Αύριο Δευτέρα 9/10 συνεχίζεται στο ΕΜΠ (κτ. Γκίνη) στις 19.00, η συζήτηση που καλέστηκε από την Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), για την οργάνωση κινητοποιήσεων σχετικά με την οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό που προκλήθηκε από τη βύθιση στη Σαλαμίνα του σαπιοκάραβου Αγια Ζώνη ΙΙ.

Θα συνεχιστεί η συζήτηση για τα διαδικαστικά ζητήματα για τη διοργάνωση κινητοποίησης στο κέντρο του Πειραιά καθώς και οι κινήσεις για την προπαγάνδιση της. 

Τη Δευτέρα 25/9 πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο, έπειτα από κάλεσμα της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) και με τη συμμετοχή μελών συλλογικοτήτων και ανένταχτων συντρόφων-συντροφισσών, η συζήτηση για την οργάνωση κινητοποιήσεων σχετικά με την περιβαλλοντική καταστροφή στο Σαρωνικό που προκάλεσε η βύθιση του σαπιοκάραβου «Αγιά Ζώνη ΙΙ».

Ένα προδιαγεγραμμένο καπιταλιστικό έγκλημα (και όχι ένα “ατύχημα” ή μια “κακή στιγμή”…) που φέρει ανεξίτηλη την υπογραφή δύο εκ των πλέον ληστρικών μερίδων του ελληνικού καπιταλισμού, του εφοπλισμού και της πετρελαιόβιομηχανίας, οι οποίες μαζί με πολυεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους και μ’ επίκεντρο το λιμάνι και το δήμο του Πειραιά έχουν επιβάλει, σε μια περιοχή που εκτείνεται από τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, μέχρι το Πέραμα, τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, μια ειδική οικονομική ζώνη, ένα καθεστώς πολιτικού και ταξικού απαρτχάιντ. Μέσα σ’ αυτό το “φιλικό προς τις επενδύσεις” περιβάλλον, έρχεται η καπιταλιστική ανάπτυξη της καταστροφής της φύσης, της ταξικής αφαίμαξης, της κοινωνικής λεηλασίας.

Ως κύριος άξονας ανάλυσης και δράσης της διαδικασίας τέθηκε η πολιτική-κοινωνική ανάδειξη των συνθηκών και των αιτιών καθώς και η στοχοποίηση των αυτουργών και των συνεργών αυτού του καπιταλιστικού εγκλήματος που προκάλεσε την καταστροφή στο Σαρωνικό. Παρ’ όλη την κυβερνητική και μηντιακή προπαγάνδα, οι περιβαλλοντικές συνέπειες παραμένουν ανυπολόγιστες και οι ευθύνες ανεξίτηλες. Η πραγματική απάντηση στο καπιταλιστικό έγκλημα στο Σαρωνικό μπορεί να δοθεί μόνο στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα.

Η επόμενη ανοιχτή συνέλευση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 2 Οκτώβρη (Πολυτεχνείο στις 7μμ) όπουθα συζητηθούν τα διαδικαστικά ζητήματα για τη διοργάνωση κινητοποίησης στο κέντρο του Πειραιά καθώς και οι κινήσεις για την προπαγάνδιση της.

Η οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε στο Σαρωνικό Κόλπο από τη βύθιση του δεξαμενόπλοιου «Αγιά Ζώνη» αποτελεί ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που φέρει ανεξίτηλη την υπογραφή δύο εκ των πλέον ληστρικών μερίδων του ελληνικού καπιταλισμού, του εφοπλιστικού κεφαλαίου και της βιομηχανίας πετρελαίου.

Παρά τη συστηματική προσπάθεια της κυβέρνησης, αφενός να συγκαλυφθεί η έκταση της θαλάσσιας ρύπανσης και η ανικανότητα αντιμετώπισης της και αφετέρου να αποκρυφτούν οι βασικοί υπεύθυνοι που βρίσκονται πίσω από αυτή, η πραγματικότητα προβάλλει αδυσώπητη, καταρρίπτοντας τα προπαγανδιστικά φληναφήματα των εντολοδόχων των καπιταλιστών περί «διαχειρίσιμης κατάστασης» και «τραγικού ατυχήματος».

Δύο εβδομάδες σχεδόν μετά το ναυάγιο, δραματική είναι η εξάπλωση της θαλάσσιας ρύπανσης ακόμα και σε ακτές που βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακριά από το επίκεντρο της καταστροφής, ενώ οι μακροπρόθεσμες συνέπειες από τη διαρροή, στο έτσι κι αλλιώς επιβαρυμένο θαλάσσιο οικοσύστημα του Σαρωνικού, εκατοντάδων τόνων πετρελαίου και μαζούτ είναι ανυπολόγιστες. Εκτιμήσεις κάνουν λόγο για τουλάχιστον μια πενταετία προκειμένου να επανέλθει το θαλάσσιο οικοσύστημα στην πρότερη κατάσταση, ενώ σοβαρός είναι ο κίνδυνος να περάσει η ρύπανση στην τροφική αλυσίδα.

Όσο για τα περί «ατυχήματος», «κακιάς στιγμής» ή «ανθρώπινου λάθους» που επιστρατεύουν οι κρατικοί φορείς ( υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Λιμενικό, Περιφέρεια Αττικής) και η πλοιοκτήτρια εταιρεία προκειμένου να αποσείσουν τις βαριές ευθύνες που τους αναλογούν, τα δεδομένα που προκύπτουν από καταγγελίες ναυτεργατικών σωματείων και παλαιότερες επιθεωρήσεις του πλοίου, συνηγορούν σαφώς στο ότι το Δεξαμενόπλοιο Αγιά Ζώνη ήταν μια κινητή οικολογική βόμβα: ένα υπερήλικο σαπιοκάραβο 45 ετών, με πρόχειρα μπαλωμένες τρύπες στο πυθμένα του -από όπου από ότι φαίνεται έγινε η εισροή των υδάτων-, που έπλεε κατά παράβαση κάθε κανονισμού ναυσιπλοΐας και με πολύ μικρότερο πλήρωμα από αυτό που επέβαλλε η επικινδυνότητα του φορτίου του.

