Πρεσβεία Ισραήλ, Αθήνα 15 Μάη 2018
Συνέντευξη του Μοχάμεντ Κατίμπ, εκπρόσωπου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) στην Ελλάδα. Από το πρώτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Απρίλης 2018)
Ποιες θεωρείς πως είναι οι επιδιώξεις των ΗΠΑ με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ; Πως εντάσσεται αυτή η κίνηση στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή;
Σχετικά με την πρώτη ερώτηση: μετά την απόφαση αυτή, το ζήτημα αυτό, πέρα από την Παλαιστίνη, έχει ανοίξει και διεθνώς στο κίνημα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν θεωρούμε πως αυτή η απόφαση πρόκειται να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, είναι μια συμβολική ανακοίνωση. Το 1995, το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, αλλά για τον παλαιστινιακό λαό αυτό δεν άλλαζε τίποτα γιατί στην πραγματικότητα όλη η Ιερουσαλήμ -όχι ως διαιρεμένη αλλά ενιαία- βρίσκεται υπό κατοχή. Επομένως, αυτή η συμβολική κίνηση είναι ένα σόου προς εμάς και τη διεθνή κοινότητα το οποίο δεν έχει να κάνει τόσο με την Παλαιστίνη όσο κυρίως με την εσωτερική κάτασταση στην Αμερική.
Για μας οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο ένα καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα – πρόκειται για το μεγαλύτερο αποικιοκρατικό και κατοχικό κράτος στον κόσμο και το Ισραήλ είναι ένα μικρό παράδειγμα τους, μια κατοχική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ χτίστηκαν επάνω στην καταπίεση των ιθαγενών λαών, επάνω στη σκλαβιά των μαύρων, όπως συνέβη με μας και το Ισραήλ, το οποίο χτίστηκε πάνω στη δολοφονία του παλαιστινιακού λαού και πάνω στην εκμετάλλευση του φθηνού παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού ως δεύτερη και τρίτη τάξη μέσα στην ισραηλινή κοινωνία. Όταν βλέπουμε να γίνεται κάποια συνεδρίαση ή ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας, ποιά είναι τα κράτη που υποστηρίζουν πρώτα και κύρια το Ισραήλ; Είναι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, όλα τα αποικιοκρατικά κράτη που χτίστηκαν με τον ίδιο τρόπο όπως το Ισραήλ. Για παράδειγμα δηλαδή, γιατί όχι η Κορέα ή η Ιαπωνία κλπ; Γιατί αυτά τα 4-5 συγκεκριμένα κράτη ανά τον κόσμο; Για αυτούς, το ζήτημα του Ισραήλ είναι πολύ ευαίσθητο γιατί ακριβώς ακουμπάει το νεύρο του συστήματος σε αυτές τις χώρες και οποιαδήποτε αλλαγή στην Παλαιστίνη, πέρα από την Ευρώπη που είναι πολύ κοντά, θα επηρεάσει και τις χώρες αυτές, γιατί ο παλαιστινιακός αγώνας αποτελεί ήδη πηγή έμπνευσης και έχει σχέσεις με τους λαούς που αγωνίζονται σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, κλπ. Για παράδειγμα πέρυσι, διεξαγόταν ένας αγώνας των ιθαγενών ενάντια στην καναδική κυβέρνηση η οποία ήθελε να καταστρέψει ένα πάρκο για να φτιάξει έναν αγωγό· οι ιθαγενείς ντύνονταν με ρούχα παραλλαγής και ανέμιζαν τη σημαία του PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Πώς υπήρχε αυτή η σύνδεση μεταξύ Παλαιστίνης και Κεμπέκ; Σίγουρα όχι επειδή τους επισκεπτόμασταν κάθε μέρα κι είχαμε ειδικές σχέσεις, αλλά επειδή ο αγώνας μας έχει πολλά κοινά στοιχεία.
Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική ερώτηση για την ανακοίνωση του Τραμπ, θεωρούμε ότι ήταν κάτι θετικό για μας και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης· σήμερα, οι Παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν κατά της απόφασης αυτής φωνάζουν στους δρόμους: “οι ΗΠΑ είναι το κεφάλι του φιδιού”, ένα σύνθημα που δεν ήταν γενικά των Παλαιστινίων αλλά ήταν το σύνθημα του PFLP τη δεκαετία του ’60. Τώρα πια είναι ξεκάθαρο στον αραβικό κόσμο και την Παλαιστίνη τί είναι η Αμερική και ποιός είναι ο ιμπεριαλιστικός της ρόλος.
Ποιά ήταν η απάντηση του παλαιστινιακού λαού, των αντιστασιακών οργανώσεων και του αραβικού κόσμου στην απόφαση του Τραμπ;
Μετά την ανακοίνωση Τραμπ, υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις και πολλές άλλες μορφές διαμαρτυρίας από το κοινωνικό κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις, αλλά αυτό συνέβαινε ούτως ή άλλως στην Παλαιστίνη. Ο παλαιστινιακός λαός διαδηλώνει σχεδόν κάθε μέρα εδώ και 70 χρόνια. Δεν υπήρξε κάτι το ιδιαίτερο πριν και μετά την απόφαση· το μεγαλύτερο όφελος όμως και αλλαγή ήταν το κίνητρο, ο λαός έγινε πιο έτοιμος να επιτεθεί στη νομιμοποίηση της Παλαιστινιακής Αρχής η οποία είχε χτιστεί πάνω στην πεποίθηση της διαδικασίας ειρήνευσης και του ρόλου των ΗΠΑ. Πλέον, η διαδικασία αυτή δεν αποτελεί λύση στα μάτια στου παλαιστινιακού λαού. Εμείς ως μέτωπο το γνωρίζαμε αυτό εξαρχής αλλά τώρα και ο λαός δεν πιστεύει σ’ αυτό. (Οπότε δεν πιστεύεις ότι υπήρξε κάποια αναβίωση των διαδηλώσεων ή κάτι;) Όπως ανέφερα, ούτως ή άλλως γίνονταν διαδηλώσεις, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για διαμαρτυρία. Για παράδειγμα μερικούς μήνες πριν, έλαβε χώρα η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων κι έτσι ο λαός ήταν όλη μέρα στους δρόμους. Τώρα, αντίστοιχα, συνέβη το ίδιο επειδή οι Αμερικάνοι έκοψαν τη χρηματοδότηση της Υπηρεσίας Παλαιστίνιων Προσφύγων. Επομένως, ως Παλαιστίνιοι και ως Εθνικο-απελευθερωτικό Μέτωπο, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι μικρά ζητήματα μες τον αγώνα μας, κινητοποιούμασταν ενάντια σε όλα αυτά από την αρχή.
