Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

Συγκέντρωση – Παρέμβαση στα Εξάρχεια με BAZAAR βιβλίων και μικροφωνική

το ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018, στο πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, από τις 13.00

συναντιόμαστε, συζητάμε, οικειοποιούμαστε τις γειτονιές, αγωνιζόμαστε

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ, ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το βράδυ της 15ης Σεπτέμβρη, πυροβολισμοί στα τυφλά από διερχόμενο αυτοκίνητο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Ερεσού, όπου το τελευταίο διάστημα επιχειρείται να στηθεί άλλη μια ναρκοπιάτσα στην περιοχή, είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό μιας κοπέλας στο πόδι. Μια ακόμα αντικοινωνική – εγκληματική ενέργεια που έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλες (ληστείες, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, πυροβολισμοί, απόπειρες βιασμών, ένοπλες απειλές, ναρκεμπόριο) από τις μαφίες και τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή.

Τα Εξάρχεια, μια ιδιαίτερη γειτονιά με αγωνιστική παράδοση στο κέντρο της πόλης και με σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα σε μια οριακή συνθήκη παρακμής και γκετοποίησης που αναπαράγει ασταμάτητα φαινόμενα εξουσιαστικής βίας του δυνατού απέναντι στον αδύναμο και κανιβαλικές συμπεριφορές μεταξύ των καταπιεσμένων. Φαινόμενα που γιγαντώνονται καθημερινά σε όλες τις γειτονιές ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας. Ωστόσο, στα Εξάρχεια είναι έκδηλο ότι πρόκειται για μια μεταβατική κοινωνική συνθήκη που προωθείται μέσα από κεντρικές πολιτικές του κράτους και αξιοποιείται από το ίδιο ώστε να εκβιάσει την κοινωνική νομιμοποίηση για τη συντριπτική επέμβασή του στην περιοχή. Με σκοπό το τσάκισμα των κοινωνικών, ταξικών, πολιτικών δομών αγώνα και των αντιστάσεων που αναπτύσσονται στην περιοχή, τον ολοκληρωτικό αστυνομικό έλεγχο, την εκδίωξη των φτωχών και απόκληρων κατοίκων της, τον περιορισμό του σημερινού οικιστικού χαρακτήρα της και την οριστική μετατροπή της σε εμπορευματική ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, που οδηγεί αναπόδραστα στην ολοκληρωτική επιβολή στην περιοχή, των συμφερόντων της κρατικής – καπιταλιστικής εξουσίας πάνω σε όλους μας, αγωνιζόμενους, ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, κατοίκους, επισκέπτες, εργαζόμενους, νεολαίους…, μοναδικό ανάχωμα μπορεί να αποτελέσει μια πλατιά κινητοποίηση του πλήθους των αγωνιστών και των αυτοοργανωμένων κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην περιοχή άλλα και ευρύτερα, που θα τολμήσει να αναγνωρίσει και να θέσει από κινηματική πλευρά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της κοινωνικής ζωής στη περιοχή σήμερα. Που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τις μαφίες και να τις τσακίσει. Που θα σταματήσει να ανέχεται εξουσιαστικές, αντικοινωνικές, συμμορίτικες, χουλιγκανίστικες και κανιβαλικές επιλογές. Που θα μπορέσει να σταθεί με αγωνιστική αξιοπιστία, κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους και στην επέλαση του κεφαλαίου. Που θα μπορεί να κάνει πράξη μέσα στον αγώνα στο σήμερα τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της αυτοοργάνωσης δίνοντας αγωνιστική κατεύθυνση στα τεράστια κοινωνικά ζητήματα και ανοίγοντας το δρόμο για τη συνάντηση με πολλούς περισσότερους.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

Σύντροφοι/φισες χαίρομαι που είμαι σήμερα μαζί σας και έχω την ευκαιρία να μοιραστώ εμπειρίες και εκτιμήσεις κι από τις δικές μας μάχες. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 44 χρόνια από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας με σύμμαχο την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά οργάνωση ΕΟΚΑ Β (15 Ιουλίου 1974) και ακολούθως την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου). Αυτές τις συμφορές μας έφεραν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και συγκρουόμενοι εθνικισμοί που κλιμακώνονταν συνεχώς από την δεκαετία του 1950 και μετά.

Έχει σημασία να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή όχι μόνο για σκοπούς ενημέρωσης, αλλά και γιατί εκτός των άλλων, η κυρίαρχη τάση στην πολιτική προσπαθεί να απαλείψει από την συλλογική μνήμη των Κυπρίων την ολιστική ιστορία της Κύπρου και στη θέση της να εγκαθιδρύσει μέσω της παιδείας και του καθεστωτικού λόγου, έναν αλυτρωτισμό γεμάτο σωβινισμό και εθνικισμό ο οποίος σίγουρα δεν μπορεί να συμβάλει σε ένα κοινό μέτωπο με τους τουρκοκύπριους προοδευτικούς ανθρώπους.

Αντίστοιχα και σε συνάρτηση με το κεντρικό θέμα της σημερινής εκδήλωσης, οι ενεργειακοί και στρατιωτικοί άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που προβάλλονται με «εθνική ομοψυχία» ως «κινήσεις προστασίας του «ελληνισμού», δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία και μοχλοί πιέσεως των μεγάλων παιχτών της περιοχής (π.χ. απέναντι στην Τουρκία που προσπαθεί να κάνει τους δικούς της ακροβατισμούς και εκτός «δυτικού πλαισίου») για να υποτάξουν ολόκληρη την περιοχή στους σχεδιασμούς τους.

Βέβαια, η παραποίηση της ιστορίας χρησιμεύει και ως ιδεολογικό όπλο που υπηρετεί το δυτικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος για δεκαετίες επιδιώκει να διατηρήσει την Κύπρο ως οργανικό τμήμα των γεωστρατηγικών του σχεδιασμών στη Μεσόγειο, τη Β. Αφρική, την Μέση και Εγγύς Ανατολή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκει να υποδαυλίζει, να αξιοποιεί και να εργαλειοποιεί τις εθνοτικές διαφορές, να αναπαράγει ένα διαιρετικό πλαίσιο εντός της κυπριακής κοινωνίας που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει. Είτε αυτοπροσώπως, είτε μέσω των δύο νατοϊκών κρατών (Ελλάδας και Τουρκίας) στις οποίες οι δύο κοινότητες αποτείνονται για να ισχυροποιεί η μια τη θέση της έναντι της άλλης και αποπροσανατολίζοντας από ένα κοινό μέτωπο στο οποίο οι εργαζόμενοι -ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι- θα μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί για την ανεξαρτησία της Κύπρου απέναντι στους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αντιδραστικές αστικές τάξεις.

Ένα κοινό, ταξικό και διεθνιστικό μέτωπο που θα όριζε το Κυπριακό όχι ως «ελληνοτουρκική» διαφορά, ούτε ως αφηρημένα πρόβλημα «διαμοιρασμού εξουσίας», αλλά ως πρόβλημα του οποίου η ταξική συνθήκη και η κεντρική σύγκρουση που το διαπερνά είναι: ιμπεριαλισμός – λαός. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να επαναφέρει το Κυπριακό ζήτημα (ως επιμέρους) στη κοινωνική του βάση, και την αντιθετική σχέση κεφαλαίου – εργασίας (το γενικό) που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό κοινωνικό πλαίσιο και τον ιμπεριαλισμό, μιας και ο τελευταίος συνιστά ανώτερο στάδιο ανάπτυξης των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Την ίδια στιγμή βέβαια που η ιστορική συγκυρία επιβάλει να τεθεί το Κυπριακό ζήτημα (ως επιμέρους) και με πολιτικούς όρους, δηλαδή εναντίωσης στον εθνικισμό, το φασισμό και τις ξένες στρατιωτικές παρουσίες.

Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα που άρχισε να αναπτύσσεται την δεκαετία του 1920 με την συγκρότηση των πρώτων συνδικάτων αλλά και την ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος Κύπρου (1926) που δρούσε υπό συνθήκες παρανομίας επί αγγλικής αποικιοκρατίας, είχε στο επίκεντρο του την κοινή δράση Ελλήνων και Τούρκων εργατών. Στην αντιαποικιακή εξέγερση των Οκτωβριανών το 1931, πέφτουν νεκροί και μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας, ενώ με την καταστολή της, στελέχη του κόμματος εξορίζονται. Το ΚΚΚ συμμετείχε με δεκάδες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο το 1936 στο πλευρό αναρχικών και κομμουνιστών που μάχονταν ενάντια στους φασίστες του Φράνκο.

Την δεκαετία του 1940 το κίνημα πρωτοστατεί στον αντιαποικιακό αγώνα έχοντας ακόμα και νεκρούς σε διαδηλώσεις από πυροβολισμούς της αποικιακής αστυνομίας. Εκείνη την περίοδο άρχισαν να αναπτύσσονται δικοινοτικοί ταξικοί αγώνες. Μετά την λήξη του παγκοσμίου πολέμου, οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στο κίνημα αποστράτευσης ενάντια στα σχέδια των Άγγλων να στείλουν τους αντιφασίστες εθελοντές σε πολεμικές εκστρατείες της Αγγλίας για να καταστείλει απελευθερωτικά κινήματα. Σε μια τέτοια διαδήλωση, έπεσε νεκρός ο Τάσος Κυθραιώτης από πυρά Άγγλου αξιωματικού, στις 8 Οκτωβρίου 1945.

Ο εμφύλιος στην Ελλάδα εντείνει την ιδεολογική σύγκρουση και τον πολιτικό διαχωρισμό στη ε/κ κοινότητα. Οι εθνικιστές ιδρύουν οργάνωση Χ στην Κύπρο, στα πρότυπα της αντίστοιχης στην Ελλάδα που είχε αρχηγό τον Γρίβα. Οι Χίτες στην Κύπρο προσπαθούσαν με επιθέσεις να εκφοβίσουν αριστερούς και συνεργάζονταν με την αποικιακή αστυνομία για την καταστολή των συνδικάτων.

Το 1948 έγιναν και οι μεγαλύτερες και πιο άγριες απεργίες στην Κύπρο, με την συμμετοχή ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων εργατών. Τα δεξιά συνδικάτα και οι Χίτες ενίσχυαν τους απεργοσπάστες, η αστυνομία πυροβολούσε απεργούς μεταλλωρύχους, ενώ αυτόνομες ομάδες εργατών απάντησαν με δυναμίτες! Τότε γίνονταν καθημερινά συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις απεργών.

Η στροφή του ΑΚΕΛ (ιδρύθηκε το 1941 σαν η νόμιμη έκφραση του ΚΚΚ που αυτοδιαλύθηκε το 1944) προς τo σύνθημα «ένωση και μόνο ένωση» (με την Ελλάδα) εγκαταλείποντας την εξελικτική προσέγγιση που είχε προηγουμένως (αυτοκυβέρνηση-αυτοδιάθεση-ένωση) αλλά και η απροθυμία του να στηρίξει δυναμικές μορφές αντίστασης, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην εκκλησία και την δεξιά παράταξη να πάρει την ηγεμονία του αντιαποικιακού αγώνα. Επιστέγασμα αυτών των εξελίξεων είναι ο ερχομός του Γρίβα στην Κύπρο, μετά από κάλεσμα του Μακάριου, για να ηγηθεί ένοπλου αγώνα με σκοπό την ένωση με την Ελλάδα. Ο Γρίβας ως γνωστό ίδρυσε την ΕΟΚΑ που ξεκίνησε την δράση της την πρώτη Απριλίου 1955.

