Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Την Παρασκευή 31 Μάρτη, η Ταξιαρχία Παύλος Φύσσας επιτέθηκε στα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης του φασιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής προκαλώντας εκτεταμένες υλικές φθορές.

Η επίθεση πραγματοποιήθηκε σε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της Αθήνας ακριβώς απέναντι από τη σχολή της αστυνομίας. Ως αντίποινα οι φασίστες ξυλοκόπησαν με μανία τον 24χρονο Αλέξη Λάζαρη, φοιτητή που λίγες ώρες μετά την επίθεση πέρασε σε κοντινή απόσταση από τα γραφεία τους. Σύμφωνα με τις περιγραφές κατοίκων της περιοχής, τα τάγματα εφόδου της κεντρικής διοίκησης έσερναν για 4 οικοδομικά τετράγωνα το νεαρό, χτυπώντας τον με μανία στο πρόσωπο.

Η ευστοχία της συγκεκριμένης αντιφασιστικής ενέργειας ήταν αυτό που έσπειρε τη σύγχυση στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η μανία τους για το γόητρο που χτυπήθηκε ανεπανόρθωτα πυροδότησε και την οργή τους εναντίον ενός τυχαίου περαστικού.

Σε μια συγκυρία που τα φασιστικά τάγματα εφόδου εξαπολύουν πογκρόμ εναντίον όποιου δεν εναρμονίζεται με την αισθητική του φασισμού, εναντίον μεταναστών όπως στον Ασπρόπυργο στις 2 και 3 Απριλίου που εισέβαλαν σε σπίτια εργατών γης ξυλοκοπώντας τους βάναυσα, εναντίον ανήλικων προσφύγων, εκδιώκοντάς τους από τα σχολεία που φοιτούν (όπως στην περίπτωση του Περάματος), εναντίον δομών του αναρχικού κινήματος και του αγώνα (καταλήψεις, στέκια).

Αυτοί είναι οι φασίστες. Πολιτικοί απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και της Βέρμαχτ στην κατοχή. Απόγονοι των βασανιστών του ΕΑΤ-ΕΣΑ κατά τη διάρκεια της χούντας. Συνεργοί σε εγκλήματα πολέμου τη δεκαετία του ’90, με τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής σε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων που διεπράχθησαν κατά της ανθρωπότητας από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Σρεμπρένιτσα).

Ο φασισμός είναι το ίδιο το βαθύ σύστημα, είναι η πιο ωμή και καταπιεστική μορφή του καπιταλισμού. Όσο αντισυστημικό κι αν θέλουν να τον παρουσιάζουν, αποτελεί το ύστατο μακρύ χέρι ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, σύμφυτος με τους ακραίους κύκλους και εντός της ΕΕ.

Γι’ αυτό ο αντιφασιστικός αγώνας είναι βαθιά ταξικός και αποτελεί πρωταρχικό καθήκον κάθε αγωνιστή και αγωνίστριας, για να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φρίκη, πείνα και δυστυχία στην πιο ακραία τους έκφραση.

ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ

Συμμετέχουμε στην αντιεξουσιαστική/αντιφασιστική διαδήλωση την Τετάρτη 12/04 στις 18.00 στην πλατεία Πανόρμου (Αμπελόκηποι)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Οι εργάτες και οι εργάτριες της χημικής βιομηχανίας Σκοτ βρίσκονται για σχεδόν δύο μήνες, μέρα και νύχτα, έξω από το εργοστάσιο της εταιρείας στη Μάνδρα Αττικής, μαχόμενοι ενάντια στο καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας που τους έχει επιβληθεί, μαχόμενοι για το δικαίωμα σε σταθερή και αξιοπρεπή εργασία. Παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες  της εργοδοσίας  να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζόμενων με απειλές για απολύσεις, για κλείσιμο του εργοστασίου και με προτάσεις για οικειοθελή αποχώρηση, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν υποχωρούν αλλά παραμένουν αμετακίνητοι στο αρχικό αίτημα τους για πλήρη απασχόληση, κλιμακώνοντας μάλιστα τις κινητοποιήσεις τους με συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία, σήμερα 11/4 στις 18.00 στην Πλατεία Ηρώων στην Ελευσίνα.

Όπως χαρακηριστικά αναφέρει σε ανακοίνωση του το Σωματείο εργαζομένων στη ΣΚΟΤ “ η κερδοφόρα εταιρεία Σκοτ αποτελεί τυπικό δειγμα εργοδοτικής ασυδοσίας. Αμέσως μετά από  πολύμηνη εντατικοποιήση της εργασίας (3 βάρδιες την ημέρα για 6 ημέρες την εβδομάδα) με ταυτόχρονη απασχόληση ισάριθμου εργολαβικού προσωπικού και τριπλασιάζοντας την παραγωγή της, επέβαλε στους εργαζόμενους ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ από 15 Δεκεμβρίου 2016, το μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας, στην πιο ακραία και καταχρηστική του μορφή,3 ΗΜΕΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ. Σκοπός της εταιρείας είναι η εξαθλίωση του συνόλου των εργαζομένων και ο εξαναγκασμός (κυρίως των μελών του σωματείου μας) σε οικειοθελή αποχώρηση και η αντικατάσταση του με ακόμα πιο φθηνά εργατικά χέρια. Εμείς οι εργαζόμενοι της ΣΚΟΤ, οι περισσότεροι από εμάς εργάτες παραγωγής, στην πλειοψηφία μας γυναίκες, μετράμε πολλά χρόνια εργασίας σε αυτό το εργοστάσιο. ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Η ΕΚ ΠΕΡΙΤΡΟΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ – ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργατών και των εργατριών της εταιρείας ΣΚΟΤ!

