου κράτους και των μυστικών τους υπηρεσιών. Διαχρονική γιατί και στο παρελθόν έχουν δεχτεί δεκάδες συλλήψεις,φυλακίσεις, μέχρι κι απαγωγές.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως υπέρμαχος της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του ΝΑΤΟ και της παραμονής της Ελλάδας στο δολοφονικό αυτό σχηματισμό, θέλησε να κάνει δώρο τις συλλήψεις αυτές στον Ερντογάν, εν όψει της επίσκεψης του στην Ελλάδα και τις χρησιμοποίησε ως διπλωματικό χαρτί στην “εξισορρόπηση” των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.

Όσο όμως και να προσπαθούν οι δυνάμεις καταστολής και οι μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών και των συμμάχων τους, να πείσουν πως το DHKP-C αποτελεί “τρομοκρατική” οργάνωση, οι λαοί της Τουρκίας γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης. Γιατί βιώνουν ένα καθεστώς καταπίεσης που έχει επιβάλλει ως καθημερινότητα, σε όποιον διαφωνεί μαζί του, τις συλλήψεις, τις διώξεις, τις προφυλακίσεις, τα βασανιστήρια. Γιατί το DHKP-C διεξάγει εδώ και πολλές δεκαετίες ένα πολύ σκληρό μα και συνάμα δίκαιο αγώνα, ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, στην ταξική ανισότητα και την αδικία, πάντα στο πλευρό των λαών, των εργαζομένων, της νεολαίας. Γιατί αποτελεί φωτεινό σηματοδότη για τα επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο, καθώς μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες διεξάγει μια πολύ σημαντική πολύμορφη πάλη, με εκατοντάδες φυλακισμένους και νεκρούς αγωνιστές, από την οποία έχουμε να διδαχθούμε πολλά. Γιατί παρ’όλες τις υπέρμετρες δυσκολίες, τις φυλακές και τα βασανιστήρια, τα πρόσωπά τους είναι πάντα χαμογελαστά, εκπέμποντας τη δύναμη της ψυχής των αγωνιστών που πιστεύουν στο συλλογικό όραμα, στην προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Γι’ αυτό και στη δίκη τους το ανταγωνιστικό κίνημα πρέπει να είναι παρόν, ενάντια στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της αστικής δικαιοσύνης, στέλνοντας σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης στους λαούς και τους αγωνιστές της Τουρκίας, φωνάζοντας συνάμα πως TO NA ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ με την Επιτροπή αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν: Σάββατο 26/1, 19:00, πολιτικός χώρος Σπύρου Τρικούπη 44.

ΠΟΡΕΙΑ προς Βουλή και τούρκικη πρεσβεία: Τρίτη 29/1, 18:00 Προπύλαια

ΔΙΚΗ: Δευτέρα 4/2, 9:00, φυλακές Κορυδαλλού

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)

Το παγωμένο πρωινό στις 9/1/ 19 διαπράχθηκε ένα ακόμα προαναγγελθέν έγκλημα του κεφαλαίου και του κράτους του. Άλλη μια “θυσία στο βρώμικο βωμό” της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας: εξηντάχρονος εργάτης άφησε την τελευταία του πνοή μετά την πτώση του στο κενό, από έναν από τους πυλώνες του υπό κατασκευή γηπέδου της Δικέφαλος ΑΕ (του μεγαλοκαπιταλιστή ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΑΕΚ Δ.Μελισσανίδη) στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Μια “θυσία σε βρώμικο βωμό” για να χτιστεί η “Αγιά Σοφιά” ή “Αρένα Δούρου” του “Τίγρη”. Ένας αναμενόμενος θάνατος, πιθανώς ήδη προϋπολογισμένος στα λογιστικά βιβλία της εργολήπτριας εταιρίας ΕΡΜΩΝΑΣΣΑ ΑΕ. Τον περασμένο Οκτώβρη, όλοι οι εργάτες του εργοταξίου, μετά από τον τραυματισμό συναδέλφου τους και ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών, συσπειρώθηκαν και κατέβηκαν σε απεργία, προκηρυγμένη από το Συνδικάτο Οικοδόμων, αγωνιζόμενοι για άμεση λήψη μέτρων προστασίας, υπογραφή εργοταξιακής συλλογικής σύμβασης, αυξήσεις στα μεροκάματα της πείνας και κατάργηση των εξαντλητικών ωραρίων. Απέναντί τους βρήκαν μπετοναρισμένο το μαύρο μέτωπο της εργοδοσίας, των υπουργείων, των άφαντων “επιθεωρητών εργασίας”, των εισαγγελέων, των μπάτσων, των μπράβων και των μμε του μαφιόζικου καπιταλισμού. Ένας αναμενόμενος θάνατος, ακόμα ένας, σ’ έναν κλάδο όπως αυτός της οικοδομής, όπου η ανεργία θερίζει, η εντατικοποίηση αποτελεί τον κανόνα, τα εργοτάξια και οι οικοδομές θυμίζουν στρατόπεδα, οι μεγαλοεργολάβοι και οι κατασκευαστικές εταιρίες συνεχίζουν να θησαυρίζουν και να ξεζουμίζουν αυτούς που χτίζουν τα ιδρύματα, τα στάδια και τα μέγαρα της ντόπιας ολιγαρχίας, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες, αυτούς που συνεχίζουν να πληρώνονται με όλο και λιγότερα ψίχουλα. Ένας αναμενόμενος θάνατος, ακόμα ένας, στη “μεταμνημονιακή Ελλάδα” που έχει ήδη μετατραπεί σε μια απέραντη (τυπική ή άτυπη) Ειδική Οικονομική Ζώνη. Μέσα σ’ αυτήν την κανονικότητα της καπιταλιστικής επέλασης που για να φέρει την “ανάπτυξη” γκρεμίζει ότι έχει απομείνει ακόμα όρθιο από κατακτήσεις και δικαιώματα, δέκα μέρες πριν το εργοδοτικό έγκλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια, τη νύχτα της παραμονής πρωτοχρονιάς του 2019, 27χρονος ντελιβεράς – πατέρας δύο παιδιών άφησε τη ζωή του στην άσφαλτο στα Χανιά. Ήταν ο έβδομος καταγεγραμμένος νεκρός εργαζόμενος οδηγός δικύκλου κατά τη διάρκεια του 2018.