Ανύπαρκτες αποδεικνύονται, ακόμα, οι υποδομές αντιμετώπισης ναυαγίων και θαλάσσιας ρύπανσης σε ένα λιμάνι όπου ακριβώς εξαιτίας της συχνότατης διέλευσης από αυτό αντίστοιχων τοξικών φορτίων, θα ανέμενε κανείς αυξημένα μέτρα πρόληψης και προστασίας, όπως ανύπαρκτοι ήταν οι έλεγχοι των αξιωματικών του εμπορικού ναυτικού και του λιμενικού στο λιμάνι των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση) από το οποίο απέπλευσε το συγκεκριμένου πλοίο.

Κανένα ατύχημα δεν υπήρξε λοιπόν. Όπως κανένα ατύχημα δεν υπήρξε στα ναυάγια του Σάμινα και του Δύστος και στην κατάρρευση της Ρικομέξ. Όπως κανένα ατύχημα δεν υπήρξε όταν κάηκε η Πάρνηθα και όταν εξερράγησαν οι δεξαμενές των διυλιστηρίων των ΕΛΠΕ.

Στην πραγματικότητα, στο ναυάγιο του «Αγία Ζώνη» όλα λειτούργησαν όπως ορίζουν οι νόμοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γιατί αυτοί ακριβώς οι νόμοι είναι που απαλλάσσουν τους πλοιοκτήτες από την υποχρέωση να περνάνε τέτοιου είδους πλοία από έλεγχο από νηογνώμονα, επιτρέποντας έτσι σε ένα μονοπύθμενο πλοίο του 1972 να κυκλοφορεί. Και βέβαια αυτοί είναι οι νόμοι που ψαλιδίζουν, θεωρώντας τις μη ανταγωνιστικό κόστος, τις δημόσιες δαπάνες για αντιρρυπαντικά μέσα και υποδομές προστασίας των εργαζομένων, ανοίγοντας το δρόμο για επενδύσεις απαλλαγμένες από περιβαλλοντικούς και εργασιακούς περιορισμούς.

Στο έδαφος μιας τέτοιας πολιτικής λοιπόν πρέπει να γίνει αντιληπτή η οικολογική καταστροφή που συνέβη στην καρδιά ενός εκ «σημαντικότερων κόμβων ανάπτυξης της χώρας», όπως προβάλλεται το λιμάνι του Πειραιά. Στο έδαφος μίας πολιτικής που χαρίζει τα πάντα στο κεφάλαιο, κάτι που για το ιδιωτικοποιημένο λιμάνι του Πειραιά των εργασιακών συνθηκών γαλέρας που έχει επιβάλλει η COSCO, μεταφράζεται μεταξύ άλλων και στην προκλητική –ακόμα και για την αστική νομιμότητα- επέκταση των αδειών εγκατάστασης των μονάδων μαζούτ της εταιρείας OIL ONE (συμφερόντων Μελισσανίδη) στη Δραπετσώνα, σε απόσταση κυριολεκτικά μιας ανάσας από σπίτια και σχολεία. Και είναι αυτό ακριβώς το έδαφος, που επιτρέπει σήμερα, σε κάποιες από τις πιο επιθετικές μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου, να οικοδομούν με επίκεντρο το λιμάνι του Πειραιά και το Δήμο Πειραιά, μια ευρεία Ειδική Οικονομική Ζώνη, ένα σύγχρονο πολιτικό και ταξικό απαρτχάιντ, σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Κερατσίνι και το Πέραμα ως τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, όπου εντός της είναι εγκατεστημένο ένα πολύ σημαντικό τμήμα των υποδομών της πετρελαϊκής βιομηχανίας και του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Δεν πρέπει, παράλληλα, να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό, έρχεται σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση με τις ευλογίες ΗΠΑ και ΕΕ προσφέρει κυριολεκτικά γη και ύδωρ σε ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους και πολυεθνικά πετρελαϊκά μονοπώλια για την έρευνα και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στις ακτές και τις θάλασσες του Ιονίου, του Αιγαίου και του Κρητικού Πελάγους, ενώ σχεδόν σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος παρακαλά την Eldorado Gold να συνεχίσει τις εξορύξεις χρυσού στις Σκουριές και κατακεραυνώνει οποιαδήποτε φωνή αρθρώνει, ακόμα και εντός του αστικού πλαισίου, κάποια φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στο φαραωνικό σχέδιο του Λάτση για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο ο κοινωνικός αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική ανάπτυξη αποκτά, με αφορμή και την πρόσφατη οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό, ιδιαίτερη σημασία. Γιατί κόντρα στην ρητορική του συστήματος που θέλει την καπιταλιστική ανάπτυξη το μοναδικό μέσο για την υπέρβαση της πολύπλευρης κρίσης που μαστίζει το κοινωνικό σύνολο -ρητορική που εύκολα μπορεί να μεταφερθεί στα χείλη των καταπιεσμένων στο βαθμό που η υποχώρηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων συνεχιστεί-, η ιστορική εμπειρία όπως και το εφιαλτικό παρών που βιώνουμε καταδεικνύει ότι η ανάπτυξη αυτή είναι συνυφασμένη με την λεηλασία του ανθρώπου και της φύσης, με τις πολιτικές της φτώχειας και του κοινωνικού εκφασισμού, με τις πολιτικές εν τέλει που γεννούν τους πολέμους και την καταστροφή του πλανήτη.

Στην κατεύθυνση αυτή, γνωρίζοντας ότι η πραγματική απάντηση στο καπιταλιστικό έγκλημα στο Σαρωνικό μπορεί να δοθεί μόνο στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα, από ένα μαχητικό κοινωνικό- λαϊκό κίνημα που θα θέτει στο επίκεντρο την πάλη για τη διεκδίκηση των ζωτικών κοινωνικών αναγκών σε σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, καλούμε τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου στις 7μμ στο Πολυτεχνείο (Κτίριο Γκίνη) σε συζήτηση για τη διοργάνωση κινητοποιήσεων με σκοπό την κοινωνική και πολιτική ανάδειξη του ζητήματος και τη στοχοποίηση των ηθικών και φυσικών αυτουργών της οικολογικής καταστροφής.

