Η τακτική που αποτυπώνεται στις επικείμενες αλλαγές του ΠΚ δεν προξενεί καμία έκπληξη καθώς δεν είναι καινούρια και φανερώνει την αντίληψη της νέας κυβέρνησης: στυγνή διαχείριση και αυταρχική πολιτική. Τώρα είναι η ώρα να παγιωθεί η νέα κανονικότητα του νόμου και της τάξης και το έδαφος προετοιμάζεται από τα θεμέλια για να υποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις, την «ανάπτυξη» σε ένα ασφαλές, πλέον, περιβάλλον. Η πολιτική επιλογή της διαχείρισης του κατασκευασμένου φόβου (μετανάστες- εισβολείς, καταλήψεις-ορμητήρια, Εξάρχεια- άβατο, αναρχικοί-κουκουλοφόροι) οδηγεί άμεσα στην υπόθεση του εγκλήματος ως επαρκούς όρου τέλεσής του, ενώ το πέρασμα στην κοινωνική πειθαρχία είναι ολικό και χωρίς επιστροφή και αφορά ταυτόχρονα κάθε μορφή αντίστασης.
Γνωστά και πάγια εργαλεία είναι οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι που βρίσκονται στην καρδιά της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, ψηφίστηκαν αρχικά, κυρίως για τις ένοπλες οργανώσεις και με το πέρασμα των χρόνων διαρκώς επεκτείνονται και παρέχουν τη δίοδο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι στο σύνολο των πολιτικών δραστηριοτήτων για την ολοένα και μεγαλύτερη περιστολή ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών. Είτε με τη μορφή της θεσμικής καινοτομίας (πολύκροτη τροποποίηση και ψήφιση των Κωδίκων) είτε ως απόλυτη εκτροπή (καθεστώς εξαίρεσης), περιστασιακά ή μόνιμα η δικαστική εξουσία διαθέτει θεσμισμένες δικλείδες ασφαλείας που νομιμοποιούν οποιαδήποτε κρατική αυθαιρεσία.
Η αλλαγή του ΠΚ, που αποτελεί χρόνιο αίτημα των κρατουμένων και έγινε νόμος του κράτους λίγο πριν την αλλαγή της κυβέρνησης το καλοκαίρι του 2019, χαρακτηρίζεται από μια κεντρική, δομική αντίφαση. Από τη μία η διάρκεια της πρόσκαιρης κάθειρξης οριοθετείταιανάμεσα στα 5 και 15 χρόνια,και άρα μειώνεται κατά 5 έτη η μέγιστη ποινή και θεσπίζεται ως ανώτατο όριο συνολικής εκτιτέας ποινής η εικοσαετία. Ταυτόχρονα, όμως, δυσχεραίνεται η δυνατότητα αναστολής της ποινής που ήταν δεδομένη σε ποινές έως 5 έτη και πληθώρα πλημμελημάτων αναβαθμίζονται σε «βαριά» βεβαιώνοντας έτσι την έκτιση ποινής που ως σήμερα αποκλειόταν. Με την επίφαση της μείωσης των ανωτάτων ορίων των ποινών, ανοίγει η πόρτα εισόδου στη φυλακή για πλήθος αδικημάτων (πλημμελήματα) που, ως τώρα ,τιμωρούνταν με ποινές που, τελικά, δεν εκτίονταν. Το γεγονός αυτό προδίδουν οι μεθοδεύσεις που αποτυπώνονται σε φωτογραφικές διατάξεις (π.χ. πολυισοβίτες και διέγερση μέσω διαδικτύου) και η παντελής έλλειψη συνεκτικής φιλοσοφίας καθώς έχουμε ταυτόχρονα να κάνουμε με διατάξεις από τη μία ανελαστικές, προσαρμοσμένες στους κοινωνικούς αγώνες και από την άλλη δήθεν προοδευτικές.
Ενδεικτικά αναφέρονται αλλαγές, όπως η διάταξη που απειλείμε φυλάκιση έως δύο ετώνόποιον εισέρχεται παράνομα σε χώρο δημόσιας υπηρεσίας και προκαλεί σοβαρή διατάραξη της λειτουργίας της και η διατάραξη συνεδριάσεων Δικαστηρίου ή Συμβουλίου. Αυστηροποιείται, επίσης, η διάταξη της Διατάραξης κοινής ειρήνης ενώ, προστίθεται σε τρία τουλάχιστον αδικήματα η έννοια του υποκινητή. Στο 187Α, προστίθεται σε ένα ήδη αόριστο (και άρα ευρύ) άρθρο η έννοια της πρόκλησης και της διέγερσης και μάλιστα μέσω διαδικτύου, έτσι ώστε να μην μείνει αμφιβολία ότι η κατεύθυνση είναι η επέκταση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και η θεσμική νομιμοποίηση της κατάστασης εξαίρεσης, η απελευθέρωση της κρατικής βίας απέναντι στα απείθαρχα υποκείμενα, η αυστηρότερη τιμωρία του φρονήματος και η φίμωση μέσω του φόβου της δίωξης, η ολοκληρωτική απομόνωση των μέσα και η διακοπή σχέσης και επικοινωνίας με τους έξω.
