από την εργατική συγκέντρωση στις 2/1/18 στο Factory Outlet 

Τετάρτη 2/1/19, 10πμ 

Εργατική συγκέντρωση στα Factory Outlet (Πειραιώς 76, Ρέντης)

Σχετική ανακοίνωση της συλλογικότητας Εργαζόμενοι-Εργαζόμενες στον κλάδο του εμπορίου

1 του κλέφτη, 2 του κλέφτη, 3 και…ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Για τις σχετικές κινητοποιήσεις πριν από ένα χρόνο…

Ανταπόκριση από την εργατική συγκέντρωση της 2/1/18 στο Factory Outlet

Ανταπόκριση από την απεργιακή συγκέντρωση στο Factory Outlet, Κυριακή 14/1/18

Αθήνα 6 Δεκέμβρη 2017

10 Δεκέμβρηδες μετά…

με το αίμα ακόμα στα μάτια και την οργή ακόμα στα χέρια

με Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση

για τις εξεγέρσεις που έρχονται

για την επαναστατική προοπτική

για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό

Ακολουθεί η εισήγηση που είχε γράψει και παρουσιάσει στην εκδήλωση-συζήτηση της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) “Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη! Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη του 2008. Χρονικό της Εξέγερσης, Ιστορική Παρακαταθήκη και οι Δεκέμβρηδες του μέλλοντος” στις 3 Δεκέμβρη 2017 στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια ο Σύντροφος και Φίλος Χρήστος Πολίτης που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή στις 11 Μάρτη 2018 και θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και τους αγώνες μας.

Η Εξέγερση του Δεκέμβρη παραμένει ακόμα ζωντανή.

1.

Η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που είχε πραγματοποιηθεί μετά το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα. Για τρεις εβδομάδες ολόκληρη η χώρα συνταράχθηκε από το ξέσπασμα δίκαιης οργής για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια.

2.

Οι πυροβολισμοί του Κορκονέα είχαν προαναγγελθεί, ένα χρόνο πριν, από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Οι αστυνομικοί έχουν “ευαίσθητο νευρικό σύστημα”, είχε δηλώσει τότε απειλητικά. Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τα βήματα των Κορκονέα και Σαραλιώτη συγχρονίστηκαν πλήρως με την αστυνομική βία των τελευταίων ετών, τη διαρκή κάλυψη της από την πολιτική ηγεσία, αλλά και την δικαστική ατιμωρησία και τις τυπικές ΕΔΕ.

3.

Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΣΟΕ και η Νομική. Λίγο πριν είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα… Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται για κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας ΜΑΤας σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτήρια στον Άγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. “Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση”. Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξη τους από τον εισαγγελέα για “άσκοπους πυροβολισμούς”. Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη βδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. “Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά”, έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.

4.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Η Αθήνα μέσα σε λίγες ώρες έγινε όμορφη για να την περπατήσεις. Μπορεί σήμερα να φαντάζει παράδοξο, αλλά εκείνο τον μακρινό (;) Δεκέμβρη και Γενάρη αισθανόσουν πραγματικά ασφαλής μέσα στην πόλη. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέμματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δώσει εντολή στους αστυνομικούς να μην κυκλοφορούν με τη στολή τους εκτός υπηρεσίας. Η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η γγ του ΚΚΕ υποστήριξε ότι “στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι” και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για “κοινούς προβληματισμούς” με την ΠΟΑΣΥ, αποδεικνύοντας -με τον δικό τους τρόπο- ότι η μαχητική δράση είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντίστασης. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη.

Η κατάληψη της ΓΣΕΕ, μα κυρίως η επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα, στις 23 Δεκέμβρη, από μπράβους της «ΟΙΚΟΜΕΤ» (εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Ν.Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ) και ο πλατύς και πολύμορφος αγώνας που αποκάλυψε το έγκλημα της εργοδοσίας και τις άμεσες ευθύνες του κράτους επανέφερε δυναμικά, σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του “χώρου”, τη σημασία της ταξικής πάλης. Το κάλεσμα της κατειλημμένης ΓΣΕΕ απευθυνόταν στην εργατική τάξη, ενώ ο αρχικός πυρήνας αυτοπροσδιοριζόταν σαν: “χειρώνακτες εργάτες υπάλληλοι, άνεργοι, προσωρινοί, ντόπιοι και μετανάστες, που δεν είμαστε τηλεθεατές και συμμετέχουμε από το Σάββατο βράδυ, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις με την αστυνομία, στις καταλήψεις του κέντρου και των γειτονιών, που πολλές φορές χρειάστηκε να παρατήσουμε τη δουλειά μας και τις καθημερινές μας υποχρεώσεις για να βρεθούμε στο δρόμο με τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άλλους προλετάριους που αγωνίζονται”. Μπορεί η εξέγερση του 2008 να μην επεκτάθηκε στους χώρους εργασίας και παραγωγής, τα γεγονότα όμως του Δεκέμβρη και του Γενάρη αποκάλυψαν τα αυτονόητα: Τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, την αξία της μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης, την εκδικητικότητα των αφεντικών απέναντι σε όσους οργανώνονται και διεκδικούν μέσα στους χώρους εργασίας.

“Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον”, έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Στον πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα αλληλεγγύης στην μετανάστρια εργάτρια Κούνεβα, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιλογές της: Στις καταλήψεις στα κεντρικά του ΗΣΑΠ και των εργατικών κέντρων, στις συγκεντρώσεις, τη μαχητική διαδήλωση στο Υπουργείο Εργασίας, στις παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα και τις πρακτικές άμεσης δράσης. Στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων της αντίστασης και της αλληλεγγύης, στην άνθηση των καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα. Στην μετατροπή άχρηστων και εγκαταλελειμμένων χώρων στη μητρόπολη σε αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα. Στην ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση των εμπρηστικών επιθέσεων και του αντάρτικου πόλης. Στις λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού εξεγερτικού κύκλου του 2010-12, αποτελώντας έναν από τους πυλώνες της λαϊκής κινητοποίησης τη διετία αυτή. Στη πολύμορφη κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) σε αυτόν τον εξεγερτικό κύκλο, αλλά και στα κατειλημμένα δημαρχεία, κέντρα αγώνα ειδικά τον Φλεβάρη του 2012, στη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, μα κυρίως στη μαζική συμμετοχή στις γενικευμένες συγκρούσεις.

5.

Αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρώτα συγκρουσιακά γεγονότα ξεσπά ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την Αργεντινή μέχρι τη Μόσχα και από το Βερολίνο μέχρι την Κωνσταντινούπολη πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις και επιθέσεις σε ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Τι πιο όμορφο και σπουδαίο από τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τη κοινή μάχη των επαναστατών και των λαών! Η εξεγερμένη Ελλάδα, όμως, βρέθηκε στο επίκεντρο και του ταξικού εχθρού. Ο Σαρκοζί ακύρωσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που ετοιμαζόταν να ψηφίσει φοβούμενος την επέκταση των ταραχών και στη Γαλλία, ενώ ο διευθυντής του συντηρητικού περιοδικού Εξπρές και προσωπικός φίλος του Σαρκοζί έγραφε, αποτυπώνοντας τις σκέψεις της ευρωπαϊκής ελίτ: “Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας, σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών, αιωρείται σήμερα μετά τις βιαιότητες της Αθήνας: ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό”.

