Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

Η γη μοιράζεται με το ντουφέκι. Μην περιμένεις, χωριάτη λασπωμένε

το φως το αληθινό απ’ τον ίδρωτά σου, μπροστά σου ο ουρανός να γονατίσει.

Πάμπλο Νερούδα, Κάντο Xενεράλ

Όλα ξεκίνησαν στις 18 του Οκτώβρη, μετά την αναγγελία της κυβέρνησης Πινιέρα για αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ του Σαντιάγο κατά 4%. Σίγουρα, όμως, οι λόγοι του μαζικού λαϊκού αυτού ξεσηκωμού βρίσκονται βαθύτερα στην ιστορία της Χιλής. Στη χώρα πρότυπο ταχείας καπιταλιστικής ανάπτυξης και διαχρονικής «σταθερότητας», στην «οικονομική όαση» της λατινικής Αμερικής, είναι προφανές πως η ολιγαρχία έχει στήσει μακρύ και βαρύ χορό στις πλάτες του λαού, εδώ και δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της χούντας Πινοσέτ , τα ακραία νεοφιλελεύθερα πειράματα των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων της «Σχολής του Σικάγο» καταλήγουν στα τωρινά αποτελέσματα του «οικονομικού αυτού θαύματος».

Η Χιλή ενώ θεωρείται ως μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στην Λατινική Αμερική, με πολύ μεγαλύτερo κατά κεφαλήν εισόδημα από τις άλλες χώρες, ωστόσο διαθέτει τον υψηλότερο δείκτη ανισοτήτων ανάμεσα στα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ. Από τη μία ελεγχόμενες, περιφραγμένες, ιδιωτικές ζώνες με ουρανοξύστες και βίλες και από την άλλη εργατικές κατοικίες-ερείπια, χαμόσπιτα, ανασφάλεια και αγώνας για την καθημερινή επιβίωση, αγώνας για τα αυτονόητα. Η εισοδηματική ανισότητα να ξεπερνάει κατά 65% τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ. Η ανεργία φτάνει το 30%, το νερό και οι αυτοκινητόδρομοι, η υγεία και η παιδεία, οι ασφάλειες και οι συντάξεις είναι ως επί το πλείστον ιδιωτικά «αγαθά». Έξι ασφαλιστικά μονοπώλια τα διαχειρίζονται (AFP) .Η βασική πλουτοπαραγωγική πηγή της Χιλής, οι εξορύξεις χαλκού, γίνονται από την εταιρία Codelco και φυσικά ξένους επενδυτές. Η καπιταλιστική ανάπτυξη και ο οξυμένος ανταγωνισμός στην περιοχή έχει επιφέρει μία άνευ προηγουμένου λεηλασία της γης της Χιλής, με το μέλλον για τους μη προνομιούχους Χιλιανούς να διαφαίνεται ιδιαίτερα δυστοπικό.

Η Χιλή εδώ και δεκαετίες είναι το τσιφλίκι μιας δράκας κεφαλαιοκρατών. Εμπόρων, τραπεζιτών, βιομηχάνων, επενδυτών, μεγαλοϊδιοκτητών εφημερίδων και καναλιών, με εξέχουσα προσωπικότητα τον πρόεδρό της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα. Ο Πινιέρα έχει περιουσία ύψους 2,8 δισ. δολάρια και ανήκει στους πλουσιότερους ανθρώπους της γης, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes. Ο αδερφός του, Χοσέ Πινιέρα, κατά τη θητεία του ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης του φασιστικού καθεστώτος, με εντολή του ΔΝΤ κατήργησε τη δημόσια ασφάλιση, εξαιρώντας, φυσικά, τα σώματα ασφαλείας!

Την ανεξέλεγκτη κοινωνική κραυγή που εκφράστηκε στην 18η του Οκτώβρη, ακολούθησαν οι πολεμικές δηλώσεις και οι βίαιες εχθροπραξίες των καραμπινιέρων και του στρατού κατά των διαδηλωτών, αναδεικνύοντας πως το σημερινό καθεστώς είναι φυσική συνέχεια της Πινοσετικής χούντας. Σε συνέχεια της φασιστικής αυτής παράδοσης, η κυβέρνηση Πινιέρα είναι υπεύθηνη για δεκάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίσμούς και συλλήψεις, βιασμούς, βασανισμούς και εξαφανίσεις διαδηλωτών.

Η αντίσταση όμως του χιλιανού λαού τράβηξε πολύ ψηλά για να χαμηλώσει, ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτυ του Σαντιάγο, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, εκτελέσθηκε, φυλακίστηκε, βιάστηκε, βασανίστηκε, μα κράτησε τα οδοφράγματα, έσπασε τη σιωπή με τραγούδια και χορούς, συνέχισε τις συγκρούσεις, κατέβηκε σε απεργίες. Ο χιλιανός λαός μας έδειξε πως, ξέρει να παίρνει τη σκυτάλη του ανυποχώρητου αγώνα και της ταξικής πάλης, πώς τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο χιλιανός λαός δηλώνει, «δεν πρόκειται για τα 30 πέσος, αλλά για τα τελευταία 30 χρόνια», φωνάζει και γράφει «μέχρι η αξιοπρέπεια να γίνει συνήθεια», «όταν η τυραννία είναι νόμος, η επανάσταση είναι διαταγή», «είμαστε η φωνή αυτών που δεν μπορούν να φωνάξουν». Τραγουδά «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» (El pueblo unido jamás será vencido) και το «δικαίωμα να ζουν ειρηνικά» (El derecho de vivir en paz), στη μεγαλύτερη πορεία που γνώρισε η Χιλή από τη δεκαετία του 90 (1,2 εκατομμύρια κόσμου). Εκατοντάδες κιθαρίστες παίζουν τα τραγούδια του Βίκτορ Χάρα, του ποιητή και τραγουδιστή – σύμβολο που δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο από τους φασίστες του Πινοσέτ, λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973. Ταυτόχρονα, ο Χιλιανός αθλητής Rogers Rogerio, 24 ετών, κέρδισε τη δεύτερη θέση στους αγώνες Ζίου-ζίτσου στο «Open Argentina», στάθηκε στο βάθρο και είπε: «Μας σκοτώνουν, βιάζουν, βασανίζουν, όπως ακριβώς στη δικτατορία», «Κίνητρο μου ήταν να αγωνιστώ στο ύψος του αγώνα που οι άνθρωποι δίνουν στους δρόμους της Χιλής».

Από τις πρώτες κιόλας μέρες, λοιπόν, οι συγκρούσεις στο κέντρο του Σαντιάγο ανέστειλαν σχεδόν ολοκληρωτικά τη λειτουργία της πόλης, με τη νεολαία να είναι στην πρώτη γράμμη. Έπειτα, ακολούθησε η ευρεία συσπείρωση 115 συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων, που ονομάστηκε «Κοινωνική Ενότητα» (Unidad Social) και περιλαμβάνει την Ενωτική Συνομοσπονδία Εργατών Χιλής (CUT), τις Ομοσπονδίες Εργαζομένων στη Μεταλλευτική Βιομηχανία, στις Κατασκευές, στα Λιμάνια, στην Υγεία, τις Συνταξιουχικές Ενώσεις, τις Ενώσεις Καθηγητών και Πανεπιστημιακών, τις Ενώσεις Φοιτητών και Μαθητών, το Συνδικάτο Καλλιτεχνών, και άλλες οργανώσεις. Οι διαδηλωτές απαιτούν συνταγματική αναθεώρηση, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιοσύνη, ελάχιστο μισθό και σύνταξη 500.000 πέσος, δικαίωμα στην απεργία, την υγεία, την παιδεία και τη στέγαση, δημόσιες μεταφορές και μείωση του ωραρίου εργασίας.

Η εξεγερμένη Χιλή συνεχίζει να αγωνίζεται και να απαιτεί οικοδομώντας σιγά σιγά τη δική της νίκη. Ο Πινιέρα επέβαλε την παραίτηση 8 βουλευτών και εν τέλει δέχτηκε να κάνει τροποποίηση του Συντάγματος, το οποίο τηρείται από την περίοδο του Πινοσέτ (1973-1990). Ακόμα, πετώντας ψίχουλα, αποφάσισε να αυξήσει τον κατώτερο μισθό στα 350.000 πέσος και τη βασική σύνταξη κατά 20%. Μα η λαϊκή απαίτηση για την παραίτηση του Πινιέρα παραμένει ανικανοποίητη και έτσι ο αγώνας συνεχίζεται.

Οι ρίζες, όμως, της εξέγερσης στη Χιλή είναι πολύ παλιές. Το βάθος τους φτάνει στην αντίσταση στην αμερικανοκίνητη χούντα του Πινοσέτ, όταν ο στρατιωτικός μηχανισμός ανέτρεψε τον εκλεγμένο σοσιαλιστή Πρόεδρο Αλλιέντε και με το «Δόγμα του Σοκ» και υπό την καθοδήγηση της «Σχολής του Σικάγο» επέβαλε τη νεοφιλελευθεροποίηση με το μαστίγιο στις πλάτες του χιλιανού λαού. Αλλά, και μετά την αποκατάσταση της «Δημοκρατίας», η αποχουντοποίηση δεν ήρθε ποτέ, με τις αντιστάσεις να συνεχίζονται από την επαναστατική αριστερά και από το δυναμικό αναρχικό κίνημα, που ολοένα και δυναμώνει τα τελευταία χρόνια. Από το ιθαγενικό κίνημα των Μαπούτσε, που αποτελούν ζωντανό κύτταρο της αντίστασης του χιλιανού λαού. Από τα φοιτητικά, τα μαθητικά και τα εργατικά κινήματα. Και πάνω απ’ όλα, από το κίνημα που προσπαθεί να μην μπει η ταφόπλακα της λήθης για τη χούντα και τους διαδόχους της και συγκρούεται κάθε 11η Σεπτέμβρη με τις δυνάμεις καταστολής. Κι αυτό είναι το εύφορο έδαφος πάνω στο οποίο πατάει η σημερινή μεγαλειώδης εξέγερση.

