Πρεσβεία Ισραήλ, Αθήνα 15 Μάη 2018
Συνέντευξη του Μοχάμεντ Κατίμπ, εκπρόσωπου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) στην Ελλάδα. Από το πρώτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Απρίλης 2018)
Ποιες θεωρείς πως είναι οι επιδιώξεις των ΗΠΑ με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ; Πως εντάσσεται αυτή η κίνηση στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή;
Σχετικά με την πρώτη ερώτηση: μετά την απόφαση αυτή, το ζήτημα αυτό, πέρα από την Παλαιστίνη, έχει ανοίξει και διεθνώς στο κίνημα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν θεωρούμε πως αυτή η απόφαση πρόκειται να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, είναι μια συμβολική ανακοίνωση. Το 1995, το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, αλλά για τον παλαιστινιακό λαό αυτό δεν άλλαζε τίποτα γιατί στην πραγματικότητα όλη η Ιερουσαλήμ -όχι ως διαιρεμένη αλλά ενιαία- βρίσκεται υπό κατοχή. Επομένως, αυτή η συμβολική κίνηση είναι ένα σόου προς εμάς και τη διεθνή κοινότητα το οποίο δεν έχει να κάνει τόσο με την Παλαιστίνη όσο κυρίως με την εσωτερική κάτασταση στην Αμερική.
Για μας οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο ένα καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα – πρόκειται για το μεγαλύτερο αποικιοκρατικό και κατοχικό κράτος στον κόσμο και το Ισραήλ είναι ένα μικρό παράδειγμα τους, μια κατοχική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ χτίστηκαν επάνω στην καταπίεση των ιθαγενών λαών, επάνω στη σκλαβιά των μαύρων, όπως συνέβη με μας και το Ισραήλ, το οποίο χτίστηκε πάνω στη δολοφονία του παλαιστινιακού λαού και πάνω στην εκμετάλλευση του φθηνού παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού ως δεύτερη και τρίτη τάξη μέσα στην ισραηλινή κοινωνία. Όταν βλέπουμε να γίνεται κάποια συνεδρίαση ή ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας, ποιά είναι τα κράτη που υποστηρίζουν πρώτα και κύρια το Ισραήλ; Είναι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, όλα τα αποικιοκρατικά κράτη που χτίστηκαν με τον ίδιο τρόπο όπως το Ισραήλ. Για παράδειγμα δηλαδή, γιατί όχι η Κορέα ή η Ιαπωνία κλπ; Γιατί αυτά τα 4-5 συγκεκριμένα κράτη ανά τον κόσμο; Για αυτούς, το ζήτημα του Ισραήλ είναι πολύ ευαίσθητο γιατί ακριβώς ακουμπάει το νεύρο του συστήματος σε αυτές τις χώρες και οποιαδήποτε αλλαγή στην Παλαιστίνη, πέρα από την Ευρώπη που είναι πολύ κοντά, θα επηρεάσει και τις χώρες αυτές, γιατί ο παλαιστινιακός αγώνας αποτελεί ήδη πηγή έμπνευσης και έχει σχέσεις με τους λαούς που αγωνίζονται σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, κλπ. Για παράδειγμα πέρυσι, διεξαγόταν ένας αγώνας των ιθαγενών ενάντια στην καναδική κυβέρνηση η οποία ήθελε να καταστρέψει ένα πάρκο για να φτιάξει έναν αγωγό· οι ιθαγενείς ντύνονταν με ρούχα παραλλαγής και ανέμιζαν τη σημαία του PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Πώς υπήρχε αυτή η σύνδεση μεταξύ Παλαιστίνης και Κεμπέκ; Σίγουρα όχι επειδή τους επισκεπτόμασταν κάθε μέρα κι είχαμε ειδικές σχέσεις, αλλά επειδή ο αγώνας μας έχει πολλά κοινά στοιχεία.
Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική ερώτηση για την ανακοίνωση του Τραμπ, θεωρούμε ότι ήταν κάτι θετικό για μας και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης· σήμερα, οι Παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν κατά της απόφασης αυτής φωνάζουν στους δρόμους: “οι ΗΠΑ είναι το κεφάλι του φιδιού”, ένα σύνθημα που δεν ήταν γενικά των Παλαιστινίων αλλά ήταν το σύνθημα του PFLP τη δεκαετία του ’60. Τώρα πια είναι ξεκάθαρο στον αραβικό κόσμο και την Παλαιστίνη τί είναι η Αμερική και ποιός είναι ο ιμπεριαλιστικός της ρόλος.
Ποιά ήταν η απάντηση του παλαιστινιακού λαού, των αντιστασιακών οργανώσεων και του αραβικού κόσμου στην απόφαση του Τραμπ;
Μετά την ανακοίνωση Τραμπ, υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις και πολλές άλλες μορφές διαμαρτυρίας από το κοινωνικό κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις, αλλά αυτό συνέβαινε ούτως ή άλλως στην Παλαιστίνη. Ο παλαιστινιακός λαός διαδηλώνει σχεδόν κάθε μέρα εδώ και 70 χρόνια. Δεν υπήρξε κάτι το ιδιαίτερο πριν και μετά την απόφαση· το μεγαλύτερο όφελος όμως και αλλαγή ήταν το κίνητρο, ο λαός έγινε πιο έτοιμος να επιτεθεί στη νομιμοποίηση της Παλαιστινιακής Αρχής η οποία είχε χτιστεί πάνω στην πεποίθηση της διαδικασίας ειρήνευσης και του ρόλου των ΗΠΑ. Πλέον, η διαδικασία αυτή δεν αποτελεί λύση στα μάτια στου παλαιστινιακού λαού. Εμείς ως μέτωπο το γνωρίζαμε αυτό εξαρχής αλλά τώρα και ο λαός δεν πιστεύει σ’ αυτό. (Οπότε δεν πιστεύεις ότι υπήρξε κάποια αναβίωση των διαδηλώσεων ή κάτι;) Όπως ανέφερα, ούτως ή άλλως γίνονταν διαδηλώσεις, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για διαμαρτυρία. Για παράδειγμα μερικούς μήνες πριν, έλαβε χώρα η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων κι έτσι ο λαός ήταν όλη μέρα στους δρόμους. Τώρα, αντίστοιχα, συνέβη το ίδιο επειδή οι Αμερικάνοι έκοψαν τη χρηματοδότηση της Υπηρεσίας Παλαιστίνιων Προσφύγων. Επομένως, ως Παλαιστίνιοι και ως Εθνικο-απελευθερωτικό Μέτωπο, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι μικρά ζητήματα μες τον αγώνα μας, κινητοποιούμασταν ενάντια σε όλα αυτά από την αρχή.
Με αφορμή τη σύλληψη της 16χρονης ακτιβίστριας Αχέντ Ταμίμι άνοιξε σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο το ζήτημα των ανήλικων παλαιστινίων φυλακισμένων στις σιωνιστικές φυλακές. Ποιο είναι το νομικό πλαίσιο για την κράτηση ανήλικων στο Ισραήλ;
Η σύλληψη της Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, όχι μόνο επειδή είναι 16 χρονών αλλά επειδή δεν είναι απλά ένα παιδί· είναι αγωνίστρια, έχει ιστορία, είναι μόνο 16 χρονών αλλά λίγους μήνες νωρίτερα μιλούσε με τη Λεϊλά Χαλέντ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι ακτιβίστρια, διαδηλώνει, σπουδάζει επομένως είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους Παλαιστίνιους της ηλικίας της. Είναι πρότυπο για τη νεολαία γι’αυτό οι Ισραηλινοί φοβούνται εκείνη και την οικογένειά της τόσο πολύ -εκπροσωπεί τον αγώνα της νέας γενιάς.
Αυτό που βλέπουμε πολύ συχνά (αναφέρεται και στις ερωτήσεις) είναι ότι τα ζητήματα που αναφέρονται σχετικά με την Παλαιστίνη είναι πρώτα η ανακοίνωση Τραμπ, μετά η Ταμίμι κλπ – αυτό που φοβάμαι είναι μη γίνουμε σκόρπιες υποθέσεις ανά τον κόσμο, ο αγώνας μας να διαιρείται σε μια υπόθεση εδώ και μια εκεί. Για παράδειγμα σχετικά με την Αχέντ Ταμίμι: η Αχέντ δεν είναι η μόνη ανήλικη υπό κράτηση – αυτή τη στιγμή έχουμε περισσότερα από 400 παιδιά στις ισραηλινές φυλακές, κάποια από αυτά γεννήθηκαν μέσα στη φυλακή. Αυτό δεν είναι ένα αποδεκτό ζήτημα διότι εάν ο αγώνας μας διαιρεθεί σε περιπτώσεις, κάθε υπόθεση θα μελετάται ξεχωριστά και θα αναζητούνται ξεχωριστές λύσεις. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για μας διότι έτσι δεν βλέπουμε το πρόβλημα συνολικά· έτσι δεν βλέπουμε και τα 400 παιδιά που είναι φυλακισμένα κι αυτό μπορεί να θεωρείται κανονικό, να είναι αποδεκτό. Θα συζητούσαμε δηλαδή υποθέσεις ξεχωριστά, όπως το γιατί η Αχέντ Ταμίμι είναι στη φυλακή, λες κι η υπόλοιπη κατάσταση είναι φυσιολογική. Ακόμα όμως κι αν η Αχέντ δεν ήταν πολιτική ακτιβίστρια, ακόμα κι αν δεν είχε χαστουκίσει κανέναν ισραηλινό στρατιώτη, ό,τι κι αν είχε κάνει, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βρίσκεται κανένα παιδί στον κόσμο στη φυλακή. Επομένως, γιατί στην Παλαιστίνη; Αυτή είναι η εξήγηση του γιατί αυτός ο λαός βρίσκεται υπό κατοχή και εθνοκάθαρση τα τελευταία 50 χρόνια. Οπότε, η Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πρότυπο, ένα “είδωλο” που εκπροσωπεί μια νέα γενιά αγωνιστών αλλά δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Έχουμε 400 παιδιά φυλακισμένα, έχουμε 7.000 πολιτικούς κρατούμενους κι αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Ποιό είναι το νομικό καθεστώς για την κράτηση ανηλίκων στο Ισραήλ;
Δεν υπάρχει νομικό καθεστώς, δεν υπάρχει νόμος καθόλου γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ακόμα κι αν συζητούσαμε το νομικό πλαίσιο αυτό είναι κάτι που δημιουργήθηκε από τους αποικιοκράτες, επομένως για μας, δεν χρειάζεται να μπούμε σ’αυτή τη συζήτηση διότι νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση κι απλά μετά πρέπει να μπούμε στο νομικό κομμάτι. Για παράδειγμα, πας στο ισραηλινό δικαστήριο κι ο δικαστής είναι άποικος, ακόμα κι η δικηγόρος της (Ταμίμι) είναι Ισραηλινή κι ακόμα κι αν είναι ακτιβίστρια γιατί βρίσκεται στην Παλαιστίνη; Βρίσκεται στην Παλαιστίνη γιατί είναι κι αυτή κομμάτι της κατοχής. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, όλο το σύστημα αντιπροσωπεύει το αποικιοκρατικό σύστημα κι όλα αυτά είναι εργαλεία της κατοχής γι’αυτό δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά. Όλοι αυτοί οι δικαστές θα έπρεπε να περάσουν από λαϊκό δικαστήριο και να εκτελεστούν διότι είναι εγκληματίες. Ακόμα κι ο δικαστής που δέχεται να δικάσει σ’αυτό το δικαστήριο απέναντι από ένα 16χρονο παιδί, αυτός που θα αγορεύσει και θα ακούσει και τις αγορεύσεις των δικηγόρων, αυτός δηλαδή που θα συμμετάσχει σ’όλη αυτή τη διαδικασία, είναι εγκληματίας: πόσο μάλλον η αστυνομία, οι Υπηρεσίες Πληροφοριών, οι ανακρίσεις, οι ανθρωποφύλακες, όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα.
Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει νομικό πλαίσιο δεν θα ήθελα όμως να μπω σε λεπτομέρειες γιατί είναι αχρείαστο και συνάμα επικίνδυνο· αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι γιατί το Ισραήλ συλλαμβάνει παιδιά και τί μπορούμε να κάνουμε γι’αυτό γιατί αυτές οι τακτικές δεν χρησιμοποιούνται μόνο στο Ισραήλ αλλά και στις ΗΠΑ, κάποια στιγμή θα έρθουν και στην Ελλάδα και παντού. Γιατί όμως αυτή η τακτική είναι σημαντική για τις ιμπεριαλιστικές, καπιταλιστικές και αποικιοκρατικές δυνάμεις ανά τον κόσμο; Διότι αυτός είναι ο κόσμος που θέλουν και χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τις μεθόδους τους για να καταπιέζουν το λαό, να ελέγχουν τις μάζες κι αυτό θέλουν να το διαχύσουν παντού. Για παράδειγμα εδώ στην Αθήνα, η αστυνομία που είναι αντιμέτωπη με τους διαδηλωτές, τα εργαλεία τους όπως τα δακρυγόνα κλπ, οι γνώσεις και τα υλικά, είναι εισαγόμενα από το Ισραήλ, και τα πουλάνε τόσο ακριβά γιατί είναι ήδη δοκιμασμένα -πάνω σε ποιούς;- στους Παλαιστίνιους.
Πρεσβεία ΗΠΑ, Αθήνα 15 Μάη 2018
Πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπάρχουν σήμερα στις σιωνιστικές φυλακές και ποιες είναι οι συνθήκες κράτησης;
Όπως προανέφερα, σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι όλων των ηλικιών· οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στη φυλακή εδώ και πολύ καιρό, 15, 30 ή και 35 χρόνια· αντιπροσωπεύουν όλες τις γενιές. Εκεί είναι η νεολαία, στελέχη και τοπικοί ηγέτες, επίσης από τα πανεπιστήμια υπάρχουν τα κύρια στελέχη που ηγούνται του αγώνα τοπικά καθώς και τα παιδιά, η νέα γενιά· επομένως, αυτοί οι 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι προήλθαν από μαζικές συλλήψεις -δεν είναι όπως εδώ στην Ελλάδα για παράδειγμα όπου πριν μερικούς μήνες συνελήφθησαν 9 Τούρκοι και Κούρδοι σύντροφοι, είναι διαφορετικά. Στην Παλαιστίνη, όποιος κάνει την οποιαδήποτε πράξη, ακόμα και ειρηνική δράση όπως η Αχέντ Ταμίμι, θα συλληφθεί, εξού και οι τόσες μαζικές συλλήψεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο διότι ποτέ ξανά δεν υπήρχαν τόσοι πολιτικοί κρατούμενοι. Πριν, το ’70 και το ’80, είχαμε 1.000 πολιτικούς κρατούμενους κι αυτό δεν ήταν αποδεκτό. Σήμερα, είναι 7.000, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι από τη Δυτική Όχθη, από χωριά και πόλεις.
Οι συνθήκες μέσα στις φυλακές είναι όλο και πιο δύσκολες. Όλα τα δικαιώματα που υπάρχουν στις ισραηλινές φυλακές κερδήθηκαν ένα προς ένα μέσω αγώνων. Για παράδειγμα, αν διαβάσουμε τη λογοτεχνία σχετικά με το κίνημα των παλαιστινίων κρατουμένων τις δεκαετίες ’60 και ’70 θα δούμε πως έκαναν μια μεγάλη απεργία πείνας για μήνες, πολλοί σύντροφοι και ακτιβιστές πέθαναν κατά τη διάρκεια αυτής της απεργίας πείνας για το δικαίωμα της απόκτησης στρωμάτων και μαξιλαριών. Μετά από αυτό, ξεκίνησαν να αγωνίζονται για το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Επομένως, το κάθε δικαίωμα που κέρδισαν, από τα στρώματα και τα μαξιλάρια, μέχρι την εκπαίδευση, τον προαυλισμό της 1 ώρας κλπ, ήταν μέσα από σκληρό αγώνα· χάσαμε πολύ κόσμο μέσα. Για μας τους Παλαιστίνιους είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη αλλά οι νεολαίοι που μπαίνουν στη φυλακή είναι σημαντικοί πολιτικοί ηγέτες και ακτιβιστές, πρότυπα της αντίστασης. Έτσι, αποκαλούμε τη φυλακή σχολείο των ακτιβιστών γιατί μπαίνεις εκεί και βγαίνεις μετά από 2-3 χρόνια ως πολιτικός ηγέτης, ακόμη κι αν είσαι 16-17 χρονών· αλλάζεις πνευματικά, αλλάζεις γιατί βρίσκεσαι σε άμεση επαφή με τις κατοχικές δυνάμεις κάθε μέρα ως κρατούμενος, μαθαίνεις τη νοοτροπία τους, το πώς σκέφτονται, πώς σε βλέπουν, πώς σε αντιμετωπίζουν σε κοινωνικό επίπεδο, γιατί είσαι σε άμεση επαφή με το σύστημα – όταν πηγαίνεις στο δικαστήριο, στο νοσοκομείο κλπ βλέπεις πώς είναι αυτό χτισμένο στην ολότητά του, όχι μόνο δηλαδή όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το στρατό, τα τανκς κλπ, όχι – έχεις αλληλεπίδραση ένας προς έναν, ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός. Φυσικά, αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο και σκληρό αλλά είναι πολύ σημαντικό για το Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Κίνημα το να χρησιμοποιούμε την κάθε σκληρή εμπειρία και να τη μετατρέπουμε σε κάτι θετικό για τον αγώνα μας, αυτή είναι η επαναστατική στρατηγική μας· αυτό ισχύει και με την ανακοίνωση του Τραμπ – πρόκειται για κάτι που μπορεί να επηρεάσει τον αγώνα πολύ αρνητικά αλλά μπορούμε να το μετατρέψουμε σε κάτι που θα κινητοποιήσει τους ανθρώπους, να βγουν στους δρόμους στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Παλαιστίνη, στα στρατόπεδα προσφύγων κλπ, να το μετατρέψουμε δηλαδή σε ένα χρήσιμο εργαλείο ενάντια στον εχθρό.
Κατά την ίδια λογική, γιατί έχουμε 7.000 πολιτικούς κρατούμενους; Γιατί, κατά τη γνώμη μου, εάν αυτοί οι 7.000 απελευθερωθούν θα είναι οι μόνοι ικανοί και έτοιμοι να ηγηθούν του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος, είναι εκείνοι που αγωνίζονται σε καθημερινή βάση, αντιστέκονται και βρίσκονται σε άμεση επαφή με τον εχθρό οπότε γι’ αυτό η παλαιστινιακή αστική τάξη και η παλαιστινιακή δεξιά τους φοβούνται, γι’αυτό συνεργάζονται με τους Ισραηλινούς και το λεγόμενο Συντονισμό Ασφαλείας, για να συλλάβουν αυτούς τους αγωνιστές οι οποίοι αποτελούν απειλή για τον κοινό μας εχθρό, την κατοχή και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη. Γι’αυτό το λόγο λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες μας και πρέπει να απελευθερωθούν. Αν σκεφτόμαστε την οποιαδήποτε αλλαγή στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους όχι απλά ως κομμάτι του κινήματος αλλά ως ηγέτες μας, τους χρειαζόμαστε γιατί μόνο αυτούς αναγνωρίζουμε ως τέτοιους. Για μας, αυτοί είναι οι ηγέτες του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος και όχι εκείνοι που αυτοαποκαλούνται έτσι ή παριστάνουν ότι είναι οι εκπρόσωποι του παλαιστινιακού λαού. Οι εκπρόσωποι των Παλαιστινίων είναι τα πολιτικά στελέχη από όλες τις πολιτικές οργανώσεις μέσα στις ισραηλινές φυλακές και οι άνθρωποι του κοινωνικού κινήματος. Αυτό λοιπόν είναι το μόνο κομμάτι που πρέπει να συνεισφέρουμε, ο αγώνας για την απελευθέρωση των συντρόφων μας προκειμένου να έρθει η αλλαγή.
Continue reading Συνέντευξη του Μοχάμεντ Κατίμπ, εκπρόσωπου του PFLP στην Ελλάδα
