Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

Συγκέντρωση – Μικροφωνική αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Σπύρο Χριστοδούλου Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου στις 5μ.μ. – πλατεία Μοναστηράκι

Απόσπασμα από κείμενο του Σπύρου Χριστοδούλου:

“Σήμερα στις 14/1/19 και ώρα 10:00π.μ. ξεκίνησα την απεργία πείνας που είχα προαναγγείλει ότι θα προβώ και σας υπόσχομαι ότι θα το φτάσω μέχρι τέλους, και όποιο και αν είναι το κόστος για την υγεία μου δεν μου καίγεται καρφί. Άλλωστε όλοι οι πραγματικοί αγώνες κερδίζονται με θυσίες. Θέλω να ξέρετε όλες και όλοι ότι σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και θα μάχομαι πάντα για ένα ονειρεμένο αύριο, με γνώμονα το δίκαιο αψηφώντας το οποιαδήποτε κόστος. Άλλωστε η ζωή με τον θάνατο έχουν ένα κοινό σημείο με όλους μας, το πραγματικό, αληθινό και τίμιο αγώνα.”

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού πείνας Σπύρου Χριστοδούλου

Σπύρο γερά ως τη λευτεριά

Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Σπύρο Χριστοδούλου

Πέρυσι στην Αθήνα, στις 28 Νοεμβρίου 2017, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ερντογάν στην Ελλάδα, η ελληνική αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη 9 Τούρκων αγωνιστών, που στη συνέχεια προφυλακίστηκαν. Αφού κακοποιήθηκαν και βασανίστηκαν κατά τη σύλληψή τους, τους χώρισαν και τους διαμοίρασαν σε διάφορες φυλακές, δημιουργώντας σοβαρό πρόβλημα στην υπεράσπισή τους με την απομόνωσή τους. Όταν συνελήφθησαν οι εννιά αγωνιστές, τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. χρησιμοποίησαν κοινή γραμμή χαρακτηρίζοντάς τους ως τρομοκράτες και διογκώνοντας σκόπιμα με ψέματα και κατασκευασμένα σενάρια αυτές τις συλλήψεις. Αυτή η πολιτική της μαύρης προπαγάνδας και τα σενάρια που δημοσιεύονταν προκάλεσαν τις διαμαρτυρίες, τις διαψεύσεις μας και την πολιτική αντίδραση του κινήματος αλληλεγγύης, που είδαν ξεκάθαρα στην κίνηση αυτή μία προσπάθεια εξευμενισμού του Ερντογάν, καθώς τότε βρισκόταν ακόμα στην επικαιρότητα το θέμα των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνταν στην Τουρκία, ενώ Έλληνες πολιτικοί, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, πρότειναν κυνικά ως “λύση” την έκδοση Τούρκων αγωνιστών. Η μόνη αλήθεια σε όσα ψέματα είπαν, είναι ότι αυτοί που συνελήφθησαν ως «πεσκέσι» της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στον Ερντογάν, είναι Μαρξιστές-Λενινιστές, είναι άνθρωποι που όλη τη ζωή τους αγωνίζονται για την δικαιοσύνη και την λευτεριά των λαών. Αν χαρακτηρίζονται από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. σαν τρομοκράτες, αυτό γίνεται επειδή ο αγώνας για τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη και τη φιλία των λαών, για τον ιμπεριαλισμό είναι τρομοκρατία. Για πολλούς ξεκίνησε διαδικασία έκδοσης στην Τουρκία με δίκες στην Αθήνα, τη Λάρισα, το Ναύπλιο κλπ, όπου είχαν σκόπιμα σκορπίσει τους αγωνιστές. Οι δίκες αυτές όμως ήταν χωρίς αποτέλεσμα γιατί τίποτε από όσα ισχυρίζονταν το καθεστώς Ερτογάν δεν αποδείχθηκε στο δικαστήριο. Παράλληλα, η κινητοποίηση αγωνιστών από πολλούς χώρους της αριστεράς, συνδικαλιστές αλλά και ανεξάρτητους αγωνιστές, δημιούργησε μια ασπίδα αλληλεγγύης γύρω τους. Τελικά μετά από 14 μήνες ορίστηκε η δίκη τους στις 4 Φεβρουαρίου στον Κορυδαλλό, με κατασκευασμένο κατηγορητήριο, σύμφωνα με το οποίο θα δικαστούν σαν “τρομοκρατική” ομάδα, με βάση το διαβόητο άρθρο 187Α ΠΚ, χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως εύρημα από τις αστυνομικές έρευνες και κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να στοιχειοθετεί κάτι τέτοιο. Εκτός από το γεγονός ότι η ΕΕ, παρά την υποκριτική αντίθεσή της στις μαζικές διώξεις που έχει εξαπολύσει το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία φυλακίζοντας και βασανίζοντας χιλιάδες ανθρώπους, παρά τις πολεμικές επιχειρήσεις του εναντίον των Κούρδων μέσα στην Τουρκία αλλά και στη Συρία, έχει κατατάξει τις αριστερές οργανώσεις των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρει την ευθύνη για τις διώξεις αυτές και την ομηρία των Τούρκων πολιτικών κρατούμενων. Για τους φίλους του Ερντογάν και του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα αυτή η δίκη θα είναι μια ευκαιρία να απαλλαγούν από τους διωκόμενους αγωνιστές που βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα, ανοίγοντας το δρόμο για νέες διώξεις, ενδυναμώνοντας τον κρατικό αυταρχισμό και το κράτος «έκτακτης ανάγκης». Για τους Έλληνες και Τούρκους επαναστάτες αυτή η δίκη είναι άλλη μια ευκαιρία να δείξουν πως ο διεθνισμός, η αλληλεγγύη και η φιλία των αγωνιστών και των λαών είναι πολύ ψηλά στις προτεραιότητές τους.

Μπροστά σε αυτές τις πολύ σοβαρές εξελίξεις, τις σκευωρίες κατά των πολιτικών προσφύγων και τη δίκη που θα γίνει στον Κορυδαλλό στις 4 Φεβρουαρίου, καλούμε σε πορεία αλληλεγγύης προς τους διωκόμενους αγωνιστές, που θα γίνει την Τρίτη 29/1/2019, στις 6μμ, από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου προς τη Βουλή και την τούρκικη πρεσβεία. Να αφεθούν ελεύθεροι οι 9 πολιτικοί πρόσφυγες και να τους χορηγηθεί πολιτικό άσυλο Ζήτω η διεθνιστική πάλη των λαών και η αλληλεγγύη στους αγώνες του Tούρκικου – Κουρδικού λαού και Ελληνικού λαού. Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου κοινός εχθρός μας ο ιμπεριαλισμός Αγώνας για ειρήνη και τη φιλία μεταξύ των λαών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 9 ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Σχετικά με την αντιφασιστική/διεθνιστική συγκέντρωση στα Προπύλαια (20/01) και ορισμένα συμπεράσματα για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών

Μέσα στο προεκλογικό κλίμα, που εγκαινιάστηκε και επίσημα μετά την αποχώρηση από τη μακροβιότερη μνημονιακή συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) του ακροδεξιού συνεταίρου, με την επέκταση της ευρωατλαντικής “ολοκλήρωσης” των δυτικών Βαλκανίων προ των πυλών (μέσω της επικύρωσης της αμερικανοκίνητης Συμφωνίας των Πρεσπών και από το ελληνικό κοινοβούλιο), οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων, οι νεο-εθνικόφρονες νατοϊκοί στρατηγοί, οι χουντικοί ρασοφόροι, οι ναζιστές δολοφόνοι του Σαχζατ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα, του Petrit Zifle, ένα χρόνο μετά το περσινό συλλαλητήριο-φιάσκο για τη “Μακεδονία που είναι μια και είναι ελληνική”, λιγουρεύτηκαν και πάλι το “αθηναϊκό πεζοδρόμιο” καλώντας πανελλαδικό εθνικιστικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα.

Μέσα σ’ αυτή την συγκυρία και με νωπή ακόμα την ελπιδοφόρα παρακαταθήκη της 4ης Φλεβάρη 2018, η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) κάλεσε τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις του κινήματος σε συσπείρωση και σε ανοιχτή συνέλευση στις 16/1 στο ΕΜΠ για τη συνδιοργάνωση διεθνιστικής-αντιφασιστικής κινητοποίησης. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν Πολιτικές Ομάδες, Συλλογικότητες, Στέκια, Καταλήψεις, Σύντροφοι – Συντρόφισσες και συναποφασίστηκε η διοργάνωση διεθνιστικής αντιφασιστικής Συγκέντρωσης στα Προπύλαια στις 20 Γενάρη, απέναντι και ενάντια στον εσμό της νεο-εθνικοφροσύνσης, με κοινό κάλεσμα στο οποίο αναφερόταν: Καμία συμμετοχή. Καμία ανοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Πίσω φασίστες – Εμπρός Σύντροφοι!

Το μεσημέρι της Κυριακής 20 Γενάρη, περίπου 200 αναρχικοί-αναρχικές και κομμουνιστές-κομμουνίστριες συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων και κινηθήκαμε συγκροτημένα ως τα Προπύλαια. Μέσα στο αστυνομοκρατούμενο αθηναϊκό κέντρο, πριν και κατά τη διάρκεια της μάζωξης του φασιστικού-εθνικιστικού εσμού που είχε καταφτάσει με μισθωμένα πούλμαν απ’ όλη την Ελλάδα χωρίς να καταφέρει παρ’ όλα αυτά να προσεγγίσει σε αριθμό τον αντίστοιχο περσινό, εκατοντάδες διεθνιστές-διεθνίστριες υψώσαμε για πάνω από τρεις ώρες ανάχωμα υπενθυμίζοντας σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι η Αθήνα ήταν, είναι και θα είναι πόλη αντιφασιστική, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από τους τσακισμένους φασίστες σε διάφορα σημεία του κέντρου και των αθηναϊκών συνοικιών.

Σχετικά με τα βασικά επίδικα της συμφωνίας Τσίπρα – Ζάεφ

Μετά από πολιτικές αψιμαχίες, που οδήγησαν στην αποχώρηση της ακροδεξιάς συνιστώσας της κυβέρνησης, τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών. Για να τα καταφέρει χρειάστηκε πολιτικές καραμπόλες, δανεικούς βουλευτές και αρκετό σπρώξιμο από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, πέρα από τις δευτερεύουσας σημασίας πολιτικές αντιπαραθέσεις, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δηλώσεις του πρώην υπουργού “Άμυνας” Πάνου Καμένου: «Οι ΑΝΕΛ ήμασταν από την πρώτη στιγμή υπέρ της στροφής της Ελλάδος προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό επετεύχθη και η κυβέρνηση γύρισε το καράβι της Ελλάδας προς τις ΗΠΑ τον Ιούλιο του 2015. Οι ΗΠΑ και οι δυο τελευταίοι πρόεδροι, ο πρόεδρος Ομπάμα με την επίσκεψή του και ο πρόεδρος Τραμπ, βοήθησαν τη χώρα να βγει από την κρίση. Αν κάποιος βοήθησε τη χώρα να βγει από την κρίση είναι οι ΗΠΑ και οι γεωπολιτικές συμμαχίες που κάναμε με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Με τις ΗΠΑ πλέον και την εμπλοκή της Exxon Mobil και των αμερικανικών εταιρειών στην εξόρυξη φυσικού αερίου, όπως επίσης και με τη δημιουργία της μεγάλης αποθήκης φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ελλάδας ταυτίζονται. Είχα την ιδιαίτερη τιμή προχθές να με επισκεφθεί για ακόμα μια φορά ο Αμερικανός πρέσβης στο υπουργείο εθνικής άμυνας (…) Με τις ΗΠΑ, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι πιστεύουμε στην κοινή πορεία. Το κάναμε πράξη και στις στρατιωτικές συμφωνίες οι οποίες έγιναν. Εμπιστεύομαι περισσότερο τις ΗΠΑ από την Ευρωπαϊκή Ένωση σα σύμμαχο».

Προς επίρρωση των δηλώσεων αυτών, ήρθε η «Ολοκληρωμένη Έκθεση του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών για την Ελλάδα» στην οποία ενδεικτικά αναφέρεται: «η Ελλάδα είναι ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας (…) η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Άμυνας πρόσφερε πρόσθετες εγκαταστάσεις, εκτός του Κόλπου της Σούδας». Η έκθεση αυτή, πέραν του ότι είναι ενδεικτική της αμερικανοδουλείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι άσχετη με τη συμφωνία των Πρεσπών, καθώς το U.S. Department of State καλεί την αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα: «να υποστηρίξει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ» ώστε να περιορίσει την «κακοήθη επιρροή της Ρωσίας και την οικονομική εισβολή της Κίνας» και να «προτρέψει την Ελλάδα να εφαρμόσει τη συμφωνία για το θέμα της ονοματοδοσίας της Μακεδονίας». Μετά από έναν περίπου χρόνο που πέρασε από την επανεκκίνηση του «μακεδονικού» και μετά την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, οφείλουμε να βγάλουμε ορισμένα κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα:

– Η συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια λεόντειος συμφωνία υπέρ του ελληνικού κράτους, γεγονός που αντανακλά την ανώτερη θέση της Ελλάδας έναντι της Β. Μακεδονίας στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό. Η Ελλάδα συμμετείχε από θέση ισχύος στις διαπραγματεύσεις. Ενδεικτικό αυτής της ανισομετρίας ήταν το πρωτοφανές γεγονός της επιβολής συνταγματικής αναθεώρησης στη Β. Μακεδονία.

– Το πραγματικό επίδικο της συμφωνίας των Πρεσπών δεν ήταν το δευτερευούσης σημασίας “ονοματολογικό” ζήτημα, αλλά η ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων, στο πλαίσιο των οξυμένων ανταγωνισμών του ευρωατλαντικού άξονα με τον αντίστοιχο ρωσοκινέζικο. Όπως γράφαμε στην ανακοίνωση ενάντια στην εθνικιστική φιέστα της 4ης Φλεβάρη: «Αυτή η αναμόχλευση των εθνικισμών, που προκύπτει αντικειμενικά από τις κινήσεις αυτές, δεν είναι ένα απλό τοπικό ζήτημα, αλλά λαμβάνει χώρα στο φόντο του σκληρού ανταγωνισμού ΗΠΑ – Ρωσίας στην περιοχή των Βαλκανίων. Από τη μια πλευρά,οι ΗΠΑ έχοντας δυνατά ερείσματα στην περιοχή μετά την πτώση του λεγόμενου “ανατολικού μπλοκ” δημιουργούν γεωπολιτικές, οικονομικές, ενεργειακές και διπλωματικές συμμαχίες με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο και τον περιορισμό της ρωσικής διείσδυσης στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ κάνει ακόμα πιο εμφανή την παρουσία του στα Βαλκάνια, επενδύοντας σε κράτη όπως η Αλβανία, το Κόσοβο, η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Σε αυτή τη συγκυρία, και δεδομένης της ρήξης των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία, οι Αμερικάνοι-όπως φαίνεται μεταξύ άλλων και από τη δημιουργία νέας στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη- θεωρούν ως κομβικό το ρόλο της Ελλάδας, αφού σύμφωνα με τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, η Ελλάδα είναι ένας “ευέλικτος γεωπολιτικός μεντεσές”. Από την πλευρά της η Ρωσία ενισχύει τη διείσδυσή της στη Σερβία και τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, ενώ διατηρεί ισχυρά φιλορωσικά ερείσματα σε άλλα κράτη (όπως το Μαυροβούνιο), προσπαθώντας να ανατρέψει το συσχετισμό δύναμης στην περιοχή. Σε αυτό το φόντο των οξύτατων ανταγωνισμών η είσοδος της FYROM στο ΝΑΤΟ είναι επιτακτική για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ. Αντικειμενικά, λοιπόν, το “ονοματολογικό” ζήτημα εγείρει για ακόμα μια φορά τα εθνικιστικά πάθη ανάμεσα στις δυο συμμαχικές χώρες, την Ελλάδα και τη FYROM. Κάπως έτσι, μαζί με τα γεράκια του αστικού κοσμοπολιτισμού εμφανίζονται και οι βρικόλακες του εθνικισμού».

– Πέρα από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, κερδισμένο από την συμφωνία των Πρεσπών βγαίνει το κεφάλαιο και από τις δυο πλευρές των συνόρων, καθώς ανοίγει ξανά ο δρόμος για την επιθετική επανεξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια, αλλά και ένα καινούριο πεδίο κερδοφορίας για το μακεδονικό κεφάλαιο: «Οι αστικές τάξεις των δυο χωρών και το πολιτικό τους προσωπικό προσβλέπουν στη συμφωνία αυτή τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, βλέπουν δολάρια και ευρώ να ρέουν, αγωγούς φυσικού αερίου να χτίζονται. Όμως για να πραγματοποιηθούν τα σχέδιά τους θα πρέπει η εργατική δύναμη να κινεζοποιηθεί κι’ άλλο, θα πρέπει τα εργασιακά δικαιώματα να γίνουν χαρτοπόλεμος και οι πραγματικοί όροι διαβίωσης των εργαζομένων να γίνουν ακόμα χειρότεροι. Η συνεργασία μεταξύ των δυο αστικών τάξεων περιγράφεται στο άρθρο 14 της συμφωνίας, όπου γίνεται λόγος για δέσμευση περεταίρω ανάπτυξης της “διασυνδεσιμότητας” στη περιοχή και οικονομικής και επιχειρηματικής συνεργασίας στους τομείς της Ενέργειας, του περιβάλλοντος, της βιομηχανίας, των υποδομών, της διαμετακόμισης εμπορευμάτων και φορτίων, των επενδύσεων, του τουρισμού, του εμπορίου και των μεταφορών, προωθώντας την ευρωατλαντική πολιτική για ενεργειακή απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο: «τα δύο μέρη θα αναπτύξουν και θα ενισχύσουν τη συνεργασία τους όσον αφορά στην Ενέργεια, ιδίως διά της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων) και όσον αφορά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπισθούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο». (Ταξική Αντεπίθεση: Σχετικά με τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ και την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων, Ιούνιος 2018).

– Πατώντας πάνω στην ανάδειξη του «ονοματολογικού ζητήματος» ο εθνικιστικός εσμός (αν και διασπασμένος) κατάφερε να βγει στην επιφάνεια, κατακτώντας μαζικό ακροατήριο μέσω συλλαλητηρίων. Μέσα σ’ αυτή τη μαζική εθνικιστική εξαλλοσύνη βρήκαν μπόλικο οξυγόνο να αναπνεύσουν διάφορες φασιστικές και νεοναζιστικές γκρούπες, οι οποίες το αμέσως προηγούμενο διάστημα βρίσκονταν υπό καθεστώς πίεσης και αλληλοφαγωμάρας. Στο πλαίσιο αυτό οι φασίστες πραγματοποίησαν τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia στη Θεσσαλονίκη, αλλά και επιθέσεις εναντίον καταλήψεων και αγωνιστών (ΕΚΧ Σχολείο, θέατρο Εμπρός, κατάληψη ΠΙΚΠΑ, επίθεση σε τούρκους αλληλέγγυους στον κομμουνιστή απεργό πείνας Τουργούντ Καγιά). Σε ένα άλλο επίπεδο, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια δημιούργησαν έναν πόλο επανασυσπείρωσης στα δεξιά της ΝΔ, σε ένα χώρο που μετά τη χρεοκοπία του ΛΑΟΣ αναζητά ευκαιρία συμπαγούς πολιτικής έκφρασης με σκοπό να λειτουργήσει ως νέα ακροδεξιά τσόντα του αστικού πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, οι πολιτικές διεργασίες σε αυτόν το χώρo ανάμεσα στη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή είναι μακροχρόνιες και με ασαφή αποτελεσματικότητα.

– Από κινηματικής πλευράς υπήρξε θετικό το αντιφασιστικό αντανακλαστικό, το οποίο δημιούργησε ισχυρό ανάχωμα στην επιθετική προέλαση του εθνικισμού. Εκατοντάδες συντρόφισσες και σύντροφοι είτε με δημόσιες συγκεντρώσεις είτε με περιφρουρήσεις γειτονιών, καταλήψεων και αυτό-οργανωμένων χώρων κατάφεραν να σπάσουν τον εθνικιστικό μονόλογο στη δημόσια σφαίρα και να δώσουν ένα μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης ενάντια στον ρατσισμό, το μίσος και τον φασισμό. Την ίδια ώρα, όμως, εκφράστηκαν μεγάλες πολιτικές αδυναμίες, καθώς μεγάλα κομμάτια του κινήματος περιορίστηκαν στον αντανακλαστικό αντιφασισμό, χωρίς να εμβαθύνουν στα βασικά επίδικα της συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν έλειψαν και οι φωνές που ομολογημένα ή ανομολόγητα έκλεισαν το μάτι στην κυβέρνηση, στηρίζοντας (φανερά ή με μισόλογα) τη συμφωνία των Πρεσπών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η Ταξική Αντεπίθεση από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή προσπάθησε να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερες κινηματικές δυνάμεις, μέσα από ανοιχτές διαδικασίες συνδιαμόρφωσης. Το πολιτικό πλαίσιο που έβαλε η ΤΑ επεκτάθηκε πέρα από τον αναγκαίο, αλλά περιορισμένο, αντανακλαστικό αντιφασισμό, βάζοντας στη δημόσια σφαίρα έναν αγώνα σε δυο μέτωπα: Από τη μία ενάντια στη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ και την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων και από την άλλη ενάντια στον εθνικιστικό και φασιστικό παροξυσμό. Τον αγώνα αυτό τον είδαμε ως ενιαίο και αδιαίρετο, όπως πολλάκις επισημάναμε ο εθνικισμός και ο αστικός κοσμοπολιτισμός είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Θεωρούμε πως παρά τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, η μάχη που δόθηκε αυτό το διάστημα άφησε μια πλούσια παρακαταθήκη αγώνα και μια ευκαιρία να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Ο αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας συνεχίζεται! Ανταπόκριση από την απεργιακή περιφρούρηση του Factory Outlet, Κυρ.20/1

Την Κυριακή 20/1, ημέρα πανελλαδικής απεργίας στον κλάδο του εμπορίου, συνάδελφοι και συναδέλφισσες από το εμπόριο καθώς και εργατικά σωματεία, συνελεύσεις και συλλογικότητες που συμμετέχουν στο «Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα απελευθερωμένα ωράρια» πραγματοποιήσαμε απεργιακή συγκέντρωση και περιφρούρηση στο Factory Outlet της οδού Πειραιώς στο Ρέντη. Η κινητοποίησή μας έρχεται ως συνέχεια της εργατικής συγκέντρωσης που πραγματοποιήσαμε στον ίδιο χώρο δουλειάς την Τετάρτη 2/1, ημέρα κατ’ έθιμον κλαδικής αργίας εδώ και δεκαετίες στον κλάδο του εμπορίου. Στην συγκεκριμένη κινητοποίηση στις 2/1, οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας εξέφραζαν μαζικά και οργανωμένα την αντίθεσή τους στην μεθόδευση της εργοδοσίας που εδώ και 3 χρόνια κλέβει την αργία μας. Στην εργατική συνέλευση που πραγματοποιήθηκε αποφασίστηκε επίσης η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να υπερασπιστούν έμπρακτα το δικαίωμα στην κυριακάτικη αργία.

Με βάση αυτή την απόφαση, ζητήσαμε από τα κλαδικά/επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου να κηρύξουν και να προετοιμάσουν έγκαιρα την απεργία της 20/1, προχωρήσαμε σε μια σειρά ενημερωτικών παρεμβάσεων σε χώρους δουλειάς (πχ.Ερμού, Factory Outlet κ.α) ενημερώνοντας για την απεργία και προετοιμάζοντας με συναδελφικούς όρους την απεργιακή μας κινητοποίηση.

Η απεργιακή μας περιφρούρηση ξεκίνησε στις 9 το πρωί. Αξίζει να σημειωθεί ότι εξαρχής βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες επιχείρησαν να αμφισβητήσουν τους όρους διεξαγωγής της απεργιακής μας περιφρούρησης είτε με «νουθεσίες» είτε με απόπειρες άσκησης σωματικής βίας εις βάρος συναδέλφων-ισσων που περιφρουρούσαν τις εισόδους του καταστήματος. Και στις 2 περιπτώσεις, οι κατασταλτικές προσπάθειες της αστυνομίας υπό τις εντολές και την ένθερμη υποστήριξη της εργοδοσίας του Factory Outlet έπεσαν στο κενό! Το μήνυμά μας, όπως και σε κάθε απεργιακή μας κινητοποίηση εδώ και 5 χρόνια ήταν σαφές: σε ημέρα απεργία κουμάντο στους χώρους δουλειάς κάνουν οι απεργοί και οι εργαζόμενοι/ες που αγωνίζονται. Αυτοί αποφασίζουν, αυτοί δρουν, αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα χαρακτηριστικά της απεργίας και του αγώνα που διεξάγουν. Η εργοδοσία και οι φρουροί της είναι ξένο σώμα στις εργατικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις! Έτσι, πολύ σύντομα, η αστυνομία και οι εντολείς της, έλαβαν με σαφήνεια και μαχητικότητα το μήνυμα της περιφρούρησής μας.

Στις 10.30 ξεκίνησε η κοινή εργατική συνέλευση εργαζομένων του Factory Outlet με τους συγκεντρωμένους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες από άλλους χώρους δουλειάς καθώς και αλληλέγγυους εργαζόμενους από άλλους κλάδους. Ενώ το κατάστημα άνοιγε στις 11.00, ενημερωθήκαμε ότι η εργοδοσία είχε αρχίσει να ενημερώνει τους συναδέλφους ότι τελικά το Factory Outlet θα παραμείνει κλειστό! Παράλληλα, ενημέρωνε ότι όποιος-α επιθυμεί, μπορεί να εργαστεί «προαιρετικά» στο κατάστημα του αεροδρομίου! Η εργατική συνέλευση συνεχίστηκε αναδεικνύοντας τα παρακάτω στοιχεία:

-την αποφασιστικότητα των συναδέλφων-ισσων να στηρίξουν έμπρακτα την απεργιακή περιφρούρηση του χώρου

-την υπεράσπιση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας και την άρνησή μας να μετακινηθούμε σε άλλον χώρο δουλειάς, απορρίπτοντας τους εκβιασμούς της εργοδοσίας.

-την δημιουργία πανό των συναδέλφων-ισσων του Factory που αναρτήθηκε στην κεντρική είσοδο «Όχι δουλειά την Κυριακή, δικαίωμα στην αργία. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» με την υπογραφή «εργαζόμενοι-ες στο Factory Outlet».

-την ανάγκη να αξιοποιηθούν τα δίκτυα επικοινωνίας μεταξύ συναδέλφων ώστε να υπάρχει διαρκής και σταθερός συντονισμός μας για τα καθημερινά μας προβλήματα

-την ανάγκη να προετοιμαστούμε μπροστά σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο εργοδοτικής επιθετικότητας από την ιδιοκτησία του ομίλου Follie-Follie με αφορμή τα σενάρια πτώχευσής του.

Παράλληλα, έγινε ενημέρωση για την απεργιακή κινητοποίηση που εξελισσόταν ταυτόχρονα στο Public Καλλιθέας από τον Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ) και την εργατική διαδήλωση που οργανώνεται στις 16/2 από εργατικά σωματεία με αιχμή την αύξηση των μισθών και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Αξίζει να σημειώσουμε την στάση της εργοδοσίας διαμέσου της διευθύντριας του εμπορικού, που από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι και μετά το πέρας της απεργιακής συγκέντρωσης, επέλεξε να κρυφτεί εντός του σκοτεινού και άδειου εμπορικού κέντρου παρά να βγει στο φως όπου βρισκόντουσαν οι εργαζόμενοι/ες και να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους.

Ήδη στις 12.00 μ.μ. και ενώ η εργοδοσία του Factory Outlet είχε ανακοινώσει επίσημα το κλείσιμό  του καταστήματος σε εργαζόμενους και πελάτες, ο κύκλος της εργατικής συνέλευσης αποτίμησε την επιτυχία της απεργιακής περιφρούρησης και την σημασία να μεταδοθεί το ελπιδοφόρο μήνυμά της σε όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου.

Αποδείξαμε με τον πιο σαφή και παραστατικό τρόπο ότι οι εργοδότες μας φοβούνται και μας υπολογίζουν περισσότερο απ’ ότι δείχνουν. Αποδείξαμε ότι ο αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας παραμένει πιο επίκαιρος από ποτέ, και ο αγώνας αυτός δίνεται στους χώρους της δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και τις απεργίες. Αποδείξαμε περίτρανα στους εαυτούς μας ότι όταν σκεφτόμαστε ως ομάδες, όταν κυριαρχεί η αλληλεγγύη η συναδελφική, τότε στα αφεντικά φέρνουμε μεγάλη ταραχή! Αποδείξαμε ότι στην ταξική αλληλεγγύη είναι η λύση των προβλημάτων μας, στους συλλογικούς αγώνες η ελπίδα μας.

Συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε αυτό που παραμένει αυτονόητο στο σύνολο του κόσμου της εργασίας: η Κυριακή είναι αργία. Με αγώνες κατακτήθηκε και με αγώνες θα την υπερασπιστούμε.

Κλείνουμε την ανταπόκρισή μας με ένα εκτενές απόσπασμα από την απεργιακή μας ανακοίνωση για την απεργία της 20/1.

“-Δεν αφήνουμε τους νέους συναδέλφους να θεωρούν αυτονόητη την κυριακάτικη εργασία. Μαθαίνουμε συλλογικά τι σημαίνει αργία και γιατί την έχουμε ανάγκη. Οργανωνόμαστε,  ασκούμε συλλογικά το νόμιμο δικαίωμά μας στην απεργία και υπερασπιζόμαστε έμπρακτα όλες τις αργίες μας (Κυριακές, Καθαρή Δευτέρα, 26/12, 2/1, 6/1). Διευρύνουμε και ενισχύουμε τις απεργιακές περιφρουρήσεις των καταστημάτων! Μπλοκάρουμε έμπρακτα την ασυδοσία των εργοδοτών!

– Σκεφτόμαστε ως ομάδες, όχι σαν μονάδες. Ανά μαγαζί, ανά αλυσίδα, ανά πολυκατάστημα, ανά εμπορική ζώνη, δημιουργούμε ορατές ή αόρατες επιτροπές αγώνα. Αξιοποιούμε τις επαφές μας με συναδέλφους-ισσες από άλλα καταστήματα/αλυσίδες/ζώνες και ενημερώνουμε για τα προβλήματά μας και τις μεθοδεύσεις του κάθε εργοδότη. Εκμεταλλευόμαστε τις μετακινήσεις συναδέλφων ώστε να διευρύνουμε το δίχτυ επικοινωνίας και αλληλοενημέρωσης μεταξύ μας. Σπάμε στην πράξη τον κατακερματισμό μας!

-Δεν αφήνουμε κανέναν συνάδελφο/ισσα μόνο/η του/της στην εκδικητικότητα του διευθυντή, στο κλεμμένο ρεπό, την απληρωσιά, την απόλυση. Δεν υπογράφουμε επαίσχυντες ατομικές συμβάσεις και οποιαδήποτε βλαπτική μεταβολή των συμβάσεών μας. Προετοιμαζόμαστε απέναντι σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο μαζικών απολύσεων, επιβολής νέων συμβάσεων, πτώχευσης ή εξαγοράς της επιχείρησης που εργαζόμαστε. Την θέση εργασίας μας την κατακτήσαμε, δεν μας χαρίστηκε. Δίνουμε συλλογική απάντηση στις απαιτήσεις του εργοδότη!

– Απευθυνόμαστε στα σωματεία μας ώστε να στηρίξουν τις αγωνιστικές μας πρωτοβουλίες. Παίρνουμε τον αγώνα και την διεκδίκηση στα χέρια μας. Στηρίζουμε τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες συναδέλφων-ισσών από άλλα καταστήματα με κάθε πρόσφορο μέσο: μεταφέροντας την εμπειρία μας, φέρνοντας σε επαφή συναδέλφους μεταξύ τους, δημοσιοποιώντας τις εργοδοτικές μεθοδεύσεις. Συσπειρωνόμαστε στα σωματεία μας σε αγωνιστική/απεργιακή κατεύθυνση κάνοντας τον αγώνα μας πιο μαζικό, πιο δυναμικό, πιο ανυποχώρητο.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση των ωραρίων και των αργιών είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με βάση τις ανάγκες μας και όχι τα ψίχουλα και τα ψέματα που μοιράζουν τα αφεντικά και τα υπουργεία τους! Δεν θα επιτρέψουμε να μας «φορέσουν» συμβάσεις η εργοδοσία χέρι-χέρι με το υπουργείο Εργασίας που θα μετατρέπουν τη σημερινή κατάσταση σε κανονικότητα με τη «συναίνεση» των εργαζομένων. Για εμάς, συλλογική σύμβαση σημαίνει συλλογική διεκδίκηση! Και στον πυρήνα της συλλογικής διεκδίκησης μας είναι η Κυριακή-αργία και η υπεράσπιση όλων των αργιών μας, η κατάργηση των ωραρίων-λάστιχο και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας (ενοικαζόμενοι σκλάβοι, voucher κ.α.),  οι αυξήσεις στους μισθούς με βάση τις ανάγκες μας και άλλα πολλά που μας έχουν κλέψει ή έχουμε ανάγκη. Αυτούς τους αγώνες δίνουμε, αυτές τις διεκδικήσεις προωθούμε.

Συνάδελφοι-ισσες, κανένα δικαίωμα δεν θα μας χαριστεί, κανένας εργοδότης και καμιά κυβέρνηση δεν θα μας κάνει «σκόντο». Ότι κερδηθεί, θα κερδηθεί με τους αγώνες μας. Και θεωρούμε ότι η μόνη εγγύηση των συμφερόντων μας είναι η συλλογική μας οργάνωση και η αντίσταση στους χώρους της δουλειάς.”

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΡΓΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΗ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑΡΑΧΗ!

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

[αναδημοσίευση από https://orthostasia.wordpress.com]

Την Κυριακή 20 Γενάρη 2019 στις 10πμ οργανώνουμε απεργιακή συγκέντρωση στο Factory Outlet (Πειραιώς 76, Ρέντης).

Η κινητοποίησή μας αυτή γίνεται λίγες ημέρες μετά την εργατική συγκέντρωση / συνέλευση / κινητοποίηση / γιορτή… στο Factory Outlet στις 2/1/19

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ 32, ΟΥΤΕ 8! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ,
ΣΤΙΣ 20 ΓΕΝΑΡΗ (ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ) ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ.

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ,
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Καμία συμμετοχή. Καμία ανοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια.

Πίσω φασίστες – Εμπρός Σύντροφοι!

Ενάντια στον ευρωατλαντικό “ρεαλισμό” και τις νατοϊκές “λύσεις”. Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. Πόλεμο στους αστούς ειρήνη στους λαούς

Μέσα στο προεκλογικό κλίμα, που εγκαινιάστηκε και επίσημα μετά την αποχώρηση από τη μακροβιότερη μνημονιακή συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) του ακροδεξιού συνεταίρου και με την επέκταση της ευρωατλαντικής “ολοκλήρωσης” των δυτικών Βαλκανιών προ των πυλών, μέσω της επικύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών και από το ελληνικό κοινοβούλιο, όλος ο φασιστικός-εθνικιστικός εσμός, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των δοσιλόγων, οι νεο-εθνικόφρονες νατοϊκοί στρατηγοί, οι χουντικοί ρασοφόροι, οι ναζιστές δολοφόνοι του Σαχζατ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα, του Petrit Zifle, ένα χρόνο μετά το περσινό συλλαληλήτηριο-φιάσκο για την “Μακεδονία που είναι μια και είναι ελληνική”, λιγουρεύονται και πάλι το “αθηναϊκο πεζοδρόμιο”.

Ξεχνάνε κάτι: η Αθήνα ήταν, είναι και θα είναι αντιφασιστική.

Διεθνιστική Αντιφασιστική Συγκέντρωση

Κυριακή 20 Ιανουαρίου, Προπύλαια στις 13:00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

*

Κείμενο της Ταξικής Αντεπίθεσης που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του ’18 μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες συγχαίρουν τους πρωθυπουργούς Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ και χαιρετίζουν την ιστορική συμφωνία για την επίλυση της διαφωνίας του ονοματολογικού. Αυτή η επίλυση θα ωφελήσει τις δύο χώρες και θα ενισχύσει την περιφερειακή ασφάλεια και ευημερία.»

Απόσπασμα από ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχετικά με τη συμφωνία Ελλάδας και Β. Μακεδονίας

Την Κυριακή 17 Ιούνη στο χωριό Ψαράδες της Μ. Πρέσπας υπογράφηκε από τους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και της FYROM (πλέον Βόρεια Μακεδονία) Ν. Κοτζιά και Ν. Ντιμιτρόφ, παρουσία των πρωθυπουργών Τσίπρα και Ζάεφ, η πολυπόθητη συμφωνία που διευθετεί το ονοματολογικό ζήτημα της δεύτερης στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων. Βέβαια η λύση του ονοματολογικού ζητήματος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προπέτασμα καπνού για την περαιτέρω προέλαση του κεφαλαίου και την πλήρη πρόσδεση της γείτονος στο άρμα του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλισμού, βάζοντας ακόμα ένα λιθαράκι στην οχύρωση των συμφερόντων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια στο πλαίσιο του οξυμένου ανταγωνισμού με τη Ρωσία και την Κίνα. Εξού και η αποθέωση προς Τσίπρα- Ζάεφ από εκπροσώπους των ΗΠΑ, την εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής Μογκερίνι, τον επίτροπο αρμόδιο για τη διεύρυνση της ΕΕ Χαν, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, τον γερμανό υπουργό εξωτερικών και άλλα πολλά καλόπαιδα.

