ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ – ¡NO PASARAN!

Κυριακή 17 Νοέμβρη, πλατεία Κλαυθμώνος 3 μ.μ.

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

Η τακτική που αποτυπώνεται στις επικείμενες αλλαγές του ΠΚ δεν προξενεί καμία έκπληξη καθώς δεν είναι καινούρια και φανερώνει την αντίληψη της νέας κυβέρνησης: στυγνή διαχείριση και αυταρχική πολιτική. Τώρα είναι η ώρα να παγιωθεί η νέα κανονικότητα του νόμου και της τάξης και το έδαφος προετοιμάζεται από τα θεμέλια για να υποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις, την «ανάπτυξη» σε ένα ασφαλές, πλέον, περιβάλλον. Η πολιτική επιλογή της διαχείρισης του κατασκευασμένου φόβου (μετανάστες- εισβολείς, καταλήψεις-ορμητήρια, Εξάρχεια- άβατο, αναρχικοί-κουκουλοφόροι) οδηγεί άμεσα στην υπόθεση του εγκλήματος ως επαρκούς όρου τέλεσής του, ενώ το πέρασμα στην κοινωνική πειθαρχία είναι ολικό και χωρίς επιστροφή και αφορά ταυτόχρονα κάθε μορφή αντίστασης.

Γνωστά και πάγια εργαλεία είναι οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι που βρίσκονται στην καρδιά της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, ψηφίστηκαν αρχικά, κυρίως για τις ένοπλες οργανώσεις και με το πέρασμα των χρόνων διαρκώς επεκτείνονται και παρέχουν τη δίοδο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι στο σύνολο των πολιτικών δραστηριοτήτων για την ολοένα και μεγαλύτερη περιστολή ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών. Είτε με τη μορφή της θεσμικής καινοτομίας (πολύκροτη τροποποίηση και ψήφιση των Κωδίκων) είτε ως απόλυτη εκτροπή (καθεστώς εξαίρεσης), περιστασιακά ή μόνιμα η δικαστική εξουσία διαθέτει θεσμισμένες δικλείδες ασφαλείας που νομιμοποιούν οποιαδήποτε κρατική αυθαιρεσία.

Η αλλαγή του ΠΚ, που αποτελεί χρόνιο αίτημα των κρατουμένων και έγινε νόμος του κράτους λίγο πριν την αλλαγή της κυβέρνησης το καλοκαίρι του 2019, χαρακτηρίζεται από μια κεντρική, δομική αντίφαση. Από τη μία η διάρκεια της πρόσκαιρης κάθειρξης οριοθετείταιανάμεσα στα 5 και 15 χρόνια,και άρα μειώνεται κατά 5 έτη η μέγιστη ποινή και θεσπίζεται ως ανώτατο όριο συνολικής εκτιτέας ποινής η εικοσαετία. Ταυτόχρονα, όμως, δυσχεραίνεται η δυνατότητα αναστολής της ποινής που ήταν δεδομένη σε ποινές έως 5 έτη και πληθώρα πλημμελημάτων αναβαθμίζονται σε «βαριά» βεβαιώνοντας έτσι την έκτιση ποινής που ως σήμερα αποκλειόταν. Με την επίφαση της μείωσης των ανωτάτων ορίων των ποινών, ανοίγει η πόρτα εισόδου στη φυλακή για πλήθος αδικημάτων (πλημμελήματα) που, ως τώρα ,τιμωρούνταν με ποινές που, τελικά, δεν εκτίονταν. Το γεγονός αυτό προδίδουν οι μεθοδεύσεις που αποτυπώνονται σε φωτογραφικές διατάξεις (π.χ. πολυισοβίτες και διέγερση μέσω διαδικτύου) και η παντελής έλλειψη συνεκτικής φιλοσοφίας καθώς έχουμε ταυτόχρονα να κάνουμε με διατάξεις από τη μία ανελαστικές, προσαρμοσμένες στους κοινωνικούς αγώνες και από την άλλη δήθεν προοδευτικές.

Ενδεικτικά αναφέρονται αλλαγές, όπως η διάταξη που απειλείμε φυλάκιση έως δύο ετώνόποιον εισέρχεται παράνομα σε χώρο δημόσιας υπηρεσίας και προκαλεί σοβαρή διατάραξη της λειτουργίας της και η διατάραξη συνεδριάσεων Δικαστηρίου ή Συμβουλίου. Αυστηροποιείται, επίσης, η διάταξη της Διατάραξης κοινής ειρήνης ενώ, προστίθεται σε τρία τουλάχιστον αδικήματα η έννοια του υποκινητή. Στο 187Α, προστίθεται σε ένα ήδη αόριστο (και άρα ευρύ) άρθρο η έννοια της πρόκλησης και της διέγερσης και μάλιστα μέσω διαδικτύου, έτσι ώστε να μην μείνει αμφιβολία ότι η κατεύθυνση είναι η επέκταση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και η θεσμική νομιμοποίηση της κατάστασης εξαίρεσης, η απελευθέρωση της κρατικής βίας απέναντι στα απείθαρχα υποκείμενα, η αυστηρότερη τιμωρία του φρονήματος και η φίμωση μέσω του φόβου της δίωξης, η ολοκληρωτική απομόνωση των μέσα και η διακοπή σχέσης και επικοινωνίας με τους έξω.

Η Κυβέρνηση της ΝΔ επιχείρησε αμέσως μετά της εκλογές να διευρύνει τον ΠΚ σε μία ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση, τηρώντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και επαληθεύοντας τη συνέχεια του κράτους. Βασικό παράδειγμα είναι αυτό των πολυισοβιτών όπυ αυξάνεται ο ελάχιστος χρόνος παραμονής στη φυλακή, προκειμένου να απολυθεί ο καταδικασθείς υπό τον όρο της κατ’ οίκον έκτισης της ποινής, με ηλεκτρονική επιτήρηση. Αντί των αρχικά προβλεπόμενων δεκαεπτά ετών, το όριο αυξάνεται στα είκοσι δύο. Από τότε που το σύστημα εγκλεισμού ονομάστηκε σωφρονιστικό προβλέπεται εκτός από την είσοδο και η έξοδος από τη φυλακή. Και εδώ, με όρους φωτογραφικής διάταξης, το δήθεν σωφρονιστικό σύστημα, η (νέο-)φιλελεύθερη ταφόπλακα κάθε σχετικής αντίληψης, απροκάλυπτα επιδιώκει τη φυσική εξόντωση των κρατουμένων. Επιπλέον, προστίθεται παράγραφος στο άρθρο για τις εκρηκτικές ύλες όπου προβλέπεται κακουργηματική μορφή του αδικήματος της κατασκευής ή κατοχής μολότοφ «όταν αυτό τελείται από δράστη ο οποίος συμμετέχει σε πλήθος που διαπράττει βιαιοπραγίες εναντίον προσώπων ή πραγμάτων ή εισβάλλει παράνομα σε ξένα σπίτια ή άλλα ακίνητα» στοχεύοντας, έτσι, ευθέως σε κάθε μορφή μαζικής κινητοποίησης και αντίδρασης.

Στο άρθρο 187 προστίθεται παράγραφος με την οποία ανάγονται σε αυτοτελές έγκλημα πράξεις συμβολής στις δραστηριότητες της εγκληματικής οργάνωσης ακόμα και αν δεν αποδεικνύεται η σύνδεσή τους με την τέλεση συγκεκριμένων εγκλημάτων, δημιουργούνται, δηλαδή, περισσότερες επιλογές ώστε η «εγκληματική» συμπεριφορά να εμπίπτει σχεδόν αναγκαστικά στο πλαίσιο του νόμου. Επιπλέον, στο άρθρο 187Α το πλαίσιο των εγκλημάτων που εμπίπτουν διευρύνεται εντελώς αόριστα και άρα γίνεται τεράστιο. Ταυτόχρονα, τα εγκλήματα της παροχής εκπαίδευσης στην κατασκευή ή χρήση εκρηκτικών, όπλων κλπ. και αυτό της παρακολούθησης εκπαίδευσης αποκτούν ακόμη μεγαλύτερες ποινές. Αυξάνεται, επίσης, η ποινή της δημόσιας απειλής τέλεσης τρομοκρατικών πράξεων ή της δημόσιας διέγερσης σε τέλεση τέτοιας πράξης και, τέλος, εντάσσεται ως αξιόποινη πράξη ακόμη και η πραγματοποίηση ταξιδιού αφού μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτό συνέβημε σκοπό την τέλεση, τη συμβολή στην τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος ή τη συμμετοχή στις δραστηριότητες τρομοκρατικής ομάδας.

