Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

Την Κυριακή 10 Ιούνη, συνεχίζοντας τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, προχωράμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις στα καταστήματα της Inditex στις “τουριστικές ζώνες”, τα οποία και θα είναι ανοιχτά στο πλαίσιο του νόμου που προβλέπει άνοιγμα των καταστημάτων κάθε Κυριακή κατά την περίοδο Μάη-Οκτώβρη.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ:

Κυριακή 10/6, 10.30πμ

• Διοικητικά γραφεία Ομίλου Inditex, Αιόλου και Σταδίου, Χαυτεία – Αθήνα
• ZARA Γλυφάδας, Α. Μεταξά 36, πλησίον σταση Τραμ Πλ. Εσπερίδων

Η πρόσφατη σχετική ανακοίνωση του Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Ιούλης 2009, για την έμπρακτη Αλληλεγγύη στο σύντροφο Στέφανο, για τη σωτηρία της Γκιώνας

Η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) στηρίζει το Κάλεσμα του συντρόφου Στέφανου Κόλλια, στη δίκη για την υπόθεση των 4 εμπρηστικών επιθέσεων στο σπίτι του στην Καλοσκοπή Φωκίδας.

Ο σύντροφος Στέφανος βρέθηκε στο στόχαστρο της πολυεθνικής μαφίας των εξορύξεων βοξίτη και των μαντρόσκυλών της -που εδώ και δεκαετίες λυμαίνονται και πληγώνουν ανεπανόρθωτα αυτόν τον πανέμορφο και ιστορικό τόπο– γιατί πήρε θέση, δεν σιώπησε γι’ αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα και -μέσα από τις γραμμές της Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας– ύψωσε το ανάστημά του και αγωνίστηκε για να το σταματήσει.

Πιάνοντας το νήμα από τις κινητοποιήσεις του 2009, όταν δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ταξιδέψαμε στην Καλοσκοπή για να βοηθήσουμε στην ανοικοδόμηση του σπιτιού του Στέφανου, την Τρίτη 5 Ιούνη στις 10.30 πμ θα βρεθούμε στα δικαστήρια της Άμφισσας, για να σταθούμε στο πλευρό του συντρόφου μας και να θυμίσουμε σε κάθε ενδιαφερόμενο αυτό που λέει το παλιό καλό σύνθημα: η φωτιά δεν μας καίει, η φωτιά καίει μέσα μας.

Ακολουθεί το κείμενο του συντρόφου.

Μετά από πολύ καιρό σιγής, οι δικαστικές αρχές απήγγειλαν κατηγορίες σε 4 κατοίκους Καλοσκοπής, (υπηκόους Αλβανίας) για την υπόθεση των 4 εμπρησμών στο σπίτι μου.
Η πρώτη δίκη είχε οριστεί για τον Ιανουάριο που μας πέρασε αλλά πήρε αναβολή λόγω προχωρημένου νούμερου για την Τρίτη που μας έρχεται.
Είχα επιλέξει να μην προχωρήσω στη δημοσιοποίηση της δίκης τόσο γιατί το κατηγορητήριο είναι ισχνό όσο και την εν γένει κατάσταση στο χωριό και τα όμορα χωριά όπου κυριαρχεί πια η αδιαφορία, ο φόβος απέναντι στον ισχυρό και ο μικροαστικός ατομικισμός που έφεραν τελικά και την ουσιαστική παύση της Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας.
Από τους πρώτους κιόλας εμπρησμούς στο σπίτι μου το 2008 και το το 2009 είχε φανεί ότι η ευρύτερη τοπική κοινωνία κρατούσε μια τουλάχιστον διφορούμενη στάση κλίνοντας ξεκάθαρα προς την πλευρά των μεταλλείων των πάμπλουτων ιδιοκτητών τους και των πολυεθνικών.

Από διφορούμενη η στάση τους μετατράπηκε σε απροκάλυπτα ιταμή κάτι που βίωσα με τις 2 τελευταίες εμπρηστικές επιθέσεις στο σπίτι μου στην Καλοσκοπή το 2015.

Έτσι λοιπόν επέλεξα να μην τραβολογώ συντρόφους ούτε και να πάρω δικηγόρο μιας και δεν ήμουν καν βέβαιος για την ενοχή των κατηγορουμένων και για μια υπόθεση που στην ουσία της άλλωστε έμοιαζε πια χαμένη.

Ωστόσο, μόλις προχθές πληροφορηθήκα ότι ένας συγγενής των κατηγορουμένων τραμπούκισε χυδαία και ουσιαστικά απείλησε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Κίνησης, βασικό μάρτυρα στη δίκη και έναν από τους 5-6 που προσπαθούν να σώσουν ότι απέμεινε από τον χιλιοπονεμένο φυσικό περιβάλλον όσο και από την συλλογική αξιοπρέπεια.

Αυτό είναι κάτι που αφενός δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο κι αφετέρου δείχνει ξεκάθαρα ότι κάποιοι -αν όχι όλοι- από τους κατηγορουμένους έχουν πολύ συγκεκριμένους λόγους να φοβούνται για την εξέλιξη της δίκης.

Έκρινα λοιπόν ότι ένα κάλεσμα (έστω και της τελευταίας στιγμής) είναι απαραίτητο όχι γιατί φοβόμαστε τα τσιράκια των ισχυρών που έτσι κι αλλιώς για χρόνια έχουν αποδείξει πόσο θρασύδειλοι είναι, αλλά για να βάλουμε τη δίκη στο πολιτικό πλαίσιο που της αναλογεί προς δυσαρέσκεια του κεφαλαίου και των τραμπούκων του, αλλά και των νοικοκυραίων που δε θέλουν “μπελάδες” και πάντα επιλέγουν το “σωστό ” στρατόπεδο.

