133 χρόνια από την αιματοβαμμένη Εργατική Πρωτομαγιά του Σικάγο, οι αγώνες της εργατικής τάξης συνεχίζουν να είναι επίκαιροι, ελπιδοφόροι και νικηφόροι. Η Εργατική Πρωτομαγιά, όσο κι αν πασχίζουν το αστικό πολιτικό προσωπικό, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές και η ολιγαρχία του πλούτου να την υποβιβάσουν σε μία απλή επετειακή ημέρα μνήμης, θα συμβολίζει τους μαχητικούς ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο. Θα υπενθυμίζει ότι στην ιστορία των ταξικών και κοινωνικών αγώνων τίποτα δεν χαρίστηκε και όλα κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες. Θα υπογραμμίζει με τον πιο ωμό τρόπο την υποκρισία της αστικής δημοκρατίας, όταν το πολιτικό της προσωπικό μιλά για «ανθρωπισμό» και «δικαιώματα», αποκαλύπτοντας τη βία του κεφαλαίου και του κράτους του απέναντι στις υποτελείς τάξεις, όταν αυτές αγωνίζονται και διεκδικούν ό,τι τους ανήκει.
Η Εργατική Πρωτομαγιά θα δείχνει πάντα το δρόμο στους εργάτες και τις εργάτριες, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες όλων των χωρών, για να παλέψουν για μία καλύτερη ζωή, για μια ζωή που τους αξίζει, για μια ζωή, όπου ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος θ΄ ανήκει σ΄ αυτούς που τον παράγουν και όχι σε μία άπληστη ολιγαρχία.
Η Εργατική Πρωτομαγιά αναδεικνύει τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, ως εκείνου του υποκειμένου το οποίο χρειάζεται να αποκτήσει ταξική συνείδηση, να οργανωθεί στους χώρους δουλειάς, να θέσει ταξικά αιτήματα και πολιτικούς στόχους, για να μεταβάλει το συσχετισμό σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του κόσμου της εργασίας, για να συγκρουστεί με το ίδιο το αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού.
Η πάλη για το οχτάωρο αποτέλεσε ένα ανάχωμα στη στυγνή εκμετάλλευση των εργατών από το κεφάλαιο, υπήρξε ένα βήμα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του κεφαλαίου, έθεσε τις βάσεις για την ανάγκη συνειδητοποίησης και οργάνωσης του προλεταριάτου ως τάξης ικανής ν΄αγωνιστεί και να νικήσει. Ενίσχυσε την αποφασιστικότητα και την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων. Επιβεβαίωσε ότι η βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι βαθιά κοινωνική, ότι η εκμετάλλευση των εργατών δεν μπορεί να σταματήσει, αν δεν ξεπεραστεί η ιστορική αυτή η αντίθεση με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Σήμερα, 133 χρόνια μετά, η δομική κρίση του καπιταλισμού από το 2007-2008 τσάκισε εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, φτωχοποίησε ολόκληρους λαούς, έφερε στην επιφάνεια το ερπετό του φασισμού και της ακροδεξιάς, προκάλεσε κοινωνικές εκρήξεις στις καπιταλιστικές μητροπόλεις με πρόσφατο παράδειγμα τις πολύμηνες συγκρούσεις των κίτρινων γιλέκων με τις δυνάμεις καταστολής στη Γαλλία.
Στη δεδομένη συγκυρία οι αντιθέσεις που γεννιούνται από το καπιταλιστικό σύστημα οξύνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Ενισχύεται η θέση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας, διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες μεταξύ των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και μίας δράκας καπιτα-ληστών, γκρεμίζονται κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων. Στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου οι καθημερινές δολοφονίες των εργατών βαφτίζονται εργατικά «ατυχήματα», ελαστικές σχέσεις εργασίας (mini jobs, μερική απασχόληση κλπ) εντείνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ενώ για το ίδιο το κεφάλαιο διαμορφώνεται ένα περιβάλλον άγριας νεοφιλελεύθερης διάλυσης των εργασιακών κεκτημένων.
Την ίδια στιγμή η επίθεση του ιμπεριαλισμού σε βάρος των λαών γίνεται όλο και πιο έντονη. Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπερια-ληστές και η στρατιωτική υπερδύναμη Ρωσία, λόγω των γεωπολιτικών τους αντιπαραθέσεων, ισοπέδωσαν ολόκληρη τη Συρία, η οποία βρίσκεται εδώ και 8 χρόνια σε εμφύλιο πόλεμο, οδηγώντας στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες και στην προσφυγιά εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες αποσταθεροποίησαν τη Μέση Ανατολή με την ενίσχυση του εκτρώματος του ISIS, τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, υποστηρίζοντας το κράτος –τρομοκράτη Ισραήλ, το οποίο διαπράττει μία γενοκτονική πολιτική σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Είναι ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός, ο οποίος μετέτρεψε τη Λιβύη σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, θυμίζοντας τα πρώτα στάδια γένεσης του ανθρωποκτόνου συστήματος του καπιταλισμού, όταν Αφρικανοί σκλάβοι πωλούνταν και αγοράζονταν για τη συσσώρευση του κεφαλαίου.