Οι αλλαγές στον ΠΚ, όπως παλιότερα και οι «τρομονόμοι», δεν αποτελούν επιλογές των τελευταίων δύο κυβερνήσεων. Είναι μια εναρμόνιση με αποφάσεις της Ευρώπης, αλλά και μια γενικότερη κατεύθυνση που επικρατεί στα νομικά συστήματα της Δύσης τις τελευταίες δεκαετίες, όπου τα όποια δικαιώματα και «δημοκρατικές» ελευθερίες χρησιμοποιούνταν παλιότερα για την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης, πλέον περιστέλλονται ή και καταργούνται στο όνομα της ασφάλειας. Η νομική θωράκιση του κράτους αποτελεί πάντα προπομπό της επίθεσης που θα εξαπολύσει, καθώς και άμεση αντανάκλαση των εσωτερικών αντιστάσεων που έχει ή φοβάται ότι θα έχει στο μέλλον. Άλλωστε, ο νέος ΠΚ μοιάζει σαν το φυσιολογικό συμπλήρωμα του 187Α: εκεί που ο 187Α στοχεύει στην συντριβή των ενόπλων οργανώσεων, ο νέος ΠΚ επεκτείνεται στο σύνολο των δράσεων αντίστασης και απευθύνεται τόσο σε όσους και όσες αγωνίζονται, αλλά και σε αυτούς και αυτές που σκέφτονται να το κάνουν. Από την πλευρά μας, ξέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος επιλέγει την διασπορά του φόβου και την τρομοκρατία για να κάμψει τις αντιστάσεις. Και ξέρουμε ότι και τα δύο σπάνε στον δρόμο και στους κοινούς μας αγώνες.

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους

Η κρατική τρομοκρατία θα σπάσει στο δρόμο

Συνέλευση Αλληλεγγύης

στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές

Αρχής γενομένης με τη δολοφονία ηγετικού στελέχους των Ταξιαρχιών Αλ-Κουντς, ένοπλου σκέλους της Ισλαμικής Τζιχάντ, και της γυναίκας του με στοχευμένο αεροπορικό χτύπημα, συνήθης τακτική των σιωνιστών, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ έχει οξύνει κατακόρυφα την επιθετικότητά του απέναντι στην πολιορκημένη Γάζα, έχοντας δολοφονήσει μέχρι αυτήν τη στιγμή 34 Παλαιστίνιους – ανάμεσά τους τρία παιδιά στον ύπνο τους – τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Οι τραυματίες είναι δεκάδες, ενώ το Ισραήλ χτυπά μέσα σε κατοικημένες περιοχές της πυκνοχτισμένης Γάζας.

Από την Ελλάδα ως την Τουρκία και όλο τον κόσμο…

Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, το φασισμό, δεν ειναι έγκλημα…

ειναι καθήκον.

Χούντες, πραξικοπήματα, καταστολή μα και συνάμα ταξικοί και λαϊκοί αγώνες,

διαδηλώσεις, απεργίες πείνας, συγκρούσεις, ένοπλη πάλη, εξεγέρσεις.

Εκδήλωση

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 19.00

Πολυτεχνείο (κτ. Γκίνη)

Λαϊκό Μέτωπο Τούρκιας

Ταξική Αντεπίθεση (Oμάδα Aαρχικών και Kομμουνιστών)

Σαράντα έξι χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η 17η Νοέμβριου συνεχίζει να είναι το «φάντασμα που πλανάται» στον αστικό κόσμο, σπέρνοντας τον τρόμο στη ντόπια ολιγαρχία, τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Η 17η Νοεμβρίου δεν σταματά να συμβολίζει την πάλη του λαού και της μαχόμενης νεολαίας απέναντι στο φασισμό. Δεν σταματά να φωτίζει το δρόμο του ανταγωνιστικού και νεολαιίστικου κινήματος της μεταπολίτευσης για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Δεν σταματά να αναδεικνύει την ανάγκη για τη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, την αποδέσμευση από το άρμα της νατοϊκής συμμορίας και την ανάγκη για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα αστικά πολιτικά κόμματα, σύσσωμος ο αστικός κόσμος επιχειρούν να διαστρεβλώσουν το χαρακτήρα της εξέγερσης, μιλώντας γενικά για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την επάνοδο στην κοινοβουλευτική νομιμότητα. Αποσιωπούν ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου δεν ήταν μία «άτυχη» στιγμή στην ελληνική ιστορία της μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά μία προσπάθεια του καθεστώτος να επιβληθεί με την ωμή στρατιωτική βία, διότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη λαϊκή οργή απέναντι στο κράτος έκτακτης ανάγκης, στην ακροδεξιά, στο ρόλο του παλατιού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην πολιτική ζωή της χώρας. Κάθε φορά που ο λαϊκός παράγοντας μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας η αντίδραση δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε αυταρχικό μέσο, για να καταστείλει την αντίσταση και το λαό.

Αυτοί που με τις βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και στο Βίτσι είπαν ότι νίκησαν στον εμφύλιο γνώριζαν ότι η αντεπίθεση δεν θα αργούσε. Αυτοί, οι οποίοι το ’40 συνεργάζονταν με τους ναζί, ενώ οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές οικοδομούσαν την Αντίσταση με αυτοθυσία, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, έτρεμαν στην ιδέα ότι το λαϊκό κίνημα θα σηκωθεί ξανά στα πόδια του και θα τους κατατροπώσει. Αυτοί, οι οποίοι έστηναν τα τάγματα εφόδου, αυτοί οι οποίοι «βάφτιζαν Παρθενώνες τα ξερονήσια», αυτοί οι οποίοι χτυπούσαν τα εργατικό κίνημα και τη νεολαία, κηρύσσοντας παράνομες τις οργανώσεις τους, δεν μπορούν να αποποιούνται τις ευθύνες του για το πώς φτάσαμε στο πραξικόπημα, για την πρόσδεση της χώρας στο άρμα των ΗΠΑ, του πιο επικίνδυνου ιμπεριαλιστή επί της γης τότε και τώρα.

Στη χούντα δεν αντιστάθηκε ο «εθνάρχης» Καραμανλής, ο οποίος υπήρξε από τους πρωτεργάτες της οικοδόμησης του κράτους έκτακτης ανάγκης, επιχειρώντας να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα. Δεν αντιστάθηκε ο έξι χρονών(!) «πολιτικός κρατούμενος» Μητσοτάκης και οι πολιτικοί του πρόγονοι, αλλά οι χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί, δημοκράτες και αναρχικοί, οι οποίοι γέμιζαν τις φυλακές του χουντικού καθεστώτος.

