Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

«Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς απεργίες»

Μανουέλ Βαλς, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (03/06/2016)

Με περίσσιο θράσος και μπόλικα επικοινωνιακά τρικ ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε από την Ιθάκη το “τέλος των μνημονίων”, στις 21 Αυγούστου. Λες και απευθύνεται σε λωτοφάγους ο Τσίπρας πούλησε για μια φορά ακόμα παραμύθια για το τέλος της λιτότητας, των λαϊκών θυσιών και της επιτροπείας. Τα γεγονότα, όμως, είναι πεισματάρικα και μας δείχνουν πως η μνημονιακή πολιτική θα ακολουθηθεί πιστά και μετά το “τέλος των μνημονίων”. Η ίδια πολιτική της υποτίμησης των ζωών μας, της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, της φτωχοποίησης του λαού, της κοινωνικής ερημοποίησης, της φοροεπιδρομής με ταυτόχρονη μείωση των κοινωνικών δαπανών που πλήττει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών συμφερόντων θα συνεχιστεί στο διηνεκές. Κανένα μνημόνιο δεν τέλειωσε, αφού οι χιλιάδες εφαρμοστικοί νόμοι και τα σωρευμένα αντιλαϊκά μέτρα που πέρασαν από το 2010 ως σήμερα παραμένουν σε πλήρη ισχύ. Ακόμα κι αυτά που υπόσχεται η συγκυβέρνηση στο πλαίσιο των προεκλογικών της δεσμεύσεων (όπως αύξηση του κατώτατου μισθού) ακόμα κι αν πραγματοποιηθούν δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ασπιρίνες για τον καρκίνο, καθώς τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα θα συνεχίζουν να συνθλίβονται στις συμπληγάδες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γιατί η “ανάπτυξή” τους είναι το θυσιαστήριο της εργατικής τάξης και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Άλλωστε, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (2018 – 2022) προβλέπει γιγαντιαία πρωτογενή πλεονάσματα, που θα ξεκινούν από το 3,56% για το 2018 και θα καταλήγουν στο εξωφρενικό 5,19% το 2022. Γεγονός που σημαίνει παραπέρα μείωση των κοινωνικών δαπανών και αύξηση των κρατικών εσόδων, μέσω της έντασης της φορομπηχτικής πολιτικής. Η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να διατηρήσει την πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυξημένων πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή μνημόνιο διαρκείας, μέχρι το 2060! Επίσης, το μεσοπρόθεσμο προβλέπει “συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις” ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2022, ενώ θα συνεχιστεί ακάθεκτη η λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου μέσω του λεγόμενου “υπερταμείου”, το οποίο θα λειτουργεί με νεοαποικιοκρατικούς όρους μέχρι το 2114! Ταυτόχρονα, παρά τις σκληρές λαϊκές θυσίες, το χρέος παραμένει στα δυσθεώρητα ύψη των 345,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, αποτελώντας βασικό μοχλό της λεηλασίας και της πειθάρχησης της κοινωνίας, καθώς και της μονιμοποίησης του καθεστώτος έκτακτης οικονομικής (και όχι μόνο) ανάγκης.

Η ανακοίνωση της γερμανικής καγκελαρίας για τη συνέχιση της επιτροπείας και της λιτότητας, μέσω τερατωδών πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι κάτι παραπάνω από σαφής για να διαλύσει το παραμύθι της δήθεν “καθαρής εξόδου” που πουλάει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα εντατικά τέσσερις φορές ετησίως την πρώτη περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος. Θα ελέγχει επιπλέον τις ελληνικές εγγυήσεις για τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας. Μέχρι το 2022 η Ελλάδα θέλει να επιτυγχάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ και κατόπιν να τηρεί τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες». Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, λοιπόν, όχι μόνο δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, αλλά αποτελεί θέσφατο για την ΕΕ: «Η πραγματικότητα παραμένει δύσκολη, υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί και με τα δυο της πόδια […] Η μείωση του δημόσιου χρέους και η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων πρέπει να είναι οι κύριες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα διασφαλίσει την τήρηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα, παραμένοντας όμως σύμμαχος της Ελλάδας» (Πιέρ Μοσκοβισί, επίτροπος Οικονομικών υποθέσεων της ΕΕ). Κανένα τέλος της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας δεν υπάρχει, λοιπόν, αφού το Αρθρο 14.1 του Κανονισμού 472/2013 της ΕΕ είναι σαφέστατο: «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης), τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) ή το ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας».

Tα μνημόνια, λοιπόν, δεν ήταν μια μεταφυσική παρένθεση ή μια μαγική εικόνα, αλλά ιστορική και υλική αποκρυστάλλωση ταξικών συσχετισμών, η απάντηση στη δομική καπιταλιστική κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Λειτούργησαν με διπλό τρόπο, τόσο ως βασικός μοχλός απαξίωσης της εργατικής δύναμης, όσο και ως ιμάντας μεταβίβασης αξίας και υπεραξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο. Κεντρικός τους στόχος υπήρξε η τεράστια μεταφορά παραγόμενων αξιών στο όνομα της εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους και η επιτάχυνση της εφαρμογής ενός μοντέλου κεφαλαιακής συσσώρευσης, που βασίζεται στην ιδιαίτερη ένταση της πολύπλευρης εκμετάλλευσης, στην αφαίρεση κεκτημένων της ταξικής πάλης, στην παραπέρα μεταβολή του συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις και στη μεταφορά τεράστιου όγκου πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο. Η τυπική λήξη των μνημονίων δε σημαίνει άρση των όρων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλά το αντίθετο: το κεφάλαιο βγαίνει ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο δυνατό, με μια κοινωνία γονατισμένη από τη διαρκή φτωχοποίησή της και την έλλειψη χειραφετητικού οράματος Και με αυτό το βασικό αβαντάζ το κεφάλαιο θα εξακολουθήσει την ίδια επίθεση και χωρίς την τυπική ύπαρξη μνημονίων…

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ακραίας επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονης αποδιοργάνωσης και υποχώρησης του εργατικού – λαϊκού παράγοντα, οι δυνάμεις του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος καλούνται να δώσουν μια τιτάνια μάχη, μια διπλή μάχη, από τη μία για την ιδεολογικοπολιτική ανασυγκρότηση της τάξης μας και από την άλλη για την οργάνωση της αντεπίθεσης μας στο κεφάλαιο. Απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ομοβροντία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τη νεολαία, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται και το μέλλον μας να υποθηκεύεται (ακόμα και ως κρέας για κανόνια), πέρα από το μονόδρομο του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.

Μοναδική καθαρή έξοδος, λοιπόν, είναι η έξοδος από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνική επανάσταση και η κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος λαός και ληστεύουν τα παράσιτα της πλουτοκρατίας.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Οι φωτιές που ξέσπασαν στις 23/7 στην Αττική (Νέος Βουτζάς, Μάτι, Ραφήνα, Κινέτα, Πεντέλη ) προκάλεσαν οικολογική καταστροφή, κατέστρεψαν περιουσίες, αφήσαν πίσω τους πάνω από 80 νεκρούς, δεκάδες αγνοούμενους και εκατοντάδες τραυματίες. Την ίδια στιγμή πυρκαγιές έχουν ξεσπάσει και σε άλλες περιοχές της χώρας. Η τραγωδία αυτή έρχεται λίγους μόνο μήνες μετά τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα, που είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς, τραυματίες και σημαντικές υλικές καταστροφές.

Δεν είναι κανείς αφελής, για να υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να εμποδίσει την ανάπτυξη ισχυρών καιρικών φαινομένων. Ωστόσο, εκείνο που χρειάζεται να εξεταστεί αφορά στα κοινωνικά αίτια παραγωγής αυτών των φαινομένων και στους τρόπους λήψης των κατάλληλων μέτρων για την αντιμετώπισή τους. Αυτό το θέμα θέτει στο στόχαστρο το ίδιο το κοινωνικό σύστημα, που βασίζεται στην ασύδοτη καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία, λεηλατώντας την φύση και διαταράσσοντας τη σχέση του ανθρώπου με αυτή.

Η ίδια η λογική του καπιταλισμού για το συνεχές κυνήγι του κέρδους με κάθε κόστος επιβάλλει την προτεραιότητα των ιδιωτικών συμφερόντων έναντι της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι υπεύθυνη για σοβαρές κλιματικές αλλαγές, για την αύξηση της θερμοκρασίας στη Γη λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, για την ξηρασία μεγάλων κομματιών του πλανήτη, για την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας, απειλώντας την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.  Γιατί, όταν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο τον ιδιοποιείται αλαζονικά και εγωιστικά μία χούφτα μεγαλοκαπιτα-ληστές, η προστασία του περιβάλλοντος θυσιάζεται στο βωμό της κερδοφορίας. Σε συνθήκες καπιταλισμού ο βιασμός της φύσης είναι άμεσα συνυφασμένος με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία στέκεται πάνω από τις ανάγκες τις κοινωνίας και του εργαζόμενου λαού.

