650 ανεμογεννήτριες σκοπεύουν να εγκαταστήσουν στις ιστορικές οροσειρές των Αγράφων.
Τα Άγραφα που είναι μια από τις πλέον παρθένες ορεινές περιοχές της Ευρώπης έχουν μπει στο στόχαστρο των οικονομικών κολοσσών της χώρας (Ελλάκτωρ) που στην ασύγκριτη ομορφιά τους (μέρος τους ευρωπαϊκού δικτύου προστατευόμενων περιοχών Natura 2000) βλέπουν ένα νέο και γόνιμο πεδίο κερδοφορίας, αυτό των «πράσινων» ή «ανανεώσιμων» πηγών ενέργειας.
Είναι άλλωστε, γνώριμο και διαχρονικό χαρακτηριστικό των οικονομικών και πολιτικών ελίτ να φροντίζουν να εξωραΐζουν την κάθε τους καταστροφική πολιτική για τον λαό και το περιβάλλον επιλέγοντας επιθετικούς προσδιορισμούς με θετική έννοια όπως καλή ώρα, η «πράσινη» ή «ανανεώσιμη» ή «αειφόρος» ενέργεια είτε χαρακτηρίζοντας ως «πάρκο» το έκτρωμα από τσιμέντο, γυαλί, καλώδια και σίδερο. Η δουλειά βέβαια γίνεται και το προσδοκώμενο θετικό πρόσημο έρχεται να καθησυχάσει και να αποπροσανατολίσει τους de facto πειθήνιους πολίτες/καταναλωτές.
Η αλήθεια είναι ότι μιλώντας για την αιολική ενέργεια σε μεγάλης κλίμακας εκμετάλλευση όπως αυτή που σχεδιάζεται στα Άγραφα, το μόνο ανανεώσιμο θα είναι το αποθεματικό κεφάλαιο των μεγαλοεταιριών σε μια επένδυση που μοιάζει να έχει σχεδιαστεί από αυτούς γι’ αυτούς και που τη χασούρα για τους μεγαλοεπενδυτές την καλύπτει ο λαός μέσω του ειδικού τέλους για τις ΑΠΕ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Πάνε στα σίγουρα δηλαδή κι αυτό στο όνομα της «πράσινης» ανάπτυξης και της περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Πριν αναφερθούμε στα βιομηχανικά αιολικά «πάρκα» καλό είναι να ξεκαθαριστεί ότι ακόμα και στην περίπτωση που θα πρόσφεραν κάτι στην υπόθεση της κλιματικής αλλαγής, οι κορυφογραμμές των παρθένων αυτών ορέων θα ήταν από τα τελευταία μέρη που θα έπρεπε να σκεφτούν. Πόσο μάλλον τα συγκεκριμένα βουνά με την εξέχουσα ιστορική τους σημασία για το έπος του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.
Η αγορά της αιολικής ενέργειας λοιπόν αποτελεί το νέο φιλέτο για τους (εγχώριους και μη) οικονομικούς κολοσσούς και τους κολαούζους τους. Τα επόμενα χρόνια σχεδιάζουν την εγκατάσταση 16000 ανεμογεννητριών κι είναι τέτοια η ασυδοσία τους που έχουν καταθέσει και σχέδια μέχρι και για τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού στην κατακαμένη Πάρνηθα!
Στην Ελλάδα λοιπόν, τα βιομηχανικά αιολικά «πάρκα» ως πηγές μιας νέας μορφής ενέργειας και μέσα από το υφιστάμενο ρυθμιστικό πλαίσιο (που αναμένεται να γίνει ακόμα πιο ευνοϊκό για τους επενδυτικούς ομίλους) προσφέρουν πολύ μικρή ποσότητα ενέργειας δοσμένης της αδυναμίας συσσώρευσης της σε μπαταρίες (καθίσταται κοστοβόρο για τους επενδυτές) και παράλληλα προϋποθέτουν καύση φυσικού αερίου/λιγνίτη/ υδρογονανθράκων για τη λειτουργία τους.
Άρα κάθε ανεμογεννήτρια χρειάζεται υποστήριξη από άλλες μορφές ενέργειας προκειμένου τελικά να δώσει περίπου ένα 10% από αυτό που θα μπορούσε να δώσει, δεδομένου ότι η αιολική ενέργεια είναι στοχαστική (τυχαία δηλαδή, που μπορεί να αξιοποιηθεί μονάχα τη στιγμή που φυσάει κάτι που κατά κανόνα γίνεται σε ώρες χαμηλής ζήτησης) κι ασταθής εξαιτίας της αδυναμίας να αποτυπωθεί με στατιστικούς όρους η συχνότητα και η ισχύς του αιολικού δυναμικού.
Το σχεδιαζόμενο βιομηχανικό αιολικό «πάρκο» στα Άγραφα θα σημάνει τη διάνοιξη νέων δρόμων σε δασοσκεπείς περιοχές προκειμένου να περάσουν τα μηχανήματα, οι ανεμογεννήτριες, τα καλώδια κ.α. Θα σημάνει επίσης τη μαζική τσιμεντοποίηση των βουνοκορφών για να μπουν οι βάσεις για τις γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες (αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από κάποια χρόνια θα χρειαστεί να κατασκευαστούν άλλες τσιμεντένιες βάσεις λόγω των ρωγμών που θα έχουν υποστεί οι αρχικές βάσεις). Επιπλέον θα έχουμε σοβαρές επιπτώσεις στους υδάτινους πόρους λόγων των προσχώσεων που θα δημιουργηθούν εξαιτίας της κλίσης που υπάρχει στις βουνοκορυφές. Τέλος έχουμε να κάνουμε και με όλα τα έμβια όντα που επηρεάζονται άμεσα και καταλυτικά καθώς βέβαια και το αισθητικό αίσχος στης μοναδικής ομορφιάς τοπίο αλλά και το ζήτημα της ηχορύπανσης σε ένα τέτοιο παρθένο μέρος.
Για να μην εκπέσουμε ωστόσο σε μια ιδεοληπτική προσέγγιση σε τόσο κομβικής σημασίας θέμα καλό είναι να δεχθούμε το προφανές: όπως έχει διαμορφωθεί η σύγχρονη ζωή και σε σχέση με τους διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς της ρύπανσης εξαιτίας των εκπομπών των αεριών του θερμοκηπίου, η αιολική ενέργεια θα μπορούσε να είναι μια ουσιαστική μεσοπρόθεσμη λύση αν κίνητρο των επενδυτικών κολοσσών ήταν όντως η συνεισφορά στο κομμάτι της κλιματικής αλλαγής κι όχι η αναζήτηση του υπέρ- κέρδους.
Αν λάμβαναν υπόψη το πραγματικό περιβαλλοντικό κόστος κι όχι να σκαρώνανε επιμελώς προχειρογραμμένες περιβαλλοντικές μελέτες (όπως η εξωφρενικά έωλη μελέτη που κατατέθηκε για τα Άγραφα ) που πραγματικά προσβάλουν τον κοινό νου αν κάποιος τους ρίξει μια ματιά.
Τις λύσεις δεν θα τις πούμε όμως εμείς γιατί οι τεχνοκράτες τις γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμάς. Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να καταστήσουμε σαφή την καθολική και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη μας στον αγώνα κατά της λεηλασίας του φυσικού μας πλούτου και συγκεκριμένα κατά του αποικιοκρατικού τύπου κατοχής των βουνοκορφών των Αγράφων.
Άλλωστε οι πραγματικές λύσεις στο κομμάτι της κλιματικής αλλαγής με την αντικειμενική αλήθεια που αυτή φέρει αλλά και τη δεδομένη χειραγώγηση που έχει ως έννοια (αφού ακόμα και οι ρύποι του διοξειδίου του άνθρακα πάει καιρός που έχουν εισέλθει στο χρηματιστήριο – πουλιέται λοιπόν και πανάκριβα μάλιστα, το δικαίωμα στη ρύπανση) περνάνε μέσα από ένα άλλο σύστημα, αυτό που ως στόχο έχει την αταξική κοινωνία (και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την αποκέντρωση/τοπικοποίηση και της μικρής κλίμακας αξιοποίηση των εναλλακτικών ενεργειακών πηγών που στην περίπτωση αυτή είναι όντως ανανεώσιμες) κι όχι μέσα από τον καπιταλισμό. Αυτός άλλωστε όξυνε τη ρύπανση και θα την οξύνει κι άλλο. Στο μεταξύ οι ΑΠΕ με τη μορφή που έχουν σε μεγάλης κλίμακας εκμετάλλευση, άλλο δεν είναι παρά ένα νέο «Ελ Ντοράντο» για τους τυχοδιώκτες οικονομικούς μεγιστάνες.
Ο αγώνας στα Άγραφα έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά αγώνων προεξάρχοντος εκείνου στη Χαλκιδική κόντρα στα ορυχεία χρυσού αλλά κι άλλων πολύ σημαντικών ανοιχτών μετώπων όπως αυτό στον Αχελώο ενάντια στο καταστροφικό φαραωνικό φράγμα, και σε όλη την Ήπειρο κόντρα στις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Κοινός παρονομαστής είναι η έφοδος του κεφαλαίου στη φύση που αναμένεται να γίνει εντονότερη και με τη συναίνεση μάλιστα σημαντικού κομματιού της κοινωνίας μπροστά στο επιμελώς κατασκευασμένο και κίβδηλο δίλημμα: ανάπτυξη ή στασιμότητα.
Αρκεί να ρίξουμε μονάχα μια ματιά στον επονομαζόμενο τρίτο κόσμο, την ατμομηχανή αυτή, που δουλεύει ακατάπαυστα (προκειμένου κάποιοι προνομιούχοι να ζούνε τον καταναλωτικό παράδεισο) και θα δούμε σε συστηματική βάση ολόκληρα χωριά να εξαφανίζονται από τον χάρτη, βίαιες εκτοπίσεις πληθυσμών αλλά και μαζικές δολοφονίες ακτιβιστών για το περιβάλλον όπως συμβαίνει κατά κόρον στις Φιλιππίνες, στην Κολομβία, στην Ινδία, στη Βραζιλία, στη Γουατεμάλα κι άλλες πολλές ακόμα όπου συνολικά είχαμε 3 νεκρούς ακτιβιστές κάθε βδομάδα μες το 2018.
Τέτοιοι αγώνες λοιπόν είναι εικόνα από το (πολύ) κοντινό μέλλον και είναι ευκαιρία να συναντηθούν (και να ζυμωθούν) τα δυο κινήματα της εποχής μας, το λαϊκό/ταξικό με το περιβαλλοντικό και από κοινού να ακυρώσουμε τα σχέδια των ισχυρών.
Να μουγγρίσουν λοιπόν τα Άγραφα, που τραγουδούσαν περήφανα κι οι αντάρτες. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που δεν μπόρεσε τελικά να αστράψει η Γκιώνα σε αντίστοιχες επιβουλές των μεγαλοβιομηχάνων και των λακέδων τους.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)