Η Κυβέρνηση της ΝΔ επιχείρησε αμέσως μετά της εκλογές να διευρύνει τον ΠΚ σε μία ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση, τηρώντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και επαληθεύοντας τη συνέχεια του κράτους. Βασικό παράδειγμα είναι αυτό των πολυισοβιτών όπυ αυξάνεται ο ελάχιστος χρόνος παραμονής στη φυλακή, προκειμένου να απολυθεί ο καταδικασθείς υπό τον όρο της κατ’ οίκον έκτισης της ποινής, με ηλεκτρονική επιτήρηση. Αντί των αρχικά προβλεπόμενων δεκαεπτά ετών, το όριο αυξάνεται στα είκοσι δύο. Από τότε που το σύστημα εγκλεισμού ονομάστηκε σωφρονιστικό προβλέπεται εκτός από την είσοδο και η έξοδος από τη φυλακή. Και εδώ, με όρους φωτογραφικής διάταξης, το δήθεν σωφρονιστικό σύστημα, η (νέο-)φιλελεύθερη ταφόπλακα κάθε σχετικής αντίληψης, απροκάλυπτα επιδιώκει τη φυσική εξόντωση των κρατουμένων. Επιπλέον, προστίθεται παράγραφος στο άρθρο για τις εκρηκτικές ύλες όπου προβλέπεται κακουργηματική μορφή του αδικήματος της κατασκευής ή κατοχής μολότοφ «όταν αυτό τελείται από δράστη ο οποίος συμμετέχει σε πλήθος που διαπράττει βιαιοπραγίες εναντίον προσώπων ή πραγμάτων ή εισβάλλει παράνομα σε ξένα σπίτια ή άλλα ακίνητα» στοχεύοντας, έτσι, ευθέως σε κάθε μορφή μαζικής κινητοποίησης και αντίδρασης.
Στο άρθρο 187 προστίθεται παράγραφος με την οποία ανάγονται σε αυτοτελές έγκλημα πράξεις συμβολής στις δραστηριότητες της εγκληματικής οργάνωσης ακόμα και αν δεν αποδεικνύεται η σύνδεσή τους με την τέλεση συγκεκριμένων εγκλημάτων, δημιουργούνται, δηλαδή, περισσότερες επιλογές ώστε η «εγκληματική» συμπεριφορά να εμπίπτει σχεδόν αναγκαστικά στο πλαίσιο του νόμου. Επιπλέον, στο άρθρο 187Α το πλαίσιο των εγκλημάτων που εμπίπτουν διευρύνεται εντελώς αόριστα και άρα γίνεται τεράστιο. Ταυτόχρονα, τα εγκλήματα της παροχής εκπαίδευσης στην κατασκευή ή χρήση εκρηκτικών, όπλων κλπ. και αυτό της παρακολούθησης εκπαίδευσης αποκτούν ακόμη μεγαλύτερες ποινές. Αυξάνεται, επίσης, η ποινή της δημόσιας απειλής τέλεσης τρομοκρατικών πράξεων ή της δημόσιας διέγερσης σε τέλεση τέτοιας πράξης και, τέλος, εντάσσεται ως αξιόποινη πράξη ακόμη και η πραγματοποίηση ταξιδιού αφού μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτό συνέβημε σκοπό την τέλεση, τη συμβολή στην τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος ή τη συμμετοχή στις δραστηριότητες τρομοκρατικής ομάδας.
Οι αλλαγές στον ΠΚ, όπως παλιότερα και οι «τρομονόμοι», δεν αποτελούν επιλογές των τελευταίων δύο κυβερνήσεων. Είναι μια εναρμόνιση με αποφάσεις της Ευρώπης, αλλά και μια γενικότερη κατεύθυνση που επικρατεί στα νομικά συστήματα της Δύσης τις τελευταίες δεκαετίες, όπου τα όποια δικαιώματα και «δημοκρατικές» ελευθερίες χρησιμοποιούνταν παλιότερα για την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης, πλέον περιστέλλονται ή και καταργούνται στο όνομα της ασφάλειας. Η νομική θωράκιση του κράτους αποτελεί πάντα προπομπό της επίθεσης που θα εξαπολύσει, καθώς και άμεση αντανάκλαση των εσωτερικών αντιστάσεων που έχει ή φοβάται ότι θα έχει στο μέλλον. Άλλωστε, ο νέος ΠΚ μοιάζει σαν το φυσιολογικό συμπλήρωμα του 187Α: εκεί που ο 187Α στοχεύει στην συντριβή των ενόπλων οργανώσεων, ο νέος ΠΚ επεκτείνεται στο σύνολο των δράσεων αντίστασης και απευθύνεται τόσο σε όσους και όσες αγωνίζονται, αλλά και σε αυτούς και αυτές που σκέφτονται να το κάνουν. Από την πλευρά μας, ξέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος επιλέγει την διασπορά του φόβου και την τρομοκρατία για να κάμψει τις αντιστάσεις. Και ξέρουμε ότι και τα δύο σπάνε στον δρόμο και στους κοινούς μας αγώνες.
Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους
Η κρατική τρομοκρατία θα σπάσει στο δρόμο
Συνέλευση Αλληλεγγύης
στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές