Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Η προοπτική της εξέγερσης είναι πάντα επίκαιρη

Σαράντα έξι χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η 17η Νοέμβριου συνεχίζει να είναι το «φάντασμα που πλανάται» στον αστικό κόσμο, σπέρνοντας τον τρόμο στη ντόπια ολιγαρχία, τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Η 17η Νοεμβρίου δεν σταματά να συμβολίζει την πάλη του λαού και της μαχόμενης νεολαίας απέναντι στο φασισμό. Δεν σταματά να φωτίζει το δρόμο του ανταγωνιστικού και νεολαιίστικου κινήματος της μεταπολίτευσης για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Δεν σταματά να αναδεικνύει την ανάγκη για τη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, την αποδέσμευση από το άρμα της νατοϊκής συμμορίας και την ανάγκη για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα αστικά πολιτικά κόμματα, σύσσωμος ο αστικός κόσμος επιχειρούν να διαστρεβλώσουν το χαρακτήρα της εξέγερσης, μιλώντας γενικά για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την επάνοδο στην κοινοβουλευτική νομιμότητα. Αποσιωπούν ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου δεν ήταν μία «άτυχη» στιγμή στην ελληνική ιστορία της μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά μία προσπάθεια του καθεστώτος να επιβληθεί με την ωμή στρατιωτική βία, διότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη λαϊκή οργή απέναντι στο κράτος έκτακτης ανάγκης, στην ακροδεξιά, στο ρόλο του παλατιού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην πολιτική ζωή της χώρας. Κάθε φορά που ο λαϊκός παράγοντας μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας η αντίδραση δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε αυταρχικό μέσο, για να καταστείλει την αντίσταση και το λαό.

Αυτοί που με τις βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και στο Βίτσι είπαν ότι νίκησαν στον εμφύλιο γνώριζαν ότι η αντεπίθεση δεν θα αργούσε. Αυτοί, οι οποίοι το ’40 συνεργάζονταν με τους ναζί, ενώ οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές οικοδομούσαν την Αντίσταση με αυτοθυσία, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, έτρεμαν στην ιδέα ότι το λαϊκό κίνημα θα σηκωθεί ξανά στα πόδια του και θα τους κατατροπώσει. Αυτοί, οι οποίοι έστηναν τα τάγματα εφόδου, αυτοί οι οποίοι «βάφτιζαν Παρθενώνες τα ξερονήσια», αυτοί οι οποίοι χτυπούσαν τα εργατικό κίνημα και τη νεολαία, κηρύσσοντας παράνομες τις οργανώσεις τους, δεν μπορούν να αποποιούνται τις ευθύνες του για το πώς φτάσαμε στο πραξικόπημα, για την πρόσδεση της χώρας στο άρμα των ΗΠΑ, του πιο επικίνδυνου ιμπεριαλιστή επί της γης τότε και τώρα.

Στη χούντα δεν αντιστάθηκε ο «εθνάρχης» Καραμανλής, ο οποίος υπήρξε από τους πρωτεργάτες της οικοδόμησης του κράτους έκτακτης ανάγκης, επιχειρώντας να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα. Δεν αντιστάθηκε ο έξι χρονών(!) «πολιτικός κρατούμενος» Μητσοτάκης και οι πολιτικοί του πρόγονοι, αλλά οι χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί, δημοκράτες και αναρχικοί, οι οποίοι γέμιζαν τις φυλακές του χουντικού καθεστώτος.