Με αφορμή τη σύλληψη της 16χρονης ακτιβίστριας Αχέντ Ταμίμι άνοιξε σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο το ζήτημα των ανήλικων παλαιστινίων φυλακισμένων στις σιωνιστικές φυλακές. Ποιο είναι το νομικό πλαίσιο για την κράτηση ανήλικων στο Ισραήλ;
Η σύλληψη της Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, όχι μόνο επειδή είναι 16 χρονών αλλά επειδή δεν είναι απλά ένα παιδί· είναι αγωνίστρια, έχει ιστορία, είναι μόνο 16 χρονών αλλά λίγους μήνες νωρίτερα μιλούσε με τη Λεϊλά Χαλέντ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι ακτιβίστρια, διαδηλώνει, σπουδάζει επομένως είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους Παλαιστίνιους της ηλικίας της. Είναι πρότυπο για τη νεολαία γι’αυτό οι Ισραηλινοί φοβούνται εκείνη και την οικογένειά της τόσο πολύ -εκπροσωπεί τον αγώνα της νέας γενιάς.
Αυτό που βλέπουμε πολύ συχνά (αναφέρεται και στις ερωτήσεις) είναι ότι τα ζητήματα που αναφέρονται σχετικά με την Παλαιστίνη είναι πρώτα η ανακοίνωση Τραμπ, μετά η Ταμίμι κλπ – αυτό που φοβάμαι είναι μη γίνουμε σκόρπιες υποθέσεις ανά τον κόσμο, ο αγώνας μας να διαιρείται σε μια υπόθεση εδώ και μια εκεί. Για παράδειγμα σχετικά με την Αχέντ Ταμίμι: η Αχέντ δεν είναι η μόνη ανήλικη υπό κράτηση – αυτή τη στιγμή έχουμε περισσότερα από 400 παιδιά στις ισραηλινές φυλακές, κάποια από αυτά γεννήθηκαν μέσα στη φυλακή. Αυτό δεν είναι ένα αποδεκτό ζήτημα διότι εάν ο αγώνας μας διαιρεθεί σε περιπτώσεις, κάθε υπόθεση θα μελετάται ξεχωριστά και θα αναζητούνται ξεχωριστές λύσεις. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για μας διότι έτσι δεν βλέπουμε το πρόβλημα συνολικά· έτσι δεν βλέπουμε και τα 400 παιδιά που είναι φυλακισμένα κι αυτό μπορεί να θεωρείται κανονικό, να είναι αποδεκτό. Θα συζητούσαμε δηλαδή υποθέσεις ξεχωριστά, όπως το γιατί η Αχέντ Ταμίμι είναι στη φυλακή, λες κι η υπόλοιπη κατάσταση είναι φυσιολογική. Ακόμα όμως κι αν η Αχέντ δεν ήταν πολιτική ακτιβίστρια, ακόμα κι αν δεν είχε χαστουκίσει κανέναν ισραηλινό στρατιώτη, ό,τι κι αν είχε κάνει, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βρίσκεται κανένα παιδί στον κόσμο στη φυλακή. Επομένως, γιατί στην Παλαιστίνη; Αυτή είναι η εξήγηση του γιατί αυτός ο λαός βρίσκεται υπό κατοχή και εθνοκάθαρση τα τελευταία 50 χρόνια. Οπότε, η Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πρότυπο, ένα “είδωλο” που εκπροσωπεί μια νέα γενιά αγωνιστών αλλά δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Έχουμε 400 παιδιά φυλακισμένα, έχουμε 7.000 πολιτικούς κρατούμενους κι αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Ποιό είναι το νομικό καθεστώς για την κράτηση ανηλίκων στο Ισραήλ;
Δεν υπάρχει νομικό καθεστώς, δεν υπάρχει νόμος καθόλου γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ακόμα κι αν συζητούσαμε το νομικό πλαίσιο αυτό είναι κάτι που δημιουργήθηκε από τους αποικιοκράτες, επομένως για μας, δεν χρειάζεται να μπούμε σ’αυτή τη συζήτηση διότι νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση κι απλά μετά πρέπει να μπούμε στο νομικό κομμάτι. Για παράδειγμα, πας στο ισραηλινό δικαστήριο κι ο δικαστής είναι άποικος, ακόμα κι η δικηγόρος της (Ταμίμι) είναι Ισραηλινή κι ακόμα κι αν είναι ακτιβίστρια γιατί βρίσκεται στην Παλαιστίνη; Βρίσκεται στην Παλαιστίνη γιατί είναι κι αυτή κομμάτι της κατοχής. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, όλο το σύστημα αντιπροσωπεύει το αποικιοκρατικό σύστημα κι όλα αυτά είναι εργαλεία της κατοχής γι’αυτό δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά. Όλοι αυτοί οι δικαστές θα έπρεπε να περάσουν από λαϊκό δικαστήριο και να εκτελεστούν διότι είναι εγκληματίες. Ακόμα κι ο δικαστής που δέχεται να δικάσει σ’αυτό το δικαστήριο απέναντι από ένα 16χρονο παιδί, αυτός που θα αγορεύσει και θα ακούσει και τις αγορεύσεις των δικηγόρων, αυτός δηλαδή που θα συμμετάσχει σ’όλη αυτή τη διαδικασία, είναι εγκληματίας: πόσο μάλλον η αστυνομία, οι Υπηρεσίες Πληροφοριών, οι ανακρίσεις, οι ανθρωποφύλακες, όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα.
Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει νομικό πλαίσιο δεν θα ήθελα όμως να μπω σε λεπτομέρειες γιατί είναι αχρείαστο και συνάμα επικίνδυνο· αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι γιατί το Ισραήλ συλλαμβάνει παιδιά και τί μπορούμε να κάνουμε γι’αυτό γιατί αυτές οι τακτικές δεν χρησιμοποιούνται μόνο στο Ισραήλ αλλά και στις ΗΠΑ, κάποια στιγμή θα έρθουν και στην Ελλάδα και παντού. Γιατί όμως αυτή η τακτική είναι σημαντική για τις ιμπεριαλιστικές, καπιταλιστικές και αποικιοκρατικές δυνάμεις ανά τον κόσμο; Διότι αυτός είναι ο κόσμος που θέλουν και χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τις μεθόδους τους για να καταπιέζουν το λαό, να ελέγχουν τις μάζες κι αυτό θέλουν να το διαχύσουν παντού. Για παράδειγμα εδώ στην Αθήνα, η αστυνομία που είναι αντιμέτωπη με τους διαδηλωτές, τα εργαλεία τους όπως τα δακρυγόνα κλπ, οι γνώσεις και τα υλικά, είναι εισαγόμενα από το Ισραήλ, και τα πουλάνε τόσο ακριβά γιατί είναι ήδη δοκιμασμένα -πάνω σε ποιούς;- στους Παλαιστίνιους.
Πρεσβεία ΗΠΑ, Αθήνα 15 Μάη 2018
Πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπάρχουν σήμερα στις σιωνιστικές φυλακές και ποιες είναι οι συνθήκες κράτησης;
Όπως προανέφερα, σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι όλων των ηλικιών· οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στη φυλακή εδώ και πολύ καιρό, 15, 30 ή και 35 χρόνια· αντιπροσωπεύουν όλες τις γενιές. Εκεί είναι η νεολαία, στελέχη και τοπικοί ηγέτες, επίσης από τα πανεπιστήμια υπάρχουν τα κύρια στελέχη που ηγούνται του αγώνα τοπικά καθώς και τα παιδιά, η νέα γενιά· επομένως, αυτοί οι 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι προήλθαν από μαζικές συλλήψεις -δεν είναι όπως εδώ στην Ελλάδα για παράδειγμα όπου πριν μερικούς μήνες συνελήφθησαν 9 Τούρκοι και Κούρδοι σύντροφοι, είναι διαφορετικά. Στην Παλαιστίνη, όποιος κάνει την οποιαδήποτε πράξη, ακόμα και ειρηνική δράση όπως η Αχέντ Ταμίμι, θα συλληφθεί, εξού και οι τόσες μαζικές συλλήψεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο διότι ποτέ ξανά δεν υπήρχαν τόσοι πολιτικοί κρατούμενοι. Πριν, το ’70 και το ’80, είχαμε 1.000 πολιτικούς κρατούμενους κι αυτό δεν ήταν αποδεκτό. Σήμερα, είναι 7.000, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι από τη Δυτική Όχθη, από χωριά και πόλεις.
Οι συνθήκες μέσα στις φυλακές είναι όλο και πιο δύσκολες. Όλα τα δικαιώματα που υπάρχουν στις ισραηλινές φυλακές κερδήθηκαν ένα προς ένα μέσω αγώνων. Για παράδειγμα, αν διαβάσουμε τη λογοτεχνία σχετικά με το κίνημα των παλαιστινίων κρατουμένων τις δεκαετίες ’60 και ’70 θα δούμε πως έκαναν μια μεγάλη απεργία πείνας για μήνες, πολλοί σύντροφοι και ακτιβιστές πέθαναν κατά τη διάρκεια αυτής της απεργίας πείνας για το δικαίωμα της απόκτησης στρωμάτων και μαξιλαριών. Μετά από αυτό, ξεκίνησαν να αγωνίζονται για το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Επομένως, το κάθε δικαίωμα που κέρδισαν, από τα στρώματα και τα μαξιλάρια, μέχρι την εκπαίδευση, τον προαυλισμό της 1 ώρας κλπ, ήταν μέσα από σκληρό αγώνα· χάσαμε πολύ κόσμο μέσα. Για μας τους Παλαιστίνιους είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη αλλά οι νεολαίοι που μπαίνουν στη φυλακή είναι σημαντικοί πολιτικοί ηγέτες και ακτιβιστές, πρότυπα της αντίστασης. Έτσι, αποκαλούμε τη φυλακή σχολείο των ακτιβιστών γιατί μπαίνεις εκεί και βγαίνεις μετά από 2-3 χρόνια ως πολιτικός ηγέτης, ακόμη κι αν είσαι 16-17 χρονών· αλλάζεις πνευματικά, αλλάζεις γιατί βρίσκεσαι σε άμεση επαφή με τις κατοχικές δυνάμεις κάθε μέρα ως κρατούμενος, μαθαίνεις τη νοοτροπία τους, το πώς σκέφτονται, πώς σε βλέπουν, πώς σε αντιμετωπίζουν σε κοινωνικό επίπεδο, γιατί είσαι σε άμεση επαφή με το σύστημα – όταν πηγαίνεις στο δικαστήριο, στο νοσοκομείο κλπ βλέπεις πώς είναι αυτό χτισμένο στην ολότητά του, όχι μόνο δηλαδή όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το στρατό, τα τανκς κλπ, όχι – έχεις αλληλεπίδραση ένας προς έναν, ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός. Φυσικά, αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο και σκληρό αλλά είναι πολύ σημαντικό για το Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Κίνημα το να χρησιμοποιούμε την κάθε σκληρή εμπειρία και να τη μετατρέπουμε σε κάτι θετικό για τον αγώνα μας, αυτή είναι η επαναστατική στρατηγική μας· αυτό ισχύει και με την ανακοίνωση του Τραμπ – πρόκειται για κάτι που μπορεί να επηρεάσει τον αγώνα πολύ αρνητικά αλλά μπορούμε να το μετατρέψουμε σε κάτι που θα κινητοποιήσει τους ανθρώπους, να βγουν στους δρόμους στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Παλαιστίνη, στα στρατόπεδα προσφύγων κλπ, να το μετατρέψουμε δηλαδή σε ένα χρήσιμο εργαλείο ενάντια στον εχθρό.