Η Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας μαζί με την πολύτιμη αρωγή του Κινήματος, έθεσε καίρια ζητήματα που μπήκαν για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε το ρήμαγμα του τόπου από τις μεταλλευτικές εταιρείες που είχε ως παρεπόμενα την σταδιακή καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και τον απόλυτο έλεγχο και την περαιτέρω διάβρωση των τοπικών κοινωνιών που ήδη βιώναν τις ολέθριες και πολυεπίπεδες συνέπειες του Εμφυλίου.

Για τη Γη και την Ελευθερία, λοιπόν.

πηγή: athens.indymedia.org 

Ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, στις 6 του Ιούνη θα δώσει μια ακόμα μάχη. Ίσως την κρισιμότερη όλων, την τελική μάχη. Στρατευμένος πάνω από μια 20ετία στο αναρχικό κίνημα, ο σύντροφός μας, αυτή τη φορά, δεν θα δώσει τη μάχη του στις κατειλημμένες λεωφόρους των συγκρούσεων και των διαδηλώσεων, ούτε στους σκοτεινούς παράδρομους της εξωθούμενης φυγοδικίας, αλλά στις δικαστικές αίθουσες του εφετείου Αθηνών. Εκεί, όπου η αστική δικαιοσύνη θα επιχειρήσει, μάταια, να καθαρογράψει το τελεσίδικο μήνυμα εξόντωσης του.

Στις 6 του Ιούνη θα διεξαχθεί μια πολιτική μάχη, που αφορά, τόσο σε νομικό επίπεδο την κατάρρευση του σαθρού κατηγορητηρίου και την οριστική συντριβή του αστυνομικοδικαστικού αφηγήματος περί ‘’ληστών με τα μαύρα’’, όσο και σε πολιτικό, αφού ύστερα από μια δεκαετία αφηνιασμένου ανθρωποκυνηγητού, μια ανθρωποκτόνων προθέσεων σύλληψη και μια ρεβανσιστικού τύπου πρωτόδικη απόφαση, αυτός που πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί δεν είναι ο Μάριος, αλλά η αστική δικαιοσύνη και οι ένοπλοι υπηρέτες της.

Η υπόθεση των ‘’ληστών με τα μαύρα’’, όντας πεδίο για την πιλοτική εφαρμογή των νέων κατασταλτικών μεθόδων, αποκτά μια ακόμα κρισιμότερη σημασία σχετικά με την εδραίωση μιας νέου τύπου καταστολής και για τις μάχες που πρέπει να δοθούν εναντίον της. Έτσι, και η αλληλεγγύη στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη δεν αφορά μονάχα την αυτονόητη συμπαράστασή μας σε έναν κοινωνικό αγωνιστή, αλλά και την αντιπαράθεση με το καθεστώς, που στις πλάτες του συντρόφου μας, προετοίμαζε και προεικόνιζε το δόγμα για τη μεταγενέστερη κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται και σήμερα.
Ήταν λοιπόν το 2006, όταν έπειτα από τη ληστεία της Εθνικής τράπεζας στην Σόλωνος και τη σύλληψη του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, οι διωκτικοί μηχανισμοί εκπονούν μια πρωτοφανέρωτη για το αναρχικό κίνημα κατασταλτική επιχείρηση. Εντάλματα σύλληψης για κοντινούς συντρόφους του συλληφθέντα, προσαγωγές ‘’υπόπτων’’ και ‘’διαρροές’’ των ονομάτων συντρόφων στα ΜΜΕ, εφεύρεση του ευφυολογήματος των ‘’ληστών με τα μαύρα’’ ως απόπειρα αναβάθμισης των δραστών σε μια οργανωμένη ομάδα διάπραξης ληστειών, απόπειρα ποινικοποίησης των δομών κινηματικής αλληλεγγύης μέσω του επονομαζόμενου ‘’επαναστατικού ταμείου’’.

Η ‘’κατάσταση έκτακτης ανάγκης’’ που επιβλήθηκε από τις διωκτικές αρχές το 2006, είχε στόχο αρχικά την εξουδετέρωση των όποιων κοινωνικών αντανακλαστικών απέναντι στην κατασταλτική ασυδοσία που θα επακολουθούσε, επιχειρώντας να αποσπάσουν συναινέσεις μέσω της τρομοκράτησης και του φόβου. Η ακατάσχετη προβολή από τα δελτία ειδήσεων των κάθε λογής τρομοσεναρίων, αποσκοπούσε στην απρόσκοπτη και αθρόα στοχοποίηση αναρχικών συντρόφων και εντέλει του αναρχικού κινήματος γενικότερα. Όμως, ακόμα παραπέρα, αυτή η επιχειρούμενη χειραγώγηση της ‘’κοινής γνώμης’’ στόχευε και την ίδια την κοινωνία και τις όποιες αντιστάσεις της.

