Στις 7 & 8 Ιούλη θα πραγματοποιηθεί στο Αμβούργο της Γερμανίας η Σύνοδος του G20. Μέσα σε μια περίοδο παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με τις περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις να πυκνώνουν πάνω απ’ όλον τον κόσμο τα σύννεφα ενός γενικευμένου πολέμου, με την “αντι”τρομοκρατική σταυροφορία να εντείνεται και την εκστρατεία ενάντια στο πολυεθνικό προλεταρίατο και τους προσφυγικούς πληθυσμούς να συνεχίζεται αμείωτη, ρίχνοντας νερό στο μύλο του φασισμού και του ρατσισμού, οι πολιτικοί εκπροσώποι των πλουσιότερων χωρών, η καπιταλιστική Διεθνής θα συνεδριάσει στην ηγεμονική δύναμη της Ε.Ε περιφρουρούμενη από τους ένστολους προστάτες της.

Μέσα σε κλίμα αστυνομοκρατίας και καταστολής (που περιλαμβάνει προσαγωγές, συλλήψεις, απελάσεις, απαγορεύσεις διαδηλώσεων και εκκενώσεις), δεκάδες αντικαπιταλιστικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες και οργανώσεις, χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες, σύντροφοι και συντρόφισσες, αγωνιστές και αγωνίστριες από τη Γερμανία, την υπόλοιπη Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) και όλον τον κόσμο, βρίσκονται ήδη στο Αμβούργο για να χαλάσουν την εξουσιαστική-καπιταλιστική φιέστα, για να στείλουν ένα μαχητικό μήνυμα οργής ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, την ταξική αφαίμαξη και την κοινωνική λεηλασία.

Από την αθηναϊκή μητρόπολη, από το ελληνικό κράτος-παρία της ευρωζώνης, η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) στέλνει διεθνιστικό σινιάλο Αντίστασης και Αγώνα: Η Αλληλεγγύη το όπλο των Λαών, πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

1

Από το 2007 το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια διαρκή και έρπουσα κρίση, που ξεπερνά τα όρια της απλής “οικονομικής δυσλειτουργίας” και αγγίζει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ως καθολική κρίση αναπαραγωγής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων είναι την ίδια στιγμή οικονομική, οικολογική, επισιτιστική, κρίση του πολιτικού και νομικού εποικοδομήματος, κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης της αστικής πολιτικής κλπ. Μπορούμε με δυο λόγια να πούμε πως ο καπιταλισμός περνά μια κρίση επιβίωσης, γεγονός που εντείνει την επιθετικότητά του ενάντια στο προλεταριάτο και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στο πλαίσιο του παγκόσμιου ταξικού πολέμου και ταυτόχρονα οξύνει ακόμα περισσότερο τους ενδοϊμπεριαλιστικούς και ενδοαστικούς ανταγωνισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επικράτηση του μοντέλου του κράτους έκτακτης ανάγκης στην Ευρώπη, το οποίο εξειδικεύεται σε κάθε χώρα ανάλογα με τις ιδιομορφίες του περιβάλλοντος και τις ιδιαίτερες ανάγκες της εκάστοτε ντόπιας αστικής τάξης. Το “κράτος πρόνοιας” πλέον αντικαθίσταται από το κράτος ασφάλειας και ο κατασταλτικός κευνσιανισμός γίνεται βασικό προαπαιτούμενο για το ξεδίπλωμα της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Όσο περισσότερο συρρικνώνεται το λεγόμενο “κοινωνικό κράτος” τόσο γιγαντώνεται το κράτος έκτακτης ανάγκης.

Η κρατική καταστολή έρχεται πλέον να παίξει έναν διευρυμένο και ποιοτικά αναβαθμισμένο ρόλο, ως κεντρική πολιτική επιλογή του κεφαλαίου τόσο ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους και τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια όσο και ενάντια στους “αποκλεισμένους”, τους μετανάστες, όσους περισσεύουν από τον πρωτοκοσμικό παράδεισο. Ακριβώς επειδή η ύπαρξή τους θεωρείται περιττή αντιμετωπίζονται ως “εθελοντές εγκληματίες”, όπως συνέβαινε στην εποχή των περιφράξεων και της πρωταρχικής συσσώρευσης. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν: “Η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας και το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας ορίζεται ως επικίνδυνη τάξη’’.

 

2

Στο νέο κατασταλτικό δόγμα που υιοθετεί η ΕΕ, το οποίο διαρκώς προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες που γεννά η καπιταλιστική κρίση, ο λεγόμενος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” διευρύνεται ακόμα περισσότερο και μετατρέπεται σε έναν πλατύτερο πόλεμο κατά της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, γεγονός που διευρύνει ακόμα περισσότερο την έννοια του εσωτερικού εχθρού. Ήδη από το 2002 η ΕΕ συνέδεε τις διαδηλώσεις με τη “δυνατότητα στρατολόγησης τρομοκρατών”, ενώ προετοίμαζε τη θεσμοθέτηση διώξεων φρονηματικού τύπου με πρόσχημα τη “δημόσια πρόκληση για τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος”. Μεσούσης της κρίσης, τον Μάρτιο του 2010, ο ευρωβουλευτής (και αργότερα επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Κομισιόν) Πέδρο Αγκραμούντ πέτυχε την έγκριση από το ευρωκοινοβούλιο του ομώνυμου “μνημονίου”, στο οποίο και συμπυκνώθηκε το κατασταλτικό δόγμα της ΕΕ. Στο άρθρο 68 ο Αγκραμούντ ανέφερε: «Η τρέχουσα οικονομική κρίση και οι συνέπειες της στη φτώχεια και στην ανεργία στα κράτη-μέλη του συμβουλίου της Ευρώπης μπορεί να επιδεινώσουν την παρούσα τάση ανασυγκρότησης των εξτρεμιστικών κινημάτων. Από τη μία εξτρεμιστικές ομάδες στις οποίες αναφέρεται το παρόν μνημόνιο θα βρίσκουν ολοένα και προσφορότερο έδαφος για να στρατολογήσουν νέα μέλη. Από την άλλη, άλλα ριζοσπαστικά κινήματα διαμαρτυρίας μπορεί να γίνουν περισσότερο επικίνδυνα και καλύτερα οργανωμένα. Αναφέρομαι ιδίως στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ορισμένα μέλη του οποίου καταδικάστηκαν για βανδαλισμό εξαιτίας της συμπεριφοράς τους σε διαδηλώσεις ή τις πορείες και τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια πολλών εβδομάδων του 2009».

Η στοχοποίηση των κοινωνικών κινημάτων δεν αφορά μονάχα τους ένοπλους αντιπάλους του καθεστώτος και όσους σπάνε το κρατικό μονοπώλιο στη βία, αλλά επεκτείνεται και σε ένα άκρως θολό και δυσδιάκριτο πεδίο. Έτσι, ο καθένας που ασκεί “υλική δύναμη” (όρος που στην ελαστικότητά του μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και ήπιες μορφές δράσης) πλέον αντιμετωπίζεται λίγο έως πολύ ως “οικονομικός σαμποτέρ”, που μπαίνει τροχοπέδη στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Στο κλίμα αυτό παρατηρείται και η επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης των κατασταλτικών δυνάμεων, που θυμίζουν πλέον μικρές κι ευέλικτες στρατιωτικές μονάδες, αλλά επιπλέον προετοιμάζεται και το έδαφος για μια ενδεχόμενη εμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων σε επιχειρήσεις τήρησης της δημόσιας τάξης, εάν οι κοινωνικές εκρήξεις φτάσουν σε οριακό σημείο.

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και πυκνώνουν οι ασκήσεις καταστολής πλήθους των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες στοχεύουν συνολικά τον “εχθρό λαό”, γεγονός που δείχνει τη διαρκή οργανωτική, υλικοτεχνική και ιδεολογική προετοιμασία του κεφαλαίου να οχυρώσει με τη βία τα ταξικά του συμφέροντα.

 

3

Αιχμή του δόρατος της “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας στην Ελλάδα είναι ο τρομονόμος (ν. 187Α), που ακολουθεί κατα πόδας το κατασταλτικό πρότυπο της ΕΕ. Ήδη στην απόφαση πλαίσιο της Κομισιόν “για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας” (13 Ιουνίου 2002) προβλεπόταν: “Ο ορισμός των εγκλημάτων τρομοκρατίας θα πρέπει να είναι παραπλήσιος σε όλα τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένου του ορισμού των εγκλημάτων σχετικά με τις τρομοκρατικές ομάδες. Εξάλλου, θα πρέπει να προβλέπονται ποινές και κυρώσεις που να αντιστοιχούν στη σοβαρότητα αυτών των εγκλημάτων κατά φυσικών και νομικών προσώπων που έχουν διαπράξει τέτοια εγκλήματα ή είναι υπεύθυνα για τη διάπραξή τους”.