Μετεμφυλιακό κράτος, εξορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις κομμουνιστών, αγωνιστών, δημοκρατών, καμία τιμωρία των συνεργατών των ναζί, στελέχωση του κράτους από ακροδεξιά στοιχεία, ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, το οποίο εξαπέλυσαν όλα τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου οδήγησαν στα Ιουλιανά, στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» την λαϊκή αμφισβήτηση του παρεμβατικού ρόλου του βασιλιά και τελικά στο πραξικόπημα. Οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για τη δημιουργία των κοινωνικών κα πολιτικών όρων για το πραξικόπημα,έρχονται τώρα να μας υπενθυμίσουν την αξία της δημοκρατίας, ενώ οι ίδιοι σήμερα περιστέλλουν τις δημοκρατικές ελευθερίες.Το κάνουν, γιατί θέλουν να σβήσουν από την ιστορική μνήμη τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό και νεολαιίστικο χαρακτήρα της εξέγερσης, να γίνει ένα μουσείο, μία μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος, αποκαλύπτοντας τον φόβο τους μπροστά στις νέες εξεγέρσεις που έρχονται και θα σαρώσουν καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αποσαφήνιση των θέσεων στρατηγικής από τη μεριά των δυνάμεων της αντίστασης απέναντι στη δικτατορία. Ένα κομμάτι πίστευε στον ομαλό κοινοβουλευτικό δρόμο, σπέρνοντας αυταπάτες για το χαρακτήρα των εκλογών Μαρκεζίνη. Ένα άλλο κομμάτι δεν ήθελε το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, όπως αυτό εκφράστηκε κατά κύριο λόγο από τους πανεπιστημιακούς χώρους της σπουδάζουσας νεολαίας, να ξεφύγει από τα ρεφορμιστικά όρια, θέλοντας να περιορίσει τις διεκδικήσεις του κινήματος στο σκέλος των φοιτητικών ζητημάτων, απορρίπτοντας τον πολιτικό αίτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και καταγγέλλοντας τους εξεγερμένους ως «350 προβοκάτορες». Σ εκείνη την ιστορική συγκυρία το κομμάτι της τότε Επαναστατικής Αριστεράς και ένα μικρό κομμάτι αναρχικών επέλεξαν το δύσβατο, μαχητικό δρόμο της εξέγερσης, της σύγκρουσης με το καθεστώς και τον πατρόνα του, δηλαδή τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Κόντρα στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια η εξέγερση, γέννημα και θρέμμα του ίδιου του διεθνούς ιστορικού πλαισίου, έδειξε ότι οι λαοί και η μαχόμενη νεολαία, όταν η αδικία γίνεται νόμος, στρέφονται προς το αίτημα της εξέγερσης, ένα αίτημα, το οποίο όσο κι αν προσπαθούν να ποινικοποιήσουν οι από πάνω, πάντα θα παραμένει ένα διαχρονικό καθήκον για τους από τα κάτω. Κάποτε τους αγωνιστές τους χαρακτήριζαν συμμορίτες, άλλοτε προβοκάτορες, διότι κάθε φορά η ολιγαρχία και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιχειρούσαν να απονομιμοποιήσουν το λαϊκό κίνημα στα μάτια της κοινωνίας, καθώς ο φόβος τους μπροστά στις δυνατότητες του επαναστατικού λαϊκού κινήματος και τον ίδιο του τον ιστορικό του ρόλο αποδείκνυε την ίδια τους την ιστορική παρακμή και αδυναμία.

Την εποχή που ο Τσε κήρυσσε την παγκόσμια επανάσταση, επιχειρώντας να οργανώσει αντιιμπεριαλιστικές εξεγέρσεις των λαών της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Την εποχή, όπου το σύνθημά του «ένα δύο, τρία Βιετνάμ» κραύγαζε στα αυτιά των ντόπιων ολιγαρχιών και των ιμπεριαλιστών για την επερχόμενη ήττα τους, η οποία δεν θα αργήσει να ‘ρθει. Την εποχή των λαϊκών αγώνων ενάντια στην αποικιοκρατία, όπως έδειξε η νικηφόρα πάλη του Βιετνάμ, είχε γίνει ο εφιάλτης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Την εποχή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων στις ΗΠΑ και σε όλο των κόσμο. Την εποχή του ένοπλου επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων, οι οποίο απαιτούσαν πραγματική δικαιοσύνη και ισότηταμεταξύ των λαών. Την εποχή του Μάη του 68, όπου φοιτητές μαζί με τους εργάτες έκαναν καταλήψεις σε πανεπιστήμια και εργοστάσια, συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, έθεταν τους όρους για την κοινωνική και πολιτισμική αναγέννηση του κόσμου. Την εποχή, όπου η Ιταλία βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό. Την εποχή, όπου ο στρατός του Μεξικού κατέσφαζε και έπνιγε στο αίμα την εξέγερση των φοιτητών. Την εποχή, όπου εκδηλώθηκε ένα από τα αιμοσταγή πραξικοπήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, η χούντα του Πινοσέτ στη Χιλή,η οποία ανέτρεψε τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αλιέντε. Την εποχή, όπου οι εξεγέρσεις των λαών, η αντίδραση και ο αυταρχισμός των καθεστώτων υπήρξαν προάγγελος της μεγάλης πετρελαϊκής κρίσης που ξέσπασε, αναδεικνύοντας την αδιάσπαστη ενότητα των δομικών κρίσεων του καπιταλισμού με την παρακμή και την ανάπτυξη των κοινωνικών δυνάμεων, αποδεικνύοντας ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά μονάχα ανατρέπεται.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο ξέσπασε η εξέγερση του Νοέμβρη, πιάνοντας το νήμα των κοινωνικών και λαϊκών αγώνων της εποχής του, δείχνοντας ότι εκεί όπου κανείς «δεν παραδέχθηκε την ήττα», όταν ο λαϊκός παράγοντας μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας, τα πάντα είναι πιθανά.

Και η δική μας εποχή, όμως βρίθει αντιφάσεων, ανταγωνισμών, ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, ένας κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό, όπου διέξοδο στην κρίση πρέπει να δώσει η λαϊκή πάλη και η επαναστατική προοπτική.

Ζούμε στην εποχή των γεωπολιτικών συγκρούσεων, των εμπορικών πολέμων (βλ. Κίνα-ΗΠΑ), της ραγδαίας μεταβολής των όρων ισχύος στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα και της ρευστότητας των συμμαχιών, όπου παραδοσιακές λυκοσυμμαχίες κλονίζονται, όπως δείχνει το BREXIT στην ΕΕ και η σύγκρουση ΗΠΑ- Γερμανίας, ΗΠΑ—Τουρκίας εντός του στρατοπέδου του ΝΑΤΟ. Ζούμε στην εποχή, όπου χώρες ολόκληρες διαλύονται και σύνορα επαναχαράσσονται για τους ιδιοτελείς σκοπούς μίας δράκας ιμπερια-ληστών και ντόπιων ολιγαρχιών. Ζούμε στην εποχή, όπου η Μέση Ανατολή μυρίζει μπαρούτι. Περιφερειακές δυνάμεις συγκρούονται (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ισραήλ), η Υεμένη πληρώνει τα εγκλήματα του βρετανικού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών συμμάχων τους (μοναρχίες του Κόλπου), βιώνοντας τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στη σύγχρονη ιστορία, οι ΗΠΑ απειλούν με ολοκληρωτικό πόλεμο το Ιράν, ύστερα από την αποχώρησή τους από την πυρηνική συμφωνία και την επιβολή νέων κυρώσεων, η ίδια η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα οξύνεται με επίκεντρο τη Συρία και τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις ΗΠΑ- Ρωσίας, θυμίζοντας πρόβα τζενεράλε γενικευμένου πολέμου.

Ζούμε στην εποχή, όπου το καπιταλιστικό σύστημα φαίνεται ότι εξαντλεί όλες του τις εφεδρείες για το ξεπέρασμα της κρίσης, χρησιμοποιώντας οικονομικούς μηχανισμούς διαχείρισης της κρίσης (βλ. ποσοτική χαλάρωση, συγκράτηση των επιτοκίων), φτωχοποίησης των λαών. Ζούμε στην εποχή, όπου μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2007-2008, πλήθος αστών οικονομολόγων προβλέπει μία νέα μεγαλύτερη δομική κρίση του συστήματος. Ζούμε στη εποχή, όπου μετά το γκρέμισμα των κατακτήσεων ολόκληρων αιώνων της εργατικής τάξης για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αντί να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, αυτή βαθαίνει, όπως αποδεικνύουν εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών, προβλέποντας περαιτέρω επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας. Ο κίνδυνος οικονομικής κρίσης στην Ιταλία, η υποτονική ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας,το ράλι του χρηματιστηρίου της Wallstreet, η παγκόσμια αναιμική ανάπτυξη αποκαλύπτουν ότι ο κίνδυνος υπέρβασης της κρίσης με πολεμικά μέσα δεν έχει αποφευχθεί.

Ο πολεμοχαρής Τραμπ, ο κλονισμός συμμαχιών, όπως η φονική μηχανή του ΝΑΤΟ και η συμμορία της ΕΕ, η άνοδος νέων μεγάλων δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ρωσία, η συγκρότηση ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων με τους συμμάχους τους μαριονέτες, η άνοδος του εθνικισμού και της ακροδεξιάς (Τραμπ, Μπολοσονάρο στη Βραζιλία, Λεπέν στη Γαλλία, Όρμπαν στην Ουγγαρία, ακροδεξιές κραυγές στο Ηνωμένο Βασίλειο, Λίγκα του Βορρά με το αντιμεταναστευτικό της πρόγραμμα στην Ιταλία, η άνοδος του ακροδεξιού Afd κλπ), η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης διαμορφώνουν τους κοινωνικούς, ιδεολογικούς και οικονομικούς όρους για την έκρηξη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, που θα αφανίσει την ανθρωπότητα.

Ζούμε στην εποχή της ενίσχυσης του μιλιταρισμού, της αντίδρασης και της επιστροφής φαντασμάτων του παρελθόντος. Ζούμε, με άλλα λόγια, στην «εποχή των τεράτων», τα οποία μονάχα ένα επαναστατικό κίνημα θεωρητικά εξοπλισμένο και πολιτικά συγκροτημένο με μαχητικούς όρους θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει και να προβάλει τα δικά του αιτήματα και τη δική του προοπτική.

Όμως, αυτές οι αντιφάσεις είναι που φέρνουν τις εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Χιλή, μία χώρα της οποίας ο κρατικός μηχανισμός της στελεχώνεται από φασιστικά στοιχεία, κατάλοιπα της χούντας του Πινοσέτ και ο λαός της δοκιμάζεται για άλλη μία φορά στη σύγχρονή του ιστορία. Το καθεστώς απαντά με ωμή στρατιωτική και αστυνομική βία απέναντι σε ένα λαό, που αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Σφαίρες στο ψαχνό, 23νεκροί, πάνω από 2.500 τραυματίες, 9.000 άνθρωποι υπό κράτηση, σύμφωνα με τους εκπροσώπους των διαδηλωτών, επειδή ο λαός, η νεολαία και η εργατική τάξη δεν συμβιβάζεται με τα ψίχουλα, που επιχειρεί να τους πετάξει η αντιδραστική κυβέρνηση του Σεμπάστιαν Πινιέρα. Επειδή διεκδικούν άμεση αύξηση των μισθών και των συντάξεων, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, μείωση του ωραρίου εργασίας, προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη στέγαση,πλήρη αναγνώριση των συνδικαλιστικών ελευθεριών σε όλα τα επίπεδα, δικαίωμα στην απεργία και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιατί, όταν οι λαοί βγαίνουν στους δρόμους, για να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, για να τους καθυποτάξει. Ο στίχος του γνωστού επαναστατικού τραγουδιού «ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ» αντηχεί στους δρόμους της Χιλής, όπου η αντίσταση και η λαϊκή αυτενέργεια αναπτύσσεται, αποδεικνύοντας ότι το δρόμο της νίκης τον δείχνει ο λαός στους δρόμους, μακριά από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες.

Σε μία ιστορική περίοδο, όπου ο ιμπεριαλισμός, όπως εκφράζεται κατά κύριο λόγο από την ηγεμονική του δύναμη, τις ΗΠΑ, επιχειρεί να επιβάλλει τα συμφέροντά του σε κάθε γωνιά της γης, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την προσφιλή του μέθοδο οργάνωσης πραξικοπημάτων, όπως φανερώνει η ολομέτωπη επίθεση κατά της Βενεζουέλας με την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση της δεξιάς αντιπολίτευσης από τις ΗΠΑ, αλλά και η πραξικοπηματική ανατροπή του Μοράλες στη Βολιβία. Στον Ισημερινό άγριες συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει μεταξύ του λαού και του στρατού και της αστυνομίας, διότι ο Μορένο, πρόεδρος του Ισημερινού, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, θέλει να επιβάλλει την πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας, όπως αυτή εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με τα μνημόνια, εντάσσοντας την χώρα σε πρόγραμμα του ΔΝΤ. Ο Μορένο εφάρμοσε τον στρατιωτικό νόμο, διότι γνώριζε ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί διαφορετικά τις μαχητικές αντιστάσεις του μαζικού λαϊκού κινήματος, το οποίο θρηνεί 7 νεκρούς, 1.340 τραυματίες και 1.152 προσαγωγές και συλλήψεις.

Σε μία ιστορική περίοδο, όπου οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο εξεγείρονται απέναντι στο αυταρχισμό, την κοινωνική αδικία και τη φτώχεια, η αντίσταση γίνεται ένα ιστορικό καθήκον. Στο Λίβανο ο λαός και η νεολαία διαδηλώνει και εξεγείρεται απέναντι στον αυταρχισμό και την φτωχοποίηση και το καθεστώς κατεβάζει το στρατό στο δρόμο, για να χτυπήσει τους διαδηλωτές. Στο Ιράκ οι διαδηλώσεις έχουν λάβει χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης με τουλάχιστον 300 νεκρούς και 12.000 τραυματίες. Στην Αλγερία ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν για την 65η επέτειο της έναρξης του αγώνα κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας. Στη Τουρκία το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα διεξάγει έναν ηρωικό αγώνα ενάντια στο φασισμό του Ερντογάν. Στη Γαλλία, ένας από τους πυλώνες της ευρωσυμμορίας, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων διεκδικούσε αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, κοινωνικές παροχές και διαδήλωνε μαχητικά ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μακρόν, η οποία, θέλοντας να κάνει επίδειξη δύναμης, δολοφόνησε 12 διαδηλωτές και μακέλεψε χιλιάδες. Στη Βαρκελώνη συντελείται μία αντιδημοκρατική εκτροπή και ο λαός της χτυπιέται βάναυσα από την αστυνομία υπό τη αιγίδα της ΕΕ, επειδή διεκδικεί το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση, το δικαίωμα να καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, αλλά ότι τα επίδικα της αντιιμπεριαλιστικής και οργανωμένης ταξικής αντεπίθεσης, που θα δώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στους αγώνες της εποχής μας, διατηρούν τον διαχρονικό τους χαρακτήρα.

Ιδιαίτερα, πρέπει γίνει αναφορά στον προωθημένο ρόλο της νεολαίας. Στον τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας η νεολαία διαδραμάτισε καθοριστικό και πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση των αντιστάσεων, κυρίως μέσα στα πανεπιστήμια. Η νεολαία, το λιγότερο διαβρωμένο από την κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος κομμάτι της κοινωνίας, αφουγκραζόταν το σφυγμό και τις ανάγκες της ιστορικής συγκυρίας, όπως έδειξαν μία σειρά εξεγέρσεων σε άλλες χώρες (Παρίσι, Μεξικό, Ιταλία). Όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, με όρους μαζικούς και μαχητικούς προέβλεψε τη δομική κρίση του συστήματος και το μνημονιακό Αρμαγεδδώνα, που ερχόταν. Μάλιστα, μεταπολιτευτικά το νεολαιίστικο και ευρύτερα το εκπαιδευτικό κίνημα κατάφερνε να βγαίνει νικηφόρο μέσα από τους φοιτητικούς και εκπαιδευτικούς αγώνες ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών, στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, στη μετατροπή τους σε αποστειρωμένα ιδρύματα, ξεκομμένα από τις ανάγκες της κοινωνίας, συνδέοντας το Νοέμβρη του 73 με τους αγώνες των επόμενων γενιών.

Γιατί και σήμερα η νεολαία, το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα αγωνίζεται ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την εξίσωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με αυτά των κολεγίων, στις διαγραφές των φοιτητών, στον αυταρχισμό των πρυτανικών αρχών, ενάντια σε ένα ταξικό σχολείο, το οποίο αναπαράγει το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης, που ευνοεί τους λίγους και εξαθλιώνει τους πολλούς. Γι αυτό το Πολυτεχνείο είναι ακόμα ζωντανό και τρομάζει την εξουσία του κεφαλαίου και του κράτους του. Γιατί ξέρουν ότι η εξέγερση του Νοέμβρη άφησε κάτι μισοτελειωμένο. Για όλους τους γνωστούς και άγνωστους νεκρούς, βασανισθέντες, φυλακισμένους της δικτατορίας η λάμψη της εξέγερσης ακτινοβολεί την εικόνα του μέλλοντος. Γιατί σε όλους αυτούς ανήκει το Πολυτεχνείο. Σε όσους πάλεψαν με το όπλο στο χέρι, με την προκήρυξη, με την εφημερίδα. Για τους νεκρούς της μεταπολίτευσης. Για τον Κούμη και την Κανελλοπούλου. Για όσους δεν συμβιβάζονται με τον αστυνομικό φραγμό, που ήθελε να απαγορεύσει την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, έτσι ώστε να ξεπλυθεί ο ρόλος των ΗΠΑ στο πραξικόπημα. Για τον αναρχικό νεολαίο Μιχάλη Καλτεζά, που δολοφονήθηκε από σφαίρα μπάτσου στην επέτειο του Πολυτεχνείου και την εξέγερση που ακολούθησε με την κατάληψη του Χημείου. Για τον αγωνιστή Νίκο Τεμπονέρα, που πέθανε για την παιδεία, ύστερα από δολοφονική επίθεση τάγματος εφόδου της ΝΔ. Για τον Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον αναρχικό μαθητή, η δολοφονία του οποίου πυροδότησε την εξέγερση του 2008, ενώ πλέον ο μπάτσος δολοφόνος του Κορκονέας κυκλοφορεί ελεύθερος.

Γιατί το Πολυτεχνείο ανήκει στο λαό και την αγωνιζόμενη νεολαία και όχι στις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες καπηλεύονται το νόημα του. Διότι ο δρόμος του Νοέμβρη είναι επαναστατικός, λαϊκός, νεολαιίστικός, ανυποχώρητος και ασυμβίβαστος. Ιδιαίτερα σε μία ιστορική εποχή, όπου σε κάθε ήπειρο, σε κάθε χώρα, σε κάθε γωνιά της γης, οι ιμπεριαλιστές και η ολιγαρχία εντείνουν την επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, οι λαοί μπαίνουν στην πρώτη την γραμμή των αγώνων της εποχής μας, αντιστέκονται, αναπτύσσουν τις δικές τους μορφές πάλης και αντίστασης, συγκρούονται με τα κελεύσματα του κεφαλαίου. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα τα συνθήματα είναι επίκαιρα και πάλι. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα, οι από πάνω λεηλατούν, και οι από τα κάτω πληρώνουν τα σπασμένα των κρίσεων και των πολέμων. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα, το φυτίλι της εξέγερσης είναι ακόμη αναμμένο, φωτίζοντας τον δρόμο της αντεπίθεσης του εργαζόμενου λαού και της μαχόμενης νεολαίας.

Και στις μέρες μας, η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ,συνεχίζοντας το δρόμο που της έστρωσε η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να επιβάλλει το δόγμα «Νόμος, Τάξη και Επενδύσεις» και ενισχύει το κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους, επαναφέροντας τους βασανιστές της ΔΕΛΤΑ και σιγοντάροντας τους φασίστες της ΧΑ και τα λοιπά ακροδεξιά μορφώματα. Πραγματοποιεί πογκρόμ στην περιοχή των Εξαρχείων, θέτοντας στο στόχαστρο κοινωνικούς χώρους και βασανίζοντας το μέλος του Ρουβίκωνα Λ. Γούλα. Απειλεί πρόσφυγες και αλληλέγγυους αγωνιστές, που συμμετέχουν στο εγχείρημα της προσφυγικής κατάληψης Νοταρά. Τοποθετεί συσκευές γεωεντοπισμού στις μηχανές αναρχικών συντρόφων κατά τη διάρκεια διαδήλωσης της συνέλευσης No Pasaran για το προσφυγικό μέρα μεσημέρι στο Σύνταγμα. Δημιουργεί κλίμα τρομοϋστερίας, όπως συνέβη και με την επιχείρηση της “αντι”τρομοκρατικής για την «εξάρθρωση της Επαναστατικής Αυτοάμυνας». Προβαίνει σε ωμή παραβίαση του ασύλου και εκτεταμένη αστυνομική βία εναντίον φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ. Εκκενώνει στέκια και καταλήψεις (με πιο πρόσφατες το στέκι στην ΑΣΟΕΕ και τις καταλήψεις Palmares, Βανκούβερ και Μπουμπουλίνας). Κάνει αυθαίρετες συλλήψεις για να εμποδίσει τις εργασίες ανοικοδόμησης της κατάληψης Libertatia στη Θεσσαλονίκη, την οποία είχαν κάψει οι φασίστες. Χτυπά ανελέητα με ωμή αστυνομική βία τις διαδηλώσεις του λαού και της νεολαίας, προωθεί προτάσεις για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, θυμίζοντας τις εποχές του μαναρχοφασισμού και του μετεμφυλιακού κράτους έκτακτης ανάγκης. Γιατί επιδιώκει να εξουδετερώσει τον εσωτερικό εχθρό, τον απεργό, τον αγωνιστή νεολαίο, τον εξαθλιωμένο μετανάστη και πρόσφυγα, θύμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Γιατί όσο πιο αυταρχική γίνεται τόσο περισσότερο φανερώνει τον τρόμο της απέναντι τις δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος.

Γι αυτό και χρειάζεται να οικοδομηθεί ένα πλατύ κίνημα υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών, που θα βροντοφωνάξει NO PASARAN ενάντια στην εκστρατεία του κράτους, προετοιμάζοντας τους όρους της ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ και συνδέοντας το με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που ξεσπάνε στους χώρους της νεολαίας και της εργασίας.

Γιατί και σήμερα ίδιοι είναι δυνάστες του λαού. Γι αυτό και χρειάζεται να οικοδομηθεί ένα μαχητικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που θα τους στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί τα ίδια συνθήματα είναι επίκαιρα και πάλι. ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ-ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ-ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. Για να θέσουμε το ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής του καιρού μας, για την αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, για την έξοδο από το σφαγείο της ΕΕ και την κρεατομηχανή του ΝΑΤΟ, απαλλοτριώνοντας τα μέσα παραγωγής, για τη δημιουργία μίας κοινωνίας δίχως πολέμους, φτώχεια, ανεργία και εκμετάλλευση.

Για θέσουμε τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη κατοχύρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, για να μην τολμήσουν συνεχίσουν την επίθεση σε βάρος των πρωτοβάθμιων σωματείων και την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία.

Γι αυτό και η προοπτική της εξέγερσης παραμένει πάντα επίκαιρη και ζωντανή. Δεν μπορούν να σβήσουν την ιστορική μνήμη οι διαχειριστές και εκφραστές του συστήματος σοσιαλδημοκρατικής ή δεξιάς αναφοράς. Δεν μπορούν να ντροπιάζουν τη μνήμη των νεκρών και των αγωνιστών όσοι συμβιβάστηκαν, έτρεξαν να καλύψουν κοινοβουλευτικές έδρες, εγκατέλειψαν τον επαναστατικό δρόμο, στράφηκαν είτε προς το ρεφορμισμό είτε τον εναλλακτισμό. Γι΄ αυτό και το λαϊκό κίνημα αντλεί πλούσια εμπειρία από τα λάθη του, τις ανεπάρκειες του παρελθόντος, τις αδυναμίες, τις ήττες του, έτσι ώστε να έρθει η αυριανή τελική νίκη.

Γιατί το «τέλος της ιστορίας» δεν έχει επέλθει, αλλά θα έρθει με το τέλος του ανθρωποκτόνου τέρατος του καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού ζυγού κα των πολέμων, της φασιστικής κτηνωδίας. Γιατί το ταξικό εργατικό κίνημα ανασυγκροτείται, ωριμάζει, πολεμά. Γιατί η μαχόμενη νεολαία οργανώνεται, μάχεται και νικά. Γιατί τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται. Για ολοκληρώσουμε το έργο, που άφησε ο Νοέμβρης του 73. Για να τσακιστεί ο παλιός ο κόσμος και ν ανατείλει ο νέος, φωνάζοντας «Ένα, δύο, τρία Πολυτεχνεία». Γιατί,όπως έγραψε μία επαναστάτρια, η οποία δολοφονήθηκε πισώπλατα από τη σοσιαλδημοκρατία, «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΕΕΙ ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΕΕΙ. ΗΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ».

ΤΟ ΠΟΛΥTΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ –Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Ταξική Αντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗN ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ KAI THN ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ

Στις 26 Αυγούστου, ισχυρές δυνάμεις καταστολής πραγματοποίησαν εισβολή στην περιοχή των Εξαρχείων, με αποτέλεσμα την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων, τη σύλληψη τριών καταληψιών και τη βίαιη απομάκρυνση και προσαγωγή 143 προσφύγων και μεταναστών. Λίγες μέρες μετά, στις 29 Αυγούστου, δυνάμεις των ΜΑΤ, σε μια επίδειξη ισχύος, επιτίθενται με ρίψη χημικών στο Κ*Βοξ, προκαλώντας τον τραυματισμό συντρόφων και επιφέροντας υλικές ζημιές στο κτίριο. Το επόμενο διάστημα ακολούθησαν και νέες εκκενώσεις προσφυγικών καταλήψεων στέγης στα Εξάρχεια και στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας, η εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν και η σύλληψη τεσσάρων καταληψιών, η εκκένωση της αναρχικής κατάληψης Palmares στη Λάρισα και η σύλληψη έξι καταληψιών, η επίθεση στην κατάληψη LIBERTATIA στη Θεσσαλονίκη με τη σύλληψη οχτώ συντρόφων και την παρεμπόδιση των εργασιών που πραγματοποιούνταν εκείνη την ώρα για την ανοικοδόμησή της από τη καταστροφή που υπέστει μετά την εμπρηστική φασιστική επίθεση του Γενάρη του 2018.

Ενώ το βράδυ της Πέμπτης 7 Νοέμβρη, σε μια επιχείρηση αστυνομικής επίδειξης δύναμης και εκδικητικότητας, ένας μεγάλος αριθμός πάνοπλων μπάτσων εξαπέλυσε ως στρατός κατοχής, πλήθος επιθέσεων για ώρες και σε όλους τους δρόμους των Εξαρχείων κατά του κόσμου που βρίσκονταν στην περιοχή με δεκάδες προσαγωγές, ξυλοδαρμούς, γενικευμένη χρήση χημικών, περικύκλωση του καφενείου στην πλατεία, τη σύλληψη και το σοβαρό τραυματισμό ενός συντρόφου.

Οι συγκεκριμένες επιθέσεις αποτελούν μέρος της ευρείας κατασταλτικής εκστρατείας του κράτους που έχει προαναγγελθεί εδώ και καιρό από τα αστυνομικά επιτελεία, τους ανώτερους κρατικούς αξιωματούχους και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους, θέτοντας ως βασικές της αιχμές το χτύπημα των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων δομών αγώνα και στέγασης προσφύγων και μεταναστών, την αστυνομική κατοχή του δημόσιου χώρου, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την εγκληματοποίηση και ποινικοποίηση των αντιστάσεων που αναπτύσσονται απέναντι στις αντικοινωνικές πολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου.

Πρόκειται για τη συνέχιση του σχεδιασμού που εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια και έρχεται να ολοκληρώσει η νέα, μετά την ανανέωση της κοινωνικής νομιμοποίησης που άντλησε μέσα από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Όπωςγράφαμε σε προηγούμενες ανακοινώσεις της Συνέλευσης για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, ειδικά για την περιοχή: Η γιγάντωση των ναρκομαφιών, η μετατροπή της πλατείας στην μεγαλύτερη ναρκοπιάτσα του κέντρου της Αθήνας και το στρίμωγμα κάθε λογής αντικοινωνικών συμμοριών στην περιοχή αποτέλεσαν ένα κρατικό – καπιταλιστικό σχέδιο. Επιβλήθηκαν ως αντίπαλο δέος στην ανάπτυξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων καθώς και για την κοινωνική αποσάθρωση της γειτονιάς. Η γενικευμένη αντικοινωνική συνθήκη που διαμορφώθηκε υπό την πλήρη εποπτεία και αξιοποίηση των κατασταλτικών επιτελείων και μηχανισμών του κράτους, αποτέλεσε την αναγκαία μεταβατική συνθήκη για την απονοηματοδότηση της αυτοοργάνωσης και τον μαρασμό των ριζωμένων εδώ και δεκαετίες χαρακτηριστικών της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της αντίστασης στο έδαφος των Εξαρχείων. Αποτέλεσε το όχημα για την κοινωνική νομιμοποίηση μιας συντριπτικής αστυνομικής επέμβασης, το τσάκισμα των αγωνιστών, την εκδίωξη των απόκληρων, των προσφύγων, των μεταναστών και συνολικά των φτωχών από την περιοχή. Το όχημα για την κατασταλτική, ιδεολογική και “αναπτυξιακή” επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου στην περιοχή και την απρόσκοπτη μετατροπή της σε ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η ιδεολογική επίθεση του καθεστώτος σήμερα, μέσα από τα μιντιακά φερέφωνα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, αξιοποιεί τη στρατηγική της προηγούμενης κυβέρνησης ταυτίζοντας τον κόσμο του αγώνα και το σύνολο του προσφυγικού και μεταναστευτικού πληθυσμού με το έγκλημα, για να εμπεδώσει κοινωνικά το “Καθεστώς Εξαίρεσης” τόσο για τους αναρχικούς και πολλούς άλλους αγωνιστές της βάσης όσο και για τους πρόσφυγες και μετανάστες και να δικαιολογήσει κοινωνικά την αστυνομική βία πάνω τους. Να επεκτείνει εκ νέου τα όρια της δολοφονικής δράσης των σωμάτων ασφαλείας πέρα από εκεί που τέθηκαν με την εξέγερση του Δεκέμβρη.

Η προπαγανδιστική ρητορική περί “άβατου ανομίας” των Εξαρχείων εξυπηρετεί ακριβώς αυτή τη στρατηγική. Επιχειρεί να εμφανίσει την γειτονιά ως ένα στρατόπεδο εγκληματιών και “μπαχαλάκηδων” απέναντι στο στρατόπεδο της έννομης δημοκρατικής τάξης. Ωστόσο τα Εξάρχεια δεν είναι ούτε άβατο, ούτε πολύ περισσότερο στρατόπεδο. Είναι μια γειτονιά με τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα που παράγει το χρεοκοπημένο πολιτικοοικονομικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, όπως κάθε γειτονιά. Που φέρει όμως επιπλέον μιαβαθιάκουλτούρα αμφισβήτησης της εξουσίας και ένα ιδιαίτερο ιστορικό και αγωνιστικό βάρος που της έχουν προσδώσει οι αγώνες χιλιάδων ανθρώπων. Από την περίοδο της Κατοχής, τα Δεκεμβριανά και τη Δικτατορία ως την εξέγερση του 2008, τις μεγάλες κινητοποιήσεις αντίστασης τα επόμενα χρόνια στην επιβολή επαχθέστερων όρων επιβίωσης, μέχρι και σήμερα. Και γι αυτόν τον λόγο αποτελεί ένα σημαντικό έδαφος στο κέντρο της πόλης για την ανάπτυξη ευρύτερα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Ένα αγκάθι στην επιχείρηση ολοκληρωτικής κρατικής επιβολής στην κοινωνία και ελέγχου της πόλης, προκαλώντας διαχρονικά το μένος των κρατικών αξιωματούχων και αμέτρητες ατελέσφορες κατασταλτικές επιχειρήσεις εδώ και δεκαετίες.

Γιατί πέρα από τα χιλιοπαιγμένα κλισέ της κρατικής προπαγάνδας, αυτό που είναι πραγματικά επικίνδυνο για το κράτος δεν είναι κάποιος φανταστικός στρατός αλλοφρόνων στο “άβατο των Εξαρχείων” αλλά οι αξίες και τα προτάγματα της ταξικής αλληλεγγύης, της μαχητικής αντίστασης, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, του αντιρατσισμού, της συνύπαρξης και του σεβασμού διαφορετικών ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου ή καταγωγής, η ιστορία των αγώνων και το όνειρο για έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης, που έχουν ριζώσει πια βαθειά σε μια κοινωνία στην οποία τα αφεντικά δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα άλλο πέρα από φτώχεια, καταστολή και φασισμό. Και αυτές τις αξίες, τα προτάγματα και τους αγώνες που γεννούν, είναι που θέλει να ξεριζώσει το κράτος από τα Εξάρχεια, το κέντρο της πόλης και κάθε γειτονιά.

Από τη μεριά μας, ως συλλογική διαδικασία αγώνα βρεθήκαμε ανελλιπώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια μαζί με πολλούς άλλους, σε ευθεία αντιπαράθεση με τις ναρκομαφίες, τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους, αναγνωρίζοντας την εκφυλιστική επίδραση τους πάνω στο σύνολο της κοινωνικής ζωής και στο κίνημα. Αναγνωρίζοντας το κρίσιμο διακύβευμα του αγώνα και πιστεύοντας με βεβαιότητα στις πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες του κόσμου της αυτοοργάνωσης απέναντι στην αντικοινωνική συνθήκη που επιχειρήθηκε να επιβληθεί ολοκληρωτικά στην περιοχή. Το πλήθος των κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν ανάχωμα στην άνευ όρων εξάπλωση αυτής της συνθήκης, εμπόδιο στην στρατηγική του κράτους και στη συγκάλυψη του αντικοινωνικού του ρόλου, σημείο αγωνιστικής συσπείρωσης έναντι της παραίτησης, της συναίνεσης, της παράδοσης και αφομοίωσης του κινήματος και μια σημαντική αγωνιστική παρακαταθήκη μπροστά στη σημερινή γενικευμένη κατασταλτική επιχείρηση.

Έτσι πιστεύουμε και τώρα ότι απέναντι σε αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση οι αντιστάσεις μπορούν να αναπτυχθούν με αγωνιστική αξιοπιστία, μόνο στον βαθμό που κατακτιούνται και συντίθεται σταθερές θέσεις και στάσεις απέναντι στην παρασιτική, διαβρωτική και εκφυλιστική για το σύνολο της κοινωνικής ζωής δράση της ναρκομαφίας και των αντικοινωνικών συμμοριών, τόσο από τα ίδια τα εγχειρήματα και τους ανθρώπους τους που βρίσκονται άμεσα στο στόχαστρο της καταστολής όσο και από ευρύτερα κομμάτια του κινήματος. Και αυτή είναι η μοναδική προοπτική συνάντησης πολλών και διαφορετικών ώστε να αντιπαρατεθεί στα Εξάρχεια με όρους νίκης ο ζωντανός και σύνθετος κόσμος του αγώνα με τον σάπιο κόσμο της εξουσίας, της καταστολής, του ναρκεμπορίου, του καπιταλισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Σε αυτήν την κατεύθυνση στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αυτοοργανωμένη δομή και κάθε αγωνιστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με την κρατική καταστολή και στηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία που αναπτύσσεται με αγωνιστική αξιοπιστία και αξιοπρέπεια από τα κάτω απέναντι στην κρατική – καπιταλιστική βαρβαρότητα, πιστεύοντας πως όταν χτυπούν έναν από εμάς πρέπει να μας βρίσκουν όλους απέναντί τους. Καλούμε στη διαδήλωση το Σάββατο 9 Νοέμβρη, στις 12:00 μ. στο Μοναστηράκι, στην κατεύθυνση του χτισίματος ενός εξωστρεφούς πλατιού μετώπου αντίστασης στους σημερινούς κρατικούς σχεδιασμούς. Για την υπεράσπιση της ζωής, της αξιοπρέπειας, των αυτοοργανωμένων δομών, του ελεύθερου δημόσιου χώρου, της αγωνιστικής ιστορίας μας. Για τη διαμόρφωση των όρων της αυριανής κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019, 12 Μ. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Νοέμβρης 2019

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ- Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΪΚΟΙ

Ύστερα από τεσσεράμισι χρόνια διάρκειας της αποδεικτικής διαδικασίας η δίκη της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής βρίσκεται στο τελικό της στάδιο με την ολοκλήρωση των απολογιών των ηγετικών στελεχών. Στις 6 Νοεμβρίου απολογείται τελευταίος, όπως έχει ως τώρα προγραμματιστεί, ο Νίκος Μιχαλολιάκος στο Εφετείο. Ο «φύρερ» της ΧΑ, ο «αρχηγός», αυτός που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο υπεύθυνος για όλες τις εγκληματικές πράξεις της οργάνωσής του, ακραιφνής ναζιστής από τα 17 του χρόνια, όργανο του παρακράτους από την δεκαετία του 70, θα είναι παρών στο εδώλιο του κατηγορουμένου για πρώτη φορά από την έναρξη της δίκης της Χ.Α.

Οι απολογίες των στελεχών της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτουν το ηθικό ποιόν των φασιστικών στοιχείων, που στελεχώνουν την εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Με τους κατηγορούμενους να «δίνουν» ο ένας τον άλλον, να αντιφάσκουν, να έρχονται σε αντιπαράθεση με τους μάρτυρες, με άλλους να δηλώνουν άγνοια για τη ναζιστική ιδεολογία της οργάνωσης και την εγκληματική της δράση, με τον πυρηνάρχη της Χ.Α στη Νίκαια, Πατέλη, ο οποίος ήθελε να κάνει πράξη τη θέση «ό,τι κινείται σφάζεται», να καταρρέει στο εδώλιο αποκαλύπτεται ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά μία ναζιστική συμμορία δολοφόνων, απογόνων των Χιτών και ταγματσφαλιτών, μαστροπών και μπράβων δίχως καμία συνεπή ιδεολογική θέση και κανένα «αντισυστημικό» χαρακτήρα. Οι χρυσαυγίτες δεν είναι άξιοι να υπερασπιστούν ούτε αυτά για τα οποία πριν λίγο καιρό καμάρωναν, δεν είναι άξιοι να διεκδικήσουν τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων τους. Ο καθένας τους προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του, διότι η ναζιστική τους δράση μόνο εγκληματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, διότι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι η κοινωνία με τη συμβολή του μαχητικού αντιφασιστικού κινήματος τους έχει καταδικάσει στη αφάνεια.

Γιατί, όταν το ΄40 οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές βασανίζονταν και εκτελούνταν από τους προγόνους των χρυσαυγιτών, το μοναρχοφασισμό και τους ιμπεριαλιστές πατρόνες, υπερασπίζονταν τις ιδέες τους μέχρι το τέλος. Γιατί, όταν το μετεμφυλιακό κράτος είχε κηρύξει καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους και το εργατικό κίνημα, οι λαϊκοί αγωνιστές απαντούσαν με απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία στις εξορίες και στις φυλακές. Γιατί, όταν οι χουντικοί βασάνιζαν κάθε φωνή αντίστασης και διαμαρτυρίας , οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές, αριστεροί, δημοκράτες και αναρχικοί έδιναν μαθήματα αξιοπρέπειας και συντροφικότητας στα δικαστήρια. Γιατί μονάχα από το λαϊκό κίνημα μπορούν να ξεπηδήσουν οι γνήσιοι αγωνιστές, ατσαλωμένοι από τις αντιθέσεις της ταξικής πάλης, και εφοδιασμένοι με τις αξίες του θάρρους, της αυτοθυσίας, της τόλμης και της αφοσίωσης στην υπόθεση για τη δημιουργία μίας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση, φτώχεια, πολέμους.

Η δίκη της Χ.Α αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός ιστορικής σημασίας. Υπήρξε προσπάθεια του αστικού κράτους και των μηχανισμών του να παραπέμψουν σε δίκη τη Χ.Α, διότι γνώριζαν ότι μετά τη δολοφονία, τα ξημερώματα της 18ης Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι, του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα από παρακρατικό τάγμα εφόδου των φασιστών δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν την κοινωνική οργή. Η παραπομπή της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής σε δίκη δεν ξεπλένει το κράτος και το κεφάλαιο από τις ευθύνες τους για τη μετατροπή της Χρυσής Αυγής από περιθωριακή συμμορία σε χρήσιμο πολιτικό φορέα, η οποία πλέον, μετά την υποχώρηση των μαζικών και μαχητικών ταξικών αγώνων της αντιμνημονιακής περιόδου, παραμένει μία εφεδρική δύναμη του αστικού πολιτικού συστήματος. Εξάλλου, ενώ οι φονιάδες της Χρυσής Αυγής κυκλοφορούν ελεύθεροι και η δίκη όλα αυτά χρόνια καθυστερούσε, είναι γνωστή η βιασύνη των δικαστικών αρχών για την καταδίκη αγωνιστών και η μεταχείριση που επιφυλάσσουν οι κατασταλτικές δυνάμεις απέναντι τους, διασύροντας τους με την αγαστή συνεργασία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, καταπατώντας δικαιώματα, υπερβαίνοντας τα χρονικά όρια προφυλάκισης, εφευρίσκοντας στοιχεία DNA. Καθόλου τυχαία, η αστική “δικαιοσύνη” φροντίσε πρόσφατα να υπενθυμίσει την “αντικειμενικότητα” της, αθωώνοντας τους ένστολους χρυσαυγίτες της ομάδας Δέλτα -οι οποίοι το Σεπτέμβρη του ‘13 είχαν υποβάλει σε βασανιστήρια συλληφθέντες αντιφασίστες και αντιφασίστριες- όπως επίσης, αποφυλακίζοντας πρόωρα τους χρυσαυγίτες Σεργιόπουλο και Λιακόπουλο, οι οποίοι και είχαν καταδικαστεί για τη δολοφονία του εργάτη από το Πακιστάν Σαχζατ Λουκμάν.

Ο φασισμός είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο αναπτύσσεται σε περιόδους καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής κρίσης και όξυνσης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Διότι, οι φασιστικές δυνάμεις εκφράζουν τις πιο αντιδραστικές, εθνικιστικές, τρομοκρατικές και καταπιεστικές τάσεις του κεφαλαίου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, αναλαμβάνοντας το ρόλο του σωτήρα της καθεστηκυίας τάξης. Οι χρυσαυγίτες είναι τα τσιράκια του εφοπλιστικού κεφαλαίου, όπως έχουν αποδείξει πολλές φορές με ερωτήσεις τους στη Βουλή υπέρ των συμφερόντων των εφοπλιστών για αύξηση των προνομίων τους, όταν μάλιστα ο ελληνόκτητος στόλος διατηρεί σε αξία την κορυφή της παγκόσμιας κατατάξης, ενώ στους ναυτεργάτες εφαρμόζεται αντεργατική νομοθεσία. Είναι χρυσαυγίτες αυτοί, οι οποίοι έστησαν το εργοδοτικό σωματείο Ελλήνων εργατοϋπάλληλων μετάλλου ναυπηγοεπισκευαστικών ζωνών ( Πειραιά, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, Νίκαιας και Νήσων), προκειμένου να βάλουν φρένο στις διεκδικήσεις των εργατών και εργαζομένων. Είναι χρυσαυγίτικος ο απεργοσπαστικός μηχανισμός, ο οποίος κινητοποιήθηκε από την διοίκηση της Cosco, προκειμένου να σπάσει την απεργία των εργατών για συλλογική σύμβαση εργασίας.

Γιατί οι φασίστες και η ακροδεξιά πάντα αποτελούσαν το μακρύ χέρι του συστήματος, σπέρνοντας το ρατσιστικό τους δηλητήριο, για να σπείρουν τη διχόνοια στον κόσμο των εργαζομένων και της φτωχολογιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι το αντεργατικό 12ωρο στην Αυστρία ψηφίστηκε από ακροδεξιά κυβέρνηση. Μέσα σε ένα πολεμοχαρές διεθνές περιβάλλον, δεν είναι τυχαία η εκλογή του ακροδεξιού Τραμπ στις ΗΠΑ και η ενίσχυση των ακροδεξιών και ναζιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, όπως έδειξαν οι πρόσφατες ευρωεκλογές. Η Λεπέν στη Γαλλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, οι ακροδεξιές κραυγές στο Ηνωμένο Βασίλειο , η Λίγκα του Βορρά με το αντιμεταναστευτικό της πρόγραμμα στην Ιταλία, η άνοδος του ακροδεξιού Afd ( Εναλλακτική για τη Γερμανία), ισχυρές ακροδεξιές τάσεις στην Ελβετία και την Πολωνία. Μάλιστα, είναι η ίδια η ΕΕ, η οποία προωθεί την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με τον φασισμό, επιχειρώντας να σβήσει από την ιστορική μνήμη την αντιφασιστική νίκη και να συκοφαντήσει τον αντάρτη-λαό.

Η οικονομική κρίση, η αδυναμία του καπιταλισμού να μπει σε ένα νέο κύκλο ανάπτυξης, η κοινοβουλευτική αστάθεια και η συνεχής απαξίωση του αστικού πολιτικού προσωπικού οδηγεί το κεφάλαιο να αναζητά νέες πολιτικές εφεδρείες που θα μπορέσει να υπηρετήσει τα συμφέροντα του. Το πραξικόπημα που οργάνωσαν και καθοδήγησαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ στην Ουκρανία και η αντιδραστική εξέγερση του Μαϊντάν το 2013 αποκαλύπτει ότι, όταν ο φασισμός είναι αναγκαίος για την ένοπλη υπεράσπιση των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων θα είναι πάντα εκεί.

Στη σημερινή συγκυρία, η Χ.Α βρίσκεται αποδυναμωμένη, αποδιοργανωμένη και εκτός του κοινοβουλίου. Ο μαχητικός αντιφασισμός την έχει οδηγήσει σε μια βαθιά κρίση στρατηγικής. Το κίνημα έχει επιβάλλει τους όρους του σε όλη την Ελλάδα. Κατεβαίνει μαζικά στο δρόμο, “απαγορεύει” εκδηλώσεις, τσακίζει φασίστες, εγκλωβίζοντας τους σε μια θέση μόνιμης άμυνας. Αυτό όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ρητορική τους και αποκαθηλώνει πλήρως τους «μαχητές που θα ακονίσουν αν χρειαστεί τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια». Ο μαχητικός αντιφασισμός καταρρακώνει το μύθο του “πολιτικού στρατιώτη” και των “άτρωτων” ταγμάτων εφόδου, αμφισβητεί τη δυνατότητα της ναζιστικής οργάνωσης να πραγματοποιήσει ακόμα και μια ανοιχτή ομιλία, καταφέρνοντας να σπείρει την ηττοπάθεια και την απογοήτευση στις γραμμές της, αλλά και την αμφιβολία για την ηγεσία, η οποία φοβισμένη για την έκβαση της δίκης και την πιθανή καταδίκη της προσπαθεί να σώσει απλώς το τομάρι της. Επιπλέον, η εκλογική της ήττα στέρησε από τη Χ.Α οικονομικούς πόρους, με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τη συμβολή του αντιφασιστικού κινήματος το κλείσιμο των γραφείων της σε όλη την Ελλάδα και τον αφανισμό της από τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Οι φασίστες της ΧΑ και οι εθνικιστικές δυνάμεις, παρά τις επιθέσεις σε πολιτικούς χώρους, αγωνιστές, μειονότητες, πρόσφυγες και μετανάστες, δεν μπόρεσαν με αφορμή τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία να βγουν από την απομόνωση, που τους έχει επιβάλλει τα αντιφασιστικό κίνημα.

Η παρουσία όλων μας την ημέρα απολογίας του Φύρερ της Χρυσής Αυγής είναι αναγκαία, για να δηλώσουμε ότι δεν υπάρχει κανένας εφησυχασμός, καμία ολιγωρία απέναντι στο ερπετό του φασισμού. Για να δείξουμε ότι οι φασίστες είναι ανεπιθύμητοι παντού, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, στα συνδικάτα. Για να γίνει αντιληπτό ότι μονάχα η οργανωμένη ταξική πάλη μπορεί τα τσακίσει το φασισμό μέσα και έξω από τα δικαστήρια και τον καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά. Γιατί το κτήνος δεν έχει ακόμη πεθάνει και «η σκύλα που το γέννησε ζει». Για τον Παύλο Φύσσα, για τον Σαχζάτ Λουκμάν, για όλους που δέχθηκαν τις δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου, για την τιμή του κάθε αντιφασίστα, για να στείλουμε μία για πάντα τους φασίστες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες του μαχητικού αντιφασισμού, φοιτητικοί σύλλογοι, σωματεία, συνδικάτα καλούνται να δώσουν δυναμικό παρόν την ημέρα της απολογίας του Μιχαλολιάκου.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΣΤΙΣ 9.00 πμ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΕΣ ΝΕΕΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ

ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

iNO PASARAN!

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37

ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ- ΜΑΧΕΤΑΙ!

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Αλληλεγγύης στις καταλήψεις , τους αυτοοργανωμένους χώρους

αγώνα και στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες

ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019, ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ, 12:00

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Υπεράσπισης της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37

ΤΡΙΤΗ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΚ 37, 6μ.μ.