Αθήνα 6 Δεκέμβρη 2017
10 Δεκέμβρηδες μετά…
με το αίμα ακόμα στα μάτια και την οργή ακόμα στα χέρια
με Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση
για τις εξεγέρσεις που έρχονται
για την επαναστατική προοπτική
για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό
Ακολουθεί η εισήγηση που είχε γράψει και παρουσιάσει στην εκδήλωση-συζήτηση της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) “Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη! Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη του 2008. Χρονικό της Εξέγερσης, Ιστορική Παρακαταθήκη και οι Δεκέμβρηδες του μέλλοντος” στις 3 Δεκέμβρη 2017 στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια ο Σύντροφος και Φίλος Χρήστος Πολίτης που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή στις 11 Μάρτη 2018 και θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και τους αγώνες μας.
Η Εξέγερση του Δεκέμβρη παραμένει ακόμα ζωντανή.
1.
Η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που είχε πραγματοποιηθεί μετά το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα. Για τρεις εβδομάδες ολόκληρη η χώρα συνταράχθηκε από το ξέσπασμα δίκαιης οργής για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια.
2.
Οι πυροβολισμοί του Κορκονέα είχαν προαναγγελθεί, ένα χρόνο πριν, από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Οι αστυνομικοί έχουν “ευαίσθητο νευρικό σύστημα”, είχε δηλώσει τότε απειλητικά. Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τα βήματα των Κορκονέα και Σαραλιώτη συγχρονίστηκαν πλήρως με την αστυνομική βία των τελευταίων ετών, τη διαρκή κάλυψη της από την πολιτική ηγεσία, αλλά και την δικαστική ατιμωρησία και τις τυπικές ΕΔΕ.
3.
Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΣΟΕ και η Νομική. Λίγο πριν είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα… Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται για κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας ΜΑΤας σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτήρια στον Άγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. “Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση”. Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξη τους από τον εισαγγελέα για “άσκοπους πυροβολισμούς”. Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη βδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. “Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά”, έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.
4.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Η Αθήνα μέσα σε λίγες ώρες έγινε όμορφη για να την περπατήσεις. Μπορεί σήμερα να φαντάζει παράδοξο, αλλά εκείνο τον μακρινό (;) Δεκέμβρη και Γενάρη αισθανόσουν πραγματικά ασφαλής μέσα στην πόλη. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέμματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δώσει εντολή στους αστυνομικούς να μην κυκλοφορούν με τη στολή τους εκτός υπηρεσίας. Η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η γγ του ΚΚΕ υποστήριξε ότι “στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι” και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για “κοινούς προβληματισμούς” με την ΠΟΑΣΥ, αποδεικνύοντας -με τον δικό τους τρόπο- ότι η μαχητική δράση είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντίστασης. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη.
Η κατάληψη της ΓΣΕΕ, μα κυρίως η επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα, στις 23 Δεκέμβρη, από μπράβους της «ΟΙΚΟΜΕΤ» (εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Ν.Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ) και ο πλατύς και πολύμορφος αγώνας που αποκάλυψε το έγκλημα της εργοδοσίας και τις άμεσες ευθύνες του κράτους επανέφερε δυναμικά, σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του “χώρου”, τη σημασία της ταξικής πάλης. Το κάλεσμα της κατειλημμένης ΓΣΕΕ απευθυνόταν στην εργατική τάξη, ενώ ο αρχικός πυρήνας αυτοπροσδιοριζόταν σαν: “χειρώνακτες εργάτες υπάλληλοι, άνεργοι, προσωρινοί, ντόπιοι και μετανάστες, που δεν είμαστε τηλεθεατές και συμμετέχουμε από το Σάββατο βράδυ, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις με την αστυνομία, στις καταλήψεις του κέντρου και των γειτονιών, που πολλές φορές χρειάστηκε να παρατήσουμε τη δουλειά μας και τις καθημερινές μας υποχρεώσεις για να βρεθούμε στο δρόμο με τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άλλους προλετάριους που αγωνίζονται”. Μπορεί η εξέγερση του 2008 να μην επεκτάθηκε στους χώρους εργασίας και παραγωγής, τα γεγονότα όμως του Δεκέμβρη και του Γενάρη αποκάλυψαν τα αυτονόητα: Τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, την αξία της μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης, την εκδικητικότητα των αφεντικών απέναντι σε όσους οργανώνονται και διεκδικούν μέσα στους χώρους εργασίας.
“Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον”, έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Στον πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα αλληλεγγύης στην μετανάστρια εργάτρια Κούνεβα, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιλογές της: Στις καταλήψεις στα κεντρικά του ΗΣΑΠ και των εργατικών κέντρων, στις συγκεντρώσεις, τη μαχητική διαδήλωση στο Υπουργείο Εργασίας, στις παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα και τις πρακτικές άμεσης δράσης. Στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων της αντίστασης και της αλληλεγγύης, στην άνθηση των καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα. Στην μετατροπή άχρηστων και εγκαταλελειμμένων χώρων στη μητρόπολη σε αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα. Στην ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση των εμπρηστικών επιθέσεων και του αντάρτικου πόλης. Στις λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού εξεγερτικού κύκλου του 2010-12, αποτελώντας έναν από τους πυλώνες της λαϊκής κινητοποίησης τη διετία αυτή. Στη πολύμορφη κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) σε αυτόν τον εξεγερτικό κύκλο, αλλά και στα κατειλημμένα δημαρχεία, κέντρα αγώνα ειδικά τον Φλεβάρη του 2012, στη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, μα κυρίως στη μαζική συμμετοχή στις γενικευμένες συγκρούσεις.
5.
Αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρώτα συγκρουσιακά γεγονότα ξεσπά ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την Αργεντινή μέχρι τη Μόσχα και από το Βερολίνο μέχρι την Κωνσταντινούπολη πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις και επιθέσεις σε ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Τι πιο όμορφο και σπουδαίο από τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τη κοινή μάχη των επαναστατών και των λαών! Η εξεγερμένη Ελλάδα, όμως, βρέθηκε στο επίκεντρο και του ταξικού εχθρού. Ο Σαρκοζί ακύρωσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που ετοιμαζόταν να ψηφίσει φοβούμενος την επέκταση των ταραχών και στη Γαλλία, ενώ ο διευθυντής του συντηρητικού περιοδικού Εξπρές και προσωπικός φίλος του Σαρκοζί έγραφε, αποτυπώνοντας τις σκέψεις της ευρωπαϊκής ελίτ: “Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας, σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών, αιωρείται σήμερα μετά τις βιαιότητες της Αθήνας: ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό”.
6.
Το κράτος, μετά το αρχικό σάστισμα, ανέπτυξε αμέσως ένα πρωτόλειο σχέδιο αντι-εξέγερσης το οποίο βασίστηκε σε προσαγωγές, συλλήψεις και προφυλακίσεις, αλλά και ενεργοποίηση των παρακρατικών μηχανισμών. Ένα κατασταλτικό σχέδιο το οποίο διαρκώς ισορροπούσε μεταξύ της άμεσης καταστολής και της εκτόνωσης κάθε κοινωνικής οργής. Μονάχα μεταξύ 6ης και 21ης Δεκέμβρη υπήρχαν 246 συλλήψεις και 66 προφυλακίσεις. Στη Λάρισα υπήρχαν 25 συλληφθέντες (οι περισσότεροι από τους οποίους μαθητές) οι οποίοι κατηγορήθηκαν με τις διατάξεις του “αντι”τρομοκρατικού. Στην Πάτρα, τη Λάρισα, την Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη ένας όχλος παρακρατικών, μπράβων, φασιστών με το προκάλυμμα των “αγανακτισμένων πολιτών” επιτέθηκε στους εξεγερμένους. Στο Περιστέρι “άγνωστος” πυροβόλησε μια παρέα μαθητών που βρισκόταν έξω από σχολείο, τραυματίζοντας τον έναν. “Άγνωστοι” πέταξαν μια χειροβομβίδα στις 24 Φεβρουαρίου του 2009 στο Στέκι Μεταναστών κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιήθηκε (και) σαν απάντηση στα κενά κρατικής ασφάλειας που ανέδειξε ο Δεκέμβρης. Η ενίσχυση της ήταν κομμάτι ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου πλέον σχεδίου αντι-εξέγερσης, που εφαρμόστηκε τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε εισβολές σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, νομιμοποίηση των βασανιστηρίων για την απόσπαση dna, επικηρύξεις αναρχικών, τη δημιουργία της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ, ένα σώμα έμμισθων χρυσαυγιτών, οι οποίοι στις 6 Δεκέμβρη του 2009 τραυμάτισαν σοβαρά την αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα Αγγελική Κουτσουμπού. Ένα σχέδιο που περιελάμβανε την οργανωμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων τόσο μέσα από την εισβολή των εμπόρων ναρκωτικών, όσο και από τη μόνιμη στρατοπέδευση της αστυνομίας στην περιοχή.