Το γεγονός πως οι δύο από τους τρείς συντρόφους που εξωθήθηκαν στην φυγοδικία μαζί με τον Μάριο Σεϊσίδη αθωώθηκαν πανηγυρικά, ως απόρροια των εξόφθαλμα ανυπόστατων στοιχείων που ακόμα και ένα αστικό δικαστήριο δεν μπορούσε να παραβλέψει, δεν αναιρεί στον πυρήνα του το νέο κατασταλτικό δόγμα, αλλά το ενσαρκώνει. Το δόγμα που εφορμά από την ‘’αντιτρομοκρατική εκστρατεία’’ που εξαπολύουν τα δυτικά κράτη και στο εσωτερικό τους, αφορά την κατασκευή πειστηρίων, την καταπάτηση των έστω και αστικών δικαιωμάτων, την στοχοποίηση, την σύλληψη, την επικήρυξη και τη φυλάκιση των εκάστοτε υπόπτων, μέχρι οι ίδιοι να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Όμως, ενώ οι σύντροφοι Σίμος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης κατάφεραν να απεμπλακούν οριστικά από το πολυετές κυνηγητό εναντίον τους, για τον σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη τα πράγματα φαίνεται πως είναι διαφορετικά. Όντας ο τελευταίος πολιτικός κρατούμενος για την συγκεκριμένη υπόθεση, ο Μάριος αποτελεί σημειολογικά το εχέγγυο για το κατά τα άλλα καταρρακωμένο γόητρο των διωκτικών αρχών. Τα 36 χρόνια κάθειρξης που του επιβλήθηκαν πρωτόδικα, αποτυπώνουν την πρόθεση για την πολυετή αιχμαλωσία του συντρόφου μας, ως λάφυρο, ως έσχατη δικαίωση μιας κουρελιασμένης κατασταλτικής μανίας.

Σε αυτή τη μάχη ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης δεν μπορεί να είναι μόνος. Για 10 και πλέον χρόνια το κίνημα αλληλεγγύης στάθηκε ώριμα στο πλευρό των συντρόφων που διώχθηκαν για την συγκεκριμένη υπόθεση, κατάφερε να σπάσει την απομόνωση και την τρομοκρατία, να αποδομήσει τα τρομοσενάρια και τα κουρελόχαρτα των δικογραφιών, κατάφερε να απελευθερώσει τους κρατούμενους συντρόφους μας. Στις 6 του Ιούνη, μαζί με τον Μάριο, το κίνημα αλληλεγγύης θα δώσει και αυτό την τελική του μάχη. Για να κλείσει οριστικά αυτός ο κύκλος, για να βγούμε νικητές, για να πάρουμε πίσω και τον τελευταίο σύντροφό μας.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 30/5

ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Ένα οκτάχρονο πολιτικοδικαστικό αίσχος

Ο Δ. Κουφοντίνας βρίσκεται σχεδόν δεκαέξι χρόνια στη φυλακή. Όπως προβλέπει ο νόμος για την άδεια εξόδου των ισοβιτών, ήδη από το 2010 δικαιούται οκταήμερη άδεια κάθε δύο μήνες. Παρ’ όλα αυτά, επί επτά χρόνια οι αρμόδιες αρχές του αρνούνταν αυτή τη δυνατότητα με πρωτοφανείς αυθαιρεσίες, ανάμεσα στις οποίες η απαίτηση να αποκηρύξει την ιδεολογία και τις πολιτικές απόψεις του.

Τελικά, ο Δ. Κουφοντίνας, μετά την προβλεπόμενη αλλαγή των εισαγγελέων της φυλακής Κορυδαλλού, μπόρεσε το Νοέμβριο του 2017 να πάρει την πρώτη άδειά του μετά την ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου της φυλακής (διευθυντής, κοινωνική λειτουργός, εισαγγελέας) – άδεια βέβαια συρρικνωμένη σε διήμερο και με ασφυκτικούς περιοριστικούς όρους. Και τότε οι εγχώριοι και διεθνείς τρομομηχανισμοί αντεπιτέθηκαν: Με εντολή της αρχιεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου έγινε πειθαρχική δίωξη κατά του εισαγγελέα, χωρίς κανένα επιχείρημα, η οποία υποχρεωτικά οδήγησε στην αυτοεξαίρεσή του.

Την ίδια ακριβώς τύχη είχε και ο αναπληρωτής εισαγγελέας όταν το φετινό Φεβρουάριο ψήφισε υπέρ της άδειας του Δ. Κουφοντίνα. Νέα πειθαρχική δίωξη, δεύτερη υποχρεωτική παραίτηση. Αποτέλεσμα; Εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει δυνατότητα λειτουργίας του αρμόδιου Συμβουλίου για την άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα και βεβαίως διαμορφώνεται απολύτως εκφοβιστικό κλίμα για οποιονδήποτε νέο εισαγγελέα κληθεί να αποφανθεί για τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Αυτό ακριβώς σημαίνει η πρωτοφανής μεθόδευση ενώ ο Δ. Κουφοντίνας έχει πάρει ήδη δύο άδειες: Την επιδίωξη της δικαστικής χούντας, τιμωρώντας τους δύο «απείθαρχους» εισαγγελείς, να τρομοκρατήσει ακόμα και τμήματα του κρατικού μηχανισμού που δεν ευθυγραμμίζονται με της επιταγές της.

Η δικαστική χούντα είναι το κράτος

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η δικαστική εξουσία είναι ακραίος κατασταλτικός μηχανισμός, ότι η «δικαιοσύνη» είναι ταξική, ρατσιστική και τρομοκρατική. Ωστόσο, στην περίπτωση του αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα όλα τα προηγούμενα παροξύνονται στα πλέον εκδικητικά, τιμωρητικά και αποκρουστικά πεδία. Πρόκειται για εξαίρεση δικαιωμάτων, για πιλοτική επίθεση φρονηματισμού και εξόντωσης όσων αντιστέκονται στην ισοπεδωτική νέα τάξη πραγμάτων, εντέλει για πρωτοφανή αυθαιρεσία, χωρίς ίχνος αστικής έστω νομιμότητας.