Παράλληλα, ενώ η λυκοσυμμαχία της ΕΕ κλυδωνίζεται (BREXIT, φυγόκεντρες ακροδεξιές τάσεις, ευρωσκεπτικιστικός προστατευτισμός), ο πόλεμος της ενάντια στους απόκληρους του καπιταλιστικού συστήματος συνεχίζεται αμείωτα. Γιατί η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, αλλά το σφαγείο των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, είναι η Ευρώπη φρούριο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, είναι το κολαστήριο των αστέγων και των κατατρεγμένων στα κέντρα των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Γι ΄αυτό και οι λαοί πρέπει να συγκρουστούν με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, ακολουθώντας το δρόμο του προλεταριακού διεθνισμού.
Με τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν ξανά, με τις παγκόσμιες και περιφερειακές συγκρούσεις στρατιωτικού και εμπορικού χαρακτήρα να οξύνονται, με τις μεγάλες δυνάμεις του ευρωατλαντικού στρατοπέδου υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ από τη μία μεριά και το ρωσοκινέζικο άξονα από την άλλη μεριά να ετοιμάζονται να σύρουν την ανθρωπότητα στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το εργατικό κίνημα καλείται να μπλοκάρει τη μηχανή του πολέμου και να θέσει στο στόχαστρο τον ίδιο τον καπιταλισμό, τη μήτρα του πολέμου, της φτώχιας και της προσφυγιάς.
Στην «μεταμνημονιακή» Ελλάδα των ευρωμνημονίων της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας, του ληστρικού χρέους και των αιμοσταγών πρωτογενών πλεονασμάτων η ανεργία και η φτώχεια εκτοξεύτηκαν, διαμορφώθηκε ένα εργασιακό περιβάλλον ανασφάλειας ( σχεδόν στο 54% οι ελαστικές σχέσεις εργασίας), μειώθηκαν μισθοί, συντάξεις, διαλύθηκαν ΣΣΕ, περιορίστηκε δραστικά το δικαίωμα στην απεργία. Όσο κι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι μέσω της περιορισμένης επαναφοράς των ΣΣΕ και της πενιχρής αύξησης του κατώτατου μισθού, τα ψίχουλα αυτά είναι δώρον άδωρον μπροστά στο μέγεθος της κοινωνικής λεηλασίας. Γιατί είναι και αυτή υπεύθυνη για τη συνέχεια της κοινωνικής γενοκτονίας. Γιατί είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δέχεται τα εύσημα από τους νεοαποικιοκράτες της ευρωσυμμορίας. Γιατί είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έγινε το πιο πιστό σκυλί του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, συσφίγγοντας τις σχέσεις της ντόπιας αστικής τάξης με τους σιωνιστές και το δικτάτορα Σίσι.
Σημαντικό ρόλο στην αντιδραστική εκστρατεία του κεφαλαίου παίζει ο υποταγμένος στην αστική πολιτική και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός των Παναγόπουλων και της ΓΣΣΕ. Διότι είναι η ΓΣΣΕ, η οποία έβαλε φρένο στην ανάπτυξη των μαχητικών αντιμνημονιακών αγώνων. Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία, καλώντας σε «Κοινωνική Συμμαχία» με την εργοδοσία πέρσι το Μάη, θέλει να πείσει τον κόσμο της εργασίας ότι καταργήθηκε η ταξική πάλη. Είναι η ΓΣΣΕ, η οποία, ενώ δεν τόλμησε να κηρύξει απεργία, όταν ψηφιζόταν ο αντιαπεργιακός εργατοκτόνος νόμος, σπέρνει τη νοθεία και την τρομοκρατία σε εργατικά συνέδρια με μπράβους, βία και προπηλακισμούς. Αυτή είναι η ΓΣΣΕ, που κάθεται προσοχή στη ΕΕ, την αστική τάξη και το κράτος της.
Υπάρχει, όμως και άλλος δρόμος. Ο δρόμος της μαχητικής ταξικής οργάνωσης, όταν οι εργάτες/τριες, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, όταν οι εργαζόμενοι/ες προκηρύσσουν πραγματικές απεργίες με ταξικά προσανατολισμένο χαρακτήρα, όπως έδειξε η διακλαδική απεργία των 2000 διαδηλωτών τη 1ης Νοέμβρη, η εργατική διαδήλωση στις 16 Φλεβάρη, η μεγαλειώδης απεργία του ΣΒΕΟΔ με 1200 και πλέον μηχανάκια στους δρόμους της Αθήνας. Γιατί η υπόθεση της εργατικής τάξης θα είναι απελευθέρωση της ίδιας. Γιατί μόνο έτσι οι εργαζόμενοι θ΄ αναπτύξουν μαχητικές εστίες αντίστασης απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, μακριά από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΓΣΣΕ/ΑΔΕΔΥ, δίχως να τρέφουν αυταπάτες για τις προεκλογικές εξαγγελίες των αστικών κομμάτων (από την άγρια νεοφιλελεύθερη ΝΔ μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ).
Γιατί η Πρωτομαγιά είναι και θα παραμείνει εργατική. Γιατί η Πρωτομαγιά θα συμπυκνώνει για πάντα τους αγώνες του χθες και τις νίκες του σήμερα. Για να γίνει η πάλη των εργατών ο χειρότερος εφιάλτης των κεφαλαιοκράτων. Για να συγκροτήσουμε το μέτωπο του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας απέναντι στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου, τα τσιράκια του, τους φασίστες και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τη σύγκρουση με κράτος, κεφάλαιο και ΕΕ. Για να ξαναβγούμε στους δρόμους των αγώνων. Για ν΄ ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση, την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού και την ανατροπή του καπιταλισμού. Για μια κοινωνία χωρίς κράτος, ιδιωτική ιδιοκτησία και μισθωτή σκλαβιά
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ
ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ-ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Ταξική Αντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)