Ο τρομονόμος εισάγει το “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”, ένα “κατ’ εξαίρεση ισχύον Ποινικό Δίκαιο ευρισκόμενο σε κατάσταση ανάγκης”, σύμφωνα με τα λόγια του εμπνευστή του Guenther Jakobs. Ο “Εχθρός”, δηλαδή το “μαχόμενο σύνολο ανθρώπων που αντιπαρατίθεται σε ένα άλλο τέτοιο σύνολο” (Carl Schmitt, 1932), θεωρείται πλέον ως κάτι εκτοπισμένο από το κοινωνικό σύνολο κι επομένως ως υποκείμενο ειδικής μεταχείρισης. Με τα λόγια του Guenther Jakobs: “Για να μπορούμε να μιλάμε για πρόσωπα που αναγνωρίζονται ως τέτοια από το Δίκαιο, με άλλα λόγια: για πολίτες, θα πρέπει τα πρόσωπα αυτά να παρέχουν και τη γνωστική ασφάλεια ότι θα εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, π.χ. όταν έχουμε μπροστά μας έναν “σατανά” που βάλλει συνεχώς κατά της έννομης τάξης διαψεύδοντας ριζικά τις προσδοκίες μας, τότε δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόσωπο, αλλά με ένα άτομο. Ακριβέστερα: με έναν που, όπως κι ένα άγριο ζώο, αποτελεί εστία κινδύνου από την οποία πρέπει να διασφαλιστούν οι άλλοι” (άραγε θα μπορούσε να υπάρξει γλαφυρότερη περιγραφή για την απαίτηση δηλώσεων μετανοίας από τους πολιτικούς κρατούμενους σε αντάλλαγμα του νόμιμου δικαιώματος χορήγησης άδειας;).

Κι εδώ θα πρέπει να εντοπίσουμε μια δομική αντίφαση του “αντι”τρομοκρατικού δόγματος: από τη μια δεν αναγνωρίζειτην ύπαρξη των πολιτικών αδικημάτων και τα εντάσσει στο κοινό έγκλημα και το αντίστοιχο ποινικό δίκαιο (Άρειος Πάγος 2010: ως πολιτικό έγκλημα νοείται μόνο η εσχάτη προδοσία και οι προπαρασκευαστικές πράξεις αυτής), ενώ από την άλλη επιφυλάσσει ειδική πολιτική διαχείριση και ποινική μεταχείριση πολιτικών κρατουμένων, που επεκτείνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τουςμε την επιβολή ενός καθεστώτος εξαίρεσης δικαιωμάτων.

Σήμερα η “αντι”τρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει μια σειρά ομόκεντρων κύκλων από ριζοσπαστικές αντιλήψεις και πολιτικές πράξεις. Ένας πρώτος κύκλος είναι η ένοπλη πάλη και οι ενέργειες άμεσης δράσης (αντάρτικο πόλης, απαλλοτριώσεις με σκοπό την χρηματοδότηση του αγώνα, εμπρηστικές επιθέσεις). Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος περικλείει τόσο τους αλληλέγγυους στους ένοπλους αγωνιστές, όσο και των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Των «συνοδοιπόρων» μιας άλλης εποχής. Ένας ακόμα ευρύτερος κύκλος αφορά εκείνες τις πολιτικές δραστηριότητες και κινητοποιήσεις που υπερβαίνουν ή τείνουν να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, τους αγώνες που πηγαίνουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία και φτάνουν στην άμεση αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, την πολιτική εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής. Τέλος ένας κύκλος χωρίς όρια, μια ανοιχτή απειλή προς όλους είναι η στοχοποίηση του φρονήματος, των λέξεων που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, των ίδιων των ανατρεπτικών προταγμάτων. Η σύγχρονη αντιτρομοκρατική νομοθεσία δεν είναι απλώς ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο. Είναι η επιτομή του κράτους έκτακτης ανάγκης: μερική αναστολή του συντάγματος, νομοθέτηση διαρκώς κάτω από την πίεση ενός διεθνούς πολιτικού και οικονομικού μηχανισμού του κεφαλαίου, έκτακτη νομοθετική διαδικασία (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και διαδικασία κατεπείγοντος). Ομογενοποίηση των αστικών συμφερόντων και πλήρης ταύτιση του κρατικού μηχανισμού με αυτά.

 

4

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που περιγράψαμε εν συντομία, λόγω του περιορισμένου χρόνου της εισήγησης, είναι σαφές πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ένταση της καταστολής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ξεκομμένα από την καπιταλιστική κρίση και τη διαχείρισή της από την άρχουσα τάξη, και ειδικότερα στο πλαίσιο της ΕΕ. Ακόμα περισσότερο δεν μπορούμε να περιορίσουμε την καταστολή ως ένα καπρίτσιο της ΝΔ ή ως ένα γεγονός αναπόσπαστο από το DNA της ελληνικής Δεξιάς. Η “αριστερή” καταστολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πρόσφατα πουλούσε “ανεκτικότητα” και “δικαιωματισμό” με το τσουβάλι, ήταν νομοτελειακό αποτέλεσμα της διαχείρισης της κρίσης μέσα στην “ανοιχτή αγκαλιά” της ΕΕ. Μπορεί το εύρος, τα ποσοτικά χαρακτηριστικά και οι ιδιαίτερες στοχεύσεις να μεταβάλλονται από τις κυβερνητικές εναλλαγές, αλλά ο πυρήνας της κατασταλτικής πολιτικής παραμένει ο ίδιος: η εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης, η διασφάλιση της κερδοφορίας της και η διαιώνιση του εκμεταλλευτικού τρόπου παραγωγής. Το αστικό κράτος έχει συνέχεια και ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να υπερβεί αυτόν τον αδήριτο νόμο του καπιταλισμού, που με τόση αφοσίωση υπηρετεί.

Έτσι, από τις πρώτες ήδη ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είχαμε τη διάψευση όλων των ψευδαισθήσεων και των προσδοκιών μεγάλων κοινωνικών κομματιών, αφού παράλληλα με το τρίτο μνημόνιο που ετοίμαζε, η κυβέρνηση ακόνιζε και την νέα κατασταλτική της πολιτική με την εισβολή στην κατάληψη της Πρυτανείας κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων. 3 χρόνια μετά, κάνοντας έναν συνολικό απολογισμό μπορούμε να δούμε πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν στην πράξη πως η “αριστερή” καταστολή λειτουργεί συντονισμένα με τη νεοφιλελεύθερη επέλαση:καταστολή προσφυγικών και πολιτικών καταλήψεων, εισβολή των ΕΚΑΜ στις φυλακές, ποινικοποίηση φιλικών και συγγενικών σχέσεων (όπως διώξεις κατά συγγενών ΣΠΦ, δίωξη Μαρίας Θεοφίλου και καταδίκη της Ηριάννας Β.Λ. σε 13 χρόνια κάθειρξη),εκδικητική απαγωγή του παιδιού των μελών του ΕΑ Ν. Μαζιώτη και Π. Ρούπα, άρνηση χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμένους, εξοντωτικές ποινές (όπως η ισόβια κάθειρξη στον Ν. Μαζιώτη και 25 χρόνια στους Μ. Σεϊσίδη και Τ. Θεοφίλου), βίαιη αρπαγή DNAκλπ.

Πιο πρόσφατο δείγμα της κατασταλτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η απόπειρα μεγαλύτερης αυστηροποίησης του τρομονόμου από τον υπουργό Δικαιοσύνης Κοντωνή. Συγκεκριμέναστις 31 Μαϊου σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης («Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις»), συμπεριλήφθηκε τροποποίηση του 187 και 187Α, κατ εφαρμογή οδηγιών της ΕΕ. Οι νέες διατάξεις αφορούσαν όποιον και όποια «δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί η διεγείρει» σε μια σειρά πράξεων, όπως σε «συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης ή ένταξης σε τέτοια», σε «διάπραξη εγκλημάτων», σε «εκπαίδευση ή χρήση εκρηκτικών κ.ά.» και σε «παροχή οδηγιών για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση». Οι προβλεπόμενες ποινές θα ήταν φυλάκιση από 6 μήνες έως και πέντε χρόνια, αναλόγως το αδίκημα. Οι διατάξεις αυτές αποσύρθηκαν έπειτα από αντιδράσεις, είναι βέβαιο όμως πως θα επανέλθουν, έστω και με τροποποιημένη φρασεολογία, ώστε να ενσωματωθεί κι αυτή η κοινοτική οδηγία στο ελληνικό Δίκαιο.

 

5

Είναι σαφές, λοιπόν, πως και αυτή η κυβέρνηση, παρά το “αριστερό” προσωπείο που φέρει έχει ως ύψιστο χρέος της την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης. Η εφαρμοζόμενη κατασταλτική πολιτική πατάει ακριβώς πάνω στο σημείο αυτό. H νεοφιλελεύθερη επέλαση του κεφαλαίου νομοτελειακά εκφράζεται συντονισμένα με την γενικευμένη αυταρχικοποίηση και αυστηροποίηση του κατασταλτικού πλαισίου. Για αυτό δεν μπορούμε να δούμε το ζήτημα της καταστολής ξεκομμένο από το τις βαθιές του ρίζες, από το εκμεταλλευτικό σύστημα που τη γεννά.

Σε αυτό το ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον έχουμε χρέος να αναπτύξουμε τις δικές μας απαντήσεις, να αντισταθούμε οργανωμένα στη σύγχρονη βαρβαρότητα συγκροτώντας ένα κίνημα δυνατό και αποφασισμένο να έρθει σε πραγματική ρήξη με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και οι αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-12 ανοίξανε δρόμους δυνατοτήτων, πρόσφεραν ευκαιρίες που πρέπει να αδράξουμε, μακριά από αντιλήψεις μουσειοποίησης του αγώνα. Σήμερα, παρά τις όποιες ανεπάρκειες, ξεδιπλώνεται ένα αξιόλογο κίνημα αντίστασης, με τις δομές μαχητικού αντιφασισμού, με τους αγώνες ενάντια στις μαφίες και την κρατική καταστολή, με τον πολύμορφο αγώνα για ελεύθερες μετακινήσεις, με τους εργατικούς αγώνες που αναπτύσσονται (με αιχμή τον αγώνα για την κυριακάτικη αργία), αλλά και με τα σαμποτάζ, τους εμπρησμούς και την ένοπλη πάλη. Αναπτύσσεται ένας αξιόλογος αστερισμός δραστηριοτήτων που πρέπει να αποκτήσει συνεκτικό σχέδιο και επαναστατική στρατηγική για να καταφέρει να ανατρέψει τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και να φέρει ξανά στο προσκήνιο τον εργαζόμενο λαό. Η έρπουσα καπιταλιστική κρίση μπορεί να μην οδηγεί νομοτελειακά προς μια επαναστατική κατεύθυνση, κάνει όμως γονιμότερο το έδαφος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη ώρα να αντλήσουμε διδάγματα από την ιστορία μας, να μελετήσουμε τα σωστά και τα λάθη και να διαμορφώσουμε ένα γόνιμο πεδίο για την ανάπτυξη της επαναστατικής προοπτικής.