Όμως το κράτος έχει κυβέρνηση που είναι συνένοχη σε αυτό το αίσχος

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να νίπτει τας χείρας του απέναντι στην «ανεξάρτητη δικαιοσύνη». ‘Όχι μόνο γιατί δεν κατάργησε τη διάταξη για το «εισαγγελικό βέτο», δηλαδή τη δυνατότητα των εισαγγελέων όταν μειοψηφούν στα αρμόδια συμβούλια των φυλακών να ακυρώνουν τις αποφάσεις τους με συνεχείς προσφυγές. Αλλά και επειδή έχει επιλέξει τη σύμπλευση με το «βαθύ κράτος», επειδή αποτελεί την πλέον φιλοαμερικανική κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και βεβαίως επειδή το πολιτικό προσωπικό του συμφωνεί – και όχι απλώς ανέχεται – με τον τρομονόμο και τις επιταγές της διεθνούς «αντιτρομοκρατίας».

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει δίκιο και είμαστε ολόψυχα στο πλευρό του

Ο σύντροφος Δημήτρης αποτελεί υπόδειγμα επαναστατικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ωριμότητας. Απέναντι στον πρωτοφανή εμπαιγμό και την απίστευτη επίθεση που υφίσταται επιλέγει το μόνο δρόμο που έχει, το μόνο όπλο που διαθέτει: Την απεργία πείνας για να του χορηγηθεί τώρα κανονική τακτική άδεια εξόδου από τη φυλακή, για να καταργηθεί το «εισαγγελικό βέτο». Είμαστε μαζί του, για ένα μαζικό, μαχητικό και πολύμορφο κίνημα μέχρι τη νίκη.

                                          ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ                                        ΠΟΡΕΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 6/6, 6μ.μ.                           ΣΑΒΒΑΤΟ 9/6, 1μ.μ.

   ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ                                      ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα

Στις 30 Μάη, την οποία ο αστικοποιημένος-γραφειοκρατικός συνδικαλισμός των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ βάφτισε «Μέρα Πανεθνικής Δράσης», εκατοντάδες εργαζόμενοι, νεολαίοι, πρωτοβάθμια σωματεία, οργανώσεις της εξωκοινοβουλετικής Αριστεράς και της Αναρχίας έσπασαν την φιέστα, που επιχείρησε να στήσει ο ξεπουλημένος συνδικαλισμός. Ήδη στις 11:00 το πρωί έγινε δυναμική παρέμβαση στην εξέδρα που θα μιλούσαν οι γραφειοκράτες των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ από Πρωτοβουλία εργαζομένων και ανέργων, βάφτηκε με συνθήματα και «στολίστηκε» με αυγά το κτίριο της ΓΣΣΕ, «καλλωπίστηκε» με κόκκινες μπογιές το Υπουργείο Οικονομικών, ενώ νεολαίοι συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ που έκαναν χρήση χημικών, έξω από τα -υπό αστυνομική φύλαξη- γραφεία του ΣΕΒ. Η Ταξική Αντεπίθεση χαιρετίζει τους εργαζόμενους, τους εργάτες, τους ανέργους και τους νεολαίους, που με ταξική συνείδηση στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, διαδήλωσαν μαχητικά, για να καταγγείλουν την φιέστα των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ και την συμμαχία τους με την εργοδοσία.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στις 30 Μάη.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ- ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ «ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ» ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ

Οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού-αστικοποιημένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν μαζί με άλλους επαγγελματικούς, εργοδοτικούς φορείς την διοργάνωση «Ημέρα Πανεθνικής Δράσης» στις 30 Μαϊου, συγκροτώντας την λεγόμενη «Κοινωνική Συμμαχία». Την ίδια μέρα, οι γραφειοκράτες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ενώ δεν τόλμησαν να κηρύξουν απεργία στις 12 Γενάρη ενάντια στην συρρίκνωση του δικαιώματος στην απεργία, έχουν το θράσος τώρα να κηρύττουν «απεργία» αγκαζέ με όλους εκείνους, οι οποίοι στηρίζουν τα ευρωμνημόνια της διαρκούς κοινωνικής λεηλασίας, όλους εκείνους που τάχθηκαν στο στρατόπεδο των «Μένουμε Ευρώπη», όλους εκείνους που για την «σωτηρία της χώρας» έχουν οδηγήσει τον εργαζόμενο λαό να πληρώνει τα σπασμένα για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπέζων, για την ίδια την καπιταλιστική κρίση, όλους εκείνους που θα καλέσουν το λαό και τους νεολαίους να γίνουν κρέας για τους πολέμους τους.