Οι πολιτικές ευθύνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι τεράστιες. Η αδιαφορία για την προστασία του περιβάλλοντος, οι δασοκτόνοι νόμοι, η τουριστικοποίηση των πάντων χάριν των επενδύσεων, η ανοχή στην άναρχη δόμηση, η έλλειψη μέτρων επαρκούς αντιπυρικής προστασίας, αλλά και συντήρησης των κολώνων της ΔΕΗ, οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες της πυροσβεστικής, η υποχρηματοδότηση καθιστούν υπεύθυνο το κράτος. Μάλιστα, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, οι φωτιές στο Μάτι της Αττικής ξέσπασαν λόγω κακής συντήρησης του δικτύου της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα την  πρόκληση ανάφλεξης. Δεν είναι τυχαίες εξάλλου οι καταγγελίες για εμπρησμούς, οι οποίοι συνδέονται με τις επενδύσεις εταιρείας συμφερόντων Μυτιληναίου για την εξόρυξη βωξίτη στα Γεράνεια Όρη και με την οικοδόμηση στα ερείπια.  Γι΄αυτό, παρά τις προσπάθειες των εργαζομένων σε άθλιες συνθήκες ν΄ αντιμετωπίσουν τις πυρκαγιές, η τραγωδία θα επαναληφθεί, αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για τη διαχείριση τέτοιων φαινομένων.

Ιδιαίτερα στην εποχή των ευρωμνημονίων, όπου μειώνονται μισθοί και συντάξεις, τσακίζονται εργατικά δικαιώματα και γκρεμίζονται κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, το ελληνικό κράτος μπορεί να διατηρεί τη δεύτερη θέση στο ΝΑΤΟ σε εξοπλιστικές δαπάνες επί του ΑΕΠ μετά τις ΗΠΑ, δίνει δις για τα F-16, δεν μπορεί, όμως να διαθέσει περισσότερους πόρους για την ενίσχυση μέτρων αντιπυρικής προστασίας. Είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος, το οποίο λειτουργεί εξαιρετικά, όταν πρόκειται να καταστείλει αγώνες, στέλνοντας τα ΜΑΤ στη Λευκίμμη της Κέρκυρας. Είναι όλες αυτές οι αστικές κυβερνήσεις, οι οποίες μπορούν να παρακάμπτουν τα όποια κωλύματα, προκειμένου να δώσουν άδειες για την κατασκευή γηπέδων στον κάθε Μελισσανίδη, οι οποίες ανέχονται τα εγκλήματα του εφοπλιστικού κεφαλαίου, όπως συνέβη πριν λίγους μήνες με την βύθιση του σαπιοκάραβου δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη 2» στον Αργοσαρωνικό, οι οποίες γίνονται συνένοχες στην οικολογική καταστροφή στις Σκουριές.

Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στις οικογένειές και στους οικείους των θυμάτων και  την αμέριστη αλληλεγγύη μας  στους τραυματίες και στους πληγέντες.

Το λαϊκό κίνημα, η εργατική τάξη και η νεολαία, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, ντόπιοι και μετανάστες καλούνται να στηρίξουν ο καθένας με τις δυνάμεις του τα θύματα αυτής της ανείπωτης τραγωδίας, μακριά από τις δήθεν φιλανθρωπίες της οικονομικής ελίτ, από τα φασιστικά αποβράσματα της ΧΑ, από όλους αυτούς, οι οποίοι πατάνε κυριολεκτικά πάνω σε πτώματα, για να εκμεταλλευτούν πολιτικά αυτή την τραγωδία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παρά τις κοκορομαχίες τους, είναι υπεύθυνες για τη διαχρονική κατάντια του κρατικού μηχανισμού (βλ. θανατηφόρες πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007).

Δεν αναγνωρίζουμε τις «ευαισθησίες» της ιμπεριαλιστικής φονικής μηχανής των ΗΠΑ και  της ΕΕ, η οποία έχει το θράσος να εκφράζει την «αλληλεγγύη» της και τα «συλλυπητήριά» της, όταν είναι αυτή, η οποία έχει επιβάλει βάρβαρες πολιτικές λιτότητας, διαλύοντας την ικανότητα του  κρατικού μηχανισμού να διαχειριστεί τέτοιου επιπέδου φυσικές καταστροφές. Γιατί εντός της ΕΕ το ελληνικό κράτος των μνημονίων, των αιμοσταγών πρωτογενών πλεονασμάτων και της επιτροπείας είναι δέσμιο του ληστρικού χρέους, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η σημασία διάθεσης των αναγκαίων πόρων για την προστασία των ανθρώπων.

Να ληφθούν άμεσα μέτρα:

– Για την πλήρη αποζημίωση και ανακούφιση των πληγέντων

– Για την στέγαση τους και την κάλυψη των αναγκών τους ( τροφή, νερό, ένδυση κτλ)

– Για να μη  γίνει καμιά αλλαγή χρήσης των περιοχών.

– Να κηρυχθούν άμεσα αναδασωτέες.

Μονάχα η γνήσια μαζική λαϊκή αλληλεγγύη μπορεί να υπενθυμίσει στους ιθύνοντες ότι «ασύμμετρη απειλή» είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα τους και η καπιταλιστική κερδοφορία και όχι τα καιρικά φαινόμενα. Για να μην θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Για να μη συνηθίσουμε στο θάνατο. Για να οικοδομήσουμε μία κοινωνία στην οποία στο επίκεντρο θα βρίσκεται ο άνθρωπος και οι ανάγκες του και όχι τα κέρδη της ολιγαρχίας. 

Ταξική Αντεπίθεση ( Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Το Eurogroup χαιρετίζει τη δέσμευση των ελληνικών αρχών να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν όλες τις βασικές μεταρρυθμίσεις που υιοθετήθηκαν με βάση το πρόγραμμα του ESM και να διασφαλίσουν ότι οι στόχοι των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που υιοθετήθηκαν είναι ασφαλείς.

Απόσπασμα από την απόφαση του Eurogroup της 21ης Ιούνη

Τα στοιχήματα είναι για να υλοποιούνται

Αλέξης Τσίπρας από του βήμα του Ζαππείου στις 22 Ιούνη

Σύσσωμο το συριζαϊκό αστικό μπλοκ πανηγυρίζει για την απόφαση του Eurogroup, μια απόφαση που σύμφωνα με τους ίδιους σηματοδοτεί την οριστική έξοδο από τα μνημόνια. Φυσικά, για να σταθεί επικοινωνιακά το αφήγημα της κυβέρνησης περί εξόδου από τα μνημόνια και την έναρξη μιας νέας περιόδου, ήταν επιβεβλημένο να εμφανιστεί ο Τσίπρας φορώντας γραβάτα. Μια γνήσια απομίμηση του λύκου που φοράει προβιά.

Γιατί η πραγματικότητα διαψεύδει περίτρανα την κυβέρνηση. H συμφωνία του Eurogroup αν συμβάλει κάπου είναι στο να καταδείξει ότι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και μνημονιακή επιτροπεία θα συνεχιστεί με τους ίδιους όρους μέχρι το 2060, ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα και οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι θετικοί, ότι οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να φτωχοποιούνται και να εξαθλιώνονται. Συγκεκριμένα η Ελλάδα έχει δεσμευτεί για θετικά πλεονάσματα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060.

Η κυβέρνηση διατείνεται ότι με την απόφαση αυτή λαμβάνει μια σειρά από μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Όμως, είναι η ίδια κυβέρνηση η οποία έχει αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο για ονομαστική μείωση του χρέους (δηλαδή αν τα «χρωστούμενα» είναι €100 να κουρευτούν τα €20 και τα «χρωστούμενα» να γίνουν €80), επομένως τα πιθανά μέτρα για τη διευθέτηση του χρέους μπορεί να περιλαμβάνουν είτε μείωση του επιτοκίου, είτε αύξηση της περιόδου αποπληρωμής του. Και πράγματι η κυβέρνηση έλαβε και μείωση του επιτοκίου και αύξηση της περιόδου αποπληρωμής, όμως και τα δυο αυτά μέτρα έχουν μια ιδιαίτερη και αμφίσημη σημασία. Το πρώτο έγκειται στην κατάργηση του επιτοκιακού πέναλτι που πληρώνει η Ελλάδα, δηλαδή καταργείται το υψηλότερο επιτόκιο που πλήρωνε από την αρχή των μνημονίων η χώρα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πλέον θα ισχύει και για αυτή το ίδιο επιτόκιο με αυτό των άλλων χωρών. Για το δεύτερο μέτρο, δηλαδή την αύξηση της διάρκειας, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα για να εξηγήσουμε τη σημασία του. Έστω λοιπόν ότι το ύψος του χρέους είναι €100.000, το ετήσιο επιτόκιο αποπληρωμής είναι 3% και η περίοδος αποπληρωμής είναι 20 χρόνια, αυτό οδηγεί σε μια μηνιαία δόση ύψους €555. Έστω τώρα ότι η περίοδος αποπληρωμής αυξάνεται στα 30 χρόνια χωρίς να αλλάξει κάποιος άλλος όρος, αυτό οδηγεί σε μια χαμηλότερη δόση ύψους €422. Ταυτόχρονα, όμως, εκτός από τη μείωση της δόσης αυξάνεται και το συνολικό ποσό αποπληρωμής, καθώς στην πρώτη περίπτωση είναι € 133.000 ενώ στη δεύτερη είναι € 152.000 (για την πρώτη περίπτωση έχουμε € 555 * 240 μήνες = € 133.000, ενώ στη δεύτερη €422 * 360 μήνες = € 152.000). Με άλλα λόγια η αύξηση της διάρκειας της αποπληρωμής σημαίνει ταυτόχρονα και αύξηση του χρέους.