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) 

Η απόφαση του eurogroup της 15ης Ιουνίου, ύστερα από τις περίφημες πολύμηνες διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  και των ιμπερια-ληστών δανειστών για την ολοκλήρωση της β αξιολόγησης, αποτελεί ταφόπλακα για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Με το θέμα της διαχείρισης του δημόσιου χρέους αποτυπώνεται ολοφάνερα η διαρκής όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τόσο εντός της ΕΕ μεταξύ Γαλλίας-Γερμανίας όσο και μεταξύ της ίδιας της ΕΕ( ΕΚΤ,Κομισιόν,ESM) και του αμερικανοκρατούμενου ΔΝΤ. Η απόφαση ενός ακόμα  eurogroup σημαίνει τη συνέχιση της κοινωνικής λεηλασίας, που ξεκίνησε από το 2010 και θα συνεχιστεί μέχρι την πλήρη μνημονιακή γενοκτονία της κοινωνίας,αν δεν αντιδράσει το εργατικό κίνημα.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα ο νεοαποικιοκρατικός χαρακτήρας των διαπραγματεύσεων και  η υποκρισία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο Αλ.Τσίπρας στην αρχή έλεγε ότι «Δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ευρώ μέτρα» και τελικά ψηφίσθηκαν νέα δυσβάστακτα μέτρα της τάξεως των 4,5 δις, τα οποία πλήττουν 900.000 συνταξιούχους μέσω της κατάργησης της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» (από 1.1.2019), στέλνουν στον καιάδα τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας μέσω της μείωσης του αφορολόγητου ορίου(από το 2020), τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα, απελευθερώνοντας τις ομαδικές απολύσεις και καταργώντας ουσιαστικά την κυριακάτικη αργία με το άνοιγμα των καταστημάτων 30 Κυριακές τον χρόνο. Ο πρωθυπουργός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έλεγε ότι «είναι θέμα αξιοπρέπειας, δημοκρατίας, ακόμη και παραβίασης του Συντάγματος, ακόμη και να συζητάμε για προνομοθέτηση νέων  μέτρων»  και τελικά νομοθετήθηκαν τα παραπάνω μέτρα, για να  συμμορφωθεί προς τις επιταγές των ιμπερια-ληστών δανειστών.

Η συγκυβέρνηση, εκφράζοντας τα συμφέροντα της ντόπιας παρασιτικής αστικής τάξης, εκλιπαρούσε να λάβει ως αντάλλαγμα μέτρα για την «ελάφρυνση»  και τη βιωσιμότητα του χρέους, προκειμένου η χώρα «να βγει στις αγορές» (κάτι το οποίο ακούγεται από την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά) και να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, όπως επιθυμεί η ελληνική τραπεζική ολιγαρχία. Τελικά, το μόνο που κατάφερε να πάρει ήταν αόριστες υποσχέσεις για διευθέτηση του χρεόυς μετά  τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος (Αύγουστος 2018), ενώ η πρόσφατη απόφαση του eurogroup παραπέμπει επανειλημμένα -δίχως να προσθέτει κάτι ουσιαστικό- στην απόφαση του eurogroup 22ης Μαιού 2016. Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα για την επέκταση των ωριμάνσεων, καθώς η ίδια η ανακοίνωση αναφέρει χαρακτηριστικά «μεταξύ 0-15 ετών». Δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο ελάφρυνσης του χρέους, καθώς η σύνδεση του χρέους με τη πορεία του ΑΕΠ και η λεγόμενη αναπτυξιακή ρήτρα με τη δημιουρφία Εθνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας αποτελούν εναλλακτικούς τρόπους για την αποπληρωμή του ληστρικού χρέους. Μάλιστα, η απελευθέρωση της δανειακής δόσης των 8,5 δις πραγματοποιείται για την αποπληρωμή χρέους  7 δις(!), ενώ τα υπόλοιπα 1,5 δις δεν επαρκούν για την κάλυψη των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίες ανέρχονται σε 3,9 δις. Η απόφαση του eurogroup αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την πολιτική χρεωκοπία της κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα, ένα από τα πιθανά σενάρια της Κομισιόν για το δημόσιο χρέος προβλέπει την εκτίναξή του  το 2060 στο 241% (!)του ΑΕΠ από 179% με το ΔΝΤ σε αντιπαράθεση με τη ΕΕ να συνεχίζει να θεωρεί μη βιώσιμο το χρέος.   Η προσωρινή συμφωνία μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, καθώς το πρώτο δέχτηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα χωρίς εκταμίευση με την καταρχήν έγκριση, αναδεικνύει τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις και τους  ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των ΗΠΑ και των πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας, στην οποία θα διεξαχθούν εκλογές το φθινόπωρο. Την ίδια στιγμή  το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει ξεπεράσει ακόμα την πιο παρατεταμένη κρίση της ιστορίας του,   οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες (Τραμπ,Brexit)  ,το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ κλυδωνίζεται λόγω του κινδύνου έκρηξης χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ιταλία και της ανόδου ακροδεξιών ρευμάτων ευρωσκεπτικιστικού χαρακτήρα, η ανακούφιση στις Βρυξέλλες με την εκλογή του αγαπημένου παιδιού των τραπεζών Μακρόν δεν φαίνεται να κρατήσει πολύ,  οι περιφερειακές συγκρούσεις εντείνονται και τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα τσακίζονται στο βωμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και κερδοφορίας

Στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο ο ελληνικός καπιταλισμός δεν νοείται πλέον δίχως την εφαρμογή των μνημονίων,καθώς θεσμοθετείται ένα υπερ-μνημόνιο διαρκούς επιτροπείας. Μέχρι το 2022 ο στόχος για τα αιμοσταγή πρωτογενή πλεονάσματα καθορίστηκε στο 3,5% και «ίσο είτε ανώτερο αλλά κοντά στο 2% του ΑΕΠ την περίοδο από το 2023 ως το 2060», προμηνύοντας νέα πολλά μνημόνια και διαμορφώνοντας έναν άγριο και αχαλίνωτο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό .Το δημόσιο χρέος,λοιπόν αποτελεί με την εφαρμογή των μνημονίων και των ντερεκτίβων της ΕΕ μηχανισμό κοινωνικής λεηλασίας, λαφυραγώγησης του δημόσιου πλούτου, διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ Βορρά- Νότου,όχημα για τη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Γιατί κανένα χρέος δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμο, όταν η ζωή της πλειοψηφίας της κοινωνίας καθίσταται αβίωτη. Γιατί εντός του σφαγείου της ΕΕ μόνο μνημόνια, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών περιμένουν τον εργαζόμενο λαό. Γιατί το μόνο χρέος που έχει ο λαός και η νεολαία είναι το χρέος της ανατροπής αυτού του σάπιου και ανθρωποκτόνου συστήματος, της σύγκρουσης με την αστική τάξη και το κράτος της, της επαναστατικής εξόδου από την ΕΕ από τη σκοπιά της διεθνιστικής αλληλεγγύης,Γιατί τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά κεφαλαίου,ΕΕ,ΔΝΤ.Γιατί μόνο αν ξαναβγούμε στους δρόμους,  το λαϊκό επαναστατικό κίνημα θα νικήσει.

ΜOΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦH ΤΟΥ ΧΡEΟΥΣ

ΚΑΜIΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΝΤOΠΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝEΣ ΚΕΦAΛΑΙΟ

ΠOΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ,ΚΕΦΑΛΑΙΟ ,ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΌ

Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)

Την Πέμπτη 29 Ιούνη, στην πλατεία Εξαρχείων, έχει καλεστεί μία κατ’ επίφαση “συγκέντρωση” από την ΠΟΑΣΥ (τον συνδικαλιστικό φορέα των κατασταλτικών δυνάμεων), που λειτουργεί στην πράξη ως προπομπός, ως ο “λαγός” μίας διακηρυγμένης από το κράτος κατασταλτικής επιχείρησης. Στο πλαίσιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, προωθείται η συνολική στοχοποίηση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος και των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Η επίθεση σε καταλήψεις, σωματεία βάσης και συνελεύσεις γειτονιάς, η αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού οπλοστασίου απέναντι σε όσους αγωνίζονται, οι διώξεις και οι βαριές καταδίκες είναι κομμάτια μίας ενιαίας εκστρατείας.

Μίας εκστρατείας που στοχεύει και την περιοχή των Εξαρχείων, ως ένα επί δεκαετίες σημαντικό πεδίο έκφρασης και δραστηριότητας των αντι-κρατικών και αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στη μετατροπή των Εξαρχείων σε διασκεδαστήριο και χώρο παρέλασης για τις μαφίες και τους πραιτωριανούς του καθεστώτος που επιχειρούν να πλήξουν το πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό αντι-παράδειγμα που εκφράζεται στα Εξάρχεια. Κι αυτό το παράδειγμα υπερασπιζόμαστε ως συνέλευση, επιδιώκοντας την κατίσχυση των αδιαίρετων αρχών της ισότητας και της αλληλεγγύης. Και θα το υπερασπιζόμαστε απέναντι στην παρουσία του κράτους, των καπιταλιστών και των εμπροσθοφυλακών τους, πατώντας στο έδαφος που δημιούργησαν χιλιάδες. Πατώντας στην εμπειρία των αγώνων και των εξεγέρσεων που έχουν μπολιάσει την περιοχή των Εξαρχείων, όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08.