Η «Ημέρα Πανεθνικής Δράσης» μιλά για «επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη, εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης», δεν γίνεται λόγος για τα νέα δυσβάστακτα μέτρα της 4ης αξιολόγησης, ζητά φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο με στόχο την «υγιή ανάπτυξη», δεν θέτει ούτε για τα μάτια του κόσμου αιτήματα ταξικά προσανατολισμένα προς την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού σε μία ιστορική συγκυρία, όπου ο συσχετισμός δυνάμεων είναι σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Η συγκρότηση της «Κοινωνικής Συμμαχίας» και η «απεργία» στις 30 Μαϊου  αποτελεί μία αντιδραστική πρωτοβουλία ενάντια στο εργατικό κίνημα, επιδιώκοντας να σπείρει αυταπάτες σχετικά με τη σύγκλιση των συμφερόντων των εργαζομένων και του κεφαλαίου. Μία τέτοια κίνηση προσφέρει απλόχερα στήριξη στη μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, «δικαιώνει» το ΣΕΒ, που ζητά φοροελαφρύνσεις και συνέχιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, αντί να θέτει στο στόχαστρο τα μνημόνια, τη μέγγενη του χρέους, τη δομική κρίση του συστήματος, τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό, που προκάλεσαν τη μεγαλύτερη για τα μεταπολεμικά δεδομένα μεταφορά του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.

Την ίδια στιγμή οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ και την υπό γεμανικής ηγεμονίας ΕΕ συνεχίζονται με φόντο τη «μεταμνημονιακή εποπτεία» της χώρας. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες ως προς την ρύθμιση του ληστρικού χρέους, τους ρυθμούς ανάπτυξης και τα αιμοσταγή πρωτογενή πλεονάσματα (3,5% μέχρι το 2022), κοινή συνισταμένη των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας, του ΣΕΒ, της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων αποτελεί η όξυνση της αντεργατικής επιθετικότητας με τη συνεχή εφαρμογή «μεταρρυθμίσεων», που φτωχοποιούν τους εργαζομένους. Η οποιαδήποτε διευθέτηση/ «ελάφρυνση» του χρέους της τάξεως του 180% του ΑΕΠ είτε με τη λεγόμενη ρήτρα ανάπτυξης είτε με παράταση της διάρκειας των δανείων θα σημαίνει βαθύτερη εξάρτηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό, ένταση της εκμετάλλευσης του λαού και της νεολαίας με υπερμνημόνια διαρκούς επιτροπείας ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει ή όχι πιστοληπτική γραμμή.

Γιατί, όσο κι αν συγκυβέρνηση καυχιέται για «έξοδο στις αγορές» και «έξοδο από τα μνημόνια» τον Αύγουστο, ήδη με την 4η αξιολόγηση δρομολογούνται 88 μέτρα κόλαφος για τον εργαζόμενο λαό και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πρώτα απ’ όλα, πιέσεις ασκούνται με σκοπό την πρόωρη μείωση του αφορολόγητου για το 2019 αντί του 2020, εάν το ΔΝΤ κρίνει ότι απαιτείται μια «εμπροσθοβαρή εφαρμογή μέτρων» για να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ. Επίσης, πλήγμα δέχονται οι συντάξεις (εκτός του ΟΓΑ) μέσω του επανυπολογισμού τους από το 2019 και τα εφάπαξ. Ό,τι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας τσακίζεται, καθώς μειώνονται περαιτέρω οι δαπάνες για την υγεία και θα επανεξεταστεί το σύστημα απονομής αναπηρικών επιδομάτων, ώστε η χορήγησή τους να μη βασίζεται στο ποσοστό αναπηρίας, αλλά και στις δυνατότητες του αιτούμενου να είναι λειτουργικός. Μάλιστα, η φοροληστεία δεν σταματά με την αύξηση συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά και τις αναπροσαρμογές συντελεστών του ΕΝΦΙΑ και διεύρυνυση της φορολογικής βάσης
Παράλληλα, λαϊκές οικογένειες κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο, καθώς ζητείται η αυστηριοποίηση των προϋποθέσεων του ν. Κατσέλη για την ένταξη σε δικαστική προστασία, αφού πρώτα «η αριστερά» του κεφαλαίου ποινικοποίησε με αυτεπάγγελτη δίωξη τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς.

Βέβαιo είναι ότι η όποια αναφορά σε επαναφορά των κλαδικών συμφάσεων εργασίας με τον δείκτη της «αντιπροσωπευτικότητας» αποτελεί δώρο άδωρο στη σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα με 30% πραγματική ανεργία, με το 73% των ανέργων να είναι μακροχρόνια άνεργοι, με υποκατώτατο μισθό για τους νέους, με ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης και τις Κυριακές, με πλήρη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, με mini jobs και μισθούς πείνας

Χέρι-χέρι με την επίθεση σε βάρος του κόσμου της εργασίας πάει η λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων (ΔΕΣΦΑ, πώληση του 30% του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών, του 65% της ΔΕΠΑ, του 5% του ΟΤΕ, του 35,5% των ΕΛΠΕ και του 17% της ΔΕΗ) και η αύξηση των διοδίων στην Εγνατία, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν τα κοράκια του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Στο δεδομένο πλαίσιο, όπου οι αντιθέσεις κεφαλαίου-εργασίας οξύνονται σε διεθνές επίπεδο, στη χώρα οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ-ΕΕ-ΔΝΤ και ελληνική ολιγαρχία ετοιμάζουν ένα μεταμνημονικό πρόγραμμα, το οποίο θα καταδικάζει τον λαό και τη νεολαία στην ανέχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, γκρεμίζοντας κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων και διαμορφώνοντας έναν άγριο νεοφιλέλευθερο καπιταλισμό της «μεταμνημονιακής» Ελλάδας. Βαστάζος της πολιτικής αυτής είναι η «Κοινωνική Συμμαχία» του ΣΕΒ και της εργοδοσίας, των απεργοσπαστών και γραφειοκρατών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, της κυβέρνησης και του αστικού πολιτικού προσωπικού, μία συμμαχία βαθιά αντιδραστική, η οποία καμία σχέση δεν έχει με τις διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος.

Σε μία τέτοια κοινωνική-πολιτική διαταξική συμμαχία, η οποία θέλει να μας πείσει ότι η ταξική πάλη καταργήθηκε, να προτάξουμε τη μετωπική συμπόρευση των από τα κάτω, των ανέργων, των εργαζομένων, των νεολαίων, των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Να μη νομιμοποιήσουμε μία τέτοια «απεργία»-φιέστα. Γιατί η απεργία είναι το ιστορικό όπλο της εργατικής τάξης. Γιατί είναι καιρός, μετά από 8 χρόνια μνημονίων, την υποχώρηση των μαζικών αγώνων του 2010-2012, την ήττα και την απογοήτευση, ο λαός και η νεολαία να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να ξαναβγούν στους δρόμους, να δημιουργήσουν τα δικά τους όργανα πάλης, να πιστέψουμε στην προοπτική της ταξικής αντεπίθεσης και της νίκης.

Γιατί, ενώ οι άρχουσες τάξεις σπέρνουν το δηλητήριο του εθνικισμού, ενώ τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν ξανά στη γειτονιά μας, ενώ ο κίνδυνος της έκρηξης γενικευμένου πολέμου με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή απειλεί με όλεθρο την ανθρωπότητα, μονάχα ο οργανωμένος λαός μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της εργασίας και στην ίδια την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Γιατί το μόνο χρέος που έχουμε είναι η σύγκρουση με την αστική πολιτική, η κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, η έξοδος από το σφαγείο της ΕΕ, η πάλη ενάντια στον πόλεμο, η μαχητική υπεράσπιση της ειρήνης και η φιλία των λαών, για ν΄ ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ
ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΧΡΕΟΣ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΑΠΕΛΕΥΘΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

θα ‘σαι πάντα ένα αστέρι και μια ιαχή πολέμου

Κυκλοφόρησε το βιβλίο (222 σελ.) “Πολιτικά κείμενα του αναρχικού Χρήστου Πολίτη”.
Διατίθεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Πολιτική Εκδήλωση Μνήμης, σήμερα Πέμπτη 31.5 στο ΕΜΠ (κτ. Γκίνη) στις 18.00

Σύντροφοι και Συντρόφισσες, Φίλοι και Φίλες του Χρήστου Πολίτη

Δημήτρης Κουφοντίνας: Γιατί ξεκινάω απεργία πείνας

Επειδή με την τελευταία παρέμβαση από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο ζήτημα της άδειάς μου, καταρρέει άλλη μια φορά το προσωπείο της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης και αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού.

Επειδή αυτή η παρέμβαση, κουρελιάζοντας τους νόμους του δικού της συστήματος, που δήθεν υπηρετεί, στέλνει το σαφές μήνυμα ότι για τον πολιτικό αντίπαλο δεν ισχύει κανένας άλλος νόμος ή κώδικας, παρά μόνο η αλαζονεία της εξουσίας τους και η σκοπιμότητα της συντριβής του.

Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε ύστερα από απαίτηση της γνωστής Οικογένειας με το πατροπαράδοτο ιστορικό σε τέτοιες επεμβάσεις, αποκαλύπτοντας άλλη μια φορά ότι η δικαιοσύνη ενεργεί πάγια ως πειθήνια θεραπαινίδα των ισχυρών, όταν δεν λειτουργεί ως πλυντήριο για το ξέπλυμά τους (π.χ. ΑΓΕΤ, Υποκλοπές, Ζίμενς, Οφ-σορ κλπ κλπ).

Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε με τρόπο που θυμίζει σκοτεινές μεθόδους του βαθέος κράτους, για να εκφοβίσουν, να εκβιάσουν και τελικά να εξοντώσουν επιδεικτικά οποιονδήποτε εισαγγελέα τολμήσει να πιστεύει ότι μπορεί να κρίνει έντιμα, ανεξάρτητα από πιέσεις και εκβιασμούς.

Επειδή αυτή η παρέμβαση έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που εξακολουθεί, παρά τις παλιές διακηρύξεις, να διατηρεί το εισαγγελικό βέτο που καταργεί ουσιαστικά τη Συμβούλιο της Φυλακής.

Επειδή για μια φορά ακόμη επανέρχεται η απαίτηση να υποβάλω δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας την προσωπική μου διαδρομή.

Επειδή όλα αυτά υπερβαίνουν το απλό ζήτημα μιας άδειας, στοχεύοντας στον πυρήνα της συνείδησης του πολιτικού κρατούμενου και στην προσωπική του αξιοπρέπεια. Και για εμάς αυτή είναι η απαράβατη κόκκινη γραμμή μας.

Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται δικαιώματα δενείναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων.

Ένας είναι ο δρόμος…

Στις 15/1/2018 ψηφίστηκε στη Βουλή ένα ακόμα σετ αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων, προαπαιτούμενων για το κλείσιμο της λεγόμενης τρίτης αξιολόγησης. Χωρίς το σόου της σκληρής διαπραγμάτευσης των δύο προηγούμενων ετών, ωστόσο με μπόλικο προπαγανδιστικό θόρυβο γύρω «από την έξοδο από τα μνημόνια που πλησιάζει»,  η κυβέρνηση Σύριζα- Ανέλ φάνηκε και αυτή τη φορά συνεπής στις μνημονιακές δεσμεύσεις που μαζί με όλα τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωπαϊκού μνημονιακού δρόμου είχε συνυπογράψει τον Αύγουστο του 2015.

