Category: Διαδηλωσεις/ Παρεμβασεις

Το Ιανουάριο και τον Απρίλιο του 2014, διεξάγονται από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στο χώρο του επισιτισμού (ΣΣΜ) κινητοποιήσεις διεκδίκησης καταβολής δεδουλευμένων, αποζημιώσεων και επαναπροσλήψεων στα μαγαζιά «Σαλαντίν» στον Κεραμεικό και «Βοτανοπωλείο» στα Πετράλωνα.

Πιο συγκεκριμένα από το μεζεδοπωλείο «Σαλαντίν» απολύονται 3 εργαζόμενοι-μέλη του Σωματείου γιατί διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα τους στην ασφάλιση καθώς και τη μη μείωση του μεροκάματου τους. Οι εργαζόμενοι του καταστήματος μαζί με το Σωματείο προχωρούν σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους, την καταβολή δεδουλευμένων και την πραγματική ασφαλιστική τους κάλυψη. Την ίδια χρονική περίοδο απολύεται εργαζόμενη από το κατάστημα «Βοτανοπωλειο» και μέσω του Σωματείου διεκδικεί τις αποδοχές και αποζημιώσεις που δικαιούται με βάση την πραγματική εργασιακή της σχέση. Μετά το τέλος των παραπάνω κινητοποιήσεων και αφού σε μεγάλο βαθμό ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των εργαζομένων, έγινε γνωστό ότι διεξάγεται προανάκριση εις βάρος 7 μελών του Σωματείου με την κατηγορία της “απόπειρας εκβίασης με απειλή βλάβης της επιχείρησης και της ηθικής αυτουργίας αυτής” , μετά από μηνύσεις των ιδιοκτήτων των δυο προαναφερθέντων καταστημάτων. Να συμπληρώσουμε εδώ ότι δεν λείπουν τα παράδοξα, από την εξέλιξη της υπόθεσης, μιας και αντί για να κινηθεί αυτόφωρη διαδικασία ως είθισται, διεξήχθη έρευνα 2 μηνών από το τμήμα Προστασίας Κράτους και Πολιτεύματος της Ασφάλειας, υπηρεσία αναρμόδια -απ’ όσο γνωρίζουμε- για υποθέσεις εργατικών διεκδικήσεων…

Το ΣΣΜ στα δέκα χρόνια της ύπαρξης του έχει στηρίξει αγώνες και διεκδικήσεις εργαζομένων, έχει οργανώσει πληθώρα κινητοποιήσεων, έχει καταφέρει πολλές μικρές και μεγάλες νίκες, τόσο για τους εργαζόμενους στο χώρο του επισιτισμού όσο και ως παρακαταθήκη στην ευρύτερη ταξική πάλη. Σε μια περίοδο ύφεσης, από την πλευρά των από τα κάτω και του ταξικού ανταγωνισμού οι διαδικασίες, οι αγώνες και η γενικότερη δράση του ΣΣΜ και συνολικότερα του συνδικαλισμού βάσης διαρρηγνύει την ταξική ειρήνη που επιθυμούν τα αφεντικά και δημιουργεί τα πεδία για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης, της συμμετοχικότητας και της ταξικής συνείδησης. Σε μια από τις πιο ζοφερές και αβέβαιες περιόδους για την Τάξη μας, όπου η επιβολή των επιταγών των κυρίαρχων είναι σχεδόν απόλυτη, η ύπαρξη και η δράση των Σωματείων Βάσης δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί ως επικίνδυνη από τα αφεντικά και το κράτος τους. Έτσι μετά από μπράβους, απειλές, εκβιασμούς, όπλα που έχουν κατά καιρούς επιστρατευτεί από κάποια αφεντικά εις βάρος του Σωματείου, τώρα ήρθε η σειρά της νομικής οδού…

Κι αν τα «εναλλακτικά» αφεντικά του «Σαλαντίν» και του «Βοτανοπωλείου» επέλεξαν αυτό τον τρόπο για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους απέναντι στους εργαζόμενους, αστυνομικές και δικαστικές αρχές σε πλήρη εναρμόνιση με το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής (τότε αλλά και τώρα) επιχειρούν να καταστείλουν παραδειγματικά ένα από τα τελευταία αναχώματα μαχητικής ταξικής πάλης και διεκδίκησης.

