Month: January 2019

Το παγωμένο πρωινό στις 9/1/ 19 διαπράχθηκε ένα ακόμα προαναγγελθέν έγκλημα του κεφαλαίου και του κράτους του. Άλλη μια “θυσία στο βρώμικο βωμό” της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας: εξηντάχρονος εργάτης άφησε την τελευταία του πνοή μετά την πτώση του στο κενό, από έναν από τους πυλώνες του υπό κατασκευή γηπέδου της Δικέφαλος ΑΕ (του μεγαλοκαπιταλιστή ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΑΕΚ Δ.Μελισσανίδη) στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Μια “θυσία σε βρώμικο βωμό” για να χτιστεί η “Αγιά Σοφιά” ή “Αρένα Δούρου” του “Τίγρη”. Ένας αναμενόμενος θάνατος, πιθανώς ήδη προϋπολογισμένος στα λογιστικά βιβλία της εργολήπτριας εταιρίας ΕΡΜΩΝΑΣΣΑ ΑΕ. Τον περασμένο Οκτώβρη, όλοι οι εργάτες του εργοταξίου, μετά από τον τραυματισμό συναδέλφου τους και ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών, συσπειρώθηκαν και κατέβηκαν σε απεργία, προκηρυγμένη από το Συνδικάτο Οικοδόμων, αγωνιζόμενοι για άμεση λήψη μέτρων προστασίας, υπογραφή εργοταξιακής συλλογικής σύμβασης, αυξήσεις στα μεροκάματα της πείνας και κατάργηση των εξαντλητικών ωραρίων. Απέναντί τους βρήκαν μπετοναρισμένο το μαύρο μέτωπο της εργοδοσίας, των υπουργείων, των άφαντων “επιθεωρητών εργασίας”, των εισαγγελέων, των μπάτσων, των μπράβων και των μμε του μαφιόζικου καπιταλισμού. Ένας αναμενόμενος θάνατος, ακόμα ένας, σ’ έναν κλάδο όπως αυτός της οικοδομής, όπου η ανεργία θερίζει, η εντατικοποίηση αποτελεί τον κανόνα, τα εργοτάξια και οι οικοδομές θυμίζουν στρατόπεδα, οι μεγαλοεργολάβοι και οι κατασκευαστικές εταιρίες συνεχίζουν να θησαυρίζουν και να ξεζουμίζουν αυτούς που χτίζουν τα ιδρύματα, τα στάδια και τα μέγαρα της ντόπιας ολιγαρχίας, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες, αυτούς που συνεχίζουν να πληρώνονται με όλο και λιγότερα ψίχουλα. Ένας αναμενόμενος θάνατος, ακόμα ένας, στη “μεταμνημονιακή Ελλάδα” που έχει ήδη μετατραπεί σε μια απέραντη (τυπική ή άτυπη) Ειδική Οικονομική Ζώνη. Μέσα σ’ αυτήν την κανονικότητα της καπιταλιστικής επέλασης που για να φέρει την “ανάπτυξη” γκρεμίζει ότι έχει απομείνει ακόμα όρθιο από κατακτήσεις και δικαιώματα, δέκα μέρες πριν το εργοδοτικό έγκλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια, τη νύχτα της παραμονής πρωτοχρονιάς του 2019, 27χρονος ντελιβεράς – πατέρας δύο παιδιών άφησε τη ζωή του στην άσφαλτο στα Χανιά. Ήταν ο έβδομος καταγεγραμμένος νεκρός εργαζόμενος οδηγός δικύκλου κατά τη διάρκεια του 2018.