7.
«Συντρόφισσα, σύντροφε, εξεγερµένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο µικροί, απ’ αυτήν τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό µας και το θαυµασµό µας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από µακριά µαθαίνουµε από σένα. Ευχαριστούµε».
Subcomandante Marcos, 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής
Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του 2008, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο να τιμούμε την εξέγερση και τα νοήματά της. Αλλά να κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω. Να μάθουμε από αυτήν, όπως έλεγε τότε, με σεμνότητα, ο Subcomandante Marcos.
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο, τα αδιέξοδα της νεολαίας με έναν μοναδικό τρόπο για λόγους που αφορούν κυρίως τον τρόπο της εκτέλεσής του, το μέρος που έλαβε χώρα και την ηλικία του. Εν ψυχρώ πυροβολισμοί από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, 15 χρονών. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη έφερε με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού μιας ομάδας (ή ενός πολιτικού χώρου), αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης. Αυτό δεν αναιρεί την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού “χώρου”, που είχε την πολιτική ηγεμονία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη.
Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργία σωματείου βάσης στη pizza hut το 2003, αντιπολεμικά, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) σήμαινε ότι αποκτούσαν, σιγά σιγά, πραγματική σχέση με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του “αναρχικού χώρου” και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Ο αφορμαλισμός, παρά τη συνεισφορά του έδειξε σαφώς και τα όρια του το 2008. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε.
Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Σίγουρα η εμπειρία του Δεκέμβρη, δεν απολογίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε όσο θα μπορούσε. Περισσότερο λειτούργησε σαν μια φυσική δικαίωση όσων λέγαμε και όσων κάναμε μέχρι τότε, παρά σαν την αναγνώριση των ορίων της δράσης μας. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.
Δυστυχώς τα συμπεράσματα από τον Δεκέμβρη του 2008 δεν είναι κοινά. Και ούτε θα μπορούσαν, αφού ο απολογισμός της εξέγερσης δεν υπήρξε ποτέ συλλογικός. Κάτι που αν συνέβαινε, θα επέτρεπε τη διαμόρφωση κοινής εμπειρίας, αλλά και πολιτικής παράδοσης και συνέχειας. Κυρίως, όμως, θα επέτρεπε την εκπόνηση ενός κοινού στρατηγικού σχεδίου.
Σήμερα πρέπει να τιμήσουμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Ειδικά, σε μια περίοδο ταξικής ήττας και αφομοίωσης της λαϊκής ανυπακοής, αλλά και κινηματικής υποχώρησης, πρέπει να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Αναρχικοί και Κομμουνιστές μαζί να βρεθούμε σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, δίπλα στις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας.Στον αγώνα για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο να αποτελέσουμε -μαζί με όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της πάλης- εμπροσθοφυλακή στον καθημερινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και το κράτος του.
Σήμερα, 9 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο Κορκονέα και τον Σαραλιώτη, λίγο μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του 16χρονου Κώστα Μπ. στα Εξάρχεια και την απροκάλυπτη βία των ΜΑΤ στις 17 Νοέμβρη 2017, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε στο δρόμο. Να σταθούμε απέναντι στην αστυνομία και να περιφρουρήσουμε τη γειτονιά των Εξαρχείων. Ταυτόχρονα όμως να την προστατεύσουμε και από τις αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές που απονοηματοδοτούν και προσβάλλουν την εξέγερση του Δεκέμβρη και τα νοήματά της, αλλά και το περιεχόμενο της επαναστατικής πάλης και της κοινωνικής αλληλεγγύης συνολικότερα.
Σήμερα, όπου έχει αποκαλυφθεί η εγκληματική και δολοφονική φύση του καπιταλισμού, όπου η επίθεση του κεφαλαίου εξοντώνει συστηματικά τη νεολαία και την εργατική τάξη, όπου ο κοινωνικός κανιβαλισμός θεριεύει στις τάξεις των αποκλεισμένων, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε μαχητικά στο δρόμο.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Δεκέμβρης 2017