Την Τρίτη 21 Νοέμβρη η υπόθεση εκδικάζεται στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου μαζί με το ΣΣΜ και τα μέλη του κάθεται ο μαχητικός συνδικαλισμός βάσης, κάθεται κάθε αγωνιζόμενος εργαζόμενος, κάθεται ο καθένας που επιλεγεί να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στα αφεντικά στις δύσκολες εποχές που ζούμε και να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Στο εδώλιο κάθεται το σύνολο της Τάξης μας.

Την Τρίτη 21 Νοέμβρη στεκόμαστε έμπρακτα στο πλευρό των συναδέλφων, συναγωνιστών, συντρόφων του ΣΣΜ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΤΡΙΤΗ 21/11/2017 ΩΡΑ 9.00 ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

Η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) μαζί με εκατοντάδες συντρόφους ανοίξανε χθες το μεσημέρι τις πύλες του Πολυτεχνείου για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι νεολαίοι, το κίνημα, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι απλοί αγωνιστές να τιμήσουν την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Γι αυτούς ανοίχθηκαν οι πύλες και όχι για τη δράκα των κυβερνώντων που γδέρνουν την κοινωνία με τις αντιλαϊκές τους πολιτικές. Οι πύλες του Πολυτεχνείου δεν ανοίγουν γι αυτούς που υπογράφουν μνημόνια, γι αυτούς που ξεπουλάν τη δημόσια περιουσία, γι αυτούς που παρασιτούν στις πλάτες της κοινωνίας. Αυτοί έχουν προδώσει το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και είναι ανεπιθύμητοι.

Καλούμε σήμερα στις 6:00 το πρωί σε συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο ενάντια στην παρουσία των κυβερνητικών στελεχών στη διαδικασία κατάθεσης στεφάνων.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

44 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η θύμηση και η τιμή στους αγωνιστές εκείνης της γενναίας γενιάς ανθρώπων, εκπληρώνει ένα τμήμα του χρέους μας απέναντι στην Ιστορία. Το χρέος να διατηρούμε την μνήμη ζωντανή, όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως ενεργό πεδίο επαναστατικής πάλης. Ως έμπνευση, διδαχή και κάλεσμα για συνέχιση των αγώνων που δόθηκαν. Το περιεχόμενο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αφορά στον πυρήνα του την νομοτέλεια των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι σε κάθε μορφή κρατικής βίας, εδώ και δεκαετίες έχει επιμελώς χαλκευτεί στην υπηρεσία της αστικής αφομοίωσης.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποτέλεσαν κορμό για το αντιδραστικό αφήγημα της “δημοκρατικής παλινόρθωσης”. Ένα αφήγημα που ενσωμάτωσε τους δίκαιους αντιδικτατορικούς αγώνες στα πλαίσια της μεταπολιτευτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ειδικότερα, η διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας (που εκφράστηκε μέσω του κραταιού τότε ΠΑΣΟΚ), να καπηλεύεται και να απονευρώνει τους λαϊκούς αγώνες, ταύτισε την ‘’αποκατάσταση’’ της αστικής δημοκρατίας με τα αιτήματα των εξεγερμένων. Η χυδαία αυτή εξίσωση, δεν οριοθετείται σε μια απλή παραχάραξη της Ιστορίας, αλλά στην εργαλειοποίηση της ως ιδεολογικό παραπέτασμα. Ώστε η αστική δημοκρατία να επανεμφανίζεται στο προσκήνιο της εγχώριας Ιστορίας ως μια αιματοβαμμένη λαϊκή επιταγή.

Το καθήκον να απαλλοτριώσουμε την Ιστορία μας, αποτελεί και την προϋπόθεση για να την μετατρέψουμε σε όπλο. Η μελέτη, η γνώση και η οικειοποίηση των λαϊκών αγώνων του παρελθόντος, τοποθετούν την Ιστορία ως στρατηγικό σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη. Το όπλο της Ιστορικής γνώσης αποκρυσταλλώνει, αποκωδικοποιεί και απογυμνώνει τη γλώσσα της εξουσίας, στερώντας της αξιώσεις και νοήματα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική έκφραση αντίστασης, ενός λαού που στέναζε κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών και των Αμερικάνων πατρόνων τους. Το δίκαιο αίτημα για δημοκρατία και ανεξαρτησία, ήταν ένα διαχρονικό αίτημα που συμπύκνωνε τους ανεκπλήρωτους πόθους του λαού. Τους πόθους αλλά και τα πάθη του. Το αίμα, τις θυσίες, τα βασανιστήρια, τις εξορίες και τις φυλακές. Ήταν ένα αίτημα για την απαλλαγή από το δοσιλογικό αστικό κόσμο και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που απομυζούσαν τη χώρα κινώντας τα νήματα της πολιτικής ζωής. Το αίτημα αυτό, ήταν βαθιά ριζοσπαστικό γιατί έθετε στο στόχαστρο την εγγενή φυσιογνωμία της ελληνικής αστικής τάξης και των εκάστοτε ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Γιατί ερχόταν σε ευθεία υλική σύγκρουση με τη φτώχεια, την περιστολή δικαιωμάτων, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την κρατική και παρακρατική βία.

Η “αποκατάσταση’’ της αστικής δημοκρατίας, δεν δικαίωσε κανένα από τα παλλαϊκά αιτήματα των εξεγερμένων. Γιατί μπορεί η μετάβαση από τη δικτατορία σε ένα αστικοδημοκρατικό καθεστώς να επέφερε μια σταδιακή και με αγώνες κερδισμένη επαναφορά εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά στον πυρήνα τους οι βασικοί άξονες της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου παρέμεναν οι ίδιοι. Διαφορετική μορφή, κοινό περιεχόμενο. Η αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, η ενσωμάτωση στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΟΚ, το πολιτικοστρατιωτικό βάθεμα της εξάρτησης από τις ΗΠΑ, η ρεμούλα και ο παρασιτισμός, σκιαγραφούσαν την “μεταπολιτευτική” τροχιά ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού.

Το σύγχρονο ελληνικό κράτος, προσαρμοσμένο στις νόρμες της παγκόσμιας οικονομίας και της ιδεολογίας της, καρατόμησε την αλληλεγγύη ως κοινωνικό αξίωμα, ανύψωσε το εφήμερο ως άλλο θρησκευτικό σύμβολο, διέγραψε από την συλλογική μνήμη τους ταξικούς αγώνες και την αναγκαιότητας τους, επέβαλε τη λήθη, την παραχάραξη και την υποταγή. Αυτή η ηγεμόνευση της αστικής ιδεολογίας, έστρωνε το έδαφος για την μετέπειτα ολοκληρωτική επίθεση στα λαϊκά στρώματα. Την ίδια στιγμή που η αστική δημοκρατία κόμπαζε ως επιτομή δίκαιου πολιτεύματος, αποσύρονταν ένα προς ένα τα κεκτημένα της εργατικής τάξης, εδραιωνόταν η κρατική τρομοκρατία και η περιφέρεια έχυνε το αίμα της για να μεταφερθεί πλούτος στα πρωτοκοσμικά σαλόνια. Ενώ λοιπόν οι συναινέσεις λειτουργούσαν ως ταχύ καύσιμο για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής βίας , η εγχώρια αστική τάξη παρασιτούσε και συσσώρευε πλούτο από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων, τις φοροαπαλλαγές, τα εξωτερικά δάνεια και την υπερχρέωση των δημόσιων ταμείων.

Η ιδεολογική και οικονομική “φούσκα” της μεταπολίτευσης, με προμετωπίδα “την Ελλάδα του εκσυγχρονισμού” και του “σταθερού Ευρωπαϊκού προσανατολισμού”, σήμερα και μετά το ξέσπασμα της κρίσης, απογυμνώνεται και αποκαλύπτει τον πραγματικό της χαρακτήρα. Επιχείρηση σοκ και δέος απέναντι στους εργαζόμενους, μνημόνια, κατάλυση του αστικού συντάγματος, επιστασία των “ευρωπαίων εταίρων”, παραχώρηση εδαφών για εφόρμηση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων. Εξάρτηση, φτώχεια και περιστολή της έστω και αστικής δημοκρατίας τους.

Τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου για δημοκρατία και ανεξαρτησία, σήμερα λοιπόν αντηχούν ως επίκαιρα. Παραμένουν πεισματικά ζωντανά, ενάντια σε όσους ήθελαν την αφομοίωση και την περιθωριοποίηση τους. Όμως, αν αντιλαμβανόμαστε την Ιστορία ως ζωντανό οργανισμό, δεν μπορούμε να εξισώσουμε συσχετισμούς και εποχές. Δικό μας χρέος είναι να ανιχνεύσουμε την δικιά μας εποχή και να ανακαλύψουμε τα δικά μας περιεχόμενα αγώνα. Να διατυπώσουμε τα αιτήματα εκείνα που θα συμπυκνώσουν τα κύρια διακυβεύματα της ταξικής πάλης, τις βασικές αντιθέσεις του συστήματος. Εν τέλει, τα αιτήματα εκείνα, που θα αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για το επερχόμενο και αναπόφευκτο κοινωνικό ξέσπασμα.