Στο παράρτημα της συμφωνίας του Eurogroup για το κλείσιμο της τέταρτης αξιολόγησης περιλαμβάνονται επίσης μια σειρά από μεσοπρόθεσμα μεταμνημονιακά μέτρα διαχείρισης του χρέους, η υλοποίηση των οποίων θα διασφαλίζεται μέσω τριμηνιαίων ελέγχων από την πλευρά των δανειστών στο πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας. Τα μεσοπρόθεσμα μνημονιακά μέτρα έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα που τσακίζουν το λαό τα τελευταία χρόνια. Από τις ήδη ψηφισμένες μειώσεις ύψους 12,5 δις σε επικουρικές και κύριες συντάξεις, μέχρι τη διατήρηση του αντεργατικού νόμου Βρούτση, όπου ο κατώτατος κι υποκατώτατος μισθός θα καθορίζεται πλέον από το υπουργείο εργασίας και όχι από τις συλλογικές συμβάσεις. Από την κατάργηση του ΕΚΑΣ, τη μείωση του αφορολόγητου και την αύξηση των αγροτικών εισφορών, μέχρι και την ενίσχυση των ιδιωτικοποιήσεων (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας, Κέρκυρας).

Η συμφωνία αυτή επικυρώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι τα μνημόνια είναι εδώ για να μείνουν, ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα παρέκκλισης από τους προ-συμφωνημένους στόχους και ότι τυχόν παρεκκλίσεις θα τιμωρούνται άμεσα, όπως αποδεικνύεται και από το πάγωμα της εκταμίευσης της τελευταίας δόσης του τρίτου μνημονίου ύψους € 15 δις, ως “αντίποινα” στην διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ σε 5 νησιά.

Η ντόπια αστική τάξη χαιρετίζει τη συμφωνία του Eurogroup, ακριβώς γιατί στη συμφωνία αυτή διασφαλίζεται η πάγια επιδίωξη της για διατήρηση των μνημονιακών πολιτικών και μετά το πέρας του μνημονίου. Γιατί κατά τη διάρκεια των μνημονίων, μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης αύξησε την κερδοφορία της, πατώντας πάνω σε πτώματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι τα μεταβλητά της κόστη (μισθοί, ασφαλιστικές εισφορές) θα παραμείνουν σε χαμηλά επίπεδα, δίνοντάς της έτσι την αναπτυξιακή ώθηση που επιζητά. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι η συνέχιση των μνημονίων, έστω και άτυπη, και η απαρέγκλιτη ευρωπαϊκή πορεία αποτελεί όρο επιβίωσης της.

Στην Ελλάδα των 8 ετών μνημονίων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των πετσοκομμένων μισθών και των κουτσουρεμένων συντάξεων, των νοσοκομείων με ελλιπές προσωπικό και των υποστελεχομένων σχολείων· στη χώρα που οι κεφαλαιοκράτες σκυλεύουν την εργατική τάξη· σε αυτό το πλαίσιο, της ακραίας δηλαδή ταξικής επίθεσης καλούμαστε, ντόπιοι και μετανάστες, να δώσουμε έναν διττό αγώνα, από τη μια αυτόν της επιβίωσης, τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής, και από την άλλη της ταξικής αντεπίθεσης.

Να προτάξουμε την από κοινού οργάνωση στους χώρους δουλειάς και σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση της εποχής μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης

της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Η γειτονιά των Εξαρχείων, εδώ και περίπου 4 δεκαετίες, αποτελεί ιδίωμα του μητροπολιτικού κέντρου και της συνακόλουθης σημειολογίας του. Γιατί, αν και ενταγμένα στους νόμους της αγοράς και την οικονομία της διασκέδασης, το ιστορικό και πολιτικό φορτίο των Εξαρχείων, τόσο ως σύμβολο, όσο και ως ορμητήριο των κοινωνικών αγωνιστών, δεν επέτρεψε τον ολοκληρωτικό αποχαρακτηρισμό τους. Η παράδοση και το ρίζωμα της αντίστασης, ως καθοριστικό στοιχείο στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων της γειτονιάς, αντιμετώπιζε τις επαναλαμβανόμενες απόπειρες ‘’ανάπλασης’’ ως ιδεολογική επίθεση και απόπειρα αλλοίωσης του κοινωνικού της χαρακτήρα. Και αυτό πραγματικά ήταν.

Τα Εξάρχεια, ως γειτονία του μητροπολιτικού κέντρου, δεν θα μπορούσε παρά να υποτάσσεται, έστω και ανορθόδοξα, στον νόμο της αξίας. Το ‘’κέντρο’’, ως έννοια ταξικού και δευτερευόντως γεωγραφικού προσανατολισμού, λειτουργεί ως διοικητήριο, ως σημείο συγκέντρωσης των υποδομών του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του, ως σημείο συμπύκνωσης των καπιταλιστικών σχέσεων και των επιμέρους αναπαραστάσεων τους. Από τα υπουργεία και τις τράπεζες, μέχρι τους εμπορικούς δρόμους και τα νυχτερινά διασκεδαστήρια, το κέντρο της πόλης αποτελεί την ενσάρκωση του αστικού φαντασιακού για τη ζωή και την οργάνωσή της.

Με δεδομένο λοιπόν πως η μητρόπολη αποτελεί μια ζωντανή σχέση για το κεφάλαιο, προσδιορίζοντας την έννοια της εργασίας, του ελεύθερου χρόνου, του δημόσιου χώρου, της διασκέδασης και κυρίως του ατόμου σε σχέση με το περιβάλλον του, το σύνολο της κοινωνικής ζωής και των αναγκών της, ταυτίζεται με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Έτσι, και η συγκέντρωση εκατοντάδων ‘’ανήσυχων’’ νεολαίων σε μια περιοχή, μεταφράζεται στη γλώσσα του κέρδους ως ενεργητικό καταναλωτικό δυναμικό, ως εγγυημένη επένδυση. Η εκ πείρας, εδώ και δεκαετίες, ικανότητα του κεφαλαίου να αφομοιώνει και να αναπαράγει την (αντεστραμμένη) ρητορική και κουλτούρα της αντίστασης, αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση για την (καταρχάς) ιδεολογική ηγεμονία του. Το underground και η υποκουλτούρα να σερβίρεται αφειδώς τα Σαββατόβραδα, η Αναρχία και η αντίσταση να περιφέρεται ως τουριστική ατραξιόν και ‘’σκανδαλώδη’’ εμπειρία που συμπυκνώνεται σε μια φράση: βγαίνω και εγώ στα Εξάρχεια.

Αυτή η (αναπόφευκτα) δισυπόστατη φυσιογνωμία των Εξαρχείων, από τη μία ως αγωνιστικό και από την άλλη ως καταναλωτικό πεδίο, αποτελεί τον πυρήνα, όχι για μια γενικόλογη απόπειρα εμπορευματοποίησης , αλλά για την επιχειρούμενη ιδεολογική και πολιτική συντριβή των ιδιαίτερων γνωρισμάτων μιας αντιστεκόμενης γειτονιάς. Πάνω σε αυτήν την ιδεολογική διαπάλη, ανάμεσα στον κόσμο του αγώνα και σε αυτόν του κεφαλαίου, θα κριθεί το μέλλον των Εξαρχείων, η υπόσταση του επαναστατικού κινήματος και η ικανότητα του να ορθώνει αντιστάσεις. Και αυτή η μάχη είναι πρωτίστως πολιτική, γιατί αυτή τη στιγμή τα Εξάρχεια, εκτός από τις κλούβες, είναι περικυκλωμένα και από τους κάθε λογής επενδυτές, που απαλλοτριώνουν την ιστορία μας, απονευρώνουν τους αγώνες μας και εισβάλουν στα εδάφη μας.

Τα όσα δρομολογούνται για τα Εξάρχεια, δεν μπορούν να ιδωθούν έξω από το ευρύτερο πολιτικοοικονομικό πλαίσιο της συγκυρίας. Η αναγκαιότητα του κεφαλαίου να ανοίγει νέες κερδοφόρες διαδρομές, ειδικότερα σε περιόδους κρίσης, υπερσυσσώρευσης και αποτελμάτωσης των επενδύσεων, αποτυπώνει την γενική κατεύθυνση και τον χαρακτήρα της οικονομίας. Σήμερα, στα πλαίσια της χρεοκοπίας και της μνημονιακής εποπτείας, η τουριστική-παρασιτική οικονομία προσδιορίζεται ως αναπτυξιακός πυλώνας για την απορρόφηση εργατικού δυναμικού και την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Αυτό το ζοφερό και θλιβερό μέλλον που επιφυλάσσουν στους εργαζόμενους, μετατρέποντας τους σε απροστάτευτους, εξαντλημένους και χαμηλόμισθους ‘’οικοδεσπότες’’ τουριστών στην ‘’όμορφη και φιλόξενη Ελλάδα’’, πέρνα μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και την μετατροπή της χώρας σε αχανή τουριστική ζώνη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, της αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και των νέων κατευθυντήριων γραμμών της, εντάσσεται και η επιχειρούμενη ανάπλαση των Εξαρχείων. Δημιουργία σταθμού του μετρό, μαζική εξαγορά κατοικιών από μεγαλοεπενδυτές για επινοικίαση σε τουρίστες, νεοαναγειρόμενα hostel, έως και ‘’εναλλακτικοί’’ ξεναγοί σε κινηματικές δομές και καταλήψεις.

Έτσι, ‘’το τελευταίο χωριό των αναρχικών στον κόσμο’’, όπως σκωπτικά αναφέρεται στα Εξάρχεια, ανάμεσα σε άλλους χαζοχαρούμενους χαρακτηρισμούς, ο τίτλος ενός πρόσφατου άρθρου, εντάσσεται ήδη στους πιο δημοφιλείς ‘’εναλλακτικούς’’ προορισμούς της Ευρώπης. Όμως, ακόμα και αν, προς το παρόν, τα ιδιαίτερα γνωρίσματα και δρώμενα των Εξαρχείων αποτελούν αξιοθέατο και τουριστικό πλεονέκτημα, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως πίσω από την αφομοίωση καιροφυλακτεί και η καταστολή. Έννοιες, ταυτόσημες και συμβατές με την υπάρχουσα κατάσταση που επιμελώς επιβάλλεται στην γειτονιά.

Πέρα λοιπόν από την ‘’ανεπαίσθητη’’ και ‘’ομαλά’’ εκπονούμενη αποϊδεολογικοποίηση των Εξαρχείων, συμβαίνει και η ταυτόχρονη υποβάθμιση και γκετοποίηση τους, η επιβολή μιας γενικευμένης αίσθησης ανασφάλειας και φόβου, η διάρρηξη των δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης. Δρομολογείται τελικά, η επέμβαση της αστυνομίας ως εγγυήτρια και αδιαφιλονίκητη δύναμη, για την ‘’επαναφορά της τάξης’’ και την αποκατάσταση της ‘’κοινωνικής ειρήνης’’. Κατά αυτόν το τρόπο, η εκβιαζόμενη απόσπαση συναινέσεων από την τοπική κοινωνία, που ήδη μετατοπίζεται λόγω της ακατάσχετης εγκληματικότητας ολοένα και πιο δεξιά, και η μεταστροφή της παραδοσιακής της θέσης απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, αποτελεί την βασικότερη προϋπόθεση για την απρόσκοπτη εισβολή, πρώτα της αστυνομίας και ύστερα του κεφαλαίου στην περιοχή. Και τότε δεν θα υπάρχει γυρισμός.

Πάνω στο τρίπτυχο εναλλακτισμός-υποβάθμιση-καταστολή, χτίζεται η απώλεια και η κατοχή του ζωτικού μας χώρου. Χτίζεται μια καθοριστική πολιτική ήττα για τον κόσμο της αντίστασης, μια ήττα πολιτικών, ηθικών και ιστορικών προεκτάσεων. Γιατί τα Εξάρχεια, αντανακλούν την υλική έκφραση των προταγμάτων μας, την ζωντανή μας πρόταση για τον καινούργιο κόσμο. Και χωρίς αυτά, θα είμαστε βαθιά και ανυπολόγιστα τραυματισμένοι. Να υψώσουμε οδοφράγματα απέναντι στην αστική ιδεολογία και τον εκχυδαϊσμό των μεταμοντέρνων-εναλλακτικών αφηγημάτων που σαρώνουν τα κινήματα, να καθαρίσουμε τις γραμμές μας και να περιφρουρήσουμε τα Εξάρχεια απέναντι στις ναρκομαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να τα διατηρήσουμε ως ζωντανό πεδίο ταξικής σύγκρουσης και όχι ως ‘’νησίδα’’ ή άλλων ειδών μικροαστικές φαντασιώσεις, να τα υπερασπιστούμε υλικά και πολιτικά απέναντι στους επενδυτές και την αστυνομία τους.

 Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ. ΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Κέντρου της Βόννης (BICC), η Ελλάδα είναι παγκοσμίως η 10η πιο στρατιωτικοποιημένη χώρα στον κόσμο. Φυσικά, η ακρίβεια αυτών των ταξινομήσεων ελέγχεται, καθώς λαμβάνει υπόψη περισσότερο σχετικούς δείκτες και όχι απόλυτα μεγέθη, παρ’ όλα αυτά όμως παρέχουν σημαντικές ενδείξεις που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Η Ελλάδα, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον στόχο του 2% που έθεσε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουαλία το 2014 μετά από πίεση των ΗΠΑ, και μάλιστα μεσούσης της οικονομικής κρίσης, ξόδεψε το 2017 για “αμυντικές” δαπάνες το 2,36% του ΑΕΠ της. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του NATO οι στρατιωτικές δαπάνες της Ελλάδας διαμορφώθηκαν για την περσινή χρονιά στα 5,845 δισεκατομμύρια δολάρια. Και σα να μην έφταναν τόσα πεταμένα λεφτά στη μαύρη τρύπα της πολεμικής βιομηχανίας, τον περασμένο Απρίλη επισφραγίστηκε και η συμφωνία με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση 85 μαχητικών αεροσκαφών F-16 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, γεγονός που θα κοστίσει 1,2 δισ. δολάρια. Σύμφωνα με το Αμερικανικο Υπουργείο Άμυνας: «Αυτή η προτεινόμενη πώληση θα συμβάλει στην επίτευξη των στόχων εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, συμβάλλοντας στη βελτίωση της ασφάλειας ενός συμμάχου του ΝΑΤΟ που αποτελεί σημαντικό εταίρο για την πολιτική σταθερότητα και την οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη. Η αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 σε F-16 Block V θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας να υποστηρίζει το ΝΑΤΟ και να παραμείνει διαλειτουργική με τις ΗΠΑ και τη συμμαχία. Θα βοηθήσει επίσης την Ελλάδα να διατηρήσει τις επιχειρησιακές δυνατότητές της στο μέλλον, μειώνοντας έτσι την απειλή που δημιουργούν οι εχθροί της συμμαχίας στις ΗΠΑ και στο NATO».

Λεφτά υπάρχουν όμως και για “ειρηνευτικές αποστολές”. Σύμφωνα με το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας: «Η Ελλάδα ως πλήρες μέλος του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων Διεθνών Οργανισμών, συμμετέχει σε Ειρηνευτικές Επιχειρήσεις με ιδιαίτερη έμφαση σ’ αυτές που λαμβάνουν χώρα σε περιοχές άμεσου ενδιαφέροντος, όπως είναι τα Βαλκάνια και η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής […] Οι Επιχειρήσεις Υποστήριξης της Ειρήνης, στις οποίες συμμετείχε ο Ελληνικός Στρατός την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα και οι οποίες συνεχίζονται στις αρχές του 21ου αιώνα, έχουν καταδείξει πως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις μπορούν γρήγορα και αποτελεσματικά να προσαρμοστούν σε οποιαδήποτε νέα σενάρια και απαιτήσεις, που απασχολούν τη Διεθνή Κοινότητα». Η Ελλάδα τη στιγμή αυτή συμμετέχει σε 13 αποστολές: 1) Στην ευρωενωσίτικη επιχείρηση ATALANTA στο Κέρας της Αφρικής για την καταστολή της πειρατείας 2) Στην επιχείρηση UNIFIL στον Λίβανο, που ουσιαστικά στοχεύει στον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ 3) Στην ευρωενωσίτικη επιχείρηση Αlthea στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη 4) Στη νατοϊκή επιχείρηση Joint Enterprise στο Κόσοβο 5) Στο νατοϊκό στρατηγείο NHQ Skopje στη FYROM 6) Στην επιχείρηση Resolute Support Mission στο Αφγανιστάν 7) Στην νατοϊκή “αντιτρομοκρατική” επιχείρηση ActiveEndeavour 8) Στην αμερικάνικη επιχείρηση Enduring Freedom στην Κεντρική Ασία 9) Στη νατοϊκή επιχείρηση Standing NATO Maritime Group (SNMG-2), η οποία από τις 27 Φεβρουαρίου 2016 επεκτάθηκε και στο Αιγαίο: «στο πλαίσιο απαγόρευσης των παράνομων μεταναστευτικών ροών» 10) Στην επιχείρηση SNMCMG-2 (Standing NΑΤΟ Mine Countermeasures Group 2), που παρέχει στο ΝΑΤΟ συνεχή αντιναρκική ναυτική υποστήριξη 11) Στην επιχείρηση EUTM MALI, στην οποία η ΕΕ: «στηρίζει την κυβέρνηση του Μάλι (σ.σ. στη Δυτική Αφρική) για την αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας» 12) Στην επιχείρηση “Σύνδεσμος Βελιγράδι” και 13) Στην ευρωενωσίτικη επιχείρηση EUNAVFOR MED sophia.

Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: γιατί η Ελλάδα, παρά το μικρό της μέγεθος και την οικονομική της χρεοκοπία, συμμετέχει από τη μία στην κούρσα εξοπλισμών και από την άλλη σε τόσες “ειρηνευτικές αποστολές” στα πέρατα του κόσμου; Το πλαίσιο της εξαρτημένης ανάπτυξης και της ανισόμετρης/ιεραρχημένης συνεργασίας προϋποθέτει -μεταξύ άλλων- και την στρατιωτική ενσωμάτωση της χώρας στη σχεδιαζόμενη πολιτική των μεγάλων δυνάμεων. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως εξάρτημα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- της ασκούμενης πολιτικής των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων και ο προκύπτων συσχετισμός δύναμης επιτρέπει στην ελληνική αστική τάξη να κερδίσει το μερίδιο που της αναλογεί από το μοίρασμα της πίτας. Με τα λόγια του πρώην υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου: «Γιατί είμαστε στο Αφγανιστάν, στο κέρας της Αφρικής; Πρωτίστως γιατί έτσι διασφαλίζουμε υπέρ ημών το συσχετισμό δυνάμεων που μας ενδιαφέρει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (…) Διότι αν δεν ήμασταν, στην πραγματικότητα θα προκαλούσαμε εν δυνάμει βλάβη στον περιφερειακό συσχετισμό και στην προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Διότι υπάρχει αντανακλαστική επιρροή, την οποία πρέπει να παρακολουθούμε και που είναι οφθαλμοφανής».

Δεκάδες διαδηλωτές συμμετείχαν στην μοτοπορεία που ακολούθησε τη διαδρομή Προπύλαια, Πλατεία Συντάγματος, πρεσβεία Κύπρου, πρεσβεία Αιγύπτου και Υπουργείο Εξωτερικών με τελικό προορισμό την πρεσβεία των σιωνιστών, στοχοποιώντας με τον πιο καταγγελτικό τρόπο την στενή συνεργασία της ελληνικής και κυπριακής κυβέρνησης και της αιγυπτιακής χούντας με το Ισραήλ.

Σε όλη την διάρκεια της μοτοπορείας μοιράστηκαν εκατοντάδες προκηρύξεις και πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια. Οταν οι διαδηλωτές έφτασαν στον τελικό τους προορισμό, την ισραηλινή πρεσβεία, έμειναν για αρκετή ώρα στο σημείο φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης και καταγγελίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ενισχύει ακόμη περισσότερο την συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ.

Δεκάδες μηχανές της ομάδες ΔΙΑΣ με συνοδεία κλούβας των ΜΑΤ ακολουθούσαν σε κοντινή απόσταση τους διαδηλωτές σε όλη την διαδρομή, ενώ στην λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της πρεσβείας, κλούβες των ΜΑΤ είχαν σχηματίσει φραγμό σε όλο πλάτος του δρόμου με δεκάδες ματατζήδες να στέκονται προκλητικά δίπλα στους διαδηλωτές με τα γκλομπ στο χέρι.

Για την προετοιμασία της μοτοπορείας έγιναν τις προηγούμενες μέρες παρεμβάσεις σε συναυλίες και φεστιβάλ. Κολλήθηκαν χιλιάδες αφίσες και μοιράστηκαν χιλιάδες προκηρύξεις με στόχο την όσο πιο πλατιά ζύμωση για το δίκαιο του αγώνα του λαού της Παλαιστίνης και την καταγγελία της συνεργασίας της ελληνικής κυβέρνησης με τους σιωνιστές.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό χαιρετίζει τους διαδηλωτές που συμμετείχαν στην πορεία αλληλεγγύης και τους καλεί να πλαισιώσουν συστηματικά τις δράσεις αλληλεγγύης και εκδηλώσεις υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Απαιτούμε τον τερματισμό κάθε σχέσης της Ελλάδας με το Ισραήλ.

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό

Μιλάνο 5/5/2018

Δημοσιεύθηκε στο 2ο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης

“Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

“Να επιτεθούμε στα αφεντικά και τους πολέμους τους”

για τους αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό στην Ιταλία

Τι πιο διεθνιστικό από το ν’ αγωνίζεσαι στον ίδιο σου τον τόπο και παντού, για τη λευτεριά των λαών του κόσμου όλου; Με κεντρικό γνώμονα το παραπάνω ερώτημα και στα πλαίσια των διεθνών επαφών της, η Ταξική Αντεπίθεση εδώ και πάνω από ένα χρόνο ανέπτυξε μια πολιτική σχέση με συντρόφους και συντρόφισσες από την Ιταλία, πιο συγκεκριμένα από την κατάληψη Panetteria στη συνοικία Lambrate του Μιλάνου. Πρώτοι καρποί αυτής της συνάντησης αποτέλεσαν οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν τόσο εδώ στην Αθήνα, όσο και στο Μιλάνο, με τη συμμετοχή μελών των δύο συλλογικοτήτων -όπου και δόθηκε η ευκαιρία για ανταλλαγή ενημέρωσης αλλά και πολιτικών θέσεων και απόψεων, σχετικά και με τα πολιτικά καθήκοντα αγώνα που προκυπτουν από τα πυκνά σύννεφα του πολέμου, που σκεπάζουν όλο και πιο βαριά τη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Από αυτή τη ζύμωση, προέκυψε από την πλευρά μας και μέσα από το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, η πρόταση για την απόπειρα συνδιοργάνωσης μιας διεθνιστικής κινητοποίησης, μιας Διεθνούς Καμπάνιας Αντιπολεμικής – Αντιιμπεριαλιστικής Δράσης.

Ακολουθεί η μετάφραση δύο σχετικών αναρτήσεων από το panetteriaoccupata.noblogs.org.

ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ‘90 υλοποιείται η αναβάθμιση των αμερικάνικων βάσεων που βρίσκονται εγκατεστημένες στο νησί της Κρήτης στην Ελλάδα, με σκοπό τη μετατροπή του νησιού σ’ ένα αεροπλανοφόρο, στραμμένο προς τη Μέση Ανατολή. Η αναδιοργάνωση της ξένης στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα του ΝΑΤΟ προκαλεί άμεσα μια σειρά από διαδηλώσεις και -διάχυτες στον πληθυσμό- διαμαρτυρίες.

Σήμερα, η βάση του ΝΑΤΟ που βρίσκεται εγκατεστημένη στην περιοχή της Σούδας, κοντά στην πόλη των Χανίων, αντιπροσωπεύει ακόμα ένα στρατηγικό σημείο για την τρέχουσα επιθετική στρατηγική του ΝΑΤΟ προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής και από αυτή τη βάση ξεκίνησαν τα βομβαρδιστικά τις πρώτες μέρες του περασμένου Απρίλη που χτύπησαν τη Συρία. Την ίδια στιγμή, είναι ζωντανό ένα έντονο αίσθημα εχθρότητας απέναντι σ’ αυτή τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ. Οι σύντροφοι του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου στην Ελλάδα, στην παρούσα συνθήκη του διαρκούς ιμπεριαλιστικού πόλεμου, πρότειναν την ανάπτυξη μιας καμπάνιας, η οποία εκκινώντας από μια κινητοποίηση ενάντια στη βάση της Σούδας θα επεκτείνει την πρωτοβουλία αγγίζοντας κι άλλα εδάφη, ανάμεσα στα οποία και το ιταλικό.

Σήμερα, μπορούμε να μιλάμε για μια Μεσόγειο του Πολέμου, σ’ αυτήν τη γεω-πολιτική περιοχή η παρουσία του ΝΑΤΟ είναι ο κοινός παρανομαστής για όλες τις χώρες του μπλοκ της ΕΕ, τόσο εκείνων που βρέχονται από τη Μεσόγειο όσο κι εκείνων της υπόλοιπης Ηπείρου. Το ΝΑΤΟ μέσα από τη διαδικασία διαχείρισης της κρίσης μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αναπτύσσεται προς την Ανατολική Ευρώπη και προς το Νότο της Μεσογείου. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι η κινητοποίηση ενάντια στο ΝΑΤΟ μετατρέπεται στο αντικειμενικά ενοποιητικό πεδίο, εκεί όπου καθίσταται χειροπιαστή η διεθνιστική επαναστατική δράση. Ενοποιημένη είναι η αντίθεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, του οποίου ηγούνται οι ΗΠΑ-ΕΕ, οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι και υποκινητές συγκρούσεων και εθνοτικών-θρησκευτικών-φατριαστικών αντιπαραθέσεων, και μέσω της σχέσης με τη σιωνιστική οντότητα. Αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της Μεσανατολικής σύγκρουσης, του επανακαθορισμού των “κρατικών” μορφωμάτων, του επανασχεδιασμού ενός νέου χάρτη εκμετάλλευσης και καταπίεσης, προς όφελος των Ευρω-Αμερικάνικων επιχειρήσεων, εμβαθύνοντας τη σχέση υποταγής κέντρου-περιφέρειας. Παράλληλα είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τη μετατροπή της Μεσογείου σε θάλασσα πολέμου.

