Να μην αφήσουμε τα χημικά της αστυνομίας
και το ναρκεμπόριο της μαφίας να μας δηλητηριάσουν
Στα Εξάρχεια σήμερα δοκιμάζονται για μια ακόμη φορά οι αντοχές του κόσμου του Aγώνα. Η κατασταλτική πίεση των τελευταίων εβδομάδων φέρει τα χαρακτηριστικά μιας ολομέτωπης αντιπαράθεσης. Ο διακηρυγμένος ρεβανσισμός –με τη μετεμφυλιακή ρητορική- της πρόσφατα εκλεγμένης νεοφιλελεύθερης-ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ, απέναντι στις δομές και τους ανθρώπους του κινήματος, δεν περιορίζεται εκεί αλλά διαπερνά σαν οδοστρωτήρας όλο το ελευθεριακό πνεύμα και τις διαφορετικότητες που συνυπάρχουν και βρίσκουν –εδώ και δεκαετίες- καταφύγιο σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα γης.
Τα Εξάρχεια παρά τις εκρηκτικές αντιθέσεις που φέρουν στο εσωτερικό τους παραμένουν η «πατρίδα» όλων εκείνων που ασφυκτιούν μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο της ανισότητας και της αδικίας. Η «πατρίδα» εκείνων που δεν έχουνε πατρίδα. Ένα διαχρονικό πεδίο αντίστασης απέναντι σε όλες τις μορφές επιβολής του αυταρχισμού, της καταστολής και της ωμής βίας που το σύστημα προσφέρει αφειδώς. Από την περίοδο της Κατοχής και τα Δεκεμβριανά, στην εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73 και τους αγώνες ενάντια στην αστυνομοκρατία και την κρατική καταστολή στις δεκαετίες που ακολούθησαν και από τις αντιστάσεις ενάντια στην “ανάπλαση” -ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90- ως την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τους αγώνες των τελευταίων χρόνων ενάντια στο ναρκεμπόριο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Μια γειτονιά ποτισμένη με το αίμα των δικών μας νεκρών, όσων πήραν θέση στον κοινωνικό ανταγωνισμό, τον κοινωνικό πόλεμο, τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια και θα συνεχίζεται μέχρι να πάψουν να υφίστανται τάξεις.
Η εισβολή των δυνάμεων καταστολής στα Εξάρχεια και η στρατιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου αποτελεί για την ακροδεξιά κυβέρνηση την υλική αποτύπωση της επιβολής της αστικής ιδεολογίας πάνω στα σώματα και τις ζωές εκείνων που περισσεύουν από τα «αναπτυξιακά» σχέδια και τα business plan του διεθνούς Κεφαλαίου και της «ελεύθερης» αγοράς. Αποτελεί μια επίθεση με σαφώς προσδιορισμένα ταξικά συμφραζόμενα αφού στο στόχαστρο βρίσκονται ανήλικα παιδιά, πρόσφυγες, εξαθλιωμένοι και φτωχοδιάβολοι.
Οι εικόνες κουκουλοφόρων ανδρών της αστυνομίας με τα αυτόματα στα χέρια να περισυλλέγουν προσφυγόπουλα σαν τρόπαια από τις καταλήψεις και να τα φορτώνουν στις αστυνομικές κλούβες κάνουν το γύρο του κόσμου αποτελώντας εικόνες ντροπής. Αποτελούν συνέχεια -μέσα στην Ευρώπη-Φρούριο- του ίδιου πολέμου που μαίνεται με πολεμικές αποστολές ή “ειρηνευτικές” επιχειρήσεις σε κάθε γωνιά του κόσμου: στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμένη το Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Δικαιολογημένα οι αντιδράσεις φουντώνουν στο δημόσιο διάλογο όταν αντί για «σκληρούς ποινικούς που βρίσκουν καταφύγιο» στα Εξάρχεια, αντί για «κατασχέσεις μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών και όπλων», αντί για «συλλήψεις βιαστών, διακινητών προσφύγων και αντιεξουσιαστών που διαπλέκονται με ναρκέμπορους», ξεδιπλώνεται στις τηλεοπτικές οθόνες η καπιταλιστική δυστοπία του προσφυγικού ζητήματος και η εγκληματοποίηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Η παρουσίαση της γειτονιάς των Εξαρχείων ως μια μεγάλη εστία ανομίας, ως μια μεγάλη εγκληματική οργάνωση που πρέπει να εξαρθρωθεί, αποτέλεσε -προεκλογικά για την ακροδεξιά- το βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο για να ανελιχθεί εκλογικά στην εξουσία. Αποτέλεσε το όχημα άντλησης κοινωνικής νομιμοποίησης για μια συντριπτική αστυνομική επέμβαση.
Ήδη με την αποφυλάκιση Κορκονέα το δικαστικό σώμα φρόντισε προκαταβολικά να στείλει το δικό του μήνυμα στους ένοπλους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Μια απόφαση που στέλνει μήνυμα ασυλίας και νομικής προστασίας στους κρατικούς μηχανισμούς, προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για την επερχόμενη κατασταλτική επίθεση που επακολούθησε της απόφασης.
Τα Εξάρχεια αποτελούν μια γειτονιά μπολιασμένη με τα αδιέξοδα και τις εκρηκτικές αντιθέσεις που παράγει το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι απελάσεις προσφύγων και μεταναστών, οι «σκούπες» στο σωρό στην πλατεία Εξαρχείων, οι σεξιστικές παρενοχλήσεις και οι ξυλοδαρμοί αστέγων και ομοφυλόφιλων από άνδρες των ΜΑΤ, οι επιθέσεις σε κοινωνικά κέντρα αγώνα και η μετατροπή της γειτονιάς σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη επιβολής και ελέγχου, όχι απλώς δεν δίνουν λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα αλλά δημιουργούν μια οριακή συνθήκη περικύκλωσης που φέρει τα χαρακτηριστικά ενός προσχεδιασμένου ρατσιστικού πογκρόμ με απρόβλεπτες συνέπειες και χαρακτηριστικά «συλλογικής ευθύνης».
Την ίδια στιγμή, η μαφία συνεχίζει ανενόχλητη να διοχετεύει την πραγμάτεια της στην πλατεία Εξαρχείων και να αυξάνει την κερδοφορία της ενώ οι έμποροι που δραστηριοποιούνται για λογαριασμό της συνεχίζουν να επιτίθονται μέσω της ένοπλης επιβολής των αντικοινωνικών και αντικινηματικών τους πρακτικών, με τελευταία παραδείγματα την επίθεση ναρκέμπορου με μαχαίρι εναντίον συντρόφων έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου και τις πρόσφατες επιθέσεις ναρκέμπορων σε συντρόφους στη Θεσσαλονίκη.
Η εγκαθίδρυση των ναρκέμπορων στην γειτονία -ως τμήμα ενός αντί-εξεγερσιακού σχεδίου που εφαρμόστηκε σταδιακά μετά την εξέγερση του 2008- εξασφάλισε στην αστυνομία και σε κρατικούς υπαλλήλους όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από σχέσεις διαπλοκής και υλικές απολαβές, το ουσιαστικό «αδυνάτισμα» του αναρχικού κινήματος που παραδοσιακά διατηρούσε την πολιτική πρωτοβουλία κινήσεων στην γειτονία. Η αστυνομία μπορούσε με αυτόν τον τρόπο τόσο να ελέγχει την περιοχή μέσω των πληροφοριοδοτών της όσο και να απονοηματοδοτεί τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονταν σε μια γειτονία όπου πλέον τον έλεγχο τον είχε η μαφία. Η ειρηνική συνύπαρξη με την μαφία αποτέλεσε εξαρχής μια αβίωτη κατάσταση για τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος αφού η υποταγή τους σε αυτή αποτελεί ιστορικά και νομοτελειακά απαράβατο κανόνα συναινετικής συνύπαρξης.
Η ηγεμονία του «παράνομου» κεφαλαίου της μαφίας στη γειτονιά και η μετατροπή της περιοχής σε μια τσιμεντένια ζούγκλα που οι νόμοι διέπονται από τον νόμο του ισχυρότερου είναι λογικό ότι διαμόρφωσε μια συνθήκη μέσα στην οποία τα πιο «ευάλωτα» υποκείμενα ήταν εκτεθειμένα και έρμαια στις ορέξεις και τις συμπεριφορές των ισχυρότερων. Οι ομοφοβικές και σεξιστικές επιθέσεις, οι κλοπές και οι ληστείες περαστικών, οι επιθέσεις κατά γυναικών ακόμα και οι βιασμοί που συνέβησαν -μέσα σε ένα νοσηρό πλέον περιβάλλον- διαμόρφωσαν μια ζοφερή πραγματικότητα που συντηρητικοποίησε αναπόφευκτα τα προοδευτικά αντανακλαστικά της γειτονιάς και γέμισε με φόβο και βουβή οργή τους κατοίκους της. Η σταδιακή μετατροπή των Εξαρχείων από μια ελευθεριακή, φιλόξενη και ανοιχτή στη διαφορετικότητα γειτονιά σε μια αποξενωμένη και τρομαγμένη συνοικία, με κλειδαμπαρωμένες και σφραγισμένες τις πόρτες των πολυκατοικιών και με τον φόβο να κυριαρχεί διάχυτος στην ατμόσφαιρα, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ίσως ήττα –από το 2008 κι έπειτα- για το αναρχικό και το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα Αυτή η μετατόπιση αποτέλεσε για το Κράτος την μεγαλύτερη νίκη απέναντι στο κίνημα αφού ουσιαστικά ανέτρεψε με τον πιο βρώμικο και ύπουλο τρόπο τους συσχετισμούς που επέτρεπαν στη γειτονιά να εξασφαλίζει και στο κίνημα να περιφρουρεί, με τη δυναμική και την παρουσία του, τους προοδευτικούς συσχετισμούς που αναπτύσσονταν στη γειτονιά απέναντι σε κανιβαλικές νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Οι κινητοποιήσεις ενάντια στις μαφίες, από σημαντικά τμήματα του κινήματος, στην περιοχή των Εξαρχείων συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα με την ταυτόχρονη διαστρέβλωση και συκοφάντηση τους από τους δημοσιογράφους που παρουσίαζουν τις κινητοποιήσεις ως «συγκρούσεις για το μοίρασμα της πίττας στην περιοχή». Ως επαγγελματίες ψεύτες, οι δημοσιογράφοι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- κατάφεραν να χειραγωγήσουν ένα μέρος της «κοινής γνώμης» παρουσιάζοντας τις -ακόμα και αιματηρές- μάχες του κινήματος με τη μαφία ως «ύποπτες» και «σκοτεινές» υποθέσεις που συμβαίνουν σε κάποιο απομακρυσμένο κρατίδιο-άβατο για την αστυνομία.
Με αυτόν τον τρόπο, το Κράτος επιχειρεί διαρκώς να απονοηματοδοτεί τόσο το συγκρουσιακό περιεχόμενο των κινητοποιήσεων όσο και τους ίδιους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες σαν «σκοτεινές» φιγούρες, παρουσιάζοντας τους ως «διαπλεκόμενους» και «ιδιοτελείς». Απογυμνώνοντας έτσι το πηγαίο ενδιαφέρον για τη γειτονιά, τις ανησυχίες για την εξέλιξη του αγώνα και την ανιδιοτελή συνεισφορά στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση .
Οι στοχοποιήσεις και οι επιθέσεις κατά αγωνιστών από τους ναρκέμπορους ήταν απλώς η συνέχιση της επεκτατικής πολιτικής του κράτους στα Εξάρχεια με άλλους τρόπους και άλλα μέσα από αυτά της αστυνομίας. Έτσι λοιπόν οι -πλέον σχεδόν- καθημερινές επιχειρήσεις-φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ στα Εξάρχεια, δήθεν για την πάταξη του ναρκεμπορίου, εκτός από καθαρά σαθρές και επικοινωνιακές αποτελούν επιχειρήσεις υποτίμησης της μνήμης και της νοημοσύνης της κοινωνίας. Αφού η γιγάντωση των ναρκομαφιών, η μετατροπή της πλατείας στη μεγαλύτερη ναρκοπιάτσα του κέντρου της Αθήνας και το στρίμωγμα κάθε λογής αντικοινωνικών συμμοριών στην περιοχή αποτέλεσαν ένα κρατικό-καπιταλιστικό σχέδιο.
Οι συλλήψεις μικροπαραβατών και εξαθλιωμένων (κυρίως χρηστών) στην πλατεία που βαφτίζονται ως «ναρκέμποροι» επιχειρούν να διαμορφώσουν μια ψευδή -τηλεοπτική- πραγματικότητα όταν την ίδια στιγμή οι πραγματικοί ναρκέμποροι συνεχίζουν καθημερινά τον ανεφοδιασμό της πλατείας με ποσότητες ναρκωτικών και οι έμποροι-τσιράκια παραμένουν αμετακίνητοι και αλλάζουν βάρδιες στα πόστα τους.
Τα καθήκοντα που ορίζονται μέσα στο νέο περιβάλλον είναι σαφώς πιο αναβαθμισμένα και ίσως πιο επιτακτικά από ποτέ. Η διπλή κατοχή της γειτονιάς τόσο από τις ναρκομαφίες όσο και από τις δυνάμεις καταστολής διαμορφώνει ένα εκρηκτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο το κίνημα καλείται να δώσει τις απαντήσεις του. Η επανοικειοποίηση της γειτονιάς των Εξαρχείων από τις κινηματικές δυνάμεις και τους κατοίκους της και το διπλό καθήκον της εκδίωξης των μπάτσων και των μαφιόζων απαιτεί την ενεργοποίηση των πολύμορφων χαρακτηριστικών του κινήματος. Οι μαζικές διαδηλώσεις, οι στοχευμένες επιθετικές δράσεις, οι μαζικές αφισσοκολλήσεις, η περιφρούρηση και η επανακατάληψη χώρων αντίστασης και αγώνα, οι επιθέσεις σε μαφιόζους αποτελούν σημεία συνάντησης της αγωνιζόμενης νεολαίας με τη γειτονιά των Εξαρχείων.
Όμως, ο αγώνας για τα Εξάρχεια -για να πετύχει τους σκοπούς του- χρειάζεται να πλαισιωθεί από αγωνιστές και συλλογικότητες που συμμετέχουν και σε άλλα μετερίζια του κοινωνικού ανταγωνισμού και να συνδεθεί με τους υπόλοιπους αγώνες που υπάρχουν ή πρόκειται να ξεπηδήσουν το επόμενο διάστημα. Μόνο έτσι, τα Εξάρχεια θα ανακτήσουν ξανά το πραγματικά κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο τους και θα αποτελέσουν ένα -εκ νέου- σημείο ριζοσπαστικής αναφοράς, πολιτικοποίησης και έμπνευσης για τη νεολαία και το χειμαζόμενο λαό.
Μόνο αν συνδεθούν οι κινητοποιήσεις στη γειτονιά των Εξαρχείων με τους φοιτητικούς αγώνες ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Μόνο αν συνδεθούν με τους περιβαλλοντικούς-αντικαπιταλιστικούς αγώνες που αποτελούν την μοναδική σανίδα σωτηρίας για τον πλανήτη απέναντι στην αδηφάγα καπιταλιστική μηχανή του κεφαλαίου. Μόνο αν συνδεθούν με το μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα, στήνοντας αναχώματα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που σκορπά το θάνατο, την εξαθλίωση, την προσφυγιά.
Μόνο τότε θα μπορέσουν να αποτελέσουν ξανά τα Εξάρχεια σημείο αναφοράς των καταπιεσμένων. Αν καταφέρουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της τάξης τους και να πλαισιώσουν τις εργατικές και αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις που θα ξεσπάσουν το προσεχές διάστημα. Αν καταφέρουν να συνδεθούν με τις κινητοποιήσεις και τα δίκαια αιτήματα των πολιτικών κρατούμενων και των φυλακισμένων αγωνιστών που θα είναι οι επόμενοι στόχοι της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Αν επιχειρήσουν οι κινητοποιήσεις στα Εξάρχεια -ενάντια στην κρατική καταστολή και την μετατροπή της γειτονιάς σε καπιταλιστικό-τουριστικό φιλέτο για ντόπιους και ξένους επενδυτές- να αποτελέσουν ανάχωμα στα ευρύτερα «αναπτυξιακά» σχέδια των καπιταλιστών που περιλαμβάνουν την μετατροπή των δημοσίων χώρων σε εργοτάξια κακοπληρωμένης εργασίας με το αισθητικό και πολιτισμικό αίσχος της ανέγερσης καζίνο και ουρανοξυστών να αποτελεί το business plan τους.
Γιατί για το Κράτος τα κατεχόμενα Εξάρχεια αποτελούν την εισβολή στην προοπτική της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης. Αποτελούν τη σκόνη που λερώνει τις αστραφτερές βιτρίνες των πολυεθνικών και την ουτοπία ενός κόσμου χωρίς σύνορα, εκμετάλλευση και πολέμους.
Κάτω τα ξερά σας από τα Εξάρχεια και τον κόσμο του Αγώνα
Διαδήλωση Σάββατο 14/9 Προπύλαια 12:00
Tαξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2019