Με ένα πολυνομοσχέδιο σκούπα  1500 σελίδων που ακουμπά σχεδόν κάθε τομέα της κυβερνητικής δραστηριότητας, βασικές επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ  και «μακροχρόνια αιτήματα της επιχειρηματικής κοινότητας»  σύμφωνα με τον ΣΕΒ μπαίνουν σε τροχιά υλοποίησης: ο ριζικός περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, η επέκταση του μέτρου των πλειστηριασμών, το πετσόκομμα των επιδομάτων ανθυγιεινής εργασίας στο Δημόσιο, η υπαγωγή όλων των μετοχών του Δημοσίου στο Υπερταμείο των ιδιωτικοποιήσεων, η απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας  μέσα από τη θέσπιση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας κ.α. Πρόκειται για βαθιές αναδιαρθρώσεις με τις οποίες το αστικό-ιμπεριαλιστικό  μπλοκ  επιχειρεί  ένα  ακόμα άλμα στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και της χώρας, για αναδιαρθρώσεις που δεν πατούν βέβαια στον αέρα αλλά εδραιώνουν και εξειδικεύουν παλαιότερες, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για τις επόμενες. Γι’ αυτές που αναπόφευκτα θα έρθουν μιας και σε πείσμα των κυβερνητικών αφηγημάτων για επιστροφή στην κανονικότητα, το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι το τρίτο μνημόνιο του Αυγούστου του 2015 προβλέπει μέτρα που φτάνουν μέχρι το 2060 ενώ αποδέχεται την επ’ αόριστο επιτροπεία από τους κάθε είδους ιμπεριαλιστικούς  θεσμούς και ως εκ τούτου τη δυνατότητα λήψης μέτρων από μέρους τους.

Άλλωστε μπροστά μας βρίσκεται ο κάβος της τέταρτης υπέρ-αξιολόγησης που θα κρίνει και το άμεσο επίδικο του ελληνικού αστισμού, την εκταμίευση της μνημονιακής δόσης-σωτηρίας του ελληνικού κράτους, για την οποία όπως είναι επόμενο τα προαπαιτούμενα είναι σημαντικά. Σε αυτά περιλαμβάνεται η δραστική περικοπή των συντάξεων –η μεγαλύτερη από την εποχή του πρώτου μνημονίου-, η μείωση του αφορολόγητου από το 2019, η νέα αύξηση του ΕΝΦΙΑ, η επίσπευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, η νέα τιμολόγηση των φαρμάκων, οι ιδιωτικοποιήσεις για ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ.

Και έχουμε και συνέχεια, αφού αμέσως μετά, θα πρέπει  να συμφωνηθεί το -λίαν επιβαρυντικό δημοσιονομικά μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2019-2022 καθώς και να καταληχθεί με τους δανειστές ο χαρακτήρας της οικονομικής επιτήρησης για μια ολόκληρη περίοδο που φτάνει αισίως… το 2060.

Καθόλου ομαλό δεν μοιάζει λοιπόν το μέλλον για την αστική τάξη και την κυβέρνηση της, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων. Ειδικά μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς ότι τα διαδοχικά σκασίματα φουσκών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος -μόνο 5 τρις δολάρια ξεφορτώθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές- κάνουν ολοένα και πιο απειλητικό ένα νέο ξέσπασμα της κρίσης με προφανείς τις δυσμενείς επιπτώσεις στην πολλαπλώς εξαρτημένη Ελλάδα.  Γεγονός που με τη σειρά του επενεργεί, εντείνοντας ακόμα περισσότερο, τον εν εξελίξει ανταγωνισμό για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με ευκρινείς τους κινδύνους αναφλέξεων και θερμών επεισοδίων, ειδικά στην κρίσιμη από γεωστρατηγική σκοπιά περιοχή των Βαλκανίων και της Α. Μεσογείου -διαχρονικός κόμβος άλλωστε αξεδιάλυτων διεθνών αντιθέσεων και εθνικισμών.

Και είναι αυτή ακριβώς η επίγνωση από πλευράς του εγχώριου συστήματος εξουσίας, σχετικά με τις ασταθείς  και απρόβλεπτες καταστάσεις που έρχονται, που ωθούν τμήματα του  να ποντάρουν στο χαρτί του εθνικισμού -τόσο στα Βαλκάνια όσο και στο Αιγαίο- τη στιγμή βέβαια που σύσσωμο πλειοδοτεί σε εκδηλώσεις υποτέλειας σε ΕΕ και ΗΠΑ, βαθαίνει την στρατηγική συνεργασία με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ, και λαμβάνει μέσω των στρατιωτικών βάσεων μέρος στην πολεμική εκστρατεία εναντίον των λαών στη  Μέση Ανατολή.

Θα αποτελούσε ωστόσο ανεπίτρεπτη αφέλεια αν η τακτική από τη δική μας πλευρά επαφιόταν στην όξυνση των εγγενών αντιθέσεων του συστήματος και της αστάθειας που αυτή παράγει.  Γιατί όπως σαφώς έδειξε  η κρίσιμη διετία 2010-2012,  η απότομη και σε βάθος αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών απαιτεί αντίστοιχου βάθους πολιτική και ταξική οργάνωση ώστε η αυθόρμητη εξέγερση να κάνει το αποφασιστικό βήμα  προς την αυτοτελή επαναστατική δράση. Πόσο μάλλον σήμερα, εν μέσω κινηματικής άμπωτης, όπου  η αυθόρμητη κίνηση των μαζών έχει συρρικνωθεί σημαντικά ή ακόμα κινδυνεύει να εκτραπεί σε οδούς αντιδραστικούς για το λαϊκό κίνημα.