Ταυτόχρονα, ολόκληρη η Λατινική Αμερική μυρίζει μπαρούτι. Με τον κλοιό του αμερικάνικου εμπάργκο στην Κούβα να σφίγγει ακόμα περισσότερο, με επιτυχημένα ή αποτυχημένα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα σε εξέλιξη (Βενεζουέλα, Βολιβία), αλλά και με τις ισχυρές λαϊκές αντιστάσεις να επεκτείνονται με τεράστιες διαδηλώσεις, απεργίες και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής (Χιλή, Εκουαδόρ, Κολομβία). Στη Βολιβία μετά την «πορτοκαλί επανάσταση» και το στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου Μοράλες ξεσπάσανε αιματηρές συγκρούσεις, με αποκορύφωμα τη σφαγή στο Σενκάτα από δυνάμεις του στρατού σε βάρος υποστηρικτών του Μοράλες με 8 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες ενώ τη μεθεπομένη στην κηδεία των θυμάτων οι μπάτσοι επιτέθηκαν με χημικά χωρίς καμιά πρόκληση, θυμίζοντας με την πρακτική αυτή τα «καυτά χρόνια» στη χώρα των Βάσκων. Ταυτόχρονα, τα ιθαγενικά κινήματα (όπως αυτό των Μαπούτσε) συνεχίζουν να δημιουργούν τεράστιες εστίες αντίστασης στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενώ οι Ζαπατίστικες κοινότητες και τα ένοπλα αντάρτικα (κομμουνιστικής ή αναρχικής αναφοράς) συνεχίζουν να αποτελούν φάρο ελπίδας για τους καταπιεσμένους ολόκληρου του πλανήτη.

Σήμερα είμαστε μπροστά σε μια συντονισμένη επίθεση στη Λατ. Αμερική ενορχηστρωμένη από τις ΗΠΑ και τον Τραμπ που προσπαθεί απεγνωσμένα από τη μία να κρατηθεί στη θέση του (αφού κέντρα συμφερόντων εντός των ΗΠΑ θέλουν να τον ανατρέψουν με όχημα το “Oυκρανικό σκάνδαλο” και κύρια αιτία την πολιτική του στον εμπορικό – οικονομικό πόλεμο με την Κίνα) κι από την άλλη να αφήσει το αποτύπωμά του ως ο πρόεδρος που κράτησε τις ΗΠΑ στον “θρόνο” της παγκόσμιας ηγέτιδας. Η συνολική κατάσταση στην υποήπειρο μοιάζει εφιαλτική. Σύμφωνα με την COPAL (Οικονομική Επιτροπή Λατ. Αμερικής κ Καραϊβικής) ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας έφτασε τα 191εκ. για το 2019 ενώ 26εκ. ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Σε σχέση με το 2014 αυξήθηκαν σε 27εκ. οι φτωχοί της Λατ. Αμερικής και από το 2015 έχουμε συνεχή άνοδο του ποσοστού.

Στην Αργεντινή στις 10 Δεκέμβρη ο Αλμπέρτο Φερνάντες αντικαθιστά τον Μαουρίσιο Μάκρι που άφησε χάος πίσω του εφαρμόζοντας σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική ΔΝΤ και εναρμονιζόμενος πλήρως με τις ΗΠΑ.

Στην Κολομβία, όπου πραγματοποιούνται τεράστιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις, το προωθούμενο “Paquetazo” (το νέο πακέτο μέτρων…) περιλαμβάνει ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα τόσο στο εργασιακό (μείωση έως και 75% του βασικού για τους νέους)όσο και στο συνταξιοδοτικό (συρρίκνωση των συνταξιοδοτικών ταμείων που κοντεύουν να φτάσουν σε μηδενικά αποθέματα και παράλληλα αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης) μαζί με άνοδο τιμών σε βασικά αγαθά, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξοργιστικά προκλητική -μονομερή- αθέτηση της Συμφωνίας μεταξύ κυβέρνησης κι FARC που έφερε 160 δολοφονίες πρώην ανταρτών και 47 δολοφονίες συγγενών τους καθώς και κοντά στις 800 δολοφονίες συνδικαλιστικών ηγετών κι ακτιβιστών για το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, στο «περιθώριο» των μεγάλων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων διεξάγονται σκληρές μάχες μεταξύ των νέων FARC και ομάδων παραστρατιωτικών….

Τα επιτελεία στις ΗΠΑ προετοιμάζουν μεθοδικά μια επέμβαση στη Βενεζουέλα σε συνέχεια της άψογα συντονισμένης επιχείρησης στη Βολιβία όπου χρησιμοποιήθηκαν από πληρωμένοι -κι εκπαιδευμένοι -δολοφόνοι, μέχρι ΜΚΟ με την αρωγή των μέσων κοινωνικής διακτύωσης διασπείροντας ψευδές -χαλκευμένες ειδήσεις περνώντας την προπαγάνδα περί φαλιμέντου του Μοράλες. Ένας υβριδικός πόλεμος που παραπέμπει στις «έγχρωμες επαναστάσεις» στην Αν. Ευρώπη. Ταυτόχρονα, ο Τραμπ μίλησε για τρομοκρατία στο Μεξικό αναφερόμενος στα ναρκο- καρτέλ. Σε συνδυασμό με την προεδρία Ομπραδόρ (όπου βρήκε καταφύγιο ως πολιτικός πρόσφυγας ο Μοράλες…) οι συνειρμοί για μια κάποιου τύπου επέμβαση και στο Μεξικό είναι αναπόφευκτοι, πόσο μάλλον όταν ένας πρόεδρος των ΗΠΑ κάνει λόγο για τρομοκρατία. Τα οικονομικά κίνητρα της επίθεσης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σε Βενεζουέλα και Βολιβία είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Ο Μοράλες έχει υπογράψει συμφωνία δις. με την Κίνα για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων λιθίου (το συστατικό για τις μπαταρίες smartphone και για τις μπαταρίες των νέων ηλεκτρονικών αυτοκινήτων που θα είναι και το μέλλον στις μετακινήσεις…) . Η Βολιβία θεωρείται ως η χώρα με το μεγαλύτερο απόθεμα λιθίου ανά τον κόσμο, ενώ η Βενεζουέλα είναι το πλουσιότερο κράτος στον κόσμο αναφορικά με τις πηγές ενέργειας. Πρώτο σε πετρέλαιο και θόριο (βασικό συστατικό για την πυρηνική ενέργεια…) άλλα κι άλλα ορυκτά (είναι δεύτερη σε φυσικό αέριο, δεύτερη σε ουράνιο, πρώτη σε χρυσό, δεύτερη σε κολτάνιο/τανταλίτη -βασικό συστατικό των φορητών ηλεκτρονικών υπολογιστών, κινητών, GPS κ.λ.π- και τέλος δεύτερη σε ροή γλυκού νερού).

Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, αλλά ότι τα επίδικα της αντιιμπεριαλιστικής και οργανωμένης ταξικής αντεπίθεσης, που θα δώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στους αγώνες της εποχής μας, διατηρούν το διαχρονικό τους χαρακτήρα. Όταν ο λαϊκός παράγοντας μπαίνει στο προσκήνιο της Ιστορίας, οι από πάνω θα χρησιμοποιήσουν κάθε αυταρχικό και αντιδραστικό μέσο, για να καθυποτάξουν τους από τα κάτω. Γιατί, όταν οι λαοί έχουν δίκιο, ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα θα νικήσουν. Ξέρουν ότι η ιστορία θα τους δικαιώσει, ανοίγοντας τον δρόμο για την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού και την κοινωνική απελευθέρωση. Γιατί, όπως έγραψε ο υποδιοικητής Marcos των Zapatistas για τον Miguel Enriquez Spinoza (Μιγκέλ Ενρίκεζ),στέλεχος του Κινήματος Επαναστατικής Αριστεράς (MIR), μία θρυλική φυσιογνωμία του χιλιανού και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ένοπλης σύγκρουσης με τις στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος Πίνοσέτ σε μια λαϊκή συνοικία του Σαντιάγκο:

«Ίσως αυτοί που πήραν τα όπλα, όπως ο Μιγκέλ, για να πουν “όχι”, στην πραγματικότητα έλεγαν “ναι” σε ένα αύριο που τότε έμοιαζε μακρινό. Ίσως αυτοί που έβαλαν φωτιά στα λόγια τους, όπως ο Μιγκέλ, δεν το έκαναν για να πυροδοτήσουν το θάνατο, αλλά για να φωτίσουν τη ζωή. Ίσως αυτοί που, όπως ο Μιγκέλ, σκέφτηκαν και πυροβόλησαν, δεν το έκαναν για να έχουν μια θέση στο μουσείο της επαναστατικής νοσταλγίας, αλλά για να έχουν όλοι οι λαοί μια θέση στον κόσμο».

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΝΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Στις 26 Αυγούστου ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλλαν στα Εξάρχεια και εγκαταστάθηκαν μόνιμα ως στρατός κατοχής. Καθημερινά, δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ παρελαύνουν στους δρόμους, ακροβολίζονται στις γωνίες, κάθονται στις εισόδους των πολυκατοικιών επιχειρώντας να διαχύσουν το φόβο και την τρομοκρατία στη γειτονιά. Όλοι όσοι ζουν, εργάζονται, αγωνίζονται, ή αποτελούν θαμώνες των Εξαρχείων κινούνται εντός ενός ασφυκτικού αστυνομικού κλοιού και υπό τον διαρκή έλεγχο και επιτήρηση από εκατοντάδες ένστολους και πάνοπλους κρατικούς φρουρούς, οι οποίοι επιπλέον παρενοχλούν τους κατοίκους, εκτοξεύουν σεξιστικές απειλές σε γυναίκες και ομοφυλόφιλους, φωνάζουν ναζιστικά συνθήματα σε πρόσφυγες και μετανάστες, κάνουν επίδειξη ισχύος στους νεολαίους και τις νεολαίες.

Από τότε μέχρι σήμερα, το κράτος έχει εκκενώσει καταλήψεις αγώνα, αυτοοργανωμένες δομές στέγης προσφύγων και μεταναστών, έχει πνίξει με χημικά δομές αντίστασης, έχει απομακρύνει δια της βίας από την περιοχή εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, γυναίκες, άντρες και παιδιά και τους έχει φυλακίσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 14 Σεπτέμβρη, μετά τη λήξη της πορείας, διμοιρίες των ΜΑΤ επιτέθηκαν με αγριότητα σε διαδηλωτές/τριες, στις 7 Νοέμβρη, σε μία επιχείρηση επίδειξης αστυνομικής δύναμης και εκδικητικότητας, τεράστιος αριθμός μπάτσων εξαπέλυσε πλήθος επιθέσεων στην περιοχή με αποκορύφωμα την περικύκλωση του καφενείου στην πλατεία, την ομηρία των εργαζομένων και των θαμώνων του και τη σύλληψη, ξυλοδαρμό και βασανισμό του συντρόφου Λάμπρου Γούλα, στις 17 Νοέμβρη μετά τη μαζική διαδήλωση του Πολυτεχνείου, ορδές μπάτσων εφόρμησαν στους δρόμους των Εξαρχείων και άρχισαν να χτυπούν προς πάσα κατεύθυνση περαστικούς, θαμώνες, νεολαίους και νεολαίες, ενώ το αστυνομικό σχέδιο που εφαρμόστηκε εκείνη την ημέρα στην περιοχή (εκατοντάδες αστυνομικές δυνάμεις μέσα και γύρω από τη γειτονιά, μαζικές εξακριβώσεις περαστικών, ελικόπτερα και drones να πετάνε πάνω από την περιοχή για ώρες, απαγόρευση διέλευσης πεζών) ομοίαζε με την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Παράλληλα με την έκφραση της ωμής βίας απέναντι στους αγωνιζόμενους και σε όλους όσοι κινούνται στα Εξάρχεια, έλαβαν και λαμβάνουν χώρα και οι παρακρατικές μέθοδοι της αστυνομίας: τοποθέτηση κοριών σε οχήματα συντρόφων, αυτοκίνητα της αντιτρομοκρατικής να παρακολουθούν χώρους αγώνα, όπως τα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης στα Εξάρχεια, ασφαλίτες να απειλούν συντρόφισσες έξω από τα σπίτια τους, κρυφές κάμερες έξω από τα σπίτια αγωνιστών.

Όλα αυτά τα γεγονότα αποτελούν εκφράσεις του κρατικού σχεδιασμού για την καθυπόταξη μίας γειτονιάς με πλούσια ιστορία αντιστάσεων, γειτονιάς σύμβολο σε διεθνές επίπεδο για τους αγώνες που δίνονται ενάντια στην εξουσία, στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Το κράτος και ο κατασταλτικός στρατός του εισέβαλλαν στα Εξάρχεια κάτω από τις ενορχηστρωμένες και υστερικές κραυγές της προπαγάνδας των Μ.Μ.Ε. για την επιβολή επιτέλους του δόγματος «νόμος και τάξη» και με πρόσχημα τις ναρκομαφίες και τη γιγάντωση της ναρκοπιάτσας της πλατείας. Μια συνθήκη που διαμορφώθηκε μεθοδικά από την προηγούμενη πολιτική διαχείριση και υπό την πλήρη εποπτεία των κρατικών μηχανισμών, ώστε να αποτελέσει όχημα για την κοινωνική νομιμοποίηση της συντριπτικής αστυνομικής επέμβασης που ακολούθησε -όπου απέναντι στις ναρκομαφίες δεν έκανε παρά θεαματικού τύπου επιχειρήσεις- και ξεκάθαρα στόχευε στο τσάκισμα των αγωνιστών, την εκδίωξη των προσφύγων και μεταναστών και τη μετατροπής της περιοχής από πεδίο αμφισβήτησης και ορμητήριο αγώνων, σε ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ταυτόχρονα μέσα από την ιδεολογική επίθεση που προωθείται συστηματικά μέσα από τα μιντιακά φερέφωνα του Υπ. Δημοσίας Τάξης, επιχειρείται να εμπεδωθεί κοινωνικά ένα “Καθεστώς Εξαίρεσης” τόσο για τους αναρχικούς και πολλούς άλλους αγωνιστές της βάσης όσο και για τους πρόσφυγες και μετανάστες ώστε να δικαιολογήσει κοινωνικά την αστυνομική βία πάνω τους. Να επεκτείνει εκ νέου τα όρια της δολοφονικής δράσης των σωμάτων ασφαλείας πέρα από εκεί που τέθηκαν με την εξέγερση του Δεκέμβρη.

Όσο όμως κι αν πασχίζουν κράτος και κεφάλαιο να πάψουν τα Εξάρχεια να είναι ένα πεδίο πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών διεργασιών και να επιβάλλουν την «κανονικότητα», θα βρίσκουν απέναντί τους χιλιάδες που θα τα υπερασπιστούν. Γιατί το «κανονικό» που θέλουν να επιβάλλουν είναι η εξατομίκευση, ο κανιβαλισμός, οι ανισότητες, ο έλεγχος και η επιτήρηση. «Κανονικό» γι’ αυτούς σημαίνει καταπίεση, εκμετάλλευση και υποταγή. Οι φωνές που έχουν ακουστεί σε όλο τον κόσμο και δείχνουν την αλληλεγγύη τους στην περιοχή, φανερώνουν ακριβώς τι αποτελεί το έδαφος των Εξαρχείων και γιατί συγκρούεται με τον σάπιο κόσμο της Εξουσίας. Αποτελεί κομμάτι της Ιστορίας των Αγώνων που δόθηκαν, δίνονται και θα δίνονται για την Ελευθερία, την Ισότητα, την Αλληλεγγύη.

Η στοχοποίηση των Εξαρχείων, οι εκκενώσεις των καταλήψεων, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού βάσης και του όπλου της απεργίας, οι συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών αποτελούν κομμάτι τις ευρύτερης κατασταλτικής εκστρατείας που έχει εκκινήσει με νέα ορμή από την 7η Ιουλίου, με την αλλαγή της διακυβέρνησης. Παρ’ όλη την ένταση με την οποία ξεδιπλώνεται, παρά τη βαρβαρότητα, τις απειλές και την τρομοκρατία, πλήθος κόσμου έχει ξαναβγεί στους δρόμους και ορθώνει το ανάστημά του ενάντια στην κατασταλτική εκστρατεία και την αστυνομοκρατία και θέτει τα πρώτα αναχώματα στους νέους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών. Χιλιάδες φοιτητές υπερασπίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο, μαθητές διαδηλώνουν ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, εργαζόμενοι πραγματοποιούν απεργίες ενάντια στο αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο και εργατικές διαδηλώσεις ενάντια στην ποινικοποίηση του όπλου της απεργίας. Ενώ στην περιοχή των Εξαρχείων έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις, πορείες ενάντια στην αστυνομική κατοχή και τις κατασταλτικές επιχειρήσεις, ενάντια στις παρενοχλήσεις και τις σεξιστικές επιθέσεις και απειλές από τις διμοιρίες των ΜΑΤ, αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους/τις μετανάστες/στριες, ενάντια στις ναρκομαφίες.

Αναρχικοί/ές, αγωνιστές/στριες, καταληψίες, εργαζόμενοι/ες, νεολαίοι/ες, φοιτητές/τριες, μαθητές/τριες δεν υποτάσσονται στο φόβο, δεν υποχωρούν σε κανενός είδους απειλές και τελεσίγραφα, αγωνίζονται!

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στις καταλήψεις, ενάντια στην κατασταλτική εκστρατεία του κράτους, την αστυνομοκρατία, τις απειλές και τα τελεσίγραφα

ΠΕΜΠΤΗ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ , ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 6 Μ.Μ.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ αντίστασης και μνήμης, έντεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της κοινωνικής εξέγερσης

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, ΑΘΗΝΑ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 6 Μ.Μ.

Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

«Οπότε σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά το ποιος είσαι. Είσαι τοξικόεξαρτημένος και κατέχεις μικροποσότητες ναρκωτικών; Μέσα. Είσαι εφοπλιστής και μεταφέρεις τόνους ναρκωτικών; Έξω. Είσαι ο x άνεργος και χρωστάς λίγα ευρώ στο δημόσιο; Μέσα. Είσαι ο Αριστείδης Φλώρος στέλεχος επιχειρηματικού ομίλου και έχεις υπεξαιρέσει 256 εκατομμύρια ευρώ; Μα φυσικά Έξω. Είσαι αναρχικός και αμφισβητείς το σύστημα; Μέσα. Είσαι μπάτσος και εκτελείς δεκαπεντάχρονους αναρχικούς; Φυσικά Έξω. Είσαι γυναίκα και αντιστέκεται στον βιασμό σου; Μέσα. Είσαι επιχειρηματίας μέγας μαστροπός; Έξω. Και τα αντιπαραδείγματα δεν τελειώνουν.» Χριστόφορος Κορτέσης

Στις 12 Ιουλίου του 2019 δυο αναρχικοί επιχείρησαν να απαλλοτριώσουν εμπορεύματα αξίας 180 ευρώ από το κατάστημα της Leroy Merlin στο Ρέντη. Ήταν μια από τις «κλοπές» που συνηθίζουν να διαπράττουν καθημερινά οι φτωχοί, οι κολασμένοι, οι αποκλεισμένοι, όσοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τους μισθούς πείνας στα εργασιακά κάτεργα, όσοι περιμένουν στις ουρές του ΟΑΕΔ, όσοι δεν έχουν πρόσβαση στις λουσάτες βιτρίνες των καταστημάτων, όσοι ζούνε στο πετσί τους την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για κάποιους, όμως, αυτή δεν ήταν μία από τις χιλιάδες συνηθισμένες «κλοπές» που συμβαίνουν κάθε μέρα. Η πολιτική ταυτότητα των «δραστών» άλλαζε τα πράγματα…

Με ένα κρεσέντο νομικής ταχυδακτυλουργίας η εισαγγελέας Μ. Αγγελούδη μετατρέπει την αρχική κατηγορία της κλοπής σε «ληστρική κλοπή» και ασκεί κακουργηματική δίωξη στους αναρχικούς Χριστόφορο Κορτέση και Θύμιο Ε. Ταυτόχρονα, στοχοποιείται από την εταιρεία ο αναρχικός Γιάννης Α., εργαζόμενος στο κατάστημα, που κατηγορείται ως «άμεσος συνεργός σε ληστρική κλοπή» και μεθοδεύεται (χωρίς επιτυχία) η απόλυσή του, εξ αιτίας της πλούσιας συνδικαλιστικής δραστηριότητάς του και της συμμετοχής του σε εργατικούς και πολιτικούς αγώνες. Διώκονται, επίσης, ακόμη τέσσερις αναρχικοί που έσπευσαν στο κατάστημα να συνδράμουν οικονομικά για να απελευθερωθούν από την ομηρία τους οι Χ.Κ και Θ.Ε.

Στις 13 Ιουλίου ο Χριστόφορος Κορτέσης, μετά από «ανώνυμο τηλεφώνημα» (μέθοδος που χρησιμοποιεί η «αντι»τρομοκρατική), συλλαμβάνεται, ξυλοκοπείται από πάνοπλους μπάτσους -οι οποίοι στήνουν ένα σκηνικό τρομοϋστερίας- και εν τέλει, προφυλακίζεται μετά τη μετατροπή της κατηγορίας σε κακούργημα. Το αιτιολογικό της προφυλάκισης πέρα από τη σαθρότητα που το χαρακτηρίζει, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών για τον ταξικό χαρακτήρα της «δικαιοσύνης»:

«…ενόψει της οικονομικής αδυναμίας του για την αποκομιδή επαρκούς εισοδήματος βιοπορισμού του, προκύπτει δε σκοπός του για πορισμό παράνομου εισοδήματος και ροπή του προς διάπραξη εγκλημάτων κλοπής και ληστείας ως στοιχείο της προσωπικότητάς του…».

Η υπόθεση Leroy Merlin έχει πολλές παραμέτρους που πρέπει να εξεταστούν διαλεκτικά. Μια παράμετρος είναι η ποινικοποίηση της φτώχειας που αποτυπώνεται ξεκάθαρα από το σκεπτικό της προφυλάκισης του Χ. Κορτέση. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο μετά τη σύλληψη, λίγες ημέρες αργότερα, του Γάλλου επιχειρηματία Hugues Mulliez, μέλος της ιδιοκτήτριας φαμίλιας των Leroy Merlin, ο οποίος με το πολυτελές σκάφος του σκότωσε και εγκατέλειψε δυο ανθρώπους κατά τη διάρκεια των διακοπών του στο Πόρτο Χέλι. Ο ευυπόληπτος πλουτοκράτης αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 50.000 ευρώ, κάνοντας σαφές το μήνυμα της αστικής «δικαιοσύνης»: η ζωή δυο ανθρώπων όταν χάνεται από έναν πλούσιο που κάνει το χόμπι του αξίζει λιγότερο από εμπορεύματα αξίας 180 ευρώ…

Μια παράμετρος ακόμα είναι η στοχοποίηση του εργαζόμενου στην εταιρεία Γιάννη Α. Επιδίωξη της εταιρείας ήταν να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να προχωρήσει στην εκδικητική απόλυση του. Αν και δεν τα κατάφερε, το γεγονός είναι ενδεικτικό για το κλίμα τρομοκρατίας που θέλουν να επιβάλουν τα αφεντικά στις επιχειρήσεις τους. Ένα κλίμα που εδραιώνεται και θεσμοποιείται πλέον με το νέο αναπτυξιακό νόμο, o οποίος ουσιαστικά δυσχεραίνει (καθιστώντας πρακτικά απαγορευτική) την κήρυξη απεργιών, ενώ ταυτόχρονα προχωρά στο φακέλωμα των εργαζόμενων με συνδικαλιστική δραστηριότητα.

Ακόμα μια παράμετρος είναι οι συνηθισμένες αστυνομικές και δικαστικές αυθαιρεσίες που αποτυπώνονται στην υπόθεση. Από την -αγαπημένη στην «αντι»τρομοκρατική- μέθοδο του «ανώνυμου τηλεφωνήματος» και τη βίαιη σύλληψη του Χ. Κορτέση, μέχρι την παράλογη τροποποίηση της κατηγορίας και το ακόμα πιο παράλογο σκεπτικό της απόφασης. Είναι ενδεικτικό πως ενώ ο Χ. Κορτέσης συλλαμβάνεται πρώτη φορά για «κλοπή» το σκεπτικό της προφυλάκισης μιλάει για «ροπή προς διάπραξη εγκλημάτων κλοπής και ληστείας ως στοιχείο της προσωπικότητάς του»! Με ένα λογικό άλμα εγκληματοποιείται η «οικονομική αδυναμία για επαρκές εισόδημα», δίνοντας ένα σαφές μήνυμα προς τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα: Είστε όλοι εν δυνάμει εγκληματίες!

Ακόμα μια παράμετρος είναι ο ρόλος της εταιρείας σεκιούριτι OVIT ειδικά σε αυτήν την περίπτωση και ο ρόλος των ανάλογων εταιρειών ευρύτερα. Ένας ρόλος συμπληρωματικός της αστυνομίας στο ασφυκτικό πλέγμα “ασφάλειας και ελέγχου”, που λειτουργεί με σκοπό την περιφρούρηση του πλούτου των αφεντικών.

Επίσης, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την εκδικητικότητα του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Το κράτος δεν διώκει τις ιδέες και την πολιτική δράση γενικά και αόριστα. Βάζει στο στόχαστρό του εκείνες τις ιδέες κι εκείνη την πολιτική δραστηριότητα που μεταμορφώνονται σε συγκεκριμένη υλική δύναμη και αμφισβητούν έμπρακτα το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος ως κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, συνεχίζει να θέτει στην πράξη το ζήτημα της πολιτικής και κοινωνικής αντιβίας απέναντι στο κεφάλαιο, το κράτος, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους φασίστες. Γι αυτό και χτυπιέται με τέτοια λύσσα από το κράτος. Ο Χ. Κορτέσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πολιτικού χώρου και στην περίπτωσή του (όπως και σε άλλες περιπτώσεις) προσωποποιείται αυτή η εκδικητική μανία.

Υπάρχει, όμως, ακόμα κι ένας ειδικός λόγος που βαραίνει ακόμα περισσότερο. Ο Χ. Κορτέσης έχει καταδικαστεί αμετάκλητα ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε τις κατηγορίες που του απέδωσε το 2010 η “αντι”τρομοκρατική, αλλά για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια οργάνωση ένοπλης πάλης που με τη στοχευμένη πολιτική του δράση δημιούργησε ρήγματα στην εικόνα της υποτιθέμενης κρατικής παντοδυναμίας. Αυτό, φυσικά, δεν το ξεχνά το κράτος και ξεσπά την εκδικητική του μανία σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει εναντίον όσων θεωρεί πως υπήρξαν μέλη της οργάνωσης. Είναι προφανές πως η καταδίκη του Χ. Κορτέση για τον ΕΑ βάρυνε ακόμα περισσότερο ώστε το σημερινό του κατηγορητήριο να διογκωθεί και να προφυλακιστεί.

Μέσα στη συνθήκη της κατασταλτικής εκστρατείας για “την πάταξη της ανομίας” με τις αστυνομικές εισβολές σε πανεπιστήμια, προσφυγικές και πολιτικές καταλήψεις. Με την καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ, το όργιο αστυνομικής βίας, συλλήψεων και προσαγωγών στις 17/11, μετά τη μαζικότατη πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και την καθημερινή αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια. Με τις στοχοποιήσεις και τις παρακολουθήσεις (μέσω συστημάτων γεωεντοπισμού και κρυφών καμερών) συντρόφων και συντροφισσών καθώς και πολιτικών-κοινωνικών χώρων. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την επίθεση εναντίον του φοιτητικού κινήματος. Με τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις του λαού και της αγωνιζόμενης νεολαίας να τίθενται συνολικά στο στόχαστρο. Με το τελεσίγραφο του παρασημοφορημένου από το FBI υπερυπουργού “Νόμου και Τάξης” Μ. Χρυσοχοίδη ενάντια στις καταλήψεις και τον κόσμο του Αγώνα να λήγει στις 6η Δεκέμβρη, ανήμερα της ενδέκατης επετείου της δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ένστολο δολοφόνο Ε. Κορκονέα -που κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος- και της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη γενικευμένου κατασταλτικού πογκρόμ, η Αλληλεγγύη με τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές ήταν, είναι και θα είναι το ισχυρότερο όπλο μας, το αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικού αγώνα για την υπεράσπιση των κοινωνικών και λαϊκών συμφερόντων, για τη διαμόρφωση εκείνων των υποκειμενικών συνθηκών που θα καταστήσουν την επαναστατική προοπτική ορατή και την υπόθεση της ταξικής αντεπίθεσης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, χειροπιαστή και εφικτή.

Γιατί όπως έλεγε πρόσφατα από τις φυλακές Δομοκού ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Δημητράκης, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της συνέλευσης No Pasaran στο Πολυτεχνείο στις 25/10: «Η προοπτική γεννιέται μέσα στην κίνηση του αγώνα και η κοινωνική- ταξική πάλη σύντροφοι και συντρόφισσες δεν είναι μία σύγκρουση που αφορά μία ή δύο γενιές αγωνιστών. Ανήκουμε σε μία αγωνιστική πυρά που στο διάβα της για να παραμείνει ζωντανή, ακόμη και σήμερα, τώρα που μιλάμε, έχοντας διανύσει αιώνες καπιταλισμού και ακόμα περισσότερους ανθρώπινης καταπίεσης, έχει απαιτήσει το αίμα, την αξιοπρέπεια, την ψυχική δύναμη, το μυαλό και τα όνειρα αμέτρητων αγωνιστών και αγωνιστριών ως καύσιμα για να συνεχίσει τη φωτεινή πορεία της στα σκοτάδια της ιστορίας.

Να μη φοβηθούμε τις διώξεις, τις δίκες, τη βαρβαρότητα και τον τρόμο που θα εξαπολύσουν. Να μη φοβηθούμε τις φυλακές τους, όπως τόσοι και τόσες πριν από εμάς δεν φοβήθηκαν. Καμία σπιθαμή στον ιδεολογικό αναχωρητισμό, καμία «εμμονική» οχύρωση γύρω από όσα «αποκλειστικά» ή στενά μας αφορούν, αλλά απεναντίας ανίχνευση των χτύπων αντίστασης της κοινωνίας και συμπόρευση με τους αδύναμους, τους εκμεταλλευόμενους, αυτούς που δεν έχουν γυρίσει την πλάτη στον αγώνα και παλεύουν για περισσότερο ουρανό.

Ας τιμήσουμε αυτή τη μοναδική ζωή που μας δόθηκε με το δίκαιο αυτών που μας κληροδότησαν τη φλόγα, το όραμα για την ανθρώπινη ουτοπία. Ας το κρατήσουμε ζωντανό για εμάς, για τις επόμενες γενιές που κυοφορούνται, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε αυτή τη γη».

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)