Στη Νέα Φιλαδέλφεια, το αίμα του μάστορα ηλεκτροσυγκολλητή, που πότισε το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, λερώνει πολλά χέρια, βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να βαραίνει- πολλές συνειδήσεις. Γιατί δεν είναι το πρώτο αίμα που χύνεται ούτε στο συγκεκριμένο κάτεργο ούτε στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα drones και οι κάμερες “αθλητικών ενημερωτικών” ιστοσελίδων άλλωστε, καταγράφουν και μεταδίδουν νυχθημερόν “την πορεία των έργων” και τα ντοπαρισμένα σχόλια έμμισθων ή άμισθων οργανωμένων οπαδών απαιτούν “να τελειώνει ο ναός”. Για να προχωρήσει η ανέγερση του γηπέδου και η μετατροπή της προσφυγικής-λαϊκής αθηναϊκής συνοικίας σε μια αρένα απόσπασης υπεραξίας, σ’ ένα διασκεδαστήριο εντατικής και πειθαρχημένης εργασίας, σ’ ένα καπιταλιστικό Eldorado, όπου ένοπλοι εργοδότες απειλούν εργαζόμενους που διεκδικούν το δίκιο τους, ξεζουμίζουν για ωρομίσθια και μεροκάματα πείνας, “δαγκώνουν” ένσημα και δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές, επιβάλλουν εξαντλητικά ωράρια και απλήρωτες υπερωρίες, στέλνουν στο θάνατο εργάτες -σε ακραίες καιρικές συνθήκες- με παγετούς και καύσωνες (για να “βγει η δουλειά”, για να “τηρηθούν οι προθεσμίες”), κύλησε ήδη από το καλοκαίρι του 2014 και έπειτα, το χειμώνα του 2017, πολύ νερό, ή μάλλον αρκετό αίμα στο αυλάκι… Να θυμίσουμε τα “εδώ μόνο ΑΕΚ” και τα “όλο το Άλσος γήπεδο”; Τις απόπειρες φίμωσης και τρομοκράτησης κάθε φωνής υπεράσπισης του Άλσους και της πόλης, τις λεηλασίες αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, την απόπειρα εμπρησμού και το κλείσιμο της κατάληψης Στρούγκα, τις τραμπούκικες επιθέσεις σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις, τους τραυματισμούς συντρόφων και συντροφισσών, τους ξυλοδαρμούς κατοίκων, τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, τον αστυνομικό φραγμό στη γέφυρα της οδού Χαλκίδος, την αγαστή συνεργασία του κράτους και του ιδιωτικού οπαδικού στρατού για την απαγόρευση εισόδου στην λεωφόρο Δεκελείας της μαζικής διαδήλωσης αναρχικών και κομμουνιστών-συντρόφων και συντροφισσών στις 16 Μάρτη 2017 και την απόπειρα επιβολής στην περιοχή ενός καθεστώτος πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ; Θα ακουστεί μακάβρια τετριμμένο αν θυμίσουμε ότι το αίμα δεν είναι νερό και ότι η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι;

Όπως και να έχει, είναι η ίδια η σκληρή πραγματικότητα εκείνη που -βαμμένη με το αίμα εργατών- υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει μέση οδός που να συνδέει το δρόμο της ταξικής πάλης και του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μ’ εκείνον του τυφλού, κι εντέλει αντεργατικού-αντιλαϊκού, οπαδισμού. Μια βδομάδα μετά απ’ αυτό το εργοδοτικό έγκλημα, τώρα που έχουν στεγνώσει τα δάκρυα των κροκοδείλων και οι πόντιοι πιλάτοι έχουν πλύνει τα χέρια τους, τώρα που ο θάνατος και αυτού του εργάτη δεν είναι είδηση, τώρα που ήδη άλλο ένα όνομα (μέχρι το επόμενο) ακολούθησε στη μακρά λίστα των “εργατικών ατυχημάτων” και της “κακιάς στιγμής” (εκείνο του 51χρονου εργαζόμενου στην επιχείρηση ιχθυοκαλλιεργειών Νηρέας στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας), δικό μας ταξικό καθήκον ήταν και παραμένει να μην ξεχάσουμε, να μην συγχωρήσουμε.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Συγκεντρώσεις Αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη: Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου στις 18.00 – Προπύλαια Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου στις 9.00 – Εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως)

«Όποια απόφαση πάρει το δικαστήριο εγώ προσωπικά ως αναρχικός θα συνεχίσω να αντιστέκομαι και να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις στο πλευρό των καταπιεσμένων και των αδύναμων, εξάλλου κομμάτι αυτών αποτελώ κι εγώ ο ίδιος.» Μ.Σεϊσίδης

Στις 20 Δεκεμβρίου, στο εφετείο Αθηνών, θα διεξαχθεί η δίκη σε β’ βαθμό του αναρχικού Μάριου Σεϊσίδη για την υπόθεση, με δημοσιογραφικούς όρους, των «ληστών με τα μαύρα». Ο Μάριος, όπως και οι σύντροφοι Σ. Σεϊσίδης, Γ. Τσιρώνης και Γ. Δημητράκης είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή στην ληστεία της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος στις 16 Γενάρη 2006. Το σκηνικό που στήνεται μετά τον τραυματισμό και τη σύλληψη του Γ. Δημητράκη, απο πυρά αστυνομικών, είναι βγαλμένο από το καλοκαίρι του 2002, όταν και συλλαμβάνονται μέλη της Ε.Ο 17Ν. Καννιβαλικά τηλεοπτικά show, ευφάνταστοι προσδιορισμοί όπως «η συμμορία με τα ούζι» ή « οι ληστές με τα μαύρα», αμέσως αποδίδονται σε όμάδα αναρχικών, που φέρεται να έχει διαπράξει συνολικά 7 ληστείες τραπεζών και χρηματοδοτεί κάποιο αόρατο επαναστατικό ταμείο, σκιαγραφώντας έτσι τους νέους δημόσιους κίνδυνους. Τα λαγωνικά της αστυνομίας σε αγαστή συνεργασία με μαριονέτες δημοσιογραφίσκους, διαμορφώνουν πάνω σε ισχνές ενδείξεις τις προϋποθέσεις για την έκδοση ενταλμάτων για τους Μάριο, Σίμο και Γρηγόρη.

Η στοχοποιησή τους λάμβάνει τεράστιες διαστάσεις διαμέσου αλλεπάλληλων δημοσιευμάτων, όπου παρουσιάζονται συνεχώς ως δράστες ληστειών τραπεζών και ενεργειών αντάρτικου πόλης. Η επικηρυξή τους πρός 600.000 ευρώ το 2009 και οι αναρτήσεις φωτογραφιών τους σε τοπικά τμήματα ήδη από το 2006 διαμορφώνουν τους κανόνες για το ανθρωποκυνηγητό. Στα χρόνια που θα περάσουν η ιστορία θα καταγράψει τις συλλήψεις των συντρόφων Σίμου και Γρηγόρη το 2010 και 2015 αντίστοιχα, αλλά και τις αθωωτικές αποφάσεις για όσα τους κατηγορούσαν.

Ο σύντροφος Μ. Σεϊσίδης για τις διωκτικές αρχές αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας ενόχων, που διακαώς αναζητούσαν για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα». Η συνειδητή επιλογή του να παραμείνει σε καθεστώς φυγοδικίας, θα δικαιωθεί τελικά μετά τη συλληψή του και τη δίκη που θα ακολουθήσει, καθώς θα καταδικαστεί με απροκάλυπτη εκδικητικότητα και σκληρότητα στην εξωφρενική ποινή κάθειρξης των 36 ετών, για τα αδικήματα της απλής ληστείας κατά συναυτουργία (υπόθεση ΕΤΕ Σόλωνος), τριών απόπειρων ανθρωποκτονίας κατά συναυτουργία από κοινού (υπάλληλος security τράπεζας και οι 2 ειδικοί φρουροί) και σύστασης συμμορίας.

Η εμμονή και το μένος του αστυνομοδικαστικού συμπλέγματος, θα λάβει σάρκα και οστά σε μία δίκη, όπου ουδέν προέκυψε στην ακροαματική διαδικασία, αλλά αποκαλύφθηκε περίτρανα η στοχοποίηση του συντρόφου. Οι δικαστές με περίσσιο θράσος θα παραβλέψουν οτι ήταν οι μπάτσοι αυτοί που πυροβόλησαν αποδεδειγμένα κατ’ εξακολούθηση και τυφλά μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, τραυματίζοντας ένα λαχειοπώλη στο πόδι. Ότι ήταν αυτοί που παραλίγο να δολοφονήσουν τον αναρχικό Γ.Δημητράκη, πυροβολώντας τον με τρείς σφαίρες στο ψαχνό. Αντί λοιπόν να βρίσκονται εκείνοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για απόπειρες ανθρωποκτονίας και βαριές σωματικές βλάβες, εμφανίζονται σαν θύματα που με το πρόσχημα της νόμιμης άμυνας μπορούν να δολοφονούν, να τρομοκρατούν, να βασανίζουν και να επιβραβεύονται απο την αστική δικαιοσύνη για αυτό. Παρά τις προσπάθειες επιβάρυνσης του συντρόφου με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, ούτε οι ίδιοι οι μπάτσοι τον αναγνώρισαν, καθιστώντας το κατηγορητήριο ακόμα πιο αίολο και μετέωρο.

