Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

Κάλεσμα ενίσχυσης της συγκέντρωσης-πορείας για τις Ελεύθερες Μετακινήσεις

Σάββατο 11/3 Μοναστηρακι στις 12.00

Σήμερα κατάλαβα πράγματι ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τακτική. Να κρατάμε ανοιχτά τα μάτια μας και να παίρνουμε αυτό που μας ανήκει. Αυτός είναι ο νέος τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε. Αυτό είναι που τους καίει.

Ντάριο Φο: Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω

Τα τελευταία εφτά χρόνια ο κόσμος της εργασίας, τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, βιώνουν μια διαρκή και συντονισμένη επίθεση από την εγχώρια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές δανειστές, τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η μνημονιακή επέλαση, η ταξική αφαίμαξη, η αύξηση της έντασης της εκμετάλλευσης, η μετατροπή του τόπου σε μια τεράστια εργασιακή γαλέρα και η ραγδαία μεταβολή του συσχετισμού δύναμης κεφαλαίου-εργασίας είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξανάρθει η καπιταλιστική “ανάπτυξη”, πατώντας επί πτωμάτων. Τμήμα αυτής της επίθεσης εναντίον των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων είναι η αναδιάρθρωση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και η σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών, ως μνημονιακό προαπαιτούμενο, ενάντια στην οποία παλεύουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ με απεργιακές κινητοποιήσεις.

Κομμάτι της αναδιάρθρωσης στα ΜΜΜ είναι η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, η ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων ενάντια σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου (ηλεκτρονικό εισιτήριο, μπάρες ελέγχου διέλευσης κλπ) καθώς και η ποινικοποίηση των αντιστάσεων του ανταγωνιστικού κινήματος ενάντια σ’ αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία έρχονται να προστεθούν σωρευτικά σε ένα περιβάλλον γενικευμένης εκπτώχευσης και ισοδυναμούν με κήρυξη πολέμου ενάντια στους προλετάριους και τους αποκλεισμένους.

Από τις ανοιχτές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ως τις ενέργειες σαμποτάζ ενάντια σε ακυρωτικά μηχανήματα, ο πολύμορφος αγώνας για ελεύθερες μετακινήσεις είναι αγώνας για την κάλυψη των βασικών προλεταριακών-λαϊκών αναγκών. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα εναντίον της διαρκούς λεηλασίας των ζωών μας. Είναι ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης με το Κεφάλαιο και το Κράτος του, ένα πεδίο ταξικής οργάνωσης και αντεπίθεσης.

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-πορεία που καλεί ο Συντονισμός συλλογικοτήτων του κέντρου για τις Ελεύθερες Μετακινήσεις μαζί με Λαϊκές Συνελεύσεις από διάφορες περιοχές της Αθήνας.

Σάββατο 11 Μαρτίου στις 12:00 στο Μοναστηράκι

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στις 14, 16 και 23 Φλεβάρη 2017, στη δίκη της Χ.Α εκδικάστηκε η υπόθεση αναφορικά με την παρακρατική επίθεση χρυσαυγίτικου τάγματος εφόδου στις 30 Ιούνη 2008 στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα, που είχε σαν αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό 2 συντρόφων. Ύστερα από κάλεσμα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού στεκιού Αντίπνοια, η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών), μαζί με την αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, την Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, την αναρχική συλλογικότητα Ατραπός, την αναρχική συλλογικότητα O.72, αλλά και συντρόφους και συντρόφισσες, πλαισίωσε και στήριξε το Αντιφασιστικό-Αντιθεσμικό-Αντικρατικό Κάλεσμα. Οι γραμμές που ακολουθούν αποτελούν ένα συνοπτικό απολογισμό της συγκεκριμένης κινητοποίησης που αποτέλεσε άλλη μια στιγμή του μακρόχρονου και αδιάκοπου Μαχητικού Αντιφασισμού.

Στις 14 Φλέβαρη, ανήμερα του αγίου Βαλεντίνου, στο Εφετείο Αθηνών οι μπάτσοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν μπόρεσαν να κρύψουν τα διαχρονικά αισθήματα αγάπης που τρέφουν προς τη χιτλεροκυπατζίδικη συμμορία: κινητοποιώντας ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις φρόντισαν να μπάσουν στην αίθουσα μερικές δεκάδες ναζιστών, χωρίς τον προβλεπόμενο -για όλους πλην αυτών-έλεγχο και καταγραφή των στοιχείων τους. Την ίδια στιγμή κωλυσιεργούσαν και παρεμπόδιζαν με φαιδρά επιχειρήματα (και με την ανοχή της έδρας) την είσοδο αντιφασιστών και αντιφασιστριών. Παρ’ όλα αυτά, και ενώ είχε προηγηθεί η “θερμή” αντιφασιστική “υποδοχή” των ναζιστών και των ένστολων προστατών τους, οι λίγες δεκάδες των συντρόφων και συντροφισσών που υπό αυτές τις συνθήκες κατάφεραν να μπουν στην αίθουσα απάντησαν μαχητικά στις προκλήσεις των ναζιστών, οι οποίοι για ακόμα μια φορά επέδειξαν τη θρασυδειλία τους, προσβάλλοντας τη Μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, κρυμμένοι πίσω από τη θαλπωρή και την προστασία των αστυνομικών διμοιριών, οι οποίες και φρόντισαν για την ασφαλή φυγάδευση τους. Το μήνυμά μας ήταν ξεκάθαρο, αποφασιστικό και προς πάσα κατεύθυνση: καμία ειρηνική συνύπαρξη δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ανάμεσα στον κόσμο του Αγώνα και τα βδελυρότερα γεννήματα της αστικής Τάξης και του Κράτους της.