Τα επόμενα χρόνια αναδύεται ο εθνικισμός-σοβινισμός ως κυρίαρχο ηγεμονικό πλαίσιο μέσα στις δύο κοινότητες, ενώ παράλληλα ο αμερικανοβρετανικός ιμπεριαλιστικός παράγοντας βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να εκμεταλλευτεί, να υποδαυλίσει αυτό το εθνοτικό μίσος και να μετατρέψει το Κυπριακό από αποικιακό ζήτημα, σε ζήτημα «ελληνοτουρκικής» αντιπαράθεσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το 1958 κατά την αποικιακή περίοδο, ξεσπούν οι πρώτες ένοπλες δικοινοτικές συγκρούσεις. Την ίδια χρόνια ιδρύθηκε η ΤΜΤ, ένοπλη σοβινιστική τουρκοκυπριακή οργάνωση που είχε σαν στόχο την διχοτόμηση.

Η Κύπρος, η θέση της οποίας αναβαθμίζεται όλο και περισσότερο σε γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, εντάσσεται τότε όλο και πιο έντονα στους σχεδιασμούς των Άγγλων αλλά και των Αμερικανών. Τη δεκαετία του ’50 έχουμε την ανάδυση του αραβικού αντιαποικιακού εθνικισμού που έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των Βρετανών από τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ (κάτι που αναγκάζει τους Βρετανούς να μεταφέρουν το στρατηγείο της περιοχής στην Κύπρο). Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ήντεν, το ’56, που αναφέρει ότι η βιομηχανική ζώνη των Βρετανών εξαρτάται από τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής, στις οποίες η Κύπρος παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο ως σταθμός ανεφοδιασμού και ότι σε περίπτωση που χαθεί ο έλεγχος στις πηγές αυτές, συνεπάγεται τεράστια οικονομικά προβλήματα για τη Μ. Βρετανία. Επίσης, την ίδια περίοδο οι Αμερικανοί επιδιώκουν μια πιο διευρυμένη και αναβαθμισμένη παρουσία στην περιοχή, ενώ έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να παραμείνει αρραγής η ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ διατηρώντας μια ελληνοτουρκική ισορροπία δυνάμεων στην Κύπρο.

Το 1960 με την επιβολή των συμφωνιών της Ζυρίχης-Λονδίνου δημιουργήθηκε στην ουσία ένα κράτος προτεκτοράτο. Αυτές οι συμφωνίες έβαζαν σε λειτουργία μια σειρά από ωρολογιακές βόμβες που στα επόμενα χρόνια θα έπνιγαν την Κύπρο στο αίμα. Έθεταν το νέο κράτος ουσιαστικά υπό την κηδεμονία των «εγγυητριών δυνάμεων» Ελλάδας, Τουρκίας και Μ. Βρετανίας. Το σύστημα διακυβέρνησης ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικό και συνέβαλε στον εθνοτικό ανταγωνισμό και διαχωρισμό.

Με τις συνθήκες αυτές η Μ. Βρετανία διατηρεί μέχρι σήμερα το 5% των κυπριακών εδαφών υπό την κατοχή της και στα εδάφη αυτά αναπτύσσει στρατιωτικές βάσεις που χρησιμεύουν και ως ορμητήριο και μετόπισθεν των πολέμων του ΝΑΤΟ σε άλλες χώρες όπως Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία.

Το 1963, τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του κυπριακούκράτους, οι δικοινοτικές συγκρούσεις οξύνονται και επεκτείνονται καθώς έδρασαν παραστρατιωτικές οργανώσεις και στις δύο κοινότητες. Σε πολιτικό επίπεδο αφενός η ελληνοκυπριακή εθνικιστική ελίτ επιχειρεί να μονοπωλήσει την εξουσία του κυπριακού κράτους διατηρώντας παράλληλα τη θέση για Ένωση με τη Ελλάδα και αφετέρου η τουρκοκυπριακή εθνικιστική ελίτ, επιχειρεί να δημιουργήσει συνθήκες γεωγραφικού διαχωρισμού με την προοπτική οριστικής διχοτόμησης.

Με όχημα τη «διπλή ένωση» οι νατοϊκοί κύκλοι επεξεργάστηκαν σχέδια ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού έχοντας ως στόχο η Κύπρος να μοιραστεί ανάμεσα στις «σφαίρες επιρροής» της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης, δρώντας ως τοποτηρητές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Διατηρώντας επομένως το γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου υπό την ευρύτερη ηγεμονία της Δύσης (αμερικανικοί κατασκοπευτικοί σταθμοί, βρετανικές βάσεις κλπ), υπονομεύοντας την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου και εξυπηρετώντας τους συνολικότερους σχεδιασμούς στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.

Εκείνη την περίοδο, τόσο το 1958, όσο και αργότερα τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, δολοφονούνται ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι κομμουνιστές, από εθνικιστές στις δύο κοινότητες. Ίσως τα δούμε εκτενέστερα σε μελλοντική εκδήλωση, για την ώρα δεν θα επεκταθώ αλλά θα κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στην διπλή δολοφονία του τ/κ Ντερβις Αλι Καβάζογλου και του ε/κ Κώστα Μισιαούλη (μέλη του ΑΚΕΛ) από την ΤΜΤ στις 11 Απριλίου 1964. Κι αυτό γιατί η ιστορία τους συμπυκνώνει την σύγχρονη κυπριακή τραγωδία.

Κύριος στόχος τότε των δολοφόνων ήταν ο Καβάζογλου που πρωτοστατούσε στη κοινή πάλη της εργατικής τάξης και ήταν αποφασισμένος να αντιταχθεί με κάθε μέσο στα σχέδια των εθνικιστών και ιμπεριαλιστών για να επιβάλουν την διχοτόμηση και τον διαχωρισμό. Το 1963 όταν γενικεύονταν οι δικοινοτικές συγκρούσεις, είχε πει: «Οι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου – Έλληνες και Τούρκους – να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνονται. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους”.

Σύμφωνα με μαρτυρίες τ/κ συντρόφων (που μετά την δολοφονία αποχώρησαν από το ΑΚΕΛ έχοντας πολιτικές διαφωνίες αλλά και την εκτίμηση ότι δεν τον προστάτεψε) πιθανολογείται ότι ο Καβάζογλου οδηγήθηκε στο ριψοκίνδυνο σχέδιο μιας ένοπλης κατάληψης του χωριού Λουρουτζίνα όπου δολοφονήθηκε, με σκοπό την μετατροπή του σε φρούριο κατά της πολιτικής του διαμελισμού που εφάρμοζε ο Ντενκτάς (πολιτικός ηγέτης της ΤΜΤ).

Ο Μισιαούλης που εκείνη την μέρα συνόδευε τον σύντροφο του σε εξόρμηση και θυσιάστηκε μαζί του, έχει πίσω από το όνομα του μια διπλή ιστορία πολιτικής δολοφονίας. Ο ανιψιός του με το ίδιο όνομα, εργάτης, δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β στις 17 Ιουλίου 1974, σε ηλικία 24 ετών. Έτσι ένας Μισιαούλης δολοφονήθηκε από τον τουρκικό εθνικισμό κι ένας άλλος αργότερα από τον ελληνικό εθνικισμό.

Για τα επόμενα χρόνια, ειδικότερα από την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα το 1967 και μετά, οι επεμβάσεις της στην Κύπρο, η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β από τον Γρίβα το 1971 και η δράση της, οι εξελίξεις μέχρι και τα τραγικά γεγονότα του 1974, αλλά και τι ακολούθησε από τότε μέχρι σήμερα, θα τα αφήσω για την ώρα να τα δούμε πιο αναλυτικά, μελλοντικά σε άλλη εκδήλωση όπως προείπα, αλλά και μέσα από την συζήτηση σήμερα ενδεχομένως.

Η δική μας αντίληψη σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και ειδικότερα στην σημερινή συγκυρία, είναι ότι μόνο ένα ενιαίο δικοινοτικό κίνημα, με ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, με ταξικό και μαχητικό χαρακτήρα, μπορεί να αντιπαρατεθεί με τις επιδιώξεις των ελίτ στις 2 κοινότητες, να παλέψει ενάντια στο βίαιο διαχωρισμό, τον εθνικισμό και την κατοχή, να υπερβεί τα πλαίσια που καθορίζουν οι κυρίαρχες τάξεις και να θέσει τους δικούς του όρους και προϋποθέσεις, στην προοπτική για την απελευθέρωση από ιμπεριαλιστές αλλά και ντόπιους δυνάστες.

Είναι κάτι που τονίσαμε από την ιδρυτική μας διακήρυξη πριν σχεδόν ένα χρόνο και που προσπαθούμε να προωθήσουμε μέσα από τις επαφές μας, τις εκδηλώσεις, τις παρεμβάσεις και τις δράσεις που είχαμε μαζί και με τουρκοκύπριους συντρόφους, όπως ήταν για παράδειγμα η διαδήλωση στις βρετανικές βάσεις στην Λεμεσό που ήταν ορμητήριο επιθέσεων στην Συρία πριν λίγους μήνες. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν και η αντιφασιστική-αντικατοχική κινητοποίηση που πραγματοποιήσαμε προχτές στην Λευκωσία με την συμμετοχή και τουρκοκυπριακών οργανώσεων.

Θα κλείσω με κάποια σχόλια σχετικά με τις διακρατικές στρατηγικές συμμαχίες με το Ισραήλ. Οι υπό διαμόρφωση ενεργειακοί (αλλά και στρατιωτικοί) άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, όπως και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου προβάλλονται από την ντόπια ε/κ αστική τάξη ως «δίκτυ προστασίας» απέναντι στις επιδιώξεις του ανταγωνιστικού τουρκικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία και μοχλοί πιέσεως της ιμπεριαλιστικής «Αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ με σύμμαχο την ΕΕ για να υποτάξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ολόκληρη την περιοχή υπό τη δυτική ηγεμονία.

Από την άλλη το τουρκικό κεφάλαιο θέτει το ζήτημα αξιοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της κατασκευής ενός αγωγού προς Τουρκία, που θα προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο, με στόχο να καταστεί η Τουρκία διαμετακομιστικός σταθμός και περιφερειακός ενεργειακός κόμβος. Η τουρκική αστική τάξη επιδιώκει να γίνει Ευρασιατικός κόμβος αερίου εκμεταλλευόμενη τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Ευρώπη, την ενεργειακή συνεργασία με το ιρακινό Κουρδιστάν και την ένταξη των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου σε αυτό το συνολικό εγχείρημα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχουμε και το ζήτημα του East-Med. Ο αγωγός αυτός που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου (Ισραήλ, Κύπρος) προς την Ελλάδα και από ‘κει στην Ιταλία, με στόχο να προμηθεύει την ευρωπαϊκή αγορά, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστείας και απόσπασης του φυσικού πλούτου των Παλαιστινίων. Τα δικαιώματα του κοιτάσματος «Λεβιάθαν» που συνορεύει με την κυπριακή ΑΟΖ ανήκουν ιστορικά στον παλαιστινιακό λαό.