Σε αυτό το δυσμενές φόντο, οι κινητοποιήσεις του τελευταίου μήνα, αφενός ενάντια στο αντεργατικό πολυνομοσχέδιο και αφετέρου ενάντια στο εθνικιστικό συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 4/2, ρίχνουν εκτιμούμε μια μικρή έστω αχτίδα φωτός.

Στην πρώτη περίπτωση, και ειδικά στην απεργία- διαδήλωση της 12ης Γενάρη που κηρύχθηκε και οργανώθηκε παρά την άρνηση της ΓΣΕΕ να καλέσει σε απεργία, εκφράστηκε μια αξιοσημείωτη ταξική κινηματική δυναμική, η οποία μπορεί, στο βαθμό που θα αναπτυχθούν θαρραλέες πρωτοβουλίες προς σ’ αυτήν την κατεύθυνση στο άμεσο μέλλον, να αποτελέσει το πρόπλασμα ενός ανεξάρτητου συντονιστικού ταξικού αγώνα. Τόσο απέναντι στους βασικούς άξονες της αστικής πολιτικής όσο και στους επιμέρους, σ’ αυτούς δηλαδή που αποκρυσταλλώνουν στο καθημερινό μοριακό επίπεδο της ταξικής πάλης τα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων αντεργατικών τομών των τελευταίων ετών.

Ενώ στη δεύτερη, η πλατιά αντιφασιστική κινητοποίηση που σημειώθηκε, με τη  μαχητική  συγκέντρωση στα Προπύλαια και την μαζική περιφρούρηση των δομών του κινήματος, στάθηκε πραγματικό ανάχωμα στην εξάπλωση του εθνικιστικού δηλητηρίου όσο και στις επιθετικές διαθέσεις των φασιστικών ομάδων κρούσης που επιχείρησαν να εμφανιστούν στο δρόμο μετά από καιρό. Γεγονός αναμφίβολα μεγάλης πολιτικής σημασίας, που αναδεικνύει δυνατότητες και μπορεί να αξιοποιηθεί ως παρακαταθήκη για μελλοντικές κινητοποιήσεις, ειδικά σε μια συγκυρία σαν την τωρινή, που προσφέρεται ποικιλοτρόπως για αντίστοιχου χαρακτήρα εθνικιστικές φασιστικές προκλήσεις.

Ασφαλώς δεν πετάμε στα σύννεφα. Έχουμε επίγνωση των μεγεθών και των ορίων του κινήματος αλλά και των σκληρών συνθηκών που βιώνει η τάξη μας καθημερινά προκειμένου να τα βγάλει πέρα. Συνθηκών που σε συνδυασμό με την απουσία  πολιτικής ταξικής οργάνωσης παράγουν το κλίμα κινηματικής αποστράτευσης και κοινωνικής παράλυσης που παρατηρείται σε ευρεία κλίμακα σήμερα.

Γνωρίζουμε όμως ακόμα ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει∙ ότι απέναντι σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη διάταξη μάχης που λαμβάνει ο ταξικός εχθρός σήμερα,  μοναδική διέξοδος, για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τις νέες και τους νέους,  για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα προγράμματα κατάρτισης, την απλήρωτη εργασία, τους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι αυτή του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.

Του αγώνα για δουλειά, αξιοπρεπή μισθό, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, δημόσια υγεία και παιδεία. Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, το φασισμό και ενοποιείται πολιτικά στην πάλη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αστικής τάξης και ιμπεριαλισμού ανοίγοντας το δρόμο στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Στην κατεύθυνση αυτή, η  περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας είναι σημαντική. Ο νέος γύρος της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης που προετοιμάζεται δεν επιτρέπει καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες. Παραμερίζοντας ηγεμονισμούς, τακτικισμούς και εσωστρέφειες, οι δυνάμεις του  κινήματος που βρέθηκαν σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα το προηγούμενο διάστημα πρέπει άμεσα να ξανασυναντηθούν, πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά. Το άνοιγμα ενός εκ βαθέων διαλόγου ανάμεσά τους αποτελεί ένα από τα κρίσιμα ζητήματα του καιρού μας!

Ενημέρωση από την μοτοπορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη

Σήμερα, Παρασκευή 25/5 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική-συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων και ακολούθησε Μοτοπορεία στο κέντρο της Αθήνας με την συμμετοχή δεκάδων συντρόφων –ισσων  σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη, που στις 6 Ιουνίου δικάζεται σε δεύτερο βαθμό για την απαλλοτρίωση στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Σόλωνος τον Γενάρη του 2006.

Πρωτόδικα ο σύντροφος είχε καταδικαστεί στην εξοντωτική ποινή των 36 χρόνων κάθειρξης.

Η μοτοπορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και πραγματοποίησε στάσεις στα γραφεία του Σύριζα, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι και στο Σύνταγμα, όπου και κρεμάστηκαν πανό.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Πορεία Τρίτη 5 Ιουνίου στις 6μμ πλατεία Μοναστηράκι
Συγκέντρωση στο εφετείο Τετάρτη 6 Ιουνίου στις 9πμ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη