ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
44 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η θύμηση και η τιμή στους αγωνιστές εκείνης της γενναίας γενιάς ανθρώπων, εκπληρώνει ένα τμήμα του χρέους μας απέναντι στην Ιστορία. Το χρέος να διατηρούμε την μνήμη ζωντανή, όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως ενεργό πεδίο επαναστατικής πάλης. Ως έμπνευση, διδαχή και κάλεσμα για συνέχιση των αγώνων που δόθηκαν. Το περιεχόμενο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αφορά στον πυρήνα του την νομοτέλεια των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι σε κάθε μορφή κρατικής βίας, εδώ και δεκαετίες έχει επιμελώς χαλκευτεί στην υπηρεσία της αστικής αφομοίωσης.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποτέλεσαν κορμό για το αντιδραστικό αφήγημα της “δημοκρατικής παλινόρθωσης”. Ένα αφήγημα που ενσωμάτωσε τους δίκαιους αντιδικτατορικούς αγώνες στα πλαίσια της μεταπολιτευτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ειδικότερα, η διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας (που εκφράστηκε μέσω του κραταιού τότε ΠΑΣΟΚ), να καπηλεύεται και να απονευρώνει τους λαϊκούς αγώνες, ταύτισε την ‘’αποκατάσταση’’ της αστικής δημοκρατίας με τα αιτήματα των εξεγερμένων. Η χυδαία αυτή εξίσωση, δεν οριοθετείται σε μια απλή παραχάραξη της Ιστορίας, αλλά στην εργαλειοποίηση της ως ιδεολογικό παραπέτασμα. Ώστε η αστική δημοκρατία να επανεμφανίζεται στο προσκήνιο της εγχώριας Ιστορίας ως μια αιματοβαμμένη λαϊκή επιταγή.
Το καθήκον να απαλλοτριώσουμε την Ιστορία μας, αποτελεί και την προϋπόθεση για να την μετατρέψουμε σε όπλο. Η μελέτη, η γνώση και η οικειοποίηση των λαϊκών αγώνων του παρελθόντος, τοποθετούν την Ιστορία ως στρατηγικό σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη. Το όπλο της Ιστορικής γνώσης αποκρυσταλλώνει, αποκωδικοποιεί και απογυμνώνει τη γλώσσα της εξουσίας, στερώντας της αξιώσεις και νοήματα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική έκφραση αντίστασης, ενός λαού που στέναζε κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών και των Αμερικάνων πατρόνων τους. Το δίκαιο αίτημα για δημοκρατία και ανεξαρτησία, ήταν ένα διαχρονικό αίτημα που συμπύκνωνε τους ανεκπλήρωτους πόθους του λαού. Τους πόθους αλλά και τα πάθη του. Το αίμα, τις θυσίες, τα βασανιστήρια, τις εξορίες και τις φυλακές. Ήταν ένα αίτημα για την απαλλαγή από το δοσιλογικό αστικό κόσμο και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που απομυζούσαν τη χώρα κινώντας τα νήματα της πολιτικής ζωής. Το αίτημα αυτό, ήταν βαθιά ριζοσπαστικό γιατί έθετε στο στόχαστρο την εγγενή φυσιογνωμία της ελληνικής αστικής τάξης και των εκάστοτε ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Γιατί ερχόταν σε ευθεία υλική σύγκρουση με τη φτώχεια, την περιστολή δικαιωμάτων, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την κρατική και παρακρατική βία.
Η “αποκατάσταση’’ της αστικής δημοκρατίας, δεν δικαίωσε κανένα από τα παλλαϊκά αιτήματα των εξεγερμένων. Γιατί μπορεί η μετάβαση από τη δικτατορία σε ένα αστικοδημοκρατικό καθεστώς να επέφερε μια σταδιακή και με αγώνες κερδισμένη επαναφορά εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά στον πυρήνα τους οι βασικοί άξονες της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου παρέμεναν οι ίδιοι. Διαφορετική μορφή, κοινό περιεχόμενο. Η αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, η ενσωμάτωση στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΟΚ, το πολιτικοστρατιωτικό βάθεμα της εξάρτησης από τις ΗΠΑ, η ρεμούλα και ο παρασιτισμός, σκιαγραφούσαν την “μεταπολιτευτική” τροχιά ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού.