Τελικά η επιβολή της καταδίκης στηρίχθηκε βάση μόνο ενός εγγράφου πραγματογνωμοσύνης DNA των εργαστηρίων της αστυνομίας, που εμβόλιμα μπήκε στη διαδικασία και το οποίο απεστάλη απευθείας από γραφεία απηνών διωκτών των αναρχικών, ξεφτιλίζοντας έτσι κάθε έννοια δικαϊκού συστήματος. Είναι ξεκάθαρο ότι η αστική δικαιοσύνη καταδίκασε το σύντροφο επειδή είναι αναρχικός, υλοποιώντας ως πιστός υπηρέτης τους σχεδιασμούς των διωκτικών μηχανισμών και των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε., που τόσο είχαν επενδύσει στο τρομολαγνικό αφήγημα των «ληστών με τα μαύρα».

Η επιβολή ποινής στον Μ. Σεϊσίδη για μία υπόθεση που έχει ήδη καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, συνέπεσε χρονικά και με την καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή με βάση το DNA, ενώ “τυχαία” και στις δύο δίκες προέδρευε η ίδια δικαστής. Η οποία και μετά από δύο βδομάδες, αφού εκτέλεσε πιστά τις άνωθεν εντολές της, προήχθη στη δικαστική ιεραρχία. Η απόφαση της συγκεκριμένης έδρας ήταν η τελευταία ευκαιρία των μηχανισμών να περισώσουν κάτι από το «γόητρό» τους.

Κοιτάζοντας πίσω από τις γραμμές των νόμων της αστικής δικαιοσύνης και ταυτόχρονα κάνοντας μια επισκόπηση στο δωδεκαετές κατασταλτικό χρονικό του Μάριου, προκύπτει αβίαστα η ουσία της ίδιας της υπόθεσης. Η σκληρότητα και ο εκδικητικός χαρακτήρας της καταστολής εις βάρος του, μας κάνει για ακόμα μία φορά να συμπεράνουμε και να διατυπώσουμε πως στην περίπτωση του αναρχικού συντρόφου αυτό που επιχειρεί το κράτος δεν είναι να καταστείλει απλά και μόνο μια παραβατική συμπεριφορά αλλά ουσιαστικά το ίδιο το Α/Α κίνημα. Η αλληλεγγύη, το βασικό μας όπλο και πρόταγμα, είναι αυτή που στις 21 Νοεμβρίου θα αναμετρηθεί τόσο με την προσπάθεια καταστολής του κινήματός μας, όσο και με την απόπειρα εξόντωσης του συντρόφου μας. Ο Μάριος δεν είναι μόνος του για το λόγο ότι η υπόθεση του μας αφορά όλους. Οι μάχες που κερδίζει η δικαστική μαφία στις δικαστικές αιθουσες αποτελεί ουσιαστικά χαμένο έδαφος για εμάς στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Αντίθετα, τα αναχώματα που στήνουμε μέσα από την έμπρακτα αλληλέγγυα στάση μας, δίνουν τη δυνατότητα επανάκτησης αυτών των εδαφών και τη συνέχιση του συνολικού απελευθερωτικού αγωνα.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη

Αθήνα 6 Δεκέμβρη 2017

10 Δεκέμβρηδες μετά…

με το αίμα ακόμα στα μάτια και την οργή ακόμα στα χέρια

με Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση

για τις εξεγέρσεις που έρχονται

για την επαναστατική προοπτική

για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό

Ακολουθεί η εισήγηση που είχε γράψει και παρουσιάσει στην εκδήλωση-συζήτηση της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) “Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη! Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη του 2008. Χρονικό της Εξέγερσης, Ιστορική Παρακαταθήκη και οι Δεκέμβρηδες του μέλλοντος” στις 3 Δεκέμβρη 2017 στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια ο Σύντροφος και Φίλος Χρήστος Πολίτης που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή στις 11 Μάρτη 2018 και θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και τους αγώνες μας.

Η Εξέγερση του Δεκέμβρη παραμένει ακόμα ζωντανή.

1.

Η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που είχε πραγματοποιηθεί μετά το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα. Για τρεις εβδομάδες ολόκληρη η χώρα συνταράχθηκε από το ξέσπασμα δίκαιης οργής για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια.

2.

Οι πυροβολισμοί του Κορκονέα είχαν προαναγγελθεί, ένα χρόνο πριν, από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Οι αστυνομικοί έχουν “ευαίσθητο νευρικό σύστημα”, είχε δηλώσει τότε απειλητικά. Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τα βήματα των Κορκονέα και Σαραλιώτη συγχρονίστηκαν πλήρως με την αστυνομική βία των τελευταίων ετών, τη διαρκή κάλυψη της από την πολιτική ηγεσία, αλλά και την δικαστική ατιμωρησία και τις τυπικές ΕΔΕ.

3.

Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΣΟΕ και η Νομική. Λίγο πριν είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα… Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται για κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας ΜΑΤας σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτήρια στον Άγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. “Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση”. Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξη τους από τον εισαγγελέα για “άσκοπους πυροβολισμούς”. Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη βδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. “Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά”, έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.

4.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Η Αθήνα μέσα σε λίγες ώρες έγινε όμορφη για να την περπατήσεις. Μπορεί σήμερα να φαντάζει παράδοξο, αλλά εκείνο τον μακρινό (;) Δεκέμβρη και Γενάρη αισθανόσουν πραγματικά ασφαλής μέσα στην πόλη. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέμματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δώσει εντολή στους αστυνομικούς να μην κυκλοφορούν με τη στολή τους εκτός υπηρεσίας. Η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η γγ του ΚΚΕ υποστήριξε ότι “στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι” και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για “κοινούς προβληματισμούς” με την ΠΟΑΣΥ, αποδεικνύοντας -με τον δικό τους τρόπο- ότι η μαχητική δράση είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντίστασης. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη.

Η κατάληψη της ΓΣΕΕ, μα κυρίως η επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα, στις 23 Δεκέμβρη, από μπράβους της «ΟΙΚΟΜΕΤ» (εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Ν.Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ) και ο πλατύς και πολύμορφος αγώνας που αποκάλυψε το έγκλημα της εργοδοσίας και τις άμεσες ευθύνες του κράτους επανέφερε δυναμικά, σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του “χώρου”, τη σημασία της ταξικής πάλης. Το κάλεσμα της κατειλημμένης ΓΣΕΕ απευθυνόταν στην εργατική τάξη, ενώ ο αρχικός πυρήνας αυτοπροσδιοριζόταν σαν: “χειρώνακτες εργάτες υπάλληλοι, άνεργοι, προσωρινοί, ντόπιοι και μετανάστες, που δεν είμαστε τηλεθεατές και συμμετέχουμε από το Σάββατο βράδυ, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις με την αστυνομία, στις καταλήψεις του κέντρου και των γειτονιών, που πολλές φορές χρειάστηκε να παρατήσουμε τη δουλειά μας και τις καθημερινές μας υποχρεώσεις για να βρεθούμε στο δρόμο με τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άλλους προλετάριους που αγωνίζονται”. Μπορεί η εξέγερση του 2008 να μην επεκτάθηκε στους χώρους εργασίας και παραγωγής, τα γεγονότα όμως του Δεκέμβρη και του Γενάρη αποκάλυψαν τα αυτονόητα: Τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, την αξία της μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης, την εκδικητικότητα των αφεντικών απέναντι σε όσους οργανώνονται και διεκδικούν μέσα στους χώρους εργασίας.

“Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον”, έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Στον πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα αλληλεγγύης στην μετανάστρια εργάτρια Κούνεβα, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιλογές της: Στις καταλήψεις στα κεντρικά του ΗΣΑΠ και των εργατικών κέντρων, στις συγκεντρώσεις, τη μαχητική διαδήλωση στο Υπουργείο Εργασίας, στις παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα και τις πρακτικές άμεσης δράσης. Στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων της αντίστασης και της αλληλεγγύης, στην άνθηση των καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα. Στην μετατροπή άχρηστων και εγκαταλελειμμένων χώρων στη μητρόπολη σε αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα. Στην ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση των εμπρηστικών επιθέσεων και του αντάρτικου πόλης. Στις λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού εξεγερτικού κύκλου του 2010-12, αποτελώντας έναν από τους πυλώνες της λαϊκής κινητοποίησης τη διετία αυτή. Στη πολύμορφη κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) σε αυτόν τον εξεγερτικό κύκλο, αλλά και στα κατειλημμένα δημαρχεία, κέντρα αγώνα ειδικά τον Φλεβάρη του 2012, στη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, μα κυρίως στη μαζική συμμετοχή στις γενικευμένες συγκρούσεις.

5.

Αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρώτα συγκρουσιακά γεγονότα ξεσπά ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την Αργεντινή μέχρι τη Μόσχα και από το Βερολίνο μέχρι την Κωνσταντινούπολη πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις και επιθέσεις σε ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Τι πιο όμορφο και σπουδαίο από τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τη κοινή μάχη των επαναστατών και των λαών! Η εξεγερμένη Ελλάδα, όμως, βρέθηκε στο επίκεντρο και του ταξικού εχθρού. Ο Σαρκοζί ακύρωσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που ετοιμαζόταν να ψηφίσει φοβούμενος την επέκταση των ταραχών και στη Γαλλία, ενώ ο διευθυντής του συντηρητικού περιοδικού Εξπρές και προσωπικός φίλος του Σαρκοζί έγραφε, αποτυπώνοντας τις σκέψεις της ευρωπαϊκής ελίτ: “Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας, σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών, αιωρείται σήμερα μετά τις βιαιότητες της Αθήνας: ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό”.

6.