Κατά την ίδια λογική, γιατί έχουμε 7.000 πολιτικούς κρατούμενους; Γιατί, κατά τη γνώμη μου, εάν αυτοί οι 7.000 απελευθερωθούν θα είναι οι μόνοι ικανοί και έτοιμοι να ηγηθούν του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος, είναι εκείνοι που αγωνίζονται σε καθημερινή βάση, αντιστέκονται και βρίσκονται σε άμεση επαφή με τον εχθρό οπότε γι’ αυτό η παλαιστινιακή αστική τάξη και η παλαιστινιακή δεξιά τους φοβούνται, γι’αυτό συνεργάζονται με τους Ισραηλινούς και το λεγόμενο Συντονισμό Ασφαλείας, για να συλλάβουν αυτούς τους αγωνιστές οι οποίοι αποτελούν απειλή για τον κοινό μας εχθρό, την κατοχή και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη. Γι’αυτό το λόγο λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες μας και πρέπει να απελευθερωθούν. Αν σκεφτόμαστε την οποιαδήποτε αλλαγή στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους όχι απλά ως κομμάτι του κινήματος αλλά ως ηγέτες μας, τους χρειαζόμαστε γιατί μόνο αυτούς αναγνωρίζουμε ως τέτοιους. Για μας, αυτοί είναι οι ηγέτες του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος και όχι εκείνοι που αυτοαποκαλούνται έτσι ή παριστάνουν ότι είναι οι εκπρόσωποι του παλαιστινιακού λαού. Οι εκπρόσωποι των Παλαιστινίων είναι τα πολιτικά στελέχη από όλες τις πολιτικές οργανώσεις μέσα στις ισραηλινές φυλακές και οι άνθρωποι του κοινωνικού κινήματος. Αυτό λοιπόν είναι το μόνο κομμάτι που πρέπει να συνεισφέρουμε, ο αγώνας για την απελευθέρωση των συντρόφων μας προκειμένου να έρθει η αλλαγή.
Με ποιον τρόπο μπορεί να συνδεθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό με την οικοδόμηση ενός αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου που θα βάλει φραγμό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση· από την εμπειρία μου ως Παλαιστίνιος πρόσφυγας (γεννήθηκα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στο Λίβανο οπότε όλος ο κόσμος για μένα ήταν 10χλμ), όταν ήρθα στην Ευρώπη, όπου βρίσκεται η καρδιά του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη, συνειδητοποίησα το εξής: υπάρχουν 2 είδη κινημάτων αλληλεγγύης· το ένα έχει νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, οι άνθρωποι είναι αλληλέγγυοι με την Παλαιστίνη είτε απλά επειδή τους αρέσει, είναι μια όμορφη χώρα, καλοί άνθρωποι κλπ είτε για δικούς τους προσωπικούς λόγους. Το άλλο είναι το είδος κινήματος που δεν κάνει την αλληλεγγύη σαν χόμπι· όχι, έχουν ως αφετηρία τον αγώνα τους και αντλούν έμπνευση για τους δικούς τους εσωτερικούς αγώνες από τον αγώνα στην Παλαιστίνη βλέποντας την ως ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός κι η αποικιοκρατία. Επομένως, τρέφω μεγάλο σεβασμό για αυτό το είδος συντρόφων οι οποίοι εστιάζουν πραγματικά στον αγώνα στο εσωτερικό της χώρας τους και γι’αυτό θεωρούν πολύ σημαντικό το να είναι αλληλέγγυοι με τον αγώνα των Παλαιστινίων.
Όσον αφορά το πρώτο είδος αλληλεγγύης, γνώρισα πολλούς ανθρώπους που όταν τους έκανες κάποια ερώτηση για τη χώρα που ζουν, για την πολιτική κατάσταση που επικρατεί δεν ήξεραν, και το χειρότερο, δεν ενδιάφερονταν, αλλά κατά τα άλλα νοιάζονταν πάρα πολύ για την Παλαιστίνη. Αυτοί προέρχονται κυρίως από το βορρά της Δύσης (δεν μιλάω γενικά αλλά για συγκεκριμένες περιπτώσεις και πολιτικά σκεπτικά), είναι άνθρωποι με αποικιοκρατική νοοτροπία οπότε παρότι μπορεί να είναι προοδευτικοί, ελευθεριακοί αριστεροί, ακόμα και με σοσιαλιστική συνείδηση, συμπεριφέρονται ως αποικιοκράτες χωρίς κι ίδιοι να το συνειδητοποιούν. Για παράδειγμα, όταν βρέθηκα σε μια εκδήλωση για την Παλαιστίνη και αφού θα τελείωνα την ομιλία μου, όλες οι ερωτήσεις θα κυμαίνονταν γύρω από το ποιά είναι η λύση για την Παλαιστίνη, εκείνοι θα πρότειναν τις δύο λύσεις κλπ. Και πάντοτε, η απάντηση μου ήταν ότι δεν είναι δουλειά τους να σκέφτονται λύσεις για την Παλαιστίνη, αυτό είναι δουλειά του παλαιστινιακού λαού· δεν είναι αυτοί που θα μας παρέχουν τις λύσεις, ο ρόλος τους είναι να μας στηρίζουν εφόσον θεωρούν τον αγώνα μας κοινό με τον δικό τους. Διαφορετικά, πρόκειται για αποικιοκρατικό τρόπο σκέψης. Επομένως για μας είναι πολύ επικίνδυνο το οποιοδήποτε κίνημα αλληλεγγύης εάν αυτό δεν σχετίζεται με την εσωτερική κατάσταση στην εκάστοτε χώρα, η οποία μπορεί να μας επηρεάζει πάρα πολύ. Για παράδειγμα η Ελλάδα: τώρα υπάρχει η όλο και αυξανόμενη σχέση μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό κλπ, μπορείς να δεις την ηγεμονία του Ισραήλ. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πέρυσι, όταν είδα ισραηλινά F-16 να πετούν πάνω από την Ακρόπολη. Αυτή είναι μια πολύ συμβολική κίνηση.
Γι’αυτούς τους λόγους, όταν ακούμε μόνο για διαδηλώσεις αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης, ενάντια στον Τραμπ κλπ αλλά δεν οργανωνόμαστε ενάντια στην τοπική κυβέρνηση αυτό δεν είναι αποτελεσματικό για εμάς τους Παλαιστίνιους, θα μπορούσε να είναι ακόμα και κακό· για παράδειγμα, μερικές φορές το κράτος έχει ως μέθοδο το να μας αφήνει να διαδηλώνουμε διότι όταν διαδηλώνεις, μετά γυρνάς σπίτι αισθανόμενος κούραση, θεωρώντας πως έχεις κάνει κάτι για τον εαυτό σου προσωπικά. Φυσικά δεν απαξιώνω αυτή τη μορφή αγώνα, λέω μόνο ότι κάποιες φορές πρέπει να αναλύουμε το πώς ο εχθρός μας μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιες τακτικές. Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων που βρισκόμουν, διαδηλώναμε χιλιάδες άνθρωποι σε εβδομαδιαία βάση, ποιός μας άκουγε όμως; σε ποιόν απευθυνόμασταν; Δεν εμφανιζόμασταν ούτε στα τοπικά ΜΜΕ κι όταν πηγαίναμε σπίτι κουρασμένοι, αισθανόμασταν ότι είχαμε κάνει κάτι για την Παλαιστίνη – στην ουσία όμως δεν είχαμε κάνει τίποτα.
Συνοψίζοντας, το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης μπορεί να παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο αν, πρώτα και κύρια, εστιάσει στα κοινά σημεία του αγώνα στην Παλαιστίνη με τον αγώνα στη χώρα του και αν χτίσει ένα κίνημα στο εσωτερικό των χωρών του ενάντια στην τρέχουσα κυβέρνηση, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάσταση. Ειδικά στην Ελλάδα (αφού είμαστε εδώ) ενίσχυση του αγώνα ενάντια στηνενάντια στην τρέχουσα κυβέρνηση, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάσταση. Ειδικά στην Ελλάδα (αφού είμαστε εδώ) ενίσχυση του αγώνα ενάντια στην τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενάντια στους νεοναζί, ενάντια σε όλα αυτά καθώς όλα σχετίζονται με το Ισραήλ και την εντεινόμενη σχέση τους (βλ.αγωγό και συμφωνία αερίου). Η Ελλάδα έχει αρχίσει να παίζει έναν αποικιακό και ιμπεριαλιστικό ρόλο στη Μέση Ανατολή ενώ ποτέ πριν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ούτε καν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Για όλον τον αραβικό κόσμο η Ελλάδα δεν είναι μια αποικιοκρατική χώρα, δεν είχε αποικιοκρατική ιστορία, για μας είναι μια χώρα πολύ κοντινή στον πολιτισμό μας κλπ. Αυτή η μετατροπή της Ελλάδας είναι ένα πολύ επικίνδυνο ιστορικό γεγονός και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάθε τρόπο.
Επιστρέφοντας στην πρώτη μορφή αλληλεγγύης θα ήθελα να δώσω άλλο ένα παράδειγμα: υπάρχουν κάποιοι Ισραηλινοί που πιστεύουν στον αγώνα μας και είναι ενάντια στο σιωνισμό αλλά δεν είναι έτοιμοι να αγωνιστούν μαζί μας. Για αυτούς, ή για αυτόν τον τρόπο σκέψης, θεωρούν ότι εμείς οι Παλαιστίνιοι πρέπει να τραβάμε όλα τα δεινά οι ίδιοι όμως δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα. Γι’αυτό λοιπόν η έννοια της αλληλεγγύης ενέχει πολλούς κινδύνους· δεν πρέπει να μιλάμε μόνο για τα κοινά στοιχεία του αγώνα μας, πρέπει να αγωνιζόμαστε και μαζί. Κι αυτό είναι διαφορετικό διότι αν αγωνιζόμαστε μαζί πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πληρώνουμε και το ίδιο τίμημα από κοινού. Γιατί λοιπόν υπάρχουν 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι στην Παλαιστίνη; Μια από τις απαντήσεις, πέραν της κατοχής, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται. Γιατί δεν έχουμε αντίστοιχες καταστάσεις και σε άλλες χώρες; (Δεν λέω ότι εάν αγωνιζόμαστε πρέπει και να έχουμε 7.000 κρατούμενους, δεν θέλω να νομιμοποιήσω κάτι τέτοιο, εξηγώ απλώς ότι πρέπει να πληρώνουμε μαζί το τίμημα). Δεν μπορούμε απλά να λέμε: γιατί δεν υπάρχει αντίσταση τώρα στην Παλαιστίνη, ή, γιατί έχει αποδυναμωθεί η αντίσταση, ή σε πιο ακραίες περιπτώσεις, θέλω να πάω να πολεμήσω στην Παλαιστίνη γιατί είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν κάνει κάποιος το ίδιο στη χώρα του;
Δυστυχώς, δεν έχουμε φτάσει σε τέτοια επίπεδα ακόμα, ειδικά στην Ευρώπη, όπου τα κοινωνικο-πολιτικά κινήματα και οι πολιτικές οργανώσεις είναι διαλυμένα. Εάν κοιτάξουμε πίσω στη δεκαετία του ’70 θα δούμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, αυτό όμως γιατί υπήρχαν ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, ικανές να επιτεθούν στο σύστημα, όχι απλά αλληλέγγυες, και σήμερα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανώνουμε διαδηλώσεις; όχι, εάν έχουμε πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα και παντού πρέπει να οργανωθούμε ως κίνημα αλληλεγγύης προς πάσα κατεύθυνση, να προβούμε σε δράσεις για την απελευθέρωση τους διαφορετικά η αλλλεγγύη μας δεν θα είναι ουσιαστική. Γι’αυτό όταν παίρνουμε ένα μήνυμα αλληλεγγύης από έναν πολιτικό κρατούμενο στις ελληνικές φυλακές αυτό είναι πιο σημαντικό για εμάς από όλες τις ανακοινώσεις των πολιτικών οργανώσεων μαζί γιατί αυτός ο άνθρωπος σ’αυτή τη χώρα πληρώνει ένα υψηλό τίμημα – αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι οι πολιτικές οργανώσεις δεν είναι σημαντικές, απλά εξηγώ τη διαφορά όπως ενός Παλαιστίνιου στη φυλακή κι ενός Παλαιστίνιου που απλά μιλάει στην τηλεόραση.
Γι’αυτό λοπόν έχουμε τόσου πολλούς κρατούμενους, επειδή η κατάσταση στην Παλαιστίνη είναι πολύ δύσκολη· για παράδειγμα σήμερα στην Παλαιστίνη, εάν πετάξεις πέτρα,θα μπεις στη φυλακή για 20 χρόνια. Εδώ στην Ελλάδα, εάν διαπράξεις κάτι πολύ μεγαλύτερο θα μπεις στη φυλακή για όσο καιρό ορίζει ο νόμος. Δεν χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία ότι υπάρχει διαφορά εδώ ή εκεί· όχι, όλοι μας είμαστε το ίδιο και εδώ ο αγώνας είναι πιο σημαντικός. Μπορεί η Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν να είναι από τα κυριότερα μέτωπα που αντιστέκονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εδώ όμως είμαστε μέσα στον ιμπεριαλισμό, μέσα στην κοιλιά του κήτους, και ειδικά στην Ελλάδα, έχουμε έναν σημαντικότερο ρόλο που μπορούμε να παίξουμε· από δω μπορούμε να αγωνιστούμε πιο αποτελεσματικά για να βοηθήσουμε τον αγώνα εκτός γιατί βρισκόμαστε στο κέντρο του προβλήματος. Εμείς ως Παλαιστίνιοι δεν αναγνωρίζουμε τον εχθρό μόνο βρισκόμενο στο Τελ Αβίβ και τους εποικισμούς· ποιοί χρηματοδοτούν αυτούς τους εποικισμούς; ποιός πληρώνει χρήματα για όλα αυτά; ο εχθρός βρίσκεται εδώ, είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Πού είναι τα κεντρικά γραφεία του σιωνιστικού λόμπι και της οικονομίας του; είναι εδώ στην Ευρώπη, όχι στο Ισραήλ. Οι αποφάσεις λαμβάνονται εδώ, οι ισραηλινοί στρατιώτες που σταματάνε τους ανθρώπους στα μπλόκα, που σκοτώνουν παιδιά στο δρόμο, που ελέγχουν τις φυλακές κλπ, από πού προέρχονται; Όχι από τον ουρανό· είναι δυτικοί αποικιοκράτες από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και άλλες αποικιοκρατικές χώρες. Επομένως, πρέπει να δράσουμε άμεσα· οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες παραμένουν σιωπηλές για την κατεχόμενη Παλαιστίνη, είναι συνένοχες για κάθε σταγόνα αίματος που χύνεται στην Παλαιστίνη, στις Φιλιππίνες, στη Λατινική Αμερική και παντού. Έτσι λοπόν, όσο σημαντική είναι η αντίσταση στην Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν, τόσο σημαντική είναι και στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο κλπ.
Κλείνοντας, γι’αυτούς τους λόγους το σύστημα και οι ιμπεριαλιστές σήμερα έχουν δημιουργήσει αυτό το σκηνικό “αντιτρομοκρατίας”, ότι πολεμούν το Ισλάμ· η Αριστερά, οι προοδευτικοί, οι οργανώσεις που πιστεύουν στον ένοπλο αγώνα δεν τον διεξάγουν· το μόνο που κάνουν είναι να γράφουν βιβλία και να δηλώνουν πόσο πολύ πιστεύουν σ’αυτό -το οποίο είναι πολύ σημαντικό και το χρειαζόμαστε- αλλά περισσότερο χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα θέσουν τον ένοπλο αγώνα σε εφαρμογή, που θα αντιμετωπίσουν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Οπότε ναι, το κίνημα σήμερα βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση απ’ότι το ’70, αλλά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θυσιάζονται· αυτοί οι 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι στις ισραηλινές φυλακές θυσιάζονται κάθε μέρα, οι μάρτυρες στην Παλαιστίνη θυσιάζονται, οι οικογένειές τους θυσιάζονται γι’αυτό πρέπει να δούμε τους εαυτούς μας ως ίσους σε όλα τα επίπεδα και να θυσιαστούμε μαζί στον αγώνα, διαφορετικά θα υπάρχει αδικία και ανισότητα μέσα στο ίδιο μας το κίνημα.