Μετεμφυλιακό κράτος, εξορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις κομμουνιστών, αγωνιστών, δημοκρατών, καμία τιμωρία των συνεργατών των ναζί, στελέχωση του κράτους από ακροδεξιά στοιχεία, ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, το οποίο εξαπέλυσαν όλα τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου οδήγησαν στα Ιουλιανά, στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» την λαϊκή αμφισβήτηση του παρεμβατικού ρόλου του βασιλιά και τελικά στο πραξικόπημα. Οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για τη δημιουργία των κοινωνικών κα πολιτικών όρων για το πραξικόπημα,έρχονται τώρα να μας υπενθυμίσουν την αξία της δημοκρατίας, ενώ οι ίδιοι σήμερα περιστέλλουν τις δημοκρατικές ελευθερίες.Το κάνουν, γιατί θέλουν να σβήσουν από την ιστορική μνήμη τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό και νεολαιίστικο χαρακτήρα της εξέγερσης, να γίνει ένα μουσείο, μία μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος, αποκαλύπτοντας τον φόβο τους μπροστά στις νέες εξεγέρσεις που έρχονται και θα σαρώσουν καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αποσαφήνιση των θέσεων στρατηγικής από τη μεριά των δυνάμεων της αντίστασης απέναντι στη δικτατορία. Ένα κομμάτι πίστευε στον ομαλό κοινοβουλευτικό δρόμο, σπέρνοντας αυταπάτες για το χαρακτήρα των εκλογών Μαρκεζίνη. Ένα άλλο κομμάτι δεν ήθελε το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, όπως αυτό εκφράστηκε κατά κύριο λόγο από τους πανεπιστημιακούς χώρους της σπουδάζουσας νεολαίας, να ξεφύγει από τα ρεφορμιστικά όρια, θέλοντας να περιορίσει τις διεκδικήσεις του κινήματος στο σκέλος των φοιτητικών ζητημάτων, απορρίπτοντας τον πολιτικό αίτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και καταγγέλλοντας τους εξεγερμένους ως «350 προβοκάτορες». Σ εκείνη την ιστορική συγκυρία το κομμάτι της τότε Επαναστατικής Αριστεράς και ένα μικρό κομμάτι αναρχικών επέλεξαν το δύσβατο, μαχητικό δρόμο της εξέγερσης, της σύγκρουσης με το καθεστώς και τον πατρόνα του, δηλαδή τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Κόντρα στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια η εξέγερση, γέννημα και θρέμμα του ίδιου του διεθνούς ιστορικού πλαισίου, έδειξε ότι οι λαοί και η μαχόμενη νεολαία, όταν η αδικία γίνεται νόμος, στρέφονται προς το αίτημα της εξέγερσης, ένα αίτημα, το οποίο όσο κι αν προσπαθούν να ποινικοποιήσουν οι από πάνω, πάντα θα παραμένει ένα διαχρονικό καθήκον για τους από τα κάτω. Κάποτε τους αγωνιστές τους χαρακτήριζαν συμμορίτες, άλλοτε προβοκάτορες, διότι κάθε φορά η ολιγαρχία και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιχειρούσαν να απονομιμοποιήσουν το λαϊκό κίνημα στα μάτια της κοινωνίας, καθώς ο φόβος τους μπροστά στις δυνατότητες του επαναστατικού λαϊκού κινήματος και τον ίδιο του τον ιστορικό του ρόλο αποδείκνυε την ίδια τους την ιστορική παρακμή και αδυναμία.

Την εποχή που ο Τσε κήρυσσε την παγκόσμια επανάσταση, επιχειρώντας να οργανώσει αντιιμπεριαλιστικές εξεγέρσεις των λαών της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Την εποχή, όπου το σύνθημά του «ένα δύο, τρία Βιετνάμ» κραύγαζε στα αυτιά των ντόπιων ολιγαρχιών και των ιμπεριαλιστών για την επερχόμενη ήττα τους, η οποία δεν θα αργήσει να ‘ρθει. Την εποχή των λαϊκών αγώνων ενάντια στην αποικιοκρατία, όπως έδειξε η νικηφόρα πάλη του Βιετνάμ, είχε γίνει ο εφιάλτης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Την εποχή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων στις ΗΠΑ και σε όλο των κόσμο. Την εποχή του ένοπλου επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων, οι οποίο απαιτούσαν πραγματική δικαιοσύνη και ισότηταμεταξύ των λαών. Την εποχή του Μάη του 68, όπου φοιτητές μαζί με τους εργάτες έκαναν καταλήψεις σε πανεπιστήμια και εργοστάσια, συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, έθεταν τους όρους για την κοινωνική και πολιτισμική αναγέννηση του κόσμου. Την εποχή, όπου η Ιταλία βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό. Την εποχή, όπου ο στρατός του Μεξικού κατέσφαζε και έπνιγε στο αίμα την εξέγερση των φοιτητών. Την εποχή, όπου εκδηλώθηκε ένα από τα αιμοσταγή πραξικοπήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, η χούντα του Πινοσέτ στη Χιλή,η οποία ανέτρεψε τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αλιέντε. Την εποχή, όπου οι εξεγέρσεις των λαών, η αντίδραση και ο αυταρχισμός των καθεστώτων υπήρξαν προάγγελος της μεγάλης πετρελαϊκής κρίσης που ξέσπασε, αναδεικνύοντας την αδιάσπαστη ενότητα των δομικών κρίσεων του καπιταλισμού με την παρακμή και την ανάπτυξη των κοινωνικών δυνάμεων, αποδεικνύοντας ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά μονάχα ανατρέπεται.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο ξέσπασε η εξέγερση του Νοέμβρη, πιάνοντας το νήμα των κοινωνικών και λαϊκών αγώνων της εποχής του, δείχνοντας ότι εκεί όπου κανείς «δεν παραδέχθηκε την ήττα», όταν ο λαϊκός παράγοντας μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας, τα πάντα είναι πιθανά.