Στη Νέα Φιλαδέλφεια, το αίμα του μάστορα ηλεκτροσυγκολλητή, που πότισε το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, λερώνει πολλά χέρια, βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να βαραίνει- πολλές συνειδήσεις. Γιατί δεν είναι το πρώτο αίμα που χύνεται ούτε στο συγκεκριμένο κάτεργο ούτε στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα drones και οι κάμερες “αθλητικών ενημερωτικών” ιστοσελίδων άλλωστε, καταγράφουν και μεταδίδουν νυχθημερόν “την πορεία των έργων” και τα ντοπαρισμένα σχόλια έμμισθων ή άμισθων οργανωμένων οπαδών απαιτούν “να τελειώνει ο ναός”. Για να προχωρήσει η ανέγερση του γηπέδου και η μετατροπή της προσφυγικής-λαϊκής αθηναϊκής συνοικίας σε μια αρένα απόσπασης υπεραξίας, σ’ ένα διασκεδαστήριο εντατικής και πειθαρχημένης εργασίας, σ’ ένα καπιταλιστικό Eldorado, όπου ένοπλοι εργοδότες απειλούν εργαζόμενους που διεκδικούν το δίκιο τους, ξεζουμίζουν για ωρομίσθια και μεροκάματα πείνας, “δαγκώνουν” ένσημα και δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές, επιβάλλουν εξαντλητικά ωράρια και απλήρωτες υπερωρίες, στέλνουν στο θάνατο εργάτες -σε ακραίες καιρικές συνθήκες- με παγετούς και καύσωνες (για να “βγει η δουλειά”, για να “τηρηθούν οι προθεσμίες”), κύλησε ήδη από το καλοκαίρι του 2014 και έπειτα, το χειμώνα του 2017, πολύ νερό, ή μάλλον αρκετό αίμα στο αυλάκι… Να θυμίσουμε τα “εδώ μόνο ΑΕΚ” και τα “όλο το Άλσος γήπεδο”; Τις απόπειρες φίμωσης και τρομοκράτησης κάθε φωνής υπεράσπισης του Άλσους και της πόλης, τις λεηλασίες αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, την απόπειρα εμπρησμού και το κλείσιμο της κατάληψης Στρούγκα, τις τραμπούκικες επιθέσεις σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις, τους τραυματισμούς συντρόφων και συντροφισσών, τους ξυλοδαρμούς κατοίκων, τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, τον αστυνομικό φραγμό στη γέφυρα της οδού Χαλκίδος, την αγαστή συνεργασία του κράτους και του ιδιωτικού οπαδικού στρατού για την απαγόρευση εισόδου στην λεωφόρο Δεκελείας της μαζικής διαδήλωσης αναρχικών και κομμουνιστών-συντρόφων και συντροφισσών στις 16 Μάρτη 2017 και την απόπειρα επιβολής στην περιοχή ενός καθεστώτος πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ; Θα ακουστεί μακάβρια τετριμμένο αν θυμίσουμε ότι το αίμα δεν είναι νερό και ότι η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι;

Όπως και να έχει, είναι η ίδια η σκληρή πραγματικότητα εκείνη που -βαμμένη με το αίμα εργατών- υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει μέση οδός που να συνδέει το δρόμο της ταξικής πάλης και του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μ’ εκείνον του τυφλού, κι εντέλει αντεργατικού-αντιλαϊκού, οπαδισμού. Μια βδομάδα μετά απ’ αυτό το εργοδοτικό έγκλημα, τώρα που έχουν στεγνώσει τα δάκρυα των κροκοδείλων και οι πόντιοι πιλάτοι έχουν πλύνει τα χέρια τους, τώρα που ο θάνατος και αυτού του εργάτη δεν είναι είδηση, τώρα που ήδη άλλο ένα όνομα (μέχρι το επόμενο) ακολούθησε στη μακρά λίστα των “εργατικών ατυχημάτων” και της “κακιάς στιγμής” (εκείνο του 51χρονου εργαζόμενου στην επιχείρηση ιχθυοκαλλιεργειών Νηρέας στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας), δικό μας ταξικό καθήκον ήταν και παραμένει να μην ξεχάσουμε, να μην συγχωρήσουμε.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Μέσα στο προεκλογικό κλίμα, που εγκαινιάστηκε και επίσημα μετά την αποχώρηση από τη μακροβιότερη μνημονιακή συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) του ακροδεξιού συνεταίρου και με την επέκταση της ευρωατλαντικής “ολοκλήρωσης” των δυτικών Βαλκανιών προ των πυλών, μέσω της επικύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών και από το ελληνικό κοινοβούλιο, όλος ο φασιστικός-εθνικιστικός εσμός, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των δοσιλόγων, οι νεο-εθνικόφρονες νατοϊκοί στρατηγοί, οι χουντικοί ρασοφόροι, οι ναζιστές δολοφόνοι του Σαχζατ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα, του Petrit Zifle, ένα χρόνο μετά το περσινό συλλαληλήτηριο-φιάσκο για την “Μακεδονία που είναι μια και είναι ελληνική”, λιγουρεύονται και πάλι το “αθηναϊκο πεζοδρόμιο”.

Ξεχνάνε κάτι: η Αθήνα ήταν, είναι και θα είναι αντιφασιστική.

Εν’ όψει του εθνικιστικού συλλαλητηρίου της Κυριακής 20 Γενάρη στο Σύνταγμα, καλούμε τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις του κινήματος σε συσπείρωση για τη συνδιοργάνωση διεθνιστικής-αντιφασιστικής κινητοποίησης.

Συνέλευση: Τετάρτη 16 Γενάρη στις 18.00 στο ΕΜΠ (κτ.Γκίνη)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Κείμενο της Ταξικής Αντεπίθεσης που κυκλοφόρησε τον Ιούνη του ’18 μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών: Σχετικά με τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ και την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων

Στις 23 Δεκέμβρη τα ξημερώματα, ο συνάδελφος Μοχάμετ κατα την διάρκεια παραπλανητικής παραγγελίας, δέχτηκε επίθεση από τον πρώην εργοδότη του Χρήστο Σαλμά (ιδιοκτήτη και του ψητοπωλείου « το σουβλάκι της Ιφικράτους» στο Χαλάνδρι) και από ακόμα έναν «φουσκωτό» θρασύδειλο. Η αιτία της ενέδρας και του ξυλοδαρμού είναι οι διεκδικήσεις του συναδέλφου Μοχάμετ από τον πρώην εργοδότη του.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Συγκέντρωση – Πορεία: Παρασκεύη 18/1 

Πλατεία δημοκρατίας ΜΕΤΡΟ Περιστέρι 19.00

Ολόκληρο το κείμενο της ΣΒΕΟΔ εδώ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ στους 9 Τούρκους Αγωνιστές

ΥΠΟΛΟΓΟΙ: Κυβέρνηση – ΗΠΑ – ΕΕ

Συγκέντρωση – Διαδήλωση Τρίτη 29 Ιανουαρίου 6 μμ

Προπύλαια – Βουλή – Τούρκικη Πρεσβεία

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ 4 Φεβρουαρίου στον Κορυδαλλό

Πρωτοβουλία Οργανώσεων και Συλλογικοτήτων για την Απελευθέρωση των 9 Τούρκων Αγωνιστών

Στα πλαίσια του διεθνούς καλέσματος αλληλεγγύης στον Γενικό Γραμματέα του Λαϊκού Μετώπου Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, Αχμάντ Σααντάτ, 13 χρόνια φυλακισμένο στις ισραηλινές φυλακές-κολαστήρια, η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Τρίτη 22 Γενάρη, 18:00 στην Καπνικαρέα.

ΣΑΧΖΑΤ ΛΟΥΚΜΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΝΙΚΙΕΤΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜOΣ

Στις 17 Γενάρη συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη δολοφονία του μετανάστη-εργάτη από το Πακιστάν Σαχζάτ Λουκμάν, το 2013 στα Πετράλωνα από τους χρυσαυγίτες Χρήστο Στεργιόπουλο και Διονύση Λιακόπουλο.

Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς και το υπόλοιπο ναζιστικό τάγμα εφόδου της Νίκαιας δολοφονούσαν εξίσου θρασύδειλα στο Κερατσίνι τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα.

Το αίμα δεν είναι νερό, η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι.

6 χρόνια μετά, οι λόγοι για να πολεμάμε τα πιστότερα (δήθεν “αντισυστημικά”) μαντρόσκυλα του κεφαλαίου, του κράτους του και του παρακράτους του, είναι όλοι ακόμα εδώ: στις 25 του περασμένου Νοέμβρη, ο μετανάστης εργάτης γης από την Αλβανία Petrit Zifle δολοφονήθηκε στη Λευκίμη της Κέρκυρας από τον χρυσαυγίτη Δημήτρη Κουρή επειδή δεν έσκυψε το κεφάλι μπροστά στο εθνικιστικό παραλήρημα του ναζιστή δολοφόνου.

Μέσα στη σημερινή συγκυρία, με τα σύννεφα ενός γενικευμένου πολέμου να πυκνώνουν απειλητικά πάνω από τη Μεσόγειο, με το φασισμό του 21ου αιώνα να σηκώνει απειλητικά κεφάλι στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο και τη χώρα ν’ αποτελεί ήδη Ειδική Οικονομική Ζώνη, πολεμικό νατοϊκό ορμητήριο και τον πλέον υπάκουο “εταίρο” των ΗΠΑ στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, αφού μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών ανοίγει το δρόμο για την ολοκλήρωση της ευρωατλαντικής επέκτασης στα δυτικά Βαλκάνια, οι ναζιστές του Μιχαλολιάκου, εν αναμονή της έκβασης της πολύχρονης δίκης τους και προβάροντας τα προεκλογικά κοστούμια της “σοβαρής ΧΑ”, εκμεταλλευόμενοι μαζί με όλο το φασιστικό εσμό της νεο-εθνικοφροσύνης την ανακίνηση του “μακεδονικού ζητήματος”, χύνουν ρατσιστικό και πολεμοκάπηλο δηλητήριο και θέτουν στο στόχαστρό τους μετανάστες, πρόσφυγες, απεργούς, αγωνιστές, “διαφορετικούς”, καταλήψεις και άλλους κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους.

6 χρόνια μετά τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν: δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ – ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Δευτέρα 14 Γενάρη στις 9:00 στο Εφετείο Αθηνών

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Σάββατο 19 Γενάρη στις 12.00 στην πλ. Μερκούρη στα Πετράλωνα.

Tαξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στις 10 και 11 Γενάρη αναμένεται να πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα η γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ, η πολιτική προϊστάμενη δηλαδή της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας. Η επίσκεψη αυτή δεν αποτελεί ένα εθιμοτυπικό γεγονός και παρόλο που δεν αναμένεται να υπάρξουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις, θα λειτουργήσει για μια ακόμα φορά ως ευθεία πολιτική παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Το περιεχόμενο της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου περιλαμβάνει τα δυο βασικά ζητήματα άμεσου ενδιαφέροντος τόσο του ευρωπαϊκού όσο και του γερμανικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή αφενός την παροχής στήριξης στην ελληνική κυβέρνηση, την διατήρηση της απρόσκοπτης συνέχισης εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων και τήρησης των πρωτογενών πλεονασμάτων και αφετέρου τη διασφάλιση της επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Ουσιαστικά, αυτό που επιχειρείται μέσω της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου είναι η παροχή εχέγγυων από σύσσωμη την αστική εκπροσώπηση ότι η Ελλάδα δεν θα σταθεί εμπόδιο στην νατοϊκή ολοκλήρωση της γείτονος. Η ανάμειξη του ευρωπαϊκού και δη του γερμανικού παράγοντα στα εσωτερικά της Ελλάδας δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο της τρέχουσας περιόδου, αλλά καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της πολιτικής φυσιογνωμίας που απέκτησε η χώρα σε όλη τη μεταδικτατορική περίοδο.

Από τις ντιρεκτίβες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, που διέλυσαν την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα και τα προγράμματα ΕΣΠΑ, μέχρι την επιβολή των μνημονίων, την πλήρη αποσάρθρωση των εργατικών κεκτημένων και την καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο είχε τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση των πολιτικών κατευθύνσεων στο εσωτερικό της χώρας –αλλά όχι τον μόνο καθώς οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονταν πάντα σε συμφωνία με το αμερικανικό κεφάλαιο.

Έτσι λοιπόν η γερμανίδα καγκελάριος έρχεται στην Αθήνα, για πρώτη φορά μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ το 2015, για να συγχαρεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τα πεπραγμένα της. Άλλωστε τώρα το “κλίμα έχει αλλάξει” και η Μέρκελ δεν είναι πλέον ανεπιθύμητη, όπως δήλωναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προ κυβερνητικών αξιωμάτων. Αντίστοιχα και η κυβέρνηση έχει “σοβαρευτεί” μετά το 1^ο εξάμηνο του 2015 και των δήθεν διαπραγματεύσεων και “κόκκινων γραμμών” επιβεβαιώνοντας έτσι το ρόλο της και τη στήριξη που της παρείχε η ντόπια και ξένη αστική τάξη και ακολουθώντας πλέον πιστά τις επιταγές των ευρωπαϊκών και ευρω-ατλαντικών διευθυντηρίων.

Την ίδια ώρα που οι άνεργοι συνεχίζουν να συνωστίζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ, τα σχολεία και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, οι εργαζόμενοι βιώνουν για άλλη μια χρονιά την ανασφάλεια, οι τράπεζες παρά τα συνεχή μέτρα στήριξης τους και την άρση των capital controls συνεχίζουν να μην μπορούν να ανακάμψουν· η γερμανίδα καγκελάριος έρχεται στην Αθήνα προκειμένου να στηρίξει την ελληνική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, έρχεται να στηρίξει τις δικές της –και των υπόλοιπων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών– επιλογές, των αντιλαϊκών μέτρων και της ακραίας μεταφοράς πλούτου από τις περιφερειακές χώρες στο ευρωπαϊκό κέντρο. Πέραν όμως της στήριξης των μέχρι τώρα πεπραγμένων της κυβέρνησης η Μέρκελ θέλει να διασφαλίσει και τη συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, να “κρούσει των κώδωνα του κινδύνου” για τυχόν συνέπειες που θα υπάρξουν σε περίπτωση που η χώρα δεν συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Eurogroup της 21^ης Ιούνη για “ενισχυμένη επιτήρηση” και πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060.

Αν λοιπόν οι δηλώσεις στήριξης της ελληνικής δημοσιονομικής προσαρμογής αποτελούν το καρότο, τότε η αναιμική ανάπτυξη της οικονομίας μετά και την “έξοδο” από τα μνημόνια στις 21 Αυγούστου, αλλά και η διαρκής κρίση των ελληνικών τραπεζών αποτελούν το μαστίγιο προς την κυβέρνηση.

Αν το πρώτο ζητούμενο (όχι με σειρά σημαντικότητας) της επίσκεψης Μέρκελ είναι να συγχαρεί την κυβέρνηση για το “έργο” της –χωρίς βέβαια να ξεχάσει και τις προηγούμενες κυβερνήσεις των “δικών” της Σαμαρά-Βενιζέλου, Παπαδήμου, Παπανδρέου– το δεύτερο ζητούμενο αποτελεί η διασφάλιση της επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών. Η Μέρκελ έρχεται λοιπόν και για να “τραβήξει το αυτί” της αντιπολίτευσης για τη μη “συνεπή” της στάση αναφορικά με την υπερψήφιση της συμφωνίας.

Άλλωστε ο δρόμος είχε ανοίξει μετά το δημοψήφισμα στη Μακεδονία στις 30 Σεπτέμβρη, τότε που η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε ότι «Οι ΗΠΑ χαιρετίζουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Δημοκρατία της Μακεδονίας την 30ή Σεπτεμβρίου, κατά το οποίο οι πολίτες εξέφρασαν την υποστήριξή τους για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεχόμενοι τη συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ Μακεδονίας και Ελλάδας.»

Η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών αποτελεί για τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βασικό πυλώνα της στρατηγικής της διεύρυνσής τους και βασική στρατηγική τόσο στα πλαίσια της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας με τη δημιουργία νατοϊκών βάσεων στη Μακεδονία και την μετατροπή της Ελλάδας σε αποθήκη όπλων και αεροδρόμιο του ΝΑΤΟ, όσο σε οικονομικό επίπεδο με τη δημιουργία επενδύσεων και από τις δυο πλευρές των συνόρων.

Η στάση όμως της αντιπολίτευσης και κυρίως της ΝΔ ενδέχεται να βάλει σε κίνδυνο τη στρατηγική των ευρω-ατλαντικών διευθυντηρίων, άλλωστε επί της ουσίας οι όποιες κοκορομαχίες και δήθεν διαξιφισμοί μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το ονοματολογικό δεν είναι τίποτε άλλο παρά προπέτασμα καπνού, μιας και κανείς τους δεν διαφωνεί με το επίδικο της συμφωνίας, που δεν είναι άλλο από την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και τις μπίζνες στα Βαλκάνια.

Αντιλαμβανόμενοι τα περιεχόμενα της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα σαν τους βασικούς αρμούς της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού για την ευρύτερη περιοχή, καλούμαστε να της προσδώσουμε και τα νοήματα που της αντιστοιχούν.

Μια δυναμική υποδοχή της γερμανίδας καγκελαρίου μπορεί να συμπυκνώσει τους βασικούς στόχους ενός σύγχρονου επαναστατικού κινήματος· της εναντίωσης στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο αφενός και της πάλης ενάντια στη οικονομική λεηλασία και τον κοινωνικό εκφασισμό αφετέρου. Όμως αυτό μονάχα δεν αρκεί, πρέπει να ξαναπιάσουμε, συλλογικά, το νήμα τόσο των αντι-ιμπεριαλιστικών όσο και των αντιμνημονιακών αγώνων, να εντοπίσουμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας και να χαράξουμε –και να υπηρετήσουμε– μια επαναστατική στρατηγική που θα (ξανά)δώσει όραμα, τόσο στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα όσο στο ευρύτερο κίνημα. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να αποτελέσει η επίσκεψη Μέρκελ εφαλτήριο ανασυγκρότησης του λαϊκού αντι-ιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Η Ε.Ε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΏΝ

Ενάντια στην επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα

Διαδήλωση Πέμπτη 10 Γενάρη, Προπύλαια 18.00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Το πρωί της Τετάρτης 2/1 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εργατική συγκέντρωση έξω από το Factory Outlet της Πειραιώς που καλέστηκε από τους «εργαζόμενους-ες στον κλάδο του εμπορίου» και τα σωματεία, τις συνελεύσεις και συλλογικότητες που συμμετέχουν στο «Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια».

Ήδη από τις 9 το πρωί, οι συγκεντρωμένοι τοποθετήσαμε τα πανό μας στην κεντρική είσοδο του καταστήματος, ενώ οι πόρτες του ήταν ανοικτές και εντός του βρίσκονταν μόνο η διευθύντρια του καταστήματος Πετρίδου και καμιά 15αρα…αστυνομικοί! Στις 9.30 π.μ., μισή ώρα πριν το δημόσιο κάλεσμα της συγκέντρωσης, είχε ήδη ξεκινήσει στο πάρκινγκ του καταστήματος μπροστά στην κεντρική είσοδο η ανοιχτή συνέλευση των εργαζομένων του Factory Outlet με τους συγκεντρωμένους η οποία διήρκησε ως τις 11.30 π.μ. Στο μεγάλο κύκλο της εργατικής συνέλευσης που στήθηκε είχαμε την πολύτιμη ευκαιρία να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ενημερώσεις και αγωνίες και κυρίως να δημιουργήσουμε το δικό μας έδαφος οργάνωσης και συντονισμού των εργαζομένων. Ήδη, στο ξεκίνημα της συνέλευσης, μας ήρθε το θετικό μήνυμα ότι τελικά τα Empoli Outlet σε Νέα Ιωνία και Περιστέρι παρέμειναν κλειστά παρά την αρχική πρόθεση του εργοδότη Παπαϊωάννου. Οι 150 συνάδελφοι και συναδέλφισσες του Factory Outlet με τη συλλογική τους διάθεση και στάση διέψευσαν τις ορέξεις της εργοδοσίας που τους ήθελε να προσέρχονται στη δουλειά σε ημέρα παραδοσιακής αργίας μόνοι, φοβισμένοι και με σκυμμένο το κεφάλι. Από τα πρώτα λεπτά της συνέλευσης αποφασίστηκε να υπάρξει συλλογική στάση απέναντι στον εκβιασμό της εργοδοσίας η οποία επιχειρούσε να ανοίξει το κατάστημα χωρίς…υπαλλήλους και με την ισχυρή παρουσία αστυνομίας εντός του καταστήματος. Μάλιστα, στις 10 π.μ, ώρα ανοίγματος του καταστήματος, τη συνέλευσή μας σημάδεψε ένα αυθόρμητο, ηχηρό γέλιο όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα του Factory το ηχογραφημένο μήνυμα καλωσορίσματος των πελατών ενώ μέσα στο κατάστημα ήταν η διεύθυντρια, η αστυνομία και μια χούφτα πελάτες, ενώ το σύνολο των συναδέλφων βρισκόταν εκτός καταστήματος! Όταν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες αντιληφθούν την συλλογική τους δύναμη, οι «βασιλιάδες», η εργοδοσία εν προκειμένω, φαίνονται τόσο γυμνοί και αστείοι συνάμα…

Κατά την διάρκεια της συνέλευσης  η οργή για την κλοπή των αργιών μας μαζί με το αίσθημα της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων-ισσων μετατράπηκε σε απόφαση για ολιγόωρη παραμονή εκτός του καταστήματος ως ένδειξη συλλογικής αντίστασης στον τσαμπουκά των εργοδοτών. Παράλληλα, τονίστηκε η διαρκής ανάγκη για συσπείρωση και συντονισμό των συναδέλφων, ώστε να υπερασπιστούμε συλλογικά και αποτελεσματικά όσα μας κλέβουν οι εργοδότες αλλά και όσα μας ανήκουν. Διατυπώθηκε η ανάγκη να υπερασπιστούμε συλλογικά και απεργιακά την κυριακάτικη αργία ξεκινώντας από την επόμενη εργάσιμη Κυριακή στις 20 Γενάρη και υπερασπιζόμενοι-ες πρακτικά και το δικαίωμα μας στην απεργία. Ουσιαστικά, η εργατική συνέλευση του Factory Outlet στις 2/1 αποτελεί την πιο οργανωμένη και εκκωφαντική προσπάθεια των συναδέλφων-ισσων στο εμπόριο να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας και να οργανώσουν την απεργία στις 20/1. Γιατί ο αγώνας να πάρουμε πίσω τις Κυριακές και τις αργίες μας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσπάθειας των εργαζομένων του κλάδου να αντεπιτεθούν οργανωμένα και μαχητικά στις ορέξεις των εργοδοτών.

Καθόλη την διάρκεια της συνέλευσης μοιράζονταν ανακοινώσεις στους επίδοξους πελάτες που προσέρχονταν και τους καλούσαν να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα μας. Στην πλειονότητά των περιπτώσεων και μπροστά στο θέαμα της μαζικής εργατικής συνέλευσης εντός του πάρκινγκ οι πελάτες αποχωρούσαν. Εντός του καταστήματος η εργοδοσία είχε ζώσει όλα τα περίπτερα του καταστήματος με κόκκινες κορδέλες, ένδειξη ότι το περίπτερο ήταν κλειστό, με αποτέλεσμα το Factory Outlet να μετατραπεί σε …εργοτάξιο χωρίς προσωπικό! Ταυτόχρονα, η διευθύντρια Πετρίδου, για άλλη μια φορά, επιδόθηκε σε απίστευτες μεθόδους εργοδοτικού εκβιασμού και απειλών. Μεταξύ αυτών πρόλαβε να παρενοχλήσει τηλεφωνικά δεκάδες συναδέλφους απειλώντας τους να προσέλθουν στο κατάστημα, να επικοινωνήσει με επιμέρους εταιρείες ρουφιανεύοντας την απουσία συναδέλφων από τα πόστα τους, να ζητήσει από εταιρείες μετακίνηση προσωπικού από το Factory του Αεροδρομίου, ώστε να λειτουργήσει το κατάστημα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το που θα μπορούσε να φτάσει με την πάροδο του χρόνου; Μήπως στην βίαιη προσαγωγή των συναδέλφων στον χώρο δουλειάς με την βοήθεια της αστυνομικής δύναμης που’ χε καλέσει από νωρίς το πρωί; Ποιος ξέρει… Αυτό που σίγουρα πρέπει να ξέρει η διεύθυνση του εμπορικού είναι ότι με τις πράξεις της και πέρυσι τον Γενάρη αλλά και φέτος το μόνο που καταφέρνει είναι να εξοργίζει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους/ες.