Ένα ακόμα νομικό πραξικόπημα σχεδιάζεται το τελευταίο διάστημα στα γραφεία και τους διαδρόμους του Εφετείου Αθηνών. Μια βιομηχανία διώξεων εναντίων αναρχικών και κοινωνικών κρατούμενων. Αλλά και συγγενών τους, όπως τελευταία συνηθίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις υποτιθέμενες ευαισθησίες του στα “ανθρώπινα δικαιώματα” και παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, παραμένει σταθερός στο στρατηγικό στόχο της “αντι”αντιτρομοκρατικής πολιτικής: την εξουδετέρωση του “εσωτερικού εχθρού”.

Η δικογραφία των “ληστών του Διστόμου”, η οποία χωρίς κανένα στοιχείο συνδέθηκε με τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, αποτελεί ακόμα μια μηχανορραφία του εισαγγελέα εφετών Δημήτρη Ασπρογέρακα και της αντιτρομοκρατικής, με προφανή στόχο την διαρκή ομηρία και τη δικαστική εξόντωση των συντρόφων, καθώς την υποτιθέμενη παραγωγή έργου όσον αφορά τις περισσότερες ληστείες τραπεζών που έχουν λάβει χώρα ανά την ελληνική επικράτεια από το 2008 και μετά.

Μέσα στο καλοκαίρι, και παρά τη θερινή ραστώνη, ο εισαγγελέας Ασπρογέρακας πρότεινε την παραπομπή των αναρχικών Κ. Σακκά, Μ. Σεϊσίδη, Γρ. Τσιρώνη, Π. Ασπιώτη και Ν. Μαζιώτη, του Σπ. Χριστοδούλου, του Γ. Πετρακάκου, της σύντροφου του Μ. Θεοφίλου καθώς και δύο φίλων του με βαριές και αστήρικτες κατηγορίες: ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, διακεκριμένη οπλοκατοχή, ληστείες τραπεζών κλπ.

Δικό μας καθήκον, σήμερα, να ορθώσουμε αναχώματα στα κατασταλτικά σχέδια. Να μην αφήσουμε τους συντρόφους, αλλά και τους κοινωνικούς κρατούμενους βορά στις ορέξεις της αντιτρομοκρατικής και της δικαστικής μαφίας.

Το Σάββατο 9 Σεπτέμβρη, στις 19:00, καλούμε σε συνέλευση στο Πολυτεχνείο για την οργάνωση δράσεων αλληλεγγύης ενάντια στις νέες διώξεις αναρχικών και κοινωνικών κρατουμένων σχετικά με την υπόθεση “ληστές του Διστόμου”.

Θα υπάρξει τηλεφωνική παρέμβαση φυλακισμένου συντρόφου.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

1

Από το 2007 το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια διαρκή και έρπουσα κρίση, που ξεπερνά τα όρια της απλής “οικονομικής δυσλειτουργίας” και αγγίζει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ως καθολική κρίση αναπαραγωγής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων είναι την ίδια στιγμή οικονομική, οικολογική, επισιτιστική, κρίση του πολιτικού και νομικού εποικοδομήματος, κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης της αστικής πολιτικής κλπ. Μπορούμε με δυο λόγια να πούμε πως ο καπιταλισμός περνά μια κρίση επιβίωσης, γεγονός που εντείνει την επιθετικότητά του ενάντια στο προλεταριάτο και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στο πλαίσιο του παγκόσμιου ταξικού πολέμου και ταυτόχρονα οξύνει ακόμα περισσότερο τους ενδοϊμπεριαλιστικούς και ενδοαστικούς ανταγωνισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επικράτηση του μοντέλου του κράτους έκτακτης ανάγκης στην Ευρώπη, το οποίο εξειδικεύεται σε κάθε χώρα ανάλογα με τις ιδιομορφίες του περιβάλλοντος και τις ιδιαίτερες ανάγκες της εκάστοτε ντόπιας αστικής τάξης. Το “κράτος πρόνοιας” πλέον αντικαθίσταται από το κράτος ασφάλειας και ο κατασταλτικός κευνσιανισμός γίνεται βασικό προαπαιτούμενο για το ξεδίπλωμα της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Όσο περισσότερο συρρικνώνεται το λεγόμενο “κοινωνικό κράτος” τόσο γιγαντώνεται το κράτος έκτακτης ανάγκης.

Η κρατική καταστολή έρχεται πλέον να παίξει έναν διευρυμένο και ποιοτικά αναβαθμισμένο ρόλο, ως κεντρική πολιτική επιλογή του κεφαλαίου τόσο ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους και τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια όσο και ενάντια στους “αποκλεισμένους”, τους μετανάστες, όσους περισσεύουν από τον πρωτοκοσμικό παράδεισο. Ακριβώς επειδή η ύπαρξή τους θεωρείται περιττή αντιμετωπίζονται ως “εθελοντές εγκληματίες”, όπως συνέβαινε στην εποχή των περιφράξεων και της πρωταρχικής συσσώρευσης. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν: “Η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας και το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας ορίζεται ως επικίνδυνη τάξη’’.

 

2

Στο νέο κατασταλτικό δόγμα που υιοθετεί η ΕΕ, το οποίο διαρκώς προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες που γεννά η καπιταλιστική κρίση, ο λεγόμενος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” διευρύνεται ακόμα περισσότερο και μετατρέπεται σε έναν πλατύτερο πόλεμο κατά της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, γεγονός που διευρύνει ακόμα περισσότερο την έννοια του εσωτερικού εχθρού. Ήδη από το 2002 η ΕΕ συνέδεε τις διαδηλώσεις με τη “δυνατότητα στρατολόγησης τρομοκρατών”, ενώ προετοίμαζε τη θεσμοθέτηση διώξεων φρονηματικού τύπου με πρόσχημα τη “δημόσια πρόκληση για τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος”. Μεσούσης της κρίσης, τον Μάρτιο του 2010, ο ευρωβουλευτής (και αργότερα επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Κομισιόν) Πέδρο Αγκραμούντ πέτυχε την έγκριση από το ευρωκοινοβούλιο του ομώνυμου “μνημονίου”, στο οποίο και συμπυκνώθηκε το κατασταλτικό δόγμα της ΕΕ. Στο άρθρο 68 ο Αγκραμούντ ανέφερε: «Η τρέχουσα οικονομική κρίση και οι συνέπειες της στη φτώχεια και στην ανεργία στα κράτη-μέλη του συμβουλίου της Ευρώπης μπορεί να επιδεινώσουν την παρούσα τάση ανασυγκρότησης των εξτρεμιστικών κινημάτων. Από τη μία εξτρεμιστικές ομάδες στις οποίες αναφέρεται το παρόν μνημόνιο θα βρίσκουν ολοένα και προσφορότερο έδαφος για να στρατολογήσουν νέα μέλη. Από την άλλη, άλλα ριζοσπαστικά κινήματα διαμαρτυρίας μπορεί να γίνουν περισσότερο επικίνδυνα και καλύτερα οργανωμένα. Αναφέρομαι ιδίως στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ορισμένα μέλη του οποίου καταδικάστηκαν για βανδαλισμό εξαιτίας της συμπεριφοράς τους σε διαδηλώσεις ή τις πορείες και τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια πολλών εβδομάδων του 2009».

Η στοχοποίηση των κοινωνικών κινημάτων δεν αφορά μονάχα τους ένοπλους αντιπάλους του καθεστώτος και όσους σπάνε το κρατικό μονοπώλιο στη βία, αλλά επεκτείνεται και σε ένα άκρως θολό και δυσδιάκριτο πεδίο. Έτσι, ο καθένας που ασκεί “υλική δύναμη” (όρος που στην ελαστικότητά του μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και ήπιες μορφές δράσης) πλέον αντιμετωπίζεται λίγο έως πολύ ως “οικονομικός σαμποτέρ”, που μπαίνει τροχοπέδη στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Στο κλίμα αυτό παρατηρείται και η επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης των κατασταλτικών δυνάμεων, που θυμίζουν πλέον μικρές κι ευέλικτες στρατιωτικές μονάδες, αλλά επιπλέον προετοιμάζεται και το έδαφος για μια ενδεχόμενη εμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων σε επιχειρήσεις τήρησης της δημόσιας τάξης, εάν οι κοινωνικές εκρήξεις φτάσουν σε οριακό σημείο.

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και πυκνώνουν οι ασκήσεις καταστολής πλήθους των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες στοχεύουν συνολικά τον “εχθρό λαό”, γεγονός που δείχνει τη διαρκή οργανωτική, υλικοτεχνική και ιδεολογική προετοιμασία του κεφαλαίου να οχυρώσει με τη βία τα ταξικά του συμφέροντα.

 

3

Αιχμή του δόρατος της “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας στην Ελλάδα είναι ο τρομονόμος (ν. 187Α), που ακολουθεί κατα πόδας το κατασταλτικό πρότυπο της ΕΕ. Ήδη στην απόφαση πλαίσιο της Κομισιόν “για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας” (13 Ιουνίου 2002) προβλεπόταν: “Ο ορισμός των εγκλημάτων τρομοκρατίας θα πρέπει να είναι παραπλήσιος σε όλα τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένου του ορισμού των εγκλημάτων σχετικά με τις τρομοκρατικές ομάδες. Εξάλλου, θα πρέπει να προβλέπονται ποινές και κυρώσεις που να αντιστοιχούν στη σοβαρότητα αυτών των εγκλημάτων κατά φυσικών και νομικών προσώπων που έχουν διαπράξει τέτοια εγκλήματα ή είναι υπεύθυνα για τη διάπραξή τους”.

Ο τρομονόμος εισάγει το “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”, ένα “κατ’ εξαίρεση ισχύον Ποινικό Δίκαιο ευρισκόμενο σε κατάσταση ανάγκης”, σύμφωνα με τα λόγια του εμπνευστή του Guenther Jakobs. Ο “Εχθρός”, δηλαδή το “μαχόμενο σύνολο ανθρώπων που αντιπαρατίθεται σε ένα άλλο τέτοιο σύνολο” (Carl Schmitt, 1932), θεωρείται πλέον ως κάτι εκτοπισμένο από το κοινωνικό σύνολο κι επομένως ως υποκείμενο ειδικής μεταχείρισης. Με τα λόγια του Guenther Jakobs: “Για να μπορούμε να μιλάμε για πρόσωπα που αναγνωρίζονται ως τέτοια από το Δίκαιο, με άλλα λόγια: για πολίτες, θα πρέπει τα πρόσωπα αυτά να παρέχουν και τη γνωστική ασφάλεια ότι θα εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, π.χ. όταν έχουμε μπροστά μας έναν “σατανά” που βάλλει συνεχώς κατά της έννομης τάξης διαψεύδοντας ριζικά τις προσδοκίες μας, τότε δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόσωπο, αλλά με ένα άτομο. Ακριβέστερα: με έναν που, όπως κι ένα άγριο ζώο, αποτελεί εστία κινδύνου από την οποία πρέπει να διασφαλιστούν οι άλλοι” (άραγε θα μπορούσε να υπάρξει γλαφυρότερη περιγραφή για την απαίτηση δηλώσεων μετανοίας από τους πολιτικούς κρατούμενους σε αντάλλαγμα του νόμιμου δικαιώματος χορήγησης άδειας;).

Κι εδώ θα πρέπει να εντοπίσουμε μια δομική αντίφαση του “αντι”τρομοκρατικού δόγματος: από τη μια δεν αναγνωρίζειτην ύπαρξη των πολιτικών αδικημάτων και τα εντάσσει στο κοινό έγκλημα και το αντίστοιχο ποινικό δίκαιο (Άρειος Πάγος 2010: ως πολιτικό έγκλημα νοείται μόνο η εσχάτη προδοσία και οι προπαρασκευαστικές πράξεις αυτής), ενώ από την άλλη επιφυλάσσει ειδική πολιτική διαχείριση και ποινική μεταχείριση πολιτικών κρατουμένων, που επεκτείνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τουςμε την επιβολή ενός καθεστώτος εξαίρεσης δικαιωμάτων.

