1η Μάη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά
Απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου
Κανένας μόνος του, καμία μόνη της μέσα στην πανδημία
Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει
Συγκέντρωση στα Χαυτεία, 10:30 π.μ.
Μαζί με τα ταξικά σωματεία
Τηρούμε όλα τα μέτρα προστασίας (κρατάμε αποστάσεις, φοράμε μάσκες και γάντια)
No Pasaran
Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό Στέκι «ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ», Κατάληψη ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, Squat for Refugees/Migrants SPIROU TRIKOUPI 17, ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση ΑΡΟΔΑΜΟΣ, Αντιφασιστική – Αντιεξουσιαστική συνέλευση Ν. Ιωνίας – Ηρακλείου, Σύντροφοι και Συντρόφισσες
Ακολουθεί το κείμενο που έχει δημοσιοποιηθεί από το no pasaran για την συνθήκη που διαμορφώθηκε μέσα στην πανδημία.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ
Για άλλη μια φορά το κράτος αποποιείται τις ευθύνες του. Με περίσσια υποκρισία πετά το μπαλάκι μιας ακόμα κρίσης στην κοινωνία, στον καθένα και την καθεμία από εμάς. Φροντίζει να μας υπενθυμίζει αδιάκοπα την «ατομική ευθύνη» που μας αναλογεί και μας καλεί να εργαστούμε εθελοντικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Την ίδια στιγμή το διαλυμένο από χρόνια σύστημα δημόσιας υγείας βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να ευθύνονται για την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας πέρα από αυτούς που διαχρονικά και αμετανόητα νομοθετούν την υποχρηματοδότηση της, τις μαζικές απολύσεις υγειονομικού προσωπικού, τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις νοσοκομειακών μονάδων; Με τα υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία να καταγράφουν ελλείψεις σε βασικό εξοπλισμό όπως χειρουργικές μάσκες και γενικότερα μέσα ατομικής προστασίας, διαγνωστικά test, αναπνευστήρες και κλίνες ΜΕΘ, το κράτος προσπαθεί να μαζέψει τα σπασμένα μιας υγειονομικής κρίσης που είτε αδυνατεί, είτε δεν θέλει να διαχειριστεί. Αγνοώντας επιδεικτικά τις επιστημονικές απόψεις που προειδοποιούν για εκ νέου έξαρση των κρουσμάτων όταν αρθούν οι περιορισμοί στις μετακινήσεις και τονίζουν την αναγκαιότητα των μαζικών test για τον εντοπισμό των νοσούντων, αλλά και τις εκκλήσεις γιατρών και νοσηλευτών για ενίσχυση σε προσωπικό και εξοπλισμό, το κράτος επιλέγει την στρατιωτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού τηρούσε ήδη τα απαραίτητα μέτρα, επέλεξε να επιβάλλει την απαγόρευση κυκλοφορίας και την αναγκαστική συμμόρφωση -υπό την απειλή χρηματικού προστίμου- σε περιορισμούς μετακίνησης που θυμίζουν εποχές και λογικές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Επέλεξε να εντείνει την επιτήρηση και τον έλεγχο, εξαπολύοντας στους δρόμους και τις γειτονιές μας το απεχθές πλήθος της ΕΛ.ΑΣ. που πλέον έχει ως κύριο σκοπό του να εφαρμόζει απαγορεύσεις κυκλοφορίας και αριθμητικά όρια επιτρεπτών συναθροίσεων, να εμπεδώνει δηλαδή στην κοινωνική βάση τον φόβο και την υποταγή, να εδαφικοποιεί το «πολεμικό» κλίμα που χτίζουν τα διαγγέλματα της κυβέρνησης.