Στις μέρες μας, αν και η ένταση της βίας που δεχόμαστε δεν έχει προηγούμενο, παρατηρούμε μια παρατεταμένη σιωπή, μια εκκωφαντική αδυναμία να πολεμήσουμε σαν τάξη για τα συμφέροντά μας. Όμως, πριν βγάλουμε βεβιασμένα συμπεράσματα ας “συνομιλήσουμε” με τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου. Σε αυτήν την “επαφή” θα βρεθούν οι απαντήσεις στην Ιστορική τους διάσταση. Γιατί οι σύντροφοι σήκωσαν ανάστημα και έγιναν η φωνή όχι μόνο των αποφασισμένων, αλλά και των φοβισμένων, των διστακτικών και των παροπλισμένων της εποχής. Γι’ αυτό και η σιωπή είναι παροδική και βραχύβια. Γιατί η βαθιά καταπίεση αποτελεί υλικό και αντικειμενικό κίνητρο λαϊκής κινητοποίησης που αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί. Άλλες φορές ως ξέσπασμα, άλλες ως εξέγερση και άλλες ως επανάσταση. Και αυτό είναι νομοτέλεια.

Ο αγώνας απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς, σε μια συγκυρία που κυριαρχεί η τρομοκρατία και ο φόβος, δεν είναι ανέλπιδο καθήκον. Δεν είναι ηρωισμός. Και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μας το απέδειξαν για άλλη μια φορά. Ο αγώνας, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες είναι και ο πιο ελπιδοφόρος. Γιατί ο Ιστορικός χρόνος πυκνώνει, η οργή συσσωρεύεται και η αναγκαιότητα της αντίσταση ωριμάζει στην λαϊκή συνείδηση. Σήμερα λοιπόν, απέναντι στην σύγχρονη οικονομική δικτατορία, οδηγός μας είναι η ανάγκη του αγώνα και η πίστη στην εξέγερση. Κανένας λαός, καμία κοινωνία δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να αντέξει παθητικά την βία στο διηνεκές. Ας προετοιμαστούμε για το αναπόφευκτο, ας οπλιστούμε με κουράγιο από τους όπου γης εξεγερμένους και ας τους τιμήσουμε με νέες εξεγέρσεις. Μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την κοινωνική επανάσταση.

Συμμετέχουμε, στηρίζουμε την διαδήλωση τιμής και μνήμης

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου, 15:00 Πλατεία Κλαυθμώνος

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλο το λαό. Ανήκει στην εργατική τάξη, το προλεταριάτο, τη νεολαία.

 

Ανήκει στους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που όρθωσαν τα κορμιά τους όταν τα τανκς της αμερικανοκίνητης Χούντας εισέβαλλαν σε αυτό. Ανήκει σε εκείνους και εκείνες που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, της Γυάρου, του Μπογιατίου, του Κορυδαλλού. Σε εκείνους και εκείνες που αγωνίστηκαν με την προκήρυξη, την πέτρα, το δυναμίτη. Σε όλους εκείνους που «δεν συμμορφώθηκαν προς τας υποδείξεις».

Το Πολυτεχνείο ανήκει  και στις παλιότερες γενιές. Γιατί αυτές διαμόρφωσαν τους όρους για να υπάρξει. Ανήκει στη γενιά που πήρε τα όπλα και βγήκε στο βουνό παλεύοντας για «ψωμί, λευτεριά και τιμή του λαού». Αλλά και σε αυτή που τη διαδέχτηκε και «δεν παραδέχτηκε την ήττα» στις δύσκολες μετεμφυλιακές δεκαετίες.

Το Πολυτεχνείο ανήκει όμως και στους επιγόνους του. Γιατί κάθε κοινωνική εξέγερση αντλεί την «ποίηση της από το μέλλον». Γιατί το Πολυτεχνείο, όπως και κάθε γνήσιος λαϊκός ξεσηκωμός  κοιτά στο μέλλον και στοχεύει εκεί.