Το σύγχρονο ελληνικό κράτος, προσαρμοσμένο στις νόρμες της παγκόσμιας οικονομίας και της ιδεολογίας της, καρατόμησε την αλληλεγγύη ως κοινωνικό αξίωμα, ανύψωσε το εφήμερο ως άλλο θρησκευτικό σύμβολο, διέγραψε από την συλλογική μνήμη τους ταξικούς αγώνες και την αναγκαιότητας τους, επέβαλε τη λήθη, την παραχάραξη και την υποταγή. Αυτή η ηγεμόνευση της αστικής ιδεολογίας, έστρωνε το έδαφος για την μετέπειτα ολοκληρωτική επίθεση στα λαϊκά στρώματα. Την ίδια στιγμή που η αστική δημοκρατία κόμπαζε ως επιτομή δίκαιου πολιτεύματος, αποσύρονταν ένα προς ένα τα κεκτημένα της εργατικής τάξης, εδραιωνόταν η κρατική τρομοκρατία και η περιφέρεια έχυνε το αίμα της για να μεταφερθεί πλούτος στα πρωτοκοσμικά σαλόνια. Ενώ λοιπόν οι συναινέσεις λειτουργούσαν ως ταχύ καύσιμο για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής βίας , η εγχώρια αστική τάξη παρασιτούσε και συσσώρευε πλούτο από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων, τις φοροαπαλλαγές, τα εξωτερικά δάνεια και την υπερχρέωση των δημόσιων ταμείων.
Η ιδεολογική και οικονομική “φούσκα” της μεταπολίτευσης, με προμετωπίδα “την Ελλάδα του εκσυγχρονισμού” και του “σταθερού Ευρωπαϊκού προσανατολισμού”, σήμερα και μετά το ξέσπασμα της κρίσης, απογυμνώνεται και αποκαλύπτει τον πραγματικό της χαρακτήρα. Επιχείρηση σοκ και δέος απέναντι στους εργαζόμενους, μνημόνια, κατάλυση του αστικού συντάγματος, επιστασία των “ευρωπαίων εταίρων”, παραχώρηση εδαφών για εφόρμηση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων. Εξάρτηση, φτώχεια και περιστολή της έστω και αστικής δημοκρατίας τους.
Τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου για δημοκρατία και ανεξαρτησία, σήμερα λοιπόν αντηχούν ως επίκαιρα. Παραμένουν πεισματικά ζωντανά, ενάντια σε όσους ήθελαν την αφομοίωση και την περιθωριοποίηση τους. Όμως, αν αντιλαμβανόμαστε την Ιστορία ως ζωντανό οργανισμό, δεν μπορούμε να εξισώσουμε συσχετισμούς και εποχές. Δικό μας χρέος είναι να ανιχνεύσουμε την δικιά μας εποχή και να ανακαλύψουμε τα δικά μας περιεχόμενα αγώνα. Να διατυπώσουμε τα αιτήματα εκείνα που θα συμπυκνώσουν τα κύρια διακυβεύματα της ταξικής πάλης, τις βασικές αντιθέσεις του συστήματος. Εν τέλει, τα αιτήματα εκείνα, που θα αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για το επερχόμενο και αναπόφευκτο κοινωνικό ξέσπασμα.
Στις μέρες μας, αν και η ένταση της βίας που δεχόμαστε δεν έχει προηγούμενο, παρατηρούμε μια παρατεταμένη σιωπή, μια εκκωφαντική αδυναμία να πολεμήσουμε σαν τάξη για τα συμφέροντά μας. Όμως, πριν βγάλουμε βεβιασμένα συμπεράσματα ας “συνομιλήσουμε” με τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου. Σε αυτήν την “επαφή” θα βρεθούν οι απαντήσεις στην Ιστορική τους διάσταση. Γιατί οι σύντροφοι σήκωσαν ανάστημα και έγιναν η φωνή όχι μόνο των αποφασισμένων, αλλά και των φοβισμένων, των διστακτικών και των παροπλισμένων της εποχής. Γι’ αυτό και η σιωπή είναι παροδική και βραχύβια. Γιατί η βαθιά καταπίεση αποτελεί υλικό και αντικειμενικό κίνητρο λαϊκής κινητοποίησης που αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί. Άλλες φορές ως ξέσπασμα, άλλες ως εξέγερση και άλλες ως επανάσταση. Και αυτό είναι νομοτέλεια.
Ο αγώνας απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς, σε μια συγκυρία που κυριαρχεί η τρομοκρατία και ο φόβος, δεν είναι ανέλπιδο καθήκον. Δεν είναι ηρωισμός. Και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μας το απέδειξαν για άλλη μια φορά. Ο αγώνας, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες είναι και ο πιο ελπιδοφόρος. Γιατί ο Ιστορικός χρόνος πυκνώνει, η οργή συσσωρεύεται και η αναγκαιότητα της αντίσταση ωριμάζει στην λαϊκή συνείδηση. Σήμερα λοιπόν, απέναντι στην σύγχρονη οικονομική δικτατορία, οδηγός μας είναι η ανάγκη του αγώνα και η πίστη στην εξέγερση. Κανένας λαός, καμία κοινωνία δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να αντέξει παθητικά την βία στο διηνεκές. Ας προετοιμαστούμε για το αναπόφευκτο, ας οπλιστούμε με κουράγιο από τους όπου γης εξεγερμένους και ας τους τιμήσουμε με νέες εξεγέρσεις. Μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την κοινωνική επανάσταση.
Συμμετέχουμε, στηρίζουμε την διαδήλωση τιμής και μνήμης
Παρασκευή 17 Νοεμβρίου, 15:00 Πλατεία Κλαυθμώνος
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)