Το κράτος, μετά το αρχικό σάστισμα, ανέπτυξε αμέσως ένα πρωτόλειο σχέδιο αντι-εξέγερσης το οποίο βασίστηκε σε προσαγωγές, συλλήψεις και προφυλακίσεις, αλλά και ενεργοποίηση των παρακρατικών μηχανισμών. Ένα κατασταλτικό σχέδιο το οποίο διαρκώς ισορροπούσε μεταξύ της άμεσης καταστολής και της εκτόνωσης κάθε κοινωνικής οργής. Μονάχα μεταξύ 6ης και 21ης Δεκέμβρη υπήρχαν 246 συλλήψεις και 66 προφυλακίσεις. Στη Λάρισα υπήρχαν 25 συλληφθέντες (οι περισσότεροι από τους οποίους μαθητές) οι οποίοι κατηγορήθηκαν με τις διατάξεις του “αντι”τρομοκρατικού. Στην Πάτρα, τη Λάρισα, την Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη ένας όχλος παρακρατικών, μπράβων, φασιστών με το προκάλυμμα των “αγανακτισμένων πολιτών” επιτέθηκε στους εξεγερμένους. Στο Περιστέρι “άγνωστος” πυροβόλησε μια παρέα μαθητών που βρισκόταν έξω από σχολείο, τραυματίζοντας τον έναν. “Άγνωστοι” πέταξαν μια χειροβομβίδα στις 24 Φεβρουαρίου του 2009 στο Στέκι Μεταναστών κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιήθηκε (και) σαν απάντηση στα κενά κρατικής ασφάλειας που ανέδειξε ο Δεκέμβρης. Η ενίσχυση της ήταν κομμάτι ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου πλέον σχεδίου αντι-εξέγερσης, που εφαρμόστηκε τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε εισβολές σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, νομιμοποίηση των βασανιστηρίων για την απόσπαση dna, επικηρύξεις αναρχικών, τη δημιουργία της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ, ένα σώμα έμμισθων χρυσαυγιτών, οι οποίοι στις 6 Δεκέμβρη του 2009 τραυμάτισαν σοβαρά την αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα Αγγελική Κουτσουμπού. Ένα σχέδιο που περιελάμβανε την οργανωμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων τόσο μέσα από την εισβολή των εμπόρων ναρκωτικών, όσο και από τη μόνιμη στρατοπέδευση της αστυνομίας στην περιοχή.

7.

«Συντρόφισσα, σύντροφε, εξεγερµένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο µικροί, απ’ αυτήν τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό µας και το θαυµασµό µας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από µακριά µαθαίνουµε από σένα. Ευχαριστούµε».
Subcomandante Marcos, 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής

Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του 2008, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο να τιμούμε την εξέγερση και τα νοήματά της. Αλλά να κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω. Να μάθουμε από αυτήν, όπως έλεγε τότε, με σεμνότητα, ο Subcomandante Marcos.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο, τα αδιέξοδα της νεολαίας με έναν μοναδικό τρόπο για λόγους που αφορούν κυρίως τον τρόπο της εκτέλεσής του, το μέρος που έλαβε χώρα και την ηλικία του. Εν ψυχρώ πυροβολισμοί από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, 15 χρονών. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη έφερε με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού μιας ομάδας (ή ενός πολιτικού χώρου), αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης. Αυτό δεν αναιρεί την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού “χώρου”, που είχε την πολιτική ηγεμονία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη.

Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργία σωματείου βάσης στη pizza hut το 2003, αντιπολεμικά, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) σήμαινε ότι αποκτούσαν, σιγά σιγά, πραγματική σχέση με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του “αναρχικού χώρου” και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.

Ο αφορμαλισμός, παρά τη συνεισφορά του έδειξε σαφώς και τα όρια του το 2008. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε.

Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Σίγουρα η εμπειρία του Δεκέμβρη, δεν απολογίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε όσο θα μπορούσε. Περισσότερο λειτούργησε σαν μια φυσική δικαίωση όσων λέγαμε και όσων κάναμε μέχρι τότε, παρά σαν την αναγνώριση των ορίων της δράσης μας. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.

Δυστυχώς τα συμπεράσματα από τον Δεκέμβρη του 2008 δεν είναι κοινά. Και ούτε θα μπορούσαν, αφού ο απολογισμός της εξέγερσης δεν υπήρξε ποτέ συλλογικός. Κάτι που αν συνέβαινε, θα επέτρεπε τη διαμόρφωση κοινής εμπειρίας, αλλά και πολιτικής παράδοσης και συνέχειας. Κυρίως, όμως, θα επέτρεπε την εκπόνηση ενός κοινού στρατηγικού σχεδίου.
Σήμερα πρέπει να τιμήσουμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Ειδικά, σε μια περίοδο ταξικής ήττας και αφομοίωσης της λαϊκής ανυπακοής, αλλά και κινηματικής υποχώρησης, πρέπει να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Αναρχικοί και Κομμουνιστές μαζί να βρεθούμε σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, δίπλα στις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας.Στον αγώνα για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο να αποτελέσουμε -μαζί με όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της πάλης- εμπροσθοφυλακή στον καθημερινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και το κράτος του.

Σήμερα, 9 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο Κορκονέα και τον Σαραλιώτη, λίγο μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του 16χρονου Κώστα Μπ. στα Εξάρχεια και την απροκάλυπτη βία των ΜΑΤ στις 17 Νοέμβρη 2017, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε στο δρόμο. Να σταθούμε απέναντι στην αστυνομία και να περιφρουρήσουμε τη γειτονιά των Εξαρχείων. Ταυτόχρονα όμως να την προστατεύσουμε και από τις αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές που απονοηματοδοτούν και προσβάλλουν την εξέγερση του Δεκέμβρη και τα νοήματά της, αλλά και το περιεχόμενο της επαναστατικής πάλης και της κοινωνικής αλληλεγγύης συνολικότερα.

Σήμερα, όπου έχει αποκαλυφθεί η εγκληματική και δολοφονική φύση του καπιταλισμού, όπου η επίθεση του κεφαλαίου εξοντώνει συστηματικά τη νεολαία και την εργατική τάξη, όπου ο κοινωνικός κανιβαλισμός θεριεύει στις τάξεις των αποκλεισμένων, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε μαχητικά στο δρόμο.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Δεκέμβρης 2017

Συμμετοχή με συγκρότηση μπλοκ στη Διαδήλωση Μνήμης

για τον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη 2018, Προπύλαια 18.00

Πλ. Κλαυθμώνος 30 Μάη 2018: παρέμβαση Πρωτοβουλίας Εργαζομένων και Ανέργων κατά τη διάρκεια της Ταξικής Μέρας Δράσης ενάντια στη φιέστα του ξεπουλημένου συνδικαλισμού και την “Πανεθνική Ημέρα Δράσης” της αντικοινωνικής συμμαχίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΣΕΒ

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

  Στις 28 Νοεμβρίου η πλήρως υποταγμένη στην εργοδοσία και στις κυβερνητικές επιταγές ξεπουλημένη ΓΣΕΕ κήρυξε απεργία, καλώντας μάλιστα την επονομαζόμενη «Κοινωνική Συμμαχία», η οποία περιλαμβάνει εργοδοτικούς και επαγγελματικούς φορείς, «να συμπορευτεί μαζί της».  Η ΓΣΕΕ έχει το θράσος να καλεί αυτή την  καθιερωμένη απεργία με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού, χαρακτηρίζοντας τον μάλιστα «άδικο» και υπεύθυνο για την όξυνση των ανισοτήτων, όταν η ίδια φρενάρει τους αγώνες των εργαζομένων, συμμαχεί με κεφάλαιο και την κυβέρνηση, στήριξε το ΝΑΙ του δημοψηφίσματος, δηλώνει υποταγή  στα ευρωμνημόνια ιμπεριαλιστικής επιτροπείας.

Η απεργία αυτή που τελικά προκήρυξε η ΓΣΕΕ επιβεβαιώνει τον απεργοσπαστικό της ρόλο, καθώς είναι η ίδια, η οποία σαμπόταρε την απεργία στις 14 Νοέμβρη, αλλάζοντας την ημερομηνία για τις 28.  Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία δεν καλούσε σε απεργία, όταν ψηφιζόταν ο αντιαπεργιακός νόμος, που περιόριζε δραστικά το δικαίωμα στην απεργία, επιβάλλοντας απαρτία 50+1%. Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία από την έναρξη της μνημονιακής λεηλασίας στέκεται τροχοπέδη στην κορύφωση των ταξικών αγώνων, κηρύσσοντας απεργίες για τα μάτια του κόσμου. Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία, καλώντας σε Πανεθνική Ημέρα Δράσης στις 30 του περασμένου Μάη, ήθελε να μας πείσει για την κατάργηση της ταξικής πάλης και την κοινότητα συμφερόντων εργαζομένων – κεφαλαίου. Ο στόχος της γραφειοκρατικής  και αστικοποιημένης ΓΣΣΕ δεν είναι άλλος παρά η υπονόμευση του ιστορικού όπλου των εργατών, της μαχητικής ταξικής απεργίας  και της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μείνουν αμέτοχοι στις απεργοσπαστικές κινήσεις της ΓΣΕΕ. Ήρθε η ώρα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να κατέβουν στο δρόμο και να απεργήσουν για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, με τα δικά τους αιτήματα και να διαδηλώσουν ενάντια στη ΓΣΣΕ και την κοινωνική συμμαχία που στήνει, η  οποία δεν έχει καμία σχέση με το εργατικό κίνημα.  Γιατί όσο χρειάζεται να προωθείται η από τα κάτω οργάνωση, όπως απέδειξε η διακλαδική απεργία της 1^ης Νοέμβρη, τόσο είναι αναγκαίο ν΄ αναπτύσσονται και οι όροι για την κοινή δράση της πλατιάς κοινωνικής βάσης.  Η ΓΣΣΕ με τη στάση της, απομακρύνοντας τους εργαζομένους από τον στίβο των κοινωνικών αγώνων, επιδιώκει να νεκρώσει τις απεργίες, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί αθόρυβα η κοινωνική γενοκτονία και η μεταμνημονιακή βαρβαρότητα. Κάτι τέτοιο θα ενισχύσει την ηττοπάθεια και την απογοήτευση, οδηγώντας το εργατικό κίνημα σε μία στρατηγικού χαρακτήρα ήττα.

Τα ταξικά σωματεία (πρωτοβάθμια και βάσης), οι εργάτες και οι εργαζόμενοι καλούνται να χαλάσουν τα σχέδια των γραφειοκρατών της ΓΣΣΕ, να κατέβουν στο δρόμο μαζικά, μαχητικά και δυναμικά. Να εναντιωθούν σε έναν ακόμη αιμοσταγή προϋπολογισμό, τον οποίο η κυβέρνηση αρέσκεται να τον χαρακτηρίζει τον πρώτο μεταμνημονιακό(!), φέρνοντας νέα αντιλαϊκά μέτρα, φοροεπιδρομή, επιδόματα–ψίχουλα μπροστά  στο μέγεθος της κοινωνικής λεηλασίας, ματωμένα πλεονάσματα (έως και 3,6%!), ασφυκτική δημοσιονομική πειθαρχία, σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος λαός καλείται να πληρώσει τα σπασμένα για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου.

