Η στέρηση της Ελευθερίας ως στέρηση της Ζωής
Η συνεχιζόμενη πανδημία αναδεικνύει για άλλη μια φορά τις βαθιές ταξικές ανισότητες από τις οποίες διέπεται η κοινωνία μας, τη βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει τον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος. Μπροστά στην πανδημία, σημείο έκρηξης της καπιταλιστικής κρίσης, παρά τις εξαγγελίες των κυβερνητικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, δεν είμαστε ούτε θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι μαζί, ούτε όλοι ίσοι. Οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν την τελευταία δεκαετία διέλυσαν το δημόσιο σύστημα υγείας, στερόντας από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα την πρόσβαση σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ταυτόχρονα, η ανάγκη του κεφαλαίου να αντέξει άλλον ένα γύρο οικονομικής κρίσης οδηγεί σε επιπλέον εντατικοποίηση της εργασίας. Οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλεύουν όχι μόνο περισσότερο για λιγότερα λεφτά, αλλά και με ελάχιστα έως μηδαμινά μέτρα υγειονομικής πρόληψης, απολύτως εκτεθειμένοι στον ιό. Ο θάνατος από κορονοϊό του 52χρονου εργάτη στις 4 Απριλίου σε εργοστάσιο στη Σίνδο Θεσσαλονίκης δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης της πανδημίας που επέλεξε η κυβέρνηση, όπως και πολλές άλλες κυβερνήσεις διεθνώς.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι έγκλειστοι και οι έγκλειστες αποτέλεσαν και αποτελούν το πλέον απροστάτευτο απέναντι στον κορονοϊό κομμάτι της κοινωνίας. Η συστηματική περιστολή των δικαιωμάτων τους τούς στέρησε τα πλέον στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας και προσωπικής υγιεινής. Αντιμετωπιζόμενοι σαν περισσευούμενος πληθυσμός από το αστικό κράτος, αφέθηκαν σε κέντρα κράτησης μεταναστών και φυλακές, χωρίς την παραμικρή πρόνοια και υγειονομική προστασία. Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι καινούριο. Εδώ και χρόνια, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας αργοπεθαίνουν στα κολαστήρια της αστικής δημοκρατίας, βαφτισμένα άλλοτε “σωφρονιστικά ιδρύματα” και άλλοτε “hot-spot”. Ειδικά όμως κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας πανδημίας, η απάνθρωπη μεταχείριση μεταναστών και φυλακισμένων αναδεικνύεται ως δολοφονική πολιτική. Δεν πρόκειται για μεταφορά. Ο θάνατος της Αζιζέλ Ντενίρογλου στις φυλακές Θήβας το αποδεικνύει με τον πιο ηχηρό τρόπο. Η Αζιζέλ Ντενίρογλου είχε συμπτώματα κορονοϊού και δεν εξετάστηκε καν. Το μόνο μέτρο που είχε πάρει η κυβέρνηση άλλωστε ήταν να απαγορεύσει τα επισκεπτήρια και την παράληψη ειδών όπως τρόφιμα και ρούχα, γνωρίζοντας πολύ καλά οι ζωές των κρατουμένων κινδυνεύουν καθημερινά από τον κορονοϊό, καθώς βρίσκονται στοιβαγμένοι και στοιβαγμένες σε άθλιες συνθήκες, απουσία οποιασδήποτε υγειονομικής μέριμνας. Και σα να μην έφτανε που η κυβέρνηση και ειδικά οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν την απόλυτη ευθύνη για το θάνατο της Αζιζέλ Ντενίρογλου, η εξέγερση των συγκρατουμένων της που διεκδίκησαν όχι απλά καλύτερες συνθήκες, αλλά στην πραγματικότητα το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή, αντιμετωπίστηκε με την πλέον ακραία βία, με μια δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ που χτυπούσαν με μανία τις κρατούμενες στα κεφάλια.
Σε καμία περίπτωση ο θάνατος αυτός δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Πληθώρα παραδειγμάτων επιβεβαιώνουν τα όσα λέμε. Σε σειρά από κέντρα κράτησης μεταναστών, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτά στην Μαλακάσα, τη Ριτσώνα και το Κρανίδι, εντοπίστηκαν κρούσματα κορονοϊού. Ελάχιστα έως μηδαμινά ήταν όμως τα μέτρα προστασίας και περίθαλψης των έγκλειστων μεταναστών. Αντίθετα, επιβλήθηκαν καραντίνες με απόλυτα κατασταλτικό χαρακτήρα που κάθε άλλο παρά στην κατεύθυνση της υγειονομικής μέριμνας για τους κρατούμενους δε λειτούργησαν. Τους απαγορεύτηκε μάλιστα να παραλαμβάνουν είδη πρώτης ανάγκης από το εξωτερικό των δομών, με την πρόφαση ότι αυτά μπορεί να μετέφεραν τον ιό, λες και ο καθαρισμός των ειδών δεν ήταν δυνατός, ή λες και μέσα στα κέντρα κράτησης δεν κινδύνευαν να κολλήσουν. Σα να μην έφτανε αυτό, οι έγκλειστοι μετανάστες λοιδωρήθηκαν στα μέσα ενημέρωσης ως ανεύθυνοι και επικίνδυνοι φορείς του ιού, θυμίζοντάς μας το ζόφο της διαπόμπευσης των οροθετικών σεξεργατριών το 2012.
Το σύστημα εγκλεισμού στον καπιταλισμό δεν αποτελεί απλά μια μορφή τιμωρίας ή καταστολής. Είναι κομμάτι της αστικής δικαιοσύνης και ως εκ τούτου πρόκειται για μια μορφή ταξικής βίας. Ο εγκλεισμός δεν είναι τόσο διαχείριση της παραβατικότητας, όσο διαχείριση πληθυσμών, κοινωνικών ομάδων που εν πολλοίς εγκληματοποιούνται από την ίδια την κοινωνική συνθήκη της ταξικής εκμετάλλευσης. Για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, η εγκληματοποίηση αυτή αποτελεί γεγονός εκ των ουκ άνευ, καθώς εξαρχής αντιμετωπίζονται ως μη πολίτες, είτε λόγω της έλλειψης χαρτιών είτε λόγω του κυρίαρχου θεσμικού ρατσισμού. Ο εγκλεισμός έρχεται να επιτείνει την υποτίμηση, επιβάλλοντας ένα καθεστώς εξαίρεσης διαρκείας. Αν ο συστηματικός αποκλεισμός της εργατικής τάξης από το σύστημα υγείας παραμένει τουλάχιστον θέμα συζήτησης στο δημόσιο διάλογο, δεν ισχύει το ίδιο για τους φυλακισμένους και τους κρατούμενους. Δεν αποτελεί καν ζήτημα το γεγονός ότι, παρά τους χιλιάδες νεκρούς παγκοσμίως από το νέο ιό, οι έγκλειστοι δεν έχουν καν πρόσβαση σε μάσκες και αντισηπτικά. Το κράτος δεν βλέπει αυτούς τους ανθρώπους, δεν τους αντιμετωπίζει ως πολίτες και άρα τους αντιμετωπίζει ως κάτι λιγότερο από ανθρώπους.
Θα ήταν όμως λάθος να θεωρήσουμε ότι τα παραπάνω ζητήματα αφορούν μόνο κάποιους Άλλους που βιώνουν τον εγκλεισμό, ή ότι η ενασχόληση με αυτά είναι απλά θέμα ανθρωπισμού. Ιστορικά σε περιόδους κρίσης, η κατάσταση εξαίρεσης έχει την τάση να επεκτείνεται, να διευρύνεται στο σημείο να περιλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Η υποτίμηση της εργασίας, η εντατικοποίησή της, η συστηματική περιστολή των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, καθώς και αυτή που έρχεται με αφορμή τη νέα κρίση, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική εκδοχή αυτού του φαινομένου. Αν μη τι άλλο, τα κατασταλτικά μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας που επιβλήθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ενώ την ίδια στιγμή δεν ενισχύθηκε καθόλου η δημόσια υγεία ούτε λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για την προστασία των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, αναδεικνύουν ότι ο περιορισμός της ελευθερίας σε καιρούς κρίσης, είναι δομικό κομμάτι της λειτουργίας του αστικού κράτους.
Με λίγα λόγια, το αστικό κράτος, ως κόμμα του κεφαλαίου, είναι απολύτως διατεθειμένο να θυσιάσει τόσο την ελευθερία όσο και την ίδια τη ζωή των φτωχών, στο βωμό της κερδοφορίας. Αυτό ισχύει για ολόκληρη την εργατική τάξη και το λαό, αλλά ιδιαίτερα για τους “αόρατους αυτού του κόσμου”, τους ανθρώπους που βρίσκονται έγκλειστοι σε φυλακές και κέντρα κράτησης μεταναστών.
Με βάση τα παραπάνω, οφείλουμε να αντιληφθούμε την αλληλεγγύη στους έγκλειστους και τις έγκλειστες ως αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την ανασυγκρότηση και την αντεπίθεση της τάξης μας. Να σταθούμε στο πλάι των κολασμένων της γης, των αόρατων αυτού του κόσμου, να παλέψουμε ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας και τον περιορισμό της ελευθερίας μας.
Αλληλεγγύη σε φυλακισμένους/-ες και μετανάστες/ριες
Δημόσια δωρεάν υγεία για όλους και όλες
Αποσυμφόρηση των φυλακών – Ανθρώπινες συνθήκες κράτησης
Κατάργηση των στρατόπεδων συγκέντρωσης μεταναστών
Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει!
Στηρίζουμε τη διαδήλωση αλληλεγγύης στους κολασμένους αυτού του κόσμου
Πέμπτη 18 Ιουνίου, Μοναστηράκι, 18:30
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)