Σήμερα η “αντι”τρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει μια σειρά ομόκεντρων κύκλων από ριζοσπαστικές αντιλήψεις και πολιτικές πράξεις. Ένας πρώτος κύκλος είναι η ένοπλη πάλη και οι ενέργειες άμεσης δράσης (αντάρτικο πόλης, απαλλοτριώσεις με σκοπό την χρηματοδότηση του αγώνα, εμπρηστικές επιθέσεις). Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος περικλείει τόσο τους αλληλέγγυους στους ένοπλους αγωνιστές, όσο και των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Των «συνοδοιπόρων» μιας άλλης εποχής. Ένας ακόμα ευρύτερος κύκλος αφορά εκείνες τις πολιτικές δραστηριότητες και κινητοποιήσεις που υπερβαίνουν ή τείνουν να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, τους αγώνες που πηγαίνουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία και φτάνουν στην άμεση αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, την πολιτική εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής. Τέλος ένας κύκλος χωρίς όρια, μια ανοιχτή απειλή προς όλους είναι η στοχοποίηση του φρονήματος, των λέξεων που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, των ίδιων των ανατρεπτικών προταγμάτων. Η σύγχρονη αντιτρομοκρατική νομοθεσία δεν είναι απλώς ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο. Είναι η επιτομή του κράτους έκτακτης ανάγκης: μερική αναστολή του συντάγματος, νομοθέτηση διαρκώς κάτω από την πίεση ενός διεθνούς πολιτικού και οικονομικού μηχανισμού του κεφαλαίου, έκτακτη νομοθετική διαδικασία (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και διαδικασία κατεπείγοντος). Ομογενοποίηση των αστικών συμφερόντων και πλήρης ταύτιση του κρατικού μηχανισμού με αυτά.

 

4

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που περιγράψαμε εν συντομία, λόγω του περιορισμένου χρόνου της εισήγησης, είναι σαφές πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ένταση της καταστολής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ξεκομμένα από την καπιταλιστική κρίση και τη διαχείρισή της από την άρχουσα τάξη, και ειδικότερα στο πλαίσιο της ΕΕ. Ακόμα περισσότερο δεν μπορούμε να περιορίσουμε την καταστολή ως ένα καπρίτσιο της ΝΔ ή ως ένα γεγονός αναπόσπαστο από το DNA της ελληνικής Δεξιάς. Η “αριστερή” καταστολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πρόσφατα πουλούσε “ανεκτικότητα” και “δικαιωματισμό” με το τσουβάλι, ήταν νομοτελειακό αποτέλεσμα της διαχείρισης της κρίσης μέσα στην “ανοιχτή αγκαλιά” της ΕΕ. Μπορεί το εύρος, τα ποσοτικά χαρακτηριστικά και οι ιδιαίτερες στοχεύσεις να μεταβάλλονται από τις κυβερνητικές εναλλαγές, αλλά ο πυρήνας της κατασταλτικής πολιτικής παραμένει ο ίδιος: η εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης, η διασφάλιση της κερδοφορίας της και η διαιώνιση του εκμεταλλευτικού τρόπου παραγωγής. Το αστικό κράτος έχει συνέχεια και ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να υπερβεί αυτόν τον αδήριτο νόμο του καπιταλισμού, που με τόση αφοσίωση υπηρετεί.

Έτσι, από τις πρώτες ήδη ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είχαμε τη διάψευση όλων των ψευδαισθήσεων και των προσδοκιών μεγάλων κοινωνικών κομματιών, αφού παράλληλα με το τρίτο μνημόνιο που ετοίμαζε, η κυβέρνηση ακόνιζε και την νέα κατασταλτική της πολιτική με την εισβολή στην κατάληψη της Πρυτανείας κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων. 3 χρόνια μετά, κάνοντας έναν συνολικό απολογισμό μπορούμε να δούμε πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν στην πράξη πως η “αριστερή” καταστολή λειτουργεί συντονισμένα με τη νεοφιλελεύθερη επέλαση:καταστολή προσφυγικών και πολιτικών καταλήψεων, εισβολή των ΕΚΑΜ στις φυλακές, ποινικοποίηση φιλικών και συγγενικών σχέσεων (όπως διώξεις κατά συγγενών ΣΠΦ, δίωξη Μαρίας Θεοφίλου και καταδίκη της Ηριάννας Β.Λ. σε 13 χρόνια κάθειρξη),εκδικητική απαγωγή του παιδιού των μελών του ΕΑ Ν. Μαζιώτη και Π. Ρούπα, άρνηση χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμένους, εξοντωτικές ποινές (όπως η ισόβια κάθειρξη στον Ν. Μαζιώτη και 25 χρόνια στους Μ. Σεϊσίδη και Τ. Θεοφίλου), βίαιη αρπαγή DNAκλπ.

Πιο πρόσφατο δείγμα της κατασταλτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η απόπειρα μεγαλύτερης αυστηροποίησης του τρομονόμου από τον υπουργό Δικαιοσύνης Κοντωνή. Συγκεκριμέναστις 31 Μαϊου σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης («Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις»), συμπεριλήφθηκε τροποποίηση του 187 και 187Α, κατ εφαρμογή οδηγιών της ΕΕ. Οι νέες διατάξεις αφορούσαν όποιον και όποια «δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί η διεγείρει» σε μια σειρά πράξεων, όπως σε «συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης ή ένταξης σε τέτοια», σε «διάπραξη εγκλημάτων», σε «εκπαίδευση ή χρήση εκρηκτικών κ.ά.» και σε «παροχή οδηγιών για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση». Οι προβλεπόμενες ποινές θα ήταν φυλάκιση από 6 μήνες έως και πέντε χρόνια, αναλόγως το αδίκημα. Οι διατάξεις αυτές αποσύρθηκαν έπειτα από αντιδράσεις, είναι βέβαιο όμως πως θα επανέλθουν, έστω και με τροποποιημένη φρασεολογία, ώστε να ενσωματωθεί κι αυτή η κοινοτική οδηγία στο ελληνικό Δίκαιο.

 

5

Είναι σαφές, λοιπόν, πως και αυτή η κυβέρνηση, παρά το “αριστερό” προσωπείο που φέρει έχει ως ύψιστο χρέος της την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης. Η εφαρμοζόμενη κατασταλτική πολιτική πατάει ακριβώς πάνω στο σημείο αυτό. H νεοφιλελεύθερη επέλαση του κεφαλαίου νομοτελειακά εκφράζεται συντονισμένα με την γενικευμένη αυταρχικοποίηση και αυστηροποίηση του κατασταλτικού πλαισίου. Για αυτό δεν μπορούμε να δούμε το ζήτημα της καταστολής ξεκομμένο από το τις βαθιές του ρίζες, από το εκμεταλλευτικό σύστημα που τη γεννά.

Σε αυτό το ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον έχουμε χρέος να αναπτύξουμε τις δικές μας απαντήσεις, να αντισταθούμε οργανωμένα στη σύγχρονη βαρβαρότητα συγκροτώντας ένα κίνημα δυνατό και αποφασισμένο να έρθει σε πραγματική ρήξη με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και οι αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-12 ανοίξανε δρόμους δυνατοτήτων, πρόσφεραν ευκαιρίες που πρέπει να αδράξουμε, μακριά από αντιλήψεις μουσειοποίησης του αγώνα. Σήμερα, παρά τις όποιες ανεπάρκειες, ξεδιπλώνεται ένα αξιόλογο κίνημα αντίστασης, με τις δομές μαχητικού αντιφασισμού, με τους αγώνες ενάντια στις μαφίες και την κρατική καταστολή, με τον πολύμορφο αγώνα για ελεύθερες μετακινήσεις, με τους εργατικούς αγώνες που αναπτύσσονται (με αιχμή τον αγώνα για την κυριακάτικη αργία), αλλά και με τα σαμποτάζ, τους εμπρησμούς και την ένοπλη πάλη. Αναπτύσσεται ένας αξιόλογος αστερισμός δραστηριοτήτων που πρέπει να αποκτήσει συνεκτικό σχέδιο και επαναστατική στρατηγική για να καταφέρει να ανατρέψει τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και να φέρει ξανά στο προσκήνιο τον εργαζόμενο λαό. Η έρπουσα καπιταλιστική κρίση μπορεί να μην οδηγεί νομοτελειακά προς μια επαναστατική κατεύθυνση, κάνει όμως γονιμότερο το έδαφος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη ώρα να αντλήσουμε διδάγματα από την ιστορία μας, να μελετήσουμε τα σωστά και τα λάθη και να διαμορφώσουμε ένα γόνιμο πεδίο για την ανάπτυξη της επαναστατικής προοπτικής.

 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) 

Στοχεύοντας στην πολιτική αυτομόρφωση, την ιδεολογική συγκρότηση και την υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης, η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) διοργανώνει το διήμερο εκδηλώσεων με τίτλο “χθες, σήμερα αύριο…η Επανάσταση λέει ήμουν είμαι και θα είμαι”, έχοντας τη χαρά να φιλοξενεί τον σύντροφο Antonio P. και τους υπόλοιπους συντρόφους από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου.

Η σημερινή πρώτη εκδήλωση αφορά την ιστορία, την επαναστατική ιστορία της Ιταλίας, μιας γειτονικής μας χώρας με πλούσια πολιτική-θεωρητική συμβολή στο διεθνές επαναστατικό κίνημα, μια ιστορία που σε διάφορες περιόδους της έχει επηρεάσει αλλά και έχει επηρεαστεί και από την ιστορία του επαναστατικού κινήματος, εδώ στην Ελλάδα. 

Η σημερινή εκδήλωση θα μπορούσε ν’ αφιερωθεί σε πολλούς και πολλές, αγωνιστές και αγωνίστριες από την Ιταλία και την Ελλάδα που με τη ζωή τους και τη δράση τους διέσχισαν, μέσα στο πέρασμα της ιστορίας, το ανηφορικό αλλά αναγκαίο μονοπάτι του αγώνα των λαών ενάντια στους δυνάστες τους, για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων…

Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Antonio Pelegrino, λιποτάκτη του ιταλικού κατοχικού στρατού που εντάχτηκε στο ΕΑΜ και τον εφεδρικό ΕΛΑΣ και εκτελέστηκε μαζί με άλλους αγωνιστές στις 15 Μάρτη του 1944 στο μπλόκο της Καλογρέζας, την Elena Angeloni και τον Γιώργο Τσικουρή του ΠΑΜ, που έχασαν τη ζωή τους στις 2 Σεμπτέμβρη του 1970, μετά από την πρόωρη έκρηξη μηχανισμού που τοποθετούσαν έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα, τον φοιτητή Κώστα Γεωργάκη, που αυτοπυρπολήθηκε στις 20 Σεπτέμβρη του 1970 στη Γένοβα θυσιάζοντας τη ζωή του για να στείλει σ’ όλον τον κόσμο ένα μήνυμα Αντίστασης και Αγώνα ενάντια στη χούντα.

Παρ’ όλα αυτά, θα θεωρούσαμε παράλειψη να κλείσουμε αυτή τη σύντομη εισήγηση, χωρίς μια αναφορά στη μνήμη των συντρόφων στην Ιταλία που έπεσαν στο Αγώνα σε πιο πρόσφατους καιρούς, πιο συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα. Στον σύντροφο Carlo Giuliani που στις 20 Ιούλη συμπληρώνονται 16 χρόνια, από όταν –κατά τη διάρκεια συγκρούσεων εναντίον της συνόδου του G8 στη Γένοβα– δολοφονήθηκε από τους ένστολους φρουρούς της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας. Στον σύντροφο Mario Galesi, μέλος της οργάνωσης Ερυθρές Ταξιαρχίες-Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα (BR-PCC) που έπεσε μαχόμενος σε ένοπλη συμπλοκή κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου στο Αρέτσο στις 2 Μάρτη του 2003. Στον σύντροφο Dax–Davide Cesare που δυο βδομάδες αργότερα, τη νύχτα της 16ης προς 17 Μάρτη του 2003, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μιλάνο, έπειτα από ενέδρα οικογένειας φασιστών μαχαιροβγαλτών.

Στους σκοτεινιασμένους καιρούς που ζούμε, ελπίζουμε η αποψινή εκδήλωση να συνεισφέρει, μεταξύ άλλων, έτσι ώστε όπως γράφει και ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας, να μην λησμονηθεί το χνάρι που άφησαν στην ιστορία οι σύντροφοι που έπεσαν [3].

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Αθήνα, Ιούνης 2017

[2] Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας: κάλεσμα στο διήμερο εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ ( ΕΜΠ, Αθήνα 10&11/2/2017).

[3] Δημήτρης Κουφοντίνας: 13 Απαντήσεις, εκδ. Μονοπάτι.

 

ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ…

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΕΕΙ: HMOYN, EIMAI KAI ΘΑ EIMAI.