Η συνέλευση των εργαζομένων τελείωσε στις 11.30 π.μ., οπότε και αποφασίστηκε η μαζική μας είσοδο στο κατάστημα, ώστε να πραγματοποιηθεί μια εργατική διαδήλωση στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος. Όλοι και όλες συνταχθήκαμε πίσω από το πανό που έγραφε «τα εργατικά συμφέροντα βάζουμε μπροστά! Να πάρουμε πίσω τις αργίες μας!» και μπήκαμε στο κατάστημα φωνάζοντας συνθήματα, όπως «η αλληλεγγύη η συναδελφική στα αφεντικά φέρνει ταραχή», «με αγώνες έχει γίνει η Κυριακή αργία, δεν θα τη χαρίσουμε στην εργοδοσία», «στο factory οι συνάδελφοι παλεύουνε μαζί, Κυριακή και αργία κλειστό το μαγαζί», «σκεφτείτε ως εργάτες και όχι σαν πελάτες, και στ’ αφεντικά μην κάνετε τις πλάτες». Διαδηλώσαμε στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος μπροστά στα απορημένα βλέμματα των λιγοστών πελατών και τα χαμόγελα των συναδέλφων-ισσων μας. Η μαζική και οργανωμένη είσοδος μας στο κατάστημα έκανε σαφές ότι κανένας συνάδελφος δεν είναι μόνος του, καμία συναδέλφισσα δεν είναι μόνη της. Καταφέραμε και σκεφτήκαμε ως ομάδα και όχι ως μονάδα! Και αποδείξαμε στους εαυτούς μας αλλά και στα αφεντικά ότι χωρίς εμάς κανένα κατάστημα δεν λειτουργεί, κανένα ταμείο δε γεμίζει. Όσο παραμένουμε ενωμένοι, παραμένουμε και δυνατοί.

Η παρέμβασή μας συνεχίστηκε μέχρι και τις 12.15 μ.μ. στην είσοδο του καταστήματος μοιράζοντας ανακοινώσεις προς τους πελάτες με ξεκάθαρο μήνυμα «Κυριακές, νύχτες, αργίες, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ».

Επόμενο βήμα η έγκαιρη οργάνωση της απεργίας στο εμπόριο την Κυριακή 20 Γενάρη. Έχουμε πολλά να διεκδικήσουμε, έχουμε πολλά να πάρουμε πίσω. Έχουμε ανάγκη πολλά περισσότερα απ’ όσα μοιράζουν οι εργοδότες. Και θα τα κερδίσουμε.

Καλούμε τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία στο εμπόριο καθώς και την ΟΙΥΕ να στηρίξουν έμπρακτα τους αγώνες και τις ανάγκες των συναδέλφων-ισσων. Ξεκινώντας με την έγκαιρη προκήρυξη και προετοιμασία της απεργίας στις 20 Γενάρη. Η εργατική συνέλευση στο Factory Outlet έκανε την αρχή.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ

*Στο ευρύτερο μέτωπο του αγώνα για την υπεράσπιση της αργίας της 2/1, αξίζει να σημειωθεί ότι τελικά η εργοδοσία των Empoli Outlet υποχώρησε και ανακοίνωσε στους συναδέλφους μόλις στις 31/12, παραμονή πρωτοχρονιάς, ότι στις 2/1 τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά. Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στα Empoli γνωρίζουν πολύ καλά και από 1^ο χέρι ότι η απόφαση αυτή δεν είναι πρωτοχρονιάτικο δωράκι της εργοδοσίας. Είναι αποτέλεσμα των δυναμικών παρεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν στα Empoli το προηγούμενο διάστημα εν όψει της εργατικής συγκέντρωσης στις 2/1 σε συνδυασμό με την καθολική και εκπεφρασμένη από το πλευρό τους δυσαρέσκεια και αντίθεση στις μεθοδεύσεις του εργοδότη Παπαιωάννου. Μετά από 2 συνεχόμενα χρόνια που η εργοδοσία έκλεψε την αργία της 2/1, φέτος αναγκάστηκε να συμμορφωθεί. Αυτό είναι το δώρο των εργαζομένων στον εαυτό τους όταν παλεύουν συλλογικά για τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους.

Αντίθετα, φέτος για 1^η φορά η αλυσίδα καταστημάτων Praktiker, συμφερόντων καναδέζικης πολυεθνικής, αποφάσισε να ανοίξει τα καταστήματά της από τις 10.00 ως 21.00. Αναμένουμε από τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες από το επιχειρησιακό σωματείο του Praktiker να υπερασπιστούν έμπρακτα τα συμφέροντά τους απέναντι στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Εμείς, όλοι και όλες οι συναδέλφισσες στον κλάδο, θα είμαστε στο πλάι τους.

Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

και τα “απελευθερωμένα” ωράρια