Αυτός ο εγκληματικός κρατικός σχεδιασμός αφήνει μέχρι και σήμερα εκτεθειμένους στην πανδημία όλους εκείνους για τους οποίους η οικειοθελής καραντίνα και η κοινωνική αποστασιοποίηση δεν αποτελούν επιλογή. Τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και τους/τις μετανάστες/τριες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι και συνωστισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στις πιο ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς καμία δυνατότητα ατομικής ή συλλογικής προστασίας και πλέον με τις διαδικασίες αίτησης ασύλου να έχουν διακοπεί. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των 1.200 κρατούμενων στο κέντρο κράτησης της Κορίνθουπου προχώρησαν σε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες κρατούνται και τον κίνδυνο εξάπλωσης του κορονοϊού μέσα στο camp. Τους κρατούμενους και κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές οι οποίες έχουν γεμίσει ασφυκτικά και έχουν εφαρμόσει ελάχιστα μέτρα υγιεινής και απολύμανσης των χώρων, ενώ παράλληλα τα απαραίτητα και προβλεπόμενα μέτρα αποσυμφόρησης αργούν επικίνδυνα και κρίνονται ανεπαρκή. Τους άστεγους και τις άστεγες για τους οποίους το #Μένουμε_Σπίτι αποτελεί άγνωστη έκφραση και όπως πάντα η κρατική “μέριμνα” για σίτιση, στέγαση και περίθαλψη είναι απούσα. Τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που διαμένουν στις εστίες σε όλη την χώρα, για τις οποίες υπήρξε εντολή εκκένωσης παρά την ρητή διαφωνία της ιατρικής κοινότητας. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις η απάντηση των αρμόδιων στην συλλογική άρνηση μερίδας φοιτητών/τριών να εγκαταλείψουν τις εστίες ήταν το εκβιαστικό κόψιμο της σίτισης, του ρεύματος ή/και του νερού. Τις γυναίκες και τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που δέχονται ενδοοικογενειακή βία και τώρα η μόνη τους επιλογή είναι να περιοριστούν στο σπίτι με τους κακοποιούς τους. Όλους εκείνους που είναι αναγκασμένοι να συνεχίσουν να εργάζονται εν μέσω της πανδημίας, πολλές φορές χωρίς τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, μέσα σε κλίμα ακόμα μεγαλύτερης εντατικοποίησης με τα ήδη εξαντλητικά ωράρια να διευρύνονται και να ελαστικοποιούνται. Τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στα σουπερ-μάρκετ, στις ταχυμεταφορές και τα delivery, στα Μ.Μ.Μ. και την καθαριότητα. Τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε τηλεφωνικά κέντρα, σε εργοτάξια (όπως αυτά του ΑΚΤΩΡ και της «Αττικό Μετρό») και αλλού, που κατήγγειλαν την αδιαφορία των αφεντικών για την υγεία τους και τον συνεχιζόμενο συνωστισμό σε πολλούς χώρους εργασίας. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που δίνει μια άνιση και εξαντλητική μάχη, κινδυνεύοντας καθημερινά να νοσήσει και το ίδιο. Μια μάχη στην οποία μόνο η κοινωνική και ταξική βάση μπορεί να του σταθεί αλληλέγγυα, ενώ το κράτος μπορεί να λειτουργήσει μοναχά ως εμπόδιο.
Ενώ η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος ζητά την ανάπτυξη κλινών ΜΕΘ, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και την επίταξη του ιδιωτικού τομέα και όλων των test που αυτός διαθέτει, η κυβέρνηση αποφασίζει τον διπλασιασμό της αποζημίωσης των ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ από 800 σε 1.600 ευρώ την ημέρα, την υπερκοστολόγηση των test διάγνωσης που γίνονται σε ιδιωτικές κλινικές και αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ και την δαπάνη τουλάχιστον 30 εκατ. ευρώ για τα μέτρα υπέρ των ιδιωτών παρόχων υγείας. Ενώ το επίδομα των 800 ευρώ που θα δοθεί στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που παραμένουν κλειστές δεν αντιστοιχεί ούτε στον κατώτατο μισθό, η κυβέρνηση δίνει 11 εκατομμύρια στα ΜΜΕ για την «καμπάνια ενημέρωσης» για την πανδημία, άλλα τόσα στην εταιρεία διοδίων «Μορέας» με δικαιολογία την «χαμηλή προσέλευση οχημάτων» και πανηγυρίζει που θα ρίξει στην «μάχη ενάντια στον κορονοϊό» 35 ολοκαίνουρια περιπολικά. Ταυτόχρονα, θεσμοθετεί την αναστολή σύμβασης εργασίας χωρίς τις νομικές υποχρεώσεις που βάρυναν μέχρι τώρα τον εργοδότη, την μεταφορά προσωπικού από επιχείρηση σε επιχείρηση χωρίς να είναι απαραίτητη η συναίνεση από τον εργαζόμενο και την εκ περιτροπής (κατά το ήμισυ) απασχόληση μόνο για τις δύο εβδομάδες του μήνα, ανοίγοντας τον δρόμο για την «άνθιση» της μαύρης εργασίας και την έμμεση μείωση των ήδη πετσοκομμένων μας μισθών στο 50%, και αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα για μειώσεις σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις. Παρά τις συνεχείς εξαγγελίες για προστασία των θέσεων εργασίας, τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την προστασία των εργαζόμενων από την απόλυση θα ισχύσουν μόνο για ένα μήνα, ενώ οι απολύσεις που καταγράφηκαν μόνο στις δύο πρώτες εβδομάδες του Μαρτίου έφτασαν τις 30.000, χωρίς φυσικά να υπολογίζονται μέσα σε αυτές όλοι οι απολυμένοι που εργαζόντουσαν μαύρα. Είναι ξεκάθαρο πως ακόμα και μέσα στην πρωτοφανή συνθήκη που έχει διαμορφώσει η πανδημία το κράτος και το κεφάλαιο ενδιαφέρονται μόνο για την ομαλή συνέχεια της κερδοφορίας ακόμα και αν χρειάζεται να κερδοσκοπήσουν πάνω στον θάνατο. Αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν στην κοινωνική βάση πέρα από το βάθεμα της ταξικής ανισότητας και εκμετάλλευσης, της γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης.
Μπροστά στην προαναγγελμένη οικονομική κρίση, το κράτος βιάζεται να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του. Χρησιμοποιώντας την συνθήκη «έκτακτης ανάγκης», προχώρησε στην εκκένωση του κτηρίου Γκίνη στο Πολυτεχνείο και το ξεσπίτωμα των μεταναστών/προσφύγων που διέμεναν εκεί τους τελευταίους μήνες, την επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής ενάντια στους αγωνιστές από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, την επίθεση σε αντιφασίστες/στριες στο Ρέθυμνο και τον σοβαρό τραυματισμό διαδηλώτριας, το κόψιμο του ρεύματος της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ ξημερώματα και με τη συνοδεία ΜΑΤ. Θέλοντας να θωρακιστεί απέναντι στις πιθανώς οργισμένες αντιδράσεις των καταπιεσμένων την «επόμενη μέρα» της καραντίνας, μεταθέτει τις ευθύνες για την εξάπλωση της πανδημίας στην κοινωνική βάση και εφαρμόζει προληπτικά αντι-εξεγερτικά μέτρα, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει μέχρι και τον στρατό για την επιτήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Παραδείγματα όπως αυτό του Βίκτορ Όρμπαν που με πρόσχημα τον κορονοϊό ανακηρύχτηκε ουσιαστικά δικτάτορας στην Ουγγαρία, επιβεβαιώνουν πως οι από τα πάνω χρησιμοποιούν την ειδική κατασταλτική συνθήκη για να εδραιώσουν τις επιδιώξεις τους και να ενισχύσουν την εξουσία τους.
Για μια ακόμη φορά, το βάρος της πανδημίας και της καπιταλιστικής κρίσης θα το σηκώσουν αναμενόμενα οι άνθρωποι της τάξης μας. Έγκλειστοι μετανάστες/τριες και πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης, κρατούμενοι/νες, άστεγοι και άπορες, εργαζόμενοι/ενες, φοιτητές/τριες που μένουν στις εστίες είναι μόνο τα πρώτα παραδείγματα. Γνωρίζοντας πολύ καλά τον διαχρονικό ρόλο του κράτους και των κυβερνώντων του σε τέτοιου είδους κρίσεις, δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε την «ατομική ευθύνη», με την οποία προσπαθούν να καλύψουν το έγκλημα που διαπράττουν. Η ευθύνη είναι πολιτική και είναι όλη δική τους. Όντας βαθιά πεπεισμένοι/ες πως οι πραγματικοί «υπεύθυνοι» δεν θα αλλάξουν την πολιτική αδιαφορίας και απαξίωσης που εκθέτει τους αδύναμους στον κίνδυνο της πανδημίας και ουσιαστικά καταδικάζει τους πιο ευπαθείς από αυτούς σε θάνατο, βάζουμε όπως πάντα μπροστά την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και τον αγώνα. Βρίσκουμε τρόπους να σταθούμε δίπλα σε όσους και όσες το χρειάζονται, στηρίζοντας πρωτοβουλίες και δομές αλληλεγγύης και συστήνοντας νέες. Μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα που διαγράφεται για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου, τα θέλουμε όλα για όλους. Στέγαση, τροφή, υγεία και περίθαλψη για εργαζόμενους και άνεργες, ασφαλισμένους και ανασφάλιστες, άπορους και φυλακισμένες, πρόσφυγες και μετανάστριες.
Να μην υποκύψουμε στον φόβο και τον κανιβαλισμό. Να συνεχίσουμε την μάχη απέναντι στο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα που επιβάλλει την φτώχεια, την εξαθλίωση και τον θάνατο. Να παλέψουμε για μια κοινωνία που θα προστατεύει τους ευάλωτους, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Υγ1: Κρατούμενες και κρατούμενοι σε φυλακές και έγκλειστες/οι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών σε όλη την επικράτεια προχώρησαν σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας τα αυτονόητα: αποσυμφόρηση των κέντρων κράτησης και λήψη μέτρων προστασίας. Σε αυτά τα αιτήματα το κράτος απάντησε με την αποσιώπηση του αγώνα τους και σε περιπτώσεις με την άγρια καταστολή. Ενώ έγιναν γνωστές τουλάχιστον οι περιπτώσεις της Αζιζέλ Ντενιρόγλου και του Σελίμ Ζερολάρι, κρατούμενων στις φυλακές, και μιας 47χρονης πρόσφυγα, έγκλειστης στη ΒΙΑΛ της Χίου, που πέθαναν επειδή δεν τους επιτράπηκε η πρόσβαση σε γιατρό.
Υγ2.: Τις τελευταίες μέρες και ενώ δεν φαίνεται να έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη στην αντιμετώπιση της πανδημίας, η κρατική διαχείριση κάνει ένα σκαιώδες άλμα υποκρισίας “ξεχνώντας” την προφύλαξη του πληθυσμού από τον αόρατο εχθρό, στοχεύοντας μονάχα στην επανεκκίνηση και διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