Στα 50 χρόνια ύπαρξής του, το PFLP έπαιξε κομβικό ρόλο στην ανάπτυξη της ένοπλης κομμουνιστικής αντίστασης και της επαναστατικής αριστεράς στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή. Ποιά θεωρείτε πως είναι τα αίτια της υποχώρησης της επαναστατικής αριστεράς στη Μέση Ανατολή, με την ανάδυση οργανώσεων του πολιτικού Ισλάμ;
Όσον αφορά λοιπόν την τελευταία ερώτηση: ναι, το PFLP έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της ένοπλης αντίστασης, δεν ήταν όμως μόνο κομμουνιστική. Το PFLP είναι κομμουνιστική οργάνωση είναι όμως ταυτόχρονα και κοινωνικό κίνημα. Όταν πρωτοξεκίνησε το Λαϊκό Μέτωπο, ήταν μια ευρεία δημοκρατική οργάνωση· είμαστε σοσιαλιστές, πιστεύουμε στον κομμουνισμό, κινητοποιούμε όμως τις λαϊκές μάζες για να συμμετάσχουν στον ένοπλο αγώνα. Δεν είναι λοιπόν μόνο κομμουνιστικό αλλά είναι ένα παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό μαζικό κίνημα με ανθρώπους που είναι μέλη του ακόμα κι αν δεν είναι κομμουνιστές.
Επιπλέον, το PFLP έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της αριστεράς στην παλαιστινιακή κοινωνική ζωή. Συνεισέφερε πολύ στη μετατροπή της παλαιστινιακής κοινωνίας σε σοσιαλιστική κοινωνία. Εάν πάει τώρα κάποιος στην Παλαιστίνη, θα δει τους Παλαιστίνιους να είναι σοσιαλιστές και κομμουνιστές στην καθημερινότητά τους χωρίς να ξέρουν ότι το κάνουν αυτό γιατί αυτός είναι ο τρόπος ζωής τους. Για παράδειγμα, σε επίπεδο ισότητας, οι γυναίκες συμμετέχουν στον αγώνα και συνεισφέρουν σ’αυτόν, κερδίζουν τα δικαιώματά τους μέσα από τον αγώνα (δεν λέω πως τώρα στην Παλαιστίνη υπάρχει απόλυτη ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών) αλλά ο αγώνας των γυναικών θα εμπνεύσει και θα είναι πιο σημαντικός γιατί ακριβώς είναι κομμάτι του· σε πολιτιστικό επίπεδο, συνεισέφεραν στο να κρατήσουμε την κληρονομιά μας, την κουλτούρα μας (για παράδειγμα στους χορούς όπου άνδρες και γυναίκες χορεύουν μαζί), στην παραδοσιακή μουσική, κλπ.
Χτίσαμε μια τέτοια οργάνωση η οποία συνεισφέρει στον αγώνα χωρίς να σχετίζει όλες αυτές τις οργανώσεις (πολιτιστικές, κλπ) απευθείας στο πολιτικό μας κόμμα, έτσι ώστε οι οργανώσεις αυτές να έχουν πλατύ χαρακτήρα, κρατώντας όμως τον τρόπο σκέψης μας και την ανάλυση μας. Οι οργανώσεις αυτές δηλαδή δεν σχετίζονται άμεσα με κάποιο πολιτικό κόμμα έτσι ώστε οι άνθρωποι να νιώθουν πιο ανοιχτοί στο να εισέρχονται σ’αυτές, όταν όμως εισέρχονται εμπνέονται από τον τρόπο σκέψης μας κι έτσι γίνεται η μετάβαση του παλαιστινιακού λαού στο σοσιαλιστικό τρόπο ζωής και κουλτούρας.
Πρεσβεία ΗΠΑ, Αθήνα 20 Γενάρη 2018
Όσον αφορά τον ένοπλο αγώνα, το PFLP ενέπνευσε πολλές αραβικές πολιτικές επαναστατικές οργανώσεις που συμμετείχαν στον ένοπλο αγώνα στο Ομάν, την Υεμένη, τη Δυτική Σαχάρα, την Τουρκία, το Κουρδιστάν, κλπ· υποστηρίξαμε τον κουρδικό αγώνα από την αρχή, ανοίξαμε στρατόπεδα ένοπλης εκπαίδευσης για τους Κούρδους συντρόφους στο Λίβανο και τη Συρία, τους παρείχαμε οπλισμό· είμασταν όχι μόνο αλληλέγγυοι αλλά σε άμεση επαφή με τους Ιάπωνες κομμουνιστές, με συντρόφους στις Φιλιππίνες, στην Ευρώπη σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, κλπ όπου υπήρχαν συγκεκριμένες επαναστατικές ένοπλες οργανώσεις που βοήθησαν πολύ τον παλαιστινιακό αγώνα· μιλούσαμε με αυτές τις οργανώσεις για το πώς βλέπουν να σχετίζεται ο αγώνας μας με τον αγώνα στο εσωτερικό των χωρών τους, τί ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν ως “μέλη” του συστήματος (πιο σημαντική κι από την Ευρώπη είναι η θέση της Ελλάδας σ’αυτή την περιοχή ως κομμάτι της Μεσογείου και δίπλα στη Μέση Ανατολή).
Ο ρόλος όλων αυτών σε συνδυασμό με την έλλειψη της Αριστεράς και των κινημάτων, οδήγησαν στην εξαφάνιση των επαναστατικών κινημάτων στη Μέση Ανατολή. Οι μόνες αριστερές ένοπλες δυνάμεις στον αραβικό κόσμο σήμερα είναι το PFLP και το PKK. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες οργανώσεις αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν – γι’αυτό έχουμε και την εμφάνιση του ISIS. Το ISIS δημιουργήθηκε από τη CIA, το FBI, τη Mossad και τα αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα, ας σκεφτούμε όμως πιο βαθειά: ποιά είναι τα μέλη του; ποιοί είναι αυτοί που στρατολογεί; Οι μαχητές του ISIS είναι άνθρωποι που προέρχονται από το πιο καταπιεσμένο κομμάτι του αραβικού κόσμου (κι όχι μόνο του αραβικού), είναι οι πιο φτωχές, εξαθλιωμένες τάξεις τις οποίες η Αριστερά σήμερα αγνοεί και δεν ενδιάφερεται να οργανώσει. Για παράδειγμα, που οργανώνεται η Αριστερά στην Ελλάδα, την Τυνησία ή την Τουρκία; Κυρίως μέσα στα πανεπιστήμια, διοργανώνοντας διαλέξεις, εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, κλπ, όλα σχετικά με τη γνώση· δεν πηγαίνει όμως στους εξαθλιωμένους, δεν προσπαθεί να οργανωθεί μαζί τους ακριβώς επειδή είναι δύσκολο· σήμερα, είναι η ελίτ που κυριαρχεί μες την Αριστερά κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Από τη δική μας οπτική, θεωρούμε πως οι μόνοι που μπορούν να ηγηθούν της Αριστεράς και των κομμουνιστικών οργανώσεων είναι οι καταπιεσμένοι, κι όχι οι αστοί κι οι μεσο-αστοί που συμμετέχουν στον αριστερό/κομμουνιστικό αγώνα. Επομένως, όταν οργανώσεις όπως το ISIS οργανώνουν αυτούς τους ανθρώπους, αυτοί είναι έτοιμοι να πολεμήσουν· το ISIS δεν οργανώνει τους μαχητές του λέγοντας τους πως πρέπει να σκοτώσουν όλους τους Ευρωπαίους· όχι, λέει πως πρέπει να σκοτώσουν τους αποικιοκράτες, αυτούς που τους επιβάλλουν την κατοχή, οι ίδιοι είναι καταπιεσμένοι και πρέπει να πάρουν τις ζωές τους πίσω. Αυτοί οι άνθρωποι, οι μαχητές, οι οικογένειές τους, υπήρξαν μέλη του PFLP, του σοσιαλισμού, του ένοπλου επαναστατικού κινήματος στον αραβικό κόσμο τη δεκαετία του ’70. Σήμερα, τα υψηλόβαθμα στελέχη του ISIS προέρχονται από την Τυνησία· και το ’70 και το ’80 αυτοί που πρωτοστάτησαν στην παλαιστινιακή επανάσταση ήταν σε μεγάλο μέρος από την Τυνησία. Προέρχονται από τις ίδιες ακριβώς τάξεις και ίσως κι από τις ίδιες οικογένειες.
Οπότε λοιπόν ναι, το ISIS είναι κακό, δημιουργήθηκε από μεγάλες Υπηρεσίες Πληροφοριών, αλλά προκειμένου να πολεμήσουμε το ISIS πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όχι ως μια οργάνωση αλλά ως κάτι συνολικότερο· πρέπει να πάμε στις εξαθλιωμένες τάξεις, να οργανωθούμε μαζί τους, να τους δώσουμε το χώρο να ηγηθούν του αγώνα επειδή αυτοί είναι οι μόνοι που είναι ικανοί για κάτι τέτοιο, είναι αυτοί που δεν θα προδώσουν με τίποτα το σκοπό μας, δεν έχουν να χάσουν τίποτα, τα έχουν χάσει ήδη όλα κι είναι έτοιμοι να θυσιαστούν πολύ περισσότερο απ’ότι η ελίτ μέσα στο κίνημά μας. Η ελίτ μπορεί να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά δεν μπορεί να είναι η επαναστατική πρωτοπορία του κινήματος.
Πρεσβεία Ισραήλ, Αθήνα 22 Δεκέμβρη 2017
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ – οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή η ελίτ. Δεν είναι φτωχοί εργάτες που ξεγελάστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ και συμβιβάστηκαν με την ΕΕ· είναι αστοί και μεσο-αστοί, είναι πλούσιοι. Είναι αυτοί σε θέση να θυσιαστούν; Φυσικά και όχι, θα σε πουλήσουν γιατί ακριβώς δεν πρόκειται να θυσιαστούν.
Για να επιστρέψω στη Μέση Ανατολή· όπως και το ’70 έτσι και σήμερα είμαστε και πάλι υπό αποικιοκρατία· από την Ελλάδα ως την Παλαιστίνη, οι αμερικανικές, ισραηλινές κι ευρωπαϊκές βάσεις βρίσκονται παντού. Είναι στην Ελλάδα υπό το ΝΑΤΟ, στην Τουρκία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Συρία· κατέστρεψαν το Κατάρ, τη Λιβύη και πάει λέγοντας. Έχουμε επιστρέψει δηλαδή και πάλι σε ένα αποικιοκρατικό, ιμπεριαλιστικό καθεστώς· οι τωρινές κυβερνήσεις αυτών των χωρών είναι απλά οι μαριονέτες· έχουμε από τη μια τα αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα κι από την άλλη την αριστερή προδοσία.
Προκειμένου λοιπόν να ξεσκεπάσουμε και να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, δεν χρειαζόμαστε μόνο ένα αριστερό, σοσιαλιστικό, μαζικό κίνημα αλλά χρειαζόμαστε μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση που θα πιστεύει στον ένοπλο αγώνα για να φέρουμε την αλλαγή, για να προστατεύσουμε τους λαούς μας και το σοσιαλιστικό κίνημα διαφορετικά δεν θα υπάρξει τέτοιο· θα είναι όπως τώρα στην Τουρκία με τις μαζικές συλλήψεις, όπως συμβαίνει και στο Ισραήλ. Ποιά είναι η διαφορά σήμερα μεταξύ του Ερντογάν και του Ισραήλ; Χιλιάδες πολιτικοί ακτιβιστές είναι στη φυλακή. Ποιόν έχουν να φοβηθούν αυτά τα καθεστώτα; κανέναν, διότι δεν υπάρχει καμιά αριστερή οργάνωση σήμερα στο εσωτερικό τους έτοιμη να έρθει αντιμέτωπη με αυτά. Επομένως, πώς θα αντιμετωπίσουμε τη Γερμανία, τις ΗΠΑ κι όλες τις άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις στον κόσμο; Εάν οι λαοί μας δεν κινητοποιηθούν, εάν οι λαοί μας δεν οπλιστούν, δεν θα δικαιωθούμε ποτέ.