Το πρωί της Τετάρτης 2/1 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εργατική συγκέντρωση έξω από το Factory Outlet της Πειραιώς που καλέστηκε από τους «εργαζόμενους-ες στον κλάδο του εμπορίου» και τα σωματεία, τις συνελεύσεις και συλλογικότητες που συμμετέχουν στο «Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια».

Ήδη από τις 9 το πρωί, οι συγκεντρωμένοι τοποθετήσαμε τα πανό μας στην κεντρική είσοδο του καταστήματος, ενώ οι πόρτες του ήταν ανοικτές και εντός του βρίσκονταν μόνο η διευθύντρια του καταστήματος Πετρίδου και καμιά 15αρα…αστυνομικοί! Στις 9.30 π.μ., μισή ώρα πριν το δημόσιο κάλεσμα της συγκέντρωσης, είχε ήδη ξεκινήσει στο πάρκινγκ του καταστήματος μπροστά στην κεντρική είσοδο η ανοιχτή συνέλευση των εργαζομένων του Factory Outlet με τους συγκεντρωμένους η οποία διήρκησε ως τις 11.30 π.μ. Στο μεγάλο κύκλο της εργατικής συνέλευσης που στήθηκε είχαμε την πολύτιμη ευκαιρία να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ενημερώσεις και αγωνίες και κυρίως να δημιουργήσουμε το δικό μας έδαφος οργάνωσης και συντονισμού των εργαζομένων. Ήδη, στο ξεκίνημα της συνέλευσης, μας ήρθε το θετικό μήνυμα ότι τελικά τα Empoli Outlet σε Νέα Ιωνία και Περιστέρι παρέμειναν κλειστά παρά την αρχική πρόθεση του εργοδότη Παπαϊωάννου. Οι 150 συνάδελφοι και συναδέλφισσες του Factory Outlet με τη συλλογική τους διάθεση και στάση διέψευσαν τις ορέξεις της εργοδοσίας που τους ήθελε να προσέρχονται στη δουλειά σε ημέρα παραδοσιακής αργίας μόνοι, φοβισμένοι και με σκυμμένο το κεφάλι. Από τα πρώτα λεπτά της συνέλευσης αποφασίστηκε να υπάρξει συλλογική στάση απέναντι στον εκβιασμό της εργοδοσίας η οποία επιχειρούσε να ανοίξει το κατάστημα χωρίς…υπαλλήλους και με την ισχυρή παρουσία αστυνομίας εντός του καταστήματος. Μάλιστα, στις 10 π.μ, ώρα ανοίγματος του καταστήματος, τη συνέλευσή μας σημάδεψε ένα αυθόρμητο, ηχηρό γέλιο όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα του Factory το ηχογραφημένο μήνυμα καλωσορίσματος των πελατών ενώ μέσα στο κατάστημα ήταν η διεύθυντρια, η αστυνομία και μια χούφτα πελάτες, ενώ το σύνολο των συναδέλφων βρισκόταν εκτός καταστήματος! Όταν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες αντιληφθούν την συλλογική τους δύναμη, οι «βασιλιάδες», η εργοδοσία εν προκειμένω, φαίνονται τόσο γυμνοί και αστείοι συνάμα…

Κατά την διάρκεια της συνέλευσης  η οργή για την κλοπή των αργιών μας μαζί με το αίσθημα της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων-ισσων μετατράπηκε σε απόφαση για ολιγόωρη παραμονή εκτός του καταστήματος ως ένδειξη συλλογικής αντίστασης στον τσαμπουκά των εργοδοτών. Παράλληλα, τονίστηκε η διαρκής ανάγκη για συσπείρωση και συντονισμό των συναδέλφων, ώστε να υπερασπιστούμε συλλογικά και αποτελεσματικά όσα μας κλέβουν οι εργοδότες αλλά και όσα μας ανήκουν. Διατυπώθηκε η ανάγκη να υπερασπιστούμε συλλογικά και απεργιακά την κυριακάτικη αργία ξεκινώντας από την επόμενη εργάσιμη Κυριακή στις 20 Γενάρη και υπερασπιζόμενοι-ες πρακτικά και το δικαίωμα μας στην απεργία. Ουσιαστικά, η εργατική συνέλευση του Factory Outlet στις 2/1 αποτελεί την πιο οργανωμένη και εκκωφαντική προσπάθεια των συναδέλφων-ισσων στο εμπόριο να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας και να οργανώσουν την απεργία στις 20/1. Γιατί ο αγώνας να πάρουμε πίσω τις Κυριακές και τις αργίες μας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσπάθειας των εργαζομένων του κλάδου να αντεπιτεθούν οργανωμένα και μαχητικά στις ορέξεις των εργοδοτών.

Καθόλη την διάρκεια της συνέλευσης μοιράζονταν ανακοινώσεις στους επίδοξους πελάτες που προσέρχονταν και τους καλούσαν να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα μας. Στην πλειονότητά των περιπτώσεων και μπροστά στο θέαμα της μαζικής εργατικής συνέλευσης εντός του πάρκινγκ οι πελάτες αποχωρούσαν. Εντός του καταστήματος η εργοδοσία είχε ζώσει όλα τα περίπτερα του καταστήματος με κόκκινες κορδέλες, ένδειξη ότι το περίπτερο ήταν κλειστό, με αποτέλεσμα το Factory Outlet να μετατραπεί σε …εργοτάξιο χωρίς προσωπικό! Ταυτόχρονα, η διευθύντρια Πετρίδου, για άλλη μια φορά, επιδόθηκε σε απίστευτες μεθόδους εργοδοτικού εκβιασμού και απειλών. Μεταξύ αυτών πρόλαβε να παρενοχλήσει τηλεφωνικά δεκάδες συναδέλφους απειλώντας τους να προσέλθουν στο κατάστημα, να επικοινωνήσει με επιμέρους εταιρείες ρουφιανεύοντας την απουσία συναδέλφων από τα πόστα τους, να ζητήσει από εταιρείες μετακίνηση προσωπικού από το Factory του Αεροδρομίου, ώστε να λειτουργήσει το κατάστημα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το που θα μπορούσε να φτάσει με την πάροδο του χρόνου; Μήπως στην βίαιη προσαγωγή των συναδέλφων στον χώρο δουλειάς με την βοήθεια της αστυνομικής δύναμης που’ χε καλέσει από νωρίς το πρωί; Ποιος ξέρει… Αυτό που σίγουρα πρέπει να ξέρει η διεύθυνση του εμπορικού είναι ότι με τις πράξεις της και πέρυσι τον Γενάρη αλλά και φέτος το μόνο που καταφέρνει είναι να εξοργίζει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους/ες.