Διήμερο Εκδηλώσεων 24 & 25 Ioύνη στο Πολυτεχνείο

Σάββατο 24 Ιούνη στις 18.00, ΕΜΠ

Βιντεοπροβολές:

–“Κάναμε αυτό που έπρεπε”. Μαρτυρία του Paolo Finardi (Vοlante Rossa)

–“Η επανάσταση που έπρεπε να έρθει, η επανάσταση που θα έρθει”

Santa Libera, Αύγουστος 1946. Μαρτυρία του Giovanni Gerbi (Volante 808)

Εκδήλωση: σχέσεις ανάμεσα στην Αντίσταση ενάντια στο φασισμό και τις εμπειρίες του επαναστατικού Αντάρτικου (1970-80).

Με τη συμμετοχή αγωνιστή του επαναστατικού κινήματος, πρώην πολιτικού κρατούμενου για τη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

Τηλεφωνική παρέμβαση του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα.

Κυριακή 25 Ιούνη στις 18.00, ΕΜΠ

Εκδήλωση: Εξαίρεση δικαιωμάτων στις ιταλικές και τις ελληνικές φυλακές. Κινητοποιήσεις και Αγώνες των πολιτικών και των κοινωνικών κρατούμενων.

Τοποθέτηση πρώην πολιτικού κρατούμενου για τη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών όσον αφορά τις συνθήκες εγκλεισμού και την κρατική καταστολή στην Ιταλία τις δεκαετίες 1980-90 και μια σύντομη ματιά στο σήμερα.

Τηλεφωνικές παρεμβάσεις των πολιτικών κρατουμένων Κώστα Γουρνά, Γιώργου Καραγιαννίδη, Δημήτρη Μπουρζούκου, Κώστα Σακκά, Μάριου Σεϊσίδη.

Ενημέρωση για τις κινητοποιήσεις στις ελληνικές φυλακές.

Παρεμβάσεις από πρώην κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους και συλλογικότητες του κινήματος ενάντια στις φυλακές.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

5 μέρες ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοργάνωσης

στο Πολιτικό Περίπτερο στην πλ. Εξαρχείων

(3 Μαΐου-7  Μαΐου)

-Τετάρτη 3 Μαΐου: 17:00-20:00 Συλλογή και Διανομή Ρούχων
-Πέμπτη 4  Μαΐου: 20:30 Προβολή: Ταξίδι στα Κύθηρα, του Θ. Αγγελόπουλου (Διάρκεια 120′)
-Παρασκευή 5  Μαΐου: 17:00-19:00 Bazaar βιβλίου
-Σάββατο 6  Μαΐου: 20:00 Γλέντι στην πλατεία Εξαρχείων
-Κυριακή 7  Μαΐου: 18:00 Εκδήλωση-Παρουσίαση του Πολιτικού Περιπτέρου

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Εισήγηση της Ταξικής Αντεπίθεσης στην εκδήλωση για τις άδειες των πολιτικών κρατούμενων στην Πάτρα (11/03). Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον, με τηλεφωνική παρέμβαση των κρατούμενων αγωνιστών Δ. Κουφοντίνα, Κ. Γουρνά, Γ. Καραγιαννίδη και Φ. Χαρίση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Χαιρετίζουμε την εκδήλωση αυτή που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά δράσεων αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα τη άδειας που με τόσους αγώνες και αίμα έχει κατακτηθεί. Κάθε συμβολή στο άνοιγμα αυτού του ζητήματος είναι πολύτιμη. Υπενθυμίζουμε πως στις 15 Μαρτίου έχει οριστεί από την Φωνή Λευτεριάς πανελλαδική ημέρα αλληλεγγύης στους συντρόφους Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά. Το παρακάτω κείμενο είναι η δική μας μικρή συμβολή στην εκδήλωσή σας, ως ένα τμήμα αδιάσπαστο του αγώνα για να σπάσει το καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους. Οι πρόσφατες απορρίψεις των αιτήσεων για άδεια των αναρχικών συντρόφων Καραγιαννίδη, Χαρίση και Σαραφούδη είναι ενδεικτικές της ακραίας υποκρισίας του “δικαιωματισμού” της κυβερνώσας “αριστεράς” και αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά την παλιά αλήθεια: οι ελευθερίες δεν παραχωρούνται από τις εξουσίες, κατακτιούνται από τους αγώνες των καταπιεσμένων!

Το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβληθεί για τους πολιτικούς κρατουμένους αναδεικνύει περίτρανα τον κίβδηλο χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και τη μεροληψία της αστικής δικαιοσύνης, καθώς πειθαρχικό συμβούλιο και εισαγγελία αρνούνται να εφαρμόσουν τους νόμους, οι οποίοι επιτρέπουν την χορήγηση της άδειας. Η αλά κάρτ εφαρμογή των νόμων τους δεν είναι φυσικά τυχαία, αν λάβει κανείς υπόψη τις επιλογές των φυλακισμένων συντρόφων και τις θέσεις μάχης που έχουν πάρει στον διαρκώς εντεινόμενο ταξικό πόλεμο. Στρατεύτηκαν στον αγώνα για την επανάσταση, επιλέγοντας την ένοπλη πάλη για την ανατροπή του ανθρωποκτόνου και αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους του. Θυσίασαν την ηρεμία, τη γαλήνη και πολλές μικρές χαρές της ζωής, προκειμένου να δείξουν το δρόμο για την οικοδόμηση μίας επαναστατικής κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως καταπίεση, φτώχεια και εξαθλίωση. Γιατί οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι ο δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά είναι δύσβατος και αιματοβαμμένος. Γιατί οι επαναστάτες δεν αντιλαμβάνονται τη βία ως φετίχ, αλλά ως μία αναγκαία συνέπεια των ταξικών αντιθέσεων για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Γιατί η βία των εκμμεταλλευόμενων είναι «η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούργια», όπως έγραφε ο Μαρξ.

Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η υπόθεση του Δ.Κουφοντίνα. Ο σύντροφος, μέλος της αντιμπεριαλιστικής κομμουνιστικής ΕΟ 17Ν, δικαιούται άδεια εδώ και επτά χρόνια και το αστικό κράτος του την στερεί. Το σκεπτικό των απορριπτικών αποφάσεων θυμίζει τις δηλώσεις μετανοίας, καθώς ο σύντροφος, παρεμβαίνοντας στα κοινωνικά δρώμενα με το λόγο του, υποστηρίζει ότι η αλλαγή της κοινωνίας δεν θα γίνει μόνο με ειρηνικά, αλλά και με βιαία μέσα. Γι αυτό τον λόγο απορρίπτεται επανειλημμένα η αίτηση χορήγησης άδειας! Όλοι θα θυμούνται, εξάλλου τις ωμές παρεμβάσεις του αμερικάνικου παράγοντα (πρεσβεία των ΗΠΑ) για την απαγόρευση εκδήλωσης με θέμα το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» το 2014 στη Νομική Αθηνών. Στην ίδια σχολή τον Δεκέμβριο του 2016 κυβέρνηση και πρυτανικές αρχές επέβαλαν πραξικοπηματικά lock-out , περικυκλώνοντας την με διμοιρίες των ματ, διότι την ίδια ημέρα ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση, στην οποία θα συμμετείχαν πανεπιστημιακοί, νομικοί, καλλιτέχνες, με θέμα την χορήγηση άδειας στους πολιτικούς κρατουμένους. Μάλιστα, την προηγούμενη μέρα είχε σταλεί στις φυλακές απόρρητο έγγραφο της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, το οποίο απαγόρευε στον Δ. Κουφοντίνα να παρέμβει τηλεφωνικά στην εκδήλωση, απειλώντας τον με την πειθαρχική κύρωση απαγόρευσης υποβολής αίτησης για άδεια για τα επόμενα δύο χρόνια!

ΖΗΤΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Είπαν: Μια λέξη φτάνει να κερδίσετε τη λευτεριά.
Μια λέξη μόνο. Όλη η ζωή σας κρέμεται από αυτή τη λέξη.

Τη λέξη δεν την είπανε. Στη φυλακή κυλήσανε τα χρόνια τους.
Χρόνια και χρόνια. Μια ολάκερη ζωή.
Χωρίς να νιώσουνε της μοναξιάς την άβυσσο.
Περήφανοι που χτίζανε την ευτυχία του κόσμου
με αυτήν τη λέξη που δεν είπανε.

Θ. Κωσταβάρας

Για τους παλιούς κομμουνιστές η αποφυλάκιση από τα αστικά μπουντρούμια και τις εξορίες ήταν μια πολύ απλή και εύκολη υπόθεση. Αρκούσε μονάχα μια υπογραφή, μια αποκήρυξη των “αντεθνικών” ιδεών, μια δήλωση μετάνοιας. Και με αυτόν τον τόσο εύκολο και απλό τρόπο θα γλίτωναν τις φυλακές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, το εκτελεστικό απόσπασμα. Όσοι έκαναν το βήμα προς την αλυσοδεμένη αυτή ελευθερία, κουρασμένοι από τις διώξεις και τα συνεχή βάσανα, παρέμειναν με ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα σε όλη τους τη ζωή, απαξιωμένοι πρώτα απ’ όλα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αρκετοί πέρασαν στην άλλη όχθη, έγιναν βασανιστές των πρώην συντρόφων τους, έχασαν κάθε ανθρώπινη υπόσταση λειτουργώντας ως πωρωμένα ενεργούμενα των διωκτών τους. Υπήρξαν, όμως, και οι χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές που στάθηκαν όρθιες και όρθιοι, κρατώντας ψηλά την κόκκινη σημαία της επανάστασης και της αξιοπρέπειας μέχρι το τέλος. Αυτοί είναι που έμειναν στην επαναστατική ιστορία σαν φωτεινά παραδείγματα, οι “δικοί μας Χριστοί, δικοί μας Άγιοι” που τραγούδησε ο Ρίτσος. Με τις δηλώσεις μετάνοιας το αστικό καθεστώς ήθελε να εξαναγκάσει τους πολιτικούς κρατούμενους στην αυτο-απαξίωση και τον αυτο-εξευτελισμό. Πέτυχε ακριβώς το αντίθετο…

Το ίδιο επιδιώκει και το σημερινό αστικό καθεστώς της “κυβερνώσας αριστεράς”. Το καθεστώς που με το ακροδεξιό του δεκανίκι στέκεται άξιος υπηρέτης του ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών πατρώνων του. Σήμερα, οι σύγχρονοι δωσίλογοι τραπεζοτσολιάδες ζητάνε δηλώσεις μετανοίας από τους πολιτικούς κρατούμενους, επιδιώκοντας την ηθική απαξίωση όσων σήκωσαν το ανάστημά τους και τα όπλα τους ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Ζητάνε από τον κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα και τον αναρχικό Κώστα Γουρνά να ανταλλάξουν το δικαίωμα της άδειας με τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, με τη καταδίκη της επαναστατικής τους δράσης, με την καταδίκη ολόκληρης της επαναστατικής ιστορίας. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Γιατί από τα βάθη της ιστορίας αυτού του τόπου έρχεται η μακρινή ηχώ των χιλιάδων αγωνιστών που στάθηκαν αλύγιστοι στα βασανιστήρια, στις φυλακές, στις εξορίες. Ακούγονται ακόμα στεντόρεια τα τελευταία λόγια των αγωνιστών που στάθηκαν ηρωικά μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, ζητωκραυγάζοντας την ελπίδα για πανανθρώπινη λευτεριά, λίγο πριν ποτίσουν με το αίμα τους τα χώματα αυτού του τόπου. Ακούγεται ακόμα ο Νίκος Μπελογιάννης, πριν εκτελεστεί στο Γουδή, να συμπυκνώνει σε λίγες μονάχα λέξεις ολόκληρο το νόημα του αγώνα: «Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

Πάνω σε αυτά τα χνάρια πατάνε οι αγώνες του σήμερα. Και την ιστορία μας δεν θα την προδώσουμε! Θα κρατήσουμε ψηλά τις μαύρες και τις κόκκινες σημαίες της Κοινωνικής Επανάστασης και μαζί με τους πολιτικούς κρατούμενους θα βροντοφωνάξουμε στην αριστερά του κεφαλαίου και τα ακροδεξιά της δεκανίκια, που μανιωδώς υπογράφουν μνημόνια υποταγής: Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια! Εμείς την αξιοπρέπειά μας δεν την ξεπουλάμε, δηλώσεις μετανοίας δεν υπογράφουμε!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)