Η απόφαση του eurogroup της 15ης Ιουνίου, ύστερα από τις περίφημες πολύμηνες διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ιμπερια-ληστών δανειστών για την ολοκλήρωση της β αξιολόγησης, αποτελεί ταφόπλακα για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Με το θέμα της διαχείρισης του δημόσιου χρέους αποτυπώνεται ολοφάνερα η διαρκής όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τόσο εντός της ΕΕ μεταξύ Γαλλίας-Γερμανίας όσο και μεταξύ της ίδιας της ΕΕ( ΕΚΤ,Κομισιόν,ESM) και του αμερικανοκρατούμενου ΔΝΤ. Η απόφαση ενός ακόμα eurogroup σημαίνει τη συνέχιση της κοινωνικής λεηλασίας, που ξεκίνησε από το 2010 και θα συνεχιστεί μέχρι την πλήρη μνημονιακή γενοκτονία της κοινωνίας,αν δεν αντιδράσει το εργατικό κίνημα.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα ο νεοαποικιοκρατικός χαρακτήρας των διαπραγματεύσεων και η υποκρισία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο Αλ.Τσίπρας στην αρχή έλεγε ότι «Δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ευρώ μέτρα» και τελικά ψηφίσθηκαν νέα δυσβάστακτα μέτρα της τάξεως των 4,5 δις, τα οποία πλήττουν 900.000 συνταξιούχους μέσω της κατάργησης της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» (από 1.1.2019), στέλνουν στον καιάδα τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας μέσω της μείωσης του αφορολόγητου ορίου(από το 2020), τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα, απελευθερώνοντας τις ομαδικές απολύσεις και καταργώντας ουσιαστικά την κυριακάτικη αργία με το άνοιγμα των καταστημάτων 30 Κυριακές τον χρόνο. Ο πρωθυπουργός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έλεγε ότι «είναι θέμα αξιοπρέπειας, δημοκρατίας, ακόμη και παραβίασης του Συντάγματος, ακόμη και να συζητάμε για προνομοθέτηση νέων μέτρων» και τελικά νομοθετήθηκαν τα παραπάνω μέτρα, για να συμμορφωθεί προς τις επιταγές των ιμπερια-ληστών δανειστών.
Η συγκυβέρνηση, εκφράζοντας τα συμφέροντα της ντόπιας παρασιτικής αστικής τάξης, εκλιπαρούσε να λάβει ως αντάλλαγμα μέτρα για την «ελάφρυνση» και τη βιωσιμότητα του χρέους, προκειμένου η χώρα «να βγει στις αγορές» (κάτι το οποίο ακούγεται από την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά) και να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, όπως επιθυμεί η ελληνική τραπεζική ολιγαρχία. Τελικά, το μόνο που κατάφερε να πάρει ήταν αόριστες υποσχέσεις για διευθέτηση του χρεόυς μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος (Αύγουστος 2018), ενώ η πρόσφατη απόφαση του eurogroup παραπέμπει επανειλημμένα -δίχως να προσθέτει κάτι ουσιαστικό- στην απόφαση του eurogroup 22ης Μαιού 2016. Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα για την επέκταση των ωριμάνσεων, καθώς η ίδια η ανακοίνωση αναφέρει χαρακτηριστικά «μεταξύ 0-15 ετών». Δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο ελάφρυνσης του χρέους, καθώς η σύνδεση του χρέους με τη πορεία του ΑΕΠ και η λεγόμενη αναπτυξιακή ρήτρα με τη δημιουρφία Εθνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας αποτελούν εναλλακτικούς τρόπους για την αποπληρωμή του ληστρικού χρέους. Μάλιστα, η απελευθέρωση της δανειακής δόσης των 8,5 δις πραγματοποιείται για την αποπληρωμή χρέους 7 δις(!), ενώ τα υπόλοιπα 1,5 δις δεν επαρκούν για την κάλυψη των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίες ανέρχονται σε 3,9 δις. Η απόφαση του eurogroup αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την πολιτική χρεωκοπία της κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα, ένα από τα πιθανά σενάρια της Κομισιόν για το δημόσιο χρέος προβλέπει την εκτίναξή του το 2060 στο 241% (!)του ΑΕΠ από 179% με το ΔΝΤ σε αντιπαράθεση με τη ΕΕ να συνεχίζει να θεωρεί μη βιώσιμο το χρέος. Η προσωρινή συμφωνία μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, καθώς το πρώτο δέχτηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα χωρίς εκταμίευση με την καταρχήν έγκριση, αναδεικνύει τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των ΗΠΑ και των πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας, στην οποία θα διεξαχθούν εκλογές το φθινόπωρο. Την ίδια στιγμή το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει ξεπεράσει ακόμα την πιο παρατεταμένη κρίση της ιστορίας του, οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες (Τραμπ,Brexit) ,το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ κλυδωνίζεται λόγω του κινδύνου έκρηξης χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ιταλία και της ανόδου ακροδεξιών ρευμάτων ευρωσκεπτικιστικού χαρακτήρα, η ανακούφιση στις Βρυξέλλες με την εκλογή του αγαπημένου παιδιού των τραπεζών Μακρόν δεν φαίνεται να κρατήσει πολύ, οι περιφερειακές συγκρούσεις εντείνονται και τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα τσακίζονται στο βωμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και κερδοφορίας
Στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο ο ελληνικός καπιταλισμός δεν νοείται πλέον δίχως την εφαρμογή των μνημονίων,καθώς θεσμοθετείται ένα υπερ-μνημόνιο διαρκούς επιτροπείας. Μέχρι το 2022 ο στόχος για τα αιμοσταγή πρωτογενή πλεονάσματα καθορίστηκε στο 3,5% και «ίσο είτε ανώτερο αλλά κοντά στο 2% του ΑΕΠ την περίοδο από το 2023 ως το 2060», προμηνύοντας νέα πολλά μνημόνια και διαμορφώνοντας έναν άγριο και αχαλίνωτο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό .Το δημόσιο χρέος,λοιπόν αποτελεί με την εφαρμογή των μνημονίων και των ντερεκτίβων της ΕΕ μηχανισμό κοινωνικής λεηλασίας, λαφυραγώγησης του δημόσιου πλούτου, διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ Βορρά- Νότου,όχημα για τη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Γιατί κανένα χρέος δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμο, όταν η ζωή της πλειοψηφίας της κοινωνίας καθίσταται αβίωτη. Γιατί εντός του σφαγείου της ΕΕ μόνο μνημόνια, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών περιμένουν τον εργαζόμενο λαό. Γιατί το μόνο χρέος που έχει ο λαός και η νεολαία είναι το χρέος της ανατροπής αυτού του σάπιου και ανθρωποκτόνου συστήματος, της σύγκρουσης με την αστική τάξη και το κράτος της, της επαναστατικής εξόδου από την ΕΕ από τη σκοπιά της διεθνιστικής αλληλεγγύης,Γιατί τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά κεφαλαίου,ΕΕ,ΔΝΤ.Γιατί μόνο αν ξαναβγούμε στους δρόμους, το λαϊκό επαναστατικό κίνημα θα νικήσει.
ΜOΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦH ΤΟΥ ΧΡEΟΥΣ
ΚΑΜIΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΝΤOΠΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝEΣ ΚΕΦAΛΑΙΟ
ΠOΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ,ΚΕΦΑΛΑΙΟ ,ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΌ
Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)