Πρέπει να πούμε ότι η συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ που αναβαθμίζεται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, άρχισε να μορφοποιείται επί της “αριστερής ” κυβέρνησης Χριστόφια το 2008 και φυσικά εντατικοποιήθηκε και επεκτάθηκε (ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα) το 2013 μέχρι σήμερα από την δεξιά κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Είναι χαρακτηριστική η εχθρική στάση που κράτησε το κυπριακό κράτος απέναντι στην διεθνή αποστολή αλληλεγγύης των πλοίων προς την Γάζα τον Μάιο του 2010, τότε που ως γνωστό εκείνες τις μέρες έγιναν και οι δολοφονίες ακτιβιστών από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό, όταν εισέβαλε στα πλοία.

Συγκεκριμένα στις 29 Μαΐου το κυπριακό κράτος απαγόρευσε τον απόπλου του Στόλου της Ελευθερίας από τα λιμάνια της Κύπρου, αλλά και την επιβίβαση κόσμου που ήθελε να συμμετέχει στην αποστολή. Τα πλοία μετέφεραν περίπου 700 άτομα και 10.000 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας. Η αιτιολόγηση τότε ήταν ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα». Στην πραγματικότητα απλά εκτελούσε εντολές του ισραηλινού κράτους.

Οι δολοφονίες από τους Ισραηλινούς έγιναν ξημερώματα της 31ης Μαΐου. Ακολούθως, τον Δεκέμβρη του 2010 η κυβέρνηση Χριστόφια υπέγραψε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις του Λιβάνου, καθώς παραβιάζονταν κυριαρχικά του δικαιώματα.

Ακόμα και τα τραγικά γεγονότα με την έκρηξη πυρομαχικών στην ναυτική βάση στο χωριό Μαρί, στις 11 Ιουλίου 2011, που είχε σαν αποτέλεσμα 13 νεκρούς και 62 τραυματίες, σχετίζονται με τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ. Τα πολεμοφόδια ήταν αρχικά στο υπό κυπριακή σημαία πλοίο Μόντσεγκορσκ, που κατευθυνόταν αρχές του 2009 από το Ιράν προς τη Συρία, ναυλωμένο από ιρανική εταιρεία.

Η κυπριακή κυβέρνηση, μετά από σήμα του Ισραήλ και πιέσεις των ΗΠΑ, ανέλαβε να ελέγξει το πλοίο στο λιμάνι της Λεμεσού. Στα κοντέινερ βρέθηκαν πυρομαχικά, τα οποία δεσμεύτηκαν στο νησί, αφού «παραβιαζόταν το εμπάργκο εξαγωγής όπλων από το Ιράν», όπως δήλωσε η κυπριακή κυβέρνηση σε συνεννόηση με ΗΠΑ και Ισραήλ. Έτσι φυλάσσονταν στην ναυτική βάση στο Μαρί μέχρι που έγινε η έκρηξη τους.

Εμείς γενικότερα και σε αυτό το ζήτημα δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε ότι αφορά την δράση μας. Ήδη έχουμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα ενάντια στην οποιαδήποτε συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, για τον αντιδραστικό χαρακτήρα που έχει ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και προσπαθούμε να αναδείξουμε τον βρώμικο ρόλο του κυπριακού κράτους ως υπηρέτης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αλλά και τους κινδύνους που εμπεριέχουν αυτές οι συμμαχίες για τους λαούς στη ευρύτερη περιοχή. Ταυτόχρονα επιδιώκουμε με την δράση μας σε αυτό το πεδίο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον ηρωικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού που βιώνει τον μιλιταριστικό σοβινισμό του ισραηλινού κατοχικού στρατού.

Αλληλεγγύη εκφράζουμε παράλληλα στα τμήματα εκείνα της αριστεράς και των αναρχικών που δρουν στο Ισραήλ ορθώνοντας έμπρακτα ανάστημα απέναντι στις πρακτικές εθνοκάθαρσης που εφαρμόζει η ισραηλινή κυβέρνηση, όπως και στους αντιρρησίες συνείδησης που αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτή την σφαγή. Τονίζουμε ότι σε αυτό το έγκλημα εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, συμμετέχει όχι μόνο το κυπριακό κράτος, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που στηρίζουν αυτή την πολιτική.

Θεωρούμε αδιανόητο, για μια χώρα όπως η Κύπρος η οποία συνεχίζει να βρίσκεται υπό τον κλοιό ξένων στρατευμάτων και η ανεξαρτησία της οποίας συνεχίζει να παραβιάζεται από τον κατοχικό τουρκικό στρατό, να συμμετέχει στην στήριξη με οποιοδήποτε τρόπο της κατοχής μιας άλλης χώρας και της αφαίμαξης του πλούτου των Παλαιστινίων.

Σκοπός μας είναι να μπορέσουμε να συμβάλουμε όχι μόνο τοπικά, αλλά και διεθνώς σε ένα ευρύτερο συντονισμό κινημάτων και οργανώσεων, στην προοπτική συγκρότησης ή ισχυροποίησης μετώπων αντίστασης στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών. Εκτιμούμε σύντροφοι/φισες ότι ειδικά εδώ δίνουμε κοινό αγώνα, η δική σας συμβολή είναι κρίσιμη και πολύ σημαντική, όπως και η δράση σας την οποία παρακολουθούμε στενά και δίνει δύναμη και σε μας. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Bandiera (Συλλογικότητα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

“Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα
είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων.”

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

Είδηση πρώτη: Σύμφωνα με αναφορά που κατέθεσαν στο Ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ 40 ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το σιωνιστικό κράτος ενισχύει με όπλα Tavor την ουκρανική νεοναζιστική οργάνωση “Azov Battalion”, που συμμετέχει στις ένοπλες δυνάμεις του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου κι έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου, όπως βασανιστήρια και βιασμούς. Η είδηση επιβεβαιώνεται και από βίντεο της συγκεκριμένης εγκληματικής ομάδας, το οποίο απεικονίζει μέλη της να εκπαιδεύονται με ισραηλινά όπλα Tavor. Επικεφαλής της εν λόγω ομάδας είναι ο υπουργός Εσωτερικών Arsen Avakov, ο οποίος πριν ένα χρόνο συναντήθηκε με τον ισραηλινό ομόλογό του με σκοπό την “αμοιβαία επωφελή συνεργασία”.

Είδηση δεύτερη: Επιπλέον 200 εκ δολάρια χρηματοδότησης θα προσφέρουν οι ΗΠΑ στο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου για τη στρατιωτική του ενίσχυση. Σύμφωνα με το αμερικανικό Πεντάγωνο, από το ξέσπασμα της “εξέγερσης” του Μαϊντάν μέχρι σήμερα: «η αμερικανική βοήθεια στον τομέα της ουκρανικής ασφάλειας, ανέρχεται συνολικά σε άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων από το 2014».

Η βομβιστική επίθεση στο καφέ “Separ” στις 31/8/18, που είχε σαν απολογισμό τη δολοφονία ενός από τους ηγέτες του αντιφασιστικού αγώνα του λαού της ανατολικής Ουκρανίας, του επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέσκ Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, τον τραυματισμό του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Αλεξάντερ Τιμοφέεφ και άλλους τραυματίες, καθώς κι εκείνη στις 29/9 κατά τη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΛΔ του Ντονιέσκ που τραυμάτισε τρία άτομα, αποτελούν δυο από τις πρόσφατες επιχειρήσεις στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου για την εξαγωγή προς ανατολάς της ευρωατλαντικής “δημοκρατίας”.

Ο ρόλος των ΗΠΑ στο ξέσπασμα της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” του Μαϊντάν ήταν κομβικός, με τη μορφή του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ (που σήμερα οργώνει την Ελλάδα) να οργανώνει και να εξοπλίζει τις αντιδραστικές (νεοφιλελεύθερες και ανοιχτά ναζιστικές) δυνάμεις που ανέτρεψαν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Σε αντίθεση με τη Βενεζουέλα και τη Συρία, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία στέφθηκε με επιτυχία, δένοντας τη χώρα στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και εκκινώντας μια διαδικασία “αποκομμουνιστικοποίησης”, με την ποινικοποίηση του κομμουνισμού και την απαγόρευση της λειτουργίας κομμουνιστικών κομμάτων, που τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιούλιο του 2015.

Είδηση τρίτη: Στις 21 Ιουλίου το Ισραήλ φυγάδευσε από τη Συρία 800 μέλη της τζιχαντιστικής “ανθρωπιστικής” οργάνωσης “Λευκά Κράνη”, καθώς οι δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού επανακτούν τον έλεγχο των εδαφών που κατέχονται από τους τζιχαντιστές. Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό και τον πρωθυπουργό Νεντανιάχου, η επιχείριση στήθηκε κατόπιν αιτήματος των ΗΠΑ, του Καναδά και της ΕΕ ως μια «εξαιρετική ανθρωπιστική χειρονομία» που έγινε λόγω «άμεσης απειλής για τη ζωή των Σύρων». Όπως δήλωσε ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ: «Τα Λευκά Κράνη έχουν γίνει στόχος επιθέσεων και, λόγω του υψηλού προφίλ τους, κρίνουμε ότι, υπό τις συγκεκριμένες αυτές περιστάσεις, οι εθελοντές χρειάζονται άμεση προστασία». Το αντιδραστικό καθεστώς της Ιορδανίας δέχθηκε να φιλοξενήσει προσωρινά τα χαϊδεμένα παιδιά της Δύσης, ώστε να εταφερθούν ακολούθως σε χώρες της Δύσης. Θυμίζουμε πως τα “Λευκά Κράνη”, που επάξια κέρδισαν Όσκαρ το 2017, ήταν η μοναδική πηγή πληροφόρησης για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά στη Ντούμα, που προκάλεσε την πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας τον περασμένο Απρίλη. Τα “Λευκά Κράνη” είναι μια χρηματοδοτούμενη από τη Δύση ΜΚΟ, η οποία δημιουργήθηκε το 2013 από την USAID (που θα τη συναντήσαμε και στη Βενεζουέλα), έπειτα από οικονομική ενίσχυση 23 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόσφατα η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε την επαναχρηματοδότηση της οργάνωσης με 5,6 εκατ. δολάρια, ενώ σύμφωνα με την ίδια άλλες χώρες που την ενισχύουν οικονομικά είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γερμανία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Η συγκρότηση της οργάνωσης στο συριακό έδαφος έγινε από τον βρετανό πρώη αξιωματικό του ΝΑΤΟ James Le Mesurier, με την πολύτιμη αρωγή της Τουρκίας.

Φυσικά, η χρηματοδότηση και ο εξοπλισμός των λεγόμενων “επαναστατών” στη Συρία δεν είναι κάτι άγνωστο ή κρυφό. Η φανερή τους χρηματοδότηση (για την υπόγεια θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά) ξεκίνησε με απόφαση του Πρόεδρου Ομπάμα το 2013, δυο χρόνια πριν την άμεση εμπλοκή της Ρωσίας στη συριακή κρίση. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τραμπ αποφάσισε τη διακοπή του (φανερού) προγράμματος οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης των “επαναστατών” στη Συρία θεωρώντας το αναποτελεσματικό και ακραία κοστοβόρο : «Ήταν ένα πρόγραμμα μαζικό, επικίνδυνο και αναποτελεσματικό» (Ιούλιος 2017).