Να στήσουμε αναχώματα στην αντεργατική πολιτική που ισοπεδώνει δικαιώματα και κατακτησεις!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στις 16 Απριλίου στην Τουρκία θα διεξαχθεί δημοψήφισμα για την επικύρωση ή την απόρριψη της αναθεώρησης του Συντάγματος, η οποία εγκρίθηκε τον Ιανουάριο από τη βουλή με τη συνεργασία AKP και των φασιστών/Γκρίζων Λύκων. Τυπικά στόχος της αναθεώρησης είναι η ενίσχυση των εξουσιών του προέδρου με τη μετατροπή του συστήματος διακυβέρνησης από κοινοβουλευτικό σε προεδρικό. Στη πράξη, όμως, η επικύρωση της αναθεώρησης θα επιβεβαιώσει την οικοδόμηση ενός σύγχρονου σουλτανάτου, το οποίο εντάσσεται στις ευρύτερες νεοθωμανικές βλέψεις του Ερντογάν.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, πρόεδρος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάτυξης (AKP), βρίσκεται στην εξουσία από το 2003-2014 ως πρωθυπουργός, από το 2014-2017 ως πρόεδρος και, όπως όλα δείχνουν, σχεδιάζει να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2029(!), καθώς δύο πενταετείς θητείες προβλέπεται η μέγιστη παραμονή στην εξουσία του προέδρου, σύμφωνα με το νέο σύνταγμα, και οι αλλαγές θα ξεκινήσουν να εφαρμόζονται από το 2019. Παράλληλα, καταργείται το αξίωμα του πρωθυπουργού, προβλέπεται δυνατότητα διορισμού από τον πρόεδρο ενός ή δύο αντιπροέδρων, ενισχύεται η εξουσία του προέδρου να επεμβαίνει στον δικαστικό τομέα, υποβαθμίζεται η σημασία του κοινοβουλίου και αντιδραστικοποιείται περαιτέρω το κράτος έκτακτης ανάγκης, διότι πλέον θα χορηγούνται περισσότερες εξουσίες στον πρόεδρο να κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση «εξέγερσης κατά της πατρίδας» ή «βίαιων ενεργειών που θέτουν το έθνος σε κίνδυνο διχασμού». Με άλλα λόγια, όλες οι εξουσίες συγκεντρώνοντα στο πρόσωπο του Ερντογάν, διαμορφώνοντας ένα ολοένα και πιο αυταρχικό καθεστώς, το οποίο θα συνεχίσει να εντείνει τον πόλεμο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Το κράτος έκτακτης ανάγκης, που επιβλήθηκε στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιούλη και με όχημα την καταπολέμηση του «γκιουλενισμού», ως απόρροια των ενδοαστικών αντιθέσεων, έχει οδηγήσει στην απαγόρευση των διαδηλώσεων, των απεργιών, σε εκκαθαρίσεις στο στρατό, στην εκπαίδευση, στο δικαστικό σώμα, στις δημόσιες υπηρεσίες γενικότερα, σε χιλιάδες συλλήψεις δημοσιογράφων, διανοουμένων, οποιουδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί εχθρός του καθεστώτος. Ταυτόχρονα, συνεχίζοντας αμείωτα το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών που θέτει στο στόχαστρο δημοκράτες, αριστέρους -χαρακτηριστική περίπτωση η φυλάκιση ηγετικών στελεχών του εκλεγμένου  HPD, την επαναστατική κομμουνιστική αριστερά, τους αναρχικούς, το τουρκικό κράτος εξακολουθεί να εφαρμόζει μία πολιτική εξόντωσης και γενοκτονίας του ιστορικά θυσιαζόμενου κουρδικού λαού, ιδιαίτερα στις περιοχές της ΝΑ Τουρκίας. Οι ήδη τσακισμένες δημοκρατικές ελευθερίες του εργαζόμενου λαού στέλονται στον καιάδα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων της Τουρκίας.

Η αντιλαική πολιτική στο εσωτερικό της γείτονας χώρας είναι άμεσα συνυφασμένη με την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική. Ο Ερντογάν, έχοντας λάβει σαφή εντολή από την αστική τάξη της χώρας του για την αναβάθμιση του γεωπολιτικού/ οικονομικού ρόλου της Τουρκίας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ασκεί μία ολοένα και πιο επεκτατική πολιτική νεοθωμανικών βλέψεων. Το τουρκικό κράτος επεμβαίνει άμεσα στην Κύπρο, επιθυμώντας τη «λύση» της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, η οποία ουσιαστικά θα συνεπάγεται τη διαμόρφωση δύο de facto κρατών (το ένα κάτω από την επιρροή της αναθεωρητικής τουρκικής πολτικής) εντός του νησιού, αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες, διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ, διεξάγει πόλεμο με τη εισβολή του στη Συρία (Ασπίδα του Ευφράτη) με στόχο τη συντριβή του κουρδικού λαού. Μάλιστα, επιδίδεται σε μία εθνικιστική ρητορεία, όπως διαφαίνεται μέσα από την αντιπαράθεση με τις χώρες της ΕΕ (Ολλανδία, Γερμανία κλπ), προκειμένου να συσπειρώσει την εκλογική του βάση, καθώς όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά για το τελικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Συνεπώς, ο περαιτέρω εκφασισμός του καθεστώτος θα ενισχύσει επικίνδυνα την άρχουσα τάξη της Τουρκίας.

Ο εργαζόμενος λαός της Τουρκίας, η εργατική τάξη, η νεολαία, ντόπιοι και ξένοι καλούνται να ψηφίσουν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που θα επισφραγίσει τη μετατροπή του καθεστώτος σε ένα σύγχρονο φασιστικό σουλατανάτο. Απαιτείται ένα μαζικό, πλατύ μέτωπο, που θα βάλει φρένο στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, που υπηρετεί ο Ερντογάν, βροντοφωνάζοντας το ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. Γιατί ένα τέτοιο φασιστικό καθεστώς θα γίνει όργανο των πιο αντιδραστικών και σωβινιστικών κύκλων του τουρκικού κεφαλαίου. Γιατί το δημοψήφισμα είναι ένα μόνο μέρος της ταξικής πάλης που διεξάγεται στην Τουρκία με όλα τα μέσα. Γιατί και μετά από αυτό ο αγώνας στην Τουρκία θα συνεχιστεί στους δρόμους, στις πλατείες, στα οδοφράγματα και στα βουνά. Γιατί οι λαοί θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για λευτεριά, ειρήνη, ανεξαρτησία, δίχως καπιταλιστική εκμετάλλευση με την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Από τη μνημονική Ελλάδα στέλνουμε σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο τουρκικό και κουρδικό λαό. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΑ ΜΑΧΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΗΚΟΝ.

Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Κομμουνιστών)

Σύνταγμα, 4 Απρίλη 2017

“Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα…”

Τιμή για πάντα στον αγωνιστή Δημήτρη Χριστούλα

 

