Το παγωμένο πρωινό στις 9/1/ 19 διαπράχθηκε ένα ακόμα προαναγγελθέν έγκλημα του κεφαλαίου και του κράτους του. Άλλη μια “θυσία στο βρώμικο βωμό” της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας: εξηντάχρονος εργάτης άφησε την τελευταία του πνοή μετά την πτώση του στο κενό, από έναν από τους πυλώνες του υπό κατασκευή γηπέδου της Δικέφαλος ΑΕ (του μεγαλοκαπιταλιστή ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΑΕΚ Δ.Μελισσανίδη) στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Μια “θυσία σε βρώμικο βωμό” για να χτιστεί η “Αγιά Σοφιά” ή “Αρένα Δούρου” του “Τίγρη”. Ένας αναμενόμενος θάνατος, πιθανώς ήδη προϋπολογισμένος στα λογιστικά βιβλία της εργολήπτριας εταιρίας ΕΡΜΩΝΑΣΣΑ ΑΕ. Τον περασμένο Οκτώβρη, όλοι οι εργάτες του εργοταξίου, μετά από τον τραυματισμό συναδέλφου τους και ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών, συσπειρώθηκαν και κατέβηκαν σε απεργία, προκηρυγμένη από το Συνδικάτο Οικοδόμων, αγωνιζόμενοι για άμεση λήψη μέτρων προστασίας, υπογραφή εργοταξιακής συλλογικής σύμβασης, αυξήσεις στα μεροκάματα της πείνας και κατάργηση των εξαντλητικών ωραρίων. Απέναντί τους βρήκαν μπετοναρισμένο το μαύρο μέτωπο της εργοδοσίας, των υπουργείων, των άφαντων “επιθεωρητών εργασίας”, των εισαγγελέων, των μπάτσων, των μπράβων και των μμε του μαφιόζικου καπιταλισμού. Ένας αναμενόμενος θάνατος, ακόμα ένας, σ’ έναν κλάδο όπως αυτός της οικοδομής, όπου η ανεργία θερίζει, η εντατικοποίηση αποτελεί τον κανόνα, τα εργοτάξια και οι οικοδομές θυμίζουν στρατόπεδα, οι μεγαλοεργολάβοι και οι κατασκευαστικές εταιρίες συνεχίζουν να θησαυρίζουν και να ξεζουμίζουν αυτούς που χτίζουν τα ιδρύματα, τα στάδια και τα μέγαρα της ντόπιας ολιγαρχίας, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες, αυτούς που συνεχίζουν να πληρώνονται με όλο και λιγότερα ψίχουλα. Ένας αναμενόμενος θάνατος, ακόμα ένας, στη “μεταμνημονιακή Ελλάδα” που έχει ήδη μετατραπεί σε μια απέραντη (τυπική ή άτυπη) Ειδική Οικονομική Ζώνη. Μέσα σ’ αυτήν την κανονικότητα της καπιταλιστικής επέλασης που για να φέρει την “ανάπτυξη” γκρεμίζει ότι έχει απομείνει ακόμα όρθιο από κατακτήσεις και δικαιώματα, δέκα μέρες πριν το εργοδοτικό έγκλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια, τη νύχτα της παραμονής πρωτοχρονιάς του 2019, 27χρονος ντελιβεράς – πατέρας δύο παιδιών άφησε τη ζωή του στην άσφαλτο στα Χανιά. Ήταν ο έβδομος καταγεγραμμένος νεκρός εργαζόμενος οδηγός δικύκλου κατά τη διάρκεια του 2018.