Οι “επαναστάτες” της Συρίας δεν είχαν μονάχα την αμερικάνικη ενίσχυση, αλλά και τη βοήθεια των σκοταδιστικών και αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής. Όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Μπάιντεν: «Οι σύμμαχοί μας στην περιοχή ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη Συρία. Οι τούρκοι ήταν σπουδαίοι φίλοι -κι έχω εξαιρετική σχέση με τον Ερντογάν, με τον οποίο μόλις περάσαμε πολύ χρόνο μαζί. Οι Σαουδάραβες, τα Εμιράτα κλπ. Τι έκαναν; Ήταν τόσο αποφασισμένοι να ρίξουν τον Άσαντ, ενώ βασικά έχουν έναν πόλεμο σουνιτών-σιιτών δια αντιπροσώπων, και τι έκαναν; Έριξαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και δεκάδες, εκατοντάδες τόνους όπλων σε οποιονδήποτε θα πολεμούσε εναντίον του Άσαντ, μόνο που οι άνθρωποι που τροφοδοτούσαν ήταν το Μέτωπο Νούσρα και η Αλ Κάϊντα και ακραία στοιχεία τζιχαντιστών από άλλα μέρη του κόσμου».

Ο Μπάιντεν, όμως, λέει μισές αλήθειες. Όπως πολύ σωστά σημειώνει ο δημοσιογράφος Τσαρλς Γκλας: «Αυτό που ο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφέρει είναι ότι οι σύμμαχοι της Αμερικής ακολούθησαν αυτήν την πολιτική εν γνώσει των ΗΠΑ, οι οποίες δεν έκαναν τίποτα για να τη σταματήσουν. Τα όπλα που προμηθεύονταν οι φανατικοί ήταν κατασκευασμένα στις ΗΠΑ και οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών στην Τουρκία γνώριζαν ποιους αντάρτες υποστήριζαν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ».

Και, φυσικά, από το χορό της ενίσχυσης των “επαναστατών” της Συρίας δε θα μπορούσε να λείπει και το Ισραήλ. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα “The Wall Street Journal” στις 18 Ιουίου του 2017, το Ισραήλ παρέχει μυστική βοήθεια προς αντάρτικες ομάδες που επιχειρούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ κοντά στα υψίπεδα του Γκολάν. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της αμερικάνικης εφημερίδας ο σιωνιστικός στρατός βρίσκεται σε τακτική επικοινωνία με τους “επαναστάτες” και τους παρέχει μετρητά, τρόφιμα, καύσιμα και ιατρικά εφόδια. «Το Ισραήλ στάθηκε δίπλα μας με έναν ηρωικό τρόπο», δήλωσε ο Moatasem al-Golani, εκπρόσωπος της Fursan al-Joulan. «Δεν θα είχαμε επιβιώσει χωρίς τη βοήθεια του Ισραήλ». Ο διοικητής της Fursan al-Joulan, Abu Suhayb, παραδέχθηκε πως η ομάδα του λαμβάνει περίπου 5.000 δολάρια το μήνα από το Ισραήλ. Τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνονται κι από δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας Jerusalem Post με τίτλο: «Ο Ισραηλινός Αμυντικός Στρατός (IDF) επιβεβαίωσε: το Ισραήλ παρείχε ελαφρά όπλα στους σύρους επαναστάτες»…

Είδηση τέταρτη: Στις 5 Αυγούστου επιχειρήθηκε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του σοσιαλδημοκράτη προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Drones φορτωμένα με εκρηκτικά επιχείρησαν να πλησιάσουν τον Μαδούρο κατά τη διάρκεια ομιλίας του, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν 7 μέλη της Εθνοφρουράς. Την ευθύνη ανέλαβε η ακροδεξιά οργάνωση “Εθνικό Κίνημα των Στρατιωτών με Πουκάμισα”, καταγγέλλοντας το καθεστώς για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, την ανελευθερία και …τη διδαχή του κομμουνισμού στα σχολεία! Ο Μαδούρο από την πλευρά του κατήγγειλε πως οι χρηματοδότες της απόπειρας βρίσκονται στις ΗΠΑ, ενώ στην υπόθεση ενέπλεξε και την κυβέρνηση της Κολομβίας (“Άξονας Μαϊάμι – Μπογκοτά – Καράκας”). Η απόπειρα αυτή έρχεται μετά την αποτυχία αλλεπάλληλων κυμάτων “αυθόρμητων λαϊκών εξεγέρσεων”, εναντίον του καθεστώτος, με τη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά αντιπολίτευση να ηγεμονεύουν πλήρως σε αυτές, υπό την πατρική σκέπη των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και του στηρίγματός της στην περιοχή, της Κολομβίας. Καθόλου τυχαία, βέβαια, η Κολομβία είναι και επίσημα από τον περασμένο Μάη ο πρώτος “παγκόσμιος εταίρος” του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική.

Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το Μαϊντάν της Λατινικής Αμερικής. Από το 2009 το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει χρηματοδοτήσει με 49 εκατομύρια δολάρια τη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2010 σκοπός της χρηματοδότησης είναι να: «στηρίξει τις προσπάθειες διατήρησης και επέκτασης του δημοκρατικού χώρου μέσω προγραμμάτων που ενισχύουν και προάγουν την κοινωνία των πολιτών, τα ανεξάρτητα ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικά κόμματα». Στον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς το αμερικάνικο ΥΠΕΞ υποστήριζε πως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τη διατήρηση και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της Βενεζουέλας».Μόνο για το 2014, ο Ομπάμα προϋπολόγισε χρηματοδότηση ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων για να: «στηρίξει τις προσπάθειες οικοδόμησης πολιτικών ανταγωνισμού» στη Βενεζουέλα. Αν και από το 2010 η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πέρασε νόμο που απαγορεύει τη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και υποψήφιων προέδρων από χώρες του εξωτερικού, οι αμερικάνοι καταφέρνουν να παρακάμπτουν αυτό το εμπόδιο μέσω της κατασκευής ΜΚΟ που λειτουργούν ως βιτρίνες.

Όπως έχουν αποκαλύψει τα Wikileaks, το πρόγραμμα της USAID (US Agency for International Development) για τη Βενεζουέλα το 2004 προγραμμάτιζε δαπάνες 450.000 για «την παροχή κατάρτισης στα πολιτικά κόμματα σχετικά με το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την εκτέλεση των εκλογικών εκστρατειών». Το πρόγραμμα επίσης θα δημιουργούσε «σχολές εκπαίδευσης για εκστρατείες» που θα προσλάμβανε campaign managers και τόνιζε «την ανάπτυξη βιώσιμων στρατηγικών σχεδιασμού εκστρατείας και την αποτελεσματική επικοινωνία των ιδεολογιών του κόμματος στους ψηφοφόρους».

Βασικός ηγέτης της “αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης” στη Βενεζουέλα είναι το πουλέν της αμερικάνικης πρεσβείας στο Καράκας και του State Department Ενρίκε Καπρίλες. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στην οικονομική ενίσχυση ύψους 5 εκατομυρίων δολαρίων από τη USAID. Ένας ακόμα ηγέτης της “εξέγερσης” είναι ο Λεοπόλντο Λόπες, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος “Popular Will“, ο οποίος είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002, όπως κι ο Καπρίλες. Τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» του Λόπες στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία, το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο.

Κάποια χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα

Η αναφορά στην άμεση δυτική εμπλοκή στις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, τη Συρία και την Ουκρανία δε γίνεται για να αθωώσει είτε τις κυβερνήσεις του Άσαντ και του Μαδούρο, είτε την έκπτωτη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Ούτε, φυσικά, θεωρούμε τη Ρωσία και τους δορυφόρους της ως “αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις”, όπως μας ψέγουν κάποιοι που έχουν πλήρη άγνοια των θέσεών μας. Τα καθεστώτα αυτά ούτε έχουν, ούτε μπορούν να έχουν καμιά σχέση με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι λαοί έχουν κάθε δικαίωμα να εξεγείρονται εναντίον των αυταρχικών και διεφθαρμένων κυβερνήσεών τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν ένα ελεύθερον μέλλον, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Οι αγώνες των λαών, όμως, δεν αναπτύσσονται σε κενό έδαφος.

Όταν λείπει ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα ή οι υπάρχουσες δυνάμεις είναι ανεπαρκείς, τότε η πάλη των λαών εύκολα μπορεί να καναλιζαριστεί από δυνάμεις υπέρτερες και πιο οργανωμένες. Από δυνάμεις που διαθέτουν την κατάλληλη τεχνογνωσία και εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων και θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να πλασάρουν τα συμφέροντά τους. Τότε οι λαοί θα παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και θα σκάβουν τον ίδιο τους το λάκο. Το είδαμε στη λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη” που τόσες προσδοκίες δημιούργησε, για να καταλήξει τελικά σε βαρύ αραβικό χειμώνα…

Όταν ο ιμπεριαλισμός μιλάει για “ανθρώπινα δικαιώματα” και “ελευθερία” ανθρώπινο αίμα μυρίζει. Η επιβολή του “Πρόδηλου Πεπρωμένου”, του “εκδημοκρατισμού” του πλανήτη με την πυγμή των όπλων και την αίγλη των δολαρίων, έχει ισοπεδώσει χώρες ολόκληρες. Κάθε φορά που ένας “τύραννος” κατασκευάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου, με υπαρκτά ή κατασκευασμένα στοιχεία, προλειένεται το έδαφος για αιματηρές “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” στρατών και πολυεθνικών. Ένα ελαφρύ μασάζ στους εγκεφάλους του επιλεκτικού δυτικού ανθρωπισμού αρκεί για να δώσει το σύνθημα για το αιματοκύλισμα.

Όμως, δεν υπάρχουν μόνο οι ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις. Οι αμερικάνοι είναι παλιές καραβάνες στις λεγόμενες “συγκαλυμένες επιχειρήσεις”. Οι “πολύχρωμες επαναστάσεις” είναι δοκιμασμένες βαθιά στο χρόνο και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βασικό όπλο στη φαρέτρα τους. Ίσως το ιστορικότερο παράδειγμα συνδυασμού συγκαλυμένης και ανοιχτής επιχείρισης είναι η Χιλή του Αλλιέντε. Ίσως η πρώτη “πορτοκαλί επανάσταση”, με τη χρηματοδότηση της CIA. Την 1 Δεκεμβρίου του 1971 ξέσπασε στη Χιλή “η διαμαρτυρία της άδειας κατσαρόλας” ενάντια στην κυβέρνηση Αλλιέντε, που εξελίχθηκε γρήγορα σε ταραχές και βανδαλισμούς από ακροδεξιούς. Ταυτόχρονα οργανώθηκε η απόκρυψη εμπορευμάτων και η μαύρη αγορά, με σκοπό να ενταθεί η δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης. Μερικούς μήνες αργότερα πρακτορες της CIA χρηματοδότησαν απεργίες, όπως εκείνη των ιδιοκτητών φορτηγών. Η χρηματοδοτούμενη αστάθεια, όμως, δεν αρκούσε για να ανατρέψει με “ειρηνικά” μέσα τον ανεπιθύμητο Πρόεδρο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αμερικάνων, τον Μάρτιο του 1973 η Unidad Popular κέρδισε τις εκλογές με 44%, ποσοστό ακόμα μεγαλύτερο από τις εκλογές του 1970. Μετά την αποτυχία της “πορτοκαλί επανάστασης” επιστρατεύθηκε η γνωστή παραδοσιακή μέθοδος: στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Αλλιέντε και υπό την ηγεσία του Πινοσέτ επιβλήθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική των “παιδιών του Σικάγο”.

Ας διδαχθούμε, λοιπόν, από την ιστορία. Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων…

Μαθαίνουμε διαβάζοντας τον εχθρό…

Πως δημιουργούνται οι λεγόμενες “πορτοκαλί επαναστάσεις” και ποια τα κίνητρά τους. Ο Δημήτριος Β. Κόκκινος ειδικός σε θέματα ενέργειας, σύμβουλος ελλήνων υπουργών εξωτερικών και πρωθυπουργών, συνεργάτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολυεθνικών κολοσσών, γράφει στο βιβλίο του “Γεωπολιτική της Ενέργειας στο σύστημα”:

«Στην Ουκρανία σημειώθηκαν πολιτικές αλλαγές και εξελέγη ο μάλλον φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς, ο οποίος υπέγραψε με τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας Μεντβέντεφ μια συμφωνία που προέβλεπε έκπτωση 30% στην τιμή του φυσικού αερίου έναντι εικοσιπεναετούς ενοικίασης της βάσης της Σεβαστούπολης της Κριμαίας από το ρωσικό στόλο.

Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει μονάχα φαινομενικά. Οι ΗΠΑ είχαν αντιληφθεί την αυξανόμενη αλληλεξάρτηση και τους αυξανόμενους δεσμούς συμφερόντων μεταξύ ευρωπαϊκού, κυρίως γερμανικού, κεφαλαίου και τεχνολογίας με τους ρωσικούς φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.

Σύμφωνα με τη γεωπολιτική θεωρία του Μακίντερ, η οποία είναι αποδεκτή ως θεωρητική βάση των γεωπολιτικών δράσεων των ΗΠΑ, όταν αυτό συμβεί, το νέο αυτό σχήμα θα επικρατήσει στον κόσμο.Οι ΗΠΑ δεν ήταν διατεθειμένες να συμβεί αυτό και η Ουκρανία ήταν η κατάλληλη περιοχή για αντιπαράθεση δια αντιπροσώπου.

Η Ουκρανία με πρόεδρο τον Γιανουκόβιτς, συνέχιζε καιροσκοπικά να διαβουλέυεται με την ΕΕ για συμφωνία σύνδεσης και ταυτόχρονα να συνομιλεί με τον Πούτιν για είσοδό της στην Ευρασιατική Ενωση, μια οικονομικοπολιτική ένωση με τη Ρωσία, στην οποία θα συμμετείχαν επίσης και η Λευκορωσία, το Καζακτστάν και άλλες χώρες.

Η ΕΕ, με έντονη γερμανική παρότρυνση, προσέγγιζε την Ουκρανία, δίχως την παραμικρή αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις βλέποντας μόνο τα οικονομικά οφέλη για την Ευρώπη. Εντούτοις οι ΗΠΑ ανέπτυσσαν την πολιτική τους παρουσία μέσω

ΜΚΟ και της πρεσβείας τους στο Κίεβο, σε συνέχεια της πορτοκαλί επανάστασης (σ.σ. του 2004), οργανώνοντας φιλοδυτικές ομάδες οι οποίες διατύπωναν διάφορα αιτήματα, απολύτως αποδεκτά για τη δυτική νοοτροπία. Οπως δήλωσε η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ οι ΗΠΑ δαπάνησαν 5 δισ. δολάρια για το σκοπό αυτό. Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε, μάλλον επειδή ο Γιανουκόβιτς εμφανιζόταν αρκετά φιλορώσος.

Τα πράγματα οξύνθηκαν και πάλι όταν τέθηκε το θέμα επιλογής κατεύθυνσης για τη χώρα.

Οι ταραχές ξέσπασαν το Νοέμβριο του 2013 και σταδιακά έγιαν βίαιες. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς δεν υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, διότι επέλεξε να προσεγγίσει τη Ρωσία. Το θέμα ήταν στυγνά οικονομικό. Ο ουκρανός πρωθυπουργός είχε ζητήσει 20 δισ. ευρώ για να προσχωρήσει η Ουκρανία στην ΕΕ. Η ΕΕ πρότεινε 610 εκατομύρια ως μέγιστο ποσό. Ο Πούτιν πρότεινε 15 δισ. δολάρια, φθηνότερο αέριο και άλλες πιστώσεις εάν η Ουκρανία προσχωρούσε στην Ευρασιατική Ένωση. Ο Γιανουκόβιτς, την τελευταία στιγμή, το Φεβρουάριο του 2014 αρνήθηκε να υπογράψει τη Σύνδεση με την ΕΕ και προτίμησε να υπογράψει τη σύνδεση με την Ευρασιατική Ένωση του Πούτιν.

Το Κίεβο εξερράγη. Η νεολαία, η οποία έβλεπε το μέλλον της στη Δύση, με την κατάλληλη υποκίνηση, όπως επίσης και διάφορες ετερόκλητες ομάδες, μεταξύ των οποίων και φασιστικές οργανώσεις, το Φεβρουάριο του 2014 προχώρησαν σε μια σειρά διαδηλώσεων οι οποίες εξελίχθηκαν σε βίαιες ταραχές με απολογισμό 100 νεκρούς, 1500 τραυματίες και 100 αγνοούμενους. Η ηγεσία των διαδηλωτών ήταν μεικτή, φιλογερμανική και φιλοαμερικάνικη.

Οι διαδηλωτές κινήθηκαν βίαια αναντίον της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς και ο πρόεδρος διέφυγε στη Ρωσία παίρνοντας μαζί του ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας που είχε αποκτήσει ως πολιτικός κλεπτοκράτης. Οι διάδοχοί του, σαφώς αμερικανόφιλοι, έκαναν σαφή και άμεση δυτική στροφή, ενθαρρυμένοι από τη στήριξη, ακόμα και με παρουσία στο Κίεβο ανάμεσά τους, ανώτατων αμερικανικών παραγόντων».

 

 

 

Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων.

Νίκος Μπελογιάννης

Στις 24 Οκτώβρη συμπληρώνονται 34 χρόνια εγκλεισμού του λιβανέζου κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμνταλλά στις γαλλικές φυλακές. Οι γαλλικές αρχές με διάφορα προσχήματα αρνούνται την εκτέλεσή της υφ’ όρων απόλυσης που δικαιούται ο Αμπνταλλά από το 1999, εξ αιτίας της αλύγιστης επαναστατικής του στάσης και της εκδικητικότητας του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Σήμερα, ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη.

Ο Αμπνταλλά από τα 19 του χρόνια, το 1971, στρατεύθηκε με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το 1978 τραυματίστηκε σε μάχη εναντίον σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που εισέβαλαν στον Λίβανο. Το 1980 συμμετείχε στη συγκρότηση της μαρξιστικής αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης “Ενοπλη Επαναστατική Λιβανέζικη Φράξια”, η δράση της οποίας έφτασε και στη Γαλλία με την εκτέλεση το 1982 του συνταγματάρχη Τσαρλς Ρέυ, στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι, και του Γιακόβ Μπαρσιμαντοβ, πράκτορα της Μοσσάντ και δεύτερου γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 24 Οκτωβρίου του 1984 ο Αμπνταλλά συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές με τη κατηγορία της κατοχής πλαστού διαβατηρίου και τρία χρόνια αργότερα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τις εκτελέσεις των Ρέυ και Μπαρσιμαντοβ.

Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Στεκόμαστε στο πλευρό των λαϊκών αγωνιστών που δίνουν το αίμα και την ελευθερία τους για να χτίσουν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι από τους χιλιάδες αυτούς αγωνιστές που θυμίζουν με το παράδειγμά τους πως η μάχη για δικαιοσύνη δεν είναι μάταιη, δεν ήταν μάταιη ποτέ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΟΚΤΩΒΡΗ, 6 μ.μ.

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ (Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας 7)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΦΟΒΟ. ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Στις 13 και 14 Οκτώβρη 2018 πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Forte Prenestino το διήμερο Αntifa Roma Fest που διοργανώθηκε από την Αzione Antifascista Roma Est [Αντιφασιστική Δράση Ανατολικής Ρώμης]. Έπειτα από κάλεσμα των συντρόφων και συντροφισσών, το κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios και η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) βρέθηκαν στην “αιώνια πόλη”, με αφορμή την προβολή-παρουσίαση του ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών των συντρόφων Γιάννη Ξύδα και Ξενοφώντα Βαρδαρού.

Το απόγευμα της Κυριακής 14 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε συνέλευση με θέμα Πολέμησε το Φόβο. Κατέστρεψε το Φασισμό, με τη συμμετοχή πολλών δεκάδων αντιφασιστών και αντιφασιστριών από διάφορες πόλεις της Ιταλίας (Modena Antifascista della rete Emilia Antifascista, Maremma Antifa, Genova Antifascista, Antifa Macerata, Brescia Antifascista, Mensa Occupata / Antifa Resistance (Napoli), HOBO Bologna), το Παρίσι (SIAMO Sorbonne Antifasciste) και τη Θεσσαλονίκη (Micropolis Kickboxing). Kατά τη διάρκεια της, υπήρξε τοποθέτηση της Ταξικής Αντεπίθεσης με μια αναδρομή στην δοσιλογική-αντεπαναστατική γενεαλογία, την ρατσιστική-αντιπρολεταριακή δράση και τις θρασύδειλες επιθέσεις των ναζιστών της Χ.Α και των υπόλοιπων φασιστικών (δήθεν “αντισυστημικών”) μαντρόσκυλων του κεφαλαίου και του κράτους του, για τις κινητοποιήσεις και την πολύμορφη δράση των δυνάμεων του Μαχητικού Αντιφασισμού, καθώς και μια συνοπτική ενημέρωση σχετικά με την τρέχουσα συγκυρία και την εξέλιξη της δίκης των ναζιστών του Μιχαλολιάκου.

Μετά την ολοκλήρωση της συνέλευσης ακολούθησε η προβολή των (υποτιτλισμένων στα ιταλικά) Παρτιζάνων των Αθηνών, ενώ προηγήθηκε παρουσίαση με μια σύντομη ιστορική αναφορά -εκ μέρους του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios- από τον σύντροφο Γ.Ξύδα. Μετά την προβολή, ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τοποθετήσεις και ερωτήσεις από αρκετούς αντιφασίστες και αντιφασίστριες.