Η συνέλευση των εργαζομένων τελείωσε στις 11.30 π.μ., οπότε και αποφασίστηκε η μαζική μας είσοδο στο κατάστημα, ώστε να πραγματοποιηθεί μια εργατική διαδήλωση στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος. Όλοι και όλες συνταχθήκαμε πίσω από το πανό που έγραφε «τα εργατικά συμφέροντα βάζουμε μπροστά! Να πάρουμε πίσω τις αργίες μας!» και μπήκαμε στο κατάστημα φωνάζοντας συνθήματα, όπως «η αλληλεγγύη η συναδελφική στα αφεντικά φέρνει ταραχή», «με αγώνες έχει γίνει η Κυριακή αργία, δεν θα τη χαρίσουμε στην εργοδοσία», «στο factory οι συνάδελφοι παλεύουνε μαζί, Κυριακή και αργία κλειστό το μαγαζί», «σκεφτείτε ως εργάτες και όχι σαν πελάτες, και στ’ αφεντικά μην κάνετε τις πλάτες». Διαδηλώσαμε στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος μπροστά στα απορημένα βλέμματα των λιγοστών πελατών και τα χαμόγελα των συναδέλφων-ισσων μας. Η μαζική και οργανωμένη είσοδος μας στο κατάστημα έκανε σαφές ότι κανένας συνάδελφος δεν είναι μόνος του, καμία συναδέλφισσα δεν είναι μόνη της. Καταφέραμε και σκεφτήκαμε ως ομάδα και όχι ως μονάδα! Και αποδείξαμε στους εαυτούς μας αλλά και στα αφεντικά ότι χωρίς εμάς κανένα κατάστημα δεν λειτουργεί, κανένα ταμείο δε γεμίζει. Όσο παραμένουμε ενωμένοι, παραμένουμε και δυνατοί.

Η παρέμβασή μας συνεχίστηκε μέχρι και τις 12.15 μ.μ. στην είσοδο του καταστήματος μοιράζοντας ανακοινώσεις προς τους πελάτες με ξεκάθαρο μήνυμα «Κυριακές, νύχτες, αργίες, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ».

Επόμενο βήμα η έγκαιρη οργάνωση της απεργίας στο εμπόριο την Κυριακή 20 Γενάρη. Έχουμε πολλά να διεκδικήσουμε, έχουμε πολλά να πάρουμε πίσω. Έχουμε ανάγκη πολλά περισσότερα απ’ όσα μοιράζουν οι εργοδότες. Και θα τα κερδίσουμε.

Καλούμε τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία στο εμπόριο καθώς και την ΟΙΥΕ να στηρίξουν έμπρακτα τους αγώνες και τις ανάγκες των συναδέλφων-ισσων. Ξεκινώντας με την έγκαιρη προκήρυξη και προετοιμασία της απεργίας στις 20 Γενάρη. Η εργατική συνέλευση στο Factory Outlet έκανε την αρχή.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ

*Στο ευρύτερο μέτωπο του αγώνα για την υπεράσπιση της αργίας της 2/1, αξίζει να σημειωθεί ότι τελικά η εργοδοσία των Empoli Outlet υποχώρησε και ανακοίνωσε στους συναδέλφους μόλις στις 31/12, παραμονή πρωτοχρονιάς, ότι στις 2/1 τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά. Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στα Empoli γνωρίζουν πολύ καλά και από 1^ο χέρι ότι η απόφαση αυτή δεν είναι πρωτοχρονιάτικο δωράκι της εργοδοσίας. Είναι αποτέλεσμα των δυναμικών παρεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν στα Empoli το προηγούμενο διάστημα εν όψει της εργατικής συγκέντρωσης στις 2/1 σε συνδυασμό με την καθολική και εκπεφρασμένη από το πλευρό τους δυσαρέσκεια και αντίθεση στις μεθοδεύσεις του εργοδότη Παπαιωάννου. Μετά από 2 συνεχόμενα χρόνια που η εργοδοσία έκλεψε την αργία της 2/1, φέτος αναγκάστηκε να συμμορφωθεί. Αυτό είναι το δώρο των εργαζομένων στον εαυτό τους όταν παλεύουν συλλογικά για τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους.

Αντίθετα, φέτος για 1^η φορά η αλυσίδα καταστημάτων Praktiker, συμφερόντων καναδέζικης πολυεθνικής, αποφάσισε να ανοίξει τα καταστήματά της από τις 10.00 ως 21.00. Αναμένουμε από τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες από το επιχειρησιακό σωματείο του Praktiker να υπερασπιστούν έμπρακτα τα συμφέροντά τους απέναντι στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Εμείς, όλοι και όλες οι συναδέλφισσες στον κλάδο, θα είμαστε στο πλάι τους.

Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

από την εργατική συγκέντρωση στις 2/1/18 στο Factory Outlet 

Τετάρτη 2/1/19, 10πμ 

Εργατική συγκέντρωση στα Factory Outlet (Πειραιώς 76, Ρέντης)

Σχετική ανακοίνωση της συλλογικότητας Εργαζόμενοι-Εργαζόμενες στον κλάδο του εμπορίου

1 του κλέφτη, 2 του κλέφτη, 3 και…ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Για τις σχετικές κινητοποιήσεις πριν από ένα χρόνο…

Ανταπόκριση από την εργατική συγκέντρωση της 2/1/18 στο Factory Outlet

Ανταπόκριση από την απεργιακή συγκέντρωση στο Factory Outlet, Κυριακή 14/1/18

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Κυριακή 16/12/18 :: Απεργία στον κλάδο του εμπορίου

Απεργιακή συγκέντρωση: 11πμ, Πλ. Κοραή, Αθήνα

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ 32, ΟΥΤΕ 8! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΣΤΙΣ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΗ (και κάθε Κυριακή) ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ.

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ
ΚΑΙ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ.

Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ,
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας
και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Συγκεντρώσεις Αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη: Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου στις 18.00 – Προπύλαια Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου στις 9.00 – Εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως)

«Όποια απόφαση πάρει το δικαστήριο εγώ προσωπικά ως αναρχικός θα συνεχίσω να αντιστέκομαι και να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις στο πλευρό των καταπιεσμένων και των αδύναμων, εξάλλου κομμάτι αυτών αποτελώ κι εγώ ο ίδιος.» Μ.Σεϊσίδης

Στις 20 Δεκεμβρίου, στο εφετείο Αθηνών, θα διεξαχθεί η δίκη σε β’ βαθμό του αναρχικού Μάριου Σεϊσίδη για την υπόθεση, με δημοσιογραφικούς όρους, των «ληστών με τα μαύρα». Ο Μάριος, όπως και οι σύντροφοι Σ. Σεϊσίδης, Γ. Τσιρώνης και Γ. Δημητράκης είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή στην ληστεία της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος στις 16 Γενάρη 2006. Το σκηνικό που στήνεται μετά τον τραυματισμό και τη σύλληψη του Γ. Δημητράκη, απο πυρά αστυνομικών, είναι βγαλμένο από το καλοκαίρι του 2002, όταν και συλλαμβάνονται μέλη της Ε.Ο 17Ν. Καννιβαλικά τηλεοπτικά show, ευφάνταστοι προσδιορισμοί όπως «η συμμορία με τα ούζι» ή « οι ληστές με τα μαύρα», αμέσως αποδίδονται σε όμάδα αναρχικών, που φέρεται να έχει διαπράξει συνολικά 7 ληστείες τραπεζών και χρηματοδοτεί κάποιο αόρατο επαναστατικό ταμείο, σκιαγραφώντας έτσι τους νέους δημόσιους κίνδυνους. Τα λαγωνικά της αστυνομίας σε αγαστή συνεργασία με μαριονέτες δημοσιογραφίσκους, διαμορφώνουν πάνω σε ισχνές ενδείξεις τις προϋποθέσεις για την έκδοση ενταλμάτων για τους Μάριο, Σίμο και Γρηγόρη.

Η στοχοποιησή τους λάμβάνει τεράστιες διαστάσεις διαμέσου αλλεπάλληλων δημοσιευμάτων, όπου παρουσιάζονται συνεχώς ως δράστες ληστειών τραπεζών και ενεργειών αντάρτικου πόλης. Η επικηρυξή τους πρός 600.000 ευρώ το 2009 και οι αναρτήσεις φωτογραφιών τους σε τοπικά τμήματα ήδη από το 2006 διαμορφώνουν τους κανόνες για το ανθρωποκυνηγητό. Στα χρόνια που θα περάσουν η ιστορία θα καταγράψει τις συλλήψεις των συντρόφων Σίμου και Γρηγόρη το 2010 και 2015 αντίστοιχα, αλλά και τις αθωωτικές αποφάσεις για όσα τους κατηγορούσαν.

Ο σύντροφος Μ. Σεϊσίδης για τις διωκτικές αρχές αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας ενόχων, που διακαώς αναζητούσαν για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα». Η συνειδητή επιλογή του να παραμείνει σε καθεστώς φυγοδικίας, θα δικαιωθεί τελικά μετά τη συλληψή του και τη δίκη που θα ακολουθήσει, καθώς θα καταδικαστεί με απροκάλυπτη εκδικητικότητα και σκληρότητα στην εξωφρενική ποινή κάθειρξης των 36 ετών, για τα αδικήματα της απλής ληστείας κατά συναυτουργία (υπόθεση ΕΤΕ Σόλωνος), τριών απόπειρων ανθρωποκτονίας κατά συναυτουργία από κοινού (υπάλληλος security τράπεζας και οι 2 ειδικοί φρουροί) και σύστασης συμμορίας.

Η εμμονή και το μένος του αστυνομοδικαστικού συμπλέγματος, θα λάβει σάρκα και οστά σε μία δίκη, όπου ουδέν προέκυψε στην ακροαματική διαδικασία, αλλά αποκαλύφθηκε περίτρανα η στοχοποίηση του συντρόφου. Οι δικαστές με περίσσιο θράσος θα παραβλέψουν οτι ήταν οι μπάτσοι αυτοί που πυροβόλησαν αποδεδειγμένα κατ’ εξακολούθηση και τυφλά μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, τραυματίζοντας ένα λαχειοπώλη στο πόδι. Ότι ήταν αυτοί που παραλίγο να δολοφονήσουν τον αναρχικό Γ.Δημητράκη, πυροβολώντας τον με τρείς σφαίρες στο ψαχνό. Αντί λοιπόν να βρίσκονται εκείνοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για απόπειρες ανθρωποκτονίας και βαριές σωματικές βλάβες, εμφανίζονται σαν θύματα που με το πρόσχημα της νόμιμης άμυνας μπορούν να δολοφονούν, να τρομοκρατούν, να βασανίζουν και να επιβραβεύονται απο την αστική δικαιοσύνη για αυτό. Παρά τις προσπάθειες επιβάρυνσης του συντρόφου με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, ούτε οι ίδιοι οι μπάτσοι τον αναγνώρισαν, καθιστώντας το κατηγορητήριο ακόμα πιο αίολο και μετέωρο.

Τελικά η επιβολή της καταδίκης στηρίχθηκε βάση μόνο ενός εγγράφου πραγματογνωμοσύνης DNA των εργαστηρίων της αστυνομίας, που εμβόλιμα μπήκε στη διαδικασία και το οποίο απεστάλη απευθείας από γραφεία απηνών διωκτών των αναρχικών, ξεφτιλίζοντας έτσι κάθε έννοια δικαϊκού συστήματος. Είναι ξεκάθαρο ότι η αστική δικαιοσύνη καταδίκασε το σύντροφο επειδή είναι αναρχικός, υλοποιώντας ως πιστός υπηρέτης τους σχεδιασμούς των διωκτικών μηχανισμών και των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε., που τόσο είχαν επενδύσει στο τρομολαγνικό αφήγημα των «ληστών με τα μαύρα».

Η επιβολή ποινής στον Μ. Σεϊσίδη για μία υπόθεση που έχει ήδη καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, συνέπεσε χρονικά και με την καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή με βάση το DNA, ενώ “τυχαία” και στις δύο δίκες προέδρευε η ίδια δικαστής. Η οποία και μετά από δύο βδομάδες, αφού εκτέλεσε πιστά τις άνωθεν εντολές της, προήχθη στη δικαστική ιεραρχία. Η απόφαση της συγκεκριμένης έδρας ήταν η τελευταία ευκαιρία των μηχανισμών να περισώσουν κάτι από το «γόητρό» τους.

Κοιτάζοντας πίσω από τις γραμμές των νόμων της αστικής δικαιοσύνης και ταυτόχρονα κάνοντας μια επισκόπηση στο δωδεκαετές κατασταλτικό χρονικό του Μάριου, προκύπτει αβίαστα η ουσία της ίδιας της υπόθεσης. Η σκληρότητα και ο εκδικητικός χαρακτήρας της καταστολής εις βάρος του, μας κάνει για ακόμα μία φορά να συμπεράνουμε και να διατυπώσουμε πως στην περίπτωση του αναρχικού συντρόφου αυτό που επιχειρεί το κράτος δεν είναι να καταστείλει απλά και μόνο μια παραβατική συμπεριφορά αλλά ουσιαστικά το ίδιο το Α/Α κίνημα. Η αλληλεγγύη, το βασικό μας όπλο και πρόταγμα, είναι αυτή που στις 21 Νοεμβρίου θα αναμετρηθεί τόσο με την προσπάθεια καταστολής του κινήματός μας, όσο και με την απόπειρα εξόντωσης του συντρόφου μας. Ο Μάριος δεν είναι μόνος του για το λόγο ότι η υπόθεση του μας αφορά όλους. Οι μάχες που κερδίζει η δικαστική μαφία στις δικαστικές αιθουσες αποτελεί ουσιαστικά χαμένο έδαφος για εμάς στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Αντίθετα, τα αναχώματα που στήνουμε μέσα από την έμπρακτα αλληλέγγυα στάση μας, δίνουν τη δυνατότητα επανάκτησης αυτών των εδαφών και τη συνέχιση του συνολικού απελευθερωτικού αγωνα.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη

Προβολή Ντοκιμαντέρ

Newen Mapuche “η δύναμη των ανθρώπων της Γης”

της Έλενας Βαρελά

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη, Πολυτεχνείο (κτ.Γκίνη), 19.00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης

για την κάλυψη δικαστικών εξόδων συντρόφου*

στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια

την Κυριακή 16 Δεκέμβρη από τις 14.00 και μετά…

* ο σύντροφος Λ.Β συνελήφθη στις 10 Φλεβάρη του ‘12 για επίθεση σε ενεχυροδανειστήριο στη Νέα Ιωνία και το Δεκέμβρη του ‘17 καταδικάστηκε από το Εφετείο Αθηνών σε ποινή κάθειρξης δέκα μηνών με τριετή αναστολή.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 κείμενο του συντρόφου που δημοσιεύθηκε το Μάη του 2012:

Γύρω στις 3.30 τη νύχτα της 10ης Φλεβάρη 2012, ξημερώματα της 48ωρης γενικής Απεργίας, λίγο πριν τον ιστορικό ξεσηκωμό της 12ης Φλεβάρη, και ενώ λίγο νωρίτερα έχω επιστρέψει στο σπίτι μου, δέχομαι τη μεταμεσονύχτια και δίχως ένταλμα «επίσκεψη» των μισθοφόρων του Κράτους των αφεντικών. Αμέσως μετά την εμφάνισή μου στην εξώπορτα, θα βρεθώ στην Ασφάλεια του Αστυνομικού Τμήματος Νέας Ιωνίας.

Εκεί, ανάμεσα σε βρισιές, τραμπουκισμούς, απειλές και καλοπιάσματα κατηγορούμαι για κάποια ενέργεια που είχε γίνει νωρίτερα ενάντια σ’ ένα ενεχυροδανειστήριο της λεωφόρου Ηρακλείου, για το σπάσιμο μιας βιτρίνας και τη ρίψη μπογιών, σε κάποιο απ’ αυτά τα «μικρομάγαζα» που στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης πολλαπλασιάζονται σαν καρκινώματα. Από τους ασυρμάτους τους ακούγεται ότι παρόμοιες ενέργειες έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλα τέτοια «μικρομάγαζα» σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Το παιχνίδι του καλού και του κακού συνεχίζεται με διάφορους πρωταγωνιστές ασφαλίτες στους οποίους και δεν παραλείπω να δηλώσω ότι για μένα όλοι αυτοί οι «έντιμοι καταστηματάρχες» δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τους σύγχρονους μαυραγορίτες. Γύρω στις 7 το πρωί, και ενώ εξακολουθούν να με κρατούν σιδεροδέσμιο και αρνούμαι να τους υπογράψω οτιδήποτε, μου ανακοινώνουν ότι θα με μεταφέρουν στη Γ.Α.Δ.Α.

 

Περίπου τρεις ώρες αργότερα βρίσκομαι στον 6ο όροφο αυτού του ευαγούς ιδρύματος, στο «τμήμα προστασίας κράτους και δημοκρατικού πολιτεύματος». Εκεί και μετά από μια σύντομη επανάληψη των ίδιων κατηγοριών και ενώ μου έχουν κατάσχει το κινητό τηλέφωνο και τον αναπτήρα μου, βρίσκομαι για πολλές ώρες σ’ ένα διάδρομο ν’ αναμένω την εξέλιξη της υπόθεσης. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες θα βρεθούν δίπλα μου μερικοί προσαχθέντες και αργότερα οι συλληφθέντες της απεργιακής διαδήλωσης της 10ης Φλεβάρη, ξυλοκοπημένοι από τους «μεροκαματιάρηδες» ματατζήδες. Οι ώρες περνούν και τελικά γύρω στις 8 το βράδυ μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για «εγκληματική οργάνωση», «απόπειρα εμπρησμού κατά συναυτουργία» και «διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς». Tην άλλη μέρα το πρωί με οδηγούν στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Εκεί, με την αλληλέγγυα παρουσία δεκάδων συντρόφων, συντροφισσών και φίλων, ο εισαγγελέας θα μου απαγγείλει  τις κατηγορίες της «διακεκριμένης (απρόκλητης) φθοράς ξένης ιδιοκτησίας κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία τελεσθείσα από περισσότερους των δύο δράστες» και της «απόπειρας εμπρησμού κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία». Το αυτόφωρο θα αναβάλει την εκδίκαση της υπόθεσης για τις 17 Φλεβάρη. Πέντε μέρες αργότερα και ενώ αρκετοί ιδιοκτήτες-μαυραγορίτες έχουν σπεύσει να παραβρεθούν ως μάρτυρες κατηγορίας, η εκδίκαση της υπόθεσης θ’ αναβληθεί, λόγω της αποχής των δικηγόρων, για τις 15 Ιούνη 2012.

 Εδώ και χρόνια, έχω εντάξει τον εαυτό μου εκεί που μου ορίζει η ταξική μου συνείδηση, η αναγκαιότητα και η επιθυμία για Αντίσταση και Αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του: με την ένταξή σε κατειλημμένα εγχειρήματα, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες και ακηδεμόνευτα εργατικά σωματεία, με την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και τους διωκόμενους αγωνιστές, με τη συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στους φασίστες, τους ρατσιστές και τους πάτρωνές τους, με την παρουσία σε αδιαμεσολάβητους αγώνες που –μέσα στην επέλαση του ολοκληρωτισμού και κόντρα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες– αποτελούν το μοναδικό υπαρκτό εχθρό των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών κάθε πτυχής της ζωής μας. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω, θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί μ’ αυτούς που σε κάθε εποχή και κάθε τόπο αγωνίζονται ενάντια στ’ αφεντικά και τους μαυραγορίτες, τους τοκογλύφους και τους αργυραμοιβούς, τους έμμισθους και άμισθους φρουρούς τους. Γιατί όπως έχει ειπωθεί και σε άλλους, όχι και τόσο μακρινούς και διαφορετικούς καιρούς, εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ’ναι, όσο δυνατοί και να ’ναι.

Για την Έφοδο στον Ουρανό, για την κοινωνική Απελευθέρωση, για την Ταξική Αντιεξουσία!

Λ.Β

Αθήνα, Μάης 2012

Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΒΑΘΑΙΝΕΙ
Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

Εκδήλωση με ομιλήτρια την Παλαιστίνια φοιτήτρια,

πρώην πολιτική κρατούμενη Λίνα Χατάμπ.

Πέμπτη, 13 Δεκεμβρίου, 7 μ.μ. – Πολυτεχνείο.

«Ελευθερία σε όλους τους κρατούμενους, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο. Φέρνω μήνυμα ακλόνητης στάσης και περιφρόνησης στους δεσμοφύλακες». Αυτά ήταν τα λόγια της φοιτήτριας Λίνα Χατάμπ, αμέσως μόλις βγήκε από το ισραηλινό κάτεργο της Οφέρ, όπου φυλακίστηκε και βασανίστηκε.

Η Λίνα Χατάμπ, φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο Μπιρζάιτ, είναι ένα από τα πολλά θύματα της ισραηλινής βαρβαρότητας ενάντια στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Συνελήφθη στη διάρκεια διαδήλωσης αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους στη Μπεϊτούνια της Δυτικής Οχθης, στις 13 Δεκεμβρίου του 2014. Κατηγορήθηκε για «συμμετοχή σε παράνομη διαδήλωση» και «ρίψη πετρών» σε ισραηλινούς στρατώτες.

Μεταφέρθηκε αρχικά στη φυλακή οφέρ, όπου βασανίστηκε με ξυλοδαρμό και καθήλωση σε υγρό τοίχο, σε συνθήκες χειμώνα. Στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στο κάτεργο της Χασαρόν. Τον Φεβρουάριο του 2015 καταδικάστηκε σε ποινή εξάμηνης φυλάκισης και πρόστιμο 6.000 σέκελ (1.500 δολάρια). Αποφυλακίστηκε τον Ιούνιο του 2015 και, φυσικά, δε σταμάτησε να αγωνίζεται ενάντια στην Κατοχή, συμμετέχοντας στο φοιτητικό κίνημα, στο κίνημα συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους και σε κάθε αντικατοχική εκδήλωση διαμαρτυρίας και αντίστασης.

Η Λίνα Χατάμπ θα έρθει στην Ελλάδα, καλεσμένη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και θα μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες μιας νέας Παλαιστίνιας, φοιτήτριας και αγωνίστριας του απελευθερωτικού αγώνα. Η εκδήλωση θα γίνει στο Πολυτεχνείο (κτήριο Γκίνη), την Πέμπτη 13 Δεκεμβριου, στις 7 μ.μ. Μετά την ομιλία της Λίνα Χατάμπ θα ακολουθήσει συζήτηση με τους παρευρισκόμενους.

Ενα χρόνο μετά την προκλητική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από την αμερικανική κυβέρνηση (6 Δεκέμβρη του 2017), οι Παλαιστίνιοι δυναμώνουν την αντίστασή τους ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, με δυσμενείς διεθνείς συσχετισμούς. Η σιωνιστική βαρβαρότητα βαθαίνει, ενισχυμένη από την ασυλία που της παρέχει συνεχώς η ιμπεριαλιστική Δύση. Διακόσιοι νεκροί και δέκα χιλιάδες τραυματίες είναι ο φόρος αίματος που καταβάλλουν επί έξι μήνες οι Παλαιστίνιοι στη «νεκρή ζώνη» γύρω από την πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, διεκδικώντας το Δικαίωμα της Επιστροφής στις πατρογονικές τους εστίες, από τις οποίες ξεριζώθηκαν και ξεριζώνονται εδώ και δεκαετίες.

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό

Αθήνα 6 Δεκέμβρη 2017

10 Δεκέμβρηδες μετά…

με το αίμα ακόμα στα μάτια και την οργή ακόμα στα χέρια

με Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση

για τις εξεγέρσεις που έρχονται

για την επαναστατική προοπτική

για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό

Ακολουθεί η εισήγηση που είχε γράψει και παρουσιάσει στην εκδήλωση-συζήτηση της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) “Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη! Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη του 2008. Χρονικό της Εξέγερσης, Ιστορική Παρακαταθήκη και οι Δεκέμβρηδες του μέλλοντος” στις 3 Δεκέμβρη 2017 στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια ο Σύντροφος και Φίλος Χρήστος Πολίτης που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή στις 11 Μάρτη 2018 και θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και τους αγώνες μας.

Η Εξέγερση του Δεκέμβρη παραμένει ακόμα ζωντανή.

1.

Η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που είχε πραγματοποιηθεί μετά το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα. Για τρεις εβδομάδες ολόκληρη η χώρα συνταράχθηκε από το ξέσπασμα δίκαιης οργής για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια.

2.

Οι πυροβολισμοί του Κορκονέα είχαν προαναγγελθεί, ένα χρόνο πριν, από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Οι αστυνομικοί έχουν “ευαίσθητο νευρικό σύστημα”, είχε δηλώσει τότε απειλητικά. Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τα βήματα των Κορκονέα και Σαραλιώτη συγχρονίστηκαν πλήρως με την αστυνομική βία των τελευταίων ετών, τη διαρκή κάλυψη της από την πολιτική ηγεσία, αλλά και την δικαστική ατιμωρησία και τις τυπικές ΕΔΕ.

3.

Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΣΟΕ και η Νομική. Λίγο πριν είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα… Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται για κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας ΜΑΤας σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτήρια στον Άγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. “Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση”. Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξη τους από τον εισαγγελέα για “άσκοπους πυροβολισμούς”. Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη βδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. “Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά”, έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.

4.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Η Αθήνα μέσα σε λίγες ώρες έγινε όμορφη για να την περπατήσεις. Μπορεί σήμερα να φαντάζει παράδοξο, αλλά εκείνο τον μακρινό (;) Δεκέμβρη και Γενάρη αισθανόσουν πραγματικά ασφαλής μέσα στην πόλη. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέμματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δώσει εντολή στους αστυνομικούς να μην κυκλοφορούν με τη στολή τους εκτός υπηρεσίας. Η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η γγ του ΚΚΕ υποστήριξε ότι “στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι” και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για “κοινούς προβληματισμούς” με την ΠΟΑΣΥ, αποδεικνύοντας -με τον δικό τους τρόπο- ότι η μαχητική δράση είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντίστασης. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη.

Η κατάληψη της ΓΣΕΕ, μα κυρίως η επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα, στις 23 Δεκέμβρη, από μπράβους της «ΟΙΚΟΜΕΤ» (εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Ν.Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ) και ο πλατύς και πολύμορφος αγώνας που αποκάλυψε το έγκλημα της εργοδοσίας και τις άμεσες ευθύνες του κράτους επανέφερε δυναμικά, σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του “χώρου”, τη σημασία της ταξικής πάλης. Το κάλεσμα της κατειλημμένης ΓΣΕΕ απευθυνόταν στην εργατική τάξη, ενώ ο αρχικός πυρήνας αυτοπροσδιοριζόταν σαν: “χειρώνακτες εργάτες υπάλληλοι, άνεργοι, προσωρινοί, ντόπιοι και μετανάστες, που δεν είμαστε τηλεθεατές και συμμετέχουμε από το Σάββατο βράδυ, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις με την αστυνομία, στις καταλήψεις του κέντρου και των γειτονιών, που πολλές φορές χρειάστηκε να παρατήσουμε τη δουλειά μας και τις καθημερινές μας υποχρεώσεις για να βρεθούμε στο δρόμο με τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άλλους προλετάριους που αγωνίζονται”. Μπορεί η εξέγερση του 2008 να μην επεκτάθηκε στους χώρους εργασίας και παραγωγής, τα γεγονότα όμως του Δεκέμβρη και του Γενάρη αποκάλυψαν τα αυτονόητα: Τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, την αξία της μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης, την εκδικητικότητα των αφεντικών απέναντι σε όσους οργανώνονται και διεκδικούν μέσα στους χώρους εργασίας.

“Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον”, έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Στον πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα αλληλεγγύης στην μετανάστρια εργάτρια Κούνεβα, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιλογές της: Στις καταλήψεις στα κεντρικά του ΗΣΑΠ και των εργατικών κέντρων, στις συγκεντρώσεις, τη μαχητική διαδήλωση στο Υπουργείο Εργασίας, στις παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα και τις πρακτικές άμεσης δράσης. Στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων της αντίστασης και της αλληλεγγύης, στην άνθηση των καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα. Στην μετατροπή άχρηστων και εγκαταλελειμμένων χώρων στη μητρόπολη σε αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα. Στην ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση των εμπρηστικών επιθέσεων και του αντάρτικου πόλης. Στις λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού εξεγερτικού κύκλου του 2010-12, αποτελώντας έναν από τους πυλώνες της λαϊκής κινητοποίησης τη διετία αυτή. Στη πολύμορφη κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) σε αυτόν τον εξεγερτικό κύκλο, αλλά και στα κατειλημμένα δημαρχεία, κέντρα αγώνα ειδικά τον Φλεβάρη του 2012, στη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, μα κυρίως στη μαζική συμμετοχή στις γενικευμένες συγκρούσεις.

5.

Αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρώτα συγκρουσιακά γεγονότα ξεσπά ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την Αργεντινή μέχρι τη Μόσχα και από το Βερολίνο μέχρι την Κωνσταντινούπολη πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις και επιθέσεις σε ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Τι πιο όμορφο και σπουδαίο από τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τη κοινή μάχη των επαναστατών και των λαών! Η εξεγερμένη Ελλάδα, όμως, βρέθηκε στο επίκεντρο και του ταξικού εχθρού. Ο Σαρκοζί ακύρωσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που ετοιμαζόταν να ψηφίσει φοβούμενος την επέκταση των ταραχών και στη Γαλλία, ενώ ο διευθυντής του συντηρητικού περιοδικού Εξπρές και προσωπικός φίλος του Σαρκοζί έγραφε, αποτυπώνοντας τις σκέψεις της ευρωπαϊκής ελίτ: “Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας, σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών, αιωρείται σήμερα μετά τις βιαιότητες της Αθήνας: ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό”.

6.

Το κράτος, μετά το αρχικό σάστισμα, ανέπτυξε αμέσως ένα πρωτόλειο σχέδιο αντι-εξέγερσης το οποίο βασίστηκε σε προσαγωγές, συλλήψεις και προφυλακίσεις, αλλά και ενεργοποίηση των παρακρατικών μηχανισμών. Ένα κατασταλτικό σχέδιο το οποίο διαρκώς ισορροπούσε μεταξύ της άμεσης καταστολής και της εκτόνωσης κάθε κοινωνικής οργής. Μονάχα μεταξύ 6ης και 21ης Δεκέμβρη υπήρχαν 246 συλλήψεις και 66 προφυλακίσεις. Στη Λάρισα υπήρχαν 25 συλληφθέντες (οι περισσότεροι από τους οποίους μαθητές) οι οποίοι κατηγορήθηκαν με τις διατάξεις του “αντι”τρομοκρατικού. Στην Πάτρα, τη Λάρισα, την Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη ένας όχλος παρακρατικών, μπράβων, φασιστών με το προκάλυμμα των “αγανακτισμένων πολιτών” επιτέθηκε στους εξεγερμένους. Στο Περιστέρι “άγνωστος” πυροβόλησε μια παρέα μαθητών που βρισκόταν έξω από σχολείο, τραυματίζοντας τον έναν. “Άγνωστοι” πέταξαν μια χειροβομβίδα στις 24 Φεβρουαρίου του 2009 στο Στέκι Μεταναστών κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιήθηκε (και) σαν απάντηση στα κενά κρατικής ασφάλειας που ανέδειξε ο Δεκέμβρης. Η ενίσχυση της ήταν κομμάτι ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου πλέον σχεδίου αντι-εξέγερσης, που εφαρμόστηκε τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε εισβολές σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, νομιμοποίηση των βασανιστηρίων για την απόσπαση dna, επικηρύξεις αναρχικών, τη δημιουργία της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ, ένα σώμα έμμισθων χρυσαυγιτών, οι οποίοι στις 6 Δεκέμβρη του 2009 τραυμάτισαν σοβαρά την αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα Αγγελική Κουτσουμπού. Ένα σχέδιο που περιελάμβανε την οργανωμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων τόσο μέσα από την εισβολή των εμπόρων ναρκωτικών, όσο και από τη μόνιμη στρατοπέδευση της αστυνομίας στην περιοχή.

7.

«Συντρόφισσα, σύντροφε, εξεγερµένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο µικροί, απ’ αυτήν τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό µας και το θαυµασµό µας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από µακριά µαθαίνουµε από σένα. Ευχαριστούµε».
Subcomandante Marcos, 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής

Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του 2008, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο να τιμούμε την εξέγερση και τα νοήματά της. Αλλά να κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω. Να μάθουμε από αυτήν, όπως έλεγε τότε, με σεμνότητα, ο Subcomandante Marcos.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο, τα αδιέξοδα της νεολαίας με έναν μοναδικό τρόπο για λόγους που αφορούν κυρίως τον τρόπο της εκτέλεσής του, το μέρος που έλαβε χώρα και την ηλικία του. Εν ψυχρώ πυροβολισμοί από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, 15 χρονών. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη έφερε με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού μιας ομάδας (ή ενός πολιτικού χώρου), αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης. Αυτό δεν αναιρεί την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού “χώρου”, που είχε την πολιτική ηγεμονία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη.

Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργία σωματείου βάσης στη pizza hut το 2003, αντιπολεμικά, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) σήμαινε ότι αποκτούσαν, σιγά σιγά, πραγματική σχέση με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του “αναρχικού χώρου” και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.

Ο αφορμαλισμός, παρά τη συνεισφορά του έδειξε σαφώς και τα όρια του το 2008. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε.

Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Σίγουρα η εμπειρία του Δεκέμβρη, δεν απολογίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε όσο θα μπορούσε. Περισσότερο λειτούργησε σαν μια φυσική δικαίωση όσων λέγαμε και όσων κάναμε μέχρι τότε, παρά σαν την αναγνώριση των ορίων της δράσης μας. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.

Δυστυχώς τα συμπεράσματα από τον Δεκέμβρη του 2008 δεν είναι κοινά. Και ούτε θα μπορούσαν, αφού ο απολογισμός της εξέγερσης δεν υπήρξε ποτέ συλλογικός. Κάτι που αν συνέβαινε, θα επέτρεπε τη διαμόρφωση κοινής εμπειρίας, αλλά και πολιτικής παράδοσης και συνέχειας. Κυρίως, όμως, θα επέτρεπε την εκπόνηση ενός κοινού στρατηγικού σχεδίου.
Σήμερα πρέπει να τιμήσουμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Ειδικά, σε μια περίοδο ταξικής ήττας και αφομοίωσης της λαϊκής ανυπακοής, αλλά και κινηματικής υποχώρησης, πρέπει να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Αναρχικοί και Κομμουνιστές μαζί να βρεθούμε σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, δίπλα στις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας.Στον αγώνα για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο να αποτελέσουμε -μαζί με όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της πάλης- εμπροσθοφυλακή στον καθημερινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και το κράτος του.