6.

Το κράτος, μετά το αρχικό σάστισμα, ανέπτυξε αμέσως ένα πρωτόλειο σχέδιο αντι-εξέγερσης το οποίο βασίστηκε σε προσαγωγές, συλλήψεις και προφυλακίσεις, αλλά και ενεργοποίηση των παρακρατικών μηχανισμών. Ένα κατασταλτικό σχέδιο το οποίο διαρκώς ισορροπούσε μεταξύ της άμεσης καταστολής και της εκτόνωσης κάθε κοινωνικής οργής. Μονάχα μεταξύ 6ης και 21ης Δεκέμβρη υπήρχαν 246 συλλήψεις και 66 προφυλακίσεις. Στη Λάρισα υπήρχαν 25 συλληφθέντες (οι περισσότεροι από τους οποίους μαθητές) οι οποίοι κατηγορήθηκαν με τις διατάξεις του “αντι”τρομοκρατικού. Στην Πάτρα, τη Λάρισα, την Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη ένας όχλος παρακρατικών, μπράβων, φασιστών με το προκάλυμμα των “αγανακτισμένων πολιτών” επιτέθηκε στους εξεγερμένους. Στο Περιστέρι “άγνωστος” πυροβόλησε μια παρέα μαθητών που βρισκόταν έξω από σχολείο, τραυματίζοντας τον έναν. “Άγνωστοι” πέταξαν μια χειροβομβίδα στις 24 Φεβρουαρίου του 2009 στο Στέκι Μεταναστών κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιήθηκε (και) σαν απάντηση στα κενά κρατικής ασφάλειας που ανέδειξε ο Δεκέμβρης. Η ενίσχυση της ήταν κομμάτι ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου πλέον σχεδίου αντι-εξέγερσης, που εφαρμόστηκε τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε εισβολές σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, νομιμοποίηση των βασανιστηρίων για την απόσπαση dna, επικηρύξεις αναρχικών, τη δημιουργία της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ, ένα σώμα έμμισθων χρυσαυγιτών, οι οποίοι στις 6 Δεκέμβρη του 2009 τραυμάτισαν σοβαρά την αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα Αγγελική Κουτσουμπού. Ένα σχέδιο που περιελάμβανε την οργανωμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων τόσο μέσα από την εισβολή των εμπόρων ναρκωτικών, όσο και από τη μόνιμη στρατοπέδευση της αστυνομίας στην περιοχή.

7.

«Συντρόφισσα, σύντροφε, εξεγερµένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο µικροί, απ’ αυτήν τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό µας και το θαυµασµό µας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από µακριά µαθαίνουµε από σένα. Ευχαριστούµε».
Subcomandante Marcos, 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής

Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του 2008, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο να τιμούμε την εξέγερση και τα νοήματά της. Αλλά να κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω. Να μάθουμε από αυτήν, όπως έλεγε τότε, με σεμνότητα, ο Subcomandante Marcos.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο, τα αδιέξοδα της νεολαίας με έναν μοναδικό τρόπο για λόγους που αφορούν κυρίως τον τρόπο της εκτέλεσής του, το μέρος που έλαβε χώρα και την ηλικία του. Εν ψυχρώ πυροβολισμοί από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, 15 χρονών. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη έφερε με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού μιας ομάδας (ή ενός πολιτικού χώρου), αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης. Αυτό δεν αναιρεί την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού “χώρου”, που είχε την πολιτική ηγεμονία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη.

Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργία σωματείου βάσης στη pizza hut το 2003, αντιπολεμικά, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) σήμαινε ότι αποκτούσαν, σιγά σιγά, πραγματική σχέση με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του “αναρχικού χώρου” και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.

Ο αφορμαλισμός, παρά τη συνεισφορά του έδειξε σαφώς και τα όρια του το 2008. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε.

Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Σίγουρα η εμπειρία του Δεκέμβρη, δεν απολογίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε όσο θα μπορούσε. Περισσότερο λειτούργησε σαν μια φυσική δικαίωση όσων λέγαμε και όσων κάναμε μέχρι τότε, παρά σαν την αναγνώριση των ορίων της δράσης μας. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.

Δυστυχώς τα συμπεράσματα από τον Δεκέμβρη του 2008 δεν είναι κοινά. Και ούτε θα μπορούσαν, αφού ο απολογισμός της εξέγερσης δεν υπήρξε ποτέ συλλογικός. Κάτι που αν συνέβαινε, θα επέτρεπε τη διαμόρφωση κοινής εμπειρίας, αλλά και πολιτικής παράδοσης και συνέχειας. Κυρίως, όμως, θα επέτρεπε την εκπόνηση ενός κοινού στρατηγικού σχεδίου.
Σήμερα πρέπει να τιμήσουμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Ειδικά, σε μια περίοδο ταξικής ήττας και αφομοίωσης της λαϊκής ανυπακοής, αλλά και κινηματικής υποχώρησης, πρέπει να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Αναρχικοί και Κομμουνιστές μαζί να βρεθούμε σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, δίπλα στις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας.Στον αγώνα για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο να αποτελέσουμε -μαζί με όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της πάλης- εμπροσθοφυλακή στον καθημερινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και το κράτος του.

Σήμερα, 9 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο Κορκονέα και τον Σαραλιώτη, λίγο μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του 16χρονου Κώστα Μπ. στα Εξάρχεια και την απροκάλυπτη βία των ΜΑΤ στις 17 Νοέμβρη 2017, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε στο δρόμο. Να σταθούμε απέναντι στην αστυνομία και να περιφρουρήσουμε τη γειτονιά των Εξαρχείων. Ταυτόχρονα όμως να την προστατεύσουμε και από τις αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές που απονοηματοδοτούν και προσβάλλουν την εξέγερση του Δεκέμβρη και τα νοήματά της, αλλά και το περιεχόμενο της επαναστατικής πάλης και της κοινωνικής αλληλεγγύης συνολικότερα.

Σήμερα, όπου έχει αποκαλυφθεί η εγκληματική και δολοφονική φύση του καπιταλισμού, όπου η επίθεση του κεφαλαίου εξοντώνει συστηματικά τη νεολαία και την εργατική τάξη, όπου ο κοινωνικός κανιβαλισμός θεριεύει στις τάξεις των αποκλεισμένων, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε μαχητικά στο δρόμο.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Δεκέμβρης 2017

Συμμετοχή με συγκρότηση μπλοκ στη Διαδήλωση Μνήμης

για τον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη 2018, Προπύλαια 18.00

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ – ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 3ΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΔΕΛΤΑ: ΠΕΜΠΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ (ΚΤ. 9 ΑΙΘ.4) ΣΤΙΣ 9ΠΜ

Ακολουθεί το κείμενο με το οποίο καλούσαμε στη Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στη δίκη των συλληφθέντων συντρόφων-συντροφισσών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας στις 12/11/18, η οποία και αναβλήθηκε για το Μάρτιο του 2019.

– Στις 30 Σεπτέμβρη του 2012 πραγματοποιείται αντιφασιστική μοτοπορεία στον άξονα της οδού Πατησίων και τις γύρω περιοχές. Πέντε μέρες πριν, είχε πραγματοποιηθεί φασιστική επίθεση στα γραφεία της τανζανικής κοινότητας και σε μετανάστες στην πλατείας Αμερικής. Στην περιοχή είχε συσταθεί ρατσιστική “επιτροπή κατοίκων” με πρότυπο την αντίστοιχη του Αγ. Παντελεήμονα, ενώ ήδη είχαν δημιουργηθεί ομάδες που προχωρούσαν σε επιθέσεις. Μια από αυτές ήταν και ο εμπρησμός ενός μπαρ, του οποίου ο ιδιοκτήτης ήταν από το Καμερούν, από τους φασίστες Παπαβασιλείου (προσωπικό φίλο του Ρουπακιά) και Περρή, οι οποίοι -σύμφωνα με τους ίδιους- “αστυνόμευαν την περιοχή σε ομάδες των πέντε”. Στις 30 Σεπτέμβρη οι φασίστες Παπαβασιλείου και Περρής επιτίθενται σε συντρόφους της μοτοπορείας. Αυτή η κίνηση των φασιστών με την αυτονόητη αμυντική απόκρουση από την μεριά της πορείας ήταν και η αφορμή για την επίθεση που δέχτηκε από την ομάδα ΔΕΛΤΑ, η οποία εμβόλισε την πορεία πέντε φορές κατά την επιστροφή της στα Εξάρχεια, συλλαμβάνοντας συνολικά 15 συντρόφους και συντρόφισσες. Μετά από λίγες εβδομάδες, στη δικογραφία προστέθηκαν ακόμα 6 σύντροφοι με βάση τους αριθμούς των πινακίδων από τις μηχανές τους.

Κατά τη 19ωρη παραμονή των συντρόφων και των συντροφισσών στη ΓΑΔΑ, στο “τμήμα προστασίας του πολιτεύματος” και παρουσία αξιωματικών, βασανίζονται άγρια από τους εγκληματίες της ΔΕΛΤΑ. Μέχρι την αποκάλυψη των βασανιστηρίων από την βρετανική εφημερίδα Guardian, τα καθεστωτικά ΜΜΕ επιβάλλουν ένα τοίχος σιωπής. Παρά την αστυνομική βία και την απειλή της προφυλάκισης όλοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες υπερασπίζονται πολιτικά τη συμμετοχή τους στην αντιφασιστική μοτοπορεία.

– Τα βασανιστήρια στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες το 2012 δεν ήταν μια απλή παρεκτροπή κάποιων αστυνομικών. Ήταν μέρος του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλλει το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, και με τον πιο άγριο τρόπο τα πρώτα χρόνια μετά το 2010, με στόχο την κοινωνική εμπέδωση του φόβου, αλλά και τη περιθωριοποίηση, ποινικοποίηση και καταστολή της επαναστατικής δράσης, καθώς και της ταξικής πάλης.

– Τα γεγονότα της μοτοπορείας απέδειξαν με τον πιο σαφή αλλά και ωμό τρόπο την οργανική και στενή σύνδεση κράτους και παρακράτους. Μια ιστορική σχέση που -χωρίς φτιασιδώματα- αποτυπώθηκε στις 4 Ιουλίου του 2013, ένα χρόνο περίπου μετά τα βασανιστήρια στους αντιφασίστες, όταν – παρουσία του αρχηγού της ΕΛΑΣ- ο γγ της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκος κάλεσε τους αστυνομικούς της ΔΙΑΣ, αλλά κυρίως της ομάδας ΔΕΛΤΑ να έρθουν ένστολοι στο αμφιθέατρο της ΓΑΔΑ, ώστε να συζητήσουν (με αφορμή τα βιβλία του) για την “Κρυπτεία”, μια διαδικασία διαπαιδαγώγησης των αρχαίων Σπαρτιατών μέσα από τη δολοφονία ειλώτων.

– Έξι χρόνια μετά, τη Δευτέρα, 12 Νοέμβρη, δικάζονται οι 21 σύντροφοι και συντρόφισσες, με (ψευδο)μάρτυρες τους φασίστες της περιοχής και την κρατική συμμορία της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Σήμερα οι σποραδικές συλλήψεις κάποιων φασιστών δεν πρέπει να δημιουργήσουν καμία αυταπάτη, κανέναν εφησυχασμό. Η ευνοϊκή αστυνομική και δικαστική μεταχείριση τους, καθώς και η επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική νομιμοποίησης της ΧΑ από το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την άνοδο του εθνικισμού, την παγκόσμια οικονομία που αδυνατεί να ανακάμψει επαρκώς και μια πιθανή νέα αστάθεια στο αστικό πολιτικό τοπίο μπορεί να αναδείξει τη ΧΑ ξανά σαν μια χρήσιμη εφεδρεία. Για αυτό σήμερα ο οργανωμένος και μαχητικός αντιφασισμός, που θα συγκεντρώνει την αναγκαία μαχητική ισχύ (ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική) στους αποφασιστικούς χρόνους και χώρους, πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα ολόκληρου του κινήματος. Γιατί σήμερα, με το φασισμό να σηκώνει και πάλι απειλητικά κεφάλι στην Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, όπως έγραφε και η Συνέλευση των κατηγορουμένων αντιφασιστών-αντιφασιστριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας “η πολιτική, ηθική και οικονομική στήριξη των κατηγορουμένων και μέσα από αυτήν η πολιτική υπεράσπιση του δικαιώματος και της υποχρέωσής μας στην αντιφασιστική και ταξική αυτοάμυνα είναι ακόμα αναγκαία”.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στην διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη 2018 οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν συντεταγμένα και βίαια κατά διαδηλωτών, μόλις η διαδήλωση πέρασε την Αμερικάνικη πρεσβεία. Η σαφώς προσχεδιασμένη επίθεση των ΜΑΤ με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτή έφερε παραπέμπει σαφώς σε δολοφονική ενέργεια κατά του λαϊκού κινήματος και πιο συγκεκριμένα σε στοχοποίηση των αναρχικών μπλόκ της διαδήλωσης. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε, όταν τα ΜΑΤ αντιλήφθηκαν ότι τα συγκεκριμένα μπλοκ επρόκειτο να διαλυθούν στο σταθμό του μετρό Αμπελόκηποι. Λίγα μέτρα πριν, στο σκοτάδι, αφού τα φώτα του δρόμου στο συγκεκριμένο μόνο ύψος της λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν επιτηδευμένα κλειστά, τα ένοπλα ΜΑΤ ξεκίνησαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Nα τρομοκρατούν, να συλλαμβάνουν, να ξυλοφορτώνουν και να τραμπουκίζουν.

  Παρά το γεγονός ότι η επίθεση έγινε χωρίς καμιά αιτία και αφορμή, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά ο δημοσιογραφικός εσμός παραπληροφορούσε για επίθεση στο ύψος της ΓΑΔΑ από ομάδα διαδηλωτών επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να νομιμοποιήσει την επίθεση των ένστολων δολοφόνων και να δημιουργήσει κλίμα συναίνεσης απέναντι στην δολοφονική επίθεση. Οι βίαιοι μηχανισμοί απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης έχουνε μάθει πια καλά να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας κάθε φορά που η ίδια νοιώθει πως απειλείται η κυριαρχία της. Δεν είχε στεγνώσει ακόμα το αίμα του Ζακ Κωστόπουλου – της Ζackie Οh  από την οδό Γλάδστωνος, όταν οι ίδιοι μηχανισμοί προπαγάνδας οικοδομούσαν το προφίλ του εχθρού της κοινωνίας που πρέπει άμεσα να εξοντωθεί. Μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα και τους δολοφόνους του Ζακ σε νόμιμα αμυνόμενους. Διεξάγοντας μέχρι και γκάλοπ σε τηλεοπτικά κανάλια για να νομιμοποιήσουν την εξόντωση του. Γιατί είναι τα ίδια τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα οποία θέτουν στο στόχαστρο τον πρόσφυγα, το μετανάστη, τον απεργό, τον άνεργο, τον φτωχό, το νεολαίο και τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό, αφήνοντας στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά τον πόλεμο, την προσφυγιά, την εξαθλίωση, τον φασισμό.

  Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έσπευσε μέσω της υπουργού Όλγας Γεροβασίλη, συνοδευόμενη από τον αρχηγό της ΕΛΑΣ Αριστείδη Ανδρικόπουλο  να παραστεί στη ΓΑΔΑ. προκειμένου να  συγχαρεί με απροκάλυπτο κυνισμό την ΕΛΑΣ για την ψυχραιμία (!) που επέδειξε, στέλνοντας έτσι το δικό της μήνυμα για συνέχιση και όξυνση της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.

  Είναι η ίδια κυβέρνηση που αποτόλμησε να κατεβάσει μπλοκ στην διαδήλωση του Πολυτεχνείου αποτελούμενη από βουλευτές και υπουργούς της, υπονομεύοντας με αυτόν τον τρόπο τους αγώνες για “ψωμί -παιδεία- ελευθερία” , χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα αντιαμερικανισμού για μια εξέγερση που δεκάδες νέοι και νέες έχυσαν ανυστερόβουλα το αίμα τους, για να μην περάσει ο φασισμός.

  Είναι η ίδια κυβέρνηση που, ενώ επιχειρεί να καπηλευθεί τα νοήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έχει μετατρέψει τη χώρα σε Νατοϊκό ορμητήριο και αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος του βορειοαμερικάνικου Ιμπεριαλισμού που οργάνωσε και καθοδήγησε το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη στην Ελλάδα, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα μια αποικιοκρατική πολιτική υποδούλωσης και γενοκτονίας των λαών σε όλον τον πλανήτη.

 Την ίδια στιγμή, η νεοφιλελεύθερη με ακροδεξιά στοιχεία ΝΔ, δια στόματος του πρόεδρου της Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος, όπως είχε δηλώσει με θράσος ο ίδιος, υπήρξε «πολίτικός κρατούμενος» της χούντας από 6 μηνών(!),  μιλά για «τραμπούκους», «στέκια ανομίας», «άσυλο παραβατικότητας», βάζοντας στο στόχαστρο το πανεπιστημιακό άσυλο και ευρύτερα το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα. Γιατί μάλλον ξεχνάει ότι το άσυλο υπήρξε κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος, όπως αυτό αναδύθηκε μετά την πτώση τη δικτατορίας, με αγώνες και θυσίες. Γιατί, όταν μιλάνε για κατάργηση του ασύλου, δεν θέλουν τίποτα άλλο παρά την εφαρμογή του δόγματος «Νόμος και Τάξη», έτσι ώστε όλη η κοινωνία να στέκεται προσοχή στα ευρωμνημόνια, να δηλώνει υποταγή στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υπαλλήλους του, να συνηθίζει στην φτώχεια και την κοινωνική λεηλασία.  Γιατί το άσυλο ανήκει στο λαό και την νεολαία για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, που άφησε ανολοκλήρωτους η εξέγερση του Νοέμβρη.

  Το μίσος της Εξουσίας για όσα συμβολίζει το Πολυτεχνείο παραμένει διαχρονικό και λυσσαλέο. Γιατί οι αγωνιστές εκείνης της περιόδου έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στο φασισμό και αναμετρήθηκαν μαζί του. Κι εάν τότε η εξουσία έβλεπε την απειλή για την ανατροπή της στα μάτια των αγωνιστών και των αγωνιστριών που προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, τιμωρώντας τους με τον θάνατο, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, σήμερα σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας σημαδεύει στο κεφάλι με τα γκλοπ, τις σφαίρες και τα δακρυγόνα της όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται για ένα κόσμο χειραφετημένο από τις κοινωνικές διακρίσεις και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για ένα κόσμο δίκαιο που όλα θα ανήκουν σε όλους και τίποτα σε κανέναν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 17ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Πλ. Κλαυθμώνος 30 Μάη 2018: παρέμβαση Πρωτοβουλίας Εργαζομένων και Ανέργων κατά τη διάρκεια της Ταξικής Μέρας Δράσης ενάντια στη φιέστα του ξεπουλημένου συνδικαλισμού και την “Πανεθνική Ημέρα Δράσης” της αντικοινωνικής συμμαχίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΣΕΒ

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

  Στις 28 Νοεμβρίου η πλήρως υποταγμένη στην εργοδοσία και στις κυβερνητικές επιταγές ξεπουλημένη ΓΣΕΕ κήρυξε απεργία, καλώντας μάλιστα την επονομαζόμενη «Κοινωνική Συμμαχία», η οποία περιλαμβάνει εργοδοτικούς και επαγγελματικούς φορείς, «να συμπορευτεί μαζί της».  Η ΓΣΕΕ έχει το θράσος να καλεί αυτή την  καθιερωμένη απεργία με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού, χαρακτηρίζοντας τον μάλιστα «άδικο» και υπεύθυνο για την όξυνση των ανισοτήτων, όταν η ίδια φρενάρει τους αγώνες των εργαζομένων, συμμαχεί με κεφάλαιο και την κυβέρνηση, στήριξε το ΝΑΙ του δημοψηφίσματος, δηλώνει υποταγή  στα ευρωμνημόνια ιμπεριαλιστικής επιτροπείας.

Η απεργία αυτή που τελικά προκήρυξε η ΓΣΕΕ επιβεβαιώνει τον απεργοσπαστικό της ρόλο, καθώς είναι η ίδια, η οποία σαμπόταρε την απεργία στις 14 Νοέμβρη, αλλάζοντας την ημερομηνία για τις 28.  Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία δεν καλούσε σε απεργία, όταν ψηφιζόταν ο αντιαπεργιακός νόμος, που περιόριζε δραστικά το δικαίωμα στην απεργία, επιβάλλοντας απαρτία 50+1%. Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία από την έναρξη της μνημονιακής λεηλασίας στέκεται τροχοπέδη στην κορύφωση των ταξικών αγώνων, κηρύσσοντας απεργίες για τα μάτια του κόσμου. Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία, καλώντας σε Πανεθνική Ημέρα Δράσης στις 30 του περασμένου Μάη, ήθελε να μας πείσει για την κατάργηση της ταξικής πάλης και την κοινότητα συμφερόντων εργαζομένων – κεφαλαίου. Ο στόχος της γραφειοκρατικής  και αστικοποιημένης ΓΣΣΕ δεν είναι άλλος παρά η υπονόμευση του ιστορικού όπλου των εργατών, της μαχητικής ταξικής απεργίας  και της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μείνουν αμέτοχοι στις απεργοσπαστικές κινήσεις της ΓΣΕΕ. Ήρθε η ώρα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να κατέβουν στο δρόμο και να απεργήσουν για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, με τα δικά τους αιτήματα και να διαδηλώσουν ενάντια στη ΓΣΣΕ και την κοινωνική συμμαχία που στήνει, η  οποία δεν έχει καμία σχέση με το εργατικό κίνημα.  Γιατί όσο χρειάζεται να προωθείται η από τα κάτω οργάνωση, όπως απέδειξε η διακλαδική απεργία της 1^ης Νοέμβρη, τόσο είναι αναγκαίο ν΄ αναπτύσσονται και οι όροι για την κοινή δράση της πλατιάς κοινωνικής βάσης.  Η ΓΣΣΕ με τη στάση της, απομακρύνοντας τους εργαζομένους από τον στίβο των κοινωνικών αγώνων, επιδιώκει να νεκρώσει τις απεργίες, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί αθόρυβα η κοινωνική γενοκτονία και η μεταμνημονιακή βαρβαρότητα. Κάτι τέτοιο θα ενισχύσει την ηττοπάθεια και την απογοήτευση, οδηγώντας το εργατικό κίνημα σε μία στρατηγικού χαρακτήρα ήττα.

Τα ταξικά σωματεία (πρωτοβάθμια και βάσης), οι εργάτες και οι εργαζόμενοι καλούνται να χαλάσουν τα σχέδια των γραφειοκρατών της ΓΣΣΕ, να κατέβουν στο δρόμο μαζικά, μαχητικά και δυναμικά. Να εναντιωθούν σε έναν ακόμη αιμοσταγή προϋπολογισμό, τον οποίο η κυβέρνηση αρέσκεται να τον χαρακτηρίζει τον πρώτο μεταμνημονιακό(!), φέρνοντας νέα αντιλαϊκά μέτρα, φοροεπιδρομή, επιδόματα–ψίχουλα μπροστά  στο μέγεθος της κοινωνικής λεηλασίας, ματωμένα πλεονάσματα (έως και 3,6%!), ασφυκτική δημοσιονομική πειθαρχία, σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος λαός καλείται να πληρώσει τα σπασμένα για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου.

Για την ανασυγκρότηση και την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος απαιτείται συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων, δημιουργία εστιών μαχητικής αντίστασης από τα κάτω, στοχοθεσία αιτημάτων με ταξικό προσανατολισμό, μακριά από την καρικατούρα της ΓΣΣΕ- κοινωνικής συμμαχίας, μετωπική συμπόρευση και σύγκρουση με τις πολιτικές κυβέρνησης, κεφαλαίου, ιμπεριαλιστών πατρόνων ( ΕΕ, ΔΝΤ ).  Για να μπουν στην ημερήσια διάταξη τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, μείωση του χρόνου εργασίας, πλήρη δεσμευτικότητα του ΣΣΕ για όλους τους εργοδότες, βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Γιατί υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το σφαγείο της ΕΕ, δίχως μνημόνια, χρέος, εξάρτηση και καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Γιατί μόνο έτσι θα είμαστε σε θέση στο μέλλον να μιλήσουμε για τη συγκρότηση ενός άλλου πόλου εντός του εργατικού κινήματος, ανεξάρτητου, μαχητικού και μαζικού, που θα μπει στην πρώτη την γραμμή των νέων αγώνων που έρχονται. Γιατί μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος, για να περάσει όλος ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων, για την απελευθέρωση της εργασίας από τα δεσμά του κεφαλαίου και την κοινωνική επανάσταση.

OΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ –ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΣΣΕ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

 

Στις 20 Οκτώβρη 2018, ύστερα από οργανωμένη παρέμβαση της Συνέλευσης για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, συντρόφων και συντροφισσών, εκδιώχθηκε από το Πάρκο Ναυαρίνου όπου σύχναζε το τελευταίο διάστημα, άτομο με βεβαρυμένο ιστορικό αντικοινωνικών σεξιστικών συμπεριφορών κατά γυναικών στην περιοχή της Νεάπολης Εξαρχείων. Σύμφωνα με πληροφορίες συντρόφισσάς μας αλλά και μαρτυρίες άλλων γυναικών, ο επονομαζόμενος Θανάσης ή Πορτορικανός, επιδίδονταν συστηματικά τους προηγούμενους μήνες σε παρενοχλήσεις εναντίον τους. Είτε ακολουθώντας τις κατά πόδας, είτε παραμονεύοντας έξω από τα σπίτια τους, είτε επιδεικνύοντας τα γεννητικά του όργανα, το εν λόγω άτομο είχε ενσπείρει σε πολλές γυναίκες της συνοικίας το φόβο να κυκλοφορούν μόνες τους τη νύχτα, αναγκάζοντας τις να λαμβάνουν μέτρα προφύλαξης ή ακόμα και να περιορίζουν την κίνηση τους. Το συγκεκριμένο υποκείμενο, όπως πολλοί από αυτούς που χρησιμοποιούν καθημερινά το Πάρκο Ναυαρίνου και την παιδική χαρά επιβεβαίωσαν, σχεδόν καθημερινά και για πολλές ώρες λυμαινόταν τους κοινόχρηστους χώρους του Πάρκου, μαζί με ένα ετερόκλητο σύνολο ατόμων, κάποια εκ των οποίων είναι καταγεγραμμένοι διακινητές ναρκωτικών και δράστες ληστειών με μαχαίρι εναντίον κατοίκων και θαμώνων των Εξαρχείων.

Σε απόσταση λίγων μόνο μέτρων από τη μοναδική παιδική χαρά των Εξαρχείων, που εξακολουθεί να υφίσταται χάρη στην άοκνη προσπάθεια της συνέλευσης του Πάρκου, είχε εδραιωθεί ένα λίαν επικίνδυνο καθεστώς. Ένα καθεστώς που κάποια μέρα μάλιστα έφτασε να επεκτείνει την παρουσία του και εντός της παιδικής χαράς, όταν ο επονομαζόμενος Πορτορικανός μαζί με δύο ακόμα άτομα, γνωστά για τις αντικοινωνικές τους δραστηριότητες, μπήκαν στην παιδική χαρά, την ώρα που αυτή ήταν γεμάτη παιδιά. Τόσο απέναντι στην αντίδραση συντρόφισσας που εκείνη την ώρα βρισκόταν στην παιδική χαρά με το παιδί της και η οποία τους ζήτησε να φύγουν, όσο και μπροστά στους συντρόφους που έφτασαν άμεσα και κατάφεραν να τους απομακρύνουν, η στάση τους ήταν προκλητική, εκφράζοντας ειρωνείες και απειλές. Ενώ λίγο αργότερα, προς επίρρωση των απειλών τους, παραμονεύοντας λίγο πιο κάτω, ακολούθησαν τη συντρόφισσα με το παιδί της, όταν αυτή αποχώρησε από το πάρκο, σταματώντας μόνο όταν αυτή βρέθηκε σε γνώριμο πολυσύχναστο περιβάλλον.

Ο ολοφάνερος κίνδυνος άλωσης των χαρακτηριστικών της μακροβιότερης -γέννημα της εξέγερσης του Δεκέμβρη- και πλέον βιώσιμης δομής κοινωνικής αυτοοργάνωσης της γειτονιάς μας, αλλά και η σαφής απειλή εναντίον της σωματικής ακεραιότητας γονιών και παιδιών που συνεπαγόταν η παρουσία του εν λόγω συνονθυλεύματος στο Πάρκο, κατέστησε αναγκαία την οργανωμένη παρέμβαση της συνέλευσης μας, ύστερα από συνεννόηση με αυτήν του Πάρκου, για την εκδίωξη του. Η απομάκρυνσή του πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, ενώ η απάντησή μας ήταν άμεση και δυναμική όταν, με απύθμενο θράσος, το αναγνωρισμένο για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλες αντικοινωνικές δραστηριότητες άτομο, τόλμησε με τη χρήση βίας να επιχειρήσει να επιβάλλει τη συνέχιση της παρουσίας του στο Πάρκο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι ανάγκες περιφρούρησης των δομών κοινωνικής αυτοοργάνωσης και των δημόσιων χώρων γενικότερα είναι ένα διαρκές διακύβευμα, που δεν εξαντλείται σε στιγμιαίες δράσεις σαν αυτή που πραγματοποιήσαμε. Ειδικά για χώρους όπως το Πάρκο Ναυαρίνου, που ακριβώς εξαιτίας του ανοιχτού κοινωνικού τους χαρακτήρα, καθίστανται ιδιαιτέρως ευάλωτοι στην παραπληρωματική δράση της κρατικής καταστολής, των ναρκομαφιών και των πάσας φύσεως αντικοινωνικών συμμοριών. Γι’ αυτό και ως συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, στεκόμαστε δίπλα και μαζί με τη Συνέλευση του Πάρκου Ναυαρίνου, στον αγώνα που δίνουν για την προάσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών χαρακτηριστικών του Πάρκου.

Στην τωρινή συγκυρία όπου η κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στις εκμεταλλευόμενες τάξεις προδιαγράφει για τα Εξάρχεια ένα νέο γύρο σαρωτικής καταστολής, τη στιγμή που εμβληματικοί χώροι της γειτονιάς όπως η Πλατεία και οι γύρω πεζόδρομοι έχουν μετατραπεί σε γκέτο διακίνησης ναρκωτικών και πεδίο έκφρασης αντικοινωνικής βίας, η ανάγκη μετωπικής συμπόρευσης όλων των δυνάμεων της περιοχής που συνεχίζουν τον αγώνα για τα Εξάρχεια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης είναι πιο επιβεβλημένη από ποτέ. Ο αγώνας για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων είναι μέρος του συνολικού μας αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Ακριβώς γιατί με βάση τις εμπειρίες μας, αναγνωρίζουμε στον τόπο αυτό έναν ιστορικό τόπο κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, έναν τόπο που εδώ και δεκαετίες συνδέεται οργανικά με κάποια από τα μεγαλύτερα ξεσπάσματα των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, έναν τόπο που μπορεί σε πείσμα των καιρών να παράγει πρωτότυπες και δυναμικές μορφές κοινωνικής συμβίωσης και αντίστασης.

Τα Εξάρχεια της αντικρατικής και αντικαπιταλιστικής δράσης, τα Εξάρχεια της απελευθερωτικής φαντασίας και της δημιουργικότητας, ο χώρος ελευθερίας αυτών που παλεύουν να αλλάξουν μια πραγματικότητα που αντιμάχεται τα όνειρα τους, είναι ένα διαρκές διακύβευμα. Και δεν πρόκειται να το αφήσουμε τρόπαιο στα χέρια του κράτους, των ναρκομαφιών και του κοινωνικού κανιβαλισμού!

Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη, κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας του τριημέρου για την 45η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, πραγματοποιήθηκε στο κεντρικό αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη, πολιτική εκδήλωση της Ταξικής Αντεπίθεσης με προβολή του ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών των συντρόφων Ξ.Βαρδαρού και Γ.Ξύδα και συζήτηση με θέμα “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ”. Πιάνοντας το νήμα της Ιστορίας των αγώνων, από το εαμικό κίνημα μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τη συμμετοχή και την παρουσία πολλών δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών.

Πριν από την προβολή, προηγήθηκε σύντομη εισήγηση σχετικά με τη διεθνή συνθήκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής, τις πολιτικές-οργανωτικές μορφές μέσα στις οποίες γεννήθηκε και αναπτύχθηκε η λαϊκή Αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον Αγώνα ενάντια στην πείνα και για τη “χιλιάκριβη τη λευτεριά” .

( ολόκληρη η εισήγηση εδώ )

Μετά την προβολή, ακολούθησε εισήγηση με παράλληλη προβολή φωτογραφικού υλικού και συζήτηση, όπου μεταξύ άλλων αναδείχθηκε η ιστορική συνέχεια που διατρέχει τους αγώνες της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου ως τη χούντα και την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, με τα διαρκή και επίκαιρα αιτήματα για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία και τον αγώνα ενάντια στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τον ντόπιο φασισμό.

Αιτήματα και προτάγματα που “δεν μπορούν παρά να αποτυπώνουν την διαχρονική και αδειάλειπτη ανάγκη για υπεράσπιση των κατακτήσεων μας, δεν μπορούν παρά να αποτελούν τη θρυαλλίδα για τις εξεγέρσεις που έρχονται”.

Το Σάββατο 17 Νοέμβρη καλέσαμε και συμμετείχαμε με μπλοκ που πλαισιώθηκε από δεκάδες συντρόφους-συντρόφισσες στην Πορεία από την πλατεία Κλαυθμώνος στην αμερικάνικη Πρεσβεία, η οποία και δέχθηκε -μετά την ολοκλήρωση της στη λεωφόρο Αλεξάνδρας- την απρόκλητη επίθεση διμοιριών ΜΑΤ με γκλοπ και χημικά, στο σταθμό Μετρό Αμπελοκήπων, λίγα μέτρα μακριά από την “αριστερή” ΓΑΔΑ και είχε σαν απολογισμό τους τραυματισμούς, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις συντρόφων-συντροφισσών από το μπλοκ της Αναρχικής Ομοσπονδίας.

( ολόκληρο το κάλεσμα εδώ )

Χθες – Σήμερα – Αύριο: ο Αγώνας Συνεχίζεται.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και τους τραυματίες της 17ης Νοέμβρη 2018.

ΥΓ: Όπως και πριν την έναρξη της εκδήλωσης, εκφράζουμε τα βαθιά συλλυπητήρια μας στους οικείους, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τους φίλους και τις φίλες του συντρόφου Δημήτρη Αρμακόλα ο οποίος και κατέληξε αφού πρώτα πάλεψε σκληρά για να παραμείνει στη ζωή, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, κατά τη διάρκεια της προσπάθειας του ν’ αναρτήσει πανό αλληλεγγύης στον σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε να διατηρήσουμε την μνήμη ζωντανή και να αποτίσουμε φόρο τιμής σε εκείνους που αντιστάθηκαν στον φασισμό. Να μελετήσουμε και να διδαχθούμε από τους αγώνες τους, να εμπνευστούμε από το μαχητικό τους πνεύμα. Κοιτώντας το Πολυτεχνείο του 1973, βλέπουμε την αστείρευτη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, βλέπουμε την αντίσταση και την εξέγερση ως μοναδικά όπλα απέναντι στην τυραννία και τον αυταρχισμό, απέναντι στην αστική νομιμότητα και τον ρεφορμισμό.

Αυτές οι αδιαπραγμάτευτες διδαχές του παρελθόντος, αποτελούν και το εφόδιο για την ερμηνεία του παρόντος. Αποτελούν σύμμαχο και οδηγό για να ορθώσουμε τις αντιστάσεις του σήμερα, για να οργανώσουμε τα δικά μας Πολυτεχνεία.