Για την ανασυγκρότηση και την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος απαιτείται συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων, δημιουργία εστιών μαχητικής αντίστασης από τα κάτω, στοχοθεσία αιτημάτων με ταξικό προσανατολισμό, μακριά από την καρικατούρα της ΓΣΣΕ- κοινωνικής συμμαχίας, μετωπική συμπόρευση και σύγκρουση με τις πολιτικές κυβέρνησης, κεφαλαίου, ιμπεριαλιστών πατρόνων ( ΕΕ, ΔΝΤ ).  Για να μπουν στην ημερήσια διάταξη τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, μείωση του χρόνου εργασίας, πλήρη δεσμευτικότητα του ΣΣΕ για όλους τους εργοδότες, βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Γιατί υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το σφαγείο της ΕΕ, δίχως μνημόνια, χρέος, εξάρτηση και καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Γιατί μόνο έτσι θα είμαστε σε θέση στο μέλλον να μιλήσουμε για τη συγκρότηση ενός άλλου πόλου εντός του εργατικού κινήματος, ανεξάρτητου, μαχητικού και μαζικού, που θα μπει στην πρώτη την γραμμή των νέων αγώνων που έρχονται. Γιατί μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος, για να περάσει όλος ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων, για την απελευθέρωση της εργασίας από τα δεσμά του κεφαλαίου και την κοινωνική επανάσταση.

OΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ –ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΣΣΕ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

 

Η Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων στηρίζει τη μουσική γιορτή που οργανώνουν οι “Κάτοικοι Εξαρχείων σε δράση” την Παρασκεύη 23 Νοέμβρη 2018 στις 9 μ.μ. στον πεζόδρομο Θεμιστοκλέους και Ερεσού στο πλαίσιο δράσεων ενάντια στις ναρκομαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή.

Ακολουθεί το κείμενο της Συνέλευσης για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων που μοιράστηκε σε παρεμβάσεις που πραγματοποίησε το προηγούμενο διάστημα.

Το βράδυ της 15ης Σεπτέμβρη, πυροβολισμοί στα τυφλά από διερχόμενο αυτοκίνητο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Ερεσού, όπου το τελευταίο διάστημα επιχειρείτε να στηθεί άλλη μια ναρκοπιάτσα στην περιοχή, είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό μιας κοπέλας στο πόδι. Μια ακόμα αντικοινωνική – εγκληματική ενέργεια που έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλες (ληστείες, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, πυροβολισμοί, απόπειρες βιασμών, ένοπλες απειλές, ναρκεμπόριο) από τις μαφίες και τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή.

Τα Εξάρχεια, μια ιδιαίτερη γειτονιά με αγωνιστική παράδοση στο κέντρο της πόλης και με σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα σε μια οριακή συνθήκη παρακμής και γκετοποίησης που αναπαράγει ασταμάτητα φαινόμενα εξουσιαστικής βίας του δυνατού απέναντι στον αδύναμο και κανιβαλικές συμπεριφορές μεταξύ των καταπιεσμένων. Φαινόμενα που γιγαντώνονται καθημερινά σε όλες τις γειτονιές ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας. Ωστόσο, στα Εξάρχεια είναι έκδηλο ότι πρόκειται για μια μεταβατική κοινωνική συνθήκη που προωθείται μέσα από κεντρικές πολιτικές του κράτους και αξιοποιείται από το ίδιο ώστε να εκβιάσει την κοινωνική νομιμοποίηση για τη συντριπτική επέμβασή του στην περιοχή. Με σκοπό το τσάκισμα των κοινωνικών, ταξικών, πολιτικών δομών αγώνα και των αντιστάσεων που αναπτύσσονται στην περιοχή, τον ολοκληρωτικό αστυνομικό έλεγχο, την εκδίωξη των φτωχών και απόκληρων κατοίκων της, τον περιορισμό του σημερινού οικιστικού χαρακτήρα της και την οριστική μετατροπή της σε εμπορευματική ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, που οδηγεί αναπόδραστα στην ολοκληρωτική επιβολή στην περιοχή, των συμφερόντων της κρατικής – καπιταλιστικής εξουσίας πάνω σε όλους μας, αγωνιζόμενους, ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, κατοίκους, επισκέπτες, εργαζόμενους, νεολαίους…, μοναδικό ανάχωμα μπορεί να αποτελέσει μια πλατιά κινητοποίηση του πλήθους των αγωνιστών και των αυτοοργανωμένων κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην περιοχή άλλα και ευρύτερα, που θα τολμήσει να αναγνωρίσει και να θέσει από κινηματική πλευρά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της κοινωνικής ζωής στη περιοχή σήμερα. Που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τις μαφίες και να τις τσακίσει. Που θα σταματήσει να ανέχεται εξουσιαστικές, αντικοινωνικές, συμμορίτικες, χουλιγκανίστικες και κανιβαλικές επιλογές. Που θα μπορέσει να σταθεί με αγωνιστική αξιοπιστία, κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους και στην επέλαση του κεφαλαίου. Που θα μπορεί να κάνει πράξη μέσα στον αγώνα στο σήμερα τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της αυτοοργάνωσης δίνοντας αγωνιστική κατεύθυνση στα τεράστια κοινωνικά ζητήματα και ανοίγοντας το δρόμο για τη συνάντηση με πολλούς περισσότερους.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων