«Οπότε σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά το ποιος είσαι. Είσαι τοξικόεξαρτημένος και κατέχεις μικροποσότητες ναρκωτικών; Μέσα. Είσαι εφοπλιστής και μεταφέρεις τόνους ναρκωτικών; Έξω. Είσαι ο x άνεργος και χρωστάς λίγα ευρώ στο δημόσιο; Μέσα. Είσαι ο Αριστείδης Φλώρος στέλεχος επιχειρηματικού ομίλου και έχεις υπεξαιρέσει 256 εκατομμύρια ευρώ; Μα φυσικά Έξω. Είσαι αναρχικός και αμφισβητείς το σύστημα; Μέσα. Είσαι μπάτσος και εκτελείς δεκαπεντάχρονους αναρχικούς; Φυσικά Έξω. Είσαι γυναίκα και αντιστέκεται στον βιασμό σου; Μέσα. Είσαι επιχειρηματίας μέγας μαστροπός; Έξω. Και τα αντιπαραδείγματα δεν τελειώνουν.» Χριστόφορος Κορτέσης
Στις 12 Ιουλίου του 2019 δυο αναρχικοί επιχείρησαν να απαλλοτριώσουν εμπορεύματα αξίας 180 ευρώ από το κατάστημα της Leroy Merlin στο Ρέντη. Ήταν μια από τις «κλοπές» που συνηθίζουν να διαπράττουν καθημερινά οι φτωχοί, οι κολασμένοι, οι αποκλεισμένοι, όσοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τους μισθούς πείνας στα εργασιακά κάτεργα, όσοι περιμένουν στις ουρές του ΟΑΕΔ, όσοι δεν έχουν πρόσβαση στις λουσάτες βιτρίνες των καταστημάτων, όσοι ζούνε στο πετσί τους την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για κάποιους, όμως, αυτή δεν ήταν μία από τις χιλιάδες συνηθισμένες «κλοπές» που συμβαίνουν κάθε μέρα. Η πολιτική ταυτότητα των «δραστών» άλλαζε τα πράγματα…
Με ένα κρεσέντο νομικής ταχυδακτυλουργίας η εισαγγελέας Μ. Αγγελούδη μετατρέπει την αρχική κατηγορία της κλοπής σε «ληστρική κλοπή» και ασκεί κακουργηματική δίωξη στους αναρχικούς Χριστόφορο Κορτέση και Θύμιο Ε. Ταυτόχρονα, στοχοποιείται από την εταιρεία ο αναρχικός Γιάννης Α., εργαζόμενος στο κατάστημα, που κατηγορείται ως «άμεσος συνεργός σε ληστρική κλοπή» και μεθοδεύεται (χωρίς επιτυχία) η απόλυσή του, εξ αιτίας της πλούσιας συνδικαλιστικής δραστηριότητάς του και της συμμετοχής του σε εργατικούς και πολιτικούς αγώνες. Διώκονται, επίσης, ακόμη τέσσερις αναρχικοί που έσπευσαν στο κατάστημα να συνδράμουν οικονομικά για να απελευθερωθούν από την ομηρία τους οι Χ.Κ και Θ.Ε.
Στις 13 Ιουλίου ο Χριστόφορος Κορτέσης, μετά από «ανώνυμο τηλεφώνημα» (μέθοδος που χρησιμοποιεί η «αντι»τρομοκρατική), συλλαμβάνεται, ξυλοκοπείται από πάνοπλους μπάτσους -οι οποίοι στήνουν ένα σκηνικό τρομοϋστερίας- και εν τέλει, προφυλακίζεται μετά τη μετατροπή της κατηγορίας σε κακούργημα. Το αιτιολογικό της προφυλάκισης πέρα από τη σαθρότητα που το χαρακτηρίζει, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών για τον ταξικό χαρακτήρα της «δικαιοσύνης»:
«…ενόψει της οικονομικής αδυναμίας του για την αποκομιδή επαρκούς εισοδήματος βιοπορισμού του, προκύπτει δε σκοπός του για πορισμό παράνομου εισοδήματος και ροπή του προς διάπραξη εγκλημάτων κλοπής και ληστείας ως στοιχείο της προσωπικότητάς του…».