Στις 16 και 23 Φλεβάρη, στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού, οι ναζιστές παρέμειναν άφαντοι και δεκάδες αντιφασίστες και αντιφασίστριες βρέθηκαν τόσο μέσα όσο και έξω από την αίθουσα όπου και κατέθεσαν απρόσκοπτα οι 2 σύντροφοι και οι 2 συντρόφισσες. Εξίσου άφαντοι παρέμειναν και στην επόμενη συνεδρίαση, στις 24 Φλεβάρη στο Εφετείο. Τη στιγμή που η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τούς νομιμοποιεί πολιτικά και τους ξεπλένει κοινοβουλευτικά και οι ένστολοι ψηφοφόροι τους συνεχίζουν να τους προστατεύουν ξεδιάντροπα από τη δίκαιη αντιφασιστική οργή (όπως πρόσφατα συνέβη στη Βέροια, το Αγρίνιο, την Καβάλα και τα Γιάννενα), το διακύβευμα για να μην αφήνουμε σπιθαμή γης στους δήθεν “αντισυστημικούς” υπερασπιστές των συμφερόντων του Κεφαλαίου, μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, στους χώρους δουλειάς και τα σχολεία, στους δρόμους και τις πλατείες παραμένει ανοιχτό. Τα γεγονότα κατά της διάρκεια του Αντιφασιστικού-Αντιθεσμικού-Αντικρατικού Καλέσματος στη δίκη της Χ.Α -όπως και οι πρόσφατες μαχητικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στο Ωραιόκαστρο, όπου οι μασκαρεμένοι χρυσαυγίτες, με την επωνυμία “Πατριωτική Κίνηση Πολιτών Ωραιοκάστρου” αφού πρώτα προσπάθησαν να εμποδίσουν την πρόσβαση προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση, μετά τα έμπρακτα μαθήματα αντιφασισμού που έλαβαν στις 20 Φλεβάρη, έβαλαν την ουρά στα σκέλια ανακοινώνοντας τη “διακοπή των δραστηριοτήτων έξω από το σχολείο”- αποδεικνύουν αυτό που η Ιστορία διδάσκει: Ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους από τον κόσμο του Αγώνα.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ & ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών)

Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση την Πέμπτη 23 Φλεβάρη στις 7 μμ στο Πολυτεχνείο (κτ. Γκίνη) για τη διοργάνωση πανελλαδικής ημέρας αλληλεγγυής στο δίκαιο αίτημα για άμεση χορήγηση άδειας στους πολιτικούς κρατούμενους Δ. Κουφοντίνα και Κ.Γουρνά.

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών & κομμουνιστών)

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Πριν 9 χρόνια, στις 30 Ιουνίου του 2008, το αναρχικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα, δέχθηκε οργανωμένη δολοφονική επίθεση από 15-20 παρακρατικούς της χρυσής αυγής με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό δύο συντρόφων από μαχαίρι. Αυτή είναι μία μόνο από τις εκατοντάδες επιθέσεις των φασιστών ενάντια σε μετανάστες-στριες, εργάτες-τριες, στέκια και καταλήψεις αγώνα και μια από τις δεκάδες μόνο υποθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στη δικογραφία Χ.Α. – εγκληματική οργάνωση.

Το κράτος οδήγησε την Χ.Α. στη δικαιοσύνη μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 – από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής και το μαχαίρι του μέλους της τ.ο. Νίκαιας, Γιώργου Ρουπακιά, στην Αμφιάλη του Πειραιά – προκειμένου να αναχαιτίσει την έκφραση της αντιφασιστικής κοινωνικής οργής και να εμφανιστεί ως ο μοναδικός φορέας δικαιοσύνης και εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας και επιχειρώντας να αποπροσανατολίσει την κοινωνία για την άρρηκτη σχέση κράτους και φασιστών. Γιατί ο φασισμός αποτελεί την πιο ακραία έκφανση του ίδιου του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί το κράτος είναι που εκκενώνει καταλήψεις προσφύγων και μεταναστών, δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιτίθεται σε διαδηλωτές, καταστέλλει αγώνες. Επιτίθεται δηλαδή στα ίδια υποκείμενα που αποτελούν και τον στόχο του φασιστικού παρακράτους.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στο πλαίσιο της δίκης της Χρυσής Αυγής, τέσσερεις σύντροφοι/ισσες καλούνται να καταθέσουν αναφορικά με τη δολοφονική επίθεση στο αναρχικό στέκι Αντίπνοια τον Ιούλη του 2008. Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες, κάποιων φασιστών, από αυτήν δεν μπορούν να αποκρύψουν τον παραστρατιωτικό ρόλο που επιτελεί εδώ και χρόνια η Χ.Α., πλάι στους επίσημους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο και δίνεται στους δρόμους από τον κόσμο του αγώνα.

Αντιφασιστικό – Αντιθεσμικό – Αντικρατικό Κάλεσμα στη δίκη της Χ.Α

Τις μέρες εκδίκασης της υπόθεσης, αναφορικά με την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια.

Πέμπτη 23/2, 9πμ δικαστική αίθουσα φυλακών Κορυδαλλού 

Παρασκευή 24/2, 9πμ Εφετείο Αθηνών *

αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια

αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti

κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

αναρχική συλλογικότητα Ο72

Ταξική Αντεπίθεση ( ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών )

σύντροφοι – συντρόφισσες

• * Ολοκληρώθηκε στον Κορυδαλλό η εκδίκαση, στη δίκη της Χ.Α. ως εγκληματική οργάνωση, της υπόθεσης αναφορικά με την επίθεση στο αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια. Επομένως το Αντιφασιστικό – Αντιθεσμικό – Αντικρατικό Κάλεσμα στη δίκη της Χ.Α που είχε ανακοινωθεί για αύριο 24/2 στο Εφετείο ακυρώνεται.