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, μετά από διαπληκτισμό νεαρών που βρίσκονταν στην οδό Μεσολογγίου με πλήρωμα της αστυνομίας, τραυματίζεται θανάσιμα από σφαίρα αστυνομικού ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Η εξέγερση που ακολούθησε και εξαπλώθηκε στο σύνολο του ελλαδικού χώρου, έφερε στο προσκήνιο τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, της αδιαμεσολάβητης δράσης, της αλληλεγγύης. Η σύνδεση της περιοχής των Εξαρχείων με την εξέγερση του 2008, ανέδειξε ακόμα περισσότερο την περιοχή ως εστία αγώνων. Η νοηματοδότηση των Εξαρχείων από τους αγωνιζόμενους, τόσο συμβολικά όσο και υλικά, ως κέντρο αγώνα έχει ως αποτέλεσμα η περιοχή να βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο των κρατικών και καπιταλιστικών σχεδιασμών.

Μετά την εξέγερση του ‘08 η αγωνιστική γειτονιά των Εξαρχείων, η γειτονιά της κοινωνικής αντεξουσίας και της νεανικής ανυπακοής μετατράπηκε σταδιακά, παράλληλα με την οικονομική κρίση και τον καπιταλισμό που σάπιζε, σε ένα ιδιόμορφο γκέτο διακίνησης ναρκωτικών και σε αρένα κοινωνικού κανιβαλισμού. Η στρατηγική του κράτους για την περιοχή εξυπηρετήθηκε με τη μεταφορά κυκλωμάτων ναρκεμπορίας που τη λυμαίνονταν και επιδίδονταν σε εμπόριο σε κάθε σημείο της γειτονιάς και με την ανάπτυξη αντικοινωνικών συμπεριφορών (σεξιστικές επιθέσεις, φέρμες, απολιτικοί τσαμπουκάδες). Και όταν μιλάμε για κυκλώματα δεν αναφερόμαστε σε χρήστες και μικροπαραβατικούς. Μιλάμε για ένοπλους διακινητές που εμπορεύονταν καθημερινά ναρκωτικές ουσίες συμμετέχοντας σε ιεραρχικές ομάδες, οι οποίοι σαν καπιταλιστές της νύχτας έκαναν τα πάντα για την κερδοφορία και την ανάπτυξη του παράνομου κεφαλαίου.

Αυτά τα αδίστακτα κυκλώματα κατάφεραν σταδιακά να αναπτυχθούν στη γειτονιά και να ηγεμονεύσουν κάνοντας διπλή δουλειά. Από τη μια τη δουλειά των ρουφιάνων της αστυνομίας στην πλατεία και από την άλλη ασκώντας μια εξουσιαστική σχέση επιβολής πάνω στο κίνημα και τους συντρόφους που αισθάνθηκαν την απειλή στο πετσί τους. Δεν ξεχνάμε τους πυροβολισμούς σε καταλήψεις, τις σκυλομαχίες με pitbull που διοργάνωναν στην πλ. Εξαρχείων, τις παραλίγο δολοφονίες συντρόφων από τα μαχαίρια τους, την ένοπλη παρουσία τους μέσα στην πλ. Εξαρχείων κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης για φυλακισμένο αναρχικό.

Με όλα αυτά και σε συνδυασμό με τις επελάσεις των μηχανοκίνητων ομάδων Δέλτα κατά δομών, ανθρώπων και στεκιών, το κράτος προσωρινά επανέκτησε έναν σχετικό έλεγχο και κυριαρχία τόσο στην περιοχή γενικά όσο και στην πλατεία ειδικά, που αποτελεί και ένα τρόπαιο που το διεκδικεί με κάθε τρόπο. Παρ’ όλα αυτά η σπίθα της εξέγερσης διατηρήθηκε αναμμένη όπως και η μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η 6η Δεκέμβρη συνέχισε να αποτελεί ένα πεδίο οξυμένης αντιπαράθεσης μεταξύ της νεολαίας και των δυνάμεων καταστολής που εκφράζεται δυναμικά στην περιοχή των Εξαρχείων.

Σήμερα, το τσάκισμα των μαφιόζων στη γειτονιά των Εξαρχείων και η εκδίωξη τους από την πλατεία διαμορφώνει ένα νέο πραγματικά συγκρουσιακό περιβάλλον. Ένα τοπίο ανειρήνευτης συνύπαρξης των επαναστατικών δυνάμεων με το “οργανωμένο έγκλημα” και τα τσιράκια του.

Και είναι σήμερα, μοναδική η ευκαιρία που δίνεται για να οικειοποιηθούμε με αγωνιστικούς όρους τα Εξάρχεια μετατρέποντάς τα σε πρότυπο αγωνιστικής και ελευθεριακής γειτονιάς, σε όχημα Επαναστατικής Ανατροπής.

Σε αυτή τη συγκυρία το κράτος βρίσκει ασήμαντες αφορμές για να περικυκλώσει με στρατιωτικοποιημένους όρους την πλατεία και να διεισδύσει στη γειτονιά, επιστρατεύοντας μέχρι και τεθωρακισμένα jeep με άνδρες της ομάδας ΟΠΚΕ που με το δάχτυλο στη σκανδάλη δίνουν μια εντύπωση κατεχόμενης γειτονιάς. Είναι ξεκάθαρο ότι η στρατιωτικοποιημένη περικύκλωση της γειτονιάς μας αποσκοπεί στο να συνηθίσουμε τον τρόμο, να εξοικειωθούμε με την εικόνα της αστυνομίας δίνοντάς της χώρο για να εισχωρήσει και βαθύτερα μέχρι να καταλάβει την πλατεία. Σε αυτό τον σχεδιασμό εντάσσεται και η προκλητική ανακοίνωση της “συγκέντρωσης” της ΠΟΑΣΥ, την Πέμπτη στην πλ. Εξαρχείων.

Για εμάς, η παρουσία αυτών των ένστολων δολοφόνων και βασανιστών είναι η άλλη όψη των ναρκομαφιόζων και των εμπόρων τους που εκδιώχθηκαν από την περιοχή με αγώνες. Είναι ο στρατός ενός συστήματος που επιβάλλει τη φτώχεια και τον φόβο.

 

Έξω οι μπάτσοι και οι μαφιόζοι από τα Εξάρχεια

 

 

Άνοιγμα Πολιτικού Περιπτέρου, Πέμπτη 29 Ιούνη από τις 12:00 μέχρι όσο πάει

Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Ιούνιος 2017

 

 

https://athens.indymedia.org/post/1575380/

Στοχεύοντας στην πολιτική αυτομόρφωση, την ιδεολογική συγκρότηση και την υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης, η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) διοργανώνει το διήμερο εκδηλώσεων με τίτλο “χθες, σήμερα αύριο…η Επανάσταση λέει ήμουν είμαι και θα είμαι”, έχοντας τη χαρά να φιλοξενεί τον σύντροφο Antonio P. και τους υπόλοιπους συντρόφους από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου.

Η σημερινή πρώτη εκδήλωση αφορά την ιστορία, την επαναστατική ιστορία της Ιταλίας, μιας γειτονικής μας χώρας με πλούσια πολιτική-θεωρητική συμβολή στο διεθνές επαναστατικό κίνημα, μια ιστορία που σε διάφορες περιόδους της έχει επηρεάσει αλλά και έχει επηρεαστεί και από την ιστορία του επαναστατικού κινήματος, εδώ στην Ελλάδα. 

Η σημερινή εκδήλωση θα μπορούσε ν’ αφιερωθεί σε πολλούς και πολλές, αγωνιστές και αγωνίστριες από την Ιταλία και την Ελλάδα που με τη ζωή τους και τη δράση τους διέσχισαν, μέσα στο πέρασμα της ιστορίας, το ανηφορικό αλλά αναγκαίο μονοπάτι του αγώνα των λαών ενάντια στους δυνάστες τους, για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων…

Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Antonio Pelegrino, λιποτάκτη του ιταλικού κατοχικού στρατού που εντάχτηκε στο ΕΑΜ και τον εφεδρικό ΕΛΑΣ και εκτελέστηκε μαζί με άλλους αγωνιστές στις 15 Μάρτη του 1944 στο μπλόκο της Καλογρέζας, την Elena Angeloni και τον Γιώργο Τσικουρή του ΠΑΜ, που έχασαν τη ζωή τους στις 2 Σεμπτέμβρη του 1970, μετά από την πρόωρη έκρηξη μηχανισμού που τοποθετούσαν έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα, τον φοιτητή Κώστα Γεωργάκη, που αυτοπυρπολήθηκε στις 20 Σεπτέμβρη του 1970 στη Γένοβα θυσιάζοντας τη ζωή του για να στείλει σ’ όλον τον κόσμο ένα μήνυμα Αντίστασης και Αγώνα ενάντια στη χούντα.

Παρ’ όλα αυτά, θα θεωρούσαμε παράλειψη να κλείσουμε αυτή τη σύντομη εισήγηση, χωρίς μια αναφορά στη μνήμη των συντρόφων στην Ιταλία που έπεσαν στο Αγώνα σε πιο πρόσφατους καιρούς, πιο συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα. Στον σύντροφο Carlo Giuliani που στις 20 Ιούλη συμπληρώνονται 16 χρόνια, από όταν –κατά τη διάρκεια συγκρούσεων εναντίον της συνόδου του G8 στη Γένοβα– δολοφονήθηκε από τους ένστολους φρουρούς της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας. Στον σύντροφο Mario Galesi, μέλος της οργάνωσης Ερυθρές Ταξιαρχίες-Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα (BR-PCC) που έπεσε μαχόμενος σε ένοπλη συμπλοκή κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου στο Αρέτσο στις 2 Μάρτη του 2003. Στον σύντροφο Dax–Davide Cesare που δυο βδομάδες αργότερα, τη νύχτα της 16ης προς 17 Μάρτη του 2003, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μιλάνο, έπειτα από ενέδρα οικογένειας φασιστών μαχαιροβγαλτών.

