Η πανδημία του κορονοϊού αναδεικνύει το δολοφονικό χαρακτήρα των πολιτικών που διέλυσαν τη δημόσια υγεία κατά τα προηγούμενα χρόνια. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει το κράτος με αφορμή τον κορονοϊό αναδεικνύει την ανάγκη να παραμείνουμε ενεργοί και αλληλέγγυο. Να σταθούμε ο ένας στο πλάι του άλλου, να στηρίξουμε τους ανθρώπους της τάξης μας και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία που παλεύουν να σώσουν ζωές, υπό δύσκολες υγειονομικές και εργασιακές συνθήκες.
Όπως γράφαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, “έστω και τώρα, και με γνώμονα την προστασία της δημόσιας υγείας, οφείλουμε να εξετάσουμε τα περιθώρια της αναγκαίας δημόσιας δράσης μέσα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης”.
Με αυτή τη λογική αναρτήσαμε πανό αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της δημόσιας υγείας, στα νοσοκομεία Ευαγγελισμός και Σωτηρία.
“Ως κοινωνικά-πολιτικά υποκείμενα έχουμε την υποχρέωση να λαμβάνουμε μέτρα υγειονομικής προστασίας χωρίς όμως να ταυτιζόμαστε με τις κρατικές επιταγές. Και δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε ποτέ και με κανέναν τρόπο. Γιατί το κράτος, ως εγκληματικός-αντικοινωνικός μηχανισμός, δίνει υγειονομικές-κατασταλτικές εντολές για να μετατοπίσει την ευθύνη της εξάπλωσης του ιού προς την κοινωνία και να απαλλαγεί από την πολιτική ευθύνη της ανυπαρξίας του δημόσιου συστήματος υγείας που το ίδιο διέλυσε. Γιατί το κράτος και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του, προβάλουν εντέχνως την “ατομική ευθύνη” και τις κοινωνικές συναθροίσεις ως βασικές αιτίες εξάπλωσης του ιού, και όχι την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση και το κλείσιμο νοσοκομείων, όχι την έλλειψη αναλώσιμων, φαρμάκων και λειτουργικών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας.
Αντίθετα, εμείς λαμβάνουμε μέτρα όχι για να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας αλλά για να τις σηκώσουμε στις πλάτες μας. Γιατί έτσι κι αλλιώς, στις δικές μας πλάτες στοιβάζονται όλοι οι εκβιασμοί αλλά και οι ευθύνες της περιόδου που διανύουμε. Σε εμάς τους εργαζόμενους που μέσα στις πλέον αντίξοες (εργασιακές, υγειονομικές και οικονομικές) συνθήκες υπηρετούμε τη κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη προσφέροντας επάρκεια φαρμάκων, τρόφιμων και νοσηλείας. Σε εμάς τους αναγκαστικά αδειούχους που καλούνται να ζήσουν με έκτακτα επιδόματα μη γνωρίζοντας εάν και πότε θα ξαναγυρίσουμε στις δουλείες μας, σε εμάς τους άνεργους ή τους “μαύρους” που δεν θα λάβουμε καμία πρόνοια, σε εμάς τους κρατούμενους στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα αφεθούμε στη μοίρα μας, και ως πλεονάζων και μη παραγωγικός πληθυσμός εν καιρώ πολέμου, θα νοσήσουμε και θα πεθάνουμε αβοήθητοι.
Μιλάνε και μιλάμε για πόλεμο. Και είναι αλήθεια. Γιατί όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας μόνο έτσι περιγράφονται. Από την μεγάλη εικόνα και την διαφαινόμενη έναρξη ενός Γ΄ παγκοσμίου πολέμου, μέχρι τα χαρακώματα της καθημερινής ζωής. Από τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας που θα καταγραφούν ως “θύματα πολέμου’’. Από τις ανατιμήσεις προϊόντων, μέχρι την αισχροκέρδεια και τον μαυραγοριτισμό. Από τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ μέχρι την αποθήκευση τροφής. Από την “επιστράτευση’’ κάποιων εργαζομένων για τη μείωση των ζημιών της εργοδοσίας μέχρι τις απολύσεις άλλων. Από τον εξαναγκασμό της δουλειάς χωρίς τη στοιχειώδη υγειονομική πρόληψη μέχρι τις υπερωρίες έκτακτης ανάγκης. Από την επίταξη νοσοκομείων και ιατροφαρμακευτικού εξοπλισμού μέχρι την ανεπάρκεια νοσηλευτικού προσωπικού και τη μετατροπή των νοσοκομείων σε θαλάμους στοιβαγμένων “τραυματιών πολέμου” σε ράντζα. Από την απαγόρευση συναθροίσεων, μέχρι την φοβία να επικοινωνήσουμε και να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον. Όλα συνηγορούν σε μια εμπόλεμη συνθήκη.”
-απόσπασμα από την ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης, “Η πανδημία ως σύμπτωμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης του συστήματος”