Στη Νέα Φιλαδέλφεια, το αίμα του μάστορα ηλεκτροσυγκολλητή, που πότισε το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, λερώνει πολλά χέρια, βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να βαραίνει- πολλές συνειδήσεις. Γιατί δεν είναι το πρώτο αίμα που χύνεται ούτε στο συγκεκριμένο κάτεργο ούτε στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα drones και οι κάμερες “αθλητικών ενημερωτικών” ιστοσελίδων άλλωστε, καταγράφουν και μεταδίδουν νυχθημερόν “την πορεία των έργων” και τα ντοπαρισμένα σχόλια έμμισθων ή άμισθων οργανωμένων οπαδών απαιτούν “να τελειώνει ο ναός”. Για να προχωρήσει η ανέγερση του γηπέδου και η μετατροπή της προσφυγικής-λαϊκής αθηναϊκής συνοικίας σε μια αρένα απόσπασης υπεραξίας, σ’ ένα διασκεδαστήριο εντατικής και πειθαρχημένης εργασίας, σ’ ένα καπιταλιστικό Eldorado, όπου ένοπλοι εργοδότες απειλούν εργαζόμενους που διεκδικούν το δίκιο τους, ξεζουμίζουν για ωρομίσθια και μεροκάματα πείνας, “δαγκώνουν” ένσημα και δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές, επιβάλλουν εξαντλητικά ωράρια και απλήρωτες υπερωρίες, στέλνουν στο θάνατο εργάτες -σε ακραίες καιρικές συνθήκες- με παγετούς και καύσωνες (για να “βγει η δουλειά”, για να “τηρηθούν οι προθεσμίες”), κύλησε ήδη από το καλοκαίρι του 2014 και έπειτα, το χειμώνα του 2017, πολύ νερό, ή μάλλον αρκετό αίμα στο αυλάκι… Να θυμίσουμε τα “εδώ μόνο ΑΕΚ” και τα “όλο το Άλσος γήπεδο”; Τις απόπειρες φίμωσης και τρομοκράτησης κάθε φωνής υπεράσπισης του Άλσους και της πόλης, τις λεηλασίες αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, την απόπειρα εμπρησμού και το κλείσιμο της κατάληψης Στρούγκα, τις τραμπούκικες επιθέσεις σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις, τους τραυματισμούς συντρόφων και συντροφισσών, τους ξυλοδαρμούς κατοίκων, τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, τον αστυνομικό φραγμό στη γέφυρα της οδού Χαλκίδος, την αγαστή συνεργασία του κράτους και του ιδιωτικού οπαδικού στρατού για την απαγόρευση εισόδου στην λεωφόρο Δεκελείας της μαζικής διαδήλωσης αναρχικών και κομμουνιστών-συντρόφων και συντροφισσών στις 16 Μάρτη 2017 και την απόπειρα επιβολής στην περιοχή ενός καθεστώτος πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ; Θα ακουστεί μακάβρια τετριμμένο αν θυμίσουμε ότι το αίμα δεν είναι νερό και ότι η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι;
Όπως και να έχει, είναι η ίδια η σκληρή πραγματικότητα εκείνη που -βαμμένη με το αίμα εργατών- υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει μέση οδός που να συνδέει το δρόμο της ταξικής πάλης και του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μ’ εκείνον του τυφλού, κι εντέλει αντεργατικού-αντιλαϊκού, οπαδισμού. Μια βδομάδα μετά απ’ αυτό το εργοδοτικό έγκλημα, τώρα που έχουν στεγνώσει τα δάκρυα των κροκοδείλων και οι πόντιοι πιλάτοι έχουν πλύνει τα χέρια τους, τώρα που ο θάνατος και αυτού του εργάτη δεν είναι είδηση, τώρα που ήδη άλλο ένα όνομα (μέχρι το επόμενο) ακολούθησε στη μακρά λίστα των “εργατικών ατυχημάτων” και της “κακιάς στιγμής” (εκείνο του 51χρονου εργαζόμενου στην επιχείρηση ιχθυοκαλλιεργειών Νηρέας στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας), δικό μας ταξικό καθήκον ήταν και παραμένει να μην ξεχάσουμε, να μην συγχωρήσουμε.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ
ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)