«Οι Ηνωμένες Πολιτείες συγχαίρουν τους πρωθυπουργούς Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ και χαιρετίζουν την ιστορική συμφωνία για την επίλυση της διαφωνίας του ονοματολογικού. Αυτή η επίλυση θα ωφελήσει τις δύο χώρες και θα ενισχύσει την περιφερειακή ασφάλεια και ευημερία.»
Απόσπασμα από ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχετικά με τη συμφωνία Ελλάδας και Β. Μακεδονίας
Την Κυριακή 17 Ιούνη στο χωριό Ψαράδες της Μ. Πρέσπας υπογράφηκε από τους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και της FYROM (πλέον Βόρεια Μακεδονία) Ν. Κοτζιά και Ν. Ντιμιτρόφ, παρουσία των πρωθυπουργών Τσίπρα και Ζάεφ, η πολυπόθητη συμφωνία που διευθετεί το ονοματολογικό ζήτημα της δεύτερης στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων. Βέβαια η λύση του ονοματολογικού ζητήματος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προπέτασμα καπνού για την περαιτέρω προέλαση του κεφαλαίου και την πλήρη πρόσδεση της γείτονος στο άρμα του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλισμού, βάζοντας ακόμα ένα λιθαράκι στην οχύρωση των συμφερόντων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια στο πλαίσιο του οξυμένου ανταγωνισμού με τη Ρωσία και την Κίνα. Εξού και η αποθέωση προς Τσίπρα- Ζάεφ από εκπροσώπους των ΗΠΑ, την εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής Μογκερίνι, τον επίτροπο αρμόδιο για τη διεύρυνση της ΕΕ Χαν, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, τον γερμανό υπουργό εξωτερικών και άλλα πολλά καλόπαιδα.
Κάπως έτσι, σύμφωνα με το άρθρο 2 της συμφωνίας η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει επίσημη πρόσκληση στην κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας για να προχωρήσουν οι ενταξιακές διαδικασίες στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ: «με τη λήψη της γνωστοποίησης της κύρωσης της παρούσας συμφωνίας από το Κοινοβούλιο του δεύτερου μέρους, το πρώτο μέρος (σ.σ. Ελλάδα) χωρίς καθυστέρηση: i) Θα γνωστοποιήσει στον πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην ΕΕ διαπραγματεύσεων του δεύτερου μέρους (σ.σ. Β. Μακεδονία) (…) ii) Θα γνωστοποιήσει στο γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθυνθεί από το ΝΑΤΟ προς το δεύτερο μέρος πρόσκληση ένταξης». Όπως δήλωσε και ο πρωθυπουργός Ζάεφ: «Το ΝΑΤΟ κατέληξε σε ομόφωνη πολιτική απόφαση να συζητήσει επισήμως για την πρόσκληση ένταξης της Μακεδονίας στη συμμαχία, στη Σύνοδο Κορυφής της, αρχές Ιούλη στις Βρυξέλλες».
Όμως για να γίνει κατανοητό πως επιτεύχθηκε η συμφωνία αυτή, καθώς δεν πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία των εμπλεκόμενων μερών όπως διατείνεται ο Τσίπρας, αλλά μετά από προτροπές και πίεση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα πρέπει να ανατρέξουμε τουλάχιστον ένα μίση χρόνο πίσω.
Τον Δεκέμβριο του 2016 στη Βόρεια Μακεδονία πραγματοποιούνται εκλογές οι οποίες και δεν οδηγούν στο σχηματισμό κυβέρνησης. Τον Απρίλιο του 2017 σημειώνονται εκτεταμένα επεισόδια μέσα και έξω από το κοινοβούλιο από δυνάμεις της εθνικιστικής αντιπολίτευσης και μετά από καθοριστική παρέμβαση των αμερικανών, τον Ιούνιο του 2017 σχηματίζεται η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ με τη στήριξη δυο (εκ των τριών) αλβανόφωνων κομμάτων. Δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από αυτό το πλαίσιο και η συνάντηση του Ζάεφ με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ λίγες μέρες μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Β. Μακεδονία. Τότε σημείωνε ο δεύτερος: «Θέλουμε να δούμε τη πΓΔΜ ως μέρος μιας σταθερής περιοχής. Οι πόρτες του ΝΑΤΟ είναι ανοιχτές». Για το ΝΑΤΟ η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας σε αυτό αποτελεί στρατηγική απόφαση στο πλαίσιο της πλήρους στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας – Σερβίας για την εγκατάσταση ρωσικής στρατιωτικής βάσης στην επικράτεια της δεύτερης.
Στην Ελλάδα μεγάλο μέρος τόσο της δεξιάς/ ακροδεξιάς, αλλά κι ένα τμήμα της καθεστωτικής αριστεράς μιλάει για μια συμφωνία η οποία έχει το “σπέρμα” του αλυτρωτισμού καθώς αναγνωρίζεται η μακεδονική γλώσσα και o Μακεδόνας πολίτης. Κι αν για τους πρώτους είναι απόλυτα φυσιολογικό να ταυτίζονται με το βούρκο του δολοφονικού τους παρελθόντος και με τις απηνείς διώξεις που υπέστησαν οι σλαβομεκεδόνες στην Ελλάδα, για τους δεύτερους μόνο να εκπλαγούμε μπορούμε με την επιταχυνόμενη απομάκρυνσή τους από το διεθνισμό και το διαρκές φλερτάρισμά τους με την εθνικιστική αφήγηση. Από τη μία σχηματισμοί σαν την ΚΟΕ και τη ΛΑΕ ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικισμού και από την άλλη το ΚΚΕ διαρρηγνύει οριστικά τους ιστορικούς του δεσμούς με τον σλαβομακεδόνικο λαό, που έχυσε το αίμα του για την απελευθέρωση του τόπου στη λαϊκή εποποιία του 1941-49.
Στην πραγματικότητα, όμως, στη συμφωνία αυτή η Ελλάδα συμμετείχε από θέση ισχύος, τόσο γιατί σαν εθνοκρατικός σχηματισμός είναι υψηλότερα στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό, όσο και γιατί η Βόρεια Μακεδονία είναι αυτή η οποία ωφελείται (έστω και οριακά) περισσότερο από τα επακόλουθα της συμφωνίας (ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ). Η θέση ισχύος του ελληνικού κράτους αποτυπώνεται τόσο στην πρωτοφανή απόφαση για επιβολή συνταγματικής αναθεώρησης στη Β. Μακεδονία όσο και στο άρθρο 7 της συμφωνίας, στο οποίο αναφέρεται ότι ο όρος “Μακεδονία” και “Μακεδόνας” έχει διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο για τις δυο χώρες. Για τη μεν Ελλάδα αναφέρεται «ο ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα έως σήμερα», για τη δε Βόρεια Μακεδονία αναφέρεται «η επικράτεια, η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά, διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο παραπάνω εδάφιο (σσ για την Ελλάδα)». Αναφορικά με τη γλώσσα, πράγματι ως επίσημη ορίζεται η Μακεδονική γλώσσα, συμπληρώνει όμως η συμφωνία ότι αυτή ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών, ενώ σημειώνεται πως «η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά του Δεύτερου Μέρους (σ.σ. της Β. Μακεδονίας) δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους(της Ελλάδας)».
Στην πράξη η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ αποτελεί το boarding pass για την επιβίβαση της Βόρειας Μακεδονίας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οι λαοί και από τις δυο πλευρές των συνόρων δεν έχουν τίποτα το θετικό να προσβλέπουν από αυτή. Άλλωστε το πρόσφατο παρελθόν το αποδεικνύει περίτρανα. Η συμμετοχή σε τέτοιου είδους σχηματισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) μόνο ανασφάλεια και πολέμους έχει να προσφέρει, σε αντίθεση με όσα διατείνεται στην ανακοίνωσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Η συμφωνία αυτή εντείνει την εξάρτηση και στις δυο χώρες και τις “μπλέκει” πιο βαθειά στα ιμπεριαλιστικά “παιχνίδια” στην περιοχή των Βαλκανίων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποθήκη όπλων και σε ένα μεγάλο αεροδρόμιο για το ΝΑΤΟ, ότι η κυβέρνηση έχει σπείρει νατοϊκές βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα και ότι στη Σούδα ελλιμενίζονται και από εκεί ξεκινάνε τα αεροσκάφη που “διασφαλίζουν την τάξη και αποκαθιστούν την ειρήνη” στη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, για το ελληνικό κεφάλαιο η συμφωνία είναι ένας βατήρας για μια νέα βαλκανική εξόρμηση, σε ένα “φιλικότερο” πλέον περιβάλλον.
