Η Ταξική Αντεπίθεση συμμετείχε και στήριξε τη διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη, η οποία οργανώθηκε από τα κάτω, από σωματεία βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία. Η απεργία της 1ης Νοέμβρη μπορεί ν’ αποτελέσει ορόσημο για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος παρά τις απανωτές ήττες, που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας.
Έδειξε ότι οι απεργίες πετυχαίνουν, όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, μακριά από τους γραφειοκράτες του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Έδειξε ότι το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα δεν χρειάζεται να εγίνεται ουρά των «Μένουμε Ευρώπη». Έδειξε ότι το εργατικό κίνημα δεν έχει ανάγκη από αυτούς, που από την έκρηξη της καπιταλιστικής κρίσης και την εφαρμογή των εργατοκτόνων μνημονίων έβαζαν φρένο στους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων και δεν τόλμησαν ούτε απεργία να κηρύξουν, όταν ψηφιζόταν ο αντιαπεργιακός νόμος τον περασμένο Γενάρη. Έδειξε ότι ένα πραγματικό εργατικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με αυτούς, που καλούσαν σε «Κοινωνική συμμαχία» με την εργοδοσία στις 30 Μάη, θέλοντας να μας πείσουν για την κοινότητα των συμφερόντων εργαζομένων- κεφαλαίου και για την κατάργηση της ταξικής πάλης.
Απεργοί, αλληλέγγυοι, νεολαίοι, ανέντακτοι αγωνιστές και αγωνίστριες συγκρότησαν το σώμα της πορείας ( περίπου 1500-2000 άτομα), διαδηλώνοντας μαζικά και μαχητικά και θέτοντας αιτήματα για την πλήρη επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, για αυξήσεις στους μισθούς, μείωση του χρόνου εργασίας, πλήρη κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων κλπ. Η διαδήλωση πέρασε από το Υπουργείο «Εργασίας», το οποίο είναι υπεύθυνο για την εκτόξευση της ανεργίας, τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων την εποχή των μνημονίων, τον αντεργατικό νόμο, που ψηφίστηκε τον περασμένο Γενάρη, περιορίζοντας το απεργιακό δικαίωμα ,καθώς προέβλεψε απαρτία 50 +1% για την κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Η πορεία κατευθύνθηκε και προς τα γραφεία του ΣΕΒ, ο οποίος έχει το θράσος να ζητά φοροελαφρύνσεις και περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κάνοντας λόγο για «ανεξέλεγκτη αύξηση του κατώτατου μισθού» και για κίνδυνο αύξησης της ανεργίας σε περίπτωση επιστροφής στις προ κρίσης εργασιακές σχέσεις,
Μία τέτοια απεργία γεμίζει με αισιοδοξία τις τάξεις των εργαζομένων, στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας στους από τα κάτω, αποδεικνύοντας πως μονάχα η οργάνωση στους χώρους της δουλειάς και η συλλογική υπεράσπιση των εργασιακών συμφερόντων μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου. Γιατί η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση της ίδιας.
Οι απεργοσπασπικές κινήσεις της ΓΣΕΕ, η οποία απέρριψε την πρόταση για απεργία στις 14 Νοέμβρη, αποκαλύπτουν την πλήρη συμμόρφωσή της προς τις ντιρεκτίβες του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους ( ΕΕ, ΔΝΤ). Η στάση του ΠΑΜΕ, το οποίο υπονόμευσε την απεργία της 1ης Νοέμβρη, καλώντας σε ξεχωριστή απεργία αρχικά στις 8 Νοέμβρη και στη συνέχεια, μετά το άδειασμα από τη ΓΣΕΕ, αρχικά στις 14 και τελικά στις 28 Νοέμβρη(!), διασπά το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων. Μικροπολιτικές σκοπιμότητες και «κοκορομαχίες» όχι απλά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στους εργαζομένους, αλλά μεταβάλουν και το συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος τους κόσμου της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου.
Σε μία εποχή, όπου η ήττα και η απογοήτευση έχουν συσσωρευτεί, μονάχα η πλατιά μετωπική συμπόρευση εργαζομένων, ανέργων, νεολαίων, ντόπιων και μεταναστών μπορεί ν’ ανταποκριθεί στην ιστορική ανάγκη του καιρού μας για ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος. Γιατί τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται. Γιατί η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση της ίδιας. Γιατί μονάχα έτσι θα συγκροτηθεί εκείνο το ταξικό υποκείμενο με τα πολιτικά χαρακτηριστικά, που θα μπει στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εποχής μας.
Ας αποτελέσει η απεργία της 1ης Νοέμβρη το έναυσμα για μια σειρά κινήσεων συσπείρωσης των εργαζομένων και οικοδόμησης του μετώπου της εργατικής τάξης, για να δοθούν σημαντικές μάχες στις απεργίες που ακολουθούν. Για να συνδεθούν οι αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, πλήρη δεσμευτικότητα των ΣΣΕ και κατοχύρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με την κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, με την πάλη ενάντια στην άρχουσα τάξη, σε κυβερνήσεις, ΕΕ, ΔΝΤ και ιμπεριαλισμό. Για να περάσει όλος ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων. Για ν’ ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ –ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)