Το Πολυτεχνείο  ανήκει  στις λαοθάλασσες των πρώτων μεταπολιτευτικών επετείων του. Ανήκει στον Κουμή, την Κανελλοπούλου και τον Καλτεζά. Στους χιλιάδες νέους και νέες που συγκρούστηκαν μέσα στα χρόνια στις 17 Νοέμβρη με τις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής. Στους χιλιάδες αγωνιστές, αγωνίστριες και απλού λαού που κάθε χρόνο τιμούν περήφανα την ιστορία του στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία ανήμερα της επετείου του. Και βέβαια σε όσες και όσους κρατούν με τη στάση ζωής τους ανεξίτηλα τα προτάγματα του.

Απ’ την άλλη το Πολυτεχνείο θα είναι για πάντα ασυμβίβαστο με αυτά που συγκρούστηκε μέχρις εσχάτων. Με το κράτος, το κεφάλαιο, το φασισμό, τον ιμπεριαλισμό. Με τους  φορείς της κοινωνικής αποχαύνωσης, τα καθεστωτικά κόμματα, την πολιτική υποκρισία, την αστική διανόηση, τον ατομισμό. Αλλά και με την κινηματική αυτοαναφορικότητα, την εσωστρέφεια, τον πολιτικό βερμπαλισμό, την αλαζονεία, την πολιτική δίχως αρχές.

Σήμερα, στην εποχή της μεγαλύτερης επίθεσης εναντίον της τάξης μας από τη μεταπολίτευση, όπου τα τύμπανα του πολέμου ηχούν δυνατά γύρω μας, το Πολυτεχνείο ως ιστορική πράξη αλλά και ως διαχρονική κινηματική παράδοση αποτελεί φάρο και οδηγητή μας. Αποτελεί πηγή έμπνευσης  για την «καινούργια γέννα», για τα «Πολυτεχνεία της γενιάς μας».

Αντιλαμβανόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο το νόημα του Πολυτεχνείου και τις ιστορικές του απολήξεις, δεν μπορούμε παρά να εξεγειρόμαστε με την πλήρη άρνηση αυτού του νοήματος που επιχειρεί να πετύχει μια δράκα ατόμων που, ικανοποιώντας τους πιο μύχιους πόθους του συστήματος εξουσίας, κρατούν ως άλλοι Εκοφίτες κλειστές τις πύλες του Πολυτεχνείου από τις 15/11. Το Πολυτεχνείο είναι χώρος εργατικής και νεολαιίστικης συσπείρωσης, χώρος ανταλλαγής και ζύμωσης επαναστατικών ιδεών, τόπος κοινωνικής αντίστασης και εξέγερσης. Η διαχρονική του καπηλεία από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του καθεστώτος δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι  κάθε αντικινηματικής,  αντιαναρχικής και αντικομουνιστικής σέχτας για να επιβάλλει τη φασίζουσα ιδεολογία της στο κίνημα. Για τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές, για τα εργατικά σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους, για τις πολιτικές οργανώσεις του αναρχικού χώρου και της Αριστεράς το Πολυτεχνείο είναι ο φυσικός τους χώρος. Τον έχουν υπερασπιστεί  από τους φασίστες και τις δυνάμεις καταστολής με το αίμα τους. Και το ίδιο θα κάνουν αν χρειαστεί και τώρα απέναντι σε ένα ανεκδιήγητο συνονθύλευμα που ευτελίζει την κοινωνική σύγκρουση, κανιβαλίζοντας πάνω στο κίνημα και την ιστορία του.

Το Πολυτεχνείο και το Άσυλο ανήκουν σε όλο το λαό!

Συγκέντρωση ενάντια στην αντικινηματική κατάληψη του Πολυτεχνείου

16/11 3μμ Πλ. Εξαρχείων

Συζήτηση στο Πολυτεχνείο 16/11 4μμ : Η αντικινηματική κατάληψη του Πολυτεχνείου και οι πολιτικές της προεκτάσεις

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

Την Κυριακή 12 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε –με τη συμμετοχή περίπου 200 διαδηλωτών- η διεθνιστική-αντιπολεμική κινητοποίηση στην αεροπορική βάση του Άραξου Αχαϊας ενάντια στην πιθανή επανεγκατάσταση νατοϊκών πυρηνικών όπλων.