Σήμερα, 9 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο Κορκονέα και τον Σαραλιώτη, λίγο μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του 16χρονου Κώστα Μπ. στα Εξάρχεια και την απροκάλυπτη βία των ΜΑΤ στις 17 Νοέμβρη 2017, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε στο δρόμο. Να σταθούμε απέναντι στην αστυνομία και να περιφρουρήσουμε τη γειτονιά των Εξαρχείων. Ταυτόχρονα όμως να την προστατεύσουμε και από τις αντικοινωνικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές που απονοηματοδοτούν και προσβάλλουν την εξέγερση του Δεκέμβρη και τα νοήματά της, αλλά και το περιεχόμενο της επαναστατικής πάλης και της κοινωνικής αλληλεγγύης συνολικότερα.

Σήμερα, όπου έχει αποκαλυφθεί η εγκληματική και δολοφονική φύση του καπιταλισμού, όπου η επίθεση του κεφαλαίου εξοντώνει συστηματικά τη νεολαία και την εργατική τάξη, όπου ο κοινωνικός κανιβαλισμός θεριεύει στις τάξεις των αποκλεισμένων, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε μαχητικά στο δρόμο.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Δεκέμβρης 2017

Συμμετοχή με συγκρότηση μπλοκ στη Διαδήλωση Μνήμης

για τον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη 2018, Προπύλαια 18.00

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ – ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 3ΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΔΕΛΤΑ: ΠΕΜΠΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ (ΚΤ. 9 ΑΙΘ.4) ΣΤΙΣ 9ΠΜ

Ακολουθεί το κείμενο με το οποίο καλούσαμε στη Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στη δίκη των συλληφθέντων συντρόφων-συντροφισσών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας στις 12/11/18, η οποία και αναβλήθηκε για το Μάρτιο του 2019.

– Στις 30 Σεπτέμβρη του 2012 πραγματοποιείται αντιφασιστική μοτοπορεία στον άξονα της οδού Πατησίων και τις γύρω περιοχές. Πέντε μέρες πριν, είχε πραγματοποιηθεί φασιστική επίθεση στα γραφεία της τανζανικής κοινότητας και σε μετανάστες στην πλατείας Αμερικής. Στην περιοχή είχε συσταθεί ρατσιστική “επιτροπή κατοίκων” με πρότυπο την αντίστοιχη του Αγ. Παντελεήμονα, ενώ ήδη είχαν δημιουργηθεί ομάδες που προχωρούσαν σε επιθέσεις. Μια από αυτές ήταν και ο εμπρησμός ενός μπαρ, του οποίου ο ιδιοκτήτης ήταν από το Καμερούν, από τους φασίστες Παπαβασιλείου (προσωπικό φίλο του Ρουπακιά) και Περρή, οι οποίοι -σύμφωνα με τους ίδιους- “αστυνόμευαν την περιοχή σε ομάδες των πέντε”. Στις 30 Σεπτέμβρη οι φασίστες Παπαβασιλείου και Περρής επιτίθενται σε συντρόφους της μοτοπορείας. Αυτή η κίνηση των φασιστών με την αυτονόητη αμυντική απόκρουση από την μεριά της πορείας ήταν και η αφορμή για την επίθεση που δέχτηκε από την ομάδα ΔΕΛΤΑ, η οποία εμβόλισε την πορεία πέντε φορές κατά την επιστροφή της στα Εξάρχεια, συλλαμβάνοντας συνολικά 15 συντρόφους και συντρόφισσες. Μετά από λίγες εβδομάδες, στη δικογραφία προστέθηκαν ακόμα 6 σύντροφοι με βάση τους αριθμούς των πινακίδων από τις μηχανές τους.

Κατά τη 19ωρη παραμονή των συντρόφων και των συντροφισσών στη ΓΑΔΑ, στο “τμήμα προστασίας του πολιτεύματος” και παρουσία αξιωματικών, βασανίζονται άγρια από τους εγκληματίες της ΔΕΛΤΑ. Μέχρι την αποκάλυψη των βασανιστηρίων από την βρετανική εφημερίδα Guardian, τα καθεστωτικά ΜΜΕ επιβάλλουν ένα τοίχος σιωπής. Παρά την αστυνομική βία και την απειλή της προφυλάκισης όλοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες υπερασπίζονται πολιτικά τη συμμετοχή τους στην αντιφασιστική μοτοπορεία.

– Τα βασανιστήρια στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες το 2012 δεν ήταν μια απλή παρεκτροπή κάποιων αστυνομικών. Ήταν μέρος του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλλει το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, και με τον πιο άγριο τρόπο τα πρώτα χρόνια μετά το 2010, με στόχο την κοινωνική εμπέδωση του φόβου, αλλά και τη περιθωριοποίηση, ποινικοποίηση και καταστολή της επαναστατικής δράσης, καθώς και της ταξικής πάλης.

– Τα γεγονότα της μοτοπορείας απέδειξαν με τον πιο σαφή αλλά και ωμό τρόπο την οργανική και στενή σύνδεση κράτους και παρακράτους. Μια ιστορική σχέση που -χωρίς φτιασιδώματα- αποτυπώθηκε στις 4 Ιουλίου του 2013, ένα χρόνο περίπου μετά τα βασανιστήρια στους αντιφασίστες, όταν – παρουσία του αρχηγού της ΕΛΑΣ- ο γγ της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκος κάλεσε τους αστυνομικούς της ΔΙΑΣ, αλλά κυρίως της ομάδας ΔΕΛΤΑ να έρθουν ένστολοι στο αμφιθέατρο της ΓΑΔΑ, ώστε να συζητήσουν (με αφορμή τα βιβλία του) για την “Κρυπτεία”, μια διαδικασία διαπαιδαγώγησης των αρχαίων Σπαρτιατών μέσα από τη δολοφονία ειλώτων.

– Έξι χρόνια μετά, τη Δευτέρα, 12 Νοέμβρη, δικάζονται οι 21 σύντροφοι και συντρόφισσες, με (ψευδο)μάρτυρες τους φασίστες της περιοχής και την κρατική συμμορία της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Σήμερα οι σποραδικές συλλήψεις κάποιων φασιστών δεν πρέπει να δημιουργήσουν καμία αυταπάτη, κανέναν εφησυχασμό. Η ευνοϊκή αστυνομική και δικαστική μεταχείριση τους, καθώς και η επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική νομιμοποίησης της ΧΑ από το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την άνοδο του εθνικισμού, την παγκόσμια οικονομία που αδυνατεί να ανακάμψει επαρκώς και μια πιθανή νέα αστάθεια στο αστικό πολιτικό τοπίο μπορεί να αναδείξει τη ΧΑ ξανά σαν μια χρήσιμη εφεδρεία. Για αυτό σήμερα ο οργανωμένος και μαχητικός αντιφασισμός, που θα συγκεντρώνει την αναγκαία μαχητική ισχύ (ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική) στους αποφασιστικούς χρόνους και χώρους, πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα ολόκληρου του κινήματος. Γιατί σήμερα, με το φασισμό να σηκώνει και πάλι απειλητικά κεφάλι στην Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, όπως έγραφε και η Συνέλευση των κατηγορουμένων αντιφασιστών-αντιφασιστριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας “η πολιτική, ηθική και οικονομική στήριξη των κατηγορουμένων και μέσα από αυτήν η πολιτική υπεράσπιση του δικαιώματος και της υποχρέωσής μας στην αντιφασιστική και ταξική αυτοάμυνα είναι ακόμα αναγκαία”.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στην διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη 2018 οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν συντεταγμένα και βίαια κατά διαδηλωτών, μόλις η διαδήλωση πέρασε την Αμερικάνικη πρεσβεία. Η σαφώς προσχεδιασμένη επίθεση των ΜΑΤ με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτή έφερε παραπέμπει σαφώς σε δολοφονική ενέργεια κατά του λαϊκού κινήματος και πιο συγκεκριμένα σε στοχοποίηση των αναρχικών μπλόκ της διαδήλωσης. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε, όταν τα ΜΑΤ αντιλήφθηκαν ότι τα συγκεκριμένα μπλοκ επρόκειτο να διαλυθούν στο σταθμό του μετρό Αμπελόκηποι. Λίγα μέτρα πριν, στο σκοτάδι, αφού τα φώτα του δρόμου στο συγκεκριμένο μόνο ύψος της λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν επιτηδευμένα κλειστά, τα ένοπλα ΜΑΤ ξεκίνησαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Nα τρομοκρατούν, να συλλαμβάνουν, να ξυλοφορτώνουν και να τραμπουκίζουν.

  Παρά το γεγονός ότι η επίθεση έγινε χωρίς καμιά αιτία και αφορμή, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά ο δημοσιογραφικός εσμός παραπληροφορούσε για επίθεση στο ύψος της ΓΑΔΑ από ομάδα διαδηλωτών επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να νομιμοποιήσει την επίθεση των ένστολων δολοφόνων και να δημιουργήσει κλίμα συναίνεσης απέναντι στην δολοφονική επίθεση. Οι βίαιοι μηχανισμοί απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης έχουνε μάθει πια καλά να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας κάθε φορά που η ίδια νοιώθει πως απειλείται η κυριαρχία της. Δεν είχε στεγνώσει ακόμα το αίμα του Ζακ Κωστόπουλου – της Ζackie Οh  από την οδό Γλάδστωνος, όταν οι ίδιοι μηχανισμοί προπαγάνδας οικοδομούσαν το προφίλ του εχθρού της κοινωνίας που πρέπει άμεσα να εξοντωθεί. Μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα και τους δολοφόνους του Ζακ σε νόμιμα αμυνόμενους. Διεξάγοντας μέχρι και γκάλοπ σε τηλεοπτικά κανάλια για να νομιμοποιήσουν την εξόντωση του. Γιατί είναι τα ίδια τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα οποία θέτουν στο στόχαστρο τον πρόσφυγα, το μετανάστη, τον απεργό, τον άνεργο, τον φτωχό, το νεολαίο και τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό, αφήνοντας στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά τον πόλεμο, την προσφυγιά, την εξαθλίωση, τον φασισμό.

  Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έσπευσε μέσω της υπουργού Όλγας Γεροβασίλη, συνοδευόμενη από τον αρχηγό της ΕΛΑΣ Αριστείδη Ανδρικόπουλο  να παραστεί στη ΓΑΔΑ. προκειμένου να  συγχαρεί με απροκάλυπτο κυνισμό την ΕΛΑΣ για την ψυχραιμία (!) που επέδειξε, στέλνοντας έτσι το δικό της μήνυμα για συνέχιση και όξυνση της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.

  Είναι η ίδια κυβέρνηση που αποτόλμησε να κατεβάσει μπλοκ στην διαδήλωση του Πολυτεχνείου αποτελούμενη από βουλευτές και υπουργούς της, υπονομεύοντας με αυτόν τον τρόπο τους αγώνες για “ψωμί -παιδεία- ελευθερία” , χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα αντιαμερικανισμού για μια εξέγερση που δεκάδες νέοι και νέες έχυσαν ανυστερόβουλα το αίμα τους, για να μην περάσει ο φασισμός.

  Είναι η ίδια κυβέρνηση που, ενώ επιχειρεί να καπηλευθεί τα νοήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έχει μετατρέψει τη χώρα σε Νατοϊκό ορμητήριο και αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος του βορειοαμερικάνικου Ιμπεριαλισμού που οργάνωσε και καθοδήγησε το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη στην Ελλάδα, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα μια αποικιοκρατική πολιτική υποδούλωσης και γενοκτονίας των λαών σε όλον τον πλανήτη.

 Την ίδια στιγμή, η νεοφιλελεύθερη με ακροδεξιά στοιχεία ΝΔ, δια στόματος του πρόεδρου της Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος, όπως είχε δηλώσει με θράσος ο ίδιος, υπήρξε «πολίτικός κρατούμενος» της χούντας από 6 μηνών(!),  μιλά για «τραμπούκους», «στέκια ανομίας», «άσυλο παραβατικότητας», βάζοντας στο στόχαστρο το πανεπιστημιακό άσυλο και ευρύτερα το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα. Γιατί μάλλον ξεχνάει ότι το άσυλο υπήρξε κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος, όπως αυτό αναδύθηκε μετά την πτώση τη δικτατορίας, με αγώνες και θυσίες. Γιατί, όταν μιλάνε για κατάργηση του ασύλου, δεν θέλουν τίποτα άλλο παρά την εφαρμογή του δόγματος «Νόμος και Τάξη», έτσι ώστε όλη η κοινωνία να στέκεται προσοχή στα ευρωμνημόνια, να δηλώνει υποταγή στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υπαλλήλους του, να συνηθίζει στην φτώχεια και την κοινωνική λεηλασία.  Γιατί το άσυλο ανήκει στο λαό και την νεολαία για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, που άφησε ανολοκλήρωτους η εξέγερση του Νοέμβρη.

  Το μίσος της Εξουσίας για όσα συμβολίζει το Πολυτεχνείο παραμένει διαχρονικό και λυσσαλέο. Γιατί οι αγωνιστές εκείνης της περιόδου έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στο φασισμό και αναμετρήθηκαν μαζί του. Κι εάν τότε η εξουσία έβλεπε την απειλή για την ανατροπή της στα μάτια των αγωνιστών και των αγωνιστριών που προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, τιμωρώντας τους με τον θάνατο, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, σήμερα σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας σημαδεύει στο κεφάλι με τα γκλοπ, τις σφαίρες και τα δακρυγόνα της όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται για ένα κόσμο χειραφετημένο από τις κοινωνικές διακρίσεις και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για ένα κόσμο δίκαιο που όλα θα ανήκουν σε όλους και τίποτα σε κανέναν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 17ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)