Εκδήλωση: Πέμπτη 15 Νοέμβρη στις 17.30 στο Πολυτεχνείο (Κτίριο Γκίνη – Κεντρικό Αμφιθέατρο)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

17.30: Παρουσίαση- Προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών»

19.00: Συζήτηση: «ΕΑΜ- ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ», Πιάνοντας το νήμα της Ιστορίας των αγώνων, από το εαμικό κίνημα μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου  

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, 17.30μμ

Πολυτεχνείο, Κτίριο Γκίνη-Κεντρικό Αμφιθέατρο

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), Συντρόφισσες-Σύντροφοι

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας (Δίκη: Δευτέρα 12/11/18)

Στις 30 Σεπτέμβρη του 2012 πραγματοποιείται αντιφασιστική μοτοπορεία στον άξονα της οδού Πατησίων και τις γύρω περιοχές. Πέντε μέρες πριν, είχε πραγματοποιηθεί φασιστική επίθεση στα γραφεία της τανζανικής κοινότητας και σε μετανάστες στην πλατείας Αμερικής. Στην περιοχή είχε συσταθεί ρατσιστική “επιτροπή κατοίκων” με πρότυπο την αντίστοιχη του Αγ. Παντελεήμονα, ενώ ήδη είχαν δημιουργηθεί ομάδες που προχωρούσαν σε επιθέσεις. Μια από αυτές ήταν και ο εμπρησμός ενός μπαρ, του οποίου ο ιδιοκτήτης ήταν από το Καμερούν, από τους φασίστες Παπαβασιλείου (προσωπικό φίλο του Ρουπακιά) και Περρή, οι οποίοι -σύμφωνα με τους ίδιους- “αστυνόμευαν την περιοχή σε ομάδες των πέντε”. Στις 30 Σεπτέμβρη οι φασίστες Παπαβασιλείου και Περρής επιτίθενται σε συντρόφους της μοτοπορείας. Αυτή η κίνηση των φασιστών με την αυτονόητη αμυντική απόκρουση από την μεριά της πορείας ήταν και η αφορμή για την επίθεση που δέχτηκε από την ομάδα ΔΕΛΤΑ, η οποία εμβόλισε την πορεία πέντε φορές κατά την επιστροφή της στα Εξάρχεια, συλλαμβάνοντας συνολικά 15 συντρόφους και συντρόφισσες. Μετά από λίγες εβδομάδες, στη δικογραφία προστέθηκαν ακόμα 6 σύντροφοι με βάση τους αριθμούς των πινακίδων από τις μηχανές τους.

Κατά τη 19ωρη παραμονή των συντρόφων και των συντροφισσών στη ΓΑΔΑ, στο “τμήμα προστασίας του πολιτεύματος” και παρουσία αξιωματικών, βασανίζονται άγρια από τους εγκληματίες της ΔΕΛΤΑ. Μέχρι την αποκάλυψη των βασανιστηρίων από την βρετανική εφημερίδα Guardian, τα καθεστωτικά ΜΜΕ επιβάλλουν ένα τοίχος σιωπής. Παρά την αστυνομική βία και την απειλή της προφυλάκισης όλοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες υπερασπίζονται πολιτικά τη συμμετοχή τους στην αντιφασιστική μοτοπορεία.

Τα βασανιστήρια στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες το 2012 δεν ήταν μια απλή παρεκτροπή κάποιων αστυνομικών. Ήταν μέρος του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλλει το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, και με τον πιο άγριο τρόπο τα πρώτα χρόνια μετά το 2010, με στόχο την κοινωνική εμπέδωση του φόβου, αλλά και τη περιθωριοποίηση, ποινικοποίηση και καταστολή της επαναστατικής δράσης, καθώς και της ταξικής πάλης.

Τα γεγονότα της μοτοπορείας απέδειξαν με τον πιο σαφή αλλά και ωμό τρόπο την οργανική και στενή σύνδεση κράτους και παρακράτους. Μια ιστορική σχέση που -χωρίς φτιασιδώματα- αποτυπώθηκε στις 4 Ιουλίου του 2013, ένα χρόνο περίπου μετά τα βασανιστήρια στους αντιφασίστες, όταν – παρουσία του αρχηγού της ΕΛΑΣ- ο γγ της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκος κάλεσε τους αστυνομικούς της ΔΙΑΣ, αλλά κυρίως της ομάδας ΔΕΛΤΑ να έρθουν ένστολοι στο αμφιθέατρο της ΓΑΔΑ, ώστε να συζητήσουν (με αφορμή τα βιβλία του) για την “Κρυπτεία”, μια διαδικασία διαπαιδαγώγησης των αρχαίων Σπαρτιατών μέσα από τη δολοφονία ειλώτων.

Έξι χρόνια μετά, τη Δευτέρα, 12 Νοέμβρη, δικάζονται οι 21 σύντροφοι και συντρόφισσες, με (ψευδο)μάρτυρες τους φασίστες της περιοχής και την κρατική συμμορία της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Σήμερα οι σποραδικές συλλήψεις κάποιων φασιστών δεν πρέπει να δημιουργήσουν καμία αυταπάτη, κανέναν εφησυχασμό. Η ευνοϊκή αστυνομική και δικαστική μεταχείριση τους, καθώς και η επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική νομιμοποίησης της ΧΑ από το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την άνοδο του εθνικισμού, την παγκόσμια οικονομία που αδυνατεί να ανακάμψει επαρκώς και μια πιθανή νέα αστάθεια στο αστικό πολιτικό τοπίο μπορεί να αναδείξει τη ΧΑ ξανά σαν μια χρήσιμη εφεδρεία. Για αυτό σήμερα ο οργανωμένος και μαχητικός αντιφασισμός, που θα συγκεντρώνει την αναγκαία μαχητική ισχύ (ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική) στους αποφασιστικούς χρόνους και χώρους, πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα ολόκληρου του κινήματος. Γιατί σήμερα, με το φασισμό να σηκώνει και πάλι απειλητικά κεφάλι στην Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, όπως έγραφε και η Συνέλευση των κατηγορουμένων αντιφασιστών-αντιφασιστριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας η πολιτική, ηθική και οικονομική στήριξη των κατηγορουμένων και μέσα από αυτήν η πολιτική υπεράσπιση του δικαιώματος και της υποχρέωσής μας στην αντιφασιστική και ταξική αυτοάμυνα είναι ακόμα αναγκαία”.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΔΙΚΗ: Δευτέρα 12/11/2018, στις 9:00

στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών (Οδός Δέγλερη)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

“Να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας”: Συνέντευξη με τον αναρχικό σύντροφο Γιώργο Κυριακού, συγγραφέα του βιβλίου “Η αντίληψη των διωκτικών αρχών για τον αναρχικό χώρο κατά την περίοδο της δεύτερης επταετίας (1974-1981)” (εκδόσεις Ευτοπική Βιβλιοθήκη)

“Να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας”

Συνέντευξη με τον αναρχικό σύντροφο Γιώργο Κυριακού, συγγραφέα του βιβλίου: Η αντίληψη των διωκτικών αρχών για τον αναρχικό χώρο κατά την περίοδο της δεύτερης επταετίας (1974-1981)” (εκδόσεις Ευτοπική Βιβλιοθήκη)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Σάββατο 10 Νοεμβρίου στις 19:00

στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια)

**

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της

Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Οχτώβρης 2018)

– Από την πτώση της χούντας κι έπειτα αρχίζει και συγκροτείται ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα, μετά από μια απουσία πολλών δεκαετιών. Ποια είναι γενεαλογική του καταγωγή και τα σημεία αναφοράς που τον συγκροτούν ως πολιτικό χώρο;

– Δεν έχω συστηματικά μελετήσει το αρχειακό υλικό της περιόδου, ούτε συστηματικά έχω συνομιλήσει με τους πρώτους αναρχικούς στην Ελλάδα, για τις απαραίτητες διασταυρώσεις που ευνοούν πιο ασφαλείς αποφάνσεις. Μάλιστα δεν έχω δραστηριοποιηθεί ως μέλος του χώρου μας κατά τη διάρκεια της «δεύτερης επταετίας», όπως την ονομάτισε εύστοχα ο γνωστός γελοιογράφος Γ. Ιωάννου σε συλλογή σκίτσων του. Όμως για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της καταγωγής του χώρου θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας το σοβαρό κενό που αφήνει η κοινοβουλευτική αριστερά μέσα στη χούντα, την εκ των πραγμάτων «αυτοοργάνωση» του αντιχουντικού αγώνα και σαφώς την εισαγωγή των ιδεολογικών ρευμάτων του κινήματος του γαλλικού Μάη καθώς και της νεολαιίστικης εξέγερσης στις ΗΠΑ. Συνάμα οφείλουμε να δούμε το γεγονός ότι η ελλαδική μεταπολίτευση πραγματοποιείται παράλληλα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Χιλή, Κύπρος, κλπ.) και αντίρροπα με τους ταξικούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες που δίνονται σε όλη την οικουμένη σε μια περίοδο (Παλαιστίνη, Αφρική, λατινική Αμερική, κλπ.) που η συγκυριαρχία Ανατολής-Δύσης έχει δώσει ένα νέο νόημα στον ψυχρό πόλεμο αποκαλύπτοντας έμμεσα και διεθνείς σχεδιασμούς που αίρουν την εμπιστοσύνη στην κρατική διαχείριση του σοσιαλισμού. Έτσι, η έστω και μικρή συμμετοχή αναρχικών στον αντιχουντικό αγώνα, που φάνηκε στην κατάληψη της Νομικής και μετά στο Πολυτεχνείο, χωρίς να αναιρεί την ηγεμονική θέση της –μετέπειτα- εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία είχε προσχωρήσει σε νέα ιδεολογικά ρεύματα (μαοϊσμός, γκεβαρισμός, κλπ.) είχε μια διακριτή παρουσία σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση και εξεγερτική διεργασία.

Χωρίς πείρα, οργανωτικές διαδικασίες που να επιχειρούν τη σύνθεση οι αναρχικοί της πρώιμης μεταπολίτευσης είναι παντού: στους εργατικούς αγώνες, στις μαχητικές διαδηλώσεις, στις κινητοποιήσεις των γειτονιών, σε φοιτητικούς αγώνες, στην αντικουλτούρα, στην υπεράσπιση μειονότητας (ψυχασθενείς, ομοφυλόφιλοι, γυναικείο ζήτημα, κλπ.). Η εναντίωση στο κράτος και στους κυρίαρχους θεσμούς του, ο ανταγωνισμός με την αριστερά και τους χειρισμούς της, η αντίθεση με την ιεραρχία, θα λέγαμε ότι υποκαθιστούσε την έλλειψη οργάνωσης αφού υπήρχε ένα διαρκές πεδίο αντιπαράθεσης. Αργότερα, μετά την παρακμή των πρώτων ακηδεμόνευτων εργατικών αγώνων που έδωσαν τη σκυτάλη στους αυτόνομους φοιτητικούς αγώνες (Ν.815) και στο τέλος της επταετίας στους μαθητικούς, ίσως τότε διαμορφώνεται το νέο «επαναστατικό υποκείμενο» της νεολαίας.

Κι αυτό όμως πρέπει να το εξετάσουμε υπό βάρος της καμπής-παρακμής των διεθνών κινημάτων βάσης όσον αφορά τον ταξικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα όπως και της συστηματικής επεξεργασίας εκ μέρους των κρατών του καπιταλισμού της μητρόπολης με στόχο την αφομοίωση και τον προσανατολισμό ή επιμερισμό τους σε «νέα» κινήματα. Σε κάθε περίπτωση ο απολογισμός της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Πολιτών που εξέδωσε τη συλλογή «Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται», Νοέμβριος 1983, από τη σκοπιά της δράσης των αυτόνομων-αριστεριστών είναι εξαιρετικά χρήσιμος. Γράφουν: «…Οι αναρχικοί αποτελούσαν μια ολιγάριθμη ομάδα στη διάρκεια της διχτατορίας. Παρ’ όλα αυτά τόσο στη διάρκεια της όσο και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η παρουσία τους και η δραστηριότητά τους δεν περνά απαρατήρητη. Είναι σημαντική η δραστηριότητά τους τόσο στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων π.χ. στη Νομική, όσο και στην εξέγερση του Νοέμβρη, μέσα στην εργατική συνέλευση και στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους της Αθήνας. Στη μεταπολιτευτική περίοδο αποτέλεσαν και αποτελούν το κόκκινο πανί για τους ταύρους της εξουσίας και τους υποστηριχτές τους. Από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης αντιμετωπίστηκαν τόσο από τους αριστεριστές όσο και από τα κόμματα της αριστεράς με ποικίλους τρόπους που ξεκινούσαν από την προσπάθεια καταγγελίας και περιορισμού τους και έφταναν στις συγκρούσεις με αυτούς. Συγκρούσεις που δεν είχαν τόσο ιδεολογικό χαρακτήρα αλλά πρακτικό, δηλαδή ξυλοδαρμοί. Η αντιμετώπιση του ολιγάριθμου πράγματι των αναρχικών σε σχέση με το κίνημα που αντιπροσώπευαν, με βιαιότητες και την προσπάθεια απομόνωσης εμφανίζουν ένα κύριο χαρακτηριστικό. Είναι η μεθοδολογία αντιμετώπισης των αντίθετων απόψεων. Μια μεθοδολογία που διαπνέει τόσο τα κόμματα της αριστεράς όσο και τους αριστεριστές…»

– Στη μεταβατική μεταχουντική περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή, παρ’ ότι η Αριστερά ενσωματώνεται ομαλά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, υπάρχουν ακόμα υπολείμματα του σκληρού αντικομμουνιστικού κράτους που συγκροτήθηκε από τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα. Ποια ήταν η εικόνα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους απέναντι στον νεαρό αναρχικό χώρο και πως τον αντιμετώπιζε;

– Η ηγεσία των μπάτσων συνεχίζοντας το ίδιο μετεμφυλιακό τροπάριο κι έχοντας το «αναρχικό» ως το απόλυτο κακό διαχρονικά, βρέθηκε μπροστά στην ανάπτυξη δράσεων που αυτοχαρακτηρίζονταν «αναρχικές»! Με την ορολογία αυτή ενσωμάτωνε τόσο στο λεξιλόγιό της όσο και στη μεθοδολογία της κατασταλτικής της πολιτικής, τις δράσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τις ένοπλες οργανώσεις, την κάθε λογής δραστηριότητα που δεν οριζόταν ως κοινοβουλευτική.

Τεράστια σύγχυση επικρατούσε στα επιτελεία που οδηγούσε και στην αναποτελεσματικότητα. Υπάρχει π.χ. έγγραφο το οποίο αναφέρει για τα μέλη ομάδας «εξτρεμιστών της αριστεράς και αναρχικών»: «εμφορείται υπό κομουνιστικών αρχών», «είναι γενικός γραμματεύς της ΠΑΣΠ Τεργέστης… η σύζυγός του είναι Γιουγκοσλαυϊκής καταγωγής», «εμφορείται υπό ‘’λαϊκο-σοσιαλιστικών’’ αρχών και πιστεύει εις την ένοπλην λαϊκήν εξέγερσιν» «είναι υποστηρικτής των αρχών του ΤΣΕ ΓΚΟΥΕ ΒΑΡΑ… η σύζυγός του είναι βουλγαρικής καταγωγής», «εμφορείται υπό κομ/κών αρχών», «αναπτύσσει φιλοαναρχικήν δραστηριότητα και φέρεται ως υποθάλπτων τους εξτρεμιστάς και αναρχικούς», «Ανήκεν εις την ‘’ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ’’ και εξέδιδε τα περιοδικά ‘’ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ’’ και ‘’ΕΠΙΘΕΣΙΝ’’ εις Τεργέστην… τας 7-11-71 και 29-7-72 συμμετέσχεν εις συσκέψεις της ‘’Α.Α’’… εργάζεται εις τυπογραφείον του Πανεπιστημίου ‘’ΡΩΣΙΚΟ’’ της Τεργέστης’’… τυγχάνει φίλος του ΒΑΛΥΡΑΚΗ Ιωσήφ (του γνωστού αντιχουντικού στελέχους του ΠΑΚ, βουλευτή, υφυπουργού και υπουργού Δημόσιας Τάξης επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ…) και συνδέεται στενά με τους αναρχικούς», «εκφράζεται δια της δράσεως: ‘’Χίλιες φορές με την Γιουγκοσλαβία και καμμιά με την Ελλάδα’’», «ενυμφεύθη μετ’ Ιταλού, ευρίσκεται μάλλον εις Λιβύην και κατέχει δυο διαβατήρια Ελληνικόν και Ιταλικόν», «στέλεχος του Κ.Κ. Ιταλίας», «αντιπρόσωπος της Εστίας του φοιτητικού Κτιρίου NEGRELLI, σοσιαλιστικών αρχών».

Σε άλλο έγγραφο αναφέρονται ως στόχοι των «ένοπλων» αναρχικών ανάμεσα σε σχετικά «λογικούς στόχους» για μια ένοπλη δράση (υπουργοί, βιομήχανοι, δικαστές κλπ.) μια καλτσοβιομηχανία, ένα πυρηνικό εργοστάσιο που δεν υπάρχει, ένας λυκειάρχης κάπου στην Αττική κι ένας καθηγητής σε επαρχιακή πόλη! Σε άλλα έγγραφα κατονομάζουν ως αναρχικούς μέλη της ΟΠΑ-Ρήξης ή άλλων οργανώσεων. Σε άλλα τους συνδέουν με διεθνείς τρομοκρατικές ενέργειες, με παλαιστίνιους, αιγύπτιους, με συνδέσμους τρομοκρατών ενώ δε λείπουν οι διαρκείς αναφορές για επικείμενες τρομοκρατικές ενέργειες. Σε άλλο έγγραφο φτάνουν να μιλούν για τα ξυραφάκια που βάζουν στα μαλλιά τους για να τραυματίζονται οι συνάδελφοί τους την ώρα της σύλληψης!

Παρ’ όλη όμως τη σύγχυση, την έλλειψη σοβαρής επίγνωσης και ανάλυσης για το αναρχικό «φρούτο» οι διωκτικές αρχές και για λόγους σκοπιμότητας και αναπαραγωγής του ίδιου του μηχανισμού δημιουργούν την εικόνα σε προϊσταμένους και υφισταμένους τους ότι «τους έχουν στο χέρι» δημιουργώντας ένα κλίμα τρόμου και προετοιμασίας για την αντιμετώπισή τους. Έτσι, στήνουν σκευωρίες με κατηγορίες για τρομοκρατική δράση ενώ έχουν ήδη θωρακιστεί και θεσμικά με νόμους οιονεί ιδιώνυμους (Ν. 410/76, 774/78) που βεβαίως καταγγέλλονται από το μεταπολιτευτικό κίνημα στους δρόμους.

– Ποιος ήταν ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ από το 1981 κι έπειτα στην αναβάθμιση και επιστημονικοποίηση του τρόπου με τον οποίον εκφράζονταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί εναντίον του αναρχικού χώρου;

– Όπως ακριβώς το θέτετε, μετά το 1981, οι «μανούλες» του ΠΑΣΟΚ αναβαθμίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Έτσι λοιπόν όχι μόνο δεν καταργούν τα ΜΑΤ αλλά εμπλουτίζουν το μηχανισμό καταστολής με το σώμα των ΜΕΑ. Το ΠΑΣΟΚ ως νέος διαχειριστής της υπηρεσίας Ασφάλειας, παρόλο που στο μηχανισμό της «αλλαγής» ενυπάρχουν αναγκαία πρόσωπα από τον προηγούμενο και που κάποιες φορές εκφράζουν την αδικαιολόγητη –εν τέλει- ανασφάλειά τους, κάνει μια σχετική χαρτογράφηση του χώρου μας.

Αυτά όσον αφορά το μαστίγιο, διότι το καρότο αφορά στην προσπάθεια αφομοίωσης του νεολαιίστικου αυτού κινήματος κατόπιν μιας συστηματικής και νηφάλιας μελέτης της δραστηριότητάς του. Η εμπλοκή της Γ.Γ. Νέας Γενιάς και του κυρίου Κώστα Λαλιώτη σε στενότατη συνεργασία μετά του κυρίου Στέφανου Μανίκα με χρηματοδοτήσεις και διευκολύνσεις για την προώθηση του ελληνικού ροκ άρα της προσπάθειας για την έμμεση χειραγώγηση της νεολαίας που βρισκόταν εκτός των τειχών κι αποτελούσε φυσική της έκφραση, η συστηματική προσπάθεια της δημιουργίας ελεγχόμενων μηχανισμών στα σχολεία (μαθητικά συμβούλια) στο πλαίσιο της «ενθάρρυνσης της συμμετοχής της νεολαίας» μετάδωσε κάτι παραπάνω από σύγχυση στην αρχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Τα κατά Ανδρέα «περήφανα νιάτα» όμως ξεκίνησαν να τρώνε ξύλο τρία χρόνια μετά,σε μια εκ νέου δράση των επιχειρήσεων «Αρετής», άμα τη εμφανίσειτης μουσικής σκηνής πανκ που για ένα χρονικό διάστημα έγινε η πολιτιστική έκφραση του χώρου μας.

Δίπλα σε αυτά θα πρέπει να αναφερθούμε ότι σε όλη τη διάρκεια της καραμανλικής επταετίας οι αναρχικοί και το ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν κοντά σε περιστάσεις, όχι βέβαια ως πολιτικοί οργανισμοί αλλά ως πρόσωπα κι από τις δυο πλευρές. Δικηγόροι και μέλη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος αποτέλεσαν τη νομική υπεράσπιση αναρχικών (Κυρίτσης, Κωσταντινίδης, κλπ.) μέλη του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν κοντά με αναρχικούς σε διάφορες επιτροπές εναντίον επιλογών της κυβέρνησης (τρομονόμοι, απελάσεις αγωνιστών, απεργίες, κλπ.), σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις χωρίς αυτό να σημαίνει μια συνειδητή συστράτευση ή πολιτική συνεργασία. Υποθέτω όπως αντίστοιχα με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όπου π.χ. ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Δραγασάκης έχει το θράσος να υποδέχεται τους εναντίον του, αναρχικούς διαδηλωτές, ως «δικά μας παιδιά», γεγονότα που δεν δικαιολογούν πάλι μια συστράτευση ή πολιτική συνεργασία ερμηνεύοντας έτσι χυδαία την συμπόρευση της προηγούμενης περιόδου στη βάση της κοινωνίας, το ΠΑΣΟΚ αξιοποίησε όσο μπορούσε τις προσβάσεις του όσον αφορά στην κατανόηση άρα και προσπάθεια χειρισμού του χώρου.

Έτσι το «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του επταετία πραγματοποίησε τομές στους διωκτικούς μηχανισμούς, σε ένα πλαίσιο «ομοιοπαθητικής θεραπείας» όπως κωμικά αναφέρει ο αγνοημένος μας ιστορικός Νίκος Ψυρούκης: στο όνομα του περιορισμού της δεξιάς στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» αναβάθμισε την καταστολή, στο όνομα της «εθνικής ανεξαρτησίας» ρίζωσε -στην κυριολεξία- τη χώρα στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στο όνομα της προστασίας των «μη προνομιούχων» δημιούργησε τα νέα τζάκια της άρχουσας τάξης ενισχύοντας το θεσμικό και ιδεολογικό υλικό μιας ταξικής επίθεσης αλλάζοντας ουσιαστικά τον κοινωνικό χάρτη με ισχυρές «περιφέρειες» συναίνεσης και καταναλωτικής αδηφαγίας και διαφθοράς των λαϊκών στρωμάτων. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ εγκαινίασε σε κάθε γειτονιά το κέτερινγκ σε εκδηλώσεις κομματικές και ελεγχόμενες από το «συντεχνιακό» του κράτος.

Μέσα σε αυτήν την επταετία είναι χαρακτηριστικές οι άτυπες ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών», μια σύνθεση ακροδεξιών και πρασινοφρουρών που η παρουσία τους ήταν διακριτή το φθινόπωρο του 1985 στις αντικατασταλτικές δράσεις του αναρχικού χώρου και με κορυφαίο γεγονός τη δολοφονία του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά από την αστυνομία. Η συνέχεια της δεκαετίας του ’90 όπως και της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας μας έχουν ένα ενδιαφέρον από την άποψη της συνέχειας του κράτους και της αξιοποίησης των μεταρρυθμίσεων του ’80 με συνέργεια της δυσδιάστατης κατεύθυνσης (κίνημα-κόμμα) του νέου πόλου της «αριστεράς και της προόδου» όπου οι μεταμοντέρνες διακηρύξεις μιας δικαιωλάνδης (φανταστικής χώρας υπεράσπισης των διαχωρισμένων δικαιωμάτων) συναντούν ευμενώς το σύνολο σχεδόν του αναρχικού κινήματος να ακολουθάει –μαχητικά και καλοπροαίρετα βέβαια- έχοντας χάσει τον πολιτικό-ταξικό του ορίζοντα. Σημαντικό είναι να επισπεύσουμε ένα διάλογο που θα μας βοηθήσει να στοχαστούμε πάνω στο σώμα της ιστορίας, της πολιτικής σκέψης που πρέπει να παραμένει ανοιχτό πεδίο σύνθεσης, λαμβάνοντας υπόψη μας το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης σε αυτή την ιδιαίτερη γωνιά του πλανήτη.

Ενημέρωση από την απεργιακή κινητοποίηση της Κυριακής 4 Νοέμβρη 2018 στην Ερμού

Την Κυριακή 4 Νοέμβρη 2018, στο πλαίσιο της πανελλαδικής απεργίας στο εμπόριο για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας, ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια, προχωρήσαμε σε μια ακόμα απεργιακή κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας. Πιο συγκεκριμένα, από πολύ νωρίς το πρωί και μέχρι τη 1μμ είμαστε στο πάνω τμήμα της Ερμού (κοντά στο Συνταγμα), όπου και καλούσαμε στις 10πμ σε απεργιακή συγκέντρωση, και προχωρήσαμε σε απεργιακές περιφρουρήσεις στα καταστήματα ZARA, H&M και NIKE. Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησής μας αυτής μοιράζαμε σε συναδέλφισσες και συναδέλφους στον κλάδο του εμπορίου καθώς και στους διερχόμενους την απεργιακή ανακοίνωση του Συντονιστικού δράσης, τμήματα της οποίας διαβάζονταν και από τη μικροφωνική που είχαμε στήσει. Παράλληλα, είχαμε αναρτήσει πανό στα καταστήματα όπου γίνονταν οι απεργιακές περιφρουρήσεις και σε διάφορα άλλα σημεία του εμπορικού πεζόδρομου.

Μέσα στις προηγούμενες βδομάδες είχαν πραγματοποιηθεί και πάλι εξορμήσεις σε καταστήματα της Ερμού και της ευρύτερης περιοχής, στα εμπορικά κέντρα AthensHeart και RiverWest, σε γειτονιές όπως το Περιστέρι κ.α. με μοίρασμα ανακοινώσεων και συζητήσεις με συναδέλφισσες και συναδέλφους, καθώς και με αφισοκολλήσεις.

Σημειώνουμε ότι η Κυριακή 4 Νοέμβρη ήταν μια ακόμα Κυριακή με τα μαγαζιά ανοιχτά σε πανελλαδικό επίπεδο (βλ. «8 Κυριακές»). Βέβαια, η Κυριακή αυτή ήρθε αμέσως μετά το τέλος της περιόδου Μάη-Οκτώβρη κατά την οποία οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στα καταστήματα του δήμου Αθήνας και σε άλλες περιοχές που χαρακτηρίστηκαν ως «τουριστικές» βιώσαν την τρομοκρατία του να καλείσαι να δουλεύεις κάθε Κυριακή (βλ. «32 Κυριακές»). Ενώ μπροστά μας έχουμε και τις 3 συνεχόμενες Κυριακές του Δεκέμβρη με τα μαγαζιά ανοιχτά.

Σημειώνουμε, επίσης, ότι το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια συμμετείχε και στις απεργιακές κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα στο πλαίσιο της διακλαδικής και οργανωμένης από τα κάτω απεργίας της Πέμπτης 1 Νοέμβρη 2018. Η σχετική ανακοίνωση του Συντονιστικού δράσης βρίσκεται ΕΔΩ.

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ 32, ΟΥΤΕ 8! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ!

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ,
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ | Ανακοίνωση Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

Κείμενο της Συνέλευσης αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη: Μοτοπορεία 16.11. Συγκέντρωση πλ. Εξαρχείων, 18.00 Συγκέντρωση 21.11, Εφετείο (Λουκάρεως), 9:00.

από τη μοτοπορεία Αλληλεγγύης στο σύντοφο Μάριο, στο κέντρο της Αθήνας στις 25/5/2018.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ

«Όποια απόφαση πάρει το δικαστήριο εγώ προσωπικά ως αναρχικός θα συνεχίσω να αντιστέκομαι και να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις στο πλευρό των καταπιεσμένων και των αδύναμων, εξάλλου κομμάτι αυτών αποτελώ κι εγώ ο ίδιος.»

Μ.Σεϊσίδης

Στις 21 Νοεμβρίου, στο εφετείο Αθηνών, θα διεξαχθεί η δίκη σε β’ βαθμό του αναρχικού Μάριου Σεϊσίδη για την υπόθεση, με δημοσιογραφικούς όρους, των «ληστών με τα μαύρα». Ο Μάριος, όπως και οι σύντροφοι Σ. Σεϊσίδης, Γ. Τσιρώνης και Γ. Δημητράκης είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή στην ληστεία της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος στις 16 Γενάρη 2006. Το σκηνικό που στήνεται μετά τον τραυματισμό και τη σύλληψη του Γ. Δημητράκη, απο πυρά αστυνομικών, είναι βγαλμένο από το καλοκαίρι του 2002, όταν και συλλαμβάνονται μέλη της Ε.Ο 17Ν. Καννιβαλικά τηλεοπτικά show, ευφάνταστοι προσδιορισμοί όπως «η συμμορία με τα ούζι» ή « οι ληστές με τα μαύρα», αμέσως αποδίδονται σε όμάδα αναρχικών, που φέρεται να έχει διαπράξει συνολικά 7 ληστείες τραπεζών και χρηματοδοτεί κάποιο αόρατο επαναστατικό ταμείο, σκιαγραφώντας έτσι τους νέους δημόσιους κίνδυνους. Τα λαγωνικά της αστυνομίας σε αγαστή συνεργασία με μαριονέτες δημοσιογραφίσκους, διαμορφώνουν πάνω σε ισχνές ενδείξεις τις προϋποθέσεις για την έκδοση ενταλμάτων για τους Μάριο, Σίμο και Γρηγόρη.

Η στοχοποιησή τους λάμβάνει τεράστιες διαστάσεις διαμέσου αλλεπάλληλων δημοσιευμάτων, όπου παρουσιάζονται συνεχώς ως δράστες ληστειών τραπεζών και ενεργειών αντάρτικου πόλης. Η επικηρυξή τους πρός 600.000 ευρώ το 2009 και οι αναρτήσεις φωτογραφιών τους σε τοπικά τμήματα ήδη από το 2006 διαμορφώνουν τους κανόνες για το ανθρωποκυνηγητό. Στα χρόνια που θα περάσουν η ιστορία θα καταγράψει τις συλλήψεις των συντρόφων Σίμου και Γρηγόρη το 2010 και 2015 αντίστοιχα, αλλά και τις αθωωτικές αποφάσεις για όσα τους κατηγορούσαν.

Ο σύντροφος Μ. Σεϊσίδης για τις διωκτικές αρχές αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας ενόχων, που διακαώς αναζητούσαν για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα». Η συνειδητή επιλογή του να παραμείνει σε καθεστώς φυγοδικίας, θα δικαιωθεί τελικά μετά τη συλληψή του και τη δίκη που θα ακολουθήσει, καθώς θα καταδικαστεί με απροκάλυπτη εκδικητικότητα και σκληρότητα στην εξωφρενική ποινή κάθειρξης των 36 ετών, για τα αδικήματα της απλής ληστείας κατά συναυτουργία (υπόθεση ΕΤΕ Σόλωνος), τριών απόπειρων ανθρωποκτονίας κατά συναυτουργία από κοινού (υπάλληλος security τράπεζας και οι 2 ειδικοί φρουροί) και σύστασης συμμορίας.

από τη μοτοπορεία Αλληλεγγύης στο σύντοφο Μάριο, στο κέντρο της Αθήνας στις 25/5/2018.

Η εμμονή και το μένος του αστυνομοδικαστικού συμπλέγματος, θα λάβει σάρκα και οστά σε μία δίκη, όπου ουδέν προέκυψε στην ακροαματική διαδικασία, αλλά αποκαλύφθηκε περίτρανα η στοχοποίηση του συντρόφου. Οι δικαστές με περίσσιο θράσος θα παραβλέψουν οτι ήταν οι μπάτσοι αυτοί που πυροβόλησαν αποδεδειγμένα κατ’ εξακολούθηση και τυφλά μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, τραυματίζοντας ένα λαχειοπώλη στο πόδι. Ότι ήταν αυτοί που παραλίγο να δολοφονήσουν τον αναρχικό Γ.Δημητράκη, πυροβολώντας τον με τρείς σφαίρες στο ψαχνό. Αντί λοιπόν να βρίσκονται εκείνοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για απόπειρες ανθρωποκτονίας και βαριές σωματικές βλάβες, εμφανίζονται σαν θύματα που με το πρόσχημα της νόμιμης άμυνας μπορούν να δολοφονούν, να τρομοκρατούν, να βασανίζουν και να επιβραβεύονται απο την αστική δικαιοσύνη για αυτό. Παρά τις προσπάθειες επιβάρυνσης του συντρόφου με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, ούτε οι ίδιοι οι μπάτσοι τον αναγνώρισαν, καθιστώντας το κατηγορητήριο ακόμα πιο αίολο και μετέωρο.

Τελικά η επιβολή της καταδίκης στηρίχθηκε βάση μόνο ενός εγγράφου πραγματογνωμοσύνης DNA των εργαστηρίων της αστυνομίας, που εμβόλιμα μπήκε στη διαδικασία και το οποίο απεστάλη απευθείας από γραφεία απηνών διωκτών των αναρχικών, ξεφτιλίζοντας έτσι κάθε έννοια δικαϊκού συστήματος. Είναι ξεκάθαρο ότι η αστική δικαιοσύνη καταδίκασε το σύντροφο επειδή είναι αναρχικός, υλοποιώντας ως πιστός υπηρέτης τους σχεδιασμούς των διωκτικών μηχανισμών και των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε., που τόσο είχαν επενδύσει στο τρομολαγνικό αφήγημα των «ληστών με τα μαύρα».

Η επιβολή ποινής στον Μ. Σεϊσίδη για μία υπόθεση που έχει ήδη καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, συνέπεσε χρονικά και με την καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή με βάση το DNA, ενώ “τυχαία” και στις δύο δίκες προέδρευε η ίδια δικαστής. Η οποία και μετά από δύο βδομάδες, αφού εκτέλεσε πιστά τις άνωθεν εντολές της, προήχθη στη δικαστική ιεραρχία. Η απόφαση της συγκεκριμένης έδρας ήταν η τελευταία ευκαιρία των μηχανισμών να περισώσουν κάτι από το «γόητρό» τους.

Κοιτάζοντας πίσω από τις γραμμές των νόμων της αστικής δικαιοσύνης και ταυτόχρονα κάνοντας μια επισκόπηση στο δωδεκαετές κατασταλτικό χρονικό του Μάριου, προκύπτει αβίαστα η ουσία της ίδιας της υπόθεσης. Η σκληρότητα και ο εκδικητικός χαρακτήρας της καταστολής εις βάρος του, μας κάνει για ακόμα μία φορά να συμπεράνουμε και να διατυπώσουμε πως στην περίπτωση του αναρχικού συντρόφου αυτό που επιχειρεί το κράτος δεν είναι να καταστείλει απλά και μόνο μια παραβατική συμπεριφορά αλλά ουσιαστικά το ίδιο το Α/Α κίνημα. Η αλληλεγγύη, το βασικό μας όπλο και πρόταγμα, είναι αυτή που στις 21 Νοεμβρίου θα αναμετρηθεί τόσο με την προσπάθεια καταστολής του κινήματός μας, όσο και με την απόπειρα εξόντωσης του συντρόφου μας. Ο Μάριος δεν είναι μόνος του για το λόγο ότι η υπόθεση του μας αφορά όλους. Οι μάχες που κερδίζει η δικαστική μαφία στις δικαστικές αιθουσες αποτελεί ουσιαστικά χαμένο έδαφος για εμάς στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Αντίθετα, τα αναχώματα που στήνουμε μέσα από την έμπρακτα αλληλέγγυα στάση μας, δίνουν τη δυνατότητα επανάκτησης αυτών των εδαφών και τη συνέχιση του συνολικού απελευθερωτικού αγωνα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Μοτοπορεία αλληλεγγύης στις 16 Νοεμβρίου. Συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων, στις 18.00.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον σύντροφο Μ. Σεϊσίδη που δικάζεται στις 21 Νοεμβρίου, στο εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως), στις 9:00.

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη

Ενημέρωση από τη διεθνιστική – αντιπολεμική Συγκέντρωση στη βάση του ΝΑΤΟ στο Solbiate Olona (Varese, Ιταλία 27/10)

ΤΟ ΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΝΑΤΟ

Τι πιο διεθνιστικό από το να αγωνίζεσαι στον ίδιο σου τον τόπο και παντού,

για τη λευτεριά των λαών του κόσμου όλου;

Το Σάββατο 27 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στη νατοϊκή βάση του Solbiate Olona στο Varese της βόρειας Ιταλίας, με τη συμμετοχή δεκάδων διεθνιστών-διεθνιστριών και κεντρικό σύνθημα

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ – ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, διαβάστηκε σύντομος χαιρετισμός μας καθώς και ενημερωτικό κείμενο ακτιβιστή που συμμετέχει στο κίνημα “World BEYOND War” των ΗΠΑ.

Μια από τις αφορμές για τη συγκεκριμένη κινητοποίηση -που διοργανώθηκε από το Forum contro la Guerra (Φόρουμ ενάντια στον Πόλεμο) με τη συμμετοχή και των συντρόφων-συντροφισσών από την Κατάληψη Panetteria του Μιλάνου- αποτέλεσε η νατοϊκή άσκηση Trident Jucture 2018 που βρίσκεται σ’ εξέλιξη από τις 25/10 ως τις 7/11 στην ευρύτερη περιοχή της Νορβηγίας, της Βαλτικής Θάλασσας και του Βόρειου Ατλαντικού.

Πρόκειται για τη “μεγαλύτερη πρόβα πολέμου” του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού κατά τη διάρκεια της “μεταψυχροπολεμικής” περιόδου και πραγματοποιείται με τη συμμετοχή 31 κρατών-μελών και εταίρων, φυσικά και της Ελλάδας, και την εμπλοκή 40.000 στρατιωτών, 10.000 στρατιωτικών οχημάτων, 120 αεροπλάνων και 70 πλοίων. Οι ένοπλες δυνάμεις της ντόπιας αστικής τάξης και του κράτους της συμμετέχουν σ’ αυτήν την πολεμική άσκηση των φονιάδων των λαών με 4 αεροσκάφη F16, προσωπικό υποστήριξης και επιτελείς στελέχωσης του νατοϊκού Στρατηγείου Ειδικών Δυνάμεων.

Μέσα σ’ αυτόν τον “διαρκή πόλεμο ενάντια στους λαούς που αντιμετωπίζεται μονάχα με την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης”, στέλνουμε στους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ιταλία διεθνιστικό σινιάλο Αλληλεγγύης και Αγώνα: ο Εχθρός είναι Εδώ. Ο Πόλεμος είναι Παντού. Πόλεμο στον Πόλεμο των Ιμπερια-ληστών.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ Σ’ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΕΦΙΚΤΟ

Μετάφραση του Καλέσματος στη Συγκέντρωση. 

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ – ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Συγκέντρωση στη βάση του ΝΑΤΟ στο Solbiate Olona

Με τη συγκέντρωση του Σαββάτου 27/10 στο νατοϊκό στρατόπεδο του Solbiate Olona σκοπεύουμε στην επανεκκίνηση των κινητοποιήσεων ενάντια στον πόλεμο. Ένα πόλεμο αναγκαίο για τη διατήρηση του αρπακτικού οικονομικού-χρηματοπιστωτικού συστήματος.

To NATO αποτελεί την ισχυρότερη πολεμική μηχανή στην ανθρώπινη ιστορία και βρίσκεται από πάντα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ .

Η δομή στο Solbiate Olona είναι μια από τις εννιά νατοϊκές Διοικήσεις ταχείας επέμβασης, μετράει πάνω από 400 στρατιώτες, οι οποίοι -σε συγκεκριμένες συνθήκες- μπορούν και να διπλασιαστούν.

Οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ προκαλούν βομβαρδισμούς, νεκρούς και τραυματίες (το 90% των οποίων είναι άμαχοι), λεηλασία και καταστροφή των εδαφών, ραδιενεργή μόλυνση και ρύπανση, αύξηση των μεταναστευτικών ροών, στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, στρατιωτικοποίηση των συνόρων, περισσότερη εκμετάλλευση και φτωχοποίηση των εργαζομένων.

Είμαστε ενάντια στον πόλεμο, όχι μόνο για ηθικούς λόγους αλλά και εξαιτίας των τεράστιων ποσών που αφαιρούνται από την υγεία, την εκπαίδευση, τις συντάξεις, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, την προστασία των εδαφών.

Στην Ιταλία, οι στρατιωτικές δαπάνες θα φτάσουν μέσα στα επόμενα εφτά χρόνια σχεδόν στα 40 δις ευρώ ετησίως (πάνω από 100 εκατομμύρια τη μέρα) ενώ σήμερα ανέρχονται στα 23 δις

Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΟΠΟΙΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ Μ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΟΛΥΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΔΑΦΩΝ.

Σάββατο 27 Οκτώβρη από τις 15.00

Φόρουμ ενάντια στον Πόλεμο

www.forumcontrolaguerra.org

Σύντομος χαιρετισμός της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Σύντροφοι και Συντρόφισσες

Στέλνουμε το θερμό χαιρετισμό μας στην κινητοποίηση σας ενάντια σε μια από τις πάρα πολλές βάσεις του θανάτου, μια από τις πολεμικές υποδομές που βρίσκονται διάσπαρτες και στα δικά μας εδάφη. Ένα από εκείνα τα μέρη απ’ όπου ο ευρωατλαντικός Ιμπεριαλισμός, με πρώτες τις ΗΠΑ εξάγουν “δημοκρατία” σπέρνοντας το θάνατο, τη πείνα και την εξαθλίωση ανά τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Ο αγώνας σας είναι και δικός μας. Ο αγώνας ενάντια στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας. Αυτός ο δικός μας κοινός αγώνας αποτελεί κομμάτι του μόνου δίκαιου πολέμου, του δικού μας κοινωνικού και ταξικού πολέμου ενάντια στο δικό τους πόλεμο, τον πόλεμο που εγγυάται τα πλούτη τους και την εξουσία τους.

Από την Αθήνα, από την πρωτεύουσα του κράτους-παρία της ΕΕ, από τη γενέτειρα της δυτικής “δημοκρατίας”, στέλνουμε το χαιρετισμό μας με υψωμένη τη γροθιά και ενώνουμε τις φωνές μας με τις δικές σας για να φωνάξουμε αυτό που λένε και πραγματώνουν εδώ και χρόνια οι σύντροφοι μας και οι συντρόφισσες μας από το Λαϊκό Μέτωπο της Τουρκίας: ΝΑ ΜΑΧΕΣΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ.

από www.panetteriaoccupata.noblogs.org

 

Μια συζήτηση μ’ ένα σύντροφο από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου: “…Ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στους λαούς που αντιμετωπίζεται μονάχα με την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης”

Η νέα παγκόσμια τάξη, η τάξη των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών κρατών δείχνει το σχέδιο της. Την επιβολή -μέσω των εξοντωτικών πολέμων και του κρατικού ρατσισμού- της εκμετάλλευσης των προλετάριων στις τρεις ηπείρους, όπως και στις δυτικές μητροπόλεις.
Οι εξεγερτικές εκρήξεις και οι επαναστατικοί αγώνες δείχνουν όμως, την ευθραυστότητα αυτού του συστήματος, την αποφασιστικότητα και τη δυνατότητα για το γκρέμισμα του.
Να οικοδομήσουμε μια ενωτική γραμμή αγώνα με τους επαναστάτες προλετάριους όλου του κόσμου. Η νέα τάξη είναι μια χάρτινη τίγρης!

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Panetteria της οδού Conterosso 20, Milano. (1992)

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της

Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό (Οχτώβρης 2018)

Μια συζήτηση μ’ ένα σύντροφο από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου:

“…Ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στους λαούς που αντιμετωπίζεται μονάχα με την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης” 

Θα μπορούσες να μας κάνεις μια σύντομη σύνοψη σχετικά με την τρέχουσα πολιτικο-οικονομική κατάσταση στην Ιταλία; Κυρίως μετά τις πρόσφατες εκλογές, το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης του Κινήματος 5 Αστέρων και της Λέγκας, αλλά και σε σχέση με τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις της ΕΕ και του Βερολίνου για το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης;

Στην Ιταλία βρισκόμαστε ενώπιον της απόπειρας συμφωνίας ανάμεσα σε δύο μεγάλες πλευρές που αντιπροσωπεύουν τη μικροαστική τάξη, η μία εγκατεστημένη στον Βορρά και η άλλη στον Νότο.

Η μια πλευρά αντιπροσωπεύεται από τη Λέγκα: μικρά και μεσαία αφεντικά, βιοτέχνες, υπάλληλοι με προνόμια που θέλουν να τα υπερασπιστούν, έμποροι της υπαίθρου, μια μικροαστική τάξη που μέσα στην κρίση φοβάται ότι θα χάσει την ευημερία της και ρίxνει την ευθύνη στο Κράτος-σατράπη, στο γραφειοκρατικό σύστημα που της δένει τα χέρια, στην παράνομη μετανάστευση ως δεξαμενή ανθρώπων ικανών να θέσουν σε αμφισβήτηση την ασφάλειά τους και τη μικροϊδιοκτησία τους.

Η άλλη πλευρά, που βρίσκεται μαζικά στο Κίνημα 5 Αστέρων και είναι εγκατεστημένη στον Νότο, αντιπροσωπεύει κι αυτή τους βιοτέχνες και τους μικρούς επιχειρηματίες, αλλά και τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης με χαμηλούς μισθούς, καθώς και άνεργους με τίτλους σπουδών χωρίς αντίκρυσμα. H πολιτική διαφθορά ως σύστημα λειτουργίας του Κράτους παράγει μια ανοιχτή δυσαρέσκεια. Το επίπεδο των προνομίων του αστικού πολιτικού προσωπικού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συνθήκη εξαθλίωσης που αγγίζει και τη μικροαστική τάξη στον Νότο. Οι υποσχέσεις που έδωσαν αυτές οι δύο πολιτικές δυνάμεις βρήκαν απήχηση σε εκλογικό επίπεδο σε μερικά κομμάτια προλετάριων καθώς και ευρύτερα στον κόσμο της εργασίας. Κοινωνικά κομμάτια που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια τα οικονομικά μέτρα λιτότητας και πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες της κρίσης, που είδαν να εξανεμίζονται πολλές από τις κατακτήσεις και τα κεκτημένα του παρελθόντος και βλέπουν μέσα απ’ αυτές τις δυνάμεις μια πιθανή προοπτική ανάκτησης.

Αλλά η Ιταλία είναι η χώρα του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου και των υπηρεσιών, των τραπεζών και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας που ελέγχει τις χρηματοδοτήσεις και τα δάνεια. Έπειτα, υπάρχει η κρατική μηχανή που τρέφεται μέσα από το δημόσιο χρέος και εγγυάται όλων των ειδών τα προνόμια στους ανώτερους και μεσαίους λειτουργούς της. Ένα Κράτος που μέσω της πολιτικής πελατείας εγγυάται τα κέρδη για τ’ αφεντικά, για τους παρόχους υπηρεσιών, για τη δημόσια διοίκηση. Το Κίνημα 5 Αστέρων ήταν εκείνο που παρουσιάστηκε σαν μια δύναμη αυτόνομη από το μεγάλο κεφάλαιο. Όμως, δεν μπόρεσαν να σχηματίσουν μόνοι τους μια κυβερνητική πλειοψηφία και αναγκάστηκαν να έρθουν σε συμφωνία με τη Λέγκα. Η συμφωνία με το γραμματέα της Λέγκας, Σαλβίνι, σημαίνει συμφωνία με το μεγάλο κεφάλαιο των υπηρεσιών και του χρηματοπιστωτικού τομέα, μέσω των δεσμών που διατηρεί η Λέγκα με το κόμμα Forza Italia (του Μπερλουσκόνι). Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων μηνών της νέας κυβέρνησης βρέθηκαν προγραμματικά αναγκασμένοι να κάνουν πολλές υποχωρήσεις για την ικανοποίηση των αναγκών όχι μόνο της μικροαστικής τάξης του Βορρά, οι οποίες σε κάποια σημεία μπορεί και να συμπίπτουν, αλλά και εκείνων των κομματιών της μεσαίας και ανώτερης αστικής τάξης που αντιπροσωπεύεται συνολικά από την κεντροδεξιά.

Όπως πάντα, η μικροαστική τάξη αναστατώνεται, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στο σύστημα, επαγγέλλεται μια νέα κοινωνία όμως στη συνέχεια αποδεικνύεται ανίκανη να φτάσει μέχρι τις ακραίες συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, η οικονομική κατάστασή της εξαρτάται από το μεγάλο κεφάλαιο, από τα ταμεία του Κράτους, από το τραπεζικό σύστημα και μπροστά σ’ αυτές τις δυνάμεις κατεβάζει τους τόνους: ζήταγε κοινωνικό εισόδημα και θα ικανοποιηθεί μ’ ένα επίδομα φτώχειας, ζήταγε την κατάργηση του νόμου Fornero για τις συντάξεις και θα ικανοποιηθεί με μια μικρή αναθεώρησή του, το μπλοκάρισμα των μεγάλων έργων που υπόσχονταν αντικαθίσταται με την εξέτασή τους ανά περίπτωση, η οποία θα καταλήξει στην αποδοχή όλων αυτών των έργων. Έτσι κι αλλιώς, η μικροαστική τάξη για ν’ αντέξει στην κυβέρνηση έχει ανάγκη μιας έγκρισης από τη μεγαλοαστική τάξη και το χρηματοπιστωτικό τομέα. Πρέπει όμως να λογαριαστεί και με αυτή καθαυτή την κρατική μηχανή, με τον έλεγχο του δημόσιου χρέους, με το γραφειοκρατικό μηχανισμό και τους δικούς του κανόνες λειτουργίας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σχέση με την ΕΕ, με την ΕΚΤ και τους διάφορους υπερεθνικούς θεσμούς. Από τα συνθήματα πέρασαν άμεσα σε μια πιο συνεσταλμένη real politik, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα χωρίς να θέσουν υπό συζήτηση το συνολικό οικοδόμημα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού πόλου. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τον ερχόμενο Μάη θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές κι εκεί θα καταφέρουμε ν’ αντιληφθούμε καλύτερα τις πραγματικές θέσεις αυτών των πολιτικών δυνάμεων. Όπως και να έχει, αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η κατεύθυνση είναι εκείνη του να μη θέσουν σε αμφισβήτηση την ΕΕ, αλλά ν’ αποσπάσουν στο εσωτερικό της περισσότερα προνόμια με οικονομικούς όρους καθώς και σ’ επίπεδο συμμαχιών. Από τη δική μας οπτική γωνία είναι ξεκάθαρο ότι και αυτή η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες), η κυβέρνηση Λέγκας – 5 Αστέρων αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και εξαπολύει μια επίθεση έτσι ώστε να διαιρέσει το προλεταριάτο, ιδιαίτερα με τον κρατικό ρατσισμό που αποτυπώνει μια αντιδραστική στροφή μέσα στην κοινωνία, και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με κάθε απαραίτητο μέσο.

Διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Μεσόγειος ως περιοχή Πολέμου: δύο έννοιες που συναντάμε σε διάφορα κείμενά σας. Μπορείς να μας αναφέρεις συνοπτικά την πολιτική του ιταλικού κράτους ως μέλος του ΝΑΤΟ στο μέτωπο του Πολέμου στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Λιβύη; Πώς συνδέεται αυτή η πολιτική με την αντίστοιχη του εσωτερικού Πολέμου ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες;

Όσον αφορά τη Λιβύη, το ιταλικό κράτος βρέθηκε αναγκασμένο να ακολουθήσει κατά πόδας τις επιλογές που έγιναν από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ για την καταστροφή της πολιτικής εμπειρίας της “Μεγάλης Αραβικής Λιβυκής Λαϊκής Σοσιαλιστικής Jamahiriya”. Με την καταστροφή της, αυτές οι χώρες έθεσαν υπό αμφισβήτηση και την προνομιούχα σχέση που η Ιταλία διατηρούσε με τη Λιβύη, περιορίζοντας σε κάποιο βαθμό τα οικονομικά συμφέροντά της. Η σημερινή συνθήκη πολιτικής-κοινωνικής-στρατιωτικής αστάθειας δεν κάνει άλλο από το ν’ αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες. Επομένως, η Ιταλία εξαρχής κινήθηκε για τη διατήρηση της θέσης της. Η παραγωγή της [πετρελαϊκής πολυεθνικής ιταλικών συμφερόντων] ΕΝΙ στη Λιβύη είναι σήμερα ήδη μεγαλύτερη από εκείνη που είχε πριν τη σύγκρουση. Θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν ξεκινούσε η λειτουργία -έστω και ενός μέρους– των εγκαταστάσεων που σήμερα, αν και είναι άθικτες, παραμένουν παροπλισμένες. Επομένως, από την αρχή του πολέμου η ΕΝΙ δεν έχασε τις θέσεις της σε σύγκριση με άλλες χώρες. Αυτό που έκανε ήταν να καθυστερήσει, ή να σταματήσει προσωρινά, μερικούς από τους σχεδιασμούς της. Είναι λογικό, λοιπόν, να υποθέσουμε ότι η ιταλική κυβέρνηση και η ΕΝΙ, με τη διπλωματία και το στρατό, θέλουν να επεκτείνουν τον κύκλο εργασιών τους στη Λιβύη μέσα από το θάνατο και την καταστροφή που συνεχίζουν να ματώνουν την αφρικανική χώρα – και που θ’ αυξηθούν σε περίπτωση που επεκταθεί η δυτική στρατιωτική παρουσία στα εδάφη της.

Η ιταλική κυβέρνηση παρουσίασε στις Βρυξέλλες το “Migration Compact”, ένα σχέδιο για τη διαχείριση της μετανάστευσης από την Αφρική στην Ευρώπη. Το συγκεκριμένο σχέδιο περιγράφεται από τα ΜΜΕ ως παρόμοιο με την πρόσφατη αντίστοιχη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, με τη Λιβύη -μέσα από τη λήψη ευρωπαϊκών κονδυλίων- να έχει ένα ρόλο αντίστοιχο μ’ εκείνον της Τουρκίας. Επίσης, στις 15 του περασμένου Μάρτη στη Ρώμη, στο πρώην αεροδρόμιο του Centocelle και νυν Διυπηρεσιακή Επιχειρησιακή Διοίκηση, συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι 30 χωρών για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες σχετικά με την επικείμενη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Η Ιταλία αναμένεται ν’ αναλάβει τη διοίκηση της αποστολής, της οποίας η επιχειρησιακή έδρα αναμένεται να εγκατασταθεί ακριβώς εκεί, στο πρώην αεροδρόμιο του Centocelle. Τα διαφορετικά συμφέροντα και οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών έχουν εμποδίσει ως τώρα αυτά τα σχέδια, μέσα από την εργολαβική ανάθεση της διεξαγωγής της σύγκρουσης στο λιβυκό έδαφος στις διάφορες μιλίτσιες και τις τοπικές φατρίες. Η νέα κυβέρνηση κινήθηκε με βάση τη συνέχεια αυτών των πολιτικών, ενισχύοντας το στρατιωτικό έλεγχο τόσο των εδαφών όσο και των θαλάσσιων εκτάσεων.

Ο ιταλικός ιμπεριαλισμός -στο εσωτερικό της ΕΕ- στοχεύει στην ανάληψη της διαχείρισης και του ελέγχου της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης. Όμως στον Νίγηρα συγκρούεται με τα συμφέροντα της Γαλλίας στη γαλλόφωνη Αφρική, όπως είχε συμβεί και με τον Σαρκοζί το 2011, την εποχή της εισβολής στη Λιβύη του Καντάφι. Οι συγκρούσεις αυτών των ημερών, στις αρχές του Σεπτέμβρη, στην Τρίπολη αντικατοπτρίζουν αυτές τις αντιθέσεις. Η σύγκρουση στη Λιβύη αποτελεί κομμάτι μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης που διεξάγεται στις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο και στην Αφρική. Πρόκειται για έναν οικονομικό πόλεμο που βλέπει μέσα από τη ροπή προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο τη λύση των αντιθέσεων που βάθυναν μέσα στην κρίση. Γι’ αυτόν το λόγο εμείς ορίζουμε τη Μεσόγειο ως περιοχή πολέμου. Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η Ιταλία -σε σύνδεση με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ- κατέχει ένα βασικό ρόλο. Αρκεί να δούμε τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών μέσα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της FRONTEX ή την αύξηση της παρουσίας στρατιωτικών δομών και βάσεων, καθώς και την αντίστοιχη των στρατιωτικών ασκήσεων.

Παράδειγμα αυτής της κλιμάκωσης αποτελεί το επίπεδο της στρατιωτικοποίησης στη Σικελία. Σήμερα, καμία καπιταλιστική χώρα δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει από μόνη της έναν πόλεμο μακράς διαρκείας. Εδώ και 20 χρόνια παρακολουθούμε ένα διάχυτο, ένα διαρκή πόλεμο. Έναν πόλεμο που εξελίσσεται μέσα από μικρές επεμβάσεις που δεν οδηγούν σε λύσεις, που επιδεινώνουν το γενικό πλαίσιο του οποίου η οικονομική κρίση έχει ανατρέψει όλα τα σενάρια. Ένα διαρκή πόλεμο ενάντια στους λαούς που μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί μονάχα μέσα από την ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης.

Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που εξελίσσονται σήμερα στην Ιταλία, σε σχέση μ’ εκείνους τους αγώνες -που κατά τη γνώμη σας- βρίσκονται στο πιο προωθημένο σημείο ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό;

Στην Ιταλία, οι πιο σημαδιακοί αγώνες διεξάγονται στον κλάδο του Logistics, στον κλάδο της εκφόρτωσης, μεταφοράς και αποθήκευσης εμπορευμάτων. Σ’ αυτόν τον κλάδο δραστηριοποιούνται “ψεύτικοι” συνεταιρισμοί που αντλούν εργατική δύναμη -αποτελούμενη κυρίως από μετανάστες- με πολύ χαμηλά μισθολογικά επίπεδα και συνθήκες εντατικοποιημένης εκμετάλλευσης. Ο αγώνας διεξάγεται μέσα από μαχητικά συνδικάτα βάσης, τα οποία είχαν την ικανότητα να μην περιοριστούν στα οφθαλμοφανή, αλλά ν’ ανατρέξουν συνολικά την καπιταλιστική αλυσίδα και να φτάσουν μέχρι μεγάλες πολυεθνικές όπως η Ikea, η Bennet, η Leroy Merlin, που δίνουν εργολαβικά τις δουλειές στους συνεταιρισμούς. Στο συγκεκριμένο κλάδο ακόμα και παραδοσιακές μορφές πάλης όπως οι απεργιακές φρουρές αποδείχτηκαν πολύ αποτελεσματικές, αφού μπλοκάρουν την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, δημιουργώντας σημαντική ζημιά για την εργοδοσία. Συχνά αυτό το είδος των αυτόνομων αγώνων δέχτηκε τις επιθέσεις της αστυνομίας, αλλά εξίσου συχνά κατάφερε να αποσπάσει σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς και βελτιώσεις των κανονισμών εργασίας. Αυτοί οι αγώνες λειτούργησαν ως παράδειγμα προς μίμηση και συνεχώς εξαπλώνονται. Ο αγώνας και η ενότητα των εργαζομένων που εκφράστηκε επιτρέπει την αναπαραγωγή των προδρομικών στοιχείων που είναι απαραίτητα για το σχηματισμό ενός νέου διεθνούς μητροπολιτικού προλεταριάτου, το οποίο έχει συνείδηση της εκμετάλλευσης που υφίσταται και αναγνωρίζει τον εχθρό που έχει μπροστά του. Βρισκόμαστε ακόμα σε μια φάση αδυναμίας, όμως τα θετικά στοιχεία που προέκυψαν απ’ αυτόν τον κύκλο αγώνα είναι σημαντικές βάσεις για την οικοδόμηση της ισχύος μιας εργατικής τάξης αυτόνομης και ανταγωνιστικής ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.

Στον αγροτικό τομέα υπάρχουν ακόμα μορφές δουλοπαροικίας, συνηθισμένες στη νότια Ιταλία, που αναπτύχθηκαν περαιτέρω με την άφιξη των μεταναστών. Στις περιοχές της Καλαβρίας και της Πούλιας έχουν δημιουργηθεί τεράστιες παραγκουπόλεις με άθλιες συνθήκες υγιεινής και ζωής. Σ’ αυτές τις παραγκουπόλεις έχουν ξεσπάσει εξεγέρσεις και συγκρούσεις με τις τοπικές μαφίες. Η δουλειά στα χωράφια είναι πολύ σκληρή, με ωράρια που φτάνουν τις 15-16 ώρες την ημέρα και με ωρομίσθια που κυμαίνονται γύρω στα 3 ευρώ. Αυτοί οι εργαζόμενοι οργανώνονται στις διάφορες συνδικαλιστικές δομές. Με δεδομένες, όμως, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που υφίστανται πρόκειται για μια μακρόχρονη διαδικασία, η οποία απαιτεί τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη από την πλευρά των εδαφικοποιημένων δομών που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και το ρατσισμό.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ξεκίνησε μια διαδικασία διάλυσης των μεγάλων παραγωγικών εγκαταστάσεων. Μια επανάσταση στην οργάνωση της εργασίας, συνδεδεμένη με την καταστολή των επαναστατικών υποκειμενικοτήτων που είχαν οδηγήσει το σύστημα σε κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα μέσα στα μεγάλα εργοστάσια στην Ιταλία σήμερα να έχει απομείνει ελάχιστη εργατική συγκρουσιακότητα. Οι αγώνες που δίνονται είναι κυρίως αντιστασιακοί, ενάντια στην ανάθεση έργων έξω από τα εργοστάσια, ενάντια στις απολύσεις και το κλείσιμο των εργοστασίων. Όμως είναι λίγες οι φορές που καταφέρνουν να βάλουν μέσα στη σύγκρουση τις ανάγκες και τα συμφέροντα της Τάξης. Πρόσφατα σχηματίστηκε ένα αυτόνομο συντονιστικό των εργατών της FCA (πρώην FIAT) στα εργοστάσια στο Pomigliano, στο Termoli και το Melfi ενάντια στις πολιτικές απολύσεις μερικών εργατών και ενάντια στο επαπειλούμενο κλείσιμο και τον περιορισμό της παραγωγής των συγκεκριμένων εργοστασίων. Προς το παρόν πρόκειται για ένα μειοψηφικό κίνημα, αλλά θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί περαιτέρω σε περίπτωση που προχωρήσει η αναδιάρθρωση που έχει εξαγγελθεί από τη διεύθυνση της συγκεκριμένης πολυεθνικής. Γύρω απ’ αυτήν την εμπειρία και τους αγώνες των εργαζομένων στον κλάδο του Logistics δημιουργούνται συντονιστικά και αναπτύσσονται μορφές διασύνδεσης που συγκλίνουν γύρω από ενωτικές πρωτοβουλίες αγώνα, επανενώνοντας τον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό και ταξικό χώρο. Ο σχηματισμός ενός μετώπου αγώνα που θα είναι ικανό ν’ απαντήσει στην καπιταλιστική επίθεση στην Ιταλία, η οποία σήμερα εκφράζεται από την κυβέρνηση 5 Αστέρων – Λέγκας, είναι μια προτεραιότητα. Πρόκειται για εκείνες τις διαδικασίες πολιτικής-κοινωνικής ανασύνθεσης που ορθά προκύπτουν μέσα στο πεδίο των αγώνων. Οι αντιθέσεις που βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας ανοίγουν έτσι κι αλλιώς πολυάριθμες δυνατότητες για τους επαναστάτες. Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποκρύψουμε το γεγονός ότι από την ατζέντα του κινήματος λείπει η ανάλυση γύρω από την απουσία μιας επαναστατικής Οργάνωσης. Πέρα από τους αγώνες που κινούνται μέσα στην αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στην αντίσταση του κινήματος ΝΟ TAV στη Val Susa, η οποία και έδωσε ώθηση και σε άλλες κινητοποιήσεις σε διάφορα μέρη, με περιβαλλοντικές θεματικές και ενάντια στην ολοένα και πιο ασφυκτική στρατιωτικοποίηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον αγώνα ενάντια στον TAP (Trans Adriatic Pipeline), τον αγωγό που θα διασχίζει 870 χλμ στην Ελλάδα, την Αλβανία και την Αδριατική για να καταλήξει στην περιοχή του Lecce και να συνδεθεί με το ιταλικό δίκτυο μεταφοράς αερίου. Πρόκειται για ακόμη ένα έργο που διαχειρίζονται οι μεγάλες πολυεθνικές της ενέργειας, οι οποίες και πρωταγωνιστούν στους εξελισσόμενους οικονομικούς και στρατιωτικούς πολέμους.

Κυριακή 4 Νοέμβρη 2018 – Απεργία στον κλάδο του εμπορίου | Απεργιακή συγκέντρωση: 10 π.μ., Ερμού (Σύνταγμα)

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Κυριακή 4/11/18 ::  Απεργία στον κλάδο του εμπορίου

Απεργιακή συγκέντρωση: Ερμού (Σύνταγμα), 10 π.μ.

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ 32, ΟΥΤΕ 8! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΣΤΙΣ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ (και κάθε Κυριακή) ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ.

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ
ΚΑΙ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ.

Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ,
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας
και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Ανακοίνωση Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια [Οκτώβρης 2018]