Η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της αναρχικής ομάδας “Δυσήνιος Ίππος”-μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, κάλεσε και συμμετείχε μαζί με συντρόφους-συντρόφισσες, σε μπλοκ με πανώ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΑΡΑΞΟ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΌ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Στην κινητοποίηση επίσης καλούσαν και συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι, αριστερές οργανώσεις και κόμματα. Είχε προηγηθεί προσυγκέντρωση στο κέντρο της Πάτρας (πλ. Τριών Συμμάχων) και από εκεί μαζική μετάβαση, με πούλμαν και αυτοκίνητα, στο χωριό Λακκόπετρα απ’ όπου και ακολούθησε πορεία σχεδόν 4 χλμ μέχρι την αεροπορική βάση, στην πύλη της οποίας είχε στηθεί φραγμός από αστυνομικές διμοιρίες. Κατά τη διάρκεια της πορείας, φωνάχτηκαν και γράφτηκαν διεθνιστικά-αντιπολεμικά, αντικρατικά-αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα.

Το ελληνικό κράτος –ως μεσίτης της ντόπιας αστικής τάξης που επιδιώκει μερίδιο από την πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας– ακολουθεί πολιτική ουράς του ευρωατλαντικού μπλοκ, και ιδιαίτερα της αμερικάνικης συνιστώσας του, εμπλέκοντας τη χώρα στη δίνη επικίνδυνων ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών, και κύρια στον οξυμένο ανταγωνισμό των ΗΠΑ του Τραμπ με την Τουρκία του Ερντογάν. Απτά δείγματα αυτής της πολιτικής ουράς, αποτελούν η οικονομική συνεργασία και η στενή στρατιωτική συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου με το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και την αμερικανόδουλη χούντα της Αιγύπτου όπως επίσης και η οικονομική συνεργασία (μέσω και της πώλησης πυρομαχικών) με τη σύμμαχη του ISIS και της Αλ Κάιντα–πετρελαιομοναρχία της Σαουδικής Αραβίας που μακελεύει -με την υποκριτική σιωπή της Δύσης– το λαό της Υεμένης. Σ’ αυτό το πλαίσιο, με την Ελλάδα ως το πλέον “φίλιο έδαφος” για τη νατοϊκή πολεμική μηχανή στη φλογισμένη ανατολική Μεσόγειο, εντάσσονται και οι αμερικάνικοι σχεδιασμοί για τη μεταφορά του πυρηνικού οπλισμού από τη βάση του Ιντσιρλίκ σ’ εκείνη του Αράξου.

Οι λαοί σε Ελλάδα και Τουρκία και οι λαοί σ’ όλο τον κόσμο όχι απλώς δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτούς τους σχεδιασμούς, αλλά αντίθετα κινδυνεύουν να μετατραπούν για ακόμα μια φορά στην Ιστορία σε κρέας για κανόνια. Ήδη η νατοϊκή βάση στη Σούδα αποτελεί βασικό ορμητήριο των ΗΠΑ για πολεμικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία). Ήδη η πιο αμερικανόδουλη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης προφέρει γη και ύδωρ στους ευρωατλαντικούς πάτρωνες της. Ήδη η πύκνωση των περιφερειακών συγκρούσεων σε όλο τον πλανήτη, που εμφανίζεται μ‘ ένα συνδυασμό “θερμών” και “ψυχρών” πολέμων, μας δείχνει πως ζούμε σε μια εποχή έρποντος παγκοσμίου πολέμου.

Καθήκον μας είναι να αντισταθούμε στη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης της ντόπιας αστικής τάξης και του κράτους της στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, να σαμποτάρουμε στην πράξη τους επικίνδυνους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς που λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας, να οικοδομήσουμε ένα διεθνιστικό-αντιπολεμικό κίνημα που θα σταθεί ανάχωμα προωθώντας την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς. Η παρεμπόδιση της μεταφοράς νατοϊκών πυρηνικών κεφαλών στον Άραξο μπορεί ν’ αποτελέσει ένα ουσιαστικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Την Τρίτη 7/11 εργασιες και ανοιγμα του Πολιτικού Περίπτερου στην πλ. Εξαρχειων

10:00 πμ θα ξεκινησουν οι εργασίες

14:00 μμ θα ακολουθήσει άνοιγμα του περιπτέρου μαζί με bazaar βιβλίων.

Πολιτικό Περίπτερο Εξαρχείων

Συνέλευση για την Επαναοικειοποίηση των Εξαρχείων