Στις 15 Απρίλη συναντηθήκαμε στην Κατειλημμένη Panetteria στο Μιλάνο για ν’ απαντήσουμε στην πρόταση των συντρόφων από την Ελλάδα και να βάλουμε τις βάσεις για μια κοινή καμπάνια ενάντια στις βάσεις του ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Αυτό θα είναι κι ένα από τα σημεία που θα χαρακτηρίσει τη διεθνή συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 1 και 2 Ιούνη 2018. Για την πραγματοποίηση της εδώ στην Ιταλία, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε προτείνοντας αυτή τη διαδρομή σ’ εκείνες τις καταστάσεις όπου ήδη κινητοποιούνται και πραγματώνουν μια υπαρκτή κριτική στην στρατιωτική παρουσία στα εδάφη, και μ’ ιδιαίτερο τρόπο στο κίνημα ενάντια στις βάσεις στη Σαρδηνία. Κατά τη διάρκεια του διημέρου στο Cagliari [της Σαρδηνίας] “ενάντια στη RWM” (γερμανική πολυεθνική με ιταλική έδρα στο Ghedi και παραγωγή βομβών στο Domusnovas), προτείναμε την οργάνωση στο νησί, το ερχόμενο φθινόπωρο -κατά τη διάρκεια των περιοδικών στρατιωτικών ασκήσεων- μιας ημέρας κινητοποίησης, σε επαφή και σχέση με παρόμοιες πρωτοβουλίες στο νησί της Κρήτης, συμπεριλαμβάνοντας την σε μια κοινή καμπάνια διεθνών πρωτοβουλιών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που καθοδηγείται από το ΝΑΤΟ. Η πρόταση που νοιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε σ’ όλους εκείνους που αντιπαρατίθενται στον πόλεμο είναι η ανάπτυξη μιας “διεθνούς καμπάνιας”, όπου θ’ αναπτυχθεί η ζύμωση και πρωτοβουλίες στα διάφορα εδάφη (συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, πορείες κλπ), όπου το ΝΑΤΟ είναι παρόν, έτσι ώστε να φτάσουμε σε μια κοινή πρωτοβουλία στη Σαρδηνία. Η παρουσία του ΝΑΤΟ αφορά όλα τα εδάφη. Στη Ρώμη, στη συνοικία Centocelle, θέλουν να επεκτείνουν τη στρατιωτική περιοχή για να κατασκευάσουν το λεγόμενο “Ιταλικό Πεντάγωνο”, καταπατώντας μια πράσινη έκταση της πόλης. Ενάντια σ’ αυτήν την εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση του εδάφους αναπτύσσονται κινητοποιήσεις και στις 2/6 θα πραγματοποιηθεί μια διαδήλωση καλεσμένη από Επιτροπές και οργανώσεις που θα κατέβουν στο δρόμο για την υπεράσπιση του αρχαιολογικού πάρκου του Centocelle. Μόνο στη Λομβαρδία, επισημαίνουμε την παρουσία της αεροπορικής βάσης του Ghedi (Brescia) όπου βρίσκονται από τις ΗΠΑ, οι πυρηνικές κεφαλές για τα αεροπλάνα της βάσης ή της εγκατάστασης στο Solbiate Olona, όπου φιλοξενείται το νατοϊκό γενικό επιτελείο των σωμάτων ταχείας επέμβασης. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα των 120 βάσεων που υπάρχουν στο ιταλικό έδαφος, οι οποίες και μπορούν να χωριστούν σε τέσσερα είδη βάσεων: “1) Βάσεις και υποδομές που έχουν παραχωρηθεί προς χρήση στις ΗΠΑ, με βάση τις μυστικές συμφωνίες στις 29/6/1951 και τις 20/10/1954. Με βάση αυτές τις συμφωνίες, και μόνο θεωρητικά, οι εγκαταστάσεις βρίσκονται υπό ιταλικό έλεγχο και οι διοικήσεις των ΗΠΑ έχουν το στρατιωτικό έλεγχο του υλικού και των επιχειρήσεων. 2) Βάσεις του ΝΑΤΟ, με βάση τις συμφωνίες της Ατλαντικής Συμμαχίας. 3) Ιταλικές Βάσεις “επιστρατευμένες” για τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, δηλαδή παραχωρημένες σε χρήση στο υπερατλαντικό στρατιωτικό μπλοκ, με βάση τις συμφωνίες της Ατλαντικής Συμμαχίας. 4) Μεικτές Βάσεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ιταλία), με βάση τις προαναφερόμενες μυστικές συμφωνίες και τις συμφωνίες της Ατλαντικής Συμμαχίας”.

Σ’ αυτή τη σύντομη παράθεση δεν είναι δυνατό να μην αναφερθούν οι βάσεις στη Sigonella και το Muos στη Σικελία, το κέντρο επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για το ανατολικό μέτωπο, το παρατηρητήριο της Ατλαντικής Συμμαχίας για τη Μέση Ανατολή, τη βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική με έδρα στη δημοτική περιοχή του Giugliano, στην τοποθεσία Lago Patria, κοντά στη Νάπολη καθώς και τη βάση του Aviano (Pordenone). Μια ευρύτατη παρουσία του στρατιωτικού μηχανισμού με διάφορες μορφές, όλες όμως ενταγμένες στην ίδια στρατηγική εξαγωγής μέσω του πολέμου μιας νέας αποικιακής κυριαρχίας, από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών πόλων ΗΠΑ και EE προς άλλες περιοχές του κόσμου.

Οι σύντροφοι από το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο μας παρακινούν μ’ αυτήν την πρόταση “να οργανώσουμε συντονισμένες καμπάνιες και δράσεις, να οργανώσουμε μια καμπάνια ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και τις βάσεις του ΝΑΤΟ”, να οικοδομήσουμε ένα κοινό μέτωπο αγώνα, μια κινητοποίηση που μπορεί να ισχυροποιήσει ένα διεθνές ταξικό κίνημα.

Η συνεισφορά στην αντίσταση ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κατακερματισμού και βαλκανοποίησης, πείνας και καθυπόταξης, μπορεί να είναι ένα βήμα προς μια γέφυρα ανάμεσα στις ακτές της Μεσογείου που θα επιτρέψει την οικοδόμηση μιας σχέσης με τις υπάρχουσες ταξικές και αντιιμπεριαλιστικές εμπειρίες. Μετά τη συνάντηση στο Μιλάνο πιστεύουμε ότι είναι η σωστή στιγμή για να το κάνουμε. Δώσαμε ένα νέο ραντεβού στις 1-2/6/18 στην Αθήνα όπου και θα συζητήσουμε και γι’ αυτό.

Μιλάνο, 15 Μάη 2018

ΥΓ: Κατά τη διάρκεια της συνάντησης έγινε μια παρουσίαση της εμπειρίας του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου και μια ενημέρωση για την κατάσταση στην Τουρκία, όπου οι σύντροφοι (από τους συνδιοργανωτές της πρότασης του Μετώπου) πρέπει ν’ αναμετριούνται μ’ ένα κοινωνικό σύστημα όλο και πιο αυταρχικό και χτυπιούνται από μια ισχυρότατη κυβερνητική καταστολή, τόσο στο τουρκικό έδαφος όσο και στο εξωτερικό. Σκιαγραφήθηκε ένα πλαίσιο του κινήματος ενάντια στον πόλεμο στις ΗΠΑ, όπου και εκεί έχουν διοργανωθεί εκδηλώσεις και πολυάριθμες διαδηλώσεις, τόσο για την αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση, όσο και ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ενώ τόσο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όσο και το φθινόπωρο θα διοργανωθούν νέες κινητοποίησεις. Συζητήθηκε το πόσο σημαντική είναι η διασύνδεση της κινητοποίησης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο, στο πλαίσιο της κρίσης, στη συνεχή διερεύνηση του συσχετισμού της με τους υπόλοιπους αγώνες που διεξάγονται στο σήμερα, από εκείνους των εργαζομένων μέχρι εκείνους για την κάλυψη των αναγκών, όπως η στέγη, αλλά κι εκείνους ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή.

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΜΑΗ: ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15.00 ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ENI, ΤΙΣ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΗΣ

η πορεία θα ολοκληρωθεί στη συμβολή των οδών Imbonati και Bivio.