Η υπόθεση Leroy Merlin έχει πολλές παραμέτρους που πρέπει να εξεταστούν διαλεκτικά. Μια παράμετρος είναι η ποινικοποίηση της φτώχειας που αποτυπώνεται ξεκάθαρα από το σκεπτικό της προφυλάκισης του Χ. Κορτέση. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο μετά τη σύλληψη, λίγες ημέρες αργότερα, του Γάλλου επιχειρηματία Hugues Mulliez, μέλος της ιδιοκτήτριας φαμίλιας των Leroy Merlin, ο οποίος με το πολυτελές σκάφος του σκότωσε και εγκατέλειψε δυο ανθρώπους κατά τη διάρκεια των διακοπών του στο Πόρτο Χέλι. Ο ευυπόληπτος πλουτοκράτης αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 50.000 ευρώ, κάνοντας σαφές το μήνυμα της αστικής «δικαιοσύνης»: η ζωή δυο ανθρώπων όταν χάνεται από έναν πλούσιο που κάνει το χόμπι του αξίζει λιγότερο από εμπορεύματα αξίας 180 ευρώ…
Μια παράμετρος ακόμα είναι η στοχοποίηση του εργαζόμενου στην εταιρεία Γιάννη Α. Επιδίωξη της εταιρείας ήταν να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να προχωρήσει στην εκδικητική απόλυση του. Αν και δεν τα κατάφερε, το γεγονός είναι ενδεικτικό για το κλίμα τρομοκρατίας που θέλουν να επιβάλουν τα αφεντικά στις επιχειρήσεις τους. Ένα κλίμα που εδραιώνεται και θεσμοποιείται πλέον με το νέο αναπτυξιακό νόμο, o οποίος ουσιαστικά δυσχεραίνει (καθιστώντας πρακτικά απαγορευτική) την κήρυξη απεργιών, ενώ ταυτόχρονα προχωρά στο φακέλωμα των εργαζόμενων με συνδικαλιστική δραστηριότητα.
Ακόμα μια παράμετρος είναι οι συνηθισμένες αστυνομικές και δικαστικές αυθαιρεσίες που αποτυπώνονται στην υπόθεση. Από την -αγαπημένη στην «αντι»τρομοκρατική- μέθοδο του «ανώνυμου τηλεφωνήματος» και τη βίαιη σύλληψη του Χ. Κορτέση, μέχρι την παράλογη τροποποίηση της κατηγορίας και το ακόμα πιο παράλογο σκεπτικό της απόφασης. Είναι ενδεικτικό πως ενώ ο Χ. Κορτέσης συλλαμβάνεται πρώτη φορά για «κλοπή» το σκεπτικό της προφυλάκισης μιλάει για «ροπή προς διάπραξη εγκλημάτων κλοπής και ληστείας ως στοιχείο της προσωπικότητάς του»! Με ένα λογικό άλμα εγκληματοποιείται η «οικονομική αδυναμία για επαρκές εισόδημα», δίνοντας ένα σαφές μήνυμα προς τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα: Είστε όλοι εν δυνάμει εγκληματίες!
Ακόμα μια παράμετρος είναι ο ρόλος της εταιρείας σεκιούριτι OVIT ειδικά σε αυτήν την περίπτωση και ο ρόλος των ανάλογων εταιρειών ευρύτερα. Ένας ρόλος συμπληρωματικός της αστυνομίας στο ασφυκτικό πλέγμα “ασφάλειας και ελέγχου”, που λειτουργεί με σκοπό την περιφρούρηση του πλούτου των αφεντικών.
Επίσης, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την εκδικητικότητα του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Το κράτος δεν διώκει τις ιδέες και την πολιτική δράση γενικά και αόριστα. Βάζει στο στόχαστρό του εκείνες τις ιδέες κι εκείνη την πολιτική δραστηριότητα που μεταμορφώνονται σε συγκεκριμένη υλική δύναμη και αμφισβητούν έμπρακτα το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος ως κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, συνεχίζει να θέτει στην πράξη το ζήτημα της πολιτικής και κοινωνικής αντιβίας απέναντι στο κεφάλαιο, το κράτος, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους φασίστες. Γι αυτό και χτυπιέται με τέτοια λύσσα από το κράτος. Ο Χ. Κορτέσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πολιτικού χώρου και στην περίπτωσή του (όπως και σε άλλες περιπτώσεις) προσωποποιείται αυτή η εκδικητική μανία.
Υπάρχει, όμως, ακόμα κι ένας ειδικός λόγος που βαραίνει ακόμα περισσότερο. Ο Χ. Κορτέσης έχει καταδικαστεί αμετάκλητα ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε τις κατηγορίες που του απέδωσε το 2010 η “αντι”τρομοκρατική, αλλά για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια οργάνωση ένοπλης πάλης που με τη στοχευμένη πολιτική του δράση δημιούργησε ρήγματα στην εικόνα της υποτιθέμενης κρατικής παντοδυναμίας. Αυτό, φυσικά, δεν το ξεχνά το κράτος και ξεσπά την εκδικητική του μανία σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει εναντίον όσων θεωρεί πως υπήρξαν μέλη της οργάνωσης. Είναι προφανές πως η καταδίκη του Χ. Κορτέση για τον ΕΑ βάρυνε ακόμα περισσότερο ώστε το σημερινό του κατηγορητήριο να διογκωθεί και να προφυλακιστεί.
Μέσα στη συνθήκη της κατασταλτικής εκστρατείας για “την πάταξη της ανομίας” με τις αστυνομικές εισβολές σε πανεπιστήμια, προσφυγικές και πολιτικές καταλήψεις. Με την καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ, το όργιο αστυνομικής βίας, συλλήψεων και προσαγωγών στις 17/11, μετά τη μαζικότατη πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και την καθημερινή αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια. Με τις στοχοποιήσεις και τις παρακολουθήσεις (μέσω συστημάτων γεωεντοπισμού και κρυφών καμερών) συντρόφων και συντροφισσών καθώς και πολιτικών-κοινωνικών χώρων. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την επίθεση εναντίον του φοιτητικού κινήματος. Με τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις του λαού και της αγωνιζόμενης νεολαίας να τίθενται συνολικά στο στόχαστρο. Με το τελεσίγραφο του παρασημοφορημένου από το FBI υπερυπουργού “Νόμου και Τάξης” Μ. Χρυσοχοίδη ενάντια στις καταλήψεις και τον κόσμο του Αγώνα να λήγει στις 6η Δεκέμβρη, ανήμερα της ενδέκατης επετείου της δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ένστολο δολοφόνο Ε. Κορκονέα -που κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος- και της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη γενικευμένου κατασταλτικού πογκρόμ, η Αλληλεγγύη με τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές ήταν, είναι και θα είναι το ισχυρότερο όπλο μας, το αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικού αγώνα για την υπεράσπιση των κοινωνικών και λαϊκών συμφερόντων, για τη διαμόρφωση εκείνων των υποκειμενικών συνθηκών που θα καταστήσουν την επαναστατική προοπτική ορατή και την υπόθεση της ταξικής αντεπίθεσης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, χειροπιαστή και εφικτή.
Γιατί όπως έλεγε πρόσφατα από τις φυλακές Δομοκού ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Δημητράκης, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της συνέλευσης No Pasaran στο Πολυτεχνείο στις 25/10: «Η προοπτική γεννιέται μέσα στην κίνηση του αγώνα και η κοινωνική- ταξική πάλη σύντροφοι και συντρόφισσες δεν είναι μία σύγκρουση που αφορά μία ή δύο γενιές αγωνιστών. Ανήκουμε σε μία αγωνιστική πυρά που στο διάβα της για να παραμείνει ζωντανή, ακόμη και σήμερα, τώρα που μιλάμε, έχοντας διανύσει αιώνες καπιταλισμού και ακόμα περισσότερους ανθρώπινης καταπίεσης, έχει απαιτήσει το αίμα, την αξιοπρέπεια, την ψυχική δύναμη, το μυαλό και τα όνειρα αμέτρητων αγωνιστών και αγωνιστριών ως καύσιμα για να συνεχίσει τη φωτεινή πορεία της στα σκοτάδια της ιστορίας.
Να μη φοβηθούμε τις διώξεις, τις δίκες, τη βαρβαρότητα και τον τρόμο που θα εξαπολύσουν. Να μη φοβηθούμε τις φυλακές τους, όπως τόσοι και τόσες πριν από εμάς δεν φοβήθηκαν. Καμία σπιθαμή στον ιδεολογικό αναχωρητισμό, καμία «εμμονική» οχύρωση γύρω από όσα «αποκλειστικά» ή στενά μας αφορούν, αλλά απεναντίας ανίχνευση των χτύπων αντίστασης της κοινωνίας και συμπόρευση με τους αδύναμους, τους εκμεταλλευόμενους, αυτούς που δεν έχουν γυρίσει την πλάτη στον αγώνα και παλεύουν για περισσότερο ουρανό.
Ας τιμήσουμε αυτή τη μοναδική ζωή που μας δόθηκε με το δίκαιο αυτών που μας κληροδότησαν τη φλόγα, το όραμα για την ανθρώπινη ουτοπία. Ας το κρατήσουμε ζωντανό για εμάς, για τις επόμενες γενιές που κυοφορούνται, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε αυτή τη γη».
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)