Στη Ν. Φιλαδέλφεια διεξάγεται σήμερα μια κρίσιμη κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση. Με αιχμή τον αγώνα για την υπεράσπιση του Άλσους της πόλης από τα ληστρικά επενδυτικά σχέδια του μεγαλοκαπιταλιστή ιδιοκτήτη της ΑΕΚ Μελισσανίδη -που πυροδοτήθηκε εκ νέου από τις παρακρατικού  τύπου επιθέσεις εναντίον του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου «Στρούγκα» και της λαϊκής συνέλευσης Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας στις 25 και 27 Φλεβάρη 2017-, δύο κόσμοι έχουν λάβει θέση μάχης ξεδιπλώνοντας δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για την περιοχή. Η μία, φορέας της οποίας είναι ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου είναι σαφής: οικοδόμηση με κάθε μέσο ενός σύγχρονου γηπέδου ποδοσφαίρου στην περιοχή με στόχο την ανάπτυξη  των καπιταλιστικών προϊόντων που ονομάζονται «ΑΕΚ» και «ελληνικό ποδόσφαιρο», κλείσιμο των δομών ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης, εκφασισμός της κοινωνικής ζωής, εξάπλωση των φαινομένων λουμπενοποίησης και κοινωνικού κανιβαλισμού, μετατροπή της Ν. Φιλαδέλφειας σε ένα χαμηλής αισθητικής διασκεδαστήριο εντατικής και πειθαρχημένης εργασίας. Με άλλα λόγια, η ριζική αλλοίωση των ιστορικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών της πόλης και τελικά, η κοινωνική και πολιτική της μετάλλαξη: από μια προσφυγική γειτονιά με ισχυρό το λαϊκό προλεταριακό στοιχείο και έντονες τις προοδευτικές, δημοκρατικές αναφορές, σε μια γειτονία περίκλειστη για το κοινωνικό και εργατικό κίνημα, σε μια γειτονιά el dorado καπιταλιστικών και μαφιόζικων δραστηριοτήτων. Στρατηγική απόλυτα συμβατή βέβαια, με τη γενικότερη αστική στρατηγική εν μέσω κρίσης, την οποία συμπυκνώνει η ανελέητη επίθεση στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές κατακτήσεις, που με αιματηρούς αγώνες κέρδισε τις προηγούμενες δεκαετίες το εργατικό- λαϊκό κίνημα. Η υποτίμηση λοιπόν των όρων επιβίωσης της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ως αναγκαίος όρος για την υπέρβαση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, προσδιορίζει και στην περίπτωση της Ν. Φιλαδέλφειας –όπως προσδιορίζει και στην περίπτωση των Εξαρχείων, των Σκουριών ή της Κερατέας παλαιότερα- το χαρακτήρα και τον τελικό σκοπό της εκεί ασκούμενης κρατικής πολιτικής. Υπό αυτήν την έννοια, τόσο το περιεχόμενο μιας έκφρασης της πολιτικής αυτής –όπως είναι η σχεδιαζόμενη ανέγερση γηπέδου με τους όρους που θέτει ο Μελισσανίδης- όσο και η αντίδραση σε αυτή δεν μπορούν να ειδωθούν έξω από τον ταξικό τους καθορισμό. Ως αντιπρολεταριακή, αντικινηματική αιχμή από τη μια, και ως προλεταριακή κινηματική αντίσταση από την άλλη.

Και αυτή ακριβώς η αντίθεση ταξικών συμφερόντων γίνεται ακόμα πιο ευκρινής, αν αναλογιστούμε ποια πρόσωπα και ποιες δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες σήμερα στη Ν. Φιλαδέλφεια. Από τη μια, ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ Δ. Μελισσανίδης, τυπικό δείγμα αυτού που η ΕΟ 17Ν αποκαλούσε λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, ένας καπιταλιστής, η επιχειρηματική δραστηριότητα του οποίου θα λέγαμε ότι συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού και ειδικότερα του εφοπλισμού, ως καπιταλισμού παρασιτικού, μαφιόζικου, κρατικοδίαιτου.  Ο συγκεκριμένος καπιταλιστής, πατώντας στις προσόδους που απέκτησε από τις επενδύσεις στο παράνομο κεφάλαιο και συγκεκριμένα τη λαθρεμπορία καυσίμων τη δεκαετία του 80’ –από τις οποίες δημιούργησε ένα μεγάλο κύκλο επαφών  στον κόσμο της μαφίας και της νύχτας-  θα εισβάλλει δυναμικά από το 90’ και μετά στον κόσμο των «νόμιμων» business. Στο νέο του επιχειρηματικό πεδίο, που έχει να κάνει πλέον με την νόμιμη πώληση και προμήθεια  πετρελαίου, χρησιμοποιώντας τα πολυποίκιλα «κονέ» που έφτιαξε, είτε με το αζημίωτο, είτε με εκβιασμούς με όλες τις κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια, θα κατορθώσει -αφού στο μεταξύ αποκτά δημόσια κοινωνική αναγνώριση και ισχύ ως πρωταθλητής πρόεδρος της ΑΕΚ, την περίοδο 1992-1995-  να συστήσει, βασιζόμενος σε αθρόες κρατικές χρηματοδοτήσεις, το 2000 την πετρελαϊκή ναυτιλιακή εταιρία  AEGEAN.

Εκμεταλλευόμενος το καλό όνομα που είχε αποκτήσει στους αμερικάνικους επιχειρηματικούς και στρατιωτικούς κύκλους, για τις πολύτιμες εκδουλεύσεις που τους πρόσφερε κάνοντας τις «βρώμικες δουλειές» τους στην Μεσόγειο, ήδη από την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, τη δικαστική ασυλία και τις προκλητικές φοροαπαλλαγές που  –όπως και όλο το εφοπλιστικό κεφάλαιο- απολάμβανε από το ελληνικό κράτος και βέβαια τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που επέβαλε στα πλοία και τις επιχειρήσεις του, θα δει τον κύκλο των εργασιών του να πολλαπλασιάζεται ως του σημείου η ΑΕGEAN να εισαχθεί στο αμερικάνικο χρηματιστήριο. Διαθέτοντας πάνω από 50 δεξαμενόπλοια και αρκετούς σταθμούς ανεφοδιασμού ανά την υφήλιο, ο Μελισσανίδης θα μπορεί πλέον να συνομιλεί απευθείας με το πανίσχυρο αμερικανικό πετρελαϊκό λόμπι, το βορειοευρωπαϊκό εφοπλιστικό κεφάλαιο και με τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, καθώς και οι τρεις αυτοί πόλοι του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου θα δουν στον πρόσωπο του έναν αδίστακτο και πιστό υπηρέτη τους.

Πολύ γρήγορα ο Μελισσανίδης θα μετεξελιχθεί  από έναν αμφιλεγόμενο- όσο και περιθωριακό- παίκτη της ελληνικής αστικής τάξης, σε βασικό παράγοντα της. Στην μνημονιακή εποχή της οικονομικής επιτροπείας, της υποτιμημένης εργασίας και του γενικού ξεπουλήματος, θα δει νέες δυνατότητες να ανοίγονται μπροστά του. Ειδικότερα την τριετία 2012-2015, όταν και χρέη πρωθυπουργού ανέλαβε  ο προσωπικός  του φίλος και ιδίου ακροδεξιού φρονήματος με αυτόν, Α. Σαμαράς.  Έχοντας στο πλευρό του ως νομικούς συμβούλους τους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, τους γνωστούς φασίστες Μπαλτάκο και Κρανιδιώτη, θα πρωταγωνιστήσει στο μέγα σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης έναντι πινακίου φακής του ΟΠΑΠ, στον οποίο και τελικά θα καταστεί, μέσω εταιρείας συμφερόντων του, βασικός μέτοχος. Στα χρόνια αυτά, παράλληλα, θα εκκινήσει το δεύτερο γύρο των ποδοσφαιρικών του επενδύσεων, «επενδύοντας» στην ΑΕΚ με τον προσφιλή τρόπο με το οποίο επένδυε πάντοτε: πτωχεύοντας το καπιταλιστικό προϊόν που λέγεται ΑΕΚ, για να την αγοράσει στη συνέχεια κοψοχρονιά, απαιτώντας από το κράτος να πληρώσει τα χρέη της, αλλά και να χρηματοδοτήσει μέσω εγγυημένου τραπεζικού δανεισμού τη νέα του «αναπτυξιακή στρατηγική». Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά, απαίτησε ως εχέγγυο της βιωσιμότητας της «επένδυσης του», την ανέγερση νέου γηπέδου σε έκταση πολύ μεγαλύτερη από την παλιά- γεγονός που θα είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα στο ήδη επιβαρυμένο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας- και μάλιστα με κρατικά λεφτά. Ενός γηπέδου του οποίου μάλιστα η κυριότητα θα περιερχόταν στη -συμφερόντων Μελισσανίδη- εταιρεία Δικέφαλος ΑΕ, παρά το γεγονός ότι η κυριότητα αυτή  άνηκε βάσει παραχωρητηρίου από το Δημόσιο στην ερασιτεχνική ΑΕΚ! Αξίζει ακόμα να σημειωθεί, ότι ο ρυθμιστικός νόμος που  κατέθεσε προς ψήφιση η τότε κυβέρνηση, με σκοπό, υποτίθεται, την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων αλλά στην πραγματικότητα για την εμπορευματοποίηση και την οικοπεδοποίηση τους, περιείχε  φωτογραφική διάταξη ειδικά για το γήπεδο της ΑΕΚ που εξαιρούσε την έκταση κατασκευής του γηπέδου από τις όποιες προστατευτικές διατάξεις του νόμου. Ο ελληνικός καπιταλισμός  και το κράτος του σε όλο του το μεγαλείο!

Θλιβεροί αρωγοί του «συστήματος Μελισσανίδη» θα αποδειχθούν και οι νέοι διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας που προέκυψαν από τις εκλογές του Γενάρη και του Σεπτέμβρη του 2015, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα φραστικά πυρά εναντίον «της ακροδεξιάς κλίκας του Μαξίμου που προωθεί ληστρικές για το δημόσιο συμφέρον συμφωνίες με τον αμφιβόλου φερεγγυότητας επιχειρηματία Μελισσανίδη» μετατράπηκαν πολύ γρήγορα, όπως και ο αντίστοιχοι βερμπαλισμοί για το σκίσιμο των μνημονίων, σε ανοιχτή προσχώρηση στο στρατόπεδο που υποτίθεται πως πολεμούσαν. Έτσι, τα «περί λεόντειων συμφωνιών με το δημόσιο» γρήγορα ξεχάστηκαν και ανώτερα κυβερνητικά στελέχη θα μιλούν ανοιχτά πλέον για την ανάγκη στήριξης των  επιχειρηματικών ομίλων του Μελισσανίδη, η ύπαρξη των οποίων, όπως χαρακτηριστικά  αναφέρουν, αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο», ενώ δε θα παραλείψουν να μιλήσουν κολακευτικά για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και τον αυτοδημιούργητο χαρακτήρα του. Δεν θα διστάσουν μάλιστα να αδειάσουν και τον «δικό» τους δήμαρχο στη Ν. Φιλαδέλφεια, ο οποίος στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές είχε κατισχύσει του αντιπάλου του – ενός αχυρανθρώπου του Μελισσανίδη που υποστήριζαν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- με βασικό αίτημα τη μη ανέγερση γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια με τους όρους που ο Μελισσανίδης απαιτούσε, δίνοντας μέσω της Περιφερειακής Αρχής το πράσινο φως για την χρηματοδότηση των έργων για την κατασκευή του γηπέδου και την έγκριση της – εξόφθαλμα παράτυπης – Μελέτης Περιβαλλοντολογικού έργου που ήταν απαραίτητη για την εκκίνηση τους. Και όλα αυτά μάλιστα, σε μια περίοδο που η περιφερειακή διοίκηση Δούρου περίκοπτε διαρκώς κονδύλια για τη στήριξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων με το πρόσχημα των άδειων ταμείων που παρέλαβε από την διοίκηση Σγουρού.

Αν όμως ο συνασπισμός κεφαλαίου κράτους κυβέρνησης, όπως επιγραμματικά περιγράφηκε πιο πάνω είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενος σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η προσχώρηση σε αυτόν μερίδας των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, ασφαλώς εγείρει πολλά ερωτήματα σχετικά και το γιατί και το πώς αυτής της προσχώρησης. Γιατί ασφαλώς για προσχώρηση μιλάμε, αν αναλογιστούμε το καθεστώς βίας και τρομοκρατίας που προκάλεσε η συγκεκριμένη μερίδα τόσο τον Ιούλη του 2014, όσο και πρόσφατα, εναντίον όσων υπερασπίζονται την πόλη τους από τα επιχειρηματικά σχέδια του Μελισσανίδη. Αν αναλογιστούμε τους προπηλακισμούς και τους ξυλοδαρμούς κοινωνικών αγωνιστών, αναρχικών, κομμουνιστών, τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς κοινωνικών κέντρων και λαϊκών συνελεύσεων, τους δημόσιους τραμπουκισμούς εναντίον αριστερών δημοκρατικών πολιτών. Όπως και την ευθυγράμμιση σε επίπεδο λόγου με τη ρητορική αστικών media (Πρώτο Θέμα, Καθημερινή, Βήμα, ΣΚΑΙ) και φασιστικών φυλλάδων. Όλα τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δε συγκροτούν μια κίνηση για την υλοποίηση ενός κοινωνικού αιτήματος, όπως θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να αποτελεί η ανέγερση ενός γηπέδου, αντίθετα φανερώνουν ενσωμάτωση σε συγκεκριμένες κρατικές μεθοδεύσεις και επιχειρηματικούς σχεδιασμούς. Γιατί όταν ταυτίζεται ένα δικαιολογημένο αίτημα του κόσμου της ΑΕΚ με τους στόχους ενός καπιταλιστή, όταν εν τέλει ταυτίζεται η ίδια η ομάδα  με τον ιδιοκτήτη της, τότε και ο κοινωνικός χαρακτήρας ενός τέτοιου αιτήματος ακυρώνεται και η ιστορία της ΑΕΚ πετιέται στα σκουπίδια. Λογική συνέπεια των παραπάνω είναι τελικά η μετατροπή της συγκεκριμένης μερίδας των οργανωμένων οπαδών σε δύναμη κρούσης του Μελισσανίδη, και βέβαια η ανάπτυξη από μέρους τους αντικοινωνικών, αντιπρολεταριακών, αντικινηματικών πρακτικών. Όσο για την αγνή και άδολη αγάπη για την ΑΕΚ, που υποκριτικά βάζει μπροστά η μερίδα των οπαδών που πρωτοστατεί στα επεισόδια, έχουμε να πούμε ότι η ανιδιοτέλεια τους είναι κίβδηλη, αφού αρκετοί από αυτούς έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με οικονομικές και άλλες προσόδους, που εκπορεύονται από την εκμετάλλευση του εμπορικού προϊόντος ΑΕΚ. Και δεν μιλάμε μόνο για τους «αυλικούς»,  αυτούς δηλαδή που έχουν άμεση οικονομική σχέση με την ΠΑΕ ΑΕΚ, είτε ως security, είτε ως υπάλληλοι γενικών καθηκόντων,  αλλά και αυτούς που με τον έναν ή με το άλλον τρόπο κάνουν «δουλειές» μέσω των συνδέσμων που διατηρούνε. Και σε τελική ανάλυση, μιας και όλοι αυτοί επικαλούνται την ιστορία, ας μας πουν τι σχέση μπορεί να έχει το γήπεδο που ο λαός των προσφυγικών περιοχών έχτισε «πετραδάκι πετραδάκι» από το υστέρημα του, με το γήπεδο που θέλει να φτιάξει ο Μελισσανίδης και το οποίο στην πραγματικότητα θα προέλθει από τη ληστεία των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Καμία απαντάμε εμείς, όπως καμία σχέση δεν έχει εκείνη η ΑΕΚ με τη σημερινή ΑΕΚ- εμπορικό προϊόν, όπως την κατέστησαν μέσα στα χρόνια οι κάθε λογής καπιταλιστές πρόεδροι της.  Καμιά σχέση δεν έχει η ΑΕΚ της προσφυγιάς, της λαϊκότητας, των προοδευτικών ιδεών, με την ΑΕΚ του ακροδεξιού Μελισσανίδη  και των τραμπούκων χούλιγκαν  που εμφανίζονται ως η «συνείδηση» του κόσμου της ΑΕΚ. Ο απλός κόσμος της ΑΕΚ –μιας και τόσος λόγος γίνεται γι αυτόν- γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά ότι γνωστοί μεγαλοπαράγοντες της ΑΕΚ ήταν αυτοί που γκρέμισαν το γήπεδο το 2003 για να το εντάξουν στο μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών έργων και βέβαια, θυμάται τη χαρακτηριστική αφωνία που είχαν επιδείξει οι οργανωμένοι οπαδοί γύρω από το θέμα τότε.

Και επειδή εμφανιζόμαστε απόλυτοι σχετικά με τις εκτιμήσεις μας γύρω από το  ποιόν αυτών πού τόσο τον Ιούλη του 2014, όσο και τώρα, σήκωσαν το χέρι τους εναντίον αγωνιστών και δομών του κινήματος, η σιγουριά μας αυτή, έχουμε να πούμε, ότι πηγάζει από τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, από το γεγονός δηλαδή ότι με τα συγκεκριμένα άτομα, και πολύ περισσότερο με τις αντίστοιχες “λογικές” και πρακτικές, έχουμε κατά καιρούς αναμετρηθεί σφοδρά στα πλαίσια της συμμετοχής μας στο ανταγωνιστικό κίνημα. Ειδικότερα στα Εξάρχεια, τα οποία η  συγκεκριμένη ομάδα οπαδών τα αντιμετωπίζει περίπου ως τσιφλίκι της, οι προστριβές, οι διενέξεις και οι συγκρούσεις που έχουν σημειωθεί  μέσα στα χρόνια, ως αντίδραση στα πολλαπλά φαινόμενα αντικοινωνικής και αντικινηματικής βίας στα οποία έχουν πρωταγωνιστήσει μέλη αυτής της ομάδας είναι δεκάδες. Όσο για τα διαπιστευτήρια αντιφασισμού που συχνά πυκνά επιδεικνύουν κάποιοι από αυτούς, προβάλλοντας τα μάλιστα ως πιστοποιητικό “κινηματικότητας”, έχουμε να πούμε ότι αφενός, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν αποτελεί σημαία ευκαιρίας και ότι αφετέρου, ο αγώνας αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός. Δηλαδή να στρέφεται εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και την ίδια στιγμή να υπερασπίζεσαι τα επιχειρηματικά σχέδια του Μελισσανίδη, όπως δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και παράλληλα να καλλιεργείς την εχθρότητα για τους οπαδούς που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της κερκίδας. Όπως, βέβαια, δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και να συνδιαλέγεσαι με τον πρώην αξιωματικό της αντιτρομοκρατικής που εκτελεί χρέη υπευθύνου ασφαλείας στην ΠΑΕ ΑΕΚ, όπως επίσης δεν μπορείς να λέγεσαι αντιφασίστας και να έχεις για «ηγέτη» ένα άτομο, στο βιογραφικό του οποίου καταγράφεται ο βαρύτατος τραυματισμός αντιφασίστα κατά τη διάρκεια της περιφρούρησης προεκλογικού περιπτέρου ακροδεξιού κόμματος.

Αν όμως έτσι συγκροτείται το στρατόπεδο του ταξικού εχθρού στη Ν.Φιλαδέλφεια, πώς διαμορφώνονται τα πράγματα στην αντίπαλη πλευρά; Πώς διαμορφώνεται δηλαδή  το μέτωπο των δυνάμεων που, θέτοντας μπροστά τα εργατικά και κοινωνικά συμφέροντα, αντιδρά στην επένδυση Μελισσανίδη, υπερασπιζόμενο τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και τις κινηματικές δομές; Τρία σχεδόν χρόνια ύστερα από τη μεγάλη διαδήλωση του Ιούλη του 2014, όταν ένα μαζικό μαχόμενο κινηματικό μέτωπο έκανε την εμφάνιση του στους δρόμους της Ν. Φιλαδέλφειας, βάζοντας φρένο στις επιθετικές διαθέσεις κεφαλαίου, κράτους και παρακράτους, οι παρακαταθήκες από εκείνον τον αγώνα εξακολουθούν να είναι ζωντανές και να αποτελούν τον οδηγό στο σήμερα. Παρά την γενικότερη κινηματική οπισθοχώρηση που παρατηρείται, ειδικά από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, το μέτωπο αγώνα που άνοιξε στη Ν. Φιλαδέλφεια το καλοκαίρι του 2014, εξακολουθεί να παραμένει πολιτικά, κοινωνικά και οργανωτικά ισχυρό.

Πολιτικά, γιατί έχει αποδομήσει πλήρως την κυρίαρχη ρητορική περί κοινωφελούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας τη ληστρική, παρασιτική και αντιλαϊκή φύση των σχεδιασμών του Μελισσανίδη, όσο και  τις παρακρατικές μεθόδους που χρησιμοποιεί για να τους επιβάλλει. Γεγονός που του επιτρέπει να είναι κοινωνικά αξιόπιστο και διεισδυτικό, ως εκείνη η πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται τεκμηριωμένα και με συνέπεια τη -σαφώς πλειοψηφική- διάθεση της κοινωνίας της Ν. Φιλαδέλφειας να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία των πάσης φύσεως σωτήρων-επενδυτών. Και σε οργανωτικό επίπεδο όμως, τόσο οι δύο μαζικές μαχητικές  διαδηλώσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (στις 14/3 μοτοπορεία  με κατεύθυνση τον ΟΠΑΠ και στις 16/3 πορεία από το σταθμό Α. Πατησίων προς τη Στρούγκα, η οποία όμως κόπηκε σχεδόν στο ξεκίνημα της από τις δυνάμεις καταστολής), όσο και οι επόμενες κινήσεις που έχει προγραμματίσει η Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Στρούγκα (4/4 μοτοπορεία αντιπληρόφορησης από τα Προπύλαια, 8/4 Εκδήλωση στο Πολυτεχνείο με θέμα « Για τον αγώνα ενάντια στην επιβολή πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ στη Ν. Φιλαδέλφεια») δηλώνουν αν μη τι άλλο τη σαφή πρόθεση  ο αγώνας να συνεχιστεί και να είναι νικηφόρος.

Ασφαλώς οι παραπάνω εκτιμήσεις σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τις πολύ μεγάλες δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν κίνημα κατά τη διεξαγωγή του συγκεκριμένου αγώνα.  Κεφάλαιο, κράτος, κυβέρνηση, παρακράτος, ο ταξικός εχθρός με μια λέξη, εμφανίζεται συμπαγής, αποφασισμένος, ετοιμοπόλεμος. Αυτό καταδεικνύουν τόσο οι συντονισμένες αναφορές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) για παράκαμψη των όποιων «γραφειοκρατικών και νομικών εμποδίων καθυστερούν το μεγάλο έργο», όσο και η διάταξη μάχης που έλαβαν από κοινού οι δυνάμεις καταστολής και ο οπαδικός στρατός εναντίον της διαδήλωσης της 16/3, απαγορεύοντας της στην ουσία να εισέλθει στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ενώ εξόχως αποκαλυπτική της διαπλοκής κράτους παρακράτους στην περιοχή, αποτελεί η  προκλητική ασυλία που απολαμβάνουν οι τραμπούκοι, που για πάνω από ένα μήνα κατοικοεδρεύουν έξω από τη «Στρούγκα» και βέβαια, η ανοχή της αστυνομίας και των περισσότερων ΜΜΕ στο καθεστώς τρομοκρατίας  που έχει επιβληθεί στην πόλη.

Η κοινωνική και πολιτική εκκαθάριση του μητροπολιτικού πεδίου, η μετατροπή του σε ειδική οικονομική ζώνη φθηνής και κακοπληρωμένης εργασίας, δεν αποτελεί μια συγκυριακή τακτική του κεφαλαίου, που ως τέτοια θα μπορούσε να εγκαταλειφθεί ή να  μετατεθεί για αργότερα. Αποτελεί κεντρικό στρατηγικό του σχεδιασμό, η υλοποίηση του οποίου αποτελεί  όρο για την ανάταξη της κερδοφορίας του και την  έξοδο του από την κρίση. Και είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο, που δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο που δε θα διστάσει να μετέλθει όλων των μέσων που έχει στο οπλοστάσιο προκειμένου να επικρατήσει. Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με κάτι «τοπικό»: Ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια αφορά όλο το μητροπολιτικό προλεταριάτο, όλο τον εργαζόμενο λαό και το αντικαπιταλιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, κατ’ αντιστοιχία θα λέγαμε, όπως και το πολιτικό και συνδικαλιστικό απαρτχάιντ που έχει επιβάλλει ο εφοπλιστής Μαρινάκης στον Πειραιά ( με όχημα και εδώ μια ποδοσφαιρική ομάδα) δεν αφορά στενά τους Πειραιώτες, αλλά όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία.  Ούτε όμως και με κάτι «συγκυριακό» ή μερικό. Όπως ο δυναμικός αγώνας διαρκείας στα Εξάρχεια δεν εξαντλείται στην πάλη για «Εξάρχεια χωρίς μαφίες και κοινωνικό κανιβαλισμό», αλλά  συγκροτεί στο εδώ και τώρα του αγώνα, δομές και όργανα κοινωνικής-λαϊκής αντιεξουσίας, έτσι και ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τη γενικότερη στρατηγική του αντικαπιταλιστικού κινήματος στις σημερινές συνθήκες, όπου η φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού και η ερημοποίηση του μητροπολιτικού πεδίου από το φυσικό και κοινωνικό του πλούτο,  έχει καταστήσει τις δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και την πάλη για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου σε κεντρικούς άξονες της πολιτικής του.

Υπό αυτήν την έννοια, η υπεράσπιση της Ν. Φιλαδέλφειας –και κάθε γειτονιάς- απέναντι στην πολύμορφη καταστολή αποκτά ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα, από την αποτελεσματική περιφρούρηση της γειτονιάς και των κοινωνικών της δομών, κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να δημιουργεί ανταγωνιστικές μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, κρίνεται η δυνατότητα σύμπηξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών, κρίνεται η δυνατότητα του να δρα επαναστατικά. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα αποτελεί σε τελική ανάλυση και το πολιτικό διακύβευμα του αγώνα στη Ν. Φιλαδέλφεια και για αυτό ακριβώς το λόγο αποτελεί καθήκον μας να καταστήσουμε σαφές προς πάσα κατεύθυνση, ότι τη δυνατότητα αυτή δεν πρόκειται να την εκχωρήσουμε, ούτε κατ’ ελάχιστο, στο κεφάλαιο, το κράτος και τα μαντρόσκυλα του.

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΣΟΣ

Aπό το Σάββατο 25/2/2017, η κατάληψη Στρούγκα, η οποία μετρά οκτώ χρόνια λειτουργίας στη Νέα Φιλαδέλφεια, γίνεται, για ακόμη μία φορά, έπειτα από τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2014, στόχος επίθεσης και βανδαλίζεται από οργανωμένους οπαδούς του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη, οι οποίοι γράφουν συνθήματα στον εξωτερικό χώρο της κατάληψης, όπως “Όλο το άλσος γήπεδο” και “ούτε αριστεροί-ούτε δεξιοί, μόνο χούλιγκαν της ΑΕΚ”.

Δύο μέρες μετά, την Δευτέρα 27/02, δεκάδες αλληλέγγυοι/ες και αγωνιστές/στριες συγκεντρώνονται στο χώρο της κατάληψης προκειμένου να αποκαταστήσουν τις ζημιές. Μετά την αποχώρησή τους, εμφανίζονται ξανά οι συγκεκριμένοι και λειτουργώντας ως μπράβοι του μεγαλοκαπιταλιστή, επιτίθενται σε ελάχιστους αγωνιστές/στριες που βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στο χώρο και τον βανδαλίζουν εκ νέου. Ταυτόχρονα, τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης (πολιτικά και αθλητικά) είτε σιωπούν για τα γεγονότα είτε παραπληροφορούν, εξυπηρετώντας τα επιχειρηματικά συμφέροντα του Μελισσανίδη στην περιοχή και παρέχοντας κάλυψη στον ιδιωτικό στρατό του που επιχειρεί να επιβληθεί βίαια στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και στις δομές τους.

Οι σημερινές επιθέσεις έρχονται σε συνέχεια εκείνων που εκδηλώθηκαν το καλοκαίρι του 2014, όταν οι ίδιοι τραμπούκοι του Μελισσανίδη πραγματοποίησαν δολοφονικές επιθέσεις απέναντι στους αγωνιζόμενους κατοίκους του Συντονιστικού Αγώνα κατοίκων ΝΦ-ΝΧ, οι οποίοι επιχείρησαν να συγκεντρωθούν στο κέντρο της περιοχής με σκοπό να εκφράσουν την αντίθεσή τους απέναντι στο υποψήφιση από τη Βουλή ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας και να διαδηλώσουν με σκοπό την υπεράσπιση της πόλης της Νέας Φιλαδέλφεις και του άλσους της, που βρίσκονταν υπό άμεση απειλή.

Εκτοτε και αφού η επιχείρηση φίμωσής τους δεν καρποφόρησε, οι τραμπούκοι του Μελισσανίδη έχουν επανέλθει τις τελευταίες μέρες με στόχο την επιβολή ενός κλίματος φόβου και τρομοκρατίας ώστε να κατασταλεί κάθε φωνή αντίστασης και επιχειρώντας να κάμψουν τους αγώνες που αναπτύσσονται από τα κάτω ενάντια στην καταστροφή του άλσους και την εμπορευματοποίηση της Ν. Φιλαδέλφειας.

Απέναντι σε αυτή την επιχείρηση της μαφίας, η Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στην κατάληψη Στρούγκα διοργάνωσε μέχρι σήμερα δύο δράσεις. Την Τρίτη 15/03 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων και μοτοπορεία στον ΟΠΑΠ, εταιρία συμφερόντων Μελισσανίδη. Δύο μέρες μετά, την Πέμπτη 16/3 εκαντοντάδες διαδηλωτές, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της συνέλευσης και πραγματοποίησαν πορεία αλληλεγύης προς την κατάληψη Στρούγκα και αφού συγκεντρώθηκαν στον σταθμό ΗΣΑΠ Ανω Πατησίων επιχείρησαν να κατευθυνθούν προς την περιοχή. Η πορεία ανακόπηκε από τις δυνάμεις της αστυνομίας, οι οποίες είχαν θέσει φραγμό στην οδό Χαλκίδος και απαγόρευσαν στον κόσμο της διαδήλωσης την πρόσβαση στη γειτονιά.

Την ίδια στιγμή βρισκόταν σε εξέλιξη αντισυγκέντρωση των οπαδών του Μελισσανίδη, οι οποίοι αφού συγκεντρώθηκαν έξω από το χώρο της Στρούγκας και την κεντρική πλατεία της περιοχής, περιπολούσαν στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας, συνδράμοντας τα ΜΑΤ στην απαγόρευση της διαδήλωσης. Τη συγκεκριμένη μέρα φάνηκε καθαρά ποια είναι τα δυο στρατόπεδα: από τη μια ο κόσμος του αγώνα και της αλληλεγγύης, από την άλλη ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου που θέλει να επιβάλει στην περιοχή ένα καθεστώς πολιτικού-κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ, ένα καθεστώς όπου απαγορεύονται οι διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις , οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Η κυβέρνηση του Σύριζα προχώρησε ένα βήμα ακόμα στην καταστολή παραδίδοντας τη Νέα Φιλαδέλφεια στα τάγματα εφόδου του Μελισσανίδη και μετατρέποντάς τη σε τσιφλίκι. Οι εκκενώσεις καταλήψεων και οι επιθέσεις των μπάτσων σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, η επιβολή της γενικευμένης εξαθλίωσης, η επιχείρηση κοινωνικού εκφασισμού και η προσπάθεια αποικιοποίησης του δημόσιου χώρου από τις εμπροσθοφυλακές του κράτους και του κεφαλαίου είναι τμήματα μίας ενιαίας επίθεσης.

Η επίθεση στην «Στρούγκα» δεν μπορεί να ειδωθεί απλώς ως μέρος της τρομοκράτησης για την άνευ όρων εκχώρηση του γηπέδου, του φιλέτου γης και του άλσους στον Μελισσανίδη και στη μετατροπή της Νέας Φιλαδέλφειας σε χώρο ελεγχόμενο από τον ιδιωτικό στρατό του εφοπλιστή. Είναι μια επίθεση του κεφαλαίου, του κράτους και των εμπροσθοφυλακών του απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και απέναντι σε όσους επιμένουν να κρατάνε ζωντανό το όραμα για την κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης του αύριο. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Κάθε χώρος αγώνα και κάθε συλλογικότητα του κινήματος βρίσκονται μπροστά στην απειλή της παράδοσης μίας μεγάλης περιοχής σε μία δράκα οργανωμένων οπαδών που αντικειμενικά λειτουργούν ταυτόχρονα ως ιδιωτικός στρατός και ως παρακρατικά ενεργούμενα. Κάθε κοινωνική, ταξική και πολιτική συλλογικοποίηση βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα της παράδοσης της γειτονιάς της Νέας Φιλαδέλφειας σε ένα καθεστώς όπου ολιγομελείς ομάδες του κεφαλαίου θα επιβάλλονται βίαια υπαγορεύοντας τους όρους τους σε χιλιάδες.

Από την αποτελεσματική υπεράσπιση της γειτονιάς και των κοινωνικών της δομών, κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να υπάρχει σε κάθε γειτονιά και σε κάθε κοινωνικό χώρο, χωρίς να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από επίδοξους τσιφλικάδες και παρακρατικούς. Κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να δημιουργεί δομές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, κρίνεται η δυνατότητα σύμπηξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών, κρίνεται εν τέλει η ικανότητα του να δρα επαναστατικά.

 

• Τρίτη 4/4, 18.00  Προπύλαια

         Συγκέντρωση – Μοτοπορεία

 

• Σάββατο 8/4, 19.00  Πολυτεχνείο, κτ.Γκίνη

         Ανοιχτή Συζήτηση: Για τον αγώνα ενάντια στην επιχείρηση επιβολής                       πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ στη Νέα Φιλαδέλφεια

 

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ

αναρχικοί-αναρχικές, κομμουνιστές-κομμουνίστριες, σύντροφοι-συντρόφισσες,

στέκια, καταλήψεις, πολιτικές ομάδες

Κάλεσμα ενίσχυσης της συγκέντρωσης-πορείας για τις Ελεύθερες Μετακινήσεις

Σάββατο 1 Απρίλη, Μοναστηρακι στις 12.00

Σήμερα κατάλαβα πράγματι ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τακτική. Να κρατάμε ανοιχτά τα μάτια μας και να παίρνουμε αυτό που μας ανήκει. Αυτός είναι ο νέος τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε. Αυτό είναι που τους καίει.

Ντάριο Φο: Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω

Τα τελευταία εφτά χρόνια ο κόσμος της εργασίας, τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, βιώνουν μια διαρκή και συντονισμένη επίθεση από την εγχώρια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές δανειστές, τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η μνημονιακή επέλαση, η ταξική αφαίμαξη, η αύξηση της έντασης της εκμετάλλευσης, η μετατροπή του τόπου σε μια τεράστια εργασιακή γαλέρα και η ραγδαία μεταβολή του συσχετισμού δύναμης κεφαλαίου-εργασίας είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξανάρθει η καπιταλιστική “ανάπτυξη”, πατώντας επί πτωμάτων. Τμήμα αυτής της επίθεσης εναντίον των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων είναι η αναδιάρθρωση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και η σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών, ως μνημονιακό προαπαιτούμενο, ενάντια στην οποία παλεύουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ με απεργιακές κινητοποιήσεις.

Κομμάτι της αναδιάρθρωσης στα ΜΜΜ είναι η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, η ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων ενάντια σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου (ηλεκτρονικό εισιτήριο, μπάρες ελέγχου διέλευσης κλπ) καθώς και η ποινικοποίηση των αντιστάσεων του ανταγωνιστικού κινήματος ενάντια σ’ αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία έρχονται να προστεθούν σωρευτικά σε ένα περιβάλλον γενικευμένης εκπτώχευσης και ισοδυναμούν με κήρυξη πολέμου ενάντια στους προλετάριους και τους αποκλεισμένους.