Να επιτεθούμε στα αφεντικά (πρώτα στους Ιταλούς)

Πόλεμος στο εξωτερικό και στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας σημαδεύουν όλο και πιο έντονα το παρόν μας. Για να διατηρηθούν ειρηνευμένα τα “μετόπισθεν” ενώ κυβερνήσεις και πολυεθνικές εξαπολύουν τη λεηλασία τους στην Αφρική, ως προέκταση του ανταγωνισμού τους στην Ευρώπη, τα αφεντικά δίνουν αέρα στα ρατσιστικά πανιά του πολέμου μεταξύ των φτωχών. Ένας αέρας που ενισχύει τον πολλαπλασιασμό των -ολοένα και πιο νομιμοποιημένων και προστατευόμενων- νεοφασιστικών ομάδων.

Η ιταλική κυβέρνηση χρηματοδοτεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιβύη και τα τάγματα που τα διαχειρίζονται, η ΕΝΙ και άλλες επιχειρήσεις προσπαθούν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τις δουλειές τους, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε φράξια του τοπικού πολέμου, περιλαμβανομένων και των τζιχαντιστών.

Παράλληλα το ντόπιο κεφάλαιο, με τον εντοπισμό νέων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ανοίγει σενάρια με Χώρες άμεσα εμπλεκόμενες στον πόλεμο στη Συρία, αφήνοντας να φανεί ένας ακόμα πιό σημαντικός ρόλος της Τουρκίας στον περιορισμό των προσφύγων, όπως επίσης και του Ισραήλ ως μαντρόσκυλο της Μεσογείου.

Η εργατική δύναμη των μεταναστών που προέρχονται από λεηλατημένα εδάφη εξασφαλίζει ένα στρατό εργαζόμενων σε καθεστώς εκβιασμού και τρόμου, εγγυάται κέρδη με χαμηλό κόστος και καθιστά εφικτή την καθυπόταξη και των ντόπιων προλετάριων σε ολοένα και πιο επισφαλείς συνθήκες ζωής.

Ο ρατσισμός του Κράτους δηλώνει ανοιχτά ότι για να σωθεί η δημοκρατία πρέπει να εγκλείσει τους μετανάστες στα σπίτια τους. (Εξαίρεση γίνεται για εκείνους προς επιλογή από το δικό μας καπιταλισμό).

Ενώ η διεθνής πολιτική ληστείας ξεβράζει και εδώ τα προϊόντα της, από την εκμετάλλευση μέχρι τις περιβαλλοντικές καταστροφές (βλέπε αγωγό ΤΑΡ), στο Νίγηρα διευρύνεται η κοινωνική σύγκρουση ενάντια στις δυτικές αποστολές.

Είναι ολοένα και πιο επιτακτικό να συζητήσουμε για τον καιρό που κάνει, να επανεκκινήσουμε την πρακτική της διεθνιστικής αλληλεγγύης και να συμπαραταχθούμε με τους λόγους εκείνων που αγωνίζονται ενάντια στην ιταλική αποικιοκρατία.

Γι’ αυτό το λόγο καλούμε όλες και όλους που θέλουν ν’ ανοίξει και πάλι η κοινωνική σύγκρουση έξω και ενάντια από κάθε θεσμικό συμβιβασμό, στη διαδήλωση του Μιλάνου.

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης

“Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ: ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ

Ένα από τα παλιότερα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, της εποχής του Πρώτου Παγκόσμιου σφαγείου των λαών, έλεγε πως “ο βασικός μας εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα”. Και πράγματι, ένα αιώνα μετά από τη λήξη του αιματοκυλίσματος του Α΄ Παγκόσμιου το σύνθημα αυτό αποδεικνύεται πως έχει διαχρονική ισχύ, παρά τη βάναυση κακοποίηση που υπέστη. Πάντοτε το επαναστατικό κίνημα θα πρέπει να εντοπίζει πρώτα και κύρια τους βασικούς κόμβους της πολιτικής του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους του, και στην περίπτωση της Ελλάδας οφείλουμε να πολεμάμε τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης του ελληνικού κράτους με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα δεν είναι μια απομονωμένη νησίδα, αλλά παίζει έναν ειδικό ρόλο ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Όπως είπε κι ο Αμερικάνος πρέσβης Τζέφρι Πάιατ, η Ελλάδα είναι ένας γεωπολιτικός μεντεσές μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς.

Βασικό σημείο της άσκησης αυτής της πολιτικής τόσο για το ελληνικό κράτος όσο και για τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (κυρίως των ΗΠΑ) είναι η ύπαρξη ενός τεράστιου πλέγματος βάσεων και άλλων στρατιωτικών δομών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που καλύπτει ολόκληρη τη χώρα και βρίσκεται σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία. Οι βάσεις αυτές προσφέρουν τεράστιες υπηρεσίες στα γεράκια του πολέμου, ενώ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Η ύπαρξη των βάσεων, όμως, στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και πολιτικές προεκτάσεις. Από τη μια συνδέεται άμεσα με την επιβολή ενός σκληρού και αυταρχικού αντικομμουνιστικού κράτους, που πάτασσε τον εσωτερικό εχθρό μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο, ενώ από την άλλη ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η συμφωνία για τις βάσεις ανακοινώθηκε επίσημα από τις κυβερνήσεις Αϊζενχάουερ και Παπάγου, μετά από προεργασίες μηνών, στην 12 Οχτώβρη του 1953. Ήταν το τρίτο σπουδαιότερο βήμα για την πλήρη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ, ως βασική προϋπόθεση για την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Το πρώτο βήμα ήταν το λεγόμενο “δόγμα Τρούμαν” το 1947, με το οποίο η Ελλάδα έμπαινε στην αμερικάνικη σφαίρα επιρροής, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη Βρετανία, ενώ το δεύτερο σπουδαιότερο βήμα ήταν η κοινή ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952. Χαρακτηριστικό για τη σπουδή που επέδειξε η κυβέρνηση Παπάγου στο ζήτημα είναι πως η συμφωνία για τις βάσεις ήταν παράτυπη, αφού κατά παράβαση του Συντάγματος δεν κυρώθηκε ποτέ από την ολομέλεια του κοινοβουλίου. Η συμφωνία ήταν κυριολεκτικά αποικιοκρατικού χαρακτήρα, καθώς δεν προβλέπονταν κανένας περιορισμός και καμιά διαδικασία ενημέρωσης των ελληνικών αρχών για τις κινήσεις και τη δράση του αμερικάνικου στρατού στο ελληνικό έδαφος, ενώ με απόρρητο παράρτημα δίνονταν το προνόμια της ετεροδικίας, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Δηλαδή, για όλες τις ποινικές παραβάσεις που διαπράττουν οι αμερικάνοι στρατιώτες στο ελληνικό έδαφος παραπέμπονται στις αμερικάνικες και όχι στις ελληνικές αρχές. Άλλωστε ο Παπάγος δε δίστασε εκείνη την εποχή να εκστομίσει προς τον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ το αμίμητο: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Το καθεστώς της ετεροδικίας και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν από τότε οι αμερικάνοι στρατιώτες στην Ελλάδα δημιουργεί τεράστιες εστίες ανομίας, για τις οποίες κανένας εκπρόσωπος του δόγματος “Νόμος και Τάξη” δεν μίλησε ποτέ. Ας σημειωθεί, επίσης, πως την ίδια χρονιά που υπογράφηκε η συμφωνία για τις βάσεις ιδρύθηκε και ως μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην Ελλάδα η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) υπό την διοίκηση του αξιωματικού του αμερικάνικου στρατού και επικεφαλής του κλιμακίου της CIA Τομ Καραμεσίνη, με διακηρυγμένο σκοπό την «πάταξη του κομμουνιστικού κινδύνου». Η ένταση της αμερικανοκρατίας, μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και οι μισθοί των υπαλλήλων και των πρακτόρων της ΚΥΠ καταβάλλονταν από την αμερικάνικη κυβέρνηση και όχι από την ελληνική!