Στους σκοτεινιασμένους καιρούς που ζούμε, ελπίζουμε η αποψινή εκδήλωση να συνεισφέρει, μεταξύ άλλων, έτσι ώστε όπως γράφει και ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας, να μην λησμονηθεί το χνάρι που άφησαν στην ιστορία οι σύντροφοι που έπεσαν [3].

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Αθήνα, Ιούνης 2017

[2] Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας: κάλεσμα στο διήμερο εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ ( ΕΜΠ, Αθήνα 10&11/2/2017).

[3] Δημήτρης Κουφοντίνας: 13 Απαντήσεις, εκδ. Μονοπάτι.

 

«Δεν έχει σημασία τι είναι δίκαιο ή άδικο, βρισκόμαστε σε πολεμική κατάσταση», είχε δηλώσει προκλητικά πριν λίγα χρόνια ο παρασημοφορημένος από το FBI Μ. Χρυσοχοΐδης. Ο πρώην Υπουργός Δημόσιας Τάξης θα μπορούσε να αναφέρεται στα μνημόνια, τη συνεργασία αστυνομίας και εμπόρων ναρκωτικών στα Εξάρχεια ή τους εικονικούς πνιγμούς για τη βίαιη απόσπαση DNA από πολιτικούς κρατούμενους.

Μετά το Σεπτέμβρη του 2009 (όπου και πραγματοποιείται η πρώτη επιχείρηση εξάρθρωσης της ΣΠΦ με την εισβολή στο σπίτι στο Χαλάνδρι) ξεκινάει στην Ελλάδα ένα σύνθετο, πολυεπίπεδο κατασταλτικό σχέδιο, το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Δεν μιλάμε για ένα ακόμα πογκρόμ συλλήψεων και διώξεων. Αναφερόμαστε σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντι-εξέγερσης, στην οργάνωση της προληπτικής αντεπανάστασης από την πλευρά του αστικού κράτους. Tην εποχή εκείνη το καθεστώς βρισκόταν με το βλέμμα στραμμένο στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και είχε στην πλάτη του τα πρόσφατα γεγονότα του Δεκέμβρη, αυτά της αυθόρμητης και βίαιης εξέγερσης, που ξέσπασε σε όλη την Ελλάδα αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008.

Μετά το 2009, επιβάλλεται ένα καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης: Η Αγγελική Κουτσουμπού βρίσκεται στο Σύνταγμα αιμόφυρτη, χτυπημένη από μηχανή της Ομάδας ΔΕΛΤΑ, το Δεκέμβρη του 2009. Ο Γιάννης Καυκάς βρίσκεται σε “προθανάτια κατάσταση”, ύστερα από επίθεση των ΜΑΤ σε αντι-μνημονιακη διαδήλωση το 2011. Ένα χρόνο μετά, το 2012, αντιφασίστες διαδηλωτές βασανίζονται μέσα στη ΓΑΔΑ και ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης τους καλύπτει πλήρως. Οι αναρχικοί συλληφθέντες στο Βελβεντό το 2013 βασανίζονται, ενώ η αστυνομία δημοσιεύει τις φωτογραφίες τους, οι οποίες περιφέρονται στα κανάλια. “Όχι τόσο για να επαναφέρει κάποια ισορροπία, όσο για να φανερώσει, ως το ακρότατο σημείο, την ανισότητα που υπάρχει ανάμεσα στον υπήκοο που τόλμησε να παραβιάσει το νόμο και τον παντοδύναμο ανώτατο άρχοντα που διατρανώνει τη δύναμή του”. Την αστυνομική κτηνωδία συμπληρώνουν οι χιλιάδες προληπτικές προσαγωγές, οι μαζικές συλλήψεις, η διόγκωση των κατηγοριών, η βιομηχανία των προφυλακίσεων, ο στρατός κατοχής στα Εξάρχεια, η επικήρυξη καταζητούμενων αναρχικών.

Ο πυρήνας της κατασταλτικής πολιτικής παραμένει ίδιος, ακόμα και μετά το Γενάρη του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις υποτιθέμενες ευαισθησίες του στα “ανθρώπινα δικαιώματα” και παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, παραμένει σταθερός στο στρατηγικό στόχο της “αντι”αντιτρομοκρατικής πολιτικής: την εξουδετέρωση του “εσωτερικού εχθρού”.

Εισβάλλει στην κατειλημμένη πρυτανεία και φτάνει τους πολιτικούς κρατούμενους απεργούς πείνας στα όρια του θανάτου, λίγους μήνες μόνο μετά την εκλογή του. Βασανίζει τους αγωνιστές Κ. Σακκά, Μ. Σεϊσίδη και Π. Ασπιώτη για να τους αποσπάσει DNA. Καταδικάζει τον Μ. Σεϊσίδη σε 36 χρόνια και σε ισόβια τον αναρχικό και μέλος του ΕΑ Ν. Μαζιώτη για την έκρηξη στην Τράπεζα της Ελλάδας (όπου στεγάζεται και ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα), στην οποία δεν τραυματίστηκε κανένας πολίτης ή αστυνομικός, ενώ μετά τη σύλληψη της Π. Ρούπα κρατάει σε ομηρία το 6χρονο παιδί τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει στο σημείο να αρνείται ακόμα και τα πιο βασικά δικαιώματα στους πολιτικούς κρατούμενους, όπως η χορήγηση άδειας, αφού διατηρεί το φασιστικό νόμο Δένδια, που επιτρέπει το εισαγγελικό βέτο στις αποφάσεις του συμβουλίου των φυλακών. Απαγόρευσε ακόμα και εκδήλωση -σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές- τον Δεκέμβρη του 2016 στη Νομική Σχολή. Λογόκρινε, στην πράξη, πολιτική συζήτηση με θέμα τη χορήγηση άδειας στον πολιτικό κρατούμενο Δ.Κουφοντίνα, την οποία του στερούν εδώ και 7 χρόνια. Την προηγούμενη μέρα, μάλιστα, η εισαγγελία του Αρείου Πάγου είχε στειλει στις φυλακές απόρρητο έγγραφο, το οποίο απαγόρευε στον Δ. Κουφοντίνα να παρέμβει τηλεφωνικά στην εκδήλωση, απειλώντας τον με την πειθαρχική κύρωση απαγόρευσης υποβολής αίτησης για άδεια για τα επόμενα δύο χρόνια. Στην ίδια κατεύθυνση, αυτή της λογοκρισίας και της δίωξης του φρονήματος, κινήθηκαν και οι νέες διατάξεις του “αντι”τρομοκρατικού νόμου που προσπάθησε να περάσει κρυφά το Υπουργείο Δικαιοσύνης σε άσχετο νομοσχέδιο, όπου ποινικοποιούταν ρητά η έκφραση γνώμης. Πρόκειται για διατάξεις που αποσύρθηκαν προσωρινά, αλλά θα κατατεθούν ξανά αργότερα όπως διαβεβαίωσε και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνείας στην αμερικάνικη πρεσβεία και στα τζάκια της μεγαλοαστικής τάξης.

Η συνέχεια της κατασταλτικής πολιτικής από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αποδεικνύει το γεγονός ότι η περιθωριοποίηση, η ποινικοποίηση και η καταστολή της επαναστατικής δράσης, καθώς και των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, δεν αφορά το μένος κάποιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, αλλά εξυπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες του κεφαλαίου. Και σήμερα -μέσα σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης, όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και απαξίωσης του αστικού πολιτικού κόσμου- υπάρχει επιτακτική ανάγκη να συντριβούν οι επαναστατικές δυνάμεις, οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές. Να εξουδετερωθούν τα προτάγματα της οργάνωσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, της άμεσης σύγκρουσης με το καθεστώς, της αντίστασης, της έμπρακτης αλληλεγγύης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να εξουδετερωθούν τα οράματα της κοινωνικής επανάστασης,, της αναρχίας και του κομμουνισμού.

Σήμερα, πρέπει να χτυπηθούν οι πολιτικές πρωτοπορίες για να θωρακίσει η ΕΕ την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της και να ξεπεράσει την κρίση η εγχώρια αστική τάξη. Να πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι χωρίς όμως να οξυνθεί η ταξική πάλη, χωρίς να σηκώσει κεφάλι ο λαός. Πώς αλλιώς θα σωθεί το ευρώ; Πώς αλλιώς θα υλοποιηθούν όλες οι προτάσεις των εγχώριων εργοδοτικών ενώσεων και θα μετατραπεί όλη η χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Πώς αλλιώς θα μεταφερθεί αξία -μέσα από τα τοκοχρεολύσια, το δανεισμό για την ανατροφοδότηση του κρατικού χρέους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας- από την περιφέρεια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα;

Τους τελευταίους μήνες η συγκυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια αθόρυβη, αλλά συνεχή και συστηματική επίθεση στους πολιτικούς της αντιπάλους.

Ο αναρχικός Μάριος Σεϊσίδης καταδικάστηκε σε 36 χρόνια κάθειρξη -από ένα δικαστήριο εντεταλμένο- βασιζόμενο μονάχα σε ένα έγγραφο πραγματογνωμοσύνης DNA από τα εγκληματολογικά εργαστήρια της αστυνομίας. Πρόκειται για μια εκδικητική ποινή, η οποία αποζητούσε τη ρεβάνς για τα 11 χρόνια φυγοδικίας του συντρόφου και την πολιτική στάση του απέναντι στους δικαστές: “Οι τράπεζες είναι νόμιμοι τοκογλύφοι, σύγχρονοι δυνάστες που τρομοκρατούν καθημερινά το λαό με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι σε κάποια φάση της ζωής τους πολλοί στράφηκαν πρός αυτές για να δανειστούν χρήματα, ώστε να αγοράσουν ένα σπίτι για να στεγάσουν τις οικογενειές τους. Έτσι λοιπόν τους επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς του τρομοκράτη και του ληστή, που τόσα χρόνια αποκαλούσαν εμένα και τους συντρόφους μου. Τρομοκράτες και ληστές είναι το κράτος και το αστικό προσωπικό του, αυτοί τρομοκρατούν τον λαό καθημερινά με νέα μνημόνια, νέους φόρους και συνεχόμενες αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης. Αυτοί τους απειλούν ότι θα τους κατασχέσουν τα σπίτια τους αν δεν πληρώσουν μια δόση από τα δάνεια που πήραν. Αυτοί έχουν εξωθήσει στην αυτοκτονία χιλιάδες ανθρώπους λόγω οικονομικών προβλημάτων και όχι εμείς που αγωνιζόμαστε στο πλευρό τους”.

Η εισαγγελέας Άννα Καλουτά πρότεινε την ενοχή του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου για όλες τις κατηγορίες. Πρόκειται για μια προκλητική πρόταση, η οποία απειλεί το σύντροφο με την ποινή ακόμα και της ισόβιας, παρά το γεγονός ότι έχει αποκαλυφτεί ότι η γελοία ιστορία με το καπέλο, τους ληστές και το DNA είναι ένα απροκάλυπτο ψέμα της “αντι”τρομοκρατικής. Χαρακτηριστικό της κακοστημένης σκευωρίας είναι ότι ο υπεύθυνος του “τμήματος εσωτερικής τρομοκρατίας” της ΔΑΕΕΒ, Ε. Χαρδαλιάς, σε κατάθεσή του παραδέχτηκε ότι «μπορεί να μην ήταν ο άνθρωπος στη ληστεία». Ο σύντροφος όμως δεν ονομάζεται Μιχάλης Χριστοφοράκος, δεν είναι διευθυντής της Siemens, ούτε πρόεδρος του ελληνο-γερμανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου για να κυκλοφορεί ελεύθερος. Δε συμμετείχε στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου για να αθωωθεί. Είναι κοινωνικός αγωνιστής, ο οποίος δηλώνει ξεκάθαρα: “Θα πω για άλλη μια φορά και κλείνοντας ότι δεν έχω διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούμαι. Διέπραξα όμως το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Είμαι αναρχικός. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αποκλεισμένους και τους αδικημένους, με τους κυνηγημένους και με τους κολασμένους, με τους φτωχούς, με τους αδύνατους και τους καταπιεσμένους”.

Η εισαγγελέας Εφετών Ελ. Καρκαμπούνα στην αγόρευσή της (που κράτησε 130 λεπτά, στην προσπάθεια της να φανεί νομικά εμπεριστατωμένη) για την υπόθεση “Χαλανδρίου” πρότεινε τη βαριά καταδίκη των μελών της ΣΠΦ, καθώς και του αναρχικού Π. Μασούρα. Όσον αφορά στα μέλη, επιδιώκει πολύχρονες καταδίκες όλων εκείνων που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση, έχουν έμπρακτα αμφισβητήσει το κρατικό μονοπώλιο της βίας και έχουν υπερασπιστεί δημόσια την πράξη τους αυτή. Σε ό,τι αφορά το σύντροφο Π. Μασούρα, είναι σαφές ότι στόχος της εισαγγελέως είναι να βρεθεί -μετά το Μαλανδρίνο, την Αυλώνα, τον Κορυδαλλό και τα Γρεβενά- ξανά σε κάποια φυλακή. Η εισαγγελέας και η αντιτρομοκρατική δεν μπορούν να αποδεχτούν την αταλάντευτη παρουσία του στο επαναστατικό κίνημα. Μια καθημερινή θέση μάχης στην ταξική αντιπαράθεση, που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στην πολιτική του τοποθέτηση στο δικαστήριο: “Δεν δημιουργήσαμε εμείς τις στρατιές των ανέργων, των πεινασμένων και των αστέγων. Δεν τρομοκρατήσαμε εμείς την κοινωνία με γκλοπ και δακρυγόνα, με όπλα και επιστρατεύσεις απεργών, με ειδικούς νόμους εργασιακού μεσαίωνα, με μνημόνια και κατασχέσεις κατοικιών. Δεν είναι δικά μας δημιουργήματα οι αυτοκτονίες και τα ναρκωτικά. Δεν δημιουργήσαμε εμείς τις πολυεθνικές που καταληστεύουν το αίμα και τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού. Δεν δολοφονήσαμε και δεν σύραμε στα δικαστήρια εμείς την πρωτοπόρα και αγωνιζόμενη νεολαία. Δεν αρπάξαμε εμείς το ψωμί από τα χέρια του βιοπαλαιστή, ούτε νομιμοποιήσαμε τη δολοφονία ονομάζοντάς την εργατικό ατύχημα. Δεν αρπάξαμε εμείς τα φάρμακα από τον καρκινοπαθή, τα βιβλία από το μαθητή, τα δικαιώματα από τον εργαζόμενο και τον φοιτητή, τη ζωή από τον πρόσφυγα και τον μετανάστη, τη δίκαιη δίκη από τον κατηγορούμενο”.

Απορρίφθηκε, από το συμβούλιο της φυλακής, για δεύτερη συνεχή φορά η αίτηση για τακτική άδεια που είχε καταθέσει ο αναρχικός Γ. Καραγιαννίδης. Αυτή την φορά το νομικό τρικ αφορά περιστατικό ξυλοδαρμού φύλακα που είχε συμβεί το 2013 και για το οποίο ο σύντροφος είχε τιμωρηθεί πειθαρχικά. Η πειθαρχική του ποινή, όμως, είχε διαγραφεί από τον Ιούλιο του 2016 και ως εκ τούτου δεν αποτελούσε λόγο απόρριψης. Την προηγούμενη φορά το συμβούλιο της φυλακής είχε κατασκευάσει ένα γραφειοκρατικό κώλυμα, απέρριψε την αίτηση γιατί ο Γ. Καραγιαννίδης τυπικά θεωρείται κρατούμενος της φυλακής Λάρισας, αν και τα τελευταία 4,5 χρόνια βρίσκεται αδιάλειπτα στον Κορυδαλλό. Ο σύντροφος όμως δεν παραιτείται, δεν εγκαταλείπει τον αγώνα και είναι ξεκάθαρος: “Η αυθαιρεσία του συμβουλίου Κορυδαλλού στερεί από δεκάδες φυλακισμένους μία- περιορισμένη έστω- διέξοδο από το ασφυκτικό πλαίσιο του εγκλεισμού. Ακριβώς όμως επειδή οι άδειες κατακτήθηκαν από προηγούμενες γενιές κρατουμένων και δεν παραχωρήθηκαν από κανένα συμβούλιο, η υπεράσπιση και η διεύρυνση τους αποτελεί ένα ζητούμενο για καθένα και καθεμία που διαβιοί εντός των τειχών. Αυτός και μόνο ο λόγος αρκεί για να συνεχίσω να διεκδικώ με κάθε πρόσφορο μέσο αυτήν την “ανάσα ελευθερίας””.

Η Υποψήφια διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ηριάννα Β.Λ. καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξη, χωρίς αναστολή και χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Μοναδικό στοιχείο που την οδήγησε στη φυλακή της Θήβας ήταν η σχέση της με τον ΚΠ, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για συμμετοχή στη ΣΠΦ και έχει αθωωθεί αμετάκλητα. Για αυτό και η εισαγγελέας ρωτούσε προκλητικά την Ηριάννα κατά τη διάρκεια της δίκης, γιατί δεν χωρίσανε με το σύντροφό της. “Η Ηριάννα καταδικάστηκε για οπλοκατοχή με μόνο στοιχείο ένα χαμηλής ποσότητας και κακής ποιότητας δείγμα DNA, το οποίο όταν ζητήθηκε από το στάδιο κιόλας της ανάκρισης για επανέλεγχο σε πιστοποιημένο και εξειδικευμένο εργαστήριο, που συνεργάζεται με δικαστικές αρχές σε όλη την Ευρώπη, η απάντηση που δόθηκε από την αστυνομία ήταν ότι τελείωσε”, έγραψε ο ΚΠ σε εφημερίδα μετά την καταδικαστική απόφαση. Φυσικά η πρόεδρος του δικαστηρίου Αποστολίδου-Δημοπούλου Ζωή (η οποία είχε καταδικάσει, πριν λίγους μήνες και το σύντροφο Μ. Σεϊσίδη) ανταμείφθηκε από την ηγεσία της Δικαιοσύνης και τη συγκυβέρνηση για τις υπηρεσίες της και προήχθη σε Πρόεδρο Εφετών!

Απορρίφθηκε, για δεύτερη συνεχή φορά, η αίτηση για την τακτική άδεια που δικαιούται ο σύντροφος Κώστας Γουρνάς. Η άρνηση του αναρχικού και μέλους του Επαναστατικού Αγώνα να υπογράψει δήλωση μετάνοιας είναι πασιφανές ότι δεν μπορεί να γίνει ανεκτή ούτε από την εισαγγελέα των φυλακών, ούτε από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά. Γιατί η στράτευση στα λαϊκά συμφέροντα και την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από το ίδιο το κράτος. Η απορριπτική πρόταση του αντιεισαγγελέα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και αποτελεί πολιτική θέση: “Με τη στάση αυτή άφησε σαφείς υπαινιγμούς για την ιδεολογική ασυμφωνία του με τον τρόπο και τους κανόνες λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι οι νόμοι”. Ο σύντροφος παρ’ όλα αυτά στέλνει μήνυμα αντίστασης από τα υπόγεια του Κορυδαλλού: “Είναι στη δυνατότητα του κάθε αγωνιστή, του κάθε αντιστεκόμενου, σήμερα, να συνδράμει με όποιον τρόπο κρίνει ως πρόσφορο στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης και για την χορήγηση των αδειών που δικαιούνται. Γιατί αν επιτρέψουμε να επιβληθεί, σήμερα, άτυπα ή επίσημα, η αναβάθμιση του καθεστώτος εξαίρεσης μέσω των δηλώσεων αποκήρυξης, τότε δημιουργούμε αυτόματα έναν αρνητικό συσχετισμό εις βάρος όλης της κοινωνίας. Γιατί η υπόθεση της οικοδόμησης μιας κοινωνικής επανάστασης, σήμερα, εκτός από ζήτημα ενός απροσδιόριστου κοινωνικού ξεσηκωμού, είναι και ζήτημα καθημερινού πολιτικού αγώνα για την αποτίναξη των μνημονίων και του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης”.

Σήμερα, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα στους πολιτικούς κρατούμενους. Να οργανώσουμε ξανά ένα πλατύ, μετωπικό κίνημα αλληλεγγύης. Για τη μαχητική υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Για τη διάρρηξη του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Για την άμεση απελευθέρωσή τους.

Για τη νίκη. Για την αναρχία και τον κομμουνισμό.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Με τη συμμετοχή περίπου 500 διαδηλωτών πραγματοποιήθηκε το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 17/6 στον Ασπρόπυργο ενάντια στις φασιστικές επιθέσεις κατά Πακιστανών εργατών γης, με τη συμμετοχή πολιτικών οργανώσεων, συνδικάτων, εργατικών σωματείων, της πακιστανικής κοινότητας και του μπλοκ που συγκροτήθηκε έπειτα από ανοιχτό κάλεσμα της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), το οποίο και πλαισιώθηκε από περίπου 100 συντρόφους και συντρόφισσες.

Η διαδήλωση πραγματοποιήθηκε 3 μέρες μετά τη δίκαιη επίθεση στην τοπική χρυσαυγίτικη γιάφκα, η οποία και βρέθηκε κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας του συλλαλητηρίου, περιφρουρούμενη από ισχυρές δυνάμεις ένστολων ομοϊδεατών τους.

Υπό συνεχή βροχή, η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία του δημαρχείου Ασπροπύργου, απ’ όπου ο φασίστας δήμαρχος καλύπτει πολιτικά τα ρατσιστικά πογκρόμ του τοπικού τάγματος εφόδου και είχε ζητήσει την απαγόρευση της διαδήλωσης προς το αστυνομικό τμήμα, προς τα εκεί δηλαδή οπού οι μετανάστες εργάτες, τα θύματα των επιθέσεων μετατρέπονται σε κατηγορούμενους

Οι θρασύδειλες φασιστικές προκλήσεις, πίσω από την κάλυψη ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, λίγο μετά από το τοπικό α.τ, αλλά κι εκείνες μετά την ολοκλήρωση της διαδήλωσης, απαντήθηκαν συλλογικά και αποφασισμένα, αναγκάζοντας τους να τραπούν τρέχοντας σε φυγή. Κατά τη διάρκεια της συγκροτημένης αποχώρησης μας, οδηγός αγροτικού αυτοκινήτου αναπτύσσοντας ταχύτητα αποπειράθηκε να πατήσει με το όχημα του συντρόφους και συντρόφισσες, ζηλεύοντας –υπό τα απαθή βλέμματα αστυνομικών διμοιριών- τη δόξα του Γκοτζαμάνη…

Το μήνυμα στάλθηκε. Το αντιφασιστικό κίνημα είναι αποφασισμένο να ξανακάνει δυναμικά την εμφάνιση του στην εργατούπολη του Ασπροπύργου, καθιστώντας σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι οποιοδήποτε χέρι σηκώνεται εναντίον της εργατικής τάξης και των αγωνιστων της θα κόβεται!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) στηρίζει τη Συγκέντρωση – Μικροφωνική που καλεί το σωματείο της Συνέλευσης Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), την Κυριακή 18 Ιούνη 19:30 μ.μ στην πλατεία Πατριάρχου στη Nέα Φιλαδέλφεια.

Η εργοδοσία του ΗΟΤ ΗΟΤ, με τα δαγκωμένα δεδουλευμένα, τα κουτσουρεμένα ένσημα, τα χρωστούμενα επιδόματα και τις χυδαιότητες και τις απειλές πως «θα θάψει και θα πιστολιάσει» τον έναν από τους δύο διανομείς (μέλη της ΣΒΕΟΔ) που διεκδικούν τα αυτονόητα, αποτελεί μια εικόνα από την αποθράσυνση των αφεντικών, που σ’ αυτούς τους μνημονιακούς καιρούς πάει χέρι χέρι με το βάθεμα της κρίσης και της καπιταλιστικής επέλασης που γκρεμίζει ότι έχει απομείνει ακόμα όρθιο από κατακτήσεις και δικαιώματα, κερδισμένα μ΄ αγώνα και αίμα περασμένων γενιών.

Ενάντια στη εργοδοτική τρομοκρατία, όχι άλλα βήματα πίσω !

Στα ΗΟΤ ΗΟΤ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ – ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΥΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ

Οι συνάδελφοι Κ.Μ και Τ.Φ εργάζονται ως διανομείς στο κατάστημα HOT HOT Burger στη Νέα Φιλαδέλφεια και είναι μέλη του σωματείου μας. Από τον Απρίλιο του 2017 και με αφορμή τη μη έγκαιρη καταβολή του δώρου του Πάσχα ξεκίνησαν να διεκδικούν δεδουλευμένα, δώρα και επιδόματα που δεν τους είχαν καταβληθεί. Διεκδίκησαν το αυτονόητο, να ασφαλίζονται σύμφωνα με τις ώρες που εργάζονται.

Η επιχείρηση μετά από παρεμβάσεις του σωματείου μπήκε σε διαδικασία διαλόγου και άλλαξε τις συμβάσεις των συναδέλφων σε 6ημερες (6,40 ώρες την ημέρα). Επίσης δεσμεύτηκε για την παροχή εταιρικού δικύκλου εντός είκοσι ημερών ενώ για το μεσοδιάστημα θα καλύπτει η ίδια τα έξοδα κίνησης και τα σέρβις για τα ιδιόκτητα μηχανάκια των δύο συναδέλφων.

Το Σάββατο 10 Ιούνη ο συνάδελφος Κ.Μ πήγε να εργαστεί. Ο εργοδότης Βασίλης Χαριτάκης  κάλεσε τον συνάδελφο και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να συζητήσουν στο γραφείο του καταστήματος. Εκεί ο εργοδότης του επιτέθηκε φραστικά με χυδαιότητες και στη συνέχεια κινήθηκε απειλητικά εναντίον του λέγοντας πως «θα τον θάψει και θα τον πιστολιάσει». Ο συνάδελφος αποχώρησε για να διασφαλίσει τη σωματική του ακεραιότητα.

Άμεσα, μέλη του σωματείου και αλληλέγγυοι συγκεντρωθήκαμε στο Α.Τ Φιλαδέλφειας όπου ο συνάδελφος κατέθεσε μήνυση εναντίον του εργοδότη και στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο εν λόγω κατάστημα (HOT HOT).

Στο μνημονιακό χειμώνα που έχει παγώσει τις αντιστάσεις και τη θέρμη των αγώνων οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί πλήρως. Θεωρούν τον εαυτό τους το αντίστοιχο των φεουδαρχών του μεσαίωνα, έχουν γραμμένη την εργατική νομοθεσία εκεί που δεν πιάνει το μελάνι και δεν διστάζουν να τραμπουκίζουν και να απειλούν τους εργαζόμενους που ορθώνουν το ανάστημά τους.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ – ΣΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

Κυριακή 18/06/2017, Πλατεία Πατριάρχου N.Φιλαδέλφεια, 19:30 μ.μ

Κάλεσμα σε συζήτηση για τη συγκρότηση μπλοκ στην αντιφασιστική διαδήλωση στον Ασπρόπυργο Παρασκευή 16/6, στις 6 μμ (ακριβώς) Πολυτεχνείο, Γκίνη

Καλούμε όλες τις συλλογικότητες και τα άτομα που επιθυμούν να συμμετάσχουν στην αντιφασιστική διαδήλωση στον Ασπρόπυργο το Σάββατο 17/6, με στόχο την οργάνωση ενός μαζικού περιφρουρημένου μπλοκ. Οι ιδαιτερότητες της συγκεκριμένης περιοχής, με την έντονη παρουσία των φασιστικών ταγμάτων και την απροκάλυπτη στήριξη που παρέχουν σε αυτά οι τοπικές αστυνομικές αρχές, καθιστούν επιτακτική τόσο την οργάνωση της περφρούρησης της διαδήλωσης όσο ακόμα και τους όρους μετάβασης και αποχώρησης από αυτήν. Για την μαζικότερη παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος, η ομάδα μας σκοπεύει να ναυλώσει λεωφορείο.    

Παρασκευή 16/6, στις 6μμ (ακριβώς), Πολυτεχνείο, κτίριο Γκίνη

*

Όλοι – όλες στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στον Ασπρόπυργο, Σάββατο 17 Ιούνη Πλατεία Δημαρχείου Ασπρόπυργου, 7μμ

Απο τον περασμένο Αύγουστο οι μετανάστες εργάτες γης στον Ασπρόπυργο βρίσκονται αντιμέτωποι με την οργανωμένη δράση τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστών. Δρώντας υπό την πλήρη κάλυψη του τοπικού αστυνομικού τμήματος, την ανοχή της δημοτικής αρχής και τις ευλογίες των αφεντικών της περιοχής, η δράση της εν λόγω συμμορίας έρχεται να επιβεβαιώσει για πολλοστή φορά το χαρακτηρισμό των φασιστών ως δύναμη κρούσης του κεφαλαίου.

Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, δεκάδες είναι τα περιστατικά βίας και τρομοκρατίας που έχουν καταγραφεί. Ξυλοδαρμοί με λοστούς και σιδηρογροθιές, μαχαιρώματα, εμπρησμοί καταλυμάτων, απειλές, τραμπουκισμοί, προπηλακισμοί, συνθέτουν τον καμβά της δράσης των φασιστών εναντίον των μεταναστών εργατών.

Από ότι φαίνεται, οι άθλιες συνθήκες εργασίας και τα πενιχρά μεροκάματα που ως άλλοι τσιφλικάδες έχουν επιβάλλει στους εργάτες γης τα μικρά και μεγάλα αφεντικά της περιοχής δεν αρκούν. Όπως δε φαίνεται να είναι αρκετή η διαρκής πίεση που ασκούν πάνω τους οι αστυνομικές αρχές με εξακριβώσεις, ελέγχους και τις μόνιμες απειλές για απέλαση ή για μεταφορά σε κάποιο “κέντρο φιλοξενίας”.

Η εμπέδωση της εργασιακής υποτίμησης απαιτεί σε συνθήκες κρίσης πιο ριζοσπαστικές μεθόδους. Απαιτεί επιστάτες με μαστίγια στα χέρια όπως στη Μανωλάδα, απαιτεί βασανιστές όπως στην περίπτωση του Αιγύπτιου αρτεργάτη Ουαλίντ Ταλέμπ, απαιτεί φασιστικές ομάδες κρούσης όπως στον Ασπρόπυργο. Κάπως έτσι χτίζονται καθημερινά οι μικρές και μεγάλες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στη χώρα. Και κάπως έτσι μετατρέπεται τελικά όλη η χώρα σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη. Σε μια ζώνη φθηνής και πειθαρχημένης εργασίας, σε μια ζώνη περίκλειστη για το εργατικό κίνημα, όπου εντός της μοναδικός νόμος θα είναι νόμος του κεφαλαίου και όργανο επιβολής του οι μπάτσοι και οι φασίστες.

Αυτή ειναι η στρατηγική του κεφαλαίου και αυτήν ακριβώς υπηρετούν σήμερα στον Ασπρόπυργο τα μαντρόσκυλα του. Λογαριάζουν όμως χωρίς το ξενοδόχο: το εργατικό αντιφασιστικό κίνημα και βέβαια τους ίδιους τους μετανάστες και τους αγώνες τους!

Στις 13 Μαΐου μια μαζική αντιφασιστική εκδήλωση στον Ασπρόπυργο, η οποία χτυπήθηκε ύπουλα από τα ΜΑΤ και τους φασίστες, βροντοφώναξε την αταλάντευτη διάθεση ενός κόσμου να σταθεί αλληλέγγυος στα ταξικά του αδέρφια.

Ένα σχεδόν μήνα μετά, και ενώ οι φασιστικές προκλήσεις συνεχίζονται, το αντιφασιστικό κίνημα είναι αποφασισμένο να ξανακάνει δυναμικά την εμφάνιση του στην εργατούπολη του Ασπροπύργου, καθιστώντας σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι οποιοδήποτε χέρι σηκώνεται εναντίον της εργατικής τάξης και των αγωνιστων της θα κόβεται!

Όλοι – όλες στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στον Ασπρόπυργο!

Σάββατο 17 Ιούνη, 7 μμ, Πλατεία Δημαρχείου Ασπρόπυργου

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

“Αν όμως μετά από όλα αυτά, από τόσους μήνες και τόσες συνεδριάσεις πιστεύεται ότι η διατύπωση του αντιτρομοκρατικού ‘’που ήταν δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα, με σκοπό να εκφοβίσουν σοβαρά έναν πληθυσμό, να βλάψουν σοβαρά και να καταστρέψουν τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές και οικονομικές δομές μιας χώρας’’ θεωρείτε ότι περιγράφει καλύτερα εμένα, παρά την τρόικα τότε δεν έχετε παρά να με καταδικάσετε. Αν επίσης πιστεύετε ότι εγώ σκότωσα πυροβολώντας τέσσερις φορές εξ επαφής έναν άοπλο πολίτη εν θερμώ ή εν ψυχρώ δεν έχει σημασία τότε πάλι δεν έχετε παρά να με καταδικάσετε”

Από την “απολογία” του Τάσου Θεοφίλου

Στις 19 Αυγούστου του 2012 ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη από την “αντι”τρομοκρατική, μέσα σε συνθήκες μιντιακής τρομοϋστερίας, ηθικού πανικού και σύγχρονου κυνηγιού μαγισσών. Κατηγορήθηκε από τους διώκτες του για την ένοπλη ληστεία στην Alpha Bank της Νάουσας Πάρου, όπου σκοτώθηκε οδηγός ταξί που επιχείρησε να ακινητοποιήσει τους ληστές. Παράλληλα, κατηγορήθηκε ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, παρά τον διαφορετικό του ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό. Παρά την πλήρη ανυπαρξία στοιχείων, το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ένοχο τον Τάσο για τη ληστεία, ενώ τον αθώωσε για τη ΣΠΦ και την ανθρωποκτονία του οδηγού ταξί. Η εξοντωτική ποινή των 25 χρόνων που επιβλήθηκε δεν ικανοποίησε την Αντιτρομοκρατική, που μέχρι σήμερα επιδιώκει την πλήρη εξόντωση του Τάσου. Ο εισαγγελέας Δράκος, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, άσκησε “έφεση υπέρ του νόμου” με αποτέλεσμα ο Τάσος να ξαναδικάζεται στο εφετείο ακόμα και για τις υποθέσεις για τις οποίες αθωώθηκε!

Στο εν εξελίξει εφετείο το σαθρό κατηγορητήριο για ακόμα μια φορά έχει καταρρεύσει. Κανένας μάρτυρας δεν έχει αναγνωρίσει τον Τάσο ως δράστη της ληστείας, ενώ αντιθέτως πλήθος μαρτύρων διαβεβαίωσε πως την επίμαχη ώρα βρίσκονταν στο Στέκι Μεταναστών στην Αθήνα, όπου βοηθούσε σε εργασίες. Ακόμα και το “ατράνταχτο ενοχοποιητικό τεκμήριο” που παρουσιάστηκε ως “δυνατό χαρτί” από την αρχή της υπόθεσης, ένα καπέλο στο οποίο βρέθηκε DNA του Τάσου, αποδείχθηκε ότι είναι διαφορετικό από το καπέλο που φορούσε ο δράστης της ληστείας. Παρά την πλήρη κατάρρευση του κατηγορητηρίου, όμως, η εισαγγελέας στην πρότασή της πρότεινε την ενοχή του Τάσου ακόμα και για τις κατηγορίες που έχει αθωωθεί!

Η περίπτωση της δίωξης του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει την πολιτική του κράτους έκτακτης ανάγκης ενάντια στους πολιτικούς του εχθρούς.Η περίπτωση του Τάσου δεν είναι η μοναδική. Είναι η ακραία εφαρμογή της ειδικής μεταχείρισης και του καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλει το κράτος εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, την ίδια ώρα που δεν τους αναγνωρίζει την ταυτότητα του πολιτικού κρατούμενου!Εν τέλει, η δίωξη και η απόπειρα εξόντωσης του Τάσου αποτελεί μια ακόμα στιγμή του γενικότερου κατασταλτικού πογκρόμ, μέσα στο πλαίσιο μνημονιακής επέλασης του κεφαλαίου και του κράτους του . Όπως ο ίδιος ο Τάσος είπε στην “απολογία του: “Η δίωξή μου είναι κομμάτι μιας συνολικότερης προσπάθειας εισαγωγής, εφαρμογής και εμπέδωσης του δόγματος Νόμος και Τάξη από το πολιτικό προσωπικό της χώρας τις τελευταίες δυόμιση δεκαετίες, αλλά με μια ιδιαίτερη έμφαση και εντατικοποίηση της εφαρμογής του την περίοδο 2009-2015. Ένα κατασταλτικό δόγμα, ένα δόγμα που αφορά συγχρόνως και με σχέση αλληλεξάρτησης τόσο το υπουργείο της δημόσιας τάξης όσο και της δικαιοσύνης και το οποίο εισήγαγαν οι ελληνικές κυβερνήσεις ως πολιτική-πακέτο από τις ΗΠΑ. Άλλωστε το πάντα φτωχό και εξαρτημένο ελληνικό κράτος υποχρεώνεται ακόμη και την εσωτερική του νομοθεσία να εισάγει από τις ΗΠΑ και ήδη από το 1947 η Ελλάδα ξεπατικώνει και εφαρμόζει στο εσωτερικό της τους Νόμους περί Νομιμοφροσύνης του Τρούμαν στο πλαίσιο της αντικομουνιστικής εκστρατείας και της προσπάθειας δικαίωσης των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των συνεργατών των ναζί”.

ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΣΤΙΣ 24/06 (ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ)

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)