Μέσα σε μια συγκυρία εντεινόμενης καπιταλιστικής επέλασης, με τα σύννεφα ενός γενικευμένου πολέμου να πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και τον φασισμό να σηκώνει απειλητικά κεφάλι στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, εκδηλώσεις σαν κι αυτές αποτελούν πολύτιμες στιγμές διεθνιστικής συνάντησης για την ανταλλαγή πληροφόρησης, εκτιμήσεων και θέσεων και αφήνουν χρήσιμες παρακαταθήκες για τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, τα κράτη του και τους φασίστες τους, στον αγώνα που θ’ ανοίξει το δρόμο στην επαναστατική προοπτική, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Γιατί, όπως έγραφε και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί, υποχρέωση για εμάς…

κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Ακολουθεί το κείμενο του Καλέσματος στο Antifa Roma Fest

Το γεγονός ότι ο φασισμός είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη εποχή και ότι αποκτάει μια ολοένα και πιο οικουμενική διάσταση, από τις ΗΠΑ ως την Ελλάδα, από τη Σουηδία ως τη Γαλλία, φαντάζει πλέον ξεκάθαρο. Αυτό όμως το φαινόμενο μοιάζει να χαρακτηρίζεται από μια πολυπλοκότητα, η οποία δεν γίνεται εύκολα και άμεσα αντιληπτή. Ο φασισμός σήμερα φαίνεται να αποκτάει μια ποικιλία μορφών και αποχρώσεων, διαφορετικών από εκείνες που είχε εκφράσει στο παρελθόν. Πρόκειται για ένα φασισμό διάχυτο στις σκέψεις και τις συμπεριφορές, που βρίσκεται στους δρόμους και τα κοινοβούλια, αποτελεί κοινό τόπο, με λίγα λόγια είναι ένα φαινόμενο εντελώς ενταγμένο στη σύγχρονη δημοκρατία. Γι’ αυτό το λόγο, δεν φοβόμαστε την επιστροφή στον αφρό ενός φασιστικού καθεστώτος, όπως εκείνο της δεκαετίας του ‘30, αλλά πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η εμβάθυνση και η κατανόηση της πολυπλοκότητας και της διάστασης του φασιστικού φαινομένου, έτσι ώστε να επεξεργαστούμε νέες αντιφασιστικές μορφές και πρακτικές που θα είναι πραγματικά σε θέση να τον πολεμήσουν.

Εκτός των άλλων, θεωρούμε ότι η υποβάθμιση του προβλήματος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να το μεγεθύνει. Θεωρούμε ότι χρειάζεται να γνωρίζουμε σε βάθος τον εχθρό έτσι ώστε να μπορέσουμε να τον νικήσουμε. Όχι μια έρευνα γνώσεων κλεισμένη στον εαυτό της, αλλά μια έρευνα που στοχεύει στην απόκτηση εκείνων των εργαλείων που απαιτούνται για το ξεπέρασμα εκείνης τη διάχυτης αίσθησης αναποτελεσματικότητας και αδυναμίας μπροστά στην εξάπλωση του φασισμού της 3ης χιλιετίας. Ένας φασισμός ταυτόχρονα διάχυτος και οργανωμένος, σε σχέση με τον οποίο ο αντιφασισμός πρέπει να τεθεί εκ νέου προς συζήτηση. Πράγματι, θεωρούμε πως για το “κίνημα” στην Ιταλία, το φαινόμενο του φασισμού αποτελεί ένα καθοριστικό και άμεσο ζήτημα που πρέπει ν’ αντιμετωπίσει (ας σκεφτούμε τη σφαγή που επιχειρήθηκε στη Macerata*, ως τη κορυφή του παγόβουνου), αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να εκκινήσουμε από τα όρια μας έτσι ώστε να τα ξεπεράσουμε. Γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να τεθούν και πάλι προς συζήτηση όχι μόνο οι πρακτικές του στρατευμένου αντιφασισμού αλλά γενικότερα η σημασία του φασισμού σήμερα, για ένα αντιφασισμό που μπορεί να γίνει και πάλι επαναστατικός αντιφασισμός.

Γι’ αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε την διοργάνωση ενός διημέρου με συναντήσεις, συζητήσεις, εργαστήρια, προβολές, εκθέσεις, μουσική και άθληση, προσκαλώντας συντρόφους από διάφορες πόλεις της Ευρώπης και της Ιταλίας.

Δύο ημέρες για να επεξεργαστούμε τόσο το θέμα των μορφών που ο φασισμός παίρνει σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο όσο κι εκείνο των διάφορων εμπειριών και πρακτικών, τόσο του στρατευμένου αντιφασισμού όσο κι ενός πολιτισμικού αντιφασισμού, ενός αντιφασισμού που με λίγα λόγια ξέρει στις υπάρχουσες συνθήκες, να τίθεται μέσα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο του αγώνα.

Αzione Antifascista Roma Est

* Το πρωί της 3ης Φλεβάρη 2018, κατά τη διάρκεια της τελευταίας προεκλογικής περιόδου, ο 28χρονος Luca Traini έχοντας δεμένo στο λαιμό ένα φουλάρι-ιταλική σημαία και κινούμενος στο κέντρο της Macerata με μια μαύρη Alfa Romeo 147, πυροβολεί κατ’ επανάληψη αφήνοντας πίσω του έξι τραυματίες, όλοι τους μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική, καθώς και φθορές σε καταστήματα και εισόδους κτιρίων. Ανάμεσα τους κι εκείνο των γραφείων του “κεντροαριστερού” PD (Δημοκρατικό Κόμμα). Ο δράστης θα σταματήσει μπροστά στο μνημείο των πεσόντων και πριν παραδοθεί, θα χαιρετίσει φασιστικά και θα φωνάξει “ζήτω η Ιταλία”.

Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος (10/2018) της έντυπης παρέμβασης δρόμου Έφοδος στον Ουρανό από την Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών). Διανέμεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά στους δρόμους, σε πολιτικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις, στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης για την ταξική συγκρότηση, την πολιτική οργάνωση και την επαναστατική προοπτική.

Κεντρική διανομή: Πολιτικός Χώρος Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια).

taksiki-antepithesi.espivblogs.net

για επικοινωνία: taksiki-antepithesi@espiv.net

Περιεχόμενα

– ΔΕΘ 2018: Τα αποκαλυπτήρια της «οικονομικά σταθερής και γεωστρατηγικά ισχυρής Ελλάδας» σηματοδοτούν το επιστέγασμα της κρίσης και το πέρασμα σε μια νέα, ακόμα πιο αναβαθμισμένη, φάση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

– Ενημέρωση από την Προβολή-Παρουσίαση των “Παρτιζάνων των Αθηνών” στα Εξάρχεια (ΕΜΠ 27/6/18).

– Για τη θρασύδειλη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, μέρα μεσημέρι, στην Ομόνοια…

– 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Έχουμε πολλούς λόγους για να μην έχουμε καμία ειρήνη με τους φασίστες και τ’ αφεντικά τους.

– Λευτεριά στον αναρχικό αγωνιστή Μάριο Σεϊσίδη.

– “Επαναστάτες” με το αζημίωτο…Ας οργανωθούμε για να μη γίνονται οι εξεγέρσεις μας αθύρματα είτε του κεντρικού χασάπικου είτε των τοπικών εκδοροσφαγέων.

– Μαθαίνουμε διαβάζοντας τον εχθρό…

– “…Ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στους λαούς που αντιμετωπίζεται μονάχα με την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης”. Μια συζήτηση μ’ ένα σύντροφο από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου.

– Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό.

– Ασύμμετρη απειλή είναι η καπιταλιστική κερδοφορία.

– “Να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας”. Συνέντευξη με τον αναρχικό σύντροφο Γιώργο Κυριακού, συγγραφέα του βιβλίου “Η αντίληψη των διωκτικών αρχών για τον αναρχικό χώρο κατά την περίοδο της δεύτερης επταετίας (1974-81)” (εκδόσεις Ευτοπική Βιβλιοθήκη).

– Περί των απελάσεων των ρώσων διπλωματών και άλλων δαιμονίων.

-Εισήγηση της κυπριακής συλλογικότητας Bandiera στην εκδήλωση της Ταξικής Αντεπίθεσης για τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα στην Κύπρο.

-Σχετικά με το “μετά-μνημόνιο”.

-Επίσκεψη της Άχεντ Ταμίμι στην Αθήνα.

φώτο εξωφύλλου: το Μάτι κρανίου τόπος, τα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης της Χ.Α μετά την “επίσκεψη” της Ταξιαρχίας Παύλος Φύσσας (31/3/17), το κοσμηματοπωλείο-τόπος της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια.

ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ

στην Πλατεία Εξαρχείων, Πέμπτη 11/10 18.00-20.00

Κατά τη διάρκεια του θα πραγματοποιηθεί bazaar πολιτικού βιβλίου,

καθώς και θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης.

ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ

ΣΤΙΣ ΜΑΦΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

 

Ομόνοια, μέρα μεσημέρι 21/9/18. Νεαρός -σε εμφανώς άσχημη φυσική κατάσταση- μπαίνει και εγκλωβίζεται στο κοσμηματοπωλείο Di Angelo στην οδό Γλάδστωνος 2. Στην προσπάθειά του ν’ απεγκλωβιστεί ξυλοκοπείται άγρια από τον ιδιοκτήτη Ευάγγελο Δημόπουλο που βρισκόταν έξω από το κατάστημα του και (τουλάχιστον) άλλο ένα άτομο (ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στην περιοχή), οι οποίοι και θα σταματήσουν να τον κλωτσάνε στο κεφάλι μόνο μετά την παρέμβαση περαστικών. Επιχειρώντας να διαφύγει, ο νεαρός θα χτυπηθεί και από τους μπάτσους της ομάδας ΔΙΑΣ, πριν του φορέσουν χειροπέδες πισθάγκωνα.

Άλλος ένας θάνατος, άλλη μια δολοφονία στον ακήρυχτο πόλεμο που μαίνεται ακατάπαυστα στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης, στους δρόμους όπου οι κολασμένοι τρώνε τις σάρκες τους και οι ζωές των φτωχοδιάβολων κοστίζουν όλο και φθηνότερα. Άλλο ένα έγκλημα μέσα στον εντεινόμενο πόλεμο για την υπεράσπιση του πλούτου και την επιβολή του “νόμου και της τάξης”. Άλλη μια ματωμένη σελίδα στη δολοφονική ιστορία των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου. Άλλη μια στιγμή του πολέμου ενάντια στους “αόρατους”, τους απόκληρους και τους απόβλητους της “μεταμνημονιακής Ελλάδας”.

Η ζωή και ο θάνατος του θύματος, του 33χρονου Ζακ Κωστόπουλου, σκιαγραφούνται έτσι ώστε να συμπυκνώνουν πολλά απ’ όσα στοιχειώνουν τα όνειρα των διαμορφωτών της μιντιακής καμπάνιας ηθικού πανικού και κοινωνικού εκφασισμού: φτωχός ληστής, χρήστης ουσιών, οροθετικός, ομοφυλόφιλος. Άλλωστε ο γνωστός κομιστής και πλασιέ των ναζιστών της ΧΑ -έμπορος της εικόνας του θανάτου και του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα- είχε φροντίσει ν’ αφαιρέσει από το βίντεο της δολοφονίας του Ζακ τον ήχο με τις κραυγές των κανιβάλων, πριν το ρίξει στην πιάτσα του θανατερού θεάματος. Έτσι, όπως η σφαίρα του Κορκονέα “εξοστρακίστηκε” στο κορμί του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, ο Θανάσης Καναούτης “σκόνταψε και έπεσε από το τρόλεϊ” στο Περιστέρι, ο Ιλία Καρέλι “ένιωσε αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της μεταγωγής”, ο Παύλος Φύσσας “τσακώθηκε για το ποδόσφαιρο” στο Κερατσίνι, έτσι και ο Ζακ Κωστόπουλος “οπλισμένος με (άφαντο) μαχαίρι, πέθανε από αδιευκρίνιστα αίτια” στην Ομόνοια, ενώ το πτώμα του σκυλεύεται μέσα από τηλεοπτικά γκάλοπ επιδοκιμασίας αυτού του στυγερού ταξικού εγκλήματος. Κάπως έτσι, ντοπάρονται τα πιο κανιβαλικά ένστικτα των αντιδραστικότερων κοινωνικών κομματιών.

Ο Ζακ ήταν ενεργός ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που μέσα από τους αγώνες του, τα κείμενά του, τις παραστάσεις του ως Zackie Oh, εκφραζόταν πολιτικά ενάντια στην καταπίεση της πατριαρχίας, το σκοταδισμό της εκκλησίας, τη θρασυδειλία του φασισμού και τις κυρίαρχες καπιταλιστικές “αξίες”. Η θρασύδειλη δολοφονία του μας γεμίζει θλίψη και οργή. Ακόμα και αν “μπήκε στο κοσμηματοπωλείο για να ληστέψει”. Ακόμα και αν “κρατούσε αιχμηρό αντικείμενο”. Γιατί ο νόμος που πήραν στα χέρια τους οι δολοφόνοι του, είναι ο νόμος της κρεατομηχανής του κεφαλαίου και του κράτους του. Είναι ο νόμος της ακραίας υποτίμησης -έως του σημείου της εξόντωσης- της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Ο νόμος που γκετοποιεί τις γειτονιές της μητρόπολης και στήνει νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Ο νόμος που μετατρέπει τη χώρα σε στρατιωτικοποιημένη ζώνη και τον πληθυσμό της σε αναλώσιμη ύλη των πολεμικών σχεδιασμών. Και τα χέρια που σκοτώνουν για την υπεράσπισή του, είναι από τα πριν βαμμένα μ’ αίμα. Γιατί ο Ζακ έζησε τη ζωή του και δολοφονήθηκε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια, στον υπαρκτό καπιταλιστικό κόσμο της ανέχειας και της φτώχειας, της πατριαρχίας και της αλλοτρίωσης, των αντιφάσεων και των αδιέξοδων, της αγελαίας βίας και του θανάτου.

Η μαζική πορεία στον τόπο του εγκλήματος και το ΑΤ Ομονοίας, στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ του Σαββάτου 22/9 με τη συμμετοχή εκατοντάδων διαδηλωτών-διαδηλωτριών καθώς και οι κινητοποιήσεις σε άλλες πόλεις έστειλαν ένα πρώτο ηχηρό μήνυμα: “στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία”.

Να μην περάσει η απόπειρα συγκάλυψης και η εκστρατεία παραπληροφόρησης

γι’ αυτό το ταξικό έγκλημα.

Να μην ξεχάσουμε – Να μην συγχωρήσουμε.

Καμία εκεχειρία – καμία ανακωχή με το κεφάλαιο, το κράτος του και τους κανιβάλους τους.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στη φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) θα συμπυκνωθεί η στρατηγική του ελληνικού καπιταλισμού, εν όψει της κρίσιμης εποχής που ανοίγει το «τέλος των μνημονίων» και η όξυνση της γεωστρατηγικής αστάθειας και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, τη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή.

Βασικοί της στόχοι, η οικονομική σταθεροποίηση και ανάπτυξη μέσα από την εμβάθυνση του αντεργατικού-αντιλαϊκού κεκτημένου της τελευταίας οχταετίας, και η αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού, μέσα από την ένταση της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής του εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Τον πρώτο στόχο υπηρετούν δύο αλληλένδετοι σχεδιασμοί. Από τη μια, η εφαρμογή –στα πλαίσια των μνημονιακών συμφωνιών με ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ για το χρέος, τη δημοσιονομική πολιτική και τα πλεονάσματα – του πρώτου μεταμνημονιακού προγράμματος (μεσοπρόθεσμο πλαίσιο 2019-2022) που δρομολογεί άμεσα ένα νέο γύρο ταξικής επίθεσης με σκληρά μέτρα, όπως μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση του ΕΚΑΣ, συρρίκνωση προνοιακών επιδομάτων, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και ενισχυμένη επιτήρηση ανά τρίμηνο από τους θεσμούς.

Και από την άλλη, η υλοποίηση, στη βάση της εργασιακής υποτίμησης και της παραγωγικής εκκαθάρισης που έχει συντελεστεί, ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος ανάπτυξης με στόχο την τόνωση της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας, δείγμα του οποίου θα παρουσιάσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, επενδύοντας το με τη ρητορική της «δίκαιης και ολιστικής ανάπτυξης» και τις προπαγανδιστικές εξαγγελίες για την καταπολέμηση των μορφών ακραίας φτώχειας. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με βασικούς μοχλούς την αύξηση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων μέσα από τη συνεργασία της κυβέρνησης με διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως εργαλείου ταξικής κυριαρχίας, το κράτος θα κατευθύνει μέσω των προϋπολογισμών της επόμενης πενταετίας έναν πακτωλό άνω των 50 δις ευρώ προς τους μεγάλους παίχτες του εγχώριου καπιταλιστικού παιχνιδιού, ως δωρεάν κρατικό χρήμα, την στιγμή που θα περιστέλλονται μέχρι εξαφανίσεως οι κοινωνικές δαπάνες και θα μειώνονται κι άλλο οι συντάξεις.

Μέτρο της επιτυχίας των παραπάνω σχεδιασμών αποτελεί η επίτευξη σε βάθος τριετίας πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% και ρυθμών ανάπτυξης που ο μέσος όρος τους στο ίδιο διάστημα θα υπερβαίνει το 2%. Με άλλα λόγια η εκπλήρωση των βασικών (μετα)μνημονιακών επιταγών, που ανοίγουν σύμφωνα με τους ιμπεριαλιστές δανειστές το δρόμο για το μείζονα οικονομικό στόχο του ελληνικού κράτους, τη μείωση δηλαδή του δημόσιου χρέους σε επίπεδα τέτοια ώστε να καθίσταται εφικτή η εξυπηρέτηση (βιωσιμότητα) του. Στόχευση πάνω στην οποία το αστικό μπλοκ επιχειρεί να επανασυγκροτήσει την κοινωνική ηγεμονία του, ταυτίζοντας την με το τέλος της ελληνικής κρίσης και με το ξεκίνημα μιας νέας φάσης ανάπτυξης και προόδου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

*

Δίπλα στην «Ελλάδα της οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης», τα αποκαλυπτήρια του στη ΔΕΘ θα κάνει και ο έτερος άξονας της αστικής στρατηγικής η «ισχυρή γεωστρατηγικά Ελλάδα». Άξονας που διέρχεται μιας βασικής σταθεράς του ελληνικού καπιταλισμού, της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής του εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την οποία και σφραγίζει η παρουσία των ΗΠΑ ως τιμώμενη χώρα στη φετινή ΔΕΘ.

Σχέση έτσι κι αλλιώς ιστορικού και υπαρξιακού χαρακτήρα για την ελληνική πλευρά, με σημαντικές ωστόσο τάσεις ενίσχυσης της τα τελευταία χρόνια και ειδικά την τελευταία τριετία επί κυβέρνησης Συριζα-Ανελ, η οποία εκφράζεται μέσα από τη σύσφιξη των σχέσεων με το κράτος τρομοκράτη Ισραήλ και τη συμμετοχή στον στρατιωτικό και οικονομικό άξονα Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου, την επέκταση και την αναβάθμιση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων, την αύξηση των δαπανών για νατοϊκές δαπάνες, την εισροή αμερικανικών κεφαλαίων και τις συμφωνίες γύρω από τους αγωγούς ενέργειας, την ελληνική συμβολή στην αμερικανονατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών.

Διαδραματίζοντας το ρόλο του «καλού και πειθήνιου νατοϊκού στρατιώτη», το ελληνικό κράτος διαμορφώνει τους όρους για την επιθετική επανεξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και τη Ν.Α Μεσόγειο, στρατηγική που θωρακίζει κι ενισχύει, παρά τις επιμέρους ενδοαστικές διαφοροποιήσεις, ο αστικός εθνικισμός ως συστατικό στοιχείο της κυρίαρχης ιδεολογίας και βασικός παράγοντας πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης γύρω από τις επεκτατικές βλέψεις που η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της διατηρούν ιστορικά έναντι των γειτόνων τους. Όχι μόνο δεν υπάρχει διάσταση ανάμεσα στις δύο αυτά βασικά γνωρίσματα του ελληνικού καπιταλισμού, την εξάρτηση από τη μια και τον εθνικισμό από την άλλη, αλλά διαπλοκή και αλληλοσυμπλήρωμα. Σε πείσμα του αστικού κοσμοπολιτισμού, ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός, ως πυρήνας της ιδεολογία της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, εκφράστηκε ιστορικά κάτω από την σκέπη των Μεγάλων Δυνάμεων και του Ιμπεριαλισμού. Με πιο εύγλωττη –και καταστρεπτική συνάμα- έκφραση της σχέσης αυτής την Μικρασιατική Εκστρατεία και καταστροφή.

Υπό αυτήν την έννοια, και παρά το αντικυβερνητικό τους επίχρισμα, οι εθνικιστικές διαδηλώσεις ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών που θα πραγματοποιηθούν παράλληλα με αυτές του εργατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος στις 8/9, αποτελούν στην ουσία συμπλήρωμα της αστικής κυβερνητικής στρατηγικής που ενισχύουν την πολιτική οικονομικής επέκτασης του ελληνικού κράτους στη Β. Μακεδονία και τα Βαλκάνια. Είναι διαδηλώσεις, που ενισχύουν τη φασιστικοποίηση και τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό, στρεφόμενες ενάντια στο κίνημα και τις δομές του, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ελληνική αστική τάξη και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό -γι αυτό και πρέπει ανάλογα να αντιμετωπιστούν!

Η παρουσία στη φετινή ΔΕΘ του αμερικανού υπουργού οικονομικών και κάποιων εκ των μεγαλύτερων μονοπωλίων διεθνώς στον τομέα της πληροφορικής, των τροφίμων, της ενέργειας και της πολεμικής βιομηχανίας, υπογραμμίζει παράλληλα το γενικότερο οικονομικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Ελλάδα και τη Β. Ελλάδα ειδικότερα. Άλλωστε οι ΗΠΑ μέσω του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ παίζουν καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των μνημονιακών προγραμμάτων. Ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, η συμβολή του ΔΝΤ στην υιοθέτηση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι καταλυτική. Κάτι που ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλά οι δεκάδες εκπρόσωποι αμερικάνικων επιχειρήσεων που θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη, και οι οποίο βλέπουν στην Ελλάδα του γενικού ξεπουλήματος και της εργασιακής γαλέρας, εκείνες τις «σοβαρές επενδυτικές ευκαιρίες» που εναγωνίως προσδοκούν η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Ειδικά σε ότι αφορά την παραγωγικά αποστραγγισμένη Β. Ελλάδα (και Θράκη) της φτώχιας και της ανεργίας, το αμερικανικό οικονομικό ενδιαφέρον εντοπίζεται στην ενίσχυση των εμπορικών συναλλαγών με τη βιομηχανικό κεφάλαιο της Β. Ελλάδας και στην από κοινού «αξιοποίηση» των πλουτοπαραγωγικών της πηγών. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο νευραλγικό τομέα της ενέργειας μέσα από την προώθηση των ενεργειακών συμφωνιών γύρω από τον αγωγό φυσικού αερίου ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline). Ο ΤΑΡ σχεδιάζεται να μεταφέρει φυσικό αέριο από το -υπό τον έλεγχο της Αμερικής- Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, μέσω Θράκης και Β. Ελλάδας, διασχίζοντας την Αλβανία και την Ιταλία. Πάνω σε αυτήν την κύρια γραμμή διοχέτευσης του φυσικού αερίου, προγραμματίζεται να απλωθεί ένα ευρύ δίκτυο αγωγών που προοπτικά φιλοδοξεί να καλύψει ενεργειακά το σύνολο σχεδόν των βαλκανικών χωρών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΤΑΡ βρίσκεται σε σύνδεση με τον πλωτό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στην Αλεξανδρούπολη (συμφερόντων AEGEAN). To LNG προωθείται από τους Αμερικανούς διεθνώς ως βασικό καύσιμο ναυσιπλοΐας – γι αυτό και το έκδηλο ενδιαφέρον ενεργειακών κολοσσών- την εισαγωγή του οποίου από την Αμερική, είχε δεσμευθεί ο ίδιος ο Τσίπρας στον Τράμπ κατά την τελευταία επίσκεψη του στις ΗΠΑ.