Οι αστικές τάξεις των δυο χωρών και το πολιτικό τους προσωπικό προσβλέπουν στη συμφωνία αυτή τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, βλέπουν δολάρια και ευρώ να ρέουν, αγωγούς φυσικού αερίου να χτίζονται. Όμως για να πραγματοποιηθούν τα σχέδιά τους θα πρέπει η εργατική δύναμη να κινεζοποιηθεί κι’ άλλο, θα πρέπει τα εργασιακά δικαιώματα να γίνουν χαρτοπόλεμος και οι πραγματικοί όροι διαβίωσης των εργαζομένων να γίνουν ακόμα χειρότεροι.
Η συνεργασία μεταξύ των δυο αστικών τάξεων περιγράφεται στο άρθρο 14 της συμφωνίας, όπου γίνεται λόγος για δέσμευση περεταίρω ανάπτυξης της “διασυνδεσιμότητας” στη περιοχή και οικονομικής και επιχειρηματικής συνεργασίας στους τομείς της Ενέργειας, του περιβάλλοντος, της βιομηχανίας, των υποδομών, της διαμετακόμισης εμπορευμάτων και φορτίων, των επενδύσεων, του τουρισμού, του εμπορίου και των μεταφορών, προωθώντας την ευρωατλαντική πολιτική για ενεργειακή απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο: «τα δύο μέρη θα αναπτύξουν και θα ενισχύσουν τη συνεργασία τους όσον αφορά στην Ενέργεια, ιδίως διά της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων) και όσον αφορά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπισθούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο».
Η συνεργασία μεταξύ των δυο αστικών τάξεων, στο πλαίσιο των σχεδιασμών για τη γεωστρατηγική αναβάθμισή τους μέσω του βαθέματος της συμμετοχή τους στους οξυμένους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, επιταχύνεται το τελευταίο διάστημα μετά την ανατροπή της εθνικιστικής κυβέρνησης Γκρούεφσκι τον Ιανουάριο του 2016 και την τοποθέτηση του σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ στον πρωθυπουργικό θώκο ένα χρόνο αργότερα. Ήδη μέσα σ’ αυτό το διάστημα οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των δύο χωρών αυξήθηκαν κατά 14,7%, ενώ δρομολογείται για το 2019 η έναρξη της κατασκευής του διασυνδετήριου αγωγού φυσικού αερίου Ελλάδας – Βόρειας Μακεδονίας. Ταυτόχρονα, δρομολογείται και η επαναλειτουργία του ανενεργού πετρελαιαγωγού Θεσσαλονίκη – Σκόπια. Τον αγωγό διαχειρίζεται ο όμιλος «ΒΑΡΔΑΧ ΑΕ» (Vardax SA), στον οποίο συμμετέχει σε ποσοστό 80% η ΕΛΠΕΤ – ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ Α.Ε. (θυγατρική της ΕΛΠΕ σε ποσοστό 63%) και κατά 20% το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας.
Την ίδια ώρα η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ άνοιξε στην πράξη το καπάκι για να ξεχυθεί ο φασιστικός βόθρος, αναμοχλεύοντας τα εθνικιστικά πάθη και στις δυο χώρες. Ο εμπρησμός της κατάληψης Libertatia στη Θεσ/νίκη από φασίστες και χουλιγκάνους, που έδρασαν με την κάλυψη του εσμού της σύγχρονης εθνικοφροσύνης, αλλά κι ένα πλήθος ανάλογων επιθέσεων που ακολούθησαν στο “περιθώριο” των εθνικιστικών συλλαλητηρίων (ΕΚΧ Σχολείο, θέατρο Εμπρός, κατάληψη ΠΙΚΠΑ, επίθεση σε τούρκους αλληλέγγυους στον κομμουνιστή απεργό πείνας Τουργούντ Καγιά) είναι ένα δείγμα για το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φαινομενικά γραφικό χαφιεδότσουρμο του εθνικού κορμού. Ωστόσο, θα ήταν τεράστιο σφάλμα να περιορίσουμε την κίνησή μας στα στενά όρια ενός απλοϊκού αντανακλαστικού αντιφασισμού, καθώς η συμφωνία για το ονοματολογικό έχει ευρύτερες προεκτάσεις και συνέπειες, αφού αποτελεί ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και των οξυμένων ανταγωνισμών. Όπως γράφαμε στην ανακοίνωση ενάντια στην εθνικιστική φιέστα της 4ης Φλεβάρη: «Αυτή η αναμόχλευση των εθνικισμών, που προκύπτει αντικειμενικά από τις κινήσεις αυτές, δεν είναι ένα απλό τοπικό ζήτημα, αλλά λαμβάνει χώρα στο φόντο του σκληρού ανταγωνισμού ΗΠΑ – Ρωσίας στην περιοχή των Βαλκανίων. Από τη μια πλευρά, οι ΗΠΑ έχοντας δυνατά ερείσματα στην περιοχή μετά την πτώση του λεγόμενου “ανατολικού μπλοκ” δημιουργούν γεωπολιτικές, οικονομικές, ενεργειακές και διπλωματικές συμμαχίες με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο και τον περιορισμό της ρωσικής διείσδυσης στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ κάνει ακόμα πιο εμφανή την παρουσία του στα Βαλκάνια, επενδύοντας σε κράτη όπως η Αλβανία, το Κόσοβο, η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Σε αυτή τη συγκυρία, και δεδομένης της ρήξης των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία, οι αμερικάνοι -όπως φαίνεται μεταξύ άλλων και από τη δημιουργία νέας στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη- θεωρούν ως κομβικό το ρόλο της Ελλάδας, αφού σύμφωνα με τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, η Ελλάδα είναι ένας “ευέλικτος γεωπολιτικός μεντεσές”. Από την πλευρά της η Ρωσία ενισχύει τη διείσδυσή της στη Σερβία και τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, ενώ διατηρεί ισχυρά φιλορωσικά ερείσματα σε άλλα κράτη (όπως το Μαυροβούνιο), προσπαθώντας να ανατρέψει το συσχετισμό δύναμης στην περιοχή. Σε αυτό το φόντο των οξύτατων ανταγωνισμών η είσοδος της FYROM στο ΝΑΤΟ είναι επιτακτική για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ. Αντικειμενικά, λοιπόν, το “ονοματολογικό” ζήτημα εγείρει για ακόμα μια φορά τα εθνικιστικά πάθη ανάμεσα στις δυο συμμαχικές χώρες, την Ελλάδα και τη FYROM. Κάπως έτσι, μαζί με τα γεράκια του αστικού κοσμοπολιτισμού εμφανίζονται και οι βρικόλακες του εθνικισμού».
Απέναντι στα σχέδια της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών πατρώνων της, οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι πρέπει να οργανωθούν και να αντιταχθούν σε κάθε σχέδιο που σπέρνει το δηλητήριο του εθνικισμού, που πυκνώνει τα σύννεφα του πολέμου. Ενάντια, λοιπόν, στα γεράκια και τους βρικόλακες του κοσμοπολιτισμού και του εθνικισμού έχουμε το επαναστατικό καθήκον σχηματοποίησης ενός διεθνιστικού πόλου, ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα σταθεί ανάχωμα στους επικίνδυνους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς και θα προωθήσει τη φιλία και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών.
Μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να βάλει φρένο στη επέλαση του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να αντιταχθεί στην διπλή κυριαρχία της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και να κάνει το επόμενο στέρεο βήμα. Ένα βήμα πιο κοντά στην οργάνωση της τάξης μας, ένα βήμα πιο κοντά στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ – ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)