Από τις ανοιχτές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ως τις ενέργειες σαμποτάζ ενάντια σε ακυρωτικά μηχανήματα, ο πολύμορφος αγώνας για ελεύθερες μετακινήσεις είναι αγώνας για την κάλυψη των βασικών προλεταριακών-λαϊκών αναγκών. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα εναντίον της διαρκούς λεηλασίας των ζωών μας. Είναι ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης με το Κεφάλαιο και το Κράτος του, ένα πεδίο ταξικής οργάνωσης και αντεπίθεσης.

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-πορεία που καλεί ο Συντονισμός συλλογικοτήτων του κέντρου για τις Ελεύθερες Μετακινήσεις μαζί με Λαϊκές Συνελεύσεις από διάφορες περιοχές της Αθήνας.

Σάββατο 1 Απρίλη στις 12:00 στο Μοναστηράκι

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στις 17 Φλεβάρη, μπάτσοι και δημοτικό συνεργείο καθαρισμού εισβάλλουν στην Κατάληψη του Ανοιχτού 3ου (πρώην δημοτικού σχολείου) στο Βροντάδο της Σύρου, καταστρέφοντας και λεηλατώντας τις υποδομές και σφραγίζοντας έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που εδώ και δύο χρόνια λειτουργούσε αυτοοργανωμένα, αποτελώντας μια εστία Αγώνα για όλο το νησί και για όλες τις Κυκλάδες.

Στις 13 Μάρτη, μπάτσοι (με τις ευλογίες της “αριστερής” δημάρχου Ζωγράφου Τ. Καφατσάκη-Βλάχου) εισβάλλουν στην Κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου στην Αθήνα –σ’ ένα για χρόνια εγκαταλελειμμένο “φιλέτο” που από το 2011 ξαναζωντάνεψε φιλοξενώντας δεκάδες πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις– λεηλατώντας τις υποδομές και συλλαμβάνοντας 7 καταληψίες. Το ίδιο βράδυ μια διαδήλωση 1.500 αγωνιστών και αγωνιστριών θα δώσει μια πρώτη συλλογική μαχητική απάντηση. Μέχρι και σήμερα, ο χώρος παραμένει υπό αστυνομική φρουρά έτσι ώστε να προχωρήσει το σχέδιο απόδοσης του προς “αξιοποίηση” στις βουλιμικές διαθέσεις του Κεφαλαίου και των πολιτικών βαστάζων του.

Την ίδια μέρα, μπάτσοι (με την έγκριση του “αντιρατσιστή” δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη και του “φιλανθρωπικού” εκτροφείου σκανδάλων που ακούει στο όνομα “Ερυθρός Σταυρός”) εισβάλλουν και στην Κατάληψη στέγης προσφύγων στην οδό Αλκιβιάδου φέρνοντας –για ακόμα μια φορά– τον πόλεμο ενάντια στους απόκληρους του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου στο κέντρο της Αθήνας. Οι 127 πρόσφυγες κάτοικοι (ανάμεσά τους και 37 παιδιά) θα μεταφέρθουν στη “Διεύθυνση Αλλοδαπών” στην Πέτρου Ράλλη και στη συνέχεια οι περισσότεροι θα φυλακιστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι υπόλοιποι θα εγκαταλειφθούν στην πλατεία Ομονοίας, ενώ εν τω μεταξύ τα υπάρχοντά τους είχαν καταστραφεί και πλιατσικολογηθεί (προφανώς με εντολές της “αριστερής” ΓΑΔΑ) από τους ένστολους χρυσαυγίτες της ΕΛ.ΑΣ.

Παράλληλα, επίσης στις 13 Μάρτη μπάτσοι (συνοδευόμενοι από δικαστική επιμελήτρια) εισβάλλουν και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι στο Αγρίνιο προξενούν φθορές, αφαιρούν χρηματικό ποσό 600 ευρώ και πριν αποχωρήσουν αλλάζουν τις κλειδαριές. Σύντροφοι και αλληλέγγυοι επανακτούν τον χώρο, τον οποίο και συνεχίζουν να λειτουργούν καθημερινά με τη διοργάνωση κινητοποιήσεων, πολιτικών-πολιτιστικών δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων.

Οι Καταλήψεις και όλες οι εστίες Αγώνα δεν βρίσκονται μόνο στο στόχαστρο των κατασταλτικών δυνάμεων του Κράτους που έχει συνέχεια, όπως καθημερινά φροντίζει να μας υπενθυμίζει η μνημονιακή αριστερά του Κεφαλαίου και οι ακροδεξιοί κυβερνητικοί συνεταίροι της…

Η Κατάληψη Στρούγκα βρίσκεται και πάλι (όπως και το 2014) στο στόχαστρο μερίδας οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, οι οποίοι από τις 25 Φλεβάρη έχουν επιβάλει με τη βία την αναστολή των δραστηριοτήτων της. Με την πλήρη αστυνομική ανοχή και κάλυψη και με πρόσχημα την “αγάπη τους για την ομάδα”, έχουν εισβάλλει τις τελευταίες εβδομάδες στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας και δρώντας ως (έμμισθοι ή άμισθοι, συνειδητοί ή ασυνείδητοι) τραμπούκοι προσπαθούν να σπείρουν τον τρόμο σ’ όλη τη συνοικία, να φιμώσουν τις κινηματικές δυνάμεις και τους κατοίκους που αντιστέκονται ενάντια στα αδηφάγα σχέδια του γνήσιου εκπρόσωπου της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης Δ. Μελισσανίδη, ο οποίος και δρομολογεί την επέκταση των ληστρικών δραστηριοτήτων του με την (ηχηρή ή σιωπηλή) στήριξη σύσσωμου του κοινοβουλευτικού πολιτικού προσωπικού και με τη βούλα της “αδέκαστης” αστικής δικαιοσύνης.

Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή συνθήκη, μέσα σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία, την Τρίτη 28 Μάρτη δικάζονται (στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων) 91 σύντροφοι και συντρόφισσες, κατηγορούμενοι για τη συμμετοχή τους στην ανακατάληψη της Villa Amalias. Στην ανακατάληψη της 9ης Γενάρη 2013, που είχε πραγματοποιηθεί πιάνοντας κυριολεκτικά στον ύπνο τους μπάτσους που φρουρούσαν τα δύο κτίρια στη συμβολή των οδών Αχαρνών & Χέυδεν και είχε πυροδοτήσει ένα μαζικό κύμα Αλληλεγγύης με αποκορύφωμα τη διαδήλωση 10.000 αγωνιστών και αγωνιστριών στις 12 Γενάρη 2013 στο κέντρο της Αθήνας, συμμετείχαν οι 91 σύντροφοι και συντρόφισσες καθώς και 1 (ανήλικος εκείνη την εποχή) σύντροφος ο οποίος και καταδικάστηκε από το δικαστήριο ανηλίκων σε χρηματικό πρόστιμο.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΔΡΑΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΟΥΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)