45 χρόνια μετά, και αφού ο μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε με τον πάταγο της κοινοβουλευτικής και οικονομικής χρεοκοπίας που επέφερε η κρίση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια άλλη εκδοχή τυραννίας από αυτήν που επέβαλε ο στρατοκρατούμενος σκοταδισμός της χούντας. Βρισκόμαστε μπροστά στην τυραννία της αποσταθεροποιημένης νεοφιλελεύθερης οικονομίας, της κρίσης της και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που αυτή παράγει. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση των εργαζομένων, στην μετατροπή τους σε πληβειακή μάζα και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση της κερδοφορίας του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, στην ‘’προσέλκυση επενδύσεων’’ και στην ‘’ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας’’. Βρισκόμαστε μπροστά στην στρατιωτικοποίηση και την υποδαύλιση εθνικιστικών αντανακλαστικών, στην επιχειρούμενη μετατροπή των προλετάριων σε αναλώσιμο στρατιωτικό δυναμικό, ως προϋπόθεση για την ‘’αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου του ελληνικού κράτους’’ και την μετατροπή της χώρας σε αχανή ΝΑΤΟική βάση και πολεμικό πεδίο εφόρμησης. Η ανεργία, η επισφαλής εργασία, η στέρηση βασικών κοινωνικών αναγκών, ταυτόχρονα με την εμβάθυνση του Αμερικανοκίνητου συμπλέγματος για την εκμετάλλευση και την επιτήρηση της Μεσογείου, του Αιγαίου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, αποκρυσταλλώνουν τον αντεργατικούς και πολεμοχαρείς σχεδιασμούς του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.

Αποκρυσταλλώνουν όμως, και την άμεση αναγκαιότητα συγκρότησης ενός εργατικού-αντιπολεμικού-επαναστατικού κινήματος, ως μοναδική απάντηση στο εργασιακό και πολεμικό σφαγείο που ετοιμάζουν να μας οδηγήσουν. Τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, αν και μακρινά, είναι επίκαιρα και ζωντανά. Τα συνθήματα Κάτω ο Φασισμός και Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία δεν μπορούν παρά να αποτυπώνουν την διαχρονική και αδιάλειπτη ανάγκη για υπεράσπιση των κατακτήσεων μας, δεν μπορούν παρά να αποτελούν τη θρυαλλίδα για τις εξεγέρσεις που έρχονται.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΕ

Ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, στις 21 του Νοεμβρίου θα δώσει μια ακόμα μάχη. Ίσως την κρισιμότερη όλων, την τελική μάχη. Στρατευμένος πάνω από μια 20ετία στο αναρχικό κίνημα, ο σύντροφός μας, αυτή τη φορά, δεν θα δώσει τη μάχη του στις κατειλημμένες λεωφόρους των συγκρούσεων και των διαδηλώσεων, ούτε στους σκοτεινούς παράδρομους της εξωθούμενης φυγοδικίας, αλλά στις δικαστικές αίθουσες του εφετείου Αθηνών. Εκεί, όπου η αστική δικαιοσύνη θα επιχειρήσει, μάταια, να καθαρογράψει το τελεσίδικο μήνυμα εξόντωσης του.

Στις 21 του Νοέμβρη θα διεξαχθεί μια πολιτική μάχη, που αφορά, τόσο σε νομικό επίπεδο την κατάρρευση του σαθρού κατηγορητηρίου και την οριστική συντριβή του αστυνομικοδικαστικού αφηγήματος περί ‘’ληστών με τα μαύρα’’, όσο και σε πολιτικό, αφού ύστερα από μια δεκαετία αφηνιασμένου ανθρωποκυνηγητού, μια ανθρωποκτόνων προθέσεων σύλληψη και μια ρεβανσιστικού τύπου πρωτόδικη απόφαση, αυτός που πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί δεν είναι ο Μάριος, αλλά η αστική δικαιοσύνη και οι ένοπλοι υπηρέτες της.

Η υπόθεση των ‘’ληστών με τα μαύρα’’, όντας πεδίο για την πιλοτική εφαρμογή των νέων κατασταλτικών μεθόδων, αποκτά μια ακόμα κρισιμότερη σημασία σχετικά με την εδραίωση μιας νέου τύπου καταστολής και για τις μάχες που πρέπει να δοθούν εναντίον της. Έτσι, και η αλληλεγγύη στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη δεν αφορά μονάχα την αυτονόητη συμπαράστασή μας σε έναν κοινωνικό αγωνιστή, αλλά και την αντιπαράθεση με το καθεστώς, που στις πλάτες του συντρόφου μας, προετοίμαζε και προεικόνιζε το δόγμα για τη μεταγενέστερη κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται και σήμερα.Ήταν λοιπόν το 2006, όταν έπειτα από τη ληστεία της Εθνικής τράπεζας στην Σόλωνος και τη σύλληψη του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, οι διωκτικοί μηχανισμοί εκπονούν μια πρωτοφανέρωτη για το αναρχικό κίνημα κατασταλτική επιχείρηση. Εντάλματα σύλληψης για κοντινούς συντρόφους του συλληφθέντα, προσαγωγές ‘’υπόπτων’’ και ‘’διαρροές’’ των ονομάτων συντρόφων στα ΜΜΕ, εφεύρεση του ευφυολογήματος των ‘’ληστών με τα μαύρα’’ ως απόπειρα αναβάθμισης των δραστών σε μια οργανωμένη ομάδα διάπραξης ληστειών, απόπειρα ποινικοποίησης των δομών κινηματικής αλληλεγγύης μέσω του επονομαζόμενου ‘’επαναστατικού ταμείου’’.

Η ‘’κατάσταση έκτακτης ανάγκης’’ που επιβλήθηκε από τις διωκτικές αρχές το 2006, είχε στόχο αρχικά την εξουδετέρωση των όποιων κοινωνικών αντανακλαστικών απέναντι στην κατασταλτική ασυδοσία που θα επακολουθούσε, επιχειρώντας να αποσπάσουν συναινέσεις μέσω της τρομοκράτησης και του φόβου. Η ακατάσχετη προβολή από τα δελτία ειδήσεων των κάθε λογής τρομοσεναρίων, αποσκοπούσε στην απρόσκοπτη και αθρόα στοχοποίηση αναρχικών συντρόφων και εντέλει του αναρχικού κινήματος γενικότερα. Όμως, ακόμα παραπέρα, αυτή η επιχειρούμενη χειραγώγηση της ‘’κοινής γνώμης’’ στόχευε και την ίδια την κοινωνία και τις όποιες αντιστάσεις της.

Το γεγονός πως οι δύο από τους τρείς συντρόφους που εξωθήθηκαν στην φυγοδικία μαζί με τον Μάριο Σεϊσίδη, αθωώθηκαν πανηγυρικά, ως απόρροια των εξόφθαλμα ανυπόστατων στοιχείων που ακόμα και ένα αστικό δικαστήριο δεν μπορούσε να παραβλέψει, δεν αναιρεί στον πυρήνα του το νέο κατασταλτικό δόγμα, αλλά το ενσαρκώνει. Το δόγμα που εφορμά από την ‘’αντιτρομοκρατική εκστρατεία’’ που εξαπολύουν τα δυτικά κράτη και στο εσωτερικό τους, αφορά την κατασκευή πειστηρίων, την καταπάτηση των έστω και αστικών δικαιωμάτων, την στοχοποίηση, την σύλληψη, την επικήρυξη και τη φυλάκιση των εκάστοτε υπόπτων, μέχρι οι ίδιοι να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Όμως, ενώ οι σύντροφοι Σίμος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης κατάφεραν να απεμπλακούν οριστικά από το πολυετές κυνηγητό εναντίον τους, για τον σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη τα πράγματα φαίνεται πως είναι διαφορετικά. Όντας ο τελευταίος πολιτικός κρατούμενος για την συγκεκριμένη υπόθεση, ο Μάριος αποτελεί σημειολογικά το εχέγγυο για το κατά τα άλλα καταρρακωμένο γόητρο των διωκτικών αρχών. Τα 36 χρόνια κάθειρξης που του επιβλήθηκαν πρωτόδικα, αποτυπώνουν την πρόθεση για την πολυετή αιχμαλωσία του συντρόφου μας, ως λάφυρο, ως έσχατη δικαίωση μιας κουρελιασμένης κατασταλτικής μανίας.

Σε αυτή τη μάχη ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης δεν μπορεί να είναι μόνος. Για 10 και πλέον χρόνια το κίνημα αλληλεγγύης στάθηκε ώριμα στο πλευρό των συντρόφων που διώχθηκαν για την συγκεκριμένη υπόθεση, κατάφερε να σπάσει την απομόνωση και την τρομοκρατία, να αποδομήσει τα τρομοσενάρια και τα κουρελόχαρτα των δικογραφιών, κατάφερε να απελευθερώσει τους κρατούμενους συντρόφους μας. Στις 21 του Νοεμβρη, μαζί με τον Μάριο, το κίνημα αλληλεγγύης θα δώσει και αυτό την τελική του μάχη. Για να κλείσει οριστικά αυτός ο κύκλος, για να βγούμε νικητές, για να πάρουμε πίσω και τον τελευταίο σύντροφό μας.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/11, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ , 18:00

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 21/11, ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, 9:00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Η Ταξική Αντεπίθεση συμμετείχε και στήριξε τη διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη, η οποία οργανώθηκε από τα κάτω, από σωματεία βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία. Η απεργία της 1ης Νοέμβρη μπορεί ν’ αποτελέσει ορόσημο για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος παρά τις απανωτές ήττες, που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας.

  Έδειξε ότι οι απεργίες πετυχαίνουν, όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, μακριά από τους γραφειοκράτες του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Έδειξε ότι το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα δεν χρειάζεται να εγίνεται ουρά των «Μένουμε Ευρώπη». Έδειξε ότι το εργατικό κίνημα δεν έχει ανάγκη από αυτούς, που από την έκρηξη της καπιταλιστικής κρίσης και την εφαρμογή των εργατοκτόνων μνημονίων έβαζαν φρένο στους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων και δεν τόλμησαν ούτε απεργία να κηρύξουν, όταν ψηφιζόταν ο αντιαπεργιακός νόμος τον περασμένο Γενάρη. Έδειξε ότι ένα πραγματικό εργατικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με αυτούς, που καλούσαν σε «Κοινωνική συμμαχία» με την εργοδοσία στις 30 Μάη, θέλοντας να μας πείσουν για την κοινότητα των συμφερόντων εργαζομένων- κεφαλαίου και για την κατάργηση της ταξικής πάλης.

  Απεργοί, αλληλέγγυοι, νεολαίοι, ανέντακτοι αγωνιστές και αγωνίστριες συγκρότησαν το σώμα της πορείας ( περίπου 1500-2000 άτομα), διαδηλώνοντας μαζικά και μαχητικά και θέτοντας αιτήματα για την πλήρη επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, για αυξήσεις στους μισθούς, μείωση του χρόνου εργασίας, πλήρη κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων κλπ.  Η διαδήλωση πέρασε από το Υπουργείο «Εργασίας», το οποίο είναι υπεύθυνο για την εκτόξευση της ανεργίας, τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων την εποχή των μνημονίων, τον αντεργατικό νόμο, που ψηφίστηκε τον περασμένο Γενάρη, περιορίζοντας το απεργιακό δικαίωμα ,καθώς προέβλεψε απαρτία 50 +1% για την κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Η πορεία κατευθύνθηκε και προς τα γραφεία του ΣΕΒ, ο οποίος έχει το θράσος να ζητά φοροελαφρύνσεις και περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κάνοντας λόγο για «ανεξέλεγκτη αύξηση του κατώτατου μισθού» και για κίνδυνο αύξησης της ανεργίας σε περίπτωση επιστροφής στις προ κρίσης εργασιακές σχέσεις,

  Μία τέτοια απεργία γεμίζει με αισιοδοξία τις τάξεις των εργαζομένων, στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας στους από τα κάτω, αποδεικνύοντας πως μονάχα η οργάνωση στους χώρους της δουλειάς και η συλλογική υπεράσπιση των εργασιακών συμφερόντων μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου. Γιατί η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση της ίδιας.

 Οι απεργοσπασπικές κινήσεις της ΓΣΕΕ, η οποία απέρριψε την πρόταση για απεργία στις 14 Νοέμβρη, αποκαλύπτουν την πλήρη συμμόρφωσή της προς τις ντιρεκτίβες του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους ( ΕΕ, ΔΝΤ). Η στάση του ΠΑΜΕ, το οποίο υπονόμευσε την απεργία της 1ης  Νοέμβρη, καλώντας σε ξεχωριστή απεργία αρχικά στις 8 Νοέμβρη και στη συνέχεια, μετά το άδειασμα από τη ΓΣΕΕ, αρχικά στις 14 και τελικά στις 28 Νοέμβρη(!), διασπά το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων. Μικροπολιτικές σκοπιμότητες και «κοκορομαχίες» όχι απλά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στους εργαζομένους, αλλά μεταβάλουν και το συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος τους κόσμου της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου.

  Σε μία εποχή, όπου η ήττα και η απογοήτευση έχουν συσσωρευτεί, μονάχα η πλατιά μετωπική συμπόρευση εργαζομένων, ανέργων, νεολαίων, ντόπιων και μεταναστών μπορεί ν’ ανταποκριθεί στην ιστορική ανάγκη του καιρού μας για ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος. Γιατί τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται. Γιατί η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση της ίδιας. Γιατί μονάχα έτσι θα συγκροτηθεί εκείνο το ταξικό υποκείμενο με τα πολιτικά χαρακτηριστικά, που θα μπει στην πρώτη  γραμμή των αγώνων  της εποχής μας.

    Ας αποτελέσει η απεργία της 1ης Νοέμβρη το έναυσμα για μια σειρά κινήσεων συσπείρωσης των εργαζομένων και οικοδόμησης του μετώπου της εργατικής τάξης, για να δοθούν σημαντικές μάχες στις απεργίες που ακολουθούν. Για να συνδεθούν οι αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, πλήρη δεσμευτικότητα των ΣΣΕ και κατοχύρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με την κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, με την πάλη ενάντια στην άρχουσα τάξη, σε κυβερνήσεις, ΕΕ, ΔΝΤ και ιμπεριαλισμό. Για να περάσει όλος ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων. Για ν’ ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ –ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)