Η συσπείρωση διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων γύρω από το αίτημα χορήγησης άδειας στον επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα είναι μια διαδικασία αναπόφευκτης πάλης και σύγκρουσης με τους πιο κρίσιμους κόμβους πρόσδεσης της αστικής στρατηγικής.

Κι αυτό γιατί η Ε.Ο 17Ν δεν περιόρισε τη στρατηγική και τις ενέργειές της σε μία ένοπλη μεν, άσφαιρη δε σε περιεχόμενα και διακυβεύματα κριτική. Κι αυτό στην πολιτική δεν είναι κάτι αφαιρετικό ή υποκειμενικό, αλλά μεταφράζεται σε λαϊκή επιδοκιμασία.

Κι αυτό είναι που το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ο ντόπιος αστισμός ή αλλιώς Λ.Μ.Α.Τ όπως την ονόμαζε η οργάνωση, και οι διεθνείς μεγαλοκαπιταλιστές εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού δε θα συγχωρήσουν ποτέ.

Για πολλές δεκαετίες ο φάκελος της οργάνωσης σύμφωνα με πρώην πράκτορες της CIA βρισκόταν πάντα πρώτος από τις υπόλοιπες προτεραιότητες της αμερικάνικης πρεσβείας στα ελληνικά εδάφη.

Το καλοκαίρι του 2002, μετά την έκρηξη βόμβας στα χέρια του αγωνιστή Σάββα Ξηρού και τα βασανιστήρια στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός από μεικτά κλιμάκια Ελλήνων, Βρετανών και Αμερικάνων πρακτόρων, μέχρι και σήμερα, 15 χρόνια ύστερα, με τις διαδικασίες φίμωσης και λογοκρισίας του πολιτικού κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα, ο πόλεμος ενάντια στην οργάνωση παραμένει συνεχής και αδιάλλειπτος. Και σε αυτόν τον πόλεμο, ο σύντροφος κρατά ψηλά τη σημαία του αγώνα και την αξιοπρέπεια της επαναστατικής αριστεράς. Γιατί στην ουσία παραμένει αμετακίνητος στις αρχές και τις αξίες της κομμουνιστικής παράδοσης, συνεχίζοντας τη δράση της οργάνωσης ακόμη και μετά την έκρηξη βόμβας στον Πειραιά. Γιατί όπως δείχνει η ιστορία, η δράση μιας πολιτικής οργάνωσης δεν περιορίζεται στις εχθροπραξίες εναντίον του εχθρού, αλλά ολοκληρώνεται όταν η στάση των αγωνιστών αποτελεί έμπνευση και παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές.

Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης του αγωνιστή μέσω της παρουσίασής του στη ΓΑΔΑ αποτέλεσε κορυφαία πράξη αντίστασης απέναντι στην στρατηγική απομυθοποίησης και εξευτελισμού της οργάνωσης, που εκπονήθηκε από συντεταγμένο το πολιτικό τόξο και διευκολύνθηκε από τις καταδοτικές και ντροπιαστικές καταθέσεις διαφόρων συλληφθέντων εκείνης της περιόδου.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο αγωνιστής θυσίασε την ατομική του ελευθερία και με πρωτόγνωρη ανιδιοτέλεια ανέλαβε την πολιτική εκπροσώπηση της οργάνωσης μέσω της ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Αυτή η κίνηση ήταν πράξη αντίστοιχης πολιτικής σημασίας και βαρύτητας με τη γενέτειρα πράξη της οργάνωσης το 1975, όταν ο αμερικάνος σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Γουέλς έπεφτε νεκρός από τα πυρά της οργάνωσης. Από το διάστημα εξάρθρωσης της οργάνωσης μέχρι και σήμερα ο Δ. Κουφοντίνας αποτελεί και τον μοναδικό πολιτικό εκπρόσωπό της. Κι αυτή η στάση του είναι που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη μανία και εκδικητικότητα στους διώκτες του. Ειδικά σε μια συγκυρία όπως η σημερινή που σε ένα σημαντικό βαθμό τα πιο μαχητικά και πολιτικά προωθημένα τμήματα του κινήματος φαίνεται να αντιλαμβάνονται την επικαιροποίηση του λόγου της οργάνωσης στο σήμερα και να εμπνέονται από την σεμνότητα και το υψηλό πολιτικό επίπεδο του συντρόφου.

Είναι σήμερα λοιπόν που η αστική στρατηγική θα επιχειρήσει περισσότερο από ποτέ σε συνθήκες μνημονιακής κυριαρχίας και εξαίρεσης δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων να ξεδοντιάσει τα κοινωνικά ερείσματα και τη λαϊκή συμπάθεια που επανεμφανίζεται προς την οργάνωση. Προχωρώντας πραξικοπηματικά και πρωταγωνιστώντας στο αγαπημένο του σκοτάδι, το διαπλεκόμενο σύστημα εκβιάζει ωμά με όρους γκάνγκστερ σκηνοθέτες, πρυτάνεις, ακαδημαϊκούς, διανοούμενους. Απαγορεύει θεατρικές παραστάσεις, σφραγίζει πανεπιστημιακές σχολές, φιμώνει και λογοκρίνει το κίνημα αλλελεγγύης για την απελευθέρωση του αγωνιστή, σαμποτάροντας τη διεκδίκηση του δικαιώματός για άδεια.

Γιατί το κράτος δεν διεκδικεί μονάχα το μονοπώλιο στην άσκηση βίας και επιβολής. Διεκδικεί επίσης το μονοπώλιο στην παραγωγή σκέψης και ιδεολογίας.