Πρόκειται για ζήτημα μείζονος σημασίας για τον αμερικάνικο παράγοντα, όχι μόνο στο καθεαυτό οικονομικό πεδίο όσο πρωτίστως θα λέγαμε στο γεωστρατηγικό, και στην προσπάθεια ελέγχου από τους Αμερικανούς των ενεργειακών δρόμων που οδηγούν στην Ευρώπη, με στόχο τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της τελευταίας από τη Ρωσία (σχεδόν το ένα τρίτο των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης καλύπτεται από τη Ρωσία) και της οικονομικής και πολιτικής επιρροής που αυτή προκαλεί.

Γεγονός που προξενεί σοβαρές τριβές στο στρατόπεδο του δυτικού ιμπεριαλισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ –και ενώ μεταξύ τους βρίσκεται εν εξελίξει ένας άτυπος εμπορικός πόλεμος- αφού σε οικονομικό επίπεδο είναι πολύ πιο συμφέρουσα για την ΕΕ η εισαγωγή αερίου από τη Ρωσία. Ενώ παράλληλα κλιμακώνει την αντιπαράθεση των ΗΠΑ με το στρατηγικό τους ανταγωνιστή τη Ρωσία, στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου εντείνονται οι προσπάθειες ένταξης βαλκανικών χωρών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και οξύνεται η αστάθεια στην Τουρκία και τη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά το στρατιωτικό επίπεδο, επίκεντρο του αμερικάνικου ενδιαφέροντος είναι η πόλη της Αλεξανδρούπολης και το λιμάνι της. Ένα ενδιαφέρον που έχει εκφραστεί ήδη από το 2017 μέσα από δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη και στρατιωτικών αξιωματούχων, που έκαναν σαφείς τις προθέσεις των ΗΠΑ για τη δημιουργία μιας Νατοϊκής στρατηγικής υποδομής στην περιοχή. Συγκεκριμένα σχεδιάζεται μια βάση στρατιωτικών ελικοπτέρων –μάλιστα ήδη στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έχει εγκατασταθεί νατοϊκό στρατιωτικό υλικό- που θα συνδέεται, μέσω του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, με τις νατοϊκές βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και θα υποστηρίζει τις στρατιωτικές ανάγκες στην ευρύτερη περιοχή.

Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται και το έκδηλο επενδυτικό ενδιαφέρον αμερικανικών κεφαλαίων για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και ειδικά για την ολοκλήρωση των ενεργειακών επενδύσεων του LNG, αφού ο σχεδιασμός για τη νατοϊκή «αναβάθμιση» του λιμανιού βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση με την αντίστοιχη ενεργειακή του, ως κόμβου του αγωγού ενέργειας ΤΑΡ και των διακλαδώσεων του.

Η συνάρθρωση του οικονομικού, γεωστρατηγικού και στρατιωτικού επιπέδου στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για τους αγωγούς ενέργειας και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, πιστοποιεί τη μεγάλη σημασία που τους αποδίδεται στην υλοποίηση της γενικότερης αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, καταδεικνύοντας παράλληλα τον ιμπεριαλιστικό και πολεμικό τους χαρακτήρα. Ως έκφραση της ληστρικής ιδιοποίησης των εγχώριων παραγωγικών δομών από τη μια, και από την άλλη, ως μέρος της στρατηγικής επιδίωξης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την περικύκλωση, οικονομική και στρατιωτική, του βασικού ανταγωνιστή της Ρωσίας.

Στοιχείο που υπογραμμίζει τους θανάσιμους κινδύνους που κρύβει για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας, η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στους αμερικάνικους σχεδιασμούς. Ο έλεγχος και η νομή των πλουτοπαραγωγικών υλών, η εξασφάλιση των οδών μεταφοράς τους, γενικότερα το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής είναι γραμμένα στην ιστορία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος με γράμματα που στάζουν αίμα. Είναι αυτά ακριβώς τα ζητήματα που διατηρούν χρόνια τις συγκρούσεις και τις συνεχείς αναδιατάξεις στην περιοχή. Και αυτά που στις μέρες μας, σε συνθήκες βαθέματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και παρόξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δικαιολογούν όχι μόνο στη συνέχιση τους αλλά και τη γενίκευση τους σε ολόκληρη την περιοχή.

*

Η στρατηγική της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, αποτελεί σήμερα την πλέον επιθετική έκφραση της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας –όπως και για τους λαούς των γειτονικών χωρών. Ενδεδυμένη το μανδύα της προόδου και της ανάπτυξης και εμβαπτισμένη στα νάματα της υποτέλειας και της εθνικοφροσύνης, επιχειρεί να αρθρώσει ένα νέο (επι)θετικό σχέδιο αστικής ηγεμονίας, υπό το οποίο στοιχίζεται όλος ανεξαιρέτως ο αστικός πολιτικός κόσμος με ελάχιστες διαφορές ως προς δευτερεύουσες πτυχές του. Ένα σχέδιο που στη βάση της εκτεταμένης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και την καταβαράθρωση της εργατικής τάξης που έχει συντελεστεί την τελευταία οχταετία, υπόσχεται την επανάληψη της «ισχυρής Ελλάδας» του σκληρού πυρήνα της ΟΝΕ και των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Την ισχυρή, στρατιωτικοποιημένη Ελλάδα του κράτους χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, την Ελλάδα των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, την Ελλάδα της οικονομικής επέκτασης στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή.

Αν όμως η προ κρίσης «ισχυρή Ελλάδα» τροχοδρόμησε την μνημονιακή εποχή της κρίσης, η νέα «ισχυρή Ελλάδα» της μεταμνημονιακής εποχής θα αποτελέσει το επιστέγασμα της κρίσης, την πιο αποκαλυπτική έκφραση της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας της χώρας, την πιο ηχηρή επιβεβαίωση της ολοκληρωτικής αδυναμίας του καπιταλιστικού κόσμου να θεμελιώσει μια βιώσιμη στρατηγική για την κοινωνική πλειοψηφία.

Στην πραγματικότητα, με την εξαγγελία των «οικονομικών επιτυχιών» της κυβέρνησης, εγκαινιάζεται ένας νέος, ακόμα πιο σκληρός γύρος ταξικής επίθεσης: λιγότεροι μισθοί, λιγότερη περίθαλψη, λιγότερα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, περισσότεροι φόροι, περισσότερη καταστολή και περισσότερη εξαθλίωση είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το νέο θαυμαστό κόσμο της ανάπτυξης που μας περιμένει μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη. Της ανάπτυξης που δομείται πάνω στις μολυσμένες θάλασσες και την καμένη γη των οικολογικών καταστροφών – της ανάπτυξης που έχει ανεξίτηλη την υπογραφή της στα καπιταλιστικά εγκλήματα στο Μάτι, την Κινέττα, τη Μάνδρα, το Σαρωνικό.

Εν αναμονή μάλιστα των χειροτέρων, που σε πείσμα των αστικών επιτελείων, έρχονται και μάλιστα σύντομα. Ήδη αναπροσαρμόζονται προς τα κάτω οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αύξηση του ελληνικού ρυθμού ανάπτυξης με άμεσο κίνδυνο τον εκτροχιασμό των σχεδιασμών για το χρέος, όπως και συνολικά για τους ρυθμούς ανάκαμψης στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ εν μέσω, όπως ομολογούν ευρωπαίοι αξιωματούχοι, «της αυξημένης οικονομικής αβεβαιότητας» που παράγουν οι αυξανόμενες εμπορικές εντάσεις με τις ΗΠΑ, η αστάθεια των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, η όξυνση της γεωστρατηγικών εντάσεων, η κλιμάκωση του ανταγωνισμού με Κίνα –Ρωσία, η εκτόξευση του διεθνούς ιδιωτικού και δημόσιου χρέους.

Όσο για την «ειρήνη και τη σταθερότητα» που υποτίθεται ότι θεμελιώνουν οι πομπώδεις διακηρύξεις «περί της ισχυρής στρατιωτικά και γεωστρατηγικά Ελλάδας» αυτές συνιστούν στην πράξη την πολιτική και ιδεολογική αποδοχή του Πολέμου και των συνεπειών του. Ενός πολέμου για τη διασφάλιση των πηγών κερδοφορίας του ελληνικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, τη στιγμή που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κλιμακώνεται σε ένα ολόκληρο τόξο που φτάνει από τις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία έως τον Καύκασο και τη Συρία, τη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική δημιουργώντας όρους γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης.

Θα αποτελούσε ωστόσο ανεπίτρεπτη αφέλεια, αν η τακτική από τη δική μας πλευρά επαφιόταν στην όξυνση των εγγενών αντιθέσεων του συστήματος και της αστάθειας που αυτή παράγει. Γιατί όπως σαφώς έδειξε η κρίσιμη διετία 2010-2012, η απότομη και σε βάθος αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών απαιτεί αντίστοιχου βάθους πολιτική και ταξική οργάνωση ώστε η αυθόρμητη εξέγερση να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την αυτοτελή επαναστατική δράση. Πόσο μάλλον σήμερα, εν μέσω κινηματικής άμπωτης, όπου η αυθόρμητη κίνηση των μαζών έχει συρρικνωθεί σημαντικά ή ακόμα κινδυνεύει να εκτραπεί σε οδούς αντιδραστικούς για το λαϊκό κίνημα.

Στην κατεύθυνση αυτή, η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας είναι σημαντική. Ο νέος γύρος της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης που προετοιμάζεται δεν επιτρέπει καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες

Απέναντι σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη διάταξη μάχης που λαμβάνει ο ταξικός εχθρός σήμερα, μοναδική διέξοδος για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τις νέες και τους νέους, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα προγράμματα κατάρτισης, την απλήρωτη εργασία, τους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι αυτή του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.

Του αγώνα για δουλειά, αξιοπρεπή μισθό, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, δημόσια υγεία και παιδεία. Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, το φασισμό και ενοποιείται πολιτικά στην πάλη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αστικής τάξης και ιμπεριαλισμού ανοίγοντας το δρόμο στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Παραμερίζοντας ηγεμονισμούς, τακτικισμούς και εσωστρέφειες, οι δυνάμεις του κινήματος που βρέθηκαν σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα το προηγούμενο διάστημα πρέπει άμεσα να ξανασυναντηθούν, πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά. Το άνοιγμα ενός εκ βαθέων διαλόγου ανάμεσά τους αποτελεί ένα από τα κρίσιμα ζητήματα του καιρού μας!

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ( Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)