Κάπως έτσι, σύμφωνα με το άρθρο 2 της συμφωνίας η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει επίσημη πρόσκληση στην κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας για να προχωρήσουν οι ενταξιακές διαδικασίες στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ: «με τη λήψη της γνωστοποίησης της κύρωσης της παρούσας συμφωνίας από το Κοινοβούλιο του δεύτερου μέρους, το πρώτο μέρος (σ.σ. Ελλάδα) χωρίς καθυστέρηση: i) Θα γνωστοποιήσει στον πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην ΕΕ διαπραγματεύσεων του δεύτερου μέρους (σ.σ. Β. Μακεδονία) (…) ii) Θα γνωστοποιήσει στο γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθυνθεί από το ΝΑΤΟ προς το δεύτερο μέρος πρόσκληση ένταξης». Όπως δήλωσε και ο πρωθυπουργός Ζάεφ: «Το ΝΑΤΟ κατέληξε σε ομόφωνη πολιτική απόφαση να συζητήσει επισήμως για την πρόσκληση ένταξης της Μακεδονίας στη συμμαχία, στη Σύνοδο Κορυφής της, αρχές Ιούλη στις Βρυξέλλες».

Όμως για να γίνει κατανοητό πως επιτεύχθηκε η συμφωνία αυτή, καθώς δεν πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία των εμπλεκόμενων μερών όπως διατείνεται ο Τσίπρας, αλλά μετά από προτροπές και πίεση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα πρέπει να ανατρέξουμε τουλάχιστον ένα μίση χρόνο πίσω.

Τον Δεκέμβριο του 2016 στη Βόρεια Μακεδονία πραγματοποιούνται εκλογές οι οποίες και δεν οδηγούν στο σχηματισμό κυβέρνησης. Τον Απρίλιο του 2017 σημειώνονται εκτεταμένα επεισόδια μέσα και έξω από το κοινοβούλιο από δυνάμεις της εθνικιστικής αντιπολίτευσης και μετά από καθοριστική παρέμβαση των αμερικανών, τον Ιούνιο του 2017 σχηματίζεται η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ με τη στήριξη δυο (εκ των τριών) αλβανόφωνων κομμάτων. Δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από αυτό το πλαίσιο και η συνάντηση του Ζάεφ με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ λίγες μέρες μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Β. Μακεδονία. Τότε σημείωνε ο δεύτερος: «Θέλουμε να δούμε τη πΓΔΜ ως μέρος μιας σταθερής περιοχής. Οι πόρτες του ΝΑΤΟ είναι ανοιχτές». Για το ΝΑΤΟ η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας σε αυτό αποτελεί στρατηγική απόφαση στο πλαίσιο της πλήρους στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας – Σερβίας για την εγκατάσταση ρωσικής στρατιωτικής βάσης στην επικράτεια της δεύτερης.

Στην Ελλάδα μεγάλο μέρος τόσο της δεξιάς/ ακροδεξιάς, αλλά κι ένα τμήμα της καθεστωτικής αριστεράς μιλάει για μια συμφωνία η οποία έχει το “σπέρμα” του αλυτρωτισμού καθώς αναγνωρίζεται η μακεδονική γλώσσα και o Μακεδόνας πολίτης. Κι αν για τους πρώτους είναι απόλυτα φυσιολογικό να ταυτίζονται με το βούρκο του δολοφονικού τους παρελθόντος και με τις απηνείς διώξεις που υπέστησαν οι σλαβομεκεδόνες στην Ελλάδα, για τους δεύτερους μόνο να εκπλαγούμε μπορούμε με την επιταχυνόμενη απομάκρυνσή τους από το διεθνισμό και το διαρκές φλερτάρισμά τους με την εθνικιστική αφήγηση. Από τη μία σχηματισμοί σαν την ΚΟΕ και τη ΛΑΕ ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικισμού και από την άλλη το ΚΚΕ διαρρηγνύει οριστικά τους ιστορικούς του δεσμούς με τον σλαβομακεδόνικο λαό, που έχυσε το αίμα του για την απελευθέρωση του τόπου στη λαϊκή εποποιία του 1941-49.

Στην πραγματικότητα, όμως, στη συμφωνία αυτή η Ελλάδα συμμετείχε από θέση ισχύος, τόσο γιατί σαν εθνοκρατικός σχηματισμός είναι υψηλότερα στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό, όσο και γιατί η Βόρεια Μακεδονία είναι αυτή η οποία ωφελείται (έστω και οριακά) περισσότερο από τα επακόλουθα της συμφωνίας (ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ). Η θέση ισχύος του ελληνικού κράτους αποτυπώνεται τόσο στην πρωτοφανή απόφαση για επιβολή συνταγματικής αναθεώρησης στη Β. Μακεδονία όσο και στο άρθρο 7 της συμφωνίας, στο οποίο αναφέρεται ότι ο όρος “Μακεδονία” και “Μακεδόνας” έχει διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο για τις δυο χώρες. Για τη μεν Ελλάδα αναφέρεται «ο ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα έως σήμερα», για τη δε Βόρεια Μακεδονία αναφέρεται «η επικράτεια, η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά, διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο παραπάνω εδάφιο (σσ για την Ελλάδα)». Αναφορικά με τη γλώσσα, πράγματι ως επίσημη ορίζεται η Μακεδονική γλώσσα, συμπληρώνει όμως η συμφωνία ότι αυτή ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών, ενώ σημειώνεται πως «η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά του Δεύτερου Μέρους (σ.σ. της Β. Μακεδονίας) δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους(της Ελλάδας)».

Στην πράξη η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ αποτελεί το boarding pass για την επιβίβαση της Βόρειας Μακεδονίας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οι λαοί και από τις δυο πλευρές των συνόρων δεν έχουν τίποτα το θετικό να προσβλέπουν από αυτή. Άλλωστε το πρόσφατο παρελθόν το αποδεικνύει περίτρανα. Η συμμετοχή σε τέτοιου είδους σχηματισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) μόνο ανασφάλεια και πολέμους έχει να προσφέρει, σε αντίθεση με όσα διατείνεται στην ανακοίνωσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Η συμφωνία αυτή εντείνει την εξάρτηση και στις δυο χώρες και τις “μπλέκει” πιο βαθειά στα ιμπεριαλιστικά “παιχνίδια” στην περιοχή των Βαλκανίων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποθήκη όπλων και σε ένα μεγάλο αεροδρόμιο για το ΝΑΤΟ, ότι η κυβέρνηση έχει σπείρει νατοϊκές βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα και ότι στη Σούδα ελλιμενίζονται και από εκεί ξεκινάνε τα αεροσκάφη που “διασφαλίζουν την τάξη και αποκαθιστούν την ειρήνη” στη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, για το ελληνικό κεφάλαιο η συμφωνία είναι ένας βατήρας για μια νέα βαλκανική εξόρμηση, σε ένα “φιλικότερο” πλέον περιβάλλον.

Οι αστικές τάξεις των δυο χωρών και το πολιτικό τους προσωπικό προσβλέπουν στη συμφωνία αυτή τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, βλέπουν δολάρια και ευρώ να ρέουν, αγωγούς φυσικού αερίου να χτίζονται. Όμως για να πραγματοποιηθούν τα σχέδιά τους θα πρέπει η εργατική δύναμη να κινεζοποιηθεί κι’ άλλο, θα πρέπει τα εργασιακά δικαιώματα να γίνουν χαρτοπόλεμος και οι πραγματικοί όροι διαβίωσης των εργαζομένων να γίνουν ακόμα χειρότεροι.

Η συνεργασία μεταξύ των δυο αστικών τάξεων περιγράφεται στο άρθρο 14 της συμφωνίας, όπου γίνεται λόγος για δέσμευση περεταίρω ανάπτυξης της “διασυνδεσιμότητας” στη περιοχή και οικονομικής και επιχειρηματικής συνεργασίας στους τομείς της Ενέργειας, του περιβάλλοντος, της βιομηχανίας, των υποδομών, της διαμετακόμισης εμπορευμάτων και φορτίων, των επενδύσεων, του τουρισμού, του εμπορίου και των μεταφορών, προωθώντας την ευρωατλαντική πολιτική για ενεργειακή απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο: «τα δύο μέρη θα αναπτύξουν και θα ενισχύσουν τη συνεργασία τους όσον αφορά στην Ενέργεια, ιδίως διά της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων) και όσον αφορά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπισθούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Η συνεργασία μεταξύ των δυο αστικών τάξεων, στο πλαίσιο των σχεδιασμών για τη γεωστρατηγική αναβάθμισή τους μέσω του βαθέματος της συμμετοχή τους στους οξυμένους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, επιταχύνεται το τελευταίο διάστημα μετά την ανατροπή της εθνικιστικής κυβέρνησης Γκρούεφσκι τον Ιανουάριο του 2016 και την τοποθέτηση του σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ στον πρωθυπουργικό θώκο ένα χρόνο αργότερα. Ήδη μέσα σ’ αυτό το διάστημα οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των δύο χωρών αυξήθηκαν κατά 14,7%, ενώ δρομολογείται για το 2019 η έναρξη της κατασκευής του διασυνδετήριου αγωγού φυσικού αερίου Ελλάδας – Βόρειας Μακεδονίας. Ταυτόχρονα, δρομολογείται και η επαναλειτουργία του ανενεργού πετρελαιαγωγού Θεσσαλονίκη – Σκόπια. Τον αγωγό διαχειρίζεται ο όμιλος «ΒΑΡΔΑΧ ΑΕ» (Vardax SA), στον οποίο συμμετέχει σε ποσοστό 80% η ΕΛΠΕΤ – ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ Α.Ε. (θυγατρική της ΕΛΠΕ σε ποσοστό 63%) και κατά 20% το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας.

Την ίδια ώρα η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ άνοιξε στην πράξη το καπάκι για να ξεχυθεί ο φασιστικός βόθρος, αναμοχλεύοντας τα εθνικιστικά πάθη και στις δυο χώρες. Ο εμπρησμός της κατάληψης Libertatia στη Θεσ/νίκη από φασίστες και χουλιγκάνους, που έδρασαν με την κάλυψη του εσμού της σύγχρονης εθνικοφροσύνης, αλλά κι ένα πλήθος ανάλογων επιθέσεων που ακολούθησαν στο “περιθώριο” των εθνικιστικών συλλαλητηρίων (ΕΚΧ Σχολείο, θέατρο Εμπρός, κατάληψη ΠΙΚΠΑ, επίθεση σε τούρκους αλληλέγγυους στον κομμουνιστή απεργό πείνας Τουργούντ Καγιά) είναι ένα δείγμα για το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φαινομενικά γραφικό χαφιεδότσουρμο του εθνικού κορμού. Ωστόσο, θα ήταν τεράστιο σφάλμα να περιορίσουμε την κίνησή μας στα στενά όρια ενός απλοϊκού αντανακλαστικού αντιφασισμού, καθώς η συμφωνία για το ονοματολογικό έχει ευρύτερες προεκτάσεις και συνέπειες, αφού αποτελεί ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και των οξυμένων ανταγωνισμών. Όπως γράφαμε στην ανακοίνωση ενάντια στην εθνικιστική φιέστα της 4ης Φλεβάρη: «Αυτή η αναμόχλευση των εθνικισμών, που προκύπτει αντικειμενικά από τις κινήσεις αυτές, δεν είναι ένα απλό τοπικό ζήτημα, αλλά λαμβάνει χώρα στο φόντο του σκληρού ανταγωνισμού ΗΠΑ – Ρωσίας στην περιοχή των Βαλκανίων. Από τη μια πλευρά, οι ΗΠΑ έχοντας δυνατά ερείσματα στην περιοχή μετά την πτώση του λεγόμενου “ανατολικού μπλοκ” δημιουργούν γεωπολιτικές, οικονομικές, ενεργειακές και διπλωματικές συμμαχίες με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο και τον περιορισμό της ρωσικής διείσδυσης στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ κάνει ακόμα πιο εμφανή την παρουσία του στα Βαλκάνια, επενδύοντας σε κράτη όπως η Αλβανία, το Κόσοβο, η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Σε αυτή τη συγκυρία, και δεδομένης της ρήξης των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία, οι αμερικάνοι -όπως φαίνεται μεταξύ άλλων και από τη δημιουργία νέας στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη- θεωρούν ως κομβικό το ρόλο της Ελλάδας, αφού σύμφωνα με τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, η Ελλάδα είναι ένας “ευέλικτος γεωπολιτικός μεντεσές”. Από την πλευρά της η Ρωσία ενισχύει τη διείσδυσή της στη Σερβία και τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, ενώ διατηρεί ισχυρά φιλορωσικά ερείσματα σε άλλα κράτη (όπως το Μαυροβούνιο), προσπαθώντας να ανατρέψει το συσχετισμό δύναμης στην περιοχή. Σε αυτό το φόντο των οξύτατων ανταγωνισμών η είσοδος της FYROM στο ΝΑΤΟ είναι επιτακτική για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ. Αντικειμενικά, λοιπόν, το “ονοματολογικό” ζήτημα εγείρει για ακόμα μια φορά τα εθνικιστικά πάθη ανάμεσα στις δυο συμμαχικές χώρες, την Ελλάδα και τη FYROM. Κάπως έτσι, μαζί με τα γεράκια του αστικού κοσμοπολιτισμού εμφανίζονται και οι βρικόλακες του εθνικισμού».

Απέναντι στα σχέδια της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών πατρώνων της, οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι πρέπει να οργανωθούν και να αντιταχθούν σε κάθε σχέδιο που σπέρνει το δηλητήριο του εθνικισμού, που πυκνώνει τα σύννεφα του πολέμου. Ενάντια, λοιπόν, στα γεράκια και τους βρικόλακες του κοσμοπολιτισμού και του εθνικισμού έχουμε το επαναστατικό καθήκον σχηματοποίησης ενός διεθνιστικού πόλου, ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα σταθεί ανάχωμα στους επικίνδυνους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς και θα προωθήσει τη φιλία και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών.

Μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να βάλει φρένο στη επέλαση του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να αντιταχθεί στην διπλή κυριαρχία της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και να κάνει το επόμενο στέρεο βήμα. Ένα βήμα πιο κοντά στην οργάνωση της τάξης μας, ένα βήμα πιο κοντά στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ – ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Μέσα στο προεκλογικό κλίμα, που εγκαινιάστηκε και επίσημα μετά την αποχώρηση από τη μακροβιότερη μνημονιακή συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) του ακροδεξιού συνεταίρου και με την επέκταση της ευρωατλαντικής “ολοκλήρωσης” των δυτικών Βαλκανιών προ των πυλών, μέσω της επικύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών και από το ελληνικό κοινοβούλιο, όλος ο φασιστικός-εθνικιστικός εσμός, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των δοσιλόγων, οι νεο-εθνικόφρονες νατοϊκοί στρατηγοί, οι χουντικοί ρασοφόροι, οι ναζιστές δολοφόνοι του Σαχζατ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα, του Petrit Zifle, ένα χρόνο μετά το περσινό συλλαληλήτηριο-φιάσκο για την “Μακεδονία που είναι μια και είναι ελληνική”, λιγουρεύονται και πάλι το “αθηναϊκο πεζοδρόμιο”.

Ξεχνάνε κάτι: η Αθήνα ήταν, είναι και θα είναι αντιφασιστική.

Εν’ όψει του εθνικιστικού συλλαλητηρίου της Κυριακής 20 Γενάρη στο Σύνταγμα, καλούμε τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις του κινήματος σε συσπείρωση για τη συνδιοργάνωση διεθνιστικής-αντιφασιστικής κινητοποίησης.

Συνέλευση: Τετάρτη 16 Γενάρη στις 18.00 στο ΕΜΠ (κτ.Γκίνη)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Κείμενο της Ταξικής Αντεπίθεσης που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του ’18 μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών: Σχετικά με τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ και την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων

ΣΑΧΖΑΤ ΛΟΥΚΜΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΝΙΚΙΕΤΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜOΣ

Στις 17 Γενάρη συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη δολοφονία του μετανάστη-εργάτη από το Πακιστάν Σαχζάτ Λουκμάν, το 2013 στα Πετράλωνα από τους χρυσαυγίτες Χρήστο Στεργιόπουλο και Διονύση Λιακόπουλο.

Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς και το υπόλοιπο ναζιστικό τάγμα εφόδου της Νίκαιας δολοφονούσαν εξίσου θρασύδειλα στο Κερατσίνι τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα.

Το αίμα δεν είναι νερό, η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι.

6 χρόνια μετά, οι λόγοι για να πολεμάμε τα πιστότερα (δήθεν “αντισυστημικά”) μαντρόσκυλα του κεφαλαίου, του κράτους του και του παρακράτους του, είναι όλοι ακόμα εδώ: στις 25 του περασμένου Νοέμβρη, ο μετανάστης εργάτης γης από την Αλβανία Petrit Zifle δολοφονήθηκε στη Λευκίμη της Κέρκυρας από τον χρυσαυγίτη Δημήτρη Κουρή επειδή δεν έσκυψε το κεφάλι μπροστά στο εθνικιστικό παραλήρημα του ναζιστή δολοφόνου.

Μέσα στη σημερινή συγκυρία, με τα σύννεφα ενός γενικευμένου πολέμου να πυκνώνουν απειλητικά πάνω από τη Μεσόγειο, με το φασισμό του 21ου αιώνα να σηκώνει απειλητικά κεφάλι στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο και τη χώρα ν’ αποτελεί ήδη Ειδική Οικονομική Ζώνη, πολεμικό νατοϊκό ορμητήριο και τον πλέον υπάκουο “εταίρο” των ΗΠΑ στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, αφού μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών ανοίγει το δρόμο για την ολοκλήρωση της ευρωατλαντικής επέκτασης στα δυτικά Βαλκάνια, οι ναζιστές του Μιχαλολιάκου, εν αναμονή της έκβασης της πολύχρονης δίκης τους και προβάροντας τα προεκλογικά κοστούμια της “σοβαρής ΧΑ”, εκμεταλλευόμενοι μαζί με όλο το φασιστικό εσμό της νεο-εθνικοφροσύνης την ανακίνηση του “μακεδονικού ζητήματος”, χύνουν ρατσιστικό και πολεμοκάπηλο δηλητήριο και θέτουν στο στόχαστρό τους μετανάστες, πρόσφυγες, απεργούς, αγωνιστές, “διαφορετικούς”, καταλήψεις και άλλους κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους.

6 χρόνια μετά τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν: δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ – ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Δευτέρα 14 Γενάρη στις 9:00 στο Εφετείο Αθηνών

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Σάββατο 19 Γενάρη στις 12.00 στην πλ. Μερκούρη στα Πετράλωνα.

Tαξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στις 10 και 11 Γενάρη αναμένεται να πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα η γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ, η πολιτική προϊστάμενη δηλαδή της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας. Η επίσκεψη αυτή δεν αποτελεί ένα εθιμοτυπικό γεγονός και παρόλο που δεν αναμένεται να υπάρξουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις, θα λειτουργήσει για μια ακόμα φορά ως ευθεία πολιτική παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Το περιεχόμενο της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου περιλαμβάνει τα δυο βασικά ζητήματα άμεσου ενδιαφέροντος τόσο του ευρωπαϊκού όσο και του γερμανικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή αφενός την παροχής στήριξης στην ελληνική κυβέρνηση, την διατήρηση της απρόσκοπτης συνέχισης εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων και τήρησης των πρωτογενών πλεονασμάτων και αφετέρου τη διασφάλιση της επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Ουσιαστικά, αυτό που επιχειρείται μέσω της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου είναι η παροχή εχέγγυων από σύσσωμη την αστική εκπροσώπηση ότι η Ελλάδα δεν θα σταθεί εμπόδιο στην νατοϊκή ολοκλήρωση της γείτονος. Η ανάμειξη του ευρωπαϊκού και δη του γερμανικού παράγοντα στα εσωτερικά της Ελλάδας δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο της τρέχουσας περιόδου, αλλά καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της πολιτικής φυσιογνωμίας που απέκτησε η χώρα σε όλη τη μεταδικτατορική περίοδο.

Από τις ντιρεκτίβες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, που διέλυσαν την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα και τα προγράμματα ΕΣΠΑ, μέχρι την επιβολή των μνημονίων, την πλήρη αποσάρθρωση των εργατικών κεκτημένων και την καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο είχε τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση των πολιτικών κατευθύνσεων στο εσωτερικό της χώρας –αλλά όχι τον μόνο καθώς οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονταν πάντα σε συμφωνία με το αμερικανικό κεφάλαιο.

Έτσι λοιπόν η γερμανίδα καγκελάριος έρχεται στην Αθήνα, για πρώτη φορά μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ το 2015, για να συγχαρεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τα πεπραγμένα της. Άλλωστε τώρα το “κλίμα έχει αλλάξει” και η Μέρκελ δεν είναι πλέον ανεπιθύμητη, όπως δήλωναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προ κυβερνητικών αξιωμάτων. Αντίστοιχα και η κυβέρνηση έχει “σοβαρευτεί” μετά το 1^ο εξάμηνο του 2015 και των δήθεν διαπραγματεύσεων και “κόκκινων γραμμών” επιβεβαιώνοντας έτσι το ρόλο της και τη στήριξη που της παρείχε η ντόπια και ξένη αστική τάξη και ακολουθώντας πλέον πιστά τις επιταγές των ευρωπαϊκών και ευρω-ατλαντικών διευθυντηρίων.

Την ίδια ώρα που οι άνεργοι συνεχίζουν να συνωστίζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ, τα σχολεία και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, οι εργαζόμενοι βιώνουν για άλλη μια χρονιά την ανασφάλεια, οι τράπεζες παρά τα συνεχή μέτρα στήριξης τους και την άρση των capital controls συνεχίζουν να μην μπορούν να ανακάμψουν· η γερμανίδα καγκελάριος έρχεται στην Αθήνα προκειμένου να στηρίξει την ελληνική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, έρχεται να στηρίξει τις δικές της –και των υπόλοιπων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών– επιλογές, των αντιλαϊκών μέτρων και της ακραίας μεταφοράς πλούτου από τις περιφερειακές χώρες στο ευρωπαϊκό κέντρο. Πέραν όμως της στήριξης των μέχρι τώρα πεπραγμένων της κυβέρνησης η Μέρκελ θέλει να διασφαλίσει και τη συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, να “κρούσει των κώδωνα του κινδύνου” για τυχόν συνέπειες που θα υπάρξουν σε περίπτωση που η χώρα δεν συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Eurogroup της 21^ης Ιούνη για “ενισχυμένη επιτήρηση” και πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060.

Αν λοιπόν οι δηλώσεις στήριξης της ελληνικής δημοσιονομικής προσαρμογής αποτελούν το καρότο, τότε η αναιμική ανάπτυξη της οικονομίας μετά και την “έξοδο” από τα μνημόνια στις 21 Αυγούστου, αλλά και η διαρκής κρίση των ελληνικών τραπεζών αποτελούν το μαστίγιο προς την κυβέρνηση.

Αν το πρώτο ζητούμενο (όχι με σειρά σημαντικότητας) της επίσκεψης Μέρκελ είναι να συγχαρεί την κυβέρνηση για το “έργο” της –χωρίς βέβαια να ξεχάσει και τις προηγούμενες κυβερνήσεις των “δικών” της Σαμαρά-Βενιζέλου, Παπαδήμου, Παπανδρέου– το δεύτερο ζητούμενο αποτελεί η διασφάλιση της επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών. Η Μέρκελ έρχεται λοιπόν και για να “τραβήξει το αυτί” της αντιπολίτευσης για τη μη “συνεπή” της στάση αναφορικά με την υπερψήφιση της συμφωνίας.

Άλλωστε ο δρόμος είχε ανοίξει μετά το δημοψήφισμα στη Μακεδονία στις 30 Σεπτέμβρη, τότε που η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε ότι «Οι ΗΠΑ χαιρετίζουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Δημοκρατία της Μακεδονίας την 30ή Σεπτεμβρίου, κατά το οποίο οι πολίτες εξέφρασαν την υποστήριξή τους για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεχόμενοι τη συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ Μακεδονίας και Ελλάδας.»

Η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών αποτελεί για τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βασικό πυλώνα της στρατηγικής της διεύρυνσής τους και βασική στρατηγική τόσο στα πλαίσια της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας με τη δημιουργία νατοϊκών βάσεων στη Μακεδονία και την μετατροπή της Ελλάδας σε αποθήκη όπλων και αεροδρόμιο του ΝΑΤΟ, όσο σε οικονομικό επίπεδο με τη δημιουργία επενδύσεων και από τις δυο πλευρές των συνόρων.

Η στάση όμως της αντιπολίτευσης και κυρίως της ΝΔ ενδέχεται να βάλει σε κίνδυνο τη στρατηγική των ευρω-ατλαντικών διευθυντηρίων, άλλωστε επί της ουσίας οι όποιες κοκορομαχίες και δήθεν διαξιφισμοί μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το ονοματολογικό δεν είναι τίποτε άλλο παρά προπέτασμα καπνού, μιας και κανείς τους δεν διαφωνεί με το επίδικο της συμφωνίας, που δεν είναι άλλο από την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και τις μπίζνες στα Βαλκάνια.

Αντιλαμβανόμενοι τα περιεχόμενα της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα σαν τους βασικούς αρμούς της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού για την ευρύτερη περιοχή, καλούμαστε να της προσδώσουμε και τα νοήματα που της αντιστοιχούν.

Μια δυναμική υποδοχή της γερμανίδας καγκελαρίου μπορεί να συμπυκνώσει τους βασικούς στόχους ενός σύγχρονου επαναστατικού κινήματος· της εναντίωσης στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο αφενός και της πάλης ενάντια στη οικονομική λεηλασία και τον κοινωνικό εκφασισμό αφετέρου. Όμως αυτό μονάχα δεν αρκεί, πρέπει να ξαναπιάσουμε, συλλογικά, το νήμα τόσο των αντι-ιμπεριαλιστικών όσο και των αντιμνημονιακών αγώνων, να εντοπίσουμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας και να χαράξουμε –και να υπηρετήσουμε– μια επαναστατική στρατηγική που θα (ξανά)δώσει όραμα, τόσο στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα όσο στο ευρύτερο κίνημα. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να αποτελέσει η επίσκεψη Μέρκελ εφαλτήριο ανασυγκρότησης του λαϊκού αντι-ιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Η Ε.Ε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΏΝ

Ενάντια στην επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα

Διαδήλωση Πέμπτη 10 Γενάρη, Προπύλαια 18.00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Το πρωί της Τετάρτης 2/1 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εργατική συγκέντρωση έξω από το Factory Outlet της Πειραιώς που καλέστηκε από τους «εργαζόμενους-ες στον κλάδο του εμπορίου» και τα σωματεία, τις συνελεύσεις και συλλογικότητες που συμμετέχουν στο «Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια».

Ήδη από τις 9 το πρωί, οι συγκεντρωμένοι τοποθετήσαμε τα πανό μας στην κεντρική είσοδο του καταστήματος, ενώ οι πόρτες του ήταν ανοικτές και εντός του βρίσκονταν μόνο η διευθύντρια του καταστήματος Πετρίδου και καμιά 15αρα…αστυνομικοί! Στις 9.30 π.μ., μισή ώρα πριν το δημόσιο κάλεσμα της συγκέντρωσης, είχε ήδη ξεκινήσει στο πάρκινγκ του καταστήματος μπροστά στην κεντρική είσοδο η ανοιχτή συνέλευση των εργαζομένων του Factory Outlet με τους συγκεντρωμένους η οποία διήρκησε ως τις 11.30 π.μ. Στο μεγάλο κύκλο της εργατικής συνέλευσης που στήθηκε είχαμε την πολύτιμη ευκαιρία να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ενημερώσεις και αγωνίες και κυρίως να δημιουργήσουμε το δικό μας έδαφος οργάνωσης και συντονισμού των εργαζομένων. Ήδη, στο ξεκίνημα της συνέλευσης, μας ήρθε το θετικό μήνυμα ότι τελικά τα Empoli Outlet σε Νέα Ιωνία και Περιστέρι παρέμειναν κλειστά παρά την αρχική πρόθεση του εργοδότη Παπαϊωάννου. Οι 150 συνάδελφοι και συναδέλφισσες του Factory Outlet με τη συλλογική τους διάθεση και στάση διέψευσαν τις ορέξεις της εργοδοσίας που τους ήθελε να προσέρχονται στη δουλειά σε ημέρα παραδοσιακής αργίας μόνοι, φοβισμένοι και με σκυμμένο το κεφάλι. Από τα πρώτα λεπτά της συνέλευσης αποφασίστηκε να υπάρξει συλλογική στάση απέναντι στον εκβιασμό της εργοδοσίας η οποία επιχειρούσε να ανοίξει το κατάστημα χωρίς…υπαλλήλους και με την ισχυρή παρουσία αστυνομίας εντός του καταστήματος. Μάλιστα, στις 10 π.μ, ώρα ανοίγματος του καταστήματος, τη συνέλευσή μας σημάδεψε ένα αυθόρμητο, ηχηρό γέλιο όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα του Factory το ηχογραφημένο μήνυμα καλωσορίσματος των πελατών ενώ μέσα στο κατάστημα ήταν η διεύθυντρια, η αστυνομία και μια χούφτα πελάτες, ενώ το σύνολο των συναδέλφων βρισκόταν εκτός καταστήματος! Όταν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες αντιληφθούν την συλλογική τους δύναμη, οι «βασιλιάδες», η εργοδοσία εν προκειμένω, φαίνονται τόσο γυμνοί και αστείοι συνάμα…

Κατά την διάρκεια της συνέλευσης  η οργή για την κλοπή των αργιών μας μαζί με το αίσθημα της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων-ισσων μετατράπηκε σε απόφαση για ολιγόωρη παραμονή εκτός του καταστήματος ως ένδειξη συλλογικής αντίστασης στον τσαμπουκά των εργοδοτών. Παράλληλα, τονίστηκε η διαρκής ανάγκη για συσπείρωση και συντονισμό των συναδέλφων, ώστε να υπερασπιστούμε συλλογικά και αποτελεσματικά όσα μας κλέβουν οι εργοδότες αλλά και όσα μας ανήκουν. Διατυπώθηκε η ανάγκη να υπερασπιστούμε συλλογικά και απεργιακά την κυριακάτικη αργία ξεκινώντας από την επόμενη εργάσιμη Κυριακή στις 20 Γενάρη και υπερασπιζόμενοι-ες πρακτικά και το δικαίωμα μας στην απεργία. Ουσιαστικά, η εργατική συνέλευση του Factory Outlet στις 2/1 αποτελεί την πιο οργανωμένη και εκκωφαντική προσπάθεια των συναδέλφων-ισσων στο εμπόριο να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας και να οργανώσουν την απεργία στις 20/1. Γιατί ο αγώνας να πάρουμε πίσω τις Κυριακές και τις αργίες μας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσπάθειας των εργαζομένων του κλάδου να αντεπιτεθούν οργανωμένα και μαχητικά στις ορέξεις των εργοδοτών.

Καθόλη την διάρκεια της συνέλευσης μοιράζονταν ανακοινώσεις στους επίδοξους πελάτες που προσέρχονταν και τους καλούσαν να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα μας. Στην πλειονότητά των περιπτώσεων και μπροστά στο θέαμα της μαζικής εργατικής συνέλευσης εντός του πάρκινγκ οι πελάτες αποχωρούσαν. Εντός του καταστήματος η εργοδοσία είχε ζώσει όλα τα περίπτερα του καταστήματος με κόκκινες κορδέλες, ένδειξη ότι το περίπτερο ήταν κλειστό, με αποτέλεσμα το Factory Outlet να μετατραπεί σε …εργοτάξιο χωρίς προσωπικό! Ταυτόχρονα, η διευθύντρια Πετρίδου, για άλλη μια φορά, επιδόθηκε σε απίστευτες μεθόδους εργοδοτικού εκβιασμού και απειλών. Μεταξύ αυτών πρόλαβε να παρενοχλήσει τηλεφωνικά δεκάδες συναδέλφους απειλώντας τους να προσέλθουν στο κατάστημα, να επικοινωνήσει με επιμέρους εταιρείες ρουφιανεύοντας την απουσία συναδέλφων από τα πόστα τους, να ζητήσει από εταιρείες μετακίνηση προσωπικού από το Factory του Αεροδρομίου, ώστε να λειτουργήσει το κατάστημα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το που θα μπορούσε να φτάσει με την πάροδο του χρόνου; Μήπως στην βίαιη προσαγωγή των συναδέλφων στον χώρο δουλειάς με την βοήθεια της αστυνομικής δύναμης που’ χε καλέσει από νωρίς το πρωί; Ποιος ξέρει… Αυτό που σίγουρα πρέπει να ξέρει η διεύθυνση του εμπορικού είναι ότι με τις πράξεις της και πέρυσι τον Γενάρη αλλά και φέτος το μόνο που καταφέρνει είναι να εξοργίζει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους/ες.

Η συνέλευση των εργαζομένων τελείωσε στις 11.30 π.μ., οπότε και αποφασίστηκε η μαζική μας είσοδο στο κατάστημα, ώστε να πραγματοποιηθεί μια εργατική διαδήλωση στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος. Όλοι και όλες συνταχθήκαμε πίσω από το πανό που έγραφε «τα εργατικά συμφέροντα βάζουμε μπροστά! Να πάρουμε πίσω τις αργίες μας!» και μπήκαμε στο κατάστημα φωνάζοντας συνθήματα, όπως «η αλληλεγγύη η συναδελφική στα αφεντικά φέρνει ταραχή», «με αγώνες έχει γίνει η Κυριακή αργία, δεν θα τη χαρίσουμε στην εργοδοσία», «στο factory οι συνάδελφοι παλεύουνε μαζί, Κυριακή και αργία κλειστό το μαγαζί», «σκεφτείτε ως εργάτες και όχι σαν πελάτες, και στ’ αφεντικά μην κάνετε τις πλάτες». Διαδηλώσαμε στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος μπροστά στα απορημένα βλέμματα των λιγοστών πελατών και τα χαμόγελα των συναδέλφων-ισσων μας. Η μαζική και οργανωμένη είσοδος μας στο κατάστημα έκανε σαφές ότι κανένας συνάδελφος δεν είναι μόνος του, καμία συναδέλφισσα δεν είναι μόνη της. Καταφέραμε και σκεφτήκαμε ως ομάδα και όχι ως μονάδα! Και αποδείξαμε στους εαυτούς μας αλλά και στα αφεντικά ότι χωρίς εμάς κανένα κατάστημα δεν λειτουργεί, κανένα ταμείο δε γεμίζει. Όσο παραμένουμε ενωμένοι, παραμένουμε και δυνατοί.

Η παρέμβασή μας συνεχίστηκε μέχρι και τις 12.15 μ.μ. στην είσοδο του καταστήματος μοιράζοντας ανακοινώσεις προς τους πελάτες με ξεκάθαρο μήνυμα «Κυριακές, νύχτες, αργίες, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ».

Επόμενο βήμα η έγκαιρη οργάνωση της απεργίας στο εμπόριο την Κυριακή 20 Γενάρη. Έχουμε πολλά να διεκδικήσουμε, έχουμε πολλά να πάρουμε πίσω. Έχουμε ανάγκη πολλά περισσότερα απ’ όσα μοιράζουν οι εργοδότες. Και θα τα κερδίσουμε.

Καλούμε τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία στο εμπόριο καθώς και την ΟΙΥΕ να στηρίξουν έμπρακτα τους αγώνες και τις ανάγκες των συναδέλφων-ισσων. Ξεκινώντας με την έγκαιρη προκήρυξη και προετοιμασία της απεργίας στις 20 Γενάρη. Η εργατική συνέλευση στο Factory Outlet έκανε την αρχή.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ

*Στο ευρύτερο μέτωπο του αγώνα για την υπεράσπιση της αργίας της 2/1, αξίζει να σημειωθεί ότι τελικά η εργοδοσία των Empoli Outlet υποχώρησε και ανακοίνωσε στους συναδέλφους μόλις στις 31/12, παραμονή πρωτοχρονιάς, ότι στις 2/1 τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά. Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στα Empoli γνωρίζουν πολύ καλά και από 1^ο χέρι ότι η απόφαση αυτή δεν είναι πρωτοχρονιάτικο δωράκι της εργοδοσίας. Είναι αποτέλεσμα των δυναμικών παρεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν στα Empoli το προηγούμενο διάστημα εν όψει της εργατικής συγκέντρωσης στις 2/1 σε συνδυασμό με την καθολική και εκπεφρασμένη από το πλευρό τους δυσαρέσκεια και αντίθεση στις μεθοδεύσεις του εργοδότη Παπαιωάννου. Μετά από 2 συνεχόμενα χρόνια που η εργοδοσία έκλεψε την αργία της 2/1, φέτος αναγκάστηκε να συμμορφωθεί. Αυτό είναι το δώρο των εργαζομένων στον εαυτό τους όταν παλεύουν συλλογικά για τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους.

Αντίθετα, φέτος για 1^η φορά η αλυσίδα καταστημάτων Praktiker, συμφερόντων καναδέζικης πολυεθνικής, αποφάσισε να ανοίξει τα καταστήματά της από τις 10.00 ως 21.00. Αναμένουμε από τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες από το επιχειρησιακό σωματείο του Praktiker να υπερασπιστούν έμπρακτα τα συμφέροντά τους απέναντι στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Εμείς, όλοι και όλες οι συναδέλφισσες στον κλάδο, θα είμαστε στο πλάι τους.

Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

και τα “απελευθερωμένα” ωράρια