Από το 1953 μέχρι σήμερα έχουν υπογραφεί πάνω από 130 συμφωνίες για νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα, δημιουργώντας στρατιωτικές υποδομές της “συμμαχίας” από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη (Σούδα, Κιλκίς, Άραξος, Ανδραβίδα, Άκτιο, Λάρισα, το Γ΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και είναι επισήμως πιστοποιημένο ως στρατηγείο άμεσης ανάπτυξης δυνάμεων του ΝΑΤΟ, κλπ). Το “καμάρι των βάσεων” αποτελεί το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο” της Σούδας, η οποία βρίσκεται σε ένα σημείο στρατηγικής σημασίας 575 μίλια από την Διώρυγα του Σουέζ, 675 από τον Λίβανο, 690 από την Μαύρη Θάλασσα, 752 από την Λιβύη και 1200 από την Συρία. Γι αυτό κι αμερικάνος πρέσβης Τζέφρεϊ Πάιατ δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του για την ύπαρξη της Σούδας, δηλώνοντας στην εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας της Νέας Υόρκης “Εθνικός Κήρυκας”: «Για το Ναυτικό των ΗΠΑ, λόγω του υψηλού ρυθμού των επιχειρήσεων που συμβαίνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή στην ανατολική Μεσόγειο, λόγω των προκλήσεων που προκύπτουν από τη Συρία και τη Λιβύη και ιδίως λόγω του πολέμου ενάντια στον ISIS, η Σούδα είναι πιο σημαντική από ποτέ και αποτελεί ένα μοναδικό κεφάλαιο. Είναι το μόνο μέρος μεταξύ του Νόρφολκ της Βιρτζίνιας και του Περσικού Κόλπου όπου έχουμε μια αποβάθρα κατάλληλη για αεροπλανοφόρα δίπλα σε ένα μεγάλο αεροδρόμιο που παρέχει μοναδικά πλεονεκτήματα όσον αφορά την ικανότητα ανεφοδιασμού και επισκευής. Και, το ακούω από κάθε καπετάνιο του Πολεμικού Ναυτικού, από κάθε πλοίαρχο που μιλάω και το σκάφος του έχει περάσει από τη Σούδα» (1 Ιουλίου 2017). Όπως είχε δηλώσει και παλιότερα ο υπουργός “άμυνας” Πάνος Καμένος: «Αναδείξαμε το πόσο σημαντικός είναι ο θαλάσσιος χώρος που βρίσκεται νότια της Κρήτης, βόρεια της Αιγύπτου και της Λιβύης, δυτικά της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ιορδανίας και ανατολικά της Μάλτας και της Ιταλίας […] Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο […] Η Ελλάδα, ως κομβική χώρα, έχει αυτή τη στιγμή έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο μιας νέας πολιτικής ασφάλειας».

Πέρα, όμως, από τις υπάρχουσες υποδομές οι ΗΠΑ προχωρούν και στο σχεδιασμό νέων. Κομβικής σημασίας είναι για τις ΗΠΑ ο έλεγχος του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, στο οποίο επιδιώκει την εγκατάσταση βάσης ελικοπτέρων. Οι στρατιωτικές επιλογές των ΗΠΑ συνδέονται άμεσα με την οικονομική και ενεργειακή τους πολιτική, στην προσπάθειά τους να μειώσουν τη ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια. Ολόκληρη η βόρεια Ελλάδα, όπως λέει ο κύριος πρέσβης, αποτελεί βασικό πυλώνα για την αμερικάνικη στρατηγική στα Βαλκάνια, πύλη εισόδου στις χώρες των δυτικών Βαλκανίων και ενεργειακό κόμβο με την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου TAP, που θα μεταφέρει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην ΕΕ, το σχεδιαζόμενο διασυνδετήριο ελληνοβουλγαρικό αγωγό φυσικού αερίου IGB, την κατασκευή του τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Αλεξανδρούπολη, τη σιδηροδρομική σύνδεση με τη Βουλγαρία κλπ. Ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ο κύριος πρέσβης προαναγγέλλει την αμερικάνικη οικονομική διείσδυση: «Η στρατηγική θέση αυτού του λιμανιού βρέθηκε σε πρώτο πλάνο πέρυσι, όταν στοιχεία της 10ης Αεροπορικής Ταξιαρχίας των ΗΠΑ το χρησιμοποίησαν ως βάση για ελικόπτερα και φορτία κατά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ από τη Ρουμανία (…) Και είμαι βέβαιος ότι θα δούμε ισχυρό αμερικανικό επενδυτικό ενδιαφέρον στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και στο σχετιζόμενο σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου». Και ως γνήσιος αποικιοκράτης πιέζει για την επίσπευση του νέου καλωσορίσματος του δολαρίου: «να υπογραφούν συμβόλαια. Όχι απλά εφήμερες κινήσεις, αλλά να γίνουν πραγματικότητα αμερικανικές επενδύσεις. Υπάρχει επίσης η ιδιωτικοποίηση του λιμένα. Θα συζητήσω με το ΤΑΙΠΕΔ το επόμενο διάστημα και θα προσπαθήσω να αποκτήσω μια αίσθηση των χρονοδιαγραμμάτων. Έχουμε τουλάχιστον μία αμερικανική εταιρεία που ενδιαφέρεται για την Αλεξανδρούπολη. Υπάρχουν προφανώς τεράστιες δυνατότητες. Η ιδέα της ανάπτυξης της Αλεξανδρούπολης ως ενεργειακού κόμβου και επίσης ενός κόμβου μεταφορών, αν καταφέρετε να υλοποιήσετε τη σιδηροδρομική διασύνδεση με τη Βουλγαρία. Οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως σημαντικό διμερή εταίρο, αλλά ως πυλώνα της στρατηγικής μας στην περιοχή. Έχω εντυπωσιαστεί από το πώς συνδυάζονται διαφορετικές εξελίξεις γύρω από την Αλεξανδρούπολη, όπως ο TAP, το πλωτό τερματικό και ο αγωγός IGB, όπως και από τον μεγάλο ενθουσιασμό για περισσότερη αμερικανική παρουσία στην περιοχή».

Ισχυρό αμερικάνικο επενδυτικό ενδιαφέρον εντοπίζουμε και στη Σύρο, που προς το παρόν έχει μετατραπεί σε διασκεδαστήριο των αμερικάνων πεζοναυτών. Στο σχεδιασμό για τη μετατροπή του νησιού σε “μικρή Σούδα” εντάσσεται η εξαγορά από την αμερικάνικη πολυεθνική ONEX των ναυπηγείων της Σύρου. Και εδώ βλέπουμε πως η στρατιωτική, οικονομική και ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ διαπλέκεται, καθώς μέσω της συγκεκριμένης εξαγοράς δεν επιδιώκεται μονάχα η στρατιωτική αξιοποίηση του νησιού, αλλά και οι μετασκευές μέσων εξόρυξης υδρογονανθράκων.

Πέρα απ΄ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ενδεχόμενο επανεγκατάστασης πυρηνικών όπλων στον Άραξο της Αχαίας, σύμφωνα με άκρως απόρρητο έγγραφο του ΝΑΤΟ προς το ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, το οποίο διέρρευσε τον περασμένο Οχτώβρη. Η αναβάθμιση του ρόλου των ελληνικών βάσεων, στο πλαίσιο του οποίου παρατηρείται και η κινητικότητα στον Άραξο, έρχεται μετά από τις τριβές που αναπτύσσονται στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας, γεγονός που οδηγεί στον σταδιακό απεγκλωβισμό των αμερικάνων από τη βάση του Ιντσιρλίκ. Το γεγονός αυτό, φυσικά, μετατρέπει την Ελλάδα σε κεντρικό ορμητήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του, με τεράστιους κινδύνους για τον λαό.

Ο βομβαρδισμός της Συρίας από τη “συμμαχία των προθύμων” (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία) στις 14 Απριλίου είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Παρά τα παραμύθια της αμερικανόδουλης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ περί μη εμπλοκής στο βομβαρδισμό της Συρίας, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Η Ελλάδα έπαιξε άμεσο υποστηρικτικό ρόλο στους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, αφού έγινε χρήση των νατοϊκών στρατιωτικών υποδομών. Συγκεκριμένα, τα αμερικάνικα κατασκοπευτικά αεροσκάφη χρησιμοποίησαν το αεροδρόμιο “Νίκος Καζαντζάκης” του Ηρακλείου και τη βάση της Σούδας, ενώ το αμερικάνικο αναγνωριστικό αεροσκάφος τύπου “RC-135V” απογειώθηκε στις 9 Απριλίου από τη Σούδα με σκοπό τη συλλογή πληροφοριών και την κατάδειξη στόχων. Επιπλέον, σύμφωνα με το επίσημο περιοδικό της βάσης της Σούδας (“Beakon”) τον Οχτώβρη του 2017 φορτώθηκαν, με τη συμμετοχή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, πύραυλοι Τόμαχοκ στο αεροπλανοφόρο USS Porter στην προβλήτα Κ-14 της βάσης. Το εν λόγω αεροπλανοφόρο συμμετείχε στους βομβαρδισμούς της Συρία τόσο το 2017 όσο και το 2018. Επίσης, η Σούδα χρησιμοποιήθηκε και για τον ανεφοδιασμό των αμερικάνικων αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων και η Λάρισα χρησιμοποιήθηκε για τη “φιλοξενία” αμερικάνικων μη επανδρωμένων αεροσκαφών UAV.

Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, ως μεσίτης του ελληνικού κεφαλαίου που επιδιώκει μερίδιο από την πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, ακολουθεί πολιτική ουράς του ευρωατλαντικού μπλοκ εμπλέκοντας τη χώρα στη δίνη επικίνδυνων ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών και μετατρέποντάς την σε ορμητήριο πολέμου. γι αυτό τα παλιό ξεχασμένο σύνθημα “έξω οι βάσεις του θανάτου” γίνεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ίδιο επίκαιρη γίνεται η οικοδόμηση ενός διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος που θα σταθεί ανάχωμα στο νέο σφαγείο που ετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός. Το μέλλον των λαών όλου του κόσμου είναι η ειρηνική συνύπαρξη και όχι η μετατροπή τους σε κρέας για κανόνια!