Εισήγηση της Ταξικής Αντεπίθεσης στην εκδήλωση για τις άδειες των πολιτικών κρατούμενων στην Πάτρα (11/03). Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον, με τηλεφωνική παρέμβαση των κρατούμενων αγωνιστών Δ. Κουφοντίνα, Κ. Γουρνά, Γ. Καραγιαννίδη και Φ. Χαρίση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Χαιρετίζουμε την εκδήλωση αυτή που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά δράσεων αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα τη άδειας που με τόσους αγώνες και αίμα έχει κατακτηθεί. Κάθε συμβολή στο άνοιγμα αυτού του ζητήματος είναι πολύτιμη. Υπενθυμίζουμε πως στις 15 Μαρτίου έχει οριστεί από την Φωνή Λευτεριάς πανελλαδική ημέρα αλληλεγγύης στους συντρόφους Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά. Το παρακάτω κείμενο είναι η δική μας μικρή συμβολή στην εκδήλωσή σας, ως ένα τμήμα αδιάσπαστο του αγώνα για να σπάσει το καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους. Οι πρόσφατες απορρίψεις των αιτήσεων για άδεια των αναρχικών συντρόφων Καραγιαννίδη, Χαρίση και Σαραφούδη είναι ενδεικτικές της ακραίας υποκρισίας του “δικαιωματισμού” της κυβερνώσας “αριστεράς” και αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά την παλιά αλήθεια: οι ελευθερίες δεν παραχωρούνται από τις εξουσίες, κατακτιούνται από τους αγώνες των καταπιεσμένων!
Το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβληθεί για τους πολιτικούς κρατουμένους αναδεικνύει περίτρανα τον κίβδηλο χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και τη μεροληψία της αστικής δικαιοσύνης, καθώς πειθαρχικό συμβούλιο και εισαγγελία αρνούνται να εφαρμόσουν τους νόμους, οι οποίοι επιτρέπουν την χορήγηση της άδειας. Η αλά κάρτ εφαρμογή των νόμων τους δεν είναι φυσικά τυχαία, αν λάβει κανείς υπόψη τις επιλογές των φυλακισμένων συντρόφων και τις θέσεις μάχης που έχουν πάρει στον διαρκώς εντεινόμενο ταξικό πόλεμο. Στρατεύτηκαν στον αγώνα για την επανάσταση, επιλέγοντας την ένοπλη πάλη για την ανατροπή του ανθρωποκτόνου και αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους του. Θυσίασαν την ηρεμία, τη γαλήνη και πολλές μικρές χαρές της ζωής, προκειμένου να δείξουν το δρόμο για την οικοδόμηση μίας επαναστατικής κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως καταπίεση, φτώχεια και εξαθλίωση. Γιατί οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι ο δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά είναι δύσβατος και αιματοβαμμένος. Γιατί οι επαναστάτες δεν αντιλαμβάνονται τη βία ως φετίχ, αλλά ως μία αναγκαία συνέπεια των ταξικών αντιθέσεων για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Γιατί η βία των εκμμεταλλευόμενων είναι «η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούργια», όπως έγραφε ο Μαρξ.
Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η υπόθεση του Δ.Κουφοντίνα. Ο σύντροφος, μέλος της αντιμπεριαλιστικής κομμουνιστικής ΕΟ 17Ν, δικαιούται άδεια εδώ και επτά χρόνια και το αστικό κράτος του την στερεί. Το σκεπτικό των απορριπτικών αποφάσεων θυμίζει τις δηλώσεις μετανοίας, καθώς ο σύντροφος, παρεμβαίνοντας στα κοινωνικά δρώμενα με το λόγο του, υποστηρίζει ότι η αλλαγή της κοινωνίας δεν θα γίνει μόνο με ειρηνικά, αλλά και με βιαία μέσα. Γι αυτό τον λόγο απορρίπτεται επανειλημμένα η αίτηση χορήγησης άδειας! Όλοι θα θυμούνται, εξάλλου τις ωμές παρεμβάσεις του αμερικάνικου παράγοντα (πρεσβεία των ΗΠΑ) για την απαγόρευση εκδήλωσης με θέμα το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» το 2014 στη Νομική Αθηνών. Στην ίδια σχολή τον Δεκέμβριο του 2016 κυβέρνηση και πρυτανικές αρχές επέβαλαν πραξικοπηματικά lock-out , περικυκλώνοντας την με διμοιρίες των ματ, διότι την ίδια ημέρα ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση, στην οποία θα συμμετείχαν πανεπιστημιακοί, νομικοί, καλλιτέχνες, με θέμα την χορήγηση άδειας στους πολιτικούς κρατουμένους. Μάλιστα, την προηγούμενη μέρα είχε σταλεί στις φυλακές απόρρητο έγγραφο της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, το οποίο απαγόρευε στον Δ. Κουφοντίνα να παρέμβει τηλεφωνικά στην εκδήλωση, απειλώντας τον με την πειθαρχική κύρωση απαγόρευσης υποβολής αίτησης για άδεια για τα επόμενα δύο χρόνια!
ΖΗΤΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Είπαν: Μια λέξη φτάνει να κερδίσετε τη λευτεριά.
Μια λέξη μόνο. Όλη η ζωή σας κρέμεται από αυτή τη λέξη.
Τη λέξη δεν την είπανε. Στη φυλακή κυλήσανε τα χρόνια τους.
Χρόνια και χρόνια. Μια ολάκερη ζωή.
Χωρίς να νιώσουνε της μοναξιάς την άβυσσο.
Περήφανοι που χτίζανε την ευτυχία του κόσμου
με αυτήν τη λέξη που δεν είπανε.
Θ. Κωσταβάρας
Για τους παλιούς κομμουνιστές η αποφυλάκιση από τα αστικά μπουντρούμια και τις εξορίες ήταν μια πολύ απλή και εύκολη υπόθεση. Αρκούσε μονάχα μια υπογραφή, μια αποκήρυξη των “αντεθνικών” ιδεών, μια δήλωση μετάνοιας. Και με αυτόν τον τόσο εύκολο και απλό τρόπο θα γλίτωναν τις φυλακές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, το εκτελεστικό απόσπασμα. Όσοι έκαναν το βήμα προς την αλυσοδεμένη αυτή ελευθερία, κουρασμένοι από τις διώξεις και τα συνεχή βάσανα, παρέμειναν με ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα σε όλη τους τη ζωή, απαξιωμένοι πρώτα απ’ όλα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αρκετοί πέρασαν στην άλλη όχθη, έγιναν βασανιστές των πρώην συντρόφων τους, έχασαν κάθε ανθρώπινη υπόσταση λειτουργώντας ως πωρωμένα ενεργούμενα των διωκτών τους. Υπήρξαν, όμως, και οι χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές που στάθηκαν όρθιες και όρθιοι, κρατώντας ψηλά την κόκκινη σημαία της επανάστασης και της αξιοπρέπειας μέχρι το τέλος. Αυτοί είναι που έμειναν στην επαναστατική ιστορία σαν φωτεινά παραδείγματα, οι “δικοί μας Χριστοί, δικοί μας Άγιοι” που τραγούδησε ο Ρίτσος. Με τις δηλώσεις μετάνοιας το αστικό καθεστώς ήθελε να εξαναγκάσει τους πολιτικούς κρατούμενους στην αυτο-απαξίωση και τον αυτο-εξευτελισμό. Πέτυχε ακριβώς το αντίθετο…
Το ίδιο επιδιώκει και το σημερινό αστικό καθεστώς της “κυβερνώσας αριστεράς”. Το καθεστώς που με το ακροδεξιό του δεκανίκι στέκεται άξιος υπηρέτης του ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών πατρώνων του. Σήμερα, οι σύγχρονοι δωσίλογοι τραπεζοτσολιάδες ζητάνε δηλώσεις μετανοίας από τους πολιτικούς κρατούμενους, επιδιώκοντας την ηθική απαξίωση όσων σήκωσαν το ανάστημά τους και τα όπλα τους ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Ζητάνε από τον κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα και τον αναρχικό Κώστα Γουρνά να ανταλλάξουν το δικαίωμα της άδειας με τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, με τη καταδίκη της επαναστατικής τους δράσης, με την καταδίκη ολόκληρης της επαναστατικής ιστορίας. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Γιατί από τα βάθη της ιστορίας αυτού του τόπου έρχεται η μακρινή ηχώ των χιλιάδων αγωνιστών που στάθηκαν αλύγιστοι στα βασανιστήρια, στις φυλακές, στις εξορίες. Ακούγονται ακόμα στεντόρεια τα τελευταία λόγια των αγωνιστών που στάθηκαν ηρωικά μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, ζητωκραυγάζοντας την ελπίδα για πανανθρώπινη λευτεριά, λίγο πριν ποτίσουν με το αίμα τους τα χώματα αυτού του τόπου. Ακούγεται ακόμα ο Νίκος Μπελογιάννης, πριν εκτελεστεί στο Γουδή, να συμπυκνώνει σε λίγες μονάχα λέξεις ολόκληρο το νόημα του αγώνα: «Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».
Πάνω σε αυτά τα χνάρια πατάνε οι αγώνες του σήμερα. Και την ιστορία μας δεν θα την προδώσουμε! Θα κρατήσουμε ψηλά τις μαύρες και τις κόκκινες σημαίες της Κοινωνικής Επανάστασης και μαζί με τους πολιτικούς κρατούμενους θα βροντοφωνάξουμε στην αριστερά του κεφαλαίου και τα ακροδεξιά της δεκανίκια, που μανιωδώς υπογράφουν μνημόνια υποταγής: Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια! Εμείς την αξιοπρέπειά μας δεν την ξεπουλάμε, δηλώσεις μετανοίας δεν υπογράφουμε!
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)