Γιατί το ερώτημα για το πολιτικό σύστημα δεν είναι εάν δικαιούται άδεια ο πολιτικός κρατούμενος Δ. Κουφοντίνας, αλλά εάν αποκηρύσσει τη δράση της οργάνωσης και τον “αναπόφευκτα” βίαιο μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι γκάνγκστερ της διαπλοκής, αυτοί οι οποίοι επέβαλλαν πρωτόγνωρα μέτρα λιτότητας σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης απαιτούν το τέλος της αντίστασης και τον ιδεολογικό και επιχειρησιακό αφοπλισμό όσων ακόμα αγωνίζονται. Αλλά και τη σιωπή στο δημόσιο λόγο.

Αυτοί που από τη μία μειώνουν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα της πείνας και από την άλλη παρέχουν το μεγαλύτερο αναλογικά ποσοστό (2,4% του ΑΕΠ) από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης για στρατιωτικές δαπάνες και συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ.

Είναι οι ίδιοι που απειλούν με τελεσίγραφα στην φυλακή τον αγωνιστή ότι, εάν παρέμβει τηλεφωνικά σε εκδήλωση, θα τιμωρηθεί μη μπορώντας για 2 έτη να καταθέσει τα χαρτιά του για άδεια. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πείνας που δε διστάζουν σε περιόδους οικονομικής κρίσης να πραγματοποιούν εξώσεις σε ανθρώπους, να κόβουν το ρεύμα σε όσους δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν, να εντείνουν τον πόλεμο ενάντια σε εκείνα τα στρώματα του εργαζόμενου λαού που βιώνουν- με τον πιο σκληρό τρόπο- στο πετσί τους τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της μνημονιακής επταετίας, εντείνουν τον πόλεμό τους ενάντια στους άνεργους, τις άνεργες και τους συνταξιούχους.

Ζητάνε μια δήλωση μετανοίας, μια δημόσια αποκήρυξη της ένοπλης διαδικασίας εμμονικά για να κλείσει κι αυτό το κεφάλαιο και να γραφτεί η ιστορία από τους νικητές με το μελάνι της αλαζονείας και της έπαρσης.

Για να διδάσκεται στις επόμενες γενεές το αδιέξοδο και το μάταιο του ένοπλου αγώνα. Να εμφανίζονται οι θύτες σαν θύματα, να παρουσιάζονται οι επιλογές των πρωταγωνιστών της αντίστασης σαν διαχρονικά ηττημένες και οι ίδιοι σαν πολιτικά πτώματα που εξέπνευσαν μετά τον επιθανάτιο ρόγχο των δηλώσεων αποκήρυξης και εξευτελισμού.

Και είναι το τελευταίο μέσο που διαθέτουν για να λυγίσουν τον επαναστάτη. Η τελευταία δοκιμασία που επιστημονικά αποδεδειγμένα επιχειρεί να ερεθίσει τα πιο ατομοκεντρικά και κανιβαλικά ένστικτα επιβίωσης του ατόμου. Τα ένστικτα εκείνα που καλλιεργήθηκαν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα του κέρδους και της ανθρωποφαγίας.

Είναι τα ένστικτα της αποξένωσης από κάθετι πραγματικό και συλλογικό. Είναι η διαπάλη του αγωνιστή με το μικροαστό. Η σύγκρουση με τον μικροαστικό κόσμο και τις μικροαστικές νοοτροπιές. Γιατί η αγωνιστική κουλτούρα χτίζεται με την αμείλικτη πάλη ενάντια στις κάθε λογής μικροαστικές εκδηλώσεις, με τον αδιάκοπο αγώνα για το ξερίζωμά τους, για την απόκτηση επαναστατικών και αγωνιστικών αρχών και αρετών. Αρετές που για να αποκτηθούν θα πρέπει να αποβληθούν οι μικροαστικές συνήθειες, επιδράσεις, αντιλήψεις, νοοτροπίες. Οι μικροαστικές φιλοδοξίες και ο μικροαστικός εγωισμός, ο φιλοτομαρισμός.

Αρχές που επιβάλλουν το ατομικό να υποτάσσεται ακόμα και να θυσιάζεται στο συλλογικό. Γιατί εάν σε αυτήν την πάλη του αγωνιστή με τον μικροαστό νικηθεί ο αγωνιστής, σημαίνει ότι δεν άντεξε μπροστά στις δυσκολίες, σημαίνει ότι λύγισε μπρος στη δοκιμασία, συνθηκολόγησε, έσπασε, γονάτισε και πολλές φορές πρόδωσε.

Ο επαναστάτης Δ. Κουφοντίνας όχι μόνο δεν εξαργυρώνει την ελευθερία του με μια κίνηση αποκήρυξης της ένοπλης δράσης, αλλά δηλώνει πολύ μικρός για να διαπράξει τόσο τεράστια ατιμία απέναντι στην επαναστατική μνήμη. “Θα ήταν δειλία, ποταπότητα να κυλιδώσω τη μικρή προσωπική μου ιστορία με μια τέτοια ταπεινή πράξη”, γράφει μέσα από τη φυλακή.

Η σημασία μιας νικηφόρας έκβασης του αγώνα για χορήγηση άδειας στο σύντροφο αποτελεί σίγουρα μια σημαντική παρακαταθήκη για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και το κίνημα αλληλεγγύης σε αυτούς. Μια νίκη που μπορεί να λειτουργήσει προσωρινά σαν ανάχωμα στην “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία, δημιουργώντας ένα σημαντικό ρήγμα στο καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων.

Μια νίκη που θα μας φέρει μπροστά σε νέα καθήκοντα και αγωνιστικές υποχρεώσεις. Από τη μία να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση του συντρόφου και παράλληλα να δυναμώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους δίνοντας μάχες για να σπάσει το ειδικό καθεστώς μεταχείρισής τους.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Τους τελευταίους μήνες διεξάγονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των «θεσμών» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM, ΔΝΤ) για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρέωσεων που ανέλαβε η χώρα με την υπογραφή του τρίτου μνημονιακού προγράμματος το καλοκαίρι του 2015. Για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος λαός γίνεται θεατής της ίδιας κοροϊδίας, καθώς οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών συνίστανται απλά και μόνο στον τρόπο υλοποίησης νέων δυσβάστακτων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Σε κάθε περίπτωση η κατάληξη των διαπραγματεύσεων θα είναι σε βάρος των λαικών συμφερόντων και αναγκών και υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου για την έξοδο.

Ένα μήνα πριν ο πρωθυπουργός Αλ.Τσίπρας, για να περισώσει την όποια κοινωνική νομιμοποίηση έχει ακόμα η συγκυβέρνησή, χορήγησε 13η σύνταξη-εφάπαξ («φιλοδώρημα») σε ένα μιρκό ποσοστό συνταξιούχων, γεγονός το οποίο προκάλεσε τις αντιδράσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών, διότι θεωρούσαν αναγκαία την έγκριση μίας τέτοιας κίνησης. Μάλιστα, είχε προηγηθεί το eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, στο οποίο αποφασίστηκαν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυση του χρέους (ανταλλαγή χρεογράφων κυμαινόμενου επιτοκίου με χρεόγραφα σταθερού, μείωση του επιτοκιακού κινδύνου, επιμήκυνση της ωρίμανσης των δανείων στα 32 έτη από τα 28,5). Η κίνηση αποπροσανατολισμού Τσίπρα είχε ως αποτέλεσμα να παγώσουν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, τα οποία, ύστερα από την επιστολή υποταγής του Τσακαλώτου στους δανειστές, άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή. Φυσικά, τα εν λόγω μέτρα δεν δόθηκαν με το αζημίωτο, όπως κυνικά παρδέκτηκε ο επικεφαλής ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, ενώ ο ίδιος o επικεφαλής του Eurogroup , νεοαποικιοκράτης Γερούν Ντέισελμπλουμ είχε αναφέρει ότι περισσότερες λεπτομέρειες για το πακέτο με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για τη διευθέτηση του χρέους δεν αναμένεται να υπάρξουν πριν από τη λήξη του 3ου ελληνικού προγράμματος, δηλαδή πριν από τον Αύγουστο του 2018.

Είναι δεδομένο ότι παρά τις όποιες αποκλίσεις των «θεσμών», ως απόρροια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και του αμερικανοκρατούμενου ΔΝΤ, κοινός παρονομαστής όλων -παρά τις δηλώσεις Τσίπρα, «Δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ευρώ μέτρα»- αποτελεί η όξυνση της ταξικής αφαίμαξης του εργαζόμενου λαού. Το ΔΝΤ –σε αντίθεση με την ΕΕ – συνεχίζει να χαρακτηρίζει μη βιώσιμα τα πρωτογενή πλεονάσματα (3,5%) και το χρέος, απαιτώντας την προληπτική νομοθέτηση ματωμένων μέτρων (από τα 4,2 δις φτάσαμε στα 7) μετά το πέρας του προγράμματος. Προβλέπει, επιπλέον, βέβαιη χρεοκοπία της χώρας, καθώς «τα νούμερα δεν βγαίνουν». Μάλιστα, η υποταγμένη συγκυβέρνηση προτείνει την παράταση της εφαρμογής του λεγόμενου «κόφτη» (αυτόματη μείωση μισθών,συντάξεων) για ένα χρόνο μετά το 2018, εφόσον δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι με την επιδίωξη έως τότε να μη νομοθετηθούν προκαταβολικά. Αντίθετα, οι θεσμοί προτείνουν μια διαφορετική εκδοχή του «κόφτη», αυτή του «αντίστροφου κόφτη», δηλαδή την εκ των προτέρων νομοθέτηση των πρόσθετων μέτρων, τα οποία θα μπορεί η κυβέρνηση να αναιρέσει σε περίπτωση επίτευξης του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 και έπειτα. Εξάλλου, όπως προκύπτει και από το Eurogroup της 26ης Γενάρη στο οποίο ο χρόνος επιστροφής των θεσμών στην Αθήνα δεν ορίστηκε, αναδεικνύεται ως απαραίτητη προυπόθεση η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, δεδομένου ότι το επόμενο χρονικό διάτημα θα διεξαχθούν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ (Ολλανδία, Γαλλία την άνοιξη, Γερμανία το φθινόπωρο), οι οποίες, έχοντας εγκρίνει το πρόγραμμα με τη συμμετοχή του Ταμείου, δεν διατίθενται να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της αποχώρησής του.

Ταυτόχρονα, ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο, ο κίνδυνος υπογραφής και 4ου μνημονιού είναι ήδη ορατός (αν όχι βέβαιος), όπως επιβεβαιώνει το Γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής. Έτσι, με το τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων το πρόγραμμα θα καταστεί «βιώσιμο», γεγονός το οποίο βρίσκει σύμφωνους τόσο τους δανειστές όσο και τα ντόπια δεκανίκια τους (συγκυβέρνση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων, «αντιμνημονιακή» ΧΑ , ΣΕΒ, ΤτΕ), προκειμένου να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (το ΔΣ της συνεδριάζει στις 9 Μαρτίου) για τη διασφάλιση των συμφερόντων της τραπεζικής ολιγαρχίας και τη φαινομενική ενίσχυση της ρευστότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι αυτό, το Eurogroup της 20ης Φλεβάρη αποτελεί ημερομηνία-ορόσημο για το κλείσιμο της β΄ αξιλόγησης, στο οποίο θα ζητηθούν τελεσιγραφικά νέα μέτρα με πιθανό αντάλλαγμα τη λήψη μεσοπρόθεσμων μέτρων για την «ελάφρυση» του χρέους: μείωση του αφορολόγητου ορίου(έχει προταθεί ως και 5000 ευρώ!), υποκατώτατος μισθός, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο, επαναφορά του εργοδοτικού lock-out (ούτε λόγο για επαναφορά των ΣΣΕ), περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας, μειώσεις συντάξεων μέσω της κατάργησης της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς», ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα (ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ). Όσο και αν η συγκυβέρνηση προσπαθεί να δείξει ότι διαπραγματεύται σκληρά, ξέχνα μάλλον ότι όλα αυτά προβλέπονται στο τρίτο επαίσχυντο μνημόνιο που ψήφισε το καλοκαίρι του 2015.

Ο νέος αρμαγεδδών, ύστερα από 7 χρόνια μνημονίων, εντείνει την εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας, αυξάνει το βαθμό εκμετάλευσης των απόκληρων αυτής της κοινωνίας, στέλνει στον καιάδα τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις. Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν ταξικός πόλεμος, φοροεπιδρομή (έτσι κατάφερε η συγκυβέρνηση να ξεπεράσει το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα το 2016 για τα οποία καυχιέται!), διάλυση του συστήματος υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές (ΤΡΑΙΝΟΣΕ). Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν κοινωνική γενοκτονία, καλπάζουσα ανεργία, καθώς 1 στους 2 νέους εργαζομένους και 1 και στους 4 εργαζομένους είναι άνεργοι με το 73,3% μακροχρόνια (εκ των οποίων μόνο το 9,5% δικαιούται επίδομα ανεργίας), υιοθέτηση αντιδραστικών κανονισμών της ΕΕ για την «καταπολέμηση» της ανεργίας, φτωχοποίηση της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, πλειστηριασμοί λαϊκών σπιτιών (ακόμα και με ηλεκρονικές διαδικασίες) , μειώσεις λαικών εισοδημάτων (στο 75,3 % των νοικοκυριών), ανάληψη του βάρους της ασφάλισης από τους εργαζομένους και όχι από την εργοδοσία (εισφορές με «μπλοκάκια»).

Σε μία χρονική συγκυρία κλυδωνισμού του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού μηχανισμού της ΕΕ με την άνοδο ευρωσκεπτιστικών ρευμάτων αντιδραστικού χαρακτήρα (Κίνημα πέντε αστέρων, Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, Λεπέν στη Γαλλία, ενίσχυση της ακροδεξιάς σε Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία), πολιτικής αβεβαιότητας (εκλογές σε Γαλλία, Ολλανδία την άνοιξη, Γερμανία το φθινόπωρο, ενδεχομένως στην Ιταλία εντός του 2017), προσανατολισμού προς πολιτκές προστατευτισμού (Brexit, Τραμπ στις ΗΠΑ), ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και γεωπολιτικών αναδιατάξεων μόνο το πολιτικά οργανωμένο αντικαπιταλιστικό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας, προετοιμάζοντας την ταξική του αντεπίθεση και προβάλλοντας την επαναστατική έξοδο από την κρίση. Γιατί ο εργαζόμενος λαός δεν έχει κάνει ακόμα την αξιολόγηση του. Γιατί μόνο με τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, την ντόπια αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, την έξοδο από την ΕΕ, την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων, τη διαγραφή του ληστρικού χρέους και την ανατροπή του καπιταλισμού θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του. Γιατί μόνο με το πρόταγμα της επαναστατικής προοπτικής θα οικοδομήσουμε μία κοινωνία στην οποία ο πλούτος θα ανήκει στα χέρια των εργαζομένων.

Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Kομμουνιστών)

https://www.youtube.com/watch?v=2xRWy73iF1U

Tο βράδυ της Παρασκευής 27 Γενάρη μια ημέρα πριν την πορεία των Ιμίων πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική περιπολία στο κέντρο της Αθήνας. Περίπου 80 αντιφασίστες-τριες πορεύτηκαν σε περιοχές της Αθήνας όπου πέρσι την ίδια μέρα οι φασίστες της Χ.Α είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν επιθέσεις συνεπικουρούμενοι από εισαγόμενους Γερμανούς νεοναζί. Κατά την χθεσινή αντιφασιστική παρέμβαση κανένας φασίστας δεν εντοπίστηκε αφού ο περσινός ξυλοδαρμός των Γερμανών ναζί στο μοναστηράκι και οι μαζικές αντιφασιστικές περιπολίες που έγιναν φαίνεται πως λειτούργησαν καταλυτικά. Οι αντιφασίστες πορεύτηκαν σε Ομόνοια, Αίολου, Μοναστηράκι, Ψυρρή, Ερμού Θησείο Αθηνάς για περίπου δυο ώρες πετώντας τρικάκια και φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα.

Αναρχική ομάδα Ρουβίκωνας
Αντιφασιστικό στέκι Δίστομο
Κόκκινη Γραμμή
Ταξική Αντεπίθεση [Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών]
Σύντροφοι/ισσες

Την Παρασκευή 20/1 στην Κωνσταντινούπολη, έλαβαν χώρα δύο ένοπλες επιθέσεις, η μια στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος του Ερντογάν (ΑΚΡ) και η άλλη στη Γενική  Αστυνομική Διεύθυνση. Την ευθύνη για τις ενέργειες ανέλαβε η επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση DHKC, το ένοπλο κομμάτι του DHKP-C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα- Μέτωπο). Στην ανακοίνωσή της η οργάνωση αναφέρει ότι, οι επιθέσεις έγιναν ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και το φόβο που έχει επιβάλλει, καθώς και για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν από τις τούρκικες κατασταλτικές δυνάμεις. Όπως η Dilek Dogan, ο Berkin Elvan, ο Yilmaz Ozturk και οι αντάρτες του DHKC που δολοφονήθηκαν από τον τούρκικο στρατό στα βουνά του Dersim (Κουρδιστάν).

Το πρωί της Κυριακής 22/1 συνελήφθη, τραυματισμένος από σφαίρες, στην περιοχή Tekirdag της Τουρκίας, ο αγωνιστής , Serif Turunc, γνωστός στην Ελλάδα ως Εrkan. Σε παράλληλη επιχείρηση της αστυνομίας στην ίδια περιοχή, έπεσε μαχόμενος από σφαίρες μπάτσων ο αγωνιστής Bilgehan Karpat. Και οι δύο σύντροφοι, μέσα από τις γραμμές του  DHKP-C, έδωσαν όλη τους τη ζωή στον αγώνα ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης, στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Ο Εrkan είναι ιδιαίτερα γνωστός στο εγχώριο κίνημα, καθώς στα πολλά χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα ως πολιτικός πρόσφυγας και όντας μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης για τους πολιτικούς πρόσφυγες από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, συμμετείχε στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σε κινήσεις του αναρχικού χώρου, σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους και το καθεστώς εξαίρεσης που αντιμετωπίζουν. Με τη μοναδικά σεμνή πολιτική του φυσιογνωμία και τις εμπειρίες του από τον πολύ σκληρό αγώνα στην Τουρκία, συνέβαλε με τις δυνάμεις του στο αντικαπιταλιστικό κίνημα της Ελλάδας. Το 2013-2014, μετά από σειρά συλλήψεων πολλών Τούρκων κομμουνιστών επαναστατών, στο πλαίσιο της συνεργασίας για “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία ανάμεσα στο τουρκικό και το ελληνικό κράτος και με την αρωγή τον μυστικών υπηρεσιών (ΕΥΠ, ΜΙΤ, CIA), συλλαμβάνεται  και προφυλακίζεται στις ελληνικές φυλακές μαζί με άλλους συντρόφους/ισσες από την επιτροπή αλληλεγγύης. Το τούρκικο κράτος ζητάει την έκδοσή τους, οι σύντροφοι ξεκινούν μαζική απεργία πείνας και τελικά δεν εκδίδονται στην Τουρκία. Μετά την αποφυλάκισή του και ενώ ζούσε στην Ελλάδα η τούρκικη αστυνομία τον επικήρυξε τοιχοκολλώντας τη φωτογραφία του σε κεντρικά σημεία στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Bilgehan πέρασε και αυτός στην Ελλάδα, στοχοποιημένος από το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας για την επαναστατική του δράση. Ένας αγωνιστής που από τα φοιτητικά του χρόνια στρατεύτηκε αποφασιστικά στην υπόθεση της επαναστατικής λαϊκής κυριαρχίας, παλεύοντας για ισότητα και ελευθερία  στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών της Τουρκίας. Στην Ελλάδα συνελήφθη και αυτός το 2014, για την υπόθεση στο Γκύζη, προφυλακίστηκε και δεν εκδόθηκε στην Τουρκία. Μαζί του συνελήφθησαν άλλοι τρεις σύντροφοι, μέλη του DHKP-C, μεταξύ των οποίων και ο αγωνιστής Ismail Akkol, ο οποίος συνελήφθη πέρυσι, μαζί με την αγωνίστρια Fadik Adiyaman, καθώς πέρασαν στην Τουρκία για να συνεχίσουν τον αγώνα εκεί . Αφότου αφέθηκε ελεύθερος συμμετείχε, ως μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης, σε πληθώρα εκδηλώσεων και αγώνων του ελλαδικού κινήματος. Η μοναδικά σεμνή πολιτική φυσιογνωμία, η στράτευση και το χαμόγελο που τη συνόδευαν, θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό όσων των γνώρισαν.

Γιατί το χαμόγελο και η σεμνότητα που εξέπεμπαν οι σύντροφοι Εrkan και Bilgehan συνδυαζόταν με το απαράμιλλό τους θάρρος και την πραγματική στράτευση στο σκοπό τους. Γιατί ως κομμουνιστές επαναστάτες επέλεξαν, με πολύ βαρύ κόστος, να γυρίσουν στην Τουρκία και να συνεχίσουν το δίκαιο αγώνα τους, αντιπαρατιθέμενοι ένοπλα με το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Με αυτή τους την επιλογή απέδειξαν περίτρανα, πως η δύναμη που πηγάζει από το μυαλό και την καρδιά των αγωνιστών που δίνουν τη ζωή τους στον αγώνα για την αταξική κοινωνία και την ελευθερία, μπορεί να διαρρήξει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Παράλληλα δώσανε θάρρος και ελπίδα τόσος στους συντρόφους τους εκεί που δέχονται αλλεπάλληλες επιθέσεις, διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, αλλά και σε όλους τους καταπιεσμένους της Τουρκίας που βιώνουν στην καθημερινότητά τους το αδυσώπητο πρόσωπο του φασισμού.

Ο Εrkan και ο Bilgehan με την πολιτική τους δράση, αποτελούν φωτεινούς σηματοδότες του επαναστατικού κινήματος διεθνώς, γιατί σε μια περίοδο οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αυταρχοποίησης των καθεστώτων, μετουσίωσαν στην πράξη το σύνθημα: TO ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ. Και ως τέτοιοι αγωνιστές καταγράφηκαν στην ιστορία του κινήματος και στις συνειδήσεις των συντρόφων που με μεγάλη εκτίμηση θα τους θυμούνται. Με το πρόσωπό τους να εκπέμπει πάντα τη λάμψη του ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

Αλληλεγγύη στον Erkan (Serif Turunc)

Αλληλεγγύη στους συντρόφους του DHKP-C. Τιμή στους αντάρτες του DHKC.

Bilgehan Karpat Αθάνατος. Ζει μέσα στους αγώνες ενάντια στο φασισμό, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.

Διαδήλωση στην τούρκικη πρεσβεία
Σάββατο 11/2, 13:00, Σύνταγμα

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

“Στον ταξικό πόλεμο επέλεξα πλευρά με τους αδικημένους και τους καταπιεσμένους, με τους αποκλεισμένους και τους κυνηγημένους, με τους ενόχους και τους κολασμένους. Οργανώθηκα πολιτικά στον αναρχικό χώρο με το μεγαλεπήβολο πράγματι στόχο να πλήξω τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές του κεφαλαίου και του κράτους του”.
Τάσος Θεοφίλου

Η περίπτωση της δίωξης του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει την πολιτική του κράτους έκτακτης ανάγκης ενάντια στους πολιτικούς του εχθρούς. Η σύλληψή του την 19η Αυγούστου του 2012 έγινε μέσα σε συνθήκες μιντιακής τρομοϋστερίας, ηθικού πανικού και σύγχρονου κυνηγιού μαγισσών. Ο Τάσος κατηγορήθηκε από την αντιτρομοκρατική για την ένοπλη ληστεία στην Alpha Bank της Νάουσας Πάρου, όπου σκοτώθηκε οδηγός ταξί που επιχείρησε να ακινητοποιήσει τους ληστές. Παράλληλα, κατηγορήθηκε ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, παρ’ ότι η πολιτική του και ιδεολογική κατεύθυνση είναι διαφορετική. Παρ’ ότι στο πρωτόδικο δικαστήριο το κατηγορητήριο κατέρρευσε με πάταγο, η έδρα καταλήγοντας σε μια φαινομενικά μεσοβέζικη λύση καταδίκασε τον Τάσο σε 25 χρόνια, παρά την πλήρη ανυπαρξία στοιχείων, κρίνοντάς τον ένοχο για τη ληστεία και αθωώνοντας τον για τη ΣΠΦ και την ανθρωποκτονία του οδηγού ταξί. Ακόμα,όμως, κι αυτή η εξοντωτική ποινή δεν ικανοποίησε την Αντιτρομοκρατική, που θέλει την πλήρη εξόντωση του Τάσου. Ο εισαγγελέας Δράκος, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, άσκησε “έφεση υπέρ του νόμου” με αποτέλεσμα ο Τάσος να ξαναδικάζεται στο εφετείο (που ξεκίνησε από τις 21/11) ακόμα και για τις υποθέσεις για τις οποίες αθωώθηκε!

Όπως στο πρωτόδικο, έτσι και στο εφετείο το κατηγορητήριο έχει καταρρεύσει πλήρως, οι ψευδομάρτυρες της Αντιτρομοκρατικής, με μπροστάρη τον Χαρδαλιά, έχουν ξεμπροστιαστεί, ενώ κανένας από τους υπαλλήλους της τράπεζας ή τους οδηγούς ταξί δεν αναγνώρισε τον Τάσο ως δράστη της ληστείας ή της ανθρωποκτονίας. Ακόμα και το “ενοχοποιητικό τεκμήριο” που παρουσιάστηκε ως “δυνατό χαρτί” από την αρχή της υπόθεσης, ένα καπέλο στο οποίο βρέθηκε DNA του Τάσου, αποδείχθηκε ότι είναι διαφορετικό από το καπέλο που φορούσε ο δράστης της ληστείας. Κάτι που έκανε φανερό πως η υπόθεση ενοχοποίησης ενός αγωνιστή μαγειρεύτηκε εξ’ ολοκλήρου στα εργαστήρια της Αντιτρομοκρατικής και σερβιρίστηκε από τα αστικά ΜΜΕ, στο πλαίσιο του κατασταλτικού πογκρόμ ενάντια σε όσους αγωνίζονται στη σύγχρονη βαρβαρότητα.

Η περίπτωση του Τάσου δεν είναι η μοναδική. Είναι η ακραία εφαρμογή της ειδικής μεταχείρισης που επιφυλάσσει το κράτος στους πολιτικούς του αντιπάλους, την ίδια ώρα που δεν τους αναγνωρίζει την ταυτότητα του πολιτικού κρατούμενου! Η άρνηση χορήγησης άδειας στον κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα και τον αναρχικό Κώστα Γουρνά με αιτιολογήσεις φρονηματικού χαρακτήρα και η απαγωγή του 6χρονου παιδιού των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα αποτελούν το τελευταίο διάστημα πρακτικές εφαρμογές της ίδιας πολιτικής.

Στη σημερινή συγκυρία της επέλασης του κεφαλαίου και του κράτους του το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα οφείλει να σταθεί στο πλευρό των πολιτικών κρατούμενων και να σπάσει στην πράξη το καθεστώς εξαίρεσης και ειδικής μεταχείρισης που βιώνουν. Οφείλουμε να συμπεριλάβουμε την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους στον ευρύτερο αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενθυμούμενοι πάντα το παλιό σύνθημα: όποιος ξεχνάει τους αιχμάλωτους του κοινωνικού/ταξικού πολέμου σύντομα θα ξεχάσει και τον ίδιο τον ταξικό πόλεμο. Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής και ταξικής μας συγκρότησης, του αγώνα μας για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)