Και η δική μας εποχή, όμως βρίθει αντιφάσεων, ανταγωνισμών, ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, ένας κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό, όπου διέξοδο στην κρίση πρέπει να δώσει η λαϊκή πάλη και η επαναστατική προοπτική.

Ζούμε στην εποχή των γεωπολιτικών συγκρούσεων, των εμπορικών πολέμων (βλ. Κίνα-ΗΠΑ), της ραγδαίας μεταβολής των όρων ισχύος στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα και της ρευστότητας των συμμαχιών, όπου παραδοσιακές λυκοσυμμαχίες κλονίζονται, όπως δείχνει το BREXIT στην ΕΕ και η σύγκρουση ΗΠΑ- Γερμανίας, ΗΠΑ—Τουρκίας εντός του στρατοπέδου του ΝΑΤΟ. Ζούμε στην εποχή, όπου χώρες ολόκληρες διαλύονται και σύνορα επαναχαράσσονται για τους ιδιοτελείς σκοπούς μίας δράκας ιμπερια-ληστών και ντόπιων ολιγαρχιών. Ζούμε στην εποχή, όπου η Μέση Ανατολή μυρίζει μπαρούτι. Περιφερειακές δυνάμεις συγκρούονται (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ισραήλ), η Υεμένη πληρώνει τα εγκλήματα του βρετανικού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών συμμάχων τους (μοναρχίες του Κόλπου), βιώνοντας τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στη σύγχρονη ιστορία, οι ΗΠΑ απειλούν με ολοκληρωτικό πόλεμο το Ιράν, ύστερα από την αποχώρησή τους από την πυρηνική συμφωνία και την επιβολή νέων κυρώσεων, η ίδια η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα οξύνεται με επίκεντρο τη Συρία και τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις ΗΠΑ- Ρωσίας, θυμίζοντας πρόβα τζενεράλε γενικευμένου πολέμου.

Ζούμε στην εποχή, όπου το καπιταλιστικό σύστημα φαίνεται ότι εξαντλεί όλες του τις εφεδρείες για το ξεπέρασμα της κρίσης, χρησιμοποιώντας οικονομικούς μηχανισμούς διαχείρισης της κρίσης (βλ. ποσοτική χαλάρωση, συγκράτηση των επιτοκίων), φτωχοποίησης των λαών. Ζούμε στην εποχή, όπου μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2007-2008, πλήθος αστών οικονομολόγων προβλέπει μία νέα μεγαλύτερη δομική κρίση του συστήματος. Ζούμε στη εποχή, όπου μετά το γκρέμισμα των κατακτήσεων ολόκληρων αιώνων της εργατικής τάξης για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αντί να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, αυτή βαθαίνει, όπως αποδεικνύουν εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών, προβλέποντας περαιτέρω επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας. Ο κίνδυνος οικονομικής κρίσης στην Ιταλία, η υποτονική ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας,το ράλι του χρηματιστηρίου της Wallstreet, η παγκόσμια αναιμική ανάπτυξη αποκαλύπτουν ότι ο κίνδυνος υπέρβασης της κρίσης με πολεμικά μέσα δεν έχει αποφευχθεί.

Ο πολεμοχαρής Τραμπ, ο κλονισμός συμμαχιών, όπως η φονική μηχανή του ΝΑΤΟ και η συμμορία της ΕΕ, η άνοδος νέων μεγάλων δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ρωσία, η συγκρότηση ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων με τους συμμάχους τους μαριονέτες, η άνοδος του εθνικισμού και της ακροδεξιάς (Τραμπ, Μπολοσονάρο στη Βραζιλία, Λεπέν στη Γαλλία, Όρμπαν στην Ουγγαρία, ακροδεξιές κραυγές στο Ηνωμένο Βασίλειο, Λίγκα του Βορρά με το αντιμεταναστευτικό της πρόγραμμα στην Ιταλία, η άνοδος του ακροδεξιού Afd κλπ), η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης διαμορφώνουν τους κοινωνικούς, ιδεολογικούς και οικονομικούς όρους για την έκρηξη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, που θα αφανίσει την ανθρωπότητα.

Ζούμε στην εποχή της ενίσχυσης του μιλιταρισμού, της αντίδρασης και της επιστροφής φαντασμάτων του παρελθόντος. Ζούμε, με άλλα λόγια, στην «εποχή των τεράτων», τα οποία μονάχα ένα επαναστατικό κίνημα θεωρητικά εξοπλισμένο και πολιτικά συγκροτημένο με μαχητικούς όρους θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει και να προβάλει τα δικά του αιτήματα και τη δική του προοπτική.

Όμως, αυτές οι αντιφάσεις είναι που φέρνουν τις εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Χιλή, μία χώρα της οποίας ο κρατικός μηχανισμός της στελεχώνεται από φασιστικά στοιχεία, κατάλοιπα της χούντας του Πινοσέτ και ο λαός της δοκιμάζεται για άλλη μία φορά στη σύγχρονή του ιστορία. Το καθεστώς απαντά με ωμή στρατιωτική και αστυνομική βία απέναντι σε ένα λαό, που αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Σφαίρες στο ψαχνό, 23νεκροί, πάνω από 2.500 τραυματίες, 9.000 άνθρωποι υπό κράτηση, σύμφωνα με τους εκπροσώπους των διαδηλωτών, επειδή ο λαός, η νεολαία και η εργατική τάξη δεν συμβιβάζεται με τα ψίχουλα, που επιχειρεί να τους πετάξει η αντιδραστική κυβέρνηση του Σεμπάστιαν Πινιέρα. Επειδή διεκδικούν άμεση αύξηση των μισθών και των συντάξεων, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, μείωση του ωραρίου εργασίας, προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη στέγαση,πλήρη αναγνώριση των συνδικαλιστικών ελευθεριών σε όλα τα επίπεδα, δικαίωμα στην απεργία και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιατί, όταν οι λαοί βγαίνουν στους δρόμους, για να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, για να τους καθυποτάξει. Ο στίχος του γνωστού επαναστατικού τραγουδιού «ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ» αντηχεί στους δρόμους της Χιλής, όπου η αντίσταση και η λαϊκή αυτενέργεια αναπτύσσεται, αποδεικνύοντας ότι το δρόμο της νίκης τον δείχνει ο λαός στους δρόμους, μακριά από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες.

Σε μία ιστορική περίοδο, όπου ο ιμπεριαλισμός, όπως εκφράζεται κατά κύριο λόγο από την ηγεμονική του δύναμη, τις ΗΠΑ, επιχειρεί να επιβάλλει τα συμφέροντά του σε κάθε γωνιά της γης, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την προσφιλή του μέθοδο οργάνωσης πραξικοπημάτων, όπως φανερώνει η ολομέτωπη επίθεση κατά της Βενεζουέλας με την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση της δεξιάς αντιπολίτευσης από τις ΗΠΑ, αλλά και η πραξικοπηματική ανατροπή του Μοράλες στη Βολιβία. Στον Ισημερινό άγριες συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει μεταξύ του λαού και του στρατού και της αστυνομίας, διότι ο Μορένο, πρόεδρος του Ισημερινού, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, θέλει να επιβάλλει την πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας, όπως αυτή εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με τα μνημόνια, εντάσσοντας την χώρα σε πρόγραμμα του ΔΝΤ. Ο Μορένο εφάρμοσε τον στρατιωτικό νόμο, διότι γνώριζε ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί διαφορετικά τις μαχητικές αντιστάσεις του μαζικού λαϊκού κινήματος, το οποίο θρηνεί 7 νεκρούς, 1.340 τραυματίες και 1.152 προσαγωγές και συλλήψεις.

Σε μία ιστορική περίοδο, όπου οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο εξεγείρονται απέναντι στο αυταρχισμό, την κοινωνική αδικία και τη φτώχεια, η αντίσταση γίνεται ένα ιστορικό καθήκον. Στο Λίβανο ο λαός και η νεολαία διαδηλώνει και εξεγείρεται απέναντι στον αυταρχισμό και την φτωχοποίηση και το καθεστώς κατεβάζει το στρατό στο δρόμο, για να χτυπήσει τους διαδηλωτές. Στο Ιράκ οι διαδηλώσεις έχουν λάβει χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης με τουλάχιστον 300 νεκρούς και 12.000 τραυματίες. Στην Αλγερία ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν για την 65η επέτειο της έναρξης του αγώνα κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας. Στη Τουρκία το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα διεξάγει έναν ηρωικό αγώνα ενάντια στο φασισμό του Ερντογάν. Στη Γαλλία, ένας από τους πυλώνες της ευρωσυμμορίας, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων διεκδικούσε αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, κοινωνικές παροχές και διαδήλωνε μαχητικά ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μακρόν, η οποία, θέλοντας να κάνει επίδειξη δύναμης, δολοφόνησε 12 διαδηλωτές και μακέλεψε χιλιάδες. Στη Βαρκελώνη συντελείται μία αντιδημοκρατική εκτροπή και ο λαός της χτυπιέται βάναυσα από την αστυνομία υπό τη αιγίδα της ΕΕ, επειδή διεκδικεί το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση, το δικαίωμα να καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, αλλά ότι τα επίδικα της αντιιμπεριαλιστικής και οργανωμένης ταξικής αντεπίθεσης, που θα δώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στους αγώνες της εποχής μας, διατηρούν τον διαχρονικό τους χαρακτήρα.

Ιδιαίτερα, πρέπει γίνει αναφορά στον προωθημένο ρόλο της νεολαίας. Στον τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας η νεολαία διαδραμάτισε καθοριστικό και πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση των αντιστάσεων, κυρίως μέσα στα πανεπιστήμια. Η νεολαία, το λιγότερο διαβρωμένο από την κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος κομμάτι της κοινωνίας, αφουγκραζόταν το σφυγμό και τις ανάγκες της ιστορικής συγκυρίας, όπως έδειξαν μία σειρά εξεγέρσεων σε άλλες χώρες (Παρίσι, Μεξικό, Ιταλία). Όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, με όρους μαζικούς και μαχητικούς προέβλεψε τη δομική κρίση του συστήματος και το μνημονιακό Αρμαγεδδώνα, που ερχόταν. Μάλιστα, μεταπολιτευτικά το νεολαιίστικο και ευρύτερα το εκπαιδευτικό κίνημα κατάφερνε να βγαίνει νικηφόρο μέσα από τους φοιτητικούς και εκπαιδευτικούς αγώνες ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών, στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, στη μετατροπή τους σε αποστειρωμένα ιδρύματα, ξεκομμένα από τις ανάγκες της κοινωνίας, συνδέοντας το Νοέμβρη του 73 με τους αγώνες των επόμενων γενιών.

Γιατί και σήμερα η νεολαία, το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα αγωνίζεται ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την εξίσωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με αυτά των κολεγίων, στις διαγραφές των φοιτητών, στον αυταρχισμό των πρυτανικών αρχών, ενάντια σε ένα ταξικό σχολείο, το οποίο αναπαράγει το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης, που ευνοεί τους λίγους και εξαθλιώνει τους πολλούς. Γι αυτό το Πολυτεχνείο είναι ακόμα ζωντανό και τρομάζει την εξουσία του κεφαλαίου και του κράτους του. Γιατί ξέρουν ότι η εξέγερση του Νοέμβρη άφησε κάτι μισοτελειωμένο. Για όλους τους γνωστούς και άγνωστους νεκρούς, βασανισθέντες, φυλακισμένους της δικτατορίας η λάμψη της εξέγερσης ακτινοβολεί την εικόνα του μέλλοντος. Γιατί σε όλους αυτούς ανήκει το Πολυτεχνείο. Σε όσους πάλεψαν με το όπλο στο χέρι, με την προκήρυξη, με την εφημερίδα. Για τους νεκρούς της μεταπολίτευσης. Για τον Κούμη και την Κανελλοπούλου. Για όσους δεν συμβιβάζονται με τον αστυνομικό φραγμό, που ήθελε να απαγορεύσει την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, έτσι ώστε να ξεπλυθεί ο ρόλος των ΗΠΑ στο πραξικόπημα. Για τον αναρχικό νεολαίο Μιχάλη Καλτεζά, που δολοφονήθηκε από σφαίρα μπάτσου στην επέτειο του Πολυτεχνείου και την εξέγερση που ακολούθησε με την κατάληψη του Χημείου. Για τον αγωνιστή Νίκο Τεμπονέρα, που πέθανε για την παιδεία, ύστερα από δολοφονική επίθεση τάγματος εφόδου της ΝΔ. Για τον Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον αναρχικό μαθητή, η δολοφονία του οποίου πυροδότησε την εξέγερση του 2008, ενώ πλέον ο μπάτσος δολοφόνος του Κορκονέας κυκλοφορεί ελεύθερος.

Γιατί το Πολυτεχνείο ανήκει στο λαό και την αγωνιζόμενη νεολαία και όχι στις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες καπηλεύονται το νόημα του. Διότι ο δρόμος του Νοέμβρη είναι επαναστατικός, λαϊκός, νεολαιίστικός, ανυποχώρητος και ασυμβίβαστος. Ιδιαίτερα σε μία ιστορική εποχή, όπου σε κάθε ήπειρο, σε κάθε χώρα, σε κάθε γωνιά της γης, οι ιμπεριαλιστές και η ολιγαρχία εντείνουν την επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, οι λαοί μπαίνουν στην πρώτη την γραμμή των αγώνων της εποχής μας, αντιστέκονται, αναπτύσσουν τις δικές τους μορφές πάλης και αντίστασης, συγκρούονται με τα κελεύσματα του κεφαλαίου. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα τα συνθήματα είναι επίκαιρα και πάλι. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα, οι από πάνω λεηλατούν, και οι από τα κάτω πληρώνουν τα σπασμένα των κρίσεων και των πολέμων. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα, το φυτίλι της εξέγερσης είναι ακόμη αναμμένο, φωτίζοντας τον δρόμο της αντεπίθεσης του εργαζόμενου λαού και της μαχόμενης νεολαίας.

Και στις μέρες μας, η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ,συνεχίζοντας το δρόμο που της έστρωσε η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να επιβάλλει το δόγμα «Νόμος, Τάξη και Επενδύσεις» και ενισχύει το κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους, επαναφέροντας τους βασανιστές της ΔΕΛΤΑ και σιγοντάροντας τους φασίστες της ΧΑ και τα λοιπά ακροδεξιά μορφώματα. Πραγματοποιεί πογκρόμ στην περιοχή των Εξαρχείων, θέτοντας στο στόχαστρο κοινωνικούς χώρους και βασανίζοντας το μέλος του Ρουβίκωνα Λ. Γούλα. Απειλεί πρόσφυγες και αλληλέγγυους αγωνιστές, που συμμετέχουν στο εγχείρημα της προσφυγικής κατάληψης Νοταρά. Τοποθετεί συσκευές γεωεντοπισμού στις μηχανές αναρχικών συντρόφων κατά τη διάρκεια διαδήλωσης της συνέλευσης No Pasaran για το προσφυγικό μέρα μεσημέρι στο Σύνταγμα. Δημιουργεί κλίμα τρομοϋστερίας, όπως συνέβη και με την επιχείρηση της “αντι”τρομοκρατικής για την «εξάρθρωση της Επαναστατικής Αυτοάμυνας». Προβαίνει σε ωμή παραβίαση του ασύλου και εκτεταμένη αστυνομική βία εναντίον φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ. Εκκενώνει στέκια και καταλήψεις (με πιο πρόσφατες το στέκι στην ΑΣΟΕΕ και τις καταλήψεις Palmares, Βανκούβερ και Μπουμπουλίνας). Κάνει αυθαίρετες συλλήψεις για να εμποδίσει τις εργασίες ανοικοδόμησης της κατάληψης Libertatia στη Θεσσαλονίκη, την οποία είχαν κάψει οι φασίστες. Χτυπά ανελέητα με ωμή αστυνομική βία τις διαδηλώσεις του λαού και της νεολαίας, προωθεί προτάσεις για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, θυμίζοντας τις εποχές του μαναρχοφασισμού και του μετεμφυλιακού κράτους έκτακτης ανάγκης. Γιατί επιδιώκει να εξουδετερώσει τον εσωτερικό εχθρό, τον απεργό, τον αγωνιστή νεολαίο, τον εξαθλιωμένο μετανάστη και πρόσφυγα, θύμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Γιατί όσο πιο αυταρχική γίνεται τόσο περισσότερο φανερώνει τον τρόμο της απέναντι τις δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος.

Γι αυτό και χρειάζεται να οικοδομηθεί ένα πλατύ κίνημα υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών, που θα βροντοφωνάξει NO PASARAN ενάντια στην εκστρατεία του κράτους, προετοιμάζοντας τους όρους της ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ και συνδέοντας το με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που ξεσπάνε στους χώρους της νεολαίας και της εργασίας.

Γιατί και σήμερα ίδιοι είναι δυνάστες του λαού. Γι αυτό και χρειάζεται να οικοδομηθεί ένα μαχητικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που θα τους στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί τα ίδια συνθήματα είναι επίκαιρα και πάλι. ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ-ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ-ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. Για να θέσουμε το ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής του καιρού μας, για την αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, για την έξοδο από το σφαγείο της ΕΕ και την κρεατομηχανή του ΝΑΤΟ, απαλλοτριώνοντας τα μέσα παραγωγής, για τη δημιουργία μίας κοινωνίας δίχως πολέμους, φτώχεια, ανεργία και εκμετάλλευση.

Για θέσουμε τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη κατοχύρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, για να μην τολμήσουν συνεχίσουν την επίθεση σε βάρος των πρωτοβάθμιων σωματείων και την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία.

Γι αυτό και η προοπτική της εξέγερσης παραμένει πάντα επίκαιρη και ζωντανή. Δεν μπορούν να σβήσουν την ιστορική μνήμη οι διαχειριστές και εκφραστές του συστήματος σοσιαλδημοκρατικής ή δεξιάς αναφοράς. Δεν μπορούν να ντροπιάζουν τη μνήμη των νεκρών και των αγωνιστών όσοι συμβιβάστηκαν, έτρεξαν να καλύψουν κοινοβουλευτικές έδρες, εγκατέλειψαν τον επαναστατικό δρόμο, στράφηκαν είτε προς το ρεφορμισμό είτε τον εναλλακτισμό. Γι΄ αυτό και το λαϊκό κίνημα αντλεί πλούσια εμπειρία από τα λάθη του, τις ανεπάρκειες του παρελθόντος, τις αδυναμίες, τις ήττες του, έτσι ώστε να έρθει η αυριανή τελική νίκη.

Γιατί το «τέλος της ιστορίας» δεν έχει επέλθει, αλλά θα έρθει με το τέλος του ανθρωποκτόνου τέρατος του καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού ζυγού κα των πολέμων, της φασιστικής κτηνωδίας. Γιατί το ταξικό εργατικό κίνημα ανασυγκροτείται, ωριμάζει, πολεμά. Γιατί η μαχόμενη νεολαία οργανώνεται, μάχεται και νικά. Γιατί τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται. Για ολοκληρώσουμε το έργο, που άφησε ο Νοέμβρης του 73. Για να τσακιστεί ο παλιός ο κόσμος και ν ανατείλει ο νέος, φωνάζοντας «Ένα, δύο, τρία Πολυτεχνεία». Γιατί,όπως έγραψε μία επαναστάτρια, η οποία δολοφονήθηκε πισώπλατα από τη σοσιαλδημοκρατία, «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΕΕΙ ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΕΕΙ. ΗΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ».

ΤΟ ΠΟΛΥTΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ –Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Ταξική Αντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *